တင္ေမာင္ျမင္႔ ဘာသာျပန္ အခ်စ္မ်ားစြာနဲ႕ပါဆရာ အပိုင္း (၁၇)

အခန္း(၁၇)

ႏို၀င္ဘာလ ၁၅ရက္ေန႔မွာ ႏွစ္၀က္ ပညာရည္မွတ္တမ္း ကတ္ျပားမ်ား ထုတ္ေပးသည့္ေန႔ ျဖစ္သည္။ ဂရင္းစလိတ္ေက်ာင္းအတြက္ အေရးႀကီးေသာေန႔ ျဖစ္ပါ၏။ သည္ေန႔အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားထားၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေန႔လို ျဖစ္ေနသည္ ဆုိ၏။
ရက္နီးလာသည္ႏွင့္ သူတို႔တစ္ေတြ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္လာၾကသည္။ သည္ေန႔က်လွ်င္ အခမ္းအနား ကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ႀကီးၾကပ္စီမံေၾကာင္း သိရသည္။

ကၽြန္ေတာ္အတန္းသားမ်ား ျပင္ဆင္ေနၾကပံုကို ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ တာ၀န္ခြဲေ၀မႈ စနစ္က် သည္။ ကိုယ့္တာ၀န္ကုိယ္ ေသေသသပ္သပ္ ထမ္းေဆာင္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဂုဏ္ယူ မဆံုး ျဖစ္ေနမိ ပါသည္။ အျခား အတန္းသားမ်ားႏွင့္လည္း တီးတိုးတိုင္ပင္ကာ ပူးေပါင္းလႈပ္ရွားေန သည္ကိုလည္း ေတြ႕ရ၏။

ထုိေန႔တြင္ တစ္ေက်ာင္းလံုး စုေ၀းမႈကို အနားေပးလုိက္သည္။ သူတို႔အားလံုး ၀တ္ေကာင္းစားလွ မ်ား ၀တ္ဆင္လာၾက၏။ သည္ပြဲတြင္ မစၥဂ်ိဳးဇက္ႏွင့္ ဒင္ဟန္တို႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ အဓိက အေရးပါသူ မ်ား ျဖစ္ဟန္ ရွိသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား မနားမေန လႈပ္ရွားေနၾက၏။
မနက္ ၁၀နာရီတြင္ ေခါင္းေလာင္းထုိးသံ ေပၚလာသည္။ ခန္းမထဲသို႔ အတန္းလိုက္ စီ၀င္ၾကရ၏။ သတ္မွတ္ထားသည့္ေနရာတြင္ အသီးသီး ေနရာယူၾကသည္။ စင္ျမင့္ေပၚတြင္မူ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီး မစၥတာဖေလာရင့္ သည္ ေဘးႏွစ္ဖက္တြင္ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္၊ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ ၿခံရံလ်က္ ေနရာ ယူသည္။ ေက်ာင္းသူမွာ မစၥဂ်ိဳးဇက္ ျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းသားမွာ ဒင္ဟန္။ အားလံုး ၿငိမ္သြားမွ ဆရာႀကီး မိန္႔ခြန္း ထေျပာသည္။

မိန္႔ခြန္း မွာ အရွည္ႀကီး ျဖစ္၏။
ေက်ာင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ေပၚလစီကို ဆရာႀကီးက ထပ္ရွင္းလိုက္သည္။ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားအေနျဖင့္ တစ္ဦးခ်င္း ႀကိဳးစားမႈသည္ သည္ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ေပၚလစီ အေကာင္အထည္ ေပၚေရး တြင္ မည္မွ် အေရးႀကီးေၾကာင္းကို ကေလးမ်ား နားစြဲေအာင္ ေျပာျပသည္။

ေက်ာင္း၏ တုိးတက္မႈေတြကို ခ်ီးက်ဴး ေျပာဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ လုပ္စရာေတြ အပံုႀကီး က်န္ေသး ေၾကာင္းကို အေသးစိတ္ ထည့္ေျပာသြာသည္။ နားေထာင္ေနရင္း ဆရာႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ ပိုၾကည္ညိဳလာသည္။ ဆရာႀကီးသည္ သူ႔ေက်ာင္းႏွင့္ တစ္သားတည္း ရွိေနသည့္ ဆရာႀကီးပါလား။ တပည့္မ်ား၏ ေအာင္ျမင္မႈ အတြက္ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းၿပီး စင္ျမင့္ေပၚမွ ဆင္းသြားသည္။ လက္ခုပ္သံေတြ ၀က္၀က္ကြဲ ဆူညံသြားသည္။

ၿပီးသည္ႏွင့္ ခန္းမေဆာင္ႀကီးထဲတြင္ လႈပ္ရွားမႈေတြ ရုတ္ျခည္း သြက္လက္ျမန္ဆန္လာသည္။ ပထမဆံဳး မစၥဂ်ိဳးဇက္ က ေက်ာင္းေကာင္စီ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ လုပ္ရပ္မ်ားကို ခပ္တိုတို ရွင္းျပ သည္။ ေက်ာင္းေကာင္စီ က အတန္းကုိယ္စားလွာမ်ားကို ဘာသာရပ္အလိုက္ ေရြးထားၿပီး ႏွစ္၀က္ အစီရင္ခံစာ ျပဳစုေစသည္။
အတန္းေပါင္းစုံမွ အစီရင္ခံစာမ်ား အသီးသီး တင္ၿပီးသည့္အခါ ႀကီးၾကပ္ေရးအဖြဲ႕ကုိ စင္ျမင့္ေပၚတြင္ ေနရာယူဖို႔ ပန္ၾကားသည္။ ႀကီးၾကပ္ေရးအဖြဲ႕က အစီရင္ခံစာပါ အခ်က္အလက္မ်ား ႏွင့္ ေရြးခ်ယ္ရာတြင္ ဘယ္ဆရာေတြ ပါမည္ကို ဆရာမ်ားအားႀကိဳတင္ အသိမေပးပါ။ ေက်ာင္းသား မ်ားက တုိက္ရုိက္ေရြးခ်ယ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အငယ္တန္းမ်ားကို ဦးစားေပးၿပီး စသည္။ သူတို႔အတန္းသားမ်ားမွာ ၿပီးခဲ့သည့္ ေႏြကမွ သည္ေက်ာင္းကို ၀င္ခြင့္ ရၾကသည့္ ၁၂ႏွစ္အရြယ္ကေလးမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ပရိသတ္ေရွ႕တြင္ ေမးဖို႔ ရွက္ေၾကာက္ေနၾက၏။ သို႔ေသာ္ ခဏၾကာေတာ့ အရွိရသြားသည္။

သူတို႔ကေလးမ်ား၏ အစီရင္ခံစာႏွင့္ ေမးခြန္းမ်ားမွာ တိုတိုတုတ္တုတ္ပင္။ သူတို႔ အခက္အခဲမ်ား၊ သူတုိ႔ ျပႆနာမ်ားကို သူတို႔ကုိယ္တုိင္ မ်ားမ်ားစားစား သိေသးဟန္ မတူ။
တစ္တန္းၿပီးတစ္တန္း ႀကီးၾကပ္ေရးအဖြဲ႕ႏွင့္ ေဆြးေႏြးၾကသည္။
"ဒီ" တန္း အလွည့္သို႔ ေရာပါၿပီ။ စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ထရပ္လုိက္၏။ လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားသည့္ စာရြက္ကို ဖတ္ၿပီး ဒင္ဟန္က အတန္းကုိယ္စားလွယ္မ်ား၏ နာမည္ကို ဘာသာရပ္ ႏွင့္ တြဲၿပီး ေခၚသည္။

ေပၚတာ    -    သဘာ၀သိပၸံ
မစၥပက္ႏွင့္ ဂ်က္ဆင္    -    ပထ၀ီ၀င္
မစၥဒဲယားႏွင့္ ဖာမင္    -    သတၱေဗဒ
မစၥေဒါစ္    -    သမုိင္း
ဒင္ဟန္    -    အားကစား
မစၥဂ်ိဳးဇက္    -    အိမ္တြင္းမႈသိပၸံ

ေက်ာင္းသူေလးမ်ားကို ဒင္ဟန္က တေလးတစား မစၥတပ္၍ ေခၚေနပံုကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ တသိမ့္သိမ့္ ၾကည္ႏူးေနမိပါ၏။ ဂုဏ္လည္း ယူမိပါသည္။ တစ္ၿပိဳင္တည္းတြင္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ရင့္က်က္ေစဖို႔ အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူ ျပဳလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္လိုက္ပါသည္။
နာမည္ အေခၚခံရသူမ်ားက စင္ျမင့္ေပၚတက္ကာ သတ္မွတ္ထားသည့္ ေနရာမ်ားသို႔ ဣေျႏၵရရ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္သြားၾကသည္။
မစၥဂ်ိဳးဇက္က ခပ္တိုတို နိဒါန္းပ်ိဳးသည္။

မိမိတို႔ သင္ၾကားခဲ့ရသည့္ ဘာသာရပ္မ်ားသည္ လူသားအခ်င္းခ်င္း ညီရင္းအစ္ကိုလို ခ်စ္ၾကည္ေရး အတြက္ လံုး၀ ဦးတည္ထားေၾကာင္း၊ ထုိ႔ျပင္ ပထ၀ီ၀င္ အေနအထား ကြဲျပားသျဖင့္ အသားေရာင္ ကြဲျပားေနၾကေသာ လူသားအခ်င္းခ်င္း တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အညမည ျပဳၾကပံုမ်ားကို သင္ၾကားရ ေၾကာင္း ေျပာၿပီး ေပၚတာကို လွမ္းေခၚသည္။
ေပၚတာက သခ်ၤာဘာသာရပ္ကို ေဆြးေႏြးရာတြင္ ကီလိုဂရမ္ႏွင့္ေပါင္၊ မီတာႏွင့္ေပ ဆက္ႏြယ္ပံုမ်ား ကို ေဆြးေႏြးသည္။ တစ္ကမၻာလံုးတြင္ သည္စနစ္ ႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုခုကို အသံုးျပဳသည္ျဖစ္ေစ၊ မျပဳသည္ျဖစ္ေစ နားလည္ေနၾကေၾကာင္း၊ ဤသည္မွာ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးႏွင့္တစ္မ်ိဳး နားလည္ေနၾက ျခင္းကို ျပဆိုေၾကာင္း။

ဆာပီယာႏိုက အတန္းထဲတြင္ သင္ခဲ့ရသည့္ သီးႏွံဖ်က္ပိုးမႊားမ်ားအေၾကာင္းကို ေျပာသည္။ ဂ်ံဳကို အႏၱရာယ္ ေပးသည့္ ပိုးနက္ေကာင္၊ ၀ါဖ်က္ပိုးႏွင့္ အားလူးပိုးမ်ားအေၾကာင္း၊ ၎ျပင္ ပိုးမႊားမ်ား ျပန္႔ပြားပံုအေၾကာင္း၊ သုေတသန လုပ္ေနၾကသည့္ တုိင္းျပည္မ်ားအေၾကာင္းကို ေျပာရင္း ယခုဆို လွ်င္ သုေတသနလုပ္ငန္းမ်ား ေအာင္ျမင္ ေန၍ သီးႏွံဖ်က္ ပိုးမႊားမ်ား၏ အႏၱရာယ္မွာ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့နည္းလာၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းမ်ားကို ျပည့္ျပည့္ စုံစုံ ေျပာသြားသည္။

မစၥပက္ႏွင့္ ဂ်က္ဆင္တုိ႔က ပထ၀ီ၀င္ကို ႏွစ္ပိုင္းခြဲၿပီး ေဆြးေႏြးၾက၏။ ဂ်က္ဆင္က ကမၻာေျမေပၚမွ သီးႏွံ ႏွင့္ သယံဇာတ ပစၥည္းမ်ား အေၾကာင္း တင္ျပသည္။ ယင္းႏွစ္မ်ိဳးအနက္ တစ္မ်ိဳးျဖင့္ ၾကြယ္၀ ခ်မ္းသာေသာ ႏိုင္ငံ မ်ားတြင္ တျခားတစ္မ်ိဳး ဆင္းရဲေနတတ္ေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ မလႊဲသာ မေရွာင္သာဘဲ ကုန္ပစၥည္းဖလွယ္မႈ ေပၚေပါက္ လာရေၾကာင္း၊ တစ္ႏိုင္ငံမွ တစ္ႏိုင္ငံ အျပန္အလွန္ အားျပဳၾကရေၾကာင္းမ်ား။

မစၥက္က ဒုတိယကမၻာစစ္ အၿပီးတြင္ လူတို႔၏ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ရင္ဆုိင္ရသည့္ ျပႆနာမ်ား၊ ဘယ္တုိင္းျပည္ ကမွ လက္မခံလိုၾကသည့္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ စစ္ေဘးဒုကၡ သည္မ်ားအေၾကာင္းႏွင့္ ကုလသမဂၢ မွ ကယ္ဆယ္ေရး အစီအစဥ္မ်ားကို ေဆြးေႏြးသည္။

ဖာမင္က သူ႔ထံုးစံအတုိင္း ၀ွက္ဖဲတစ္ခ်ပ္ကို အၿမဲကိုင္ထားတတ္သူ။ သူ႔အလွည့္ေရာက္သည္ႏွင့္ စင္ျမင့္ ေပၚကေန တစ္ဖက္ေထာင့္သို႔ အခ်က္ျပလိုက္သည္။ ပဲလ္ႏွင့္ အယ္လီဆန္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က အရိုးစုႀကီးကို မၿပီး စင္ျမင့္ေပၚယူလာသည္။ တိုင္ထိပ္တြင္ ႀကိဳးႏွင့္ ဆြဲထားျခင္း ျဖစ္၍ အရိုးစုႀကီးမွာ ေျခကားရာ လက္ကားရာ ပါလာ၏။ ဒါကပင္ ရယ္စရာ ျဖစ္ေန၍ ရယ္သံေတြ ေ၀ါခနဲ ထြက္လာသည္။ အားလံုး ၿငိမ္မွ သူ စကားစ သည္။

ဖာမင့္အသံ မွာ ၾကည္လင္ေအာင္ျမင္ၿပီး ေျပာပံုမွာလည္း သိုင္းသိုင္းဖြဲ႕ဖြဲ႕ ရွိလွပါေပသည္။ တည္တည ္ၿငိမ္ၿငိမ္ လည္း ရွိ၏။
"ဒီအရုိးစုဟာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရုိးစုပ ါ၊ သက္ေသျပဖို႔ ဘာမွ မခက္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ဒီအမ်ိဳးသမီးဟာ တရုတ္မလား၊ ဂ်ာမန္မလား၊ ျပင္သစ္မလား ဆုိတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာႏိုင္ပါ ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ျဖဴသလား၊ ညိဳသလား ဆိုတာလည္း ေျပာလို႔ မရပါဘူး"
ဟု အစခ်ီၿပီး အေျခခံအားျဖင့္ လူသည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အတူတူသာ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ဖာမင္ ရွင္းသြားပံုမွာ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ရွိလွပါေပ၏။

မစၥဒဲယားက ဖာမင္၏ နိဂံုးကို ဆြဲဆန္႔ၿပီး လူသားတို႔ ရင္ဆုိင္ၾကရသည့္ ေရာဂါဘယမ်ားအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးသည္။
ထို႔ေနာက္ မစၥေဒါစ္က အတန္းထဲတြင္ သင္ၾကားခဲ့ရသည့္ သမုိင္းဘာသာရပ္အေၾကာင္း၊ ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္ဆင့္ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာပံုအေၾကာင္းမ်ား ေျပာသည္။
ဒင္ဟန္၏ အစီရင္ခံစာေၾကာင့္ အားလံုး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားသည္။ အားကစားက႑မွာ အခ်ိန္နည္းေၾကာင္း၊ ေနရာက်ဥ္းေၾကာင္း၊ ထိန္းခ်ဳပ္မႈမ်ားေၾကာင္းမ်ားကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေ၀ဖန္ သြားသည္။ ေက်ာင္းသားအားလံုး၏ ခံစားခ်က္ျဖစ္၍ လက္ခုပ္သံေတြ ဟိန္းထြက္သြားသည္။

