တို႕ဘဝ တို႕ ကမၻာ အပိုင္း (၃၄)

" ေတြ႕လုိက္တယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္နာရီေလာက္ကပဲ ဒီအနားက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတာ ျမင္လုိက္တယ္"
ပီလြန္ ႏွင့္ ပက္ဘလုိတုိ႔သည္ သူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္း သြားရာဘက္သုိ႔ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေမွာင္မည္းေနေသာ သေဘၤာဆိပ္ေဗာတံတား၏ သံတုိင္ကုိ မွီရပ္ေနသည့္ ဒင္နီကုိ ျမင္ၾကသည္။ တံတား တြင္ ထြန္း ထားသည့္ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္က ခပ္မွိန္မွိန္၊ သူတုိ႔သည္ စုိးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ဒင္နီ႔ဆီသုိ႔ အေျပးအလႊား သြားၾက သည္။

ထုိေန႔က ျမစ္ရပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေနာင္အခါ ပက္ဘလုိက ေျပာျပသည့္ အတုိင္းဆုိလွ်င္ အလြန္ ထူးဆန္းအံ့ၾသ ဖုိ႔ ေကာင္းသည္။ ပက္ဘလုိ၏ အဆုိအရ သူႏွင့္ ပီလြန္တုိ႔ ဒင္နီ႔ထံ ေလွ်ာက္သြားသည့္အခါ ဒင္နီသည္ သံတုိင္ကုိမွီ၍ရပ္ေနသည္။ " သူ သံတုိင္မွီၿပီး ရပ္ေနတာျမင္ေတာ့ ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ ထပ္ၾကည့္မိတယ္၊ ငါျမင္ လုိက္တာကေတာ့ ဒင္နီတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး၊ ဒင္နီရဲ႕ ေခါင္းအထက္နားမွာ တိမ္ပုပ္မည္းမည္းႀကီးလုိ အရာ၀တၳဳတစ္ခု ေ႐ြ႕ေနတာ ျမင္လုိက္ရတယ္။

ပထမေတာ့ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ငွက္မည္းႀကီး တစ္ေကာင္လုိ႔ ထင္မိ တယ္၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ထပ္ၾကည့္ လုိက္ေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္၊ ငွက္မည္းႀကီး၊ ႀကီးသမွ အေတာ့ကုိႀကီးတာ၊ ယုန္တစ္ေကာင္ ရဲ႕ တြင္းေပါက္ အထက္ က တရစ္၀ဲ၀ဲပ်ံေနတဲ့ သိမ္းငွက္ႀကီးတစ္ေကာင္ နဲ႔ သိပ္တူတာပဲ၊ ငါ့စိတ္ ထဲမွာ ေၾကာက္လာတာနဲ႔ ဘုရားသခင္ ကုိေတာင္ အာ႐ံုျပဳလုိက္မိေသးတယ္၊ ငါတုိ႔ ဒင္နီ႔အနား ေရာက္သြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ အဲဒီငွက္ႀကီး မ႐ွိေတာ့ဘူး" ဟု ပက္ဘလုိက ေျပာေလ့႐ွိသည္။

သုိ႔ေသာ္လည္း ထုိေန႔က သူႏွင့္ အတူတူသြားခဲ့သည့္ ပီလြန္ကေတာ့ ထုိငွက္ကုိ မျမင္ခဲ့ေခ်။ ထုိ႔အျပင္လည္း ပက္ဘလုိ ဘုရားသခင္အား အာ႐ံုျပဳသည္ကုိ ပီလြန္မျမင္လုိက္ဟုဆုိသည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ပက္ဘလုိ၏ ေျပာစကား မ်ားကုိ မမွန္ပါဟုေတာ့ ပီလြန္ကမေျပာ၊ ဤစကားမ်ားမွာ ပက္ဘလုိ၏ စကားမ်ားသာ ျဖစ္သျဖင့္ သူ ဘာမွ၀င္ေရာက္ ေျပာဆုိပုိင္ခြင့္ မ႐ွိဟု သူက ယူဆသည္။
ထုိေန႔ ထုိရက္ ထုိအခ်ိန္က သူတုိ႔သည္ ဒင္နီကုိ ျမင္လုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဒင္နီထံသုိ႔ အေျပးအလႊား သြားၾကသည္။ တံတားေပၚ၌ ခင္းထားသည့္ သစ္သားမ်ားသည္ သူတုိ႔ ေျခေထာက္မ်ားေအာက္မွာ အသံမ်ိဳးစံု ျမည္လ်က္႐ွိ၏။ ဒင္နီကေတာ့ လွည့္၍ပင္ မၾကည့္ေပ။ ပီလြန္ႏွင့္ ပက္ဘလုိတုိ႔က ဒင္နီ၏ လက္ေမာင္း မ်ားကုိ တစ္ေယာက္တစ္ဖက္ ၀င္ကုိင္ၿပီး ဆဲြလွည့္ကာမွပင္ လွည့္ၾကည့္သည္။

