သမီးႀကီး မ်က္စိေအာက္က ေပ်ာက္သြာကတည္းက အေဖဟာ လုံး၀စိတ္ဓာတ္က်သြာပါေတာ့ တယ္။ အင္နီ နဲ႕အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕အေဖလည္း ေပ်ာက္ကြယ္ သြားပါေတာ့တယ္။ အေဖ့ရယ္သံ လည္း မႀကားရေတာ့ပါဘူး။ အျမဲတမ္း သုန္မႈန္ျငိမ္သက္ေနပါ ေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူငယ္ ေတြ ကေတာ့ အစ္မႀကီး ကို ႏွေျမာေပမယ့္ ညစာစားတဲ့အခါ ေ၀စုေလး နည္းနည္းပိုရလို႕ က်ိတ္ျပီး ေက်နပ္ေနႀကပါတယ္။
တစ္ေန႕ မွာ အေမ မုန္႕ေရာင္းျပီး ျပန္အလာမွာ သတင္းတစ္ခု ပါလာတယ္။ တန္ဆုံးဆယ္ ေလာ္ရီ ကားႀကီး တစ္စီး တာလပတ္ ေတြ အုပ္ျပီး ျဖတ္ေမာင္းသြားတာ ေတြ႕လိုက္ႀကတယ္တဲ့။ ေျပာင္းဆန္ ေတြတင္ျပီး ခ်ာမာမာ ကို သြားတာတဲ့။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚတာပါ။
'မနက္ အေစာႀကီး ထျပီး ခ်ာမာမာကိုသြား။ စိုက္ပ်ိဳးေရး ကုန္စည္ဒိုင္မွာ သြားေမး၊ အဲဒီမွာ ေရာင္းလိမ့္မယ္ ထင္တယ္'
အေမ့ ဟာ ေသခ်ာရဲ႕လားဗ်ာ၊ ေျပာင္းဆန္ ေတြ မဟုတ္ဘဲ ဓာတ္ေျမႀသဇာေတြ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား
'နင္ ငါေျပာ တဲ့ အတုိင္းလုပ္၊ လွ်ာမရွည္နဲ႕ မနက္ျဖန္ ေစာေစာထသြား'
အေမ ေျပာတာ မွန္ ပါတယ္။ တစ္ပုံး ကို ရွစ္ရာနဲ႕ ေရာင္းေနတယ္တဲ့။ ေနာက္လ ပိုတက္ဦးမယ္ တဲ့။ တစ္ပုံးႏွစ္ပုံး ေလာက္ ၀ယ္လို႕ရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ စိတ္ေအးရပါျပီ။
မနက္ငါးနာရီ မွ ထျပီးစက္ဘီးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္ျမန္ေရာက္ေအာင္ တစ္လမ္းလုံး ျဖတ္လမ္း ေတြ ကခ်ည္း စီးခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လမ္းလိုက္လိုက္ ဂ်ံဳအိတ္ခြံေတြထမ္းျပီး ခ်ာမာမာကို ဦးတည္ သြားေန တဲ့ လူေတြအမ်ားႀကီး ေတြ႕ရပါတယ္။
'ခ်ာမာမာကိုလားဗ်ိဳ႕'
ကၽြန္ေတာ္လွမ္းေမးႀကည့္ေတာ့ 'ေအး'လို႕ ေျဖႀကပါတယ္။
ခ်ာမာမာေစ်းနား ေရာက္ေတာ့ ျပတင္းေပါက္ေတြကို အျပာနဲ႕အျဖဴေရာင္ ေဆးသုတ္ထားတဲ့ ကုန္စည္ ဒိုင္ ကို ေတြ႕ပါတယ္။ အလိုကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိကို ကၽြန္ေတာ္မယုံႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြား ပါတယ္။ လူတန္းႀကီးက အရွည္ႀကီး ပါလား။ ကုန္စည္ဒိုင္ တံခါးေပါက္ကေနျပီး ျမိဳ႕ျပင္ ေဘာလုံး ကြင္းနား ေရာက္တဲ့အထိပါပဲ။ ေယာက္်ား တစ္တန္း၊ မိန္းမ က တစ္တန္း၊ စက္ဘီးကို ျခံစည္း ရိုးမွာ ေထာင္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ၀င္စီ လိုက္ ပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္း ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွာ လူတန္းရွည္ႀကီး ျဖစ္သြားပါတယ္။
မနက္ ၆နာရီ ၁၅မိနစ္ မွာ မိုးစင္စင္မလင္းေသးပါဘူး။ ရာသီဥတုက သာေထာင့္သာယာ၊ ေအးေအး ျမျမပါပဲ။ မႀကာ ပါဘူး၊ ေနလုံးႀကီး ဘြားခနဲ ေပၚလာတာနဲ႕ ပူေလာင္အိုက္စပ္လာပါေတာ့တယ္။ လူတိုင္း ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္မူ ဒဏ္ ကို အလူးအလဲ ခံရေတာ့မယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ပါျပီ။ လူေတြကို ႀကည့္လုိက္ေတာ့ အားလုံး သာေခြယိုင္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္ေတြနဲက။ ေနေရာင္ျခည္ကို သူတို႕ မႀကည့္ႏိုင္ ႀကပါဘူး။ အားလုံး မ်က္ခုံး ေတြ ရႈံ႕ထားႀကတယ္။ သူတို႕ အစာမအား ရတာ ေတာ္ေတာ္ႀကာျပီဆိုတာ ေသခ်ာ ပါတယ္။
