ပဆစ္အိမ္ အပိုင္း (၂၄)

"သူသည္ ဟိုတယ္တစ္ခုခုတြင္ ေရာက္ေနပံုရသည္။ ေနာက္ပိုင္းမွ စကားေျပာသံေတြ ၾကားေနရ သည္။ ရယ္ေမာသံ ေတြ ေပၚလာသည္။ ဇြန္းသံ၊ ပန္းကန္သံ၊ ဖန္ခြက္သံ ေတြ ေ၀ေ၀စီစီ ျဖစ္ေနသည္။
"ကုိယ္ အေတာ္ မူးေနတယ္"
"ဇင္ လာႀကိဳေပး ရမလား"
"ဟင့္အင္း ကိုယ္မူးေနတာျမင္ရင္ ဇင္ မုန္းသြားမိလိမ့္မယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ သိပ္ ဂ်ီက်တတ္ ၾကတယ္  ဇင္ရဲ႕။ ကိုယ္အခု ဖုန္းဆက္တာက ဇင့္ကို သတိရလို႔။ ဒီမယ္ ဇင္ … ဇင့္ကို ကိုယ္ ခ်စ္တယ္။ သိပ္ကို ခ်စ္ပါတယ္ ကြယ္။ ဒါဘဲ ဇင္၊ မနက္ျဖန္မွ ေတြ႕ၾကမယ္ေနာ္"

ဒါပါပဲ။
ဒါႏွင့္ပဲ စကားေျပာခြက္ကို ခ်သြားသည္။
ဇင္သည္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ရိႈက္လိုက္မိသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ ေတြ႕ၾကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း စားေသာက္ဆိုင္တြင္ ျဖစ္သည္။ ညစာစားၾကဖို႔ လာခဲ့ ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သည္ကေန႔လည္း သူ အရက္အေတာ္မ်ားမ်ား ေသာက္သည္။ အရွိန္ရေနသည္။ သူ သည္မွ် အရက္ေသာက္ ေနျခင္းမွာ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ျဖစ္ပံုရသည္ကို ဇင္ ေတြးတတ္ လာသည္။
သူ စိတ္ညစ္ ေနသည္။

မေထြးႏိုင္ မအန္ႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။
ဤသည္မွာ ဇင္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္အျဖစ္မွတစ္ပါး အျခား မျဖစ္ႏိုင္။
ဇင္ ကိုယ္တုိင္သည္လည္း မေစာင့္ဆိုင္းႏိုင္ေတာ့။ လိပ္ခဲတည္းလည္း အေျခအေနကို သည္းမခံႏိုင္ ေတာ့။
ဇင္ စကားစ ရပါေတာ့သည္။

"ဒီမွာ ကိုယ္၊ ဇင္တို႔ ကေလးကစားသလို လုပ္ေနၾကလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး"
"ဘာကိုလဲ ဇင္"
"ဘာကို ရမွာလဲ၊ ဇင္တို႔ လက္ထပ္ဖို႔ကိစၥ အတြက္ပဲ။ ဇင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာမယ္။ ဇင္ အေပ်ာ္မယား အျဖစ္ မခံႏိုင္ဘူး။ အေျမႇာင္ အျဖစ္ မခံႏိုင္ဘူး။ ဒုတိယေနရာက မေနႏိုင္ဘူး။ အဲဒီလို ျဖစ္မယ့္ အစား ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္သာ သတ္ေသလိုက္မယ္သိလား"

"ျဖည္းျဖည္းေျပာပါ ဇင္၊ ဇင့္အေနနဲ႔ အားလံုးသိေအာင္ေတာင္ ေၾကျငာလိုက္ခ်င္တာ။ ကိုယ့္ဇနီးကို မေန႔က ဖြင့္ေျပာေတာ့မယ္ဆို"
"မေန႔က ကုိယ္ သိပ္မူးသြားခဲ့တယ္၊ မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေျပာမွာပါ"
ဇင္သည္ အေတာ္ႀကီး ေဒါသ ျဖစ္သြားသည္။ အသားသည္ပင္ ဆတ္ဆတ္တုန္ခ်င္လာသည္။

"ခုထိ ေျပာပါ့မယ္ အဆင့္ ပဲ ရွိေသးသလား။ ဒီမွာ ဇင့္ကို လက္ထပ္ခ်င္တယ္ဆိုတာက ကိုယ္ပါ။ ဇင့္ကို လက္ထပ္ ပါရေစလို႔ ေတာင္းဆိုတာက ကိုယ္ပါ။ ခုေတာ့ ဇင္ကလဲ လက္ထပ္ဖို႔ အခြင့္ေပးခဲ့ၿပီ၊ လက္ထပ္ ပါေတာ့ လို႔လဲ ေျပာေနၿပီ။ အေျခအေနက ေနာက္ဆုတ္လို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး ဆိုတာလဲ ကိုယ္အသိ။ ဇင့္ကို လိမ္ေန တာလား၊ လွည့္စားေနတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ကို သတၱိေၾကာင္ ေနတာလား။ အမွန္ေတာ့ ဒီကိစၥဟာ အခုေလာက္ ၾကာေနဖို႔ မေကာင္းဘူး၊ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာ ၿပီးရ မယ့္ ကိစၥပါ"
ဇင္သည္ ယခုလို ေတာင္းဆိုေနရသည့္ အျဖစ္ကိုပင္ နာၾကည္းလာမိသလို ရွိသည္။

"သိပ္ အစိုးရိမ္ႀကီး မေနစမ္းပါနဲ႔ ဇင္။ ကိုယ္က လူႀကီးလူေကာင္း တစ္ေယာက္ပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ ကတိ မဖ်က္ဘူး ဆိုတာ ယံု။
သူသည္ ဇင့္မ်က္ႏွာကို မၾကည့္။ ၀စၥကီ ဖန္ခြက္ထဲမွာ ေပါေလာေမ်ာေနသည့္ ေရခဲတံုးကေလးမ်ား ကို ေငးေနသည္။
သူ၏ ေအးေဆးေနပံုကို ျမင္ရေတာ့ ဇင္ ပို၍ ေဒါသျဖစ္ရသည္။
"ကုိယ္ မေျပာရဲရင္ ဇင့္အေနနဲ႔ စာလွမ္းေရးလိုက္ရမလား"
"ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေလာေနရတာလဲ ဇင္ရဲ႕"

"ဘာျဖစ္လုိ႔ ေလာေနရတာလဲ ဟုတ္လား။ ဇင့္ဘက္က ျပန္တြက္ၾကည့္၊ ဇင့္မွာ အသိုင္းအ၀န္းနဲ႔၊ အေပါင္းအသင္းနဲ႔။ ေဘးက ေျပာၾက ဆိုၾက ကဲ့ရဲ႕ၾကလြန္းလို႔ ဇင့္မွာ နားေတြ အူေနၿပီ၊ ဦးေႏွာက္ ေတြ ဆူေနၿပီ။ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ ကေလးကစားစရာ မဟုတ္ဘူး၊ ဘြာခတ္လို႔ မရဘူး၊ ကိုယ့္မွာ သတၱိမရွိဘူးဆိုရင္ ဇင့္မွာေတာ့ ရွိရေတာ့မယ္။ မနက္ျဖန္က်ရင္ စာေရးၿပီး ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္"
"ဇင္ကလဲကြယ္"
သူက စိတ္ပ်က္သလို ညည္းညဴလိုက္သည္။
၀စၥကီဖန္ခြက္ ကို ေကာက္ယူကာ ပါးစပ္မွာ ေတ့လိုက္သည္။

တစ္ဘက္က သည္မွ် ပူပူေလာင္ေလာင္ ျဖစ္ေနပါလ်က္ သူက ေအးေအးေဆးေဆး ရွိေနသည္ကို ေတြ႕ရေသာ အခါ ဇင္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့။
ဇင္သည္ ဖန္ခြက္ကို ပုတ္ခ်ပစ္လုိက္သည္။
ဖန္ခြက္ သည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ က်သြားသည္။
အစိတ္စိတ္ အျမြာျမြာ ကြဲသြားသည္။
အစေသာ္ သူသည္ ေၾကာင္ေနသည္။

ၿပီးလွ်င္ေတာ့ ဇင့္ကို ေဒါသလႊမ္းေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႔မ်က္၀န္းသည္ ေတာက္ေျပာင္ ေနၿပီး မ်က္ႏွာမွာ ေသြးေရာင္လႊမ္းတတ္ေနသည္။ မ်က္ႏွာရွိ အေၾကာစိုင္မ်ား တင္းမာေနသည္။
ဇင္ကလည္း သည္အတုိင္းပင္ ျဖစ္သည္။
သူ႔ကို တင္းမာစြာ ျပန္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
အေျခအေန သည္ ရုတ္ခ်ည္းမွာပင္ ေပါက္ကြဲေတာ့မတတ္ တင္းမာလာသည္။
ဇင္သည္ စိတ္ထဲမွ သူ႔ကို ေၾကာက္ေနေသာ္လည္း ဟန္ကိုယ္ဖို႔ဆုိသလို မ်က္ႏွာေပၚမွ တင္းမာမႈ မ်ားကို ေလွ်ာ့ခ် မပစ္ခဲ့။
ဆူဆူညံညံႏွင့္ ဖန္ခြက္ကြဲသံေၾကာင့္ စားပြဲထုိးက ေကာင္ကေလး ေျပး၀င္လာသည္။

"ဘာမွ  ျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ မေတာ္တဆ ဖန္ခြက္ က်ကြဲသြားတာပါ"
သူက ကာကြယ္စကား ကို စ၍ ဆိုသည္။
စားပြဲထုိး ေကာင္ကေလးက ဖန္ခြက္ကြဲမ်ားကို သိမ္းက်ံဳး ယူငင္သည္။ အခန္းအျပင္သို႔ လွည့္ထြက္ ၿပီး အေပါက္၀ သို႔ အေရာက္တြင္ ေနာက္မွ ေခၚသံေၾကာင္ ့ေျခလွမ္းတုံ႔သြားသည္။
"တယ္လီဖုန္း သံုး လို႔ ျဖစ္မလား"
"ျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ့"
"ဟုတ္ၿပီ"
သူသည္ အိတ္အတြင္းမွ စာရြက္အလြတ္ တစ္ခုကို ထုတ္ယူသည္။

ေဘာလ္ပြိဳင့္ျဖင့္ ဂဏန္းေျခာက္လံုးကို ေရးခ်လိုက္သည္။
ဇင္က သူ႔အျပဳအမူကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။
သူ၏ မ်က္ႏွာမွာ တင္းမာဆဲ ျဖစ္ေသာ္လည္း သည္တစ္ခါ တင္းမာမႈမွာ သိႏၷိဌာန္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း ဇင္ သေဘာေပါက္ မိသည္။
"ေကာင္းၿပီ ဇင္ ၿမိဳင့္ကို ဇင္ကိုယ္တုိင္ပဲ ေျပာမယ္ ဟုတ္လား။ ဒါကိုယ့္အိမ္ရဲ႕ တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ပဲ။ အခုခ်ိန္ ဆိုရင္ ၿမိဳင္ တယ္လီဖုန္းေဘးမွာ ရွိေနမွာပဲ"
ဇင္သည္ စာရြက္ျဖဴေပၚမွ ဂဏန္းေျခာက္လံုးကို ၾကည့္ကာ ငိုင္ေနသည္။
စိတ္ထဲမွာ အျပင္းထန္ဆံုး လႈပ္ရွားေနသည္ အမွန္ပင္။

"ဇင္ ေျပာတာ မွန္ပါတယ္၊ ၿမိဳင့္ကို ဖြင့္ေျပာဖို႔သတၱိ ကိုယ့္မွာ မရွိတာ အမွန္ပါပဲ။ ၿမိဳင္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး  ကိုယ္ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြ အနက္ အမွန္ေတြ ပါသလို မုသား တစ္ခ်ိဳ႕လဲ ပါခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ အိမ္ေထာင္ေရး ဘ၀ဟာ ေသေနခဲ့ၿပီ ဆိုတာေတာ့ အမွန္ပါ။ ညိဳမာ့ကို ေမြးဖြားေပးခဲ့ၿပီးကတည္းက သူ႔မွာ ႏွလံုးေရာဂါ ရွိေနတယ္ ဆိုတာ သိခဲ့ရတယ္။ သာယာမႈ ေပးႏိုင္စြမ္းမရွိတဲ့ အိမ္ေထာင္သည္ တစ္ေယာက္ အေန နဲ႔ သူဟာ ကိုယ္က ဘယ္ေန႔ကြာရွင္းခြင့္ေတာင္းမလဲဆိုတာကို တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေစာင့္ေနခဲ့ရရွာတယ္။ ၿမိဳင္ဟာ ကိုယ့္ဘ၀ ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပမယ့္ ကိုယ့္အေပၚ မေမာက္မာခဲ့ရွာ ပါဘူး။ ထဘီေရသီနား ခိုစားတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

ဒါကို ဇင့္ေရွ႕မွာ ကိုယ္ေျပာျပမိတာ ကေတာ့ စည္းရုံးေရး သက္သက္အတြက္ သာ ဆိုပါေတာ့၊ ကိုယ္ဟာ ငယ္ရြယ္ ပါေသးတယ္၊ က်န္းမာသန္စြမ္းပါေသးတယ္၊ အိမ္ေထာင္သုခ ရခ်င္ေသးတယ္။ ဇင့္ကို ကုိယ္ တကယ္ခ်စ္ပါတယ္၊ လက္ထပ္ခ်င္တယ္။ ဘ၀တစ္ခုကို ျပန္ၿပီး အစပ်ိဳးခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿမိဳင့္ကို ကိုယ္ သနားတယ္။ ၿမိဳင္ဟာ ေစာေစာက ေျပာသလို ကရုဏာသက္စရာ ေကာင္းတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ကုိယ့္ဘက္က ၀တၱရားေက်ခဲ့ၿပီလို႔ ေအာက္ေမ့ပါတယ္ ဇင္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ညိဳမာ့ ကို ေမြးဖြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ဆယ္ႏွစ္လံုးလံုး ကိုယ္သည္းခံေနခဲ့တယ္။ စည္းေစာင့္ခဲ့တယ္။ ဒါဆိုရင္ ၿမိဳင့္ဘက္ ကလဲ ေက်နပ္သင့္ေလာက္ၿပီလို႔ ထင္တယ္။ ကိုယ့္ကို ကြာေပးပါလို႔ေတာ့ ကိုယ့္ပါးစပ္က မေျပာရက္ ႏိုင္တာ အမွန္ပါ"
စကားအဆံုးအတြင္ ႏွစ္ေယာက္လံုး ၿငိမ္ေနၾကသည္။

တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနမိၾကသည္။
ဇင္၏ စိတ္ထဲမွာ ေတြေ၀သြားသည္။
ထုိင္းမိႈင္းသြားသလို ခံစားရသည္။
ေဒၚခင္ၿမိဳင္ ကို ကရုဏာမသက္ဘဲ မေနႏိုင္။ ဦးတင္ေမာင္သန္႔ကိုလည္း စာနာမိသည္။
သို႔ေပမယ့္ … ဇင္ ဘာလုပ္ရမလဲ။
ဇင္သည္ ေသေရးရွင္ေရးတမွ် အေရးႀကီးေသာ အဆံုးအျဖတ္ကို ျပဳရေပေတာ့မည္။
ဇင္သည္ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းၾကပ္စြာ ကိုက္လိုက္သည္။

ထုိင္ရာမွ ထရပ္လုိက္သည္။
စာရြက္ပိုင္းကေလးကို ေကာက္ယူလိုက္သည္။
ဇင္ တယ္လီဖုန္းရွိရာသို႔ လာေသာအခါ သူသည္ ေနာက္မွ လိုက္လာခဲ့သည္။ စာရြက္ပိုင္းတြင္ ပါေသာ နံပါတ္ေျခာက္လံုး ကို သိသိသာသာ တုန္ယင္ေနေသာလက္ျဖင့္ လွည့္လိုက္သည္။
ဦးတင္ေမာင္သန္႔ သည္ လည္ပတ္ေနေသာ ဒိုက္ကြက္ကို မ်က္ရည္အ၀ဲသားႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေန သည္။

ယခု ေတာ့လည္ ဇင္သည္ မိမိကုိယ္မိမိ ပဆစ္၀ိုင္း တစ္၀ိုင္းမွာ ပါ၀င္လာရၿပီဟု ထင္သည္။ အဓိက ယွဥ္ၿပိဳင္ ကစား ရမည့္ လက္ေရြးစင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။
ပထမတစ္ႀကိမ္တုန္းကေတာ့ ဇင္သည္ ေပါ့ေလ်ာ့ခဲ့သည္။ ၿပိဳင္ဘက္ကို အထင္ေသးခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လည္း ထို ပြဲ တြင္ ဇင္ မရႈမလွ အေရးနိမ့္ခဲ့သည္။
ယခုေတာ့ ေပါ့၍ မျဖစ္။
အထင္ေသး၍ မျဖစ္။
ဇင့္မွာ အရႈံးခံႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ၿပီ။

ပဆစ္၀ိုင္းမွာ ထုိင္မိမွေတာ့ ပဆစ္ကစားသူတို႔၏ ထံုး ကို ႏွလံုးမူရေတာ့မည္။
ပဆစ္ကစားနည္းဆုိသည္က အျခား ကစားနည္းေတြထက္ ရက္စက္သည္။ က်ားတစ္ေကာင္ဆံုး လ်င္ တစ္ၿမံဳ လံုး ဆံုးရႈံးရျခင္း ျဖစ္သည္။
"အထိုင္" အိမ္မွာ ၿမဲဖို႔ႏွင့္ "က်စ" မေထာင္မိေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္။
သည္ကစားနည္း၏ အဓိကမွာ အကြက္မ်ားမ်ား "ေျပး" ဖို႔ထက္ တစ္ဘက္က က်ားကို "သတ္" ဖို႔က အေရးႀကီး ဆံုး ျဖစ္သည္။
ကိုယ္က သတ္ႏိုင္ပါမွ။

မသတ္လွ်င္ေတာ့ ကိုယ္အေသ၊ ကိုယ္အရႈံး။
ပဆစ္၀ိုင္းမွာ …
သနား၍ မရ။
ညႇာ၍မရ။
ၾကင္နာ၍ မရ။
ကရုဏာထား၍ မရ။
ပဆစ္၀ိုင္း ေရာက္မွ ေတာ့ ပဆစ္ကစားသမား ၏ အသည္းႏွလံုး အတုိင္း က်င့္သံုးရေတာ့မည္။

သည္ေတာ့ ဇင္သည္ မိမိကုိယ္ထက္ မည္သူ႔ကိုမွ် ကရုဏာ မပြားႏိုင္ေတာ့ပါ။ ညႇာတာမေနႏိုင္ ေတာ့ပါ။ ေနာက္ဆုတ္ ၍ မရႏိုင္ေတာ့ပါ။
လက္ထဲမွ တယ္လီဖုန္းခြက္သည္ ရွိရင္းစြဲထက္ ေလးလံလာသည္ ထင္မိသည္။  ေလွ်ာထြက္သြား တတ္ေသာ အရာ အလား တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္။
တစ္ဘက္မွ စကားေျပာခြက္ကို ေကာက္ယူလိုက္ဟန္ႏွင့္ အသံေပၚလာသည္။
"ဟယ္လို x x x"
"ဟယ္လို x x x"
"ေဒၚခင္ေမၿမိဳင္ပါလား x x x"
"ကၽြန္မ x x x ကၽြန္မနာမည္ မသက္ဇင္ပါ။ x x x အစ္မႀကီးနဲ႔ တိုက္ရုိက္ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါ တယ္ x x x။ ကၽြန္မမွာ ေျပာစရာ စကားတစ္ခ်ိဳ႕ ရွိပါတယ္ x x x အစ္မႀကီး ရဲ႕ ခင္ပြန္း ဦးတင္ေမာင္သန္႔ နဲ႔ ပတ္သက္ လို႔ပါပဲ x x x သူ အခု ကၽြန္မနဲ႔အတူ ရွိေနပါတယ္ x x x သူကဘဲ တယ္လီဖုန္း အဆက္ခုိင္းတာပါ x x x မသက္ဇင္ သည္ အတန္ၾကာ ဆိုင္းသြားသည္။ ညည္းညဴ သလို၊ သက္ျပင္းရိႈက္သလို အသံအေနအထားႏွင့္ ေျပာလိုက္သည္။ "သူ … သူက အစ္မႀကီးကို ကြာရွင္းျပတ္စဲခ်င္ပါတယ္တဲ့ x x x ၿပီးရင္ ကၽြန္မ … နဲ႔ … လက္ထပ္ ခ်င္ ပါတယ္တဲ့ x x x"
 

"အပိုင္းႏွစ္ ေဒၚခင္ေမၿမိဳင္၏ ဆယ္စုႏွစ္မ်ား"

    ဓူ၀ံၾကယ္ ေျမမွာ ခေၾကြ
    ေကာင္းကင္မွာ ေနလေတြ ကြယ္ေစ
    ျမျမင့္မို ၿပိဳအက္ကာေၾကြ …
    ေသြကြယ္မယ္စိတ္၀ယ္မေသြ
    ခ်စ္တဲ့သူ အမူတုန္းကေလးက
    တိမ္စင္လနယ္ အလွၾကြယ္ရွာေပ
    ၾကာၾကာေန မရိုးတဲ့အျပင္
    ဆထမ္းပိုးတိုးတဲ့ အခ်စ္ေတြ
    ကမၻာေျမ သေခ်ၤလဲေတာင္
    မခြဲေပါင္ ေတာင္းဆုကိုေျခြ
    သက္ေ၀ … ခ်စ္မက္မေျပပါေလ …

ျပည္လွေဖ-ေမရွင္
(ေခတ္ေဟာင္းေတးပုဒ္)

တစ္စုံတစ္ေယာက္သည္ ျမစ္ကမ္းနား၌ ထုိင္ကာ ျမစ္အတြင္း စူးစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ ျမစ္အတြင္း စီးဆင္းသြားသည့္ အလ်င္မျပတ္ေသာ ေရစီးေၾကာင္းကို ျမင္္ရမည္။ အမိႈက္သရိုက္ႏွင့္ ေဗဒါမ်ား ေမ်ာပါ သြားသည္ကို ေတြ႕ရလိမ့္မည္။ သေဘၤာမွအစ ေလွသမၺာန္မ်ား စုန္ဆန္ ကူးခတ္ သြားသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရ လိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္ … ျမစ္ေရအလ်ဥ္သည္ ဘယ္ေနရာမွ အစပ်ိဳးကာ ဘယ္ေနရာတြင္ ျမစ္က်ဥ္းႏွင့္ ဆံုၿပီး၊ ဘယ္ ေနရာ မွာ ျမစ္ျပင္က်ယ္ကာ ဘယ္ေနရာမွာ လိႈင္းတံပိုးထခဲ့သည္ကိုမူ သိခ်င္မွ သိရေပလိမ့္ မည္။
အိမ္မႈကိစၥ ေတြ၊ လင္မႈသားမႈေတြႏွင့္ ရႈတ္ပြေနေသာ ၿမိဳင္တို႔လို အိမ္ေထာင္သည္ မိန္းမ တစ္ေယာက္ အဖို႔ မွာမူ ေခတ္ ကို ၾကည့္ျမင္ရာ၌ ျမစ္ကမ္းပါးမွေန၍ ျမစ္အတြင္း ထုိင္ၾကည့္ေနခဲ့ရ သည့္ သူလိုသာ ျဖစ္သည္။

ဆယ္စုႏွစ္မ်ားသည္ မိမိေရွ႕မွ ေမ်ာပါစီးဆင္းသြားသည့္ ေရအလ်ဥ္သာ ျဖစ္သည္။ မိမိအား ျဖတ္သန္း သြားၾက သည့္ အမွတ္မထင္ေသာ အရိပ္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။

ကၽြန္မ နာမည္ မသက္ဇင္ပါ x x x ကၽြန္မမွာ ေျပာစရာ စကား တစ္ခ်ိဳ႕ ရွိပါတယ္ x x x ဦးတင္ေမာင္သန္႔နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ပါပဲ x x x သူအခု ကၽြန္မနဲ႔ အတူရွိေနပါတယ္ x x x သူက အစ္မႀကီးကို ကြာရွင္းျပတ္စဲခ်င္ပါတယ္တဲ့ x x x ၿပီး … ကၽြန္မနဲ႔ လက္ထပ္ခ်င္ပါတယ္တဲ့ x x x
ယင္းစကားစုမ်ား ကို ေဒၚခင္ေမၿမိဳင္သည္ အိပ္မက္ထဲမွာ ၾကားလိုက္ရသည္ဟု ထင္သည္။
ခ်ိဳသာ ႏူးညံ့ေသာ မိန္းမသံတစ္ခု ျဖစ္ေသာ္လည္း နားမွာ ခါးသီးပူေလာင္သြားသည္ ထင္မိ၏။
တစ္ဘက္ မွ စကားေျပာခြက္ကို အလ်င္ခ်သြားသည္။ တယ္လီဖုန္းလိုင္းမွာ အသံ တိတ္သြားသည္။

"ဟယ္လို" ေခၚလိုက္မိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္ကသာ စကားဆက္ေျပာခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ စကားသံ မ်ား ကို မိမိ ၾကားႏိုင္စြမ္း ရွိလွမည္ မဟုတ္ေၾကာင္း သိေနသည္။
မီးခိုးေရာင္ တယ္လီဖုန္းခြက္ကို ၎၏ ပုခတ္ခ်ိတ္အေပၚသို႔ ျပန္ခ်ထားလိုက္သည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ မွန္းမသိ။ ၿမိဳင္ သည္ အစဥ္လို ေမွးမွိန္ေသာ အေရာင္မ်ားကို ႏွစ္ၿခိဳက္ေလ့ ရွိသည္။ မီးခိုးေရာင္ ကေတာ့ အႏွစ္ၿခိဳက္ဆံုး ေပါ့။ အျပာႏုႏုေတြ၊ ဖက္စိမ္းႏုႏု ေတြ၊ ခရမ္းႏုႏု ကေလးေတြ ဆင္ယင္ ေလ့ ရွိသည္။ အိမ္မွာ ခန္းဆီးေတြ၊ ဆိုဖာအဖံုး ေတြဆိုလွ်င္လည္း သည္အေရာင္ခ်ညး္။
တစ္ခ်ိဳ႕ ကေတာ့ ၿမိဳင္၏ အိမ္ အဆင္အယင္ကို အလြန္ႏွစ္ၿခိဳက္မိသည္ဟု ဆုိၾကသည္။
"ၿမိဳင့္အိမ္ထဲ ၀င္လုိက္ရင္ ေအးခ်မ္းသြားေတာ့တာပဲကြယ္" ခ်ီးက်ဴးသည္။

တစ္ခ်ိဳ႕အဖို႔ကေတာ့ တကယ္စိတ္ပါလက္ပါရွိ၍ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေျမႇာက္ပင့္ ေျပာျခင္း သာ ျဖစ္မည္။
သို႔ေသာ္ အားလံုးက တစ္ညီတစ္ညြတ္တည္း သတ္မွတ္ထားၾကသည္မွာေတာ့ ၿမိဳင္သည္ အိမ္ရွင္မေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္ဆိုျခင္းပင္။
ၿမိဳင္သည္ တစ္ပတ္ တြင္ ခန္းဆီးႏွင့္ ဆိုဖာဖံုးမ်ားကို သံုးႀကိမ္လဲေနက်။
အိမ္ၾကမ္းျပင္မ်ားသည္ ထာ၀စဥ္ ေျပာင္လက္ေနၿပီး သဲတစ္ပြင့္၊ အမိႈက္တစ္စ မျမင္ရတတ္ေပ။ ဧည့္ခန္း၊ အိပ္ခန္း၊ မီးဖိုခန္း စသည္တို႔တြင္ ပစၥည္းမ်ားကို ေနရာခ်ထားရာ၌ အစီအစဥ္ စနစ္တက် ရွိသည္။ သူ႔ေနရာ ႏွင့္ သူ ၾကည့္ေကာင္းလွသည္။

အလွစိုက္ ပန္းအိုးေတြမွာ အစဥ္လို ပန္းမ်ား ေ၀ေ၀ဆာဆာ ရွိေနတတ္သည္။ ပန္းအလွျပင္ ပညာ ကို တကူး တကန္႔ မသင္ယူခဲ့ေပမည့္လည္း လူေတြက ဂ်ပန္ ပန္းအလွျပင္ဆရာမ၏ လက္ရာမ်ား ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ ေျပာတတ္ ၾကသည္။
တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ၿမိဳင္တုိ႔ အသိမိတ္ေဆြမ်ားအား ထမင္း ဖိတ္ေကၽြးၾကသည္။ ၿမိဳင္၏ လက္ရာ ကို ခံတြင္း ေတြ႕ သြားၾကသည္သာ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ကိုကို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အရက္၀ိုင္း တြင္ ၿမိဳင္စီစဥ္ ေပးေသာ အျမည္း မ်ား မွာ လက္ရာေျမာက္လွသည္ဟု အဆို ရွိသည္။

"ခင္ဗ်ားဟာ တကယ့္ အိမ္ရွင္မေကာင္းတစ္ေယာက္ကို ရထားတာပဲ ဦးတင္ေမာင္သန္႔"
လူတို႔ အားက် ခ်ီးမြမ္းၾကသည္။
မွန္ပါသည္။ ၿမိဳင္သည္ အိမ္ရွင္မေကာင္းတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ အိမ္ႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ေနရ ေသာ မိန္းမ တစ္ေယာက္ သာ ျဖစ္ပါသည္။ ၿမိဳင္ဘ၀၊ ၿမိဳင့္ပတ္၀န္းက်င္သည္ အိမ္ပဲ ရွိသည္။
ၿမိဳင့္ တြင္ ခင္တြယ္စရာဟူ၍ အိမ္ပဲ ရွိေတာ့သည္ မဟုတ္လား။
သူတို႔ ၿမိဳင့္ကို အိမ္အျပင္ပ သုိ႔ ေခၚထုတ္မသြားၾကသည္မွာ ၾကာၿပီ။
ၿမိဳင္သည္ တစ္ခ်က္ ရိႈက္လိုက္ေလသည္။ လိမ့္ေလွ်ာက်လာသည့္ မ်က္ရည္ကို လက္ကိုင္ပ၀ါႏွင့္ တို႔ယူ လိုက္သည္။

အခ်ိန္က ရွစ္နာရီခြဲသာ ရွိေသးသည္။ အိမ္ေဖာ္မ်ားကို အနားေပးထားခဲ့ၿပီး ၿမိဳင္ကိုယ္တုိင္ကေတာ့ အိပ္္ရာထဲ သို႔ ေရာက္ေနရေပၿပီ။ တယ္လီဖုန္းကို ခုတင္ေခါင္းရင္း မီးအုပ္ေဆာင္းတင္သည့္ စားပြဲမွာ တင္ထားသည္။
ကိုကို႔ ထံမွျဖစ္ေစ၊ သမီး ထံမွျဖစ္ေစ တယ္လီဖုန္းေခၚခဲ့လွ်င္ အလြယ္တကူ ျပန္ထူးႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သည္။ သို႔မဟုတ္    ကိုကို အရက္မူးလြန္ၿပီး ကားခ်င္းတိုက္မိ မွာ၊ ကားေမွာက္ မွာ၊ ကလပ္ သို႔မဟုတ္ ဟိုတယ္ သို႔မဟုတ္ စားေသာက္ဆုိင္ ေတြမွာ ရန္ျဖစ္မွာ ကို သတင္းရႏိုင္ရန္ ျဖစ္သည္။
သို႔မဟုတ္ သမီးညိဳမာ အႏၱရာယ္ တစ္စုံတစ္ရာ ႏွင့္ ႀကံဳရမွာ၊ သူငယ္ခ်င္း အိမ္မွာပဲ အိပ္လုိက္ေတာ့ မယ္ ေျပာလာ မွာကို ေစာင့္နားေထာင္ဖုိ႔ ျဖစ္သည္။

သည္အေလ့အက်င့္ ကို ၿမိဳင္ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာကပင္ ရခဲ့သည္။ သည္တာ၀န္ ကို မႏွစ္ၿခိဳက္ပါ ဘဲလ်က္ အပ္ႏွင္း ခံထားရသည္။ ၿမိဳင့္အဖို႔ တစ္ျခားလုပ္စရာ မ်ားမ်ားစားစား ရွိလွသည္လည္း မဟုတ္ပါ။
အစ ကေတာ့ ၿမိဳင့္တြင္ ထမင္း၀ိုင္း မွာ လူစုံမွ ညစာစားတတ္ေသာ အေလ့အက်င့္ ရွိခဲ့သည္။ ယခု ေတာ့ ထမင္း၀ိုင္း တြင္ ကိုကိုႏွင့္ေရာ သမီးႏွင့္ပါ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္မိၾကသည္ပင္ ၾကာၿပီ။ ကိုကိုက အိမ္တြင္ စားေသာက္ေလ့ မရွိလွေပ။ မိတ္ေဆြ ေတြ အေပါင္းအသင္း ေတြ ႏွင့္ ဟိုတယ္ မွာသာ စားေလ့ရွိသည္။

သမီးညိဳမာကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ႀကံဳသလို စားသည္။
သည္ေတာ့ ၿမိဳင္သည္ ထမင္းကို ေစာေစာစား ျဖစ္သည္။ ဆရာ၀န္ က အဆာမခံရန္ တိုက္တြန္း ထားသည္။ ၿမိဳင္ ၏ ထမင္း၀ိုင္း သည္ ဟင္းအမယ္ အဘယ္မွ် စုံေစကာမူ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ကာ ေျခာက္ေသြ႕ေနၿမဲ ျဖစ္သည္။
ထမင္းစားၿပီး ပန္းၿခံထဲ ခဏတစ္ျဖဳတ္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း၊ ပန္းပင္ပန္းအိုးတို႔ကို အေညာင္းအညာ ေျပ ျပဳျပင္ ရင္း အေမွာင္သန္း လာေတာ့သည္။
ၿမိဳင္သည္ ဘုရားေဆာင္သို႔ ေရာက္လာသည္။ ေသာက္ေတာ္ေရခ်မ္း ကပ္သည္။ ဘုရားရွိခုိးသည္။ အမွ်အတန္း ေ၀သည္။

ဆက္ရန္
.