ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ေနာက္ဆံုးစကား (The Last Lecture)

ျဖစ္ရပ္မွန္ 

 

 ဦးတင္ဦး (က်ဴရွင္ ဘာသာျပန္) 

အမွာစာ

    စာေပေလာက ဦးမ်ိဳးညႊန္႕က ကၽြန္ေတာ္အား အဂၤလိပ္စာအုပ္ တစ္အုပ္ေပးၿပီး ဘာသာ ျပန္ေပးဖို႕ ေျပာပါသည္။ ဘာအေၾကာင္း ေရးထားသည့္ စာအုပ္ပါလဲဟု ဟိုေနရာ သည္ ေနရာသို႕ ေကာက္လွန္ကာ ျမည္းစမ္းၾကည္႕ လိုက္သည့္အခါ စာေရးသူမွာ လပိုင္း အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ေသေတာ့မည့္ ကင္ဆာ ေရာဂါ သည္ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ဤစာအုပ္မွာ စာေရးသူက သူ႕အေတြ႕အႀကံဳ ကို ျပန္ေျပာသည့္အေနျဖင့္ ေရး ထားေၾကာင္း အၾကမ္းဖ်င္း နားလည္မိလို္က္ပါသည္။

    ေရးထားသည့္ အဂၤလိပ္စာကလည္း က်မ္းစာလို စာႀကီးေပႀကီးဆန္ဆန္ ေရးထားျခင္း မဟုတ္သည့္အျပင္ အေၾကာင္းအရာ ကလည္း ကင္ဆာေရာဂါသည္၏အေၾကာင္း ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဦးမ်ိဳးညႊန္႕ ေမတၱာရပ္ခံခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံ သေဘာတူလိုက္ပါသည္။

    ကၽြန္ေတာ္သမီးကေလးသည္ ကင္ဆာေရာဂါ ႏွိပ္စက္ခံရသျဖင့္ အသက္ ၂၆ ႏွစ္ အရြယ္မွ် ျဖင့္ ဘ၀ကို အဆံုးသတ္သြားသည္ျဖစ္ရာ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေတြးမိတိုင္း သမီးကေလးကို ေအာက္ေမ့ႏွ ေျမာ ျဖစ္ေနပါသည္။ ဤစာအုပ္ကို ဘာသာျပန္ေပးရန္ ကတိခံမိခဲ့ေသာ အဓိက အေၾကာင္းမွာ ဤစာအုပ္ကို ေရးသူမွာ သမီးကေလး လိုပင္ လူ႕ဘ၀ကို သက္တမ္းျပည့္ေနခြင့္မရရွာ သူတစ္ဦး ျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္ပါ၏။

    သို႕ရာတြင္ သူ႕စာအုပ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ၾကည့္ေသာအခါ အလြယ္တကူ ေကာက္ ျပန္၍  မရ ေလာက္ေသာ ဗန္းစကားမ်ားသံုး ေရးထားသည့္ အေရးအသားမ်ားကို မၾကာခဏ ေတြ႕ ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ စိမ္းသည့္ ကြန္ပ်ဴတာ သိပၸံပညာရပ္ႏွင့္ဆိုင္ေသာ အသံုးအႏႈန္းမ်ားကို လည္း ေတြ႕ရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ထင္သေလာက္ လြယ္လြယ္ႏွင့္ မၿပီးခဲ့ပါ။ တတ္ႏုိင္သမွ် စာေရးသူ ေျပာသည့္ အဓပၸါယ္အတိုင္း အမွန္ ေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ အခ်ိန္အား လည္း နည္းသည္ျဖစ္ရာ ၾကာၾကာ အခ်ိန္ ဆြဲၿပီး ဘာသာျပန္မည္ ဆိုလွ်င္လည္း မၿပီးဖို႕သာ မ်ားသည္။ သို႕ျဖင့္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ သႀကၤန္ အလုပ္ပိတ္ရက္ အတြင္း ရက္ရွည္ အနားရတုန္းမွာ ၿပီးစီး ေအာင္ ဘာသာျပန္ခဲ့ရေပသည္။

    ကၽြန္ေတာ္၏ ဘာသာျပန္ပံု ေကာင္း မေကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာဖို႕လိုမည္ မထင္ပါ။ ထိုအတြက္ စာဖတ္သူမ်ားက မိမိတို႕ ဘာသာပင္ ဆံုးျဖတ္ၾကရန္ ျဖစ္ပါသည္။ လိုတာေတြ႕လည္း ျဖည့္ဖတ္သြားၾကရန္ ျဖစ္ပါသည္။

    သိူ႕ရာတြင္ ဤစာအုပ္ကို ေရးသားသည့္ ပါေမာကၡ ရန္းေဒါ့ဖ္ ဖရက္ဒရစ္ ရန္ဒီေပါက္ရွ္ အေၾကာင္း ေဆာင္းပါး ေရးေပးမည္ ေအာက္ေမ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေျမး အႀကီးအား အင္တာနက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္သို႕ ေစလႊတ္ ၍ ရန္ဒီေပါက္ရွ္ အေၾကာင္း ရွာယူလာခဲ့ရန္ ခိုင္းရပါသည္။ ထိုအခါတြင္မွ ဤစာအုပ္ အေၾကာင္း ကိုလည္းေကာင္း၊ ဤစာအုပ္ကို ေရးသာသူ ရန္ဒီေပါက္ရွ္ ကြယ္လြန္ၿပီး ေနာက္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို လည္းေကာင္း ဤစာအုပ္ထဲမွာ ေဖာ္ျပထားသည္ထက္ ပို၍ သိလာ ရပါသည္။

    ဤစာအုပ္ထဲ၌ ေပါက္ရွ္၏ ေမြးဖြားသကၠရာဇ္ ေဖာ္ျပထားေသာ္လည္း ဤစာအုပ္ကို ေရးစဥ္ က မေသ ေသး၍ ေသသည့္ လ ရက္ ႏွစ္ အတိအက် မပါပါ။ အင္တာနက္က ကၽြန္ေတာ့္ ေျမးအ ႀကီး download လုပ္လာသည့္ အထဲတြင္မွ ပါပါသည္။

    ေပါက္ရွ္သည္ ပင္ဆဲလ္ေဗးနီးယားျပည္နယ္ ပစၥဘတ္ၿမိဳ႕ရွိ ကာနက္ဂီမယ္လြန္ တကၠသိုလ္ မွ ကြန္ပ်ဴတာ သိပၸံပါေမာကၡ ျဖစ္သည္။ သူတို႕ တကၠသိုလ္တြင္ အခါအားေလ်ာ္စြာ The last lecture ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေဟာေျပာပြဲ လုပ္ေလ့ရွိသည္။ အကယ္၍ သင္သည္ လူ႕ေလာက တြင္ ေနရေတာ့မည္ မဟုတ္ဟု ဆိုပါစို႕။ ထိုသို႕ေသာ အေျခအေနတြင္ ေလာကႀကီးအတြက္ မည္သို႕ေသာ မွတ္သားစရာမ်ားကို သင္ ေျပာသြားခ်င္ ပါသနည္း ဟူေသာ သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ ေဟာ ေျပာမည့္ ပုဂၢိဳလ္ကို ကမ္းလွမ္းဖိတ္ၾကား၍ ေဟာေျပာေစေသာ ေဟာေျပာပြဲမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။

    ရန္ဒီေပါက္ရွ္အား ထိုေနာက္ဆံုးေဟာေျပာခ်က္ကို ေဟာေျပာေပးရန္ ကမ္းလွမ္းသည့္အခါ လက္ခံ ေဟာေျပာ ခဲ့ရာမွ ဤ The last lecture ဟူေသာ စာအုပ္ ျဖစ္ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။
    ၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္တြင္ ေဟာေျပာခဲ့၏။ ေဟာေျပာသည့္ ေခါင္းစဥ္မွာ The last Lecture: Really Achieving Childhood Dreams (ကေလးဘ၀ စိတ္ကူးအိပ္မက္မ်ား တကယ္ ျဖစ္လာျခင္း) ျဖစ္ပါသည္။

