မင္းလူ ၏ ျပန္ေခၚသက္ေသ အပိုင္း (၂၂)

ဆယ္တန္း စာေမးပြဲေျဖၿပီးခါစလုိ ျဖစ္ေနသည္။ မေျဖခင္တုန္းကေတာ့ စာေမးပြဲၿပီးရင္ စိတ္လက္ေပါ့ပါး ေပ်ာ္ ရႊင္ သြားမွာပဲဟု ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည္။ စာေမးပြဲၿပီးလွ်င္ ဘာလုပ္လုိက္မည္။ ဘယ္လို အစြမ္းကုန္ ေပ်ာ္လုိက္ မည္ ဆုိၿပီး အားခဲထားခဲ့ေသာ္လည္း တကယ္တမ္း စာေမးပြဲၿပီးသြားေတာ့ ထင္သေလာက္ မေပ်ုာ္ဘဲျဖစ္ေန ၏။ စိတ္ထဲမွာ မရွင္းလင္းဘဲ တစ္စံုတစ္ခုအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္သလို ေလးလံေနရသည္။ အာ႐ံုက စာေမးပြဲ ဆီ ျပန္ျပန္ေရာက္သြားသည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ စာေမးပြဲမေျဖႏုိင္လို႔ စိတ္ညစ္ရတာ၊ ေအာင္စာရင္းမွာ ကုိယ့္ နာမည္ မပါတာတို႔လိုမ်ဳိး မက္တတ္သည္။ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မေပ်ာ္ႏိုင္။

ခုလည္း ဒီအတုိင္းပဲ။ ေပၚေ႒းသည္ သူ လုိခ်င္ေသာ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ကို ရခဲ့ၿပီ။ အခက္ခဲဆံုးျဖစ္မည္ဟု ယူဆ ထားသူ ႏွစ္ေယာက္ကိုယ္တုိင္ က စတင္ၿပီး သက္ေသလက္မွတ္ထိုးေပးသြားခဲ့သည္။ အားလံုး ေအာင္ျမင္ ၿပီးဆံုး သြားခဲ့သည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္းလည္း မရွိေတာ့။ စာေမးပြဲနဲ႔ ကြာျခားတာကေတာ့ ေပၚေ႒းသည္ ရင္ရင္ၿငိမ္း ႏွင့္ ကြာရွင္းၿပီးလွ်င္ ဘာဆက္လုပ္မယ္ဆိုတာ ႀကဳိတင္စဥ္းစားထားမႈ မရွိခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။

သူသည္ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ကုိ ရသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို မရ။ စိတ္ထဲမွာ ေလးလံထုိင္းမႈိင္းေနသည္။ ထုိကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ရဲေမာ္က-
“မင္း လုပ္ပံုက ဘာမွအဓိပၸါယ္မရွိဘူး။ အရင္အတုိင္း ဟန္မပ်က္ေနေနရင္ အရင္းပဲ၊ ခုေတာ့ ရင္ရင္ၿငိမ္း ထြက္သြား ရတာပဲ အဖတ္တင္တယ္။ မင္းလည္း စိတ္ခ်မ္းသာလာတာ မဟုတ္ဘူး”ဟု ေ၀ဖန္သည္။
ေပၚေ႒းသည္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တဲ့အခါ ပန္းၿခံထဲ၀င္ဖုိ႔ စိတ္ကူးမိ၏။ သို႔ရာတြင္ အတိတ္ကိုျပန္လည္ သတိရ ေစတတ္ေသာ ခံုတန္းလ်ားမွာေတာ့ မထုိင္ရဲ။ တကယ္ေတာ႔ အတိတ္ဆိုတာ အမွန္ျဖစ္ခဲ့တာ။ ကိုယ္ တုိင္ တကယ္ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတာ။ ေရွာင္ေနစရာေတာင္ မလို၊ ေရွာင္လို႔လည္း မရ။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္သြားရ မယ့္ ေနရာလည္း မဟုတ္။ သို႔ရာတြင္ ခႏၶာကိုယ္က မေရာက္ႏုိင္ေပမယ့္ စိတ္ကိုတားလုိ႔မရ။ ခံစားခ်က္က ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္တတ္သည္။

အမွန္အားျဖင့္ အတိတ္ကို ျပန္ေရာက္စရာေတာင္ မလို။ အခု မ်က္ေမွာက္ကာလမွာပင္ တုိက္ဆုိင္မႈရွိလွ်င္ သတိရ စရာျဖစ္ႏုိင္၏။ သူမ်ားေတြနဲ႔ေတာ့ မတူ။ ပိေတာက္ပန္းေတြ ပြင့္ခ်ိန္၊ စိန္ပန္းေတြ ေ၀ခ်ိန္မွာ သတိရ တာမ်ဳိး မဟုတ္။ ခ်စ္သူဘ၀၊ လင္မယား ညားခါစဘ၀မွာ သြားေရာက္ လည္ပတ္ခဲ့ဖူးေသာ ေနရာေတြ ေရာက္ လို႔ ေအာက္ေမ့တမ္းတမိတာမ်ဳိးလည္း မရွိ။
သူ႔အျဖစ္ကေတာ့..
ေပၚေ႒းသည္ ကားေမာင္းလာရင္း မီးပြိဳင့္႐ုတ္တရက္ နီသြားသျဖင့္ ဘရိတ္ကို ေဆာင့္ဖမ္းလုိက္ရသည္။ သူ႔ ကား က ျဖတ္မ်ဥ္းေပၚ အနည္းငယ္ေက်ာ္ၿပီးမွ ရပ္သြားသည္။ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ၿပီး ေစာင့္ေနရ၏။

အသုဘပို႔ ေသာကားတန္း ျဖတ္သြားသည္။ ေခါင္မိုးေပၚမွာ ေအာ္လံတပ္ထားေသာ ဒုိင္နာကားတစ္စီးလည္း ပါသည္။ ၀တ္ရြတ္သံေတြ ၾကားရသည္။ ကားေပၚမွာ ပါလာေသာ ေယာဂီ၀တ္စံုျဖင့္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကို  စူးစုိက္ ၾကည့္ ေနမိ၏။ ရင္ရင္ၿငိမ္းသည္ အပ်ဳိဘ၀တုန္းက ၀တ္အဖြဲ႕ထဲမွာ ပါခဲ့ဖူးသည္။ ခုလိုပဲ ကားတန္း နဲ႔ သြားဖူးသည္။ ေပၚေ႒းေတာင္ ကားေနာက္ၿမီးက ခုိလုိက္သြားခဲ့ဖူးေသးသည္။

တကယ္ဆုိလွ်င္ ေပၚေ႒းအေနျဖင့္ အရင္လို အျပင္ေလွ်ာက္သြားၿပီး ေရွာင္ေနစရာေတာင္ မလို။ အိမ္မွာ   ရင္ရင္ၿငိမ္း မွ မရွိေတာ့ဘဲ။ သို႔ရာတြင္ အေငြ႔အသက္ေတြကေတာ့ က်န္ေနတုန္းပင္ ျဖစ္၏။
ေပၚေ႒း သည္ ညအိပ္ခါနီးလွ်င္ ဘုရားကို ဦးသံုးႀကိမ္ ပုဆိန္ေပါက္ခ်ၿပီး အိပ္တတ္သူျဖစ္၏။ ၾသကာသေတြ ဘာေတြလည္း ရြတ္ေနတာ မဟုတ္။ ဘုရားခန္းထဲကုိလည္း သိပ္၀င္ေလ့မရွိ။ ေနာက္ပို္င္မွာ ရင္ရင္ၿငိမ္းက ဘုရားခန္း ကို အပိုင္စီးထားလိုက္ေသာအခါ ပိုလို႔ေတာင္ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့။

ခုေတာ့ ဘုရားခန္းလည္း ပိုင္ရွင္မဲ့လုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘုရားခန္းသာ မဟုတ္။ တစ္အိမ္လံုးသည္ ပိုင္ရွင္တစ္၀က္မဲ့ သြားျခင္းပင္ျဖစ္၏။ အေပၚထပ္မွာ ေပၚေ႒း တစ္ေယာက္တည္။ ေအာက္ထပ္မွာ ၀ိုင္းစိန္တစ္ေယာက္တည္း။ ခုတေလာ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီလည္း မေရာက္ျဖစ္ေတာ့။ သူတို႔နဲ႔ေတြ႕လွ်င္ "မင္းဟာက အဓိပၸါယ္မရွိဘူး"၊ "အဆင္ျခင္ဉာဏ္နည္းရာက်တယ္"၊ "ဘာမွ အက်ဳိးမရွိဘူး"၊ "ရင္ရင္ၿငိမ္းေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခံစားရမွာပဲ" စေသာ အျပစ္တင္စကားေတြကိုသာ ၾကားရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အိမ္မွာပဲ ေနျဖစ္တာမ်ားသည္။ စာၾကည့္ခန္း ထဲမွာ ေအာင္းၿပီး စာအုပ္ေတြဖတ္သည္။ ဒီဗီဒီအေခြေတြ ၾကည့္သည္။ တီဗီက လာေသာ ေဘာလံုးပြဲေတြ ထုိင္ေငးသည္။ ဘီယာဆုိင္ သြားထိုင္ၾကည့္ေသးေသာ္လည္း ေသာက္ရတာ အရသာမရွိ။ ထုိင္ရင္းက ၿငီးေငြ႔ လာသည္။
တစ္ရက္မွာ ၀ရန္တာမွာထြက္ရပ္ေနရင္း ေခၚသံၾကားသျဖင့္ လွမ္းၾကည့္သည္။ အထမ္းႏွင့္ လာေရာင္းေသာ ပန္းသည္ ျဖစ္၏။

"အစ္မ မရွိဘူးလား"
လွမ္းေမးသည္။ ေပၚေ႒း လက္ခါျပေတာ့-
"ဘုရားပန္း ယူဦးမလား။ အစ္မ က ယူေနက်ပဲ"
ေပၚေ႒းက မယူဘူးဟု ေျပာသည္။ ပန္းသည္က အထမ္းကိုျပန္မၿပီး ထြက္မည္အျပဳမွာ ေပၚေ႒း တစ္ခုသတိ ရ၏။ ရင္ရင္ၿငိမ္း မရွိကတည္းက ဘုရားခန္းကို ပိတ္ထားခဲ့တာ၊ ခုေလာက္ဆို ဘုရားပန္းေတြ ညႇဳိးေျခာက္ ကုန္ေရာ့မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္-
"ေနဦး... ေနဦး"

ဟု တားလုိက္ၿပီး ၀ိုင္းစိန္ကို ေခၚ၍ ပန္း၀ယ္ခုိင္းလုိက္သည္။ ဘုရားပန္းလဲၿပီး ေသာက္ေတာ္ေရခြက္ေတြပါ ျဖည့္ဖို႔ ေျပာလုိက္သည္။ ၀ုိင္းစိန္ ဘုရားပန္း ၀ယ္ေနတာကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ ပန္းသည္က ရင္ရင္ၿငိမ္း ယူေန က် ပန္းေတြကို သိၿပီးျဖစ္ဟန္တူသည္။ သစ္ခြလိုပန္းမ်ဳိးႏွင့္ စိန္ခ်ယ္ပန္းေတြကို အဆင္သင့္ကိုင္ထားသည္။ ေပၚေ႒းက- "ႏွင္းဆီပန္း တစ္စည္းပါ ယူခဲ့" ဟု လွမ္းေအာ္ေျပာလုိက္၏။

"ဘုရားပန္း မွန္မွန္လဲဖို႔၊ ေသာက္ေတာ္ေရ ေန႔တုိင္း ျဖည့္ဖို႔ ေဒၚေလးက မွာခဲ့ေသးတယ္၊ ဦးေပၚ က အေပၚ ထပ္ တက္တာ ႀကဳိက္၊ မႀကဳိက္ မသိလို႔၊ ေျပာလည္း မေျပာရဲလုိ႔"
ဟု ၀ုိင္းစိန္က ေျပာသည္။ သူလည္ ခုမွ နည္းနည္းစိတ္ခ်မ္းသာ သြားဟန္တူသည္။ ဘုရားပန္းလဲၿပီးေတာ့ ၀ိုင္းစိန္ ဘုရားရွိခိုးသည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္း သင္ေပးထားသျဖင့္ ဘုရားစာ အေတာ္မ်ားမ်ား ရေနၿပီ။ ထုိ႔ေနာက္ တစ္စံုတစ္ခု ကို ခပ္တိုးတိုး တတြတ္တြတ္ ရြတ္ဆို ဆုေတာင္းေနသည္။

၀ုိင္းစိန္ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ ေပၚေ႒းလည္း လေပါင္းမ်ားစြာအတြင္းမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဘုရားရွိခုိးသည္။ ဘာဆု မွေတာ့ မေတာင္းမိဘူး ထင္တာပဲ။ ဘုရားခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္မည္အျပဳတြင္ ႏွင္းဆီပန္းထုိးထားပံု ဟန္မက် ေၾကာင္း သတိျပဳမိ၏။ ၀ုိင္းစိန္က ပန္းေတြကို ပန္းအိုးထဲ ႁပြတ္သိပ္ထုိးထည့္ထားခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၾကည့္လို႔ေကာင္းေအာင္ ျပန္ျပင္ရင္း ဘုရားစင္ေပၚက ဖန္ကလပ္ကေလးေပၚတြင္ စိပ္ပုတီး တစ္ကံုး ကို ျမင္သည္။

ထိုစိပ္ပုတီးမွာ ရင္ရင္ၿငိမ္းက ေပၚေ႒းအတြက္ ၀ယ္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ႀကိမ္ပုတီးျဖစ္သည္။ ေပၚေ႒းက ရင္ရင္ၿငိမ္း ေက်နပ္ေအာင္ ႏွစ္ခါ၊ သုံးခါေလာက္ အစိပ္ျပၿပီး ဘုရားစင္ေပၚ တင္ထားခဲ့သည္။
"စိပ္ပုတီးထဲမွာေတာ့ ႀကိမ္ပုတီးကို ငါ သေဘာက်တယ္၊ အစကေတာ့ အျဖဴေရာင္ပဲ၊ စိပ္ရင္း စိပ္ရင္းနဲ႔ ႏွစ္နဲ႔ ခ်ီၿပီး ၾကာလာတဲ့အခါ လက္ဆီတက္ၿပီး တျဖည္းျဖည္း ညဳိလာေရာ၊ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ ေပၚလစ္တင္ထား တဲ့ မေဟာ္ဂနီေရာင္ ေတာက္လာေတာ့တာပဲ၊ ကုိယ့္ရဲ႕ပုတီးစိပ္တဲ့ သက္တမ္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရင့္ လာၿပီလဲ ဆိုတာ ေတြးၿပီး ဂုဏ္ယူလုိ႔ရတယ္၊ ပုတီးကို ျမင္တုိင္း ပီတိျဖစ္ရတယ္"
ဟု ရင္ရင္ၿငိမ္းက ရွင္းျပခဲ့ဖူးသည္။ အခု ျမင္ေနရေသာ ေပၚေ႒း ရဲ႕ ႀကိမ္ပုတီးကေတာ့ အျဖဴေရာင္ သက္သက္ အဆင့္မွာပဲ ရွိေနသးသည္။

ေပၚေ႒းသည္ ရင္ရင္ၿငိမ္း ထြက္သြားၿပီးကတည္းက ပိတ္ထားခဲ့ေသာ အိပ္ခန္းတြင္းသုိ႔ ၀င္လာခဲ့ သည္။ အေႏွာင္းတို႔ေပးခဲ့ေသာ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္၏ပစၥည္းခန္း ခြဲေ၀မႈအပိုင္းတြင္ ရင္ရင္ၿငိမ္းက မေရႊ႕ေျပာင္း ႏုိင္ေသာ ပစၥည္း၊ ေရႊ႕ေျပာင္းႏုိင္ေသာ ပစၥည္း၊ လက္၀တ္ရတနာ၊ ေရႊ ေငြ ဘာတစ္ခုမွ မယူ ပါဟု ေရးထား သည္။
အခန္းထဲက အ၀တ္ဗီ႐ိုကုိ ဖြင့္လုိက္သည္။ အ၀တ္အစားေတြ အားလံုးနီးပါးရွိေနသည္ဟု ယူဆရ သည္။ နဂို ကပင္ ရင္ရင္ၿငိမ္းက အ၀တ္အစား မ်ားမ်ားစားစားရွိသူမဟုတ္။ အ၀တ္တထည္ ကိုယ္ တစ္ခုနဲ႔မ်ား ဆင္းသြား သလား ထင္ရ၏။

ဗီ႐ို အံဆြဲကို ဆြဲဖြင့္ၾကည့္သည္။ လက္၀တ္လက္စားေတြ အကုန္ရွိသည္။ တစ္ရန္တည္းေသာ နား ကပ္ ကေလးကုိပင္ ခၽြတ္ထားခဲ့သည္။ နားကပ္ေနာက္ပိတ္မွာ သနပ္ခါးဖတ္ကေလးေတြေတာင္ ကပ္ေနေသး သည္။
ေနာက္ အံဆြဲတစ္ခုကို ဆြဲဖြင့္သည္။ ကတ္ျပားတစ္ထပ္ ေတြ႕ရသည္။ အလွဴရွင္ ဂုဏ္ျပဳကတ္ျပား ေတြ။ ကတ္ျပားတုိင္း မွာ "ဦးေပၚေ႒း ႏွင့္ ဇနီး"ဟူ၍သာ ေရးထားသည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္း နာမည္ႏွင့္ဆိုလို႔ ကတ္ျပား တစ္ခုသာရွိ၏။

"စစ္ကိုင္းတုိင္း၊ ပုလဲၿမဳိ႕နယ္ႏွင့္ ယင္းမာပင္ၿမဳိ႕နယ္အတြင္းရွိ အေလာင္းေတာ္ကႆပ ပင္မလမ္းျဖစ္ေသာ (လည္ေငါက္-ခ်င္ျပစ္) လမ္းပိုင္း ေရႊဆံပင္လမ္းႏွင့္ ေရႊဆံပင္တံတား အလွဴရွင္ဂုဏ္ျပဳလႊာ" ခုမွ သတိရသည္။

ရင္ရင္ၿငိမ္း ဆံပင္ေတြ ျဖတ္ထားတာဟာ ဒီရည္ရြယ္ခ်က္ကိုး။ မိန္းမ ေတြက ဆံပင္ေတြ ျဖတ္ၿပီးလွဴၾကသည္။ ထို ဆံပင္မ်ားကို ကုန္သည္ေတြက ၀ယ္သည္။ တ႐ုတ္ျပည္ဘက္ သို႔ တင္ပုိ႔သည္ဟု ဆိုသည္။ ရရွိေသာ အလွဴေငြမ်ားျဖင့္ အေလာင္းေတာ္ကႆပ သြားလမ္း ကို ျပင္သည္။ တံတားေတြ ေဆာက္သည္ဟု ၾကားဖူးသည္။
ဗီ႐ိုကုိ ျပန္ပိတ္လုိက္သည္။ ခုတင္ေဘးက စားပြဲပုေလးေပၚမွာ ကတ္ဆက္ရီေကာ္ဒါတစ္လံုး ေတြ႕ရ သည္။ အထဲ မွာ အေခြတစ္ေခြထည့္ထားၿပီးသား ရွိေနသည္။ ပလပ္ထုိးၿပီး ကက္ဆက္ခလုတ္ကို ႏွိပ္လုိက္သည္။

ၾကာနီကန္ဆရာေတာ္ ပူေဇာ္ေသာ ပ႒ာန္းအက်ဥ္း ရြတ္ဆိုသံထြက္ေပၚလာသည္။ ခလုတ္ျပန္ပိတ္ မည္ျပဳၿပီး မွ မပိတ္ဘဲ နားေထာင္ေနလုိက္သည္။ ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ႀကီးကို နာၾကားရင္း လြမ္းေန တဲ့ လူရယ္လို႔ ရွိပါ့ မလား။

ရင္ရင္ၿငိမ္းသည္ အိပ္ရာကုိ သပ္ရပ္စြာ ခင္းက်င္းထားခဲ့သည္။ ေခါင္းအံုးေပၚမွာ ေယာဂီတဘက္က ေလး တစ္ထည္ ကို ေတြ႕ရသည္။ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းကေလး။ တဘက္ကို ဆြဲယူသည္။ မ်က္ႏွာေပၚအုပ္ၿပီး သက္ျပင္းကုိ ႐ႈိက္လုိက္မိ၏။ ကရမက္နံ႔ သင္းသင္း...။

ဆက္ရန္
.