" ဒင္နီ၊ မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
" ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး"
" မင္း ေနမေကာင္းဘူးလား ဒင္နီ"
" ေကာင္းပါတယ္ "
" ဒီလုိဆုိ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ မင္းၾကည့္ရတာ စိတ္မခ်မ္းသာသလုိလုိ တစ္ခုခုေၾကာင့္ ၀မ္းနည္း ေန သလုိလုိပဲ"
" ငါလည္း မသိဘူး" ဟု ဒင္နီက ေျပာသည္။ " ငါ့စိတ္ထဲက အဲသလုိ ျဖစ္ေနတာ၊ ဘာမွ လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္လည္း မ႐ွိဘူး"

" ဆရာ၀န္ျပၾကည့္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ ဒင္နီ"
ငါ ေနေကာင္းတယ္ လုိ႔ မင္းတုိ႔ကုိ ေျပာၿပီး ပါပေကာလား"
" ဒီလုိဆုိ ရင္ ငါေျပာမယ္ " ဟု ပီလြန္က ၀မ္းသာအားရ ေအာ္သည္။ " အခု ငါတုိ႔ မင္းအိမ္မွာ မင္းအတြက္ ပါတီ ပဲြတစ္ခု လုပ္ထားတယ္၊ ေတာ္တီလာဖလက္ ရပ္ကြက္ထဲက လူတုိင္းလုိလုိ ပါတီပဲြမွာ ေရာက္ေန ၾကတယ္။ ေတးဂီတလည္း ပါတယ္၊ ၀ုိင္လည္းပါတယ္၊ စားစရာေတြလည္း ပါတယ္၊ ၀ုိင္ဆုိရင္ ဂါလန္ႏွစ္ဆယ္ သံုးဆယ္ ေလာက္ ႐ွိမယ္ထင္တာပဲ၊ ေရာင္စံုစကၠဴေတြ ဘာေတြနဲ႔ တခမ္းတနားကုိ ျပင္ဆင္ထားတာ၊ မင္း လုိက္မယ္ မဟုတ္လား"

ဒင္နီသည္ ေနာက္သုိ႔လွည့္ၿပီး ေရျပင္ကုိ တစ္ခ်က္မွ် ငံု႔ၾကည့္လုိက္ေသးသည္။ ၿပီးမွ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားဘက္ ျပန္လွည့္ ၾကည့္သည္။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားမွာ ၾကည္လင္ေတာက္ပျခင္းမ႐ွိ။ " ေအး ဟုတ္တယ္၊ မင္းတုိ႔ ေျပာတဲ့ အတုိင္း ပဲ ငါလုိက္မယ္၊ ကဲကြာ ျမန္ျမန္ သြားၾကရအာင္၊ ငါလည္း ေရငတ္လွၿပီ။ ပါတီပဲြမွာ ေကာင္မေလးေတြ ေကာ႐ွိရဲ႕လား"
" အမ်ားႀကီးပဲ"
" ဒါဆုိရင္ ျမန္ျမန္ သြားၾကရေအာင္၊ ကဲ လာၾက"

