ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ေနာက္ဆံုးစကား (The Last Lecture) အပိုင္း (၃၂)

အခန္း ၃၃
ေရာဂါကိုသာ ကုသပါ၊ ေရာဂါလကၡဏာကို မကုသပါႏွင့္

ႏွစ္ေတာ့အတန္ၾကာပါၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေဒၚလာ ေလး ငါး ေျခာက္ေထာင္ေၾကြးတင္ေနသည့္ အမ်ဳိး သမီးတစ္ဦးႏွင့္ ခ်ိန္းခ်က္သြားလာျပဳဖူးသည္။ ခ်စ္စဖြယ္ ဤအမ်ဳိးသမီသည္ ဤအေၾကြးအေၾကာင္းကုိ ပင္ ေတြး၍ စိတ္တပူပူျဖစ္ေနသည္။ တစ္လကုန္ တစ္လဆန္းလာသည္ႏွင့္မွ် သူ႔အေၾကြးမ်ားကလည္း အတုိး ႏွင့္ တုိး၍ တိုး၍ တက္လာသည္။

သူ႔စိတ္ဖိအားမႈ သက္သာေလ်ာ့ပါးလာေစရန္ အဂၤါေန႔တုိင္း ကမၼ႒ာန္းႏွင့္ ေယာဂသင္တန္းသို႔ ည ညမွာ သြားတက္သည္။ ဤသို႔ ညညမွာ ဤသင္တန္းသို႔ သြားတက္ရသည္မွာ သူ႔အဖုိ႔ ထိုညသည္ လြတ္လပ္ ေသာ ညတစ္ညပင္၊ ဤသင္တန္းသည္ သူ႔အား အေထာက္အကူျဖစ္ပံုရသည္ဟု သူက ေျပာသည္။ သူ သည္ သူ႔အေၾကြးေတြ ေက်ႏုိင္မည့္ နည္းလမ္းေတြကို ေတြ႕ေတာ့မည္ဟု စိတ္မွာေတြးထင္ၿပီး ၀င္သက္ ကို ႐ွဴသြင္း၏။ ထြက္သက္ကို ႐ွဴလိုက္သည့္အခါတြင္လည္း တစ္ေန႔ေသာအခါတြင္ ဤအေၾကြးျပႆ နာ မ်ား သည္ ေနာက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေပမည္ဟု သူ႔ကိုယ္သူ ေျပာသည္။
တစ္ေန႔တြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ၏ေငြေၾကးကိစၥမ်ားကုိ သူႏွင့္စစ္ေဆးၾကည့္မိသည္။ အကယ္၍ သာ သူသည္ အဂၤါေန႔ညတုိင္း အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္တစ္ခုကုိ ေလးငါးလမွ် လုပ္သြားမည္ဆိုလွ်င္ပင္ သူ ေပးစရာ ရွိေသာ အေၾကြးမ်ားကုိ ေပးဆပ္သြားႏုိင္ေလာက္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားျပသည္။

ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အား ေယာဂက်င့္စဥ္ႏွင့္ ကမၼ႒ာန္းထုိင္ျခင္းကုိ ဆန္႔က်င္၍ေတာ့မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာ ျပပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ေရာဂါကုိ ဦးစြာပထမကုသျခင္းသာ အေကာင္းဆံုးဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။ သူ႔ မွာ ျဖစ္ေနေသာ စိတ္ဖိစီးမႈႏွင့္ ေသာကတုိ႔မွာ ေရာဂါလကၡဏာမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ သူ႕ေရာဂါကား သူ႔မွာ ေပးစရာ အေၾကြးရွိေနျခင္း ျဖစ္၏။
"အဂၤါေန႔ညေတြမွာ ေယာဂက်င့္စဥ္ကို ခဏတျဖဳတ္ လက္လႊတ္ၿပီး ဘာေၾကာင့္ မင္း အလုပ္တစ္ခုခုကုိ မရွာတာလဲ"ဟု။
"ေယာဂက်င့္စဥ္ကုိ ခဏတျဖဳတ္လက္လႊတ္လုိက္ၿပီး အဂၤါေန႔ ညေတြမွာ အလုပ္တစ္ခုခုရွာလုပ္ပါလား" ဟု ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို အၾကံေပးသည္။

ဤသုိ႔အၾကံေပးလုိက္ျခင္းမွာ သူ႔အား လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္တစ္ခုကုိ ထုတ္ေဖာ္နည္းေျပာလုိက္ျခင္း တစ္မ်ဳးိပင္ ျဖစ္သည္။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္အၾကံအတုိင္း လုိက္နာသည္။ အဂၤါေန႔ညမ်ားတြင္ သူသည္ စားပြဲထိုး တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာသည္။ မၾကာမီ သူ႔အေၾကြးကုိလည္း ေပးႏုိင္သြားေတာ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္တြင္ကား သူ၏ ေယာဂက်င့္စဥ္ကုိလည္း ျပန္လည္လုပ္သြားႏုိင္သည္ျဖစ္ရာ တကယ္ပင္ အသက္႐ွဴေခ်ာင္သြားခဲ့ ေလသတည္း။

အခန္း ၃၄
လူေတြက ဘာထင္မည္ကုိ ေတြးမေနပါနဲ႔

လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ မိမိတို႔အား အျခားသူေတြက ဘယ္လုိမ်ား ထင္ၾကပါလိမ့္နည္းဟူေသာ စိုးရိမ္ ပူပန္ျခင္းျဖင့္ မိမိတုိ႔၏အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ျဖဳန္းေနၾကေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ရသည္။ အျခား လူ မ်ား၏ ေခါင္းေတြထဲမွာ ဘာေတြရွိေနၾကပါလိမ့္ဟူ၍ မည္သူမွ် စိုးရိမ္ပူပန္မျဖစ္ခဲ့ဘူး ဆိုပါလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔၏ ေနထုိင္မႈဘ၀ ႏွင့္ မိမိတို႔၏အလုပ္မ်ားတြင္ ၃၃ ရာခုိင္ႏႈန္း ပို၍ ထိေရာက္အက်ဳိးရွိစြာ လုပ္လာ ႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္သည္။

၃၃ ရာခုိင္ႏႈန္းကို ဘယ္လုိရပါသလဲဟု ေမးဖြယ္ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သိပၸံပညာရွင္တစ္ဦးျဖစ္   သည္ႏွင့္ အညီ ကိန္းဂဏန္းအတိအက်ျဖင့္ ေျပာျခင္းကိုသာ သေဘာက်သည္။ ဘာေၾကာင့္ ဤအေျဖ ရသနည္း ဆိုသည္ကို သက္ေသျပႏုိင္ခ်င္မွေတာ့ ျပႏုိင္ပါမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၃၃ ရာခုိင္ႏႈန္းႏွင့္ပဲ ေျပာ လုိက္ၾကပါစို႔။
ကၽြန္ေတာ္၏သုေတသနအဖြဲ႕ထဲမွာ လုပ္သူမွန္သမွ် ကၽြန္ေတာ္ ဤသို႔ေျပာေလ့ရွိသည္။ "ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေတြစဥ္းစားေနပါလိမ့္လို႔ ေတြးၿပီး စိတ္ပူမေနၾကနဲ႔၊ ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး ေခါင္းထဲမွာ ရွိတာ ကို ခင္ဗ်ားတုိ႔ သိေစရပါမယ္"

ထုိသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔အား ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ရွိသည့္အတိုင္း ေျပာလုိက္ျခင္းသည္ တစ္ခုခုႏွင့္ ပက္သတ္၍ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မခ်မ္းသာေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဟု အဓိပၸာရေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္က စကားေျပာ သည့္အခါ ပရိယာယ္မသံုးတတ္၊ သြယ္၀ုိက္မေနဘဲ တည့္တည့္ေျပာတတ္သည္။ အေကာင္း ဘက္ ကေန ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ ဤသုိ႔ျပဳတတ္ျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္လူေတြအား စိတ္ေအးသက္သာျဖစ္ ေစႏုိင္သည္ဟု ဆိုရမည္။ "ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ်မေျပာရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘာမွ်ပူစရာမလို"ဟု သူတို႔အား ေျပာထား သည့္ႏွယ္ ျဖစ္ပါသည္။

ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္၏ေဖာ္ျပပါ အျပဳအမူကုိ သေဘာက်လာ ၾကသည္။ "ရန္ဒီ ဘာမ်ားစဥ္းစားေနပါလိမ့္"ဟူ၍ စဥ္းစားေနရျခင္းအားျဖင့္ သူတို႔သည္ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ျဖဳန္းမေနရေတာ့ေပ၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ အမ်ားအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနတတ္ သည္မွာ "ငါ့သုေတသနအဖြဲ႕ထဲမွာ အျခားလူေတြထက္ ၃၃ ရာခုိင္ႏႈန္း ပိုမိုထိေရာက္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္တဲ့ လူေတ ြရွိေနၾကတယ္"ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ယင္းသည္ကား ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲတြင္ ရွိေနေသာအရာျဖစ္ေပ သည္။

အခန္း ၃၅
အတူတူထိုင္ျခင္းျဖင့္ စပါ

ကၽြန္ေတာ္သည္ အျခားသူမ်ားႏွင့္ အလုပ္အတူတူလုပ္သည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဖဲ၀ိုင္းတစ္ခုတြင္ အတူတူထုိင္ေနသူမ်ားအျဖစ္ စိတ္ကူးၾကည့္တတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဖဲခ်ပ္ေတြအား လံုးကို စားပြဲေပၚမွာ လွန္လ်က္သားခ်ျပထားလုိစိတ္ ရွိသည္။ ကိုယ္ႏွင့္အတူ ကစားေဖာ္မ်ားကိုလည္း "ကဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီတစ္လွည့္မွာ စုေပါင္းၿပီး ဘာလုပ္လုိ႔ရၾကမလဲဟင္"ဟု ေျပာခ်င္၏။
အစုအဖြဲ႔ တစ္ခုအတြင္း ၌ အလုပ္ကုိေကာင္းစြာ လုပ္ႏုိင္စြမ္းရွိျခင္းသည္ အလုပ္ေလာကမွာေရာ၊ မိသားစု ဘ၀ မွာပါ တကယ္အေရးလည္းႀကီး လုိလည္းလုိအပ္သည့္ အရည္အခ်င္းတစ္ခုျဖစ္သည္။ ဤအရည္အ ခ်င္းမ်ား ရရွိေအာင္ သင္ေပးႏိုင္ရန္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္တပည့္ေက်ာင္းသားမ်ားအား လုပ္ငန္းစီမံခ်က္မ်ားကို ေဆာင္ရြက္ေစသည့္အခါ အသင္းလိုက္၊ အဖြဲ႕လုိက္ ေဆာင္ရြက္ေစသည္။

ႏွစ္ကာလမ်ား ၾကာလာေသာအခါ တိုးတက္လာေသာ အစုလုိက္အဖြဲ႕လုိက္ ေဆာင္ရြက္တတ္မႈမ်ား သည္ ကၽြန္ေတာ့္ အဖုိ႔ ေဆးစြဲသည့္အစြဲမ်ဳိးကဲ့သို႔ေသာ အစြဲတစ္ခုလိုျဖစ္လာခဲ့သည္။ စာသင္ႏွစ္၀က္၏ တစ္ခုစီ ပထမရက္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အတန္းကို တစ္ဖြဲ႕လွ်င္ ေလးေယာက္စီပါသည့္ အဖြဲ႕ ၁၂ ဖြဲ႕ခြဲေပးလုိက္သည္။ ဒုတိယႏွစ္ က်ေတာ့ "အစုအဖြဲ႕တစ္ခုအတြင္း၌ ေအာင္ျမင္စြာ လုပ္ ေဆာင္နည္း"ဟူ၍ ေခါင္းစဥ္တပ္ခါ ေရးထားေသာ စာတစ္မ်က္ႏွာပါ လက္ကမ္းစာရြက္ကေလး တစ္ ရြက္စီကုိ တပည့္မ်ားအား ေပးသည္။ ထုိစာရြက္တြင္ ေရးထားသည့္အတုိင္း တစ္ေၾကာင္းျခင္းဖတ္သြား ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ ေက်ာင္းသား မ်ားကမူ ကၽြန္ေတာ့္နည္းမ်ားက သူတို႔ႏွင့္မတူူ အဆင့္နိမ့္သည္ဟု အထင္ ေရာက္၏။ "ဘာေတြလည္းဟ"ဟု အ့ံၾသ ၾကသည္။ သူတို႔က အျခားသူမ်ားႏွင့္ မည္သို႔မည္ပံု လက္တြဲ ေဆာင္ရြက္သြားရမည္ကုိ သူတုိ႔ သိၿပီးသား ဟု ယူဆၾက၏။ သည္နည္းေတြက ကႀကီး ခေခြးတန္း က တည္းက သူတို႔သင္လာခဲ့ၿပီးသားပါ။ သည္ ဘာမဟုတ္ ညာမဟုတ္နည္းေတြ မလုိပါဘူးဟု ထင္ၾကေလ သည္။

သို႔ရာတြင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိမထားၾကသူ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုကမူ ကၽြန္ေတာ္ေပးသည့္ အၾကံ ဥာဏ္ကုိ လိုလားစြာ လက္ခံၾကသည္။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္သည္ သူတို႔ကုိ အေျခခံအုတ္ျမစ္အခ်က္ ေတြကို သင္ေပးရန္ ႀကဳိးစားေနျခင္းပါကလားဟု သေဘာေပါက္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္နည္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အားကစားနည္းျပ ဆရာ ဂရာဖာမ္ ေဘာလံုးမပါဘဲ ေလ့က်င့္ခန္းဆင္းခုိင္းသည္ႏွင့္ ခပ္ဆင္ ဆင္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေပးထားသည့္ အၾကံေပးခ်က္မ်ားသည္ ေအာက္ပါတို႔ပါ၀င္သည္။

လူမ်ားႏွင့္ေတြ႕သည္အခါ မွန္မွန္ကန္ကန္ေတြ႕ပါ။
လူတစ္ဦး ႏွင့္ တစ္ဦး မိတ္ဆက္ျခင္းမွ စသည္။ ဆက္သြယ္ႏိုင္သည့္အခ်က္အလက္ဖလွယ္ပါ။ လူတစ္စံု တစ္ဦး ႏွင့္ ေတြ႕ရာတြင္ ထိုသူ၏နာမည္ကို အရွည္အတိုင္း အသံထြက္တတ္ပါေစ။
ႏွစ္ဦးစလံုး မွာ ရွိေသာ တူရာကိုရွာေဖြပါ။

အျခားသူမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံရာတြင္ သူႏွင့္ကုိယ္ တူတာမ်ားကုိ အျမဲတမ္းလုိလို ရွာေဖြၾကည့္ႏုိင္သည္။ ဤသုိ႔ ျပဳႏုိင္ေသာအားျဖင့္ သင္ႏွင့္ ထိုသူတို႔အၾကား ရွိေနေသာ မတူကြဲျပားမႈမ်ားကုိ ေျဖရွင္းရာတြင္ ပို မို လြယ္ကူ သြားသည္။ အားကစားသည္ လူမ်ဳိးေရးႏွင့္ ဂုဏ္ဓနတို႔ကုိ ျခားထားသည့္စည္းမ်ားကုိ ျဖတ္ ေက်ာ္ သြားႏုိင္သည္။ အျခားတူရာ ဘာမွ်မရွိဟုဆိုေသာ္မွလည္း ရာသီဥတုကုိ ခံစားၾကရာတြင္ကား တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး တူၾကသည္။

ေတြ႕ဖုိ႔အသင့္ေတာ္ဆံုး အေျခအေနတြင္ ေတြ႕ႏုိင္ေအာင္ ႀကဳိးစားပါ။
တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေတြ႕မည့္အခ်ိန္တြင္ မည္သူမွ်ဆာေလာင္ေနျခင္း၊ ေအးေနျခင္း သို႔မဟုတ္ ေမာပန္း ေနျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္မေနပါေစႏွင့္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ စားရင္းေသာက္ရင္း ေတြ႕ဆံုပါ။ အစားအေသာက္သည္ ေတြ႕ဆံုျခင္းကုိ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေစသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ေဟာလိ၀ုဒ္မွာဆိုလွ်င္ ေန႔လယ္စာစားရင္း ေတြ႕ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
လူတုိင္း ေျပာပါေစ။

တစ္ဖက္သား စကားမဆံုးမီ ၀င္မေျပာပါႏွင့္။ က်ယ္က်ယ္ေျပာျခင္း၊ ျမန္ျမန္ေျပာျခင္းတို႔သည္ ကိုယ္ေျပာ လုိသည့္ အယူအဆ ကို ပိုေကာင္းလာေအာင္ ျပဳမေပးႏုိင္ပါ။
အခ်င္းခ်င္း ခ်ီးမြမ္းပါ။
တဆက္တည္း ေျပာသြားသည့္ စကားပင္ျဖစ္ေစ ထုိအထဲ၌ ခ်ီးမြမ္းေျပာဆိုဖုိ႔ ေကာင္းတာေလးေတြပါႏုိင္ ရာ ယင္းကုိ ရွာပါ။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လွ်င္ အဆိုးဆံုးအယူအဆဟု ဆုိႏိုင္သည္မွာပင္ ေကာင္းတာ ေလး ေတြက ပါပါသည္။
ကိုယ္ေျပာမည့္စကားကုိ ေမးခြန္းအျဖစ္ေျပာင္းပါ။

"ကၽြန္ေတာ္တို႔ A ကိုပဲ လုပ္သင့္တယ္၊ B မလုပ္သင့္ဘူးထင္တယ္"ဟု ေျပာမည့္အစား၊ "B ကိုမလုပ္ဘဲ  A ကို လုပ္လုိက္လွ်င္ ဘယ္လုိေနမလဲဟင္"ဟု ေျပာၾကည့္ပါ။ ထိုသို႔ေျပာဆိုျခင္းမ်ဳိးသည္ ကိုယ္ေရြး ခ်ယ္ထားတာ ကို ကာကြယ္ေျပာဆိုေနျခင္းမ်ဳိးထက္ ဘယ္လုိလုပ္ရင္ သင့္မည္ဟူေသာ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ဳိး ကို ေပးလာေစႏုိင္သည္။
ကၽြန္ေတာ္၏အတန္းအၿပီးသတ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္က တပည့္မ်ားကုိ ေျပာသည္။ ဆရာေတာ့ ေက်ာင္း တက္ မတက္ စာရင္းေကာက္ယူနည္းေကာင္းတစ္ခုေတာ့ ေတြ႕ထားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပျခင္းျဖစ္ပါ သည္။ "မင္း တုိ႔ကုိ အဖြဲ႕လုိက္ေခၚတာက ဆရာအဖုိ႔ ပိုလြယ္တယ္ကြာ"ဟုဆိုကာ "အဖြဲ႕တစ္ လက္ ေထာင္ပါ။ အဖြဲ႕ႏွစ္ . . . "ဟု ေခၚလုိက္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္က တစ္ဖြဲ႕ခ်င္းေခၚလုိက္သည့္အခါ လက္မ်ားေျမႇာက္ျပလာၾကသည္။ "သည္နည္းႏွင့္ပက္ သတ္လုိ႔ တစ္ခုခု သတိျပဳမိတဲ့လူ ဘယ္သူရွိလဲဟင္"ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးသည္။ မည္သူမွ်မေျဖ။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က အဖြဲ႕လုိက္ တပ္ေခၚလုိက္သည္။ "အဖြဲ႕တစ္ . . ?၊ အဖြဲ႕ႏွစ္ . . ?၊ အဖဲြ႕သံုး . .?" တစ္ခန္းလံုး ထဲမွ လက္ေတြ ေျမႇာက္တက္လာၾကေလသည္။
တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားထံမွလုိခ်င္တာရေအာင္ စိတ္၀င္စားဖြယ္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ နည္းေတြလည္း သံုးခ်င္ သံုးရတတ္၏။ အထူးသျဖင့္ "ငါတုိ႔ ဒါေတြကို အားလံုးတတ္ၿပီး၊ သိၿပီးသား"ဟူ ၍ ထင္ေနေသာအရာ ျပႆနာမ်ားတြင္ ထိုသို႔သံုးရသည္။ ေအာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သံုးခဲ့သည့္ နည္းကို ၾကည့္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္သည္ မည္သူလာ မလာ စာရင္းေကာက္ယူသည့္အလုပ္ကုိ ဆက္လုပ္ေနရင္းမွ အဆံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အသံကုိ ျမႇင့္၍ ေမးလုိက္သည္။ "ကဲ၊ မင္းတို႔ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ဘာေၾကာင့္ထုိင္ ေနၾကတာတံုး" တစ္ဖန္ ဆက္လက္ေမးလုိက္သည္။ "မင္းတုိ႔ ကုိယ္ပါတဲ့အဖြဲ႕ထဲက လူေတြနဲ႔ ဘာ ေၾကာင့္ အတူတူထုိင္မေနရတာတံုး"

အခ်ဳိ႕က ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဆိုးျခင္းမွာ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈအတြက္ စိတ္ဆိုးျခင္းဟု သိၾကေသာ္လည္း က်န္လူအားလံုးက ကၽြန္ေတာ္ တကယ္စိတ္ဆိုးေနတာဟု ယူဆၾကသည္။ "ဆရာ၊ အခု ဒီအခန္းထဲက ထြက္သြားမယ္"ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာသည္။ "စကၠန္႔ ၆၀ အတြင္း ျပန္လာခဲ့မယ္၊ ဆရာ ျပန္လာတဲ့အ ခါ မင္းတုိ႔ ကိုယ့္အဖြဲ႕လုိက္အတုိင္း ထုိင္ေနၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္၊ အားလံုးနားလည္ရဲ႕လား"ဟု လည္း ဆက္ေျပာကာ ကၽြန္ေတာ္ အခန္းထဲမွထြက္သြားသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ကိုယ့္စာအုပ္၊ လြယ္အိတ္ စသည္တုိ႔ကို ေကာက္သိမ္းၾကကာ ကိုယ့္အစုနဲ႔ကုိယ္ ျပန္လည္ေနရာယူၾကႏွင့္ အခန္းထဲ၌ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္၍ က်န္ရစ္သည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ၾကားရ၏။

ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေရာက္လာသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ေပးထားသည့္အစု အဖြဲ႕လုိက္ အလုပ္ လုပ္နည္း အၾကံေပးခ်က္မ်ားသည္ သူတို႔၏အသိဥာဏ္ႏွင့္ သူတို႔၏ရင့္က်က္မႈကို ေစာ္ကားရန္မဟုတ္၊ သူတို႔သည္ ကိုယ့္အဖြဲ႕ထဲမွ ကိုယ္ႏွင့္တြဲဖက္လုပ္ကုိင္ရသူမ်ားႏွင့္ အတူတူထုိင္ဖုိ႔လုိသည္ဟူေသာ အရာကို မလုပ္မိၾကေၾကာင္းကုို ျပသလုိျခင္းမ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပပါသည္။ ဤသို႔ မိမိတို႔လစ္ဟာ ခ်က္ကို သိလိုက္ရေသာအားျဖင့္ က်န္အေျခခံအခ်က္ေတြကိုပါ ျပန္လည္သံုးသပ္ႏုိင္ရာမွ အက်ဴိးမ်ားရ လာႏုိင္ေၾကာင္းလည္း ရွင္းျပလုိက္ပါသည္။
ေနာက္အတန္းမွာေရာ၊ စာသင္ႏွစ္၀က္၏က်န္အခ်ိန္မ်ားတြင္ပါ ကၽြန္ေတာ့္တပည့္မ်ားသည္ ကုိယ့္အဖြဲ႕ ၀င္မ်ားႏွင့္ အတူ ထုိင္သြားၾကေလေတာ့သည္။

ဆက္ရန္
.