မယဥ္ႏြယ္ သည္ အိမ္ဆီလာေနေသာ အရီးေလးကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ျပီး ကတုိက္ကရိုက္ တိုးတိုး ဆိုသည္။
''သန႔္ဇင္ ...နင္အရင္၀င္တဲ့ ေခြးတိုးေပါက္မရွိေတာ့ဘူး၊ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ''
''ကိစၥမရွိဘူး၊ အရင္သရက္ပင္ၾကီး ရွိေသးလား''
''ရွိေသးတယ္''
''သန္းေခါင္ေလာက္က် နင္ေစာင့္ေန၊ ငါၾကိဳးယူခဲ့မယ္ သစ္ကိုင္း ကို ေက်ာ္ျပီး ငါၾကိဳးပစ္မယ္၊ နင္က အထဲက သစ္ပင္တစ္ပင္ မွာ ခ်ည္ထား''
အရီးေလး သည္ အိမ္ေပၚေရာက္လာ ၍ မခ်ိဳမခ်ဥ္ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္တု႔ိအား ၾကည့္သည္။
မယဥ္ႏြယ္ သည္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖင့္ ''အရီးေလး ကၽြန္မျပန္ေတာ့္မယ္'' ဟု မေသမသပ္ ႏႈက္ဆက္ကာ အိမ္ေပၚ မွ ဆင္းေျပးသည္။
အရီးေလး က သူခ်ေပးခဲ့ေသာ လက္ဖက္ခြက္ကို ၾကည့္သည္။ လက္ဖက္ခြက္က အရာမယြင္း။
''ၾကည့္စမ္း လက္ဖက္ေတာင္ အရာမယြမ္းဘူး၊ လက္ဖက္ထက္ ေကာင္းတာေတြ႔ေနၾကတယ္ ဟုတ္လား''
''အရီးေလး ကလည္း ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ေတြ ေျပာေနျပန္ျပီ၊ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ စကားေကာင္းေနလို႔ပါ''
အရီးေလး သည္ ေမးေင့ါမ်က္ႏွာမဲ့၍ သူၾကားဖူးေသာ ေရွးဓာတ္ရွင္တစ္ခုမွ သီခ်င္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခနဲ႔သည္။
''စကားလက္ဆံု၊ ေျပာလုိ႔မကုန္ ခ်စ္ျခင္းပီယ ေလာကဤလူ႔ဘံု''
အရီးေလး ဆုိသကဲ့သို႔ ထုိည၌ စကားလက္ဆံု ေျပာ၍မကုန္ႏိုင္ခဲ့.... ''
ခ်ိန္းသည့္ ညက် မွ ျမိဳ႕မျငိမ္းေရးသကဲ့သုိ႔ ေငြလေရာင္သည္ လူတြင္က်ယ္လုပ္ကာ ထိန္ထိန္သာေန၏။ သစ္ပင္ရိပ္ ကိုသာ အားကိုးျပဳထားရေတာ့မည္ ျဖစ္၏။
ကၽြန္ေတာ္က ဘေထြး ႏွင့္ အတူ ဘေထြးစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ညေန၌ အတူ ပ်ားလိုက္ဖြပ္သည္။ အရက္ ေတာ့မူ ဘေထြး တိုက္တြန္းသည့္ၾကားမွ မေသာက္ေတာ့.....။
ဘေထြး ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ေကၽြးေသာ ယုန္သားဆီျပန္ ႏွင့္ ဆီးသီးမွည့္ေျခာက္ ခ်ဥ္ေရဟင္းတု႔ိျဖင့္ ညစာကို အားရေအာင္ စားျပီး ကိုဗိုလ္ေက်ာ္ရွိန္တုိ႔၏ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္တပ္ဖြဲ႕ရွံး၌ သြားအခ်ိန္ျဖန္းသည္။
ကိုဗိုလ္ေက်ာ္ရွိန္ မွာ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ ယူနီေဖာင္း၊ ဘယ္ကရထားမွန္းမသိေသာ ဂ်ပန္ဓားရွည္ၾကီး ႏွင့္ အလြန္ ခံ့ညား ေန၏။
သူက တစ္ညဦးလံုး သူတတ္သမွ် မွတ္သမွ် စစ္ပညာတိ႔ုကို ကၽြန္ေတာ္တု႔ိအား ျမိန္ေရရွက္ေရ ရွင္းျပ ေနသည္။
မီေခ်င္းတြားတက္နည္း၊ ဘဲ့နက္ထိုးနည္း၊ ညတိုက္ပြဲအေၾကာင္း၊ ျမိဳ႕တြင္တိုက္ပြဲ အေၾကာင္း၊ ေပ်ာက္က်ား စနစ္ စံလွသည္။ သူ႔စစ္ပညာ မ်ား အေၾကာင္း ေျပာရာမွ အခ်က္က်လ်ွင္ အားရပါးရ ဟစ္ေအာ္အမိန္႔ေပး ရွင္းလင္း ေျပာသည္။
''ဘယ္ေတာင္ပံတက္၊ ကာကြယ္ပစ္''
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အပ်င္းေျပခဲ့သည္။
ကိုဗိုလ္ငေက်ာ္ရွိန္ သည္ သူေျပာသမွ်ကို အားရပါးရ ေျပာၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း ေမးသည္။
''ငယ္ေလး မင္းဘာျပန္လာလုပ္တာလဲ''
''ရြာလြမ္း လုိ႔ေပါ့ဗ်ာ''
''တန္စမ္းပါ၊ မင္း မင့္ေကာင္မေလးလြမ္း လို႔ မဟုတ္လား''
''ဟာဗ်ာ ... ခင္ဗ်ားႀကီးကလဲ''
ကိုဗိုလ္ေက်ာ္ရွိန္ သည္ အားရပါးရ တဟားဟား ရယ္သည္။
''ငယ္ေလးေရ ... နင့္ေကာင္မေလး က တကယ္ေခ်ာတာ ...၊ နင့္ အဲဒါေလး ကို လက္လြတ္ မခံနဲ႔ ... ၾကားလား ..."
