မင္းလူ ၏ ျပန္ေခၚသက္ေသ အပိုင္း (၁၇)

“ငါ အိမ္သာ သြားဦးမယ္”
ဟု ေျပာၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ အိမ္သာထဲေရာက္ေတာ့ ေဘစင္ထဲ အန္ခ်ပစ္လုိက္သည္။ စားထားေသာ အစားအစာ ေတြ ထြက္က်လာသည္။ ေစ်းႀကီးေပးရတဲ့ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြ ဆုိတာလည္း ေနာက္ ဆံုးေတာ့ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ အန္ဖတ္ေတြ ျဖစ္သြားရတာပါပဲလားဟု ေတြးျဖစ္ေအာင္ ေတြးလုိက္မိေသးသည္။

ရင္ထဲက နည္းနည္းေပါ့သြားသည္။ မ်က္စိေတြကေတာ့ ေ၀ေနတုန္း။ မ်က္ႏွာသစ္ခ်လုိက္မွ နည္းနည္း ၾကည္လင္ သြားသည္။ ေရွ႕က မွန္ထဲမွာ သူ႔ပံုရိပ္ကို ျမင္သည္။ အေတာ္ၾကည့္ရဆိုးတဲ့ေကာင္ဟု ထင္သည္။

မွန္ေရွ႕မွ ထြက္ခြာလာခဲ့ၿပီးလွ်င္ေတာ့ မွန္ေပၚမွာ ဘာပံုရိပ္မွ ထင္က်န္ခဲ့မွာ မဟုတ္။
စားပြဲဆီ သို႔ ျပန္လာၿပီး ထုိင္သည္။
“ဘာျဖစ္လု႔ိလဲကြ”
ဟု ကံညြန္႔ေမာင္က ေမးသည္။ ေပၚေ႒းက-
“ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ ေကာင္းသြားပါၿပီ”
“မူးသြားတာလား ဟင္၊ သူမ်ား ႏွိပ္ေပးမယ္ေလ”

ရွာကီရာက ေပၚေ႒း၏ပခံုးေပၚ လက္ႏွစ္ဖက္ တင္လုိက္သည္။ ေပၚေ႒းက သူ႔လက္ေတြကို အလန္႔တၾကား ဖယ္ပစ္ လိုက္ၿပီး ထရပ္သည္။ ၀ီစကီခြက္ကိုယူၿပီး တစ္ရွိန္ထိုး ေမာ့ေသာက္ခ်လုိက္သည္။
“ငါ ျပန္ေတာ့မယ္”
“ဟာ… ဘယ္လိုျဖစ္”
ကံညြန႔္ေမာင္ အေမးကို မေျဖဘဲ-
“ငါ ျပန္ေတာ့မယ္၊ မင္း ေနခဲ့ေတာ့”
ဟု ေျပာၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။
“ေဟ့ေကာင္… ေဟ့ေကာင္”

ကံညြန္႔ေမာင္က လွမ္းေခၚတာကို လွည့္မၾကည့္ေတာ့။ ရွာကီရာ၏ရယ္သံ ခပ္သဲ့သဲ့ ၾကားရသည္ ထင္၏။ မိုးသံ ေတြ ဆူညံေနသျဖင့္ သဲသဲကြဲကြဲေတာ့ မဟုတ္။
ကားေပၚတက္ၿပီး ေမာင္းထြက္လာခဲ့သည္။ မုိးက သဲသဲမဲမဲ ရြာေနသည္။ ေလပါ ပါသျဖင့္ ကားထဲကုိ မုိးစက္ မိုးေပါက္ ေတြ ၀င္လာေနသည္။ သူ႔ကားက ဂ်စ္ကားျဖစ္ၿပီး ေဘးကာေတြလည္းမပါေသာေၾကာင့္ လံုၿခံဳမႈမရွိ။ မၾကာခင္မွာပင္ ဘက္ဘက္ကုိယ္တစ္ျခမ္းလံုး စိုရြဲသြားသည္။ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္လာ၏။ နည္းနည္းထပ္တင္ လုိက္ရင္ ေကာင္းမည္ဟု ေတြးမိသည္။

ေရွ႕နားမွာ စားေသာက္ဆုိင္တစ္ဆုိင္ကို ျမင္သည္။ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီးမွ ကားကိုရပ္၊ ေနာက္ျပန္ဆုတ္သည္။ ကားေပၚက ဆင္းၿပီး ဆုိင္ထဲကို ၀င္လာခဲ့သည္။ ဆုိင္ထဲမွာ လူရွင္းေနသည္။ စားပြဲတစ္လံုးမွာ ပ်င္းပ်င္းရိရိ ထုိင္ေနေသာ စားပြဲထိုးကေလး ထရပ္ၿပီး-
“ဘာသံုးေဆာင္မလဲ ဆရာ”
ဟု ေမးသည္။ သူက လက္ကာျပၿပီး ေကာင္တာဆီ တန္းသြားသည္။ တင္ထားေသာ အရက္ပုလင္းေတြကို ၾကည့္လုိက္သည္။
“ဂ်င္ႏွစ္ပက္ ေပးပါ” ေကာင္တာမွ လူက-
“သံပရာသီး ထည့္ဦးမလား”
“မထည့္နဲ႔၊ ေရခဲတစ္တံုးပဲ ထည့္ေပး”

ေကာင္တာမွ လူက ဖန္ခြက္ထဲကို ဂ်င္ႏွစ္ပက္ထည့္သည္။ လူပါးေနလို႔လား မသိ။ ပက္ခြက္လံွ်ေအာင္ ပိုပုိ သာသာေလး ထည့္ေပးသည္။ ေရခဲ ခပ္လတ္လတ္ တစ္တံုး ထည့္သည္။ ေပၚေ႒းက ဖန္ခြကို လႈပ္ၿပီး တစ္ ငံု ငံုလုိက္သည္။ လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ ပူခနဲ ဆင္းသြားသည္။ ဖန္ခြက္ကို နည္းနည္းထပ္လႈပ္ၿပီးေနာက္ တစ္ခါ တည္း ေမာ့ခ်လုိက္သည္။ ေငြရွင္းၿပီး ျပန္ထြက္ခဲ့သည္။ ရင္ထဲမွာ ေႏြးသြားၿပီ။
မုိးေအးေအး၊ ရင္ေႏြးေႏြးနဲ႔ ကားေမာင္းလုိ႔ အေတာ္ေကာင္းသည္။

လမ္းကလည္း ရွင္းသည္။ ခါတုိင္း ေမာင္းေနက်ထက္ အရွိန္ပိုျမႇင့္ၿပီး ေမာင္းမိ၏။ ဂ်င္အရက္ ဆိုတာ ေလတုိင္ေလ၊ ပိုမူးေလပဲဟု ၾကားဖူးသည္။ သူက ေလပိုရေအာင္ အစြန္းဘက္ကို ေရႊ႕ထုိင္ၿပီး ေခါင္း ကိုေတာင္ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ အျပင္ထုတ္လုိက္ ေသးသည္။ မုိးစက္မုိးေပါက္ေတြက မ်က္ႏွာကို လာမွန္သည္။ ေလက ဆံပင္ၾကားထဲ တိုး၀င္သည္။ နည္း နည္း အူျမဴးခ်င္သလိုလိုေတာင္ ျဖစ္လာ၏။ ဒါဟာ ဂ်င္အရက္ ရဲ႕တန္ခိုးသတၱိပဲ။

သူက ကားဘရိတ္ကို ေဆာင့္နင္းလုိက္သည္။ သူ႔ကိုယ္သူေတာင္ အ့ံၾသေနသည္။ ေစာေစာက ဘယ္လိုမ်ား ေမာင္းခဲ့သလဲ။ သူက ကားကို ေမာင္းခဲ့ျခင္း မဟုတ္ဘဲ ကားက သူ႔လမ္းသူ သိၿပီး အလုိအေလ်ာက္မ်ား ဦး ေဆာင္ ေခၚလာခဲ့သလား မသိ။ သူ သတိ၀င္လာေသာအခ်ိန္တြင္ ကားက အိမ္ေရွ႕မွာ တိခနဲ ရပ္ၿပီးေနၿပီ။
ကားေပၚ က ဆင္းၿပီး အိမ္တံခါး၀မွာ ရပ္သည္။ လူေခၚေခါင္းေလာင္းခလုတ္ကို ႏွိပ္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ တစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ႏွိပ္ၿပီး တံခါးလာအဖြင့္ကို ေစာင့္ရမည္ျဖစ္၏။ ခုေတာ့ ခလုတ္ကို တစ္ႀကိမ္ၿပီး တစ္ႀကိမ္ ဆက္တုိက္ ႏွိပ္ေနမိ၏။

ခဏၾကာေတာ့ ကန္႔လန္႔ျဖဳတ္သံ ၾကားရသည္။ တံခါးရြကို အထဲက ဖြင့္မေပးခင္ အရင္ဦးေအာင္ တြန္း၀င္ သြားသည္။ တံခါး၀မွာ ၀ိုင္းစိန္ ရပ္ေနသည္။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ၀ိုင္းစိန္က ဒီေလာက္ အသက္မႀကီးေသးပါ ဘူး။ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၿပီး ပံုရိပ္ျပတ္သားေအာင္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ ရင္ရင္ၿငိမ္း ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရ၏။

သို႔ရာတြင္ သူ႔စိတ္ထဲမွာ မရွင္းလင္းဘဲျဖစ္ေနသည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္းက ဆံပင္ေတြျဖတ္ထားသည္။ ပခံုးေပၚ ၀ဲက်႐ံုေလာက္အထိပဲ ရွိေတာ့သည္။ သူက ဘာေၾကာင့္ ဆံပင္တိုသြားရတာလဲ။ ဒီအရြယ္ေရာက္မွ ျပန္ၿပီး ငယ္ခ်င္ ႏုခ်င္ေနလုိ႔လား။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ငယ္ခ်င္ရတာလဲ။ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲကလို စိမ္းစိမ္းကားကားျဖစ္ေနေသာ ေယာက်္ား ကို ကိုယ့္ဆီ စိတ္ျပန္လည္လာေအာင္ ႀကဳိးစားတာလား။ ရင္ရင္ၿငိမ္းက ငါ့ကုိ ျပန္ခ်ဥ္းကပ္ခ်င္လို႔ လား။ ငါ့ကို ျမႇဴဆြယ္ေနတာလား။ ၀မ္းနည္း ပါတယ္ ရင္ၿငိမ္း။ ငါ နင့္အေပၚမွာ စိတ္ကုန္သြားၿပီ။ ငါ့ႏွလုံးေသြး ေတြ ေအးခဲေနၿပီ။

ေပၚေ႒း၏စိတ္ထဲမွာ ႐ႈပ္ေထြးေနာက္က်ိေန၏။ သူ ရင္ရင္ၿငိမ္းကို စိုက္ၾကည့္ေနတာ အေတာ္အတန္ ၾကာ သြား ဟန္တူသည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္းက သူ႔ကို ဖ်တ္ခနဲ တစ္ခ်က္ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းျပန္ငံု႔သြားသည္။
ေပၚေ႒းက “ဟက္ခနဲ”တစ္ခ်က္ ရယ္သံျပဳလုိက္ၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ အေပၚထပ္ကို တက္သည္။ အိပ္ခန္း ထဲသို႔ ၀င္မည္ျပဳၿပီးမွ စိတ္ကူးေျပာင္းသြားၿပီး စာၾကည့္ခန္းထဲ ၀င္ခဲ့သည္။ ထုိအခန္းထဲမွာ သူ လူပ်ဳိဘ၀က အိပ္ခဲ့ေသာ သံေခါက္ခုတင္ေလးရွိသည္။ ေရျမႇဳပ္ေမြ႕ရာပါးေလး ခင္းထားၿပီး ေခါင္းအံုးတစ္လံုးရွိသည္။ ေန႔လယ္ စာဖတ္ရင္း တစ္ေမွး ေမွးလုိ႔ရေအာင္ ထားျခင္းျဖစ္၏။ ဒီေန႔ညကစၿပီး ဒီခုတင္မွာပဲ အိပ္ေတာ့မည္ ဟု ဆံုးျဖတ္ လုိက္သည္။

ထုိညက သူ အိပ္မက္မက္သည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ရင္ရင္ၿငိမ္းက ရွာကီရာ ေယာင္ေဆာင္ၿပီး သူ႔ဆီေရာက္လာ သည္။ အိပ္ရာကႏုိးေတာ့ ေပၚေ႒း စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ဳိးႀကီး ျဖစ္ေန၏။ ေနာက္ေတာ့ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္လုိက္မိသည္။ အိပ္မက္ထဲမွာတုန္း ကေတာ့ သူ မဟုတ္တဲ့အတိုင္းပဲ။

ကုမၸဏီ အစုရွယ္ယာရွင္မ်ား ႏွစ္ပတ္လည္ အစည္းအေ၀းသို႔ သြားတက္ရသည္။ အတြင္းေရးမွဴးက အစီရင္ ခံစာကို ဖတ္ၾကားတင္သြင္းသည္။ ဥကၠ႒က အမွာစကားေျပာၾကားရာတြင္ ယခုႏွစ္အတြက္ အစုေပၚ အ ျမတ္ေငြ ရာခုိင္ႏႈန္းမွာ ယခင္ႏွစ္ကထက္ နည္းပါးသြားေၾကာင္း၊ လုပ္ငန္း တိုးတက္မႈမရွိေသာေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ လုပ္ငန္းသစ္မ်ား တိုးခ်ဲ႕ရာတြင္ ျပန္လည္ရင္းႏွီးျမႇပ္ႏွံရေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ လာ မည့္ႏွစ္တြင္ အျမတ္ေငြ ပိုမုိရရွိမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အစုရွယ္ယာ တန္ဖိုးလည္းတက္လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အသိ ေပးသည္။

ေပၚေ႒းသည္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းအေၾကာင္း သိပ္ၿပီးနားမလည္။ စိတ္လည္း မ၀င္စားလွ။ ဒါကို သိလို႔ သူ႔ ေဖေဖက ခုလို စီစဥ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ အေဖ့မိတ္ေဆြမ်ား၏ကုမၸဏီမွာ အစုရွယ္ယာ၀င္ၿပီး ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံေပးထားခဲ့ သည္။ ႏွစ္ကုန္လွ်င္ အျမတ္ေငြ ထုတ္ယူ႐ံုပဲ။ ေပၚေ႒းက ေလာဘႀကီးသူလည္းမဟုတ္။ အသံုးအစြဲၾကမ္းသူ လည္း မဟုတ္သျဖင့္ ထုိေငြက သံုးေလာက္စြဲေလာကတာထက္ေတာင္ ပိုေနေသးသည္။

အစည္းအေ၀းပြဲၿပီးေတာ့ ထမင္းစားပြဲႏွင့္ ဧည့္ခံသည္။ စားရင္းေသာက္ရင္း သာေရး နာေရးေထြရာေလးပါး ေျပာၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဥကၠ႒က ေပၚေ႒းကို သူ႔႐ံုးခန္းထဲေခၚသြားသည္။
“ေမာင္ေပၚေ႒းအေနနဲ႔ ဒီႏွစ္ရမယ့္ အျမတ္ေငြေတြကို မထုတ္ဘဲထားလုိ႔ရမလား၊ တျခားသံုးစရာ စြဲစရာမ်ား ရွိေနလား”ဟု ေမးသည္။
“မရွိပါဘူး အန္ကယ္၊ ဒီေငြက ဘဏ္ထဲ သြင္းလုိက္မွာပါ”
“ဒါဆို အန္ကယ္ အႀကံတစ္ခု ေပးခ်င္တယ္”

“ေျပာပါ ခင္ဗ်ာ”
“ေရွ႕ႏွစ္ဆုိရင္ လုပ္ငန္းက ပိုေကာင္းလာႏုိင္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ ေမာင္ေပၚေ႒း ရမယ့္ အျမတ္ေငြေတြကို အစုရွယ္ယာေတြ ထပ္၀ယ္ၿပီး ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံထားရင္ အက်ဳိးရွိႏုိင္တယ္”
“ဟုတ္ကဲ့၊ အန္ကယ္ ေကာင္းသလို ၾကည့္စီစဥ္ေပးပါ၊ အေဖ မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း အန္ကယ္တို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ေရွာက္ခ့ဲၾကတာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဒီအေျခအေနေလးထိ ျဖစ္လာခဲ့တာ မဟုတ္လား”

“ေကာင္းၿပီ၊ အန္ကယ္ စီစဥ္ထားလုိက္မယ္၊ လကုန္ရင္ ရွယ္ယာလက္မွတ္ေတြ လာထုတ္လုိက္ေပါ့၊ စာခ်ဳပ္ စာတမ္းကိစၥလည္း ႐ံုးအုပ္ႀကီးက ၾကည့္လုပ္ေပးလိမ့္မယ္၊ ဟုတ္လား”
“ဟုတ္ကဲ့၊ ေက်းဇူးပါပဲ ခင္ဗ်”

႐ံုးခ်ဳပ္က ထြက္လာေတာ့ ေန႔လယ္ တစ္နာရီခြဲၿပီးေနၿပီ။ အိမ္ကိုလည္း မျပန္ခ်င္ေသး။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္ဆို သည္မွာ သူ႔အတြက္ ျပန္ရေသာအရာ မဟုတ္။ သြားရေသာ ေနရာဌာနသာျဖစ္ေန၏။ အိမ္ေရာက္လို႔လည္း ဘာမွမထူး။ ဟိုအရင္က အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ သြက္လက္ေပ်ာ္ရႊင္သြားတတ္သည္။ ခုက်ေတာ့ အိမ္ထဲ ၀င္ လုိက္တာနဲ႔ ေလးလံထုိင္းမႈိင္းသြားရ၏။ ဒီရက္ေတြအတြင္းမွာ ရင္ရင္ၿငိမ္းကလည္း ပိုၿပီးေရွာင္ကြင္းလာ သည္။ သူ႔ကိုယ္ပုိင္ သီးသန္႔လိုျဖစ္ေနေသာ ဘုရားခန္းထဲမွာပဲ ေနတာမ်ားသည္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ဆံုမိ လွ်င္လည္း ၀ိညာဥ္ႏွစ္ခု တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ မျမင္ရသလို ပံုစံမ်ဳိးျဖင့္ ရွိေနၾကသည္။

ေပၚေ႒းကလည္း အိမ္မွာ မေနတာမ်ားသည္။ တစ္ေနကုန္နီးပါး အျပင္ထြက္ေနသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ သြားခ်င္သြား၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထုိင္ခ်င္ ထုိင္။ ပန္းၿခံထဲက ခံုတန္းလ်ားမွာ သြားေငးခ်င္း ေငးေနတတ္ သည္။ ဒီေန႔လည္း အိမ္ကို ညေနေစာင္းမွ ျပန္မည္ စိတ္ကူးသည္။ ဟိုေကာင္ေတြနဲ႔ ေတြ႕လို႔ ဆုိင္ထုိင္ျဖစ္ လွ်င္လည္း ညဥ္႔နက္ခ်င္ နက္ပါေစေတာ့။

ေအာင္ခ်ဳိ႕တို႔႐ံုးကိုသြားလွ်င္ ေကာင္းမလား။ ဒီေကာင့္႐ံုးကိုသြားရတာ သိပ္သေဘာမေတြ႕ခ်င္။ ဘယ္ဌာန သြားမွာလဲ။ ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႕မွာလဲ။ ဘယ္ေလက္ၾကာမွာလဲ။ မွတ္ပံုတင္ပါသလား၊ မပါရင္ ကားလုိင္စင္ ထား ခဲ့။ သိပ္အေပါက္ အစပ္မ်ားသည္။ ဒီေကာင္ အိမ္ေပၚ ျပန္တက္ခြင့္ရဖို႔ စီစီ့ကို စည္း႐ံုးေနတာ အခက္အခဲ ေလးေတြ ရွိိေနေသးေၾကာင္း ညက်မွ ဖုန္းဆက္ေျပာေတာ့မည္။

ကံညြန္႔ေမာင္တုိ႔ သစ္ဆုိင္ကိုသြားရင္ ေကာင္းမယ္ဟု ေတြးမိျပန္သည္။ ရွိ၊ မရွိ ေသခ်ာေအာင္ သူ႔လက္ကုိင္ ဖုန္းဆီ လမ္းေဘး ပီစီအိုဖုန္းမွ ဆက္ၾကည့္သည္။ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးေသာ္လည္း အလြန္ရင္းႏွီးေနေသာ ၾကား ေနက် မိန္းကေလး၏အသံကို ၾကားရသည္။ လူႀကီးမင္း ေခၚဆိုေသာ ဖုန္းမွာ စက္ပိတ္ထားပါသျဖင့္…။ ဆုိင္ ဖုန္းကို ဆက္ၾကည့္ေတာ့ သူ႔မိန္းမ နယ္လီ ဖုန္းလာကိုင္သည္။
“ကံညြန္႔ေမာင္ ရွိလား”
“သစ္ကုန္သည္ေတြနဲ႔ ခ်ိန္းထားလို႔ အင္းတေကာ္ဘက္ သြားပါတယ္”
ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မည္။ အေၾကာင္းျပၿပီး လစ္ထြက္သြားတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ဒီေကာင္က သိပ္ယံုရတာ မဟုတ္။

ရဲေမာ္ဆီ သြားတာပဲေကာင္းပါတယ္ဟု ေတြးေနတုန္း တစ္ခုသြားသတိရသည္။ ဟိုးအရင္ ရင္ရင္ၿငိမ္းႏွင့္ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္စဥ္က လက္ႏွိပ္စက္႐ုိက္တဲ့လူက ရွည္ၿပီး သက္ေသလက္မွတ္၀င္ထုိးသြားခဲ့သည္။ ခု တစ္ခါ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ေပၚမွာ လူစံုေအာင္ဆုိလွ်င္ ထိုသူကိုလည္း သက္ေသလက္မွတ္ျပန္ထိုးခုိင္းမွျဖစ္မည္။ လမ္းႀကံဳတုန္း ဒီလူ႔ကုိ သြားရွာရမည္။

ခုေနာက္ပိုင္း ရန္ကုန္ၿမဳိ႕လယ္မွာ အေျပာင္းအလဲေတြ မ်ားသည္။ အေဆာက္အအံုေဟာင္းေတြကို ၿဖဳိခ်ၿပီး တုိက္သစ္ေတြ ေဆာက္ေနသျဖင့္ မေရာက္ျဖစ္တာ ၾကာလွ်င္ မ်က္စိလည္ခ်င္သည။ ခုလည္း ဟိုတုန္းက လက္ႏွိပ္စက္႐ိုက္သူေတြ စုထုိင္ၾကေသာ ဂိုေဒါင္ေဟာင္းလို အေဆာက္အအံုႀကီးကို ႐ုတ္တရက္ ရွာမေတြ႕။ ေနာက္မွ ထိုေနရာကို ၿဖဳိခ်ၿပီး သြပ္ျပားေတြ ကာထားတာ ျမင္ရသည္။
ဒီလို အခါမ်ဳိးတြင္ ေတြ႕ရတတ္တဲ့ “ဘယ္ဆုိင္ ဘယ္ေနရာသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ဖြင့္လွစ္ထားပါသည္”ဆိုေသာ ဆုိင္းဘုတ္ငယ္မ်ား ရွိမလား ရွာၾကည့္ေသးသည။ မေတြ႕ရ။ အနီးအနားက လမ္းေဘးဆုိင္ေလးတစ္ဆုိင္ကုိ ေမးၾကည့္သည္။ လက္ႏွိပ္စက္သမားေတြ ဆိုေသာ စကားလံုးကို သိပ္နာလည္ပံုေတာင္ မရ။ ဟုတ္သားပဲ။ ခုဟာက လက္ႏွိပ္စက္ေခတ္မွ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ။ ကြန္ပ်ဴတာ စာစီစာ႐ိုက္ေခတ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါဆို ဟိုလူ ရွိ ေတာင္ ရွိပါဦးေတာ့မလား။

ဓားလြယ္ခုတ္မွာ ရွိေသာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကို သတိျပဳမိ၏။ ဟိုတုန္းက ဒီဆုိင္မွာ ေသာက္ခဲ့ဖူးသည္။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ ဆုိင္ထဲ ၀င္ထုိင္ၿပီး လက္ဖက္ရည္တစ္ခြ၈က္ မွာသည္။ ဆုိင္ရွင္က အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး။ အရင္ဆုိင္ ရွင္ပဲ ျဖစ္ဖို႔မ်ားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္-
“ဟိုထဲက လက္ႏွိပ္စက္သမားေတြ ဘယ္ကို ေျပာင္းသြားတာလဲ။ သိလား”ဟု ေမးၾကည့္သည္။

“ဘယ္ရွိေတာ့မလဲ၊ ကြန္ပ်ဴတာေခတ္ေတာင္ ေရာက္ေနမင့္ဟာ၊ တကြဲတျပားစီ ျဖစ္ကုန္ၿပီေပါ့၊ တခ်ဳိ႕လည္း ကြန္ပ်ဴတာ စာစီစာ႐ိုက္ သင္ၿပီး ေျပာင္းကိုင္ၾကတာေပါ့”
ေပၚေ႒းသည္ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္၀င္ထုိးသြားေသာ ဟိုလူ႔နာမည္ကို ျပန္စဥ္းစားသည္။ အိမ္က စာခ်ဳပ္ထဲမွာေတာ့ ရွိမည္။ တိတိက်က် မမွတ္မိ။

“ဟိုေလ… နည္းနည္းေတာ့ ၾကာပါၿပီ၊ လက္ႏွိပ္စက္႐ိုက္တဲ့ အဲ… ကိုေအာင္ထြန္းျမင့္လား… ကိုထြန္းျမင့္ ေအာင္လား မသိဘူး။ သိလား”
ဆိုင္ရွင္က ခဏစဥ္းစားၿပီး-
“ေၾသာ္… ႏွာေခါင္းႀကီးကို ေျပာတာလား”
“ဗ်ာ…”
“ႏွာတံ အရမ္းေပၚလုိ႔ ေနာက္ေျပာင္ၿပီး ေခၚၾကတာ”
ေပၚေ႒း သူ႔႐ုပ္ကုိ ခပ္ေရးေရး ျမင္ေယာင္လာသည္။

“ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္”
“သူက ေျပာင္းသြားတာ ၾကာၿပီဗ်”
“ဘယ္ကုိ ေျပာင္းသြားတာလဲ”
“သူၿမဳိ႕မွာပဲ ျပန္လုပ္စားေတာ့မယ္လို႔ ေျပာတာပဲ၊ ဟိုမွာက လက္ႏွိပ္စက္ေတြ သံုးေနၾကေသးတာကိုး”
“ဘယ္ၿမဳိ႕လဲ သိလား”
“ဒါေတာ့ မသိဘူး၊ ေျပာေတာ့ ေျပာတယ္၊ မမွတ္မိေတာ့ဘူး”
လမ္းစျပတ္သြားၿပီ ျဖစ္၏။

“ဘာကိစၥရွိလို႔လဲဗ်” ဟု ဆုိင္ရွင္က ေမးသည္။
“သက္ေသလက္မွတ္ ထိုးစရာေလး ရွိလို႔ပါ”
“သက္ေသလက္မွတ္ထိုးတာမ်ားဗ်ာ၊ ဘယ္သူထိုးထုိး ရပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ထိုးေပးလုိ႔ရေသးတယ္”
ဒီဆုိင္ရွင္ကလည္း သက္ေသလက္မွတ္ထိုးေပး၊ လုိအပ္ရင္ အာမခံလိုက္ေပးတဲ့ အလုပ္ကုိလည္း ပူးတြဲလုပ္ ေနတဲ့ လူပါလား။ ေပၚေ႒း ေခါင္းယမ္းလုိက္ၿပီးမွ တစ္စံုတစ္ရာကို သတိရသြား၏။ သက္ေသလက္မွတ္ဆို တာ ဘယ္သူထုိးထုိးရတယ္ ဆုိေတာ့…

ႏွာေခါင္းႀကီး ဆိုတဲ့လူက သူ႔ၿမဳိ႕ကို ျပန္သြားၿပီ။ ေပၚေ႒းအေနနဲ႔ ရွာလုိ႔မေတြ႕ႏုိင္ေတာ့သလို ရင္ရင္ၿငိမ္း လည္း ေတြ႕မွာမဟုတ္ေတာ့။ ရင္ရင္ၿငိမ္းကလည္း လိုက္ရွာေနမွာမဟုတ္။ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ထဲက လက္မွတ္ ပံုစံအတိုင္း တူႏုိင္သမွ် တူေအာင္ တုၿပီး ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ေပၚမွာ ကိုယ့္ယာကုိယ္ ထုိးလိုက္႐ံုပဲ။ ရင္ရင္ၿငိမ္းက လည္း ေစ့ေစ့စပ္စပ္ စစ္ေဆးေနမွာမဟုတ္။ လက္မွတ္ပါရဂူလည္း မဟုတ္။
ဒါတြင္မကေသး။ ဦးပဥၥင္းေအဘီေက်ာ္ကလည္း ရန္ကုန္တက္လာဖို႔ အခြင့္အလမ္း အလြန္နည္းသည္။ ဒီ ေတာ့ သူ႕လက္မွတ္ကိုပါ အတုထိုးလို႔ရသည္။ ၾကည့္စမ္း…။ ငါ ေတာ္ေတာ္ အေလာတႀကီးႏုိင္တဲ့ ေကာင္ပါ လား။ ေစာေစာတုန္းက ဒါကို ဘာျဖစ္လို႔ မေတြးမိရတာလဲ။

ေပၚေ႒း စိတ္လက္ ေပါ့ပါးသြား၏။ ခုဆိုရင္ ကံညြန္႔ေမာင္၊ ေကာင္းထြန္း၊ ေအဘီေက်ာ္၊ ထြန္းျမင့္ေအာင္ ေခၚ ႏွာေခါင္းႀကီး လက္မွတ္ေလးခုေတာင္ ရၿပီ။ သူ႔အႀကံအစည္ ေအာင္ျမင္ဖို႔ တျဖည္းျဖည္း ပိုနီးစပ္လာၿပီ။ ေအာင္ခ်ဳိ အိမ္ေပၚ ျပန္တက္ခြင့္ရဖို႔ ကိစၥ ဖိဖိစီးစီး ႀကဳိးစားေပးရမည္။ ဒါဆို ေနာက္ထပ္၊ သက္ေသတစ္ ေယာက္ ရမည္။

ဆက္ရန္
.