အဘ အိမ္မကပ္ႏိုင္ေသာ အခါ ကၽြန္ေတာ္ပို၍ အလုပ္မ်ားသည္။
အမကိုယ္၀န္မွာ ေန႔လေစ့၍ ေမြးဖြားခ်ိန္နီးျပီ၊ ေမြးဖြားခ်ိန္နီးသမွ် အစ္မက်န္းမာေရးမွာ ခၽြတ္ယြင္းလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္တာ၀န္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္သည္ အရီးေလးႏွင့္ ဘေထြးတုိ႔ အကူအညီျဖင့္ အစစ ထမ္းေဆာင္ ရ၏။
ဘေထြး အျဖစ္မွာလည္း သနားစရာျဖစ္သည္။ သူ႕အိမ္တာ၀န္မ်ားကိုလည္း ထမ္းရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕အိမ္ကိုလည္း ကူညီရသည္။ သူႀကီး အလုပ္ေတြကိုလည္း သြားလုပ္ေပး ရေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ယခုတေလာ အလုပ္ရႈပ္ေနသျဖင့္ မယဥ္ႏြယ္ႏွင့္ မေတြ႕အားခဲ့။ တစ္ေန႕ ခင္းတြင္ ဘေထြးသူႀကီး အိမ္မွာ ျပန္လာေသာအခါ အမွာစကားပါလာသည္။
"ငယ္ေလး မယဥ္ႏြယ္ က မွာလိုက္တယ္"
"ဟုတ္လား....မယဥ္ႏြယ္က ဘာမွာလိုက္လဲ"
"ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး....ငါ့လူဘယ္ေပ်ာက္ေနလဲတဲ့"
"ဟုတ္တယ္ဗ်ာ.......က်ုဳပ္မယဥ္ႏြယ္နဲ႕ေတာင္ မေတြ႕အားဘူး၊ ကိစၥမရိွပါဘူး၊ က်ဳပ္သြား ေတြ႕လိုက္ ပါဦးမယ္"
ဘေထြးမ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။
"ဘာရယ္....ငါ့လူက သြားေတြ႕မယ္၊ ႀကီးက်ယ္လွခ်ည့္လားကြာ...."
"မယဥ္ႏြယ္ ကို က်ဳပ္သြားေတြ႕မယ္ဆိုတာ...... ဘာမ်ားႀကီးက်ယ္လို႕လဲ"
"ဟာ.....ႀကီးက်ယ္တာေပါ့။ ငါ့လူက ဘယ္လိ္ုသြားေတြ႕မွာလဲ"
"ဘယ္လို သြားေတြ႕ေတြ႕ အေရးမႀကီးပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဘေထြးကို က်ဳပ္တစ္ခု ေတာင္းပန္ ခ်င္တယ္"
"ဘာလဲကြ"
"ဘေထြး ဒီညေန သူႀကီးအိမ္ေရာက္ဦးမလား"
"ေရာက္မွာေပါ့ကြာ....ငါလူဘာလုပ္ဦးမလို႕လဲ"
"ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး၊ မယဥ္ႏြယ္ကို ေျပာေပးပါလား.......သူ႕ကို က်ဳပ္တာေတြ႕မယ္လို႕"
"အလိုေလး ျမတ္စြာဘုရား၊ ငါ့လူက တကယ္သြားေတြ႕မယ္၊ ဘယ္လို္လုပ္ေတြ႕ မွာလဲ"
"အဲဒါ အေရးမႀကီးပါဘူးလို႕ က်ဳပ္ေျပာျပီးပါေရာလား၊ က်ဳပ္လာေတြ႕မယ္ဆိုတာသာ ေျပာေပးပါ၊ ဟုတ္လား ဘေထြး"
ဘေထြးသည္ ေခါင္းကိုစိတ္ပ်က္စြာ ခါသည္။
"ဘယ္လိုလဲ....ေျပာမေပးဘူးလား ဘေထြး"
"ငါ့လူရာ....ေျပာေပးတာ ၀န္မေလးပါဘူး၊ ဘာလို႕သြားေတြ႕တာလဲကြာ"
ဤတစ္ႀကိမ္တြင္မူ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေလေပ်ာ့ႏွင့္ ဘေထြးကို ေခ်ာ့ရသည္။
"ဘာလို႕ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုတာ......က်ဳပ္လည္းမသိဘူး ဘေထြးဒါေပမယ့္..မယဥ္ႏြယ္ဟာ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းပဲ၊ သူႀကီး ေႀကာင့္သာ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မေတြ႔ရတာ၊ က်ဳပ္တို႕ခ်င္း သိပ္ခင္တယ္၊ ဒါကို ဘေထြး မသနားဘူးလား"
ဘေထြးသည္ သေဘာေကာင္း၍ စိတ္ေပ်ာ့သူျဖစ္သည္။ သူသည္ မည္သူခိုင္းခိုင္း ျငင္းဆန္ ရဲသူမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အသနားခံခ်က္ ကို လည္း မျငင္းႏိုင္။
"ေအးပါကြာ ငါ့လူရာ၊ မင္းကတယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ေကာင္၊ ငါ့ကို....ေျခာက္လိုက္ ေခ်ာ့လိုက္နဲ႕ လုပ္လိုက္ေပါ့ ငါ့လူရာ...ေကာင္းတယ္ထင္သလို လုပ္တာေပါ့"
"ဒါျဖင့္.......ဘေထြးက်ဳပ္ကို ေျပာမေပးဘူးလား"
"ငါ့လူခိုင္းတာ.....ဘယ္တုန္းကမ်ား ငါမလုပ္လို႕လဲ ငယ္ေလးရာ....က်ပ္ပါဘိ၊ ငါေျပာတယ္ မဟုတ္လား..... ေကာင္းတယ္ ထင္သလို လုပ္......တဲ့.."
ထိုည ေန၀င္ခ်ိန္၌ ၀င္ေနက်အေပါက္မွ၀င္၍ သူႀကီးျခံတြင္းသို႕ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့ျပန္ သည္။ ဘေထြး ကတိတည္ စြာ ေျပာထားသျဖင့္ ျခံစပ္အေမွာင္ရိပ္၌ မယဥ္ႏြယ္ အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနရွာသည္။
ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ႏွစ္ဦးသည္ အကာအကြယ္ အေကာင္းဆုံးေပးႏိုင္သည့္ ေကာက္ရိုးပုံႀကီး ေဘး၌ပင္ ထုိင္ႀက သည္။
"သန္႕ဇင္.....ခုတေလာ နင္ဘယ္ေပ်ာက္ေနတာလဲ"
"ရိွပါတယ္ဟာ....ရြာမွပါပဲ၊ ငါ...နည္းနည္း အလုပ္မ်ားေနလို႕ပါ"
"နင္ ဘာေတြအလုပ္မ်ားေနလဲ"
"ဘာရယ္လို႕ မဟုတ္ပါဘူးဟာ......အစ္မက ေမြးခါနီးဖြားခါနီး မဟုတ္လား၊ ဒီေတာ့... အိမ္အလုပ္ေတြ ကူညီ လုပ္ကိုင္ ေပး ေနရတာေပါ့"
"ေတာ္ပါ သန္႕ဇင္ရာ၊ နင္တကယ္ ဘေတြလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ငါရိပ္မိပါတယ္"
"ငါ ဘာေတြလုပ္ေနလို႕လဲ...."
"နင္တို႕ ဂ်ပန္ကို ျပန္ခ်ေတာ့မယ္ မဟုတ္လား"
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။
"နင့္ ဘယ္သူေျပာလဲ မယဥ္ႏြယ္...."
"ဘယ္သူ မွ ေတာ့ မေျပာပါဘူး....ဒါေပမယ့္ ငါရိပ္မိတာေပါ့"
ကၽြန္ေတာ္ က ငိုင္ေနမိသည္။ မယဥ္ႏြယ္က အားမရဟန္ ကၽြန္ေတာ့လက္ေမာင္း ကိုဆုပ္ ကာေမးသည္။
"သန္႕ဇင္......ငါနင့္ဆီ သစၥာက်ိန္ဆိုထားတာ ေမ့သြားျပီးလား၊ နင္ငါ့ကို မယုံေတာ့ဘူးေပါ့"
မယဥ္ႏြယ္၏ အသံ၌ငိုသံပါသည္။ မ်က္ႏွာေလးကလည္း မဲ့လာ၏။ ကၽြန္ေတာ္ မခံႏိုင္ ေတာ့။
"ယုံပါတယ္ဟယ္၊ ကဲပါ ငါေျပာျပမယ္၊ တို႕ေတြ ဂ်ပန္ကို ခံခ်ႀကေတာ့မယ္"
"ဘယ္ေတာ့လဲ"
"အဲဒါေတာ့ ငါမသိဘူး၊ လူႀကီးေတြလုပ္ေနႀကတာ"
မယဥ္ႏြယ္ သည္ သက္ျပင္းေလးရိႈက္၍ တိုးတိုးေျပာသလည္။
"သန္႕ဇင္....နင့္ကို ငါမွာလိုက္တာ ဘာေႀကာင့္လဲ သိလား"
"ဟင့္အင္း"
"ငါေႀကာက္လို႕ဟယ္...."
"အို.....နင္ေႀကာက္လို႕၊ နင္ဘာကိုေႀကာက္တာလဲ"
"ဘာ ကို ေႀကာက္မွန္း မသိဘူး၊ ငါ့အဘလည္း သိပ္ေႀကာက္ေနတယ္၊ တိုက္ပိုင္ႀကီးလည္း သိပ္ေႀကာက္ ေနတယ္"
"သူတို႕ကေကာ ဘာေတြ ေႀကာက္ေနႀကတာလဲ...."
"သူတို႕က ေျပာေနတာပဲ၊ အခုေတာင္ အဘရယ္ တိုက္ပိုင္ႀကီးနဲ႕ တိုးတိုးက်ိတ္ တိုင္ပင္ ေနတုန္း ငါ လစ္ခဲ့တာ"
"ဒီေခြးေကာင္ႀကီး ေရာက္ေနျပန္ပလား...."
"တိုးတိုးဟယ္၊ ေအး.....ေရာက္ေနတယ္၊ ဒီလုိပဲ ခဏခဏလာတာပဲ"
"ေနပါဦး....သူတို႕ ဘာေျပာႀကသလဲ"
"သူတို႕က ေျပာတယ္၊ ျမိဳ႕ေပၚမွာ ဂ်ပန္ေတြဂနာမျငိမ္ ျဖစ္ေနတယ္တဲ့၊ ျမစ္ႀကီးနားဆို လား...အဲဒီဘက္က အဂၤလိပ္တပ္ေတြ ဆင္းလာျပီတဲ့၊ ျမန္မာေတြကလည္း ဂ်ပန္ကို ေန႕လား ညလားခ်ႀကေတာ့မွာပဲ.....တဲ့၊ ျမန္မာေတြ ထခ် ၇င္ တိုက္ပိုင္ႀကီးနဲ႕ အဘက သူတို႕ကိုပါသတ္မွာေႀကာက္ ေနႀကတယ္"
ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ ဘာမွ်ျပန္မေျပာႏိုင္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တြင္း၌မူ ဗမာေတြ ဂ်ပန္ကို ထခ်လွ်င္ တိုက္ပိုင္ႀကီး ႏွင့္ သူႀကီးကိုပါ သတ္ထိုက္သည္ ထင္ေနသည္။ သုိ႕ရာတြင္ သူႀကီးသည္ မယဥ္ႏြယ္ ၏ အေဖျဖစ္ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္က မလႈပ္မယွက္ ျဖစ္ေနေသာအခါ မယဥ္ႏြယ္သည္ ပိုမိုပူပန္ဟန္ ထပ္ေမးသည္။
"သန္႕ဇင္.....ငါ့ကို အမွန္ေျဖစမ္းဟာ၊ နင္တို႕ေတြ ဂ်ပန္ကိုခ်ရင္ ငါ့အဘကိုေကာ သတ္ ႀကမွာလား"
ဤအေျဖကို ကၽြန္ေတာ္မသိ။ ဤအေျဖကို ေျဖႏိုင္သူမွာ ကၽြန္ေတာ္အဘႏွင့္ ကိုျမင့္ဦးတို႕ သာျဖစ္မည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ကၽြန္ေတာ္၌ အသိဥာဏ္၀င္လာ၍ ယုံႀကည္မႈတစ္ခုလည္း ေပၚလာသည္။ ထို႕ေႀကာင့္ မယဥ္ႏြယ္ ကို အားေပးစကား ေျပာႏိုင္၏။
"နင့္အဘ ကို သူတို႕ မသတ္ႀကပါဘူးဟာ"
"နင္တကယ္ေျပာတာလား"
"ငါယုံတာ ငါေျပာတာေလ"
"နင္က ..... ဘာယုံတာလဲ"
"ဒီမွာ မယဥ္ႏြယ္၊ ငါေျပာတာ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္းစမ္း"
ကၽြန္ေတာ္ အသံက ေလးနက္လာသျဖင့္ မယဥ္ႏြယ္သည္ မ်က္ေတာင္ေကာ့မ်ားလွန္၍ ကေလးပမာ ဆိတ္ျငိမ္စြာ နားေထာင္သည္။
"ငါ့အဘဟာ မဟုတ္မခံေမမယ့္ လူတစ္ဖက္သားကို မႏွိပ္စက္တတ္ဘူး၊ ကိုျမင့္ဦးက လည္းေျပာဖူးတယ္၊ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း မညႇင္းဆဲရဘူးတဲ့၊ ျပီးေတာ့........ အခုလုပ္ေနႀက တာမွာ ဆရာလည္း ေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦး ပဲ၊ ဆရာကငါ့ကိုလည္းခ်စ္တယ္၊ နင့္ကိုလည္း ခ်စ္တယ္၊ ဒီေတာ့..... နင့္အဘကို ရွန္ရွာမွ မဟုတ္ပါဘူး"
ဆရာ့ကို ေဖာ္ျပေျပာဆိုသံႀကားေသာ္ မယဥ္ႏြယ္၏ မ်က္ႏွာေလးမွာ အားတက္ရႊင္လန္း သြားသည္။
"ဆရာျပန္လာျပီလား"
"ေအး....ဆရာေရာ၊ မမရွင္ေရာ ျပန္လာျပီ၊ ကိုအုန္းေမာင္နဲ႕ မခင္သိန္းလည္း ပါလာ ႀကတယ္"
"သန္႕ဇင္..... နင္တကယ္ေျပာတာလား၊ အခုသူတို႕ဘယ္မွာလဲ"
"သူတို႕ ဒီရြာမွာမရိွေတာ့ဘူး၊ အနီးအနားမွာေတာ့ ရိွတယ္....ေနာက္ျပီး နင္နဲ႕ငါ ရိကၡာေပး ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ေစာလင္း လည္း ရိွေသးတယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီေတာ့... နင့္အဘအတြက္ မပူပါနဲ႕ ဟာ"
မယဥ္ႏြယ္ သည္ စိတ္ခ်မ္းသာ သြားဟန္ ယေန႕ညအတြက္ ပထမဦးစြာအျဖစ္ ျပဳံးသည္။
"သန္႕ဇင္ ရယ္......နင္နဲ႕ေတြ႕ေတာ့မွပဲ စိတ္ခ်မ္းသာေတာ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္......."
မယဥ္ႏြယ္သည္ စကားမဆက္ဘဲ ရပ္ထားသည္။
"ဒါေပမယ့္ .... ဘာျဖစ္လဲ မယဥ္ႏြယ္..."
လေရာင္မရိွ ႀကယ္ေရာင္မ်ားက ထြန္းလက္ေနသည္။ အေမွာင္၌ က်င့္သားရေသာ မ်က္လုံး မ်ားေႀကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး သဲကြဲေအာင္ ျမင္ေနႀကရာ မယဥ္ႏြယ္၏ မ်က္လုံးမ်ား ေတာက္ေျပာင္ အေရာင္ လက္ေနသည္ အား သတိထား မိသည္။
"ေျပာေလမယဥ္ႏြယ္ ဘာျဖစသလဲ...."
မယဥ္ႏြယ္က သဲ့သဲ့ရိႈက္သည္။ မယဥ္ႏါယ္ ငိုေနေလသည္တကား။
"အို......မယဥ္ႏြယ္....နင္ငိုေနတယ္"
ကၽြန္ေတာ္ေျပာခါ မွ မယဥ္ႏြယ္သည္ မထိန္းႏိုင္ဘဲ ငိုသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖက္ငိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကိုယ္ေလး ကို ေပြ႕ဖက္ပြတ္သပ္ ေခ်ာ့မိသည္။
"တိတ္ပါ မယဥ္ႏြယ္ရယ္တိတ္ပါ ဘာျဖစ္လို႕ ငိုရတာလဲ... ငါေျပာပါပေကာ၊ နင့္အဘကို တို႕ရန္မရွာဘူးလို႕"
မယဥ္ႏြယ္ သည္ အတန္ႀကာ ဆက္ငိုသည္။ ငို၍အားရမွ စကားဆိုသည္။
"ငါငိုတာ က အဘေႀကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး သန္႕ဇင္၊ နက္ျဖန္ဆိုငါတို႕ ဒီရြာက ေျပာင္းသြား ေတာ့မယ္"
ႀကားရေသာ စကားေႀကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ငိုင္သြားမိ၏။
"ဘာေျပာတယ္ မယဥ္ႏြယ္.... နင္တို႕ ဒီရြာက သြားေတာ့မယ္"
"ဟုတ္တယ္......အဘက ဒီရြာမွာမေနရဲဘူး၊ ျပည္ကနိဗိၺႏၵေခ်ာင္မွာ အဘေဆာက္ထား တဲ့ ေက်ာင္းရိွတယ္၊ အဲဒီကို တို႕တစ္အိမ္သားလုံး ေရြ႕သြားႀကေတာ့မယ္၊ ဟိုမွာေတာ့ တို႕ဆရာေတာ္က ႀသဇာရိွတယ္၊ တို႕ ေဘးကင္း ႏိုင္တယ္"
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ်မေျဖႏိုင္။ မေျဖႏိုင္ရုံမက မယဥ္ႏြယ္ႏွင့္ ေရာငိုမိသည္။
ခ်စ္ေသာသူႏွင့္ ခြဲခြာရျခင္းသည္ ဒုကၡဟူ၍ စမၼစႀကာသင္ရစဥ္က ကၽြန္ေတာ္က မွတ္မိ ဖူးသည္။ ဤဒုကၡ၏ အနက္ အဓိပၸာယ္ အစစ္ ကို ဆရာႏွင့္ မမရွင္တို႕ႏွင့္ ခြဲရစဥ္က ေရးေရး သေဘာေပါက္မိဖူးသည္။ ယခု မယဥ္ႏြယ္ ႏွင့္ လည္း ခြဲရေတာ့မည္။ ထိုအခါ ဤဒုကၡ၏ဒဏ္ ကိုျပည့္ျပည့္၀၀ ခံစားနားလည္မိသည္။
ထုိညက မယဥ္ႏြယ္ႏွင့္ခြဲစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ မက္မက္ေမာမာ ေတာင့္တမိေသာ အရာတစ္ ခုကို ျပဳမိသည္။
လွပေသာ မယဥ္ႏြယ္၏ ႏူးညံ့ေသာ ပါးကေလးမ်ားကို နမ္းမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေရွးဦးစြာ နမ္းမိခ်ိန္ကတည္းက မယဥ္ႏြယ္၏ ပါးႏုႏုထက္ မ်က္ရည္ဥမ်ား ႏွင့္ သာတကား........။
ထိုႏွစ္ေခြသည္ ခပ္ႀကမ္းႀကမ္း ဆိုက္ေရာက္လာသည္။ ေတာင္ေလသည္ ေစာေစာ ဆိုက္ေရာက္၍ ရြက္၀ါ တို႕ကို တေသာေသာ ေႀကြေလသည္။
ရြက္၀ါေႀကြသံ ေလျပင္းသံ တို႕ႏွင့္အတူ ေလယာဥ္ပ်ံမ်ား သည္။ ေနေရာညပါ ဆူညံတတ္ သည္။
ေပါင္းတလည္ ေပါင္ေခါင္းလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အေနာက္မွ အေရွ႕ဆီ ဦးတည္ေမာင္းႏွင္ ဆုတ္ခြာလ်က္ ရိွေသာ ဂ်ပန္ကားတန္းမ်ားကို ျမင္ရသည္။ ၍ကားတန္းတို႕ ေနာက္မွ ေလယာဥ္ပ်ံတို႕သည္ စက္ေသနတ္ တရစပ္ပစ္ ၍ ပါလာစျမဲ ျဖစ္၏။
မယဥ္ႏြယ္တို႕ တစ္အိမ္သားလုံး ရြာမွေျပာင္းသြားျပီ သုံးရက္ေလာက္ ႀကာ၌ကိုျမင့္ဦးႏွင့္ သူ႕ရဲေဘာ္မ်ား ျပန္ေရာက္လာႀကသည္။
ဤအႀကိမ္၌ သူတို႕သည္ စစ္၀တ္တန္ဆာမ၀တ္၊ သူတို႕ကိုယ္၌ အမ်ားရြာသားတို႕ နည္းတူ ဆယ္ယင္ ထားသည္။ သူတို႕လက္ေမာင္းမ်ား၌ အနီခံတြင္ ႀကယ္ျဖဴတစ္ပြင့္ပါေသာ လက္ပတ္မ်ား စည္းထားသည္သာ ထူးျခား၏။
ကိုျမင့္ဦး သည္ ရဲေဘာ္မ်ားကို တစ္အိမ္တစ္ေယာက္ ေ၀ပုံခ်ခြဲထားသည္။ ရဲေဘာ္သည္ ထင္းခြဲ၊ ေရခပ္၊ ေမာင္းေထာင္း၊ ဆန္ဖြပ္အလုပ္မ်ားကို လုပ္ေပးရသည္။ ထမ္းကိုမူ ရြာခံအိမ္ ရွင္က တာ၀န္ယူရ၏။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာႏွင့္ တကြ အနီးတစ္၀ိုက္ သစ္ပင္မ်ား၌ ေႀကာ္ျငာစာရြက္ႀကီးမ်ား ကပ္ထား သည္ကို ျမင္ႏိုင္သည္။
"ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ကို ဗမာ့တပ္မေတာ္က ေတာ္လွန္ျပီ"
"ဗမာတစ္မ်ိဳးသားလုံး တပ္မေတာ္ႏွင့္ ပူးေပါင္းႀကေလာ့"
ဤစာမ်ိဳးတို႕ကို ေနရာအႏွံ႕အျပားေတြ႕ရ သည္။]
လက္နက္ကိုင္ ဓားျပလူဆိုးတို႕ပင္ တပ္မေတာ္သို႕ လက္နက္ခ်၍ သူတို႕ကိုယ္ကို ဂ်ပန္ တိုက္ရန္ လာအပ္ႀကသည္။
ျခံစည္းရိုးကို ပိုမိုလုံျခံဳေအာင္ ကာႀကသည္။ ရြာတံခါးမ်ားကို ေန႕ကင္းညကင္းခ်၍ ေစာင့္ ႀကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္း မ်ား ျဖစ္ႀကသည့္ နက္ေက်ာ၊ ေသာင္းဟန္၊ ပါစိေနာင္၊ တိမ္တစ္လုံး၊ ေဂြးက်ား၊ ငထစ္တို႕က ေန႕အခါ၌ ကၽြဲႏြားေက်ာင္းရင္း ရြာျပင္တြင္ မ်က္စိရွင္ ရွင္ေနႀကရသည္။ သစ္ပင္မ်ား ေပၚ မွ လည္းေကာင္း၊ သခႋ်ဳင္းဂူပ်က္မ်ားမွလည္းေကာင္း၊ ေခ်ာင္းေကြ႕ ကိုင္းစပ္ တို႕မွ လည္းေကာင္း၊ ေစာင့္၍ ဂ်ပန္အရိပ္အေယာင္ ျမင္ေသာ္ ကၽြဲခ်ိဳ မႈတ္တန္မႈတ္၊ ပေလြသံေပးတန္ေပးႏွင့္ ကင္းေထာက္ အခ်က္ ျပႀကရ၏။
ဆက္ရန္
.
အမကိုယ္၀န္မွာ ေန႔လေစ့၍ ေမြးဖြားခ်ိန္နီးျပီ၊ ေမြးဖြားခ်ိန္နီးသမွ် အစ္မက်န္းမာေရးမွာ ခၽြတ္ယြင္းလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္တာ၀န္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္သည္ အရီးေလးႏွင့္ ဘေထြးတုိ႔ အကူအညီျဖင့္ အစစ ထမ္းေဆာင္ ရ၏။
ဘေထြး အျဖစ္မွာလည္း သနားစရာျဖစ္သည္။ သူ႕အိမ္တာ၀န္မ်ားကိုလည္း ထမ္းရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕အိမ္ကိုလည္း ကူညီရသည္။ သူႀကီး အလုပ္ေတြကိုလည္း သြားလုပ္ေပး ရေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ယခုတေလာ အလုပ္ရႈပ္ေနသျဖင့္ မယဥ္ႏြယ္ႏွင့္ မေတြ႕အားခဲ့။ တစ္ေန႕ ခင္းတြင္ ဘေထြးသူႀကီး အိမ္မွာ ျပန္လာေသာအခါ အမွာစကားပါလာသည္။
"ငယ္ေလး မယဥ္ႏြယ္ က မွာလိုက္တယ္"
"ဟုတ္လား....မယဥ္ႏြယ္က ဘာမွာလိုက္လဲ"
"ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး....ငါ့လူဘယ္ေပ်ာက္ေနလဲတဲ့"
"ဟုတ္တယ္ဗ်ာ.......က်ုဳပ္မယဥ္ႏြယ္နဲ႕ေတာင္ မေတြ႕အားဘူး၊ ကိစၥမရိွပါဘူး၊ က်ဳပ္သြား ေတြ႕လိုက္ ပါဦးမယ္"
ဘေထြးမ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။
"ဘာရယ္....ငါ့လူက သြားေတြ႕မယ္၊ ႀကီးက်ယ္လွခ်ည့္လားကြာ...."
"မယဥ္ႏြယ္ ကို က်ဳပ္သြားေတြ႕မယ္ဆိုတာ...... ဘာမ်ားႀကီးက်ယ္လို႕လဲ"
"ဟာ.....ႀကီးက်ယ္တာေပါ့။ ငါ့လူက ဘယ္လိ္ုသြားေတြ႕မွာလဲ"
"ဘယ္လို သြားေတြ႕ေတြ႕ အေရးမႀကီးပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဘေထြးကို က်ဳပ္တစ္ခု ေတာင္းပန္ ခ်င္တယ္"
"ဘာလဲကြ"
"ဘေထြး ဒီညေန သူႀကီးအိမ္ေရာက္ဦးမလား"
"ေရာက္မွာေပါ့ကြာ....ငါလူဘာလုပ္ဦးမလို႕လဲ"
"ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး၊ မယဥ္ႏြယ္ကို ေျပာေပးပါလား.......သူ႕ကို က်ဳပ္တာေတြ႕မယ္လို႕"
"အလိုေလး ျမတ္စြာဘုရား၊ ငါ့လူက တကယ္သြားေတြ႕မယ္၊ ဘယ္လို္လုပ္ေတြ႕ မွာလဲ"
"အဲဒါ အေရးမႀကီးပါဘူးလို႕ က်ဳပ္ေျပာျပီးပါေရာလား၊ က်ဳပ္လာေတြ႕မယ္ဆိုတာသာ ေျပာေပးပါ၊ ဟုတ္လား ဘေထြး"
ဘေထြးသည္ ေခါင္းကိုစိတ္ပ်က္စြာ ခါသည္။
"ဘယ္လိုလဲ....ေျပာမေပးဘူးလား ဘေထြး"
"ငါ့လူရာ....ေျပာေပးတာ ၀န္မေလးပါဘူး၊ ဘာလို႕သြားေတြ႕တာလဲကြာ"
ဤတစ္ႀကိမ္တြင္မူ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေလေပ်ာ့ႏွင့္ ဘေထြးကို ေခ်ာ့ရသည္။
"ဘာလို႕ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုတာ......က်ဳပ္လည္းမသိဘူး ဘေထြးဒါေပမယ့္..မယဥ္ႏြယ္ဟာ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းပဲ၊ သူႀကီး ေႀကာင့္သာ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မေတြ႔ရတာ၊ က်ဳပ္တို႕ခ်င္း သိပ္ခင္တယ္၊ ဒါကို ဘေထြး မသနားဘူးလား"
ဘေထြးသည္ သေဘာေကာင္း၍ စိတ္ေပ်ာ့သူျဖစ္သည္။ သူသည္ မည္သူခိုင္းခိုင္း ျငင္းဆန္ ရဲသူမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အသနားခံခ်က္ ကို လည္း မျငင္းႏိုင္။
"ေအးပါကြာ ငါ့လူရာ၊ မင္းကတယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ေကာင္၊ ငါ့ကို....ေျခာက္လိုက္ ေခ်ာ့လိုက္နဲ႕ လုပ္လိုက္ေပါ့ ငါ့လူရာ...ေကာင္းတယ္ထင္သလို လုပ္တာေပါ့"
"ဒါျဖင့္.......ဘေထြးက်ဳပ္ကို ေျပာမေပးဘူးလား"
"ငါ့လူခိုင္းတာ.....ဘယ္တုန္းကမ်ား ငါမလုပ္လို႕လဲ ငယ္ေလးရာ....က်ပ္ပါဘိ၊ ငါေျပာတယ္ မဟုတ္လား..... ေကာင္းတယ္ ထင္သလို လုပ္......တဲ့.."
ထိုည ေန၀င္ခ်ိန္၌ ၀င္ေနက်အေပါက္မွ၀င္၍ သူႀကီးျခံတြင္းသို႕ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့ျပန္ သည္။ ဘေထြး ကတိတည္ စြာ ေျပာထားသျဖင့္ ျခံစပ္အေမွာင္ရိပ္၌ မယဥ္ႏြယ္ အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနရွာသည္။
ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ႏွစ္ဦးသည္ အကာအကြယ္ အေကာင္းဆုံးေပးႏိုင္သည့္ ေကာက္ရိုးပုံႀကီး ေဘး၌ပင္ ထုိင္ႀက သည္။
"သန္႕ဇင္.....ခုတေလာ နင္ဘယ္ေပ်ာက္ေနတာလဲ"
"ရိွပါတယ္ဟာ....ရြာမွပါပဲ၊ ငါ...နည္းနည္း အလုပ္မ်ားေနလို႕ပါ"
"နင္ ဘာေတြအလုပ္မ်ားေနလဲ"
"ဘာရယ္လို႕ မဟုတ္ပါဘူးဟာ......အစ္မက ေမြးခါနီးဖြားခါနီး မဟုတ္လား၊ ဒီေတာ့... အိမ္အလုပ္ေတြ ကူညီ လုပ္ကိုင္ ေပး ေနရတာေပါ့"
"ေတာ္ပါ သန္႕ဇင္ရာ၊ နင္တကယ္ ဘေတြလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ငါရိပ္မိပါတယ္"
"ငါ ဘာေတြလုပ္ေနလို႕လဲ...."
"နင္တို႕ ဂ်ပန္ကို ျပန္ခ်ေတာ့မယ္ မဟုတ္လား"
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။
"နင့္ ဘယ္သူေျပာလဲ မယဥ္ႏြယ္...."
"ဘယ္သူ မွ ေတာ့ မေျပာပါဘူး....ဒါေပမယ့္ ငါရိပ္မိတာေပါ့"
ကၽြန္ေတာ္ က ငိုင္ေနမိသည္။ မယဥ္ႏြယ္က အားမရဟန္ ကၽြန္ေတာ့လက္ေမာင္း ကိုဆုပ္ ကာေမးသည္။
"သန္႕ဇင္......ငါနင့္ဆီ သစၥာက်ိန္ဆိုထားတာ ေမ့သြားျပီးလား၊ နင္ငါ့ကို မယုံေတာ့ဘူးေပါ့"
မယဥ္ႏြယ္၏ အသံ၌ငိုသံပါသည္။ မ်က္ႏွာေလးကလည္း မဲ့လာ၏။ ကၽြန္ေတာ္ မခံႏိုင္ ေတာ့။
"ယုံပါတယ္ဟယ္၊ ကဲပါ ငါေျပာျပမယ္၊ တို႕ေတြ ဂ်ပန္ကို ခံခ်ႀကေတာ့မယ္"
"ဘယ္ေတာ့လဲ"
"အဲဒါေတာ့ ငါမသိဘူး၊ လူႀကီးေတြလုပ္ေနႀကတာ"
မယဥ္ႏြယ္ သည္ သက္ျပင္းေလးရိႈက္၍ တိုးတိုးေျပာသလည္။
"သန္႕ဇင္....နင့္ကို ငါမွာလိုက္တာ ဘာေႀကာင့္လဲ သိလား"
"ဟင့္အင္း"
"ငါေႀကာက္လို႕ဟယ္...."
"အို.....နင္ေႀကာက္လို႕၊ နင္ဘာကိုေႀကာက္တာလဲ"
"ဘာ ကို ေႀကာက္မွန္း မသိဘူး၊ ငါ့အဘလည္း သိပ္ေႀကာက္ေနတယ္၊ တိုက္ပိုင္ႀကီးလည္း သိပ္ေႀကာက္ ေနတယ္"
"သူတို႕ကေကာ ဘာေတြ ေႀကာက္ေနႀကတာလဲ...."
"သူတို႕က ေျပာေနတာပဲ၊ အခုေတာင္ အဘရယ္ တိုက္ပိုင္ႀကီးနဲ႕ တိုးတိုးက်ိတ္ တိုင္ပင္ ေနတုန္း ငါ လစ္ခဲ့တာ"
"ဒီေခြးေကာင္ႀကီး ေရာက္ေနျပန္ပလား...."
"တိုးတိုးဟယ္၊ ေအး.....ေရာက္ေနတယ္၊ ဒီလုိပဲ ခဏခဏလာတာပဲ"
"ေနပါဦး....သူတို႕ ဘာေျပာႀကသလဲ"
"သူတို႕က ေျပာတယ္၊ ျမိဳ႕ေပၚမွာ ဂ်ပန္ေတြဂနာမျငိမ္ ျဖစ္ေနတယ္တဲ့၊ ျမစ္ႀကီးနားဆို လား...အဲဒီဘက္က အဂၤလိပ္တပ္ေတြ ဆင္းလာျပီတဲ့၊ ျမန္မာေတြကလည္း ဂ်ပန္ကို ေန႕လား ညလားခ်ႀကေတာ့မွာပဲ.....တဲ့၊ ျမန္မာေတြ ထခ် ၇င္ တိုက္ပိုင္ႀကီးနဲ႕ အဘက သူတို႕ကိုပါသတ္မွာေႀကာက္ ေနႀကတယ္"
ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ ဘာမွ်ျပန္မေျပာႏိုင္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တြင္း၌မူ ဗမာေတြ ဂ်ပန္ကို ထခ်လွ်င္ တိုက္ပိုင္ႀကီး ႏွင့္ သူႀကီးကိုပါ သတ္ထိုက္သည္ ထင္ေနသည္။ သုိ႕ရာတြင္ သူႀကီးသည္ မယဥ္ႏြယ္ ၏ အေဖျဖစ္ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္က မလႈပ္မယွက္ ျဖစ္ေနေသာအခါ မယဥ္ႏြယ္သည္ ပိုမိုပူပန္ဟန္ ထပ္ေမးသည္။
"သန္႕ဇင္.....ငါ့ကို အမွန္ေျဖစမ္းဟာ၊ နင္တို႕ေတြ ဂ်ပန္ကိုခ်ရင္ ငါ့အဘကိုေကာ သတ္ ႀကမွာလား"
ဤအေျဖကို ကၽြန္ေတာ္မသိ။ ဤအေျဖကို ေျဖႏိုင္သူမွာ ကၽြန္ေတာ္အဘႏွင့္ ကိုျမင့္ဦးတို႕ သာျဖစ္မည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ကၽြန္ေတာ္၌ အသိဥာဏ္၀င္လာ၍ ယုံႀကည္မႈတစ္ခုလည္း ေပၚလာသည္။ ထို႕ေႀကာင့္ မယဥ္ႏြယ္ ကို အားေပးစကား ေျပာႏိုင္၏။
"နင့္အဘ ကို သူတို႕ မသတ္ႀကပါဘူးဟာ"
"နင္တကယ္ေျပာတာလား"
"ငါယုံတာ ငါေျပာတာေလ"
"နင္က ..... ဘာယုံတာလဲ"
"ဒီမွာ မယဥ္ႏြယ္၊ ငါေျပာတာ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္းစမ္း"
ကၽြန္ေတာ္ အသံက ေလးနက္လာသျဖင့္ မယဥ္ႏြယ္သည္ မ်က္ေတာင္ေကာ့မ်ားလွန္၍ ကေလးပမာ ဆိတ္ျငိမ္စြာ နားေထာင္သည္။
"ငါ့အဘဟာ မဟုတ္မခံေမမယ့္ လူတစ္ဖက္သားကို မႏွိပ္စက္တတ္ဘူး၊ ကိုျမင့္ဦးက လည္းေျပာဖူးတယ္၊ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း မညႇင္းဆဲရဘူးတဲ့၊ ျပီးေတာ့........ အခုလုပ္ေနႀက တာမွာ ဆရာလည္း ေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦး ပဲ၊ ဆရာကငါ့ကိုလည္းခ်စ္တယ္၊ နင့္ကိုလည္း ခ်စ္တယ္၊ ဒီေတာ့..... နင့္အဘကို ရွန္ရွာမွ မဟုတ္ပါဘူး"
ဆရာ့ကို ေဖာ္ျပေျပာဆိုသံႀကားေသာ္ မယဥ္ႏြယ္၏ မ်က္ႏွာေလးမွာ အားတက္ရႊင္လန္း သြားသည္။
"ဆရာျပန္လာျပီလား"
"ေအး....ဆရာေရာ၊ မမရွင္ေရာ ျပန္လာျပီ၊ ကိုအုန္းေမာင္နဲ႕ မခင္သိန္းလည္း ပါလာ ႀကတယ္"
"သန္႕ဇင္..... နင္တကယ္ေျပာတာလား၊ အခုသူတို႕ဘယ္မွာလဲ"
"သူတို႕ ဒီရြာမွာမရိွေတာ့ဘူး၊ အနီးအနားမွာေတာ့ ရိွတယ္....ေနာက္ျပီး နင္နဲ႕ငါ ရိကၡာေပး ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ေစာလင္း လည္း ရိွေသးတယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီေတာ့... နင့္အဘအတြက္ မပူပါနဲ႕ ဟာ"
မယဥ္ႏြယ္ သည္ စိတ္ခ်မ္းသာ သြားဟန္ ယေန႕ညအတြက္ ပထမဦးစြာအျဖစ္ ျပဳံးသည္။
"သန္႕ဇင္ ရယ္......နင္နဲ႕ေတြ႕ေတာ့မွပဲ စိတ္ခ်မ္းသာေတာ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္......."
မယဥ္ႏြယ္သည္ စကားမဆက္ဘဲ ရပ္ထားသည္။
"ဒါေပမယ့္ .... ဘာျဖစ္လဲ မယဥ္ႏြယ္..."
လေရာင္မရိွ ႀကယ္ေရာင္မ်ားက ထြန္းလက္ေနသည္။ အေမွာင္၌ က်င့္သားရေသာ မ်က္လုံး မ်ားေႀကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး သဲကြဲေအာင္ ျမင္ေနႀကရာ မယဥ္ႏြယ္၏ မ်က္လုံးမ်ား ေတာက္ေျပာင္ အေရာင္ လက္ေနသည္ အား သတိထား မိသည္။
"ေျပာေလမယဥ္ႏြယ္ ဘာျဖစသလဲ...."
မယဥ္ႏြယ္က သဲ့သဲ့ရိႈက္သည္။ မယဥ္ႏါယ္ ငိုေနေလသည္တကား။
"အို......မယဥ္ႏြယ္....နင္ငိုေနတယ္"
ကၽြန္ေတာ္ေျပာခါ မွ မယဥ္ႏြယ္သည္ မထိန္းႏိုင္ဘဲ ငိုသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖက္ငိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကိုယ္ေလး ကို ေပြ႕ဖက္ပြတ္သပ္ ေခ်ာ့မိသည္။
"တိတ္ပါ မယဥ္ႏြယ္ရယ္တိတ္ပါ ဘာျဖစ္လို႕ ငိုရတာလဲ... ငါေျပာပါပေကာ၊ နင့္အဘကို တို႕ရန္မရွာဘူးလို႕"
မယဥ္ႏြယ္ သည္ အတန္ႀကာ ဆက္ငိုသည္။ ငို၍အားရမွ စကားဆိုသည္။
"ငါငိုတာ က အဘေႀကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး သန္႕ဇင္၊ နက္ျဖန္ဆိုငါတို႕ ဒီရြာက ေျပာင္းသြား ေတာ့မယ္"
ႀကားရေသာ စကားေႀကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ငိုင္သြားမိ၏။
"ဘာေျပာတယ္ မယဥ္ႏြယ္.... နင္တို႕ ဒီရြာက သြားေတာ့မယ္"
"ဟုတ္တယ္......အဘက ဒီရြာမွာမေနရဲဘူး၊ ျပည္ကနိဗိၺႏၵေခ်ာင္မွာ အဘေဆာက္ထား တဲ့ ေက်ာင္းရိွတယ္၊ အဲဒီကို တို႕တစ္အိမ္သားလုံး ေရြ႕သြားႀကေတာ့မယ္၊ ဟိုမွာေတာ့ တို႕ဆရာေတာ္က ႀသဇာရိွတယ္၊ တို႕ ေဘးကင္း ႏိုင္တယ္"
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ်မေျဖႏိုင္။ မေျဖႏိုင္ရုံမက မယဥ္ႏြယ္ႏွင့္ ေရာငိုမိသည္။
ခ်စ္ေသာသူႏွင့္ ခြဲခြာရျခင္းသည္ ဒုကၡဟူ၍ စမၼစႀကာသင္ရစဥ္က ကၽြန္ေတာ္က မွတ္မိ ဖူးသည္။ ဤဒုကၡ၏ အနက္ အဓိပၸာယ္ အစစ္ ကို ဆရာႏွင့္ မမရွင္တို႕ႏွင့္ ခြဲရစဥ္က ေရးေရး သေဘာေပါက္မိဖူးသည္။ ယခု မယဥ္ႏြယ္ ႏွင့္ လည္း ခြဲရေတာ့မည္။ ထိုအခါ ဤဒုကၡ၏ဒဏ္ ကိုျပည့္ျပည့္၀၀ ခံစားနားလည္မိသည္။
ထုိညက မယဥ္ႏြယ္ႏွင့္ခြဲစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ မက္မက္ေမာမာ ေတာင့္တမိေသာ အရာတစ္ ခုကို ျပဳမိသည္။
လွပေသာ မယဥ္ႏြယ္၏ ႏူးညံ့ေသာ ပါးကေလးမ်ားကို နမ္းမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေရွးဦးစြာ နမ္းမိခ်ိန္ကတည္းက မယဥ္ႏြယ္၏ ပါးႏုႏုထက္ မ်က္ရည္ဥမ်ား ႏွင့္ သာတကား........။
ထိုႏွစ္ေခြသည္ ခပ္ႀကမ္းႀကမ္း ဆိုက္ေရာက္လာသည္။ ေတာင္ေလသည္ ေစာေစာ ဆိုက္ေရာက္၍ ရြက္၀ါ တို႕ကို တေသာေသာ ေႀကြေလသည္။
ရြက္၀ါေႀကြသံ ေလျပင္းသံ တို႕ႏွင့္အတူ ေလယာဥ္ပ်ံမ်ား သည္။ ေနေရာညပါ ဆူညံတတ္ သည္။
ေပါင္းတလည္ ေပါင္ေခါင္းလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အေနာက္မွ အေရွ႕ဆီ ဦးတည္ေမာင္းႏွင္ ဆုတ္ခြာလ်က္ ရိွေသာ ဂ်ပန္ကားတန္းမ်ားကို ျမင္ရသည္။ ၍ကားတန္းတို႕ ေနာက္မွ ေလယာဥ္ပ်ံတို႕သည္ စက္ေသနတ္ တရစပ္ပစ္ ၍ ပါလာစျမဲ ျဖစ္၏။
မယဥ္ႏြယ္တို႕ တစ္အိမ္သားလုံး ရြာမွေျပာင္းသြားျပီ သုံးရက္ေလာက္ ႀကာ၌ကိုျမင့္ဦးႏွင့္ သူ႕ရဲေဘာ္မ်ား ျပန္ေရာက္လာႀကသည္။
ဤအႀကိမ္၌ သူတို႕သည္ စစ္၀တ္တန္ဆာမ၀တ္၊ သူတို႕ကိုယ္၌ အမ်ားရြာသားတို႕ နည္းတူ ဆယ္ယင္ ထားသည္။ သူတို႕လက္ေမာင္းမ်ား၌ အနီခံတြင္ ႀကယ္ျဖဴတစ္ပြင့္ပါေသာ လက္ပတ္မ်ား စည္းထားသည္သာ ထူးျခား၏။
ကိုျမင့္ဦး သည္ ရဲေဘာ္မ်ားကို တစ္အိမ္တစ္ေယာက္ ေ၀ပုံခ်ခြဲထားသည္။ ရဲေဘာ္သည္ ထင္းခြဲ၊ ေရခပ္၊ ေမာင္းေထာင္း၊ ဆန္ဖြပ္အလုပ္မ်ားကို လုပ္ေပးရသည္။ ထမ္းကိုမူ ရြာခံအိမ္ ရွင္က တာ၀န္ယူရ၏။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာႏွင့္ တကြ အနီးတစ္၀ိုက္ သစ္ပင္မ်ား၌ ေႀကာ္ျငာစာရြက္ႀကီးမ်ား ကပ္ထား သည္ကို ျမင္ႏိုင္သည္။
"ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ကို ဗမာ့တပ္မေတာ္က ေတာ္လွန္ျပီ"
"ဗမာတစ္မ်ိဳးသားလုံး တပ္မေတာ္ႏွင့္ ပူးေပါင္းႀကေလာ့"
ဤစာမ်ိဳးတို႕ကို ေနရာအႏွံ႕အျပားေတြ႕ရ သည္။]
လက္နက္ကိုင္ ဓားျပလူဆိုးတို႕ပင္ တပ္မေတာ္သို႕ လက္နက္ခ်၍ သူတို႕ကိုယ္ကို ဂ်ပန္ တိုက္ရန္ လာအပ္ႀကသည္။
ျခံစည္းရိုးကို ပိုမိုလုံျခံဳေအာင္ ကာႀကသည္။ ရြာတံခါးမ်ားကို ေန႕ကင္းညကင္းခ်၍ ေစာင့္ ႀကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္း မ်ား ျဖစ္ႀကသည့္ နက္ေက်ာ၊ ေသာင္းဟန္၊ ပါစိေနာင္၊ တိမ္တစ္လုံး၊ ေဂြးက်ား၊ ငထစ္တို႕က ေန႕အခါ၌ ကၽြဲႏြားေက်ာင္းရင္း ရြာျပင္တြင္ မ်က္စိရွင္ ရွင္ေနႀကရသည္။ သစ္ပင္မ်ား ေပၚ မွ လည္းေကာင္း၊ သခႋ်ဳင္းဂူပ်က္မ်ားမွလည္းေကာင္း၊ ေခ်ာင္းေကြ႕ ကိုင္းစပ္ တို႕မွ လည္းေကာင္း၊ ေစာင့္၍ ဂ်ပန္အရိပ္အေယာင္ ျမင္ေသာ္ ကၽြဲခ်ိဳ မႈတ္တန္မႈတ္၊ ပေလြသံေပးတန္ေပးႏွင့္ ကင္းေထာက္ အခ်က္ ျပႀကရ၏။
ဆက္ရန္
.
1 comment:
ဟိုနားဒီနား ခရီးသြားေနတာနဲ႔ ခုမွ လာဖတ္ရတယ္ အမႀကီးေရ ...။
Post a Comment