ထင္တဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ ေအာက္တုိဘာလထဲမွာ ေျပာင္းဆန္ေစ်းဟာ တစ္တင္း တစ္ရာ့ငါးဆယ္ကေန သံုးရာ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒီအခါမွာ လူေတြက တျခားအစားအစာေတြကို ရွာေဖြ စားေသာက္ၾကရပါေတာြတယ္။
တစ္ေန႔မွာ အိမ္နံေဘးက အမ္၀ါလီ့အိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္၀င္သြားပါတယ္။ ဆာဆာရွိတာနဲ႔ သရက္သီးေတာင္း မ လို႔ပါ။ သူတို႔ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းမွာ စားဖို႔ ျပင္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္လိုက္ပါတယ္။
'အေတာ္ပဲဗ်ဳိ႕၊ ဆာေနတာနဲ႔'
မစၥတာအမ္၀ါလီက ရယ္ျပီး
'မင္းစားႏုိင္ရင္ ၀င္စားေလ။ တို႔ဘာစားေနတာလဲ အရင္ၾကည့္ဦး'
လက္စသတ္ေတာ့ သူတို႔ သရက္သီးစိမ္းေတြကို ထိုင္စားေနတာကိုး။
ျပီးေတာ့ လူတစ္သိုက္ ကြင္းထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္ သြားေတြ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာသားေတြ မဟုတ္ဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွာ တစ္ေန႔က ဂီးလ္ဘတ္တို႔အိမ္မွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ လူသိုက္ ျဖစ္ေနတယ္။ သူတို႔လုပ္အားခ အတြက္ သရက္သီးကင္း အနည္းအက်ဥ္းပဲ ရတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။
ေနာက္ႏွစ္ရက္သံုးရက္ၾကာေတာ့ ေစ်းဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္ၾကည့္တယ္။ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ ျမင္ကြင္း ကို ျမင္ရေတာ့တာပဲ။ ေစ်းသည္မေတြဟာ လမ္းေပၚမွ ေျပာင္းေစ့က ထြက္တဲ့ အခံြေတြကို ေျပာင္းၾကိတ္ စက္ရုံက သြားၾကံဳးျပီး ေရာင္းေနတာကို လူေတြ အလုအယက္ ၀ယ္ေနၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းပါ။ ခါတိုင္း ၾကက္ေကၽြး တဲ့ ၾကက္စာပါ။
အိပ္မက္ဆိုးက လန္႔ႏုိးလာသလုိ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းတုန္လႈပ္သြားျပီး အိမ္ကို အေျပးျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
အိမ္မွာေတာ့ ခါတိုင္းလိုပဲ အိေျႏၵမပ်က္ အေမ က ခ်က္ျပဳတ္ ေကၽြးေနပါတယ္။
ဆာေလာက္ငတ္မြတ္ျခင္း ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ မဆိုင္သလုိပါပဲ။
ေျပာင္းဆန္အိတ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေရၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ ငါးအိတ္ရွိတဲ့ အနက္ သံုးအိတ္ကုန္သြားျပီ။ သည္ႏွစ္အိတ္ က ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ စားရမွာလဲ။
တစ္ေန႔မွာ အေဖက ဆိတ္ေတြကုိ ေရာင္းဖို႔ ေစ်းကို ေမာင္းသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေဆာ့ေနက် ခန္ဘာနဲ႔ လုိက္တမ္း ေျပးတမ္း ကစားေနတဲ့ ဆိတ္သိုးၾကီးလည္း ပါသြားပါျပီ။ ၀ယ္မည့္သူက ေစ်းႏွိမ္ေပမယ့္ ရသေလာက္ နဲ႔ ေရာင္းခဲ့ရပါတယ္။
စက္တင္ဘာလ ပထမပတ္ထဲမွာ ထံုးစံအတိုင္း မနက္ေလးနာရီမွာ ထျပီး အေဖနဲ႔ အတူ ကြင္းထဲ ဆင္းရပါတယ္။ ခါတိုင္းလုိ မနက္ေစာစာ စားဖို႔ ေျပာင္းဖူးမုန္႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ရိကၡာေလွ်ာ့ရမယ့္အ ခ်ိန္ ေရာက္ျပီ လို႔ အေဖက ေျပာပါတယ္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေပါက္တူးထမ္းထြက္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ ကြင္းထဲ မွာ ဂ်က္ဖရီနဲ႔ ေတြ႔လုိ႔ နံနက္ေစာစာ ျဖတ္လို္က္ရ တဲ့ အေၾကာင္း ေျပာေတာ့ သူက 'ဟုတ္လား၊ မင္းတို႔ ဒီေန႔မွ စတာလား။ ငါတို႔က ႏွစ္ပတ္ရွိျပီ။ ခုေတာ့ ေနသားက်သြားျပီ' တဲ့။
မနက္ ေစာေစာစီးစီးမွာ ရာသီဥတုက ေအးေသးတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္ ခြန္စိုက္အားစိုက္ အလုပ္လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုနစ္နာရီေလာက္မွာ ဗုိက္ထဲက တၾကဳတ္ၾကဳတ္ ျမည္လာပါျပီ။ ေနကလည္း ပူလာျပီ။ ေနမင္းကို က်ိန္ဆဲရင္း အားတင္းျပီး ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ အကၤ်ီကုိခၽြတ္၊ ေခါင္းမွာ ပတ္ျပီး ေပါက္တူး ေပါက္ရင္း လဲက်ေတာ့မလုိ ယိုင္ယိုင္သြားပါတယ္။
'အရမ္းဆာတယ္ အေဖရယ္' လုိ႔ ညည္းေတာ့ အေဖက အားေပးပါတယ္။
'ေနာက္ႏွစ္ အတြက္ အာရုံျပဳျပီး ဇြဲတင္းကြာ'
ေျမၾကီး တူးျပီး ကၽြန္ေတာ္တင္တဲ့ ေဘာင္ေတြဟာ မညီမညာ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဂ်က္ဖရီ ကို လွမ္းေအာ္ေျပာလုိက္တယ္။
'ဂ်က္ဖရီ ေရ ဒီေန႔ မင္းငါ့ကို ကူလုပ္ကြာ၊ မနက္ျဖန္ မင္းကို ငါ ျပန္ကူပါ့မယ္၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ'
'ၾကည့္ေသးတာေပါ့ကြာ'
ဂ်က္ဖရီဟာ သူ႔အေဖ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဦးေလး ဆံုးျပီးကတည္းက သိပ္တက္တက္ၾကြၾကြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အရမ္းလည္း သတိေမ့ တတ္လာတယ္။ ခဏခဏ ေနမေကာင္းျဖစ္လုိ႔ ေဆးခန္းသြားျပေတာ့ ေသြးအားနည္း ေရဂါ လို႔ ဆရာ၀န္ က နာမည္တတ္တယ္။