ဒင္နီကပင္ ပီလြန္တုိ႔ေ႐ွ႕မွ ဦးေအာင္ ေျပးသြားသည္။ ပါတီပဲြဆီမွ တီးသံ မႈတ္သံမ်ားကုိ အေ၀းမွပင္ ၾကားေနရ ၏။ ေပ်ာ္႐ႊင္ျမဴးထူး ေနၾကသည္။ လူသံမ်ားပါ ၾကားေနရ၏။ သံုးေယာက္သား အေျပးအလႊား သြားၾကသည္။ ဒင္နီက သူ႔ေခါင္းကုိ ေမာ့ကာ ကုိယုိတီ၀ံပုေလြတစ္ေကာင္ အူသလုိ အူလုိက္ ေသးသည္။လူအမ်ားက သူ႔ကုိ ၀ုိင္ အုိးမ်ား သူ႔က္ငါ အလုအယက္ ထုိးေပးၾကသည္။ သူကလည္း ေပးသမွ်အုိးကုိ တစ္အုိးခ်င္းစီယူ၍ တစ္က်ိဳက္စီ ေမာ့သြားသည္။

ေတာ္တီလာဖလက္ ရပ္ကြက္မွ လူတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ပါတီပဲြ အေၾကာင္း စကားစပ္မိသည့္အခါတုိင္း ထုိညက ဒင္နိ၏ ပါတီပဲြကုိ ထည့္သြင္းၿပီး မေျပာဘဲမေနႏုိင္၊ ခင္ဗ်ား ဒင္နီ႔အိမ္မွာလုပ္တဲ့ ပါတီပဲြကုိ ေရာက္ခဲ့ဖူး တယ္မဟုတ္လား " ဟု ေမးေလ့႐ွိသည္။ ၿပီးေတာ့ " အဲဒီပါတီပဲြမွ တကယ့္ပဲြဗ်" ဟု ေျပာေလ့ ရွိသည္။ " ဒီေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ပါတီပဲြမ်ိဳးကုိ ဘယ္သူမွ ေပးႏိုင္ေတာ့မွာမ ဟုတ္ဘူး၊ သိလား၊ အဲသလုိ ပဲြမ်ိဳးကုိ အိပ္မက္ေတာင္မက္လုိ႔ မရႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ တကယ့္ပဲြႀကီးပဲြေကာင္း တစ္ခုပဲ၊ အဲဒိညက ဒဏ္ရာအနာတရ မရတဲ့ အေကာင္ တစ္ေကာင္မွ မ႐ွိဘူး၊ နည္းတာမ်ားတာပဲကြာတယ္၊ အားလံုး ဒဏ္ရာ နဲ႔ ခ်ည္း ျပန္ၾကရတာ၊ ေဆာ္ လုိက္ၾကတာမွ လူႏွစ္ေယာက္ရန္ျဖစ္ၿပီး တစ္ဦးခ်င္းစီ ေဆာ္တဲ့ပဲြမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး၊ ပါတီပဲြမွာ႐ွိေနတဲ့ ေယာက္်ား တုိင္းဘယ္သူဘယ္၀ါရယ္လုိ႔ ေ႐ြးမေနဘဲ ခ်ၾကႏွက္ၾကတဲ့ပဲြဗ်ိဳ႕" ဟု အားရပါးရ ေဖာက္သည္ခ်ေလ့႐ွိ၏။

မွန္လည္းမွန္သည္။ ထုိညက ပါတီပဲြတြင္ မိန္းမမ်ား၏ ရယ္သံမ်ားသည္ ႂကြက္ႂကြက္ညံေနသည္။ ၿပီး ေတာ့ အမ်ိဳးသားမ်ား၏ အသံေသး အသံေၾကာင္ျဖင့္ ေအာ္သံမ်ား၊ အိမ္အနီးအနား႐ွိ ေျမာင္းႀကိဳ ေျမာင္းၾကား၊ ေခ်ာက္ႀကိဳ ေခ်ာက္ၾကား မ်ားဆီမွ ႏွစ္ကုိယ္ၾကား တြတ္ထုိးသံမ်ား၊ ျငင္းသံ ခုန္သံမ်ား၊ တြန္းထုိး ကန္ ေက်ာက္သ ံမ်ားႏွင့္ ေတာင္းပန္တုိးလွ်ိဳသံမ်ား၊ ပါတီပဲြ ၿပီးဆံုးသြားသည့္ ေနာက္ တစ္ရက္ မွ စ၍ တစ္ပတ္ တိတိမွ် အမွား၀န္ခံသူမ်ားသည္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ရာမြန္ထံ ၀င္လာမစဲ တသဲသဲ ျဖစ္ကုန္ သည္။ ထုိညက ေျဗာင္းဆန္ ေအာင္ ကလုိက္ၾကေသာ လူအမ်ား၏ ဒဏ္ေၾကာင့္ ကပဲြၾကမ္းျပင္မွာ ျပန္ သံုး၍ မရ ေလာက္ေအာင္ပင္ ပ်က္စီးသြားခဲ့ရ၏။

ထုိညက ပါတီပဲြတြင္ ဒင္နီ၏ အေျခအေန မည္သုိ႔ ႐ွိခဲ့ပါသနည္း။ ဒင္နီတစ္ေယာက္ အႀကီးအက်ယ္ ေသာက္ကာ အလြန္အကၽြံ မူးခဲ့သည္။ သူသည္ စားပဲြေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ျမင္ျမင္သမွ် ေယာက္်ား မိန္းမ ကေလး၊ လူႀကီးမေ႐ြး ေလွ်ာက္႐ုိက္သည္။ ဒင္နီသည္ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ မတူ၊ အ႐ူး တစ္ေယာက္ ႏွင့္ တူလ်က္႐ွိ၏။ ထုိညက ပါတီပဲြတက္ခဲ့ၾကေသာ ေတာ္လီလာဖလက္ ရပ္ ကြက္သူ ရပ္ကြက္ သား မ်ားကေတာ့ ထုိညက ဒင္နီတစ္ေယာက္တည္း ၀ုိင္သံုးဂါလန္တိတိ ေသာက္ သည္ဟု ေျပာၾကသည္။ မည္သုိ႔ ပင္ျဖစ္ေစ၊ ယခုအခါတြင္ သူတုိ႔၏ မ်က္စိထဲ စိတ္ထဲ၌ ဒင္နီသည္ လူစြမ္းေကာင္းတစ္ဦး၊ နတ္သား တစ္ပါး ျဖစ္ေနခဲ့ေလၿပီ။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း အနည္းငယ္မွ် ၾကာေသာအခါ ထုိညက ဒင္နီတစ္ေယာက္တည္း ေသာက္သြားခဲ့သည့္ ၀ုိင္မွာ ဂါလန္သံုးဆယ္တိတိ ႐ွိသည္ဟု ေျပာ ေကာင္း ေျပာၾကေပလိမ့္မည္။

မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ထုိညက ပါတီပဲြတြင္ လူတုိင္းမူးၾကသည္၊ လူတုိင္းရမ္းၾကသည္။ ၾကမ္းၾကသည္၊ အား လံုးထဲ တြင္ ဒင္နီသည္ အမူးဆံုး အ႐ူးဆံုး အရမ္းဆံုး အၾကမ္းဆံုး။ ထုိညက မြန္ထေရးၿမိဳ႕ထဲ႐ွိ မီးသတ္ ကားမ်ားသည္ အေရးအခင္း ေပၚလာသည္ႏွင့္ ေတာ္တီလာဖလက္ ရပ္ကြက္သုိ႔ လာႏို္ငရန္ အသင့္ ျပင္ထားၾကသည္။ မီးသတ္သမား အားလံုးသည္ ယူနီေဖာင္းမ်ား အသင့္၀တ္ဆင္ၿပီး ေစာင့္ေနၾက သည္။
ညသည္ လ်င္ျမန္စြာ ကုန္ဆံုးသြားလ်က္ ႐ွိသည္။ ဒင္နီကေတာ့ ၾကမ္းဆဲရမ္းဆဲ။

ထုိညကအျဖစ္ကုိ ေျပာျပမည့္ သက္ေသအေျမာက္အျမား႐ွိသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ထုိသက္ေသမ်ား၏ စကားမွာ အတည္ယူရခက္သည္။ ဒင္နီ တစ္ေယာက္တည္း ၀ုိင္ဂါလန္ သံုးဆယ္တိတိ ေသာက္ပါသည္ ဟူေသာ ထြက္ခ်က္မ်ိဳးသည္ တရားဥပေဒ ႐ႈေထာင့္မွၾကည့္၍ ေခ်ဖ်က္လွ်င္ ၿပိဳပ်က္သြားဖြယ္ရာ အေၾကာင္း ႐ွိ ေန၏။ အမွန္ေတာ့ ထုိညက ထုိသက္ေသမ်ားကုိယ္တုိင္ ေဆာက္တည္ရာ မရႏို္င္ ေလာက္ေအာင္ မူး႐ူးေနၾကသည္ျဖစ္ရာ ထုိညက အျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ အမွန္အတုိင္း ေျပာႏိုင္ၾကသည္ဟု အတိအက် သတ္မွတ္ရန္ ခက္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ပါတီပဲြၿပီး၍ ရက္သတၱပတ္ ႏွစ္ပတ္သံုးပတ္ခန္႔မွ် ကုန္လြန္ သြားေသာအခါ ျဖစ္ရပ္အမွန္သည္ သူေျပာလူေျပာႏွင့္ အမွန္အတုိင္း ႐ုပ္လံုးေပၚလာသည္။

ထုိညက ဒင္နီသည္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေနသည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားသည္ ရဲရဲ ေတာက္ေနသည္။ သူ႔႐ုပ္သြင္မွာ တျခားလူေတြထက္ အဆမတန္ ႀကီးမားထြားက်ိဳင္းေသာ လူႀကီး တစ္ေယာက္ဟုပင္ ထင္ရသည္။ သူသည္ သူ႔အိမ္ခန္းထဲ၌ ရပ္ေနသည္။ သူ႔ညာဘက္လက္ထဲတြင္ ထင္း႐ွဴးသား စားပဲြေျခေထာက္ႀကီး တစ္ေခ်ာင္း ဆုပ္ကုိင္ထားၿပီး ကမၻာေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးအား စိန္ေခၚ လ်က္႐ွိ၏။

" ဘယ္သူမုိက္သလဲ၊ မုိက္တဲ့ေကာင္႐ွိလား " ဟု ေအာ္သည္။ " သတၱိ႐ွိတဲ့ေကာင္ အခုထြက္ခဲ့စမ္း"ဟု သံကုန္ေအာ္ဟစ္သည္။ အားလံုးက သူ႔ကုိ ေၾကာက္ေနၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ သူ႔လက္ထဲမွ ထင္း႐ွဴး သားတုတ္ႀကီး ကုိ ေၾကာက္သည္။ ဒင္နီကေတာ့ တုတ္ႀကီးကုိ ေ၀ွ႕လုိက္ ယမ္းလုိက္၊ အေကာ္ဒီယံမ်ား၏ အသံ သည္ ရပ္သြားသည္။ ကေနသူမ်ားလည္း ဆက္မကႏိုင္ေတာ့။
" သတၱိ႐ွိတဲ့ေကာင္ တစ္ေကာင္မွ မ႐ွိဘူးလားကြ" ဟု ဒင္နီက ထပ္ေအာ္ျပန္သည္။ " ငါနဲ႔ ခ်ရဲတဲ့ေကာင္ ဘယ္သူ မွ မ႐ွိေတာ့ဘူးလားကြ ေဟ" သုိ႔ေသာ္လည္း မည္သူမွ ထြက္မလာ။ ထုိအခါ ဒင္နီက အခ်ိဳးတစ္မ်ိဳး ေျပာင္းသြားသည္။ " ငါနဲ႔ ယွဥ္၀ံ့တဲ့ေကာင္ကုိ လုိက္႐ွာရေတာ့မွာေပါ့ကြာ" ဟု ဆုိကာ အိမ္အျပင္သုိ႔ ဒယီးဒယုိင္ျဖင့္ ထြက္သြားသည္။ မည္သူကမွ မတား၀ံ့သျဖင့္ သည္အတုိင္းရပ္၍ ၾကည့္ေနၾကသည္။

အိမ္အျပင္ဘက္မွ ဒင္နီ ၏ စိန္ေခၚသံမ်ားႏွင့္ တုတ္ေ၀ွ႕ယမ္းသံမ်ားကုိ အိမ္အတြင္းမွ လူမ်ားအားလံုး ၾကားေနၾက ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အိမ္ေနာက္ေဖးေခ်ာျ္ကမ္းပါးဆီမွ ဒင္နီကုိ ျပန္၍ စိန္ေခၚသံတစ္သံ ၾကား လုိက္ရသည္ ဟု ဆုိသည္။ ထုိစိန္ေခၚသံမွာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းသည္ဟုလည္း ေျပာၾက သည္။ ဒင္နီ က စိန္ေခၚသူထံ ေျပးသြားသည္ကုိလည္း သူတုိ႔အားလံုး ၾကားလုိက္ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဒင္နီ၏ ထိတ္လန္႔ တၾကား ေအာ္လုိက္သည့္ အသံႏွင့္ ေလးလံေသာ အရာ၀တၳဳတစ္ခု ေျမႀကီးေပၚက်သံ၊ ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္တိတ္ သြားသည္။

လူအားလံုး အံ့အားသင့္ကာ ၿငိမ္ေနၾကသည္။ ေနာက္ထပ္ ဘာသံၾကားရဦးမလဲဟု နားစြင့္ၾကသည္။ ဘာသံမွ မၾကားရ၊ ည သည္ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ပင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည္။ အခ်ိန္သည္ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ကုန္လာသည္။ အ႐ုဏ္ဦး အလင္းေရာင္သည္ ၀င္ေရာက္စျပဳၿပီ။

" တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ၿပီ" ဟု ပီလြန္က ေျပာကာ အျပင္သုိ႔ ေျပးထြက္သြားသည္။ ထုိအခါက်မွပင္ က်န္လူစုက သူ႔ေနာက္ မွ လုိက္သြားၾကသည္။ ဒင္နီ ၏ ေျခသံမ်ားကုိ ၾကားခဲ့ရေသာ အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္သုိ႔ သြားၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ဒင္နီ ကုိ အရိပ္အေယာင္ပင္ မျမင္ရ၊ ေခ်ာက္ကမ္းပါး အစြန္းသုိ႔ ေရာက္သြားၾကသည့္ အခ်ိန္ထိ ဒင္နီ႔ ကုိ မေတြ႕ရ။ လြန္ခဲ့ေသာ ေ႐ွးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ေရစီး ေၾကာင္းႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ဖူးဟန္ တူသည့္ ေအာက္ဘက္ အနိမ့္ပုိင္း ေခ်ာက္ကမ္းပါး ၾကမ္းျပင္ဆီသုိ႔သြားရာ လမ္းေကြ႕သုိ႔ ေရာက္သြား ၾကသည္။

ပီလြန္သည္ ထုိလမ္းအတုိင္း လုိက္ကာ ေအာက္ေျခသုိ႔ ဆင္း သည္။ က်န္လူမ်ားကလည္း သူ႔ေနာက္မွ လုိက္သြားၾကသည္။ ေခ်ာက္၏ ေအာက္ေျခတြင္ တစ္ကုိယ္ လံုး ေႂကြမြက်ိဳးပဲ့ၿပီး ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ကာ မ႐ႈမလွ ျဖစ္ေနေသာ ဒင္နီ ၏ အနီး၌ ရပ္ေနသည့္ ပီလြန္ ကုိေတြ႕ၾကရသည္။ ဒင္နီသည္ ေပေလးဆယ္ အျမင့္ မွ လိမ့္က်ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ပီလြန္မီးျခစ္ကုိ ျခစ္၍ ၾကည့္သည္။ " ငါကေတာ့ သူ မေသေသးဘူးလုိ႔ ထင္တယ္" ဟုေျပာသည္။ " ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္သြားပင့္ၾကကြာ၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ရာမြန္ကုိလည္း တစ္ခါတည္း ပင့္ခဲ့" ဟု ေအာ္သည္။

ပီလြန္႔ေနာက္မွ လုိက္လာသူမ်ားသည္ ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္ကုန္သည္။ ေနာက္ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔ အတြင္း တြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ဆရာ၀န္ေလးေယာက္သည္ အတင္း၀င္၍ အႏိႈးခံရၿပီး ပီဆာႏုိး တစ္စု၏ ဆဲြေခၚ လာျခင္း ကုိ ခံၾကရသည္။ ဆရာ၀န္မ်ားမွာ ဘာျဖစ္မွန္း သိၾကသည္မဟုတ္၊ အတင္းအဓမၼဆဲြထူၿပီး ဆဲြ ေခၚလာ၍သာ ပါလာၾကျခင္းျဖစ္၏။ သူတုိ႔ ေဆးအိတ္မ်ားကုိ အတင္းအဓမၼ လက္ထဲထုိးထည့္၍သာ ကုိင္လာၾကျခင္းျဖစ္၏။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ရာမြန္မွာလည္း ဆရာ၀န္မ်ားကဲ့သုိ႔ပင္ ျဖစ္သည္။

ပီဆာႏုိးတစ္စု၏ လက္ထဲတြင္ ဒ႐ြတ္သီထုိးပါ လာသည္။ သရဲႏွင္ေပးဖုိ႔လား၊ ေမြးစကေလးတစ္ဦး ေသေတာ့မည္ ဆဲဆဲ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ႏွစ္ျခင္းမဂၤလာအျမန္ဆံုးျပဳလုပ္ေပးဖုိ႔လား ဘာကုိမွ် မည္မည္ရရမသိ။ ထုိအခ်ိန္ တြင္ ပီလြန္၊ ပက္ဘလုိႏွင့္ ဂ်ီး ဆပ္စ္ေမရီယာတုိ႔သည္ ဒင္နီကုိ ေပြ႕ကာ ေခ်ာက္ထဲမွ တက္လာၾကၿပီး အိပ္ရာေပၚ တင္ေပးထားၿပီးၿပီ။ ဒင္နီ ၏ ပတ္ပတ္လည္တြင္ ဖေယာင္းတုိင္မ်ား ထြန္းထားၿပီးၿပီ။ ဒင္နီ ကေတာ့ အသက္ကုိ မွ်င္းမွ်င္း႐ွဴေနဆဲ။

ပထမဆံုး ဆရာ၀န္မ်ား ေရာက္လာၾကသည္။ သူတုိ႔သည္ အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ကာ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကုိ ဦးစားေပးရပါ့မလဲဟု စဥ္းစားၾကသည္။ ယင္းကဲ့သုိ႔ စဥ္းစားေန၍ အခ်ိန္ အနည္းငယ္ ၾကာသြားသျဖင့္ ေဘးမွ ရပ္ၾကည့္ေနသူမ်ားက မ်က္ေစာင္းတခဲခဲ အံတႀကိတ္ႀကိတ္ လုပ္ျခင္းကုိပင္ ခံၾကရသည္။ ဒင္နီ႔ ကုိ စစ္လုိက္ေဆးလုိက္ရသည့္အခ်ိန္မွာ ဘာမွ မၾကာလုိက္၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးရာမြန္ ဆုိက္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ဒင္နီကုိ စစ္ေဆးၿပီးေနၿပီ အိပ္ခန္းထဲတြင္ ပီလြန္၊ ပက္ဘလုိ၊ ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာ၊ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး၊ ဂၽြန္နီပြမ္ပြမ္၊ တီတုိးရပ္ဖ္၊ ပင္လယ္ဓားျပႏွင့္ သူ႔ေခြးမ်ားသည္ ဒင္နီ၏ အိပ္ရာေဘး ၌ ရပ္ေနၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔အားလံုးသည္ ဒင္နီ၏ မိသားစုပင္ မဟုတ္ပါလား။ အိပ္ခန္းတံခါး ကုိ ေသာ့ပိတ္ထားသည္။

အျပင္ဘက္ ခန္းမႀကီးထဲတြင္မူ ေတာ္တီလာဖလက္ ရပ္ကြက္တြင္းမွ လူမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။ အားလံုးၿငိမ္ ဆိတ္ကာ အေျဖကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္လ်က္႐ွိၾက၏။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးႏွင့္ ဆရာ၀န္မ်ားသည္ အခ်င္းခ်င္း ညွိႏိႈင္း တုိင္ပင္ ၾကသည္။ အိပ္ခန္းထဲမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးရာမြန္ ထြက္လာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ အေျပာင္းအလဲမ႐ွိ၊ ပကတိ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးစြာပင္ ႐ွိသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ႔ကုိ ျမင္လုိက္႐ံုမွ်ျဖင့္ မိန္းမမ်ားသည္ ၀မ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္ကာ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငုိေႂကြးၾကသည္။ ေယာက္်ားမ်ား၏ ေျခေထာက္မ်ားသည္ လႈပ္႐ွား လာၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အျပင္ဘက္႐ွိ အ႐ုဏ္အလင္းေရာင္ဆီသုိ႔ ထြက္သြားၾကသည္။ ဒင္နီ ၏ အိပ္ခန္းတံခါးက ပိတ္ၿမဲတုိင္း ပိတ္လ်က္။
-----------------------
ဆက္ရန္

.