တင္ေမာင္ျမင္႔ ဘာသာျပန္ အခ်စ္မ်ားစြာနဲ႕ပါဆရာ အပိုင္း (၇)

(၇)

ေန႔လယ္စာ စားဖုိ႔ စားေသာက္ခန္းမထဲသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ မဆင္းဘဲ ေနလုိက္သည္။ မေန႔ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ စား လုိ႔မရခဲ့ပါ။ ဇြန္းသံ၊ ပန္းကန္သံေတြ ဆူညံေနသည့္ အခန္းထဲတြင္ ကၽြန္မ မစားတတ္ပါ။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ အေမက ထမင္းခ်ိဳင့္ ထည့္ေပးလုိက္ပါသည္။ ေအးေအးေဆးေဆး စားဖုိ႔ ဆရာမ်ား အခန္းသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။
မထင္ဘဲ ႏွင့္ ႏံုးခ်ည့္ခ်ည့္ ျဖစ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္ထားသည္ႏွင့္ တျခားစီ ျဖစ္ေန သည့္ ေက်ာင္းဆရာ ဘ၀ပါတကား။ အခန္းထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္မိသည္ႏွင့္ မစၥဘလင္းခ်ဒ္ ၀င္လာသည္။

" ဟင္ ... ဆရာလည္း ေအာက္မွာ စားလုိ႔ မရဘူးထင္တယ္ "
ဆရာမက ေျပာေျပာဆုိဆုိ သူ႔ခ်ိဳင့္ကုိ ဖြင့္သည္။
" ဟုတ္ကဲ့၊ အစားအေသာက္ကေတာ့ မဆုိးပါဘူး၊ ဆူလြန္းလုိ႔ ဆရာမရယ္ "
" ကၽြန္မလည္း အဲဒီလုိပဲ၊ အိမ္က ပါလာတာ မစားခ်င္တဲ့ ေန႔က်ရင္ လမ္းထိပ္က ဂ်ဴးစားေသာက္ဆုိင္ ကေလး မွာ သြားစားတယ္၊ ဆုိင္ရဲ႕ အျပင္အဆင္က မသားနားေပမယ့္ အစားအေသာက္ ကေတာ့ ေကာင္းသား "

မၾကာခင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေတာအေၾကာင္း ေတာင္အေၾကာင္းမ်ားကုိ ေအးေအးလူလူ ေျပာျဖစ္သြားၾကသည္။ ဂီတ၊ စာေပ ႏွင့္ ျပဇာတ္၊ ႐ုပ္႐ွင္က အစ အႀကိဳက္ခ်င္း တူေနၾက၏။
" ဆရာ ဒီေန႔မနက္ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသသြားတယ္ ထင္တယ္ "
" ကၽြန္ေတာ္ ... ဟုတ္လား၊ ဘာျပဳလုိ႔လဲ ဆရာမ "
" စုေ၀း ခန္းမထဲမွာတုန္းက ေျပာတာပါ၊ ကၽြန္မလည္း ေရာက္စက ဂႏၱ၀င္ သီခ်င္းႀကီးေတြကုိ သူတုိ႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ ဆိမ္ဆိမ္ နားေထာင္ၾကမယ္ မထင္ခဲ့ဘူး "
" ဂႏၱ၀င္ေတးေတြမွာ ထရမ္းပက္က တစ္မ်ိဳးထိန္းတယ္ ဆရာမ၊ သိပ္ၿမိဳင္တာပဲေနာ္ "

" ဆရာေျပာတာ ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္၊ သီခ်င္း ေတြ မထပ္ေအာင္ ဖြင့္ေပးတဲ့ အစီအစဥ္လည္း ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါထက္ ဒီေန႔ အေျခအေန ဘယ္လုိလဲ ဆရာ"
မနက္ပုိင္း အေတြ႕အႀကံဳကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေဖာက္သည္ခ်လုိက္သည္။
" ဒုကၡပါပဲ ဆရာရယ္၊ ဆရာ ၀က္စတန္ ေျပာတာမွန္မ်ား ေနၿပီလား မသိဘူး"
" ေျပာဖုိ႔ေတာ့ ေစာပါေသးတယ္ေလ၊ ဆရာမ ကလင္တီ ေျပာသလုိ လုပ္ရမွာပဲ"
" ေၾသာ္ ... ကလင္တီ က ဆရာ့ကုိလည္း စည္း႐ံုးထားၿပီးၿပီကုိး "

ကၽြန္ေတာ္ ဆရာမ၏ မ်က္ႏွာကုိ ငဲ့ၾကည့္လုိက္သည္။ အၿပံဳးမ်က္ႏွာတြင္ မည္သည့္ အဓိပၸာယ္မွ မေတြ႕ရ။
" စည္း႐ံုးတယ္ ရယ္လုိ႔လည္း မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ အတန္းကုိ ထိန္းဖုိ႔ သူေျပာတဲ့အတုိင္း လုပ္သင့္ လုပ္ ရမွာပဲ "
ေန႔လယ္စာ စားၿပီးလုိ႔ ဆရာ ဆရာမေတြ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ၀င္လာၾကတယ္။ အားလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ မနက္ခင္း အေတြ႕အႀကံဳအေၾကာင္း ၀ုိင္းေမးၾကသည္။ မစၥက္ဒ႐ူးက -
" သူတုိ႔ကုိ သိပ္လည္း ၾကမ္းလုိ႔မရဘူး ဆရာ။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ သူတုိ႔ ထိခုိက္နစ္နာေအာင္ လုပ္တာ မဟုတ္ ပါဘူး။ အဲဒါေတာ့ စိတ္ခ်ပါ။ ဆရာသူတုိ႔ကုိ နားလည္လာရင္ သူတုိ႔ သိပ္မဆုိးေၾကာင္း ေတြ႕ပါလိမ့္မယ္"

ဆရာမ ကလင္တီ ေျပာထားသည့္ ဆရာမႀကီး အေၾကာင္းကုိ စဥ္းစားမိၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ၿပံဳးေနလုိက္သည္။
" သူတုိ႔ကုိေတာ့ နားလည္ေအာင္ ေလ့လာရမယ္ "
မုတ္ဆိတ္ေမြးမ်ားေအာက္မွ ထြက္လာသည့္ ဆရာ၀က္စတန္႔အသံ။ ပါးစပ္ လႈပ္သည္ကုိ မျမင္ရ။
" ဆရာက သူတုိ႔ကုိ နားလည္တယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား "

ဆရာမ ကလင္တီက ခပ္႐ႊင္ရႊင္ ေမးလုိက္သည္။ ဆရာမသည္ ဆရာ ၀က္စတန္ကုိ ေခ်ာင္ပိတ္ ဖမ္းခ်င္ေနပံု ရသည္။
" အတန္းထဲမွာေတာ့ သူတုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္စကားကုိ နားေထာင္ၾကသားပဲ "
" ဒါထက္ပုိၿပီး ဆရာ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘူး မဟုတ္လား "
" လူေတြက အျဖဴကုိ အမည္းဆုိးေနၾကတာပါ၊ တကယ္က ကေလးေတြဟာ ဒါေလာက္ မဆုိးၾကပါဘူး"

မစၥေဒါစ္က လွပသည့္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကေလးမ်ားကုိ ေသေသသပ္သပ္ ဖြင့္ပိတ္ၿပီး တေလးတစား ၀င္ေျပာ သည္။ သူက အခန္းေထာင့္တြင္ မစၥဖီးလစ္ႏွင့္ တဲြထုိင္ၿပီး တြတ္တြတ္ထုိးေနရာမွ လွမ္း ေျပာလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္တြင္ ေျပာစရာ ကုန္ပဲ မကုန္ႏုိင္သလုိ။
မစၥေဒါစ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ရင္သားေတြက သူ႔ခႏၶာကုိယ္ႏွင့္ မလုိက္ေအာင္ မတန္တဆ ႀကီးေန၏။ လူမွားၿပီး သူ႔ကုိယ္ေပၚ ေရာက္ေနသည့္အလား။
" ဘယ္သူမွ သူတုိ႔ကုိ အမည္း မဆုိးပါဘူး၊ သူတုိ႔ဘာသာ သူတုိ႔ မည္းေနတာပါ" ဆရာ၀က္စတန္က အဓိပၸာယ္ ႏွစ္ခြ စကားျဖင့္ ေထာက္ျပန္၏။

" အုိ ... ကၽြန္မ ဆုိလုိတာ ဆရာ နားမလည္ပါဘူး "
" နားလည္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာကုိ ဆရာမ နားမလည္တာပါ။ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း ေျပာေနတာကုိ သြား နားေထာင္ၾကည့္ပါလား၊ ၾကက္သီး ျဖန္းျဖန္း ထသြားမယ္၊ ဘာေရာင္မွ ထပ္ဆုိးဖုိ႔ မလုိဘူး၊ သူတုိ႔ ဘာသာ မည္းနက္ေနၿပီသား၊ ဆရာ ဘရိတ္၀ိတ္က သူ႔ရဲ႕ အာဖရိက ေမွာ္ အတတ္နဲ႔ ကေလးေတြကုိ ထိန္း ပါလိမ့္မယ္
ကၽြန္ေတာ္ ဒီလူ႔ကုိ ဘယ္လုိ နားလည္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေန၏။ တစ္ဖက္သားကုိ ကလိခ်င္ပံုရသည္။ သုိ႔ေသာ္ မ်က္ႏွာ ကေတာ့ ၿပံဳးလုိ႔။ ကၽြန္ေတာ္သည္းခံဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ သည္ထက္ ကဲလာလွ်င္ေတာ့ မလႈပ္ႏုိင္ ေအာင္ ျပန္တြယ္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လုိက္၏။ ခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ တုိေရ႐ွားေရ ရထားသည့္ အလုပ္ ကေလး သူ႔တို႕ ေၾကာင့္ အထိမခံႏုိင္ပါ။

မစၥက္ ဒ႐ူးက ေအးစက္စက္အသံျဖင့္ ၀င္ေမးသည္။
" ဘာအဓိပၸယ္လဲ ဆရာ၊ ဘာ ေမွာ္အတတ္လဲ ကလင္တီ ေျပာတာ ဟုတ္ေလာက္သည္။ အဘြားႀကီးသည္ လူပံု ႏုနယ္ေပမယ့္ ၾကမ္းစရာ႐ွိလွ်င္ ၾကမ္းမည့္ပံု။ သည္ေတာ့မွ ၀က္စတန္ ၿငိမ္က်သြားသည္။ ဘာမွ မဟ ေတာ့။

မစၥဘလင္းခ်ဒ္ ကုိ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ လွ်ိဳ႕၀ွက္နက္နဲစြာ ၿပံဳးေန၏။ လုပ္ေဖာ္ ကုိင္ဖက္ အမ်ားစု အေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘက္က ႐ွိၾကေၾကာင္း သေဘာေပါက္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ကုိ သူတုိ႔ တန္းတူ ရည္တူ လက္ခံၾကပါသည္။ ဤသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေရးႀကီးဆံုး မဟုတ္ပါလား။

ေန႔လယ္ပုိင္းတြင္ ဘာမွ အခက္အခဲမ႐ွိဘဲ စာသင္ခ်ိန္မ်ား ကုန္လြန္သြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေက်နပ္ျခင္းေတာ့ မ႐ွိလွ။ သူတု႔တစ္ေတြ ဆူဆူညံညံ မလုပ္ၾကေတာ့ပါ။ မရယ္ၾကေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိလည္း ကဏုေကာစ မလုပ္ၾကေတာ့ပါ။ သုိ႔ေသာ္ စာကုိ စိတ္ပါလက္ပါ မသင္ၾက။

သင္ၾကားပုိ႔ခ်ခ်က္ကုိ နားေထာင္သည္။ ခုိင္းလွ်င္ လုပ္သည္။ စက္႐ုပ္မ်ားႏွင့္ တူေန၏။ မနက္ပုိင္းက အေျခအေနကုိ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္က လုိက္လုိက္ေလ်ာေလ်ာ ဆက္ဆံသည္။ ႐ႊင္႐ႊင္ပ်ပ် စာ သင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔က အကြက္ေခ်ာင္းေနသလုိ၊ ကၽြန္ေတာ့္အမွားကုိ ေစာင့္ေနသလုိ မႈန္ေတေတ မ်က္ႏွာေပး ေတြႏွင့္။
အားလံုးေတာ့ကား မဟ္ုတ္။ တစ္ဂ်က္ဆင္ ဆုိသည့္ ခ်ာတိတ္က ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးလုိဟန္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဆန္႔က်င္မည့္ပံု မေပၚသည့္ ေနာက္တစ္ေယာက္က ပက္ထရစ္ဖာမင္။ မ်က္ႏွာ႐ွည္႐ွည္ႏွင့္ ညာဏ္ေကာင္းပံုရသည္။ သူ႔ဆံပင္ေတြက မ်က္စိေ႐ွ႕တြင္ တုိးလုိးတဲြေလာင္းႏွင့္။

ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားသည့္ ေနာက္တစ္ေယာက္ ႐ွိေသးသည္။ ဗလေတာင့္ေတာင့္၊ အသားညိဳညိဳ၊ အျဖဴ စစ္စစ္ မဟုတ္ပါ။ ကျပားျဖစ္မည္။ နာမည္က ေလာရင့္စ္ဆီးလ္။ သူတုိ႔ တုိက္႐ုိက္မေမးလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ စကားမေျပာ။ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈကေတာ့ အားလံုးကဲ့သုိ႔ပင္။ တီ႐ွပ္၊ ဂ်င္း ေဘာင္းဘီႏွင့္။ သုိ႔ေသာ္ သူက ပုိ ၾကည့္ေကာင္း သည္။ အမ်ားတကာထက္ ထူးျခားေန၏။ အေနတည္သည္။ သူမ်ားေတြႏွင့္ အတူလုိက္ၿပီး ဗ႐ုတ္ မက်။ တစ္ဂ်က္ဆင္ လုိ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ ရင္းႏွီးလုိဟန္လည္း မျပ။ စာလည္း ေတာ္၏။

ညေနပုိင္း အိမ္အျပန္ ေက်ာင္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း ေစ်းဆုိင္ကေလးတစ္ခုတြင္ ေၾကာ္ျငာ ဆုိင္းဘုတ္တစ္ခု ခ်ိတ္ ထားသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ ဆုိင္းဘုတ္တြင္ ကတ္ျပားကေလးေပါင္းမ်ားစြာ ခ်ိတ္ထားသည္။ အိမ္ခန္း၊ ေဘာ္ဒါေဆာင္ ငွားခ်င္သူမ်ား၊ လုိခ်င္သူမ်ား၏ ေၾကာ္ျငာေတြ။
ဆုိင္းဘုတ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ၾကည့္ေနမိ၏။ ဘရင့္၀ုဒ္မွာ ေက်ာင္းတက္ရသည္မွာ ေ၀းလံလွသည္။ ေရ႐ွည္ တြင္ ပင္ပန္းလာမည္ ျဖစ္၏။ ေဆာင္းတြင္း ဆုိလွ်င္ ပုိဆုိးေတာ့မည္။ အနီးအနား တစ္ေနရာေလာက္ ရႏုိင္ရင္ ေတာ့ မဆုိးဘူးဟု စိတ္ကူးေနတုန္း ...။

ဆုိင္ထဲမွ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ကုိယ္တစ္ပုိင္း ထြက္လာၿပီး -
" ဘာအကူအညီ ေပးရမလဲ ဟင္" ဟု ေမးလာသည္။
" ဘာမွ မလုိပါဘူးခင္ဗ်ာ၊ ေၾကာ္ျငာေတြကုိ လုိက္ၾကည့္ေနတာပါ။ ဒီအနားတစ္၀ုိက္မွာမ်ား ရႏုိင္မလားလုိ႔"
" ေၾသာ္ ... ဒီ အနီးအနားမွာ အလုပ္လုပ္သလား "

" ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေက်ာင္းက ဆရာပါ"
" ဆရာ ဟုတ္လား "
အဘုိးႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ၿပီး -
" ေနရာေတြက မေကာင္းပါဘူးကြယ္။ ေက်ာင္းဆရာနဲ႔ မေလ်ာ္ပါဘူး၊ တစ္ခါတစ္ေလ ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ အခန္းေလး ေတြ ရတတ္ပါတယ္၊ ဒါေတြကေတာ့ မနိပ္ဘူး"
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကုိ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ မေမွ်ာ္လင့္သည့္ ျပန္ၾကားခ်က္။

" ေနာက္ လာၾကည့္ေလ၊ ဆရာနဲ႔ လုိက္မယ့္အခန္းေတြ႕ရင္ က်ဳပ္ေျပာပါ့မယ္ "
ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ အၿပံဳးျဖင့္ ခဲြခြာခဲ့ၾကသည္။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကူညီတတ္သူ၊ စိတ္ေကာင္း႐ွိသူမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသေနမိ၏။
အိမ္ျပန္ ေရာက္ေတာ့ အေဖႏွင့္အေမကုိ တစ္ေန႔တာ အေတြ႕အႀကံဳေတြ ျပန္ေျပာျပသည္။ သူတုိ႔ ရင္တမမ နားေထာင္ေနၾက၏။ ကၽြန္ေတာ့္ အေနျဖင့္ ကေလးမ်ား၏ ယံုၾကည္ကုိးစားမႈရဖုိ႔ အေရးႀကီးေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အားလံုး အတည္ျပဳၾကသည္။
-----------------------
ဆက္ရန္
.