မ်က္ႏွာ လဲ က်ေနတယ္ ဒါေျပာဒါ ဘာျဖစ္ေသးလဲေဖေဖေျပာသည့္ အတိုင္းပင္ ေနာက္အပတ္တြင္ ႏုႏုသည္ သားဦးေလးကို ေမြးဖြားေတာ့သည္။ ေမာင္ၾကည္ေဆြက ေဆးရုံမွအျပန္ အိမ္၀င္လာ၍ ေယာကၡမၾကီးကို ကိုယ္တိုင္စာေရးျပရ၏။
ကဲေလ .....ငါေျပတာ မမွန္ဘူးလား၊ ငါက ခေလးခုႏွစ္ေယာက္ ေမြးလာတဲ့ အေဖပါကြ သူသည္ ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ ရယ္ေမာ ရင္း သူ႔သမီးေထြးမွ ေမြးေသာ သားဦးမွာ ေယာက်ာ္းေလး ျဖစ္သည့္အတြက္ ၀မ္းေျမာက္ ေနပံု ရ၏။
ဒါနဲ႔ ဒီေကာင္ စေနသား သားဦးပါလားေဟ့၊ ေဟ့ ေမာင္ ၾကည္ေဆြ ခေလး ကို အိမ္ေခၚလာရင္ေလ ဓါးထမ္းျပီး ခုႏွစ္ခါ ေက်ာ္ကြ၊ တို႔အိမ္မွာ ေမာင္ႏုေမြး တုန္းကေလ သားဦးစေန ေနတက္ေရ တက္ဆိုေတာ့ ကိုစံထြန္း က ဓါးထမ္ျပီး ေက်ာ္ရတယ္၊ ႏုိ႔မို႔ရင္ ဒီေကာင္ေတြက သိတ္ထက္ဒါ
ေဖေဖသည္ သူတို႔၏ ေရးထံုးစံ ကို ေျပာျပ၏ ေမာင္ၾကည္ေဆြသည္ စာရးျပရျပန္သည္
ထက္ခ်င္သေလာက္ထက္ပါေစ အဘရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့သားကို ကၽြန္ေတာ မေက်ာ္ခ်င္ဘူး၊ ျပီေတာ့ ေမြးတဲ့ အေမ ႏုႏု ကိုယ္တိုင္ က စေနသမီး ေန႔တက္ေရတက္ဘဲ၊ ဘာေၾကာက္စရာရွိလဲ
ေမာင္ၾကည္ေဆြ၏ စာကို ဖတ္ျပီး ေအးေလ... မင္းတို႔ မေၾကာက္လဲျပီးတာဘဲ၊ ဒါနဲ႔ စေနသားဆိုေတာ့ ေနမ်ဳိး လုိ႔ မွည့္မလား နံမယ္ေရြးခ်င္ ျပန္ေလျပီ။
ၾကီးက်ယ္ တဲ့ နံမယ္ၾကီးေတြ ကၽြန္ေတာ့သားကို မမွည့္ခ်င္ပါဘူး၊ ရိုးရိုးဘဲ ေကာင္းပါတယ္ အဘရယ္ ျပီးေတာ့ သားကလဲ ငယ္ပါေသးတယ္
ေမာင္ႀကည္ေတြ ထပ္မံရးျပေသာစာကို ဖတ္ျပီးေႀကနပ္သြားပုံရ၏။
'ေအးေလ...... မင္းတို႕သေဘာ ေဆးရုံက ဆင္းရင္သာ ခေလးကို ငါ့ကို၀င္ျပျပီးမွာ မဂၤလာဒုံ ေခၚသြားရမယ္ သိလား'
သူသည္ ေက်နပ္စြာ အမိန္႕ေပးျပီး သူ႕ခန္းထဲသို႕ ၀င္သြားပါေတာ့သည္။
မာလီ
ဂြတ္တလစ္အိမ္ တြင္ မာလီႀကီးတေယာက္ က်မငွါးျပီး ထားသည္။ ထုိမာလီႀကီးလည္း ရာဇ၀င္ ႏွင့္ ပါပင္တည္း အစကသူသည္ ၀င္ဒါမီယာထဲတြင္ အုန္းျခံေစာင့္၏။ သူ႕ေျမးေလး ေမာင္ က ညြန္႕ႏွင့္ အတူ ေနသည္။ လခ ဘယ္ေလာက္ ရသည္မသိ။
