အခန္း (၂၆)
ဂိ်န္း
ဂိ်န္း
၁၉၆၃ ခုႏွစ္၊ ႏုိ၀င္ဘာလ ၂၂ ရက္။
ပတ္ကလင္းေဆးရံု လူနာမွတ္တမ္း အမွတ္ ၂၄၇၄၀၊ ေသနတ္ဒဏ္ရာျဖင့္ ေရာက္လာေသာ လူျဖဴ တစ္ေယာက္။
ဒါးလက္စ္ သုိ႔ ထြက္မည့္ သမၼတ ခရီးစဥ္တြင္ အတူလုိက္ခဲ့ဖုိ႔ အုိ၀င္ကာဆယ္က ဂ်ိန္းကုိ ေခၚသည္။ ဂ်ိန္းက သေဘာတူ လုိက္၏။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ႏုိင္ငံေရးကုိ စိတ္၀င္စားသျဖင့္ လုိက္ၾကျခင္း မဟုတ္။ ဒါးလက္စ္ ဒီမုိကရက္တစ္ ပါတီတြင္ ပဋိပကၡကုိလည္း သူတုိ႔ အေလးထားၾကသည္ မဟုတ္။ အုိ၀င္၏ သတင္း မဂၢဇင္း စရိတ္ျဖင့္ တက္ဆက္ ဟုိတယ္မ်ားတြင္ လွည့္တည္းၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ေပ်ာ္ၾကဖုိ႔က အဓိက ျဖစ္၏။
" မင္းတုိ႔ ဟာကလဲကြာ၊ ဒီမွာလဲ အၿမဲ ေနႏုိင္သားနဲ႔၊ စားရိတ္ေတြ ကုန္လုိက္တာ " ဟု ဂလင္ဆင္ကလဲယားက ဂ်ိန္းကုိ ခြင့္ေပးရင္း ညည္းညည္းညဴညဴေျပာသည္။
ကုန္သြယ္ေရး အေဆာက္အအံုမွ တာ၀န္ရွိ ပုဂၢိဳလ္က သမၼတေသနတ္ပစ္ခံရေၾကာင္း ေၾကညာ လုိက္သည္ ႏွင့္ ဂ်ိန္းႏွင့္ အုိ၀င္ ေလွကားထစ္မ်ားကုိ အေျပးနင္းၿပီး ေအာက္ထပ္သုိ႔ ဆင္းခဲ့ ၾကသည္။
သူတုိ႔ စီးလာသည့္ သတင္းေထာက္မ်ား ကားဆီသုိ႔ တစ္က်ိဳးတည္း လစ္သည္။ အားလံုး ေဆးရံုလုိက္ၾကမည္ ျဖစ္၏။ အျခားသတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္အတူ အလု အယက္ ေျပးခဲ့ၾကသည္။
" ေနဦး မတက္နဲ႔ဦး "
ကားနား ေရာက္ေတာ့ အုိ၀င္က ဂ်ိန္း၏ လက္ေမာင္းကုိ ဆဲြၿပီး ကပ္ေျပာသည္။
" ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ၊ ေဆးရံု လုိက္မသြားဘူးလား "
သူတစ္ခုခု ျပန္ေျပာသည္။ သုိ႔ေသာ္ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ဆူဆူညံညံ အသံဗလံမ်ား ၾကားထဲတြင္မုိ႔ ဂ်ိန္း မသဲကဲြလုိက္။ ကားေပၚသုိ႔ လူေတြ တုိးေ၀ွ႕ၿပီး တက္ေနၾက၏။ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ သူတုိ႔ႏွစ္ ေယာက္ ရပ္ ေနဆဲ။ ကားတံခါး ပိတ္မည့္ ဆဲဆဲတြင္မွ အုိ၀င္က ဂ်ိန္းကုိ ဆဲြၿပီး
" ကဲ တက္မယ္ " ဟု ေျပာေျပာဆုိဆုိ ခုန္တက္သည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မီရံုကေလး ပါသြား၏။
သည္တစ္ခ်ီတြင္ေတာ့ ဒရုိင္ဘာ က ကားကုိ တရၾကမ္း ေမာင္းေလၿပီ။ ေဆးရံုအသြားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အခ်ိဳးအေကြ႕ မ်ားကုိ တအား ခ်ိဳးေကြ႕သည္။ မီးနီတာေတြကုိ စြတ္ ျဖတ္သည္။ ကားေပၚတြင္ တီးတုိး တီးတုိး ႏွင့္ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ အမ်ိုးမ်ိဳး ေပးေနၾက၏။
ေစာေစာက အသံကုိ ေဗ်ာက္အုိးေဖာက္သံဟု တစ္ေယာက္က ထင္ေၾကးေပး၏ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ အိတ္ေဇာ ေပါက္သံဟု ေျပာ၏။ တစ္ေယာက္က ေသနတ္သံဟု ထင္ေၾကးေပး၏။ တခ်ိဳ႕က သံုးခ်က္ၾကားလုိက္သည္ ဆုိ၏။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေလးငါးခ်က္ဟု ဆုိ၏။ ဘယ္သူမွ တိတိက်က် မေျပာ ႏုိင္ၾက။
ခံုးတံတားေအာက္ကုိ မေရာက္ခင္ ၾကားျခင္းလား၊ ခံုးကုိ ေက်ာ္ၿပီးမွ ၾကားျခင္းလား ဘယ္သူမွ မေသခ်ာ။
" ေသနတ္သံ ဟုတ္လား၊ ဒါဆုိ လုပ္ႀကံမႈေပါ့ "
ေအပီ သတင္းေထာက္၏ ထင္ျမင္ခ်က္။
" ထိသြားလားဟင္" ဟု တစ္ေယာက္က ေအာ္ေမး၏။
" ဘယ္သူလဲ၊ သမၼတလား၊ ဂၽြန္ေကာ္နယ္လီလား "
ကားေနာက္ပုိင္းမွ တစ္ေယာက္က ေအာ္ေမးသည္။ ဂၽြန္ေကာ္နယ္လီမွာတက္ဆက္ျပည္နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ျဖစ္သည္။ သမၼတႏွင့္ ကားေရွ႕ခန္းမွ အတူ စီးလာသူ။
သတင္းေထာက္အားလံုး လုေျပာေနၾက၏။ နားေထာင္သူမရွိ။ လက္တစ္ကမ္းရွိ ဧရာမသတင္းႀကီး အတြက္ သူတုိ႔အားလံုး ရင္ခုန္ေနၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ ဟန္ကုိယ့္ဖုိ႔ ဆုိၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားမႈကုိ ႀကိဳးစားထိန္းထားၾက၏။
သုိ႔ေသာ္ သမၼတ က်ည္သင့္မည္ကုိ အားလံုး စုိးရိမ္ေနၾက၏။ ပစ္ခတ္မႈသည္ ဆံုးခန္း မေရာက္ေသးဘဲ ဆက္ရန္ ရွိဦးမည္လားဟုလည္း ေတြးေၾကာက္ေနၾက၏။ သတင္းျပန္ၾကားေရး ကားကုိမ်ား ဆက္ေဆာ္ဦး မွာလား။ သည္ထက္ ပိုျပီး သူတို႕အားလုံး စိုးရိမ္ေနႀကသည့္ အခ်က္ရိွ ေသး၏။ သည္သတင္း ကို ကိုယ့္ထက္ သူမ်ား ဦးသြားမွာ ကိုယ့္ထက္ ပိုျမန္ျမန္ႏွင့္ ေကာင္းေကာင္း သူမ်ား ပို႕ႏိုင္မွာကို ေတြးပူေနႀကျခင္းျဖစ္၏။ သူတို႕ အားလုံး တစ္ဦး၏ ရင္ခုန္သံကို တစ္ဦး ႀကားေန ႀက၏။
တံခါးကို ကပ္ျပီး ရပ္ေနသည့္ အို၀င္ကာဆယ္သည္ ေတာင္စင္ ေရမရ ထင္ေၾကး အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးေန သည ့္အထဲ တြင္ လုံး၀မပါဘဲ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ ေဒၚလာ ႏွစ္ဆယ္တန္ေတြႏွင့္ အေႀကြေတြကို ေရြးျပီး အိတ္ကပ္ထဲ ထည့္ ေန၏။ ျပီးမွ ဘာဆက္လုပ္မည္ကို ဂ်ိန္းအား ကပ္ေျပာသည္။
