တင္ေမာင္ျမင္႔ ဘာသာျပန္ အခ်စ္မ်ားစြာနဲ႕ပါဆရာ အပိုင္း (၈)

အခန္း (၈)

ေသာၾကာ ေန႔ မနက္တုိင္း တစ္ပတ္လံုး၏ လုပ္ရပ္မ်ား ျပန္လည္သံုးသပ္မႈ စာစီစာကံုး ေရးရသည္။ အဘုိးႀကီး စိတ္ႀကိဳက္ အေတြ႕ဆံုး အခ်ိန္ျဖစ္၏။ သူကုိယ္တုိင္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္သည္ က႑လည္းျဖစ္၏။ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္သည္ တစ္ပတ္စာ ေက်ာင္းအေတြ႕အႀကံဳကုိ သူ႔စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ေရးၾက ရသည္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေ၀ဖန္ခြင့္႐ွိသည္။ ဆရာ ဆရာမမ်ားကုိ ပုဂၢိဳလ္ေရးရာအရေရာ စာသင္ပံု စာသင္နည္း တြင္ပါ ေ၀ဖန္ခြင့္ ေပးထား၏။ ဤသုိ႔ ေ၀ဖန္သျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ အၿငိဳးအေတးထားျခင္း၊ အျပစ္ေပး ျခင္းလံုး၀ မ႐ွိေစရ။ သည္ကိစၥကုိ ဆရာႀကီးက ႐ွင္းျပသည္။

" ဒါဟာ ဆရာေတြ အတြက္ေရာ တပည့္ေတြ အတြက္ပါ အက်ိဳး႐ွိတဲ့ စနစ္ပဲ၊ ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ မေက်နပ္ခ်က္ ကုိ ဖြင့္ခ်ေတာ့မယ္ဆုိရင္ ခံစားခ်က္နဲ႔ ေရးေတာ့မယ္၊ အေသးစိတ္ ေရးေတာ့မယ္၊ အဲဒီမွာ အဂၤလိပ္စာ အေရးအသား တုိးတက္လာမယ္။
" ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္စီရဲ႕ အပတ္စဥ္ ေ၀ဖန္ခ်က္ကုိ ၾကည့္ၿပီး ဆရာေတြက သူတုိ႔ရဲ႕ တုိးတက္မႈကုိ တုိင္းတာ ရမယ္၊ ဆရာေတြ အတြက္လည္း အျမတ္ထြက္တယ္၊ သူတုိ႔အေပၚ ကေလးေတြ ဘယ္လုိ ျမင္ေန သလဲ ဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ ရႏုိင္လုိ႔ပဲ။

" ဒီသင္နည္းကုိ သူတုိ႔အမ်ားစု စိတ္မ၀င္စားဘူးဆုိရင္ ဟုိသင္နည္းနဲ႔ ေျပာင္းသင္ႏုိင္တယ္၊ ဆရာတုိ႔ ေတြ႕ လိမ့္မယ္၊ သည္ကေလးေတြရဲ႕ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြဟာ သိပ္မွ်တတယ္၊ သိပ္႐ုိးသားတယ္၊ က်ဳပ္တုိ႔ဆရာေတြရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈကုိ သူတုိ႔ မႀကိဳက္ရင္လည္း မႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္း ေထာက္ျပလိမ့္မယ္၊ ဒါဟာ စိတ္ဆုိး စရာမဟုတ္ဘူး။
" ေနာက္ဆံုးအခ်က္ကေတာ့ ေသာၾကာေန႔ စာစီစာကံုးေတြဟာ ဆရာေတြရဲ႕ စာသင္ပံု စာသင္နည္းကုိ ျပဳ ျပင္ဖုိ႔၊ ျဖည့္စြက္ဖုိ႔ အႀကံေပးတဲ့ စာတမ္းေတြလည္း ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပဲ။ တစ္ဦးခ်င္း အျမင္ အေပၚ မွာေရာ၊ အမ်ားအျမင္ေပၚမွာပါ၊ အေျချပဳၿပီး ဆရာေတြအေနနဲ႔ စီမံခ်က္ေတြ ေရးဆဲြႏုိင္တယ္"