'ငါေနာက္တာပါကြာ၊ မင္းၾကည့္ရတာ သိပ္အားမရဘူး။ ခဏ နားဖို႔ ေကာင္းတယ္ ဂ်က္ဖရီ။ သိပ္ အပင္ပန္းခံ ဖို႔ မေကာင္းဘူး'
'မလုပ္လုိ႔ မျဖစ္ဘူးေလ။ အေျခအေန မင္းသိသားနဲ႔'
သူက ေပါက္တူး ကို လႊဲရင္း ျပန္ေျပာပါတယ္။ လာမည့္ႏွစ္မွာ သူေက်ာင္းျပန္တက္ႏုိင္ေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။ သူႏွင့္ သူ႔ညီ ဂ်ာရမီယာအတြက္ သူ႔အေမ ေထာက္ပံ့ႏုိင္ေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။ ကြင္းထဲမွာ ပဲ အလုပ္ လုပ္ရေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕။
တကယ္ေတာ့ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တာ ဂ်က္ဖရီ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အေျခအေနေတြ ဆိုးလာ ကတည္းက ခန္ဘာ တစ္ေကာင္လည္း ခါတိုင္းလုိ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တျဖည္းျဖည္း ေႏွးေကြး ေလးလံ လာပါတယ္။ ေခတ္ေကာင္းေတြ ကုန္ဆံုးသြားတာေၾကာင့္ လား၊ အသက္ၾကီးလားလုိ႔လား၊ မေျပာတတ္ပါ။ ၀၀လင္လင္ မေကၽြးႏုိင္တာေၾကာင့္ လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
ကြင္းထဲ မွာ ၾကြက္ေတြကေတာင္ သူ႔ကို မေလးစားၾကေတာ့ဘူးေလ။ ပိန္လာျပီး တစ္ခ်ိန္လံုး အိပ္လို႔ခ်ည္း ေနပါေတာ့တယ္။ ၾကက္ျခံ ကိုလည္း မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခ်ိန္လံုး ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းေနာက္မွာ ငိုက္ျပီး ေနပါေတာ့တယ္။
မနက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔တာ၀န္ျပီးလုိ႔ ကြင္းထဲက ျပန္လာတိုင္းရြာထဲမွာ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြ မ်ားမ်ားလာတာ ေတြ႔ရ ပါတယ္။ ေတာင္ေျခရြာကေန ဆင္းလာျပီး အလုပ္ရွာၾက၊ အစားအစာ ရွာၾကတဲ့လူေတြပါ။ သူတို႔ ပခံုး ေပၚမွာ အထုပ္အပိုးေတြ၊ အိုးေတြ ခြက္ေတြ ေပါက္တူးေပါက္ျပားေတြ ထမ္းလို႔။
ခါတိုင္း လို ဆိုရင္ အေမက ဂ်ဳံၾကမ္းတစ္ျပည္၊ ႏွစ္ျပည္စြန္႔ၾကဲမွာပါ။
ခုေတာ ့အေမလည္း မတတ္ႏိုင္ဘဲ သူတုိ႔ကို ေငးၾကည့္ေနတတ္ပါတယ္။
သရက္သီးရာသီ လည္း ကုန္သြားပါျပီ။ ဒီေတာ့ အလုပ္သမား လုပ္ခအတြက္ ပေလာပီနံရြက္ နည္းနည္း ဒါမွမဟုတ္ ဥကန္ဇြန္းရြက္ နည္းနည္းစီ ရၾကပါတယ္။ သည္အရြက္က ဟင္းႏုႏြယ္ နဲ႔ ဆင္ပါတယ္။ အရိုးကို အေျခာက္ လွမ္းျပီး ေထာင္းရင္ ဂ်ံဳမႈန္႔လို အမႈန္႔မ်ိဳးျဖစ္လာတယ္။
အဲဒီ တစ္ရြာသားေတြဟာ အလုပ္ကေလးမ်ားရွိရင္ ေျပာၾကပါ။ ပီေလာပီနံရြက္ တစ္နယ္စာရရင္ ေတာ္ပါျပီ လို႔ ေလ်ွာက္ေအာ္ေနၾကပါတယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အလုပ္မရၾကဘဲ ေစ်းထဲမွာ ဟုိေလ်ွာက္ သည္ေလ်ွာက္ နဲ႔ လုပ္ေနၾကျပီး ဘာမွန္းမသိတဲ့ တစ္ခုခုကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကပါတယ္။
သူတို႔ေတြဟာ ေစ်းတစ္၀ိုက္ လူခ်မ္းသာေတြအိမ္က ခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ့ ၾကက္သားဟင္း နံ႔ ကို ရႈရႈိက္ရင္း ဆာေလာင္မႈ႕ ဒဏ္ ကို အလူးအလဲ ခံေနၾကရပါတယ္။
ေယာက်္ားေတြက အလုပ္ထြက္ရွာေနတုန္း မိန္းမေတြက ဂီးလ္ဘတ္တုိ႔အိမ္မွာ ေပးစာကမ္းစာေလး ရႏိုးႏိုးနဲ႔ စုေ၀း ေနၾကပါတယ္။ သူတို႔ လူစုဟာ ေလးဆယ္ကေန တစ္ရာေလာက္အထိ ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ထပ္ လည္း ေရာက္လာေနၾကဆဲပဲ။ သစ္ပင္ရိပ္မွာ ေစာင္ေတြ ျဖန္႔ခင္းျပီး ေျခပစ္လက္ပစ္ အိပ္ေစာင့္ ေနၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕လည္း အားျပတ္ျပီး လမ္းေပၚမွာ လဲေနၾကတယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကိုမွ မကူႏိုင္ မကယ္ႏိုင္ ၾက ေတာ့ပါဘူး။
သည္အခ်ိန္ပိုင္းမွ သမၼတမူလူဇီ က တိုင္းခန္းလွည့္လည္ေနပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း မင္းခမ္းမင္းနားနဲ႔ေပါ့။ မဟာကရုဏာရွင္ၾကီး တစ္ေယာက္ လို စြန္႔က်ဲလို႔ေပါ့။ (သူေပးတာက ဆင့္ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္သလိုပါပဲ) လူထု က သူနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ေနာက္ေတာ္ပါး အခစားေတြကို ငတ္ေနတဲ့အထဲက ဧည့္ခံၾကရေသးတယ္။ စစ္ေရးျပိဳင္ပြဲေတြ၊ အကအခုန္ အေကၽြးအေမြး ေတြနဲ႔ေပါ့။ သမၼတက ျပည္သူ႔ေငြနဲ႔ ျပည္သူ႔ကို မျဖစ္စေလာက္ စြန္႔က်ဲျပီး လာမည့္ ေရြးေကာက္ပြဲ အတြက္ မဲဆြယ္ရတာေပါ့။
အဲဒီလိုပဲြမ်ိဳးမွာ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါပဲျမင္ဖူးလိုက္ပါတယ္။ ၁၉၉၉ခုနွစ္က ၀သ္ဘီ မူလတန္းေက်ာင္းကို ခရာတစ္တြက္ ေလာက္ ၀င္ၾကည့္သြားတုန္းကပါ။ သီခ်င္းဆိုတဲ့ မိန္းမေတြနဲ႔ အကနဲ႔ ဧည့္ခံတဲ့ မိန္းမေတြကုိ ေငြငါးဆယ္ စီ ဆုခ်သြားပါတယ္။ ရြာခံ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကလည္း တစ္ျပားရလိုရျငား တန္းစီေစာင့္ ေနၾက ပါတယ္။ ပထမဆံုးႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတ ကို လူကိုယ္တိုင္ ျမင္ဖူးၾကတာပါ။