    ထိုေဟာေျပာခ်က္ကို ဗီဒီယိုရိုက္ၿပီး ယူက်ဳတြင္ တင္ရာ ယူက်ဳ၏ လူႀကိဳက္အမ်ားဆံုး ဗီဒီယိုျဖစ္သြားသည္။
    ထိုေဟာေျပာခ်က္ကိုပင္ အက်ဥ္းခ်ံဳး၍ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၂၂ ရက္တြင္ Oprah Winfrey Show အစီအစဥ္ မွ ေန၍ ေပါက္ရွ္ ေဟာေျပာထုတ္လႊင့္ခဲ့ရေသးသည္။
    ထုိေဟာေျပာခ်က္ကို ခ်ဲ႕ထြင္ကာ သတင္းေထာက္ ဂ်က္ဖရီး ဇပ္စလိုႏွင့္ ပူးတြဲ၍ စာအုပ္ တစ္အုပ္ေရးရာ The Last lecture ဟူေသာ စာအုပ္ျဖစ္လာသည္။

    ထိုစာအုပ္ကို ေ၀ါ့လ္ဒစၥေနး ကုမၸဏီပိုင္ ထုတ္ေ၀သူ Gyperion က စာအုပ္ထုတ္ေ၀ခြင့္ အတြက္ ေဒၚလာ ၆ ဒသမ ၇ သန္း ေပးၿပီး ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀သည္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၂၈ ရက္ေန႕ တြင္ နယူးေယာ့တိုင္းမ္ သတင္းစာႀကီး၏ ေရာင္းအေကာင္းဆံုး စာအုပ္ စာရင္း၀င္သြားသည္။ နယူး ေယာ့တိုင္းမ္ သတင္းစာ၏ ေရာင္း အေကာင္းဆံုး စာရင္းတြင္ သီတင္း ၈၅ ပတ္ေက်ာ္ တည္ရွိေနခဲ့ သည္။
    ပထမအႀကိမ္ အုပ္ေရ ၄၀၀,၀၀၀ (ေလးသိန္း) ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ ယခုအခါ အေမရိကန္ တစ္ႏိုင္ငံ တည္း မွာပင္ အုပ္ေရ ေလးသန္းခဲြေက်ာ္ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ထားၿပီး ျဖစ္သည။ ဘာသာ စကား ၄၆ မ်ိဳးျဖင့္ ဘာသာျပန္ ထားၿပီးလည္း ျဖစ္ေပသည္။

    စာေရးသူ ရန္ဒီေပါက္ရွ္သည္လည္း ၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာ ၂၁ ရက္ေန႕တြင္ ေအဘီစီ ၀ါ့လ္နယူးစ္တြင္ Person of the Week (သီတင္းပတ္၏ အထူးျခားဆံုးပုဂၢိဳလ္) အျဖစ္ သတ္မွတ္ခံ ရသည္။

    ေပါက္ရွ္၏ The Last Lecture သည္ အင္တာနက္တြင္ ပထမ တစ္လမွာပင္လွ်င္ အႀကိမ္ တစ္သန္းေက်ာ္ အၾကည့္ခံရသည့္ အင္တာနက္ 'ဟစ္' ျဖစ္ခဲ့သည္။ ABC ရုပ္သံက The Last Lecture: A Love Story for Your Life ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေပါက္ရွ္အေၾကာင္း ရုပ္သံ ဇာတ္ လမ္းကို Diane Sawyer ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္လ်က္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၉ ရက္တြင္ တစ္နာရီၾကာ ထုတ္လႊင့္ခဲ့သည္။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၂၉ ရက္တြင္လည္း ေပါက္ရွ္ကို ေအာက္ေမ့သတိရသည့္ အထိမ္းအမွတ္ The Last Lecture ျဖင့္ အထူး အစီအစဥ္ ၏ အဆက္အျဖစ္ ထုတ္လႊင့္ခဲ့ေသးသည္။
    ေပါက္ရွ္ကို အနည္းနည္း ဂုဏ္ျပဳၾကသည္မွာလည္း ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္သည္။

    ပစၥဘတ္ၿမိဳ႕ ေတာ္ေကာင္စီက ၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာ ၁၉ ရက္ေန႕ကို  ေဒါက္တာ ရန္ဒီေပါက္ရွ္ ေန႕ အျဖစ္ ေၾကညာခဲ့သ့ည္။
    တိုင္းမ္ မဂၢဇင္းက ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ေမလတြင္ ကမၻာ့ၾသဇာ အလႊမ္းႏိုင္ဆံုး ပုဂၢိဳလ္ ၁၀၀ စာရင္း၌ ေပါက္ရွ္ကို ထည့္သြင္းခဲ့သည္။
    ေပါက္ရွ္ကို ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၏ ပစၥဘတ္ၿမိဳ႕သားအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့သည္။

    ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၃၀ ရက္တြင္ ႏိုင္ငံ၏ လူငယ္မ်ား းအတြက္ သူ၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ မ်ားကို ေက်းဇူး တင္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပသည့္ သမၼတ ေဂ်ာ့ဒဗလ်ဴ ဘြတ္ရွ္၏ စာကို လက္ခံရရွိခဲ့သည္။
    ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၄ ရက္တြင္ ေ၀ါ့လ္ဒစၥေနး ကုမၸဏီက ရန္ဒီေပါက္ရွိအား ဂုဏ္ျပဳသည့္ ေက်ာက္ျပား စိုက္ထူကာ ထိုေက်ာက္ျပား၌ 'တစ္ခုခုမွာ ေတာ္ေအာင္ လုပ္ပါ၊ သင္ အဖိုးတန္လာလိမ့္မည္' အစရွိေသာ ေပါက္ရွ္၏ စကားကို ေရးသားထားသည္။

    ေ၀ါ့လ္ဒစၥေနးကုမၸဏီက ကာနက္ဂီ မယ္လြန္ တကၠသိုလ္တြင္ ဒစၥေနး၏ ေပါက္ရွ္ အမွတ္ တရ ဖဲလုိးရွစ္ပညာသင္ဆုကို တီထြင္ေပးလိုက္သည္။ ဘြဲ႕ရ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦးကို ေထာက္ပံ့မည့္ ပညာသင္ဆု ျဖစ္သည္။
    The Last Lecture ေဟာေျပာသည့္ ေန႕တြင္ ကာနက္ဂီ မယ္လြန္ တကၠသိုလ္၏ ကြန္ပ်ဴ တာသိပ    ၸံ အေဆာက္အံုႏွင့္ ၀ိဇၨာဘာသာရပ္မ်ား ဌာနတို႕ကို ဆက္သြယ္သည့္ တံတားကို ေပါက္ရွ္ အမည္ ေပးခဲ့သည္။

    ဤမွ်ဆိုလွ်င္ ဤစာအုပ္ကို ေရးသူ ရန္ဒီေပါက္ရွ္ႏွင့္ သူ၏ စာအုပ္အေၾကာင္းတို႕ကို အေတာ္အတန္ သိႏိုင္ ေလာက္ၿပီ ထင္ပါသည္။
    ဤစာအုပ္ကို ရန္ဒီေပါက္ရွ္ ကိုယ္တိုင္က ၀တၳဳေရးဆရာလို ေရးဖြဲ႕ထားသည္ မဟုတ္၍ သူ႕အရွိ အတိုင္းပင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာျပန္ပါသည္။ စာေရးသူ၏ ဘ၀မွာ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္း သလို စာအုပ္ တြင္ သူေပးခဲ့လိုေသာ ဘ၀သင္ခန္းစာမ်ားကလည္း မွတ္သားဖြယ္ ေကာင္းပါသည္။ စာဖတ္သူ မ်ားသည္။ ဤစာအုပ္မွ တစ္စံုတစ္ရာ ရႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။

နိဒါန္း

    ကၽြန္ေတာ့္မွာ အင္ဂ်င္နီယာအတတ္ဆိုင္ရာ ျပႆနာတစ္ခု ရွိေနပါသည္။
    ကၽြန္ေတာ္တစ္ကိုယ္လံုးကို ၿခံဳၾကည့္လိုက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ တကယ္လွသူလို႕ ဆိုရပါမည္။ သို႕ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ အသည္းမွာက အက်ိတ္ ၁၀ ခုႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။ ေနရဖို႕အခ်ိန္မွာ လ အနည္းငယ္မွ်သာ က်န္ပါေတာ့သည္။

    ကၽြန္ေတာ္သည္ ကေလးသံုးေယာက္ဖခင္ ျဖစ္၏။ ရထားသည့္ မိန္းမမွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္မက္ထဲက အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးပင္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ၀မ္းနည္းေနမည္ဆို လွ်င္ အလြယ္တကူ ၀မ္းနည္း ေန၍ ရေသာ္လည္း ထိုသို႕ ၀မ္းနည္းေနရံုမွ်ႏွင့္ သူတို႕အတြက္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ အတြက္ေသာ္ လညး္ေကာင္း ဘာအက်ိဳးမွ် ရွိမည္မဟုတ္ပါ။
    ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေနရဖို႕ နည္းလွေတာ့၊ သည္အခ်ိန္ကေလးကို ဘယ္နည္း ဘယ္ပံု ကုန္ဆံုး ေစရပါမည္နည္းဟု စဥ္းစားရပါသည္။

    တစ္ဖက္က ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ကား ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုႏွင့္အတူ ရွိေနကာ သူတို႕အား ဂရုစိုက္ သြားဖို႕သင့္သည္ ဟူေသာ အခ်က္ကား ထင္ရွားေနပါ၏။ ေနရသမွ် အခ်ိန္ကေလးတြင္ အခ်ိန္တိုင္း အခ်ိန္တိုင္း ၌ သူတို႕ႏွင့္အတူ ရွိေနကာ သူတို႕အား ယုယပိုက္ေထြး လုပ္ေနဖို႕ သင့္ပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္ သည့္ေနာက္မွာ သူတို႕၏ ဘ၀လမ္းေၾကာင္း ေခ်ာေမြ႕သြားေအာင္ လိုအပ္ရာရာကို လုပ္ေပးသြားဖို႕ ရွိပါ၏။

    အျခားတစ္ဖက္က ၾကည့္ျပန္ေသာအခါ အထက္မွာကဲ့သို႕ ထင္ရွားလွသည့္အခ်က္ပင္ မဟုတ္ေသာ္ျငား၊ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႕ကို ေနာင္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္အတြင္းမွာ သင္ၾကား ဆံုးမ သြားရမည့္ အရာမ်ားကို သူတို႕အား ဤအခ်ိန္တိုကေလးအတြင္း မည္သို႕ သင္ၾကား ဆံုးမသြားရပါ မည္နည္းဟု စဥ္းစားဖြယ္ရွိသည္။ သူတို႕သည္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာ ဆိုတာေတြကို နားလည္ လက္ခံႏိုင္ေလာက္သည့္အရြယ္သို႕ မေရာက္ၾကေသး။ သူတို႕က ငယ္လြန္းလွေသးေပသည္။

မိဘတိုင္းသည္ မိမိတို႕၏ သားသမီးမ်ားကို အမွားအမွန္ ခြဲျခားနာလည္ေအာင္ သင္ၾကား ဆံုးမလ ၾကသည္သာ ျဖစ္၏။ အမွားမွန္း အမွန္မွန္း ခြဲဲျခားသိဖို႕ဆိုသည္ကလည္း အေရးႀကီးသည္ မဟုတ္ ေလာ။ တစ္ဖန္ ဘ၀တြင္ ႀကံလာၾကရမည္ဟူ၍လည္း သင္ၾကား ဆံုးမသြားလိုၾကသည္သာ ျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားသည္ ကိုယ့္သားသမီးမ်ားကို ကုိယ့္ဘ၀တြင္ ႀကံဳခဲ့ရသည့္ ျဖစ္ရပ္ ဇာတ္လမ္း မ်ားကို သိသြားေစခ်င္ၾကသည္။ ဤသို႕ သိေစခ်င္ၾကသည္မွာလည္း ကိုယ့္သားသမီးမ်ားသည္ မိမိတို႕ မိဘမ်ား၏ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳမွ သင္ခန္းစာယူကာ သူတို႕၏ဘ၀ကို သူတို႕တည္ေဆာက္ သြားႏုိင္ရန္အတြက္ ျဖစ္ေပသည္။ မိဘတို႕ သဘာ၀အတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ သားသမီးမ်ားကို သင္ၾကား ဆံုးမသြားလိုေသာ လိုဆႏၵေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ကာနက္ဂီ မယ္လန္ တကၠသိုလ္တြင္ 'ေနာက္ဆံုးေဟာေျပာခ်က္' ကို ေဟာေျပာ ျဖစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

    တကၠသိုလ္မွာ ဤသို႕ေသာ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားကို ပံုမွန္အားျဖင့္ ဗြီဒီယိုတိတ္ေခြျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္ ထားေလ့ ရွိသည္။ ထုိေန႕က ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပညာရွင္ မ်ား ေဟာေျပာေလ့ရွိေသာ ဤသို႕ေသာ ေဟာေျပာခ်က္မ်ိဳးကို ဖုတ္ပူမီး တိုက္ ျပဳလိုက္ျခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ပုလင္းတစ္ခုထဲသုိ႕ ထည့္သြတ္လိုက္သည့္ သေဘာျဖစ္ပါ၏။ တစ္ေန႕ေသာ အခါ တြင္ ဤပုလင္းကို လိႈင္းမ်ားက ကၽြန္ေတာ္သား သမီးမ်ား အတြက္ ပင္လယ္ကမ္းေသာင္ေပၚသို႕ ပုတ္ခတ္ ၍ တင္ေပးလိုက္ၾကေပလိမ့္မည္။ 

အကယ္၍သာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ဦး ဆိုပါက ကၽြန္ေတာ္သားသမီးမ်ားအတြက္ ပန္းခ်ီေရးဆြဲ၍ ထားခဲ့မည္ ျဖစ္ပါ၏။ အကယ္၍သာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဂီတပညာရွင္တစ္ဦး ျဖစ္ပါက ကၽြန္ေတာ့္သား သမီးမ်ား အတြက္ ေတးဂီတဖြဲ႕ခ့ဲမည္ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပန္းခ်ီဆရာလည္း မဟုတ္၊ ဂီတပညာရွင္ လည္း မဟုတ္ ေဟာေျပာပို႕ခ်ေနရသည့္ ပါေမာကၡတစ္ဥိီးမွ်သာ ျဖစ္ေပရာ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူတို႕ အတြက္ ေဟာေျပာခ်က္ကိုသာ ေဟာေျပာခဲ့ရပါေပသည္။

    ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘ၀သည္ ဘယ္မွ်ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ေကာင္းပံုကို ေဟာေျပာခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ့္ တြင္ ေနရမည့္ ဘ၀ အခ်ိန္ အလြန္ပင္ နည္းေနၿပီျဖစ္သည့္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘ၀ကို မည္မွ် တန္ဖိုးထားေၾကာင္း ေဟာေျပာ ခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ေဟာေျပာခ်က္ထဲတြင္ ရိုးသားမႈ အေၾကာင္း၊ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ အေၾကာင္း၊ ေက်းဇူးတရားအေၾကာင္းတို႕ကို ထည့္ေျပာခဲ့၏။ ကၽြန္ ေတာ္ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးသည့္ အျခား အျခားေသာ အေၾကာင္းမ်ားကိုလည္း ထည့္ေျပာခဲ့သည္။

ထိုသို႕ေဟာေျပာခဲ့ရာ၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ နားေထာင္သည့္ ပရိသတ္ ၿငီးေငြ႕မႈ မျဖစ္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစား ခဲ့ ပါသည္။

စာဖတ္သူမ်ား ဖတ္ၾကရမည့္ ဤစာအုပ္သည္ကား ကၽြန္ေတာ္ ေဟာေျပာစင္ေပၚမွာ ေျပာခဲ့သည့္ (၀ါ) စခဲ့သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေရးသြားျခင္းဟု ဆိုႏိုင္ပါ သည္။  ကၽြန္ေတာ္အဖို႕ အခ်ိန္ သည္ တန္ဖိုးရွိလွသျဖင့္ ထုိအဖိုးတန္အခ်ိန္ကေလးကို တတ္ႏိုင္သ မွ် ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ေသြးကေလး မ်ားႏွင့္ေနရင္း ကုန္ဆံုးေစခ်င္ပါေသး၏။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ဂ်က္ဖရီဇာဆလိုအား ကူပါဦးဟု ေျပာရသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေန႕တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ေနထိုင္ရာရပ္ ကြက္ထဲမွာ ပတ္ၿပီး စက္ဘီစီးသည္။ စက္ဘီးစီးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ က်န္းမာေရးအတြက္ အေရးႀကီး ေသာ ေလ့က်င့္ခန္းကို ရယူျခင္းျဖစ္ပါသည္။ စက္ဘီး အပတ္ေပါင္း ၅၃ ပတ္ စီးေနရင္း ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဆဲလ္ဖုန္းမွေန၍ ဂ်က္ဖရီအား ေျပာျပသည္။ သူသည္ ထိုေျပာခ်က္ မ်ားကို နာရီေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ကုန္ခံကာ ယခုစာဖတ္သူ ဖတ္ ရေတာ့မည့္ စာအုပ္အျဖစ္သို႕ ေရာက္ေအာင္ကူညီခဲ့သည္။ (ထိုေျပာျပခ်က္မ်ားကို ေဟာေျပာခ်က္ ၅၃ ဟုပင္ ေခၚတြင္ရႏိုင္မည္ ထင္သည္။)

ဤစာအုပ္တြင္ ပါသည္႕ မည္သည္႕ဇာတ္လမ္း အေၾကာင္းအရာကမွ သက္ရွိထင္ရွား ဖခင္တစ္ဦးကို အစား ထုိး ေပးႏိုင္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္းကို က်ြန္ေတာ္တို႕ အစကတည္းက အမွန္အတိုင္း သိထားၿပီးျဖစ္ပါသည္။

သို႕ရာတြင္ အင္ဂ်င္နီယာ အတတ္ဟူသည္ ၿပီးျပည္႕စံု ေကာင္းမြန္ေသာ အေျဖမ်ဳိးကို ရွာေပးႏိုင္သည္ မဟုတ္။ အင္ဂ်င္နီယာ အတတ္ဟူသည္ ရွိသမွ် ပစၥည္းပစၥယ ကေလး ႏွင္႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးျခင္းမွ်သာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္သည္ လည္းေကာင္း ဤစာအုပ္ သည္ လည္းေကာင္း ေဖာ္ျပပါ ဥပမာအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးပမ္းၾကည္႕ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။

အပိုင္း (၁) ေနာက္ဆံုး ေဟာေျပာခ်က္ ဆက္ရန္
.

The Last Lecture

Randy Pausch

.