ကၽြန္ေတာ္ က မေျဖဘဲ ၿပံဳးေနသည္။
"ေအး ... မင္းက ၿပံဳးေန၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ဟိုေခြးမသားႀကီးလက္ ပါသြားဦးမယ္"
"ဘယ္ ေခြးမသားႀကီး လဲ"
"ဘယ္ေခြးမသားႀကီး ရမလဲ၊ ဦးဆံနီေပါ့၊ အခု သူက ၀န္ေထာက္ေတြ ဘာေတြေတာင္ ျဖစ္ေန ၿပီ၊ သူႀကီး အိမ္လည္း ခဏခဏလာတယ္"
"သူ႔ဘာသာ သူလာတာ ဘာျဖစ္သလဲ"
"ဟေကာင္ရ ...၊ ရိုးရိုးလာတာလို႔ ငါမထင္ဘူး၊ အခု သူ႔မိန္းမကလည္း ေသသြားၿပီ၊ မုဆိုးဖို၊ မယဥ္ႏြယ္ကို လာခ်ိန္ ေနတာေပါ့"
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။
ကိုဗိုလ္ငေက်ာ္ရွိန္ သည္ တစ္စုံတစ္ခုကို မေက်နပ္သည့္ဟန္ မ်က္ႏွာရႈံ႕တြသြားၿပီး ေျပာ၏။
"ငယ္ေလး ... မင္း ငါ့နာမည္ႀကီး မေခၚနဲ႔ေတာ့ကြာ"
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ယခုမွသတိရကာ အားနာပါးနာ ျဖစ္သြားသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ႏို႔ ဘယ္လိုေခၚရမလဲ"
"ငါ့နာမည္ က အခု ဗိုလ္ေက်ာ္ရွိန္ ကြ၊ မင္းကေတာ့ ဗိုလ္ထည့္မေခၚရင္ေနကြာ၊ ကိုေက်ာ္ရွိန္ဆို ေတာ္ပါၿပီ"
"ေအးဗ်ာ ... ကိုေက်ာ္ရွိန္၊ ဒါထက္ ခုနင္က ခင္ဗ်ားေျပာတာ တကယ္လား"
"တကယ္ေျပာတာေပါ့ ငယ္ေလးရာ၊ မင္း ... ဒီပုလိပ္ဆိုတဲ့ေကာင္ေတြ ဘယ္တုန္းက ေကာင္းဖူးလို႔လဲ"
"ဦးေလးထြႏ္းတို႔လို ပုလိပ္ေကာင္းေတြလည္း ရွိပါတယ္ဗ်ာ ..."
"ေအးေလ ထားပါေတာ့၊ ဒီ ဆံနီဆိုတဲ့ေကာင္က ဘယ္တုန္းက ေကာင္းဖူးလို႔လဲ"
ဒါေတာ့ မွန္သည္။
"ဒီေတာ့ ... ငါေျပာမယ္၊ ေကာင္မေလးကို လက္လြတ္မခံနဲ႔၊ မင္း အကူအညီလုိရင္ င့ါကိုေျပာ၊ ဒီနယ္မွာ နင့္အဘကလြဲၿပီး ငါ့ဆို အကုန္မီးေသတယ္"
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုေက်ာ္ရွိန္ကုိ ေက်းဇူးတင္မိသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ရြာ၌ ယံုၾကည္ အားကိုးစရာ လူတစ္ေယာက္ လုိေနသည္။ ကိုေက်ာ္ရွိန္သည္ အနည္းငယ္ေပါေသာ္လည္း ရုိးသား၍ သစၥာရွိသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ကိုေက်ာ္ရွိန္ကို မယဥ္ႏြယ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း အက်ဥ္းခ်ံဳး ေျပာျပသည္။ ယေန႔ည သူႀကီး အိမ္၀င္း သို႔ ကၽြန္ေတာ္၀င္မည့္ အေၾကာင္းလည္း ဖြင့္ဟ ၀န္ခံသည္။
ဤ၀န္ခံခ်က္ေၾကာင့္ အစစ အဆင္ေျပသြားသည္။ သူႀကီးၿခံ၀င္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္ကပ္ေသာအခါ ကိုေက်ာ္ရွိန္ ကိုယ္တိုင္ အေဖာ္ လုပ္လာသည္။
ကၽြန္ေတာ္ က အဆင္သင့္ယူလာေသာ ႀကိဳးထိပ္ ခဲလံုးခ်ည္၍ သရက္ကိုင္းကိုေက်ာ္ပစ္ၿပီး ႀကိဳးကို ေလွ်ာေအာင္ ေလွ်ာ့ခ်ေပးသည္။ တစ္ဖက္မွ ႀကိဳးစတင္းသြားသည္ေထာက္၍ မယဥ္ႏြယ္ အဆင္သင့္ ေစာင့္ေန မွန္း သိသာသည္။
ကိုေက်ာ္ရွိန္က "အစစ စိတ္ခ်ပါကြာ" ဟု ဆိုဟန္ ေခါင္းညိတ္ျပသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က ႀကိဳးစကို ဆြဲကာ သရက္ကိုင္း ေပၚ တြယ္တက္ခဲ့သည္။ သရက္ကိုင္းေပၚမွ ငုံ႔ၾကည့္ေသာအခါ ကိုေက်ာ္ရွိန္သည္ တာ၀န္ ေက်စြာ ႀကိဳးစကို ၿခံျပင္ ရွိ သစ္ျမစ္တစ္ခုေပၚ၌ ခ်ည္ေန၏။
ကိုေက်ာ္ရွိန္လက္ျပ မွ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ဖက္ႀကိဳး အတုိင္း ေလွ်ာခ်ကာ ၿခံတြင္းဆင္းခဲ့သည္။
ၿခံတြင္း ၌ လေရာင္ေၾကာင့္ ထိန္ေန၏။ သရက္ပင္ေအာက္တြင္မူ အရိပ္ေကာင္း၍ ေမွာင္ေနသည္။
အေမွာင္ ၌ ေဖြးေဖြးျဖူေသာ သ႑ာန္ေလးကို ေတြ႕ရသည္။
"မယဥ္ႏြယ္ ..."
မယဥ္ႏြယ္က မထူး။ ကၽြန္ေတာ္ အနားကပ္သြားေသာအခါ ကိုယ္ေလးမွာ ဆတ္ဆတ္တုန္ေန ရွာသည္။
"မယဥ္ႏြယ္ ေၾကာက္ေနသလား"
ကၽြန္ေတာ္ က ေလသံျဖင့္ေမးရင္း မယဥ္ႏြယ္အပါးသို႔ ကပ္သြားသည္။ မယဥ္ႏြယ္က ေျခတစ္လွမ္း ဆုတ္သြား၏။
"သန္႔ဇင္ ... နင္ေပးစရာရွိတာ ေပးေလ၊ ၿပီးေတာ့ ... ျပန္ေတာ့"
ကၽြန္ေတာ္ သည္ မယဥ္ႏြယ္ကို သနားသြားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရွ႕မတိုးေတာ့ဘဲ အဆင္သင့္ပါ လာေသာ စကၠဴေသတၱာေလး ကို လွမ္းေပးသည္။
"အဲဒါ ... ဘာေတြလဲ"
"ဖြင့္ၾကည့္ေလ မယဥ္ႏြယ္"
မယဥ္ႏြယ္ က ေခတၱေတြေ၀ေနၿပီးေနာက္ ေသတၱာေလးကို ဖြင့္ၾကည့္သည္။
"ဘာေတြလဲ ... ငါမျမင္ရဘူး"
"နည္းနည္း လေရာင္ေအာက္ ထြက္ၿပီး ၾကည့္ပါလား"
မယဥ္ႏြယ္သည္ လူမထြက္ဘဲ ေသတၱာေလးကိုသာ လေရာင္၌ ဖြင့္ၾကည့္သည္။
"ဟယ္ ... လက္ကိုင္ပု၀ါေလးေတြပါလား"
"ဟုတ္တယ္ မယဥ္ႏြယ္၊ အေရာင္စုံပဲ၊ တစ္ဒါဇင္ ငါ၀ယ္လာခဲ့တယ္"
"တစ္ဒါဇင္ေတာင္ ...၊ မမ်ားဘူးလား ..."
"မမ်ားပါဘူး မယဥ္ႏြယ္၊ သံုးထည္ကို နင့္လက္နဲ႔ နင့္နာမည္ပန္းထုိးၿပီး ငါ့ကိုျပန္ေပးေပါ့ ... ဟုတ္လား၊ ေနဦး အထဲမွာ ... ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္စမ္း"
’’မမ်ားဘူး မယဥ္ႏြယ္ ၊ သံုးထည္ကို နင့္လက္နဲ႔ နင့္နာမည္ပန္းထိုးျပီး င့ါကိုျပန္ေပးေပါ့… ဟုတ္လား၊ ေနဦးအထဲမွာ …ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္စမ္း’’
မယဥ္ႏြယ္က ေသတၱာတြင္း ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္သည္။
’’ေဟာဒါဘာေလးလဲဟင္၊ ရင္ထိုးေလး’’
သူ႔ဘာသူေမး သူ႔ဘာသာသူေျဖ၍ မယဥ္ႏြယ္သည္ ေက်ာက္စိမ္းရင္ထုိးေလးကို ၀မ္းသာအားရ ၾကည့္ေန သည္။
’’မယဥ္ႏြယ့္ဆြဲၾကိဳးေလး င့ါဆီမွာရွိတယ္ေလ၊ င့ါကိုယ္စား ဒီရင္ထိုးေလးကို နင္ယူထား ေစခ်င္လို႔ ငါလုပ္ခဲ့တာ…..’’
မယဥ္ႏြယ္သည္ လေရာင္၌ ၀င္း၀င္းလက္ေနေသာ ရင္ထုိးေလးကို တယုတယ ၾကည့္ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္ က ရင္ထိုးေလးကို မယဥ္ႏြယ္လက္မွယူျပီး သူ႔လက္၀ဲရင္အံု၀ယ္ ကိုင္ထုိးေပးသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ထိုစဥ္၌ အမွတ္မထင္ ျပဳမိျခင္းျဖစ္သည္။ အစိမ္းသက္သက္ မိန္းကေလးတစ္ ေယာက္အတြက္ မည္သို႔ ရွိမည္ကို မေတြးေခၚမိ။
ကၽြန္ေတာ္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ မယဥ္ႏြယ္သည္ အသက္ရွဴရပ္လ်က္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေငးၾကည့္ ေနရွာသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ ကလည္း အသက္ရွဴရပ္သြားမိသည္။ မည္မွ်ၾကာၾကာ အသက္ရွဴရပ္ ေနမွန္းမသိ။
ကၽြန္ေတာ္ ေလာက ကို သတိျပဳမိခ်ိန္၌ မယဥ္ႏြယ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္၌ တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႔ထားလ်က္ ရွိသည္။ မယဥ္ႏြယ္ကလည္း မရွန္း၊ မရွန္းသူကိုမွ ပိုတင္းေအာင္ ေပြ႔ထားမိ၏။ ရင္ခ်င္းအပ္မိ၍ အသက္ ရွဴျခင္း ကလည္း ေရာေနပါ၏။
စပါးၾကီးေျမြ အညွိဳံ႕ခံရသူ၏ အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ တြင္းမွ ေမာ့ေမာ့ ေကာ့ေကာ့ ရွိေနရွာသူ မယဥ္ႏြယ္မွာ စပါးၾကီးေျမြ အညွိံဳ႕ခံရသည့္ပမာ တူေနသည္။ စပါးၾကီးေျမြညွဳိ႕ရာ၌ သားေကာင္ သည္သာ မလႈပ္သာမရုန္းသာရွိသည္ ၾကားဖူးသည္။ ယခုမူ မယဥ္ႏြယ္သာမက ကၽြန္ေတာ္ပါ မရုန္းႏိုင္ မေရွာင္ႏိုင္….။
အမွန္မွာ မယဥ္ႏြယ္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ သံုးေတာင္၀တ္ စက္အကုန္ႏွင့္ သမုဒယ အဆိပ္ဟုန္ျပင္းသည့္ ခ်စ္ျခင္း ေျမြစပါးၾကီး၏ အညွိ႕ု၀ယ္ မတိမ္းဖယ္ႏိုင္ေအာင္ အမိခံေနရသည့္ သားေကာင္မ်ားသာတည္း။
လ၀န္း လည္း ေစာင္းသျဖင့္ သရက္ပင္ရိပ္လည္း ေျပာင္းခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ မယဥ္ႏြယ္က စံပယ္ရံုၾကီးတစ္ခုေဘး ေရာက္ေနၾကသည္။ စံပယ္ပန္းတုိ႔သည္ လေရာင္ ႏွင့္ျပိဳင္ ေဖြးေဖြးျဖဴေန၏။ ရနံ႔တို႔လည္း ေမႊးေမႊးၾကဴေနသည္။
လေရာင္၀ယ္ ရႊန္းလက္ေအးၾကည္ေသာ မယဥ္ႏြယ္၏ ပါးႏုႏုမွ စံပယ္ပန္းထက္ေမႊးေသာ ကိုယ္သင္းနံ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ နမ္းရွဴခဲ့ရပါ၏။
စကားလက္ဆံု ေျပာ၍လည္း မကုန္ပါ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ မကုန္ေသာစကားတို႔ကို ေျပာဖြယ္မလိုသည့္ ကမာၻဦး ဘံုသစ္ သို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ရပါသည္။
မဟာကပ္ကမာၻဦး၌ ျဗဟၺာတစ္ျဖစ္လဲ လူသားတု႔ိ ရွိခဲ့ဖူးသည္ ဆိုၾက၏။ ၾကယ္ေရာင္လ ေရာင္စံုေသာ တစ္ည၀ယ္ ကၠတၳိပုရိသ အဂၤါလကၡဏာတုိ႔ ထင္ရွားေလေသာ္… ကမာၻဦးသူ လူသားတုိ႔ကို မတူ ျခားေလေသာ ဇာတ္သေဘာ၀ သည္ မည္မွ်ဖမ္းစားေလသည္မသိ။
ေရွးယခင္က ဤရြာ၊ ဤျခံ ဤေျမေနရာ၌ မယဥ္ႏြယ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္အၾကိမ္ၾကိမ္ ေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုစဥ္က ဘ၀မာၻဦး မိုးေသာက္စ ႏွင္းမႈန္မႈန္ေၾကာင့္ ဘာသည္မွ် မသဲကြဲ၊ ဘာကိုမ်ွ သတိမျပဳမိ။
သဲကြဲ၍ သတိမူမိေသာ ၾကယ္ေတြလေတြစံုသည့္ ဤေႏြညက်ခါမွ မတူေသာ ဇာတ္သေဘာ၀သည္ မယဥ္ႏြယ္ ႏွင႔္ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ဖမ္းထားပါ၏။ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ ဖမ္းစားပါ၏။
ေၾကာက္မက္ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ေသာ ဤဖမ္းစားမႈသည္ပင္ မယဥ္ႏြယ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကမာၻဦး ဘံုသစ္ဆီ ပို႔ေဆာင္ ခဲ့သည္။
ေၾကာက္မက္လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ ပို႔ေဆာင္ခဲ့ပါ၏။
ဆက္ရန္
.
''သန႔္ဇင္ ...နင္အရင္၀င္တဲ့ ေခြးတိုးေပါက္မရွိေတာ့ဘူး၊ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ''
''ကိစၥမရွိဘူး၊ အရင္သရက္ပင္ၾကီး ရွိေသးလား''
''ရွိေသးတယ္''
''သန္းေခါင္ေလာက္က် နင္ေစာင့္ေန၊ ငါၾကိဳးယူခဲ့မယ္ သစ္ကိုင္း ကို ေက်ာ္ျပီး ငါၾကိဳးပစ္မယ္၊ နင္က အထဲက သစ္ပင္တစ္ပင္ မွာ ခ်ည္ထား''
အရီးေလး သည္ အိမ္ေပၚေရာက္လာ ၍ မခ်ိဳမခ်ဥ္ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္တု႔ိအား ၾကည့္သည္။
မယဥ္ႏြယ္ သည္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖင့္ ''အရီးေလး ကၽြန္မျပန္ေတာ့္မယ္'' ဟု မေသမသပ္ ႏႈက္ဆက္ကာ အိမ္ေပၚ မွ ဆင္းေျပးသည္။
အရီးေလး က သူခ်ေပးခဲ့ေသာ လက္ဖက္ခြက္ကို ၾကည့္သည္။ လက္ဖက္ခြက္က အရာမယြင္း။
''ၾကည့္စမ္း လက္ဖက္ေတာင္ အရာမယြမ္းဘူး၊ လက္ဖက္ထက္ ေကာင္းတာေတြ႔ေနၾကတယ္ ဟုတ္လား''
''အရီးေလး ကလည္း ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ေတြ ေျပာေနျပန္ျပီ၊ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ စကားေကာင္းေနလို႔ပါ''
အရီးေလး သည္ ေမးေင့ါမ်က္ႏွာမဲ့၍ သူၾကားဖူးေသာ ေရွးဓာတ္ရွင္တစ္ခုမွ သီခ်င္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခနဲ႔သည္။
''စကားလက္ဆံု၊ ေျပာလုိ႔မကုန္ ခ်စ္ျခင္းပီယ ေလာကဤလူ႔ဘံု''
အရီးေလး ဆုိသကဲ့သို႔ ထုိည၌ စကားလက္ဆံု ေျပာ၍မကုန္ႏိုင္ခဲ့.... ''
ခ်ိန္းသည့္ ညက် မွ ျမိဳ႕မျငိမ္းေရးသကဲ့သုိ႔ ေငြလေရာင္သည္ လူတြင္က်ယ္လုပ္ကာ ထိန္ထိန္သာေန၏။ သစ္ပင္ရိပ္ ကိုသာ အားကိုးျပဳထားရေတာ့မည္ ျဖစ္၏။
ကၽြန္ေတာ္က ဘေထြး ႏွင့္ အတူ ဘေထြးစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ညေန၌ အတူ ပ်ားလိုက္ဖြပ္သည္။ အရက္ ေတာ့မူ ဘေထြး တိုက္တြန္းသည့္ၾကားမွ မေသာက္ေတာ့.....။
ဘေထြး ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ေကၽြးေသာ ယုန္သားဆီျပန္ ႏွင့္ ဆီးသီးမွည့္ေျခာက္ ခ်ဥ္ေရဟင္းတု႔ိျဖင့္ ညစာကို အားရေအာင္ စားျပီး ကိုဗိုလ္ေက်ာ္ရွိန္တုိ႔၏ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္တပ္ဖြဲ႕ရွံး၌ သြားအခ်ိန္ျဖန္းသည္။
ကိုဗိုလ္ေက်ာ္ရွိန္ မွာ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ ယူနီေဖာင္း၊ ဘယ္ကရထားမွန္းမသိေသာ ဂ်ပန္ဓားရွည္ၾကီး ႏွင့္ အလြန္ ခံ့ညား ေန၏။
သူက တစ္ညဦးလံုး သူတတ္သမွ် မွတ္သမွ် စစ္ပညာတိ႔ုကို ကၽြန္ေတာ္တု႔ိအား ျမိန္ေရရွက္ေရ ရွင္းျပ ေနသည္။
မီေခ်င္းတြားတက္နည္း၊ ဘဲ့နက္ထိုးနည္း၊ ညတိုက္ပြဲအေၾကာင္း၊ ျမိဳ႕တြင္တိုက္ပြဲ အေၾကာင္း၊ ေပ်ာက္က်ား စနစ္ စံလွသည္။ သူ႔စစ္ပညာ မ်ား အေၾကာင္း ေျပာရာမွ အခ်က္က်လ်ွင္ အားရပါးရ ဟစ္ေအာ္အမိန္႔ေပး ရွင္းလင္း ေျပာသည္။
''ဘယ္ေတာင္ပံတက္၊ ကာကြယ္ပစ္''
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အပ်င္းေျပခဲ့သည္။
ကိုဗိုလ္ငေက်ာ္ရွိန္ သည္ သူေျပာသမွ်ကို အားရပါးရ ေျပာၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း ေမးသည္။
''ငယ္ေလး မင္းဘာျပန္လာလုပ္တာလဲ''
''ရြာလြမ္း လုိ႔ေပါ့ဗ်ာ''
''တန္စမ္းပါ၊ မင္း မင့္ေကာင္မေလးလြမ္း လို႔ မဟုတ္လား''
''ဟာဗ်ာ ... ခင္ဗ်ားႀကီးကလဲ''
ကိုဗိုလ္ေက်ာ္ရွိန္ သည္ အားရပါးရ တဟားဟား ရယ္သည္။
''ငယ္ေလးေရ ... နင့္ေကာင္မေလး က တကယ္ေခ်ာတာ ...၊ နင့္ အဲဒါေလး ကို လက္လြတ္ မခံနဲ႔ ... ၾကားလား ..."
ကၽြန္ေတာ္ က မေျဖဘဲ ၿပံဳးေနသည္။
"ေအး ... မင္းက ၿပံဳးေန၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ဟိုေခြးမသားႀကီးလက္ ပါသြားဦးမယ္"
"ဘယ္ ေခြးမသားႀကီး လဲ"
"ဘယ္ေခြးမသားႀကီး ရမလဲ၊ ဦးဆံနီေပါ့၊ အခု သူက ၀န္ေထာက္ေတြ ဘာေတြေတာင္ ျဖစ္ေန ၿပီ၊ သူႀကီး အိမ္လည္း ခဏခဏလာတယ္"
"သူ႔ဘာသာ သူလာတာ ဘာျဖစ္သလဲ"
"ဟေကာင္ရ ...၊ ရိုးရိုးလာတာလို႔ ငါမထင္ဘူး၊ အခု သူ႔မိန္းမကလည္း ေသသြားၿပီ၊ မုဆိုးဖို၊ မယဥ္ႏြယ္ကို လာခ်ိန္ ေနတာေပါ့"
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။
ကိုဗိုလ္ငေက်ာ္ရွိန္ သည္ တစ္စုံတစ္ခုကို မေက်နပ္သည့္ဟန္ မ်က္ႏွာရႈံ႕တြသြားၿပီး ေျပာ၏။
"ငယ္ေလး ... မင္း ငါ့နာမည္ႀကီး မေခၚနဲ႔ေတာ့ကြာ"
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ယခုမွသတိရကာ အားနာပါးနာ ျဖစ္သြားသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ႏို႔ ဘယ္လိုေခၚရမလဲ"
"ငါ့နာမည္ က အခု ဗိုလ္ေက်ာ္ရွိန္ ကြ၊ မင္းကေတာ့ ဗိုလ္ထည့္မေခၚရင္ေနကြာ၊ ကိုေက်ာ္ရွိန္ဆို ေတာ္ပါၿပီ"
"ေအးဗ်ာ ... ကိုေက်ာ္ရွိန္၊ ဒါထက္ ခုနင္က ခင္ဗ်ားေျပာတာ တကယ္လား"
"တကယ္ေျပာတာေပါ့ ငယ္ေလးရာ၊ မင္း ... ဒီပုလိပ္ဆိုတဲ့ေကာင္ေတြ ဘယ္တုန္းက ေကာင္းဖူးလို႔လဲ"
"ဦးေလးထြႏ္းတို႔လို ပုလိပ္ေကာင္းေတြလည္း ရွိပါတယ္ဗ်ာ ..."
"ေအးေလ ထားပါေတာ့၊ ဒီ ဆံနီဆိုတဲ့ေကာင္က ဘယ္တုန္းက ေကာင္းဖူးလို႔လဲ"
ဒါေတာ့ မွန္သည္။
"ဒီေတာ့ ... ငါေျပာမယ္၊ ေကာင္မေလးကို လက္လြတ္မခံနဲ႔၊ မင္း အကူအညီလုိရင္ င့ါကိုေျပာ၊ ဒီနယ္မွာ နင့္အဘကလြဲၿပီး ငါ့ဆို အကုန္မီးေသတယ္"
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုေက်ာ္ရွိန္ကုိ ေက်းဇူးတင္မိသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ရြာ၌ ယံုၾကည္ အားကိုးစရာ လူတစ္ေယာက္ လုိေနသည္။ ကိုေက်ာ္ရွိန္သည္ အနည္းငယ္ေပါေသာ္လည္း ရုိးသား၍ သစၥာရွိသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ကိုေက်ာ္ရွိန္ကို မယဥ္ႏြယ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း အက်ဥ္းခ်ံဳး ေျပာျပသည္။ ယေန႔ည သူႀကီး အိမ္၀င္း သို႔ ကၽြန္ေတာ္၀င္မည့္ အေၾကာင္းလည္း ဖြင့္ဟ ၀န္ခံသည္။
ဤ၀န္ခံခ်က္ေၾကာင့္ အစစ အဆင္ေျပသြားသည္။ သူႀကီးၿခံ၀င္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္ကပ္ေသာအခါ ကိုေက်ာ္ရွိန္ ကိုယ္တိုင္ အေဖာ္ လုပ္လာသည္။
ကၽြန္ေတာ္ က အဆင္သင့္ယူလာေသာ ႀကိဳးထိပ္ ခဲလံုးခ်ည္၍ သရက္ကိုင္းကိုေက်ာ္ပစ္ၿပီး ႀကိဳးကို ေလွ်ာေအာင္ ေလွ်ာ့ခ်ေပးသည္။ တစ္ဖက္မွ ႀကိဳးစတင္းသြားသည္ေထာက္၍ မယဥ္ႏြယ္ အဆင္သင့္ ေစာင့္ေန မွန္း သိသာသည္။
ကိုေက်ာ္ရွိန္က "အစစ စိတ္ခ်ပါကြာ" ဟု ဆိုဟန္ ေခါင္းညိတ္ျပသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က ႀကိဳးစကို ဆြဲကာ သရက္ကိုင္း ေပၚ တြယ္တက္ခဲ့သည္။ သရက္ကိုင္းေပၚမွ ငုံ႔ၾကည့္ေသာအခါ ကိုေက်ာ္ရွိန္သည္ တာ၀န္ ေက်စြာ ႀကိဳးစကို ၿခံျပင္ ရွိ သစ္ျမစ္တစ္ခုေပၚ၌ ခ်ည္ေန၏။
ကိုေက်ာ္ရွိန္လက္ျပ မွ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ဖက္ႀကိဳး အတုိင္း ေလွ်ာခ်ကာ ၿခံတြင္းဆင္းခဲ့သည္။
ၿခံတြင္း ၌ လေရာင္ေၾကာင့္ ထိန္ေန၏။ သရက္ပင္ေအာက္တြင္မူ အရိပ္ေကာင္း၍ ေမွာင္ေနသည္။
အေမွာင္ ၌ ေဖြးေဖြးျဖူေသာ သ႑ာန္ေလးကို ေတြ႕ရသည္။
"မယဥ္ႏြယ္ ..."
မယဥ္ႏြယ္က မထူး။ ကၽြန္ေတာ္ အနားကပ္သြားေသာအခါ ကိုယ္ေလးမွာ ဆတ္ဆတ္တုန္ေန ရွာသည္။
"မယဥ္ႏြယ္ ေၾကာက္ေနသလား"
ကၽြန္ေတာ္ က ေလသံျဖင့္ေမးရင္း မယဥ္ႏြယ္အပါးသို႔ ကပ္သြားသည္။ မယဥ္ႏြယ္က ေျခတစ္လွမ္း ဆုတ္သြား၏။
"သန္႔ဇင္ ... နင္ေပးစရာရွိတာ ေပးေလ၊ ၿပီးေတာ့ ... ျပန္ေတာ့"
ကၽြန္ေတာ္ သည္ မယဥ္ႏြယ္ကို သနားသြားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရွ႕မတိုးေတာ့ဘဲ အဆင္သင့္ပါ လာေသာ စကၠဴေသတၱာေလး ကို လွမ္းေပးသည္။
"အဲဒါ ... ဘာေတြလဲ"
"ဖြင့္ၾကည့္ေလ မယဥ္ႏြယ္"
မယဥ္ႏြယ္ က ေခတၱေတြေ၀ေနၿပီးေနာက္ ေသတၱာေလးကို ဖြင့္ၾကည့္သည္။
"ဘာေတြလဲ ... ငါမျမင္ရဘူး"
"နည္းနည္း လေရာင္ေအာက္ ထြက္ၿပီး ၾကည့္ပါလား"
မယဥ္ႏြယ္သည္ လူမထြက္ဘဲ ေသတၱာေလးကိုသာ လေရာင္၌ ဖြင့္ၾကည့္သည္။
"ဟယ္ ... လက္ကိုင္ပု၀ါေလးေတြပါလား"
"ဟုတ္တယ္ မယဥ္ႏြယ္၊ အေရာင္စုံပဲ၊ တစ္ဒါဇင္ ငါ၀ယ္လာခဲ့တယ္"
"တစ္ဒါဇင္ေတာင္ ...၊ မမ်ားဘူးလား ..."
"မမ်ားပါဘူး မယဥ္ႏြယ္၊ သံုးထည္ကို နင့္လက္နဲ႔ နင့္နာမည္ပန္းထုိးၿပီး ငါ့ကိုျပန္ေပးေပါ့ ... ဟုတ္လား၊ ေနဦး အထဲမွာ ... ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္စမ္း"
’’မမ်ားဘူး မယဥ္ႏြယ္ ၊ သံုးထည္ကို နင့္လက္နဲ႔ နင့္နာမည္ပန္းထိုးျပီး င့ါကိုျပန္ေပးေပါ့… ဟုတ္လား၊ ေနဦးအထဲမွာ …ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္စမ္း’’
မယဥ္ႏြယ္က ေသတၱာတြင္း ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္သည္။
’’ေဟာဒါဘာေလးလဲဟင္၊ ရင္ထိုးေလး’’
သူ႔ဘာသူေမး သူ႔ဘာသာသူေျဖ၍ မယဥ္ႏြယ္သည္ ေက်ာက္စိမ္းရင္ထုိးေလးကို ၀မ္းသာအားရ ၾကည့္ေန သည္။
’’မယဥ္ႏြယ့္ဆြဲၾကိဳးေလး င့ါဆီမွာရွိတယ္ေလ၊ င့ါကိုယ္စား ဒီရင္ထိုးေလးကို နင္ယူထား ေစခ်င္လို႔ ငါလုပ္ခဲ့တာ…..’’
မယဥ္ႏြယ္သည္ လေရာင္၌ ၀င္း၀င္းလက္ေနေသာ ရင္ထုိးေလးကို တယုတယ ၾကည့္ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္ က ရင္ထိုးေလးကို မယဥ္ႏြယ္လက္မွယူျပီး သူ႔လက္၀ဲရင္အံု၀ယ္ ကိုင္ထုိးေပးသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ထိုစဥ္၌ အမွတ္မထင္ ျပဳမိျခင္းျဖစ္သည္။ အစိမ္းသက္သက္ မိန္းကေလးတစ္ ေယာက္အတြက္ မည္သို႔ ရွိမည္ကို မေတြးေခၚမိ။
ကၽြန္ေတာ္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ မယဥ္ႏြယ္သည္ အသက္ရွဴရပ္လ်က္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေငးၾကည့္ ေနရွာသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ ကလည္း အသက္ရွဴရပ္သြားမိသည္။ မည္မွ်ၾကာၾကာ အသက္ရွဴရပ္ ေနမွန္းမသိ။
ကၽြန္ေတာ္ ေလာက ကို သတိျပဳမိခ်ိန္၌ မယဥ္ႏြယ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္၌ တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႔ထားလ်က္ ရွိသည္။ မယဥ္ႏြယ္ကလည္း မရွန္း၊ မရွန္းသူကိုမွ ပိုတင္းေအာင္ ေပြ႔ထားမိ၏။ ရင္ခ်င္းအပ္မိ၍ အသက္ ရွဴျခင္း ကလည္း ေရာေနပါ၏။
စပါးၾကီးေျမြ အညွိဳံ႕ခံရသူ၏ အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ တြင္းမွ ေမာ့ေမာ့ ေကာ့ေကာ့ ရွိေနရွာသူ မယဥ္ႏြယ္မွာ စပါးၾကီးေျမြ အညွိံဳ႕ခံရသည့္ပမာ တူေနသည္။ စပါးၾကီးေျမြညွဳိ႕ရာ၌ သားေကာင္ သည္သာ မလႈပ္သာမရုန္းသာရွိသည္ ၾကားဖူးသည္။ ယခုမူ မယဥ္ႏြယ္သာမက ကၽြန္ေတာ္ပါ မရုန္းႏိုင္ မေရွာင္ႏိုင္….။
အမွန္မွာ မယဥ္ႏြယ္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ သံုးေတာင္၀တ္ စက္အကုန္ႏွင့္ သမုဒယ အဆိပ္ဟုန္ျပင္းသည့္ ခ်စ္ျခင္း ေျမြစပါးၾကီး၏ အညွိ႕ု၀ယ္ မတိမ္းဖယ္ႏိုင္ေအာင္ အမိခံေနရသည့္ သားေကာင္မ်ားသာတည္း။
လ၀န္း လည္း ေစာင္းသျဖင့္ သရက္ပင္ရိပ္လည္း ေျပာင္းခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ မယဥ္ႏြယ္က စံပယ္ရံုၾကီးတစ္ခုေဘး ေရာက္ေနၾကသည္။ စံပယ္ပန္းတုိ႔သည္ လေရာင္ ႏွင့္ျပိဳင္ ေဖြးေဖြးျဖဴေန၏။ ရနံ႔တို႔လည္း ေမႊးေမႊးၾကဴေနသည္။
လေရာင္၀ယ္ ရႊန္းလက္ေအးၾကည္ေသာ မယဥ္ႏြယ္၏ ပါးႏုႏုမွ စံပယ္ပန္းထက္ေမႊးေသာ ကိုယ္သင္းနံ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ နမ္းရွဴခဲ့ရပါ၏။
စကားလက္ဆံု ေျပာ၍လည္း မကုန္ပါ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ မကုန္ေသာစကားတို႔ကို ေျပာဖြယ္မလိုသည့္ ကမာၻဦး ဘံုသစ္ သို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ရပါသည္။
မဟာကပ္ကမာၻဦး၌ ျဗဟၺာတစ္ျဖစ္လဲ လူသားတု႔ိ ရွိခဲ့ဖူးသည္ ဆိုၾက၏။ ၾကယ္ေရာင္လ ေရာင္စံုေသာ တစ္ည၀ယ္ ကၠတၳိပုရိသ အဂၤါလကၡဏာတုိ႔ ထင္ရွားေလေသာ္… ကမာၻဦးသူ လူသားတုိ႔ကို မတူ ျခားေလေသာ ဇာတ္သေဘာ၀ သည္ မည္မွ်ဖမ္းစားေလသည္မသိ။
ေရွးယခင္က ဤရြာ၊ ဤျခံ ဤေျမေနရာ၌ မယဥ္ႏြယ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္အၾကိမ္ၾကိမ္ ေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုစဥ္က ဘ၀မာၻဦး မိုးေသာက္စ ႏွင္းမႈန္မႈန္ေၾကာင့္ ဘာသည္မွ် မသဲကြဲ၊ ဘာကိုမ်ွ သတိမျပဳမိ။
သဲကြဲ၍ သတိမူမိေသာ ၾကယ္ေတြလေတြစံုသည့္ ဤေႏြညက်ခါမွ မတူေသာ ဇာတ္သေဘာ၀သည္ မယဥ္ႏြယ္ ႏွင႔္ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ဖမ္းထားပါ၏။ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ ဖမ္းစားပါ၏။
ေၾကာက္မက္ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ေသာ ဤဖမ္းစားမႈသည္ပင္ မယဥ္ႏြယ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကမာၻဦး ဘံုသစ္ဆီ ပို႔ေဆာင္ ခဲ့သည္။
ေၾကာက္မက္လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ ပို႔ေဆာင္ခဲ့ပါ၏။
ဆက္ရန္
.
1 comment:
ၾကယ္ရိပ္ လရိပ္ စပယ္ပင္ရိပ္ ... ၿပီးေတာ့ ခ်စ္သူရဲ႕ အရိပ္ ...
ေၾသာ္ ... ေခတ္အဆက္ဆက္ ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ိုးႏိုင္တဲ့ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ေသာ ဤဖမ္းစားမႈပါတကား ... ။
Post a Comment