အခန္း(၂၈)
အယ္လီ
အယ္လီ
သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံသားမ်ားႏွင့္အတူ အယ္လီ သည္ တယ္လီေဗးရွင္း စက္ေရွ႕တြင္ တစ္ပတ္လံုး ထုိင္ၾကည့္သည္။
သမၼတ ၏ အေလာင္းကို ေလတပ္မေတာ္ေလယာဥ္ျဖင့္ အင္ဒရူး ေလတပ္စခန္း သို႔ သယ္ေဆာင္ လာၾကသည္။ အေခါင္းကို သူနာျပဳကားထဲ ထည့္သည့္အခ်ိန္အထိ ဂ်က္ ကလင္းက ဒါးလက္စ္တြင္ ၀တ္သည့္ ေသြးစြန္းေနသည့္ ပန္းႏုေရာင္ အက်ႌကို ၀တ္ထားဆဲ။ သမၼတ၏ အေခါင္းကို ႏိုင္ငံေတာ္ အလံျဖင့္ ပတ္ၿပီး အိမ္ျဖဴေတာ္ သို႔ စစ္အခမ္းအနားျဖင့္ ပို႔သည္။ သမၼတကေတာ္က ခပ္မတ္မတ္ ေလွ်ာက္ၿပီး လိုက္ပါ လာ၏။
ေနာက္တစ္ေန႔ စေနေန႔တြင္ ရာသီဥတုမွ အံု႔မႈိင္းညိဳ႕ဆိုင္းျပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ မိုးရြာခ်သည္။ တစ္ကမာၻလံုး မေမ့ႏိုင္သည့္ ထိုေန႔ ျမင္ကြင္းကို အယ္လီေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ အိမ္ျဖဴေတာ္ကို ဦးတည္ျပီး ၀မ္းနည္း မွတ္တမ္း ေရးဖို႔ ေစာင့္ေနသည့္ လူတန္းၾကီးမွာ တေမွ်ာ္တေခၚၾကီး ျဖစ္သည္။
ေၾကးနန္းသတင္းမ်ားသည္ ပါရီ၊ လန္ဒန္၊ ဘာလင္ႏွင့္ တိုက်ိဳျမိဳ႕ၾကီးမ်ားသို႔ စကၠန္႔မလပ္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လႊင့္ေန၏။ ကြယ္လြန္သူ သမၼတအား ကမာၻအရပ္ရပ္မွ အသုဘရႈ ေရာက္လာၾကသည့္ ပရိသတ္အား ဘယ္လီ ေငးၾကည့္ေန၏။
တနဂၤေႏြေန႔ မနက္ပိုင္းတြင္ ေနသာေသာ္လည္း ရာသီဥတုမွာ ေအးေအးျမျမရွိ၏။ တယ္လီေဗးရွင္း စက္ေရွ႕မွ အယ္လီ မထေသး။
သမၼတ၏ ရုပ္ေလာင္းကုိ အိမ္ျဖဴေတာ္မွ ျမင္းက ရထားေပၚသုိ႔ သယ္ယူၾကျပီး ကယ္ပီေတာ္ အေဆာက္အအံု သို႔ သယ္ယူပို႔ေဆာင္မည္ျဖစ္သည္။ အသုဘပုိ႔သည့္ လူတန္းၾကီးမွာ ျငိသက္စြာျဖင့္ ယူက်ံဳးမရ တသသ ျဖစ္ေန ၾကသည္။
ေၾကကြဲဖြယ္ ဘင္ခရာသံမ်ားမွအပ ပင္ဆီဗားနီးယား ရိပ္သာတစ္ေလ်ွာက္တြင္ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္ေန။
ဒါးလက္စ္၊ အခ်ဳပ္ခန္းမွ ေထာင္ၾကီးခ်ဳပ္သို႔ ပို႔စဥ္တြင္ သမၼတ ကို ပစ္သည့္လက္ေျဖာင့္ ေသနတ္သမားဟု ယူဆ ရေသာ လီးဟာေ၀းေအာ့ဇြဲအား အနီးကပ္ပစ္သတ္သြားသည့္ ျမင္ကြင္းကို လည္း အယ္လီ ၾကည့္လိုက္ ရသည္။
သည္ျဖစ္စဥ္အားလံုးကို မအိပ္မေန အယ္လီေစာင့္ၾကည့္ေနစဥ္ တီဗြီတြင္ အို၀င္ကို ေတြ႔လုိေတြ႔ျငား ရွာေဖြ ၾကည့္သည္။ သို႔ေသာ္ အရိပ္အေယာင္မွ် မေတြ႔ရ။