ဒီေန႕ ေျပာင္းဆန္မရရင္ သူတို႕ အသက္ ရွင္ဖို႕မလြယ္ဘူး ထင္ပါတယ္ ေနျမင့္လာတဲ့အခါ လူေတြဟာ ဟင္းရြက္ျပဳတ္ လုိ ညိႇဳးေခြ ယိမ္းယိုင္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႕က အဘိုးႀကီးဟာ တဆတ္ဆတ္တုန္ ေနပါတယ္။ အသက္ ကိုခဲရာခက္ဆစ္ရွဴေနရပါတယ္။ လူတန္းႀကီး ေရွ႕တစ္လွမ္းတိုးေတာ့ အဘိုးႀကီး မလွမ္းႏိုင္ ေတာ့ပါ ဘူး။ ဒူးေခြျပီး လဲက်သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒ္ီမွာ လူေတြက ဘာမွမထူးဆန္းသလို သူ႕ကို ခြေက်ာ္ သြားႀကပါတယ္။ တစ္ဆက္တည္းက မိန္းမတခ်ိဳ႕မွာ ကေလးေတြပါလာပါတ္။ ေအာ္သံ ငိုသံ အစာ ေတာင္းသံ ေတြနဲ႕ ဆူညံေနပါတယ္။ အဲဒီကေလး ငိုသံေတြ ကို ကၽြန္ေတာ့နားထဲမွာ ခုထိႀကားေယာင္ ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနျမင့္လာေတာ့ လူတခ်ိဳ႕က သူတို႕ေနရာေတြကို ေရာင္းစားႀကပါတယ္။ သူတို႕က ပိုက္ဆံမရွိ ႀကဘူး။ မနက္ သုံးနာရီ ကတည္းက ေနရာလယူထားႀကတာ။ ကုန္စည္ဒိုင္အေဆာက္အအုံးနာ ေရာက္တာနဲ႕ ေနာက္လူ ေတြ ကို လွည့္ေျပာတယ္။ 'ကၽြန္ေတာ့ေနရာကို ၀င္လိုက္ပါလား၊ ေရာက္ ေတာ့မယ္' အဲဒီေနရာ ေရာင္းစားျပီး မွ ေနာက္ဆုံးကို သြားျပီး တန္းစီႀကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဆာေလာင္မႈ ဒဏ္ေႀကာင့္ မ်က္လုံး ေတြ အေရာင္အဆင္းမဲ့ေနျပီ လဲက်လုနီး လူဆီသြားျပီး 'ကၽြန္ ေတာ့ေနရာက ေရာက္ဖို႕ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ပဲ လိုေတာ့တယ္။ ေနရာခ်င္းလဲပါလား။ ခင္ဗ်ားထြက္ လာရင္ကၽြန္ေတာ့အတြက္ ေျပာင္းဆစ္ဆုပ္ေလာက္ စြန္႕က်ဲ ခဲ့ရင္ ေတာ္ပါျပီ'လိုက ေျပာတဲ့လူေတြ လည္းရိွတယ္။
မနက္အေစာႀကီး အိမ္က မထြက္ခင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေမမုန္႕တစ္ခ်ပ္ ေကၽြးလိုက္ပါတယ္။ ခုအခ်ိန္ ဗိုက္ထဲ ဘာမွ မရိွေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ေခၽြးေထြက ကၽြန္ေတာ္လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြကအစ စက္စက္နစ္ေအာင္ ထြက္ေန ပါတယ္။ လူေတြဆီက ထြက္ေနတဲ့ အနံ႕အသက္ေႀကာင့္ မခံႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ပ်ိဳ႕ခ်င္ အန္ခ်င္ ျဖစ္လာေနပါျပီ။
တံခါးေပါက္ ဆီ ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္လက္မခ်င္း ေရြ႕ေနပါတယ္။ ႀကာေတာ့ လူေတြ သည္းမခံ ႏိုင္ ေတာ့ သလို ေနာက္ကေန တြန္းစျပဳလာတယ္။ တစ္ခ်က္မွာ ေနာက္ကလူက အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႕ တြန္းလိုက္လို႕ ေရွ႕က လူကို ကၽြန္ေတာ္ သြားေဆာင့္မိပါေတာ့တယ္။ သူလဲက်မသြားေအာင္ သူ႕ပခုံးကိုကိုင္ျပီး မနည္း ထိန္ထား လိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ လူေတြက ေနာက္ဆုတ္ သြားလိုက္၊ အားနဲ႕ ေဆာင့္တိုး လိုက္ လုပ္လာပါေတာ့တယ္။
သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ အသံမ်ိဳးနဲ႕ 'ေဟ့ဘာလို႕ ေက်ာ္တက္တာလဲကြ'ဆိုျပီး ေအာ္ဆဲသံေတြ စႀကားလာရ တယ္။
လူေတြ ထပ္ေရာက္လာႀကတုန္း။ ေျဗာင္းဆန္က ကားတစ္စီးတိုက္တည္း။ ကိုယ့္အလွည့္ ေရာက္ ပါေတာ့ မလား ဆိုျပီး လူေတြ ေတြးပူလာပုံရပါတယ္။ တံခါး၀နားမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ႏွစ္တန္း စလုံး ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္စ ျပဳလာတယ္။ ေနာက္က တြန္းအားက ျပင္းသထက္ ျပင္းလာျပီး ေရွ႕လူ ရဲ႕ေနာက္ေက်ာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ ျပားခ်ပ္ ေနေအာင္ ကပ္ေနပါျပီ၊ အသက္ရွဴက်ပ္သည္ထက္ က်ပ္လာျပီ၊ ကၽြန္ေတာ္က ေျခစုံကန္ျပီး အသက္ရွဴ ဖို႕ ေဘးတိုးထြက္လိုက္ေတာ့ေနာက္ကလူ မထိန္း ႏိုင္ဘဲ လဲက်သြားပါတယ္။ သူ႕ေနာက္က ေလးေယာက္လည္း အရိွန္နဲ႕ လဲက်သြာပါေတာ့ တယ္။ အဲဒီမွာတင္ တာက်ိဳးသလို ေနရာလပ္ျပီး လူေတြ အလုံးအရင္းနဲ႕ တိုး၀င္ လာႀက ေတာ့တာ ပါပဲ။ လဲတဲ့လေတြကလည္း ဒူးေတြ၊ တံေတာင္ဆစ္ေတြ စုတ္ျပတ္ လို႕။