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေသာၾကာေန႔ ေရာက္လာသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကေလးေတြ ဘယ္လုိမ်ား ျမင္ေနၾကပါလိမ့္၊ ဘာေတြ ေ၀ဖန္ၾကမွာပါလိမ့္ဆုိၿပီး လန္႔ေနသည္။ ေန႔လယ္စာ စားခ်ိန္တြင္ သူတုိ႔ ေ၀ဖန္ခ်က္ စာစီစာကံုး အခ်ိဳ႕ ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္သည္။ စိတ္ပ်က္ျခင္းႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္တည္း ရင္ထဲတြင္ ေပါ့သြားေၾကာင္း ၀န္ခံရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ထင္သလုိ သူတုိ႔အတန္းကုိ လူမည္း ဆရာတစ္ေယာက္ ေရာက္လာျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး တစ္ ေယာက္တေလ ကမွ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္ျခင္းမ႐ွိဘဲ ဗုဒၶဟူးေန႔က အကသင္တန္းတြင္ ဓာတ္စက္ ပ်က္သြားသည့္ ကိစၥ ကုိ မေက်မခ်မ္း ျဖစ္ေနၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္လက္ေ၀ွ႕ပဲြတြင္ ပါ၀င္ခြင့္ရ သျဖင့္ ၀မ္းသာ အားရ ျဖစ္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေ႐ွးေ႐ွးက ဆရာေတြလုိပင္ မၾကာခင္ ေျပးရမည့္ စာရင္းသြင္းထားၿပီး အခ်ိန္ကုန္ခံ ေ၀ဖန္ေန စရာ မလုိေတာ့ပါဟုမ်ား သေဘာထားၾကေလသလား မသိပါ။ သူတုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သည္လုိ သေဘာထား လွ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ညံ့လုိ႔သာလွ်င္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သူတုိ႔ကုိ ထုိးေဖာက္ႏုိင္ရန္ နည္းလမ္း႐ွာဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ တာ၀န္ သာ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ကၽြန္ေတာ့္ အတန္းအတြက္ ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ အပတ္တကုတ္ ႀကိဳးစား ပါ၏။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ေန႔ရက္တုိ႔ ပင္ပန္းႀကီးစြာ ကုန္လြန္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထင္သည့္အတုိင္း ျဖစ္ မလာခဲ့ပါ။

စိတ္ပညာစာအုပ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ ၀ယ္ဖက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အတန္း တြင္ ခ်သံုးလုိ႔ရမည့္ နည္း လမ္း တစ္ခုတေလ မွ မရ။ သူတုိ႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ၾကားတြင္ အလြန္ထူလဲသည့္ မွန္ခ်ပ္ႀကီး ျခားေနဘိသုိ႔ ႐ွိ၏။

ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္သည္။ သူတုိ႔ႏွင့္ ဆက္ဆံေရးတြင္ အဆင့္သံုးဆင့္ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ပထမတစ္ပတ္က အသံတိတ္ ဆန္႔က်င္သည့္ ဆက္ဆံေရး။ ကၽြန္ေတာ္ ခုိင္းသမွ် သူတုိ႔ လုပ္သည္။ လံုး၀ ေစာဒက မတက္။ သုိ႔ေသာ္ စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္နည္းကားမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္။ အလုပ္ၿပီးလွ်င္ ငွက္သုေတသီတစ္ဦးက ထူးထူးဆန္းဆန္း ငွက္တစ္ေကာင္ ကုိ ၾကည့္သလုိ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၀ုိင္းၾကည့္ ေနၾက၏။