အိမ္ေစာင့္အစိုးရ တက္လာေသာအခါ ၀င္ဒါမိယာတြင္ အုန္းျခံမရိွေသာ အဘိုးႀကိး အလုပ္ရိွ ျဖစ္ေန ေတာ့သည္။ ထိုေနရာတြင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အိမ္၌ ဇာတ္လိုက္ႀကီး တပါးျဖစ္သူ ေဒၚနီနီ က အႀကံဥာဏ္ ေပးလာ၏။
'မယု ရဲ႕ တျခားလူေတြအလုပ္ျပဳတ္တယ္ ဆိုေပမယ့္မွီစရာ၊ ေနစရာ၊ စားစရာရိွေသးတယ္၊ ဒီအုန္းျခံ ေစာင့္ အဘိုးႀကီး ဟာ အသက္ကလဲ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ခါးႀကီးကလဲကုန္းေနေတာ့ ဘယ္သူကမွ သူ႕ကို မာလီအျဖစ္ ငွါးမွာလဲ မဟုတ္ဘူး ဒီေတာ့ မယုတို႕ျခံထဲမွာ ဒီမာလီႀကီး ကို အေစာင့္ထားရင္ မေကာင္း ဘူးလား'
သူ ႏွင့္ က်မမွာလည္း အေသးစိတ္ အပိုအပူေလးေတြက ရိွေသးသည္။
'ေမနီကို မယုရွင္းေျပာျပမယ္၊ မယုက အခု၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဆီမွာ အလုပ္မလုပ္ေတာ့လို႕ ၀င္ေငြမရိွဘူး အကိုႀကီး ရဲ႕ ဗိုလ္ႀကီး အဆင့္အတန္း လခနဲ႕ တအိမ္လုံး ေလာက္ေအာင္စားရမွာ (ထိုစဥ္က က်မ ၀တၳဳမ်ားမွာ နာမည္ ႀကီးေသာ္လည္း ၀င္ေငြမေကာင္းေသးပါ) ဗိုလ္ႀကီး လခဆိုတာ မမနီ အသိဆုံးဘဲ၊ မာလီနဲ႕ ဘာနဲ႕ ထားႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး ဒါေပမယ့္ မယုစိတ္ထဲမွာ တေခတ္ေျပာင္း ေျပာင္းတခုခုဘဲျဖစ္ျဖစ္ သစ္ပင္ တခု လဲသလိုဘဲ၊ အေပၚသစ္ကိုင္းက လူေတြ ေအာက္ျပဳတ္က် တယ္ဆိုေပမယ့္ သူတို႕မွာ ေအာက္က ပိုက္ဆံ ေပး တဲ့ လူ နဲ႕ ေမြ႕ယာခံေပးတဲ့လူနဲ႕ အျမင္ကက်တဲ့ လူဆိုေပမယ့္ အက်မနာလွပါဘူး။
ေအာက္သစ္ကိုင္းေနတဲ့လူေတြသာ သိပ္ဒုကၡမ်ားတာ ဒီေတာ့ မမနီအဘိုးႀကီးကို ေသေသခ်ာခ်ာရွင္းျပ လခေတာ့ မစု ငါးဆယ္ဘဲ ေပးႏိုင္မယ္၊ သူ႕ေျမးေလး ေမာင္ကံညြန္႕ ေက်ာင္းတက္ ဖို႕ဘတ္စ္ကားခ စရိတ္ တဆယ္ ေပးမယ္ ေနဖို႕အိမ္ေပးမယ္ ေနဖို႕အိမ္ ကေစခံတန္းလ်ားဆိုေပမဲ့ သြားႀကည့္ပါ ပ်ဥ္ေထာင္ကာ သြပ္မိုး မီးဖိုးသတ္သတ္ အိမ္သာ က ဆြဲအိမ္သာ လွ်ပ္စစ္မီး အလကားရမယ္ ေရခ်ိဳးခန္းရမယ္ ေရရမယ္ အဲဒါ မမနီအဘိုးႀကီး ကို ရွင္းျပ ေႀကနပ္ရင္ေျပာင္လာေပေတာ့'
'အို.....မယုရယ္ သူ၀င္ဒါမီယာ အုန္းျခံထဲမွာ ေနရတာ တဲေလးနဲ႕ ေနရတာ မယုအိမ္ကုိ သူသေဘာ က်မွာပါ ကိုယ့္ တို႕လဲ ေနာက္သူ႕အတြက္အလုပ္ ရွာေပးႀကေသးတာေပါ့........'