လူက ပုကြကြ၊ ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔၊ စင္ျမင့္ေပၚကို ကြတကြတနဲ႔ တက္သြားပံုက ေတာ္ေတာ္ က်က္သေရ မဲ့ ပါတယ္။
သူေျပာသလို ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသမွ် ျပန္ေျပာရရင္။
ဒီေလာက္ စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ေက်ာင္း ကို ေတြ႕ရေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ အေတာ့ကို စိတ္ပ်က္ ရပါတယ္။ အားလံုးျဖိဳခ်ျပီး အသစ္ျပန္ေဆာက္ေပးရမယ္။ ခိုင္ခိုင္ခန္႔ခန္႔ နဲ႔ ဂုဏ္ယူစရာ ေက်ာင္းမ်ိဳး ျဖစ္ရမယ္။ ဆရာေတြေနအိမ္ လည္း ေသေသသပ္သပ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးရမယ္။ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား မ်ားအတြက္ စားပြဲ ေတြ၊ စာအုပ္ေတြလည္း ပို႔ေပးပါ့မယ္။
ပရိသတ္ က လက္ခုပ္ၾသဘာ ေပးၾကတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘာစားပြဲ ဘာစာအုပ္ မွ ေရာက္မလာပါ။ လူတခ်ိဳ႕ ေရာက္လာျပီး ေက်ာင္းျပင္ဖို႔ အရိပ္ရသစ္ပင္ေတြ ကို လွဲၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းလည္း အသစ္ ျဖစ္မလာပါဘူး။ ဆရာေတြအိမ္လည္း ေကာင္းမလာပါဘူး။ ေက်ာင္းေဆာင္သြပ္မိုး ျဖစ္သြားတာရယ္၊ ေဆးသုတ္ ေပးတာရယ္ ေလာက္ပါပဲ။
အဲဒီ သမၼတပဲေျပာတာ၊ မဲဆြယ္တုန္းက မာလာ၀ီမွာ လူတိုင္း ဖိနပ္အသစ္ တစ္ရံစီရေစ ရမယ္တဲ့။ သူမဲႏိုင္ လို႔ သမၼတျဖစ္လာေတာ့ လူေတြက ေမးတာ ဘယ္မွာလဲ ဖိနပ္ေတြေပါ့။ အဲဒီမွာ သမၼတက ေရဒီယို ကေန ေၾကညာပါတယ္။
က်ဳပ္ အဲဒီလို မေျပာပါဘူး။ မာလာ၀ီမွာ လူတိုင္းရဲ႕ ဖိနပ္ အရြယ္အစားကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုလုပ္ သိႏိုင္ မွာလဲ တဲ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သမၼတဟာ အဲဒီလို ရယ္ရတဲ့ သမၼတပါ။၏
ဂ်ံဳေတြ၊ ေျပာင္းေတြ ေပ်ာက္သြားတဲ့ကိစၥအတြက္ လူေတြ ေဒါသတြက္ေနတာကို ဘာမွ လုပ္မေပးဘူး။ ေရဒီယို ကေန ေၾကာ္ျငာတာမ်ိဳး၊ ရွင္းျပတာမ်ိဳးလည္း မလုပ္ဘူး။ ျပည္သူေတြရဲ႕ အငတ္ေဘးကိုလည္း ေျဖရွင္း မေပးဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ကာစန္ဂူကို သမၼတ လာေရာက္ဖို႔ သတင္းရတာနဲ႔ ရြာက လူေတြစုျပီး ဂီးလ္ဘတ္ ရဲ႕အေဖ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အၾကီးအကဲကို သမၼတနဲ႔ေတြ႔ျပီး အေျခအေနေတြ တင္ျပဖုိ႔ ၀ိုင္းေျပာၾကတယ္။ သမၼတ လိုပဲ ဂီးလ္ဘတ္တို႔အေဖ ကလည္း မူဆလင္ဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အၾကီးအကဲ ဟာ စကားေျပာေကာင္းတဲ့လူပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ဒုကၡကို သမၼတ နားလည္ ေအာင္ ေျပာေပးပါ လုိ႔ ၀ိုင္းေျပာၾကပါတယ္။
သမၼတ ရဲ႕မိန္႔ခြန္းကို နားေထာင္ဖို႔ လူေတြ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနပူက်ဲက်ဲထဲမွာ ထိုင္ေစာင့္ ေနၾက ရပါတယ္။ သူတိ႔ုဒုကၡကို သမၼတ ေျဖရွင္းေပးလိမ့္မယ္လို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ ေနၾကပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ထင္တာေတြ အကုန္လံုးလြဲခဲ့ပါတယ္။ သူမိန္႔ခြန္းေတြ ေခၽြေနခ်ိန္မွာ သူ႔လက္ေတြက တေပ်ာ္တပါး ကခုန္ ေနၾကပါတယ္။ သူ႔ူလူေတြကလည္း မိန္႔ခြန္းရွည္ၾကီးေတြနဲ႔ သူတို႔ေခါင္း ေဆာင္ ရဲ႕ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ ေတြ ကို ရြတ္ဖတ္သရဇၥဳာယ္ၾကပါတယ္။
သမၼတၾကီးလက္ထက္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အင္အား ဘယ္လိုၾကီးထြားလာတယ္။ သမၼတၾကီးဟာ ျပည္သူ ေတြ အေပၚ ဘယ္သို႔ ေမတၱာထားတယ္ သူ႔လက္ထက္မွာ တိုင္းျပည္ဘယ္လို တိုးတက္လာတယ္။ ရြာေတြမွာ စက္ ေရတြင္း တူး ေပးမယ္။ အိမ္ေတြကုိ အိမ္သာအသစ္ေတြ တပ္ဆင္ေပးမယ္၊ ဘာညာဘာညာ ေတြေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္ မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သမၼတဟာ အာဖရိကေတာင္ပိုင္း ႏိုင္ငံမ်ား အခ်င္းခ်င္း စီးပြားေရးပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္မႈ (Southern African Development Community) အသင္းရဲ႕ ဥကၠဌပါ။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ျပည္တြင္း စစ္ပဲြ ေတြ ျဖစ္ခ်ိန္ေပါ့။ အင္ဂိုလာမွာၾကည့္၊ ဘူရြန္ဒီမွာၾကည့္၊ ဆူဒန္မွာၾကည္ စစ္ပြဲေတြ ေပါက္ေပါက္ ေလွ်ာ္ သလို ျဖစ္ေနၾကသည္။ ရ၀ဒါ လူသတ္ပြဲၾကီး မွာ တြတ္စီလူမ်ိဳးစု ေတြ ရွစ္သိန္းေက်ာ္ ေသတယ္။ ဒီအစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ လူသတ္ပြဲၾကီးဟာ ကြန္ဂိုဒီမိုကရက္တစ္ သမၼတႏိုင္ငံကို ကူးစက္သြားျပီး ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္လာတယ္။
မူလူဇီက ကြန္ဂိုနဲ႔ ရန္၀ါဒါ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဘလင္တိုင္းယားမွာ ဆံုးေပးျပီး ျငိမ္းခ်မ္းေရးပြဲစားေတာင္ လုပ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ အျခားအာဖရိက ႏိုင္ငံေတြအတြက္လည္း ေကာင္းရာေကာင္း ေၾကာင္းေတြ အက်ိဳးေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔တိုင္းျပည္အတြက္ သူဘာမွ မလုပ္ေပး ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ လုပ္မေပးခဲ့ဘူး။
ထားပါေတာ့ တစ္နာရီေလာက္ သီခ်င္းေတြဆိုၾက၊ ကၾကခုန္ၾကျပီးမွ ဂီးလ္ဘတ္တို႔ အေဖ စကားေျပာဖို႔ အလွည့္ က်တယ္။ သမၼတရဲ႕ စင္ျမင့္ဆီကို ေလွ်ာက္သြားျပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စကားေျပာပါတယ္။
သမၼတၾကီး ခင္ဗ်ား၊ သမၼတၾကီးရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္အမ်ားၾကီး ဂုဏ္ယူပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကြန္ဂိုႏုိင္ငံ မွာ သမၼတၾကီးရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ ဂုဏ္တက္ခဲ့ ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျပည္တြင္းေရးကိုလည္း ျပည္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။ မာလာ၀ီရ႕ဲ ဒုဗိၻကႏၱရ ကပ္ေဘး ကိုလည္း တိုက္ဖ်က္ေပးပါဦးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမ တၱာရပ္ခံပါတယ္ခင္ဗ်ား။
ျပီးေတာ့ သူက သမၼတကို ဆက္ျပီး ေရတြင္းေတြ အိမ္သာေတြ လုပ္ေပးမယ့္အစား ဂ်ံဳ၀ယ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆို လိုက္ပါတယ္။ (ဟုတ္တယ္ေလ၊ စားစရာမရွိရင္ အိမ္သာက ဘာအသံုးက်မမို႔လဲ)။
လက္ခုပ္ၾသဘာသံ ေတြ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မစဲလို႔ သူ႔ေနာက္မွာ ေျပာမယ့္အၾကီး အကဲတစ္ေယာက္က အၾကာၾကီး ရပ္ေစာင့္ေနရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေရွ႕လူေတြကို ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ေတြလည္း ေလွ်ာက္ေျပာ ေရာ ပရိသတ္က ေဟးလား၀ါးလား လုပ္ျပီး ေလွာင္ၾကပါတယ္။
၀င္ဘီအၾကီးအကဲ ေျပာသြားတာ လံုေလာက္ျပီ၊ ခင္ဗ်ားဘာမွ ဆက္မေျပာနဲ႔ လို႔ ၀ိုင္းေအာ္ ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံေရး သမားလူလိမ္ေတြ က်ဆံုးပါေစ၊ လို႔လည္း သံျပိဳင္ေအာ္ၾကတယ္။
သမၼတ က နိဂံုးခ်ဳပ္စကားေျပာလို႔ မၾကာခင္မွာပဲ ၀တ္ေကာင္း စားလွနဲ႔ သမၼတရဲ႕လူေတြ ဂီးလ္ဘတ္ အေဖ့ အနား ေရာက္လာၾကျပီး ေဆြးေႏြးဖုိ႔ ေခၚသြားၾကပါတယ္။ သမၼတ ရဲ႕ ေပးစာကမ္းစာ တစ္စံုတစ္ရာေတာ့ ရျပီ၊ ရသမ်ွ အျမတ္ပဲလို႔ေတြးျပီး အၾကီးအကဲ ထလိုက္သြားတယ္၊ ငါ့တင္ျပခ်က္ကို သမၼတ သေဘာက် သြားျပီ ထင္တယ္ေပါ့။
ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ စင္ျမင့္ရဲ႕ ေနာက္ဘက္လည္းေရာက္ေရာ မင္းမွာဒီလို အဓိပၸာယ္မရွိ တာေတြ ေျပာဖုိ႔ အခြင့္အေရး မရွိဘူး ဆုိျပီး ေဒါသ တၾကီးနဲ႔ ၀ိုင္းသမၾကေတာ့တာပါပဲ။ တုတ္ေတြ တင္းပုတ္ေတြနဲ႔ ရက္ရက္ စက္စက္ ရိုက္ၾကတာပါ။ အားရေအာင္ ရိုက္ျပီးမွ သူ႔ကို ေသြးအိုင္ထဲမွာ ထားခဲ့ျပီး သူတို႔က ပရိသတ္ထဲ ျပန္၀င္ သြားၾကပါတယ္။
မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က အၾကီးအကဲကို သြားေတြ႔တဲ့အခါမွာ သူကေဆးရံုသြားျပဖုိ႔ ျငင္းပါတယ္။ သမၼတရဲ႕ လူေတြ သိသြားရင္ သူ႔ကိုလာျပီး အျပတ္ရွင္းလိမ့္မယ္လို႔ သူထင္ေနတယ္။ အဲဒီညမွာ ဂီးလ္ဘတ္ အျပင္က ျပန္လာေတာ့ သူ႔အေဖကို ဆိုဖာေပၚမွာ လဲေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ လံုး၀မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာေတြ ရင္ေတြ နဲ႔ တစ္ကိုယ္လံုး အညိဳအမည္းစြဲျပီး အတြင္းေၾက ေၾကေနတာပါ။
လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေန ေရာက္ေအာင္ အၾကီးအကဲဟာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေစာင့္ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ မွ ျမိဳနယ္ေဆးခန္းကို တိတ္တိတ္ကေလးသြားျပီး တျခားနာမည္ တျခားလိမ္စာနဲ႔ ေဆးကုရတယ္။ သူ႔အေျခအေန ကို သမၼတရဲ႕လူေတြ သိသြားမွာ စိုးလို႔ေပ့ါ။
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဒီအျဖစ္ဟာ ႏွလံုးေသြးပ်က္ခ်င္စရာ အျဖစ္မ်ိုဳးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးဟာ ကိုယ့္ အၾကီးအကဲ ကို အေဖလို သေဘာထားၾကတာ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ အရိုက္ခံရသလိုပါပဲ။ သည္အတိုင္း ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အာမခံခ်က္ မရွိေတာ့ ပါဘူး။ အစိုးရဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ ကို ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ႏိွပ္စက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အငတ္ျပႆနာကို လ်စ္လွဴရႈ ထားလိုက္ ပါတယ္။
ဆက္ရန္
.
တစ္ေန႔မွာ အိမ္နံေဘးက အမ္၀ါလီ့အိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္၀င္သြားပါတယ္။ ဆာဆာရွိတာနဲ႔ သရက္သီးေတာင္း မ လို႔ပါ။ သူတို႔ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းမွာ စားဖို႔ ျပင္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္လိုက္ပါတယ္။
'အေတာ္ပဲဗ်ဳိ႕၊ ဆာေနတာနဲ႔'
မစၥတာအမ္၀ါလီက ရယ္ျပီး
'မင္းစားႏုိင္ရင္ ၀င္စားေလ။ တို႔ဘာစားေနတာလဲ အရင္ၾကည့္ဦး'
လက္စသတ္ေတာ့ သူတို႔ သရက္သီးစိမ္းေတြကို ထိုင္စားေနတာကိုး။
ျပီးေတာ့ လူတစ္သိုက္ ကြင္းထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္ သြားေတြ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာသားေတြ မဟုတ္ဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွာ တစ္ေန႔က ဂီးလ္ဘတ္တို႔အိမ္မွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ လူသိုက္ ျဖစ္ေနတယ္။ သူတို႔လုပ္အားခ အတြက္ သရက္သီးကင္း အနည္းအက်ဥ္းပဲ ရတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။
ေနာက္ႏွစ္ရက္သံုးရက္ၾကာေတာ့ ေစ်းဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္ၾကည့္တယ္။ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ ျမင္ကြင္း ကို ျမင္ရေတာ့တာပဲ။ ေစ်းသည္မေတြဟာ လမ္းေပၚမွ ေျပာင္းေစ့က ထြက္တဲ့ အခံြေတြကို ေျပာင္းၾကိတ္ စက္ရုံက သြားၾကံဳးျပီး ေရာင္းေနတာကို လူေတြ အလုအယက္ ၀ယ္ေနၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းပါ။ ခါတိုင္း ၾကက္ေကၽြး တဲ့ ၾကက္စာပါ။
အိပ္မက္ဆိုးက လန္႔ႏုိးလာသလုိ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းတုန္လႈပ္သြားျပီး အိမ္ကို အေျပးျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
အိမ္မွာေတာ့ ခါတိုင္းလိုပဲ အိေျႏၵမပ်က္ အေမ က ခ်က္ျပဳတ္ ေကၽြးေနပါတယ္။
ဆာေလာက္ငတ္မြတ္ျခင္း ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ မဆိုင္သလုိပါပဲ။
ေျပာင္းဆန္အိတ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေရၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ ငါးအိတ္ရွိတဲ့ အနက္ သံုးအိတ္ကုန္သြားျပီ။ သည္ႏွစ္အိတ္ က ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ စားရမွာလဲ။
တစ္ေန႔မွာ အေဖက ဆိတ္ေတြကုိ ေရာင္းဖို႔ ေစ်းကို ေမာင္းသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေဆာ့ေနက် ခန္ဘာနဲ႔ လုိက္တမ္း ေျပးတမ္း ကစားေနတဲ့ ဆိတ္သိုးၾကီးလည္း ပါသြားပါျပီ။ ၀ယ္မည့္သူက ေစ်းႏွိမ္ေပမယ့္ ရသေလာက္ နဲ႔ ေရာင္းခဲ့ရပါတယ္။
စက္တင္ဘာလ ပထမပတ္ထဲမွာ ထံုးစံအတိုင္း မနက္ေလးနာရီမွာ ထျပီး အေဖနဲ႔ အတူ ကြင္းထဲ ဆင္းရပါတယ္။ ခါတိုင္းလုိ မနက္ေစာစာ စားဖို႔ ေျပာင္းဖူးမုန္႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ရိကၡာေလွ်ာ့ရမယ့္အ ခ်ိန္ ေရာက္ျပီ လို႔ အေဖက ေျပာပါတယ္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေပါက္တူးထမ္းထြက္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ ကြင္းထဲ မွာ ဂ်က္ဖရီနဲ႔ ေတြ႔လုိ႔ နံနက္ေစာစာ ျဖတ္လို္က္ရ တဲ့ အေၾကာင္း ေျပာေတာ့ သူက 'ဟုတ္လား၊ မင္းတို႔ ဒီေန႔မွ စတာလား။ ငါတို႔က ႏွစ္ပတ္ရွိျပီ။ ခုေတာ့ ေနသားက်သြားျပီ' တဲ့။
မနက္ ေစာေစာစီးစီးမွာ ရာသီဥတုက ေအးေသးတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္ ခြန္စိုက္အားစိုက္ အလုပ္လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုနစ္နာရီေလာက္မွာ ဗုိက္ထဲက တၾကဳတ္ၾကဳတ္ ျမည္လာပါျပီ။ ေနကလည္း ပူလာျပီ။ ေနမင္းကို က်ိန္ဆဲရင္း အားတင္းျပီး ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ အကၤ်ီကုိခၽြတ္၊ ေခါင္းမွာ ပတ္ျပီး ေပါက္တူး ေပါက္ရင္း လဲက်ေတာ့မလုိ ယိုင္ယိုင္သြားပါတယ္။
'အရမ္းဆာတယ္ အေဖရယ္' လုိ႔ ညည္းေတာ့ အေဖက အားေပးပါတယ္။
'ေနာက္ႏွစ္ အတြက္ အာရုံျပဳျပီး ဇြဲတင္းကြာ'
ေျမၾကီး တူးျပီး ကၽြန္ေတာ္တင္တဲ့ ေဘာင္ေတြဟာ မညီမညာ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဂ်က္ဖရီ ကို လွမ္းေအာ္ေျပာလုိက္တယ္။
'ဂ်က္ဖရီ ေရ ဒီေန႔ မင္းငါ့ကို ကူလုပ္ကြာ၊ မနက္ျဖန္ မင္းကို ငါ ျပန္ကူပါ့မယ္၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ'
'ၾကည့္ေသးတာေပါ့ကြာ'
ဂ်က္ဖရီဟာ သူ႔အေဖ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဦးေလး ဆံုးျပီးကတည္းက သိပ္တက္တက္ၾကြၾကြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အရမ္းလည္း သတိေမ့ တတ္လာတယ္။ ခဏခဏ ေနမေကာင္းျဖစ္လုိ႔ ေဆးခန္းသြားျပေတာ့ ေသြးအားနည္း ေရဂါ လို႔ ဆရာ၀န္ က နာမည္တတ္တယ္။
'ငါေနာက္တာပါကြာ၊ မင္းၾကည့္ရတာ သိပ္အားမရဘူး။ ခဏ နားဖို႔ ေကာင္းတယ္ ဂ်က္ဖရီ။ သိပ္ အပင္ပန္းခံ ဖို႔ မေကာင္းဘူး'
'မလုပ္လုိ႔ မျဖစ္ဘူးေလ။ အေျခအေန မင္းသိသားနဲ႔'
သူက ေပါက္တူး ကို လႊဲရင္း ျပန္ေျပာပါတယ္။ လာမည့္ႏွစ္မွာ သူေက်ာင္းျပန္တက္ႏုိင္ေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။ သူႏွင့္ သူ႔ညီ ဂ်ာရမီယာအတြက္ သူ႔အေမ ေထာက္ပံ့ႏုိင္ေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။ ကြင္းထဲမွာ ပဲ အလုပ္ လုပ္ရေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕။
တကယ္ေတာ့ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တာ ဂ်က္ဖရီ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အေျခအေနေတြ ဆိုးလာ ကတည္းက ခန္ဘာ တစ္ေကာင္လည္း ခါတိုင္းလုိ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တျဖည္းျဖည္း ေႏွးေကြး ေလးလံ လာပါတယ္။ ေခတ္ေကာင္းေတြ ကုန္ဆံုးသြားတာေၾကာင့္ လား၊ အသက္ၾကီးလားလုိ႔လား၊ မေျပာတတ္ပါ။ ၀၀လင္လင္ မေကၽြးႏုိင္တာေၾကာင့္ လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
ကြင္းထဲ မွာ ၾကြက္ေတြကေတာင္ သူ႔ကို မေလးစားၾကေတာ့ဘူးေလ။ ပိန္လာျပီး တစ္ခ်ိန္လံုး အိပ္လို႔ခ်ည္း ေနပါေတာ့တယ္။ ၾကက္ျခံ ကိုလည္း မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခ်ိန္လံုး ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းေနာက္မွာ ငိုက္ျပီး ေနပါေတာ့တယ္။
မနက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔တာ၀န္ျပီးလုိ႔ ကြင္းထဲက ျပန္လာတိုင္းရြာထဲမွာ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြ မ်ားမ်ားလာတာ ေတြ႔ရ ပါတယ္။ ေတာင္ေျခရြာကေန ဆင္းလာျပီး အလုပ္ရွာၾက၊ အစားအစာ ရွာၾကတဲ့လူေတြပါ။ သူတို႔ ပခံုး ေပၚမွာ အထုပ္အပိုးေတြ၊ အိုးေတြ ခြက္ေတြ ေပါက္တူးေပါက္ျပားေတြ ထမ္းလို႔။
ခါတိုင္း လို ဆိုရင္ အေမက ဂ်ဳံၾကမ္းတစ္ျပည္၊ ႏွစ္ျပည္စြန္႔ၾကဲမွာပါ။
ခုေတာ ့အေမလည္း မတတ္ႏိုင္ဘဲ သူတုိ႔ကို ေငးၾကည့္ေနတတ္ပါတယ္။
သရက္သီးရာသီ လည္း ကုန္သြားပါျပီ။ ဒီေတာ့ အလုပ္သမား လုပ္ခအတြက္ ပေလာပီနံရြက္ နည္းနည္း ဒါမွမဟုတ္ ဥကန္ဇြန္းရြက္ နည္းနည္းစီ ရၾကပါတယ္။ သည္အရြက္က ဟင္းႏုႏြယ္ နဲ႔ ဆင္ပါတယ္။ အရိုးကို အေျခာက္ လွမ္းျပီး ေထာင္းရင္ ဂ်ံဳမႈန္႔လို အမႈန္႔မ်ိဳးျဖစ္လာတယ္။
အဲဒီ တစ္ရြာသားေတြဟာ အလုပ္ကေလးမ်ားရွိရင္ ေျပာၾကပါ။ ပီေလာပီနံရြက္ တစ္နယ္စာရရင္ ေတာ္ပါျပီ လို႔ ေလ်ွာက္ေအာ္ေနၾကပါတယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အလုပ္မရၾကဘဲ ေစ်းထဲမွာ ဟုိေလ်ွာက္ သည္ေလ်ွာက္ နဲ႔ လုပ္ေနၾကျပီး ဘာမွန္းမသိတဲ့ တစ္ခုခုကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကပါတယ္။
သူတို႔ေတြဟာ ေစ်းတစ္၀ိုက္ လူခ်မ္းသာေတြအိမ္က ခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ့ ၾကက္သားဟင္း နံ႔ ကို ရႈရႈိက္ရင္း ဆာေလာင္မႈ႕ ဒဏ္ ကို အလူးအလဲ ခံေနၾကရပါတယ္။
ေယာက်္ားေတြက အလုပ္ထြက္ရွာေနတုန္း မိန္းမေတြက ဂီးလ္ဘတ္တုိ႔အိမ္မွာ ေပးစာကမ္းစာေလး ရႏိုးႏိုးနဲ႔ စုေ၀း ေနၾကပါတယ္။ သူတို႔ လူစုဟာ ေလးဆယ္ကေန တစ္ရာေလာက္အထိ ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ထပ္ လည္း ေရာက္လာေနၾကဆဲပဲ။ သစ္ပင္ရိပ္မွာ ေစာင္ေတြ ျဖန္႔ခင္းျပီး ေျခပစ္လက္ပစ္ အိပ္ေစာင့္ ေနၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕လည္း အားျပတ္ျပီး လမ္းေပၚမွာ လဲေနၾကတယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကိုမွ မကူႏိုင္ မကယ္ႏိုင္ ၾက ေတာ့ပါဘူး။
သည္အခ်ိန္ပိုင္းမွ သမၼတမူလူဇီ က တိုင္းခန္းလွည့္လည္ေနပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း မင္းခမ္းမင္းနားနဲ႔ေပါ့။ မဟာကရုဏာရွင္ၾကီး တစ္ေယာက္ လို စြန္႔က်ဲလို႔ေပါ့။ (သူေပးတာက ဆင့္ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္သလိုပါပဲ) လူထု က သူနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ေနာက္ေတာ္ပါး အခစားေတြကို ငတ္ေနတဲ့အထဲက ဧည့္ခံၾကရေသးတယ္။ စစ္ေရးျပိဳင္ပြဲေတြ၊ အကအခုန္ အေကၽြးအေမြး ေတြနဲ႔ေပါ့။ သမၼတက ျပည္သူ႔ေငြနဲ႔ ျပည္သူ႔ကို မျဖစ္စေလာက္ စြန္႔က်ဲျပီး လာမည့္ ေရြးေကာက္ပြဲ အတြက္ မဲဆြယ္ရတာေပါ့။
အဲဒီလိုပဲြမ်ိဳးမွာ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါပဲျမင္ဖူးလိုက္ပါတယ္။ ၁၉၉၉ခုနွစ္က ၀သ္ဘီ မူလတန္းေက်ာင္းကို ခရာတစ္တြက္ ေလာက္ ၀င္ၾကည့္သြားတုန္းကပါ။ သီခ်င္းဆိုတဲ့ မိန္းမေတြနဲ႔ အကနဲ႔ ဧည့္ခံတဲ့ မိန္းမေတြကုိ ေငြငါးဆယ္ စီ ဆုခ်သြားပါတယ္။ ရြာခံ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကလည္း တစ္ျပားရလိုရျငား တန္းစီေစာင့္ ေနၾက ပါတယ္။ ပထမဆံုးႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတ ကို လူကိုယ္တိုင္ ျမင္ဖူးၾကတာပါ။
လူက ပုကြကြ၊ ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔၊ စင္ျမင့္ေပၚကို ကြတကြတနဲ႔ တက္သြားပံုက ေတာ္ေတာ္ က်က္သေရ မဲ့ ပါတယ္။
သူေျပာသလို ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသမွ် ျပန္ေျပာရရင္။
ဒီေလာက္ စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ေက်ာင္း ကို ေတြ႕ရေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ အေတာ့ကို စိတ္ပ်က္ ရပါတယ္။ အားလံုးျဖိဳခ်ျပီး အသစ္ျပန္ေဆာက္ေပးရမယ္။ ခိုင္ခိုင္ခန္႔ခန္႔ နဲ႔ ဂုဏ္ယူစရာ ေက်ာင္းမ်ိဳး ျဖစ္ရမယ္။ ဆရာေတြေနအိမ္ လည္း ေသေသသပ္သပ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးရမယ္။ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား မ်ားအတြက္ စားပြဲ ေတြ၊ စာအုပ္ေတြလည္း ပို႔ေပးပါ့မယ္။
ပရိသတ္ က လက္ခုပ္ၾသဘာ ေပးၾကတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘာစားပြဲ ဘာစာအုပ္ မွ ေရာက္မလာပါ။ လူတခ်ိဳ႕ ေရာက္လာျပီး ေက်ာင္းျပင္ဖို႔ အရိပ္ရသစ္ပင္ေတြ ကို လွဲၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းလည္း အသစ္ ျဖစ္မလာပါဘူး။ ဆရာေတြအိမ္လည္း ေကာင္းမလာပါဘူး။ ေက်ာင္းေဆာင္သြပ္မိုး ျဖစ္သြားတာရယ္၊ ေဆးသုတ္ ေပးတာရယ္ ေလာက္ပါပဲ။
အဲဒီ သမၼတပဲေျပာတာ၊ မဲဆြယ္တုန္းက မာလာ၀ီမွာ လူတိုင္း ဖိနပ္အသစ္ တစ္ရံစီရေစ ရမယ္တဲ့။ သူမဲႏိုင္ လို႔ သမၼတျဖစ္လာေတာ့ လူေတြက ေမးတာ ဘယ္မွာလဲ ဖိနပ္ေတြေပါ့။ အဲဒီမွာ သမၼတက ေရဒီယို ကေန ေၾကညာပါတယ္။
က်ဳပ္ အဲဒီလို မေျပာပါဘူး။ မာလာ၀ီမွာ လူတိုင္းရဲ႕ ဖိနပ္ အရြယ္အစားကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုလုပ္ သိႏိုင္ မွာလဲ တဲ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သမၼတဟာ အဲဒီလို ရယ္ရတဲ့ သမၼတပါ။၏
ဂ်ံဳေတြ၊ ေျပာင္းေတြ ေပ်ာက္သြားတဲ့ကိစၥအတြက္ လူေတြ ေဒါသတြက္ေနတာကို ဘာမွ လုပ္မေပးဘူး။ ေရဒီယို ကေန ေၾကာ္ျငာတာမ်ိဳး၊ ရွင္းျပတာမ်ိဳးလည္း မလုပ္ဘူး။ ျပည္သူေတြရဲ႕ အငတ္ေဘးကိုလည္း ေျဖရွင္း မေပးဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ကာစန္ဂူကို သမၼတ လာေရာက္ဖို႔ သတင္းရတာနဲ႔ ရြာက လူေတြစုျပီး ဂီးလ္ဘတ္ ရဲ႕အေဖ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အၾကီးအကဲကို သမၼတနဲ႔ေတြ႔ျပီး အေျခအေနေတြ တင္ျပဖုိ႔ ၀ိုင္းေျပာၾကတယ္။ သမၼတ လိုပဲ ဂီးလ္ဘတ္တို႔အေဖ ကလည္း မူဆလင္ဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အၾကီးအကဲ ဟာ စကားေျပာေကာင္းတဲ့လူပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ဒုကၡကို သမၼတ နားလည္ ေအာင္ ေျပာေပးပါ လုိ႔ ၀ိုင္းေျပာၾကပါတယ္။
သမၼတ ရဲ႕မိန္႔ခြန္းကို နားေထာင္ဖို႔ လူေတြ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနပူက်ဲက်ဲထဲမွာ ထိုင္ေစာင့္ ေနၾက ရပါတယ္။ သူတိ႔ုဒုကၡကို သမၼတ ေျဖရွင္းေပးလိမ့္မယ္လို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ ေနၾကပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ထင္တာေတြ အကုန္လံုးလြဲခဲ့ပါတယ္။ သူမိန္႔ခြန္းေတြ ေခၽြေနခ်ိန္မွာ သူ႔လက္ေတြက တေပ်ာ္တပါး ကခုန္ ေနၾကပါတယ္။ သူ႔ူလူေတြကလည္း မိန္႔ခြန္းရွည္ၾကီးေတြနဲ႔ သူတို႔ေခါင္း ေဆာင္ ရဲ႕ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ ေတြ ကို ရြတ္ဖတ္သရဇၥဳာယ္ၾကပါတယ္။
သမၼတၾကီးလက္ထက္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အင္အား ဘယ္လိုၾကီးထြားလာတယ္။ သမၼတၾကီးဟာ ျပည္သူ ေတြ အေပၚ ဘယ္သို႔ ေမတၱာထားတယ္ သူ႔လက္ထက္မွာ တိုင္းျပည္ဘယ္လို တိုးတက္လာတယ္။ ရြာေတြမွာ စက္ ေရတြင္း တူး ေပးမယ္။ အိမ္ေတြကုိ အိမ္သာအသစ္ေတြ တပ္ဆင္ေပးမယ္၊ ဘာညာဘာညာ ေတြေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္ မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သမၼတဟာ အာဖရိကေတာင္ပိုင္း ႏိုင္ငံမ်ား အခ်င္းခ်င္း စီးပြားေရးပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္မႈ (Southern African Development Community) အသင္းရဲ႕ ဥကၠဌပါ။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ျပည္တြင္း စစ္ပဲြ ေတြ ျဖစ္ခ်ိန္ေပါ့။ အင္ဂိုလာမွာၾကည့္၊ ဘူရြန္ဒီမွာၾကည့္၊ ဆူဒန္မွာၾကည္ စစ္ပြဲေတြ ေပါက္ေပါက္ ေလွ်ာ္ သလို ျဖစ္ေနၾကသည္။ ရ၀ဒါ လူသတ္ပြဲၾကီး မွာ တြတ္စီလူမ်ိဳးစု ေတြ ရွစ္သိန္းေက်ာ္ ေသတယ္။ ဒီအစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ လူသတ္ပြဲၾကီးဟာ ကြန္ဂိုဒီမိုကရက္တစ္ သမၼတႏိုင္ငံကို ကူးစက္သြားျပီး ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္လာတယ္။
မူလူဇီက ကြန္ဂိုနဲ႔ ရန္၀ါဒါ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဘလင္တိုင္းယားမွာ ဆံုးေပးျပီး ျငိမ္းခ်မ္းေရးပြဲစားေတာင္ လုပ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ အျခားအာဖရိက ႏိုင္ငံေတြအတြက္လည္း ေကာင္းရာေကာင္း ေၾကာင္းေတြ အက်ိဳးေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔တိုင္းျပည္အတြက္ သူဘာမွ မလုပ္ေပး ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ လုပ္မေပးခဲ့ဘူး။
ထားပါေတာ့ တစ္နာရီေလာက္ သီခ်င္းေတြဆိုၾက၊ ကၾကခုန္ၾကျပီးမွ ဂီးလ္ဘတ္တို႔ အေဖ စကားေျပာဖို႔ အလွည့္ က်တယ္။ သမၼတရဲ႕ စင္ျမင့္ဆီကို ေလွ်ာက္သြားျပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စကားေျပာပါတယ္။
သမၼတၾကီး ခင္ဗ်ား၊ သမၼတၾကီးရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္အမ်ားၾကီး ဂုဏ္ယူပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကြန္ဂိုႏုိင္ငံ မွာ သမၼတၾကီးရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ ဂုဏ္တက္ခဲ့ ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျပည္တြင္းေရးကိုလည္း ျပည္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။ မာလာ၀ီရ႕ဲ ဒုဗိၻကႏၱရ ကပ္ေဘး ကိုလည္း တိုက္ဖ်က္ေပးပါဦးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမ တၱာရပ္ခံပါတယ္ခင္ဗ်ား။
ျပီးေတာ့ သူက သမၼတကို ဆက္ျပီး ေရတြင္းေတြ အိမ္သာေတြ လုပ္ေပးမယ့္အစား ဂ်ံဳ၀ယ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆို လိုက္ပါတယ္။ (ဟုတ္တယ္ေလ၊ စားစရာမရွိရင္ အိမ္သာက ဘာအသံုးက်မမို႔လဲ)။
လက္ခုပ္ၾသဘာသံ ေတြ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မစဲလို႔ သူ႔ေနာက္မွာ ေျပာမယ့္အၾကီး အကဲတစ္ေယာက္က အၾကာၾကီး ရပ္ေစာင့္ေနရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေရွ႕လူေတြကို ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ေတြလည္း ေလွ်ာက္ေျပာ ေရာ ပရိသတ္က ေဟးလား၀ါးလား လုပ္ျပီး ေလွာင္ၾကပါတယ္။
၀င္ဘီအၾကီးအကဲ ေျပာသြားတာ လံုေလာက္ျပီ၊ ခင္ဗ်ားဘာမွ ဆက္မေျပာနဲ႔ လို႔ ၀ိုင္းေအာ္ ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံေရး သမားလူလိမ္ေတြ က်ဆံုးပါေစ၊ လို႔လည္း သံျပိဳင္ေအာ္ၾကတယ္။
သမၼတ က နိဂံုးခ်ဳပ္စကားေျပာလို႔ မၾကာခင္မွာပဲ ၀တ္ေကာင္း စားလွနဲ႔ သမၼတရဲ႕လူေတြ ဂီးလ္ဘတ္ အေဖ့ အနား ေရာက္လာၾကျပီး ေဆြးေႏြးဖုိ႔ ေခၚသြားၾကပါတယ္။ သမၼတ ရဲ႕ ေပးစာကမ္းစာ တစ္စံုတစ္ရာေတာ့ ရျပီ၊ ရသမ်ွ အျမတ္ပဲလို႔ေတြးျပီး အၾကီးအကဲ ထလိုက္သြားတယ္၊ ငါ့တင္ျပခ်က္ကို သမၼတ သေဘာက် သြားျပီ ထင္တယ္ေပါ့။
ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ စင္ျမင့္ရဲ႕ ေနာက္ဘက္လည္းေရာက္ေရာ မင္းမွာဒီလို အဓိပၸာယ္မရွိ တာေတြ ေျပာဖုိ႔ အခြင့္အေရး မရွိဘူး ဆုိျပီး ေဒါသ တၾကီးနဲ႔ ၀ိုင္းသမၾကေတာ့တာပါပဲ။ တုတ္ေတြ တင္းပုတ္ေတြနဲ႔ ရက္ရက္ စက္စက္ ရိုက္ၾကတာပါ။ အားရေအာင္ ရိုက္ျပီးမွ သူ႔ကို ေသြးအိုင္ထဲမွာ ထားခဲ့ျပီး သူတို႔က ပရိသတ္ထဲ ျပန္၀င္ သြားၾကပါတယ္။
မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က အၾကီးအကဲကို သြားေတြ႔တဲ့အခါမွာ သူကေဆးရံုသြားျပဖုိ႔ ျငင္းပါတယ္။ သမၼတရဲ႕ လူေတြ သိသြားရင္ သူ႔ကိုလာျပီး အျပတ္ရွင္းလိမ့္မယ္လို႔ သူထင္ေနတယ္။ အဲဒီညမွာ ဂီးလ္ဘတ္ အျပင္က ျပန္လာေတာ့ သူ႔အေဖကို ဆိုဖာေပၚမွာ လဲေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ လံုး၀မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာေတြ ရင္ေတြ နဲ႔ တစ္ကိုယ္လံုး အညိဳအမည္းစြဲျပီး အတြင္းေၾက ေၾကေနတာပါ။
လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေန ေရာက္ေအာင္ အၾကီးအကဲဟာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေစာင့္ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ မွ ျမိဳနယ္ေဆးခန္းကို တိတ္တိတ္ကေလးသြားျပီး တျခားနာမည္ တျခားလိမ္စာနဲ႔ ေဆးကုရတယ္။ သူ႔အေျခအေန ကို သမၼတရဲ႕လူေတြ သိသြားမွာ စိုးလို႔ေပ့ါ။
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဒီအျဖစ္ဟာ ႏွလံုးေသြးပ်က္ခ်င္စရာ အျဖစ္မ်ိုဳးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးဟာ ကိုယ့္ အၾကီးအကဲ ကို အေဖလို သေဘာထားၾကတာ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ အရိုက္ခံရသလိုပါပဲ။ သည္အတိုင္း ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အာမခံခ်က္ မရွိေတာ့ ပါဘူး။ အစိုးရဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ ကို ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ႏိွပ္စက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အငတ္ျပႆနာကို လ်စ္လွဴရႈ ထားလိုက္ ပါတယ္။
ဆက္ရန္
.
1 comment:
ေအာ္ လူမဲနိုင္ငံေတြ ကိုယ္႔နို္င္ငံထက္ပိုဆိုးတာကို ရဳိုက္ထားတဲ့ ရုပ္ရွင္တစ္ကားလဲၾကည္႔ဖူးပါတယ္ အားေပးလ်က္ပါ အမေရ
Post a Comment