မင္းလူ ၏ ျပန္ေခၚသက္ေသ အပိုင္း (၂၃)

"ဦးေပၚ... ဧည့္သည္ေရာက္ေနတယ္"
ဟု ၀ုိင္းစိန္ က လာေခၚသည္။ ေအာက္ထပ္ကုိ ဆင္းသြားေတာ့ လက္ေနာက္ပစ္ေက်ာေပး ရပ္ရင္း ေပၚေ႒း တို႔ မိဘႏွစ္ပါး၏ဓာတ္ပံုကို ေမာ့ၾကည့္ေနေသာ ဦးေအာင္ႀကီးကို ေတြ႕လုိက္ရသည္။ ေပၚေ႒း ခပ္သုတ္သုတ္ ဆင္းေျပးသြားၿပီး-
"ဦးေလးေအာင္" ဟု ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။

ဦးေအာင္ႀကီးက ဒီဘက္ကို လွည့္လုိက္ၿပီး ေပၚေ႒း၏ပခံုးကုိ ပုတ္မည့္ ဟန္ျပဳသည္။ ေပၚေ႒းက ၿပံဳးျပရင္း-
"ဦးေလး... ဘယ္ကလွည့္" စကားဆံုးေအာင္ မေျပာလုိက္ရ။ နားထင္ရင္းက ပူခနဲ ျဖစ္ၿပီး စုိက္ဆင္းသြားသည္။ ပခံုးကို ပုတ္ လိမ့္မယ္လို႔ ထင္မိတာ။ အမွန္က နားရင္းကို လက္ျပန္ ႐ုိက္ထည့္ လုိက္ျခင္း ျဖစ္၏။ ကိုယ္ကို ဟန္ ခ်က္ထိန္းၿပီး ျပန္မတ္လုိက္ရသည္။ မ်က္စိေတြ ျပာေနေသာေၾကာင့္ လူလံုး ကို သဲကြဲစြာ မျမင္ရ။ ဒါ လည္း တစ္မ်ဳိး ကံေကာင္းသြားသည္။ ဦးေအာင္ႀကီး၏မ်က္ႏွာ အမူအရာကိုသာ ႐ုတ္တရက္ ျမင္ လုိက္ရလွ်င္ အ႐ိုက္ခံရတာထက္ ပိုနာလိမ့္မည္။ အသံကို ၾကားရ႐ံုနဲ႔တင္ နားေၾကာေတြ စိမ့္သြား သည္။

"ေခြးထက္ မုိက္တဲ့ေကာင္"
"ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္လုိ႔လဲ"
ဟု ေပၚေ႒း လႊတ္ခနဲ ေယာင္ၿပီး ေျပာမိ၏။
"ဘာ... ကိုယ္ ဘာလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မသိရေအာင္ မင္းက တိရစာၦန္လား၊ ေျပာစမ္း... ရင္ရင္ၿငိမ္း ကို မင္း အိမ္ေပၚ က ႏွင္ခ်လုိက္ၿပီ မဟုတ္လား"
"ကၽြန္ေတာ္ ႏွင္ခ်တာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ဘာသာ ဆင္းသြားတာ"
ေပၚေ႒းက ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ ေစာဒကတက္ၾကည့္သည္။

"ရင္ရင္ၿငိမ္းလို မိန္းကေလးက သူ႔ဟာသူေတာ့ ဆင္းမွာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းက အိမ္မွာ မေနႏုိင္ေအာင္ ညႇင္းပန္း ႏွိပ္စက္ လုိ႔ပဲ ျဖစ္ရမယ္"
"ကၽြန္ေတာ္... ဘာမွ..."
"တိတ္စမ္း၊ မင္းရဲ႕ပလီပလာ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ မၾကားခ်င္ဘူး၊ ေအာင္ခ်ဳ္ိ ဆိုတဲ့ေကာင္က လည္း အလုိတူ အလိုပါပဲ"
"သူ... သူ မပါပါဘူး ဦးေလး"