အဲဒီမွာ မေမွ်ာ္လင့္တာတစ္ခု ျဖစ္လာပါတယ္။ ဘုရားသခင္ ေစာင္မႀကည့္ရႈ႕ေတာ္မူျခင္းလားမသိ ပါ။ ကေလးေတြ အငိုတိတ္သြားတယ္။ ေ၀ါခနဲမိုးေတြ ရြာခ်လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူသိုက္ ဂိတ္၀ေရာက္ဖို႕ သိပ္မလိုေတာ့ပါဘူး။ ေရေတြကို ဂ်ာ္ဒန္ျမစ္ေရလို႕ စိတ္ထဲ ထင္လာတယ္။ ေတာင္ထပ္ကေန ျမတ္ေသာေျမ ကို လွမ္းျမင္ေနရသလို စိတ္ထဲထင္လာတယ္။ ေရျပင္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ ပါေတာ့မယ္။
မိနစ္ႏွစ္ဆယ္အႀကာမွ ကၽြန္ေတာ္တံခါး၀ ေရာက္သြားပါျပီ။ ေနာက္တစ္စကၠန္႕အႀကာမွ ကၽြန္ေတာ္ အေဆက္အအုံထဲ ေရာက္သြားပါတယ္။ ေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးေလာက္ျမင့္တဲ့ ေျပာင္းဆန္ပုံကို လွမ္းျမင္ ရပါျပီ။ လေပါင္းမ်ားစြာအတြင္း အမ်ားဆံးျမင္ရတဲ့ ေျပာင္းဆန္ပံု။ အျမင့္ဆုံး ေျပာင္းဆန္ ပုံ။ ေပ်ာ္လြန္းလို႕ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ မူးရီမူးေ၀ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အထဲေရာက္မွ ေနာက္ဘက္က ဆူညံသံ ေတြ ပုိျပီး က်ယ္ေလာင္လာပါတယ္။
အဲဒီမွာ အလုပ္သမားႏွစ္ေယာက္ ထြက္ျပီး အသံက်ယ္က်ယ္ေအာ္ပါတယ္။
လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္ တို႕ မွာ ေျပာင္းဆန္ ငါးအိတ္ေလက္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းက ပုဂၢိဳလ္ေတြ အပင္ပန္းမခံပါႀကနဲ႕ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းကံေကာင္းသြားတာပါ။ လူေတြ ဆူပူေအာ္ဟစ္ ေသာင္းက်န္းေန ႀကပါျပိ။ လဲက်သူ က်၊ ဆြဲထုတ္ သြားသူကို ဆြဲထုတ္သြား။ ကေလးငုိသံ၊ ဆဲသံဆိုသံေတြ အစီစီပြက္သလို ဆူညံေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ပါလာတဲ့ ေငြေလးရာကို အသင့္ျပင္ထားပါတယ္။ ႏွစ္ဆယ္ကီလိုဂရမ္အတြက္ပါ။
စားပြဲတစ္လုံးမွာ ပိုက္ဆံသြင္းလိုက္ေတာ့ စားေရးလုပ္သူက ျဖတ္ပိုင္တစ္ခုေပးျပီး ေျဗာင္းဆန္ခ်ိန္ ေနတဲ့ေနရာကို လက္ညွိဳးထိုးျပလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေျပာင္းဆန္ခ်ိန္တဲ့ ဗလေကာင္းေကာင္း ပုဂၢိဳလ္က ကၽြန္ေတာ့ကို ပညာျပပါေတာ့တယ္။ ပုံးထဲကို ေျပာင္းဆန္ေတြ ေ၀ါခနဲ ေလာင္းထည့္ လိုက္ျပီး ကပ္တား ေပၚပစ္တင္လိုက္ပါတယ္။ ေပါင္ခ်ိန္ျပတံမွ်ား ေျပးလႊားေနတုန္းမွာပဲ ပုံးကို ဆြဲခ်ျပီး ကၽြန္ေတာ္အိတ္ထဲ သြန္ခ် လိုက္ပါတယ္။
'ေနာက္တစ္ေယာက္'
ကၽြန္ေတာ္က မေက်နပ္တာနဲ႕
'ေနပါဦး ဒီမယ္ဗ်ာ'
'မင္းမေက်နပ္ရင္ ထားခဲ့၊ မင္းေနာက္မွာ လူေတြအမ်ားႀကီး ရိွေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္'
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ အိတ္ကိုထမ္းျပီး သုတ္ေျခတင္ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေပါင္မ ျပည့္လည္း အေႀကာင္းမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေအာင္ႏိုင္သူ တစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႕ လူအုပ္ႀကီးထဲက ထိုးထြက္္ လာခဲ့ပါတယ္။
လူတစ္ေယာက္ ကကၽြန္ေတာ့္ဆီေျပးလာျပီး
'ေဟ့ေဟ့ ငါမင္းကို ငါးရာေပးမယ္'လို႕ ေျပာပါတယ္
ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း ေအာ္ေမးတ္။
'ေဟ့ခ်ာတိတ္၊ ငါေျခာက္ရာေပးမယ္'တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္က သူတို႕ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို မႀကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ျပီး စက္ဘီးဆီ ေရာက္ေရာက္ ခ်င္းကယ္ရီယာေပၚမွာ အိတ္ကိုတင္ျပီး ႀကိဳးနဲ႕ သိုင္းခ်ည္လိုက္ပါတယ္။ သူတိုကလုမွာ စိုးရိမ္စိတ္ နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အျမန္ဆုံး လစ္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မိဘေတြနဲ႕ ညီမေတြက ကၽြန္ေတာ္ကို သူရဲေကာင္တစ္ေယာက္လို ႀကိဳဆို ႀကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေပက်ံစုတ္ျပတ္ျပီး ေျခကုန္လက္ပန္းက်ေနပါျပီ။ အိတ္ကို အေဖ့ လက္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ပါတယ္။ အေဖခ်ိန္ႀကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ဆယ့္ငါး ကီလိုပဲရိွပါတယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မိသားစုအတြက္ တစ္ပတ္စာေတာ့ ရိကခါဖူလုံသြားပါတယ္။
မႀကာခင္မွာပဲ လူေတြဟာ ပစၥည္းေတြခ်ေရာင္းေနႀကပါျပီ။ တစ္ေန႕မွာ မိုးေတြရြာေနပါတယ္။ မိုးထဲ ေလထဲမွာ လူေတြဟာ ပုရြက္ဆိတ္တန္းႀကီးလို လမ္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္သြားေနႀကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ အိမ္နီးနားခ်င္း ေတြ၊ အသိလယ္သမားေတြ အမ်ားႀကီးပါတယ္။ မိန္းမေတြက မိုးဖိုေခ်ာင္ ပစည္း ေတြ ေခါင္းေပၚရြက္ လို႕ အခ်ိဳ႕ကလည္း ေရပုံထဲမွာ အိုးေတြ ခြက္ေတြ ပန္းကန္ေတြ ထည့္လို႕။ တခ်ိဳ႕က အ၀တ္အစား ကိုေတာင္ ထုပ္ပိုးျပိး သယ္လာႀကတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ႀကက္ႏွစ္ေကာင္ ကိုခ်ိုင္းႀကားတစ္ဖက္ ဆီမွာ ဘယ္ညာပိုက္လို႕။ ဆိတ္ေတြကို ဆြဲလာတဲ့လူေတြလည္းပါတယ္။ သူတို႕ေတြက အာဟာရျပတ္ေနႀကသူေတြျဖစ္ပါတယ္။ ေ၀းေ၀းမေလွ်ာက္ႏိုင္ႀကဘူး။ ပစည္းေတြ ခ်၊ ခဏနားျပီး ေလွ်ာက္ေနႀကရတာပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေရွ႕ထြက္ရပ္ျပီး လူတန္းႀကီးကို ေငးႀကည့္ေနပါတယ္။ ခန္ဘာက ကၽြန္ေတာ့ ေျခရင္း မွာ ပ်င္းတိပ်င္းတြဲ လွဲအိပ္ေနပါတယ္။ ယင္ေကာင္ေတြကို သူ႕အျမီးနဲ႕ ခပ္ျပီး ေမာင္းထုတ္ ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရင္ကလို သူ႕အျမီးမသြက္ေတာ့ပါဘူး။ သူ႕ကို၀ေအာင္ မေကၽြးႏိုင္လို႕ စိတ္ မေကာင္းျဖစ္ျပီ သူနဲ႕မေတြ႕ေအာင္ ေရွာင္ေနတာ ႀကာပါျပီ။ ဒီေန႕မနက္မွ ကၽြန္ေတာ့ကို ေတြ႕ သြားျပီး၊ ကၽြန္ေတာ့္အနား ကပ္ေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္လုိပဲ သူကလည္း လူတန္းႀကီးကို အိပ္လ်က္ ကေငးႀကည့္ေနပါတယ္။ သူတိုက အားလုံး ဟာ ေစ်းဘက္ကို ဦးတည္ျပီး သြားေနပုံရပါတယ္။ တစ္ သက္လုံး သုံးစြဲလာတဲ့ သူတို႔ ပစၥည္း ကေလး ေတြကို ထုခြဲေရာင္းခ်ျပီး စားစရာရွာႀကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မိုးရြာေနတာကိုလည္း သူတို႕ သတိ ထားမိႀက ဟန္ မတူပါဘူး။ မိုးပါးသြားတာနဲ႕ သူတို႕ေနာက္ကို ကၽြန္ေတာ္လိုက္သြားပါတယ္။
မိုးဘယ္ေလာက္ရြာရြာ၊ ေစ်းသည္အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဧရာ၀ထီးႀကီးေတြနဲ႕ ေစ်းေရာင္းမပ်က္ႀကပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ေစ်းတန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်ီးနဲ႕ ဖုတ္ဖုတ္ ျဖစ္ေနပါျပီ။ လမ္းမေပၚက အိမ္ဆိုင္ေတြ လည္း ပိတ္ထား ပါတယ္။
ေစ်းကေလး ဟာ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားရာ ေနရာမဟုတ္ေတာ့ပဲ အသက္ရွင္ေရးအတြက္ ကုန္ပစည္း ဖလွယ္ တဲ့ ေနရာ ျဖစ္သြားပါျပီ။
ဆက္ရန္
တစ္ေန႕ မွာ အေမ မုန္႕ေရာင္းျပီး ျပန္အလာမွာ သတင္းတစ္ခု ပါလာတယ္။ တန္ဆုံးဆယ္ ေလာ္ရီ ကားႀကီး တစ္စီး တာလပတ္ ေတြ အုပ္ျပီး ျဖတ္ေမာင္းသြားတာ ေတြ႕လိုက္ႀကတယ္တဲ့။ ေျပာင္းဆန္ ေတြတင္ျပီး ခ်ာမာမာ ကို သြားတာတဲ့။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚတာပါ။
'မနက္ အေစာႀကီး ထျပီး ခ်ာမာမာကိုသြား။ စိုက္ပ်ိဳးေရး ကုန္စည္ဒိုင္မွာ သြားေမး၊ အဲဒီမွာ ေရာင္းလိမ့္မယ္ ထင္တယ္'
အေမ့ ဟာ ေသခ်ာရဲ႕လားဗ်ာ၊ ေျပာင္းဆန္ ေတြ မဟုတ္ဘဲ ဓာတ္ေျမႀသဇာေတြ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား
'နင္ ငါေျပာ တဲ့ အတုိင္းလုပ္၊ လွ်ာမရွည္နဲ႕ မနက္ျဖန္ ေစာေစာထသြား'
အေမ ေျပာတာ မွန္ ပါတယ္။ တစ္ပုံး ကို ရွစ္ရာနဲ႕ ေရာင္းေနတယ္တဲ့။ ေနာက္လ ပိုတက္ဦးမယ္ တဲ့။ တစ္ပုံးႏွစ္ပုံး ေလာက္ ၀ယ္လို႕ရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ စိတ္ေအးရပါျပီ။
မနက္ငါးနာရီ မွ ထျပီးစက္ဘီးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္ျမန္ေရာက္ေအာင္ တစ္လမ္းလုံး ျဖတ္လမ္း ေတြ ကခ်ည္း စီးခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လမ္းလိုက္လိုက္ ဂ်ံဳအိတ္ခြံေတြထမ္းျပီး ခ်ာမာမာကို ဦးတည္ သြားေန တဲ့ လူေတြအမ်ားႀကီး ေတြ႕ရပါတယ္။
'ခ်ာမာမာကိုလားဗ်ိဳ႕'
ကၽြန္ေတာ္လွမ္းေမးႀကည့္ေတာ့ 'ေအး'လို႕ ေျဖႀကပါတယ္။
ခ်ာမာမာေစ်းနား ေရာက္ေတာ့ ျပတင္းေပါက္ေတြကို အျပာနဲ႕အျဖဴေရာင္ ေဆးသုတ္ထားတဲ့ ကုန္စည္ ဒိုင္ ကို ေတြ႕ပါတယ္။ အလိုကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိကို ကၽြန္ေတာ္မယုံႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြား ပါတယ္။ လူတန္းႀကီးက အရွည္ႀကီး ပါလား။ ကုန္စည္ဒိုင္ တံခါးေပါက္ကေနျပီး ျမိဳ႕ျပင္ ေဘာလုံး ကြင္းနား ေရာက္တဲ့အထိပါပဲ။ ေယာက္်ား တစ္တန္း၊ မိန္းမ က တစ္တန္း၊ စက္ဘီးကို ျခံစည္း ရိုးမွာ ေထာင္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ၀င္စီ လိုက္ ပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္း ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွာ လူတန္းရွည္ႀကီး ျဖစ္သြားပါတယ္။
မနက္ ၆နာရီ ၁၅မိနစ္ မွာ မိုးစင္စင္မလင္းေသးပါဘူး။ ရာသီဥတုက သာေထာင့္သာယာ၊ ေအးေအး ျမျမပါပဲ။ မႀကာ ပါဘူး၊ ေနလုံးႀကီး ဘြားခနဲ ေပၚလာတာနဲ႕ ပူေလာင္အိုက္စပ္လာပါေတာ့တယ္။ လူတိုင္း ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္မူ ဒဏ္ ကို အလူးအလဲ ခံရေတာ့မယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ပါျပီ။ လူေတြကို ႀကည့္လုိက္ေတာ့ အားလုံး သာေခြယိုင္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္ေတြနဲက။ ေနေရာင္ျခည္ကို သူတို႕ မႀကည့္ႏိုင္ ႀကပါဘူး။ အားလုံး မ်က္ခုံး ေတြ ရႈံ႕ထားႀကတယ္။ သူတို႕ အစာမအား ရတာ ေတာ္ေတာ္ႀကာျပီဆိုတာ ေသခ်ာ ပါတယ္။
ဒီေန႕ ေျပာင္းဆန္မရရင္ သူတို႕ အသက္ ရွင္ဖို႕မလြယ္ဘူး ထင္ပါတယ္ ေနျမင့္လာတဲ့အခါ လူေတြဟာ ဟင္းရြက္ျပဳတ္ လုိ ညိႇဳးေခြ ယိမ္းယိုင္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႕က အဘိုးႀကီးဟာ တဆတ္ဆတ္တုန္ ေနပါတယ္။ အသက္ ကိုခဲရာခက္ဆစ္ရွဴေနရပါတယ္။ လူတန္းႀကီး ေရွ႕တစ္လွမ္းတိုးေတာ့ အဘိုးႀကီး မလွမ္းႏိုင္ ေတာ့ပါ ဘူး။ ဒူးေခြျပီး လဲက်သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒ္ီမွာ လူေတြက ဘာမွမထူးဆန္းသလို သူ႕ကို ခြေက်ာ္ သြားႀကပါတယ္။ တစ္ဆက္တည္းက မိန္းမတခ်ိဳ႕မွာ ကေလးေတြပါလာပါတ္။ ေအာ္သံ ငိုသံ အစာ ေတာင္းသံ ေတြနဲ႕ ဆူညံေနပါတယ္။ အဲဒီကေလး ငိုသံေတြ ကို ကၽြန္ေတာ့နားထဲမွာ ခုထိႀကားေယာင္ ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနျမင့္လာေတာ့ လူတခ်ိဳ႕က သူတို႕ေနရာေတြကို ေရာင္းစားႀကပါတယ္။ သူတို႕က ပိုက္ဆံမရွိ ႀကဘူး။ မနက္ သုံးနာရီ ကတည္းက ေနရာလယူထားႀကတာ။ ကုန္စည္ဒိုင္အေဆာက္အအုံးနာ ေရာက္တာနဲ႕ ေနာက္လူ ေတြ ကို လွည့္ေျပာတယ္။ 'ကၽြန္ေတာ့ေနရာကို ၀င္လိုက္ပါလား၊ ေရာက္ ေတာ့မယ္' အဲဒီေနရာ ေရာင္းစားျပီး မွ ေနာက္ဆုံးကို သြားျပီး တန္းစီႀကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဆာေလာင္မႈ ဒဏ္ေႀကာင့္ မ်က္လုံး ေတြ အေရာင္အဆင္းမဲ့ေနျပီ လဲက်လုနီး လူဆီသြားျပီး 'ကၽြန္ ေတာ့ေနရာက ေရာက္ဖို႕ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ပဲ လိုေတာ့တယ္။ ေနရာခ်င္းလဲပါလား။ ခင္ဗ်ားထြက္ လာရင္ကၽြန္ေတာ့အတြက္ ေျပာင္းဆစ္ဆုပ္ေလာက္ စြန္႕က်ဲ ခဲ့ရင္ ေတာ္ပါျပီ'လိုက ေျပာတဲ့လူေတြ လည္းရိွတယ္။
မနက္အေစာႀကီး အိမ္က မထြက္ခင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေမမုန္႕တစ္ခ်ပ္ ေကၽြးလိုက္ပါတယ္။ ခုအခ်ိန္ ဗိုက္ထဲ ဘာမွ မရိွေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ေခၽြးေထြက ကၽြန္ေတာ္လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြကအစ စက္စက္နစ္ေအာင္ ထြက္ေန ပါတယ္။ လူေတြဆီက ထြက္ေနတဲ့ အနံ႕အသက္ေႀကာင့္ မခံႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ပ်ိဳ႕ခ်င္ အန္ခ်င္ ျဖစ္လာေနပါျပီ။
တံခါးေပါက္ ဆီ ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္လက္မခ်င္း ေရြ႕ေနပါတယ္။ ႀကာေတာ့ လူေတြ သည္းမခံ ႏိုင္ ေတာ့ သလို ေနာက္ကေန တြန္းစျပဳလာတယ္။ တစ္ခ်က္မွာ ေနာက္ကလူက အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႕ တြန္းလိုက္လို႕ ေရွ႕က လူကို ကၽြန္ေတာ္ သြားေဆာင့္မိပါေတာ့တယ္။ သူလဲက်မသြားေအာင္ သူ႕ပခုံးကိုကိုင္ျပီး မနည္း ထိန္ထား လိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ လူေတြက ေနာက္ဆုတ္ သြားလိုက္၊ အားနဲ႕ ေဆာင့္တိုး လိုက္ လုပ္လာပါေတာ့တယ္။
သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ အသံမ်ိဳးနဲ႕ 'ေဟ့ဘာလို႕ ေက်ာ္တက္တာလဲကြ'ဆိုျပီး ေအာ္ဆဲသံေတြ စႀကားလာရ တယ္။
လူေတြ ထပ္ေရာက္လာႀကတုန္း။ ေျဗာင္းဆန္က ကားတစ္စီးတိုက္တည္း။ ကိုယ့္အလွည့္ ေရာက္ ပါေတာ့ မလား ဆိုျပီး လူေတြ ေတြးပူလာပုံရပါတယ္။ တံခါး၀နားမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ႏွစ္တန္း စလုံး ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္စ ျပဳလာတယ္။ ေနာက္က တြန္းအားက ျပင္းသထက္ ျပင္းလာျပီး ေရွ႕လူ ရဲ႕ေနာက္ေက်ာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ ျပားခ်ပ္ ေနေအာင္ ကပ္ေနပါျပီ၊ အသက္ရွဴက်ပ္သည္ထက္ က်ပ္လာျပီ၊ ကၽြန္ေတာ္က ေျခစုံကန္ျပီး အသက္ရွဴ ဖို႕ ေဘးတိုးထြက္လိုက္ေတာ့ေနာက္ကလူ မထိန္း ႏိုင္ဘဲ လဲက်သြားပါတယ္။ သူ႕ေနာက္က ေလးေယာက္လည္း အရိွန္နဲ႕ လဲက်သြာပါေတာ့ တယ္။ အဲဒီမွာတင္ တာက်ိဳးသလို ေနရာလပ္ျပီး လူေတြ အလုံးအရင္းနဲ႕ တိုး၀င္ လာႀက ေတာ့တာ ပါပဲ။ လဲတဲ့လေတြကလည္း ဒူးေတြ၊ တံေတာင္ဆစ္ေတြ စုတ္ျပတ္ လို႕။
အဲဒီမွာ မေမွ်ာ္လင့္တာတစ္ခု ျဖစ္လာပါတယ္။ ဘုရားသခင္ ေစာင္မႀကည့္ရႈ႕ေတာ္မူျခင္းလားမသိ ပါ။ ကေလးေတြ အငိုတိတ္သြားတယ္။ ေ၀ါခနဲမိုးေတြ ရြာခ်လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူသိုက္ ဂိတ္၀ေရာက္ဖို႕ သိပ္မလိုေတာ့ပါဘူး။ ေရေတြကို ဂ်ာ္ဒန္ျမစ္ေရလို႕ စိတ္ထဲ ထင္လာတယ္။ ေတာင္ထပ္ကေန ျမတ္ေသာေျမ ကို လွမ္းျမင္ေနရသလို စိတ္ထဲထင္လာတယ္။ ေရျပင္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ ပါေတာ့မယ္။
မိနစ္ႏွစ္ဆယ္အႀကာမွ ကၽြန္ေတာ္တံခါး၀ ေရာက္သြားပါျပီ။ ေနာက္တစ္စကၠန္႕အႀကာမွ ကၽြန္ေတာ္ အေဆက္အအုံထဲ ေရာက္သြားပါတယ္။ ေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးေလာက္ျမင့္တဲ့ ေျပာင္းဆန္ပုံကို လွမ္းျမင္ ရပါျပီ။ လေပါင္းမ်ားစြာအတြင္း အမ်ားဆံးျမင္ရတဲ့ ေျပာင္းဆန္ပံု။ အျမင့္ဆုံး ေျပာင္းဆန္ ပုံ။ ေပ်ာ္လြန္းလို႕ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ မူးရီမူးေ၀ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အထဲေရာက္မွ ေနာက္ဘက္က ဆူညံသံ ေတြ ပုိျပီး က်ယ္ေလာင္လာပါတယ္။
အဲဒီမွာ အလုပ္သမားႏွစ္ေယာက္ ထြက္ျပီး အသံက်ယ္က်ယ္ေအာ္ပါတယ္။
လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္ တို႕ မွာ ေျပာင္းဆန္ ငါးအိတ္ေလက္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းက ပုဂၢိဳလ္ေတြ အပင္ပန္းမခံပါႀကနဲ႕ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းကံေကာင္းသြားတာပါ။ လူေတြ ဆူပူေအာ္ဟစ္ ေသာင္းက်န္းေန ႀကပါျပိ။ လဲက်သူ က်၊ ဆြဲထုတ္ သြားသူကို ဆြဲထုတ္သြား။ ကေလးငုိသံ၊ ဆဲသံဆိုသံေတြ အစီစီပြက္သလို ဆူညံေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ပါလာတဲ့ ေငြေလးရာကို အသင့္ျပင္ထားပါတယ္။ ႏွစ္ဆယ္ကီလိုဂရမ္အတြက္ပါ။
စားပြဲတစ္လုံးမွာ ပိုက္ဆံသြင္းလိုက္ေတာ့ စားေရးလုပ္သူက ျဖတ္ပိုင္တစ္ခုေပးျပီး ေျဗာင္းဆန္ခ်ိန္ ေနတဲ့ေနရာကို လက္ညွိဳးထိုးျပလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေျပာင္းဆန္ခ်ိန္တဲ့ ဗလေကာင္းေကာင္း ပုဂၢိဳလ္က ကၽြန္ေတာ့ကို ပညာျပပါေတာ့တယ္။ ပုံးထဲကို ေျပာင္းဆန္ေတြ ေ၀ါခနဲ ေလာင္းထည့္ လိုက္ျပီး ကပ္တား ေပၚပစ္တင္လိုက္ပါတယ္။ ေပါင္ခ်ိန္ျပတံမွ်ား ေျပးလႊားေနတုန္းမွာပဲ ပုံးကို ဆြဲခ်ျပီး ကၽြန္ေတာ္အိတ္ထဲ သြန္ခ် လိုက္ပါတယ္။
'ေနာက္တစ္ေယာက္'
ကၽြန္ေတာ္က မေက်နပ္တာနဲ႕
'ေနပါဦး ဒီမယ္ဗ်ာ'
'မင္းမေက်နပ္ရင္ ထားခဲ့၊ မင္းေနာက္မွာ လူေတြအမ်ားႀကီး ရိွေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္'
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ အိတ္ကိုထမ္းျပီး သုတ္ေျခတင္ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေပါင္မ ျပည့္လည္း အေႀကာင္းမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေအာင္ႏိုင္သူ တစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႕ လူအုပ္ႀကီးထဲက ထိုးထြက္္ လာခဲ့ပါတယ္။
လူတစ္ေယာက္ ကကၽြန္ေတာ့္ဆီေျပးလာျပီး
'ေဟ့ေဟ့ ငါမင္းကို ငါးရာေပးမယ္'လို႕ ေျပာပါတယ္
ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း ေအာ္ေမးတ္။
'ေဟ့ခ်ာတိတ္၊ ငါေျခာက္ရာေပးမယ္'တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္က သူတို႕ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို မႀကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ျပီး စက္ဘီးဆီ ေရာက္ေရာက္ ခ်င္းကယ္ရီယာေပၚမွာ အိတ္ကိုတင္ျပီး ႀကိဳးနဲ႕ သိုင္းခ်ည္လိုက္ပါတယ္။ သူတိုကလုမွာ စိုးရိမ္စိတ္ နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အျမန္ဆုံး လစ္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မိဘေတြနဲ႕ ညီမေတြက ကၽြန္ေတာ္ကို သူရဲေကာင္တစ္ေယာက္လို ႀကိဳဆို ႀကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေပက်ံစုတ္ျပတ္ျပီး ေျခကုန္လက္ပန္းက်ေနပါျပီ။ အိတ္ကို အေဖ့ လက္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ပါတယ္။ အေဖခ်ိန္ႀကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ဆယ့္ငါး ကီလိုပဲရိွပါတယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မိသားစုအတြက္ တစ္ပတ္စာေတာ့ ရိကခါဖူလုံသြားပါတယ္။
မႀကာခင္မွာပဲ လူေတြဟာ ပစၥည္းေတြခ်ေရာင္းေနႀကပါျပီ။ တစ္ေန႕မွာ မိုးေတြရြာေနပါတယ္။ မိုးထဲ ေလထဲမွာ လူေတြဟာ ပုရြက္ဆိတ္တန္းႀကီးလို လမ္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္သြားေနႀကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ အိမ္နီးနားခ်င္း ေတြ၊ အသိလယ္သမားေတြ အမ်ားႀကီးပါတယ္။ မိန္းမေတြက မိုးဖိုေခ်ာင္ ပစည္း ေတြ ေခါင္းေပၚရြက္ လို႕ အခ်ိဳ႕ကလည္း ေရပုံထဲမွာ အိုးေတြ ခြက္ေတြ ပန္းကန္ေတြ ထည့္လို႕။ တခ်ိဳ႕က အ၀တ္အစား ကိုေတာင္ ထုပ္ပိုးျပိး သယ္လာႀကတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ႀကက္ႏွစ္ေကာင္ ကိုခ်ိုင္းႀကားတစ္ဖက္ ဆီမွာ ဘယ္ညာပိုက္လို႕။ ဆိတ္ေတြကို ဆြဲလာတဲ့လူေတြလည္းပါတယ္။ သူတို႕ေတြက အာဟာရျပတ္ေနႀကသူေတြျဖစ္ပါတယ္။ ေ၀းေ၀းမေလွ်ာက္ႏိုင္ႀကဘူး။ ပစည္းေတြ ခ်၊ ခဏနားျပီး ေလွ်ာက္ေနႀကရတာပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေရွ႕ထြက္ရပ္ျပီး လူတန္းႀကီးကို ေငးႀကည့္ေနပါတယ္။ ခန္ဘာက ကၽြန္ေတာ့ ေျခရင္း မွာ ပ်င္းတိပ်င္းတြဲ လွဲအိပ္ေနပါတယ္။ ယင္ေကာင္ေတြကို သူ႕အျမီးနဲ႕ ခပ္ျပီး ေမာင္းထုတ္ ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရင္ကလို သူ႕အျမီးမသြက္ေတာ့ပါဘူး။ သူ႕ကို၀ေအာင္ မေကၽြးႏိုင္လို႕ စိတ္ မေကာင္းျဖစ္ျပီ သူနဲ႕မေတြ႕ေအာင္ ေရွာင္ေနတာ ႀကာပါျပီ။ ဒီေန႕မနက္မွ ကၽြန္ေတာ့ကို ေတြ႕ သြားျပီး၊ ကၽြန္ေတာ့္အနား ကပ္ေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္လုိပဲ သူကလည္း လူတန္းႀကီးကို အိပ္လ်က္ ကေငးႀကည့္ေနပါတယ္။ သူတိုက အားလုံး ဟာ ေစ်းဘက္ကို ဦးတည္ျပီး သြားေနပုံရပါတယ္။ တစ္ သက္လုံး သုံးစြဲလာတဲ့ သူတို႔ ပစၥည္း ကေလး ေတြကို ထုခြဲေရာင္းခ်ျပီး စားစရာရွာႀကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မိုးရြာေနတာကိုလည္း သူတို႕ သတိ ထားမိႀက ဟန္ မတူပါဘူး။ မိုးပါးသြားတာနဲ႕ သူတို႕ေနာက္ကို ကၽြန္ေတာ္လိုက္သြားပါတယ္။
မိုးဘယ္ေလာက္ရြာရြာ၊ ေစ်းသည္အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဧရာ၀ထီးႀကီးေတြနဲ႕ ေစ်းေရာင္းမပ်က္ႀကပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ေစ်းတန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်ီးနဲ႕ ဖုတ္ဖုတ္ ျဖစ္ေနပါျပီ။ လမ္းမေပၚက အိမ္ဆိုင္ေတြ လည္း ပိတ္ထား ပါတယ္။
ေစ်းကေလး ဟာ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားရာ ေနရာမဟုတ္ေတာ့ပဲ အသက္ရွင္ေရးအတြက္ ကုန္ပစည္း ဖလွယ္ တဲ့ ေနရာ ျဖစ္သြားပါျပီ။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment