စိမ္းေနဦးမည္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ေျမ အပိုင္း (၁၆)

သည္္းဦးပန္းႏွင့္ မုိးမႈိပြင့္

ကုိျမင့္ဦးႏွင့္ ဆရာကုိအုန္းေဖတုိ႔ ထုိည၌ ေတြ႕ၾကသည္။ ဆရာ ကုိအုန္းေဖသည္ ကုိျမင့္ဦးကုိ ေပါက္ေခါင္းမွ တစ္ဆင့္ ရုိးႀကီး(ပဲခူးရုိးမ)ကုိ ျဖတ္၍ ေတာင္ငူဘက္သုိ႔ သြားရန္ စီစဥ္ေပးသည္။ ေတာင္ငူမွ တစ္ဆင့္ ရန္ကုန္ အေရာက္ သက္ဆုိင္ရာ အာရွလူငယ္အဖဲြ႕မ်ား၏ အကူအညီယူ၍ ကုိျမင့္ဦးသည္ သြားရန္ျဖစ္သည္။

ေနာက္တစ္ေန႕ နံနက္ေစာေစာ၌ ကုိျမင့္ဦးသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အားလုံးအား ႏႈတ္ဆက္၍ ဆရာတပည့္ မုဆုိး ႏွစ္ဦး ႏွင့္အတူေတာင္ႏွင့္ ေတာဆီ ထြက္သြားသည္။
ထုိေန႔ေန႔ခင္း၌ ဆရာသည္ ၿမဳိ႕တက္၍ မသန္းရွင္ကုိ ရြာသုိ႔ေခၚလာခဲ႔၏။ မသန္းရွင္မွာ ဦးျမင့္ဦး ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတုိင္း ေပါင္းတလည္ၿမဳိ႕မွ လူႀကီးတုိ႔က ေစာင့္ေရွာက္ထား သျဖင့္ ဂ်ပန္ရန္မွ ယာယီ လြတ္ခဲ႔သည္ ဆုိ၏။

ထုိေန႔ညက ရႈခင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္အေမ႕…..
မသန္းရွင္ သည္ ခါတုိင္းထက္ ပုိလွသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ခါတုိင္းထက္လည္း ပုိရွက္ေနသည္ ထင္၏။
အိမ္႕ေရွ႕ဧည့္ခန္း ၌ ဆရာ၊ မသန္းရွင္ႏွင့္ အလုိက္မသိေသာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေကာင္သာ ရွိသည္။
မသန္းရွင္ သည္ သူ႕မ်က္ေတာင္ေကာ့မ်ားကုိ စင္း၍မ်က္လႊာခ်နင္း သူ႔လက္ေခ်ာင္း ၀ါ၀ါ ၀င္း၀င္းကေလး မ်ားျဖင့္ ၾကမ္းျပင္ ကုိ ပြတ္ေနသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ဆရာကမႈ ေမးေၾကာမ်ားေထာင္ေအာင္ အံႀကိတ္ရင္း အခန္းတြင္း၌ ေခါက္တုံ႕ ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ဆရာ့ကုိၾကည့္လုိက္၊ မသန္းရွင္ကုိ ၾကည့္လုိက္ႏွင့္ ၿငိမ္ၿငိမ္ကုပ္ကုပ္ ထုိင္ ေနသည္။ မသန္းရွင္က တစ္ခ်ီတစ္ခ်ီ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္လွည္းရင္း ေအးခ်မ္းစြာ ျပဳံးျပျခင္းကုိ မႈ ျပဳသည္။
အတန္ၾကာမွ ဆရာသည္ မသန္းရွင္ေရွ႕၌ မားမားႀကီး ရပ္ေလသည္။ ဆရာ့အမူအရာမွာ ရည္းစား ေရွ႕၌ ရပ္ေသာ ခ်စ္သူႏွင့္မတူ။ တပည့္မတစ္ဦးကုိ စီရင္ခ်က္ခ်မည့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးႏွင့္ တူေနသည္။ 
‘‘မသန္းရွင္… နက္ျဖန္က် အက်ဥ္းခ်ဳံးၿပီး က်ဳပ္တုိ႔ လက္ထပ္ၾကမယ္ … နားလည္လား‘‘

မသန္းရွင္သည္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ စကားကုိ ၾကားရသျဖင့္ ေမာ္ၾကည့္သည္။ ခဏ၌ လွပေသာ  မသန္းရွင္၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ ၀မ္းသာျခင္းျဖင့္ ၀င္းလက္လာ၏။ နီရဲေသာ ပါး ကေလးမ်ားႏွင့္ ဆရာ့ကုိ မရဲတရဲေမးျပန္ေမးသည္။
‘‘ဆရာ တကယ္ေျပာတာလားဟင္‘‘
ဆရာ သည္ မသန္းရွင္အား စူုးစုိက္ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူတုိ႔မ်က္လုံးႏွစ္စုံကုိ ေခါက္တုံ႕လားလာ စုံစမ္း ၾကည့္မိသည္။

မသန္းရွင္၏ မ်က္လုံးမ်ား၌ မ်က္ရည္မ်ား ၀ဲေနသည္။ မ်က္လုံးကမူ ၿပဳံးရႊင္ေနပါ၏။ ေၾသာ္ … သူတို႔ မိန္းမ တုိ႔သည္။  ၿပဳံးရင္းလည္း မ်က္ရည္၀ဲတတ္ေလသည္ တကား…။
ဆရာ၏ တင္းမာေသာ မ်က္ႏွာႀကီးမွာလည္း ေလ်ာ့က်သြားသည္။ ဆရာ၏ မ်က္ႏွာသည္ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသမွ် အျမဲတင္းမာေလသည္။ ထုိေန႔မွာကဲ႔သုိ႔ တင္းမာျခင္းေလ်ာ့ေသာ မ်က္ႏွာကုိ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူး။ ယခုကဲ႔သုိ႔ မ်က္ႏွာထားေလ်ာ့ေသာအခါ  ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ သည္ ခံ့ညားသည္ အလြန္ေခ်ာေမာေလေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိသည္။
ဆရာသည္ ႏူးညံ့စြာ ၿပဳံး၍ ၾကင္နာစြာဆုိသည္။

‘‘က်ဳပ္တကယ္ေျပာတာပါ မသန္းရွင္ရယ္….၊ မနက္ျဖန္က် လက္ထပ္ၾကမယ္‘‘
မသန္းရွင္က ဆရာ့ေျခေထာက္ကုိဖက္၍ မ်က္ႏွာအပ္ကာ ဘာေၾကာင့္မသိ ရႈိက္ငုိ ေၾကြးသည္။
ဆရာ သည္ ဖခင္တစ္ဦး၏ ၾကင္နာမႈျဖင့္ မသန္းရွင္၏ ေခါင္းကေလးကုိ သူ႔လက္၀ါးႀကီးျဖင့္ အသာအယာ ပြတ္သပ္ ေန၏။
ထုိအခါ က်မွ အလုိက္မသိေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆုိင္းမဆန္ ဗုံမပါဘဲ အိမ္ေပၚမွ ေယာင္တိ ေယာင္ခ်ာႏွင့္ ဆင္း ထြက္ခဲ႔ရ၏။

ေနာက္တစ္ေန႔၌ ဆရာႏွင့္ မသန္းရွင္တုိ႔ လက္ထပ္ၾကသည္။ လက္ထပ္သည္ဆုိရာ၌ ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ ္မဟုတ္….။ ရြာရွိ သက္ႀကီး၀ါႀကီးမ်ားကုိဖိတ္၍ ကန္ေတာ႕ကာ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦးအား ပုဆုိးတန္းတင္ အၾကင္လင္မယား အျဖစ္ အသိမွတ္ျပဳရန္ ေတာင္းျပန္ျခင္းျဖစ္ သည္။
ထုိည၌ ကၽြန္ေတာ္အလြန္ေပ်ာ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ခ်စ္လွစြာေသာ ဆရာႏွင့္မမရွင္တုိ႔ လက္ထပ္ျခင္း ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ရသည္ကုိ တစ္စုံတစ္ေယာက္အား အားရပါးရေျပာ ျပခ်င္သည္။ ထုိတစ္စုံ တစ္ေယာက္ မွာ အျခားမဟုတ္။ မယဥ္ႏြယ္သာ ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ မယဥ္ႏြယ္တုိ႔ အိမ္ေရွ႕၌ ေယာင္ေပေယာင္ေပ လုပ္သည္။ မယဥ္ႏြယ္၏ အရိပ္အေယာင္ ကုိမွ် မေတြ႕ရ။ တုိက္ပုိင္ႀကီးကုိ ပုလင္းႏွင့္ရုိက္မည္ဟူ၍ ျပဳလုပ္ခဲ႔ေသာ ညေနမွ စ၍ သူႀကီးအိမ္ေရွ႕သုိ႔ ေရွ႕ရႈလာသည္။ ဘေထြးသည္ အားလပ္တုိင္း သူႀကီး၏ အလုပ္ကုိ ေစတနာ့၀န္ထမ္းလုပ္ေပးေလ႔ရွိေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ အစီရင္ခံခဲ႔ၿပီ။
ပထမကၽြန္ေတာ္သည္ ဘေထြးထံမွ အကူအညီေတာင္းမည္ဟု စဥ္းစားမိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ သူႀကီး ေၾကာက္ေသာ ဘေထြးထံမွ ကၽြန္ေတာ္ ဘာအမကူအညီမွ် မရရွိႏုိင္ ေၾကာင္း သတိရမိသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘေထြးကုိ အသံမျပဳဘဲ သစ္ပင္တစ္ပင္ႏွင့္ ကြယ္ေနလုိက္၏။ ဘေထြး၏ လွည္း က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လြန္သြားသည္။ ထုိအခါက်မွ ကၽြႏ္ေတာ္သည္ ဘေထြး၏ လွည္းေပၚအသာခုိတက္၍ ေကာက္ရုိးမ်ား ေအာက္၌ ကုိယ္ကုိလွ်ဳိးခါ ပုန္းကြယ္ေနလုိက္သည္။

ဘေထြးသည္ သူႀကီးၿခံတြင္းသုိ႔ အေႏွာက္အယွက္မရွိဘဲ ၀င္ခဲ႔သည္။ ျခံတစ္ေထာင့္၌ ဘေထြးက ေကာက္ရုိးမ်ားကုိ လွည္းေပၚမွ ဆဲြခ်ကာ ပုံသည္။
‘‘ဘေထြး…‘‘
‘‘ေအာင္မေလး…ေသာက္..ပလုပ္တုပ္၊ ဟာ…ဟယ္၊ လရွီး မင္းဘယ္ကပါလာတာလဲ‘‘
‘‘တုိးတုိးဗ်ာ ဘေထြး က်ဳပ္ မယဥ္ႏြယ္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လုိ႔ …ခင္ဗ်ား ေခၚေပးစမ္းပါ‘‘
‘‘လြန္လွခ်ီလား ကုိယ့္လူရာ၊ သူႀကီးသမီးကုိ မင္းကအခ်ိန္မေတာ္ ေတြ႕ခ်င္တယ္၊ ေသာက္က်ဳိးနဲကြာ မင္းက အင္မတန္ ရာဇ၀တ္အုိး တုန္နဲ႔ထုိးခ်င္တဲ႔အေကာင္‘‘
‘‘ဘေထြး မေခၚေပးခ်င္ေနေလ၊ က်ဳပ္ဘာက်ဳပ္ေခၚမယ္ တစ္…ႏွစ္…သုံး….မ‘‘

ဘေထြးသည္ ျပဴးျပဴးျပာျပာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ကုိ လွမ္းပိတ္သည္။
''ရွိၾကီးခိုးပါရဲ႕ ငါ့လူရာ၊ သူၾကီးၾကားရင္ ငါနားရင္းအုပ္ခံရလိမ့္မယ္''
''ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ား မယဥ္ႏြယ္ကို ေခၚေပးမလား''

''ငယ္ေလးရာ...မင္းငါ့ကို မသနားဘူးလား''
''ခင္ဗ်ားၾကီးေရာ...က်ဳပ္ကိုမသနားဘူးလား"
ဘေထြးသည္ သက္ျပင္းရႈိက္၍ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရံႈးေပးသည္။
"ေကာင္းပါၿပီ ေက်းဇူးရွင္ရာ ေကာက္ရိုးပံုေအာက္ထဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနခဲ့၊ ငါေခၚေပးပါ့မယ္၊ ေအာင္မယ္ ေလး...ကေလး ေရႊနီရာ၊ ဘိုးဒန္



ဘိုးဒန္အစား နင္ ငါ့ကိုသတ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္"
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘေထြးကို သနားသြားမိသည္။
"ဘေထြးရာ...ဒီေလာက္ေတာ့ မညည္းပါနဲ႕ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ဒီေလာက္ေၾကာက္ရင္ မေခၚပါနဲ႕ ေတာ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ျပန္မယ္..."
ဤသို႕ဆိုျပန္ေသာ္ ဘေထြးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ေမတၱာအျပည့္ျဖင့္ ျပန္ၾကည့္သည္။

"ငယ္ေလးရာ...မင္း သိပ္တတ္ႏိုင္တဲ့ေကာင္ကြာ၊ ကဲပါ ေကာက္ရိုးပံုထဲပုန္းေန၊ မင္း ေကာင္မေလး ငါေခၚ ခဲ့မယ္"
ဘေထြးက ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေကာက္ရိုးပံုထဲ ျပန္၀ပ္ေန၏။ ၀ပ္ေနစဥ္ စိတ္ ကူးေပါက္တိုင္း ထင္တာ လုပ္ခဲ့ မိေသာ္လည္း ေၾကာက္စိတ္မ်ား ၀င္လာသည္။
ေကာက္ရိုးပံုထဲ၌ ေစာင့္ေနရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အထင္ အလြန္ၾကာသည္။ ထို႕ေနာက္ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ေဖာ့နင္းလာေသာေျခသံကို ၾကားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေကာက္ရိုးမ်ား ကိုၿဖဲ၍ ၾကည့္မိ သည္။ မယဥ္ႏြယ္သည္ ဟိုဟိုသည္သည္ ရွာေနပံုရ၏။

"မယဥ္ႏြယ္...ငါ ဒီမွာ"
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေကာက္ရိုးပံုေအာက္မွ ေခါင္းျပဳ၍ျပရင္း တိုးတိုးအသံျပဳသည္။ မယဥ္ႏြယ္ က လွည့္ၾကည့္သည္။ ပထမေသာ္ မ်က္လံုးေလးမ်ားျပဴး၍ အံ့ၾသေနသည္။ ထို႕ေနာက္ ခ်စ္စဖြယ္ၿပံဳး၍ ကၽြန္ေတာ့္နားကပ္လာသည္။
"သန္႕ဇင္...နင္ ဘယ္လိုလုပ္ ၀င္လာတာလဲ၊ နင္...သိပ္ သတၱိေကာင္းတာပဲ"
"လြယ္လြယ္ေလး ပါဟာ၊ ေကာက္ရိုးလွည္းထဲ ၀င္အိပ္လိုက္ခဲ့တာ"
မယဥ္ႏြယ္ က ၿပံဳးလိုက္ျပန္သည္။

"နင္...ဉာဏ္လည္း သိပ္ေကာင္းတာပဲ"
ဤသို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၾကည္ႏူးေနခိုက္ က်ယ္စြာက်ယ္စြာျဖင့္ သူႀကီးအသံကို ၾကားရသည္။
"ေဟ့ေကာင္ေရႊလြန္း၊ မင္း မိုးခ်ဳပ္လွခ်ည္လား"
သူႀကီးအသံ သည္ ေကာက္ရိုးပံုအေနာက္မွ ေပၚလာ၏။

"မွန္ပါသူႀကီးမင္း၊ ေဟာဒီႏြားတစ္ေကာင္က ဂ်ိဳထိုးေနလို႕ တယ္...ေျပာရင္းဆုိရင္း ေကာက္ ရုိးေတြ ဆြဲစားေနျပန္ၿပီ၊ ဒီေလာက္ငတ္တဲ့ ႏြား၊ ေကာက္ရိုးပံုထဲ၀င္ဟာ...၀င္ဟာ...ၿပီးေတာ့ စားပိုးနင့္ေအာင္စား"
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘေထြးဆိုလိုသည္ကိုသိ၍ မယဥ္ႏြယ္၏ လက္ကေလးကို ဖမ္းဆြဲကာ ေကာက္ရိုးပံုထဲသြင္းသည္။ ႏွစ္ဦးသား တစ္ဦးကိုတစ္ဦးဖက္၍ ေကာက္ရိုးပံုမ်ားေအာက္၌ ၿငိမ္ေနၾကသည္။
သူႀကီးသည္ ေကာက္ရိုးပံုကို လွည့္ပတ္ၾကည့္သည္။

"ေဟ့ေကာင္ေရႊလြန္း...မင္းေကာက္ရိုးတိုက္တာ သိပ္ေႏွးတယ္ကြာ...၊ နက္ျဖန္ကစၿပီး... တစ္ေန႕ ငါးစီး က်ေအာင္ တိုက္ ၾကားလား"
"ဟုတ္...ဟုတ္ကဲ့၊ ဒါေပမယ့္ သူႀကီးမင္း..."
"ဘာလဲကြ ဒါေပမယ့္"
"အခု ဂ်ပန္ေတြက ႏြားေတြလိုက္သိမ္းေနတယ္၊ ဟိုဘက္ရြာေတြေတာ့ ႏြားေတြဖမ္းၿပီး သူႀကီးအိမ္မွာ စုတယ ္ၾကားတယ္...၊ ၿပီးေတာ့...ဂါတ္တဲထဲ ေမာင္းသြားၾကတယ္တဲ့"
"အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ"

"တကယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ့္ႏြားသိမ္းရင္ သူႀကီးက လႊတ္ေပးပါ"
သူႀကီးသည္ တဟဲဟဲရယ္သည္။
"ေရႊလြန္း..."
"ခင္ဗ်ာ..."
"ငါ တပည့္သားေျမးကို ေစာင့္ေရွာက္တယ္ဆိုတာ မင္းသိတယ္မဟုတ္လား"
"မွန္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ..."

"ေအး...ငါ့စကားသာနားေထာင္၊ ငါခိုင္းတာသာလုပ္၊ မင္းႏြားလည္း ဂ်ပန္မဆြဲေစရဘူး၊ မင္း ကိုလဲ ေခၽြးတပ္ မဆြဲေစဘူး ၾကားလား"
"ၾကားပါတယ္ခင္ဗ်ာ...သူႀကီးခိုင္းတာ ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲလုပ္ခဲ့တယ္မွတ္လား၊ သူႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ ဆည္းကပ္ ပါတယ္"
"ေအး...ငါသိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းတူ ဟိုေသခ်င္းဆိုးေလး ကို ဆံုးမထား၊ ေနာက္ကို ဒီ ကာလနာေလး...ငါ့သမီးနဲ႕ ရႈပ္ရႈပ္လုပ္တာ ငါမၾကည့္ခ်င္ဘူး၊ ၾကားလား..."
"စိတ္ခ်ပါ သူႀကီးရယ္၊ ဒီႏြားနာေလး ခင္ဗ်ား သမီးနား အခုကပ္ရဲ ကပ္စမ္းပါေစ၊ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ဖေနာင့္ နဲ႕ေပါက္စမ္းပါ့မယ္"

"ဒီလိုမွေပါ့ကြဲ႕၊ တပည့္ဆိုတာ...ဆရာ့အေပၚ သစၥာရွိရတယ္၊ ကဲ ကဲ မင္းလည္းျပန္ဦး၊ သတိနဲ႕ လည္း ေနေပါ့ကြာ၊ တုိင္းျပည္ႀကီးကလည္း သိပ္မေကာင္းဘူးေဟ့"
သူႀကီး ထြက္ခြာသံ ၾကားရသည္။ ဘေထြးသည္ သူ႕ႏြားမ်ားကို ေမာင္း၍ထြက္သည္။ ထြက္ ရင္းလည္း သတိေပး သြား၏။

"ဟဲ့ ႏြားနာ သူႀကီးႀကိမ္းသြားတာ ၾကားလား၊ နင့္ေၾကာင့္ ငါ ေနာက္က်တာ၊ နင္ေကာက္ရိုး ဆြဲ ဆြဲစားေနလို႕ ေနာက္က်တာ၊ အခုလည္း အိမ္ကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျပန္ သြားစမ္း... သြားစမ္း ..."
ဘေထြးေရႊလြန္း ၏ လွည္းထြက္သြားသံ ၾကားရသည္။ တစ္ေလာကလံုး ၿငိမ္သြားပါမွ မယဥ္ႏြယ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ေကာက္ရိုးပံုအတြင္းမွ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။
လဆန္းစျဖစ္၍ မိုးျပာျပာ၌ လေကြးေကြးသည္ ထြက္ေန၏။ လေရာင္မွိန္သျဖင့္ ၾကယ္တို႕ က တူၿပိဳင္ ေတာက္ေျပာင္ ေနသည္။

"သန္႕ဇင္ နင္ဘာလာလုပ္တာလဲ"
"နင့္ကို ၀မ္းသာစရာ ေျပာခ်င္လို႕ပါဟ"
"ဘာ၀မ္းသာစရာလဲ..."
"ဒီေန႕ တို႕ဆရာ မိန္းမယူသြားၿပီဟ"
"ဆရာ မိန္းမယူသြားၿပီ...ဘယ္သူနဲ႕လဲ..."

"မသန္းရွင္နဲ႕..."
"မသန္းရွင္နဲ႕..."
"ေအးေလ...နင့္ကို ငါတစ္ခါေျပာဖူးသားပဲ..."
"မသန္းရွင္ဟာ သိပ္လွတယ္မဟုတ္လား"
"မသန္းရွင္ဟာ သိပ္လွတယ္မဟုတ္လား"
"လွပါတယ္ဆိုဟာ...ဒါေပမယ့္ နင့္ကို မမီပါဘူးလို႕ ငါဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲ"
"သန္႕ဇင္ နင္ညာတာလား၊ တကယ္ေျပာေနတာလား..."

"မယဥ္ႏြယ္ရယ္...ငါ တစ္သက္လံုး မညာဘူး၊ နင့္ကို ငါသာ မညာေသးတယ္..."
မယဥ္ႏြယ္သည္ ၿပံဳးရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္သည္။ လေရာင္၌ မယဥ္ႏြယ္၏ အသား ကေလးမ်ားသည္ လက္ေနသည္ ဟု ထင္ရ၏။ အသားျဖဴေသာသူမ်ားသည္ ေန႕ခင္း၌ လည္းေကာင္း၊ လေရာင္၌ လည္းေကာင္း လွၾကသည္ထင္၏။ မယဥ္ႏြယ္၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာ လည္း မိုးေပၚက ၾကယ္ကေလးမ်ား ထက္ပင္ လွသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။
"နင္ ငါ့ကို တစ္သက္လံုး မညာဘဲေနမလား..."

"မညာပါဘူး မယဥ္ႏြယ္ရာ၊ ငါ့ဆရာလည္း မမရွင္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မညာဘူး၊ ငါလည္း နင့္ကို  ဘယ္ေတာ့မွ မညာဘူး"
"နင္ ဘာစကားေျပာတာလဲ သန္႔ဇင္၊ နင့္ဆရာနဲ႔ မမရွင္က ရည္းစားပဲ၊ နင္နဲ႔ငါနဲ႔က သူငယ္ခ်င္းပဲဥစၥာ"
"ေအးေလ ႀကီးလာရင္ နင္နဲ႔ငါနဲ႔ ရည္းစားျဖစ္ရင္ ျဖစ္ၾကမွာေပါ့ ... "
"သန္႔ဇင္ ...  နင္ ရွက္စရာေတြ မေျပာနဲ႔"

"ငါေတာ့ မရွက္ပါဘူးဟာ တကယ္ေျပာတာ၊ ငါႀကီးလာရင္ နင့္ကိုပဲ ရည္းစားထားမွာပဲ"
မယဥ္ႏြယ္လည္း ခစ္ခနဲရယ္သည္။
"နင္ ဘာရယ္တာလဲ"
"နင္ေျပာတာ ရယ္စရာေကာင္းတယ္ဟာ၊ ခုနင္က ငါ့အဘေျပာတာ နင္ၾကားလား၊ ငါ့နား နင္မကပ္ေစ ရဘူးတဲ့"
"ေအး ... ငါၾကားတယ္ ... ငါ့အဘကလည္း ေျပာတယ္"
"နင့္အဘ ဘာေျပာလဲ"

ကၽြန္ေတာ္သည္ ငိုင္သြားမိသည္။ အဘက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာဖူးသ္ည။ ေနာင္အခါ မယဥ္ႏြယ္ႏွင့္ ပတ္သက္ လာလွ်င္ ဓားႏွင့္ခုတ္သတ္မည္ဟူသတည္း။
"ငါ့အဘေျပာတာ နင္မၾကားခ်င္ပါနဲ႔ဟာ"
"မေျပာခ်င္ေနဟာ ... ဒါေပမယ့္ နင့္အဘလည္း ငါ့ကို မုန္းတယ္ မဟုတ္လား"
ကၽြန္ေတာ္မေျဖႏိုင္။ မယဥ္ႏြယ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္ဦးကို တစ္ဦး စကားမေျပာႏိုင္ဘဲ ထုိင္ငိုင္ေန၏။ အတန္ၾကာမွ မယဥ္ႏြယ္က စ၍ ေျပာသည္။
"ငါသိပ္စိတ္ညစ္တာပဲ သန္႔ဇင္ရာ ..."

ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထိခုိက္သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ မယဥ္ႏြယ္ကိုေတာ့ စိတ္မညစ္ေစလို။ မယဥ္ႏြယ္ စိတ္ခ်မ္းသာ ေအာင္  မည္သို႔ ျပဳရမည္နည္း။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္း၌ အႀကံတစ္ခုရသည္။ တစ္ေန႔ကပြဲၸ ဘန္ေကာက္ လံုခ်ည္ ၀တ္၍ ခါး၌ ေျခာက္လံုးျပဴးထားထား ေသာ ၿမိဳ႕ပိုင္ႀကီးဦးေအးခန္႔ကို သတိရ မိသည္။
"ငါအႀကံ ရၿပီ စိတ္မညစ္နဲ႔  မယဥ္ႏြယ္၊ ဆရာက ငါ့ကို ဥာဏ္ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ငါတစ္ခု ေျပာမယ္၊ နင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔"
"ငါ ဘယ္သူ႔ မွ ေလွ်ာက္မေျပာပါဘူး"

"ဦးေလးတက္ပုႀကီးက ေျပာတယ္၊ ေဂ်ာ့ဘုရင္ ျပန္လာမယ္တဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ဦးေလးပုက ငါ့ကို ဗုိလ္စာ သင္ေပးမယ္လည္း ေျပာတယ္၊ ေဂ်ာ့ဘုရင္ ျပန္လာလို႔ ဗိုလ္ေက်ာင္းေတြဖြင့္ရင္ ငါဗိုလ္ေက်ာင္း တက္မယ္၊ ငါဗိုလ္တတ္ရင္ ၿမိဳ႕ပိုင္ျဖစ္မွာပဲ၊ ငါၿမိဳ႕ပိုင္ျဖစ္ေတာ့ နင့္အဘ ငါ့ကို ဘာေျပာရဲမလဲ"
မယဥ္ႏြယ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္လက္အား ဆုပ္ကိုင္သည္။ အလြန္လည္း  အားရွိသြားပံုရသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ညေနက မသန္းရွင္ေခါင္းကို ဆရာပြတ္၍ ေခ်ာ့သကဲ့သို႔ ေခ်ာ့ခ်င္သည္။  သို႔ရာတြင္ မယဥ္ႏြယ္ႀကိဳက္မွန္း မႀကိဳက္မွန္းမသိ၍ ၿငိမ္၍ ေနလိုက္ရသည္။
လသည္ တိမ္မ်ားၾကား ၀င္သြားေသာအခါ မယဥ္ႏြယ္ကို ႏႈတ္ဆက္၍ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေခြးတိုးေပ ါက္မွလွ်ိဳ၍ ၿခံျပင္ ဘက္ ထြက္လာသည္။
ၿမိဳ႕ပုိင္ျဖစ္ရန္ စိတ္ကူးယဥ္၍ လာခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရြာလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္ခဲ့စဥ္ ေလယာဥ္ပ်ံသံ ၾကားရသည္။ ခါတိုင္း ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ေျပးမည္ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဦးေလးတက္ပုႀကီး ၏ စကား ကို အမွတ္ရ ၍ ရြာျပင္ထြက္ကာ ၾကည့္မိသည္။

ေလယာဥ္ပ်ံသည္ ပတ္ခါပတ္ခါ ၀ဲေနသည္။ မၾကာခင္မွာပင္ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚမွ ျဖဴျဖဴအရာ တစ္ခု က်လာသည္။  ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းႏွင့္ပင္ ထုိျဖဴျဖဴသည္   မိႈပြင့္ႀကီးကဲ့သို႔ ေအာက္သို႔ နိမ္က်လာသည္။
ေလနတ္သား သည္ စကၠဴျဖစ္သျဖင့္ ဤမိႈပြင့္ႀကီးသည္ ေလနတ္သားမျဖစ္ႏိုင္။ ၿမိဳ႕၌ ႀကဲသည္ဆိုေသာ ဗံုးမ်ား ျဖစ္ေနသလား မသိ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ရြာတြင္းသို႔ ျပန္ေျပးလာကာ အိမ္ေပၚတက္၍ ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ အိပ္ပစ္လိုက္၏။

ဆက္ရန္
.