ထိုသို႕ ျမန္မာ့လူေနမႈစံနစ္နည္းျဖင့္ အဘဦးဘိုေရႊေခၚအုန္းျခံ ေစာင့္ႀကီးသည္ က်မတို႕အိမ္ ေျပာင္းလာ၏။ က်မ မွ လြဲျပီး တအိမ္သားလုံးက သေဘာမက်ပါ။
'ဒီအသက္ ေျခာက္ဆယ္ႀကီးမ်ား သူဘာလုပ္ငွါးပါလိမ့္' အိမ္သားမ်ားက ကြယ္ရာတြင္ က်မအတင္း ကို ေျပာပါသည္။ က်မ မသိသည္မဟုတ္ သိပါသည္။ ထိုအဘိုးႀကီးသည္ ေပါင္းသင္ျမက္ရွင္း ရုံမွလြဲ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ပါ၊ မ်က္ေစ့ကလည္းမြဲေသးသည္။ အိမ္းသားမ်းက သစ္ပင္စိုက္ထားလွ်င္ သူျမက္ ရွင္းေသာအခါ အားလုံး ႏႈတ္ပစ္ေတာ့သည္။
က်မကေတာ့ ေလးလံေသာ ေျမာင္းေပါက္ ေျမသယ္ အလုပ္မ်းကို ေမာင္ကံညြန္႕ ေက်ာင္းဆင္း ေသာအခါ လုပ္ျပီ က်မခ်စ္ေသာ ေဆာင္းတြင္း ပန္းေလးမ်ားကို က်မကိုယ္တိုင္ပ်ိဳး က်မကိုယ္တိုင ေရေလာင္း၊ စိတ္ခ် ရေအာင္ အပင္ႀကီးထြားလာေတာ့မွ အဘိုးႀကီးလက္အပ္ပါသည္။
ထိုမာလီ အဘိုးႀကီးအေပၚ အထူးမေႀကနပ္ဆုံးသူမွာေတာ့ ေဖေဖပါပင္တည္း၊ သူသည္မာလီ ကိရိယာ ပစည္မ်ားႏွင့္အတူ၊ လႊ၊ ေပါက္ဆိန္၊ သံတရႊင္း၊ တူစေသား လက္သမားကိရိယာမ်ားကို လည္း စာရင္း ႏွင့္ အတိအက် မာလီကို အပ္ထား၏။ ခဏခဏလည္း စစ္ေဆးသည္၊ အဲဒီအထဲမွာ တခုခုေပ်ာက္ဆုံးလွ်င္လည္း ကၽြတ္ကၽြတ္ ညံ ေအာင္ ဆူပါေတာ့သည္။
အဘိုးႀကီး မ်က္ေစ့ကလည္း မြဲေသးသည္ တေန႕တြင္ ျပသနာတက္လာ၏။ သူတို႕ထမင္းခ်က္ရန္ ထင္း စုေဆာင္း ရာမွ လႊမွာ ေပ်ာက္သြားေတာ့သည္၊ ေဖေဖကလည္း စစ္ေဆးခ်ိန္ႏွင့္ တိုးေနျပီး ပြက္ေလာ ရိုက္ေတာ့သည္၊ က်မသည္ သူတို႕ကိစမ်ားတြင္ ဘာမွမပါ၀င္ေသး အသာႀကည့္ေန၏။
မာလီအဘိုးႀကီး သည္ အိမ္နား နီးျခင္းျခံရိွသမွ် သူ႕လႊကိုငွားသြားျပီး ျပန္မေပးေႀကာင္း လိုက္စြပ္စြဲ ေတာ့သည္၊ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားသည္ သေဘာေကာင္းသူမ်ားျဖစ္လို႕သာ ေတာ္ပါေသး၏။ က်မကို လာေရာက္ ရွင္းျပ၏ သူတို႕လႊ ကို မငွားေႀကာင္း ငွားပါလွ်င္လည္း လက္ထိလက္ေရာက္ ျပန္အပ္ မည္၊ ေပးမည္ ျဖစ္ေႀကာင္း ပါသည္။
က်မ သည္ မေနသာေတာ့ျပီ၊ မာလီအဘိုးႀကီးထံသြား ေျပာျပရ၏။
'ဘဘႀကီး ကလဲ မ်က္ေစ့ကလဲ သီသီမြဲမြဲရယ္၊ သတိလဲ သိပ္ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး ကိုယ့္အိမ္က ပစၥည္း ေပ်ာက္တိုင္း သူမ်ားအိမ္ သြားမစြပ္စြဲရဘူး ခုအိမ္နီးခ်င္းေတြက သေဘာေကာင္းေပလို႕ေပါ့ က်မစိတ္ထင္ ဘႀကီးတို႕ လႊဟာ ဘႀကီးတို႕ ထင္းျဖတ္တဲ့ အနားမွာဘဲရိွလိမ့္မယ္ထင္တယ္၊ ထင္းေတြ ေနရာ တက် ေရႊျပီးရင္ ေအာက္ဖက္မွာ ျပန္ရွာပါအုံး'
က်မေျပာသည္ အတိုင္းပင္ ထင္းမ်ားေနရာတက်ေရြ႕ေျပာင္း သယ္ယူျပီးေသာအခါ ထင္းမ်ား ေအာက္တြင္ လႊကို ျပန္ေတြ႕ပါသည္။
'အဘႀကီးတို႕ကလဲ ေဖေဖေျပာရင္ ေျပာစရာဘဲ သူ႕ပစၥည္း ကို ကိုင္ျပီးရင္ ေနရာတက် ျပန္ထား မွာေပါ့ ေဖေဖ ဆူေတာ့သာ ဆူတယ္ ေျပာရတယ္ ဘႀကီးတို႕ကလဲ သတိထားပါ 'က်မသည္ ထိုအခါ မွ ၀င္ေျပာေတာ့သည္ မာလီဘႀကီးက ေဖေဖ့အား 'ဘိုးေတာ္'ဟု ေခၚသည္။
'ဘိုးေတာ္ ကေတာ့ဗ်ားအံ့ႀသ ေလာက္ပါတယ္....... အသက္ခုႏွစ္ဆယ္သား ဆိုတယ္ ကၽြန္ေတာ္ ထက္ သတိ လဲ ေကာင္း ခြန္းအားလဲ ေကာင္းတယ္ (ေဖေဖထိုစဥ္က ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ပင္ ရိွေသး သည္။)'
တေန႕တြင္မႈ က်မျခံထဲမွာစာဖတ္ ေနစဥ္ အဘိုးႀကီးႏွစ္ေယာက္ ငွက္ေပ်ာပင္စိုက္ရန္ ေျမာင္းေပါက္ ေနႀကသည္။ မာလီႀကီးကေတာ့ ေျမာင္းတ၀က္ပင္ မေရာက္ေသး ေမာဟုိက္လာျပီး ေပါက္တူးကို ခ်ကာ ေျမႀကီးေပၚ ထိုင္ေနေတာ့သည္။ ေဖေဖကမူ ေတာက္ေရွာက္ႀကီး ေပါက္သြားလိုက္သည္၊ ေျမာင္း အဆုံးထိ ပင္တည္း
'ကဲ က်ဳပ္ေပါက္လို႕ျပီးျပီ ခင္ဗ်ားသာ သစ္ပင္ေတြေရြ႕ေပေတာ့' ေပါ့ပါးစြာပင္ေျပာျပီး ေဖေဖသည္ သူ႕ေပါက္တူး သူထမ္းခါအိမ္ထဲသို႕ ၀င္သြားေတာ့သည္။
ေဖေဖ က သခြါး၊ ပသီးႏွင့္ ခ၀ဲသီး၊ ခ်ဥ္ေပါင္မ်ားကို စိုက္လည္းစိုက္၏ စားလည္းစားသည္ မာလီ ႀကီးက ဘာမွ မစိုက္တက္ေပ။
အကိုႀကီး ကလည္း မာလီအဖိုးႀကီးအေႀကာင္းသိသည္။ သို႕ေသာ္ 'အဘကိုလဲ ေတာင္းပန္တာ ပါကြာ' တို႕ မ်ား စာသင္ခ်ိန္တုန္းက ကသိကေအာက္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္၊ ဒီေတာ့ ေမာင္ကံညြန္႕ အနည္း ဆုံး ကိုးတန္းေအာင္ တဲ့ အထိေတာ့ ဒီဘႀကီးကို သည္းခံေပါ့။ ေမာင္ကံညြန္႕ကို သူပညာသင္ႀကား ေရးအတြက္ ကူညီႏိုင္တာ တို႕မွာလဲ ဒီနည္းဘဲ ရွိတယ္ဟု ေျပားထားဘူး၏။ က်မကေတာ့ အေႀကာင္း ေႀကာင္းမ်ားေႀကာင့္ ထိုမာလီႀကီး အား ထားသည္ကို ေဖေဖမသိပါေပ၊ အိမ္သားမ်ားက လည္းလုပ္အားအျပည့္ ထိုမာလီႀကီး ထံမွ မရသည္ကို မေႀကနပ္ ႀကပါေပ။
ေဖေဖကလည္း စိတ္ဆိုး ေဒါပြလာတိုင္း မာလီႀကီးကို အလုပ္ျဖဳတ္မပစ္သည္ကိုပင္ ဆူေနေတာ့ သည္။
ေနာက္ဖက္ အိမ္ တြင္ ေနသူမ်ာကိုလည္း ေဖေဖမေႀကနပ္ေပ။
'ေဖေဖေျပာယင္ သမီးက မႀကိဳက္ဘူး.....ဒီဆူးပုတ္ပင္က အညြန္႕ထြက္လာေတာ့ သူတို႕ဘဲ ခူးျပီး ဟင္းခ်ိဳ ခ်က္ ေသာက္တယ္......ဒီႀကက္သဟင္းပင္က အရြက္ႀကေတာ့ဲ သူတို႕ဘဲ ဟင္းခ်ိဳခပ္ေသာက္ႀကတယ္၊ ဒီ သစ္ပင္ ေတြကို ေျမဆြဖို႕၊ ေရေလာင္းဖို႕ႀကေတာ့ မာလီကို တြက္ကပ္ ေနႀကတယ္ ေရခ်ိဳးခါနီး ဒါေလးေလာက္ မာလီ နဲ႕ အတူအလုပ္လုပ္ရတာ ဘာမ်ာ းပင္ပမ္းလို႕လဲ၊ '
ကဲေလ .....ငါေျပတာ မမွန္ဘူးလား၊ ငါက ခေလးခုႏွစ္ေယာက္ ေမြးလာတဲ့ အေဖပါကြ သူသည္ ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ ရယ္ေမာ ရင္း သူ႔သမီးေထြးမွ ေမြးေသာ သားဦးမွာ ေယာက်ာ္းေလး ျဖစ္သည့္အတြက္ ၀မ္းေျမာက္ ေနပံု ရ၏။
ဒါနဲ႔ ဒီေကာင္ စေနသား သားဦးပါလားေဟ့၊ ေဟ့ ေမာင္ ၾကည္ေဆြ ခေလး ကို အိမ္ေခၚလာရင္ေလ ဓါးထမ္းျပီး ခုႏွစ္ခါ ေက်ာ္ကြ၊ တို႔အိမ္မွာ ေမာင္ႏုေမြး တုန္းကေလ သားဦးစေန ေနတက္ေရ တက္ဆိုေတာ့ ကိုစံထြန္း က ဓါးထမ္ျပီး ေက်ာ္ရတယ္၊ ႏုိ႔မို႔ရင္ ဒီေကာင္ေတြက သိတ္ထက္ဒါ
ေဖေဖသည္ သူတို႔၏ ေရးထံုးစံ ကို ေျပာျပ၏ ေမာင္ၾကည္ေဆြသည္ စာရးျပရျပန္သည္
ထက္ခ်င္သေလာက္ထက္ပါေစ အဘရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့သားကို ကၽြန္ေတာ မေက်ာ္ခ်င္ဘူး၊ ျပီေတာ့ ေမြးတဲ့ အေမ ႏုႏု ကိုယ္တိုင္ က စေနသမီး ေန႔တက္ေရတက္ဘဲ၊ ဘာေၾကာက္စရာရွိလဲ
ေမာင္ၾကည္ေဆြ၏ စာကို ဖတ္ျပီး ေအးေလ... မင္းတို႔ မေၾကာက္လဲျပီးတာဘဲ၊ ဒါနဲ႔ စေနသားဆိုေတာ့ ေနမ်ဳိး လုိ႔ မွည့္မလား နံမယ္ေရြးခ်င္ ျပန္ေလျပီ။
ၾကီးက်ယ္ တဲ့ နံမယ္ၾကီးေတြ ကၽြန္ေတာ့သားကို မမွည့္ခ်င္ပါဘူး၊ ရိုးရိုးဘဲ ေကာင္းပါတယ္ အဘရယ္ ျပီးေတာ့ သားကလဲ ငယ္ပါေသးတယ္
ေမာင္ႀကည္ေတြ ထပ္မံရးျပေသာစာကို ဖတ္ျပီးေႀကနပ္သြားပုံရ၏။
'ေအးေလ...... မင္းတို႕သေဘာ ေဆးရုံက ဆင္းရင္သာ ခေလးကို ငါ့ကို၀င္ျပျပီးမွာ မဂၤလာဒုံ ေခၚသြားရမယ္ သိလား'
သူသည္ ေက်နပ္စြာ အမိန္႕ေပးျပီး သူ႕ခန္းထဲသို႕ ၀င္သြားပါေတာ့သည္။
မာလီ
ဂြတ္တလစ္အိမ္ တြင္ မာလီႀကီးတေယာက္ က်မငွါးျပီး ထားသည္။ ထုိမာလီႀကီးလည္း ရာဇ၀င္ ႏွင့္ ပါပင္တည္း အစကသူသည္ ၀င္ဒါမီယာထဲတြင္ အုန္းျခံေစာင့္၏။ သူ႕ေျမးေလး ေမာင္ က ညြန္႕ႏွင့္ အတူ ေနသည္။ လခ ဘယ္ေလာက္ ရသည္မသိ။
အိမ္ေစာင့္အစိုးရ တက္လာေသာအခါ ၀င္ဒါမိယာတြင္ အုန္းျခံမရိွေသာ အဘိုးႀကိး အလုပ္ရိွ ျဖစ္ေန ေတာ့သည္။ ထိုေနရာတြင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အိမ္၌ ဇာတ္လိုက္ႀကီး တပါးျဖစ္သူ ေဒၚနီနီ က အႀကံဥာဏ္ ေပးလာ၏။
'မယု ရဲ႕ တျခားလူေတြအလုပ္ျပဳတ္တယ္ ဆိုေပမယ့္မွီစရာ၊ ေနစရာ၊ စားစရာရိွေသးတယ္၊ ဒီအုန္းျခံ ေစာင့္ အဘိုးႀကီး ဟာ အသက္ကလဲ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ခါးႀကီးကလဲကုန္းေနေတာ့ ဘယ္သူကမွ သူ႕ကို မာလီအျဖစ္ ငွါးမွာလဲ မဟုတ္ဘူး ဒီေတာ့ မယုတို႕ျခံထဲမွာ ဒီမာလီႀကီး ကို အေစာင့္ထားရင္ မေကာင္း ဘူးလား'
သူ ႏွင့္ က်မမွာလည္း အေသးစိတ္ အပိုအပူေလးေတြက ရိွေသးသည္။
'ေမနီကို မယုရွင္းေျပာျပမယ္၊ မယုက အခု၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဆီမွာ အလုပ္မလုပ္ေတာ့လို႕ ၀င္ေငြမရိွဘူး အကိုႀကီး ရဲ႕ ဗိုလ္ႀကီး အဆင့္အတန္း လခနဲ႕ တအိမ္လုံး ေလာက္ေအာင္စားရမွာ (ထိုစဥ္က က်မ ၀တၳဳမ်ားမွာ နာမည္ ႀကီးေသာ္လည္း ၀င္ေငြမေကာင္းေသးပါ) ဗိုလ္ႀကီး လခဆိုတာ မမနီ အသိဆုံးဘဲ၊ မာလီနဲ႕ ဘာနဲ႕ ထားႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး ဒါေပမယ့္ မယုစိတ္ထဲမွာ တေခတ္ေျပာင္း ေျပာင္းတခုခုဘဲျဖစ္ျဖစ္ သစ္ပင္ တခု လဲသလိုဘဲ၊ အေပၚသစ္ကိုင္းက လူေတြ ေအာက္ျပဳတ္က် တယ္ဆိုေပမယ့္ သူတို႕မွာ ေအာက္က ပိုက္ဆံ ေပး တဲ့ လူ နဲ႕ ေမြ႕ယာခံေပးတဲ့လူနဲ႕ အျမင္ကက်တဲ့ လူဆိုေပမယ့္ အက်မနာလွပါဘူး။
ေအာက္သစ္ကိုင္းေနတဲ့လူေတြသာ သိပ္ဒုကၡမ်ားတာ ဒီေတာ့ မမနီအဘိုးႀကီးကို ေသေသခ်ာခ်ာရွင္းျပ လခေတာ့ မစု ငါးဆယ္ဘဲ ေပးႏိုင္မယ္၊ သူ႕ေျမးေလး ေမာင္ကံညြန္႕ ေက်ာင္းတက္ ဖို႕ဘတ္စ္ကားခ စရိတ္ တဆယ္ ေပးမယ္ ေနဖို႕အိမ္ေပးမယ္ ေနဖို႕အိမ္ ကေစခံတန္းလ်ားဆိုေပမဲ့ သြားႀကည့္ပါ ပ်ဥ္ေထာင္ကာ သြပ္မိုး မီးဖိုးသတ္သတ္ အိမ္သာ က ဆြဲအိမ္သာ လွ်ပ္စစ္မီး အလကားရမယ္ ေရခ်ိဳးခန္းရမယ္ ေရရမယ္ အဲဒါ မမနီအဘိုးႀကီး ကို ရွင္းျပ ေႀကနပ္ရင္ေျပာင္လာေပေတာ့'
'အို.....မယုရယ္ သူ၀င္ဒါမီယာ အုန္းျခံထဲမွာ ေနရတာ တဲေလးနဲ႕ ေနရတာ မယုအိမ္ကုိ သူသေဘာ က်မွာပါ ကိုယ့္ တို႕လဲ ေနာက္သူ႕အတြက္အလုပ္ ရွာေပးႀကေသးတာေပါ့........'
ထိုသို႕ ျမန္မာ့လူေနမႈစံနစ္နည္းျဖင့္ အဘဦးဘိုေရႊေခၚအုန္းျခံ ေစာင့္ႀကီးသည္ က်မတို႕အိမ္ ေျပာင္းလာ၏။ က်မ မွ လြဲျပီး တအိမ္သားလုံးက သေဘာမက်ပါ။
'ဒီအသက္ ေျခာက္ဆယ္ႀကီးမ်ား သူဘာလုပ္ငွါးပါလိမ့္' အိမ္သားမ်ားက ကြယ္ရာတြင္ က်မအတင္း ကို ေျပာပါသည္။ က်မ မသိသည္မဟုတ္ သိပါသည္။ ထိုအဘိုးႀကီးသည္ ေပါင္းသင္ျမက္ရွင္း ရုံမွလြဲ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ပါ၊ မ်က္ေစ့ကလည္းမြဲေသးသည္။ အိမ္းသားမ်းက သစ္ပင္စိုက္ထားလွ်င္ သူျမက္ ရွင္းေသာအခါ အားလုံး ႏႈတ္ပစ္ေတာ့သည္။
က်မကေတာ့ ေလးလံေသာ ေျမာင္းေပါက္ ေျမသယ္ အလုပ္မ်းကို ေမာင္ကံညြန္႕ ေက်ာင္းဆင္း ေသာအခါ လုပ္ျပီ က်မခ်စ္ေသာ ေဆာင္းတြင္း ပန္းေလးမ်ားကို က်မကိုယ္တိုင္ပ်ိဳး က်မကိုယ္တိုင ေရေလာင္း၊ စိတ္ခ် ရေအာင္ အပင္ႀကီးထြားလာေတာ့မွ အဘိုးႀကီးလက္အပ္ပါသည္။
ထိုမာလီ အဘိုးႀကီးအေပၚ အထူးမေႀကနပ္ဆုံးသူမွာေတာ့ ေဖေဖပါပင္တည္း၊ သူသည္မာလီ ကိရိယာ ပစည္မ်ားႏွင့္အတူ၊ လႊ၊ ေပါက္ဆိန္၊ သံတရႊင္း၊ တူစေသား လက္သမားကိရိယာမ်ားကို လည္း စာရင္း ႏွင့္ အတိအက် မာလီကို အပ္ထား၏။ ခဏခဏလည္း စစ္ေဆးသည္၊ အဲဒီအထဲမွာ တခုခုေပ်ာက္ဆုံးလွ်င္လည္း ကၽြတ္ကၽြတ္ ညံ ေအာင္ ဆူပါေတာ့သည္။
အဘိုးႀကီး မ်က္ေစ့ကလည္း မြဲေသးသည္ တေန႕တြင္ ျပသနာတက္လာ၏။ သူတို႕ထမင္းခ်က္ရန္ ထင္း စုေဆာင္း ရာမွ လႊမွာ ေပ်ာက္သြားေတာ့သည္၊ ေဖေဖကလည္း စစ္ေဆးခ်ိန္ႏွင့္ တိုးေနျပီး ပြက္ေလာ ရိုက္ေတာ့သည္၊ က်မသည္ သူတို႕ကိစမ်ားတြင္ ဘာမွမပါ၀င္ေသး အသာႀကည့္ေန၏။
မာလီအဘိုးႀကီး သည္ အိမ္နား နီးျခင္းျခံရိွသမွ် သူ႕လႊကိုငွားသြားျပီး ျပန္မေပးေႀကာင္း လိုက္စြပ္စြဲ ေတာ့သည္၊ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားသည္ သေဘာေကာင္းသူမ်ားျဖစ္လို႕သာ ေတာ္ပါေသး၏။ က်မကို လာေရာက္ ရွင္းျပ၏ သူတို႕လႊ ကို မငွားေႀကာင္း ငွားပါလွ်င္လည္း လက္ထိလက္ေရာက္ ျပန္အပ္ မည္၊ ေပးမည္ ျဖစ္ေႀကာင္း ပါသည္။
က်မ သည္ မေနသာေတာ့ျပီ၊ မာလီအဘိုးႀကီးထံသြား ေျပာျပရ၏။
'ဘဘႀကီး ကလဲ မ်က္ေစ့ကလဲ သီသီမြဲမြဲရယ္၊ သတိလဲ သိပ္ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး ကိုယ့္အိမ္က ပစၥည္း ေပ်ာက္တိုင္း သူမ်ားအိမ္ သြားမစြပ္စြဲရဘူး ခုအိမ္နီးခ်င္းေတြက သေဘာေကာင္းေပလို႕ေပါ့ က်မစိတ္ထင္ ဘႀကီးတို႕ လႊဟာ ဘႀကီးတို႕ ထင္းျဖတ္တဲ့ အနားမွာဘဲရိွလိမ့္မယ္ထင္တယ္၊ ထင္းေတြ ေနရာ တက် ေရႊျပီးရင္ ေအာက္ဖက္မွာ ျပန္ရွာပါအုံး'
က်မေျပာသည္ အတိုင္းပင္ ထင္းမ်ားေနရာတက်ေရြ႕ေျပာင္း သယ္ယူျပီးေသာအခါ ထင္းမ်ား ေအာက္တြင္ လႊကို ျပန္ေတြ႕ပါသည္။
'အဘႀကီးတို႕ကလဲ ေဖေဖေျပာရင္ ေျပာစရာဘဲ သူ႕ပစၥည္း ကို ကိုင္ျပီးရင္ ေနရာတက် ျပန္ထား မွာေပါ့ ေဖေဖ ဆူေတာ့သာ ဆူတယ္ ေျပာရတယ္ ဘႀကီးတို႕ကလဲ သတိထားပါ 'က်မသည္ ထိုအခါ မွ ၀င္ေျပာေတာ့သည္ မာလီဘႀကီးက ေဖေဖ့အား 'ဘိုးေတာ္'ဟု ေခၚသည္။
'ဘိုးေတာ္ ကေတာ့ဗ်ားအံ့ႀသ ေလာက္ပါတယ္....... အသက္ခုႏွစ္ဆယ္သား ဆိုတယ္ ကၽြန္ေတာ္ ထက္ သတိ လဲ ေကာင္း ခြန္းအားလဲ ေကာင္းတယ္ (ေဖေဖထိုစဥ္က ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ပင္ ရိွေသး သည္။)'
တေန႕တြင္မႈ က်မျခံထဲမွာစာဖတ္ ေနစဥ္ အဘိုးႀကီးႏွစ္ေယာက္ ငွက္ေပ်ာပင္စိုက္ရန္ ေျမာင္းေပါက္ ေနႀကသည္။ မာလီႀကီးကေတာ့ ေျမာင္းတ၀က္ပင္ မေရာက္ေသး ေမာဟုိက္လာျပီး ေပါက္တူးကို ခ်ကာ ေျမႀကီးေပၚ ထိုင္ေနေတာ့သည္။ ေဖေဖကမူ ေတာက္ေရွာက္ႀကီး ေပါက္သြားလိုက္သည္၊ ေျမာင္း အဆုံးထိ ပင္တည္း
'ကဲ က်ဳပ္ေပါက္လို႕ျပီးျပီ ခင္ဗ်ားသာ သစ္ပင္ေတြေရြ႕ေပေတာ့' ေပါ့ပါးစြာပင္ေျပာျပီး ေဖေဖသည္ သူ႕ေပါက္တူး သူထမ္းခါအိမ္ထဲသို႕ ၀င္သြားေတာ့သည္။
ေဖေဖ က သခြါး၊ ပသီးႏွင့္ ခ၀ဲသီး၊ ခ်ဥ္ေပါင္မ်ားကို စိုက္လည္းစိုက္၏ စားလည္းစားသည္ မာလီ ႀကီးက ဘာမွ မစိုက္တက္ေပ။
အကိုႀကီး ကလည္း မာလီအဖိုးႀကီးအေႀကာင္းသိသည္။ သို႕ေသာ္ 'အဘကိုလဲ ေတာင္းပန္တာ ပါကြာ' တို႕ မ်ား စာသင္ခ်ိန္တုန္းက ကသိကေအာက္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္၊ ဒီေတာ့ ေမာင္ကံညြန္႕ အနည္း ဆုံး ကိုးတန္းေအာင္ တဲ့ အထိေတာ့ ဒီဘႀကီးကို သည္းခံေပါ့။ ေမာင္ကံညြန္႕ကို သူပညာသင္ႀကား ေရးအတြက္ ကူညီႏိုင္တာ တို႕မွာလဲ ဒီနည္းဘဲ ရွိတယ္ဟု ေျပားထားဘူး၏။ က်မကေတာ့ အေႀကာင္း ေႀကာင္းမ်ားေႀကာင့္ ထိုမာလီႀကီး အား ထားသည္ကို ေဖေဖမသိပါေပ၊ အိမ္သားမ်ားက လည္းလုပ္အားအျပည့္ ထိုမာလီႀကီး ထံမွ မရသည္ကို မေႀကနပ္ ႀကပါေပ။
ေဖေဖကလည္း စိတ္ဆိုး ေဒါပြလာတိုင္း မာလီႀကီးကို အလုပ္ျဖဳတ္မပစ္သည္ကိုပင္ ဆူေနေတာ့ သည္။
ေနာက္ဖက္ အိမ္ တြင္ ေနသူမ်ာကိုလည္း ေဖေဖမေႀကနပ္ေပ။
'ေဖေဖေျပာယင္ သမီးက မႀကိဳက္ဘူး.....ဒီဆူးပုတ္ပင္က အညြန္႕ထြက္လာေတာ့ သူတို႕ဘဲ ခူးျပီး ဟင္းခ်ိဳ ခ်က္ ေသာက္တယ္......ဒီႀကက္သဟင္းပင္က အရြက္ႀကေတာ့ဲ သူတို႕ဘဲ ဟင္းခ်ိဳခပ္ေသာက္ႀကတယ္၊ ဒီ သစ္ပင္ ေတြကို ေျမဆြဖို႕၊ ေရေလာင္းဖို႕ႀကေတာ့ မာလီကို တြက္ကပ္ ေနႀကတယ္ ေရခ်ိဳးခါနီး ဒါေလးေလာက္ မာလီ နဲ႕ အတူအလုပ္လုပ္ရတာ ဘာမ်ာ းပင္ပမ္းလို႕လဲ၊ '
ဆက္ရန္
.
1 comment:
ဆရာမ ေဒၚခင္ႏွင္းယုအေဖၾကီးက အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ဆုိေပမယ့္ သားသမီး ေကာင္းေကာင္းေကၽြးတာ စားေနရေတာ့ သန္မာတာေပါ့။ တျခား ပူစရာလဲ ဘာမွ မရွိတာ။ မာလီၾကီးက အသက္ ၆၀ ဆုိေပမယ့္ ဆင္းဆင္းရဲရဲ မတတဝ ဘဝနဲ႔ ေနရတဲ့လူ။ ဘယ္တူႏုိင္မလဲ။
မာလီၾကီးလုိ ဘဝေတြ ကုိယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ အသက္ ၆၀ ဆုိေပမယ့္ ေလာကဓံက ထုေထာင္းေတာ့လဲ ေမ့တတ္ေလ်ာ့တတ္လာ မ်က္စိမႈန္လာျပီေပါ့။
Post a Comment