စီစီ သည္ ထစ္ခနဲရွိ စိတ္ေကာက္တတ္သူတို႔၏ထံုးစံအတုိင္း ထစ္ခနဲရွိ စိတ္ေျပတတ္သူ ျဖစ္၏။ ေပၚေ႒း ပထမဆံုး အႀကိမ္သြားၿပီး ေဆြးေႏြးေတာ့ စီစီက-
“သူ႔အေၾကာင္း လံုး၀ လာမေျပာနဲ႔”
ဟု ျငင္းလႊတ္သည္။ ေပၚေ႒း ဘာအတြက္ လာတယ္ဆိုတာ ရိပ္မိေသာ ဦးေအာင္ႀကီးက-
“မင္းက ပြဲစားလာလုပ္တာလား” ဟု ခပ္ေငါက္ေငါက္ ေျပာသည္။
ေနာက္တစ္ခါက်ေတာ့ ေပၚေ႒းက ဖုန္းဆက္ၿပီး- “ေျပာစရာရွိလုိ႔ လာခဲ့ခ်င္တယ္”
ဟု အပိြဳင့္မင့္ ေတာင္းၾကည့္သည္။ စီစီက သူ အျပင္သြားစရာရွိလုိ႔ မအားဘူးဟု ျပန္ေျပာသည္။ ေနာက္ ထပ္ မဆက္သြယ္ေတာ့ဘဲ အသာေမွ်ာထားလုိက္သည။
တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေသာအခါ ေပၚေ႒း၏စာၾကည့္ခန္းတံခါးမွာ စာတစ္ေစာင္ ကပ္ထားတာ ေတြ႕ရသည္။
“စီစီ ဖုန္းဆက္တယ္။ အေၾကာင္းထူး မရွိပါဘူးတဲ့”
ရင္ရင္ၿငိမ္း၏လက္ေရး ျဖစ္၏။ စီစီက ရင္ရင္ၿငိမ္းကို ေအာင္ခ်ဳိ အိမ္ က ႏွင္ခ်ခံရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာမွာ ေသခ်ာသည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္းကေကာ ကုိယ့္ျပႆနာကို ျပန္ေျပာျပလုိက္ေသးသလား။ ေျပာမယ္ မထင္။ ရင္ရင္ၿငိမ္း က ဒါမ်ဳိး ေလွ်ာက္ေျပာတတ္သူမ်ဳိး မဟုတ္။
ထားေတာ့… အေရးႀကီးတာက စီစီ၏ရင္ဖြင့္ခ်က္ကို ရင္ရင္ၿငိမ္း သိသြားေသာကိစၥပင္ျဖစ္၏။ မိန္းမခ်င္းဆို ေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလိမ့္မယ္။ ေအာင္ခ်ဳိက အိမ္ေပၚျပန္ေရာက္ေအာင္ ရင္ရင္ၿငိမ္းကို အကူအညီ ေတာင္း တဲ့ အဓိပၸါယ္မ်ဳိးပါေသာ စကားေတြ ေျပာခ်င္ေျပာလိမ့္မည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္းက ဦးေအာင္ႀကီးဆီသြားၿပီး ၾကားက ေစ့စပ္ေပးလိုက္လွ်င္ ကိစၥၿပီးသြားႏုိင္သည္။ ဒါဆိုလွ်င္ ေအာင္ခ်ဳိက-
“ရင္ရင္ၿငိမ္း ကူညီလုိ႔ ေအာင္ျမင္သြားတာ၊ မင္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး” ဟု ဆုိၿပီး ကိုယ့္ကိစၥ ျပန္မကူညီဘဲ ေနလွ်င္ ခက္မည္။
ဒီေတာ့ ကိုယ္က ဦးေအာင္ျမန္ျမန္ထက္ထက္ လုပ္မွျဖစ္မည္။ ေအာင္ခ်ဳိ ႐ံုးဆင္းခ်ိန္မွာ သြားေစာင့္ေခၚ သည္။ လူရွင္းေသာပီစီအိုဖုန္းျဖင့္ စီစီ့ဆီ ဆက္သည္။
“ဖုန္းဆက္တယ္ ဆို၊ ကိစၥရွိလို႔လား”
“မရွိပါဘူး၊ ရင္ၿငိမ္းဆီ ဆက္ရင္းနဲ႔ ေမးတာပါ”
အခုလုိ ကြယ္လုိက္ကတည္းက မလံုဘူးဆိုတာ သိသာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္-
“ဘာလဲ… ေအာင္ခ်ဳိ႕ကို သတိရလို႔လား။ သူ႔အေျခအေန စံုစမ္းခ်င္လို႔လား”
“အမယ္… သူ႔ကို ရွိတယ္ေတာင္ မေအာက္ေမ့ဘူး”
“စီစီကသာ မေအာက္ေမ့တာ၊ ဟိုေကာင္ကေတာ့ သူ႔ကုိယ္သူသတ္ေသမေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ”
“သူသာ အဲဒီေလာက္ စိတ္ေကာင္းရွိရင္ ခုလို တကြဲတျပားေတာင္ ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး”
“ကဲ…မယံုဘူးဆိုရင္လည္း ကုိယ္တိုင္သာ ေမးၾကည့္ေတာ့”
ဆိုၿပီး တယ္လီဖုန္းကို ေအာင္ခ်ဳိ႕လက္ထဲ လႊဲေပးလုိက္သည္။
“စီလား… ကိုယ္ပါ၊ ခ်ဳိခ်ဳိေလ”
ေအာင္ခ်ဳိ က ခၽြဲလုိက္သည္။ တစ္ဖက္မွ စကားျပန္ပံုမရ။
“စကားတစ္ခြန္းေလာက္ ေျပာပါဦး၊ စီစီ့အသံေလးကို ၾကားရရင္ ေသေပ်ာ္ပါၿပီ၊ ေျပာေလ… ဟင္ ငိုေနတယ္ ဟုတ္လား၊ ကုိယ္လည္း တစ္ေန႔မွေမ့လို႔ မရပါဘူး”
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ေအာင္ခ်ဳိႏွင့္ စီစီတို႔ စားေသာက္ဆုိင္တစ္ဆိုင္မွာ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကသည္။ စကားေတြ ေျပာၿပီး အလြမ္းသယ္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ေပၚေ႒း၏အႀကံေပးခ်က္အတိုင္း အစီအစဥ္တစ္ခုလုပ္ၾကသည္။
တစ္ရက္မွာ စီစီက တစ္ေနကုန္ အခန္းထဲကမထြက္ဘဲ ေအာင္းေနသည္။ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ ေပၚမလာေတာ့ ေအာင္ခ်ဳိ တို႔ အေမ စိတ္ပူၿပီး ေနမေကာင္းဘူးလား လာေမးသည။ စီစီက သူ စိတ္မခ်မ္းသာေၾကာင္း၊ အထီး က်န္ ဆန္ေၾကာင္းေျပာၿပီး ငိုသည္။ ထမင္းမစား ဟင္းမစား ေနျပသည္။
အဘြားႀကီး က ဦးေအာင္ႀကီးကို တင္ျပသည္။ ခုေလာက္ဆို ေအာင္ခ်ဳိ ေနာင္တရေလာက္ပါၿပီဟု ေျပာသည္။
“သင္းထုိက္နဲ႔ သင္းကံ ေနပါေစ”
ဟု ဆုိသည။ ေလသံက သိပ္မျပင္းေတာ့။
ေအာင္ခ်ဳိ အိမ္ေပၚျပန္တက္လာသည္။ ဦးေအာင္ႀကီးက-
“မင္း ဘာလာလုပ္တာလဲ”
“စီစီ ေနမေကာင္းဘူးဆိုလို႔ပါ ေဖေဖ”
“မင္းမ်က္ႏွာ ငါ မၾကည့္ခ်င္ဘူး၊ သြား သြား”
ေအာင္ခ်ဳိ ထြက္သြားသည္။ အိမ္ျပင္ကုိ မဟုတ္။ စီစီ ရွိရာ သူတို႔အိပ္ခန္းဆီသို႔…။
“မင္းကိစၥ အဆင္ေျပသြားၿပီဆိုေတာ့ ကတိအတိုင္း ငါ့ကိုလည္း ျပန္ကူညီေပေတာ့”
ဟု ေပၚေ႒းက သတိေပးသည္။
“ေျပာကြာ…ဘာကူညီရမလဲ”
ေပၚေ႒းက ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထုိးေပးဖို႔ ေျပာသည္။
ေအာင္ခ်ဳိ တအ့ံတၾသ ျဖစ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ျငင္းသည္။
“ဟာ… ဒါေတာ့ မျဖစ္ဘူး”
“မင္း ကတိဖ်က္တာလား”
“မင္း စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ ဒီလုိကိစၥမ်ဳိးေတာ့…”
“ေယာက်္ား မဟုတ္ဘူးလား၊ မင္း…”
“ငါက ခုမွ အိမ္ေပၚ ျပန္တက္ခြင့္ရခါစပဲ ရွိပါေသးတယ္ကြာ၊ ငါ့ကို အခ်ိန္နည္းနည္းေတာ့ ေပးပါဦး”
ဟု ေအာင္ခ်ဳိ က ေတာင္လုိလို ေျမာက္လိုလို မေရမရာေျပာရင္း အခ်ိန္ဆြဲဖို႔ ႀကဳိးစားသည္။ ေပၚေ႒းက-
“မင္း လူလည္မက်နဲ႔”
ဆုိၿပီး အက်ပ္ကိုင္သည္။ ေအာင္ခ်ဳိက ရဲေမာ္ကို စစ္ကူေတာင္းသည္။ ဒီလိုနဲ႔ ေပၚေ႒းႏွင့္ ရင္ရင္ၿငိမ္း ကိစၥ ကို ရဲေမာ္ ပါ သိသြားသည္။ ရဲေမာ္က ေအာင္ခ်ဳိ႕လိုေတာ့ ျပဴးျပဴးျပာျပာမျဖစ္။ သူ သိခ်င္တာကိုသာ ေမးသည္။
“မင္းက ဘာေၾကာင့္ ကြာခ်င္ရတာလဲ”
“ငါ့အေၾကာင္းနဲ႔ ငါပါကြာ”
“ငါတို႔ကုိ ေျပာျပလုိ႔မျဖစ္ဘူးလား”
“မသိခ်င္ပါနဲ႔ကြာ”
“ဒီလုိ ရွိတယ္ေလ၊ မင္းက လက္မွတ္ထိုးပါ ဆိုတိုင္း ငါတို႔က ဘုမသိ ဘမသိနဲ႔ ထိုးမေပးႏုိင္ဘူး၊ ဘာေၾကာင့္ ကြာရွင္းခ်င္တယ္္ဆိုတာကို ေရလည္ေအာင္ ရွင္းျပ၊ မင္းရဲ႕အေၾကာင္းျပခ်က္က ခိုင္လံုတယ္ဆုိရင္ ငါတို႔ လက္မွတ္ထိုးေပးမယ္၊ ျမရီ၀င္းကိုလည္း နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပရဦးမယ္၊ ဟုိအရင္ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္မွာ သက္ေသလက္မွတ္ထိုး တဲ့ အထဲမွာ ျမရီ၀င္းလည္း ပါတယ္ မဟုတ္လား”
ရဲေမာ္ ေျပာတာ သဘာ၀က်ေနသျဖင့္-
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတြ႕လွ်င္ ကိုယ္၀ါသနာပါရာအေၾကာင္းကို ေျပာေလ့ရွိၾကသည္။ ရဲေမာ္ႏွင့္ဆံုလွ်င္ တုိင္းရင္းေဆး ေတြအေၾကာင္း၊ ေဆးဖက္၀င္အသီးအရြက္ အေခါက္ေတြအေၾကာင္း ေျပာမည္။ ေကာင္းထြန္း ႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္ ယမကာအမ်ဳိးမ်ဳိးအေၾကာင္း၊ စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္း ၾကားရမည္။ ေအာင္ခ်ဳိကေတာ့ ဗီဒီယို၊ ႐ုပ္ရွင္၀ါသနာအိုးဆိုေတာ့ သူ လတ္တေလာ ၾကည့္ထားေသာ ဇာတ္ကားေတြအေၾကာင္း ေျပာျပ မည္။
ကံညြန္႔ေမာင္ကေတာ့ သိတဲ့အတုိင္းပဲ။ ဘယ္ဆုိင္က ေကာင္မေလးက ေခ်ာတယ္၊ ဘယ္ေကာင္မေလးက အျပဳအစုေကာင္းတယ္။ ဘယ္သူကေတာ့ စြဲမက္စရာေလး၊ ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းရိတ္ခ်င္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိး။ ထို ေန႔ကလည္း ဆုိင္သစ္တစ္ဆုိင္ ဖြင့္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဖြင့္စမို႔လို႔လား မသိ။ ေတာ္ေတာ္လန္းေၾကာင္း ေျပာေန သည္။ ေပၚေ႒းက နားသာေထာင္ေနေသာ္လည္း သိပ္ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရွိသျဖင့္-
“ေဟ့ေကာင္… မင္းက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ ေနမေကာင္းဘူးလား”
“ညက အိပ္ပ်က္လို႔လား မသိဘူး”
“ဘာျဖစ္လို႔ အိပ္ပ်က္တာလဲ၊ မဟုတ္မွလဲြေရာ… ဟဲ ဟဲ”
“ဟာ…ေဘာလံုးပြဲၾကည့္လုိ႔ပါကြာ၊ ည ႏွစ္နာရီခြဲ ကန္တဲ့ပြဲဆိုေတာ့ မုိးလင္းခါနီးမွ အိပ္ရမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ထုိင္းထုိင္း မႈိင္းမႈိင္း ျဖစ္ေနတာ”
“ဒါမ်ားကြာ၊ လြယ္ပါတယ္၊ ေဆးတစ္လံုး ေသာက္လုိက္… ေရာ့”
ဆိုၿပီး အိတ္ထဲက ေဆးကတ္တစ္ကတ္ ထုတ္၊ ေဆးေတာင့္ တစ္ေတာင့္ေဖာက္ၿပီး ေပးသည္။ ေပၚေ႒းက လည္း ဘုမသိ ဘမသိ ယူေသာက္လုိက္သည္။ ၿပီးမွ ေမးရသည္။
“ဘာေဆးလဲ”
“ေယာက်္ားအားေဆးကြ”
“ဟာ… ေဟ့ေကာင္၊ မင္း မဟုတ္တာေတြ၊ ဒီေဆးမ်ဳိးေတြက အခန္႔မသင့္ရင္ အႏၱရာယ္ရွိတယ္၊ မင္းကြာ…”
ကံညြန္႔ေမာင္က ရယ္လုိက္ၿပီး-
“အႏၱရာယ္ မရွိပါဘူးကြာ၊ ငါ ေသာက္ေနက်ပါ၊ ဖစ္ျဖစ္႐ံုေလာက္ပဲ၊ ေဟ့ေကာင္ မင္း စမ္းၾကည့္ကြ၊ သေဘာ က်သြားမယ္”
ဆုိၿပီး လက္ဟန္ ေျခဟန္နဲ႔ လုပ္ျပေနေသးသည္။
“ဟာကြာ… မင္း ေတာ္ေတာ္႐ႈပ္တဲ့ေကာင္ပဲ”
ေပၚေ႒း ထေျပးလာခဲ့ရ၏။ ကံညြန္႔ေမာင္ ေျပာတာ ဟုတ္သလုိလုိပဲ။ တျခားဟာေတာ့ မသိ။ လူက ေပါ့ပါး သြက္လက္ လာတာေတာ့ အမွန္ပဲျဖစ္၏။ ကားေမာင္းလာရင္းက ဒီေန႔ လျပည့္ လကြယ္ ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲ ဟု ေတြးပူလုိက္မိေသးသည္။ ၿပီးမွ တစ္ေန႔ကပဲ ရင္ရင္ၿငိမ္း ဥပုသ္ေစာင့္ခဲ့ေသးတာ သတိရသည္။ ဒီေန႔ ကင္းလြတ္ရက္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ ေပ်ာ္သြား၏။
အိမ္ေရာက္ လို႔ တံခါးလာဖြင့္ေပးေသာ ရင္ရင္ၿငိမ္းကို ျမင္ေတာ့ ေက်နပ္သြားရျပန္သည။္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္စား ထားသျဖင့္ အေတာ္ၾကည့္ေကာင္းေနသည္။
“အမယ္… နင္က ဒီေန႔ ပိုေတာင္လွေနပါလား”
ဟု ေျပာၿပီး ပါးကုိ ဆြဲလိမ္လုိက္မည္ျပဳၿပီးမွ ဧည့္ခန္းထဲက ဆက္တီခံုမွာထုိင္ၿပီး သူတုိ႔ကို လွမ္းၾကည့္ေန ေသာ အေႏွာင္း ႏွင့္ ေဒစီပြင့္တုိ႔ကို ျမင္ေသာေၾကာင့္ လက္ကိုျပန္႐ုပ္လုိက္ရသည္။
ရင္ရင္ၿငိမ္းက-
“ငါတို႔ တရားပြဲသြားမလို႔၊ ညဥ့္နက္ရင္လည္း စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္၊ လမ္းထဲက လူေတြလည္းပါမွာ”
ေပၚေ႒း စိတ္ဓာတ္က်သြားသည္။ သူတုိ႔က ညဥ့္နက္မွျပန္လာၾကမည္။ အေႏွာင္းႏွင့္ ေဒစီပြင့္တို႔လည္း အိမ္ မွာပဲ အိပ္ၾကဖို႔မ်ားသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ႐ုပ္က ဘယ္လုိ၊ နာမ္က ဘာျဖစ္၊ ေစတသိက္က ဘယ့္ႏွယ္ ေဆြးေႏြး ၾကဦးမည္။ ေပၚေ႒းကေတာ့ အိပ္ရာထဲမွာ “ဘုန္းေမာင္ တစ္ေယာက္တည္းရယ္”။
ကၽြန္ေတာ္ကေကာ ဘာမ်ား တတ္ႏုိင္ပါဦးမည္နည္း။
ရဲေမာ္ က သူ႔အိမ္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြဖိတ္ၿပီး ေကၽြးေမြးတတ္တာ၊ ကံညြန္႔ေမာင္က ဆုိင္တစ္ဆုိင္ေခၚၿပီး ျပဳစု တတ္တာေတြ ကို ေပၚေ႒း အားက်သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ရက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အိမ္မွာဆံုဖို႔ ခ်ိန္း လုိက္သည္။ ၀ီစကီတစ္လံုးႏွင့္ ဘီယာဘူးေတြလည္း ၀ယ္ထားသည္။ အျမည္းကိစၥကေတာ့ ရင္ရင္ၿငိမ္းမွာ ျမရီ၀င္း လို အားကိုးရမည့္သူ မဟုတ္။ ေတာ္ၾကာ အရက္နဲ႔ျမည္းဖို႔ ဆိုၿပီး ကန္စြန္းရြက္ ခ်ဥ္ရည္တို႔၊ ပဲကုလား ဟင္းတို႔၊ ငါးႏုသန္းအိုးကပ္ဆီျပန္ တို႔ ခ်က္ထားလွ်င္ အဟားခံရမည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘဲကင္၊ အေခါက္ကင္၊ ၀က္နံ႐ိုး၊ ငါးရွဥ္႔ေျခာက္စပ္တို႔ကုိ ဆုိင္က ၀ယ္ထားသည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္းကို ေတာ့ မႈိႏွင့္ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ဖို႔သာ တာ၀န္ေပးထားလုိက္၏။
သူတို႔ စားေသာက္ေနၾကစဥ္ ရင္ရင္ၿငိမ္းက ငါးရံ႕ေျခာက္ဖုတ္ ဆီဆမ္းလာေပးသည္။ တကယ္ေတာ့ ငါးရံ႕ ေျခာက္ဖုတ္ မွာ သိပ္ေတာ့ မေကာင္းလွ။ ေပၚေ႒း မနက္စာစားတုန္းက ျမည္းၾကည့္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ နည္းနည္း မီးကၽြမ္း သြားေသာေၾကာင့္ မာႂကြတ္ႂကြတ္ ခါးသက္သက္ျဖစ္ေနသည္။ နည္းနည္းလည္း ငန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေပၚေ႒းက သတိမေပးဘဲ ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
ေကာင္းထြန္းကေတာ့-
“ဟာ… ငါက ဒီလုိ အျမည္းမ်ဳိးမွ ႀကဳိက္တာ”
ဆိုၿပီး ယူ၀ါးသည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္း စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္လို႔လားေတာ့မသိ။ ေကာင္းလုိက္တာ ႂကြပ္ႂကြပ္ရြရြေလး ဟု ေျပာေသးသည္။ က်န္တဲ့ေကာင္ေတြကေတာ့ တစ္ဖဲ့ေလာက္ ျမည္းၾကည့္ၿပီး ဆက္မတို႔ေတာ့။ ဘာပဲျဖစ္ ျဖစ္ အရက္နံ႔ မခံႏုိင္ေသာ၊ အရက္ေသစာ ေသာက္စားတာကို အားမေပးေသာ ရင္ရင္ၿငိမ္းက ခုလို အေရး တယူ ရွိတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမယ္ဟု ေပၚေ႒း ေတြးေနတုန္း-
“အဲဒီ ဘီယာေတြက တစ္ဘူး ဘယ္ေလာက္ေပးရလဲ”
ဟု ရင္ရင္ၿငိမ္းက ေမးလုိက္သည္။ ကံညြန္႔ေမာင္က ေျဖသည္။
“ရွစ္ရာေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္”
“ဟယ္… ႏွေျမာစရာႀကီး”
“နင္ကလည္း…”
ေပၚေ႒းက လွမ္းဟန္႔လုိက္သည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္းက ဆက္ေျပာသည္။
“ငါ ဆုိလိုတာက ဒီလုိပါဟ၊ နင္တုိ႔ေတြသာ ဘီယာတစ္ဘူးစီေလာက္ ေလွ်ာ့ေသာက္ရင္ ေငြေလးေထာင္ ေလာက္ ပိုထြက္လာမွာပဲ”
“ဘာဆုိင္လုိ႔လဲ၊ ေလးေထာင္ေလာက္နဲ႔”
“ဒီလို မေျပာနဲ႔ေလ၊ ငါ တြက္ျပမယ္၊ တကယ္လို႔ နင္တို႔တစ္ေယာက္ ႏွစ္ဘူးစီေလွ်ာ့ေသာက္မယ္ဆုိရင္ ေငြ ရွစ္ေထာင္ေလာက္ ထြက္လာမယ္၊ အဲဒီေငြကို ဘုန္းေတာ္ႀကီး မူလတန္းေက်ာင္းကို သြားလွဴလုိက္ရင္ မိဘမဲ့ကေလးေတြကို သက္သတ္လြတ္ သီးစံုဟင္းနဲ႔ တစ္နပ္စာ ေကၽြးလုိ႔ရတယ္”
ေပၚေ႒းက ရင္ရင္ၿငိမ္းကို အလိုမက်သလို လွမ္းၾကည့္သည္။ ဒါမ်ဳိး ၀ါသနာပါတတ္ေသာ ရဲေမာ္က-
“ရင္ရင္ၿငိမ္း ေျပာတာလည္း ဟုတ္တုတ္တုတ္ပဲ။ ဘလက္ေလဘယ္တစ္ပုလင္းဆိုရင္ ကေလးေတြကို အသားဟင္းနဲ႔ေတာင္ ေကၽြးလုိ႔ရမယ္”
“ဟုတ္တယ္ကြာ၊ ပိုက္ဆံရွိတဲ့ လူေတြဟာ မဆိုင္တဲ့ေနရာေတြမွာဆုိရင္ ႏွေျမာတြန္႔တိုမႈမရွိဘဲ ပက္ခနဲ သံုး ျဖဳန္းပစ္တတ္ၾကတယ္၊ မရွိဆင္းရဲတဲ့ လူေတြကို နည္းနည္းပါးပါးခြဲေ၀ေကၽြးဖုိ႔က်ေတာ့ ေမ့ေနတတ္ၾကတယ္”
ဟု ေအဘီေက်ာ္ကလည္း ၀င္ၿပီးေထာက္ခံသည္။ ထို႔ေနာက္ အလွဴဒါနအေၾကာင္း၊ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ေၾကာင့္ ရရွိေသာ ပီတိႏွင့္ အက်ဳိးေက်းဇူးမ်ားအေၾကာင္းကို အရက္ခြက္ေတြကိုင္ရင္း ေဆြးေႏြးၾကေလ သည္။ ၿပီးေတာ့-
“ငါတို႔ လစဥ္ ပိုက္ဆံထည့္ၿပီး ရန္ပံုေငြတစ္ခု လုပ္ရေအာင္၊ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ထည့္ၾကေပါ့၊ ကံညြန္႔ေမာင္ မင္းက သူေ႒းသမက္ပဲ၊ မ်ားမ်ားထည့္ရမယ္၊ အဲဒီေငြေတြ ရင္ရင္ၿငိမ္းကို အပ္ထားမယ္၊ ရင္ရင္ၿငိမ္းကပဲ သင့္ ေတာ္သလို လွဴဒါန္းေပးေပါ့”
ရဲေမာ္က အႀကံေပးသည္။ အားလံုးက သေဘာတူၾကသည္။ ကံညြန္႔ေမာင္ကဆုိ ေငြငါးေထာင္ ခ်က္ခ်င္း ထုတ္ေပးသည္။ ေပၚေ႒းမွာ ေဟးလား၀ါးလား လုပ္ခ်င္၊ ေပါက္ကရေတြ ေျပာခ်င္လို႔ အရက္၀ုိင္းေထာင္မိခါ မွ အလွဴဒါနျပဳၾကသူငါနဲ႔ လာတိုးေနေလသည္။
ဆက္ရန္
.
“သူ႔အေၾကာင္း လံုး၀ လာမေျပာနဲ႔”
ဟု ျငင္းလႊတ္သည္။ ေပၚေ႒း ဘာအတြက္ လာတယ္ဆိုတာ ရိပ္မိေသာ ဦးေအာင္ႀကီးက-
“မင္းက ပြဲစားလာလုပ္တာလား” ဟု ခပ္ေငါက္ေငါက္ ေျပာသည္။
ေနာက္တစ္ခါက်ေတာ့ ေပၚေ႒းက ဖုန္းဆက္ၿပီး- “ေျပာစရာရွိလုိ႔ လာခဲ့ခ်င္တယ္”
ဟု အပိြဳင့္မင့္ ေတာင္းၾကည့္သည္။ စီစီက သူ အျပင္သြားစရာရွိလုိ႔ မအားဘူးဟု ျပန္ေျပာသည္။ ေနာက္ ထပ္ မဆက္သြယ္ေတာ့ဘဲ အသာေမွ်ာထားလုိက္သည။
တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေသာအခါ ေပၚေ႒း၏စာၾကည့္ခန္းတံခါးမွာ စာတစ္ေစာင္ ကပ္ထားတာ ေတြ႕ရသည္။
“စီစီ ဖုန္းဆက္တယ္။ အေၾကာင္းထူး မရွိပါဘူးတဲ့”
ရင္ရင္ၿငိမ္း၏လက္ေရး ျဖစ္၏။ စီစီက ရင္ရင္ၿငိမ္းကို ေအာင္ခ်ဳိ အိမ္ က ႏွင္ခ်ခံရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာမွာ ေသခ်ာသည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္းကေကာ ကုိယ့္ျပႆနာကို ျပန္ေျပာျပလုိက္ေသးသလား။ ေျပာမယ္ မထင္။ ရင္ရင္ၿငိမ္း က ဒါမ်ဳိး ေလွ်ာက္ေျပာတတ္သူမ်ဳိး မဟုတ္။
ထားေတာ့… အေရးႀကီးတာက စီစီ၏ရင္ဖြင့္ခ်က္ကို ရင္ရင္ၿငိမ္း သိသြားေသာကိစၥပင္ျဖစ္၏။ မိန္းမခ်င္းဆို ေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလိမ့္မယ္။ ေအာင္ခ်ဳိက အိမ္ေပၚျပန္ေရာက္ေအာင္ ရင္ရင္ၿငိမ္းကို အကူအညီ ေတာင္း တဲ့ အဓိပၸါယ္မ်ဳိးပါေသာ စကားေတြ ေျပာခ်င္ေျပာလိမ့္မည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္းက ဦးေအာင္ႀကီးဆီသြားၿပီး ၾကားက ေစ့စပ္ေပးလိုက္လွ်င္ ကိစၥၿပီးသြားႏုိင္သည္။ ဒါဆိုလွ်င္ ေအာင္ခ်ဳိက-
“ရင္ရင္ၿငိမ္း ကူညီလုိ႔ ေအာင္ျမင္သြားတာ၊ မင္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး” ဟု ဆုိၿပီး ကိုယ့္ကိစၥ ျပန္မကူညီဘဲ ေနလွ်င္ ခက္မည္။
ဒီေတာ့ ကိုယ္က ဦးေအာင္ျမန္ျမန္ထက္ထက္ လုပ္မွျဖစ္မည္။ ေအာင္ခ်ဳိ ႐ံုးဆင္းခ်ိန္မွာ သြားေစာင့္ေခၚ သည္။ လူရွင္းေသာပီစီအိုဖုန္းျဖင့္ စီစီ့ဆီ ဆက္သည္။
“ဖုန္းဆက္တယ္ ဆို၊ ကိစၥရွိလို႔လား”
“မရွိပါဘူး၊ ရင္ၿငိမ္းဆီ ဆက္ရင္းနဲ႔ ေမးတာပါ”
အခုလုိ ကြယ္လုိက္ကတည္းက မလံုဘူးဆိုတာ သိသာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္-
“ဘာလဲ… ေအာင္ခ်ဳိ႕ကို သတိရလို႔လား။ သူ႔အေျခအေန စံုစမ္းခ်င္လို႔လား”
“အမယ္… သူ႔ကို ရွိတယ္ေတာင္ မေအာက္ေမ့ဘူး”
“စီစီကသာ မေအာက္ေမ့တာ၊ ဟိုေကာင္ကေတာ့ သူ႔ကုိယ္သူသတ္ေသမေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ”
“သူသာ အဲဒီေလာက္ စိတ္ေကာင္းရွိရင္ ခုလို တကြဲတျပားေတာင္ ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး”
“ကဲ…မယံုဘူးဆိုရင္လည္း ကုိယ္တိုင္သာ ေမးၾကည့္ေတာ့”
ဆိုၿပီး တယ္လီဖုန္းကို ေအာင္ခ်ဳိ႕လက္ထဲ လႊဲေပးလုိက္သည္။
“စီလား… ကိုယ္ပါ၊ ခ်ဳိခ်ဳိေလ”
ေအာင္ခ်ဳိ က ခၽြဲလုိက္သည္။ တစ္ဖက္မွ စကားျပန္ပံုမရ။
“စကားတစ္ခြန္းေလာက္ ေျပာပါဦး၊ စီစီ့အသံေလးကို ၾကားရရင္ ေသေပ်ာ္ပါၿပီ၊ ေျပာေလ… ဟင္ ငိုေနတယ္ ဟုတ္လား၊ ကုိယ္လည္း တစ္ေန႔မွေမ့လို႔ မရပါဘူး”
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ေအာင္ခ်ဳိႏွင့္ စီစီတို႔ စားေသာက္ဆုိင္တစ္ဆိုင္မွာ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကသည္။ စကားေတြ ေျပာၿပီး အလြမ္းသယ္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ေပၚေ႒း၏အႀကံေပးခ်က္အတိုင္း အစီအစဥ္တစ္ခုလုပ္ၾကသည္။
တစ္ရက္မွာ စီစီက တစ္ေနကုန္ အခန္းထဲကမထြက္ဘဲ ေအာင္းေနသည္။ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ ေပၚမလာေတာ့ ေအာင္ခ်ဳိ တို႔ အေမ စိတ္ပူၿပီး ေနမေကာင္းဘူးလား လာေမးသည။ စီစီက သူ စိတ္မခ်မ္းသာေၾကာင္း၊ အထီး က်န္ ဆန္ေၾကာင္းေျပာၿပီး ငိုသည္။ ထမင္းမစား ဟင္းမစား ေနျပသည္။
အဘြားႀကီး က ဦးေအာင္ႀကီးကို တင္ျပသည္။ ခုေလာက္ဆို ေအာင္ခ်ဳိ ေနာင္တရေလာက္ပါၿပီဟု ေျပာသည္။
“သင္းထုိက္နဲ႔ သင္းကံ ေနပါေစ”
ဟု ဆုိသည။ ေလသံက သိပ္မျပင္းေတာ့။
ေအာင္ခ်ဳိ အိမ္ေပၚျပန္တက္လာသည္။ ဦးေအာင္ႀကီးက-
“မင္း ဘာလာလုပ္တာလဲ”
“စီစီ ေနမေကာင္းဘူးဆိုလို႔ပါ ေဖေဖ”
“မင္းမ်က္ႏွာ ငါ မၾကည့္ခ်င္ဘူး၊ သြား သြား”
ေအာင္ခ်ဳိ ထြက္သြားသည္။ အိမ္ျပင္ကုိ မဟုတ္။ စီစီ ရွိရာ သူတို႔အိပ္ခန္းဆီသို႔…။
“မင္းကိစၥ အဆင္ေျပသြားၿပီဆိုေတာ့ ကတိအတိုင္း ငါ့ကိုလည္း ျပန္ကူညီေပေတာ့”
ဟု ေပၚေ႒းက သတိေပးသည္။
“ေျပာကြာ…ဘာကူညီရမလဲ”
ေပၚေ႒းက ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထုိးေပးဖို႔ ေျပာသည္။
ေအာင္ခ်ဳိ တအ့ံတၾသ ျဖစ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ျငင္းသည္။
“ဟာ… ဒါေတာ့ မျဖစ္ဘူး”
“မင္း ကတိဖ်က္တာလား”
“မင္း စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ ဒီလုိကိစၥမ်ဳိးေတာ့…”
“ေယာက်္ား မဟုတ္ဘူးလား၊ မင္း…”
“ငါက ခုမွ အိမ္ေပၚ ျပန္တက္ခြင့္ရခါစပဲ ရွိပါေသးတယ္ကြာ၊ ငါ့ကို အခ်ိန္နည္းနည္းေတာ့ ေပးပါဦး”
ဟု ေအာင္ခ်ဳိ က ေတာင္လုိလို ေျမာက္လိုလို မေရမရာေျပာရင္း အခ်ိန္ဆြဲဖို႔ ႀကဳိးစားသည္။ ေပၚေ႒းက-
“မင္း လူလည္မက်နဲ႔”
ဆုိၿပီး အက်ပ္ကိုင္သည္။ ေအာင္ခ်ဳိက ရဲေမာ္ကို စစ္ကူေတာင္းသည္။ ဒီလိုနဲ႔ ေပၚေ႒းႏွင့္ ရင္ရင္ၿငိမ္း ကိစၥ ကို ရဲေမာ္ ပါ သိသြားသည္။ ရဲေမာ္က ေအာင္ခ်ဳိ႕လိုေတာ့ ျပဴးျပဴးျပာျပာမျဖစ္။ သူ သိခ်င္တာကိုသာ ေမးသည္။
“မင္းက ဘာေၾကာင့္ ကြာခ်င္ရတာလဲ”
“ငါ့အေၾကာင္းနဲ႔ ငါပါကြာ”
“ငါတို႔ကုိ ေျပာျပလုိ႔မျဖစ္ဘူးလား”
“မသိခ်င္ပါနဲ႔ကြာ”
“ဒီလုိ ရွိတယ္ေလ၊ မင္းက လက္မွတ္ထိုးပါ ဆိုတိုင္း ငါတို႔က ဘုမသိ ဘမသိနဲ႔ ထိုးမေပးႏုိင္ဘူး၊ ဘာေၾကာင့္ ကြာရွင္းခ်င္တယ္္ဆိုတာကို ေရလည္ေအာင္ ရွင္းျပ၊ မင္းရဲ႕အေၾကာင္းျပခ်က္က ခိုင္လံုတယ္ဆုိရင္ ငါတို႔ လက္မွတ္ထိုးေပးမယ္၊ ျမရီ၀င္းကိုလည္း နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပရဦးမယ္၊ ဟုိအရင္ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္မွာ သက္ေသလက္မွတ္ထိုး တဲ့ အထဲမွာ ျမရီ၀င္းလည္း ပါတယ္ မဟုတ္လား”
ရဲေမာ္ ေျပာတာ သဘာ၀က်ေနသျဖင့္-
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတြ႕လွ်င္ ကိုယ္၀ါသနာပါရာအေၾကာင္းကို ေျပာေလ့ရွိၾကသည္။ ရဲေမာ္ႏွင့္ဆံုလွ်င္ တုိင္းရင္းေဆး ေတြအေၾကာင္း၊ ေဆးဖက္၀င္အသီးအရြက္ အေခါက္ေတြအေၾကာင္း ေျပာမည္။ ေကာင္းထြန္း ႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္ ယမကာအမ်ဳိးမ်ဳိးအေၾကာင္း၊ စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္း ၾကားရမည္။ ေအာင္ခ်ဳိကေတာ့ ဗီဒီယို၊ ႐ုပ္ရွင္၀ါသနာအိုးဆိုေတာ့ သူ လတ္တေလာ ၾကည့္ထားေသာ ဇာတ္ကားေတြအေၾကာင္း ေျပာျပ မည္။
ကံညြန္႔ေမာင္ကေတာ့ သိတဲ့အတုိင္းပဲ။ ဘယ္ဆုိင္က ေကာင္မေလးက ေခ်ာတယ္၊ ဘယ္ေကာင္မေလးက အျပဳအစုေကာင္းတယ္။ ဘယ္သူကေတာ့ စြဲမက္စရာေလး၊ ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းရိတ္ခ်င္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိး။ ထို ေန႔ကလည္း ဆုိင္သစ္တစ္ဆုိင္ ဖြင့္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဖြင့္စမို႔လို႔လား မသိ။ ေတာ္ေတာ္လန္းေၾကာင္း ေျပာေန သည္။ ေပၚေ႒းက နားသာေထာင္ေနေသာ္လည္း သိပ္ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရွိသျဖင့္-
“ေဟ့ေကာင္… မင္းက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ ေနမေကာင္းဘူးလား”
“ညက အိပ္ပ်က္လို႔လား မသိဘူး”
“ဘာျဖစ္လို႔ အိပ္ပ်က္တာလဲ၊ မဟုတ္မွလဲြေရာ… ဟဲ ဟဲ”
“ဟာ…ေဘာလံုးပြဲၾကည့္လုိ႔ပါကြာ၊ ည ႏွစ္နာရီခြဲ ကန္တဲ့ပြဲဆိုေတာ့ မုိးလင္းခါနီးမွ အိပ္ရမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ထုိင္းထုိင္း မႈိင္းမႈိင္း ျဖစ္ေနတာ”
“ဒါမ်ားကြာ၊ လြယ္ပါတယ္၊ ေဆးတစ္လံုး ေသာက္လုိက္… ေရာ့”
ဆိုၿပီး အိတ္ထဲက ေဆးကတ္တစ္ကတ္ ထုတ္၊ ေဆးေတာင့္ တစ္ေတာင့္ေဖာက္ၿပီး ေပးသည္။ ေပၚေ႒းက လည္း ဘုမသိ ဘမသိ ယူေသာက္လုိက္သည္။ ၿပီးမွ ေမးရသည္။
“ဘာေဆးလဲ”
“ေယာက်္ားအားေဆးကြ”
“ဟာ… ေဟ့ေကာင္၊ မင္း မဟုတ္တာေတြ၊ ဒီေဆးမ်ဳိးေတြက အခန္႔မသင့္ရင္ အႏၱရာယ္ရွိတယ္၊ မင္းကြာ…”
ကံညြန္႔ေမာင္က ရယ္လုိက္ၿပီး-
“အႏၱရာယ္ မရွိပါဘူးကြာ၊ ငါ ေသာက္ေနက်ပါ၊ ဖစ္ျဖစ္႐ံုေလာက္ပဲ၊ ေဟ့ေကာင္ မင္း စမ္းၾကည့္ကြ၊ သေဘာ က်သြားမယ္”
ဆုိၿပီး လက္ဟန္ ေျခဟန္နဲ႔ လုပ္ျပေနေသးသည္။
“ဟာကြာ… မင္း ေတာ္ေတာ္႐ႈပ္တဲ့ေကာင္ပဲ”
ေပၚေ႒း ထေျပးလာခဲ့ရ၏။ ကံညြန္႔ေမာင္ ေျပာတာ ဟုတ္သလုိလုိပဲ။ တျခားဟာေတာ့ မသိ။ လူက ေပါ့ပါး သြက္လက္ လာတာေတာ့ အမွန္ပဲျဖစ္၏။ ကားေမာင္းလာရင္းက ဒီေန႔ လျပည့္ လကြယ္ ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲ ဟု ေတြးပူလုိက္မိေသးသည္။ ၿပီးမွ တစ္ေန႔ကပဲ ရင္ရင္ၿငိမ္း ဥပုသ္ေစာင့္ခဲ့ေသးတာ သတိရသည္။ ဒီေန႔ ကင္းလြတ္ရက္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ ေပ်ာ္သြား၏။
အိမ္ေရာက္ လို႔ တံခါးလာဖြင့္ေပးေသာ ရင္ရင္ၿငိမ္းကို ျမင္ေတာ့ ေက်နပ္သြားရျပန္သည။္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္စား ထားသျဖင့္ အေတာ္ၾကည့္ေကာင္းေနသည္။
“အမယ္… နင္က ဒီေန႔ ပိုေတာင္လွေနပါလား”
ဟု ေျပာၿပီး ပါးကုိ ဆြဲလိမ္လုိက္မည္ျပဳၿပီးမွ ဧည့္ခန္းထဲက ဆက္တီခံုမွာထုိင္ၿပီး သူတုိ႔ကို လွမ္းၾကည့္ေန ေသာ အေႏွာင္း ႏွင့္ ေဒစီပြင့္တုိ႔ကို ျမင္ေသာေၾကာင့္ လက္ကိုျပန္႐ုပ္လုိက္ရသည္။
ရင္ရင္ၿငိမ္းက-
“ငါတို႔ တရားပြဲသြားမလို႔၊ ညဥ့္နက္ရင္လည္း စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္၊ လမ္းထဲက လူေတြလည္းပါမွာ”
ေပၚေ႒း စိတ္ဓာတ္က်သြားသည္။ သူတုိ႔က ညဥ့္နက္မွျပန္လာၾကမည္။ အေႏွာင္းႏွင့္ ေဒစီပြင့္တို႔လည္း အိမ္ မွာပဲ အိပ္ၾကဖို႔မ်ားသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ႐ုပ္က ဘယ္လုိ၊ နာမ္က ဘာျဖစ္၊ ေစတသိက္က ဘယ့္ႏွယ္ ေဆြးေႏြး ၾကဦးမည္။ ေပၚေ႒းကေတာ့ အိပ္ရာထဲမွာ “ဘုန္းေမာင္ တစ္ေယာက္တည္းရယ္”။
ကၽြန္ေတာ္ကေကာ ဘာမ်ား တတ္ႏုိင္ပါဦးမည္နည္း။
ရဲေမာ္ က သူ႔အိမ္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြဖိတ္ၿပီး ေကၽြးေမြးတတ္တာ၊ ကံညြန္႔ေမာင္က ဆုိင္တစ္ဆုိင္ေခၚၿပီး ျပဳစု တတ္တာေတြ ကို ေပၚေ႒း အားက်သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ရက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အိမ္မွာဆံုဖို႔ ခ်ိန္း လုိက္သည္။ ၀ီစကီတစ္လံုးႏွင့္ ဘီယာဘူးေတြလည္း ၀ယ္ထားသည္။ အျမည္းကိစၥကေတာ့ ရင္ရင္ၿငိမ္းမွာ ျမရီ၀င္း လို အားကိုးရမည့္သူ မဟုတ္။ ေတာ္ၾကာ အရက္နဲ႔ျမည္းဖို႔ ဆိုၿပီး ကန္စြန္းရြက္ ခ်ဥ္ရည္တို႔၊ ပဲကုလား ဟင္းတို႔၊ ငါးႏုသန္းအိုးကပ္ဆီျပန္ တို႔ ခ်က္ထားလွ်င္ အဟားခံရမည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘဲကင္၊ အေခါက္ကင္၊ ၀က္နံ႐ိုး၊ ငါးရွဥ္႔ေျခာက္စပ္တို႔ကုိ ဆုိင္က ၀ယ္ထားသည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္းကို ေတာ့ မႈိႏွင့္ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ဖို႔သာ တာ၀န္ေပးထားလုိက္၏။
သူတို႔ စားေသာက္ေနၾကစဥ္ ရင္ရင္ၿငိမ္းက ငါးရံ႕ေျခာက္ဖုတ္ ဆီဆမ္းလာေပးသည္။ တကယ္ေတာ့ ငါးရံ႕ ေျခာက္ဖုတ္ မွာ သိပ္ေတာ့ မေကာင္းလွ။ ေပၚေ႒း မနက္စာစားတုန္းက ျမည္းၾကည့္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ နည္းနည္း မီးကၽြမ္း သြားေသာေၾကာင့္ မာႂကြတ္ႂကြတ္ ခါးသက္သက္ျဖစ္ေနသည္။ နည္းနည္းလည္း ငန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေပၚေ႒းက သတိမေပးဘဲ ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
ေကာင္းထြန္းကေတာ့-
“ဟာ… ငါက ဒီလုိ အျမည္းမ်ဳိးမွ ႀကဳိက္တာ”
ဆိုၿပီး ယူ၀ါးသည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္း စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္လို႔လားေတာ့မသိ။ ေကာင္းလုိက္တာ ႂကြပ္ႂကြပ္ရြရြေလး ဟု ေျပာေသးသည္။ က်န္တဲ့ေကာင္ေတြကေတာ့ တစ္ဖဲ့ေလာက္ ျမည္းၾကည့္ၿပီး ဆက္မတို႔ေတာ့။ ဘာပဲျဖစ္ ျဖစ္ အရက္နံ႔ မခံႏုိင္ေသာ၊ အရက္ေသစာ ေသာက္စားတာကို အားမေပးေသာ ရင္ရင္ၿငိမ္းက ခုလို အေရး တယူ ရွိတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမယ္ဟု ေပၚေ႒း ေတြးေနတုန္း-
“အဲဒီ ဘီယာေတြက တစ္ဘူး ဘယ္ေလာက္ေပးရလဲ”
ဟု ရင္ရင္ၿငိမ္းက ေမးလုိက္သည္။ ကံညြန္႔ေမာင္က ေျဖသည္။
“ရွစ္ရာေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္”
“ဟယ္… ႏွေျမာစရာႀကီး”
“နင္ကလည္း…”
ေပၚေ႒းက လွမ္းဟန္႔လုိက္သည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္းက ဆက္ေျပာသည္။
“ငါ ဆုိလိုတာက ဒီလုိပါဟ၊ နင္တုိ႔ေတြသာ ဘီယာတစ္ဘူးစီေလာက္ ေလွ်ာ့ေသာက္ရင္ ေငြေလးေထာင္ ေလာက္ ပိုထြက္လာမွာပဲ”
“ဘာဆုိင္လုိ႔လဲ၊ ေလးေထာင္ေလာက္နဲ႔”
“ဒီလို မေျပာနဲ႔ေလ၊ ငါ တြက္ျပမယ္၊ တကယ္လို႔ နင္တို႔တစ္ေယာက္ ႏွစ္ဘူးစီေလွ်ာ့ေသာက္မယ္ဆုိရင္ ေငြ ရွစ္ေထာင္ေလာက္ ထြက္လာမယ္၊ အဲဒီေငြကို ဘုန္းေတာ္ႀကီး မူလတန္းေက်ာင္းကို သြားလွဴလုိက္ရင္ မိဘမဲ့ကေလးေတြကို သက္သတ္လြတ္ သီးစံုဟင္းနဲ႔ တစ္နပ္စာ ေကၽြးလုိ႔ရတယ္”
ေပၚေ႒းက ရင္ရင္ၿငိမ္းကို အလိုမက်သလို လွမ္းၾကည့္သည္။ ဒါမ်ဳိး ၀ါသနာပါတတ္ေသာ ရဲေမာ္က-
“ရင္ရင္ၿငိမ္း ေျပာတာလည္း ဟုတ္တုတ္တုတ္ပဲ။ ဘလက္ေလဘယ္တစ္ပုလင္းဆိုရင္ ကေလးေတြကို အသားဟင္းနဲ႔ေတာင္ ေကၽြးလုိ႔ရမယ္”
“ဟုတ္တယ္ကြာ၊ ပိုက္ဆံရွိတဲ့ လူေတြဟာ မဆိုင္တဲ့ေနရာေတြမွာဆုိရင္ ႏွေျမာတြန္႔တိုမႈမရွိဘဲ ပက္ခနဲ သံုး ျဖဳန္းပစ္တတ္ၾကတယ္၊ မရွိဆင္းရဲတဲ့ လူေတြကို နည္းနည္းပါးပါးခြဲေ၀ေကၽြးဖုိ႔က်ေတာ့ ေမ့ေနတတ္ၾကတယ္”
ဟု ေအဘီေက်ာ္ကလည္း ၀င္ၿပီးေထာက္ခံသည္။ ထို႔ေနာက္ အလွဴဒါနအေၾကာင္း၊ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ေၾကာင့္ ရရွိေသာ ပီတိႏွင့္ အက်ဳိးေက်းဇူးမ်ားအေၾကာင္းကို အရက္ခြက္ေတြကိုင္ရင္း ေဆြးေႏြးၾကေလ သည္။ ၿပီးေတာ့-
“ငါတို႔ လစဥ္ ပိုက္ဆံထည့္ၿပီး ရန္ပံုေငြတစ္ခု လုပ္ရေအာင္၊ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ထည့္ၾကေပါ့၊ ကံညြန္႔ေမာင္ မင္းက သူေ႒းသမက္ပဲ၊ မ်ားမ်ားထည့္ရမယ္၊ အဲဒီေငြေတြ ရင္ရင္ၿငိမ္းကို အပ္ထားမယ္၊ ရင္ရင္ၿငိမ္းကပဲ သင့္ ေတာ္သလို လွဴဒါန္းေပးေပါ့”
ရဲေမာ္က အႀကံေပးသည္။ အားလံုးက သေဘာတူၾကသည္။ ကံညြန္႔ေမာင္ကဆုိ ေငြငါးေထာင္ ခ်က္ခ်င္း ထုတ္ေပးသည္။ ေပၚေ႒းမွာ ေဟးလား၀ါးလား လုပ္ခ်င္၊ ေပါက္ကရေတြ ေျပာခ်င္လို႔ အရက္၀ုိင္းေထာင္မိခါ မွ အလွဴဒါနျပဳၾကသူငါနဲ႔ လာတိုးေနေလသည္။
ဆက္ရန္
.
3 comments:
Thanks ပါဗ်ာ ။
Thanks Sis.
Ray
အပိုင္းတစ္ပိုင္းကေနတစ္ပုိင္းကိုသြားရတာ နည္းနည္းအခက္ေတြ႔ေနသည္..ျပန္ျပန္ထြက္ျပီး ေနာက္တစ္ပိုင္း ထဲကို၀င္ေနရသည္... next prev ခလုပ္မ်ား ထည့္လို႔မရဘူးလားခင္ဗ်ား....
ေက်းဇူးတင္ပါသည္
Post a Comment