သူ ဘယ္မ်ား ေရာက္ေနပါလိမ့္. သတင္းယူဖို႔ ဒါးလက္စ္ကို ေရာက္ေနမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ၀ါရွင္တန္ မွာပဲ ရွိေနမလား။ သူ႔အခန္းမွာ သူမရွိသည္ကေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ဖုန္းကိုင္မည္သူ႔ မရွိ။ သတင္းမဂၢဇင္းတိုက္ ဖုန္း ကေတာ့ လံုး၀ ဆက္မရ။ သူလံုး၀ ေမ့သြားၿပီ ထင္ပါရဲ႕။
သူ ဘယ္မွာ ရွိေန ရွိေန၊ ဘာလုပ္ေန လုပ္ေန၊ သူ႔အာရုံတြင္ မိမိ မရွိေတာ့ၿပီဟု အယ္လီ ၀မ္းနည္း ပက္လက္ ေတြးမိေလသည္။
ေနာက္ဆံုး တနဂၤေႏြေန႔ညပိုင္းတြင္မွ အယ္လီ၏ တယ္လီဖုန္းသံ ျမည္လာသည္။
အခန္း(၂၉)
လင္ကီ
လင္ကီ
ဟန္႔ဂရင္နီ၏ ရုံးခန္းထဲမွ ရုံးသံုး ေရဒီယိုကေလး လင္ကီ ဖြင့္နားေထာင္သည္။ သမၼတ လုပ္ႀကံခံရ ျခင္း သတင္း အတည္ျပဳ ေၾကညာခ်က္ကို လင္ကီ ၾကားလိုက္သ္ည။
စာမူေတြ စုပံုေနသည့္ အခန္းထဲတြင္ လင္ကီတစ္ေယာက္တည္း ငိုခ်လိုက္သည္။ သမၼတ၏ သတင္းဆိုး ေၾကာင့္ အေဖႏွင့္ အေမ ေျပးသတိရမိျပန္၏။
သမၼတ က ငယ္ငယ္ကေလး ရွိေသးတာပဲ၊ အေဖႏွင့္ အေမလည္း ငယ္ၾကပါေသးသည္။ သမၼတတြင္ ရႈေမွ်ာ္ မဆံုးသည့္ အနာဂတ္ ရွိသည္။ အေဖႏွင့္ အေမလည္း ထုိနည္းတူစြာပင္။
တိုင္းျပည္ အတြက္ေရာ သမၼတအတြက္ပါ လင္ကီ ငိုေၾကြျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ က်န္ရစ္သူ မိသားစုႏွင့္ ကေနဒီ မ်ိဳးရိုး တစ္ခုလံုးအတြက္ ငိုေၾကြးျခင္းလည္း ျဖစ္ပါ၏။ မ်က္ရည္မ်ားတြင္ မိမိကုိယ္တိုင္ အတြက္ က်သည့္ မ်က္ရည္ေပါက္ မ်ားလည္း ပါ၏။ ၿပီးေတာ့ ပီတာ့အတြက္ေရာ ဟန္႔အတြက္ပါ ငိုေၾကြးမိေလ၏။ ျဖစ္သြား သည့္ ဇာတ္လမ္းႏွင့္ ျဖစ္သင့္သည့္ ဇာတ္လမ္းကို ေတြးၿပီး ငိုေၾကြးျခင္း လည္း ျဖစ္သည္။
ရိႈက္ႀကီးတငင္ ငုိေၾကြးေနသည့္ လင္ကီသည္ ရုံးခန္းထဲသို႔ ဟန္႔ ၀င္လာသည္ကို သတိမထားမိ လိုက္ေပ။
"မင္း ဒီမွာ ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ"
လြန္ခဲ့သည့္ စေနေန႔က ကြန္မိုဒိုဟုိတယ္တြင္ ျဖစ္ခဲ့သည့္ ကိစၥေနာက္ပိုင္း လင့္ကီကို ပထမဆံုး သူ စကား စေျပာျခင္း ျဖစ္၏။ သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ ေပါက္ကြဲေတာ့မည့္ မီးေတာင္တစ္ခုႏွင့္ တူေန၏။ အႏိုင္ႏိုင္ ထိန္းထားရပံု။ လင္ကီ့အျပဳအမူသည္ သူ႔အတြက္ လံုး၀ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္စရာ ရွိဟန္ မတူ။