သူတုိ႔စာအုပ္ေတြကုိ အမွားအမွန္ျခစ္ရင္း၊ အမွတ္ေပးရင္း စားပဲြတြင္ ထုိင္ကာ အလုပ္႐ႈပ္ေနရေပမယ့္ သူတုိ႔ မ်က္လံုးေတြ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ စုိက္လ်က္႐ွိေၾကာင္း အလုိလုိ သိေန၏။ စိတ္လႈပ္႐ွားမိသလုိ မခံခ်ိ မခံသာ လည္း ျဖစ္မိ၏။ သုိ႔ေသာ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ဆက္ထိန္းထားရသည္။

ဘာသာရပ္အခ်ိဳ႕ကုိ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုမ်ား၊ လက္ေတြ႕နမူနာမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ တပင္တပန္း ႀကိဳးစားသင္သည္။ သူတုိ႔ နားလည္လြယ္ေအာင္ သူတုိ႔ဘ၀ႏွင့္ နီးစပ္သည့္ ပံုပမာမ်ားကုိသာ သံုးသည္။
သခ်ၤာသင္သည္ ဆုိပါစုိ႔။ သူတုိ႔ မိဘမ်ားရဲ႕ ၀င္ေငြ ထြက္ေငြ၊ သူတုိ႔ အိမ္တြင္ စားေသာက္ေနက် အစားအစာ၊ သူတုိ႔ သြားဖူးသည့္ ခရီး။ ျမင္ေတြ႕ေနက် အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ ပုစၦာလုပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ တြက္ခုိင္းသည္။

သူတုိ႔ စိတ္၀င္စားမႈ ပုိမုိရ႐ွိလာမည္ဟု ထင္ခဲ့၏။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ ႀကိဳးစားမႈတုိ႔ အရာမထင္ပါေခ်။
သူတုိ႔သည္ ဒုတိယအဆင့္သုိ႔ တစ္လွမ္းတက္လာၾကသည္။ ပုိ၍ ဆူဆူညံညံ လုပ္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ပုိ၍ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္လာရပါသည္။ တစ္တန္းလံုး ပါသည္ေတာ့မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္ မပါ၀င္သူ မ်ား ကလည္း ေလာင္စိန္တစ္သုိက္ကုိ ၾကည့္ၿပီး သေဘာက်ေနၾက၏။

စာဖတ္ေနစဥ္ သုိ႔မဟုတ္ အေမးအေျဖ လုပ္ေနစဥ္ ေနာက္တန္းမွ စားပဲြအဖံုးကုိ ဖြင့္ၿပီး ေဆာင့္ပိတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မေတာ္တဆ ျဖစ္ေလဟန္ ေၾကာင္ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ေၾကာင္း သူတုိ႔လည္း သိေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိတ္မွိတ္ခံေနရသည္။

တစ္ခါႏွစ္ခါေလာက္ အေႏွာင့္အယွက္ေပးလာလွ်င္ စာဖတ္ေစျခင္း၊ ေမးခြန္းေမးျခင္းကုိ ရပ္ၿပီး စာေရးခုိင္း ရ၏။ စာေရးေနစဥ္ေတာ့ သူတုိ႔စားပဲြကုိ ဖြင့္လုိက္ပိတ္လုိက္ လုပ္ဖုိ႔ မလြယ္ေတာ့။
အဓိပၸာယ္မ႐ွိ သည္လုိ အေႏွာင့္အယွက္ေပးျခင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ၾကာ႐ွည္ သည္းခံႏုိင္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သိေန၏။ အာေပါက္ေအာင္ ေျပာမွ တန္ကာက်မည့္ အတန္းျဖစ္၍ စာသင္ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ က ပါးစပ္ ကုိ အားကုိးသည္က မ်ားသည္။ မလဲႊမေ႐ွာင္သာဘဲ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာေနရ သည္။

ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပါလက္ပါ ေျပာဆုိသင္ၾကားေနစဥ္ အေႏွာင့္အယွက္ေပးခံရသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္႔ အလြန္ စိတ္ဆုိးမိသည္။ ေပါက္ကဲြလုမတတ္ ျဖစ္ရသည္မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္။
ကၽြန္ေတာ့္ အခက္အခဲမ်ားကုိ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ားအား ဖြင့္မေျပာဘဲ ႀကိတ္မွိတ္ခံေနလုိက္သည္။ ၀က္စတန္လုိ ဆရာသိသြားၿပီး အာေခ်ာင္မည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ မလုိလားပါ။
သင္ခန္းစာမ်ားကုိမူ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေ႐ြးခ်ယ္သင္ၾကားသည္။ ရံခါတြင္ ေက်ာင္းဆင္း ခ်ိန္မ်ား ၌ သူတုိ႔ေနသည့္ ရပ္ကြက္ထဲသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ သူတုိ႔ က်င္လည္က်က္စားသည့္ ပတ္၀န္းက်င္ ကုိ ေလ့လာသည္။ သူတုိ႔၏ လူမႈေရးလုိအပ္မႈေတြကုိ နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားသည္။

တစ္မနက္တြင္ အတန္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာသင္ေပးေနသည္။ စကားလံုးေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ သ႐ုပ္ခဲြျပ ေနမိ၏။ သူတုိ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာျဖင့္ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ညႇိဳ႕ယူထားႏုိင္လုဆဲဆဲတြင္ ေမာ္နီကာေပ့ခ်္ဆုိ သည့္ ကေလးမ က စၿပီး ေဗြေဖာက္လာသည္။ စားပဲြအဖံုးကုိ ထံုးစံအတုိင္း တအား ေဆာင့္ပိတ္ခ်လုိက္၏။
၀ုန္းခနဲ ထြက္လာသည့္ အသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကုိယ္ထဲမွ အစိတ္အပုိင္းအားလံုး လႈပ္ခါသြားသည္ ထင္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆုိးလုိက္သည္မွာ ေျပာဖြယ္ရာ မ႐ွိေတာ့ပါ။ ကေလးမကုိ ကၽြန္ေတာ္ စုိက္ၾကည့္ လုိက္သည္။ ခ်ာတိတ္မက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စူးစူးရဲရဲ ျပန္ၾကည့္ၿပီး အားလံုးၾကားေလာက္ေအာင္ ေအာ္ေျပာ သည္။

" ဒီ ... ေသာက္စားပဲြ အဖံုးက တစ္မ်ိဳး "
စားပဲြကုိ ေဆာင့္ပိတ္ရင္း မိန္းကေလး ႏွင့္ မတန္သည့္ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ အေျခာက္တုိက္ ရန္လုိစကား ဆုိသည္။ တတိယအဆင့္ထိ တက္လာျခင္းဟု ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လုိက္၏။

" ေသာက္ " ဆုိသည့္ စကားလံုးသည္ သူတုိ႔ပါးစပ္ထဲတြင္ ထာ၀ရကိန္းေအာင္းေနေလၿပီ။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ လွမ္းစကားေျပာလွ်င္လည္း သည္နာမ၀ိေသသန မပါလွ်င္မၿပီး။ တစ္ေန႔ကလည္း ဂ်ိန္းပါဆယ္ က တြက္မရသည့္ ဂဏန္းတစ္ပုဒ္ကုိ ေထာက္ျပၿပီး -
" ဒီအပုဒ္က ေသာက္ရမ္းခက္တာပဲ၊ ကၽြန္မ မတြက္တတ္ဘူး" ဟု ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွမ္းေျပာသည္။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားကမူ အျပစ္ကင္းစင္ ျပာလဲ့လ်က္။ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ ကုိ ထိန္းၿပီး -
" မင္းအေဖနဲ႔ စကားေျပာရင္ေကာ ဒီအတုိင္း ေျပာတာပဲလား "
" ခု ေျပာေနတာက ကၽြန္မ အေဖနဲ႔မွ မဟုတ္တာ "
သူက အနိမ့္အျမင့္ မ႐ွိသည့္ အသံျဖင့္ ျပန္ပက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့။

မနက္ပုိင္း ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းထုိးေတာ့ သူတုိ႔တစ္ေတြ အခန္းထဲမွ တုိးေ၀ွ႕ ထြက္သြားၾကသည္။ အခန္းျပင္ ေရာက္သည္ႏွင့္ ေမာ္နီကာေပ့ခ်္ ကုိ ၀ုိင္း၀န္း ဂုဏ္ျပဳေနၾကသံမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ အတုိင္းသား ၾကားေန ရပါ၏။ " ငမည္းဆရာကုိ ေဆာ္ထည့္" လုိက္သည့္အတြက္ ေမာ္နီကာသည္ လူရည္ခၽြန္မေလး ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ တကား။
ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ သူတုိ႔ မိဘေတြကုိ တုိက္ခုိက္လာလွ်င္ ဘာလုပ္ပစ္လုိက္မည္၊ ညာလုပ္ပစ္လုိက္မည္ဟု လည္း မၾကား၀ံ့ မနာသာ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ၀ုိင္း၀န္း ပစ္ခတ္ေနၾကေသးသည္။ မိန္းကေလး၏ စကားအသံုး အႏႈန္း အမွား ကုိ ျပဳျပင္ေပးဖုိ႔ ႀကိဳးစားမိျခင္းကုိ မိဘမ်ားအား ထိခုိက္ေျပာသည္ဟု အဓိပၸာယ္ျပန္လုိက္ၾက ျခင္း။

သည္အျဖစ္အပ်က္၏ ေနာက္ပုိင္းတြင္ အေျခအေနမွာ ပုိဆုိးလာသည္။ သူတုိ႔တစ္ေတြအေပၚ ဆရာ ၀က္စတန္ ၏ ေကာက္ခ်က္သည္ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္ေနၿပီေကာ။ သူတုိ႔၏ ရန္လုိမုန္းတီးမႈသည္ ဦး တည္ခ်က္ မ႐ွိဘဲ ပရမ္းပတာ ႏုိင္လွသည္။ အဓိပၸာယ္ မဲ့လွသည္။

စကားလံုး အသံုးအႏႈန္းမ်ားအျပင္ အျခားကိစၥမ်ား အတြက္ပါ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္လာရ၏။ စႀကႍလမ္းၾကား ခပ္ေမွာင္ေမွာင္တြင္ ေကာင္ေလးေတြႏွင့္ ေကာင္မေလးေတြ ေပြ႕ဖက္နမ္း႐ႈပ္ေနၾကသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ ေတြ႕ေနရ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျမင္လွ်င္ေတာ့ ခဏ လူခ်င္းခြာၿပီး ရပ္ေစာင့္ ေဖာ္ ရၾကပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ လြန္သြားသည္ႏွင့္ အေႏွာင့္အယွက္ အဖ်က္ဆီး ခံလုိက္ရသည့္ တဒဂၤ အတြက္ သူတုိ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကုိ ျပန္ျဖည့္ၾကသည္သာ။

ေက်ာင္းဆင္းလွ်င္လည္း တန္းတန္းမတ္မတ္ မျပန္ေသးဘဲ ေလွကားရင္းတြင္ ျဖစ္ေစ၊ အိမ္သာခန္းထဲတြင္ ျဖစ္ေစ ေသာင္းက်န္းေနသံမ်ားလည္း ၾကားရတတ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ေက်ာင္းကစားကြင္း ေထာင့္တစ္ေနရာ တြင္ အစုလုိက္ အၿပံဳလုိက္ အနမ္းေလ့က်င့္ေနၾကသည္ကုိလည္း ေတြ႕ရတတ္၏။