ေဆးရုံ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကိုယ္နယူးေယာက္ကို ဖုန္းေခၚမယ္၊ ဖုန္းတစ္လုံး အပိုင္စီးထားဖို႔ လိုလိမ့္မယ္၊ သူတို႕သမၼတ ကို ဘယ္ေခၚသြားတယ္၊ ဘယ္မွာ ထားတယ္ဆိုတာ မင္းကသိေအာင္ လုပ္ထားေပး။ ျမင္သမွ် ၾကားသမွ် အလြတ္ရေအာင္ မွတ္ထား၊ ကိုယ္က ႏွစ္ေနရာကို တစ္ျပိဳင္ တည္း မေရာက္ႏိုင္ဘူး ဂ်န္း ထုံးစံ အတိုင္း အို၀င္ကာဆယ္သည္ သတင္းျဖစ္ရာသို႔ ပထမဆုံးေရာက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ထားသည္။ အျမန္ဆုံးႏွင့္ အေကာင္းဆုံး သတင္းေရးႏိုင္ရမည္။
ေဆးရုံေရွ႕တြင္ ကားထိုးဆိုက္မွ အို၀င္ဘာေၾကာင့္ေနာက္ဆုံးမွ ကားေပၚခုန္တက္ျခင္းအေၾကာင္း ကို ဂ်ိန္း သေဘာေပါက္သည္။ ေနာက္ဆံုးတက္သည့္အတြက္ ပထမဆံုး သူ ခုန္ဆင္းႏိုင္သည္ေလ။
ေဆးရံုေအာက္ဆံုးထပ္ ၀ရံတာတြင္ တန္းစီေနသည့္ တယ္လီဖုန္းမ်ားရွိရာသု႔ိ အုိ၀င္ တအားေျပးခ် သြားသည္။ အိမ္ျဖဴေတာ္ လံုၿခံဳေရးရဲမ်ားက ဖုန္းအားလံုးကုိ သိမ္းပုိက္ထားၿပီးႏွင့္ၿပီ။
မႈခင္းသတင္းေထာက္တုိ႔ လႈပ္ရွားေနက် ပံုစံအတိုင္း ဒုတိယထပ္သုိ႔ အုိ၀င္ ေျပးတက္ခဲ့၏။
လူနာေစာင့္တုိ႔ နားေနရာ ဧည့္ခန္းတြင္ ပုိက္ဆံ အေႂကြထည့္ေျပာရသည့္ ဖုန္းတစ္လံုးသြားေတြ႕ သည္။ နယူးေယာက္ သတင္းမဂၢဇင္း ရံုးခန္းသုိ႔ လွမ္းဆက္သည္။
အနားတြင္ ရွိသည့္ ေဆးရံုလုပ္သားတစ္ေယာက္ကုိ ႏွစ္ဆယ္တန္တစ္ရြက္ႏွင့္ အေႂကြတစ္ဆုပ္ ကမ္းေပးၿပီး အမိန္႔ေပး လုိက္သည္။
" ေရာ့ ဖုန္းကုိ မခ်ပစ္နဲ႔၊ ငါ ျပန္လာရင္ မင္းကုိ ႏွစ္ဆယ္ ထပ္ေပးမယ္ " က်န္ သတင္းေထာက္မ်ား ေဆးရံုသုိ႔ စုၿပံဳ တုိးေ၀ွ႕၀င္လာၾကသည္။ ရဲေတြ၊ သတင္းေထာက္ေတြ၊ ေဆးရံုလုပ္သားေတြ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေန၏။ ဂ်ိန္းက သမၼတ၏ကားကုိ အေရးေပၚဌာနေရွ႕တြင္ လွမ္းျမင္လုိက္သည္။ ကားနံ ပါတ္က ဂ်ီဂ်ီ ၃၀၀၊ မွန္ အမုိးျပားကုိ ေထာင္လ်က္သား ေတြ႕ရ၏။ ေနာက္တံခါးေတြလည္း ပြင့္လ်က္သား၊ ကားထဲတြင္ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့။
ေသြးမ်ားျဖင့္ နီၾကန္ေနသည့္ ေရပံုးတစ္ပံုးကုိကား အနီးတြင္ ေတြ႕ရသည္။ ေသြးစက္ေတြက အေရးေပၚ အခန္းထဲထိ ေတာက္ေလွ်ာက္။ ဘယ္အရာကုိမွ မထိမကုိင္ဘဲ ဂ်ိန္း လွ်ပ္တစ္ျပတ္ မွတ္ သားေနသည္။ အားလံုး ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေန၏။ ကားထဲကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္သည္။
အုိ၀င္ကုိ ရွာဖုိ႔ ေဆးရံုထဲသုိ႔ ဂ်ိန္းေျပး၀င္ခဲ့သည္။ ဤတြင္ ေျပးဆင္းလာသည့္ အုိ၀င္ႏွင့္ တန္းတုိး သည္။
" သူ သူ သမၼတ အေရးေပၚခန္းထဲမွာ ေသြးစက္ေတြ အဲဒီအခန္း၀အထိပဲ "
ႏွစ္ေယာက္သား အေရးေပၚ ခန္းဆီသုိ႔ ျပန္ေျပးလာၾက၏။
" ဂ်က္ကလင္း ရဲ႕ ႏွင္းဆီပန္းစည္းကားထဲမွာ ရွိေနတုန္းပဲ၊ ေသြးေတြ စြန္းလုိ႔၊ ဟုိအနားမွာ ေရတစ္ပံုး လည္း ေတြ႕တယ္၊ ေသြးေတြ ေဆးထားတဲ့ ေရပံုး "
ဂ်ိန္းက ေျပးေနရင္း ေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။
" ေသခ်ာလား၊ ႏွင္းဆီပန္းစည္းလား၊ မင္း ဘယ္လုိလုပ္ သိလဲ "
" ဂ်ိန္း ကုိ္တုိင္ ျမင္ခဲ့တာပဲ၊ ကားတံခါးက ပြင့္လ်က္သားေလ၊ ကတုိက္ကရုိက္ ဆင္းေျပးၾကတာနဲ႔ တူတယ္၊ ေနာက္ခန္းမွာ ဂ်ိန္း ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္တာ "
အေရးေပၚ ခန္း၀တြင္ သတင္းေထာက္အားလံုး ေရာက္ေနႏွင့္ၾကၿပီ။ သတင္းဆုိးကုိ သူတုိ႔ ေစာင့္ေန ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိသတင္း၏ ေရွ႕ေျပးအျဖစ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးႏွစ္ပါး ေရာက္လာသည္ကုိ အားလံုး ေတြ႕လုိက္ ၾကသည္။
ဒုတိယထပ္ရွိ တယ္လီဖုန္းဆီသုိ႔ အုိ၀င္ ေျပးတက္ခဲ့ျပန္သည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ လူနာ မွတ္ပံုတင္ ၂၄၇၄၀ အတြက္ ဘုန္းႀကီး ႏွစ္ပါး ေဆးရံု ေရာက္လာသည့္ သတင္းကုိ နယူးေယာက္သုိ႔ ပထမဆံုး ပုိ႔ႏုိင္သူမွာ သတင္းမုဆုိး အုိ၀င္ကာဆယ္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
အခန္း(၂၇)
အယ္လီ
အယ္လီ
ဗင့္စ္ မကၠေလာက္သည္ လက္ေထာက္ သတင္းႏွင့္ ျပန္ၾကားေရး အရာရွိအျဖစ္ျဖင့္ ၀ါရွင္တန္သို႔ ေျပာင္းလာခဲ့သည္။ ၁၉၆၃ခုႏွစ္ ေႏြရာသီတြင္ ၀ါရွင္တန္သည္ ႏိုင္ငံေရး လႊမ္းမိုးမႈေအာက္တြင္ ေရာက္ ေနေၾကာင္း သေဘာေပါက္လာခဲ့၏။ အိမ္ျဖဴေတာ္သည္ပင္ ႏိုင္ငံေရး အရိပ္မည္းႀကီး ေအာက္တြင္ ေရာက္ရွိ ေနၿပီ ဟု ဗင့္စ္ နားလည္လာ၏။
ဗင့္စ္ႏွင့္ တစ္ခ်ိန္တည္းေလာက္တြင္ ၀ါရွင္တန္သို႔ အယ္လီ ေရာက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဗင့္စ္၏ အထက္ လူႀကီး က သူ႔ကို လူလဲဖို႔ အစီအစဥ္ရွိေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာလာသည္။
"ကုိယ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး ဗင့္စ္၊ ဒါေပမယ့္ ရစ္၀ါနာက ကယ္လီဖိုးနီးယားမွာ အဆက္အသြယ္ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္။ ယာဇူးျမစ္၀ွမ္းတစ္လွ်ာက္လံုး ပိုင္တယ္။
ကယ္လီဖိုးနီးယားတဲ့။ ဗင့္စ္နားလည္လုိက္ပါၿပီ။ မဲဆႏၵနယ္ ၃၂ခုရွိသည့္နယ္။ ကေနဒီသတင္း ေရာက္ သြားလွ်င္ ေနာက္ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ က်ိန္းေသေပါက္ ရမည့္မဲေတြ။
မိမိက႑ မည္မွ် အေရးႀကီးေၾကာင္း ရွင္းျပၿပီး ဆရာသမားက ဗင့္စ္အား ဒိထရုိက္ ေမာ္ေတာ္ကား လုပ္ငန္းႀကီး တစ္ခုတြင္ အဆင့္ျမင့္ရာထူးႀကီး တစ္ခုေနရာရေအာင္ ဖန္တီးေပးလိုက္သည္။ မဲဆြယ္ စည္းရုံးေရး ေသာ့ခ်က္ေနရာ ျဖစ္သည္။
"မင္း ငါနဲ႔ လုိက္ခဲ့၊ လခလည္း ႏွစ္ဆေလာက္ ရမွာ၊ ဧရာမ လုပ္ငန္းႀကီး၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမွာ လူပ်ိဳ လူလြတ္ေတြ အမ်ားႀကီး အယ္လီ" ဟု ဗင့္စ္က အယ္လီကို စည္းရုံးသည္။
"ဒါဆို ႀကီးသံုးႀကီးအတြက္ ဗင့္စ္က မဲဆြယ္ စည္းရုံးရမွာေပါ့"
အယ္လီက ေမးခြန္း ထုတ္သည္။ ဖို႔ဒ္၊ ဂ်ေနရယ္ေမာ္ေတာ္နဲ႔ ခရိုင္စ္လာ ကုမၸဏီႀကီး သံုးခုကို ကုိယ္စား ျပဳသည့္ ဌာနတစ္ခုတြင္ မိမိ၀င္လုပ္လွ်င္ ဖခင္ျဖစ္သူ အလုပ္သမားမ်ား၏ ေရွ႕ေနႀကီး မည္သို႔ သေဘာထားမည္ ကို အယ္လီ သိေန၏။
"ကုိယ့္မွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိလာမွာေလ"
သည္လုပ္ပုိင္ခြင့္မ်ားကို အယ္လီ စိတ္မ၀င္စားေပ။ အယ္လီ စိတ္၀င္စားသည္က မွန္ကန္သည့္ တက္လမ္းကို ေလွ်ာက္ဖို႔ ျဖစ္၏။
"အယ္လီ ၀ါရွင္တန္ကို ထြက္လာတာ အိမ္ျဖဴေတာ္မွာ လုပ္ခ်င္လို႔ေလ"
"ကုိယ့္ေနရာ လာမယ့္ ငနဲက သူ႔ရုံးအဖြဲ႕နဲ႔ လာမွာေလ"
"အယ္လီအတြက္ တစ္ေနရာေတာ့ ရွိေကာင္းပါတယ္ ဗင့္စ္"
"ေၾသာ္ ဒါဆို မင္းတကယ္ ကိုယ္နဲ႔ မလုိက္ဘူးေပါ့"
အယ္လီက ၀ါရွင္တန္တြင္ ဆက္ေနဖို႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။
အီသယ္က အုိ၀င့္ကို ဖုန္းနံပါတ္ေပးလိုက္ေသာ္လညး္ ခုထိ အုိ၀င္ မဆက္ေသး။ အယ္လီ နယူးေယာက္သို႔ မျပန္ျခင္းမွာ သူ႔ကို တစ္ခ်ိန္လံုး သတိရေနမွာ စုိး၍ ျဖစ္သည္။ ၀ါရွင္တန္ ပတ္၀န္းက်င္သစ္တြင္ အလုပ္သစ္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ၀င္လုပ္လွ်င္ သူ႔ကို ေမ့ႏိုင္မည္ ထင္။
ပါမင္းႏိုက္ စာအုပ္တိုက္တြင္ လုပ္ခဲ့စဥ္က စုထားခဲ့သည့္ ေငြကေလးျဖင့္ ေဂ်ာ့ေတာင္း ဆင္းရဲသား ရပ္ကြက္ တြင္ အခန္းငယ္ကေလးတစ္ခန္း ငွားေနၿပီး အလုပ္လုိက္ရွာသည္။
စေနႏွင့္ တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီႏွင့္ အလုပ္သမ ရွပ္အက်ႌကို ၀တ္ကာ စိတ္ဓာတ္ က်က်ႏွင့္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ အခ်စ္ေရးတြင္လည္း ကံေခ၊ အလုပ္အကိုင္ကလည္း အဆင္မေျပ။ ဤသို႔ျဖင့္ ဆႏၵျပပြဲ မ်ားတြင္ ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲျဖစ္ေတာ့၏။ အေမရိကန္ အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး ခ်ီတက္ ဆႏၵ ျပပြဲမ်ားစြာတြင္ အယ္လီ ပါသည္။ လင္ကြန္း ေအာက္ေမ့ဖြယ္ ေက်ာက္တုိက္တြင္ "အိပ္မက္တစ္ခု မက္တယ္" မိန္႔ခြန္း နားေထာင္ရန္ လူႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ စုေ၀းရာတြင္လည္း အယ္လီ ပါ၀င္ေလ သည္။
အေဖႏွင့္အေမက အယ္လီ ၀ါရွင္တန္ကို ေျပာင္းေနျခင္း အေၾကာင္းရင္းကို သေဘာမေပါက္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေန ၾက၏။
"သမီး နယူးေယာက္မွာလဲ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း ရေနသားပဲ" ဟု အေမက ေျပာသည္။
"အလုပ္ေကာင္းေကာင္း၊ ဟုတ္လား ေမေမ" ဟု အယ္လီ ျပန္ေမးသည္။ မိမိ နာမည္ကိုေတာင္ ေမ့ေမ့ေနတတ္သည့္ ဆရာသမား အဒရီယံေဟာ္န္။ ပါမင္းႏိုက္မွ ထြက္မည္ ေျပာေတာ့ လံုး၀မတား သည့္ ဆရာသမား။
"အရာရွိအလုပ္ကို အတြင္းေရးမွဴးလစာနဲ႔ လုပ္ခဲ့ရတာေလ" ဟု ေမေမ့ကို ရွင္းျပရသည္။
"တနဂၤေႏြစကား၀ိုင္းေတြကို ေဖေဖ ေအာက္ေမ့တယ္ သမီးရယ္၊ ျပန္လာခဲ့ေတာ့ေနာ္" ဟု အေဖက ၀မ္းနည္း စကားဆုိသည္။
"သမီးလည္း ေအာက္ေမ့ပါတယ္ ေဖေဖ"
အယ္လီ တကယ္ပင္ ေဖေဖ့ကို ေအာက္ေမ့ပါသည္။ ေဖေဖႏွင့္ မုန္႔ဆုိင္တကာ၊ ေကာ္ဖီဆိုင္တကာ လွည့္ၿပီး စားေသာက္ခဲ့ရသည့္ အခ်ိန္မ်ား၊ ကမၻာ့အေရးအခင္းမ်ားကို ေဆြးေႏြးၾကသည့္ အခ်ိန္မ်ား ကုိ အယ္လီ တကယ္ ပင္ လြမ္းေမာပါသည္။
"၀ါရွင္တန္က အပ်ိဳအရြယ္ေလးတြ ေနဖို႔ ေကာင္းတဲ့ၿမိဳ႕ မဟုတ္ပါဘူးဟယ္၊ ဘာလို႔ က်ားပိန္တြယ္ တြယ္ေနရတာလဲ" ဟု မာဂရက္က ဆုိသည္။
"စိတ္ထဲမွာ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနသလိုပဲ။ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အဖြဲ႕မွာ အလုပ္တစ္ခု ေလွ်ာက္ ထား ေသးတယ္၊ စိတ္၀င္စားစရာ ထူးထူးျခားျခား တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္" ဟု အားလံုးကို ျပန္ၾကားလိုက္သည္။
ဖိနပ္ဆုိင္ႀကီးတစ္ဆုိင္တြင္ အယ္လီ အလုပ္ရသည္။ လစာမေကာင္းလွေသာ္လည္း အေရာင္းေပၚ တြင္ ေကာ္မရွင္ တြက္ေပးသည္။ အယ္လီသည္ အေကာင္းဆံုး အေရာင္းသမ ျဖစ္လာသည္။ ဘယ္သူမွ သူ႔ကုိ လိုက္မမီ။
"လာတုန္းကေတာ့ ရွဴးဖိနပ္ အနက္တစ္ရံ ၀ယ္ဖို႔ပဲ၊ ဆုိင္ထဲက ထြက္လာေတာ့ အေရာင္မ်ိဳးစုံ၊ ဖိနပ္ မ်ိဳးစုံ ပါလာတယ္ေလ"
အယ္လီ့ ေကာင္တာမွ အထြက္တြင္ ေစ်း၀ယ္လာသူ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ဆိုင္ရွင္ ဂ်က္နစ္ေကလန္ ကုိ ေျပာသြားသည္။
ႏို၀င္ဘာလ ၂၂ရက္ေန႔။ အယ္လီ ဖိနပ္ေရာင္းေနတုန္း။ ေစ်း၀ယ္လာသူ မ်ားကို ေခၚရင္း ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးအဖြဲ႕က ေခၚမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနသည္။ တစ္ၿပိဳင္တည္းတြင္ အို၀င့္ ဖုန္းကိုလည္း ေမွ်ာ္မိ၏။ ဘ၀တြင္ လုပ္ခ်င္သမွ်ေတြ ေရွ႕ေလွ်ာက္ လုပ္ဖုိ႔ ေစာင့္ေနျခင္းလည္း ျဖစ္၏။
သမၼတ ကေနဒီ ေသဆံုးေၾကာင္း သတင္းၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ ထိုဆိုင္ႀကီးထဲမွ အယ္လီ ေျပးထြက္ ခဲ့သည္။ ထုိတဒဂၤတြင္ အယ္လီ ေတြ႕ၿပီး စကားေျပာခ်င္သူမွာ တစ္ေယာက္တည္း ရွိသည္။ မိန္းကေလးက စရိုး ထံုးစံ မရွိေသာ္လည္း၊ အိမ္ေရာက္သည့္ သတင္း မဂၢဇင္းတိုက္ကို ဆက္ေတာ့ လည္း လုိင္းက အားသည္မရွိ။ တီဗြီ ေစာင့္ၾကည့္ေတာ့မွ တစ္ႏိုင္ငံလံုးတြင္ တယ္လီဖုန္းတိုင္း မအားမလပ္ ဆက္ေနၾကေၾကာင္း သိရ၏။
အယ္လီ ရုပ္သံသတင္းကို ဖြင့္ၿပီး ၾကည့္ေနသည္။ နာမည္ေက်ာ္ သတင္း ေၾကညာသူ ေ၀ါလ္တာခရြန္းႏိုက္ က သမၼတ ကြယ္လြန္ေၾကာင္း သတင္း ေၾကညာရင္း ငိုေန၏။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment