ေလအဟုန္လွ်ပ္စီး နဲ႔ အျမင့္ခရီး ကုိ လွမ္းခဲ႔တယ္ အပိုင္း (၁)

ျဖစ္ရပ္မွန္

ေလအဟုန္လွ်ပ္စီး နဲ႔ အျမင့္ခရီးကုိလွမ္းခဲ႔တယ္

ဘာသာျပန္ - တင္ေမာင္ျမင္႔

ထုတ္ေ၀သူ၏အမွာစာ

ေငြေၾကးအင္အားႏွင့္ ပစၥည္းကိရိယာစသည္တို႔ ေပါၾကြယ္ေသာ ဖြံ႔ျဖဳိးျပီး ႏုိင္ငံၾကီ္းအခ်ဳိ႕ရွိ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ရြယ္ ေက်ာင္းသားလူငယ္အခ်ဳိ႕၏ အရြယ္ႏွင့္ မလုိက္ေသာ စြန္႔ဦးတီတြင္မႈမ်ားကို ၾကားရေသာအခါ ၀မ္းသာ ခ်ီးမြမ္း ၾကရသည္။ ဖြံျဖဳိးျပီးတုိ႔ကဲ့သို႔ ေပါၾကြယ္မႈမရွိေသာ ဖြံျဖဳိးဆဲႏုိင္္ငံမ်ားမွ ဆယ္ေက်ာ္သက္တို႔၏ တီတြင္မႈ မ်ား အေပၚတြင္မူ ၀မ္းသာခ်ီးမြမ္းၾကရုံတင္မက ခ်ဳိ႕ငဲ့သည့္ၾကရုံတင္မက ခ်ဳိ႕ငဲ့သည့္ၾကားမွ ထြင္ႏုိင္စြမ္း ရွိသည့္ အေပၚ အံ႔ၾသျခင္းမ်ားပါ ျဖစ္ၾကရသည္။

ဤစာအုပ္ဇာတ္လုိက္ ျဖစ္ေသာ ၀ီလ်ံကြမ္ဘာ ၏ အေၾကာင္းကုိ ဖတ္ရလွ်င္မူ ခ်ီးမြမ္း အံ့ၾသရုံတင္မဟုတ္၊ ရွာမွ ရွားေသာ အာဂလူငယ္ကေလးပါတကားဟု ရင္သတ္ရႈေမာ ျဖစ္ၾကရပါလိမ့္မည္။ လဲြမွားေသာ စီမံ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ၊ မဆင္မျခင္ သစ္ေတာ ခုတ္လဲွျခင္း၏ အက်ုဳိးဆက္ျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲငတ္မြတ္မႈ စသည့္ တို႔ေၾကာင့္ ကပ္ေဘး ႏွင့္ ၾကဳံခဲ့ရေသာ အာဖရိကတုိက္ မာလာ၀ီႏုိင္ငံသား ၀ီလ်ံကြမ္ဘာ သည္ ေက်ာင္းလခ မေပးႏုိင္၍ ေက်ာင္း မွ ထြက္ခဲ့ရေသာ္လည္း ေက်းရြာ စာၾကည့္တုိက္မွ စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ရႈ၍ ေလရဟတ္ တည္ေဆာက္ကာ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားထုတ္ယူျပီး ရြာကုိလင္းထိန္ ေစေသာအခ်ိန္တြင္ သူ၏အသက္မွာ၁၄ ႏွစ္ သာ ရွိေသးသည္။

ကြ်န္ေတာ္သည္ အာဂခ်ာတိတ္ကေလး ၀ီလ်ံကမ္ကြန္ဘာ ၏ အေၾကာင္း ကုိ ေဆာင္းပါးေရး၍ မဂၢဇင္း တစ္ေစာင္ တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးသည္။ သူ႔အေၾကာင္းကုိအက်ယ္သိလုိလွသည္ႏွင့္ ဆက္လက္ရွာေဖြရာ The Boy who Harnessed the Wind အမည္ ႏွင့္ စာအုပ္ ထုတ္ေ၀ထားေၾကာင္း သိရသည္။ ယင္းစာအုပ္ ကုိ စင္ကာပူ စာအုပ္ဆုိင္ၾကီးမ်ားတြင္ တစ္ဆုိင္၀င္ တစ္ဆုိင္ထြက္ ရွာေသာ္လည္း မေတြ႔သျဖင့္ amazon.com အြန္လုိင္း စာအုပ္ မွ မွာယူကာ ဖတ္ရႈရသည္။

လက္ထဲ သုိ႔ စာအုပ္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အစပုိင္း ႏွစ္ခန္း မွ် ျမည္းၾကည့္ျပီးသည့္ေနာက္ အထူးႏွစ္သက္လွ၍ လူငယ္မ်ား ကို အျမန္ဆုံး မွ်ေ၀ အသိေပးလိုလွရကား ျပီးစီးေအာင္ပင္ မဖတ္ေတာ့ဘဲ ဆရာဦးတင္ေမာင္ျမင့္ ထံသို႔ ဘာသာျပန္ေပးပါရန္ ေမတာၱရပ္ခံ တုိက္တြန္းခ်က္ျဖင့္ ပုိ႔ေပးလိုက္သည္။ ဆရာ ကလည္း ယင္းစာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီး သေဘာက်လွသျဖင့္ အားသြန္ခြန္စိုက္ ျပန္ဆုိေပးမႈ ေၾကင့္ ဤစာအုပ္ ျဖစ္ေပၚလာပါသည္။ ျမန္မာပရိသတ္ လက္သို႔ စာအုပ္ေကာင္းတစ္အုပ္ အျဖစ္ ေပးအပ္ႏိုင္ရန္ မူရင္းစာအုပ္ တြင္ မပါေသာ ေျမပံုႏွင့္ ဓာတ္ပံုမ်ားကိုပါ ႀကိဳးစား ရွာေဖြ ေဖာ္ျပ ထားပါသည္။

မာလာ၀ီ ႏိုင္ငံသား ဆယ္ေက်ာ္သက္ကေလး ၏ စြမ္းရည္ကို ေဖာ္က်ဴးေသာ ဤစာအုပ္ သည္ ျမန္မာ စာဖတ္ပရိသတ္ ႏွင့္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူမ်ားအတြက္ သုတ ရသ ႏွစ္ေထြကို ေပးစြမ္းမည့္ အျပင္ အခက္အခဲမ်ား ကို ေက်ာ္လႊား၍ စြန္႔ဦး တီထြင္လိုသူ အာဂ ျမန္မာလူငယ္မ်ား ေပၚထြန္းလာေရး ၌ အေထာက္အကူ ျဖစ္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။

ေက်ာ္ဦး
ပါရမီစာေပ

နိဒါန္း

အားလုံး ျပင္ဆင္ျပီးျပီ။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အေန နဲ႔ ဒီေျခအေနကုိ ေစာင့္ၾကည့္ဖုိ႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္ေလ။ ပင္ပန္းလြန္း လွပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ လက္ေမာင္းၾကြက္သားေတြ နာက်င္ကုိက္ခဲေနျပီ။ လက္အံေတြ ေသေနျပီ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္အလုပ္ ျပီးသြားျပီ။ စက္ပစၥည္းအစိတ္အပုိင္းေတြကုိ တုတ္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ပုိင္ပိုင္ ႏုိင္ႏုိင္ စဲြထားျပီးျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ေဆာက္ခဲ့တဲ့ေလရဟတ္ေမွ်ာ္စင္ စတီးေခ်ာင္း အတြန္႔အလိမ္ေတြ ၊ ပလတ္စတစ္ ပန္ကာ ရြက္ၾကီး ေတြ ေအာက္မွာ မလႈပ္မယွက္ ျငိမ္သက္ေနပါတယ္။ ၾကည့္ၾကစမ္းပါ။ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္မက္ ေတြ တကယ္ျဖစ္လာတဲ့ ေလရဟတ္ေမွ်ာ္စင္ ေလ။

ကြ်န္ေတာ္ ဆင္တဲ့စက္ လည္ပတ္ေတာ့မယ့္အေၾကာင္း ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ေတြဆီကုိ သတင္း ပ်ံ႕လြင့္ သြား ပါတယ္။ လူေတြ တဖဲြဖဲြ ေရာက္လာပါတယ္။ ရြာကုိ ေရာက္လာ တဲ့ ေစ်းသည္ေတြကုိ သူတုိ႔ေရာင္းကုန္ ပစၥည္းကေလး ေတြကုိ ထုပ္ပုိးျပီး လာၾကည့္ၾကပါတယ္။ ကားသမားေတြကလည္း သူတုိ႔ကားေတြ ကုိ လမ္းေပၚ ရပ္ခဲ့ျပီး ေလရဟတ္ ကုိ္ လာၾကည့္ပါတယ္။

သူတို႔အားလုံး ေတာင္ၾကားလမ္း အတိုင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကရတာပါ။ သစ္ပင္ရိပ္တစ္ခုမွာ စုေ၀းျပီး သူတို႔ တစ္ေတြ တီးတုိးတီးတုိး သဖန္းပုိး လုပ္ေနၾကပါတယ္။ သည္မ်က္ႏွာေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ဖူးတာေပါ့။ လေပါင္း မ်ားစြာ ကြ်န္ေတာ္ ကုိ သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ခဲ့ၾကတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ။ ခုအခ်ိန္ထိ သူတို႔ က်ိတ္ရယ္ ေနၾကတုံး။ သုိ႔ေသာ္ လူေတြက ထပ္ေရာက္လာေနဆဲ။ အင္းအခ်ိန္ေရာက္ျပီေပါ့။
ဘယ္ဘက္လက္ က ၀ါယာၾကဳိးပတ္ထားတဲ့ က်ဴပင္ေလးကုိ ကုိင္ျပီး ေမွ်ာ္စင္ ပထမ ေလွကားထစ္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ တက္လုိက္တယ္။ သစ္သားေခ်ာင္း က ကြ်န္ေတာ့္ကုိယ္အေလးခ်ိန္ေၾကာင့္ က်ဳိးက်ဳိးကြ်တ္ကြ်တ္ ျမည္သြားေတာ့ လူေတြ အသံတိတ္သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ထစ္ခ်င္း ခပ္ျဖည္းျဖည္း တက္လာခဲ့တယ္။

စိတ္ခ် လက္ခ် နဲ႔၊ ယုံၾကည္မႈ အျပည့္နဲ႔ေပါ့။ အေပၚေရာက္ေတာ့ လက္ရာခပၾ္ကမ္းၾကမ္း လုပ္ထားတဲ့ စက္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိုင္လုိက္တယ္။ စက္ရဲ႕ ပလတ္စတစ္္ လက္တန္းေတြက မီးေလာင္ထားလုိ႔ ညဳိမည္းေနတယ္။ သံထည္ ပစၥည္း ေတြကုိ ဘုတ္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ စုတ္ျပီး တခ်ဳိ႕ေတာ့ သံဂေဟ ေဆာ္ထားတယ္။ ေဆးသုတ္ ထားေပမယ့္ ေအာက္ က သံေခ်းမေျပာင္ေတာ့ ဘယ္ေဆးစဲြ မလဲ။ အကြက္ေတြ ထလုိ႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေလရဟတ္ေမွ်ာ္စင္ဟာ ယာခင္းစိမ္းစိမ္းေတြနဲ႔ ေနာက္ခံေတာင္တန္းညိဳ႕ညိဳ႕မွာ က်က္သေရ ရွိေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။

ေမွ်ာ္စင္နဲ႔ ေမွ်ာ္စင္ေပၚက စက္ကိရိယာပစၥည္းတစ္ခုတိုင္းမွာ ဇာတ္လမ္းကိုယ္စီရွိၾကပါတယ္။ အဲဒီ ဇာတ္လမ္း ကေလးေတြ ကို သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို တီးတိုးေျပာျပ ေနၾကသလုိပဲ။ ဒီပစၥည္းကေလးေတြက ေပ်ာက္ဆံုး သြားလိုက္၊ ျပန္ေတြ႕လုိက္နဲ႔ပဲ။ သူတို႔တစ္ခုခုစီမွာ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္စရာ ေတြလည္းပါရဲ႕။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အားလံုးစုစည္းမိၾကၿပီ။ ဒါေတြအားလံုး ေပါင္းစပ္ လုိက္တဲ့ အခါ စက္တစ္လံုး အသစ္တဖန္ ျပန္လည္ေမြးဖြားလာျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

စက္ထဲ က ထြက္က်ေနတဲ့ ၾကဳိးစကေလး ႏွစ္ပင္ဟာ ေလအေ၀့မွာ လႈပ္ရွားေဆာ့ကစားေနၾကတယ္။ သည္ႏွစ္ပင္ ကုိ ကြ်န္ေတာ္လက္ထဲ က ႏွစ္ပင္နဲ႔တစ္စစီ ပူးခ်ည္လုိက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အျမဲတမ္း စိတ္ကူးယဥ္ ခဲ့တဲ့ အဆင့္ ကုိ ေရာက္ခဲ့ပါျပီ။ ဟုိးေအာက္ဘက္ဆီမွာေတာ့ လူေတြ ကြ်တ္စီ ကြွ်တ္စီနဲ႕ေပါ့။
တစ္ေယာက္ ရဲ့ ေျပာသံ ကုိ ကြ်န္ေတာ္အေပၚက ၾကားလုိက္တယ္။

''ေဟ့---တိတ္တိတ္ေနၾကပါ။ ဒီေကာင္ေလး ဘယ္အထိ အရူးထမလဲ ေစာင့္ၾကည့္ၾကစမ္း''
ေလကျပင္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္၀တ္ထားတဲ့ တီရွပ္ တဖ်တ္ဖ်တ္ လႈပ္ခါသြားတယ္။ ေမွ်ာ္စင္ရဲ့ ေလွကားဆန္ ေတြကုိ ေလတုိးတဲ႔ အသံ က ေလခြ်န္သံ ေပါက္လာသည္။
အေပၚဆုံး အထစ္အထိ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္တက္လာခဲ့ျပီး ေလရဟတ္ ဘီးနဲ႕ သံစင္ ေပါင္ကုိ တဲြဖမ္းထားတဲ့ ၾကဳိးကုိ ေျဖေပးလုိက္တယ္ ေဟာ့ခ်က္ခ်င္း ေလရဟတ္ဘီး စလည္ျပီ။ ပထမေတာ့ တစ္ပတ္ခ်င္း။ ေနာက္ တျဖည္းျဖည္း ျမန္လာတယ္။ အရွိန္ျပင္းလာေတာ့ ေမွ်ာ္စင္ သိမ့္သိမ့္တုန္လာတယ္ ။ကြ်န္ေတာ္ဒူးေတြပါ တုန္လာျပီ။ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ ျမဲျမဲ ကုိင္ထားတယ္။

ဘုရား ဘုရား၊ လူပုံအလယ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ အရွက္မကဲြပါရေစနဲ႔။ လက္ထဲက ဆုိင္းၾကိဳးကုိ တင္းတင္းဆုပ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ စက္ကေလး တန္ခုိးျပခ်ိန္ ကုိ ရင္တမမ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။
ဟုိက္  လာျပီ၊ ေဟာဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္လက္၀ါးထဲမွာ အလင္းေရာင္ကေလး လက္လာတယ္။ ပထမေတာ့ မွိန္မွိန္ ကေလး ။ ခဏေနေတာ့ လင္းထိန္လာတယ္။
ေအာက္က လူေတြ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားၾကတယ္။ တခ်ဳိေတာ့ ၾကက္သီးေမြးညင္း ထေနၾကတယ္။ ကေလး ေတြ ေရွ႕တုိးလာၾကတယ္။

''ဟာ တကယ္ပါလား''
တစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံ။
''ဟုတ္တယ္ေဟ့ ေကာင္ေလး ေျပာတဲ့အတုိင္း ပါလား''ေနာက္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေထာက္ခံသံ။

ဆက္ရန္
.