ေနဝင္းျမင္႔ ၏ လက္မည္း

လက္မည္း

(၁)

ေရစႀကိဳပုခန္းလမ္းသည္ လွေသာလမ္းျဖစ္သည္။ ေအးေသာလမ္း၊ အညာေႏြက်ဥ္းက်ဥ္ေလာင္ေလာင္ထဲ က စိမ့္ေသာ လမ္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ လမ္းကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖတ္ဖူးပါသည္။ ျဖတ္ရတုိင္းလည္း အမွတ္ ထင္ထင္ ႐ွိရသည္။ မဟာဂီတမွာထဲက ျမျမေမာင္ေမာင္း ... ျပာအညိဳေတြတိမ္ေျခေငြႏွင္းေပါင္းဆုိ သည့္ ရာသီ။ ေရစႀကိဳ လြန္လွ်င္ ပုခန္းႀကီးကုိေရာက္လိမ့္မည္။ ပုခန္းႀကီးၿမိဳ႕ေဟာင္း စင္းမနားတံခါးမွ၀င္မိလွ်င္ပင္ လက္ငင္း ပစၥဳပၸန္မွ ေနာက္ေႏွာင္းအတိတ္ကုိ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္တုိး၀င္ရ သည္ႏွင့္တူေတာ့သည္။

ေႏြဦးလြန္ၿပီ။ လက္ပံႏွင့္ေပါက္တုိ႔ ပင္လံုးသြန္ခဲ့ၾကၿပီ။ ျမင္ကြင္းထဲမွာ လက္ပံမ႐ွိေတာ့၊ ေပါက္မ႐ွိေတာ့။ စိမ္းေသာလမ္း ဆုိေသာ္လည္း လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ကုိသာ ကၽြန္ေတာ္ ဆုိပါသည္။ ထေနာင္းႏွင့္ထန္း ကလဲြလုိ႔ အပင္ခပ္သိမ္း စိမ္းသည္မဆုိသာပါ။ ခ်ပ္ၾကားကုန္း႐ုိးၾကားက အင္တုိင္းေတာ႐ြက္ေႂကြေတာ တစ္ခြင္မွာ ေတာ့ အစိမ္းပါးလ်ား လြန္းလွသည္။ ေလာင္ၿမိဳက္လုလုေတာေျခာက္သည္ပင္ ေျခက်င္းက်င္း႐ွိေလသည္။ ေက်ာက္စရစ္ လူးေသာ ညိဳ၀ါ၀ါ ေက်ာက္ျဖန္းေတာတစ္ေလွ်ာက္ ဒဟတ္၊ ႐ွား၊ သန္း၊ ထိန္၊ မအူ၊ လဲလူ၊ ဆူးျဖဴ ဆူးညိဳ၊ ကႏၱာရတုိ႔ ကုိယ္ေရာင္မဲ့ၾကၿပီ။ ၿမိဳင္တစ္ေၾကာ ဥၾသသံမ႐ွိ။ ထန္းေတာစုိစုိ ျဖတ္လာေသာ ေလ ကလည္း မေအးခ်င္ခ်င္ ေအးခ်င္ခ်င္။

" ပုခန္းႀကီးၿမိဳ႕ေဟာင္း "
တစ္ခါ က သမုိင္းႀကီးခဲ့ေသာၿမိဳ႕သည္ ၿငိမ္သက္လ်က္႐ွိ၏။

" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပုခန္းႀကီးနတ္ပဲြလာရင္ ျပဳေနက်ထံုးစံကေတာ့ စည္သူ႐ွင္ျမတ္စြာဘုရား အဦးထားဖူးၾက တာပဲ။ ၿပီးမွ ပုခန္းငယ္ ကုိ ေရာက္ေအာင္သြား၊ ခ်င္းတြင္းျမစ္ကုိျဖတ္ၿပီး ကူနီထေတာ႐ြာကုိ ကူးၾကတယ္။ ပုခန္းငယ္ ကၽြန္း ေက်ာင္းႀကီး ၾကည့္ခ်င္သပဆုိေတာ့လည္း ခ်စ္သူ႐ြာကတစ္ေခၚထင္ရယ္"
ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ မိသားစုႏွင့္အတူ လုိက္ပါလာေသာ ေရစႀကိဳဦးတင္အုန္းက ေျပာလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးတင္ အုန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု ကူနီထေတာ႐ြာကုိလာတုိင္း လုိက္ပုိ႔ေနက်။ သည္တစ္ေခါက္လည္း ဦးတင္ အုန္းကုိ ဖုန္းႀကိဳးဆက္ၿပီးလုိက္ခဲ့ဖုိ႔ ေခးရသည္။ ဦးတင္အုန္းက ေရစႀကိဳၿမိဳ႕ခံဆုိေတာ့ ဆက္ရာႏြယ္ရာ မိတ္ ေဆြဧည့္၊ အမ်ိဳးဧည့္ေတြကုိ နတ္နန္းအေရာက္ ပုိ႔ရသည္ကုိပင္ ၀မ္းသာ႐ွာသူျဖစ္သည္။

