တို႕ဘဝ တို႕ ကမၻာ အပိုင္း (၃၃)

၁၆
ဒင္နီ၏ ၀မ္းနည္းေၾကကဲြမႈမ်ားႏွင့္ ဒင္နီ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အနစ္နာခံ၍ ေပးေသာ ပါတီပဲြ

အိမ္မွ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ ေသာင္းက်န္းခ်င္တုိင္း ေသာင္းက်န္းကာ ရမ္းကားခ်င္တုိင္း ရမ္းကားၿပီး အိမ္သုိ႔ ျပန္ေရာက္လာေသာ ဒင္နီသည္ ေနာင္တတရားရပံုမေပၚေသာ္လည္း လူကေတာ့ ကုိယ္ေရာစိတ္ပါ အလြန္အမင္း ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနပံုရ၏။ သူ အျပင္ေလာကမွ ရခဲ့ေသာ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားမွာမူ ယခုအခ်ိန္ထိ သူ႔ စိတ္ထဲ တြင္ တစ္ရစ္ပတ္ပတ္ႏွင့္ ဆန္းသစ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ သုိ႔တစ္ေစလည္း ဒင္နီသည္ ယခင္ကလုိ ႐ႊင္လန္း တက္ႂကြမႈ မ႐ွေတာ့ေပ။ သူ၏ ေနပံုထုိင္ပံုမွာ ေတြေတြေငးေငး ျဖစ္ေနသည္ကမ်ား၏။ ဆင္၀င္၌ ထုိင္ေနရာမွ ထျခင္းသည္ အစာစားရန္ျဖစ္၏။ စားပဲြ၌ ထုိင္ေနရာမွ ထျခင္းသည္ အိပ္ရာ၀င္ရန္ျဖစ္၏။

သူ႔ေဘးပတ္ပတ္လည္တြင္ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာေနၾကေသာ္လည္း ေျပာဆုိေနၾကသမွ်ကုိ သူ နားေထာင္ ေနသည္မွ တစ္ပါး တစ္ခြန္းတေလ မွ ၀င္ေရာက္ ေျပာဆုိျခင္းမျပဳေခ်။ ေကာ္နယ္လီယာ႐ုဇ္ တစ္ေယာက္ ေယာက္်ား မ်ား ထည္လဲ ႏွင့္ လဲ၍ တဲြေနသည့္ အေၾကာင္းကုိ သူၾကားေသာ္လည္း ယခင္ကလုိ စိတ္လႈပ္႐ွား သည့္ အရိပ္လကၡဏာ မျပေခ်။
တစ္ည တြင္ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးသည္ ဒင္နိ၏ အိပ္ရာေပၚတက္အိပ္သည္၊ ဒင္နီက ဘာမွမလုပ္ဘဲ ၾကည့္ ေနသျဖင့္ ပီလြန္ႏွင့္ ပက္ဘလုိတုိ႔က ေဘးမွ၀င္၍ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးကုိ ႐ုိက္ကာ ခုတင္ေပၚမွ ေမာင္းခ် ခဲ့ရသည္။

တစ္ညတြင္ ဆင္မီရက္စ္ပါး ဆုိသူသည္ ႏွစ္သစ္ကူးပဲြ က်င္းပသည္။ ၀ီစကီတစ္ဂါလန္ကုိ ေသာက္ၿပီး ႏြားမတစ္ေကာင္ကုိ သတ္၍ ခ်က္စားသည္။ ထုိျပစ္မႈအတြက္ ပုလိပ္က ဆင္မီရက္စ္ပါး ကုိဖမ္းၿပီး အခ်ဳပ္သုိ႔ပုိ႔ သည္။ ဤသတင္း ကုိ ပီလြန္တုိ႔ လူစုက ဒင္နီအနီး၌ ထုိင္၍ ေျပာဆုိ ေ၀ဖန္ၾကသည္။ ျငင္းၾကခံုၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ယခင္က ဤစကား၀ုိင္းမ်ိုးတြင္ စိတ္၀င္စားတတ္ေသာ ဒင္နီသည္ တစ္ခြန္းတေလမွ်ပင္ ၀င္ေရာက္ ေျပာဆုိျခင္းမျပဳေခ်။

အေနအထုိင္ အေျပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းလဲေနေသာ ဒင္နီကုိ ၾကည့္ကာ ပီလြန္တုိ႔လူစု စိတ္ပူစ ျပဳလာသည္။ " သူ သိပ္ကုိ ေျပာင္းလဲသြားတာပဲ" ဟု ပီလြန္က ေျပာသည္။ " အသက္ကလည္း ႀကီးလာၿပီမဟုတ္လား "
ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာ ကေတာ့ တစ္မ်ိဳးထင္သည္။ " သူ အျပင္ထြက္ၿပီးထင္ရာ ျမင္ရာေတြလုပ္ခဲ့တာ တနဂၤေႏြ သံုးပတ္ ေတာင္ ၾကာတာကြ၊ အဲဒီေတာ့ ေပ်ာ္စရာ ႐ႊင္စရာဆုိတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးေတြကုိ ၿငီးေငြ႕ေနပံုရတယ္" ဟု ဆုိသည္။

သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ အထီးက်န္စိတ္ျဖင့္ ၿငိမ္သက္ေနေသာ ဒင္နီကုိ ယခင္ကလုိ ျပန္ျဖစ္လာေအာင္ ႀကိဳးစား အားထုတ္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဒင္နီကေတာ့ မလႈပ္မေခ်ာက္။ မနက္ခင္း ဆင္၀င္ေအာက္၌ ထုိင္ၾက သည့္ အခါတုိင္း အားလံုးက ရယ္စရာအေကာင္းဆံုးေသာ ၀တၳဳပံုျပင္မ်ား ျဖစ္ရပ္မ်ားကုိ ေျပာျပသည္။ ေတာ္လီယာဖ လက္ရပ္ကြက္တြင္းမွ ခ်စ္ေရးခ်စ္ရာ ကိစၥမ်ားကုိ ေျပာၾကသည္။ ပီလြန္သည္ ရပ္ကြက္တြင္း မွ သတင္းမ်ိဳးစံုကုိ ေထာက္လွမ္းၿပီး အိမ္သုိ႔ သယ္ေဆာင္လာေလ့႐ွိသည္။ ၿပီးေတာ့ ဒင္နီ စိတ္၀င္စား လိမ့္မည္ဟု ယူဆရေသာ သတင္းမ်ားကုိ စီကာပတ္ကံုး ေဖာက္သည္ ျပန္ခ်သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဒင္နီ ၏ မ်က္လံုးမ်ားတြင္ စိတ္၀င္စား သည့္ အ၇ိပ္အေငြ႕ မျမင္ရ။ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနသည့္ လကၡဏာ မ်ားကုိသာ ေဖာ္ျပေနသည္။

" မင္း ၾကည့္ရတာ ေနမေကာင္းသလုိဘဲ" ဟု ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာက ေျပာသည္။ " မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ စိတ္ ညစ္စရာ တစ္ခုခု ႐ွိေနလုိ႔လား"
" ဟင့္အင္း မ႐ွီပါဘူး" ဟု ဒင္နီက ေျဖသည္။
ဒင္နီ သည္ သူ႔ေျခေထာက္မ်ားေပၚ၌ နားၿပီး တ႐ြ႐ြေလွ်ာက္သြားေနေသာ ယင္ေကာင္မ်ားကုိပင္ ေမာင္းျခင္း ေျခာက္ျခင္းမျပဳ။ တစ္ခါတစ္ရံ ႐ုိက္ျပန္ေတာ့လည္း စိတ္မပါ့တပါ။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ တက္ႂကြေသာ စိတ္မ်ား ႏွင့္ ရယ္ေမာသံမ်ားသည္ ဒင္နီ ၏ အိမ္အတြင္း၌ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားသည္။

ဒင္နီကုိ ၾကည့္ရသည္မွာ သနားစရာ ေကာင္းေနသည္။ ဟုိတုန္းကအလြန္ တက္ႂကြေနေသာဒင္နီ၊ ရန္ျဖစ္ၿပီ ေဟ့ဆုိလွ်င္ သူေ႐ွ႕ဆံုးက၊ အရက္ေသာက္ၾကၿပီဆုိလွ်င္လည္း ဘယ္လုိလူစားမ်ိဳးႏွင့္မဆုိ ေသာက္ႏုိင္သူ၊ အခ်စ္ေရးရာ ကိစၥမ်ားႏွင့္ႀကံဳလွ်င္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္မဆုတ္တတ္သူ၊ အခုက်ေတာ့ သူသည္ ဆင္၀င္၌ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ တဲြေလာင္းခ်၍ ေျခေထာက္မ်ားကုိပစ္၍ ဦးေခါင္းကုိ ခ်ိဳး၍ ေငးတိေငးေမာ ငုိင္တိ ငုိင္တုိင္၊ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားသည္ ဘာခံစားမႈကုိမွ မျပ။

" မင္း ဘယ္လုိျဖစ္ေနတာလဲ ဒင္နီရယ္၊ မင္းၾကည့္ရတာ ကမၻာႀကီးတည္စမွာ ပထမဆံုး လူျဖစ္လာရတဲ့ လူ တစ္ေယာက္လုိပါလား၊ ကမၻာႀကီး ပ်က္သုဥ္းသြားခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ နဲ႔ လည္း တူလွပါကလား၊ မင္း ဒီလုိေတာ့ မေနပါနဲ႔ကြာ၊ မင္းတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းအနားမွာ မင္းသူငယ္ ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိေနပါေသးတယ္။ သူတုိ႔က မင္းမ်က္ႏွာအရိပ္အကဲ ကုိ မ်က္ျခည္မျပတ္ ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ သခင္ရဲ႕ လႈပ္႐ွားမႈကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတဲ့ ေခြးေတြနဲ႔ဘာမွ မထူးပါဘူး။ မင္းပါး စပ္က ေပ်ာ္ျမဴးစရာ စကားေလးတစ္လံုးေလာက္သာ ၾကားလုိက္ရရင္၊ မင္းမ်က္ႏွာက ႐ႊင္လန္းတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ သာ ၾကည့္လုိက္ရင္ အားလံုး က ေဟာင္ဖုိ႔ အၿမီးႏွန္႔ဖုိ႔ အဆင္သင့္ပါကြာ"
တစ္ရက္တြင္ ပီလြန္သည္ ၀ုိင္အုိးကုိ ဒင္နီလက္တြင္းသုိ႔ ထည့္ေပးၿပီး " ကဲ ခ်ကြာ၊ မင္းေသာက္ႏိုင္ သေလာက္ ေသာက္လုိက္စမ္း" ဟု ေျပာသည္။

ဒင္နီက အုိးကုိကုိင္၍ ေမာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ ကုလားထုိင္တြင္ ျပန္၍ မွီကာ ၿငိမ္ဆိတ္ေနသည္။ စိတ္၏ ၿငိမ္းခ်မ္းရာ နယ္ေျမတြင္ ျပန္၍ အေျခစုိက္ရန္ အားထုတ္ေနသည့္ႏွယ္ ႐ွိသည္။
" မင္းမွာ ဒဏ္ရာ တစ္ခုခု ၇ထားသလားကြာ" ဟု ပီလြန္က ေမးသည္။
" မရပါဘူး" ဟု ဒင္နီက ေျဖသည္။

ပီလါန္သည္ ေနာက္ထပ္ ၀ုိင္တစ္ခြက္ ငွဲ႔ေပးသည္။ ဒင္နီ၏ မ်က္ႏွာကုိ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္ေနသည္။ ဒင္နီ၏ မ်က္ႏွာ သည္ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္ႏွင့္ ပါးေခ်ာင္နားေခ်ာင္မ်ား က်ေနသည္။ ဟုိယခင္က ဒင္နီ၏ အၾကည့္မ်ိဳး သည္ဖ်တ္ခနဲေပၚလာသလုိ ႐ွိသည္။ သူသည္ ယင္တစ္ေကာင္ကုိ လက္၀ါးႏွင့္ ႐ုိက္သတ္ လုိက္ ေလသည္။

ပီလြန္၏ မ်က္ႏ်ာတြင္ အၿပံဳးရိပ္၀င္လာသည္။ သူသည္ ပက္ဘလုိ၊ ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာ၊ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး၊ ပင္လယ္ ဓားျပ၊ ဂၽြန္နီပြမ္ပြမ္ႏွင့္ တီတုိးရပ္ဖ္ တုိ႔ကုိ စုလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္မွ ေခ်ာက္ထဲ သုိ႔ ေခၚ သြားသည္။ " ငါ ၀ုိင္လက္က်န္ ဒင္နီကုိ တုိက္ၾကည့္တယ္၊ ဟန္က်သြားသလုိပဲ။ အမွန္က ဒင္နီ မွာ လုိအပ္ေနတာ ၀ုိင္မ်ားမ်ားေသာက္ဖုိ႔ပဲ။ အဲဒီေတာ့ ငါတုိ႔ ေသာက္ပဲြေလးတစ္ပဲြ လုပ္ေပးႏိုင္ရင္ ေကာင္းမယ္ လုိ႔ ထင္တယ္၊ ၀ုိင္မ်ားမ်ား ဘယ္က ရႏုိင္မလဲ"
ထုိအခါ က်န္လူစု က ၀ုိင္မ်ားမ်ား ရႏုိင္မည့္ ေနရာႏွင့္ နည္းလမ္းကုိ စဥ္းစား ႀကံဆၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာ က ေျပာသည္။ " ခ်င္ကီးဆီမွာေတာ့ ငါးခဲြတဲ့ အလုပ္႐ွိတယ္၊ ငါးဗုိက္သြားခဲြရင္ လုပ္ခရမယ္၊ လုပ္ခရရင္ ၀ုိင္ရႏုိင္တာပဲ "

အားလံုး စဥ္းစားၾကသည္။ ဤနည္းမွလဲြ၍ အျခားနည္းမ႐ွိ။ " ေအးေလ ဒီအလုပ္ကုိ ငါတုိ႔ဘာေၾကာင့္ မလုပ္ ႏုိင္ရမွာလဲ" ဟု ေျပာၾကသည္။ " တစ္ရက္လုပ္ရင္ အလံုအေလာက္ ရႏိုင္ပါတယ္" ဟု ဆုိၾကသည္။
" ငါတုိ႔ လုပ္မယ္ကြာ" ဟု ပီလြန္က ဆံုးျဖတ္သည္။ " မနက္ျဖန္ ငါတို႔အားလံုး ခ်င္ကီး ဆီသြားၿပီး ငါး ဗုိက္ ခဲြမယ္၊ ညပိုင္းက်ေတာ့ ဒင္နီ အတြက္ ေသာက္ပဲြေလး လုပ္မယ္ "
ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ ဒင္နိအိပ္ရာမွႏုိးေသာအခါ တစ္အိမ္လံုး တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ေသြ႕လ်က္ေနသည္။ သူသည္ အိပ္ရာမွထကာ လူသူ ကင္းမဲ့ေနေသာ အခန္းမ်ားကုိ ေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဒင္နီ သည္ ျပႆနာ တစ္ရပ္ေတြ႕လာလွ်င္ ၾကာၾကာစဥ္းစားေနတတ္သူမဟုတ္။ သူသည္ တစ္အိမ္လံုး ၿငိမ္ဆိတ္ ေနသည့္ ကိစၥ ကုိ ျပႆနာတစ္ရပ္ဟု မယူဆေတာ့ဘဲ အိမ္ေ႐ွ႕ဆင္၀င္သုိ႔ ထြက္ထုိင္ေနသည္။

မၾကာခင္မ်ာပင္ သတင္းစကား တစ္ခုကုိ ၾကားလာရသည္။ ဒင္နီ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ခ်င္ကီးထံသြား၍ ငါးဗုိက္ခဲြ ေသာ အလုပ္လုပ္ေနၾကသည္ဟူေသာ သတင္းစကားျဖစ္၏။ ဤသတင္းသည္ ေတာ္တီလာဖလက္ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားမ်ားအဖုိ႔ အစုိးရအဖဲြ႕ တစ္ဖဲြ႕ကုိ ျဖဳတ္ခ်လုိက္သည္ ဟူေသာ သတင္းမ်ိဳး ႏွင့္ တစ္တန္းတည္းထား သည့္ သတင္းျဖစ္သည္။ လမ္းထဲတြင္လည္း ေျပာၾကသည္။ အိမ္ထဲ တြင္လည္း ေျပာၾကသည္။ မိန္းမမ်ားသည္ အိမ္ေနာက္ေဖး ၀င္းၿခံ၏ ဟုိဘက္သည္ဘက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္၍ ရပ္ကာ ဤသတင္း ကုိ အထူးအဆန္း သတင္း တစ္ပုဒ္အျဖစ္ ေျပာၾကသည္။ " ေအာင္မယ္ေလးေတာ့ အံ့ၾသစရာ ပါပဲ၊ ဒင္နီ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ခ်င္ကီးဆီသြား ၿပီး ငါးဗုိက္ခဲြတဲ့အလုပ္ လုပ္ေနၾကသတဲ့ "

တစ္မနက္ခင္းလံုး ဤသတင္းသည္ လူတုိင္း၏ ပါးစပ္ဖ်ား၌ ေရပန္းစားလ်က္႐ွိသည္။ ဘာေၾကာင့္ သူတုိ႔တစ္ ေတြ အခုလုိ လုပ္ၾကပါလိမ့္၊ အေၾကာင္းေတာ့ ႐ွိရမယ္၊ ထုိအေၾကာင္းသည္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ရမည့္အေၾကာင္း ျဖစ္ႏုိင္ စရာ႐ွိသည္။ တခ်ိဳ႕အေမမ်ားက သူတုိ႔ သားသမီးမ်ားကုိလႊတ္၍ ဟုတ္ မဟုတ္၊ မွန္ မမွန္ ေသခ်ာေအာင္ ၾကည့္ ခုိင္းသည္။ သူတုိ႔သားသမီးမ်ား ျပန္လာလွ်င္ သတင္းကုိ အတည္ျပဳႏိုင္ေတာ့မည္။ မၾကာခင္ သတင္းစံုေရာက္ လာသည္။

" ပက္ဘလုိရဲ႕ လက္ကုိ ငါးခဲြတဲ့ ဓား ထိသြားသတဲ့"
" ခ်င္ကီး က ပင္လယ္ဓားျပရဲ႕ ေခြးေတြကုိ ေျခနဲ႔ လုိက္ကန္လုိ႔တဲ့"
" ေခြးေတြ ျပန္ပုိ႔လုိက္ရတယ္"
ဤသတင္း ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အေလာင္းအစား လုပ္သူမ်ားက လုပ္ၾကသည္။ ဤမွ်ေလာက္ ထူးျခားသည့္ သတင္းသည္ မ႐ွိသေလာက္ ျဖစ္ေနသည္။ ထုိေန႔တစ္ေန႔လံုး ေကာ္နယ္လီယာ႐ုဇ္၏ သတင္းသည္ တိမ္ျမွဳပ္ သြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မြန္းတည့္အခ်ိန္ခန္႔တြင္ ေနာက္ထပ္တူးျခားေသာ သတင္းတစ္ပုဒ္ ထြက္လာျပန္ သည္။

" သူတုိ႔က ဒင္နီ႔ အတြက္ ပါတီပဲြႀကီး တစ္ခုလုပ္မလုိ႔တဲ့ "
" လူတုိင္းက သြားၾကမလုိ႔တဲ့ "
ဤသတင္းကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ေတာ္တီလာဖလက္ ရပ္ကြက္အတြင္း၌ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈမ်ား ျပဳလုပ္လာၾက သည္။ မစၥက္ေမာ္ေရး သည္ သူ႔ဓာတ္စက္ ကုိ ထုတ္၍ ဖုန္သုတ္သည္။ အက်ယ္ေလာင္ဆံုးေသာ အသံမ်ားထြက္ သည့္ ဓာတ္ျပားမ်ားကုိ ေ႐ြးသည္။ ေတာ္တိလာဖလက္ ရပ္ကြက္တြင္ မီးတုိင္မ်ားျဖင့္ တထိန္ထိန္ တညီးညီးျဖစ္ လာသည္။ ဒင္နိအတြက္ ပါတီ ေပးမည့္ လူမ်ားမွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ခုနစ္ေယာက္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒင္နီတြင္ မိတ္ေဆြ ခုနစ္ေယာက္မွ်သာ ႐ွိသည္ဟု ေျပာရမလုိ ျဖစ္ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သတင္း ၾကား႐ံုျဖင့္ လႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြ ျဖစ္ေန သူမ်ားက လူမ်ားစု။ မစၥက္ဆုိတုိသည္ သားလွီးဓားတစ္လက္ကုိင္၍ သူ႔ၾကက္ၿခံ ထဲ ဆင္းသြားသည္။ မစၥက္ပါ ဆုိခ်ီကုိကေတာ့ သၾကားတစ္အိတ္ ကုိ မုန္႔အုိးထဲ ေလာင္းထည့္ကာ မုန္႔လုပ္ ဖုိ႔ ျပင္ထားသည္။ မိန္းကေလးတစ္အုပ္သည္ မြန္ထေရးၿမိဳ႕ထဲမွ ၀ူးလ္၀တ္သ္ စတုိး သုိ႔ သြားကာ ေရာင္စံုစကၠဴ မ်ား ၀ယ္ၾကသည္။ ဂီတာႏွင့္ အေကာ္ဒီယံ အသံညွိသံမ်ားသည္ တစ္ရပ္ကြက္လံုးတြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ ေနသည္။

သတင္းမ်ား ထပ္ေရာက္လာျပန္သည္။ ပါတီပဲြကုိ လုပ္မည္။ သတင္းအတည္ျဖစ္သြားၿပီ၊ သူတုိ႔အေနျဖင့္ ပါတီပဲြ အတြက္ အနည္းဆံုး သံုးဆယ့္ေလးေဒၚလာသံုးမည္။ ၀ုိင္ဆယ့္ေလးဂါလန္ကေတာ့ အဆင္သင့္။
ေတာ္ရဲလီး သည္ အေရာင္းကိစၥျဖင့္ အလုပ္႐ႈပ္လ်က္႐ွိသည္။ လူတုိင္းက ဒင္နီ၏ အိမ္သုိ႔ ယူသြားဖုိ႔ ၀ုိင္တစ္ဂါလန္ စီ လာ၍ လာ၍ ၀ယ္ေနၾကသည္။ ေတာ္ရဲလီးကုိယ္တုိင္မွာလည္း လႈပ္႐ွားမႈ ပုိက္ကြန္တြင္ ၿငိတြယ္ လ်က္႐ွိသည္။ " ေဟ့ ငါတုိ႔လည္း ဒင္နီ႔အိမ္ကုိ သြားျဖစ္ခ်င္မွ သြားျဖစ္မွာ၊ သြားရင္ေတာ့ ငါ့မိတ္ေဆြ အတြက္ ၀ိုင္ ဂါလန္ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ယူသြားဦးမွပဲ" ဟု သူ႔မိန္းမကုိ ေျပာသည္။
မြန္းလဲြပုိင္း သည္ ကုန္လြန္သြားၿပီ။ တစ္ရပ္ကြက္လံုး ပုိ၍ လႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြ ျဖစ္လာသည္။

တစ္သက္လံုး ေခါက္၍ သိမ္းထားေသာ အ၀တ္အစားမ်ားကုိ အနံ႔အသက္ေပ်ာက္ရန္ ထုတ္လွန္းၾကသည္။ တစ္ရပ္ကြက္လံုး လႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြ ျဖစ္ေနခုိက္တြင္ ဒင္နီ၏ အေျခအေနမည္သုိ႔႐ွိပါသနည္း။ ဒင္နီသည္ အရည္ တစ္၀က္ ေပ်ာ္က်ေန သည့္လူတစ္ေယာက္သဖြယ္ သူ႔ေနရာတြင္ ေခြတီးေခြေခါက္ ထုိင္ေနသည္။ ေနေရာင္ျခည္ ေနရာေ႐ြ႕ကာမွပင္ သူ လႈပ္႐ွားသည္။ ရပ္ကြက္ထဲမွ လူမ်ားသည္ သူ႔အိမ္ၿခံ၀င္း တံခါးေ႐ွ႕မွ အစု လုိက္ အၿပံဳလုိက္ ျဖတ္သြားျဖတ္ လာလုပ္လ်က္႐ွိၾက၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဒင္နီ ကေတာ့ မလႈပ္မယွက္၊ ညေနေလးနာရီ ထုိးေသာအခါ သူသည္ ထုိင္ရာမွထၿပီး မြန္ထေရးၿမိဳ႕ဘက္သုိ႔ ထြက္သြားေလသည္။

အစားအစာမ်ား ေရာက္လာၾကသည္။ ထမင္းမ်ားႏွင့္ ၾကက္သားဟင္းအုိးမ်ား၊ ၿပီးေတာ့ ၀ုိင္မ်ား တစ္ဂါလန္ၿပီး တစ္ဂါလန္၊ ဂါလန္ေပါင္း အေျမာက္အျမား ေရာက္လာသည္။ မာတီနက္ဇ္သည္ သူကုိယ္တုိင္ စိမ္ၿပီး ေျမႀကီး ထဲ ျမွဳပ္ထားသည့္ အထူး၀ီစကီ အုိးကုိတူးကာ ဒင္နီ႔အိမ္သုိ႔ ယူလာသည္။

ညေန ငါးနာရီခဲြတြင္ ဒင္နိ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျပန္လာၾကသည္။ အလုပ္ပင္ပန္း၍ ႏြမ္းနယ္ေနၾကေသာ္လည္း သူတုိ႔ မွန္းေျခႏွင့္ ကုိက္သဖျင့္ အားလံုး ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔သည္ မီးေရာင္ျဖင့္ ထိန္ထိန္ညီးေနေသာ အိမ္ကုိ အေ၀းမွပင္ လွမ္းျမင္ေနရ၏။ အားလံုး၀မ္းသာအားရ ရယ္ၾကသည္။ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈမ်ားသည္ သူတုိ႔ ထံမွ ထြက္ေျပးၾကသည္။ သူတုိ႔သည္ ၀မ္းသာလြန္းသျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ားပင္ လည္လ်က္႐ွိေလသည္။

မာမာခ်ီပုိသည္ ဇလံုႀကီးတစ္လံုးကုိ တစ္ေယာက္တစ္ဖက္ မ၍သယ္လာေသာ သားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ဒင္နီ ၏ ၿခံ၀င္းထဲသုိ႔ ၀င္လာသည္။ လူခ်မ္းသာ လူ႔ကတ္ဖဲ့တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ေပၚလီကုိသည္ င႐ုတ္သီးမ်ားႏွင့္ ခ်က္ထားသည့္ အုိးတစ္လံုး တင္ထားေသာ မီးဖုိကုိ မ၍ ၀င္လာသည္။ ေအာ္သံမ်ား၊ သီခ်င္းဆုိသံမ်ား၊ မိန္းမ မ်ား၏ စကား ေျပာသံမ်ားႏွင့္ ကေလးမ်ား၏ ဆူသံပူသံ ငုိသံမ်ား။
ဆူသံ ပူသံ ေအာ္သံ ဟစ္သံမ်ားေၾကာင့္ မြန္ထေရးၿမိဳ႕မွ ပုလိပ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ " အုိး ... ပါတီပဲြ လုပ္မလုိ႔ ပါဗ်ာ၊ ၀ုိင္တစ္ခြက္တစ္ဖလား ေလာက္ပဲ ေမာ့ၾကမွာပါ၊ က်ဳပ္တုိ႔ ဘယ္သူ႕ကုိမွ မသတ္ ပါဘူး၊ စိတ္ခ်ပါ" ဟု ဆီးေျပာၾကသည္။

ဒင္နီတစ္ေယာက္ ဘယ္ဆိမ်ား ေရာက္ေနပါလိမ့္။ အလြန္ေအးေသာ အခုလုိ ညက်မွ ဒင္နီသည္ မီးခုိးတန္း တစ္တန္း လြင့္ေမ်ာေနသည့္ႏွယ္ မြန္ထေရးၿမိဳ႕တြင္း၌ ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားလ်က္႐ွိသည္။ သူသည္ စာ တုိက္ဘက္သြားသည္။ ဘူတာ႐ံုကုိလည္း ေရာက္သည္။ ဘယ္လ္ဗာေရးဒုိး လမ္းမႀကီးေဘးမ် ဘိလိယက္ခံု ကုိ လည္း ၀င္သည္။ သေဘၤာဆိပ္ ေဗာတံတားမ်ား ဘက္ကုိလည္း ေလွ်ာက္လုိက္ေသးသည္။ ဒင္နီ ဘာျဖစ္ေနပါ လိမ့္၊ ဘာေၾကာင့္ သူ အခုလုိ ေလွ်ာက္သြားေနရပါသနည္။ ဒင္နီကုိယ္တုိင္ပင္ သူ ဘာျဖစ္ေနမွန္း မသိ။

သူ႔ႏွလံုး သားသည္ သူအလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏုိးေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ အၿပီးအပုိင္ ခဲြခြာရေတာ့မည့္ အခ်ိန္ တြင္ ျဖစ္ေပၚလာတတ္သည့္ ခံစားမႈမ်ိဳး၀င္ကာ နာက်င္ကုိက္ခဲလ်က္႐ွိသည္။ အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ ေၾကကဲြ၀မ္းနည္းမႈကုိ ခံစားေနရသည္။ သူသည္ သူယခင္က စားေနက် စားေသာက္ဆုိင္ေ႐ွ႕မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့ သည္။ အနံ႔မ်ိဳးစံုကုိ ႐ွဴရပါ၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းမျဖစ္၊ သူသည္ နာမည္ႀကီး မဒမ္ဇူကာ၏ ဇိမ္နန္းေ႐ွမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သည္။ ျပတင္းေပါက္မ်ားမွ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ လုပ္ျပေနေသာ မိန္းကေလးမ်ားကုိ ငဲ့ေစာင္း၍ပင္ မၾကည့္၊ သူသည္ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္လာကာ ဆိပ္ခံေဗာတံတားဆီသုိ႔ ဆုိက္ေရာက္လာသည္။ သူသည္ တံတားသံတုိင္ေပါင္ကုိ မွီ၍ အလြန္႔အလြန္ နက္ေသာ ေရျပင္ကုိ စူးစုိက္၍ ၾကည့္ေနသည္။ သူသည္ လႈပ္႐ွားျခင္းမ႐ွိ။

အေမွာင္ရိပ္မ်ား က်လာသည့္အခါ ဒင္နီ၏ အိမ္မွလူမ်ားသည္ ဒင္နီ႔ အတြက္ စိတ္ပူလာၾကသည္။ သူ႔သူငယ္ ခ်င္းမ်ားသည္ ပါတီပဲြမွ ထြက္ၾကၿပီး မြန္ထေရးၿမိဳ႕ဘက္သုိ႔ ေလွ်ာက္သြားၾကသည္။ သူတုိ႔သည္ လမ္း၌ ေတြ႕သူမ်ားအား " ဒင္နီ႔ကုိ မေတြကလုိက္ၾကဘူးလား" ဟု စံုစမ္းၾကသည္။

ဆက္ရန္
.