"သမၼတကေနဒီ လုပ္ႀကံခံရလို႔တဲ့၊ ေသသြားၿပီတဲ့" မ်က္ရည္ သုတ္ၿပီး သူ႔ကို ေမာ္ၾကည့္ရင္း လင္ကီ ေျဖသည္။ ေရဒီယို လွမ္းပိတ္ရင္း "မရက္စက္လြန္းဘူးလားဟင္"
"ရက္စက္တယ္ ဟုတ္လား၊ ငါ ေမးတာ အဲဒီကိစၥ မဟုတ္ဘူး၊ မင္း ငါ့အခန္းထဲမွာ ဘာလာလုပ္ေန တာလဲ ေမးတာ" လင္ကီ ကတိုက္ကရုိက္ထသည္။
"ကၽြန္မ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"အလုပ္ခ်ိန္မွာ မင္း ဘာလို႔ အလုပ္မလုပ္တာလဲ။ လုပ္စရာ မရွိဘူးလား"
"ဒီလို အခ်ိန္မွာ အလုပ္ထဲ စိတ္၀င္စားဖို႔ မလြယ္ပါဘူး"
"ဒါဆိုရင္ေတာ့ မင္း ဒီမွာ ဆက္မလုပ္နဲ႔"
သူက စီးကရက္ မီးညႇိၿပီး ကုလားထုိင္တြင္ ၀င္ထိုင္သည္။ သည္အလုပ္သည္ လင္ကီႏွင့္ ခြင့္အက်ဆံုး စိတ္၀င္စားဖို႔ အေကာင္းဆံုးအလုပ္ ျဖစ္သည္။
"ဆက္မလုပ္နဲ႔ ဟုတ္လား၊ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မ အရည္အခ်င္းကို သေဘာက်တယ္ဆို"
"ဟုိတုန္းက ဟုတ္တယ္၊ ခုမဟုတ္ေတာ့ဘူး"
ေျပာေျပာဆိုဆို တယ္လီဖုန္း ေကာက္ယူၿပီး တစ္ေနရာကို ဆက္ေနသည္။
"ရွင္ ကၽြန္မကို အလုပ္ျဖဳတ္လုိက္ၿပီလား"
"ဒီမယ္ မစၥက္ဒက္စမြန္၊ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ ရာထူးတိုးေပးရမွာလား၊ ေငြစာရင္းဌာနမွာ ရစရာရွိတာ ေတြ ထုတ္ယူ သြားၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ ဒီကို ျပန္မလာနဲ႔ေတာ့၊ က်ဳပ္ မင္းကုိ မေတြ႕ခ်င္ေတာ့ဘူး"
အသား ေတြ ဆတ္ဆတ္တုန္လ်က္ ဟန္႔၏ ရုံးခန္းမွ လင္ကီ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဘာကိုမွ ဆက္မစဥ္းစား တတ္ေအာင္ ေဒါသ ျဖစ္ေန၏။ အသိအာရုံေတြ ေထြျပားေ၀၀ါးေန၏။ စင္စစ္ အစြန္႔ပစ္ခံရျခင္းအတြက္ ငုပ္လွ်ိဳး ေနမည့္ ဆံုးရႈံးမႈအားလံုး ဘြားကနဲ ျပန္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္၏။ မိဘ ႏွစ္ပါး ဆံုးရႈံးမႈ အပါအ၀င္ အျခား အျခား ေသာ ဆံုးရႈံးမႈမ်ား၊ ဘ၀ပ်က္ၿပီဟုပင္ စိတ္ထဲ ထင္လိုက္၏။
သူ႔ရုံးခန္းထဲမွ ထြက္အလာတြင္ ၀တၳဳတစ္အုပ္ ထုတ္ေ၀ဖို႔အေၾကာင္း တိုက္တစ္တိုက္ႏွင့္ သူေျပာ ေနသံကို သဲ့သဲ့ ၾကားခဲ့၏။ စိတ္ပါလက္ပါႏွင့္ အေလာတႀကီး ေျပာေနျခင္းမ်ိဳး။
"သတင္းမဂၢဇင္း အို၀င္ကာဆယ္၊ ဒါလက္စ္ကို ေရာက္ေနတယ္"
လင္ကီ ဆုိသည့္ မိန္းကေလး ကိစၥကို သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ ဘာမွ မက်န္ေတာ့သလို။ မိမိကို ေမာင္းထုတ္ လိုက္ပံုက ကိုယ္ခြဲစိတ္ထားသည့္ ေသြးသံရဲရဲ လူနာကို ျပန္ခ်ဳပ္ဖို႔ တျခားလူေတြႏွင့္ ပစ္ထားခဲ့သည့္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ႏွင့္ တူေန၏။
သူ ဆက္ေျပာေနသည္။
"တနဂၤေႏြေန႔ညမွာ သူ႔ဆီက စာမူရႏိုင္တယ္။ ဒါဆို အဂၤါေန႔ကို စာအုပ္ထြက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာေပါ့"
စာမူေတြ စုပံုေနသည့္ အခန္းထဲတြင္ လင္ကီတစ္ေယာက္တည္း ငိုခ်လိုက္သည္။ သမၼတ၏ သတင္းဆိုး ေၾကာင့္ အေဖႏွင့္ အေမ ေျပးသတိရမိျပန္၏။
သမၼတ က ငယ္ငယ္ကေလး ရွိေသးတာပဲ၊ အေဖႏွင့္ အေမလည္း ငယ္ၾကပါေသးသည္။ သမၼတတြင္ ရႈေမွ်ာ္ မဆံုးသည့္ အနာဂတ္ ရွိသည္။ အေဖႏွင့္ အေမလည္း ထုိနည္းတူစြာပင္။
တိုင္းျပည္ အတြက္ေရာ သမၼတအတြက္ပါ လင္ကီ ငိုေၾကြျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ က်န္ရစ္သူ မိသားစုႏွင့္ ကေနဒီ မ်ိဳးရိုး တစ္ခုလံုးအတြက္ ငိုေၾကြးျခင္းလည္း ျဖစ္ပါ၏။ မ်က္ရည္မ်ားတြင္ မိမိကုိယ္တိုင္ အတြက္ က်သည့္ မ်က္ရည္ေပါက္ မ်ားလည္း ပါ၏။ ၿပီးေတာ့ ပီတာ့အတြက္ေရာ ဟန္႔အတြက္ပါ ငိုေၾကြးမိေလ၏။ ျဖစ္သြား သည့္ ဇာတ္လမ္းႏွင့္ ျဖစ္သင့္သည့္ ဇာတ္လမ္းကို ေတြးၿပီး ငိုေၾကြးျခင္း လည္း ျဖစ္သည္။
ရိႈက္ႀကီးတငင္ ငုိေၾကြးေနသည့္ လင္ကီသည္ ရုံးခန္းထဲသို႔ ဟန္႔ ၀င္လာသည္ကို သတိမထားမိ လိုက္ေပ။
"မင္း ဒီမွာ ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ"
လြန္ခဲ့သည့္ စေနေန႔က ကြန္မိုဒိုဟုိတယ္တြင္ ျဖစ္ခဲ့သည့္ ကိစၥေနာက္ပိုင္း လင့္ကီကို ပထမဆံုး သူ စကား စေျပာျခင္း ျဖစ္၏။ သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ ေပါက္ကြဲေတာ့မည့္ မီးေတာင္တစ္ခုႏွင့္ တူေန၏။ အႏိုင္ႏိုင္ ထိန္းထားရပံု။ လင္ကီ့အျပဳအမူသည္ သူ႔အတြက္ လံုး၀ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္စရာ ရွိဟန္ မတူ။
"သမၼတကေနဒီ လုပ္ႀကံခံရလို႔တဲ့၊ ေသသြားၿပီတဲ့" မ်က္ရည္ သုတ္ၿပီး သူ႔ကို ေမာ္ၾကည့္ရင္း လင္ကီ ေျဖသည္။ ေရဒီယို လွမ္းပိတ္ရင္း "မရက္စက္လြန္းဘူးလားဟင္"
"ရက္စက္တယ္ ဟုတ္လား၊ ငါ ေမးတာ အဲဒီကိစၥ မဟုတ္ဘူး၊ မင္း ငါ့အခန္းထဲမွာ ဘာလာလုပ္ေန တာလဲ ေမးတာ" လင္ကီ ကတိုက္ကရုိက္ထသည္။
"ကၽြန္မ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"အလုပ္ခ်ိန္မွာ မင္း ဘာလို႔ အလုပ္မလုပ္တာလဲ။ လုပ္စရာ မရွိဘူးလား"
"ဒီလို အခ်ိန္မွာ အလုပ္ထဲ စိတ္၀င္စားဖို႔ မလြယ္ပါဘူး"
