စိမ္းေနဦးမည္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ေျမ အပိုင္း (၃၇)

အိမ္တြင္းခန္း တစ္ေနရာမွလည္း လိုက္လံဆြဲငင္ေသာ မိန္းမႏွစ္ဦးကို တြန္းဖယ္လ်က္ မယဥ္ႏြယ္ သည္ ေပၚလာျပီး သူ႔အဘ ေရွ႕မွ ဆီးကာရပ္လိုက္သည္။ လူၾကီးမ်ား အံ့အားသင့္ ျငိမ္က်သြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္က အဘကို ေတာင္းပန္သည္။

''ေတာ္ျပီအဘ၊ ဒီကိစၥကို အဘတု႔ိ ၀င္မပါနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္တု႔ိခ်င္း ရွင္းမယ္''
ကၽြန္ေတာ္ သည္ မယဥ္ႏြယ္ဘက္ လွည့္လိုက္သည္။
''ျမင္ျပီ မဟုတ္လား...ႏြယ္၊ ဒီေတာ့ ႏြယ္အေျဖေပးပါ။ တျခားလူေတြကုိ မဟုတ္ဘူး၊ ေမာင့္ကိုေပးပါ။ ႏြယ့္ အေျဖ ကို ေမာင္ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ခံပါမယ့္''
မယဥ္ႏြယ္ ၏ အလွသည္ ခံညားေန၏။ သူ႔ဖခင္ေရွ႕၌ ရဲ၀ံ့စြာ ရပ္ေနပံုမွာ ငယ္စဥ္တစ္ၾကိမ္က သူၾကီး ႏွင့္ အဘအၾကား တြင္ ရပ္ေနဟန္ကို သြားအမွတ္ရေစသည္။
မယဥ္ႏြယ္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္သည္။ မ်က္လံုးမ်ား၌ မ်က္ရည္မ်ား၀ဲေနသည္။ ဤမ်က္လံုးမ်ား၌ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ အမုန္းကုိ မျမင္မိ။

ကၽြန္ေတာ္က ေမွ်ာ္လင့္ယံုၾကည္တၾကီးႏွင့္ ေမးသည္။
''ေျဖပါႏြယ္ ...၀န္ေထာက္ၾကီးနဲ႔ လက္ထပ္မွာဟာ... လူၾကီးေတြ မတရားစီရင္လို႔လား.... ႏြယ္က သေဘာတူ လို႔လား''
တစ္ခန္းလံုးမွာ အပ္က်သံၾကားရလု ျငိမ္သက္လ်က္ မယဥ္ႏြယ္ဆီ အာရံုစိုက္ေနၾကသည္။
မယဥ္ႏြယ္က မေျဖ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေၾကကြဲစြာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ၀န္ေထာက္ ၾကီးကို လွမ္းၾကည့္ သည္။
ေနာက္ဆံုး၌ မူ သူ႔အေဖမ်က္ႏွာဆီ ၾကည့္၏။

သူၾကီးမ်က္ႏွာ မွာ ျဖဴဖက္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔သမီးကိုၾကည့္ဟန္မွာ အားကိုးတၾကီး သနားခံဟန္ ေပၚေန၏။
မယဥ္ႏြယ္၏ ကုိယ္မွာ မတ္လ်က္ ရင္ေလးမွာ ေကာ့လာသည္။ မ်က္လံုးမွ မ်က္ရည္တုိ႔ ပါ ဆီဆင္း က်ေနေသာ္ လည္း ေမးရိုးခိုင္ခိုင္ေလးမ်ားက တင္းမာေန၏။
''သန္႔ဇင္ ...... နင့္ကိုငါ ခ်စ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ငါ့အေဖသေဘာတူသူသာ ငါယူမယ္၊ ၀န္ေထာက္ၾကီး နဲ႔ လက္ထပ္ ဖို႔ ငါကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္ျပီးျပီ၊ ငါ့ကိုခြင့္လႊြတ္ပါ''
ကၽြန္ေတာ္သည္ မတ္တတ္မွ လဲက်မသြားရန္ ကိုယ္ကို မနည္းထိန္းထားရသည္။ ၾကည္လင္ျပတ္သားေသာ မယဥ္ႏြယ္၏ အသံမ်ားကို နားကၾကားေနရေသာ္လည္း ဦးေႏွာက္က မယံုမိ။ မ်က္လံုးမ်ားက ျပာလာကာ ေခါင္းမွာ မူးရီ လာသည္။

အဘသည္ ဘာမွ်မေျပာေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခတ္ထန္စြာ တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္လ်က္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းသြား သည္။
ကိုေက်ာ္ရွိန္ က ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းမ်ား မွ ဆြဲကာ ျပန္ရန္ေခၚသည္။

ကၽြန္ေတာ္က မယဥ္ႏြယ္ကို မလႈပ္မယွက္ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ မ်က္လံုးမွ မ်က္ရည္တုိ႔ လည္းမထိန္းႏိုင္ဘဲ က်လာခဲ့သည္။ ဤမ်က္ရည္တု႔ိႏွင့္အတူ မယဥ္ႏြယ္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္၌ရွိသမွ် ေမတၱာတုိ႔ိလည္း ေမ်ာပါ ကုန္ခန္း သည္ ထင္၏။
ကုိေက်ာ္ရွိန္ ဆြဲေခၚရာ မလိုက္ခဲ့မီ ရင္ထဲရွိသမွ်ေတာ့ ေျပာခဲ့မိ၏။

''ေတာ္တယ္မယဥ္ႏြယ္ နင္သိပ္ေတာ္တယ္၊ နင့္အဘကိုယ္စား နင္ငါ့အေပၚ ေကာင္းေကာင္း လက္စား ေခ်ႏိုင္တယ္၊ မစိမ္းကားၾကီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနရစ္ပါ...။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာ္ အဘက ေသနတ္လြယ္ရင္း ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္လ်က္ မေက်မခ်မ္း ျဖစ္ေန သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုမူ မမာန္.....။

ကၽြန္ေတာ္က စားပြဲေပၚ မ်က္ႏွာေမွာက္လ်က္ အသံမထြက္ေအာင္ ငိုေၾကြးမိသည္။
ရွက္ျခင္း၊ နာက်ည္းျခင္း၊ ဆံုးရႈံးတသျခင္း တု႔ိက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကုိ မခံခ်ိေအာင္ ေလာင္ျမိဳက္ေနသည္။
ရင္မွဒဏ္ ကို မခံႏိုင္ေသာအဆံုး၌ ကၽြန္ေတာ္က အနီးရွိ ေသနတ္တစ္လက္ကို ဆြဲယူကာ ေျပာင္း၀ကို ပါးစပ္တြင္း ငံုလိုက္သည္။

လမ္ေးလွ်ာက္ေနရာ မွ အဘက လ်င္ျမန္စြာျဖင့္ ေသနတ္ကုိ ေျခႏွင့္ခတ္ထုတ္လိုက္ရာ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္းျဖဳတ္ လိုက္ေသာ က်ည္ဆန္ သည္ ေခါင္မိုးေဖာက္ထြက္သြား၏။
အဘက ခတ္ထန္စြာ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ ရပ္လိုက္သည္။
''မင္းကို ငါေမြးထားတာ အသံုးမက်တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသဖို႔္ မဟုတ္ဘူး ကြ''
အဘ၏ လက္၀ါးၾကီးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ပါးေပၚ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ဆက္တိုက္က်သည္။ ေနာက္ တစ္ေလာက လံုး ကိ္ု ကၽြန္ေတာ္ေမ့သြားသည္။

ကၽြန္ေတာ္ သတိရေသာအခါ ေသနတ္သံမ်ား တဒိန္းဒိန္း ဆူညံေနသည္။ ေျပးသံလႊားသံ ၾကိမ္းေမာင္း ဆဲဆို သံမ်ားကိုလည္း ၾကားရသည္။
ကၽြန္ေတာ္က လူလဲထၾကည့္သည္။ သု႔ိေသာ္ လႈပ္၍မရ။ ကၽြန္ေတာ့္လက္မ်ားႏွင့္ ေျခမ်ားကို ၾကိဳးတုိ႔ျဖင့္ တုပ္ထားသည္။
ခ်က္ခ်င္း ပင္ ကၽြန္ေတာ္၌  အသိ၀င္လာသည္။

ညက  အဘသည္ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တာမလုပ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးႏွင့္တုပ္ထားျခင္း ျဖစ္ရမည္။
ယခု ေသနတ္သံမ်ား ၏ အဓိပၸာယ္ကို ကၽြန္ေတာ္သိရသည္။
''တပ္နီေတာ္ တဲ့ ေဟ့........တပ္နီေတာ္၊ မေအ....ဆိုရွယ္လစ္ေက်ာ္ျငိမ္း မယားပါသားေတြ ထြက္ခဲ့ေလ...... ''
ကၽြန္ေတာ္ ျငိမ္အကဲခတ္ေနခိုက္ အိမ္ေပၚ သို႔ တက္လာေသာ ေျခသံမ်ား ၾကားရသည္။

''ဒါ ....ဟိုေခြးမသားအိမ္ပဲ''
''ေအး ....ဟုတ္တယ္ ၊ သူ႔မယားငယ္ ရွိလားမသိဘူး''
လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး တ၀င္း၀င္း ႏွင့္ ေသနတ္ကိုင္ လူေလးဦး တက္လာၾကသည္။ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေရာင္က ကၽြန္ေတာ့္ေပၚ က်လာ၏။
''ေဟ့........ဒီမွာလူတစ္ေယာက္၊ ဟ .....လက္ျပန္ၾကိဳး တုပ္ထားပါလား''
''ေဟ.....ဟုတ္တယ္၊ ေခြးမသားၾကီး ဘာလုပ္ဖို႔ ညွင္းသလဲမသိဘူး''

''သူ႕မယားငယ္ေတြ ၾကာခိုလုိ႔ျဖစ္မွာေပါ့၊ ဟား....ဟား''
သူတုိ႔က ကၽြန္ေတာ့္ လက္ႏွင့္ေျခမွၾကိဳးတု႔ိကို ျဖည္ေပးသည္။
တစ္ဦး က ေသာက္ေရအိုးမွေနႏွင့္ မ်က္ႏွာပက္၍ သတိရေအာင္လုပ္ေပးသည္။
ကၽြန္ေတာ္ က ယခုမွ သတိရဟန္ျပဳ၍ ညည္းညဴသည္။

''ေဟာ.....သတိရလာျပီ၊ ဆရာၾကီးဆီ ေခၚသြားရေအာင္''
သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ ကို တြဲ၍ ရြာတြင္းေခၚလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သိလ်က္သားႏွင့္ မူးေမာ္ေန ဟန္ေဆာင္ လိုက္သည္။
''ေတာက္ နာသကြာ၊ ေခြးမသား၀န္ေထာက္ လြတ္သြားတာ''
''ေအးကြ....၊ ေသာက္မ်ိဳးယုတ္ က ေကာင္မေလးနဲ႔ သူ႔ေယာကၡမေလာင္း သူၾကီးကိုပါ အပါေခၚ ဆုတ္ သြားတာ''

''ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခြးမသားရန္ရွင္းၾကီး တုိ႔ အေသမိျပီ မဟုတ္လား၊ တစ္ရန္ရွင္းတာပဲ''
ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုး တုန္လႈပ္သြားသည္။ ေယာင္၍ အသံထြက္မတတ္ ျဖစ္သြား၏။ သုိ႔ရာတြင္ သတိ၀င္ လ်က္ ျငိမ္လ်က္လာရသည္။ သူတို႔ကသာ ဆက္ေျပာေန၏။
''ငေက်ာ္ရွိန္တို႔က ခံခ်တာ ဘာသေဘာလဲ''
''ေခြးမသား ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ဆိုတဲ့ေကာင္ေတြ ...ဘယ္တုန္းက ယံုရလို႕လဲ''
ဤသုိ႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ရြာလယ္ေျမကြက္လပ္တစ္ခုသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ကို သယ္လာသူတို႔က ဤေနရာ၌ ခ်ပးၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္က မ်က္စိကိုေမွး၍ ဖြင့္ၾကည့္အကဲခတ္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္အနီး ၌ ေသြးအလူးလူးျဖင့္ တံုးလံုးပက္လက္ က်ဆံုးေနေသာ အေလာင္းမ်ားကို ျမင္္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုး က အနီးရွိ အေလာင္းတစ္ခုဆီ ေရာက္သြား၏။
အဘ......၊ ကၽြန္ေတာ့္အဘ.....။

ကၽြန္ေတာ္ သည္ ဟန္ေဆာင္ရန္ ေမ့သြားသည္။ လဲေနရာမွကုန္းထကာ အေလာင္းကို ေျပးေပြ႕သည္။
အဘသည္ ေသေသာ္လည္း မာန္မေလွ်ာ့။ မ်က္ႏွာၾကီးမွာ ခက္ထန္ျမဲ ခက္ထန္၍ ေရွ႕သြား မ်ားက ေအာက္ႏႈတ္ခမ္း ကို ခဲထားသည္။ ညာလက္၌ ကာဘိုင္ေသနတ္ကို ျမဲေအာင္ဆုပ္ ထားလ်က္တည္း။
ထိုစဥ္ ေအးစက္မာေက်ာေသာ အရာတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ့္ခါးကို လာေထာက္ထား၏။
ကၽြန္ေတာ္က မလႈပ္။ အဘအေလာင္းကို ပိုက္လ်က္မွ ေခါင္းကို ေမာ္ၾကည့္သည္။

ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕၌ မားမားၾကီးရပ္ေနေသာ ဆရာ့မ်က္ႏွာကို ျမင္ရ၏။
ဆရာက စတင္းဂန္းလြယ္္လ်က္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခက္ထန္စြာ ၾကည့္ေန၏။
သို႔ေသာ္ ခဏတြင္းပင္ ဆရာ၏မ်က္ႏွာသည္ ေလွ်ာ့က်သြား၏။
''သန္႔ဇင္....တပည့္.....မင္း သန္႔ဇင္ မဟုတ္လား''
''ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ၊ သန္႔ဇင္ ပါ။ ဒါေပမယ့္ သန္႔ဇင္အေဖဟာ ဆရာတု႔ိလက္ခ်က္နဲ႔ ေသပါေပေကာ.... ''
ဆရာ့မ်က္ႏွာ ၌ ၾကီးမားေသာ စိတ္ထိခိုက္ျခင္း ေပၚလာ၏။

ဆရာသည္ ဒူးေထာက္၍ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္တြင္းမွ အဘ၏မ်က္ႏွာကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာ့ လက္တစ္ဖက္ က ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးေပၚယုယစြာ က်လာသည္။
''ငါစိ္တ္မေကာင္းဘူး....သန႔္ဇင္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းအဘကို ငါမသတ္ဘူး''
''ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အဘကို ဆရာမသတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာတို႔လက္ခ်က္နဲ႔ ေသရတယ္'' ကၽြန္ေတာ္ က ရႈိက္ဖုိငိုေၾကြးရင္း ေျပာမိသည္။
''ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ သန္႔ဇင္၊ မင္းအဘကို ေသပါေစလို႔ ငါမရည္ရြယ္ဘူး၊ တို႔လမ္းစဥ္အရ လုပ္ေဆာင္ ၾကတာမွာ မေတာ္တဆ ျဖစ္တာပဲ၊ မင္းအဘ တုိ႔က ႏိုင္ရင္ ငါလည္း ဒီလုိပဲေသရ မွာပဲ''
ကၽြန္ေတာ္က အဘကို ေျမမွာအသာခ်၍ ဆရာ့ကို မ်က္ရည္လည္ရြဲႏွင့္ ရန္ေတြ႕မိသည္။

''ဟုတ္ပါတယ္၊ ဆရာတုိ႔လမ္းစဥ္က လက္နက္ကိုင္ဆြဲျပီး လူသတ္ေနပမယ့္ လူကိုမေသေစ လိုဘူး၊ မွန္ပါတယ္၊ သိပ္မွန္ပါတယ္၊ တျခားလူကေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ္မယံုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ေက်းဇူးရွင္ ဆရာက ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ယံုပါျပီဗ်ာ..... ''
ဆရာဘာမ်ွ ျပန္မေျပာႏိုင္၊ အံၾကီးသာ ၾကိတ္ေန၏။
''ဆရာက ....ဆရာ့လမ္းစဥ္ ေျပာတယ္၊ အဘက သူ႔လမ္းစဥ္သူေျပာတယ္၊ အဲဒီလမ္းစဥ္ ဆိုတဲဲ့ဆင္ေျခေတြနဲ႔ ဆရာတို႕က တစ္ၾကိမ္က အတူတြဲတိုက္ခဲ့တဲ့လူခ်င္း ျပန္သတ္ေန ၾကတယ္၊ ဟုတ္လား..... ''
ဆရာသည္ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့။ သူ႔လူအားလံုးကို ေနာက္ဆုတ္ရန္ အမိန္႔ေပးသည္။

ထို႔ေနာက္ သူလြယ္ထားေသာ ေသနတ္ကိုျဖဳတ္၍ ကၽြန္ေတာ့္အား ေပးသည္။
''သန႔္ဇင္ မင္းအေဖ ကို ငါသတ္တယ္၊ ဒီေတာ့ င့ါကို မင္းျပန္သတ္''
ကၽြန္ေတာ္က ဆရာေပးေသာ လက္နက္ကို လွမ္းယူလိုက္သည္။
''ဆရာ တစ္ၾကိမ္က ေသနတ္အသံုးခ်နည္း ေျပာဖူးတယ္၊ ႏွစ္လံုးျပဴးဆိုတာ မန္က်ည္းသီး မွည့္ ေခၽြဖို႔ ေလာက္သာ ေကာင္းတယ္ဆို၊ အခုဆရာ့ ေသနတ္ကလည္း ရိုက္ခ်ိဳးပစ္ဖို႔သာ ေကာင္းတယ္''
ေျပာေျပာဆိုဆို ကၽြန္ေတာ္သည္ အနီးရွိ သစ္တံုးတစ္တံုးႏွင့္ ရိုက္ခ်ိဳးပစ္လိုက္သည္။
''ဆရာတု႔ိ လူၾကီးခ်င္းသာ သတ္ၾကပါ....၊ ဆရာ့ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသတ္ဘူး မသတ္ႏုိင္ဘူး''
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ခ်ဳပ္တီးမႏိုင္ဘဲ အဘ၏ ပူးေႏြးျခင္းကင္းေသာ ရင္ခြင္ထက္ မ်က္ႏွာေမွာက္ကာ ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုိေၾကြးမိသည္။

ဆက္ရန္
.