စာသင္ခန္းျပင္ပတြင္ သူတုိ႔ဘာသာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ေန ငါ အေနသာခ်ည္းဟု ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ထိန္းခ်ဳပ္ထား သည့္ ၾကားက ကၽြန္ေတာ္ လက္ပုိက္ၾကည့္မေနႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာ၏။ ပုိဆုိးသည္မွာ အငယ္ကေလး ေတြကပါ အႀကီးေတြကုိ လုိက္အတုခုိးေနျခင္းျဖစ္သည္။ တခ်ိဳကခ်ာတိတ္ကေလးေတြ အ႐ြယ္ႏွင့္ မလုိက္ေအာင္ ပ်က္စီးေနၾကၿပီ။ တစ္ေယာက္ဆုိလွ်င္ မိန္းကေလးအိမ္သာ မ်က္ႏွာက်က္ေပၚမွ တက္ ေခ်ာင္းရင္း ကၽြံက်သျဖင့္ ဒဏ္ရာအျပင္းအထန္ ရသြားသည္။ မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း။
သည္ကိစၥ အတြက္ ဆရာမ်ား အခန္းတြင္ အႀကီးအက်ယ္ အေခ်အတင္ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ သည္ကေလး၏ ဒဏ္ရာ ကုိသာ အာ႐ံုစုိက္ေနၾကၿပီး အရင္းအျမစ္ျဖစ္သည့္ ကေလးမ်ား စာရိတမ႑ိဳင္ ကိစၥကုိမူ ဆရာ ဆရာမ ေတြ အေလးအနက္ မေဆြးေႏြးၾကပါ။

တစ္ေန႔ မြန္းလဲြပုိင္း အားလပ္ခ်ိန္တစ္ခုတြင္ ျပႆနာ အထြတ္အထိပ္သုိ႔ ေရာက္လာေတာ့၏။ လက္ဖက္ရည္ ပန္းကန္ကုိ ကုိင္ၿပီး ဆရာမ်ားအခန္းမွ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္အလာ။ ကၽြန္ေတာ့္ စာသင္ခန္းထဲတြင္ မီးခုိး ေတြ အူေန၏။ မီးလင္းဖုိထဲတြင္ အရာ၀တၳဳတစ္ခုကုိ မီး႐ိႈ႕ထားျခင္းျဖစ္သည္။

သူတုိ႔တစ္ေတြ မီးဖုိနားတြင္ ၀ုိင္းၿပီး ေဟးလား၀ါးလား လုပ္ေနၾက၏။ မီးခုိးတိတ္သြားေအာင္ ဘယ္သူမွ မလုပ္ၾက။ သူတုိ႔အုပ္ထဲ ကၽြန္ေတာ္ တုိး၀င္သြားၿပီး မီးဖုိကုိ ငံု႔ၾကည့္လုိက္သည္။ ဘုရား ... ဘုရား၊ မိန္းကေလး မ်ား ဓမၼတာလာလွ်င္ သံုးသည့္ ခါေတာင္းက်ိဳက္ ၀ါဂြမ္းလိပ္တစ္ခုကုိ မီး႐ိႈ႕ထားျခင္းပါတကား။
႐ြံ႕႐ွာစက္ဆုပ္မႈ ႏွင့္ ေဒါသကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္မထိန္းႏို္ငေတာ့။ ေက်ာင္းသားအားလံုးကုိ ကၽြန္ေတာ္ အခန္းထဲ မွ ေမာင္းထုတ္ပစ္လုိက္သည္။ မိန္းကေလးမ်ားခ်ည္း က်န္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္ဖ်ားမွ စကားလံုး ေတြ စက္ေသနတ္ ပစ္သလုိ တရစပ္ ထြက္လာသည္။

သူတုိ႔အမူအက်င့္၊ အေနအထုိင္၊ အေျပာအဆုိမ်ား၊ ေယာက်္ားေလးေတြႏွင့္ ျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္ေနၾကျခင္းမ်ား ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ပ်က္ေနရေၾကာင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေျပာခ်လုိက္သည္။
အလုိ ... သူတုိ႔က ဘာမွ မမႈသလုိ ရပ္နားေထာင္ေနၾကပါတကား။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ေယာက္တေလမွေတာ့ ခြန္းတံု႔ မျပန္ရဲၾက။ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေျပာသည္။
" မိန္းမေကာင္းေလးေတြဆုိတာ မိန္းမကိစၥေတြမွာ သုိသုိသိပ္သိပ္႐ွိရတယ္။ ေနပါဦး မင္းတုိ႔အေမေတြ၊ အစ္မ ေတြက မင္းတုိ႔ကုိ လုိအပ္တာေတြ သင္မေပးၾကဘူးလား၊ သင္မေပးဘူးဆုိတာေတာ့ ႐ွင္းေန ပါတယ္ေလ၊ မိ မဆံုးမ ဖ မဆံုးမမုိ႔ လုပ္ရဲတာေပါ့"

" ဒီလုိ လုပ္ရဲတဲ့ မိန္းကေလးကုိ အားေပးအားေျမႇာက္လုပ္တဲ့ တျခားေက်ာင္းသူေတြလည္း အတူတူပဲ၊ သိပ္ ေအာက္တန္း က်တယ္၊ ဘယ္သူလုပ္တယ္ဆုိတာကုိ ဆရာ မသိခ်င္ဘူး၊ ဘာိျဖစ္လုိ႔လဲဆုိရင္ မင္းတုိ႔အားလံုး အလုိတူ အလုိပါမုိ႔ပဲ။ မင္းတုိ႔ကုိ ငါးမိနစ္တိတိ အခ်ိန္ေပးမယ္၊ အဲဒီ ႐ြံ႕စရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥကုိ မင္းတုိ႔ ႐ွင္း ပစ္ၾက၊ ျပတင္းေပါက္ေတြ ဖြင့္ၿပီး အနံ႔အသက္ေတြ မီးခုိးေတြပါ ထြက္ေအာင္ လုပ္။
" ၿပီးေတာ့ မင္းတုိ႔ ၿမဲၿမဲမွတ္ထား၊ ဒီလုိ ေအာ့ႏွလံုးနာစရာ ညစ္တီးညစ္ပတ္ကစားနည္းေတြ ကစားခ်င္ရင္ မင္းတုိ႔ ဘာသာ အိမ္မွာ ကစား၊ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ မဖြယ္မရာ ဘယ္ေတာ့မွ လာမလုပ္နဲ႔၊ နားလည္လား "

ေျပာေျပာဆုိဆုိ တံခါးကုိ ၀ုန္းခနဲ ေဆာင့္ပိတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။
အေပၚထပ္တက္ၿပီး စာၾကည့္ခန္းထဲတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ေနမိသည္။ ခဏတစ္ျဖဳတ္ တစ္ေယာက္ တည္းေနလုိ႔ရမည့္ ေနရာမွာ သည္တစ္ေနရာသာ႐ွိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲ လံုး၀ မေကာင္းေတာ့။ စိတ္ဓာတ္ေတြ အက်ႀကီးက်သြားသည္။ ေနာက္ဆံုး အျဖစ္အပ်က္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အား တမင္ ေစာ္ကားျခင္း ပင္။

ေလာကနီတိကုိ လံုး၀ နားမလည္သည့္ ကေလးမ်ားပါ တကား။ သူတုိ႔ အေျပာအဆုိ၊ သူတုိ႔ အျပဳအမူ အားလံုးကုိ ညစ္ညမ္းမႈက ထာ၀ရ လႊမ္းမုိးထားေလၿပီတကား။
ဘာေၾကာင့္လဲ၊ ဘယ္အတြက္လဲ။
ဘာေၾကာင့္ သူတုိ႔ ဒီလုိျဖစ္ေနရတာလဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းထုတ္ေနမိ၏။