"ဒါဆိုရင္ေတာ့ မင္း ဒီမွာ ဆက္မလုပ္နဲ႔"
သူက စီးကရက္ မီးညႇိၿပီး ကုလားထုိင္တြင္ ၀င္ထိုင္သည္။ သည္အလုပ္သည္ လင္ကီႏွင့္ ခြင့္အက်ဆံုး စိတ္၀င္စားဖို႔ အေကာင္းဆံုးအလုပ္ ျဖစ္သည္။
"ဆက္မလုပ္နဲ႔ ဟုတ္လား၊ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မ အရည္အခ်င္းကို သေဘာက်တယ္ဆို"
"ဟုိတုန္းက ဟုတ္တယ္၊ ခုမဟုတ္ေတာ့ဘူး"
ေျပာေျပာဆိုဆို တယ္လီဖုန္း ေကာက္ယူၿပီး တစ္ေနရာကို ဆက္ေနသည္။
"ရွင္ ကၽြန္မကို အလုပ္ျဖဳတ္လုိက္ၿပီလား"
"ဒီမယ္ မစၥက္ဒက္စမြန္၊ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ ရာထူးတိုးေပးရမွာလား၊ ေငြစာရင္းဌာနမွာ ရစရာရွိတာ ေတြ ထုတ္ယူ သြားၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ ဒီကို ျပန္မလာနဲ႔ေတာ့၊ က်ဳပ္ မင္းကုိ မေတြ႕ခ်င္ေတာ့ဘူး"
အသား ေတြ ဆတ္ဆတ္တုန္လ်က္ ဟန္႔၏ ရုံးခန္းမွ လင္ကီ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဘာကိုမွ ဆက္မစဥ္းစား တတ္ေအာင္ ေဒါသ ျဖစ္ေန၏။ အသိအာရုံေတြ ေထြျပားေ၀၀ါးေန၏။ စင္စစ္ အစြန္႔ပစ္ခံရျခင္းအတြက္ ငုပ္လွ်ိဳး ေနမည့္ ဆံုးရႈံးမႈအားလံုး ဘြားကနဲ ျပန္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္၏။ မိဘ ႏွစ္ပါး ဆံုးရႈံးမႈ အပါအ၀င္ အျခား အျခား ေသာ ဆံုးရႈံးမႈမ်ား၊ ဘ၀ပ်က္ၿပီဟုပင္ စိတ္ထဲ ထင္လိုက္၏။
သူ႔ရုံးခန္းထဲမွ ထြက္အလာတြင္ ၀တၳဳတစ္အုပ္ ထုတ္ေ၀ဖို႔အေၾကာင္း တိုက္တစ္တိုက္ႏွင့္ သူေျပာ ေနသံကို သဲ့သဲ့ ၾကားခဲ့၏။ စိတ္ပါလက္ပါႏွင့္ အေလာတႀကီး ေျပာေနျခင္းမ်ိဳး။
"သတင္းမဂၢဇင္း အို၀င္ကာဆယ္၊ ဒါလက္စ္ကို ေရာက္ေနတယ္"
လင္ကီ ဆုိသည့္ မိန္းကေလး ကိစၥကို သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ ဘာမွ မက်န္ေတာ့သလို။ မိမိကို ေမာင္းထုတ္ လိုက္ပံုက ကိုယ္ခြဲစိတ္ထားသည့္ ေသြးသံရဲရဲ လူနာကို ျပန္ခ်ဳပ္ဖို႔ တျခားလူေတြႏွင့္ ပစ္ထားခဲ့သည့္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ႏွင့္ တူေန၏။
သူ ဆက္ေျပာေနသည္။
"တနဂၤေႏြေန႔ညမွာ သူ႔ဆီက စာမူရႏိုင္တယ္။ ဒါဆို အဂၤါေန႔ကို စာအုပ္ထြက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာေပါ့"
အခန္း(၃၀)
လင္ကီ
လင္ကီ
ဒါးလက္စ္စံေတာ္ခ်ိန္ ညေန ၁နာရီတြင္ အေမရိကန္ ျပည္သူတို႔၏ ၆၈ရာခိုင္ႏႈန္း လုပ္ႀကံမႈ အေၾကာင္းကို သိသြားၾကသည္။ သညသန္းေခါင္ယံ မတုိင္မီ သမၼတကြယ္လြန္ေၾကာင္း သတင္းကို ၉၉.၈ရာခုိင္ႏႈန္း ၾကားသိၾကသည္။ တစ္တုိင္းျပည္လံုး အံုးအံုးက်က္က်က္ ျဖစ္သြား၏။ ဘယ္တုန္းကမွ မႀကံဳဖူးသည့္ ၀မ္းနည္း ပူေဆြး မႈမ်ိဳးျဖင့္ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ေသာက ေရာက္ၾကရသည္။
၀ီလ်ံမန္ခ်က္စတာ၏ သမၼတတစ္ဦး အနိစၥေရာက္ျခင္းစာအုပ္မွ။
လင္ကီသည္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားစြာျဖင့္ တတိယရိပ္သာလမ္းထဲကို ခ်ိဳး၀င္လာခဲ့သည္။ တစ္ၿမိဳ႕လံုး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေန၏။ လင္ကီသည္ ဘယ္ကို သြားေနမွန္း သူ႔ကိုယ္သူ မသိ။ ေခါင္းထဲတြင္ အေတြးေပါင္းစုံ ရႈပ္ယွက္ခတ္လ်က္ ပါးျပင္ေပၚတြင္ မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြစီးက်လ်က္။
သူမ်က္လံုးမ်ားက ဘာကိုမွ မျမင္။ သူ႔အသိအာရုံသည္ ဟင္းလင္းျပင္ ျဖစ္ေန၏။ ခံစားမႈ ဘာမွ မရွိဘဲ ထံုထိုင္း ေနသည့္ ကာလမ်ိဳး။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ခ်က္ခြဲေနၿပီ။ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္ၿပီး ည၀တ္ အက်ႌလဲလိုက္သည္။ အိပ္ခ်င္သည္။ အိပ္ေဆးတစ္လံုး ေသာက္လိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ မရွိ။ ဟန္႔ေျပာသည့္အတိုင္းပင္ လင္ကီ သူ႔ကုိယ္သူ ေၾကာက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမ်ားေတြအတြက္လည္း မိမိက အႏၱရာယ္၊ မိမိ အတြက္လည္း မိမိ ကုိယ္တိုင္ အဆိပ္အေတာက္။
အိပ္ရာ၀င္မည္ ျပဳစဥ္ ပီတာ့ ေခၚသံၾကားရသည္။ ဧည့္ခန္းထဲမွ လက္ကိုင္အိတ္ကို ျမင္သြားပံုရ သည္။
"လင္ကီေရ မင္းျပန္ေရာက္ေနၿပီလား"
ပီတာက ေ၀ါလ္စထရိမွ ေျမေအာက္ရထားျဖင့္ ျပန္လာခဲ့ၿပီး လင္ကီ့ ရုံးကို ၀င္လာခဲ့ေသးသည္။ မ်က္ႏွာ ျဖဴဖပ္ ျဖဴေရာ္ႏွင့္ ငိုေနသည့္ ဧည့္ႀကိဳစာေရးမကေလး က အိမ္ျပန္သြားေၾကာင္း မိနစ္မ်ားစြာ ၾကာမွ ပီတာ ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္၏။
အထဲမွာ ျပန္ထူးသံမၾကားရသျဖင့္ ထပ္ေခၚသည္။
"လင္ကီ"
လင္ကီ ျပန္မထူး၊ မီးဖိုခန္းကို ျဖတ္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲသို႔ ပီတာ ၀င္လာသည္။
"ေနမေကာင္းဘူးလားဟင္"
လင္ကီ့ကို ေန႔ခင္း ေန႔လယ္တြင္ ဘယ္ေတာ့မွ အိပ္ရာထဲတြင္ မေတြ႕ဖူးခဲ့။
"ေကာင္းပါတယ္"
လင္ကီ တိုးတိုးကေလး ျပန္ေျဖသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ ေနေကာင္းပံုမရ။ မ်က္ႏွာက အရမ္း ပင္ပန္းေနပံု၊ မ်က္ကြင္းေတြ ညိဳေန၏။ သမၼတ ကြယ္လြန္ေၾကာင္း သတင္းၾကားၿပီး ပီတာ လည္း ငိုထားၿပီးၿပီ။ တစ္ၿမိဳ႕လံုး ဣေျႏၵမဆည္ႏိုင္ဘဲ ငိုေနၾကသည္ မဟုတ္လား။ သို႔ေသာ္ လင္ကီ့ ၾကည့္ရသည္မွာ ထုိ႔ထက္ ပို၍ ငိုထားပံု။
မီးေရာင္ကာ မ်က္လံုးစြပ္ကို ကပ္ထားသျဖင့္ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားကို ပီတာ မျမင္ေစရ။
"တီဗြီဖြင့္ထားမယ္ေနာ္"
လင္ကီ ေသြးလန္႔ေနသည္ဟု ပီတာ ထင္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာက ဖေယာင္းရုပ္လို ျဖစ္ေန၏။ ဒါးလက္စ္ က လာသည့္ သတင္းေၾကာင့္ဟု က်ိန္းေသတြက္လိုက္၏။
ပီတာ ခလုတ္ဖြင့္လိုက္သည္။ ရုပ္သံ ထုတ္လႊင့္ရုံတုိင္း သမၼတ လုပ္ႀကံခံရသည့္ သတင္းကိုပဲ အလု အယက္ လႊင့္ေနၾက၏။ ပီတာက ခုတင္စြန္းတြင္ ထုိင္ၿပီး လင္ကီ့ လက္ကို လွမ္းဆုပ္လိုက္သည္။
"ေနေကာင္းပါတယ္"
ၿပီးမွ ငိုခ်လုိက္ျပန္သည္။ မ်က္ရည္ေတြက ထြက္ေပါက္မရွိသျဖင့္ မ်က္လံုးစြပ္ထဲတြင္ စုေ၀းေနၾက ၏။ မ်က္ရည္ေတြထဲတြင္ နစ္မြန္းေနၿပီဟု လင္ကီ ထင္လိုက္။
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဟင္"
ပီတာက ေမးသည္။
"ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး"
မ်က္ရည္ေတြ စီးက်ေအာင္ မ်က္လံုးစြပ္ကို လင္ကီ အသာမ ေပးလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ခုတင္ တစ္ဖက္တြင္ ကပ္ၿပီး ေကြးႏိုင္သမွ် ေကြးေနသည္။ သူ႔ကို တစ္စုံတစ္ေယာက္ လာထိမွာကို ေၾကာက္ေနသည့္အလား။
ပီတာက သူ႔ကို ႏွစ္သိမ့္ဖို႔ လက္ကမ္းေတာ့ လင္ကီ တစ္ဖက္ကို အတင္း တိုးကပ္သြားျပန္သည္။
"လင္ကီ တစ္ေယာက္တည္းေနပါရေစ ပီတာရယ္၊ ေနာ္"
သူ႔အသံက မနည္းနားေထာင္ယူရ၏။
စေနေန႔ႏွင့္ တနဂၤေႏြေန႔ ႏွစ္ရက္လံုးလံုး လင္ကီ အိပ္ရာေပၚမွ မထဘဲ လဲ ေနသည္။ မ်က္ႏွာလည္း မသစ္၊ သြားလည္း မတုိက္၊ အစာလည္း မစား။ မ်က္ရည္ေတြက မ်က္ႏွာေပၚတြင္ စိုလုိက္ ေျခာက္လုိက္။
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲကြာ၊ ကိုယ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲဟင္"
လင္ကီ အပါအ၀င္ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ အေမရိကန္လူမ်ိဳးတိုင္း လိုပင္ လင္ကီ ႏွင့္ ပီတာတို႔ အခန္း ထဲတြင္လည္း တီဗြီစက္ ကို တစ္ေနကုန္ ဖြင့္ထား၏။
အသုဘ ဓမၼေတးသံကို ေၾကကြဲဖြယ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ ၾကားေနရသည္။
"ပီတာ ဘာမွ လုပ္ေပးလို႔ မရပါဘူး"
တနလၤာေန႔တြင္လည္း လင္ကီ အိပ္ရာထဲမွာပင္ မ်က္ကြင္းေတြ ညိဳသည္ထက္ ညိဳလာသည္။ အရမ္း ပိန္က် သြားသည္။ တေစၦရုပ္တစ္ရုပ္ႏွင့္ တူလာ၏။ ပီတာ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္လာၿပီ။ ဘယ္လိုေခ်ာ့ေခ်ာ့ မတုံ႔ျပန္။ ဘယ္လုိ ႏွစ္သိမ့္သည္ ျဖ္စေစ၊ လင္ကီ မတုန္မလႈပ္၊ အလုပ္ကို ဒါေလာက္စြဲလမ္းသည့္ ငါ့မိန္းမ ဘယ္လို ျဖစ္တာပါလိမ့္ဟု ပီတာ ေတြးမိသည္။ အိပ္ရာမွ မထဘဲ အ၀တ္မလဲဘဲ ဆက္အိပ္ေနသည့္အခါ ပီတာ ေမးရ ေတာ့သည္။
"မင္းအလုပ္မသြားဘူးလား လင္ကီ"
"ဟင့္ အင္း"
ေျခာက္ကတ္ကတ္ အသံျဖင့္ ေျဖသည္။ ပီတာ ပိုလန္႔သြား၏။
"ဟင္ ဘယ္တုန္းကမွ ရုံးတက္မပ်က္ခဲ့ဘဲနဲ႔"
ေနထိုင္ မေကာင္းသည့္ ရက္မ်ားမွာပင္ ရုံးမပ်က္ခဲ့သည့္ လင္ကီ။
"သြားဖို႔ မလိုေတာ့ဘူး၊ လင္ကီ အလုပ္ ျပဳတ္ခဲ့ၿပီ"
"ဘာ မင္းကို အလုပ္ျဖဳတ္္လိုက္သည္ ဟုတ္လား"
ပီတာ က မယံုၾကည္ႏိုင္စြာ ေမးသည္။ ဒီအေၾကာင္း ဘာေၾကာင့္ သူ မေျပာဘဲေနတာလဲ။
"ဟုတ္တယ္၊ သူ လင္ကီ့ကုိ ျဖဳတ္လိုက္ၿပီ"
ေျပာၿပီး လင္ကီ တစ္ဖက္သို႔ လွည့္လိုက္၏။
ဗုဒၶဟူး ေန႔ တြင္ လင္ကီ ျပေနက် ဆရာ၀န္ကို ပီတာ ေခၚလာသည္။ တစ္ခါတုန္းက လင္ကီ သူ႔ကိုယ္သူ ေသေၾကာင္း ႀကံခဲ့ဖူးေၾကာင္းႏွင့္ စိတ္အေနမမွန္မွာကို စိုးရိမ္ေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ သည္။ စိတ္က်ေရာဂါ ၀င္သြားမည္ ကို ပီတာ ေတြးပူလာသည္။ ေသာၾကာေန႔မွ စၿပီး ေျပာင္းလဲေနပံု ကိုလည္း ေျပာျပလိုက္သည္။
"စိတ္ေရာဂါ အေၾကာင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ သိပ္မသိဘူး။ သက္ဆုိင္တဲ့ ဆရာ တစ္ေယာက္ ေယာက္နဲ႔ ျပဖို႔ ေကာင္းတယ္" ဟု ဆရာ၀န္က အႀကံျပဳသည္။
သူ ေထာက္ခံသည္ ဆရာ၀န္၏ နာမည္ႏွင့္ ဖုန္းနံပါတ္ကိုလည္း ေရးယူထားလိုက္၏။ ေဒါက္တာ အဲေလ်ာ့၊ လန္ေဒါ ဟူသည့္ စိတ္ကုဆရာ၀န္။
"စကားေတြ ထုိင္ေျပာေနရမယ့္ အလုပ္က ဘာအက်ိဳးရွိႏိုင္မွာလဲ"
လင္ကီက ခံစားမႈကင္းသည့္အသံျဖင့္ ပီတာကို ျပန္ေျပာသည္။
"စမ္းၾကည့္ရမွာေပါ့ကြာ၊ ဒီအတုိင္းဆိုရင္ မင္း ေသသြားႏိုင္တယ္ လင္ကီ"
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment