ရဲေမာ္က ျမရီ၀င္းကုိ နားလည္ေအာင္ ေျပာျပၿပီးတိုက္တြန္းေပးမယ္ဆုိေသာ ကိစၥအတြက္ စိတ္ပူစရာမလို။ ျမရီ၀င္းက ရဲေမာ္ၿပီးလွ်င္ ၿပီးတဲ့သူ။ ရဲေမာ္က ထမင္းဆိုလွ်င္ ခူးၿပီး ခပ္ၿပီး ျပင္ဆင္ၿပီသား။ ရဲေမာ္က ငါးပိဆို လွ်င္ ဖုတ္ၿပီး၊ ကင္ၿပီးသားပဲ။
ခုကိစၥမွာလည္း ျမရီ၀င္းက သေဘာတူသည္။ အခ်က္တစ္ခ်က္ကိုေတာ့ ႁခြင္းခ်က္အျဖစ္ ေတာင္းဆိုသည္။ ေပၚေ႒းအေနျဖင့္ ရင္ရင္ၿငိမ္းနဲ႔ကြာရွင္းၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ အိမ္ေထာင္ထပ္မျပဳပါဘူးဆိုေသာ ကတိကုိေပး ရန္ပင္ျဖစ္၏။ ျမရီ၀င္းကပဲ သူ႔သေဘာနဲ႔သူ ေတာင္းဆိုတာလား၊ ရဲေမာ္ကပဲ တစ္ဖက္လွည့္နဲ႔ ေတာင္းခုိင္းသ လားေတာ့ မသိ။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္က်လွ်င္ ေပၚေ႒း စိတ္ျပန္လည္ေကာင္း လည္လာႏုိင္တယ္ဆိုေသာ ေမွ်ာ္ လင့္ခ်က္ရွိၾကဟန္ တူသည္။ ေပၚေ႒းအေနနဲ႔ကေတာ့ ေနာင္က်ရင္ စိတ္ျပန္လည္မယ္၊ မလည္ဘူးဆိုတာ ႀကဳိေျပာႏုိင္တာ မဟုတ္။ ခု ေလာေလာဆယ္ လုိခ်င္တာရဖုိ႔ အေရးႀကီးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမရီ၀င္း ေတာင္း ေသာ ကတိကိုေပးလုိက္၏။
အိမ္ကို သူ ေရာက္သြားေသာအခ်ိန္တြင္ ရဲေမာ္သည္ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာထုိင္ရင္း အေျခာက္လွမ္းထားေသာ သစ္ရြက္ကေလးေတြကို အ၀က်ယ္ပုလင္းထဲ ထည့္ေနတာေတြ႕ရသည္။
“ေတာေလးညင္းေတြကြ၊ မဲေလးပင္လို႔လည္း ေခၚတယ္။ အဆုတ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေရာဂါေတြ ေပ်ာက္တတ္ လို႔ တုိင္းရင္းေဆးက်မ္းေတြထဲမွာ ေရးထားတယ္”
ဟု ေျပာသည္။ ေပၚေ႒းက “ကေလးေတြေကာ…”
“သမီးႀကီးက က်ဴရွင္သြားတယ္ေလ၊ အငယ္ေကာင္ကုိေတာ့ ဂိမ္းဆုိင္လႊတ္လုိက္တယ္၊ ေတာ္ၾကာ မင္းအ နား လာကပ္ေနရင္ ေျပာရ ဆိုရ မလြတ္လပ္မွာစိုးလို႔”
ရဲေမာ္ရဲ႕ သားအငယ္ေကာင္က ေပၚေ႒းကုိ အေတာ္ခ်စ္သည္။ သူကလည္း မုန္႔ေတြ၀ယ္လာတတ္တာကိုး။ ဒီေန႔ေတာ့ သူ႔ေဇာနဲ႔သူမု႔ိ ဘာမွ၀ယ္မလာျဖစ္ခဲ့တာကို ခုမွ သတိရ၏။
ေပၚေ႒းက ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ကို လက္ဆြဲအိတ္ထဲက ထုတ္ၿပီး စားပြဲေပၚတင္လုိက္သည္။ ေအဘီေက်ာ္ႏွင့္ ႏွာေခါင္းႀကီး တုိ႔၏လက္မွတ္အတုေတြ မထိုးရေသးတာ ေတာ္ေသးသည္။ ႏို႔မို႔ဆို ရဲေမာ္က ေအဘီေက်ာ္ႏွင့္ ဘယ္မွာ ေတြ႕လို႔လဲ ဘာညာေမးေနလွ်င္ ေျဖရခက္သည္။ ေကာင္းထြန္းကုိ ဘယ္မွာေတြ႕လုိ႔လဲ ဘာညာ ေမးေနလွ်င္ ေျဖရခက္သည္။ ေကာင္းထြန္းကိုလက္မွတ္ ညာထုိးခိုင္းထားတာကေတာ့ မတတ္ႏုိင္။ ေနာက္မွ ၾကည့္ရွင္း။
ရဲေမာ္က စာခ်ဳပ္ကိုယူၾကည့္ၿပီး-
“ပစၥည္းခန္းအေနနဲ႔ ရင္ရင္ၿငိမ္း ေက်နပ္တဲ့အထိ ေဆာင္ရြယ္ေပးမယ္တဲ့၊ ဟုတ္လား၊ အင္း… ဒါဟာ တရား မွ်တပါတယ္၊ အမယ္… ဟိုႏွစ္ေကာင္က လက္မွတ္ေတာင္ ထိုးေပးထားၿပီးၿပီပဲ၊ ကံညြန္႔ေမာင္ ဆိုတဲ့ေကာင္ ကေတာ့ ထားပါေတာ့၊ ေကာင္းထြန္း လက္မွတ္ထိုးေပးထားတာကေတာ့ အံ့ၾသစရာပဲ။ ဒီေကာင္က ရင္ရင္ၿငိမ္းကို အေတာ္ေလးစားတာပဲ”
ေပၚေ႒း စိုးရိမ္သြားသည္။ ရဲေမာ္က သကၤာမကင္းျဖစ္ၿပီး ဟိုေမး ဒီေမး ေမးရင္ခက္မည္။ သို႔ရာတြင္-
“ေအးေလ… သူလည္း သူ႔အယူအဆနဲ႔ သူေပါ့၊ ငါေတာင္ ခုလို သေဘာတူခဲ့တာပဲ”
ဆိုမွ စိတ္ေအးသြားရသည္။ ရဲေမာ္က အတြင္းခန္းဘက္ လွည့္ၿပီး လွမ္းေအာ္လုိက္သည္။
“ျမေရ… ကိုေပၚ ေရာက္ေနၿပီေဟ့”
ဆုိတုိင္းလို “လာပါၿပီ”ဆိုေသာ အသံကိုေတာ့ မၾကားရ။ ခဏအၾကာမွ ျမရီ၀င္းသည္ စာရြက္တစ္ရြက္ကို ကိုင္ၿပီး ထြက္လာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာထားမွာ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် မရွိ။ ေပၚေ႒းကိုလည္း ႏႈတ္မဆက္။ ရင္ရင္ၿငိမ္း အ တြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနဟန္တူသည္။ သူ ၀င္ထုိင္ၿပီးေနာက္-
“ကဲ… ျမပဲ လက္မွတ္ အရင္ထုိးေပးလိုက္ပါ”
ရဲေမာ္က ေျပာၿပီး စာခ်ဳပ္ကုိ ျမရီ၀င္းဘက္ တိုးေပးလုိက္သည္။
“ဒီစာခ်ဳပ္ေပၚမွာ အရင္လက္မွတ္ထုိးေပးပါ”
ျမရီ၀င္းကေျပာၿပီး သူ႔လက္ထဲမွစာရြက္ကို ရဲေမာ္ေရွ႕မွာ ခ်ေပးရင္း ျပန္ေျပာသည္။ ရဲေမာ္က စာရြက္ကုိ ယူၾကည့္ၿပီး- “ဟင္… ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္”
“ဟုတ္တယ္၊ ရွင္နဲ႔ ကၽြန္မ ကြာရွင္းတဲ့ စာခ်ဳပ္ပဲ၊ ဒီေပၚမွာ ရွင္ လက္မွတ္အရင္ထိုးေပးပါ၊ ကိုေပၚလည္း သက္ေသေနရာမွာ လက္မွတ္ထိုးေပး၊ အဲဒါဆို ကၽြန္မလည္း ဟိုစာခ်ဳပ္ေပၚမွာ လက္မွတ္ထိုးေပးမယ္”
ရဲေမာ္ အ့ံအားႀကီးသင့္သြားၿပီး- “ကုိယ္က… ကိုယ္က ကြာခ်င္တယ္လို႔မွ မေျပာဘဲ၊ ဘယ္လိုျဖစ္…”
“ဘာျဖစ္ရမွာလဲ၊ ေပၚေ႒းက ရင္ရင္ၿငိမ္းကို ကြာမယ္ဆုိရင္၊ ရွင္ကလည္း ကၽြန္မကို ကြာမွတရားမွ်တမႈ ရွိမွာ ေပါ့၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္သြားေအာင္ေလ”
“မဟုတ္ေသးဘူးေလ၊ သူတို႔က ကုိယ္တုိ႔လို႔…”
“ဘာမွ အပိုေတြ ေျပာမေနနဲ႔၊ အဲဒီေပၚမွာ လက္မွတ္ထုိးၿပီးရင္ ကၽြန္မကို ေခၚလုိက္၊ ဟုိစာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ လာထိုးေပးမယ္၊ အျပန္အလွန္ေပါ့၊ ဒါပဲ”
ဟု ေျပာၿပီး ျမရီ၀င္း ထထြက္သြားသည္။
ရဲေမာ္အေပၚ မ်က္ေစာင္းကေလးေတာင္ ဘယ္တုန္းကမွ မထိုးဖူး ေသာ ျမရီ၀င္းက ရဲရဲေတာက္ စကားေတြေျပာၿပီး အာခံသြားသျဖင့္ ေပၚေ႒း အလြန္အံ့ၾသၿပီး ႐ုတ္တရက္ ဘာမွမေျပာႏုိင္ဘဲ ေၾကာင္ေငး ၾကည့္ ေနသည္။ ခဏၾကာမွ-
“ဘယ္… ဘယ္လိုျဖစ္သြားတာလဲ” ရဲေမာ္ သက္ျပင္းခ်လုိက္ၿပီး-
“ငါလည္း ဘာေျပာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး၊ ၾကည့္ရတာ ရင္ရင္ၿငိမ္းအတြက္ သူ ေတာ္ေတာ္ခံစားေနရပံုပဲကြာ”
“ဒါဆို… ဘာ… ဘာလုပ္ၾကမလဲ”
“ဒီေန႔ေတာ့ ဘာမွလုိက္လို႔ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ သူ ႐ုတ္တရက္ စိတ္ေျပာင္းသြားတာ ျဖစ္မယ္၊ ေအးေအး ေဆးေဆးက်မွ ငါ ထပ္ၿပီး ေျပာေပးမယ္၊ စိတ္မပူပါနဲ႔ကြာ၊ ျမရီ၀င္းဟာ ငါ ၿပီးရင္ ၿပီးတယ္ဆိုတာ မင္းလည္း သိသားပဲ”
ေပၚေ႒းသည္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတစ္၀က္ စိတ္ပ်က္ျခင္းတစ္၀က္ျဖင့္ ျပန္သြားရသည္။ သူ ထြက္သြားၿပီးေတာ့မွ ရဲေမာ္က “ျမေရ… ဟိုေကာင္ေတာ့ ျပန္သြားၿပီေဟ့”
ဟု လွမ္းေအာင္လုိက္သည္။ ဒီေတာ့မွ ျမရီ၀င္း ျပန္ထြက္သြားသည္။
“ျမ ေျပာလုိက္တာကို ဟုိေကာင္ တကယ္ယံုသြားၿပီကြ၊ ျမက အုိက္တင္ သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ မင္းသမီး လုပ္ လုိ႔ေတာင္ ရတယ္၊ ျမ စိတ္ဆိုးေနပံုကို ၾကည့္ၿပီး တကယ္မွတ္ၿပီး လန္႔မလုိျဖစ္သြားေသးတယ္၊ သိပ္အသက္ ပါတာပဲ၊ ဟား ဟား”
ရဲေမာ္က တဟားဟား ရယ္ေနသည္။ ျမရီ၀င္းက လုိက္မရယ္ဘဲ…
“အဲဒါ အိုက္တင္လုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ တကယ္ေျပာတာ”
“ျမကလည္း ေနာက္ေနျပန္ၿပီ၊ အဟဲ…”
“ေနာက္တာ မဟုတ္ဘူး၊ အတည္ေျပာေနတာ၊ ေပၚေ႒းအလွည့္ၿပီးရင္ ရွင့္အလွည့္ပဲ မဟုတ္လား”
“ဟာ… ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ”
“ရွင္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက တစ္ေယာက္လုပ္တာကို တစ္ေယာက္ လုိက္လုပ္ၾက တာပဲ၊ အခု ေပၚေ႒းက ရင္ရင္ၿငိမ္းကုိကြာဖုိ႔ လုပ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ မၾကာခင္မွာ ရွင္ ကၽြန္မကို ကြာဖုိ႔ ႀကဳိးစားမွာပဲ မဟုတ္လား”
“ဘာဆုိင္လို႔လဲကြ”
“ဆိုင္တယ္၊ ခုတေလာမွာ ရွင္ ဘာေတြႀကံစည္ေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ မသိဘူး ထင္ေနလား”
“ငါက ဘာလုပ္လို႔လဲ”
ျမရီ၀င္း၏မ်က္ႏွာထားမွာ တင္းမာလြန္းလွသည္။ သူ တကယ္ေျပာေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ရိပ္မိသြားသျဖင့္ ရဲေမာ္က အံ့ၾသၿပီး မွင္တက္မိေန၏။ ျမရီ၀င္းက ဆက္ေျပာသည္။
“အားတုိးေဆး၊ အသက္ရွည္ေဆး၊ ႏုပ်ဳိေဆးေတြ က်ိတ္ၿပီး ေဖာ္ေနတာ၊ ဆံပင္သန္္ေဆး၊ ဆံပင္နက္ေဆး ေတြ ေန႔တိုင္းလိမ္းေနတာ၊ ညေနတုိင္း ၀တ္ေကာင္းစားလွ၀တ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တာ၊ ဒါ ဘာသေဘာ လဲ”
“မင္း စြပ္စြပ္စြဲစြဲ မေျပာနဲ႔”
“ေျပာတယ္၊ ဘာျဖစ္သလဲ၊ ရွင္ မလံုမလဲ ျဖစ္ေနသလား”
ကိုရဲေရ… ျမကေလ… သိလားဆုိၿပီး ခၽြဲခၽြဲႏြဲ႕ႏဲြ႕ေျပာတတ္ေသာ ျမရီ၀င္းက ရွင္ေတြ… ကၽြန္မေတြ…န႔ဲ ေမာက္ေမာက္ မာမာေတြ ေျပာေနတာကို ရဲေမာ္ ခုမွ သတိျပဳမိသြားသည္။ တစ္သက္လံုး မလြန္ဆန္ရဲတဲ့ မိန္းမက မ်ား ငါ့ကို အာခံခ်င္လို႔ ဘယ္ရမလဲဟု ေတြးရင္း ၀ုန္းခနဲ ထရပ္လုိက္ၿပီး-
“ေတာ္ေတာ္ အတင့္ရဲေနပါလား၊ မင္း ပါးစပ္ပိတ္ထားလုိက္စမ္း”
“မပိတ္ေတာ့ ဘာလုပ္ခ်င္လဲ”
“နာခ်င္လို႔ ထင္တယ္… ဟုတ္လား”
ဆုိၿပီး ရဲေမာ္က ေရွ႕တစ္လွမ္း တိုးသည္။ ျမရီ၀င္းက ေနာက္တြန္႔မသြားဘဲ ေပၿပီးရပ္ေနသည္။ ရဲေမာ္ ေရွ႕ ထပ္တိုးဖို႔ ျပင္ၿပီးမွ တံု႔ခနဲျဖစ္သြား၏။ ျမရီ၀င္းက ေနာက္မွာကြယ္၀ွက္ထားေသာ ညာလက္ကို ထုတ္လုိက္ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ သူ႔လက္ထဲမွာ ဓားဦးခၽြန္ တစ္ေခ်ာင္း။
“မင္း… မင္း… ဒါ ဘာလုပ္မလို႔လဲ”
“ဘာလုပ္မလို႔လဲ၊ သိခ်င္တယ္ ဟုတ္စ”
ျမရီ၀င္းက ဓားကို၀င့္ၿပီး ေရွ႕တစ္လွမ္း တိုးသည္။ ရဲေမာ္ တစ္လွမ္းဆုတ္သည္။
“မင္းေနာ္… မင္း… လြန္မယ္ေနာ္”
ျမရီ၀င္းက အံႀကိတ္ၿပီး ဆက္တုိးသည္။ တကယ္လုပ္မယ့္ပံုပဲဟ။ ရဲေမာ္ ေနာက္ဆုတ္ ေနာက္ဆုတ္လုပ္ရင္း ေျခေထာက္က ကုလားထုိင္ႏွင့္ တုိက္မိၿပီး ဖင္ထုိင္လ်က္က်သြား၏။ ျမရီ၀င္းက အထက္စီးကၾကည့္ရင္း-
“တျခားဘာကိစၥျဖစ္ျဖစ္ အေလွ်ာ့ေပးႏုိင္တယ္၊ လူကို သစၥာေဖာက္မယ္ေတာ့ မႀကံနဲ႔၊ အသက္ခ်င္း လဲပစ္ လုိက္မယ္။ ျမရီ၀င္းတဲ့… တစ္၀င္းတည္းရွိတယ္၊ သိရဲ႕လား”
ေျပာရင္းဆိုရင္း ဓားဦးခၽြန္ျဖင့္ ပစ္ေပါက္လုိက္သည္။ ရဲေမာ္ တုန္ခနဲ ျဖစ္သြားရင္း “အမယ္ေလး”ဟု ေယာင္ၿပီး ေအာ္မိ၏။ ဓားက သူ႔ေရွ႕စားပြဲေပၚမွာ ေဒါက္ခနဲ၀င္စိုက္ေနသည္။ ျမရီ၀င္းက “ဟင္း…”ဟု ေလသံျပင္းျပင္း ေငါက္လိုက္ၿပီးမွ လွည့္ထြက္သြားသည္။ ရဲေမာ္ သူ႔ကုိယ္သူ ျပန္သတိထားမိ ေသာအခါ ကုလားထုိင္ ေပၚ ေျခေထာက္ပါ တင္ၿပီး က်ဳံ႕က်ဳံ႕ကေလးျဖစ္ေနေၾကာင္း သိလုိက္ရသည္။ ခုထိ ကတုန္ ကယင္ႀကီး ျဖစ္ေနတုန္း။ စားပြဲေပၚမွာ စိုက္ေနေသာ ဓားဦးခၽြန္၏အ႐ိုးကလည္း တဆတ္ဆတ္ခါေနဆဲ။
ခုကိစၥမွာလည္း ျမရီ၀င္းက သေဘာတူသည္။ အခ်က္တစ္ခ်က္ကိုေတာ့ ႁခြင္းခ်က္အျဖစ္ ေတာင္းဆိုသည္။ ေပၚေ႒းအေနျဖင့္ ရင္ရင္ၿငိမ္းနဲ႔ကြာရွင္းၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ အိမ္ေထာင္ထပ္မျပဳပါဘူးဆိုေသာ ကတိကုိေပး ရန္ပင္ျဖစ္၏။ ျမရီ၀င္းကပဲ သူ႔သေဘာနဲ႔သူ ေတာင္းဆိုတာလား၊ ရဲေမာ္ကပဲ တစ္ဖက္လွည့္နဲ႔ ေတာင္းခုိင္းသ လားေတာ့ မသိ။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္က်လွ်င္ ေပၚေ႒း စိတ္ျပန္လည္ေကာင္း လည္လာႏုိင္တယ္ဆိုေသာ ေမွ်ာ္ လင့္ခ်က္ရွိၾကဟန္ တူသည္။ ေပၚေ႒းအေနနဲ႔ကေတာ့ ေနာင္က်ရင္ စိတ္ျပန္လည္မယ္၊ မလည္ဘူးဆိုတာ ႀကဳိေျပာႏုိင္တာ မဟုတ္။ ခု ေလာေလာဆယ္ လုိခ်င္တာရဖုိ႔ အေရးႀကီးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမရီ၀င္း ေတာင္း ေသာ ကတိကိုေပးလုိက္၏။
အိမ္ကို သူ ေရာက္သြားေသာအခ်ိန္တြင္ ရဲေမာ္သည္ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာထုိင္ရင္း အေျခာက္လွမ္းထားေသာ သစ္ရြက္ကေလးေတြကို အ၀က်ယ္ပုလင္းထဲ ထည့္ေနတာေတြ႕ရသည္။
“ေတာေလးညင္းေတြကြ၊ မဲေလးပင္လို႔လည္း ေခၚတယ္။ အဆုတ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေရာဂါေတြ ေပ်ာက္တတ္ လို႔ တုိင္းရင္းေဆးက်မ္းေတြထဲမွာ ေရးထားတယ္”
ဟု ေျပာသည္။ ေပၚေ႒းက “ကေလးေတြေကာ…”
“သမီးႀကီးက က်ဴရွင္သြားတယ္ေလ၊ အငယ္ေကာင္ကုိေတာ့ ဂိမ္းဆုိင္လႊတ္လုိက္တယ္၊ ေတာ္ၾကာ မင္းအ နား လာကပ္ေနရင္ ေျပာရ ဆိုရ မလြတ္လပ္မွာစိုးလို႔”
ရဲေမာ္ရဲ႕ သားအငယ္ေကာင္က ေပၚေ႒းကုိ အေတာ္ခ်စ္သည္။ သူကလည္း မုန္႔ေတြ၀ယ္လာတတ္တာကိုး။ ဒီေန႔ေတာ့ သူ႔ေဇာနဲ႔သူမု႔ိ ဘာမွ၀ယ္မလာျဖစ္ခဲ့တာကို ခုမွ သတိရ၏။
ေပၚေ႒းက ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ကို လက္ဆြဲအိတ္ထဲက ထုတ္ၿပီး စားပြဲေပၚတင္လုိက္သည္။ ေအဘီေက်ာ္ႏွင့္ ႏွာေခါင္းႀကီး တုိ႔၏လက္မွတ္အတုေတြ မထိုးရေသးတာ ေတာ္ေသးသည္။ ႏို႔မို႔ဆို ရဲေမာ္က ေအဘီေက်ာ္ႏွင့္ ဘယ္မွာ ေတြ႕လို႔လဲ ဘာညာေမးေနလွ်င္ ေျဖရခက္သည္။ ေကာင္းထြန္းကုိ ဘယ္မွာေတြ႕လုိ႔လဲ ဘာညာ ေမးေနလွ်င္ ေျဖရခက္သည္။ ေကာင္းထြန္းကိုလက္မွတ္ ညာထုိးခိုင္းထားတာကေတာ့ မတတ္ႏုိင္။ ေနာက္မွ ၾကည့္ရွင္း။
ရဲေမာ္က စာခ်ဳပ္ကိုယူၾကည့္ၿပီး-
“ပစၥည္းခန္းအေနနဲ႔ ရင္ရင္ၿငိမ္း ေက်နပ္တဲ့အထိ ေဆာင္ရြယ္ေပးမယ္တဲ့၊ ဟုတ္လား၊ အင္း… ဒါဟာ တရား မွ်တပါတယ္၊ အမယ္… ဟိုႏွစ္ေကာင္က လက္မွတ္ေတာင္ ထိုးေပးထားၿပီးၿပီပဲ၊ ကံညြန္႔ေမာင္ ဆိုတဲ့ေကာင္ ကေတာ့ ထားပါေတာ့၊ ေကာင္းထြန္း လက္မွတ္ထိုးေပးထားတာကေတာ့ အံ့ၾသစရာပဲ။ ဒီေကာင္က ရင္ရင္ၿငိမ္းကို အေတာ္ေလးစားတာပဲ”
ေပၚေ႒း စိုးရိမ္သြားသည္။ ရဲေမာ္က သကၤာမကင္းျဖစ္ၿပီး ဟိုေမး ဒီေမး ေမးရင္ခက္မည္။ သို႔ရာတြင္-
“ေအးေလ… သူလည္း သူ႔အယူအဆနဲ႔ သူေပါ့၊ ငါေတာင္ ခုလို သေဘာတူခဲ့တာပဲ”
ဆိုမွ စိတ္ေအးသြားရသည္။ ရဲေမာ္က အတြင္းခန္းဘက္ လွည့္ၿပီး လွမ္းေအာ္လုိက္သည္။
“ျမေရ… ကိုေပၚ ေရာက္ေနၿပီေဟ့”
ဆုိတုိင္းလို “လာပါၿပီ”ဆိုေသာ အသံကိုေတာ့ မၾကားရ။ ခဏအၾကာမွ ျမရီ၀င္းသည္ စာရြက္တစ္ရြက္ကို ကိုင္ၿပီး ထြက္လာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာထားမွာ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် မရွိ။ ေပၚေ႒းကိုလည္း ႏႈတ္မဆက္။ ရင္ရင္ၿငိမ္း အ တြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနဟန္တူသည္။ သူ ၀င္ထုိင္ၿပီးေနာက္-
“ကဲ… ျမပဲ လက္မွတ္ အရင္ထုိးေပးလိုက္ပါ”
ရဲေမာ္က ေျပာၿပီး စာခ်ဳပ္ကုိ ျမရီ၀င္းဘက္ တိုးေပးလုိက္သည္။
“ဒီစာခ်ဳပ္ေပၚမွာ အရင္လက္မွတ္ထုိးေပးပါ”
ျမရီ၀င္းကေျပာၿပီး သူ႔လက္ထဲမွစာရြက္ကို ရဲေမာ္ေရွ႕မွာ ခ်ေပးရင္း ျပန္ေျပာသည္။ ရဲေမာ္က စာရြက္ကုိ ယူၾကည့္ၿပီး- “ဟင္… ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္”
“ဟုတ္တယ္၊ ရွင္နဲ႔ ကၽြန္မ ကြာရွင္းတဲ့ စာခ်ဳပ္ပဲ၊ ဒီေပၚမွာ ရွင္ လက္မွတ္အရင္ထိုးေပးပါ၊ ကိုေပၚလည္း သက္ေသေနရာမွာ လက္မွတ္ထိုးေပး၊ အဲဒါဆို ကၽြန္မလည္း ဟိုစာခ်ဳပ္ေပၚမွာ လက္မွတ္ထိုးေပးမယ္”
ရဲေမာ္ အ့ံအားႀကီးသင့္သြားၿပီး- “ကုိယ္က… ကိုယ္က ကြာခ်င္တယ္လို႔မွ မေျပာဘဲ၊ ဘယ္လိုျဖစ္…”
“ဘာျဖစ္ရမွာလဲ၊ ေပၚေ႒းက ရင္ရင္ၿငိမ္းကို ကြာမယ္ဆုိရင္၊ ရွင္ကလည္း ကၽြန္မကို ကြာမွတရားမွ်တမႈ ရွိမွာ ေပါ့၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္သြားေအာင္ေလ”
“မဟုတ္ေသးဘူးေလ၊ သူတို႔က ကုိယ္တုိ႔လို႔…”
“ဘာမွ အပိုေတြ ေျပာမေနနဲ႔၊ အဲဒီေပၚမွာ လက္မွတ္ထုိးၿပီးရင္ ကၽြန္မကို ေခၚလုိက္၊ ဟုိစာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ လာထိုးေပးမယ္၊ အျပန္အလွန္ေပါ့၊ ဒါပဲ”
ဟု ေျပာၿပီး ျမရီ၀င္း ထထြက္သြားသည္။
ရဲေမာ္အေပၚ မ်က္ေစာင္းကေလးေတာင္ ဘယ္တုန္းကမွ မထိုးဖူး ေသာ ျမရီ၀င္းက ရဲရဲေတာက္ စကားေတြေျပာၿပီး အာခံသြားသျဖင့္ ေပၚေ႒း အလြန္အံ့ၾသၿပီး ႐ုတ္တရက္ ဘာမွမေျပာႏုိင္ဘဲ ေၾကာင္ေငး ၾကည့္ ေနသည္။ ခဏၾကာမွ-
“ဘယ္… ဘယ္လိုျဖစ္သြားတာလဲ” ရဲေမာ္ သက္ျပင္းခ်လုိက္ၿပီး-
“ငါလည္း ဘာေျပာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး၊ ၾကည့္ရတာ ရင္ရင္ၿငိမ္းအတြက္ သူ ေတာ္ေတာ္ခံစားေနရပံုပဲကြာ”
“ဒါဆို… ဘာ… ဘာလုပ္ၾကမလဲ”
“ဒီေန႔ေတာ့ ဘာမွလုိက္လို႔ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ သူ ႐ုတ္တရက္ စိတ္ေျပာင္းသြားတာ ျဖစ္မယ္၊ ေအးေအး ေဆးေဆးက်မွ ငါ ထပ္ၿပီး ေျပာေပးမယ္၊ စိတ္မပူပါနဲ႔ကြာ၊ ျမရီ၀င္းဟာ ငါ ၿပီးရင္ ၿပီးတယ္ဆိုတာ မင္းလည္း သိသားပဲ”
ေပၚေ႒းသည္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတစ္၀က္ စိတ္ပ်က္ျခင္းတစ္၀က္ျဖင့္ ျပန္သြားရသည္။ သူ ထြက္သြားၿပီးေတာ့မွ ရဲေမာ္က “ျမေရ… ဟိုေကာင္ေတာ့ ျပန္သြားၿပီေဟ့”
ဟု လွမ္းေအာင္လုိက္သည္။ ဒီေတာ့မွ ျမရီ၀င္း ျပန္ထြက္သြားသည္။
“ျမ ေျပာလုိက္တာကို ဟုိေကာင္ တကယ္ယံုသြားၿပီကြ၊ ျမက အုိက္တင္ သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ မင္းသမီး လုပ္ လုိ႔ေတာင္ ရတယ္၊ ျမ စိတ္ဆိုးေနပံုကို ၾကည့္ၿပီး တကယ္မွတ္ၿပီး လန္႔မလုိျဖစ္သြားေသးတယ္၊ သိပ္အသက္ ပါတာပဲ၊ ဟား ဟား”
ရဲေမာ္က တဟားဟား ရယ္ေနသည္။ ျမရီ၀င္းက လုိက္မရယ္ဘဲ…
“အဲဒါ အိုက္တင္လုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ တကယ္ေျပာတာ”
“ျမကလည္း ေနာက္ေနျပန္ၿပီ၊ အဟဲ…”
“ေနာက္တာ မဟုတ္ဘူး၊ အတည္ေျပာေနတာ၊ ေပၚေ႒းအလွည့္ၿပီးရင္ ရွင့္အလွည့္ပဲ မဟုတ္လား”
“ဟာ… ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ”
“ရွင္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက တစ္ေယာက္လုပ္တာကို တစ္ေယာက္ လုိက္လုပ္ၾက တာပဲ၊ အခု ေပၚေ႒းက ရင္ရင္ၿငိမ္းကုိကြာဖုိ႔ လုပ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ မၾကာခင္မွာ ရွင္ ကၽြန္မကို ကြာဖုိ႔ ႀကဳိးစားမွာပဲ မဟုတ္လား”
“ဘာဆုိင္လို႔လဲကြ”
“ဆိုင္တယ္၊ ခုတေလာမွာ ရွင္ ဘာေတြႀကံစည္ေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ မသိဘူး ထင္ေနလား”
“ငါက ဘာလုပ္လို႔လဲ”
ျမရီ၀င္း၏မ်က္ႏွာထားမွာ တင္းမာလြန္းလွသည္။ သူ တကယ္ေျပာေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ရိပ္မိသြားသျဖင့္ ရဲေမာ္က အံ့ၾသၿပီး မွင္တက္မိေန၏။ ျမရီ၀င္းက ဆက္ေျပာသည္။
“အားတုိးေဆး၊ အသက္ရွည္ေဆး၊ ႏုပ်ဳိေဆးေတြ က်ိတ္ၿပီး ေဖာ္ေနတာ၊ ဆံပင္သန္္ေဆး၊ ဆံပင္နက္ေဆး ေတြ ေန႔တိုင္းလိမ္းေနတာ၊ ညေနတုိင္း ၀တ္ေကာင္းစားလွ၀တ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တာ၊ ဒါ ဘာသေဘာ လဲ”
“မင္း စြပ္စြပ္စြဲစြဲ မေျပာနဲ႔”
“ေျပာတယ္၊ ဘာျဖစ္သလဲ၊ ရွင္ မလံုမလဲ ျဖစ္ေနသလား”
ကိုရဲေရ… ျမကေလ… သိလားဆုိၿပီး ခၽြဲခၽြဲႏြဲ႕ႏဲြ႕ေျပာတတ္ေသာ ျမရီ၀င္းက ရွင္ေတြ… ကၽြန္မေတြ…န႔ဲ ေမာက္ေမာက္ မာမာေတြ ေျပာေနတာကို ရဲေမာ္ ခုမွ သတိျပဳမိသြားသည္။ တစ္သက္လံုး မလြန္ဆန္ရဲတဲ့ မိန္းမက မ်ား ငါ့ကို အာခံခ်င္လို႔ ဘယ္ရမလဲဟု ေတြးရင္း ၀ုန္းခနဲ ထရပ္လုိက္ၿပီး-
“ေတာ္ေတာ္ အတင့္ရဲေနပါလား၊ မင္း ပါးစပ္ပိတ္ထားလုိက္စမ္း”
“မပိတ္ေတာ့ ဘာလုပ္ခ်င္လဲ”
“နာခ်င္လို႔ ထင္တယ္… ဟုတ္လား”
ဆုိၿပီး ရဲေမာ္က ေရွ႕တစ္လွမ္း တိုးသည္။ ျမရီ၀င္းက ေနာက္တြန္႔မသြားဘဲ ေပၿပီးရပ္ေနသည္။ ရဲေမာ္ ေရွ႕ ထပ္တိုးဖို႔ ျပင္ၿပီးမွ တံု႔ခနဲျဖစ္သြား၏။ ျမရီ၀င္းက ေနာက္မွာကြယ္၀ွက္ထားေသာ ညာလက္ကို ထုတ္လုိက္ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ သူ႔လက္ထဲမွာ ဓားဦးခၽြန္ တစ္ေခ်ာင္း။
“မင္း… မင္း… ဒါ ဘာလုပ္မလို႔လဲ”
“ဘာလုပ္မလို႔လဲ၊ သိခ်င္တယ္ ဟုတ္စ”
ျမရီ၀င္းက ဓားကို၀င့္ၿပီး ေရွ႕တစ္လွမ္း တိုးသည္။ ရဲေမာ္ တစ္လွမ္းဆုတ္သည္။
“မင္းေနာ္… မင္း… လြန္မယ္ေနာ္”
ျမရီ၀င္းက အံႀကိတ္ၿပီး ဆက္တုိးသည္။ တကယ္လုပ္မယ့္ပံုပဲဟ။ ရဲေမာ္ ေနာက္ဆုတ္ ေနာက္ဆုတ္လုပ္ရင္း ေျခေထာက္က ကုလားထုိင္ႏွင့္ တုိက္မိၿပီး ဖင္ထုိင္လ်က္က်သြား၏။ ျမရီ၀င္းက အထက္စီးကၾကည့္ရင္း-
“တျခားဘာကိစၥျဖစ္ျဖစ္ အေလွ်ာ့ေပးႏုိင္တယ္၊ လူကို သစၥာေဖာက္မယ္ေတာ့ မႀကံနဲ႔၊ အသက္ခ်င္း လဲပစ္ လုိက္မယ္။ ျမရီ၀င္းတဲ့… တစ္၀င္းတည္းရွိတယ္၊ သိရဲ႕လား”
ေျပာရင္းဆိုရင္း ဓားဦးခၽြန္ျဖင့္ ပစ္ေပါက္လုိက္သည္။ ရဲေမာ္ တုန္ခနဲ ျဖစ္သြားရင္း “အမယ္ေလး”ဟု ေယာင္ၿပီး ေအာ္မိ၏။ ဓားက သူ႔ေရွ႕စားပြဲေပၚမွာ ေဒါက္ခနဲ၀င္စိုက္ေနသည္။ ျမရီ၀င္းက “ဟင္း…”ဟု ေလသံျပင္းျပင္း ေငါက္လိုက္ၿပီးမွ လွည့္ထြက္သြားသည္။ ရဲေမာ္ သူ႔ကုိယ္သူ ျပန္သတိထားမိ ေသာအခါ ကုလားထုိင္ ေပၚ ေျခေထာက္ပါ တင္ၿပီး က်ဳံ႕က်ဳံ႕ကေလးျဖစ္ေနေၾကာင္း သိလုိက္ရသည္။ ခုထိ ကတုန္ ကယင္ႀကီး ျဖစ္ေနတုန္း။ စားပြဲေပၚမွာ စိုက္ေနေသာ ဓားဦးခၽြန္၏အ႐ိုးကလည္း တဆတ္ဆတ္ခါေနဆဲ။
------------------------------------------------------------------------------------
ေရွ႕ေနႀကီး ဦးေစာရန္ဘၿငိမ္းသည္ အသံအထြက္ဘဲ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေနလုိက္တာ မ်က္ရည္ေတြ ေတာင္ ထြက္လာသည္။ မ်က္မွန္ကို ျဖဳတ္၊ မ်က္ရည္ေတြကို တိုက္ပံုအက်ႌ လက္ဖ်ားႏွင့္တုိ႔၍ သုတ္လုိက္ၿပီး မွ- “ခင္ဗ်ားအျဖစ္ ကလည္း မလြယ္ပါလားဗ်ာ၊ ေရွာင္ရမယ့္ ရက္ေတြက မ်ားလွခ်ည္လား။ ဒါနဲ႔ ျပည္ေထာင္စု ေန႔တို႔ တပ္မေတာ္ေန႔တို႔ေကာ ပါေသးလား”
“အဲဒါေတြေတာ့ မပါပါဘူး၊ သူ႔မိဘေတြ… ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြရဲ႕ေမြးေန႔ေတြနဲ႔ ကြယ္လြန္တဲ့ေန႔ေတြေတာ့ ေနာက္တုိး စာရင္းထဲမွာ ပါတယ္။ သူ မၾကာခဏ ေသြးလွဴတတ္တယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့လည္း ေသြးလွဴ ထားလုိ႔ တစ္ပတ္ေလာက္ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူခ်င္တယ္လို႔ ေျပာေသးတယ္ ဆရာရဲ႕”
ဦးေစာဘရန္ၿငိမ္းက ၿပံဳးၿပီး ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ေနရင္း-
“ခင္ဗ်ား ဘက္က ၾကည့္ေတာ့လည္း စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္စရာပဲ၊ သူ႔ကုိလည္း အျပစ္တင္လုိ႔မရဘူး၊ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈဘက္ကို စိတ္သန္ေနတာကိုး”
“တကယ္လုိ႔ တရား႐ံုးေတြ ဘာေတြတက္ရတဲ့အထိ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ အဲဒီကိစၥကို ကြာရွင္းခ်င္တဲ့အေၾကာင္းျပ ခ်က္အျဖစ္ တင္လုိ႔မရဘူးလား”
“အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမွာဆုိရင္ေတာ့ ရေကာင္းရႏုိင္တယ္၊ သူတို႔ လူေနမႈစနစ္မွာ အဲဒီကိစၥကိုလည္း အေရး ႀကီး တဲ့ အခ်က္အျဖစ္ ခံယူထားၾကတာကိုး၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔က တစ္ဦးခ်င္း ပုဂၢလိက အခြင့္အေရးကို ဦးစား ေပးတတ္ၾကတယ္ေလ၊ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ရယ္စရာေတာင္ ေကာင္းတယ္၊ ညအိပ္ရင္ အက်ယ္ႀကီး ေဟာက္ လို႔၊ အိပ္ရာထဲမွာ တစ္ခ်ိန္လံုး ေလလည္လုိ႔ဆိုတာမ်ဳိးေတာင္ ျပႆနာ လုပ္ၾကတာ၊ ဒီမွာေတာ့ မလြယ္ဘူး။ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ပါးေသာ ေယာက်္ားနဲ႔ေဖာက္ျပန္ပါတယ္ ဆုိရင္ေတာင္ သက္ေသ ခုိင္လံု မွ ရတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားကို ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီပဲ၊ မိန္းမက အသံုးအျဖဳန္းႀကီးလုိ႔ ေယာက်္ား ရွာသမွ် ေလာင္းက စားလုပ္ပစ္လို႔၊ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ဆူပူႀကိမ္းေမာင္း ဆဲဆိုေနလို႔ဆိုတာေလာက္နဲ႔ေတာ့ ကြာရွင္းဖုိ႔မလြယ္ဘူးဗ်”
“ဆရာတုိ႔ ဥပေဒကလည္း မ်က္ႏွာလုိက္လုိက္တာ”
“ေယာက်္ားေတြဘက္က သာတာလည္းရွိပါေသးတယ္ဗ်၊ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ မယားႀကီးရွိေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ကို တရား၀င္ လက္ထပ္ယူလုိ႔ရတယ္၊ မိန္းမေတြကေတာ့ လက္ရွိ လင္ ေယာက်္ားနဲ႔ မကြာရွင္းေသးဘဲနဲ႔ အိမ္ေထာင္ထပ္ျပဳလုိ႔ မရဘူး”
“ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္မိန္းမ ထပ္ယူမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး”
“တစ္ခုေတာ့ ခင္ဗ်ားကို သတိေပးထားမယ္ေနာ္၊ အတင္းအက်ပ္ေတာ့ သြားၿပီး မႀကံစည္ေလနဲ႔၊ လင္မယား ခ်င္း ေပမယ့္ အလုိမတူရင္ အဓမၼမႈေျမာက္ႏုိင္တယ္ဗ်”
“ဆရာကလည္း… ကၽြန္ေတာ္က ဆရာ့အမႈသည္ပါဗ်။ ခုခ်ိန္ထိ ဆရာ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က လုိက္ေျပာတာ မရွိေသးဘူး”
“ခင္ဗ်ားရဲ႕အမႈကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံပါတယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကေျပာဖူးလု႔ိလဲ၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ခင္ဗ်ားဆီက အက်ဳိးေဆာင္ခ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မယူခဲ့တာေပါ့၊ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ ေရွ႕ေန ပဲ လုပ္ခ်င္တယ္”
ဦးေစာဘရန္ၿငိမ္းက ေဆးေပါ့လိမ္ကို မီးညႇိၿပီး အားရေအာင္ ႐ႈိက္ဖြာသည္။ ၿပီးမွ ဆက္ေျပာသည္။
“ေအးေလ… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခင္ဗ်ား လက္ရွိ ႀကံဳေနရတဲ့ အခက္အခဲကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ္ခ်င္းစာ ပါတယ္”
“ဗ်ာ… ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္ ဟုတ္လား၊ ဆရာလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ျဖစ္ေနလုိ႔လား”
ဦးေစာဘရန္ၿငိမ္းက ေခါင္းခါၿပီး-
“ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္က ခင္ဗ်ားနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ဗ်”
ဟု ေျပာၿပီး ရယ္ေနျပန္သည္။ အသံေတာ့ မထြက္။
ေပၚေ႒းႏွင့္ ရင္ရင္ၿငိမ္းတုိ႔သည္ အိမ္ကေန တစ္လွည့္စီ ေရွာင္ထြက္ေနၾကသလို ျဖစ္ေန၏။ ေပၚေ႒းက ည ဘက္မွာ ဒီဗီဒီအေခြေတြ ၾကည့္၊ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္၊ စာဖတ္၊ ညဥ့္နက္မွ အိပ္သည္။ ေနျမင့္မွ ထသည္။ အိပ္ ရာက ႏိုးလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ တေမ့တေမာသြားထုိင္သည္။ ေန႔လယ္က်ေတာ့ အျပင္ထြက္၊ သူငယ္ ခ်င္းေတြဆီ သြားခ်င္သြား၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္ ၾကည့္၊ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ စားေသာက္ဆုိင္ ထုိင္မိတဲ့ အခါ ညဥ့္နက္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္။ ခုတေလာ မၾကာခဏ ဆိုသလို ဘီယာေသာက္ျဖစ္ေန၏။
ရင္ရင္ၿငိမ္းကလည္း တရားပြဲ သြားတဲ့အခါ သြား၊ ဘုရားတက္တဲ့အခါ တက္၊ တရားစခန္း ၀င္တဲ့အခါ ၀င္၊ အိမ္မွာ ဆိုလွ်င္လည္း ဘုရားခန္းထဲမွာသာ အေနမ်ားသည္။ ေပၚေ႒းကလည္း အိမ္မွာရွိတဲ့အခါ စာဖတ္ခန္း ထဲသာ ေအာင္းေနတတ္သျဖင့္ ေအာက္ထပ္ တစ္ထပ္လံုးကို ၀ုိင္းစိန္ အား အပိုင္စားေပးထား သလုိေတာင္ ျဖစ္ေန၏။
ဆက္ရန္
.
ေရွ႕ေနႀကီး ဦးေစာရန္ဘၿငိမ္းသည္ အသံအထြက္ဘဲ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေနလုိက္တာ မ်က္ရည္ေတြ ေတာင္ ထြက္လာသည္။ မ်က္မွန္ကို ျဖဳတ္၊ မ်က္ရည္ေတြကို တိုက္ပံုအက်ႌ လက္ဖ်ားႏွင့္တုိ႔၍ သုတ္လုိက္ၿပီး မွ- “ခင္ဗ်ားအျဖစ္ ကလည္း မလြယ္ပါလားဗ်ာ၊ ေရွာင္ရမယ့္ ရက္ေတြက မ်ားလွခ်ည္လား။ ဒါနဲ႔ ျပည္ေထာင္စု ေန႔တို႔ တပ္မေတာ္ေန႔တို႔ေကာ ပါေသးလား”
“အဲဒါေတြေတာ့ မပါပါဘူး၊ သူ႔မိဘေတြ… ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြရဲ႕ေမြးေန႔ေတြနဲ႔ ကြယ္လြန္တဲ့ေန႔ေတြေတာ့ ေနာက္တုိး စာရင္းထဲမွာ ပါတယ္။ သူ မၾကာခဏ ေသြးလွဴတတ္တယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့လည္း ေသြးလွဴ ထားလုိ႔ တစ္ပတ္ေလာက္ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူခ်င္တယ္လို႔ ေျပာေသးတယ္ ဆရာရဲ႕”
ဦးေစာဘရန္ၿငိမ္းက ၿပံဳးၿပီး ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ေနရင္း-
“ခင္ဗ်ား ဘက္က ၾကည့္ေတာ့လည္း စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္စရာပဲ၊ သူ႔ကုိလည္း အျပစ္တင္လုိ႔မရဘူး၊ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈဘက္ကို စိတ္သန္ေနတာကိုး”
“တကယ္လုိ႔ တရား႐ံုးေတြ ဘာေတြတက္ရတဲ့အထိ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ အဲဒီကိစၥကို ကြာရွင္းခ်င္တဲ့အေၾကာင္းျပ ခ်က္အျဖစ္ တင္လုိ႔မရဘူးလား”
“အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမွာဆုိရင္ေတာ့ ရေကာင္းရႏုိင္တယ္၊ သူတို႔ လူေနမႈစနစ္မွာ အဲဒီကိစၥကိုလည္း အေရး ႀကီး တဲ့ အခ်က္အျဖစ္ ခံယူထားၾကတာကိုး၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔က တစ္ဦးခ်င္း ပုဂၢလိက အခြင့္အေရးကို ဦးစား ေပးတတ္ၾကတယ္ေလ၊ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ရယ္စရာေတာင္ ေကာင္းတယ္၊ ညအိပ္ရင္ အက်ယ္ႀကီး ေဟာက္ လို႔၊ အိပ္ရာထဲမွာ တစ္ခ်ိန္လံုး ေလလည္လုိ႔ဆိုတာမ်ဳိးေတာင္ ျပႆနာ လုပ္ၾကတာ၊ ဒီမွာေတာ့ မလြယ္ဘူး။ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ပါးေသာ ေယာက်္ားနဲ႔ေဖာက္ျပန္ပါတယ္ ဆုိရင္ေတာင္ သက္ေသ ခုိင္လံု မွ ရတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားကို ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီပဲ၊ မိန္းမက အသံုးအျဖဳန္းႀကီးလုိ႔ ေယာက်္ား ရွာသမွ် ေလာင္းက စားလုပ္ပစ္လို႔၊ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ဆူပူႀကိမ္းေမာင္း ဆဲဆိုေနလို႔ဆိုတာေလာက္နဲ႔ေတာ့ ကြာရွင္းဖုိ႔မလြယ္ဘူးဗ်”
“ဆရာတုိ႔ ဥပေဒကလည္း မ်က္ႏွာလုိက္လုိက္တာ”
“ေယာက်္ားေတြဘက္က သာတာလည္းရွိပါေသးတယ္ဗ်၊ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ မယားႀကီးရွိေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ကို တရား၀င္ လက္ထပ္ယူလုိ႔ရတယ္၊ မိန္းမေတြကေတာ့ လက္ရွိ လင္ ေယာက်္ားနဲ႔ မကြာရွင္းေသးဘဲနဲ႔ အိမ္ေထာင္ထပ္ျပဳလုိ႔ မရဘူး”
“ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္မိန္းမ ထပ္ယူမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး”
“တစ္ခုေတာ့ ခင္ဗ်ားကို သတိေပးထားမယ္ေနာ္၊ အတင္းအက်ပ္ေတာ့ သြားၿပီး မႀကံစည္ေလနဲ႔၊ လင္မယား ခ်င္း ေပမယ့္ အလုိမတူရင္ အဓမၼမႈေျမာက္ႏုိင္တယ္ဗ်”
“ဆရာကလည္း… ကၽြန္ေတာ္က ဆရာ့အမႈသည္ပါဗ်။ ခုခ်ိန္ထိ ဆရာ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က လုိက္ေျပာတာ မရွိေသးဘူး”
“ခင္ဗ်ားရဲ႕အမႈကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံပါတယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကေျပာဖူးလု႔ိလဲ၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ခင္ဗ်ားဆီက အက်ဳိးေဆာင္ခ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မယူခဲ့တာေပါ့၊ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ ေရွ႕ေန ပဲ လုပ္ခ်င္တယ္”
ဦးေစာဘရန္ၿငိမ္းက ေဆးေပါ့လိမ္ကို မီးညႇိၿပီး အားရေအာင္ ႐ႈိက္ဖြာသည္။ ၿပီးမွ ဆက္ေျပာသည္။
“ေအးေလ… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခင္ဗ်ား လက္ရွိ ႀကံဳေနရတဲ့ အခက္အခဲကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ္ခ်င္းစာ ပါတယ္”
“ဗ်ာ… ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္ ဟုတ္လား၊ ဆရာလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ျဖစ္ေနလုိ႔လား”
ဦးေစာဘရန္ၿငိမ္းက ေခါင္းခါၿပီး-
“ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္က ခင္ဗ်ားနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ဗ်”
ဟု ေျပာၿပီး ရယ္ေနျပန္သည္။ အသံေတာ့ မထြက္။
ေပၚေ႒းႏွင့္ ရင္ရင္ၿငိမ္းတုိ႔သည္ အိမ္ကေန တစ္လွည့္စီ ေရွာင္ထြက္ေနၾကသလို ျဖစ္ေန၏။ ေပၚေ႒းက ည ဘက္မွာ ဒီဗီဒီအေခြေတြ ၾကည့္၊ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္၊ စာဖတ္၊ ညဥ့္နက္မွ အိပ္သည္။ ေနျမင့္မွ ထသည္။ အိပ္ ရာက ႏိုးလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ တေမ့တေမာသြားထုိင္သည္။ ေန႔လယ္က်ေတာ့ အျပင္ထြက္၊ သူငယ္ ခ်င္းေတြဆီ သြားခ်င္သြား၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္ ၾကည့္၊ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ စားေသာက္ဆုိင္ ထုိင္မိတဲ့ အခါ ညဥ့္နက္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္။ ခုတေလာ မၾကာခဏ ဆိုသလို ဘီယာေသာက္ျဖစ္ေန၏။
ရင္ရင္ၿငိမ္းကလည္း တရားပြဲ သြားတဲ့အခါ သြား၊ ဘုရားတက္တဲ့အခါ တက္၊ တရားစခန္း ၀င္တဲ့အခါ ၀င္၊ အိမ္မွာ ဆိုလွ်င္လည္း ဘုရားခန္းထဲမွာသာ အေနမ်ားသည္။ ေပၚေ႒းကလည္း အိမ္မွာရွိတဲ့အခါ စာဖတ္ခန္း ထဲသာ ေအာင္းေနတတ္သျဖင့္ ေအာက္ထပ္ တစ္ထပ္လံုးကို ၀ုိင္းစိန္ အား အပိုင္စားေပးထား သလုိေတာင္ ျဖစ္ေန၏။
ဆက္ရန္
.
1 comment:
Thanks Sis.
Ray
Post a Comment