ကၽြန္ေတာ္က လူမည္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျခင္းအတြက္ သူတုိ႔ေမာက္ေက်ာ္ ေစာ္ကားျခင္းမဟုတ္။ ဟက္ကမန္း ဆုိသည့္ လူျဖဴဆရာလည္း လက္ေျမႇာက္ အရံႈးေပးသြားရသည္ မဟုတ္လား။ ဒါျဖင့္ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ သူတုိ႔ကုိ ဘယ္အရာမ်ိဳးက လႊမ္းမုိးထားျခင္းလဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေနာက္ ဟက္ကမန္းတစ္ေယာက္ဟု သေဘာထားၿပီး သူတုိ႔ အျပတ္႐ွင္းဖုိ႔ တာဟူေနၿပီဟု ထင္လုိက္၏။ စက္ကမန္းသည္ သည္ေက်ာင္းမွ သိကၡာမဲ့စြာ ထြက္ေျပးခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ သည္ေအာင္ပဲြမ်ိဳး ကုိ သူတုိ႔ ေနာက္ထပ္ ခံယူလုိၾကေသးသည္ေလ။

ေကာင္းၿပီ၊ ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့ကြာ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ သူတုိ႔ႏွင့္ ေျပလည္ေအာင္ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္သည္မ်ားကုိ အားလံုး လုပ္ၿပီးခဲ့ၿပီ။ မေအာင္ ျမင္ခဲ့။ သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေသနဂၤဗ်ဴဟာ ေျပာင္းရေတာ့မည္။ ဆရာႀကီး၏ ၾသ၀ါဒမ်ားကုိလည္း ေဘးခ်ိတ္ တန္တာ ခ်ိတ္ရေတာ့မည္။

ေဒါသစိတ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ထိန္းလုိက္သည္။ အတန္းကုိ စနစ္တက် ျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ကုိင္ေတာ့မည္။ ယေန႔စ၍ ကၽြန္ေတာ့္ အတန္းသည္ စနစ္က်သည့္ အတန္း၊ ႐ွင္းသန္႔သည့္အတန္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေတာ့မည္။ သူတုိ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေမတၱာရပ္ခံျခင္း မျပဳေတာ့။ ေတာင္းဆုိေတာ့မည္။ ဆဲေရတုိင္းထြာမႈ ေတြ၊ စားပဲြ ေဆာင့္ပိတ္တာေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ သည္းမခံေတာ့။ သူတုိ႔တစ္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ လုပ္ပုိင္ခြင့္ နယ္ပယ္ တြင္းသုိ႔ က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္ေနၾက၏။ ျပန္ေမာင္းထုတ္ရေတာ့မည္။

အားလပ္ခ်ိန္ၿပီးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ အတန္းထဲျပန္၀င္လာေတာ့ ႐ွင္းလင္းေနသည့္ မီးဖုိကုိ ေတြ႕ရ၏။ ျပတင္းေပါက္ ေတြကုိ ဖြင့္ထားသည္။ အားလံုး ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ထုိင္ေနၾက၏။ မိန္းကေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ မ်က္လံုးခ်င္း မဆုိင္ဘဲ ေခါင္းငံု႔ေနၾက၏။ အင္း ... တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႐ွက္ရေကာင္းမွန္း သိသြားၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္လုိက္၏။ ေယာက္်ားကေလးမ်ားကမူ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေျပာမလဲဟု ေစာင့္ေနၾကပံု။
ေစာေစာက အျဖစ္အပ်က္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀ ျပန္မေကာက္ဘဲ ေနလုိက္သည္။ သည္ကိစၥ တစ္ခန္းရပ္သြား ၿပီဟုပဲ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ထားလုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သည္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သူတုိ႔ ရင္ထဲတြင္ သည့္ထက္ နင့္နင့္နဲနဲ စဲြသြားေအာင္လုပ္ဖုိ႔ နည္းလမ္းေတာ့ အခ်ိန္ယူ႐ွာရပါဦးမည္။
-------------------------

ဆက္ရန္
.