ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ေနာက္ဆံုးစကား (The Last Lecture) အပိုင္း (၂၃)

ထုိညေနာက္ပိုင္းတြင္ ႏွစ္သစ္သို႔လည္း ကူးေတာ့မည္ျဖစ္၍ ေဂ်းက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ ဓာတ္က်ေနသည္ ဟု ေျပာလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အား ေပ်ာ္ရႊင္ အားသစ္ျဖစ္ေစလုိ သည့္အေနျဖင့္ သူက ကုန္လြန္ ၿပီးခဲ့ေသာ ႏွစ္ ကို ျပန္လည္သံုးသပ္ျပၿပီး ေတာ္ေတာ္ အားရစရာေကာင္းတာေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း ေထာက္ျပပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ သည္ အားရက္ ခ်စ္ခရီးလည္း ထြက္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ 

ဘယ္သူမွမပါဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦး တည္း ခရီးထြက္ႏုိင္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အကယ္၍သာ အခ်ိန္သည္ အဖိုးတန္ လွေၾကာင္းကို သည္ကင္ဆာ ေရာဂါ က ႏႈိးေဆာ္သတိေပးမလုပ္ခဲ့ပါလွ်င္ ထိုခ်စ္ခရီး ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထြက္ႏုိင္ခဲ့ၾကမည္ မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔သည္ သားသမီးကေလး မ်ား သူတုိ႔ဘာသာ သူတုိ႔ ႀကီးမား လာခဲ့ၾကသည္ကုိ ၾကည့္ခဲ့ရၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ သည္ လွပေသာ စြမ္းအင္မ်ားႏွင့္ ေမတၱာတရားေတြ အပံုအပင္ႏွင့္ျပည့္ေနခဲ့ၿပီ စ သည့္ အေၾကာင္းမ်ားကုိ ေျပာျပရင္း ကၽြန္ေတာ့္အား အားတက္လာေအာင္ ျပဳေပး ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ေဂ်းက သူသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကေလးမ်ားအတြက္ ဆက္လက္၍ တည္ရွိေနဦးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကတိေပး ပါသည္။ "ကၽြန္မဟာ အလြန္ေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္း ေလးရပ္ နဲ႔ ပဲ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနႏုိင္မယ့္ အခြင့္အလမ္း ကို အမိဖမ္းသြားဦးမွာပါ"ဟု ေဂ်းက ကတိေပးပါသည္။
ေဂ်းက သူ၏တစ္ေန႔တာအခ်ိန္မွ အေကာင္းဆံုး အစိတ္ပုိင္းကေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင္႔ ကေလးမ်ား အျပန္အလွန္ ေျပာဆို ဆက္ဆံေနတာမ်ဳိးကုိ ၾကည့္ေနရ ျခင္းပါပဲဟုလည္း ကၽြန္ေတာ့္အား ေျပာပါသည္။ ခ်လို ကေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေျပာလုိက္သည့္အခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာမွာ လင္းလက္ ေတာက္ပ လာေၾကာင္း လည္း သူက ေျပာပါသည္။ (ခ်လို သည္ ၁၈လ သမီးေလးျဖစ္ၿပီး စကားလံုး ေလးလံုး ပါ ၀ါက်မ်ဳိးကုိ ေျပာတတ္ေနၿပီျဖစ္ပါ၏။)

ခရစၥမတ္ေန႔က်ေတာ့ ခရစၥမတ္သစ္ပင္ကို မီးေတြထြန္းသည္။ ထိုမီးထြန္းျခင္းမွေန၍ ကၽြန္ေတာ္က စြန္႔စားမႈ တစ္ခု လုပ္ယူၾကည့္လုိက္သည္။ ဒီလန္ ႏွင့္ လုိဂန္ တို႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဂ႐ုတစိုက္ႏွင့္ ေဟာဒီလို လုပ္ရတယ္ကြ ဟု ျပမေနေတာ့ဘဲ သူတုိ႔အား ခရစၥမတ္သစ္ပင္ကုိ အမွတ္တမဲ့ ေတြ႕သြားေစေသာနည္းျဖင့္ ေတြ႕ျမင္ ေစလုိက္ သည္။ သို႔ရာတြင္ ယခုေသာ္ သူတုိ႔မီးထြန္းခ်င္ခဲ့ေသာ သစ္ပင္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ မီး ထြန္း ေပးလုိက္ေပၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ႐ႈပ္ေပြေနေသာ ျမင္ကြင္းတစ္ခုလံုးကို ဗြီဒီယို႐ိုက္ၾက၏။ ေဂ်း ကလည္း "တကယ့္ကို ထူးျခားဆန္းၾကယ္တဲ့ ကာလကေလးပါ ပဲ"ဟု ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစု အတူတကြ ေပါင္းစည္းမိၾကသည့္ သူ၏ အမွတ္ရဖြယ္ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ကေလးတစ္ခု ျဖစ္ေပလိမ့္မည္ ဟုလည္း ဆုိပါ သည္။

ေဂ်းသည္ ၀က္ဘ္ဆုိက္ တြင္ ကင္ဆာလူနာမ်ားႏွင့္ ၎တို႔၏မိသားစုမ်ားအေၾကာင္း ကို လုိက္ရွာသည္။ ဤတြင္ အဖိုးတန္အသံုး၀င္ေသာ သတင္းအခ်က္အလက္ တစ္ခု ကို ရလိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူသည္ ၀က္ဘ္ဆိုက္ တြင္ အၾကာႀကီးဆက္၍မၾကည့္ ႏုိင္။ "ဒီအထဲ ေရးသြင္းထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ အားလံုး ဟာ ေဘာ့ရဲ႕တုိက္ပြဲ ကား ၿပီးဆံုးၿပီ၊ ဂ်င္မ္၏ တုိက္ပြဲကား ၿပီးဆံုးၿပီ ဆိုတာမ်ဳိးေတြနဲ႔ပဲ စထားတာခ်ည္း ျဖစ္ ေနတယ္။ ဒီဟာေတြ အားလံုးကိုု လုိက္ရွာဖတ္ေနရင္းလည္း အက်ဳိးထူးမယ္မထင္ပါ ဘူး ေမာင္ရယ္"ဟု သူက ေျပာသည္။

သို႔ရာတြင္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ကို သူ ေတြ႕လုိက္ရသည့္အခါတြင္မူ ေဂ်းသည္ တစ္ခုခု လုပ္ခ်င္ လာေတာ့သည္။ ထုိအေၾကာင္းအရာမွာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးက ေရးထားေသာ ပန္ကရိယ ကင္ဆာ ေရာဂါသည္ပင္။ သူတုိ႔လင္မယားသည္ တစ္မိသားစု လံုး အားလပ္ရက္ယူဖို႔ စီစဥ္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ရက္ေရႊ႕ဆုိင္း လုိက္ၾကသည္။ သူ႔ ေယာက်္ားသည္ အားလပ္ရက္ယူမည့္ရက္ ျပန္လည္ မသတ္မွတ္ ႏုိင္မီတြင္ပင္ ေသ ဆံုးသြားသည္။ "ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ ခရီးေတြကုိ သြားျဖစ္ေအာင္ သြားၾကပါ"ဟု ထိုအ မ်ဳိးသမီး က အၾကံေပးသည္။ "ေနရသမွ် အခ်ိန္ကေလးမွာ ေနလုိက္ပါ"ဟုလည္း ထို အမ်ဳိးသမီးက ဆိုပါသည္။ ေဂ်းသည္ ထုိအမ်ဳိးသမီးအၾကံေပးခ်က္အတုိင္း လုပ္သြား မည္ဟု သႏၷိ႒ာန္ခ်လိုက္ေပသည္။

ေဂ်းသည္ ကုမရေသာ ေရာဂါခံစားေနရသည့္ေမာင္ႏွံမ်ားအား လုိက္လံအကူအညီ ေပးေနၾကသည့္ ဤေဒသအတြင္းမွ လူမ်ားႏွင့္သိကၽြမ္းမႈရွိထားသည္။ ထိုသူမ်ားကို ေျပာၾကည့္သည္။ အကူအညီရေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ သူ ညည္းညဴေျပာဆိုခ်င္ေသာအခါတြင္ ျဖစ္ေစ၊ သူ႔အေပၚက်ေရာက္ေနသည့္ ဖိအား မ်ားမွ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္လိုေသာအခါတြင္ျဖစ္ေစ၊ ထုိသူမ်ားႏွင့္ရင္ထဲမွာ ရွိတာ ေတြ ေျပာဆိုလိုက္ရသည့္အခါ သူ႔အဖုိ႔ ထြက္ေပါက္ေကာင္းတစ္ခု ရသြားေတာ့ သည္။

တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ေဂ်းသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ကေလးျဖစ္ေအာင္ အာ႐ံုစိုက္ ႀကဳိးပမ္း သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ပိုးပန္းေနစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ထံသို႔ တစ္ပတ္တစ္ခါပန္းမ်ား ပို႔ေပးသည္။ သူ႔႐ံုးခန္းတြင္ အဆာသြတ္ တိရစာၦန္႐ုပ္မ်ားကို ခ်ိတ္ထားေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စိတ္အားတက္ၾကြ ျခင္း ျဖစ္သလို သူ႔မွာလည္း (ကၽြန္ေတာ့္က သူ႔ကို ေၾကာက္ေအာင္ မလုပ္သည့္အခါ) ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္း သာ ျဖစ္ပါ သည္။ မၾကာေသးခင္ကပင္ သူက ေျပာေသးသည္။ သူသည္ ႐ိုမန္တစ္ ျဖစ္ေသာ ရန္ဒီအေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာင္း ေအာက္ေမ့ျခင္း ေတြမျပဳေတာ့ေၾကာင္း၊ ထုိသို႔ ျပဳလုိက္မွသာလွ်င္ သူ႔မွာ ျပံဳးႏုိင္ရယ္ႏုိင္ ႏွင့္ ျဖစ္လာၿပီး အဆိုးေလာကဓံ ကို ေက်ာ္ လႊားသြားလုိစိတ္ ျဖစ္လာေၾကာင္း ေျပာျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။

စကားမစပ္ေျပာရလွ်င္ ေဂ်းသည္ သူ၏ကေလးဘ၀ အိပ္မက္မ်ားမွ ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ားအတိုင္း ေနလာ ႏုိင္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။ သူ ကေလးဘ၀တုန္းက ျမင္းတစ္ေကာင္ ရလုိခဲ့၏။ (သူ႔ဆႏၵအတုိင္း ျမင္းတစ္ေကာင္ ပင္ မရခဲ့ေသာ္လည္း ျမင္းကိုကား အႀကိမ္မ်ားမ်ား စီးခဲ့ဖူးပါသည္။) သူ ကေလးဘ၀တုန္းက ျပင္သစ္ကို သြား လုိေသာ ဆႏၵျဖစ္ခဲ့၏။ (ထုိဆႏၵ ျပည့္ခဲ့ကာ ျပင္သစ္ မွာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူ အျဖစ္ တစ္ေႏြ ေနခဲ့ဖူး ပါသည္။) ထိုထို အိပ္မက္ေတြထဲ၌ သူ အိပ္မက္မက္ဖူးခဲ့သည္မွာ တစ္ေန႔ေသာအခါတြင္ ငါ့ရင္ကျဖစ္ေသာ ကေလးေတြ ရလိုပါ၏ဟူေသာ ဆႏၵလည္း ျပည့္ခဲ့သည္သာ ျဖစ္ေပသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ၏ အျခားေသာ ကေလးဘ၀ အိပ္မက္မ်ားကိုလည္း တကယ္ ျဖစ္လာေစခ်င္ပါ၏။ ကေလး ေတြ ရလိုက္ျခင္းကား သူ႔အိပ္မက္အတိုင္း  တကယ္ ထူူးထူးျခားျခား ဆႏၵျပည့္သြားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦးစလံုးအတြက္ တကယ္ကို ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္စရာ ျဖစ္ရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားခဲ့ၾကေသာ ခရီးမွ သူရရွိခဲ့ေသာ သင္ခန္းစာေတြ အေၾကာင္းကို ေဂ်းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾကသည့္အခါ ေဂ်းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦး ပုခံုးခ်င္း ယွဥ္လ်က္ အတူတြဲရပ္ေနျခင္း၌ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ႏွစ္ဦး အင္အားေတြ ဘယ္လို ရလာခဲ့သည္ဆိ္ုသည့္ အေၾကာင္းကို ေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို္႔ႏွစ္ဦး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရုိးရိုးသားသား ေျပာဆို ႏိုင္ၾကျခင္းအတြက္ ၀မ္းေျမာက္ေက်းဇူး တင္ရသည္ ဟုလည္း ေဂ်းက ေျပပါသည္။ ထုိ႔အျပင္ သူက ေျပာေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အ၀တ္အစားေတြ တစ္ခန္းလံုး အႏွံ႔ အျပန္႔ ေနတာကေတာည အေတာ္ကို စိတ္ေနာက္စရာပဲတဲ့။ သို႔ေသာ္လည္း သူက ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳက္သလို စိတ္ရွိသေလာက္ျပဳပါ။ ခြင့္လႊတ္ျပီးသား ျဖစ္သည္ဟု ဆုိပါသည္။ သူ၏ မွတ္တမ္း စာအုပ္ထဲ၌ ခ်မေရးမီ ကၽြန္ေတာ္ ပစ္စလက္ခတ္ လုပ္ထားမိသမွ်တို႔ကို ေနသားတက် သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္ေအာင္ ျပဳေပးျခင္းအတြက္ သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္ရ ပါေပသည္။ ေနာင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ယခုထက္ ပို၍ ၾကိဳးစားရေပမည္။ ဤသည္ကား ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦး၏ သႏၷိဌန္ပါေပတည္း။

ကၽြန္ေတာ္သည္ မၾကာေသးမီက သတိမထားမိဘဲ တစ္နာရီလွ်င္ ဘယ္ႏွစ္မိုင္္ ႏႈန္းသာ ေမာင္းရမည္ ဟူေသာ သတ္မွတ္မိုင္ႏႈန္းထက္ မိုင္အနည္းငယ္ ပို၍ ေမာင္းသြားေနမိရာ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ႏွင့္ သိပ္မေ၀း လွေသာ ေနရာမွပင္ ရဲက သတ္မွတ္မိုင္ႏႈန္းထက္ ေက်ာ္၍ ေမာင္းႏွင္မႈျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကားကို လမ္ေဘး ထိုး ရပ္ခ္ိုင္း ေလသည္။
"လူၾကီးမင္းရဲ႕ လိုင္စင္နဲ႔ ကားမွတ္ပံုတင္ကို ၾကည့္ပါရေစခင္ဗ်" ဟု ရဲအရာရွိက ကၽြန္ေတာ့္အား ေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူေတာင္းသည့္ ႏွစ္ခုစလံုးကို ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ ပင္ဆဲလ္ေဗးနီးယား ယာဥ္ေမာင္း လိုင္စင္ေပၚက ကၽြန္ေတာ္၏ ပစၥဘတ္လိပ္စာကို သူေတြ႔သြားသည္။

"ခင္ဗ်ား ဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာုလဲ၊ ခင္ဗ်ား စစ္ဘက္ကလား" ဟု သူက ေမးသည္။
"မဟုတ္ပါဘူး ခင္ဗ်ား"

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗာဂ်င္းနယားသို႔ ေရႊ႕လာတာ မၾကာေသးေၾကာင္း၊ မွတ္ပံုတင္ အသစ္ ျပန္လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္မရ ၍ မလုပ္ရေသးေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အား ရွင္းျပပါသည္။
"ဒါျဖင့္ရင္ ခင္ဗ်ား ဘာေၾကာင့္ ဒီကို ေရာက္ေနတာလဲ"
သူသည္ သြယ္၀ိုက္ မေနဘဲ လုိခ်င္ရာအေျဖအတြက္ ဒဲ့ပဲ ေမးလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေထြ အထူး စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ့ ဒဲ့ပင္ ေျဖလိုက္ပါ၏။ "ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ်ား၊ လူၾကီးမင္းက ေမးေနမွေတာ့ ေျဖရ ေတာ့မွာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္က ကုမရတဲ့ ကင္ဆာေရာဂါရေနသူပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လပိုင္းေလာက္သာ ေနရဖို႔ ရွိပါေတာ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကို ေရႊ႕လာရတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမ ရဲ႕ မိသားစုနဲ႕ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနရေအာင္ပါ"

ရဲအရာရွိသည္ ေခါင္းကိုေမာ့လိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္အား ေစြၾကည့္ေလသည္။ "ေၾသာ္၊ ခင္ဗ်ားက ကင္ဆာေရာဂါ ရေနတာကိုး" ဟု သူက ခပ္ျပတ္ျပတ္ပင္ ေျပာလုိက္သည္။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား အမွန္ အတိုင္း သိရန္ ၾကိဳးစားေနသည္။ သည္လူ ေသေတာ့မယ္ဆိုတာ တကယ္ပဲလား၊ ငါ့ကိုမ်ား လိမ္ေနတာလား၊ သူသည္ သို႔ႏွယ္ စဥ္းစားေနပံုရျပီး ကၽြန္ေတာ့္အား ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ၾကည့္ေနေလသည္။ "ခင္ဗ်ားေျပာေတာ့ ေနရဖို႔ လပိုင္းေလာက္သာ ရွိေတာ့တယ္လို႔ ဆိုရတယ္၊ ခင္ဗ်ားကို ၾကည့္ရတာ က်ေတာ့လည္း လူေကာင္းလုိပါပဲလား"ဟု သူက ေျပာလိုက္သည္။
"မွန္ပါတယ္၊ ရဲအရာရွိၾကီး ခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခင္ဗ်ားေျပာသလိုပဲ က်န္းမာေနတဲ့ ပံုပါပဲ၊ ဒီဟာက ေတာ္ေတာ္ ေတာ့ ခြက်တယ္ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အျပင္ပန္း အျမင္အရေတာ့ က်န္းမာေနသူပဲ၊ သို႔ေသာ္ လည္း ကင္ဆာက်ိတ္ ေတြက အတြင္းမွာ ရွိေနတာခင္ဗ်" ထိုေနာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္လို ျဖစ္သြားသည္ မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္ ရွပ္အက်ၤီကို လွန္၍ ဗုိက္ခဲြထားေသာ အမာရြတ္မ်ားကို ျပလိုက္မိသည္။

ရဲအရာရွိသည္ ကၽြန္ေတာ့္ အမာရြတ္မ်ားကို ၾကည့္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း မ်က္လံုးမ်ားထဲသို႔တိုင္ ၾကည့္သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚတြင္ "ငါေတာ့ ေသေတာ့မယ့္ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာေနရပါကလား" ဟူေသာ အမူအရာမ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ရသည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာပင္ သူတား၍ စစ္ေဆးခဲ့သမွ် သူမ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္ဖက္သားကို ယံုၾကည္ေအာင္ လုပ္ရာ၌ အရဲရင့္ဆံုးသူ အျဖစ္သို႔ ေရာက္သြား ေပေတာ့ရာ သူသည္ ဆက္လက္၍ ၾကာရွည္ စဥ္းစားမေနေတာဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ လုိင္စင္ကို ကၽြန္ေတာ့္ အား ျပန္ေပးပါသည္။ "ဒီက ေရွ႕မွာေတာ့ ျဖည္းျဖည္းေမာင္းပါေနာ္" ဟု လည္းေျပာေလသည္။

ျမတ္ေသာ အမွန္တရားက ကၽြန္ေတာ့္အား လႊတ္ေပးလုိက္ေပျပီ။ သူသည္ သူ၏ ရဲကားဆီသို႔ ျပန္ေလွ်ာက္ သြားစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ့္အျဖစ္ကို အမွန္အတိုင္း သိနားလည္လိုက္သည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ မ်က္ေတာင္ ကေလး တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ပုတ္ခတ္လိုက္ရုံႏွင့္ ယာဥ္စည္းကမ္း ေဖာက္ဖ်က္မႈျဖင့္ ဒဏ္ေငြ ေဆာင္ရျခင္းမွ လြတ္ကင္းေစႏုိင္စမ္းေသာ လွယမင္းကေလးတစ္ဦးလည္း မဟုတ္ေပတကား။

ကၽြန္ေတာ္သည္ သတ္မွတ္ထားေသာ မိုင္ႏႈန္း ေလွ်ာ့၍ပင္ ကားကိုေမာင္း၍ အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။ လွယမင္း ကေလးတစ္ဦးလိုလည္း ျပံဳးေနမိေလသည္။

ဆက္ရန္
.