"ဘာျဖစ္လို႔ မပါရမွာလဲ၊ မိန္းမကို လည္ပင္းညႇစ္သတ္ဖို႔ ႀကံစည္ခဲ့ဖူးတဲ့ေကာင္ပဲ၊ သူ ေျမႇာက္ေပးလုိ႔ မင္း ဒီေလာက္ အတင့္ရဲတာ ျဖစ္မွာေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ခ်ဳိ႕ကို ငါ လက္သီးနဲ႔ထုိးၿပီး အိမ္ေပၚက ႏွင္ခ်လုိက္ၿပီ၊ ရင္ရင္ၿငိမ္း ဒီအိမ္ေပၚ ျပန္မေရာက္မခ်င္း ဒီေကာင္လည္း ငါ့အိမ္ေပၚျပန္မတက္ရဘူး"
လက္သီးဒဏ္ ေၾကာင့္ ဖူးေရာင္ေနေသာ ေအာင္ခ်ဳိ႕ မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္မိ၏။ ဦးေအာင္ႀကီး က ဆက္ ေျပာသည္။ ေဒါသသံက ေလ်ာ့မသြားဘဲ ပိုတိုးလာသည္။

"ဟုိေကာင္ ငေမာ္ဆီကိုလည္း ဖုန္းဆက္ၿပီး ႀကိမ္းၿပီးၿပီ၊ ကံညႊန္႔ေမာင္ ဆိုတဲ့ လူ႐ႈပ္ကေတာ့ ဖုန္းကို ပိတ္ထားတယ္၊ ေကာင္းထြန္းကေကာ အျမင္မေတာ္တာရွိရင္ မတားဘူးလား၊ ေအး... မင္းတုိ႔အား လံုး ရင္ရင္ၿငိမ္း ကုိ ေတြ႕ေအာင္ရွာၿပီး ျပန္ေခၚခဲ့၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ အားလံုး ေသဖို႔သာျပင္ထား၊ ၾကားလား... ေခြးတိရစာၦန္ေကာင္ေတြ၊ တယ္ေလ.... ငါကြာ"

ဦးေအာင္ႀကီး က လက္သီးႏွင့္ရြယ္လုိက္သည္။ ေပၚေ႒း မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ေခါင္းကို ပုထားလုိက္၏။ ႏွာေခါင္း႐ိုး မထိေအာင္ မ်က္ႏွာကိုလည္း ခပ္ေစာင္းေစာင္း ေနေပးလုိက္သည္။ တစ္မိနစ္ေလာက္ ၾကာတဲ့အထိ ဘာမွ မထူးျခားသျဖင့္ မ်က္စိ ဖြင့္ၾကည့္သည္။ ေရွ႕မွာ ဦးေအာင္ႀကီး  မရွိေတာ့။ ဝူး ခနဲ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ေမာင္း ထြက္သြားေသာ ကားသံကိုသာ ၾကားရသည္။
ခုမွ နားသယ္ရင္းက နာလာသည္။

ဦးေအာင္ႀကီး ထြက္သြားၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ ကံညြန္႔ေမာင္ ဖုန္းဆက္သည္။
"ဦးေလးေအာင္ လာသြားၿပီလား"
"လာသြားၿပီ"
"ျဗင္းသြားေသးလား"
"တစ္ခ်က္ ခံလုိက္ရတယ္"
"ေအာင္ခ်ဳိ႕ကိုလည္း ႏွင္ခ်လုိက္ၿပီဆို"
"ေအး... ဟုတ္တယ္"

"ဒီေကာင္ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ"
"ထံုးစံ အတုိင္း ေယာကၡမအိမ္ သြားေနမွာေပါ့၊ မင္း အခု ဘယ္ကဆက္ေနတာလဲ"
"ရဲေမာ္ နဲ႔ ေကာင္းထြန္း ကို ေခၚၿပီး မင္းဆီလာေနၿပီ"
ဖုန္းခ်ၿပီး ျပန္အလွည့္တြင္ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ရပ္ေနေသာ ေအာင္ခ်ဳိ႕ကို ေတြ႕လုိက္ရသည္။ ပါးတစ္ ဖက္ ေရာင္ကိုင္းၿပီး အညဳိေရာင္သမ္းေနသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘယ္လက္သီး ျဖစ္ပံုရသည္။
"မင္း ေယာကၡမအိမ္ ေရာက္ေနၿပီ မဟုတ္လား"

ေအာင္ခ်ဳိက ေခါင္းခါၿပီး-
"အေဖက ဟိုအိမ္ကိုလည္း ဖုန္းဆက္ၿပီး လွမ္းတားထားတယ္၊ ငါ ေရာက္သြားေတာ့ ေယာကၡမေတြ က သတင္း ၾကားၿပီးၿပီ၊ ဒါမ်ဳိးေတာ့ သူတို႔လည္း အားမေပးဘူးဆိုၿပီး ငါ့ကို လက္မခံဘူးကြ၊ ငါက အေခ်ာင္ သက္သက္ ခံရတာကြာ"
"ဒီေတာ့... မင္း"
"ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မင္းအိမ္မွာပဲ ေနရမွာပဲ၊ မင္းလည္း တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္လား"

"ဒါနဲ႔ ဦးေလးေအာင္က ဘယ္လိုလုပ္ သိသြားတာလဲ"
"ျမရီ၀င္း က စီစီ့ဆီ ဖုန္းဆက္ေျပာတယ္၊ စီစီ က အေဖ့ကို တုိင္လုိက္တာ"
တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကံညြန္႔ေမာင္၊ ရဲေမာ္ ႏွင့္ ေကာင္းထြန္း တုိ႔ ေရာက္လာၾကသည္။
"မင္း လုပ္တာနဲ႔ ငါတို႔အားလံုး ျပႆနာတက္ကုန္ၿပီ"
ဟု ရဲေမာ္ က ေျပာသည္။ ေကာင္းထြန္းက-

"ငါသာ ေစာေစာစီးစီးက သိရင္ တားပါတယ္ကြာ၊ ရင္ရင္ၿငိမ္း က ငါ့စကားဆုိရင္ေတာ့ နားေထာင္ မွာပါ၊ ဒီသတင္း ၾကားေတာ့ မိငယ္က ငိုတယ္ကြ"
"ေအးကြာ... ဘာသိဘာသာ ေနတတ္တဲ့ ငါ့မိန္းမေတာင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတယ္"
ဟု ကံညြန္႔ေမာင္ ကလည္း ၀င္ေျပာသည္။
"ကဲ... အခု ဘာလုပ္ၾကမလဲ"
ဒီေမးခြန္း ကို ေပၚေ႒း သူ႔ကုိယ္သူ ေမးေနခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ ေစာေစာက နားရင္းအ႐ိုက္ခံရလို႔ စုိက္ခနဲ ျဖစ္သြားေသာအခုိက္မွာပင္ သူ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ သိလုိက္ၿပီ။

အေႏွာင္းႏွင့္ ေဒစီပြင့္ တို႕ ငွားေနေသာ တိုက္ခန္းကို သြားရွာသည္။ အခန္းတံခါး ေသာ့ခတ္ထားသည္။ ေအာက္ထပ္ က ပိုင္ရွင္အမ်ိဳးသမီးႀကီးကို ေမးၾကည့္သည္။
သူတို႕ ေျပာင္းသြားၾကၿပီရွင့္ ဘယ္ကို ေျပာင္းသြားတာလဲ
အဲဒါေတာ့ မသိဘူး၊ သူတို႕ ေျပာင္းပံုက အေလာတႀကီးႏုိင္လြန္းတယ္၊ အငွားစာခ်ဳပ္ က ရက္ေစ့ဖို႕ တစ္လ နီးပါး လိုေသးတယ္၊ ေနာက္ေျခာက္လ ထပ္ငွားဖို႕ေတာင္ စကားစ ထားၿပီးၿပီ၊ ဘယ့္ႏွယ္ ျဖစ္သြားၾကသလဲ မသိဘူး

ေပၚေဌးက ရင္ရင္ၿငိမ္းအေၾကာင္း စံုစမ္းဖို႕ သတိရၿပီး-
သူတို႕နဲ႕အတူတူ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ လာေနတာမ်ား ေတြ႕မိလား
ေတြ႕တာေပါ့၊ ခပ္ေခ်ာေခ်ာေလ၊ ရင္ၿငိမ္း ဆိုလား...
အေရးထဲမွာ ၿပံဳးမိမလိုေတာင္ ျဖစ္သြားသည္။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ဆက္ေျပာသည္။

နဂိုက သေဘာတူထားတာကေတာ့ အခန္းမွာ လူပိုတင္မထားရဘူးေလ၊ ဒါေပမဲ့ ဒီမိန္းကေလးကေတာ့ ၾကည့္လိုက္တာ နဲ႕ သူေတာ္ေကာင္းမွန္း သိလို႕ လက္ခံထားတာ၊ ဒါနဲ႕ သူနဲ႕က ဘယ္လို...
ဆိုၿပီးမွ စပ္စုရာက်မလားဆိုၿပီး ဆက္မေမးဘဲ ေနသည္။ သို႕ရာတြင္ ေပၚေဌး ေျဖခ်င္စိတ္ေပါက္လာသည္။
အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးပါ သူ႕ေလသံက ဂုဏ္ယူဟန္ စြက္ေနလား မသိ။

ဟင္...ဟုတ္လား၊ မင္း သိပ္ကံေကာင္းတယ္၊ အင္မတန္ က်က္သေရရွိတဲ့ ကေလးမပဲ၊ အဲ...ဟိုသင္း...
ေက်းဇူး တင္ပါတယ္၊ တကယ္လို႕မ်ား အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ သူတို႕ျပန္လာခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္ ဖို႕ ေျပာေပးပါဆိုၿပီး သူ႕လိပ္စာကတ္ျပား ေပးခဲ့သည္။
ရင္ရင္ၿငိမ္း တို႕ ဘယ္ကိုသြားၾကသလဲ။ သူ လိုက္ရွာလိမ့္မယ္ဆိုတာ ခန္႕မွန္းမိလို႕ ေျခရာေဖ်ာက္သြားၾက တာလား။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ ရင္ရင္ၿငိမ္းဟာ တကယ္ပဲ သံေယာဇဥ္ ျဖတ္ခဲ့ၿပီေပါ့။
ရင္ရင္ၿငိမ္း အိမ္က ထြက္မသြားခင္ ေနာက္ဆံုး ေတြ႕လိုက္သူမွာ ၀ိုင္းစိန္သာျဖစ္၏။

သူ႕ဆီက သဲလြန္စ ထပ္ ရေကာင္းရႏိုင္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္-
ရင္ၿငိမ္း သြားခါနီး ဘာေတြ မွာသြားေသးလဲ၊ ထပ္ေျပာစမ္း
ဘုရားပန္း မွန္မွန္လဲ၊ ညတိုင္း ဘုရားရွိခိုးၿပီးမွ အိပ္၊ ဦးေပၚ အတြက္ ဟင္း၀ယ္ေပးထား ဒါပဲလား
ဟုတ္ ေနဦး၊ ရင္ၿငိမ္းက သြားခါနီးမွာ ငိုေသးလား

ဟင့္အင္း...ေဒၚေလးက မငိုဘူး၊ အန္တီပြင့္ပဲ ငိုတယ္
အဲဒီေတာ့ ရင္ၿငိမ္းက ဘာေျပာလဲ ဟိုသင္း...ဟိုဥစၥာ...ေသရင္လည္း ခြဲရမွာပဲ ဆိုလား၊ ေျပာတယ္
အေႏွာင္းကေကာ ဘာေျပာလဲ ေစာေစာျဖတ္တာ ေကာင္းတယ္တဲ့
ဘာျဖတ္တာလဲ အဲဒါေတာ့ မသိဘူး
ဒါပဲလား
ဟုတ္

စဥ္းစားဦး၊ သတိရရင္ ငါ့ကိုလာေျပာ
ဆိုၿပီး ဧည့္ခန္းမွာ သြားထိုင္ရင္း စဥ္းစားသည္။ တစ္စစီ ျပန္႕က်ဲေနေသာ အခ်က္အလက္ေတြကို ဆက္စပ္ ၾကည့္သည္။ ငွားထားေသာ အိမ္ခန္းကေန အေလာတႀကီး ေျပာင္းေရြ႕သြားၾကသည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္း အိမ္က ထြက္သြားေတာ့ လက္၀တ္လက္စားေတြ ပါမသြား။ နားကပ္ေတာင္ ျဖဳတ္ထားခဲ့သည္။ ေငြလည္း မ်ားမ်ား ယူမသြားခဲ့။ အ၀တ္အစားေတြလည္း ဒီအတိုင္း။ ေဒစီပြင့္က ငိုသည္။ ေသရင္လည္း ခြဲရမွာပဲ။ ေစာေစာျဖတ္ တာ ေကာင္းတယ္။ အေျဖကို ဆုပ္ကိုင္မိလုလု အခ်ိန္မွာပင္ ၀ိုင္းစိန္ ေရာက္လာသည္။

သမီး တစ္ခု သတိရတယ္
ေျပာ...ေျပာ...ဘာလဲ
ေပၚေဌး က အားတက္သေရာ ေမးသည္။
ေဒၚေလးက မွာခဲ့တယ္၊ ဦးေပၚကို အခ်ိန္မွန္မွန္ ထမင္းေကၽြးပါတဲ့၊ အဲဒါ....အခု ထမင္းစားေတာ့မလား ဟင္
ေပၚေဌး စိတ္တိုသြားၿပီး- မစားဘူး၊ မစားဘူး...သြား သြား

၀ိုင္းစိန္ ေခါင္းကုတ္ၿပီး ထြက္သြားသည္။ ၿပီးမွ ျပန္လွည့္လာၿပီး
သမီး တစ္ခု သတိရျပန္ၿပီ
ေပၚေဌးက ေဟာက္ထုတ္မည္ျပဳၿပီးမွ-
ဘာသတိရတာလဲ ဟု ေမးလိုက္သည္။
ေဒၚသီတာ ကို ေျပာၿပီးၿပီလားလို႕ ေဒၚေလးက အန္တီေႏွာင္းတို႕ကို ေမးတယ္

ေဒၚသီတာ...
ဒီနာမည္ကို ၾကားဖူးသည္။ ဘယ္မွာ ၾကားဖူးတာလဲ။ ဘာကိစၥနဲ႕ ၾကားဖူးတာလဲ။ အျပင္းအထန္ စဥ္းစား သည္။ ေစာေစာက အခ်က္အလက္ေတြနဲ႕ ေပါင္းစပ္ၾကည့္သည္။ ခုန ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ အေျဖကို ျပန္ဖမ္းမိသည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္း ဘယ္မွာရွိသလဲဆိုတာ ခန္႕မွန္းလို႕ရၿပီ။
သူ ခ်က္ခ်င္း ကားဆီေျပးၿပီး ခုန္တက္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ေသာ့မယူရေသးေၾကာင္း သတိရသည္။ အိမ္ထဲ၀င္ ၿပီး ေသာ့ယူသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္က်န္ခဲ့သျဖင့္ အေပၚထပ္ တစ္ေခါက္ျပန္တက္ရေသးသည္။ ထို႕ေနာက္ ကားကို ေမာင္းထြက္လာခဲ့သည္။

ရိပ္ခနဲ ေက်ာ္လာေသာ မုခ္ဦးကို မွတ္မိလိုက္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကားကို ရပ္ၿပီး ျပန္ေကြ႕သည္။ ၀င္းထဲသို႕ အရွိန္ႏွင့္ေမာင္း၀င္ၿပီး ဘရိတ္အုပ္လိုက္သည္။ ဖုန္မႈန္တခ်ိဳ႕ ၀ဲပ်ံသြားသည္။ ဆရာႀကီးေဒၚသီတာ၏ စမ္းေရ တြင္း သီလရွင္ေက်ာင္းတိုက္။ ရင္ရင္ၿငိမ္း၏ ေမြးေန႕တုန္းက လာလွဴခဲ့ဖူးသည္။
သီလရွင္ငယ္ေလးတစ္ပါးက ကားကို ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာၾကည့္ၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းေဘးကေန လွစ္ခနဲ ေကြ႕၀င္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ေပၚေဌးကားေပၚမွ ဆင္းၿပီး ေက်ာင္းထဲ၀င္မည္ျပဳသည္။ အေပါက္၀မွာ အထဲက ထြက္လာေသာ သိလရွင္တစ္ပါး ႏွင့္ ဆံုသည္။

တစ္ဆိတ္ေလာက္ ဆရာေလးရယ္...ဒီမွာ...ဟင့္ အေႏွာင္း
အေႏွာင္း ကို သီလရွင္အျဖစ္ ျမင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ အံ့အားသင့္သြားသည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာ အေတြး ေတြက တန္းစီၿပီး ဆန္႕ထြက္သြား၏။
ရင္ၿငိမ္း ေကာ မရွိ...ဟု လႊတ္ခနဲ ေျပာၿပီးမွ
ရွိ...ရွိပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့... ငါ...အဲ...တပည့္ေတာ္ သူနဲ႕ ေတြ႕ခ်င္တယ္
ေတြ႕လို႕မျဖစ္ပါဘူး

ဘာျဖစ္လို႕လဲ၊ သူ...သူ...သီလရွင္ ၀တ္လိုက္ၿပီလား
အခု ၀တ္ေတာ့မယ္
ကၽြန္ေတာ္ သေဘာမတူဘူး
ခုခ်ိန္မွာ သူက လြတ္လပ္တဲ့သူ ျဖစ္ေနၿပီပဲ၊ ဒကာႀကီး တားခြင့္မရွိပါဘူး
ရွိတယ္၊ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ က တရားရံုးမွာ လုပ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္...တပည့္ေတာ္လည္း လက္မွတ္ မထုိးရေသးဘူး၊ တရားမ၀င္ဘူး၊ သူ ဘယ္မွာလဲ၊ ရေအာင္ တားမယ္
ေပၚေဌး က ဇြတ္အတင္း ၀င္မည္ျပဳသည္။

သြားလို႕မရဘူး
ရတယ္၊ သြားမယ္
ေပၚေဌး၏ အသံက နည္းနည္းက်ယ္သြားသည္။ ဒီေက်ာင္းမွာ စကားက်ယ္က်ယ္ မေျပာရဘူး
ၾကည္လင္ျပတ္သားေသာ အသံဟစ္သံကို ၾကားရသျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ တည္ၾကည္ခံ့ညားေသာ ဥပဓိရုပ္ျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနေသာ သီလရွင္ဆရာႀကီးတစ္ပါးကို ေတြ႕ရသည္။ အေႏွာင္းက လက္အုပ္ခ်ီေသာ အခါ ေပၚေဌး လည္း လက္အုပ္ခ်ီလိုက္သည္။ ဆရာႀကီးက ေခါင္းတစ္ခ်က္ဆတ္လိုက္ၿပီး အေပၚထပ္သို႕ ညင္သာေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ၾကြသြားသည္။

ဆရာေလး ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဒကာႀကီး၊ ရင္ၿငိမ္း ကို မေႏွာင့္ယွက္ပါနဲ႕ေတာ့
တကယ္လို႕သာ ဆရာေလး အေႏွာင္း က မာမာထန္ထန္ တားျမစ္ေနလွ်င္ ေပၚေဌး ဇြတ္တိုးမိလိမ့္မည္။ အစဥ္အၿမဲ ကၽြတ္ဆတ္ဆတ္ ေျပာတတ္ေသာ အေႏွာင္း လို လူမ်ိဳးက ခုလို ေမတၱာရပ္ခံေနေသာအခါ ေပၚေဌး ေတြေ၀သြား၏။

ဆက္ရန္
.