" က်ဳပ္က ဘဘေက်ာ္နတ္ပဲြရက္မ်ား မအားရပါဘူးဗ်ာ၊ လုိက္ပုိ႔ရတာကုိ ၀မ္းသာလြန္းလုိ႔ ... ကုိႀကီးေက်ာ္နဲ႔ က်ဳပ္ တုိ႔က ေဆြနတ္မ်ိဳးကုိးဗ်၊ ႏုိ႔ ... ဆရာကေကာ ... "
" မိဆုိင္ ဖဆုိင္နတ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး ဦးတင္အုန္းရဲ႕ ... " မယဆုိင္နတ္ " (မယားဆုိင္နတ္) ရယ္ ... " ဦးတင္အုန္း ရယ္သည္။
" မယဆုိင္နတ္မ်ား၊ မ႐ုိမေသမ႐ွိနဲ႔ဗ်ေနာ္၊ မိဆုိင္ဖဆုိင္နတ္က ေတာ္ေသးတယ္ "

ဦးတင္အုန္းက ေပ်ာ္တတ္သူျဖစ္သည္။ စကားေျပာေတာ့လည္း ပလုပ္ပေလာင္း။ အသားျဖဴျဖဴ၊ လူလံုးဖုိင့္ဖုိင့္၊ မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳ ႏႈတ္ခ်ိဳခ်ိဳ။ ကုိႀကီးေက်ာ္နတ္နန္းက နတ္အုပ္နတ္ထိန္းမ်ားႏွင့္ ခင္မင္သူဆုိေတာ့ ကုိႀကီးေက်ာ္ စီးေတာ္ျမင္းပါးခ်ပ္ႀကိဳးကုိပင္ ဆဲြႏုိင္သူျဖစ္သည္။ ခုန္တုိင္းလွသည့္ ဘုတ္လွစြန္ခ်ီ၊ ေမာင္ေက်ာ္ ဆက္သည့္ ၾကက္ဖနီကုိ လွမ္းေပြ႕ႏုိင္သူျဖစ္သည္။ ဦးတင္အုန္းက ခင္ခင္ထူးကုိစသည္။
" ဆရာမႏွယ္ ... က်ဳပ္တုိ႔နတ္က အရက္ေတာ့ႀကိဳက္သဗ်ေနာ၊ ေမာင္မင္းတုိ႔လည္းေသာက္ ကုိယ္ေတာ္ လည္းေသာက္ ... ပင္ရည္ေနာက္ႏွင့္မညီ ေျခာက္က်ပ္တင္ ... ဆူစႏုိးငွက္ကယ္တင္ ငါးကင္ဆီလူး ... မ ေသာက္ရင္ မၿပီးဘူးဆုိတဲ့ နတ္ခင္ဗ်၊ ပုခန္းေက်ာ္ေက်နပ္ေအာင္ ဆရာေနနည္းနည္းေတာ့ တြယ္ရလိမ့္မယ္ "

" ကၽြန္မလည္း တေရေသာက္မွာေပါ့ ဦးတင္အုန္းရဲ႕။ ကၽြန္မတုိ႔ ငယ္ငယ္က ႐ြာကေန လွည္းေတြနဲ႔လာၾက ရတာရယ္။ လူသံလား ျခဴသံလားေဟ့ ... လွည္းသံလား၊ ျခဴသံလားေဟ့ လွည့္းသံလွည္းသံ ပါဗ်ိဳ႕၊ ျခဴသံ ျခဴသံပါဗ်ိဳ႕ ... လူသံလူသံပါဗ်ိဳ႕ဆုိၿပီး တစ္လမ္းလံုး ေအာ္ခဲ့ၾကတာညံလုိ႔ "
ကုိႀကီးေက်ာ္ နတ္နန္း ကုိ ၿဖံဳဘူး႐ြာဆီက နတ္ပဲြလွည္းေတြနဲ႔ ေရာက္ခ့ဲရဖူးသည္။ ပဲြဦးမင္း၊ ပဲြလယ္မင္း၊ ပဲြသိမ္း မင္း ႐ြာခ်င္မထပ္ေအာင္ ျခဴကံုးသံ က်ဴသံ ဆူသံ ျခဴသံေတြ ေထာင္းေထာင္းထေအာင္ လာၾကတာ ကလည္း ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွသည္။ " ေခါင္းေပါင္း ၾကယ္စီ၊ ပန္းဆုိးနီႏွင့္ ကူနီနန္းက ေ႐ႊခန္းေက်ာ္ ... ေပ်ာ္တယ္ ေဟ့ ေပ်ာ္တယ္ေဟ့ "
" ျမတ္ေလး ပန္းညိဳ ... ႐ွဴတုိင္းစုိ .. ပ်ိဳမ်ားခ်စ္စဖြယ္ အရက္ဖုိးနဲ႔ ၾကက္ဖုိးပါလွ်င္ စိတ္ႀကိဳက္ကယ္လည္း ... ဘုိ႔မယ္အိမ္ က ဆဲသႏွင့္ ... ဆဲသႏွင့္ "

ကုိႀကီးေက်ာ္နတ္ပဲြရက္မွာ ေသာက္ေသာက္စားစားေ႐ႊမင္းသားတုိ႔ ေသာက္ခြင့္ပါမစ္ အထူးေတာင္း မေနရပါ။ ကေဇာ္အုိး ေပါက္ ေသာက္ႏုိင္ၾကသည္။ ေ႐ွးကေတာ့ ေရစႀကိဳသက္ေပ်ာက္ နန္းနတ္ ပဲြ၊ မံု႐ြာ မအူ႐ြာနတ္ပဲြ၊ ပရိမၼနတ္ပဲြ၊ ေျမနီျပင္နတ္ပဲြ၊ ၿမိဳ႕သာနတ္ပဲြ၊ ဆာလင္းႀကီးေပါင္း၀နတ္ပဲြ၊ စံုးေက်ာင္းနတ္ပဲြ၊ ပ ခန္းငယ္နတ္ပဲြ၊ ေရစႀကိဳ ကနားနတ္ပဲြစသည္ျဖင့္ ကြန္းေထာက္နတ္ပဲြမ်ားပင္႐ွိခဲ့သည္။ ခ်င္းတြင္းျမစ္႐ုိးတစ္ ေလွ်ာက္ ကုိႀကီးေက်ာ္ တန္ခုိးထြားလြန္းခ်ည့္။
စည္သူ႐ွင္ျမတ္စြာဘုရားကုိ ဖူးၾကေတာ့ ေနရင့္ၿပီ။

(၂)

" ပုခန္းစည္သူ႐ွင္အေ႐ွ႕႐ွိ ေက်ာက္စာတြင္ကား စစ္ကုိင္းပ်က္၍၊ ႏွစ္လည္၍၊ သကၠရာဇ္အစြန္း ၅ ခုသိမ္ ေတာ္ တည္သည္။ တစ္ခုကားပုဂၢိဳလ္၊ ႏွစ္ခုကား အရာသဃၤာဟုပါသည္။ အရာကား အရံသဃၤာကုိ ဆုိလုိ သည္။ ၃၂၉ ခု နရပတိစည္သူ အမည္႐ွိေသာ ေလွစႀကၤာေတာ္ရေတာ္မူေသာမင္း၏ ဆရာ ေပါင္းေလာင္႐ွင္ အမည္ ႐ွိေသာ မဟာကႆပေထရ္ တံုေမာင္းအရပ္၌ လွဴသည္။ "
မံုေ႐ြးဆရာေတာ္မွတ္စုျဖစ္သည္။ စည္သူ႐ွင္ျမတ္စြာဘုရားကုိ ႏွစ္စဥ္ဖူးခြင့္ႀကံဳသည္။ ႐ြာက တစ္ဆင့္ ေရာက္ရေသာ နတ္ပဲြရက္ေတြ တုန္းကေတာ့ စည္သူ႐ွင္ ျမတ္စြာဘုရားဖူးခြင့္မသာပါ။ ကၽြန္း ၁၂ ႐ြာထဲက ႐ြာ အခ်ိဳ႕ကုိ ျဖတ္ရေသာလွည္းခရီးဆုိေတာ့ ေရစႀကိဳ၊ ပခုကၠဴ ကားလမ္းဘက္ဆီမေရာက္ႏိုင္ခဲ့။ သည္ဖက္ ႏွစ္ေတြမွာေတာ့ မႏၱေလးကေခ်ာင္းဦး၊ ေခ်ာင္းဦးမွေတာေက်ာင္းႀကီး။ ဆင္ျဖဴ႐ွင္ တံတားကုိ ျဖတ္ရေသာ ေရစႀကိဳပုခန္းႀကီးလမ္းက လာရတာမ်ားၿပီး ကားႏွင့္ဆုိေတာ့ မႏၱေလးကုိ ေန႔ခ်င္းၿပီးျပန္ႏုိင္သည္။ ႐ြာဘက္ မေရာက္ေတာ့ ႐ြာနတ္ပဲြလွည္းေတြမစီးရေတာ့။ သုိ႔ေသာ္ စည္သူ႐ွင္ျမတ္စြာဘုရားကုိေတာ့ ဖူးခြင့္ရသည္။

ပုခန္းသည္ သာသနာေတာ္ ပြင့္လန္းရာအရပ္ျဖစ္သည္။ ရဟန္းပညာ႐ွိ လူပညာ႐ွိတုိ႔ေပၚထြန္းရာအရပ္ျဖစ္ သည္။ ေ႐ွးက က်မ္းတတ္အေက်ာ္ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးမ်ား သီတင္းသံုးရာအရပ္ျဖစ္သည္။
စည္သူ႐ွင္ဘုရားေ႐ွ႕ တန္ေဆာင္းရိပ္မွာ ခုိၾကရသည္။ တန္ေဆာင္းထဲမွာ ဘုရားဖူးေတြလား၊ နတ္ပဲြလာသူ ေတြလား မသိႏုိင္သည့္ အနယ္နယ္က ဘုရားဖူးေတြမ်ားလွသည္။ သာသနာ့အလဲေတြမွာ ဖုန္အလူးလူး။ အမုိးေပၚမွာ အထုပ္အပုိး စားအုိးစားခြက္ေတြပါ ပါၾကသည္။ ေရာက္သည့္ေနရာမွာ ခ်က္ျပဳတ္စားၾကပံုရ သည္။ ေငြေၾကး႐ွားပါးေသာ္လည္း သဒၶါႀကီးသူေတြ။ တစ္ေနရာမွာေတာ့ ေယာက္်ားသားနတ္ကေတာ္ႀကီး ေတြ ထုိင္ေနၾကသည္။ 

ကူနီနတ္ပဲြ ေတာင္ၿပံဳးနတ္ပဲြလုိ ကႏဲြ႕ကလ်ေတြနည္းသည္။ မ႐ွိသေလာက္နည္း သည္။ ေ႐ွးမင္း သက်ႀကီးေတ ြလုိ မ်က္ႏွာအစ္အစ္၊ မ်က္ခြံပိတ္ပိတ္၊ ပါးစံု႔ေဖါင္းေဖါင္း နတ္ထိန္းနတ္၀င္ သည္ေတြက ျမင္႐ံုႏွင့္ သိသာသည္။ သူတုိ႔ ကုိယ္တုိင္က နတ္ႏွင့္တူေနတတ္ၾကသည္။ က်ားပါးစပ္ အက်ႌ ရင္ပတ္ၿပဲမွာ ေ႐ႊဆဲြႀကိဳး တ၀င္း၀င္း။ လက္စြပ္ေတြက တဖ်ပ္ဖ်ပ္။ ရီဖန္ဖန္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ နတ္ၾကည့္ၾကည့္ ေနသလုိ ထင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ကုိ လက္ဖက္စားၾကဦးမလားဟုဆုိကာ လက္ဖက္ခ်ိဳင့္ထုိးေပးရင္း ႏႈတ္ ဆက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔က ယဥ္ေက်းစြာ ျငင္းတာကုိ လက္မခံပါ။

" စားပါေလ အႏၱရာယ္ကင္းလက္ဖက္ေခၚတယ္။ ကုိးနန္းလက္ဖက္ေခၚတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔က ေရစႀကိဳပုခန္းၿမိဳင္ ပခုကၠဴ တစ္ေၾကာ က နတ္ကြန္းေတြ နတ္နန္းေတြေရာက္ၾကလွၿပီ။ ပုခန္းနန္းကေနာက္ဆံုး ေပါ့။ ပဲြသိမ္းရက္ ျပန္ၾကမွာ "
ကၽြန္ေတာ္က လက္ဖက္တစ္ဇြန္း ယူစားလုိက္သည္။ လက္ဖက္သား၊ ႏွမ္းၾကက္သြန္ေၾကာ္သာပါသည့္ လက္ဖက္ က ႏူးညံ့လွသည္။ တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ေတာ့လည္း ခပ္ညံ့ညံ့မပါ။ အားလံုးနန္း ထိန္း ေတြခ်ည္း။ ဘယ္နန္း ဘယ္လုိထိန္းၾကသလဲ မသိႏုိင္။ အားလံုးထဲမွ မ်က္ႏွာ႐ွည္႐ွည္မ်က္ခြံတဲြတဲြ နန္း ထိန္းေမာင္ေမာင္ မိတ္ဆုိသူက အေရးပါသူျဖစ္ေလာက္သည္။
" ၿမိဳင္နယ္ေျမနီျပင္႐ြာမွာ ေမာင္ပိုးတူ နတ္ပဲြဆုိတာအထင္ကရေပါ့၊ ဘုိးဖုိးတူနတ္ေခၚၾကတယ္။ လက္ဖက္ ကုန္သည္ က ျဖစ္ရတဲ့ နတ္ေပါ့ညီေတာ္ရဲ႕။ ၿမိဳင္ဘက္ကေတာ့ ကုန္သည္ႀကီးဦးပုိးတူေခၚၾကတယ္။ ေရာက္ ဖူးကဲ့လား "

" မေရာက္ဖူးပါဘူး "
" ပုခန္းမင္း နတ္ပဲြေလာက္ေတာ့ မစည္ဘူး။ အနား႐ြာေတြေလာက္ အဆက္အသေရာက္ၾကတာ႐ွိတာပဲ။ က်ဳပ္ တုိ႔ က ဦးပုိးတူ နတ္နန္းမွာ ေတာင္ပုိင္းလက္ဖက္ကုိ ငွက္ေပ်ာလင္ပန္းနဲ႔ ဆက္ၿပီး ပဲြက် ကုိ ႏွစ္ေပါက္ စားၾကတာ မေကာင္းပဲလား။ သည္ပုခန္းနယ္မွာလည္း ဦးပုိးတူနတ္ကြန္း႐ွိပါရဲ႕ "

နန္းထိန္း ေမာင္ေမာင္မိတ္က မ်က္ခံြသာတဲြသည္မဟုတ္။ စကားလံုးေတြကလည္း တဲြလြန္းလွသည္။ လူက မေျပာ နတ္ကေျပာသည့္ေလသံ။ နန္းထိန္းေမာင္ေမာင္ မိတ္ေျပာသေလာက္ဆုိလွ်င္ ေမာင္ပုိးသူက ပင္းတယ သားျဖစ္သည္။ မယားက မႏွင္းေအး။ အညာကုန္ကုိႏြား၀န္တင္ကာ ႐ွမ္းနယ္မွာေရာင္းသည္။ အျပန္ ႐ွမ္းနယ္ လက္ဖက္ေတြတင္လာၿပီး အညာမွာေရာင္းသည္။ တစ္ခါမွာေတာ့ မယားက တားသည့္ၾကား ဇြတ္ ထြက္ လာခဲ့သည္။ လမ္းမွာ ညအိပ္ေတာ့ အိပ္မက္ဆုိးေတြမက္သည္။ မနက္ႏုိးေတာ့ ေရ႐ွာအထြက္ က်ားကုိက္ လုိ႔ ေသသည္ဆုိ၏။ သိပ္မဆန္းလွသည့္ ဇာတ္လမ္း။ အင္း၀ဘုရင္မင္းေခါင္လက္ထက္တြင္ ေမာင္းမငယ္ တစ္ဦး ကုိ ပူးကာ ေ႐ႊစင္သင္နတ္ႏွင့္ ႏွစ္ပါးမင္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးရန္ ေတာင္းခံသည္ဆုိ၏။

" မင္းႏွစ္ပါးနတ္ေခၚၾကတယ္။ ေမာင္ပုိးတူနတ္နဲ႔ ေ႐ႊစင္သင္နတ္ ... ေ႐ႊစင္သင္နတ္က ဘုရင့္သားနတ္ျဖစ္ တာကုိး ညီေတာ္ ရဲ႕ နတ္သံေတာင္႐ွိေသးတာကုိ ... "
နန္းထိန္း က နတ္သံေတာင္႐ွိေသးဆုိမွေတာ့ ဆုိခ်င္ဆုိလုိ႔ ပ်ိဳးေနမွန္းသိသာသည္။ ဦးတင္အုန္းက ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ကုိ လက္တုိ႔၏။ ခင္ခင္ထူးကလည္း မ်က္ရိပ္ျပေလသည္။ ကုိႀကီးေက်ာ္နန္း မေရာက္ရဘဲ နတ္ပုိးတူ ႏွင့္ ေနကုန္ ေတာ့မည္။ စည္သူ႐ွင္ ျမတ္စြာဘုရား ပုရ၀ုဏ္ကုိ ျဖတ္သြားၾကသည့္ နတ္ပဲြသားကားေတြ ဆုိင္ကယ္ ေတြ သြားၾကလွၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ထပါမွ။ လက္ဖက္တစ္ဇြန္းစားမိေတာ့ ခ်က္ခ်င္းထဖုိ႔ကလည္း ခက္ သည္။

" က်ဳပ္တုိ႔ ငယ္ငယ္က ေတာင္ၿမိဳ႕ ထီးေပါင္းကားဘက္မွာ ေမာင္ပုိးတူနတ္ကြန္း႐ွိတယ္ ၾကားဖူးတယ္။ က်ဳပ္ တုိ႔မိဘမ်ားေတာ့ မီအံ့ထင္ပါရဲ႕၊ နတ္သံေတာ့ လူႀကီးေတြဆုိေနက် မွတ္မိတယ္။ ဘာတဲ့ လက္ဖက္ကယ္ ေ႐ႊဖီ ... ဖူးစီစီ ႏွင့္ ... ေျမႇာက္ခ်ီခယ ကုိးကြယ္ပလုိ႔၊ ငါ့ကုိတင္လွ်င္ ... ေရစင္႐ႊန္းေအာင္သြန္းခဲ့မယ္ေလး ... ကုန္သည္ အေပါင္း သူေတာ္ေကာင္းတို႔ ... တဲ့ဗ် "
နန္းထိန္းႀကီးက နတ္သံေႏွာသည္ျဖစ္၍ ပရိသတ္တုိ႔အံုေလသည္။ နန္းထိန္းႀကီးက လက္ဖက္ခ်ိဳင့္ထဲက ဆီ နစ္နစ္ လက္ဖက္သား ကြမ္းသီးတစ္လံုးစာစီႏိႈက္ႏိႈက္ၿပီး လက္သင့္ရာေ၀ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပရိသတ္မ်ားတံုး အသာထဖုိ႔ျပင္ရေတာ့သည္။ မရပါ။ အနားတြင္ ထုိင္ေနသည့္ နန္းထိန္းညိဳေျခာက္ေျခာက္ က ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္ကုိ လက္ႏွင့္ဖိႏွင့္သည္။

" ေဟာသည္ ပုခန္းႀကီးၿမိဳ႕ တံခါးေလးေပါက္မွာ လူေလးေယာက္ ဘုမသိဘမသိ အစေတးခံရတာေကာ ၾကားဖူးကဲ့လား ... ေနဦးဗ် ဒါေတာ့ နားေထာင္သြားဦး တံခါးေလးေပါက္က အေ႐ွ႕ျပင္မွာ ႂကြယ္၀တံခါး၊ ၿမိဳ႕ေတာင္ မွာ ေက်ာက္ပံုတံခါး၊ အေနာက္မ်ာသာစည္တံခါး၊ ေျမာက္မွာ ၀င္းမနားတံခါးရယ္လုိ႔႐ွိတာကုိးဗ်၊ ဘုရင္တစ္စီး႐ွင့္ေက်ာ္စြာက သူ႔ကၽြန္ရင္းလက္ပန္႐ြာစား လူသူေတာ္ေကာင္းကုိ သူတကာကုန္းေခ်ာတာနဲ႔ ပုခန္းႀကီး က လက္မည္းအမတ္ဆီ ပုိ႔လုိက္ကေရာ၊ လက္မည္းအမတ္က ရာဇ၀တ္သား ေသႏွင့္ေတာ့ရယ္လုိ႔ ႂကြယ္၀တံခါးမွာ အ႐ွင္လတ္လတ္ခုတ္လုိ႔ေသကေရာ၊ လက္ပန္႐ြာ စားခမ်ာ အစိမ္းေသေသရာက နတ္ျဖစ္ ရတယ္။ နတ္စိမ္းဘ၀နဲ႔ ႀကိမ္းပသတဲ့၊ သည္ၿမိဳ႕မွာ မင္းျပဳသူမွန္သမွ် ျပည္သူဆင္းရဲသားတုိ႔အေပၚ မေတာ္ မတရားမျပဳၾကေလနဲ႔ ျပဳရင္ ေသေအာင္သတ္မယ္ ကုိးဗ်၊ တကယ္လဲ ေစာင့္ေနတာတဲ့ဗ်ိဳ႕ "

နန္းထိန္း က ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္ကုိဖိရင္းက သူကုိယ္တုိင္ေတြ႕လာသလုိလုိ ေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။
" ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့လား "
" ဘယ္ႏွယ့္ဟုတ္ကဲ့လားတံုး ရာဇ၀င္မွာပါတာဗ်ာ၊ ဓမဇစ္ (ဓမၼစစ္)ရယ္ "
ထလုိ႔ မရသည့္ အတူတူ တံခါးေလးေပါက္ လူေလးေယာက္ အေျခာက္တုိက္ေသရသည့္ အျဖစ္ကုိ စံုေစ့ ေအာင္ နားေထာင္ေနရေတာ့သည္။ ဒုတိယအစေတးခံရသူက ပင္းယသား ငသၾကားဆုိသူျဖစ္သည္။ ငသၾကား သည္ လည္း လူသူေတာ္ေကာင္းျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူခုိးခ်ခဲ့ေသာ ဥစၥာထုပ္ကုိ အေၾကာင္း ျပဳ ၍ သူခုိး ယုိးစြပ္ ခံရကာ ပုခန္းႀကီး လက္မည္း အမတ္ထံအပုိ႔ခံရသည္။
လက္မည္းအမတ္လည္း မေမးမျမန္းဘဲ ေက်ာက္ပံုတံခါးအနီးတြင္ ငသၾကားကုိ ကြပ္ေလသည္။ ငသၾကား လည္း လူ႔ဘ၀တြင္ သီလ ေကာင္းခဲ့ပါလ်က္ ေသမွနတ္စိမ္းျဖစ္ရ႐ွာသည္။ ငသၾကားလည္း နတ္စိမ္းဘ၀ႏွင့္ ႀကိမ္းျပန္ ေလ၏။ သည္ၿမိဳ႕တြင္ မင္းျပဳသူသည္ သီလေစာင့္ရမည္။ သီလမေစာင့္လွ်င္ ငါသတ္မည္ဆုိကာ သီလ အပ်က္ ေစာင့္ေလသည္။

တတိယေျမာက္ စေတး ခံ ရသူက ေက်ာက္စည္သူ႐ွင္လွႀကီးျဖစ္သည္။ ႐ွင္လွႀကီးကုိ တစ္စီး ႐ွင္ေက်ာ္စြာ ဘုရင္ က မိဖုရားေျမႇာက္တင္၍ အေနာက္နန္းတြင္ စံေစသည္။ လူပ်ိဳေတာ္သားငေပ်ာ့ႏ်င့္ မသကၤာသျဖင့္ အပ်ိဳေတာ္ မိလွငယ္ ႏွင့္ အတူ ပုခန္းၿမိဳ႕လက္မည္း အမတ္ထံပုိ႔ျပန္၏။ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ကုိ အေနာက္သာစည္ တံခါး ႏွင့္ ေျမာက္၀င္းမနား တံခါးအနီးတြင္ ေျမျမဳတ္သတ္သည္။ မိန္းမတုိ႔သည္ နတ္စိမ္း ျဖစ္ၾက ၍ ဤၿမိဳ႕၌ မင္းျပဳ သူသည္ သားပ်ိဳသမီးပ်ိဳတုိ႔ကုိ မဖ်က္ဆီးရာ၊ ဖ်က္ဆီးလွ်င္ ေသေအာင္သတ္မည္ဟု ၾကိမ္းေမာင္းသည္။
လူေလးေယာက္ စေတးခံရသည့္ ဇာတ္လမ္းေတြၿပီးမွနတ္ထိန္းႀကီးေတြကုိ ႏႈတ္ဆက္ရင္းျပန္ခြင့္ရသည္။ ပုခန္းငယ္ခ်င္းတြင္းျမစ္ဆိပ္ ကုိေရာက္ေတာ့ ေနမြန္းတိမ္းခ်င္ၿပီ။

(၃)

ပုခန္းငယ္ျမစ္ကမ္းပါးမွာ လူေတြခဲခဲလႈပ္ေနသည္။ တစ္ဖက္ကမ္း ကူနီထေတာ႐ြာဘက္ကုိ ကူးၾကမည့္ ေမာ္ေတာ္ေတြေပၚမွာလည္း လူအျပည့္။ ဖုန္ေတြတလံုးလံုးၾကားမွာ မုိးတုိးမတ္တပ္ရပ္ေနၾကရသည္။ ျဖတ္ ကူးတုိ႔ေမာ္ေတာ္ေတြ မ႐ွိတာေတာ့မဟုတ္။ ကူသယ္ေခါက္သယ္ဆုိေတာ့ အခ်ိန္ေတြလင့္လွသည္။ ဦးတင္ အုန္းက ေမာ္ေတာ္ကားတစ္စီးဆုိက္သည္ႏွင့္ ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်ပ္ဖ်ပ္ ဆင္းကာေနရာယူသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ခ်က္ခ်င္း ျပည့္သြားေလ၏။ ကဘေဇာက္ (ကမ္းပါးေစာက္)က ၿပိဳဆင္းလာသူေတြထဲမွာ နန္းထိန္းႀကီး အုပ္ စုကုိ ေမာ္ေတာ္၀မ္းထဲက လွမ္းျမင္လုိက္ရသည္။ ခ်ိဳင့္ေတြ၊ အထုပ္ေတြ၊ အိတ္ေတြဆဲြၾကလုိ႔။ တစ္ခုေသာ ခ်ိဳင့္ကေတာ့ လက္ဖက္ခ်ိဳင့္ျဖစ္လိမ့္မည္။ ေမာင္ပုိးတူလက္ဖက္ေတြ ကုန္ေသးဟန္မတူ။

" နန္းထိန္းႀကီးေတြ ဆင္းလာၿပီေနာ္ ... ေတာ္ ... သည္ ဖက္လွည့္ေန "
ခင္ခင္ထူး က လက္ကုတ္ရင္း သတိေပးေလ၏။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးႏွင့္ကၽြန္ေတာ္။ ၿမိဳ႕ တံခါးေလးေပါက္မွာ သူေတာ္ေကာင္း သီလေကာင္းသူေတြမွန္ပါလ်က္ လက္မည္းသတ္လုိ႔ ေသၾကရသည့္ စေတး ခံရ သူေတြကုိ စိတ္ေရာက္ေနခဲ့သည္။ ပုခန္းႀကီးၿမိဳ႕ကုိ ရာဇ၀င္အရ ဓႏုသီဟမင္း တည္ခဲ့သည္။ စည္သူ ႏွင့္ ေက်ာ္စြာတုိ႔ တည္ခဲ့သည္။ ျမန္မာမင္းမ်ားလက္ထက္တြင္ ရာဇဌာနိအုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ အေ၀းၿမိဳ႕ ေက်းအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ႏွစ္မ်ိဳး႐ွိရာ ဆုိင္ရာ၀န္တုိ႔ ဘုရင္ငယ္ပမာ တန္ခုိးထြားခဲ့ၾကသည္ခ်ည္း။ ေ႐ွးကသည္ၿမိဳ႕ကုိ စားရသူ ေတြထဲမွာ ပ်ံခ်ီေဇယ်ေက်ာ္၊ ရဲထင္ေနာ္ရထာဘဲြ႕ခံဦးေ႐ႊခဲ၊ ေနမ်ိဳးရဲေခါင္ေက်ာ္ဘဲြ႕ခံ ဦးမိႈင္း၊ ၿမိဳ႕၀န္ ဦးဘုိးေမာင္၊ မင္းထင္သီဟ ဗုိလ္ဘဲြ႕ခံ ဦးေ႐ႊတုတ္၊ မဟာမင္းေက်ာ္မင္းေခါင္၊ ဦးေက်ာက္လံုး၊ ပုခန္းႀကီးသား ဦးသာအုိ၊ ပုခန္းႀကီးသား ၿမိဳ႕၀န္ဦးေမာင္ေမာင္၊ မဟာမင္းလွေက်ာ္သူရိန္ဘဲြ႕ခံ ဦးသာမႈန္တုိ႔ထင္ရွားသည္။ ထုိထုိေသာ အေ၀းၿမိဳ႕၀န္တုိ႔ ပုခန္းႀကီးျပည္သူ ဆင္းရဲသားတုိ႔အေပၚ တကယ္ပင္ တရားေစာင့္ခဲ့ၾကေလ သေလာ။

စုိးကင္းခဲ့ၾကေလသေလာ။ အႏွိပ္စက္အဖ်က္အဆီး ကင္းခ့ဲၾကေလသေလာ။ ထုိထုိေသာ ၿမိဳ႕၀န္ တုိ႔၏ ေျဖာင့္ခဲ့ ေလသေလာ။ မေတာ္မတရားျပဳလွ်င္ သတ္မည္ဟု ႀကိမ္းခဲ့ၾကေသာ လက္ပန္႐ြာစား၊ ငသၾကား ႐ွင္လွႀကီးႏွင့္ မိလွငယ္ တုိ႔ ၿငိမ္လွခ်ည့္။

ကူတုိ႔ ေမာ္ေတာ္က ခ်င္းတြင္းေရတိမ္ကုိ တဒီးဒီးေက်ာ္လ်က္႐ွိေလသည္။ ကူနီ ထေတာ႐ြာ ကမ္း မွာ တစ္ ဖက္ကမ္း ပုခန္းငယ္ ဘက္ကုိ ကူးၾကမည့္ ခရီးသည္ေတြကုိ ေနေရာင္စူးစူးေအာက္မွာ ျမင္ေနရသည္။ သူတုိ႔က နတ္ပဲြျပန္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က နတ္ပဲြသြား။ သည္ႏွစ္ထူးျခားတာက ခါတုိင္းႏွစ္ေတြလုိ ေသာင္ျပင္ပူပူ ကုိမျဖတ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေမာ္ေတာ္ကပ္လုိက္သည္ႏွင့္ ကမ္းပါးေျခကုိ တက္ႏိုင္ၾကသည္။ နတ္ပဲြကြင္းက ေ၀းလွသည္မဟုတ္ေသာ္လည္း သမီးက ေနႀကီးေခါင္ေခါင္ထဲမွာ ေလွ်ာက္ႏုိင္မည့္ပံုမ႐ွိ။ ဦးတင္အုန္းက လွည္းတစ္စီး ငွားသည္။ လွည္းအခင္းဖ်ာၾကမ္းက ပူလြန္းလွသည္။ လွည္းရံတုိင္ေတြကလည္း က်ိဳက္က်ိဳက္ ဆူ ... လွည္းခေမးေတာ့ ႏွစ္ေထာင္ဆုိ၏။

လွည္းေပၚကဆင္းေတာ့ လွည္းခေပးသည္။ လွည္းဆရာက လွမ္းယူသည္။ လွည္းဆရာလက္ေတြကုိ ကၽြန္ ေတာ္သတိထားလုိက္မိသည္။ သမင္နက္ ေခၚၾကသည့္ အေရျပားေရာဂါတစ္မ်ိဳးစဲြကပ္ ေနပံုရသည္။ လက္ ႏွစ္ဖက္စလံုး အညိဳႏွင့္ အမည္းေျပာက္ ထုိးေနၾကသျဖင့္ မီးကၽြမ္းထားေသာ ထင္းေခ်ာင္းႏွင့္တူသည္။ သည္ ေတာ့မွ တစ္စံုတစ္ရာကုိ ကၽြန္ေတာ္ သတိရ လုိက္သည္။ ပုခန္းႀကီးၿမိဳ႕ရာဇ၀င္ထဲက ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္း ေနသည့္ လက္မည္းအမတ္ ဆုိသူကုိျဖစ္၏။
---------------------------------
ပိေတာက္ပြင္႔သစ္ မဂၢဇင္း
.