အစီရင္ခံျခင္းမ်ား ၿပီးသည္ႏွင့္ ဒင္ဟန္က ပရိသတ္ထဲမွ ေက်ာင္းသားေလး ႏွစ္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚ လိုက္သည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး အပါအ၀င္ ဆရာအားလံုး၏ နာမည္ကို စာရြက္ပိုင္း ကေလးမ်ားေပၚတြင္ ေရးခုိင္း သည္။ ၿပီးမွ စာရြက္ပိုင္းကေလးမ်ားကို လိပ္ၿပီး ဦးထုပ္တစ္လံုးထဲတြင္ ထည့္သည္။ ခေလာက္သည္။ ၿပီးမွ မဲလိပ္ မ်ားကို တစ္လိပ္ခ်င္း ႏိႈက္၍ နာမည္ကို ေၾကညာသည္။
"မစၥတာ၀က္စတန္ ... မစၥက္ေဒးလ္အီဗန္ ... မစၥဖီးလစ္"

ဒင္ဟန္ႏွင့္ မစၥဂ်ိဳးဇက္ ေခါင္းေဆာင္ၿပီး အားလံုး စင္ျမင့္ေပၚမွ ဆင္းလာၾကသည္။ ဆရာမ်ားက တစ္လွည့္ စင္ေပၚတက္ၿပီး ေနရာယူၾက၏။ ၀က္စတန္မွာ ဆရာမႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ ပို၍ ညစ္ပတ္စုတ္ျပတ္သည္ ထင္ ရ၏။

ေမးခြန္းေတြ ေမးၾကသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ အတန္းႀကီး ေက်ာင္းသားမ်ားသာ ေမးၾက၏။ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားခ်ိန္ မရွိ၍ အခ်ိဳ႕ေမးခြန္းမ်ားကုိ ဆရာေတြ ေက်ညက္ေအာင္ မေျဖႏိုင္ၾက။
သည္ေနရာတြင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသစရာ ေတြ႕ရျပန္သည္။ ခပ္ထံုထံု ခပ္ထုိင္းထုိင္းဟု ထင္ခဲ့ သည့္ ဆရာမ မစၥဖီးလစ္သည္ သူတို႔သံုးေယာက္ထဲတြင္ ေသြးအေအးဆံုးႏွင့္ ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ အေျဖႏိုင္ဆံုး ျဖစ္ေန၏။ သူ႔ဆီလာသည့္ ေမးခြန္းမ်ားကို ေျဖေနရုံမက က်န္ဆရာႏွစ္ေယာက္ကို လညး္ မသိမသာ ၀င္ကူေနေသးသည္။

ဒင္ဟန္ ၏ ေျဗာင္ဖြင့္ေ၀ဖန္မႈႏွင့္ ဖာမင္၏ ပညာပါပါ ေမြးခြန္းမ်ားၾကားတြင္ ဆရာ၀က္စတန္ တစ္ေယာက္ ပံုပ်က္ ပန္းပ်က္ ခံေနရ၏။ ၀က္စတန္သည္ သူ တာ၀န္က်သည့္ က႑မ်ားကို ဘယ္ေတာ့မွ ထိထိ ေရာက္ေရာက္ မလုပ္ခဲ့ပါ။

ဒင္ဟန္က လက္ေ၀ွ႕သမားျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ လက္ေ၀ွ႕လို အားကစားနည္းမ်ိဳးမွာ ေန႔စဥ္ ေလ့က်င့္ သင့္ေၾကာင္း၊ အခ်ိန္ကိုလည္း သည့္ထက္ ပိုေပးသင့္ေၾကာင္း၊ တစ္ပတ္တြင္ ႏွစ္ရက္သာ အခ်ိန္ေပးၿပီး ေလ့က်င့္ခ်ိန္ က်ျပန္ေတာ့ မိနစ္ ၂၀သာ သတ္မွတ္ေပးထားျခင္းမွာ အလကား အခ်ိန္ျဖဳန္းျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေထာက္ျပသည္။

