ထိုသို႔ေနထုိင္ၾကရာမွ ကိုျမင့္ညဳိတုိ႔ေရာက္လာၾကသည္။ ညာေမတင္ကို ျမင္ေတြ႕သြားၾကသည္ သို႔ေသာ္ ညာေမတင္ ႏွင့္ ခင္ေမာင္ေအးတို႔ေနထုိင္ၾကသည့္ ဂူရွိရာသို႔ ကိုျမင့္ညဳိတို႔က မလာၾကဘဲ ေနာက္ေၾကာင္း လွည့္ျပန္သြား ၾကေသာအခါ ခင္ေမာင္ေအးႏွင့္ ညာေမတင္တုိ႔သည္ စိတ္ေအးသြားၾက သည္။ သူတို႔ကို ရန္ျပဳမည့္ သတၱ၀ါမ်ားမဟုတ္ဟု ယူဆလုိက္ၾကသည္။
ကိုုျမင့္ညဳိတို႔ျပန္ၾကသည့္ေန႔မွာ ညာေမတင္သည္ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ခ်စ္ခင္ေနေသာ ကိုျမင့္ညဳိတို႔ ေနထုိင္ရာကို လွ်ဳိ႕၀ွက္ေသာ ေနရာမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ေရွ႕ကသြားေသာ လူစုႏွင့္ခြဲကာ ေနာက္ဆံုး က တေယာက္ထဲ ေျဖးေျဖးေအးေအးလုိက္သြားေသာ ကိုျမင့္ညဳိကုိ ျခံဳခုိကြယ္၀ွက္ခါ မ်က္ေခ်မျပတ္ လုိက္ၾကည့္ ခဲ့သည္။ ေနာက္ကလုိက္ၾကည့္ရသည္ကို အားမရေသာေၾကာင့္ ကိုျမင့္ညဳိမ်က္ႏွာကုိ ျမင္ရ ေစရန္ နံေဘးက လုိက္ၾကည့္ သည္။ ထုိအခိုက္ ကိုျမင့္ညဳိက ညာေမတင္ကုိ ေတြ႕သြားျခင္းျဖစ္သည္။
ကိုျမင့္ညဳိေတြ႕သြားေၾကာင္းကုိ ညာေမတင္ သိသည္။ သို႔ေသာ္ ညာေမတင္သည္ ကိုျမင့္ညဳိကို ေၾကာက္ရြ႕ံ ေသာ စိတ္မ်ဳိး မေပၚခဲ့ေခ်။ ကိုျမင့္ညဳိက ရန္မူသည့္အရိပ္အေရာင္ လံုး၀မရွိဘဲ သူ႔ကို ႏူးညံ ေသာ မ်က္ႏွာ ျဖင့္ ၾကည့္သလို ညာေမတင္ကလဲ ကိုျမင့္ညဳိမ်က္ႏွာကို မ်က္ေတာင္မခတ္ ၾကည့္ေန သည္။
ထုိအခ်ိန္က ခင္ေမာင္ေအးကသာ အခ်က္ေပးသံမျပဳ ျပန္မေခၚဘဲေနလွ်င္ ညာေမတင္သည္ ကိုျမင့္ညဳိ ရွိရာ ကို ေရာက္ေအာင္ျခံဳထဲက ထြက္လာမိမည္ေကာင္း ထြက္လာမိမည္လား မေျပာတတ္ေခ်။
အစာ ရွာရာမွ ျပန္လာေသာ ခင္ေမာင္ေအးက ဂူပတ္၀န္းက်င္မွာ ညာေမတင္ကို မေတြ႕ေသာ အခါ ကိုျမင့္ညဳိ တို႔ ေနထုိင္ရာသို႔သြားေရာက္ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနၿပီဟု အတပ္ေတြးလုိက္သည္။ ထိုေၾကာင့္ လွ်င္ျမန္စြာ လုိက္လာခဲ့သည္။ ကိုျမင့္ညဳိတုိ႔ စခန္းသိမ္းထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထုိသတၱ၀ါေတြ ထြက္သြား လွ်င္ ညာေမတင္ ဘယ္ေနရာေရာက္ေနသနည္း။ အဖမ္းခံသြားရျခင္းေတာ့ မဟုတ္ႏုိင္ဟု ေတြးကာ ညာေမတင္ကို သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္းသာ နားလည္ေသာအခ်က္ေပးသံျပဳ ေခၚလုိက္ျခင္းျဖစ္ သည္။
ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္ထဲေနၿပီး တဦးကုိတဦး အသက္ေပးထားသည့္ အေဖာ္မြန္ ခင္ေမာင္ေအး ၏ အသံ ကို ၾကားလုိက္ရေသာ ညာေမတင္သည္ ကိုျမင့္ညဳိ ကုိ ဆက္လက္ၾကည့္႐ႈေနျခင္း မျပဳႏုိင္ေတာ့ဘဲ ခင္ေမာင္ေအး ရွိရာသို႔ ျပန္ေျပးသြားခဲ့ေလသည္။
“နင္ကလဲ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္အေ၀းႀကီးကို လုိက္ၾကည့္ရတာလဲ၊ နင့္ကို ဖမ္းသြားမွာ မ ေၾကာက္ဘူးလား”
သူ႔ အနားသို ႔ျပန္ေရာက္လာေသာ ညာေမတင္ကုိ ခင္ေမာင္ေအးက ဆီးႀကဳိလက္တြဲၿပီး ေမး သည္။
“မေၾကာက္ဖူး၊ ဟို... ငါ့စိတ္ထဲမွာ အေဖအေမလုိ ခ်စ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ သတၱ၀ါ က ငါ့ကုိမဖမ္း ဘူး၊ မသတ္ဘူး၊ ငါသိတယ္”
ညာေမတင္ က ခင္ေမာင္ေအး၏ရွည္လ်ားေသာ မုတ္ဆိပ္ေမြးကုိ ျငင္သာစြာကိုင္ၿပီး ေျပာသည္။
“ကဲ...လာ၊ ဒို႔ေနရာကို ျပန္ၾကစို႔၊ ဒီတခါ နင္ႀကဳိက္တတ္တဲ့ အသီးေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕လို႔ ငါ အမ်ားႀကီး ခူးလာတယ္၊ ေနာက္ၿပီး က်ားစားထားၿပီး က်န္ေနတဲ့ အသားေတြလဲ ရလာတယ္၊ ဒို႔ မီးထဲ ထည့္ရေအာင္”
ခင္ေမာင္ေအး က ေျပာၿပီး ညာေမတင္ကုိ ခ်စ္ခင္ယုယစြာ လက္ဆြဲၿပီး သူတုိ႔ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနျမဲဂူ သုိ႔ ျပန္လာ ခဲ့ၾကသည္။
ကုိျမင့္ညဳိ တို႔လူစုက တစံုတရာ ေဘးဒုကၡမေပးဘဲ စခန္းသိမ္းၿပီး ျပန္ကုန္ၾကေသာအခါ ခင္ေမာင္ေအးႏွင့္ ညာေမတင္ တို႔သည္ ယခင္ကလိုပင္ စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ ရဲရဲ၀န္႔၀န္႔ ေနျမဲတုိင္း ေပ်ာ္ ရႊင္စြာ ေနထုိင္ခဲ႕ ၾကသည္။
သို႕ေသာ္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္သည္ သူတို႕အေဖအေမေတြ ေသခဲ့ၾကရပုံေတြ၊ သူတို႕ အေဖအေမေတြကို သတ္သြားသည့္ သတၱ၀ါေတြကိုမူ မည္သည့္အခါမွ မေမ့ေပ၊ ႏွစ္ေယာက္သား ကစားခုန္ပ်ံျခင္းမျပဳဘဲ ေအးေအး လူလူ ထိုင္စကားေျပာသည့္အခါတိုင္း ထိုအေၾကာင္းကို တေယာက္တလွည့္ ေျပာေနတတ္ ၾကသည္။
ဘခင္လူ၀ံႀကီးေသမည့္ဆဲဆဲမွာ ေပးထားခဲ့သည့္ ရန္သူ၏ လက္ေခ်ာင္းျပတ္ေလးႏွစ္ခုကို ခင္ေမာင္ေအး ႏွင့္ ညာေမတင္တို႕သည္ ေခ်ာက္ေသြ႕ေအာင္ ေနလွမ္းၿပီး ေကာင္းစြာ သိမ္းဆည္းထားသည္၊ ရန္သူ အေၾကာင္း ေျပာရင္း သတိရရင္း လက္ေခ်ာင္းေခ်ာက္ေလးႏွစ္ခုကို ထုတ္ၾကည့္ရင္း…
ဘယ္လက္ ညာလက္ဟူ၍ ခင္ေမာင္ေအးႏွင့္ ညာေမတင္တို႕ မသိေသာ္လဲ သူတို႕လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ ၾကည့္ၾကေသာအခါ ဘယ္ဘက္လက္သူႂကြယ္ႏွင့္ လက္သန္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ အရင္းက ျပတ္သည္ မဟုတ္ ဘဲ အဖ်ားဘက္ အဆစ္ ႏွစ္ဆစ္ဆီကသာ ျပတ္ေၾကာင္း၊ ရန္သူ၏ လက္တြင္း အရင္းဘက္မွာ လက္တဆစ္ စီ အငုတ္က်န္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာမွတ္မိေန သိေနၾကသည္။
ထို႕ေၾကာင့္သာလွ်င္ ညာေမတင္သည္ ကိုထြန္းအံ့ကိုဘေသာ္ႏွင့္ ကိုျမင့္ညိဳကို ျမင္လိုက္သည္ဆိုလွ်င္ လက္ေခ်ာင္းကို ဂရုစိုက္ သတိထားၾကည့္သည္၊ မျပတ္ဘဲ ပကတိ အေကာင္းအတိုင္းျမင္ေသာအခါ လူ၀ံႀကီး ေမာင္ႏွံ ကို သတ္သူေတြမဟုတ္ဟု ယူဆ၏၊ လတ္ျပတ္သူေလာက္သာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မွတ္ထားၿပီး အေပါင္းအပါ ရန္ ကုိုမူ တသိမထားမိ ဂရုမစိုက္မိေတာ့ေခ်။
ကိုျမင့္ညိဳတို႕ စခန္းသိမ္းျပန္သြားၾကသည္မွာ ေျခာက္လပင္ ရွိေနခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခင္ေမာင္ေအးႏွင့္ ညာေမတင္ တုိ႕သည္ ကိုျမင့္ညိဳကို ေမ့ေနၾကေလၿပီ။
ပန္းေတြ မပြင့္ေတာ့ေသာ္လဲ ေ၀ဆာအုပ္ဆိုင္းေနေသာ ပန္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ ညာေမတင္ ေအးေဆးစြာ သြား ေနတတ္သည္၊ ကိုဘေသာ္ႏွင့္ ကိုထြန္းအံ့တို႕က သူ႕ကို ဦးဆုံးျမင္ေတြ႕သြားသည့္ ကမၻားယံေအာက္ စမ္းေခ်ာင္း ကမ္းပါး မွာ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ ဖူးပြင့္သည့္ ပန္းနီနီရဲရဲေတြကို စိန္ေျပနေျပ ခူးကာ ေအးေအးလူလူ သြားေန တတ္သည္။
ေဘးရန္ မရွိေတာ့သည္ေၾကာင့္ ခင္ေမာင္ေအးကလဲ ညာေမတင္ စိတ္တိုင္းက်ျဖစ္ေစရန္ အလို လိုက္ ထားသည္။ သို႕ေသာ္ ညာေမတင္က တေယာက္တည္းမသြားေခ်၊ ခင္ေမာင္ေအးလိုက္သည့္အခါမွသာ သြားသည္၊ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကား ခုိင္ၿမဲလြန္းသည္၊ တြယ္တာၾကင္နာမႈ ႀကီးလြန္းသည္၊ တေယာက္ ကို တေယာက္ ၾကင္နာမႈကား အတိုင္းအဆမရွိေတာ့ေခ်။
သူတို႕ေနထိုင္ရာ သီးသန္႕ကမၻာေလးကို မည္သည့္ ရန္သူမွ မလာၾကေတာ့ဟု ႏွစ္ေယာက္လုံး စိတ္ခ် လက္ခ် ယုံၾကည္ကာ စိတ္လက္ေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ၾကေသာ ခင္ေမာင္ေအးႏွင့္ ညာေမတင္တို႕သည္…..
ကိုုျမင့္ညဳိတို႔ျပန္ၾကသည့္ေန႔မွာ ညာေမတင္သည္ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ခ်စ္ခင္ေနေသာ ကိုျမင့္ညဳိတို႔ ေနထုိင္ရာကို လွ်ဳိ႕၀ွက္ေသာ ေနရာမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ေရွ႕ကသြားေသာ လူစုႏွင့္ခြဲကာ ေနာက္ဆံုး က တေယာက္ထဲ ေျဖးေျဖးေအးေအးလုိက္သြားေသာ ကိုျမင့္ညဳိကုိ ျခံဳခုိကြယ္၀ွက္ခါ မ်က္ေခ်မျပတ္ လုိက္ၾကည့္ ခဲ့သည္။ ေနာက္ကလုိက္ၾကည့္ရသည္ကို အားမရေသာေၾကာင့္ ကိုျမင့္ညဳိမ်က္ႏွာကုိ ျမင္ရ ေစရန္ နံေဘးက လုိက္ၾကည့္ သည္။ ထုိအခိုက္ ကိုျမင့္ညဳိက ညာေမတင္ကုိ ေတြ႕သြားျခင္းျဖစ္သည္။
ကိုျမင့္ညဳိေတြ႕သြားေၾကာင္းကုိ ညာေမတင္ သိသည္။ သို႔ေသာ္ ညာေမတင္သည္ ကိုျမင့္ညဳိကို ေၾကာက္ရြ႕ံ ေသာ စိတ္မ်ဳိး မေပၚခဲ့ေခ်။ ကိုျမင့္ညဳိက ရန္မူသည့္အရိပ္အေရာင္ လံုး၀မရွိဘဲ သူ႔ကို ႏူးညံ ေသာ မ်က္ႏွာ ျဖင့္ ၾကည့္သလို ညာေမတင္ကလဲ ကိုျမင့္ညဳိမ်က္ႏွာကို မ်က္ေတာင္မခတ္ ၾကည့္ေန သည္။
ထုိအခ်ိန္က ခင္ေမာင္ေအးကသာ အခ်က္ေပးသံမျပဳ ျပန္မေခၚဘဲေနလွ်င္ ညာေမတင္သည္ ကိုျမင့္ညဳိ ရွိရာ ကို ေရာက္ေအာင္ျခံဳထဲက ထြက္လာမိမည္ေကာင္း ထြက္လာမိမည္လား မေျပာတတ္ေခ်။
အစာ ရွာရာမွ ျပန္လာေသာ ခင္ေမာင္ေအးက ဂူပတ္၀န္းက်င္မွာ ညာေမတင္ကို မေတြ႕ေသာ အခါ ကိုျမင့္ညဳိ တို႔ ေနထုိင္ရာသို႔သြားေရာက္ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနၿပီဟု အတပ္ေတြးလုိက္သည္။ ထိုေၾကာင့္ လွ်င္ျမန္စြာ လုိက္လာခဲ့သည္။ ကိုျမင့္ညဳိတုိ႔ စခန္းသိမ္းထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထုိသတၱ၀ါေတြ ထြက္သြား လွ်င္ ညာေမတင္ ဘယ္ေနရာေရာက္ေနသနည္း။ အဖမ္းခံသြားရျခင္းေတာ့ မဟုတ္ႏုိင္ဟု ေတြးကာ ညာေမတင္ကို သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္းသာ နားလည္ေသာအခ်က္ေပးသံျပဳ ေခၚလုိက္ျခင္းျဖစ္ သည္။
ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္ထဲေနၿပီး တဦးကုိတဦး အသက္ေပးထားသည့္ အေဖာ္မြန္ ခင္ေမာင္ေအး ၏ အသံ ကို ၾကားလုိက္ရေသာ ညာေမတင္သည္ ကိုျမင့္ညဳိ ကုိ ဆက္လက္ၾကည့္႐ႈေနျခင္း မျပဳႏုိင္ေတာ့ဘဲ ခင္ေမာင္ေအး ရွိရာသို႔ ျပန္ေျပးသြားခဲ့ေလသည္။
“နင္ကလဲ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္အေ၀းႀကီးကို လုိက္ၾကည့္ရတာလဲ၊ နင့္ကို ဖမ္းသြားမွာ မ ေၾကာက္ဘူးလား”
သူ႔ အနားသို ႔ျပန္ေရာက္လာေသာ ညာေမတင္ကုိ ခင္ေမာင္ေအးက ဆီးႀကဳိလက္တြဲၿပီး ေမး သည္။
“မေၾကာက္ဖူး၊ ဟို... ငါ့စိတ္ထဲမွာ အေဖအေမလုိ ခ်စ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ သတၱ၀ါ က ငါ့ကုိမဖမ္း ဘူး၊ မသတ္ဘူး၊ ငါသိတယ္”
ညာေမတင္ က ခင္ေမာင္ေအး၏ရွည္လ်ားေသာ မုတ္ဆိပ္ေမြးကုိ ျငင္သာစြာကိုင္ၿပီး ေျပာသည္။
“ကဲ...လာ၊ ဒို႔ေနရာကို ျပန္ၾကစို႔၊ ဒီတခါ နင္ႀကဳိက္တတ္တဲ့ အသီးေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕လို႔ ငါ အမ်ားႀကီး ခူးလာတယ္၊ ေနာက္ၿပီး က်ားစားထားၿပီး က်န္ေနတဲ့ အသားေတြလဲ ရလာတယ္၊ ဒို႔ မီးထဲ ထည့္ရေအာင္”
ခင္ေမာင္ေအး က ေျပာၿပီး ညာေမတင္ကုိ ခ်စ္ခင္ယုယစြာ လက္ဆြဲၿပီး သူတုိ႔ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနျမဲဂူ သုိ႔ ျပန္လာ ခဲ့ၾကသည္။
ကုိျမင့္ညဳိ တို႔လူစုက တစံုတရာ ေဘးဒုကၡမေပးဘဲ စခန္းသိမ္းၿပီး ျပန္ကုန္ၾကေသာအခါ ခင္ေမာင္ေအးႏွင့္ ညာေမတင္ တို႔သည္ ယခင္ကလိုပင္ စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ ရဲရဲ၀န္႔၀န္႔ ေနျမဲတုိင္း ေပ်ာ္ ရႊင္စြာ ေနထုိင္ခဲ႕ ၾကသည္။
သို႕ေသာ္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္သည္ သူတို႕အေဖအေမေတြ ေသခဲ့ၾကရပုံေတြ၊ သူတို႕ အေဖအေမေတြကို သတ္သြားသည့္ သတၱ၀ါေတြကိုမူ မည္သည့္အခါမွ မေမ့ေပ၊ ႏွစ္ေယာက္သား ကစားခုန္ပ်ံျခင္းမျပဳဘဲ ေအးေအး လူလူ ထိုင္စကားေျပာသည့္အခါတိုင္း ထိုအေၾကာင္းကို တေယာက္တလွည့္ ေျပာေနတတ္ ၾကသည္။
ဘခင္လူ၀ံႀကီးေသမည့္ဆဲဆဲမွာ ေပးထားခဲ့သည့္ ရန္သူ၏ လက္ေခ်ာင္းျပတ္ေလးႏွစ္ခုကို ခင္ေမာင္ေအး ႏွင့္ ညာေမတင္တို႕သည္ ေခ်ာက္ေသြ႕ေအာင္ ေနလွမ္းၿပီး ေကာင္းစြာ သိမ္းဆည္းထားသည္၊ ရန္သူ အေၾကာင္း ေျပာရင္း သတိရရင္း လက္ေခ်ာင္းေခ်ာက္ေလးႏွစ္ခုကို ထုတ္ၾကည့္ရင္း…
ဘယ္လက္ ညာလက္ဟူ၍ ခင္ေမာင္ေအးႏွင့္ ညာေမတင္တို႕ မသိေသာ္လဲ သူတို႕လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ ၾကည့္ၾကေသာအခါ ဘယ္ဘက္လက္သူႂကြယ္ႏွင့္ လက္သန္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ အရင္းက ျပတ္သည္ မဟုတ္ ဘဲ အဖ်ားဘက္ အဆစ္ ႏွစ္ဆစ္ဆီကသာ ျပတ္ေၾကာင္း၊ ရန္သူ၏ လက္တြင္း အရင္းဘက္မွာ လက္တဆစ္ စီ အငုတ္က်န္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာမွတ္မိေန သိေနၾကသည္။
ထို႕ေၾကာင့္သာလွ်င္ ညာေမတင္သည္ ကိုထြန္းအံ့ကိုဘေသာ္ႏွင့္ ကိုျမင့္ညိဳကို ျမင္လိုက္သည္ဆိုလွ်င္ လက္ေခ်ာင္းကို ဂရုစိုက္ သတိထားၾကည့္သည္၊ မျပတ္ဘဲ ပကတိ အေကာင္းအတိုင္းျမင္ေသာအခါ လူ၀ံႀကီး ေမာင္ႏွံ ကို သတ္သူေတြမဟုတ္ဟု ယူဆ၏၊ လတ္ျပတ္သူေလာက္သာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မွတ္ထားၿပီး အေပါင္းအပါ ရန္ ကုိုမူ တသိမထားမိ ဂရုမစိုက္မိေတာ့ေခ်။
ကိုျမင့္ညိဳတို႕ စခန္းသိမ္းျပန္သြားၾကသည္မွာ ေျခာက္လပင္ ရွိေနခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခင္ေမာင္ေအးႏွင့္ ညာေမတင္ တုိ႕သည္ ကိုျမင့္ညိဳကို ေမ့ေနၾကေလၿပီ။
ပန္းေတြ မပြင့္ေတာ့ေသာ္လဲ ေ၀ဆာအုပ္ဆိုင္းေနေသာ ပန္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ ညာေမတင္ ေအးေဆးစြာ သြား ေနတတ္သည္၊ ကိုဘေသာ္ႏွင့္ ကိုထြန္းအံ့တို႕က သူ႕ကို ဦးဆုံးျမင္ေတြ႕သြားသည့္ ကမၻားယံေအာက္ စမ္းေခ်ာင္း ကမ္းပါး မွာ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ ဖူးပြင့္သည့္ ပန္းနီနီရဲရဲေတြကို စိန္ေျပနေျပ ခူးကာ ေအးေအးလူလူ သြားေန တတ္သည္။
ေဘးရန္ မရွိေတာ့သည္ေၾကာင့္ ခင္ေမာင္ေအးကလဲ ညာေမတင္ စိတ္တိုင္းက်ျဖစ္ေစရန္ အလို လိုက္ ထားသည္။ သို႕ေသာ္ ညာေမတင္က တေယာက္တည္းမသြားေခ်၊ ခင္ေမာင္ေအးလိုက္သည့္အခါမွသာ သြားသည္၊ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကား ခုိင္ၿမဲလြန္းသည္၊ တြယ္တာၾကင္နာမႈ ႀကီးလြန္းသည္၊ တေယာက္ ကို တေယာက္ ၾကင္နာမႈကား အတိုင္းအဆမရွိေတာ့ေခ်။
သူတို႕ေနထိုင္ရာ သီးသန္႕ကမၻာေလးကို မည္သည့္ ရန္သူမွ မလာၾကေတာ့ဟု ႏွစ္ေယာက္လုံး စိတ္ခ် လက္ခ် ယုံၾကည္ကာ စိတ္လက္ေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ၾကေသာ ခင္ေမာင္ေအးႏွင့္ ညာေမတင္တို႕သည္…..
-----------------------------------------------------------------
ကိုျမင့္ညိဳသည္ နက္ေခါင္လွေသာ ေတာေတာင္ထဲ၀ယ္ ေတာရိုင္းတိရစၦာန္ေလးလို ျဖစ္ေနရွာေသာ ႏွမေလး ကို သြားေရာက္ရွာေဖြ ေခၚေဆာင္ရန္အတြက္ လိုအပ္ေသာ ေဆာင္ရြက္မႈကို ျပဳလုပ္ရာမွာ ကံအားေလ်ာ္စြာ အားလုံးအဆင္ေျပေနသည္။
ကိုထြန္းအံ့ႏွင့္ ကိုဘေသာ္တို႕ကလဲ ကိုျမင့္ညိဳ ဘခင္ႀကီးက ေက်နပ္ေအာင္ ေထာက္ပံ့မႈကို ၾကည္ျဖဴစြာခံယူကာ ကိုျမင့္ညိဳႏွင့္ မခြဲမခြာ လိုက္ပါရန္ သေဘာတူၾကသည္။
'သားေရ…သားက ေစ့စပ္ေသခ်ာတယ္ဆိုတာကို ေဖေဖသိပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ လိုလိုမယ္မယ္ ယူသြားရမဲ့ ပစၥည္းစာရင္း ကို စစ္လိုက္ခ်င္တယ္သားရဲ႕'
'စစ္ပါေဖေဖ၊ ကၽြန္ေတာ္ သတိေမံတာ ရွိခ်င္လဲရွိေနမယ္ ေဖေဖျပန္စစ္တာ ေကာင္းပါတယ္'
ကိုျမင့္ညိဳက ေျပာေသာအခါ ဘခင္ႀကီးက သူႀကိဳတင္ေရးသားထားသည့္ ပစၥည္းစာရင္းကို တခုခ်င္းတက္ကာ ပါမပါေမးသည္။
ေတာေတာင္ထဲမွာ လိုအပ္သည့္ ေဆး၀ါးပစၥည္းအစုံ အေႏြးထည္၊ စားေသာက္ဘြယ္ရာမ်ား၊ ကိုျမင့္ညိဳလိုင္စင္ျဖင့္ ကိုင္သည့္ ေသနတ္၊ က်ည္ဆံ၊ ကိုဘေသာ္ႏွင့္ ကိုထြန္းအံ့တို႕ ကိုင္ရန္ ဓားရွည္၊ ဓားေျမႇာင္၊ ႏိုင္လြန္ႀကိဳးေခြ၊ ညာေမတင္အတြက္ လိုအပ္သည့္ပစၥည္းမ်ားစသည္တို႕ကို စံုေစ့စြာ စစ္ေဆး လိုက္သည္။
'အားလုံးစုံပါတယ္သား၊ စားေရရိကၡာအတြက္က ခ်က္ျပဳတ္ဘို႕ မလိုတဲ့ အသားေက်ာ္ေတြ စည္ဗူးေတြကို ေတာထဲ ေရာက္မွစားၾက၊ မိုးေကာင္းၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ လမ္းမွာ ၀ယ္စားသြားၾကကြဲ႕'
ဟုတ္ကဲ့ေဖေဖ၊ မိုးေကာင္းၿမိဳ႕ ေရာက္ေတာ့လဲ ေတာထဲမွာပိုၿပီးလုံလုံ ေလာက္ေလာက္ ျဖစ္ေအာင္ ထပ္ျဖည ့္၀ယ္သြားပါအုံးမယ္'
ကိုျမင့္ညိဳက ေျပာသည္။
'အထမ္းသမားငွားတာကိုလဲ စုံးစမ္းၿပီးမွ စိတ္ခ်ရမွ ငွားေနာ္'
ဘခင္ႀကီး စကားကို ကိုျမင့္ညိဳက သေဘာေပါက္ပါသည္။ မုိးေကာင္းၿမိဳ႕ေရာက္လွ်င္ ေတာင့္တင္း သန္စြမ္း ေသာ လူငွားေလးေယာက္ ရွာရမည္၊ ညာေမတင္ကို အလြယ္ႏွင့္ေခၚ၍ ရမည္မဟုတ္ေၾကာင္း ရိပ္စား မိေသာ ကိုျမင့္ညိဳက ညာေမတင္ကို ေမ့ေဆးျဖင့္ သတိလစ္ေစၿပီး ေစာင္ပုခက္ ျပဳလုပ္ကာ လူငွား ေလးေယာက္ ကို အလွည့္က်ထမ္းေစၿပီး ခရီးျပင္းျပန္ ႏွင္ရမည္ျဖစ္သည္၊ ညာေမတင္ကို ငွက္ေအာ္သံ လို အခ်က္ေပး ေခၚယူကာ ညာေမတင္၏ အသိုင္းအ၀ိုင္းသည္မည္သည့္ သတၱ၀ါမ်ိဳး၊ အဖြဲ႕အစည္းျဖစ္သည္ကို မသိရသည့္ အေလ်ာက္ ထိုအသိုင္းအ၀ိုင္းအဖြဲ႕အစည္းမွ လြတ္ကင္းေအာင္ အျမန္ဆုံး ေရွာင္ရမည္ ျဖစ္သည္။
ျပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ရမည့္ အလုပ္မ်ိဳးကုိမူ ကိုျမင့္ညိဳမလိုလားေခ်၊ သူ႕ႏွမေလးကို ဤအသက္အရြယ္ ေရာက္ေအာင္ ကယ္တင္ကူညီေမြးျမဴေစာင့္ေရွာက္ထားေသာ အသိုင္းအ၀ိုင္းကို ကိုျမင့္ညိဳ ေက်းဇူး မကန္းလိုေပ။
ညာေမတင္ကို ယူေဆာင္ရာမွာ ေမ့ေဆးကို လိုအပ္လွ်င္ သုံးရမည္ျဖစ္သည့္အတါက္ ေမ့ေဆး သုံးပုံ သုံးနည္း၊ အခ်ိန္အဆ၊ အခ်ိန္ကာလအတိုင္းအတာ၊ မေတာ္တဆ အခ်ိန္အဆ မွားယြင္း လက္လြန္ သြားေသာ္ မည္သို႕ေျဖရမည္ စသည္တို႕ကို ေမ့ေဆးပါရဂူဘြဲ႕ရထားေသာ သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္ တေယာက္ ထံမွာ အေသးစိတ္ေသခ်ာစြာ သင္ၾကားၿပီး ျဖစ္သည္။
သုံးရမည့္ ေမ့ေဆးကလဲ ပဌမတန္း အေကာင္းဆုံး ေမံေဆးကိုသုံးမွျဖစ္မည္၊ ထိုေၾကာင့္ ေမ့ေဆး ရရွိေရးကို လဲ က်ိဳးစားရသည္၊ ရန္ကုန္မွာ လိုအပ္သည္တို႕ကို ရွာေဖြျပင္ဆင္ရင္း ငါးလနီးပါး ၾကာသြားသည္။
'လူငွားလို႕ရရင္ရ မရရင္ လူငွားရွာဘိ႕ ကိစၥေၾကာင့္ သိပ္အခ်ိန္ကုန္မခံပါနဲ႕ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ထမ္းပါမယ္'
ကိုဘေသာ္ ႏွင့္ ကိုထြန္းအံ့ တို႕က အားေပးစကားေျပာၾကသည္။
သို႕ေသာ္ကိုျမင့္ညိဳသည္ ကိုဘေသာ္ ကိုထြန္းအံ႕တို႕ႏွင့္ ခရီးထြက္လာၿပီး မိုးေကာင္းၿမိဳ႕သို႕ ေရာက္ေသာ အခါ ေတာကၽြမ္းေသာ သန္သန္စြမ္းစြမ္း လူေလးေယာက္ကို ေက်နပ္ေသာအခ ေၾကးေငြေပးၿပီး ငွားရမ္း လိုေၾကာင္း ေျပာဆိုရွာေဖြရာ တပတ္မွ်အၾကာတြင္ ေတာျပစ္ ၀ါသနာပါေသာ ကခ်င္အမ်ိဳးသား ေလးေယာက္ ကို သူတို႕ေက်နပ္ေသာ အခေၾကးေငြျဖင့္ ေစ်းတဲ့သည့္အတြက္ ေတာထဲသုိ႕ ထြက္ခြာ သြားေရး သည္ အဆင္ေျပသြားသည္၊ သန္သန္မာမာ ေယာက်ာ္းႀကီး ခုႏွစ္ေယက္အဘို႕ ကိုယ့္အတြက္ ပစၥညး္ ကို ကိုယ္သည္ပိုးသြားရသည္မွာ ေျပာေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းျခင္းမရွိေခ်။
သို႕ေသာ္ ကူမြန္ေတာင္တန္း၏ ေတာင္ေျခကို သူတို႕ေရာက္သြားသည့္အခါတြင္မူ ယခင္တေခါက္ ေရာက္ခဲ့သည့္ ကာလႏွင့္ ေျခာက္လာေလာက္ ကြာျခားေနခဲ့သည္၊ လမ္းကို စမ္းတ၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနသည္ ေၾကာင့္ ေတာင္ေျခမွာ လမ္းကို မွန္းဆရင္း ရက္အနည္းငယ္ၾကာသြားသညာ္၊ ေနာက္မွ သူတို႕ ထြက္ခြာ လာခဲ့သည့္ ေျခရာ လက္ရာကို ျပန္လည္ ေတြ႕ရသည့္အတြက္ ခရီးဆက္ၾကရသည္။
'ကၽြန္ေတာ္တို႕ အရင္တေခါက္လာစဥ္က စခန္းခ်ခဲ့တဲ့ေနရာနဲ႕ နီးေနၿပီ၊ အဲဒီေတာ့ လမ္းေၾကာင္း ကို ေျပာင္းခ်င္တယ္'
ကိုျမင့္ညိဳက ေျပာေသာအခါ…
'ဘာေၾကာင့္လဲ ဆရာ'
ဟုကိုထြန္းအံ့ႏွင့္ ကိုဘေသာ္တို႕က ေမးၾကသည္။
'အရင္တႀကိမ္လာခဲ့တဲ့လမ္း၊ စခန္းခ်တဲ့ေနရာကို ညီမေလးအသိုင္း အ၀၉ိုင္းအဖြဲ႕စည္းက သတၱ၀ါ ေတြဆိုပါေတာ့၊ မလာၾက မေရာက္ၾကဘူးလို႕ မဆိုႏုိင္ဘူး၊ စခန္းသိမ္းလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျပန္ၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ က ေနာက္ဆုံး ေတာ္ေတာ္အကြာက လိုက္လာခဲ့တာ သတိထားမိၾကလား'
ကိုျမင့္ညိဳက ေမးေသာအခါ ကိုဘေသာ္ႏွင့္ ကိုထြန္းအံ့တို႕က သတိထားမိောကာင္းေျဖၾကသည္၊ ကိုျမင့္ညိဳ က ဆက္ေျပာ၏။
'အဲဒီအခ်ိန္ က ကၽြန္ေတာ့္ညီမေလး ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္က လိုက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ လဲ ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ အံ့ၾသေနခုိက္ ဟိုေက်ာက္ေတာင္ထိပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၾကားခဲ့ရတဲ့ ငွက္ေအာ္သံ ကို အခ်က္ေပးအသံေပၚလာၿပီး ညီမေလးျပန္ေျပးသြားတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စခန္းခ် ခဲ့တဲ့ ေနရာကို သူတုိ႕မေရာက္ဘူးလို႕ မေျပာႏုိင္ဘူး မေတာ္တဆ ပက္ပင္းတိုးေနမိရင္ တေယာက္ ကို တေယာက္ ရန္သူ လို႕ထင္ၿပီး မလိုလားအပ္တာေတြ ျဖစ္ကုန္မွာစိုး၇တယ္။
ကိုဘေသာ္ ႏွင့္ ကိုထြန္းအံ့တို႕သည္ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္သြားၾကသည္။
'ဆရာရယ္ အဲဒီအခ်ိန္က တခါထဲ ဖမ္းလာခဲ့ပါေတာ့'
ဤစကားကို ႏွစ္ေယာက္စလုံး တၿပိဳင္ထဲ ေျပာလိုက္ၾကသည္။
'ကိုယ့္ႏွမေလး ျဖစ္ေနတာ မသိလို႕ေပါ့ဗ်ာ၊ သိလိုက္ရင္ စခန္းသိမ္းျပန္တဲ့အထိ ေနမလား၊ ေက်ာက္ကမၻားယံထိပ္ ပန္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ ျမင္ကတဲက တခါထဲ ေခၚလာခဲ့မွာေပါ့'
ကိုျမင့္ညိဳက ယူႀကဳံးမရသံျဖင့္ ေျပာသည္၊ ယခုေခၚေဆာင္ရန္လာခဲ့ေသာ္လဲ ရွာလို႕မွ ေတြ႕ပါေတာ့ မလား၊ ေနရာေျပာင္းသြားလွ်င္ မည္ကဲ့သို႕ ေတြ႕ေအာင္ရွာရမည္မသိ၊ ဤမွ်ေလာက္ နက္ေခါင္ေသာ ေတာေတာင္ ထဲမွာ မိမိက ႏွမအရင္းေဇာေၾကာင့္ မည္မွ်ၾကာေစကာမူ အစိုးရအလုပ္က အျပဳတ္ခံ ရွာေနႏိုင္ ေစကာမူ ေခၚလာေသာ လူေတြက ေနႏိုင္မည္မဟုတ္ဟု ေတြးကာ စိတ္ထဲမွာ ေလးသလိုလိုပင္ ျဖစ္သြား မိသည္။
ကိုထြန္းအံ့၊ ကိုဘေသာ္ ႏွင့္ လူငွားေလးေယာက္ က ကိုျမင့္ညိဳေျပာသည့္စကားကို ေထာက္ခံ သေဘာတူ ကာ လမ္းေၾကာင္းလႊဲလိုက္ၾကသည္။
ကိုျမင့္ညိဳ သည္ လက္ထဲက မွန္ေျပာင္းျဖင့္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာကို မၾကာခဏ ဂရုစိုက္ၾကည့္ရႈရင္း လုိက္လာသည္၊ သူတို႕စခန္းခ်ခဲ့သည့္ ေနရာေဟာင္းကိုမသြားၾကေတာ့ဘဲ၊ တခုေသာ လွ်ိဳႀကီးထဲသို႕ သိုသိပ္စြာ ၀င္ေရာက္ေနရာယူလိုက္ၾကသည္။ သူတို႕၀င္ေနေသာ လွ်ိဳႀကီးထဲက ေခာ်င္းၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ညာေမတင္ ကို ကိုထြန္းအံ့ႏွင့္ ဦးဆုံးေတြ႕လာခဲ့ၾကသည့္ စမ္းေခ်ာင္းကမ္းပါးကိုေရာ ေက်ာက္ကမၻားယံ ႀကီး ကိုေရာ ေကာင္းစြာျမင္ႏိုင္သည္။
ဤေနရာသို႕ သူတို႕ေရာက္ေအာင္ လာခဲ့ၾကရသည္မွာ ျမင္ျမင္ထင္ထင္ လာခဲ့ၾကသည္မဟုတ္၊ နံနက္ ေနထြက္သည္ ဆိုလွ်င္ ၿခဳံအုပ္အုပ္ထူထူထဲမွာ အသံမမည္ေအာင္ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ၀င္ေအာင္းေနၾကရသည္၊ ေန၀င္ ေမွာင္တရီ အခ်ိန္ေရာက္မွ ေျခသံမၾကားေအာင္ ခရီးဆက္ၾကရသည္။ ကံေကာင္းေသာ ေၾကာင့္ ထင္သည္၊ ေတာရိုင္းတိရိစၦာန္ေတြႏွင့္ လုံး၀မျမင္ ၾကရေခ်။
'ေနရာမ်ား ေျပာင္းၿပီလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အရင္တခါ တို႕ေရာက္ေနတာ သိခဲ့လို႕ စမ္းေခ်ာင္းရွိရာကို မဆင္းေတာ့ ဘဲ ေနတာလား'
ကိုျမင့္ညိဳက စိတ္ပူစြာ ေတြးေနခဲ့သည္။
ေလးရက္ေျမာက္သည့္ေန႕မွာလဲ စမ္းေခ်ာင္းကို မည္သူမွ် ဆင္းလာသည္ကိုမေတြ႕၊ ညအခ်ိန္တိုင္းလွ်င္ စမ္းေခ်ာင္းမွာ ေရဆင္းေသာက္ေသာ ေတာရိုင္းတိရိစၦာန္အသံမ်ားကိုၾကား ၾကရသည္။
'ကဲ ကမၻားယံေပၚကို တက္ၾကည့္မယ္၊ ကိုဘေသာ္နဲ႕ ကိုထြန္းအံ့လိုက္၀န္႕ၾကပါမလား၊ မလိုက္၀န္႕ရင္လဲ ဒီကဘဲ ေစာင့္ေန၊ လူငွားေလးေယာက္ကေတာ့ မလိုက္ခဲ့ၾကနဲ႕၊ လူေတြသိပ္မ်ားေနရင္ သူတို႕စိတ္ထဲမွာ ရန္ျပဳဘို႕ လာတယ္ ထင္သြားရင္မေကာင္းဘူး'
ကိုျမင့္ညိဳက လိုလိုမယ္မယ္ ေသနတ္ကို ျပဳျပင္ေမာင္းတင္ၿပီး ေသာ့ကို ပိတ္လိုက္သည္၊ ထိုေနာက္ ေသနတ္ကို ခါးမွာထိုးလုိက္သည္၊ နက္ျပာေရာင္ သကၠလပ္ ေဘာင္းဘီရွည္၊ နက္ျပာေရာင္ သကၠလပ္ ေဘာင္းဘီရွည္၊ နက္ျပာေရာင္ သကၠလပ္ အက်ႌလက္ရွည္၊ အညိဳေရာင္ ရြက္ဖဥ္ဘိနပ္၊ အနက္ေရာင္ ေခါင္းစြပ္ ကို ေဆာင္းထားေသာ ကိုျမင့္ညိဳ၏ သ႑ာန္သည္ အေမွာင္ထုထဲမွာ ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္၍ လြယ္ကူ ေသာ အဆင္အျပင္မ်ိဳးျဖစ္သည္။
ကိုျမင့္ညိဳသည္ ေမ့ေဆးကိုသုံးလွ်င္ အသင့္ျဖစ္ေစရန္ ေမ့ေဆးပုလင္း လက္ကိုင္ပု၀ါ သန္႕သန္႕တထည္ သူ႕ႏွာေခါင္းကိုစည္းရန္ ေဆးရုံသုံး ႏွာေခါင္းပါးစပ္ဖုံး အစည္းစသည္တို႕ကို အဆင္သင့္ျပင္ၿပီး ေဘာင္းဘီအိပ္ ထဲ ထည့္လိုက္သည္။
ကိုဘေသာ္ႏွင့္ ကိုထြန္းအံ့တို႕က လိုက္၀န္႕ေၾကာင္း ေျပာခါ ကိုျမင့္ညိဳႏွင့္ လိုက္ပါရန္ ျပင္လိုက္သည္။ လူငွား ေလးေယာက္ မွာ ပစၥည္းေတြႏွင့္အတူ လွ်ိဳထဲမွာ ေစာင့္ေနခဲ့ၾကမည္။
'တကယ္လို႕ ေခၚလာခဲ့ရင္ တခါထဲဖမ္းၿပီးၿပီး ခ်က္ခ်င္းထြက္ႏိုင္ေအာင္ ခင္ဗ်ားတို႕ ေလးေယာက္ အဆင္သင ့္ျပင္ထားေနာ္'
ကိုျမင့္ညိဳက မွာၾကားသည္၊ လမ္းကပင္ ခုတ္လာခဲ့ေသာ တုတ္ခိုင္သည့္ အေခါင္းပိတ္ ၀ါးလုံးႀကီးမွာ ခိုင္ခန္႕ေသာ ေခါက္ေစာင္ႀကီးကို လူထည့္ၿပီး ထမ္းသြားႏိုင္ရန္ အသင့္ျပင္ထားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း လူငွားေလးေယာက္က ေျပာသည္။
ကိုျမင့္ညိဳ ကိုဘေသာ္ ကိုထြန္းအံ့တို႕ သုံးေယာက္သည္ လိုလိုမယ္မယ္ ႏုိင္လြန္ႀကိးေခြႏွင့္ ဓားရွည္ ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုပါ ယူလာခဲ့ၾကသည္။
'လက္နက္ ယူခဲ့တာက သူတို႕ကို ရန္မူသတ္ျဖတ္မယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိပါဘူး၊ မေတာ္တဆ အေရးႀကဳံ ရင္ သုံးစရာ ရေအာင္သာ ယူလာခဲ့ပါ၊ သူတို႕က စတင္ရန္မျပဳရင္ ဘာမွမလုပ္ၾကနဲ႕ေနာ္'
ကိုဘေသာ္ႏွင့္ ကိုထြန္းအံ့ကို ကိုျမင့္ညိဳက မွာၾကားထားသည္။
အခ်ိန္က ညခုႏွစ္နာရီ ထိုးၿပီးေၾကာင္းကို ညၾကည့္နာရီကျပေနသည္၊ ကိုျမင့္ညိဳ ကိုထြန္းအံ့ႏွင့္ ကိုဘေသာ္တို႕သည္ စမ္းေခ်ာင္းကမ္းပါးကို၄င္း၊ သူတို႕တက္ခဲ့ဘူးသည့္ ေက်ာက္ကမၻားယံႀကီးကို၄င္း၊ ေလးရက္ဆက္ၿပီး ၾကည့္ေနခဲ့သည္ေၾကာင့္ သြားလမ္းကို မွန္းမိေနၾသည္၊ ထိုေၾကာင့္ ေမွာင္ထဲမွာ စမ္းတ၀ါး၀ါးမျဖစ္ဘဲ ေက်ာက္ကမၻားယံ အေျခသို႕ ေခ်ေခ်ာေမာေမာ ေရာက္သြားၾကသည္။
ေက်ာက္ကမၻားယံ အေျခမွာကပ္ၿပီး အေတာ္ၾကာသည့္တိုင္ေအာင္ ၿငိမ္ေနၾကသည္၊ ေက်ာက္ကမၻားယံ ေပၚက မည္သည့္အသံမ်ိဳးၾကားေလမည္လဲဟု နားစြင့္ေနၾကသည္၊ မည္သည့္ အသံကိုမွ မၾကားရေသာအခါ သုံးေယာက္ သား သတိထားၿပီး ကမၻားယံေပၚသို႕ တက္လိုက္ၾကသည္၊ ကမၻားယံထိပ္တြင္ ညာေမတင္ ရပ္ ေနခဲ့ဘူးရာ ပန္းပင္ႀကီးသည္ ေမွာင္ထဲတြင္ မို႕မိဳ႕မဲမဲႀကီး ရွိေနသည္။
မည္သည့္အသံကိုမွ မၾကားရ၊ မည္သည့္လႈပ္ရွားမႈကိုမွ မျမင္ရေသာအခါ ကိုျမင့္ညိဳတို႕ သုံးေယာက္သည္ တေျဖးေျဖးပန္းပင္ႀကီးနား ကပ္သြားၾကသည္၊ ထိုေနာက္ ပန္းပင္ႀကီးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရာ ရွိေနေသာ သစ္ပင္အုပ္ ယခင္ ညာေမတင္ကို ငွက္လိုေအာ္ၿပီး အခ်က္ေပးသံထြက္ေပၚလာရာ သစ္ပင္အုပ္ဆီသို႕ သတိထားၿပီး ေျခသံမၾကားရေအာင္ ကပ္လာခဲ့ၾကသည္။
သစ္ပင္အုပ္ႀကီး ေအာက္သို႕ေရာက္ေသာအခါ ေတာ္ေတာ္ေ၀းကြာေသာ ေနရာဆီမွ မီးေရာင္မွိန္မွိန္ကို လွမ္းျမင္လိုက္ရေသာအခါ ကိုျမင့္ညိဳသည္ ေျမႇာ္လင့္ခ်က္ ျပည့္၀ေတာ့မည့္ အရိပ္အေရာင္ကို ျမင္ေတြ႕ရ သည့္ အတြက္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါေပါ့ပါး သြက္လက္သြားသည္။
'ငါ့ညီမေလး ရွိေနပါေစ၊ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာေခၚလို႕ ရပါေစ'
ဟု စိတ္ထဲက ဆုေတာင္းလိုက္သည္၊ သုံးေယာက္သား အသံမျပုၾကဘဲ တေယာက္ကို တေယာက္ လက္တို႕ခါ မီးေရာင္ကို ျပၾကသည္၊ ထို႕ေနာက္ သစ္ပင္ေတြ ၿခဳံေတြကို အကာအကြယ္ယူကာ မီးေရာင္ျမင္ရာသုိ႕ တေျဖးေျဖးကပ္လာခဲ့ၾကသည္။ မီးေရာင္ႏွင့္ ေပတရာမွ် အကြာအေ၀းကိုေရာက္ေသာအခါ သူတို႕ျမင္ရေသာ မီးေရာင္သည္ မီးက်ီးခဲ က်စျပဳေနသည့္ မီးဖိုတစ္ခုျဖစ္ၿပီး မီးဖိုအနီး ေက်ာက္တုံးႀကီး တတုံးေပၚ၀ယ္ ညာေမတင္ႏွင့္ ခင္ေမာင္ေအးတို႕ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ယုယ ၾကည္စယ္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ညာေမတင္၏ အဆင္းသ႑ာန္ကိုမူ သူတို႕ သုံးေယာက္စလုံး ျမင္ဘူးခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္၍ အ ထူးအေထြ အံ့ေအာျခင္း မျဖစ္ေတာ့ေသာ္လဲ သူတို႕မျမင္ခဲ့ဘူးသည့္ ခင္ေမာင္ေအးကိုမူကား သုံးေယာက္လုံး အံ့ေအာ ေနၾကသည္။
ထြားက်ိဳင္းဖြံ႕ၿဖိဳးေသာ ကိုယ္ထည္တြင္ အေမႊးခပ္ရွည္ရွည္ သားေကာင္သားေရကို ၀တ္ရုံထားၿပီး ဦးေခါင္းက ရွည္လ်ား ရႈပ္ေထြးေသာ ဆံပင္ေတြက ေက်ာျပင္ႏွင့္ ပုခုန္းႏွစ္ဘက္ေပၚမွာ ဖို႕ရို႕ဖားယားက်ေနသည္၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး မုတ္ဆိတ္ေမြး ပါးသိုင္းေမႊးေတြက ရွည္လ်ား ရႈပ္ေထြးစြာျဖင့္ မ်က္ႏွာတခုလုံးကို ဖုံးအုပ္ေနေသာ ခင္ေမာင္ေအး၏ အသြင္သ႑ာန္သည္ ေမွးမွိန္ေသာ မီးဖိုမွ မီးေရာင္တြင္ ေတာတိရိစၦာန္တေကာင္၊ အထူးသျဖင့္ လူ၀ံတေကာင္ဟု ထင္မွားႏိုင္ေအာင္ပင္…
လူသားမိန္းမျဖစ္ေစ ေယာက်္ားျဖစ္ေစ ေတာေတာင္ထဲမွာ သင့္ျမတ္စြာ အတူေနထိုင္ႏိုင္ေသာ တိရိစၦာန္ သည္ လူ၀ံသာ ျဖစ္ႏိုင္သည္ကို သုံးေယာက္လုံး ေတြးမိၾကသည္။
ညာေမတင္သည္ လူ၀ံတေကာင္ႏွင့္ ယဥ္ပါးေပါင္းသင္းေနထိုင္လ်က္ ရွိေနၿပီဟု ကိုျမင့္ညိဳတို႕ သုံးေယာက္လုံး ခုိင္မာစြာ ယုံၾကည္လိုက္ၾကသည္၊ သူတို႕သုံးေယာက္သည္ ညာေမတင္ကို အျပစ္ မတင္ ႏိုင္ေတာ့ေခ်၊ လူသူကင္းေ၀းသည့္ နက္ေခါင္လွေသာ ေတာေတာင္ထဲမွာ လူမမယ္ ခေလးဘ၀ကပင္ ေရာက္ေနေသာ ညာေမတင္သည္ ေတာတိရိစၦာန္ လူ၀ံတေကာင္ ႏွင့္ မွ မေပါင္းေဖၚလွ်င္ မည္သူႏွင့္ ေပါင္းေဖာ္ ပါမည္နည္း၊ တေယာက္ထဲေန၍ မျဖစ္သည့္ ဘ၀မွာ ေန၍ျဖစ္ႏုိင္သည့္ အနီးစပ္ဆုံး အေဖာ္ အေပါင္း ကို အားျပဳမွီတြယ္ ရရွာေခ်သည္ဟု ၾကင္နာစြာ ေတြးလိုက္ပါသည္။
ေခ်ာေမာလွပ၍ ခ်စ္စရာေကာင္းလွေသာ နွမေလးသည္ ရင္နာစရာ အျဖစ္မ်ိဳးႏွင့္ ေတာထဲသို႕ေရာက္ၿပီး ယခုလို တိရိစၦာန္တေကာင္ႏွင့္ အေပါင္းအေဖာ္ျပဳကာ ျဖစ္ရာဘ၀မွာ ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ေနရွာသည္ကို မ်က္ျမင္ ကိုယ္ေတြ႕ ျဖစ္ရေသာ ကိုျမင့္ညိဳသည္ ႏွမေလးအတြက္ ရင္နာလွသျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ားပင္ က်မိ ေတာ့သည္။
