" ကဲ ... ဆုိပါအံုးကုိဦး၊ ဘာအေရးႀကပီးတယ္ဆုိတာ "
ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕ က စလုိက္ေသာအခါ ေမာင္တင္ဦးက လွည့္ပတ္သြယ္၀ုိက္ေျပာျခင္းမ႐ွိဘဲ အခ်ိန္ မကုန္ေစ ရန္ လုိရင္းကုိသာ ငွဲ႕ထုိးေျပာေလသည္။
" ကုိဦးအလုပ္ျပဳတ္သြားၿပီႏဲြ႕ရဲ႕၊ တလသံုးရာ၀င္ေငြမ႐ွိေတာ့ဘူး၊ ေနာက္အလုပ္တခု ရဘုိ႔ဆုိတာက ေတာ္ ေတာ္ခဲယဥ္း တဲ့ အေျခအေနဆုိတာ ႏဲြ႕နားလည္ၿပီးသားဘဲ။ ရသည့္တုိင္ေအာင္ အလြန္ဆံုးရပါမွ ႏဲြ႕လုိ သံုးက်ပ္ ဆယ့္ငါးျပား ဘဲျဖစ္မွာ၊ အဲဒီေတာ့ အရင္ ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ စီစဥ္ထားတာ အေကာင္အထည္ေပၚ မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ႏဲြ႕"
ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က ဘာမွ မျပန္မေျပာေသးဘဲ ေမာင္တင္ဦး မ်က္ႏွာကုိ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ေမာင္တင္ဦး၏ အလုပ္သည္ ဆယ္တန္းေအာင္သူ တေယာက္အဖုိ႔ မေျမွာင္မွန္းေသာ လစာကုိ ရေနေသာ္လည္း တသက္တာ တည္ၿမဲမည္မဟုတ္ဘဲ အခ်ိန္အခါကုိ ကန္႔သတ္ထားေသာ အလုပ္၊ မလုိအပ္ေတာ့ေသာ အခ်ိန္ မွာ ထြက္ရမည့္ အလုပ္ျဖစ္ေၾကာင္း ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က သိထားၿပီးျဖစ္၍ ေမာင္တင္ဦး အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ရ သည့္ ကိစၥကုိ ေမးျမန္းရန္လည္းမလုိ။ အံ့ၾသျခင္းလည္းမျဖစ္ေပ။ ေမာင္တင္ဦးအေနျဖင့္ တလသံုးရာ မွ် ေသာ လစာျဖင့္ ဤအလုပ္ကုိ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ပင္ လုပ္ခဲ့ရသည္မွာ အေတာ္အသင့္ စုမိခဲ့ေၾကာင္းသိၿပီး ျဖစ္သည္။
" ကုိဦး ဘယ္လုိစီစဥ္ခ်င္လဲ"
ဖခင္ေသဆံုး အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေနေသာ ခ်စ္သူကုိ ၾကင္နာေသာစိတ္ျဖင့္ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က ေမးသည္။
" ကုိယ္တုိ႔လက္ထပ္တဲ့ ကိစၥကုိလဲ ေငြကုန္မခံဘဲ ရပ္႐ြာလူႀကီး ဆယ္ေယာက္ေလာက္ကုိ သင့္ေတာ္ သလို ေကၽြးေမြးၿပီး အသိအမွတ္ျပဳလုိက္တာေပါ့ႏဲြ႕ရယ္။ လက္ထပ္ပဲြ အက်ယ္ခ်ဲ႕လုိ႔ ကုန္မဲ့ေငြကုိ အဖတ္တင္ ေအာင္ လုပ္လုိက္ရင္ မေကာင္းဘူးလား "
ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕ က စဥ္းစားသလုိ ၿငိမ္ေနသည္။ ေမာင္တင္ဦးက ဆက္ေျပာ၏။
" အစကေတာ့ ဒီလုိမရည္႐ြယ္ပါဘူး၊ အခုကုိဦး အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္သြားလုိ႔ ေငြအကုန္ မခံသင့္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ေ႐ွ႕ေရးေတြးၿပီး ဆံုးျဖတ္ရတာပါ။ လူေတြ ဖိတ္ေကၽြးလုိ႔ ကုန္မဲ့ ေငြကုိ ႏဲြ႕ လက္၀တ္လက္စား တခုခု၀ယ္ ၀တ္ေပါ့။ ဒါက ႏဲြ႕လဲ တင့္တင့္တယ္တယ္ ၀တ္ဆင္ရေသးတယ္။ ေသေရး႐ွင္ေရး ေပၚလာရင္လဲ သူမ်ားဆီ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်စရာ မလုိဘဲ ေငြေပၚႏုိင္တယ္။ အေရးႀကီးတာက ဒုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေႂကြးလြတ္ၿမီးလြတ္ ေသာက မ႐ွိဘဲ သစၥာ႐ွိ႐ွိ ၾကင္နာသြားဘုိ႔သာ အေရးႀကီးပါတင္ႏဲြ႕ရယ္။ မဂၤလာအခမ္း အနား တစံုတခု ျဖစ္ေတာ့ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္လုပ္တဲ့ မဂၤလာေဆာင္ႀကီးက လာမကယ္ပါဘူး"
ေမာင္တင္ဦး စကားကုိ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က သသေဘာေပါက္သြားသည္။
" ကုိဦး အစီအစဥ္ေကာင္းပါတယ္"
ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က သေဘာတူစကားေျပာရင္း သူ႔မိဘေတြသိသြားလွ်င္ " ညီး အေလွ်ာ့ေပးလွေခ်ကလား" ဟူေသာ စကားျဖင့္ စိတ္မခ်မ္းသာစရာေတြ ၾကားရအံုးမယ္ကုိ ေတြးလုိက္မိ၏။
" အေဖနဲ႔ အေမကုိ ကန္ေတာ့ဘုိ႔ ေျပာထားတဲ့ ေငြငါးရာကေတာ့ ပ်က္ကြက္လုိ႔ မျဖစ္ဖူးထင္တယ္ ကုိဦး"
မိဘအမူအက်င့္ သေဘာထားကုိ သိထားၿပီးေသာ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က ဆက္ေျပာလုိက္သည္။
" ဟာ ... ဒါကေတာ့ ပ်က္လုိ႔ ဘယ္ျဖစ္ႏုိင္မလဲ။ ကုိဦးမွာ မိဘမွ ႐ွိတာမဟုတ္ဘဲ။ ကန္ေတာ့စရာ ႏဲြ႕ မိဘ ေတြ ဘဲ ႐ွိတာ ကန္ေတာ့ရမွာေပါ့"
ေမာင္တင္ဦး စကားေၾကာင့္ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က မ်ားစြာ သနားသြားသည္။
" ကုိဦး စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာက အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္သြားေတာ့ တလတရာ ေထာက္ပံ့ပါ့မယ္လုိ႔ ေပးထားတဲ့ ကတိ ပ်က္ရတာ ကုိ ႏဲြ႕မိဘေတြ ဘယ္လုိထင္မလဲဆုိတာဘဲ ေတြးေနမိတယ္။ ႏဲြ႕ကေတာ့ ကုိဦးကုိ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လုိယူဆသလဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းသာ ေျပာပါႏဲြ႕ရယ္"
ေမာင္တင္ဦးက ေျပာေနရင္းပင္ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕မ်က္ႏွာကုိ အကဲခတ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕မ်က္ႏွာက ပ်က္ျခင္းမႈန္ျခင္း ေျပာင္းလဲျခင္းမ႐ွိ။ ပကတိအသြင္သာ ႐ွိေနသည္။ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕ ကမဆုိင္းမတြပင္ ျပန္ေျပာသည္။
" ဒါကေတာ့ ကုိဦးရယ္ စကားပံု႐ွိတယ္မႈတ္လား။ ၀မ္းမ၀ရင္ ဆြမ္းေတာ္မတင္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ။ အဲဒီအတုိင္း ေပါ့။ မိဘရယ္လုိ႔ ေပးခ်င္ေကၽြးခ်င္ေပမဲ့ အဆင္မေျပတဲ့အေၾကာင္းေတြ ျဖစ္လာေတာ့လဲ ဘယ္တတ္ႏုိင္ ပါ့ မလဲ၊ အလုပ္အကုိင္ အဆင္ေျပလုိ႔ ေငြေၾကးေခ်ာင္လည္ေတာ့လဲ ကန္ေတာ့တာေပါ့။ ကုိဥိးေရာ ႏဲြ႕ေကာ မိဘ ေတြကုိ တသက္လံုး ျပစ္ထားမယ္ဆုိတဲ့ ေစတနာမွမ႐ွိတာ။ စိတ္ေကာင္းေကာင္းထားပါ ကုိဦးရယ္"
စိတ္ေစတနာေကာင္းျဖင့္ တရားမွ်တစြာ ေျပာေသာ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕၏ သေဘာထားကုိ ေမာင္တင္ဦးသည္ မ်ားစြာမွ တန္ဘုိးထား ေလးစားမိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔စီစဥ္ခ်က္ကုိ ေျပာျပသည္။
" အခု ကုိယ့္လက္ထဲမွာ စုေဆာင္းထားသမွ် အေမ့လက္၀တ္လက္စားေလးပါ ေပါင္မယ္ဆုိရင္ ေငြငါး ေထာင္ နီးပါးေတာ့ ႐ွိပါတယ္ႏဲြ႕။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လုိေနရာမွာ အိမ္အပုိင္ဆုိတာက ေတာ္ေတာ့ကုိ အသက္႐ွဴ ေခ်ာင္ ေနၿပီ။ အဲဒီေတာ့ ႏဲြ႕အေနနဲ႔ သံုးက်ပ္ဆယ့္ငါးျပားကုိ လုပ္မေနနဲ႔။ အိမ္ထိန္းသိမ္းၾကည့္႐ႈ ဘုိ႔၊ ေနာက္ပုိင္း လံုၿခံဳဘုိ႔သာ ဂ႐ုစုိက္၊ ဒီေငြကုိရင္းၿပီး ကုိဦးအလုပ္တခုခုလုပ္မယ္၊ အစဦးေတာ့ အေတြ႕အႀကံဳ အေလ့ အက်င့္ မ႐ွိလုိ႔ နဲနဲေတာ့ ကသီမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္က လူကုိသင္သြားမွာပါ"
ကုိဦး ဘာလုပ္မယ္စိတ္ကူးလဲ"
" စာေပထုတ္ေ၀ခြင့္ မွတ္ပံုတင္ရေအာင္ေလွ်ာက္၊ မရလဲ ၀တၳဳတအုပ္အတြက္ တခါ႐ုိက္ သံုးေလးရာ ေပးငွားရမွာေပါ့၊ နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာေတြဆီက စာမူေတာင္းၿပီး စာအုပ္႐ုိက္မယ္၊ ဒီအလုပ္က လယ္လယ္ပတ္ပတ္လုပ္ႏုိင္ရင္ ကုိယ့္ဘုိ႔ ၀၀လင္လင္ စားဖုိ႔ ေသာက္ဖုိ႔ က်န္တယ္ႏဲြ႕၊ အဲဒီေတာ့ မိဘေတြ ကုိလဲ ေထာက္ပံ့ႏုိင္စရာ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္"
ေမာင္တင္ဦး အစီအစဥ္ကုိ -
"ႏဲြ႕သေဘာက်တယ္ ကုိဦး"
ဟု ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေထာက္ခံသည္။
" ကဲ ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေ႐ွ႕ေရးက စိတ္ေအးရၿပီေပါ့။ မိဘေတြကုိ ေျပာျပအံုးေနာ္"
" ေျပာျပပါ့မယ္"
" အဖုိးႀကီး က ဂ်ီက်အံုးမလားမသိဘူး"
" လုိက္ေလ်ာ့လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္"
ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က မယုတ္မလြန္ေျဖသည္။ သူ႔အေဖအေမ အေၾကာင္း သူအသိဆံုးျဖစ္သည္။ လက္ထပ္လွ်င္ သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြကုိ တုိက္ေကၽြးရန္အတြက္ အရက္ဘုိး ေငြသတ္သတ္ေပးရမည္ဟု မူးမူး႐ူး႐ူး ႏွင့္ ေျပာထားဘူးေသာ စကား႐ွိသည္။ ယခု အရက္ဖုိးေငြလည္း ေပးႏုိင္မည္မဟုတ္၊ လက္ထပ္ပဲြကလည္း အက်ဥ္း႐ံုး မည္။ တလတရာ ေထာက္ပံ့မႈကလည္း ဖ်က္လုိက္ရသည္။ ေမာင္တင္ဦးအေျခအေန၊ ေမာင္တင္ ဦး အစီအစဥ္ ေတြကလည္း အတုိက္အခံျပဳရန္ လံုး၀ မသင့္ေလ်ာ္ေၾကာင္း ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က စဥ္းစားမိသည္။ သူ႔အေဖ အရက္သမားကမူ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ေက်နပ္ လက္ခံမည္မဟုတ္။
သူ႔အေဖကသာမဟုတ္။ သူ႔ အေမကလည္း ဤနည္းအတုိင္းပင္ မေက်မနပ္ ေျပာၾကဆုိၾက ဆူၾကပူၾကမည္ကုိ အတပ္ေတြးမိေသာ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က ခ်စ္သူေမာင္တင္ဦးကုိ သနားၾကင္နာျခင္းျဖင့္ လုိက္ေလ်ာကာ အမူအယာ မပ်က္ေနရေသာ္လည္း မိဘကုိ ရင္ဆုိင္ရမည့္ အေရးေတြးကာ ရင္ေလးမိ႐ွာေလသည္။
ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕ျပန္သြားၿပီး တပတ္အၾကာ၀ယ္၊ သူ႔မိဘေတြက မည္သုိ႔သေဘာထားေၾကာင္းသိရန္ ေမာင္တင္ဦး က ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕အိမ္သုိ႔ လုိက္သြားသည္။ ခက္ထန္ တင္းမာေသာ ဦးသာညြန္႔ ႏွင့္ ေဒၚၾကည္ မ်က္ႏွာ ကုိလည္းေကာင္း၊ စိတ္မခ်မ္းသာမႈေၾကာင့္ ႏြမ္းနယ္ေခ်ာင္က်သြားေသာ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕မ်က္ႏွာကုိ လည္းေကာင္း၊ ေမာင္တင္ဦးက မသက္မသာ ျမင္လုိက္ရသည္။
ေမာင္တင္ဦး ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ခ်င္း နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ အေျပာင္းအလဲတခုကုိ ျမင္လုိက္ရ၏။ ထုိအေျပာင္းအလဲကား သူ႔ကုိ ျမင္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ခက္ထန္တင္းမာေသာ ဦးသာညြန္႔ႏွင့္ ေဒၚၾကည္တုိ႔၏ မ်က္ႏ်ာမ်ားသည္ သူတုိ႔လင္မယားခ်င္း တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ၿပီး ဘာမွ မျဖစ္သလုိ ပကတိ မ်က္ႏွာထား မ်ားသုိ႔ လွ်င္ျမန္စြာ ေျပာင္းလဲသြားၾကျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ႐ုတ္တရက္ေသာ္ ေမာင္တင္ဦးက နားမလည္ ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔ကိစၥအေၾကာင္း ႏွင့္ သူတုိ႔မ်က္ႏွာ အမူအယာ ျဖစ္ေနသည္။ ငါႏွင့္ သက္ဆုိင္မည္မဟုတ္ေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္သာ ပကတိ မ်က္ႏွာသုိ႔ ျပန္ေျပာင္း သြားျခင္း ျဖစ္မည္ ဟု စိတ္သက္သာသည့္ဘက္က လွည့္ေတြးလုိက္ရသည္။
ေမာင္တင္ဦး ထုိင္မိသည္ဆုိလွ်င္ ဦးသာညြန္႔ ႏွင့္ ေဒၚၾကည္က ေမာင္တင္ဦး ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေနရာမွာ လာထုိင္လုိက္၏။ ေမာင္တင္ဦး သတိထားလုိက္မိသည့္ အခ်က္တခု႐ွိသည္။ ထုိအခ်က္ကား ဦးသာညြန္႔ ေရာ ေဒၚၾကည္ပါ ႏွစ္ေယာက္ၿပိဳင္တူ မ်က္ေစာင္း အ႐ွိန္ေၾကာင့္ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕ မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ျဖင့္ အခန္း ထဲ ၀င္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ေဒၚၾကည့္မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ၿပီး ေမာင္တင္ဦးက စကားစေျပာ၏။
" ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕ ေျပာျပလုိ႔ ေဒၚေဒၚတုိ႔အားလံုး သိၿပီးၿပီ ထင္ပါတယ္"
" ေအးကဲြ႕ ... သမီးကေျပာျပတယ္"
ေဒၚၾကည္က ေဒါသသံ၊ စိတ္ဆုိးသံ၊ မၾကည္ျဖဴသံ လံုး၀ မပါဘဲ၊ ပကတိအသံမ်ိဳးျဖင့္ ေျပာေသာအခါ ေမာင္တင္ဦး စိတ္ထဲမွာ သက္သာရာရသြားည္။ ေဒၚၾကည္ ေျပာေသာ စကားသည္ မဆံုးေသးေၾကာင္း တပုိင္း တစ ျဖင့္ ျဖတ္ထားေၾကာင္း ေမာင္တင္ဦးက သေဘာေပါက္၏။
" ဟုတ္ကဲ့ ေဒၚေဒၚ၊ ကၽြန္ေတာ့္ အစီအစဥ္ကုိ ေဒၚေဒၚနဲ႔ ဦးေလးတုိ႔ ဘယ္လုိသေဘာ ထားတယ္ဆုိတာ သိပါရေစ"
ေယာကၡမေလာင္း ႏွစ္ေယာက္ကုိ ေမာင္တင္ဦးက ႐ုိ႐ုိေသေသပင္ ေမး၏။
" အစီအစဥ္ကတာ့ ျငင္းစရာမ႐ွိဘူးေလ၊ ေမာင္တင္ဦးအလုပ္ကမွ အဆင္မေျပဘဲကုိး။ အဲဒီေတာ့ ခေလး ႏွစ္ေယာက္ စိတ္ခ်မ္းသာသလုိ စီစဥ္တာကုိ ေဒၚေဒၚတုိ႔က လုိက္ေလ်ာပါတယ္။ အဲတခုေတာ့ ေဒၚေဒၚ ေျပာ ခ်င္တယ္ ကဲြ႕၊ ဒါကုိလဲ ေမာင္တင္ဦး လုိက္နာေစခ်င္တယ္ "
ေဒၚၾကည္၏ ေလသံႏွင့္ စကားက လူႀကီးဆန္လွသျဖင့္ ေမာင္တင္ဦးစိတ္ထဲမွာ မိဘလုိပင္ မွတ္ထင္ လုိက္မိသည္။ တခုေဒၚေဒၚ ေျပာခ်င္သည္ ဆုိျခင္းမွာ သူ႔လင္ဦးသာညြန္႔လုိ မူးယစ္ေသာက္စားမည္စုိး၍ အရက္ေသစာကုိ ေ႐ွာင္ၾကဥ္ရန္ ဆုိဆံုးမမည့္ စကားဟု ေမာင္တင္ဦးက ယူဆ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏွစ္သိမ့္ေသာ အသံျဖင့္ ျပန္ေျပာသည္။
" ေျပာပါ ေဒၚေဒၚ သားသီးနဲ႔ မိဘဘဲ ဆုိဆံုးမတာ နာခံပါ့မယ္"
" ေအး ... ေဒၚေဒၚ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ မင္းတုိ႔ လက္မထပ္ခင္မွာဘဲ မင္းေနတဲ့အိမ္ကုိ သမီးနာမည္နဲ႔ အၿပီး အပုိင္လဲႊေပးေစခ်င္တယ္"
ေဒၚၾကည္၏ႏငတ္မွ ေမာင္တင္ဦး လံုး၀ မေျမွာ္လင့္ေသာ စကားထြက္လာသည္။ ေမာင္တင္ဦးသည္ ဘာျပန္ ေျပာရမည္မသိေတာ့ဘဲ ေဒၚၾကည္ကုိသာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျပန္ၾကည့္ေနေတာ့၏။
"ဘယ္လုိ လဲကဲြ႕၊ နာခံပါ့မယ္ဆုိၿပီး ပါးစပ္က ဘာသံမွလဲ မထြက္ပါလား"
ေဒၚၾကည္က ထပ္ဆင့္ေျပာလုိက္၏။ ေမာင္တင္ဦးသည္ သူ႔အိမ္ကေလးကုိ မ်က္ေစ့ထဲမွာ ျပန္ျမင္လုိက္ သည္။ ကြယ္လြန္သူ မိဘႏွစ္ပါးက ထားရစ္ခဲ့ေသာ အေမြအႏွစ္ ဤအိမ္ကေလးသည္ ယခုကာလ တန္ဘုိး ႏွင့္ တြက္ေသာ္ သံုးေသာင္းခဲြေလာက္ေတာ့ ပစၥလကၡ ထုိက္တန္သည္။ ေဒၚၾကည္တုိ႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကုိ ေမာင္တင္ဦး ရိပ္စားမိ၏။ ဤအိမ္ေပၚမွာ တစုတေ၀း တက္ေနလုိၾကေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာ ဘူး သည္။ ယခု ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕ နံမည္ကုိ လဲႊလုိက္ပါက သူတုိ႔အေမတက္လာလွ်င္ ေမာင္တင္ဦး အေနျဖင့္ မည္ သုိ႔မွ် ေျပာပုိင္ခြင့္ မ႐ွိေတာ့ေခ်။ အလြန္အမင္း စိတ္မခ်မ္းသာမႈ ျဖစ္လာလွ်င္ ေမာင္တင္ဦးအဖုိ႔ ေျခလႊတ္လက္မဲ့ ဆင္းေျပး ရမည္သာျဖစ္၏။
အတန္ၾကာမွ ေမာင္တင္ဦးက ေျဖ၏။
" နံမည္လဲႊေနဘုိ႔ မလုိပါဘူး ေဒၚေဒၚရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ ဗမာေတြဘဲ၊ ဇနီးေမာင္ႏွံ ျဖစ္လာၿပီ ဆုိရင္ ႐ွိသမွ်ပစၥည္း လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အညီအမွ် ပုိင္ဆုိင္ရမွာေပါ့၊ လင္ေသမယားရ။ မယားေသလင္ရ ဆုိတဲ့အတုိင္းပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ပစၥည္း ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕ကလဲြလုိ႔ ပုိင္မဲ့သူမ႐ွိပါဘူး"
" မဟုတ္ေသးဘူးေလ၊ မဟုတ္ေသးဘူး။ မင္းက ငါ့သမီးကုိ ဟင္း႐ြက္ကဇြန္းလုိ လူကေလး ဆယ္ေယာက္ ေလာက္နဲ႔ အက်ဥ္း႐ံုး လက္ထပ္မယ္ဆုိတာေတြ၊ ဒုိ႔ကုိ တလတရာေထာက္ပံ့မယ္ဆုိၿပီး ပ်က္ကြက္ တာေတြ ကုိ ဒုိ႔က အေလွ်ာ့ေပးလုိက္ေလ်ာေနၿပီဘဲ။ အိမ္ကုိ ပုိင္ႏုိင္ေအာင္ နံမည္လဲႊမွျဖစ္မယ္။ ေနာင္ခါ အခု ေပးထားတဲ ကတိေတြပ်က္သလုိ ဒီအိမ္ပုိင္ဆုိင္မႈလဲ ပ်က္အံုးမယ္ဆုိရင္ ဒုိ႔ႏြားက်မွာေပါ့ကဲြ႕၊ မင္းအိမ္ကုိ နံမည္ လဲႊပါ"
တရားနည္းလမ္းမက်ေသာ စကားကုိ ဇြတ္ေျပာေနေသာ ေယာကၡမေလာင္းအား ေမာင္တင္ဦးက အေငး သားၾကည့္ေနသည္။ သူ႔သမီးကုိ ဟင္း႐ြက္ကဇြန္းလုိ သေဘာမထားဘဲ ေ႐ွ႕ေရးကုိ အ႐ွည္ေတြးကာ လူလုိ သူလုိ တင့္တယ္ေအးခ်မ္းစြာ ေနထုိင္စားေသာက္သြားႏုိင္ဘုိ႔ ရည္႐ြယ္သည့္ ေစတနာကုိ အဘယ္ေၾကာင့္ သေဘာ မေပါက္ပါသနည္း။ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕ကပင္ ေရလည္ေအာင္ မေျပာျပ၍ေပလားဟု ေမာင္တင္ဦးက ေတြးေနသည္။
" မင္း မလဲႊႏုိင္ဘူးလား "
ေဒၚၾကည္ကေမး၏။
ေမာင္တင္ဦး သည္ စိတ္ကုိ ခုိင္မာစြာ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ အေဖ ႏွင့္ အေမ ဦးေခါင္းခ်သြားေသာ ဤအိမ္ေပၚ က သူမေသဘဲ မဆင္းလုိ မခဲြခြာလုိ၊
ဆက္ရန္
.
ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕ က စလုိက္ေသာအခါ ေမာင္တင္ဦးက လွည့္ပတ္သြယ္၀ုိက္ေျပာျခင္းမ႐ွိဘဲ အခ်ိန္ မကုန္ေစ ရန္ လုိရင္းကုိသာ ငွဲ႕ထုိးေျပာေလသည္။
" ကုိဦးအလုပ္ျပဳတ္သြားၿပီႏဲြ႕ရဲ႕၊ တလသံုးရာ၀င္ေငြမ႐ွိေတာ့ဘူး၊ ေနာက္အလုပ္တခု ရဘုိ႔ဆုိတာက ေတာ္ ေတာ္ခဲယဥ္း တဲ့ အေျခအေနဆုိတာ ႏဲြ႕နားလည္ၿပီးသားဘဲ။ ရသည့္တုိင္ေအာင္ အလြန္ဆံုးရပါမွ ႏဲြ႕လုိ သံုးက်ပ္ ဆယ့္ငါးျပား ဘဲျဖစ္မွာ၊ အဲဒီေတာ့ အရင္ ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ စီစဥ္ထားတာ အေကာင္အထည္ေပၚ မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ႏဲြ႕"
ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က ဘာမွ မျပန္မေျပာေသးဘဲ ေမာင္တင္ဦး မ်က္ႏွာကုိ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ေမာင္တင္ဦး၏ အလုပ္သည္ ဆယ္တန္းေအာင္သူ တေယာက္အဖုိ႔ မေျမွာင္မွန္းေသာ လစာကုိ ရေနေသာ္လည္း တသက္တာ တည္ၿမဲမည္မဟုတ္ဘဲ အခ်ိန္အခါကုိ ကန္႔သတ္ထားေသာ အလုပ္၊ မလုိအပ္ေတာ့ေသာ အခ်ိန္ မွာ ထြက္ရမည့္ အလုပ္ျဖစ္ေၾကာင္း ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က သိထားၿပီးျဖစ္၍ ေမာင္တင္ဦး အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ရ သည့္ ကိစၥကုိ ေမးျမန္းရန္လည္းမလုိ။ အံ့ၾသျခင္းလည္းမျဖစ္ေပ။ ေမာင္တင္ဦးအေနျဖင့္ တလသံုးရာ မွ် ေသာ လစာျဖင့္ ဤအလုပ္ကုိ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ပင္ လုပ္ခဲ့ရသည္မွာ အေတာ္အသင့္ စုမိခဲ့ေၾကာင္းသိၿပီး ျဖစ္သည္။
" ကုိဦး ဘယ္လုိစီစဥ္ခ်င္လဲ"
ဖခင္ေသဆံုး အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေနေသာ ခ်စ္သူကုိ ၾကင္နာေသာစိတ္ျဖင့္ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က ေမးသည္။
" ကုိယ္တုိ႔လက္ထပ္တဲ့ ကိစၥကုိလဲ ေငြကုန္မခံဘဲ ရပ္႐ြာလူႀကီး ဆယ္ေယာက္ေလာက္ကုိ သင့္ေတာ္ သလို ေကၽြးေမြးၿပီး အသိအမွတ္ျပဳလုိက္တာေပါ့ႏဲြ႕ရယ္။ လက္ထပ္ပဲြ အက်ယ္ခ်ဲ႕လုိ႔ ကုန္မဲ့ေငြကုိ အဖတ္တင္ ေအာင္ လုပ္လုိက္ရင္ မေကာင္းဘူးလား "
ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕ က စဥ္းစားသလုိ ၿငိမ္ေနသည္။ ေမာင္တင္ဦးက ဆက္ေျပာ၏။
" အစကေတာ့ ဒီလုိမရည္႐ြယ္ပါဘူး၊ အခုကုိဦး အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္သြားလုိ႔ ေငြအကုန္ မခံသင့္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ေ႐ွ႕ေရးေတြးၿပီး ဆံုးျဖတ္ရတာပါ။ လူေတြ ဖိတ္ေကၽြးလုိ႔ ကုန္မဲ့ ေငြကုိ ႏဲြ႕ လက္၀တ္လက္စား တခုခု၀ယ္ ၀တ္ေပါ့။ ဒါက ႏဲြ႕လဲ တင့္တင့္တယ္တယ္ ၀တ္ဆင္ရေသးတယ္။ ေသေရး႐ွင္ေရး ေပၚလာရင္လဲ သူမ်ားဆီ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်စရာ မလုိဘဲ ေငြေပၚႏုိင္တယ္။ အေရးႀကီးတာက ဒုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေႂကြးလြတ္ၿမီးလြတ္ ေသာက မ႐ွိဘဲ သစၥာ႐ွိ႐ွိ ၾကင္နာသြားဘုိ႔သာ အေရးႀကီးပါတင္ႏဲြ႕ရယ္။ မဂၤလာအခမ္း အနား တစံုတခု ျဖစ္ေတာ့ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္လုပ္တဲ့ မဂၤလာေဆာင္ႀကီးက လာမကယ္ပါဘူး"
ေမာင္တင္ဦး စကားကုိ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က သသေဘာေပါက္သြားသည္။
" ကုိဦး အစီအစဥ္ေကာင္းပါတယ္"
ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က သေဘာတူစကားေျပာရင္း သူ႔မိဘေတြသိသြားလွ်င္ " ညီး အေလွ်ာ့ေပးလွေခ်ကလား" ဟူေသာ စကားျဖင့္ စိတ္မခ်မ္းသာစရာေတြ ၾကားရအံုးမယ္ကုိ ေတြးလုိက္မိ၏။
" အေဖနဲ႔ အေမကုိ ကန္ေတာ့ဘုိ႔ ေျပာထားတဲ့ ေငြငါးရာကေတာ့ ပ်က္ကြက္လုိ႔ မျဖစ္ဖူးထင္တယ္ ကုိဦး"
မိဘအမူအက်င့္ သေဘာထားကုိ သိထားၿပီးေသာ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က ဆက္ေျပာလုိက္သည္။
" ဟာ ... ဒါကေတာ့ ပ်က္လုိ႔ ဘယ္ျဖစ္ႏုိင္မလဲ။ ကုိဦးမွာ မိဘမွ ႐ွိတာမဟုတ္ဘဲ။ ကန္ေတာ့စရာ ႏဲြ႕ မိဘ ေတြ ဘဲ ႐ွိတာ ကန္ေတာ့ရမွာေပါ့"
ေမာင္တင္ဦး စကားေၾကာင့္ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က မ်ားစြာ သနားသြားသည္။
" ကုိဦး စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာက အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္သြားေတာ့ တလတရာ ေထာက္ပံ့ပါ့မယ္လုိ႔ ေပးထားတဲ့ ကတိ ပ်က္ရတာ ကုိ ႏဲြ႕မိဘေတြ ဘယ္လုိထင္မလဲဆုိတာဘဲ ေတြးေနမိတယ္။ ႏဲြ႕ကေတာ့ ကုိဦးကုိ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လုိယူဆသလဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းသာ ေျပာပါႏဲြ႕ရယ္"
ေမာင္တင္ဦးက ေျပာေနရင္းပင္ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕မ်က္ႏွာကုိ အကဲခတ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕မ်က္ႏွာက ပ်က္ျခင္းမႈန္ျခင္း ေျပာင္းလဲျခင္းမ႐ွိ။ ပကတိအသြင္သာ ႐ွိေနသည္။ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕ ကမဆုိင္းမတြပင္ ျပန္ေျပာသည္။
" ဒါကေတာ့ ကုိဦးရယ္ စကားပံု႐ွိတယ္မႈတ္လား။ ၀မ္းမ၀ရင္ ဆြမ္းေတာ္မတင္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ။ အဲဒီအတုိင္း ေပါ့။ မိဘရယ္လုိ႔ ေပးခ်င္ေကၽြးခ်င္ေပမဲ့ အဆင္မေျပတဲ့အေၾကာင္းေတြ ျဖစ္လာေတာ့လဲ ဘယ္တတ္ႏုိင္ ပါ့ မလဲ၊ အလုပ္အကုိင္ အဆင္ေျပလုိ႔ ေငြေၾကးေခ်ာင္လည္ေတာ့လဲ ကန္ေတာ့တာေပါ့။ ကုိဥိးေရာ ႏဲြ႕ေကာ မိဘ ေတြကုိ တသက္လံုး ျပစ္ထားမယ္ဆုိတဲ့ ေစတနာမွမ႐ွိတာ။ စိတ္ေကာင္းေကာင္းထားပါ ကုိဦးရယ္"
စိတ္ေစတနာေကာင္းျဖင့္ တရားမွ်တစြာ ေျပာေသာ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕၏ သေဘာထားကုိ ေမာင္တင္ဦးသည္ မ်ားစြာမွ တန္ဘုိးထား ေလးစားမိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔စီစဥ္ခ်က္ကုိ ေျပာျပသည္။
" အခု ကုိယ့္လက္ထဲမွာ စုေဆာင္းထားသမွ် အေမ့လက္၀တ္လက္စားေလးပါ ေပါင္မယ္ဆုိရင္ ေငြငါး ေထာင္ နီးပါးေတာ့ ႐ွိပါတယ္ႏဲြ႕။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လုိေနရာမွာ အိမ္အပုိင္ဆုိတာက ေတာ္ေတာ့ကုိ အသက္႐ွဴ ေခ်ာင္ ေနၿပီ။ အဲဒီေတာ့ ႏဲြ႕အေနနဲ႔ သံုးက်ပ္ဆယ့္ငါးျပားကုိ လုပ္မေနနဲ႔။ အိမ္ထိန္းသိမ္းၾကည့္႐ႈ ဘုိ႔၊ ေနာက္ပုိင္း လံုၿခံဳဘုိ႔သာ ဂ႐ုစုိက္၊ ဒီေငြကုိရင္းၿပီး ကုိဦးအလုပ္တခုခုလုပ္မယ္၊ အစဦးေတာ့ အေတြ႕အႀကံဳ အေလ့ အက်င့္ မ႐ွိလုိ႔ နဲနဲေတာ့ ကသီမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္က လူကုိသင္သြားမွာပါ"
ကုိဦး ဘာလုပ္မယ္စိတ္ကူးလဲ"
" စာေပထုတ္ေ၀ခြင့္ မွတ္ပံုတင္ရေအာင္ေလွ်ာက္၊ မရလဲ ၀တၳဳတအုပ္အတြက္ တခါ႐ုိက္ သံုးေလးရာ ေပးငွားရမွာေပါ့၊ နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာေတြဆီက စာမူေတာင္းၿပီး စာအုပ္႐ုိက္မယ္၊ ဒီအလုပ္က လယ္လယ္ပတ္ပတ္လုပ္ႏုိင္ရင္ ကုိယ့္ဘုိ႔ ၀၀လင္လင္ စားဖုိ႔ ေသာက္ဖုိ႔ က်န္တယ္ႏဲြ႕၊ အဲဒီေတာ့ မိဘေတြ ကုိလဲ ေထာက္ပံ့ႏုိင္စရာ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္"
ေမာင္တင္ဦး အစီအစဥ္ကုိ -
"ႏဲြ႕သေဘာက်တယ္ ကုိဦး"
ဟု ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေထာက္ခံသည္။
" ကဲ ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေ႐ွ႕ေရးက စိတ္ေအးရၿပီေပါ့။ မိဘေတြကုိ ေျပာျပအံုးေနာ္"
" ေျပာျပပါ့မယ္"
" အဖုိးႀကီး က ဂ်ီက်အံုးမလားမသိဘူး"
" လုိက္ေလ်ာ့လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္"
ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က မယုတ္မလြန္ေျဖသည္။ သူ႔အေဖအေမ အေၾကာင္း သူအသိဆံုးျဖစ္သည္။ လက္ထပ္လွ်င္ သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြကုိ တုိက္ေကၽြးရန္အတြက္ အရက္ဘုိး ေငြသတ္သတ္ေပးရမည္ဟု မူးမူး႐ူး႐ူး ႏွင့္ ေျပာထားဘူးေသာ စကား႐ွိသည္။ ယခု အရက္ဖုိးေငြလည္း ေပးႏုိင္မည္မဟုတ္၊ လက္ထပ္ပဲြကလည္း အက်ဥ္း႐ံုး မည္။ တလတရာ ေထာက္ပံ့မႈကလည္း ဖ်က္လုိက္ရသည္။ ေမာင္တင္ဦးအေျခအေန၊ ေမာင္တင္ ဦး အစီအစဥ္ ေတြကလည္း အတုိက္အခံျပဳရန္ လံုး၀ မသင့္ေလ်ာ္ေၾကာင္း ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က စဥ္းစားမိသည္။ သူ႔အေဖ အရက္သမားကမူ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ေက်နပ္ လက္ခံမည္မဟုတ္။
သူ႔အေဖကသာမဟုတ္။ သူ႔ အေမကလည္း ဤနည္းအတုိင္းပင္ မေက်မနပ္ ေျပာၾကဆုိၾက ဆူၾကပူၾကမည္ကုိ အတပ္ေတြးမိေသာ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က ခ်စ္သူေမာင္တင္ဦးကုိ သနားၾကင္နာျခင္းျဖင့္ လုိက္ေလ်ာကာ အမူအယာ မပ်က္ေနရေသာ္လည္း မိဘကုိ ရင္ဆုိင္ရမည့္ အေရးေတြးကာ ရင္ေလးမိ႐ွာေလသည္။
ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕ျပန္သြားၿပီး တပတ္အၾကာ၀ယ္၊ သူ႔မိဘေတြက မည္သုိ႔သေဘာထားေၾကာင္းသိရန္ ေမာင္တင္ဦး က ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕အိမ္သုိ႔ လုိက္သြားသည္။ ခက္ထန္ တင္းမာေသာ ဦးသာညြန္႔ ႏွင့္ ေဒၚၾကည္ မ်က္ႏွာ ကုိလည္းေကာင္း၊ စိတ္မခ်မ္းသာမႈေၾကာင့္ ႏြမ္းနယ္ေခ်ာင္က်သြားေသာ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕မ်က္ႏွာကုိ လည္းေကာင္း၊ ေမာင္တင္ဦးက မသက္မသာ ျမင္လုိက္ရသည္။
ေမာင္တင္ဦး ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ခ်င္း နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ အေျပာင္းအလဲတခုကုိ ျမင္လုိက္ရ၏။ ထုိအေျပာင္းအလဲကား သူ႔ကုိ ျမင္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ခက္ထန္တင္းမာေသာ ဦးသာညြန္႔ႏွင့္ ေဒၚၾကည္တုိ႔၏ မ်က္ႏ်ာမ်ားသည္ သူတုိ႔လင္မယားခ်င္း တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ၿပီး ဘာမွ မျဖစ္သလုိ ပကတိ မ်က္ႏွာထား မ်ားသုိ႔ လွ်င္ျမန္စြာ ေျပာင္းလဲသြားၾကျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ႐ုတ္တရက္ေသာ္ ေမာင္တင္ဦးက နားမလည္ ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔ကိစၥအေၾကာင္း ႏွင့္ သူတုိ႔မ်က္ႏွာ အမူအယာ ျဖစ္ေနသည္။ ငါႏွင့္ သက္ဆုိင္မည္မဟုတ္ေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္သာ ပကတိ မ်က္ႏွာသုိ႔ ျပန္ေျပာင္း သြားျခင္း ျဖစ္မည္ ဟု စိတ္သက္သာသည့္ဘက္က လွည့္ေတြးလုိက္ရသည္။
ေမာင္တင္ဦး ထုိင္မိသည္ဆုိလွ်င္ ဦးသာညြန္႔ ႏွင့္ ေဒၚၾကည္က ေမာင္တင္ဦး ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေနရာမွာ လာထုိင္လုိက္၏။ ေမာင္တင္ဦး သတိထားလုိက္မိသည့္ အခ်က္တခု႐ွိသည္။ ထုိအခ်က္ကား ဦးသာညြန္႔ ေရာ ေဒၚၾကည္ပါ ႏွစ္ေယာက္ၿပိဳင္တူ မ်က္ေစာင္း အ႐ွိန္ေၾကာင့္ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕ မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ျဖင့္ အခန္း ထဲ ၀င္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ေဒၚၾကည့္မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ၿပီး ေမာင္တင္ဦးက စကားစေျပာ၏။
" ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕ ေျပာျပလုိ႔ ေဒၚေဒၚတုိ႔အားလံုး သိၿပီးၿပီ ထင္ပါတယ္"
" ေအးကဲြ႕ ... သမီးကေျပာျပတယ္"
ေဒၚၾကည္က ေဒါသသံ၊ စိတ္ဆုိးသံ၊ မၾကည္ျဖဴသံ လံုး၀ မပါဘဲ၊ ပကတိအသံမ်ိဳးျဖင့္ ေျပာေသာအခါ ေမာင္တင္ဦး စိတ္ထဲမွာ သက္သာရာရသြားည္။ ေဒၚၾကည္ ေျပာေသာ စကားသည္ မဆံုးေသးေၾကာင္း တပုိင္း တစ ျဖင့္ ျဖတ္ထားေၾကာင္း ေမာင္တင္ဦးက သေဘာေပါက္၏။
" ဟုတ္ကဲ့ ေဒၚေဒၚ၊ ကၽြန္ေတာ့္ အစီအစဥ္ကုိ ေဒၚေဒၚနဲ႔ ဦးေလးတုိ႔ ဘယ္လုိသေဘာ ထားတယ္ဆုိတာ သိပါရေစ"
ေယာကၡမေလာင္း ႏွစ္ေယာက္ကုိ ေမာင္တင္ဦးက ႐ုိ႐ုိေသေသပင္ ေမး၏။
" အစီအစဥ္ကတာ့ ျငင္းစရာမ႐ွိဘူးေလ၊ ေမာင္တင္ဦးအလုပ္ကမွ အဆင္မေျပဘဲကုိး။ အဲဒီေတာ့ ခေလး ႏွစ္ေယာက္ စိတ္ခ်မ္းသာသလုိ စီစဥ္တာကုိ ေဒၚေဒၚတုိ႔က လုိက္ေလ်ာပါတယ္။ အဲတခုေတာ့ ေဒၚေဒၚ ေျပာ ခ်င္တယ္ ကဲြ႕၊ ဒါကုိလဲ ေမာင္တင္ဦး လုိက္နာေစခ်င္တယ္ "
ေဒၚၾကည္၏ ေလသံႏွင့္ စကားက လူႀကီးဆန္လွသျဖင့္ ေမာင္တင္ဦးစိတ္ထဲမွာ မိဘလုိပင္ မွတ္ထင္ လုိက္မိသည္။ တခုေဒၚေဒၚ ေျပာခ်င္သည္ ဆုိျခင္းမွာ သူ႔လင္ဦးသာညြန္႔လုိ မူးယစ္ေသာက္စားမည္စုိး၍ အရက္ေသစာကုိ ေ႐ွာင္ၾကဥ္ရန္ ဆုိဆံုးမမည့္ စကားဟု ေမာင္တင္ဦးက ယူဆ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏွစ္သိမ့္ေသာ အသံျဖင့္ ျပန္ေျပာသည္။
" ေျပာပါ ေဒၚေဒၚ သားသီးနဲ႔ မိဘဘဲ ဆုိဆံုးမတာ နာခံပါ့မယ္"
" ေအး ... ေဒၚေဒၚ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ မင္းတုိ႔ လက္မထပ္ခင္မွာဘဲ မင္းေနတဲ့အိမ္ကုိ သမီးနာမည္နဲ႔ အၿပီး အပုိင္လဲႊေပးေစခ်င္တယ္"
ေဒၚၾကည္၏ႏငတ္မွ ေမာင္တင္ဦး လံုး၀ မေျမွာ္လင့္ေသာ စကားထြက္လာသည္။ ေမာင္တင္ဦးသည္ ဘာျပန္ ေျပာရမည္မသိေတာ့ဘဲ ေဒၚၾကည္ကုိသာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျပန္ၾကည့္ေနေတာ့၏။
"ဘယ္လုိ လဲကဲြ႕၊ နာခံပါ့မယ္ဆုိၿပီး ပါးစပ္က ဘာသံမွလဲ မထြက္ပါလား"
ေဒၚၾကည္က ထပ္ဆင့္ေျပာလုိက္၏။ ေမာင္တင္ဦးသည္ သူ႔အိမ္ကေလးကုိ မ်က္ေစ့ထဲမွာ ျပန္ျမင္လုိက္ သည္။ ကြယ္လြန္သူ မိဘႏွစ္ပါးက ထားရစ္ခဲ့ေသာ အေမြအႏွစ္ ဤအိမ္ကေလးသည္ ယခုကာလ တန္ဘုိး ႏွင့္ တြက္ေသာ္ သံုးေသာင္းခဲြေလာက္ေတာ့ ပစၥလကၡ ထုိက္တန္သည္။ ေဒၚၾကည္တုိ႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကုိ ေမာင္တင္ဦး ရိပ္စားမိ၏။ ဤအိမ္ေပၚမွာ တစုတေ၀း တက္ေနလုိၾကေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာ ဘူး သည္။ ယခု ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕ နံမည္ကုိ လဲႊလုိက္ပါက သူတုိ႔အေမတက္လာလွ်င္ ေမာင္တင္ဦး အေနျဖင့္ မည္ သုိ႔မွ် ေျပာပုိင္ခြင့္ မ႐ွိေတာ့ေခ်။ အလြန္အမင္း စိတ္မခ်မ္းသာမႈ ျဖစ္လာလွ်င္ ေမာင္တင္ဦးအဖုိ႔ ေျခလႊတ္လက္မဲ့ ဆင္းေျပး ရမည္သာျဖစ္၏။
အတန္ၾကာမွ ေမာင္တင္ဦးက ေျဖ၏။
" နံမည္လဲႊေနဘုိ႔ မလုိပါဘူး ေဒၚေဒၚရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ ဗမာေတြဘဲ၊ ဇနီးေမာင္ႏွံ ျဖစ္လာၿပီ ဆုိရင္ ႐ွိသမွ်ပစၥည္း လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အညီအမွ် ပုိင္ဆုိင္ရမွာေပါ့၊ လင္ေသမယားရ။ မယားေသလင္ရ ဆုိတဲ့အတုိင္းပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ပစၥည္း ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕ကလဲြလုိ႔ ပုိင္မဲ့သူမ႐ွိပါဘူး"
" မဟုတ္ေသးဘူးေလ၊ မဟုတ္ေသးဘူး။ မင္းက ငါ့သမီးကုိ ဟင္း႐ြက္ကဇြန္းလုိ လူကေလး ဆယ္ေယာက္ ေလာက္နဲ႔ အက်ဥ္း႐ံုး လက္ထပ္မယ္ဆုိတာေတြ၊ ဒုိ႔ကုိ တလတရာေထာက္ပံ့မယ္ဆုိၿပီး ပ်က္ကြက္ တာေတြ ကုိ ဒုိ႔က အေလွ်ာ့ေပးလုိက္ေလ်ာေနၿပီဘဲ။ အိမ္ကုိ ပုိင္ႏုိင္ေအာင္ နံမည္လဲႊမွျဖစ္မယ္။ ေနာင္ခါ အခု ေပးထားတဲ ကတိေတြပ်က္သလုိ ဒီအိမ္ပုိင္ဆုိင္မႈလဲ ပ်က္အံုးမယ္ဆုိရင္ ဒုိ႔ႏြားက်မွာေပါ့ကဲြ႕၊ မင္းအိမ္ကုိ နံမည္ လဲႊပါ"
တရားနည္းလမ္းမက်ေသာ စကားကုိ ဇြတ္ေျပာေနေသာ ေယာကၡမေလာင္းအား ေမာင္တင္ဦးက အေငး သားၾကည့္ေနသည္။ သူ႔သမီးကုိ ဟင္း႐ြက္ကဇြန္းလုိ သေဘာမထားဘဲ ေ႐ွ႕ေရးကုိ အ႐ွည္ေတြးကာ လူလုိ သူလုိ တင့္တယ္ေအးခ်မ္းစြာ ေနထုိင္စားေသာက္သြားႏုိင္ဘုိ႔ ရည္႐ြယ္သည့္ ေစတနာကုိ အဘယ္ေၾကာင့္ သေဘာ မေပါက္ပါသနည္း။ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕ကပင္ ေရလည္ေအာင္ မေျပာျပ၍ေပလားဟု ေမာင္တင္ဦးက ေတြးေနသည္။
" မင္း မလဲႊႏုိင္ဘူးလား "
ေဒၚၾကည္ကေမး၏။
ေမာင္တင္ဦး သည္ စိတ္ကုိ ခုိင္မာစြာ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ အေဖ ႏွင့္ အေမ ဦးေခါင္းခ်သြားေသာ ဤအိမ္ေပၚ က သူမေသဘဲ မဆင္းလုိ မခဲြခြာလုိ၊
ဆက္ရန္
.
1 comment:
THANK YOU
Post a Comment