မစၥဖီးလစ္က ဆရာ၀က္စတန္အတြက္ပါ ၿခံဳေျဖသြားသည္။ ေက်ာင္းအေနျဖင့္ စာသင္ခ်ိန္ႏွင့္ ကစားခ်ိန္မ်ားကို မွ်၍ အခ်ိန္ဇယား ဆြဲရေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အက်ိဳးကို လံုး၀ ေရွးရႈၿပီး လက္ရွိ အခ်ိန္ဇယားမ်ားကို ဆြဲထားျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘာသာရပ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ေက်ာင္းသား ေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ ၾကည့္ရျခင္းျဖစ္၍ ေက်ာင္းသားတုိင္း စိတ္ႀကိဳက္ႏွင့္ ကိုက္ခ်က္မွ ကိုက္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း။
ဆရာမ က ဒင္ဟန္ကို ရိုးသားသည့္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ၿပီး နိဂံုးခ်ဳပ္သည္။

"မင္းတို႔အထဲက တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ပင္ကိုက်န္းမာေရး၊ ႀကံ့ခုိင္ေရးေတြ ေကာင္းၿပီးသားမို႔ ေက်ာင္းက ပီတိ ေလ့က်င့္ခန္းေတြ မလုိသေလာက္ပါပဲ။ တစ္ခု မင္းတို႔ သတိထားရမွာက ေက်ာင္းရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြဟာ အမ်ားစုအတြက္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေနတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းတို႔ေက်ာင္းသားႀကီးေတြက အမ်ားအတြက္ ညႇာတဲ့သေဘာနဲ႔ သည္းခံၾကဖို႔ပါပဲ"
ဒင္ဟန္က လြယ္လြယ္ႏွင့္ လက္ေလွ်ာ့မည္ ေက်ာင္းသားမ်ိဳး မဟုတ္။

"ဒါျဖင့္လည္း ဘာျပဳလို႔ ပီတိခ်ိန္ ထားေနေသးလဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ ပီတိခ်ိန္ကို လိုအပ္တဲ့ ေက်ာင္းသား ေတြ အတြက္ပဲ ေရြးၿပီးေပးေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြက ေဘာလံုးျဖစ္ျဖစ္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခု ကစားမယ္ေလ၊ အဓိပၸာယ္မရွိ အခ်ိန္ကုန္ေနတာနဲ႔စာရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ အဲဒါက အက်ိဳးရွိ ဦးမယ္"
ဒင္ဟန္က ခ်က္က်လက္က် ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေျပာခ်လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာမကလည္း ေခသူ မဟုတ္။ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျဖသည္။

"ဒီလိုရွိတယ္ ဒင္ဟန္၊ ပီတိဆိုတာ ကာယေလ့က်င့္ခန္း သက္သက္ခ်ည္း မဟုတ္ဘူး၊ စိတ္ကုိ အနားေပးဖို႔ရယ္၊ ကာယနဲ႔အတူ ဥာဏအင္အားကိုပါ ဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ လုပ္ဖို႔ရယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေတြပါတယ္၊ ဆရာမတို႔ အခ်ိန္စာရင္း ဆြဲတဲ့အခါ မင္းတို႔တစ္ေတြ ေက်ာင္းကထြက္ၿပီး လူ႔ေလာက ထဲကို တုိး၀င္ဖို႔အထိ အရွည္ကို ၾကည့္ၿပီး ဆြဲၾကတာပါ။ မင္း တျဖည္းျဖညး္ သေဘာေပါက္လာပါ လိမ့္မယ္ ဒင္ဟန္"
ထုိ႔ ေနာက္တြင္ ဆရာႀကီးက နိဂံုးခ်ဳပ္ စကားေျပာၿပီး အခမ္းအနားကို ရုပ္သိမ္းလိုက္သည္။

ဆက္ရန္
.