ေမွာင္ထဲမွာ မ်က္ေစ့က်င့္သားရၿပီးေနၾကေသာ ကိုဘေသာ္ႏွင့္ကိုထြန္းအံ့တို႕သည္ သူတို႕ဆရာ ကိုျမင့္ညိဳ မ်က္ရည္သုတ္လိုက္သည္ကို ေမွာင္ထဲမွာ ျဖစ္ေသာ္လဲ သိလိုက္ၾကသည္၊ သူတို႕ကိုယ္တိုင္ပင္ စိတ္မေကာင္း ႏုိင္ၾကေပ။
ႏွမေလးလို ေတာတိရိစၦာန္တေကာင္ႏွင့္ ယဥ္ပါးၿပီး ေတာထဲေတာင္ထဲမွာပင္ ဘ၀ဆုံးမည့္ အျဖစ္ကို ကိုျမင့္ညိဳသည္ မည္သို႕မွ ဥပကၡာမျပဳႏုိင္၊ ျဖစ္သည့္နည္းျဖင့္ ႏွမေလးကို ရေအာင္ ေဆာင္က်ဥ္းမည္ဟု စိတ္ ထိခိုက္ စြာ ေတြးကာ…'
'သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ အိပ္ေပ်ာ္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေအာင္ ေစာင့္ၾကရေအာင္၊ အခုေနသြားဖမ္းရင္ ဟိုလူ၀ံေကာင္က ရန္မူမွာ ေသခ်ာတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ညီမေလးအေနနဲ႕ကလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေခၚရာကို ဘယ္နည္း နဲ႕ မွ အသာတၾကည္လိုက္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ေထြးလုံးသတ္ပုတ္ ရုန္းကန္ေအာ္ဟစ္လုပ္ရင္ သူတို႕ အေပါင္းအေဖၚ လူ၀ံေတြ တပ္ႀကီးခ်ီလာမွျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕သုံးေယာက္ ဘယ္နည္းနဲ႕မွ မႏိုင္ဘူး၊ ဖြတ္မရ ဓားမဆုံးျဖစ္ေနမယ္'
ဟုေလသံျဖင့္ တိုးတိတ္စြာ ေျပာေသာအခါ ကိုထြန္းအံ့ႏွင့္ ကိုဘေသာ္တို႕က သေဘာတူၾကသည္။
သူတို႕ေခ်ာင္းၾကည့္ေနရာက ခင္ေမာင္ေအးႏွင့္ညာေမတင္ ေတြ႕ျမင္ႏိုငေသာ္လဲ ေျပာေနၾကသည့္ စကားသံ ေတြကို မူ မၾကားရေခ်။
ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ကလဲ ေန႕ခင္းအခ်ိန္ခုန္ပ်ံ ေျပးလႊားကစားျမဴးတူးေနသည့္ အခါမွာသာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေအာ္ဟစ္ၾကသည္၊ ပ်ိဳးေလးတို႕ ငန္းဦးဆိုေသာ သီခ်င္းေလးကို တေယာက္တလွည့္ သီဆိုၾကသည္၊ ယခုလို ညအခ်ိန္မွာ ေအာ္ဟစ္စကားေျပာျခင္း မျပဳၾကေခ်၊ ေစာေစာအိပ္ခ်င္လွ်င္ အိပ္လိုက္ၾကသည္၊ မအိပ္ခ်င္ လွ်င္ ယခုလို မီးဖိုနားမွာ ထိုင္ၿပီး တေယာက္ကို တေယာက္ ခ်စ္တင္းႏွီးေႏွာေသာ စကားေတြကို သိမ္ေမြ႕ ျငင္သာ တိုးတိတ္စြာသာ ေျပေလ့ရွိၾကသည္၊ ထို႕ေၾကာင့္ သူတို႕ေျပာစကားကို ကိုျမင့္ညိဳတို႕က မၾကား ႏိုင္ၾကေခ်၊ ထို႕ေၾကာင့္သာလွ်င္ ခင္ေမာင္ေအးကို ေတာရိုင္းတိရိစၦာန္ လူ၀ံတေကာင္ဟုထင္ေနၾကသည္။
ကိုျမင့္ညိဳတို႕ ၾကာၾကာမေစာင့္လိုက္ရပါ၊ တေန႕လုံး ခုန္ပ်ံ ေျပးလႊားကစားျမဴးတူး ေနခဲ့ၾကေသာ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္သည္ အိပ္ငိုက္လာၾကသည္၊ ထို႕ေၾကာင့္ မီးဖိုထဲသို႕ ေနာက္ထပ္ သစ္ကိုင္းေခ်ာက္ေတြ မထည့္ေတာ့ဘဲ၊ တေယာက္ခါးကို တေယာက္ဘက္ခါ မီးဖိုနားမွ ထသြားၾကသည္ကို ကိုျမင့္ညိဳတုိ႕ ျမင္လိုက္ၾကရသည္။
'ဒါဆိုရင္ သူတို႕အိပ္ၾကေတာ့မယ္၊ က်န္းမာသန္စြမ္းတဲ့ လူျဖစ္ေစ တိရစၦာန္ျဖစ္ေစ အိပ္ယာထဲေရာက္ရင္ ခ်က္ခ်င္း အိပ္ေပ်ာ္တတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လိုလိုမယ္မယ္ တနာရီေလာက္ ေစာင့္ၾကရေအာင္…'
ကိုျမင့္ညိဳက လက္ပါတ္နာရီကိုၾကည့္ၿပီးေျပာသည္။ ညၾကည့္လက္ပါတ္နာရီက ကိုးနာရီခြဲေနၿပီကို ထင္ရွားစြာ ျမင္ရသည္။
သုံးေယာက္သား စိတ္အားထက္သန္စြာျဖင့္ တိတ္ဆိတ္စြာ ေစာင့္ေနခဲ့ၾကရာမီးဖိုမွ မီးသည္လဲ မီးက်ီးခဲ အေရာင္ ေရးေရးမွ်သာ က်န္ေအာင္ျပာေတြ ဖုံးသြားေလၿပီ၊ အခ်ိန္ကလဲ ဆယ္နာရီခြဲၿပီးေလၿပီ၊ ကိုျမင့္ညိဳတို႕ သုံးေယာက္ ေၾကာင္မ်ားကဲ့သို႕ ျငင္သာစြာ ခ်ည္းကပ္လာခဲ့ၾကသည္၊ မီးပုံအနားသို႕ ေ၇ာက္ေသာအခါ သစ္ပင္ႀကီး တပင္ ကို ကြယ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္သည္၊ မီးပုံႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဂူတစ္ခု ရွိေနသည္ကို ေမွာင္ထဲ မွာ မ်က္ေစ့က်င့္သားရေနၿပီးသည့္ ကိုျမင့္ညိဳတို႕ သုံးေယာက္က ျမင္ၾကသည္၊ ဂူအ၀ကို သစ္တုံးတတုံး ပိတ္ထားသည္ မွာ ေတာေကာင္ေတြ ၀င္မရရုံသာျဖစ္ၿပီး ေလေပါက္ပိတ္မေနေခ်။
ေတာရိုင္း တိရိစၦာန္ျဖစ္ေသာ္လဲ ဥာဏ္အရွိသားဟု ကိုျမင့္ညိဳေတြးလိုက္သည္။
သုံးေယာက္သာ သစ္တုံးႀကီးကို အသံမျမည္ေအာင္ အထူးဂရုစိုက္ၿပီး ဖယ္ၾကသည္၊ သုံးေယာက္အားျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး က်ိဳးစားဖယ္ရေသာ သစ္တုံၚအေလးခ်ိန္ကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ညာေမတင္ ႏွင့္ အတူေနေသာ လူ၀ံ ၏ အင္အားသည္ မေသးပါကလားဟု သုံးေယာက္ုလံး ေတြးလိုက္မိၾကသည္။
လူတေယာက္ ေကာင္းေကာင္း၀င္သာေအာင္ သစ္တုံးႀကီး ေရြ႕သြားသည့္တိုင္ေအာင္ ဂူတြင္းက လူႏွစ္ေယာက္၏ အသက္မွန္မွန္ရွဴေနသည့္ အသံမွလြဲၿပီး လႈပ္ရွားသံကိုလုံး၀ မၾကားရေသာေၾကာင့္ သုံးေယာက္သား အားတက္စြာျဖင့္ ဂူထဲသို႕ ေျခသံမျမည္ေအာင္ ၀င္လာခဲ့ၾကသည္၊ ကိုျမင့္ညိဳသည္ ေဖါင္တိန္ အရြယ္သာသာ လက္ႏွိပ္ ဓာတ္မီးငယ္ေလးကို မီးဖြင့္ခါ လက္တဘက္က ဓာတ္မီးကို ထိုးခါ ဂူတြင္း မွာ ရွာၾကည့္သည္၊ လက္တဘက္က လိုလိုမယ္မယ္ အေရးရွိက အသင့္ျဖစ္ေစရန္ ေသနတ္ကို ကိုင္ထားသည္။
ဂူအတြင္းဘက္ နံရံနားမွာရွိေသာ ေက်ာက္ျပားႀကီးေပၚတြင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ၿခဳိက္ အိပ္ေမာက်ေနေသာ ခင္ေမာင္ေအးႏွင့္ ညာေမတင္တို႕ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္၊ ဂူနံရံကို ေခါင္းတုိက္ကာ ယွဥ္တြဲ အိပ္ေပ်ာ္ ေနၾက ေသာ ခင္ေမာင္ေအး ႏွင့္ ညာေမတင္ကို ျမင္လိုကလွ်င္ ကိုျမင့္ညိဳသည္ အခ်ိန္ကုန္ခံမေနေတာ့ဘဲ ႏွစ္ေယာက္လုံး အတြက္ ေမ့ေဆးကို လွ်င္ျမန္က်င္လည္စြာ အသုံးခ်လိုက္သည္။
ေသးငယ္ေသာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး၏ အလင္းေရာင္ မွိန္မွိန္မွာ မ်က္ႏွာတခုလုံး အေမႊးေတြဖုံးေနေသာ ခင္ေမာင္ေအး၏ တကုိယ္လုံးကို သုံးေယာက္လုံး ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာေရးလုပ္မေနၾကေတာ့ဘဲ ညာေမတင္ကိုသာ အေရးတႀကီး ေပြ႕ပိုက္ထမ္းယူခါ ဂူထဲက လွ်င္ျမန္စြာ ျပန္ထြက္လာခဲ့ၾကသည္၊ ဂူအ၀ကို သစ္တုံး ျဖင့္ ေနရာမပ်က္ ျပန္ပိတ္လိုက္ၾကသည္။
'ဟိုသတၱ၀ါကို ေမးေဆးေလးနဲ႕ ဒီအတုိင္းထားခဲ့မွာလား ဆရာ၊ ေမံေဆးေျပလို႕ လိုက္လာရင္ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ မသက္သာဘူးေနာ္'
ကိုထြန္းအံ့ႏွင့္ ကုိဘေသာ္တို႕က ေျပာၾကသည္ သူတို႕သေဘာက မသတ္ခဲ့သည့္တိုင္ေအာင္ ႀကိဳးျဖင့္ တုတ္ထားခဲ့ခ်င္သည္၊ ကိုျမင့္ညိဳက ခင္ေမာင္ေအးကို လူသားစစ္စစ္ဟုမသိေစခဲ့ေစကာမူ ႏွမေလး ကို ေဘးကင္းရန္ကင္း ေစာင့္ေရွာက္ထားသူဟူေသာ အယူအဆျဖင့္ ငဲ့ညႇာေထာက္ထားေသာ စိတ္က မသိမသာ ရွိေနသည္၊ ထိုေၾကာင့္....
'ႀကိဳးက ႏိုင္လြန္ႀကိဳးေတြဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ အားသန္သန္ ေတာ္ေတာ္ျဖတ္လို႕ ရမွာမဟုတ္ဘူး၊ အစာေရစာငတ္ၿပီး ေသေနပါအုံးမယ္ဗ်ာ၊ ေမ့ေဆးက ဒီေန႕တညလုံး နက္ဖန္ဆယ္နာရီေလာက္အထိ စိတ္ခ် ရပါတယ္၊ ဒီအခ်ိန္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မနားဘဲ လြတ္ေအာင္ ေျပးႏုိင္ေကာင္းပါရဲ႕၊ တကယ္လို႕ လိုက္လာရင္ လဲ မတတ္သာတဲ့အဆုံး ေသနတ္ကို သုံးရေတာ့မွာေပါ့ေလ၊ လိုက္လို႕မွီႏိုင္မယ္ေတာ့ မထင္ဘူး၊ ေမ့ေဆးေျပစဆိုတာ သြက္သြက္လက္လက္ လမ္းေလွ်ာက္လို႕ မရႏုိင္ပါဘူး'
ကိုျမင့္ညိဳက ျပန္ေျပာၿပီး စကားမဆက္ၾကေတာ့ဘဲ ေျခသြက္သြက္ျဖင့္ သူတို႕ပုန္းခိုေနခဲ့ရာ လွ်ိဳႀကီးထဲသို႕ ေရာက္ေအာင္ အေသာ့ႏွင္လာခဲ့ၾကသည္၊ ညာေမတင္ကို တေယာက္တလွည့္ ထမ္းလာခဲ့ၾကသည္၊ လွ်ိဳႀကီးထဲသို႕ ျပန္ေရာက္ၾကေသာအခါ အထမ္းသမားေလးေယာက္ အဆင္သင့္ျပဳျပင္ထားေသာ ေစာင္ပုခက္ထဲ မွာ ညာေမတင္ကို ထည့္လိုက္သည္၊ ေစာင္တထည္ကို ညာေမတင္၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ လႊမ္းၿခဳံ ေပးလိုက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ခရီးထြက္ခြာရန္ ကိုျမင့္ညိဳေျပာလိုက္သည့္အတိုင္း အထမ္းသမား ေလးေယာက္ သည္ သြက္လက္လွ်င္ျမန္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ လွ်ိဳႀကီးထဲမွ ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကသည္။ ညာေမတင္ သတိရလာေသာ အခ်ိန္သည္ ေနာက္တေန႕ နံနက္ျဖစ္သည္။
ဆက္ရန္
.
ကိုထြန္းအံ့ႏွင့္ ကိုဘေသာ္တို႕ကလဲ ကိုျမင့္ညိဳ ဘခင္ႀကီးက ေက်နပ္ေအာင္ ေထာက္ပံ့မႈကို ၾကည္ျဖဴစြာခံယူကာ ကိုျမင့္ညိဳႏွင့္ မခြဲမခြာ လိုက္ပါရန္ သေဘာတူၾကသည္။
'သားေရ…သားက ေစ့စပ္ေသခ်ာတယ္ဆိုတာကို ေဖေဖသိပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ လိုလိုမယ္မယ္ ယူသြားရမဲ့ ပစၥည္းစာရင္း ကို စစ္လိုက္ခ်င္တယ္သားရဲ႕'
'စစ္ပါေဖေဖ၊ ကၽြန္ေတာ္ သတိေမံတာ ရွိခ်င္လဲရွိေနမယ္ ေဖေဖျပန္စစ္တာ ေကာင္းပါတယ္'
ကိုျမင့္ညိဳက ေျပာေသာအခါ ဘခင္ႀကီးက သူႀကိဳတင္ေရးသားထားသည့္ ပစၥည္းစာရင္းကို တခုခ်င္းတက္ကာ ပါမပါေမးသည္။
ေတာေတာင္ထဲမွာ လိုအပ္သည့္ ေဆး၀ါးပစၥည္းအစုံ အေႏြးထည္၊ စားေသာက္ဘြယ္ရာမ်ား၊ ကိုျမင့္ညိဳလိုင္စင္ျဖင့္ ကိုင္သည့္ ေသနတ္၊ က်ည္ဆံ၊ ကိုဘေသာ္ႏွင့္ ကိုထြန္းအံ့တို႕ ကိုင္ရန္ ဓားရွည္၊ ဓားေျမႇာင္၊ ႏိုင္လြန္ႀကိဳးေခြ၊ ညာေမတင္အတြက္ လိုအပ္သည့္ပစၥည္းမ်ားစသည္တို႕ကို စံုေစ့စြာ စစ္ေဆး လိုက္သည္။
'အားလုံးစုံပါတယ္သား၊ စားေရရိကၡာအတြက္က ခ်က္ျပဳတ္ဘို႕ မလိုတဲ့ အသားေက်ာ္ေတြ စည္ဗူးေတြကို ေတာထဲ ေရာက္မွစားၾက၊ မိုးေကာင္းၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ လမ္းမွာ ၀ယ္စားသြားၾကကြဲ႕'
ဟုတ္ကဲ့ေဖေဖ၊ မိုးေကာင္းၿမိဳ႕ ေရာက္ေတာ့လဲ ေတာထဲမွာပိုၿပီးလုံလုံ ေလာက္ေလာက္ ျဖစ္ေအာင္ ထပ္ျဖည ့္၀ယ္သြားပါအုံးမယ္'
ကိုျမင့္ညိဳက ေျပာသည္။
'အထမ္းသမားငွားတာကိုလဲ စုံးစမ္းၿပီးမွ စိတ္ခ်ရမွ ငွားေနာ္'
ဘခင္ႀကီး စကားကို ကိုျမင့္ညိဳက သေဘာေပါက္ပါသည္။ မုိးေကာင္းၿမိဳ႕ေရာက္လွ်င္ ေတာင့္တင္း သန္စြမ္း ေသာ လူငွားေလးေယာက္ ရွာရမည္၊ ညာေမတင္ကို အလြယ္ႏွင့္ေခၚ၍ ရမည္မဟုတ္ေၾကာင္း ရိပ္စား မိေသာ ကိုျမင့္ညိဳက ညာေမတင္ကို ေမ့ေဆးျဖင့္ သတိလစ္ေစၿပီး ေစာင္ပုခက္ ျပဳလုပ္ကာ လူငွား ေလးေယာက္ ကို အလွည့္က်ထမ္းေစၿပီး ခရီးျပင္းျပန္ ႏွင္ရမည္ျဖစ္သည္၊ ညာေမတင္ကို ငွက္ေအာ္သံ လို အခ်က္ေပး ေခၚယူကာ ညာေမတင္၏ အသိုင္းအ၀ိုင္းသည္မည္သည့္ သတၱ၀ါမ်ိဳး၊ အဖြဲ႕အစည္းျဖစ္သည္ကို မသိရသည့္ အေလ်ာက္ ထိုအသိုင္းအ၀ိုင္းအဖြဲ႕အစည္းမွ လြတ္ကင္းေအာင္ အျမန္ဆုံး ေရွာင္ရမည္ ျဖစ္သည္။
ျပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ရမည့္ အလုပ္မ်ိဳးကုိမူ ကိုျမင့္ညိဳမလိုလားေခ်၊ သူ႕ႏွမေလးကို ဤအသက္အရြယ္ ေရာက္ေအာင္ ကယ္တင္ကူညီေမြးျမဴေစာင့္ေရွာက္ထားေသာ အသိုင္းအ၀ိုင္းကို ကိုျမင့္ညိဳ ေက်းဇူး မကန္းလိုေပ။
ညာေမတင္ကို ယူေဆာင္ရာမွာ ေမ့ေဆးကို လိုအပ္လွ်င္ သုံးရမည္ျဖစ္သည့္အတါက္ ေမ့ေဆး သုံးပုံ သုံးနည္း၊ အခ်ိန္အဆ၊ အခ်ိန္ကာလအတိုင္းအတာ၊ မေတာ္တဆ အခ်ိန္အဆ မွားယြင္း လက္လြန္ သြားေသာ္ မည္သို႕ေျဖရမည္ စသည္တို႕ကို ေမ့ေဆးပါရဂူဘြဲ႕ရထားေသာ သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္ တေယာက္ ထံမွာ အေသးစိတ္ေသခ်ာစြာ သင္ၾကားၿပီး ျဖစ္သည္။
သုံးရမည့္ ေမ့ေဆးကလဲ ပဌမတန္း အေကာင္းဆုံး ေမံေဆးကိုသုံးမွျဖစ္မည္၊ ထိုေၾကာင့္ ေမ့ေဆး ရရွိေရးကို လဲ က်ိဳးစားရသည္၊ ရန္ကုန္မွာ လိုအပ္သည္တို႕ကို ရွာေဖြျပင္ဆင္ရင္း ငါးလနီးပါး ၾကာသြားသည္။
'လူငွားလို႕ရရင္ရ မရရင္ လူငွားရွာဘိ႕ ကိစၥေၾကာင့္ သိပ္အခ်ိန္ကုန္မခံပါနဲ႕ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ထမ္းပါမယ္'
ကိုဘေသာ္ ႏွင့္ ကိုထြန္းအံ့ တို႕က အားေပးစကားေျပာၾကသည္။
သို႕ေသာ္ကိုျမင့္ညိဳသည္ ကိုဘေသာ္ ကိုထြန္းအံ႕တို႕ႏွင့္ ခရီးထြက္လာၿပီး မိုးေကာင္းၿမိဳ႕သို႕ ေရာက္ေသာ အခါ ေတာကၽြမ္းေသာ သန္သန္စြမ္းစြမ္း လူေလးေယာက္ကို ေက်နပ္ေသာအခ ေၾကးေငြေပးၿပီး ငွားရမ္း လိုေၾကာင္း ေျပာဆိုရွာေဖြရာ တပတ္မွ်အၾကာတြင္ ေတာျပစ္ ၀ါသနာပါေသာ ကခ်င္အမ်ိဳးသား ေလးေယာက္ ကို သူတို႕ေက်နပ္ေသာ အခေၾကးေငြျဖင့္ ေစ်းတဲ့သည့္အတြက္ ေတာထဲသုိ႕ ထြက္ခြာ သြားေရး သည္ အဆင္ေျပသြားသည္၊ သန္သန္မာမာ ေယာက်ာ္းႀကီး ခုႏွစ္ေယက္အဘို႕ ကိုယ့္အတြက္ ပစၥညး္ ကို ကိုယ္သည္ပိုးသြားရသည္မွာ ေျပာေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းျခင္းမရွိေခ်။
သို႕ေသာ္ ကူမြန္ေတာင္တန္း၏ ေတာင္ေျခကို သူတို႕ေရာက္သြားသည့္အခါတြင္မူ ယခင္တေခါက္ ေရာက္ခဲ့သည့္ ကာလႏွင့္ ေျခာက္လာေလာက္ ကြာျခားေနခဲ့သည္၊ လမ္းကို စမ္းတ၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနသည္ ေၾကာင့္ ေတာင္ေျခမွာ လမ္းကို မွန္းဆရင္း ရက္အနည္းငယ္ၾကာသြားသညာ္၊ ေနာက္မွ သူတို႕ ထြက္ခြာ လာခဲ့သည့္ ေျခရာ လက္ရာကို ျပန္လည္ ေတြ႕ရသည့္အတြက္ ခရီးဆက္ၾကရသည္။
'ကၽြန္ေတာ္တို႕ အရင္တေခါက္လာစဥ္က စခန္းခ်ခဲ့တဲ့ေနရာနဲ႕ နီးေနၿပီ၊ အဲဒီေတာ့ လမ္းေၾကာင္း ကို ေျပာင္းခ်င္တယ္'
ကိုျမင့္ညိဳက ေျပာေသာအခါ…
'ဘာေၾကာင့္လဲ ဆရာ'
ဟုကိုထြန္းအံ့ႏွင့္ ကိုဘေသာ္တို႕က ေမးၾကသည္။
'အရင္တႀကိမ္လာခဲ့တဲ့လမ္း၊ စခန္းခ်တဲ့ေနရာကို ညီမေလးအသိုင္း အ၀၉ိုင္းအဖြဲ႕စည္းက သတၱ၀ါ ေတြဆိုပါေတာ့၊ မလာၾက မေရာက္ၾကဘူးလို႕ မဆိုႏုိင္ဘူး၊ စခန္းသိမ္းလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျပန္ၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ က ေနာက္ဆုံး ေတာ္ေတာ္အကြာက လိုက္လာခဲ့တာ သတိထားမိၾကလား'
ကိုျမင့္ညိဳက ေမးေသာအခါ ကိုဘေသာ္ႏွင့္ ကိုထြန္းအံ့တို႕က သတိထားမိောကာင္းေျဖၾကသည္၊ ကိုျမင့္ညိဳ က ဆက္ေျပာ၏။
'အဲဒီအခ်ိန္ က ကၽြန္ေတာ့္ညီမေလး ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္က လိုက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ လဲ ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ အံ့ၾသေနခုိက္ ဟိုေက်ာက္ေတာင္ထိပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၾကားခဲ့ရတဲ့ ငွက္ေအာ္သံ ကို အခ်က္ေပးအသံေပၚလာၿပီး ညီမေလးျပန္ေျပးသြားတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စခန္းခ် ခဲ့တဲ့ ေနရာကို သူတုိ႕မေရာက္ဘူးလို႕ မေျပာႏုိင္ဘူး မေတာ္တဆ ပက္ပင္းတိုးေနမိရင္ တေယာက္ ကို တေယာက္ ရန္သူ လို႕ထင္ၿပီး မလိုလားအပ္တာေတြ ျဖစ္ကုန္မွာစိုး၇တယ္။
ကိုဘေသာ္ ႏွင့္ ကိုထြန္းအံ့တို႕သည္ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္သြားၾကသည္။
'ဆရာရယ္ အဲဒီအခ်ိန္က တခါထဲ ဖမ္းလာခဲ့ပါေတာ့'
ဤစကားကို ႏွစ္ေယာက္စလုံး တၿပိဳင္ထဲ ေျပာလိုက္ၾကသည္။
'ကိုယ့္ႏွမေလး ျဖစ္ေနတာ မသိလို႕ေပါ့ဗ်ာ၊ သိလိုက္ရင္ စခန္းသိမ္းျပန္တဲ့အထိ ေနမလား၊ ေက်ာက္ကမၻားယံထိပ္ ပန္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ ျမင္ကတဲက တခါထဲ ေခၚလာခဲ့မွာေပါ့'
ကိုျမင့္ညိဳက ယူႀကဳံးမရသံျဖင့္ ေျပာသည္၊ ယခုေခၚေဆာင္ရန္လာခဲ့ေသာ္လဲ ရွာလို႕မွ ေတြ႕ပါေတာ့ မလား၊ ေနရာေျပာင္းသြားလွ်င္ မည္ကဲ့သို႕ ေတြ႕ေအာင္ရွာရမည္မသိ၊ ဤမွ်ေလာက္ နက္ေခါင္ေသာ ေတာေတာင္ ထဲမွာ မိမိက ႏွမအရင္းေဇာေၾကာင့္ မည္မွ်ၾကာေစကာမူ အစိုးရအလုပ္က အျပဳတ္ခံ ရွာေနႏိုင္ ေစကာမူ ေခၚလာေသာ လူေတြက ေနႏိုင္မည္မဟုတ္ဟု ေတြးကာ စိတ္ထဲမွာ ေလးသလိုလိုပင္ ျဖစ္သြား မိသည္။
ကိုထြန္းအံ့၊ ကိုဘေသာ္ ႏွင့္ လူငွားေလးေယာက္ က ကိုျမင့္ညိဳေျပာသည့္စကားကို ေထာက္ခံ သေဘာတူ ကာ လမ္းေၾကာင္းလႊဲလိုက္ၾကသည္။
ကိုျမင့္ညိဳ သည္ လက္ထဲက မွန္ေျပာင္းျဖင့္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာကို မၾကာခဏ ဂရုစိုက္ၾကည့္ရႈရင္း လုိက္လာသည္၊ သူတို႕စခန္းခ်ခဲ့သည့္ ေနရာေဟာင္းကိုမသြားၾကေတာ့ဘဲ၊ တခုေသာ လွ်ိဳႀကီးထဲသို႕ သိုသိပ္စြာ ၀င္ေရာက္ေနရာယူလိုက္ၾကသည္။ သူတို႕၀င္ေနေသာ လွ်ိဳႀကီးထဲက ေခာ်င္းၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ညာေမတင္ ကို ကိုထြန္းအံ့ႏွင့္ ဦးဆုံးေတြ႕လာခဲ့ၾကသည့္ စမ္းေခ်ာင္းကမ္းပါးကိုေရာ ေက်ာက္ကမၻားယံ ႀကီး ကိုေရာ ေကာင္းစြာျမင္ႏိုင္သည္။
ဤေနရာသို႕ သူတို႕ေရာက္ေအာင္ လာခဲ့ၾကရသည္မွာ ျမင္ျမင္ထင္ထင္ လာခဲ့ၾကသည္မဟုတ္၊ နံနက္ ေနထြက္သည္ ဆိုလွ်င္ ၿခဳံအုပ္အုပ္ထူထူထဲမွာ အသံမမည္ေအာင္ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ၀င္ေအာင္းေနၾကရသည္၊ ေန၀င္ ေမွာင္တရီ အခ်ိန္ေရာက္မွ ေျခသံမၾကားေအာင္ ခရီးဆက္ၾကရသည္။ ကံေကာင္းေသာ ေၾကာင့္ ထင္သည္၊ ေတာရိုင္းတိရိစၦာန္ေတြႏွင့္ လုံး၀မျမင္ ၾကရေခ်။
'ေနရာမ်ား ေျပာင္းၿပီလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အရင္တခါ တို႕ေရာက္ေနတာ သိခဲ့လို႕ စမ္းေခ်ာင္းရွိရာကို မဆင္းေတာ့ ဘဲ ေနတာလား'
ကိုျမင့္ညိဳက စိတ္ပူစြာ ေတြးေနခဲ့သည္။
ေလးရက္ေျမာက္သည့္ေန႕မွာလဲ စမ္းေခ်ာင္းကို မည္သူမွ် ဆင္းလာသည္ကိုမေတြ႕၊ ညအခ်ိန္တိုင္းလွ်င္ စမ္းေခ်ာင္းမွာ ေရဆင္းေသာက္ေသာ ေတာရိုင္းတိရိစၦာန္အသံမ်ားကိုၾကား ၾကရသည္။
'ကဲ ကမၻားယံေပၚကို တက္ၾကည့္မယ္၊ ကိုဘေသာ္နဲ႕ ကိုထြန္းအံ့လိုက္၀န္႕ၾကပါမလား၊ မလိုက္၀န္႕ရင္လဲ ဒီကဘဲ ေစာင့္ေန၊ လူငွားေလးေယာက္ကေတာ့ မလိုက္ခဲ့ၾကနဲ႕၊ လူေတြသိပ္မ်ားေနရင္ သူတို႕စိတ္ထဲမွာ ရန္ျပဳဘို႕ လာတယ္ ထင္သြားရင္မေကာင္းဘူး'
ကိုျမင့္ညိဳက လိုလိုမယ္မယ္ ေသနတ္ကို ျပဳျပင္ေမာင္းတင္ၿပီး ေသာ့ကို ပိတ္လိုက္သည္၊ ထိုေနာက္ ေသနတ္ကို ခါးမွာထိုးလုိက္သည္၊ နက္ျပာေရာင္ သကၠလပ္ ေဘာင္းဘီရွည္၊ နက္ျပာေရာင္ သကၠလပ္ ေဘာင္းဘီရွည္၊ နက္ျပာေရာင္ သကၠလပ္ အက်ႌလက္ရွည္၊ အညိဳေရာင္ ရြက္ဖဥ္ဘိနပ္၊ အနက္ေရာင္ ေခါင္းစြပ္ ကို ေဆာင္းထားေသာ ကိုျမင့္ညိဳ၏ သ႑ာန္သည္ အေမွာင္ထုထဲမွာ ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္၍ လြယ္ကူ ေသာ အဆင္အျပင္မ်ိဳးျဖစ္သည္။
ကိုျမင့္ညိဳသည္ ေမ့ေဆးကိုသုံးလွ်င္ အသင့္ျဖစ္ေစရန္ ေမ့ေဆးပုလင္း လက္ကိုင္ပု၀ါ သန္႕သန္႕တထည္ သူ႕ႏွာေခါင္းကိုစည္းရန္ ေဆးရုံသုံး ႏွာေခါင္းပါးစပ္ဖုံး အစည္းစသည္တို႕ကို အဆင္သင့္ျပင္ၿပီး ေဘာင္းဘီအိပ္ ထဲ ထည့္လိုက္သည္။
ကိုဘေသာ္ႏွင့္ ကိုထြန္းအံ့တို႕က လိုက္၀န္႕ေၾကာင္း ေျပာခါ ကိုျမင့္ညိဳႏွင့္ လိုက္ပါရန္ ျပင္လိုက္သည္။ လူငွား ေလးေယာက္ မွာ ပစၥည္းေတြႏွင့္အတူ လွ်ိဳထဲမွာ ေစာင့္ေနခဲ့ၾကမည္။
'တကယ္လို႕ ေခၚလာခဲ့ရင္ တခါထဲဖမ္းၿပီးၿပီး ခ်က္ခ်င္းထြက္ႏိုင္ေအာင္ ခင္ဗ်ားတို႕ ေလးေယာက္ အဆင္သင ့္ျပင္ထားေနာ္'
ကိုျမင့္ညိဳက မွာၾကားသည္၊ လမ္းကပင္ ခုတ္လာခဲ့ေသာ တုတ္ခိုင္သည့္ အေခါင္းပိတ္ ၀ါးလုံးႀကီးမွာ ခိုင္ခန္႕ေသာ ေခါက္ေစာင္ႀကီးကို လူထည့္ၿပီး ထမ္းသြားႏိုင္ရန္ အသင့္ျပင္ထားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း လူငွားေလးေယာက္က ေျပာသည္။
ကိုျမင့္ညိဳ ကိုဘေသာ္ ကိုထြန္းအံ့တို႕ သုံးေယာက္သည္ လိုလိုမယ္မယ္ ႏုိင္လြန္ႀကိးေခြႏွင့္ ဓားရွည္ ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုပါ ယူလာခဲ့ၾကသည္။
'လက္နက္ ယူခဲ့တာက သူတို႕ကို ရန္မူသတ္ျဖတ္မယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိပါဘူး၊ မေတာ္တဆ အေရးႀကဳံ ရင္ သုံးစရာ ရေအာင္သာ ယူလာခဲ့ပါ၊ သူတို႕က စတင္ရန္မျပဳရင္ ဘာမွမလုပ္ၾကနဲ႕ေနာ္'
ကိုဘေသာ္ႏွင့္ ကိုထြန္းအံ့ကို ကိုျမင့္ညိဳက မွာၾကားထားသည္။
အခ်ိန္က ညခုႏွစ္နာရီ ထိုးၿပီးေၾကာင္းကို ညၾကည့္နာရီကျပေနသည္၊ ကိုျမင့္ညိဳ ကိုထြန္းအံ့ႏွင့္ ကိုဘေသာ္တို႕သည္ စမ္းေခ်ာင္းကမ္းပါးကို၄င္း၊ သူတို႕တက္ခဲ့ဘူးသည့္ ေက်ာက္ကမၻားယံႀကီးကို၄င္း၊ ေလးရက္ဆက္ၿပီး ၾကည့္ေနခဲ့သည္ေၾကာင့္ သြားလမ္းကို မွန္းမိေနၾသည္၊ ထိုေၾကာင့္ ေမွာင္ထဲမွာ စမ္းတ၀ါး၀ါးမျဖစ္ဘဲ ေက်ာက္ကမၻားယံ အေျခသို႕ ေခ်ေခ်ာေမာေမာ ေရာက္သြားၾကသည္။
ေက်ာက္ကမၻားယံ အေျခမွာကပ္ၿပီး အေတာ္ၾကာသည့္တိုင္ေအာင္ ၿငိမ္ေနၾကသည္၊ ေက်ာက္ကမၻားယံ ေပၚက မည္သည့္အသံမ်ိဳးၾကားေလမည္လဲဟု နားစြင့္ေနၾကသည္၊ မည္သည့္ အသံကိုမွ မၾကားရေသာအခါ သုံးေယာက္ သား သတိထားၿပီး ကမၻားယံေပၚသို႕ တက္လိုက္ၾကသည္၊ ကမၻားယံထိပ္တြင္ ညာေမတင္ ရပ္ ေနခဲ့ဘူးရာ ပန္းပင္ႀကီးသည္ ေမွာင္ထဲတြင္ မို႕မိဳ႕မဲမဲႀကီး ရွိေနသည္။
မည္သည့္အသံကိုမွ မၾကားရ၊ မည္သည့္လႈပ္ရွားမႈကိုမွ မျမင္ရေသာအခါ ကိုျမင့္ညိဳတို႕ သုံးေယာက္သည္ တေျဖးေျဖးပန္းပင္ႀကီးနား ကပ္သြားၾကသည္၊ ထိုေနာက္ ပန္းပင္ႀကီးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရာ ရွိေနေသာ သစ္ပင္အုပ္ ယခင္ ညာေမတင္ကို ငွက္လိုေအာ္ၿပီး အခ်က္ေပးသံထြက္ေပၚလာရာ သစ္ပင္အုပ္ဆီသို႕ သတိထားၿပီး ေျခသံမၾကားရေအာင္ ကပ္လာခဲ့ၾကသည္။
သစ္ပင္အုပ္ႀကီး ေအာက္သို႕ေရာက္ေသာအခါ ေတာ္ေတာ္ေ၀းကြာေသာ ေနရာဆီမွ မီးေရာင္မွိန္မွိန္ကို လွမ္းျမင္လိုက္ရေသာအခါ ကိုျမင့္ညိဳသည္ ေျမႇာ္လင့္ခ်က္ ျပည့္၀ေတာ့မည့္ အရိပ္အေရာင္ကို ျမင္ေတြ႕ရ သည့္ အတြက္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါေပါ့ပါး သြက္လက္သြားသည္။
'ငါ့ညီမေလး ရွိေနပါေစ၊ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာေခၚလို႕ ရပါေစ'
ဟု စိတ္ထဲက ဆုေတာင္းလိုက္သည္၊ သုံးေယာက္သား အသံမျပုၾကဘဲ တေယာက္ကို တေယာက္ လက္တို႕ခါ မီးေရာင္ကို ျပၾကသည္၊ ထို႕ေနာက္ သစ္ပင္ေတြ ၿခဳံေတြကို အကာအကြယ္ယူကာ မီးေရာင္ျမင္ရာသုိ႕ တေျဖးေျဖးကပ္လာခဲ့ၾကသည္။ မီးေရာင္ႏွင့္ ေပတရာမွ် အကြာအေ၀းကိုေရာက္ေသာအခါ သူတို႕ျမင္ရေသာ မီးေရာင္သည္ မီးက်ီးခဲ က်စျပဳေနသည့္ မီးဖိုတစ္ခုျဖစ္ၿပီး မီးဖိုအနီး ေက်ာက္တုံးႀကီး တတုံးေပၚ၀ယ္ ညာေမတင္ႏွင့္ ခင္ေမာင္ေအးတို႕ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ယုယ ၾကည္စယ္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ညာေမတင္၏ အဆင္းသ႑ာန္ကိုမူ သူတို႕ သုံးေယာက္စလုံး ျမင္ဘူးခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္၍ အ ထူးအေထြ အံ့ေအာျခင္း မျဖစ္ေတာ့ေသာ္လဲ သူတို႕မျမင္ခဲ့ဘူးသည့္ ခင္ေမာင္ေအးကိုမူကား သုံးေယာက္လုံး အံ့ေအာ ေနၾကသည္။
ထြားက်ိဳင္းဖြံ႕ၿဖိဳးေသာ ကိုယ္ထည္တြင္ အေမႊးခပ္ရွည္ရွည္ သားေကာင္သားေရကို ၀တ္ရုံထားၿပီး ဦးေခါင္းက ရွည္လ်ား ရႈပ္ေထြးေသာ ဆံပင္ေတြက ေက်ာျပင္ႏွင့္ ပုခုန္းႏွစ္ဘက္ေပၚမွာ ဖို႕ရို႕ဖားယားက်ေနသည္၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး မုတ္ဆိတ္ေမြး ပါးသိုင္းေမႊးေတြက ရွည္လ်ား ရႈပ္ေထြးစြာျဖင့္ မ်က္ႏွာတခုလုံးကို ဖုံးအုပ္ေနေသာ ခင္ေမာင္ေအး၏ အသြင္သ႑ာန္သည္ ေမွးမွိန္ေသာ မီးဖိုမွ မီးေရာင္တြင္ ေတာတိရိစၦာန္တေကာင္၊ အထူးသျဖင့္ လူ၀ံတေကာင္ဟု ထင္မွားႏိုင္ေအာင္ပင္…
လူသားမိန္းမျဖစ္ေစ ေယာက်္ားျဖစ္ေစ ေတာေတာင္ထဲမွာ သင့္ျမတ္စြာ အတူေနထိုင္ႏိုင္ေသာ တိရိစၦာန္ သည္ လူ၀ံသာ ျဖစ္ႏိုင္သည္ကို သုံးေယာက္လုံး ေတြးမိၾကသည္။
ညာေမတင္သည္ လူ၀ံတေကာင္ႏွင့္ ယဥ္ပါးေပါင္းသင္းေနထိုင္လ်က္ ရွိေနၿပီဟု ကိုျမင့္ညိဳတို႕ သုံးေယာက္လုံး ခုိင္မာစြာ ယုံၾကည္လိုက္ၾကသည္၊ သူတို႕သုံးေယာက္သည္ ညာေမတင္ကို အျပစ္ မတင္ ႏိုင္ေတာ့ေခ်၊ လူသူကင္းေ၀းသည့္ နက္ေခါင္လွေသာ ေတာေတာင္ထဲမွာ လူမမယ္ ခေလးဘ၀ကပင္ ေရာက္ေနေသာ ညာေမတင္သည္ ေတာတိရိစၦာန္ လူ၀ံတေကာင္ ႏွင့္ မွ မေပါင္းေဖၚလွ်င္ မည္သူႏွင့္ ေပါင္းေဖာ္ ပါမည္နည္း၊ တေယာက္ထဲေန၍ မျဖစ္သည့္ ဘ၀မွာ ေန၍ျဖစ္ႏုိင္သည့္ အနီးစပ္ဆုံး အေဖာ္ အေပါင္း ကို အားျပဳမွီတြယ္ ရရွာေခ်သည္ဟု ၾကင္နာစြာ ေတြးလိုက္ပါသည္။
ေခ်ာေမာလွပ၍ ခ်စ္စရာေကာင္းလွေသာ နွမေလးသည္ ရင္နာစရာ အျဖစ္မ်ိဳးႏွင့္ ေတာထဲသို႕ေရာက္ၿပီး ယခုလို တိရိစၦာန္တေကာင္ႏွင့္ အေပါင္းအေဖာ္ျပဳကာ ျဖစ္ရာဘ၀မွာ ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ေနရွာသည္ကို မ်က္ျမင္ ကိုယ္ေတြ႕ ျဖစ္ရေသာ ကိုျမင့္ညိဳသည္ ႏွမေလးအတြက္ ရင္နာလွသျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ားပင္ က်မိ ေတာ့သည္။
ေမွာင္ထဲမွာ မ်က္ေစ့က်င့္သားရၿပီးေနၾကေသာ ကိုဘေသာ္ႏွင့္ကိုထြန္းအံ့တို႕သည္ သူတို႕ဆရာ ကိုျမင့္ညိဳ မ်က္ရည္သုတ္လိုက္သည္ကို ေမွာင္ထဲမွာ ျဖစ္ေသာ္လဲ သိလိုက္ၾကသည္၊ သူတို႕ကိုယ္တိုင္ပင္ စိတ္မေကာင္း ႏုိင္ၾကေပ။
ႏွမေလးလို ေတာတိရိစၦာန္တေကာင္ႏွင့္ ယဥ္ပါးၿပီး ေတာထဲေတာင္ထဲမွာပင္ ဘ၀ဆုံးမည့္ အျဖစ္ကို ကိုျမင့္ညိဳသည္ မည္သို႕မွ ဥပကၡာမျပဳႏုိင္၊ ျဖစ္သည့္နည္းျဖင့္ ႏွမေလးကို ရေအာင္ ေဆာင္က်ဥ္းမည္ဟု စိတ္ ထိခိုက္ စြာ ေတြးကာ…'
'သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ အိပ္ေပ်ာ္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေအာင္ ေစာင့္ၾကရေအာင္၊ အခုေနသြားဖမ္းရင္ ဟိုလူ၀ံေကာင္က ရန္မူမွာ ေသခ်ာတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ညီမေလးအေနနဲ႕ကလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေခၚရာကို ဘယ္နည္း နဲ႕ မွ အသာတၾကည္လိုက္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ေထြးလုံးသတ္ပုတ္ ရုန္းကန္ေအာ္ဟစ္လုပ္ရင္ သူတို႕ အေပါင္းအေဖၚ လူ၀ံေတြ တပ္ႀကီးခ်ီလာမွျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕သုံးေယာက္ ဘယ္နည္းနဲ႕မွ မႏိုင္ဘူး၊ ဖြတ္မရ ဓားမဆုံးျဖစ္ေနမယ္'
ဟုေလသံျဖင့္ တိုးတိတ္စြာ ေျပာေသာအခါ ကိုထြန္းအံ့ႏွင့္ ကိုဘေသာ္တို႕က သေဘာတူၾကသည္။
သူတို႕ေခ်ာင္းၾကည့္ေနရာက ခင္ေမာင္ေအးႏွင့္ညာေမတင္ ေတြ႕ျမင္ႏိုငေသာ္လဲ ေျပာေနၾကသည့္ စကားသံ ေတြကို မူ မၾကားရေခ်။
ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ကလဲ ေန႕ခင္းအခ်ိန္ခုန္ပ်ံ ေျပးလႊားကစားျမဴးတူးေနသည့္ အခါမွာသာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေအာ္ဟစ္ၾကသည္၊ ပ်ိဳးေလးတို႕ ငန္းဦးဆိုေသာ သီခ်င္းေလးကို တေယာက္တလွည့္ သီဆိုၾကသည္၊ ယခုလို ညအခ်ိန္မွာ ေအာ္ဟစ္စကားေျပာျခင္း မျပဳၾကေခ်၊ ေစာေစာအိပ္ခ်င္လွ်င္ အိပ္လိုက္ၾကသည္၊ မအိပ္ခ်င္ လွ်င္ ယခုလို မီးဖိုနားမွာ ထိုင္ၿပီး တေယာက္ကို တေယာက္ ခ်စ္တင္းႏွီးေႏွာေသာ စကားေတြကို သိမ္ေမြ႕ ျငင္သာ တိုးတိတ္စြာသာ ေျပေလ့ရွိၾကသည္၊ ထို႕ေၾကာင့္ သူတို႕ေျပာစကားကို ကိုျမင့္ညိဳတို႕က မၾကား ႏိုင္ၾကေခ်၊ ထို႕ေၾကာင့္သာလွ်င္ ခင္ေမာင္ေအးကို ေတာရိုင္းတိရိစၦာန္ လူ၀ံတေကာင္ဟုထင္ေနၾကသည္။
ကိုျမင့္ညိဳတို႕ ၾကာၾကာမေစာင့္လိုက္ရပါ၊ တေန႕လုံး ခုန္ပ်ံ ေျပးလႊားကစားျမဴးတူး ေနခဲ့ၾကေသာ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္သည္ အိပ္ငိုက္လာၾကသည္၊ ထို႕ေၾကာင့္ မီးဖိုထဲသို႕ ေနာက္ထပ္ သစ္ကိုင္းေခ်ာက္ေတြ မထည့္ေတာ့ဘဲ၊ တေယာက္ခါးကို တေယာက္ဘက္ခါ မီးဖိုနားမွ ထသြားၾကသည္ကို ကိုျမင့္ညိဳတုိ႕ ျမင္လိုက္ၾကရသည္။
'ဒါဆိုရင္ သူတို႕အိပ္ၾကေတာ့မယ္၊ က်န္းမာသန္စြမ္းတဲ့ လူျဖစ္ေစ တိရစၦာန္ျဖစ္ေစ အိပ္ယာထဲေရာက္ရင္ ခ်က္ခ်င္း အိပ္ေပ်ာ္တတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လိုလိုမယ္မယ္ တနာရီေလာက္ ေစာင့္ၾကရေအာင္…'
ကိုျမင့္ညိဳက လက္ပါတ္နာရီကိုၾကည့္ၿပီးေျပာသည္။ ညၾကည့္လက္ပါတ္နာရီက ကိုးနာရီခြဲေနၿပီကို ထင္ရွားစြာ ျမင္ရသည္။
သုံးေယာက္သား စိတ္အားထက္သန္စြာျဖင့္ တိတ္ဆိတ္စြာ ေစာင့္ေနခဲ့ၾကရာမီးဖိုမွ မီးသည္လဲ မီးက်ီးခဲ အေရာင္ ေရးေရးမွ်သာ က်န္ေအာင္ျပာေတြ ဖုံးသြားေလၿပီ၊ အခ်ိန္ကလဲ ဆယ္နာရီခြဲၿပီးေလၿပီ၊ ကိုျမင့္ညိဳတို႕ သုံးေယာက္ ေၾကာင္မ်ားကဲ့သို႕ ျငင္သာစြာ ခ်ည္းကပ္လာခဲ့ၾကသည္၊ မီးပုံအနားသို႕ ေ၇ာက္ေသာအခါ သစ္ပင္ႀကီး တပင္ ကို ကြယ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္သည္၊ မီးပုံႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဂူတစ္ခု ရွိေနသည္ကို ေမွာင္ထဲ မွာ မ်က္ေစ့က်င့္သားရေနၿပီးသည့္ ကိုျမင့္ညိဳတို႕ သုံးေယာက္က ျမင္ၾကသည္၊ ဂူအ၀ကို သစ္တုံးတတုံး ပိတ္ထားသည္ မွာ ေတာေကာင္ေတြ ၀င္မရရုံသာျဖစ္ၿပီး ေလေပါက္ပိတ္မေနေခ်။
ေတာရိုင္း တိရိစၦာန္ျဖစ္ေသာ္လဲ ဥာဏ္အရွိသားဟု ကိုျမင့္ညိဳေတြးလိုက္သည္။
သုံးေယာက္သာ သစ္တုံးႀကီးကို အသံမျမည္ေအာင္ အထူးဂရုစိုက္ၿပီး ဖယ္ၾကသည္၊ သုံးေယာက္အားျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး က်ိဳးစားဖယ္ရေသာ သစ္တုံၚအေလးခ်ိန္ကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ညာေမတင္ ႏွင့္ အတူေနေသာ လူ၀ံ ၏ အင္အားသည္ မေသးပါကလားဟု သုံးေယာက္ုလံး ေတြးလိုက္မိၾကသည္။
လူတေယာက္ ေကာင္းေကာင္း၀င္သာေအာင္ သစ္တုံးႀကီး ေရြ႕သြားသည့္တိုင္ေအာင္ ဂူတြင္းက လူႏွစ္ေယာက္၏ အသက္မွန္မွန္ရွဴေနသည့္ အသံမွလြဲၿပီး လႈပ္ရွားသံကိုလုံး၀ မၾကားရေသာေၾကာင့္ သုံးေယာက္သား အားတက္စြာျဖင့္ ဂူထဲသို႕ ေျခသံမျမည္ေအာင္ ၀င္လာခဲ့ၾကသည္၊ ကိုျမင့္ညိဳသည္ ေဖါင္တိန္ အရြယ္သာသာ လက္ႏွိပ္ ဓာတ္မီးငယ္ေလးကို မီးဖြင့္ခါ လက္တဘက္က ဓာတ္မီးကို ထိုးခါ ဂူတြင္း မွာ ရွာၾကည့္သည္၊ လက္တဘက္က လိုလိုမယ္မယ္ အေရးရွိက အသင့္ျဖစ္ေစရန္ ေသနတ္ကို ကိုင္ထားသည္။
ဂူအတြင္းဘက္ နံရံနားမွာရွိေသာ ေက်ာက္ျပားႀကီးေပၚတြင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ၿခဳိက္ အိပ္ေမာက်ေနေသာ ခင္ေမာင္ေအးႏွင့္ ညာေမတင္တို႕ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္၊ ဂူနံရံကို ေခါင္းတုိက္ကာ ယွဥ္တြဲ အိပ္ေပ်ာ္ ေနၾက ေသာ ခင္ေမာင္ေအး ႏွင့္ ညာေမတင္ကို ျမင္လိုကလွ်င္ ကိုျမင့္ညိဳသည္ အခ်ိန္ကုန္ခံမေနေတာ့ဘဲ ႏွစ္ေယာက္လုံး အတြက္ ေမ့ေဆးကို လွ်င္ျမန္က်င္လည္စြာ အသုံးခ်လိုက္သည္။
ေသးငယ္ေသာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး၏ အလင္းေရာင္ မွိန္မွိန္မွာ မ်က္ႏွာတခုလုံး အေမႊးေတြဖုံးေနေသာ ခင္ေမာင္ေအး၏ တကုိယ္လုံးကို သုံးေယာက္လုံး ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာေရးလုပ္မေနၾကေတာ့ဘဲ ညာေမတင္ကိုသာ အေရးတႀကီး ေပြ႕ပိုက္ထမ္းယူခါ ဂူထဲက လွ်င္ျမန္စြာ ျပန္ထြက္လာခဲ့ၾကသည္၊ ဂူအ၀ကို သစ္တုံး ျဖင့္ ေနရာမပ်က္ ျပန္ပိတ္လိုက္ၾကသည္။
'ဟိုသတၱ၀ါကို ေမးေဆးေလးနဲ႕ ဒီအတုိင္းထားခဲ့မွာလား ဆရာ၊ ေမံေဆးေျပလို႕ လိုက္လာရင္ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ မသက္သာဘူးေနာ္'
ကိုထြန္းအံ့ႏွင့္ ကုိဘေသာ္တို႕က ေျပာၾကသည္ သူတို႕သေဘာက မသတ္ခဲ့သည့္တိုင္ေအာင္ ႀကိဳးျဖင့္ တုတ္ထားခဲ့ခ်င္သည္၊ ကိုျမင့္ညိဳက ခင္ေမာင္ေအးကို လူသားစစ္စစ္ဟုမသိေစခဲ့ေစကာမူ ႏွမေလး ကို ေဘးကင္းရန္ကင္း ေစာင့္ေရွာက္ထားသူဟူေသာ အယူအဆျဖင့္ ငဲ့ညႇာေထာက္ထားေသာ စိတ္က မသိမသာ ရွိေနသည္၊ ထိုေၾကာင့္....
'ႀကိဳးက ႏိုင္လြန္ႀကိဳးေတြဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ အားသန္သန္ ေတာ္ေတာ္ျဖတ္လို႕ ရမွာမဟုတ္ဘူး၊ အစာေရစာငတ္ၿပီး ေသေနပါအုံးမယ္ဗ်ာ၊ ေမ့ေဆးက ဒီေန႕တညလုံး နက္ဖန္ဆယ္နာရီေလာက္အထိ စိတ္ခ် ရပါတယ္၊ ဒီအခ်ိန္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မနားဘဲ လြတ္ေအာင္ ေျပးႏုိင္ေကာင္းပါရဲ႕၊ တကယ္လို႕ လိုက္လာရင္ လဲ မတတ္သာတဲ့အဆုံး ေသနတ္ကို သုံးရေတာ့မွာေပါ့ေလ၊ လိုက္လို႕မွီႏိုင္မယ္ေတာ့ မထင္ဘူး၊ ေမ့ေဆးေျပစဆိုတာ သြက္သြက္လက္လက္ လမ္းေလွ်ာက္လို႕ မရႏုိင္ပါဘူး'
ကိုျမင့္ညိဳက ျပန္ေျပာၿပီး စကားမဆက္ၾကေတာ့ဘဲ ေျခသြက္သြက္ျဖင့္ သူတို႕ပုန္းခိုေနခဲ့ရာ လွ်ိဳႀကီးထဲသို႕ ေရာက္ေအာင္ အေသာ့ႏွင္လာခဲ့ၾကသည္၊ ညာေမတင္ကို တေယာက္တလွည့္ ထမ္းလာခဲ့ၾကသည္၊ လွ်ိဳႀကီးထဲသို႕ ျပန္ေရာက္ၾကေသာအခါ အထမ္းသမားေလးေယာက္ အဆင္သင့္ျပဳျပင္ထားေသာ ေစာင္ပုခက္ထဲ မွာ ညာေမတင္ကို ထည့္လိုက္သည္၊ ေစာင္တထည္ကို ညာေမတင္၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ လႊမ္းၿခဳံ ေပးလိုက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ခရီးထြက္ခြာရန္ ကိုျမင့္ညိဳေျပာလိုက္သည့္အတိုင္း အထမ္းသမား ေလးေယာက္ သည္ သြက္လက္လွ်င္ျမန္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ လွ်ိဳႀကီးထဲမွ ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကသည္။ ညာေမတင္ သတိရလာေသာ အခ်ိန္သည္ ေနာက္တေန႕ နံနက္ျဖစ္သည္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment