"ကၽြန္ေတာ့ ေရဒီယိုကို ယူပါဗ်ာ၊ စားစရာ ကေလး ေပးခ်င္ သေလာက္ေပးခဲ့ပါ"ဆိုတဲ့ အသံမ်ိဳး။
ပရိေဘာဂ ေတြ ဘယ္လာတဲ့ လူေတြကလည္း
"ေရေတြ စိုေနလို႕ပါဗ်ာ။ သစ္မာနဲ႕ လုပ္ထားတာပါ။ ေပးခ်င္သေလာက္ ေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ့ ကေလးေတြ ဆာလွပါျပီ"ဆိုတဲ့ အသံမ်ိဳးေတြကို နားမခ်မ္းသာစရာ ႀကားရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူေတြ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံ မရိွႀကေတာ့ပါဘူး။ ေျပာင္းဆန္ ေမွာင္ခို၀ယ္ျပီး လက္ထဲ ကိုင္ထားတဲ့ လူေတြ ကလည္း မတရားေစ်းေတြ ေခၚေရာင္း ေနႀကပါတယ္။
သည္းမခံႏိုင္ တဲ့ လူေတြက ေအာ္ႀကပါတယ္။
"ခင္ဗ်ားတို႕ေတြဟာ သူခိုးေတြ၊ ဓားျပေတြ"
"ဘယ္သူက ဒီေစ်း ကို သတ္မွတ္တာလဲ"
"ခင္ဗ်ားတို႕က က်ဳပ္တို႕ ကေလးေတြကို သတ္ေနတယ္"
ေနာက္ဆုံးမွာ ေျပာင္းဂ်ုံဳတစ္ခြက္ရခို႕ အိမ္မိုးသြပ္ေတြ ခြာေရာင္းႀကရပါေတာ့တယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ လူေတြလည္း အိမ္ဖ်က္ျပီး သစ္ေတြ၊ ၀ါးေတြ သက္ငယ္ေတြနဲ႕ စားစရာလဲႀကပါတယ္။
"ငါ့မွာ အိမ္ရိွတာပဲ။ ဒါေတြ ဘာလုပ္ဖို႕လဲ" ဆိုျပီး လူတစ္ေယာက္ ျငင္းလြတ္တယ္။
သမီး ႏွစ္ေယာက္ ထိုးေရာင္းမႈနဲ႕ ဖခင္အဖမ္းခံရပါတယ္။ ရဲေတြလည္း လူေတြကို အထိန္း၇ခက္လာ တယ္.
ဒီဇင္ဘာ မွာ မိုးဆက္လာေတာ့ လမ္းေလးက ျမက္ပင္ေတြ ရွည္လာတယ္။ ရွင္းမယ့္လူ မရွိေတာ့ ေတာထ လာ တာေပါ့။ သူခိုးသူပုန္ ေတြ ပုန္းလို႕ အေကာင္းဆုံး ေနရာျဖစ္လာျပီး လမ္းသြားလမ္းလာ အမ်ိဳးသမီးေတြ မတရား အက်င့္ခံႀကရပါတယ္။ တစ္မနက္ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ဳံႀကိတ္စက္ရုံ က အျပန္မွာ အေစာ္ကားခံထားရတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ နဲ႕ သြားတိုးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ ကို ေတြေတာ့ ငိုျပီး ေျပာပါတယ္။
"ကေလးေတြက အိမ္မွာ ေမွ်ာ္ေနႀကေရာ့မယ္၊ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူးကြယ္"
အဲဒီအခ်ိန္ မွာ အျခားအမ်ိဳးသမီးေတြ ေရာက္လာျပီး သူ႕ကို ႏွစ္သိမ့္ပါတယ္။
"ဟုတ္တယ္၊ နင့္ကေလးေတြ ငိုေနႀကတယ္၊ ေနာက္တစ္ခါ နင့္ေယာက်္ားကို လႊတ္ေပါ့ ဟယ္"
"ေနာက္တစ္ခါ ဟုတ္လား၊ ေနာက္တစ္ခါဆိုတာ မရိွေတာ့ပါဘူးအေမရယ္"လို႕ အမ်ိဳးသမီးငယ္က ျပန္ေျပာ ရွာတယ္
ေတာင္ေတြဟာ လူတိုင္းအတြက္ ျမင့္လြန္းေနပါျပီ၊
ဂ်ဳံစက္ရုံပိုင္ရွင္ ဟာ တံျမက္စည္းမလွည္းရေတာ့ပါဘူး၊ ေျပာင္းဆန္အခြံေတြ၊ အမိႈက္ေတြကို လူေတြ အလု အယက္ ႀကဳံးယူ ေနႀကပါျပီ။
ဒီဇင္ဘာလ ဘယ္ေလာက္ မွာ စက္ရုံမီးခိုးတိတ္သြားပါတယ္၊ ႀကိတ္စရာ ေျပာင္းဆန္ ဘယ္သူ႕မွာမွ မရိွေတာ့ ပါဘူး။
ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ခရစၥမတ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာအက်ဆုံး ပြဲေတာ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီႏွစ္ကေတာ့ အစဥ္အလာ ေတြ လုံး၀ပ်က္ကုန္ပါတယ္။ ဟိုႏွစ္ဟိုႏွစ္ ေတြက ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ ေတြ၊ စားေသာက္ပြဲ ေတြ၊ မုန္႕ပဲသြားရည္စာ ေတြ လက္ေဆာင္ ပစၥည္းေတြဟာ အိမ္မက္ထဲမွာလို ၀ိုးတ၀ါး ျဖစ္ေနပါေလျပီ၊
၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ ခရစၥမတ္ကေတာ့ က်ိန္စာသင့္ ခရစၥမတ္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ပြဲေတာ္အတြက္ ခ်န္ထားတဲ့ ႀကက္ ေတြ ႀကက္နာ က်ကုန္ပါတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းသြားႏိုင္တဲ့လူလည္း မရိွေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ညီမ ေတြလည္း ပရြက္ပ်ံကို ရိုက္ဖို႕ေတာ္ အားမရိွႀကေတာ့ပါဘူး။
ခရစၥမတ္အဖိတ္ေန႕ ညမွာ ေရဒီယိုက "တိတ္ဆိတ္ေသာည"ဓမၼ သီခ်င္းလႊင့္ေပးတာကလႊဲလို႕ ဟိုႏွစ္ေတြက နဲ႕ ဘာမွ မတူေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ဆုံး မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ခရစၥမတ္ ျဖစ္ပါေစ လို႕ဆုေတာင္းသံ ႀကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ခ်ဥ္ ေပါက္ေပါက္ နဲ႕ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
"ေအး၊ မင္းတို႕အတြက္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာဟုတ္မွာေပါ့။ ဘလင္တိုင္းယားမွာေနရတဲ့ အစိုးရအမႈထမ္ ေတြကိုး"
ဆက္မႀကားခ်င္ ေတာ့တာနဲ႕ ေပါက္တူးထမ္းျပီး ကြင္းထဲထြက္ခဲ့ပါတယ္။
မြန္းတည့္ခ်ိန္ ေလာက္မွာ အေမက အထူးအေနနဲ႕ ခရစၥမက္ ေန႕လယ္စာေကၽြးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ညတိုင္း စားရ တဲ့ ဂ်ဳံမျဖစ္ေလာက္နဲ႕ ဖရုံရြက္ပါပဲ။ သည္တစ္ညေကၽြးဖို႕ အေမဟာ အေတာ္အပင္ပန္း ခံျပီး ရွာေဖြ ခဲ့ပုံရပါတယ္။ စားရတာက မျဖစ္စေလာက္မို႕ စားျပီးတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ဆာေနပါေတာ့ တယ္။
ဂ်က္ဖရီ တို႕ အိမ္ဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ ပိုျပီး စိတ္ဓာတ္က်စရာ ေတြနဲ႕ႀကဳံရပါ တယ္။ သူ႕အခန္း ထဲ ၀င္သြားေတာ့ သူ႕ကို ခုတင္စြန္းမွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထိုင္ေနတာ ေတြ႕ရပါ တယ္။ အားအင္ ကုန္ခန္း ေနပုံမ်ိဳးပါ။ ႏို္၀င္ဘာကတည္းက သူတို႕ ေျပာင္းဆန္ျပတ္သြားတာေလ။ အဲဒီမွာ သူပ်ံက် အလုပ္ ေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။
အေရာင္းအ၀ယ္သမား တခ်ိဳ႕ရဲ႕ ယာေတာမွာ ေပါင္းႏုတ္၊ ေျမာင္းေဖာ္ အလုပ္မ်ိဳးေတြ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာ နဲ႕ သူရခဲ့ပါတယ္။ သူပိန္က်သြားပါျပီ။ ေသြးအားနည္ေရာဂါသည္မွန္း သိသာလာပါျပီ။ ေတာင္မင္း ေျမာက္မင္း မကယ္ႏိုင္တဲ့ ဘ၀မို႕ သူ႕အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ လူေတြဟာ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ျပီး တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ေတြ႕ရင္ေတာင္ ေခါင္းေထာင္ျပီး ႏႈတ္မဆက္ ႏိုင္ႀကေတာ့ပါဘူး
ဒါနဲ႕ မေတြ႕တာႀကာလို႕ ဂီးလ္ဘတ္တို႕ အိမ္ဘက္ကို ေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕အိမ္ေရွ႕မွာ လူငါးဆယ္ ေလာက္ ေစာင့္ေနႀကတယ္။ ဂီးလ္ဘတ္ကို ေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ညည္းလိုက္ မိတယ္။
"ဒီေန႕ ငါဘာမွမစားရေသးဘူးကြ"
"ဟုတ္တယ္ ၀ီလ်ံ၊ ငါလည္း ဘာမွမစားရေသးဘူး"
ဂီးလ္ဘတ္ ကလည္း သူ႕အိမ္ေရွ႕က လူေတြကိစၥနဲ႕ မအားတာနဲ႕ ကလပ္ဘက္ကို ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ၀မ္းကြဲအစ္ကို ခ်ာရတီးဆီကိုပါ။ သူနဲ႕လည္း ဗိုက္ဆာတဲ့အေႀကာင္းပဲ ေျပျဖစ္ပါ တယ္။
ဘယ္က စားစရာရမလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ စဥ္းစားႀကပါတယ္။ ခိုးစရာ သရက္သီး လည္း အပင္ေတြ ေပၚမွာ တစ္လုံးမွမက်န္ေတာ့ပါဘူး။ ေစ်းပိုင္က ကုန္သည္ေတြဆီမွာ သူတို႕၀မ္း စာရိွမွာ ေသခ်ာ ေပမယ့္ ခိုးဖို႕ အင္အားကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီမွာ မရိွေတာ့ပါဘူး။
"ခရစၥမတ္မွာ အသားစားရမွ ျဖစ္မယ္ကြ၊ မဟုတ္ရင္ ငါဘယ္လိုမွ အိပ္ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ဘူး"
ခ်ာရတီက တမ္းတမ္းတတ ေျပာပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ဂ်ိမ္းစ္ဆိုတာရိွတယ္။ သူက အသားျပဳတ္ ဆိုင္မွာ အလုပ္ လုပ္ေနပါတယ္။ တကယ္က အရိုးျပဳတ္ဆိုင္ပါ။ ႏြားေခါင္းေတြ၊ ဆိတ္ေခါင္းေတြကို ခြဲျခမ္းျပီး ကၽြတ္ကၽြတ္ဆူ ေနတဲ့ ေရေႏြးအိုးထဲ ပစ္ထည့္ျပီး ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ပါ။ ေျခေထာက္ေတြ ခြာေတြလည္း ပါတာေပါ့။ ပါးသား နဲ႕ ခြာႏုသားဟာ သိပ္စားလို႕ေကာင္းပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးႀကည့္ပါတယ္။
ဂ်ိမ္း(စ္)က ခရစၥမတ္ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို နည္းနည္း ပါးပါးေတာ့ ေကၽြးေကာင္း ပါရဲ႕ လို႕ ေျပာေတာ့ ခ်ာရတီက
"အဓိပၸာယ္မရိွတာကြ၊ သားေရေတြကို သူက ခြာျပီး လႊင့္ပတ္တာပဲ"
ကၽြန္ေတာ္ က ရံႈ႕မဲ့ျပီး
"ဟာ ခင္ဗ်ား အဲဒါစားႏိုင္လို႕လား ခ်ာရတီ"
"ဘာျဖစ္ လို႕မစားႏိုင္ရမွာလဲကြ၊ ဒါလည္း အမဲသား ပဲ မဟုတ္ဘူးလား"
"အင္း ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္"
စဥ္းစားရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပိုဆာလာတယ္။
ဂ်ိမ္း(စ္) တို႕ဆိုင္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေလွ်ာက္သြားႀကတယ္။ ဂ်ိမ္း(စ္)နဲ႕ ရြယ္တူ လူငယ္ေတြ သူတို႕ အလုပ္နဲ႕ သူတို႕ ရႈပ္ေနႀကေလရဲ႕။
ခ်မ္းသာ တဲ့ ကုန္သည္ေတြကေတာ့ အက်အန ထိုင္ျပီး လွ်ာနဲ႕ ေခါင္းသားေတြကို အာလူးေႀကာ္နဲ႕ အားပါးတရ ေလြးေနႀကတယ္။ သူတို႕ စားေနတာကို ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေငးႀကည့္ေနတဲ့ လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း သြားရည္က်ေနပါျပီ။
ဧရာမ အျပဳတ္အိုးႀကီးေမႊေနတဲ့ ဂ်ိမ္း(စ္)ဆီကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ အသာကပ္သြားပါတယ္။ ေခါင္းသြား ေတြ၊ ေျခေထာက္ ေတြဟာ ကၽြတ္ကၽြတ္ဆူေနတဲ့ အိုးႀကီးထဲမွာ ေျပးလႊား လႈပ္ရွားေနႀကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မ်က္ႏွာ လႊဲျပီး ခ်က္ခ်င္း ထြက္ေျပးခ်င္ေနျပီ။
ခ်ာရတီ က လွမ္းေျပာပါတယ္။
"ေဟ့ဂ်ိမ္း(စ္)၊ ရြာထဲက ကေလးေတြအတြက္ ဗုံလုပ္ေပးမလို႕ကြမင္းသားေရျပားေတြအတြက္ အလွဴခံမလို႕၊ ခရစၥမတ္အတြက္ေလ"
ဂ်ိမ္း(စ္)က ေျမႀကီးေပၚ ပစ္ထားတဲ့ ယင္တေလာင္းေလာင္းနဲ႕ ခြာထားတဲ့ ဆိတ္အေရခြံေတြကို လွမ္း ႀကည့္ျပီး "ေအး မင္းတိုအႀကံမဆိုးဘူး၊ ငါမပစ္ရေသးဘူး၊ ဟိုမွာ ယူသြားေလ ႀကိဳက္သေလာက္"
ခ်ာရတီက ခ်က္ခ်င္း အိတ္ထဲေကာက္ထည့္ျပီး ကၽြနေတာ္ကို ကမ္းေပးပါတယ္။ လတ္လတ္ဆတ္ ဆတ္ႀကီး မို႕ ေႏြးေနတုန္း ရိွပါေသးတယ္။
ခ်ာရတီ က ဂ်ိမ္း(စ္)ကို ေျပာပါတယ္။
"ကေလးေတြက မင္းကို ေက်းဇူးတင္ေနမွာပါကြာ"
"ေအး ေကာင္းပါေလ့ကြာ"
ဆိတ္သားေရ ပူပူေႏြးေႏြး ႀကြပ္ႀကြပ္ အိတ္ႀကီးကို ပိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ သုတ္ေျခတင္ ပါေတာ့တယ္။
"ဒါႀကီးကို ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ"
"လြယ္ပါတယ္ကြာ၊ ၀က္ကိုလုပ္သလို လုပ္ရမွာေပါ့"
ကလပ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ သစ္ေခါက္ေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မီးေမႊးပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေျပာင္း ရိုးေျခာက္ ေတြ ထပ္တည့္ပါတယ္။ မီးအား ေကာင္းလာေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္နဲက ခ်ာရတီ ဆိတ္ေရကို တစ္ဖက္စြန္းက ကိုင္ျပီ မီးဖိုေပၚ ျဖန္႕တင္ပါတယ္။ မႀကာခင္ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ျမည္သံနဲ႕အတူ အေမႊးေတြ ကၽြမ္းစ ျပဳပါေတာ့တယ္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ ဒီအနံ႕မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ခုေတာ့ အသားကင္ နံ႕ေမြးလို႕ေနပါတယ္။ ျပီးမွ သားေရျပားကို ခ်ျပီး ဓားနဲ႔ ျခစ္ႀကပါတယ္။ သုံးႀကိမ္းသုံးခါလုပ္ျပီးမွ အမည္း ေတြ ေျပာင္သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေနက္ အတုံးကေလးေတြတုံးျပီး ေရစင္စင္ေဆးပါတယ္။ ခ်ာရတီ က ကၽြန္ေတာ္ကို အိမ္ျပန္ျပီ ဆိုဒါလက္ တစ္ဆုပ္ေလာက္ လစ္ခဲ့ဖို႕ေျပာတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေျပးယူပါတယ္။
"အမ်ိဳးသမီး ေတြ ပဲျပဳတ္ရင္ျမန္ျမန္ႏူးေအာင္ ဆိုျပီး ဆိုဒါထည့္ႀကည့္တယ္။ တို႕အတြက္လည္း အသုံးက်မွာ" လို႕ သူက ယုံယုံႀကည္ႀကည္ ေျပာပါတယ္။
ဆက္ရန္
ပရိေဘာဂ ေတြ ဘယ္လာတဲ့ လူေတြကလည္း
"ေရေတြ စိုေနလို႕ပါဗ်ာ။ သစ္မာနဲ႕ လုပ္ထားတာပါ။ ေပးခ်င္သေလာက္ ေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ့ ကေလးေတြ ဆာလွပါျပီ"ဆိုတဲ့ အသံမ်ိဳးေတြကို နားမခ်မ္းသာစရာ ႀကားရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူေတြ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံ မရိွႀကေတာ့ပါဘူး။ ေျပာင္းဆန္ ေမွာင္ခို၀ယ္ျပီး လက္ထဲ ကိုင္ထားတဲ့ လူေတြ ကလည္း မတရားေစ်းေတြ ေခၚေရာင္း ေနႀကပါတယ္။
သည္းမခံႏိုင္ တဲ့ လူေတြက ေအာ္ႀကပါတယ္။
"ခင္ဗ်ားတို႕ေတြဟာ သူခိုးေတြ၊ ဓားျပေတြ"
"ဘယ္သူက ဒီေစ်း ကို သတ္မွတ္တာလဲ"
"ခင္ဗ်ားတို႕က က်ဳပ္တို႕ ကေလးေတြကို သတ္ေနတယ္"
ေနာက္ဆုံးမွာ ေျပာင္းဂ်ုံဳတစ္ခြက္ရခို႕ အိမ္မိုးသြပ္ေတြ ခြာေရာင္းႀကရပါေတာ့တယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ လူေတြလည္း အိမ္ဖ်က္ျပီး သစ္ေတြ၊ ၀ါးေတြ သက္ငယ္ေတြနဲ႕ စားစရာလဲႀကပါတယ္။
"ငါ့မွာ အိမ္ရိွတာပဲ။ ဒါေတြ ဘာလုပ္ဖို႕လဲ" ဆိုျပီး လူတစ္ေယာက္ ျငင္းလြတ္တယ္။
သမီး ႏွစ္ေယာက္ ထိုးေရာင္းမႈနဲ႕ ဖခင္အဖမ္းခံရပါတယ္။ ရဲေတြလည္း လူေတြကို အထိန္း၇ခက္လာ တယ္.
ဒီဇင္ဘာ မွာ မိုးဆက္လာေတာ့ လမ္းေလးက ျမက္ပင္ေတြ ရွည္လာတယ္။ ရွင္းမယ့္လူ မရွိေတာ့ ေတာထ လာ တာေပါ့။ သူခိုးသူပုန္ ေတြ ပုန္းလို႕ အေကာင္းဆုံး ေနရာျဖစ္လာျပီး လမ္းသြားလမ္းလာ အမ်ိဳးသမီးေတြ မတရား အက်င့္ခံႀကရပါတယ္။ တစ္မနက္ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ဳံႀကိတ္စက္ရုံ က အျပန္မွာ အေစာ္ကားခံထားရတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ နဲ႕ သြားတိုးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ ကို ေတြေတာ့ ငိုျပီး ေျပာပါတယ္။
"ကေလးေတြက အိမ္မွာ ေမွ်ာ္ေနႀကေရာ့မယ္၊ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူးကြယ္"
အဲဒီအခ်ိန္ မွာ အျခားအမ်ိဳးသမီးေတြ ေရာက္လာျပီး သူ႕ကို ႏွစ္သိမ့္ပါတယ္။
"ဟုတ္တယ္၊ နင့္ကေလးေတြ ငိုေနႀကတယ္၊ ေနာက္တစ္ခါ နင့္ေယာက်္ားကို လႊတ္ေပါ့ ဟယ္"
"ေနာက္တစ္ခါ ဟုတ္လား၊ ေနာက္တစ္ခါဆိုတာ မရိွေတာ့ပါဘူးအေမရယ္"လို႕ အမ်ိဳးသမီးငယ္က ျပန္ေျပာ ရွာတယ္
ေတာင္ေတြဟာ လူတိုင္းအတြက္ ျမင့္လြန္းေနပါျပီ၊
ဂ်ဳံစက္ရုံပိုင္ရွင္ ဟာ တံျမက္စည္းမလွည္းရေတာ့ပါဘူး၊ ေျပာင္းဆန္အခြံေတြ၊ အမိႈက္ေတြကို လူေတြ အလု အယက္ ႀကဳံးယူ ေနႀကပါျပီ။
ဒီဇင္ဘာလ ဘယ္ေလာက္ မွာ စက္ရုံမီးခိုးတိတ္သြားပါတယ္၊ ႀကိတ္စရာ ေျပာင္းဆန္ ဘယ္သူ႕မွာမွ မရိွေတာ့ ပါဘူး။
ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ခရစၥမတ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာအက်ဆုံး ပြဲေတာ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီႏွစ္ကေတာ့ အစဥ္အလာ ေတြ လုံး၀ပ်က္ကုန္ပါတယ္။ ဟိုႏွစ္ဟိုႏွစ္ ေတြက ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ ေတြ၊ စားေသာက္ပြဲ ေတြ၊ မုန္႕ပဲသြားရည္စာ ေတြ လက္ေဆာင္ ပစၥည္းေတြဟာ အိမ္မက္ထဲမွာလို ၀ိုးတ၀ါး ျဖစ္ေနပါေလျပီ၊
၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ ခရစၥမတ္ကေတာ့ က်ိန္စာသင့္ ခရစၥမတ္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ပြဲေတာ္အတြက္ ခ်န္ထားတဲ့ ႀကက္ ေတြ ႀကက္နာ က်ကုန္ပါတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းသြားႏိုင္တဲ့လူလည္း မရိွေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ညီမ ေတြလည္း ပရြက္ပ်ံကို ရိုက္ဖို႕ေတာ္ အားမရိွႀကေတာ့ပါဘူး။
ခရစၥမတ္အဖိတ္ေန႕ ညမွာ ေရဒီယိုက "တိတ္ဆိတ္ေသာည"ဓမၼ သီခ်င္းလႊင့္ေပးတာကလႊဲလို႕ ဟိုႏွစ္ေတြက နဲ႕ ဘာမွ မတူေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ဆုံး မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ခရစၥမတ္ ျဖစ္ပါေစ လို႕ဆုေတာင္းသံ ႀကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ခ်ဥ္ ေပါက္ေပါက္ နဲ႕ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
"ေအး၊ မင္းတို႕အတြက္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာဟုတ္မွာေပါ့။ ဘလင္တိုင္းယားမွာေနရတဲ့ အစိုးရအမႈထမ္ ေတြကိုး"
ဆက္မႀကားခ်င္ ေတာ့တာနဲ႕ ေပါက္တူးထမ္းျပီး ကြင္းထဲထြက္ခဲ့ပါတယ္။
မြန္းတည့္ခ်ိန္ ေလာက္မွာ အေမက အထူးအေနနဲ႕ ခရစၥမက္ ေန႕လယ္စာေကၽြးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ညတိုင္း စားရ တဲ့ ဂ်ဳံမျဖစ္ေလာက္နဲ႕ ဖရုံရြက္ပါပဲ။ သည္တစ္ညေကၽြးဖို႕ အေမဟာ အေတာ္အပင္ပန္း ခံျပီး ရွာေဖြ ခဲ့ပုံရပါတယ္။ စားရတာက မျဖစ္စေလာက္မို႕ စားျပီးတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ဆာေနပါေတာ့ တယ္။
ဂ်က္ဖရီ တို႕ အိမ္ဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ ပိုျပီး စိတ္ဓာတ္က်စရာ ေတြနဲ႕ႀကဳံရပါ တယ္။ သူ႕အခန္း ထဲ ၀င္သြားေတာ့ သူ႕ကို ခုတင္စြန္းမွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထိုင္ေနတာ ေတြ႕ရပါ တယ္။ အားအင္ ကုန္ခန္း ေနပုံမ်ိဳးပါ။ ႏို္၀င္ဘာကတည္းက သူတို႕ ေျပာင္းဆန္ျပတ္သြားတာေလ။ အဲဒီမွာ သူပ်ံက် အလုပ္ ေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။
အေရာင္းအ၀ယ္သမား တခ်ိဳ႕ရဲ႕ ယာေတာမွာ ေပါင္းႏုတ္၊ ေျမာင္းေဖာ္ အလုပ္မ်ိဳးေတြ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာ နဲ႕ သူရခဲ့ပါတယ္။ သူပိန္က်သြားပါျပီ။ ေသြးအားနည္ေရာဂါသည္မွန္း သိသာလာပါျပီ။ ေတာင္မင္း ေျမာက္မင္း မကယ္ႏိုင္တဲ့ ဘ၀မို႕ သူ႕အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ လူေတြဟာ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ျပီး တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ေတြ႕ရင္ေတာင္ ေခါင္းေထာင္ျပီး ႏႈတ္မဆက္ ႏိုင္ႀကေတာ့ပါဘူး
ဒါနဲ႕ မေတြ႕တာႀကာလို႕ ဂီးလ္ဘတ္တို႕ အိမ္ဘက္ကို ေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕အိမ္ေရွ႕မွာ လူငါးဆယ္ ေလာက္ ေစာင့္ေနႀကတယ္။ ဂီးလ္ဘတ္ကို ေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ညည္းလိုက္ မိတယ္။
"ဒီေန႕ ငါဘာမွမစားရေသးဘူးကြ"
"ဟုတ္တယ္ ၀ီလ်ံ၊ ငါလည္း ဘာမွမစားရေသးဘူး"
ဂီးလ္ဘတ္ ကလည္း သူ႕အိမ္ေရွ႕က လူေတြကိစၥနဲ႕ မအားတာနဲ႕ ကလပ္ဘက္ကို ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ၀မ္းကြဲအစ္ကို ခ်ာရတီးဆီကိုပါ။ သူနဲ႕လည္း ဗိုက္ဆာတဲ့အေႀကာင္းပဲ ေျပျဖစ္ပါ တယ္။
ဘယ္က စားစရာရမလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ စဥ္းစားႀကပါတယ္။ ခိုးစရာ သရက္သီး လည္း အပင္ေတြ ေပၚမွာ တစ္လုံးမွမက်န္ေတာ့ပါဘူး။ ေစ်းပိုင္က ကုန္သည္ေတြဆီမွာ သူတို႕၀မ္း စာရိွမွာ ေသခ်ာ ေပမယ့္ ခိုးဖို႕ အင္အားကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီမွာ မရိွေတာ့ပါဘူး။
"ခရစၥမတ္မွာ အသားစားရမွ ျဖစ္မယ္ကြ၊ မဟုတ္ရင္ ငါဘယ္လိုမွ အိပ္ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ဘူး"
ခ်ာရတီက တမ္းတမ္းတတ ေျပာပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ဂ်ိမ္းစ္ဆိုတာရိွတယ္။ သူက အသားျပဳတ္ ဆိုင္မွာ အလုပ္ လုပ္ေနပါတယ္။ တကယ္က အရိုးျပဳတ္ဆိုင္ပါ။ ႏြားေခါင္းေတြ၊ ဆိတ္ေခါင္းေတြကို ခြဲျခမ္းျပီး ကၽြတ္ကၽြတ္ဆူ ေနတဲ့ ေရေႏြးအိုးထဲ ပစ္ထည့္ျပီး ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ပါ။ ေျခေထာက္ေတြ ခြာေတြလည္း ပါတာေပါ့။ ပါးသား နဲ႕ ခြာႏုသားဟာ သိပ္စားလို႕ေကာင္းပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးႀကည့္ပါတယ္။
ဂ်ိမ္း(စ္)က ခရစၥမတ္ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို နည္းနည္း ပါးပါးေတာ့ ေကၽြးေကာင္း ပါရဲ႕ လို႕ ေျပာေတာ့ ခ်ာရတီက
"အဓိပၸာယ္မရိွတာကြ၊ သားေရေတြကို သူက ခြာျပီး လႊင့္ပတ္တာပဲ"
ကၽြန္ေတာ္ က ရံႈ႕မဲ့ျပီး
"ဟာ ခင္ဗ်ား အဲဒါစားႏိုင္လို႕လား ခ်ာရတီ"
"ဘာျဖစ္ လို႕မစားႏိုင္ရမွာလဲကြ၊ ဒါလည္း အမဲသား ပဲ မဟုတ္ဘူးလား"
"အင္း ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္"
စဥ္းစားရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပိုဆာလာတယ္။
ဂ်ိမ္း(စ္) တို႕ဆိုင္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေလွ်ာက္သြားႀကတယ္။ ဂ်ိမ္း(စ္)နဲ႕ ရြယ္တူ လူငယ္ေတြ သူတို႕ အလုပ္နဲ႕ သူတို႕ ရႈပ္ေနႀကေလရဲ႕။
ခ်မ္းသာ တဲ့ ကုန္သည္ေတြကေတာ့ အက်အန ထိုင္ျပီး လွ်ာနဲ႕ ေခါင္းသားေတြကို အာလူးေႀကာ္နဲ႕ အားပါးတရ ေလြးေနႀကတယ္။ သူတို႕ စားေနတာကို ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေငးႀကည့္ေနတဲ့ လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း သြားရည္က်ေနပါျပီ။
ဧရာမ အျပဳတ္အိုးႀကီးေမႊေနတဲ့ ဂ်ိမ္း(စ္)ဆီကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ အသာကပ္သြားပါတယ္။ ေခါင္းသြား ေတြ၊ ေျခေထာက္ ေတြဟာ ကၽြတ္ကၽြတ္ဆူေနတဲ့ အိုးႀကီးထဲမွာ ေျပးလႊား လႈပ္ရွားေနႀကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မ်က္ႏွာ လႊဲျပီး ခ်က္ခ်င္း ထြက္ေျပးခ်င္ေနျပီ။
ခ်ာရတီ က လွမ္းေျပာပါတယ္။
"ေဟ့ဂ်ိမ္း(စ္)၊ ရြာထဲက ကေလးေတြအတြက္ ဗုံလုပ္ေပးမလို႕ကြမင္းသားေရျပားေတြအတြက္ အလွဴခံမလို႕၊ ခရစၥမတ္အတြက္ေလ"
ဂ်ိမ္း(စ္)က ေျမႀကီးေပၚ ပစ္ထားတဲ့ ယင္တေလာင္းေလာင္းနဲ႕ ခြာထားတဲ့ ဆိတ္အေရခြံေတြကို လွမ္း ႀကည့္ျပီး "ေအး မင္းတိုအႀကံမဆိုးဘူး၊ ငါမပစ္ရေသးဘူး၊ ဟိုမွာ ယူသြားေလ ႀကိဳက္သေလာက္"
ခ်ာရတီက ခ်က္ခ်င္း အိတ္ထဲေကာက္ထည့္ျပီး ကၽြနေတာ္ကို ကမ္းေပးပါတယ္။ လတ္လတ္ဆတ္ ဆတ္ႀကီး မို႕ ေႏြးေနတုန္း ရိွပါေသးတယ္။
ခ်ာရတီ က ဂ်ိမ္း(စ္)ကို ေျပာပါတယ္။
"ကေလးေတြက မင္းကို ေက်းဇူးတင္ေနမွာပါကြာ"
"ေအး ေကာင္းပါေလ့ကြာ"
ဆိတ္သားေရ ပူပူေႏြးေႏြး ႀကြပ္ႀကြပ္ အိတ္ႀကီးကို ပိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ သုတ္ေျခတင္ ပါေတာ့တယ္။
"ဒါႀကီးကို ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ"
"လြယ္ပါတယ္ကြာ၊ ၀က္ကိုလုပ္သလို လုပ္ရမွာေပါ့"
ကလပ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ သစ္ေခါက္ေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မီးေမႊးပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေျပာင္း ရိုးေျခာက္ ေတြ ထပ္တည့္ပါတယ္။ မီးအား ေကာင္းလာေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္နဲက ခ်ာရတီ ဆိတ္ေရကို တစ္ဖက္စြန္းက ကိုင္ျပီ မီးဖိုေပၚ ျဖန္႕တင္ပါတယ္။ မႀကာခင္ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ျမည္သံနဲ႕အတူ အေမႊးေတြ ကၽြမ္းစ ျပဳပါေတာ့တယ္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ ဒီအနံ႕မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ခုေတာ့ အသားကင္ နံ႕ေမြးလို႕ေနပါတယ္။ ျပီးမွ သားေရျပားကို ခ်ျပီး ဓားနဲ႔ ျခစ္ႀကပါတယ္။ သုံးႀကိမ္းသုံးခါလုပ္ျပီးမွ အမည္း ေတြ ေျပာင္သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေနက္ အတုံးကေလးေတြတုံးျပီး ေရစင္စင္ေဆးပါတယ္။ ခ်ာရတီ က ကၽြန္ေတာ္ကို အိမ္ျပန္ျပီ ဆိုဒါလက္ တစ္ဆုပ္ေလာက္ လစ္ခဲ့ဖို႕ေျပာတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေျပးယူပါတယ္။
"အမ်ိဳးသမီး ေတြ ပဲျပဳတ္ရင္ျမန္ျမန္ႏူးေအာင္ ဆိုျပီး ဆိုဒါထည့္ႀကည့္တယ္။ တို႕အတြက္လည္း အသုံးက်မွာ" လို႕ သူက ယုံယုံႀကည္ႀကည္ ေျပာပါတယ္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment