စိမ္းေနဦးမည္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ေျမ အပိုင္း (၁၄)

အခမ္းအနားမွဴးအျဖစ္ ဆရာေလးကိုၾကင္ခဲက ေဆာင္ရြက္၏။

ပထမအေန ႏွင့္ ျမိဳ႕ပိုင္ၾကီးက မိန္႔ခန္းေျပာသည္။ သူေျပာသမွ်မွာ ေပါက္ေခါင္းတစ္နယ္လံုး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာ မွသာ သူရဲေကာင္းထြက္ေၾကာင္း၊ ဤအတြက္ သူဂုဏ္ယူေၾကာင္း၊ နိပြန္စစ္ဗိုလ္ၾကီးကလည္း အလြန္ ၀မ္းသာ ေၾကာင္း၊ ေဟးဟိုးတပ္ ဆိုသည္မွာ အလြန္ေကာင္းေၾကာင္း၊ ေနာင္ကိုလည္း ရြာမွလူငယ္တို႔ ၀င္ေစ လိုေၾကာင္း...စသည္ မ်ား ျဖစ္၏။

ျမိဳ႕ပိုင္ၾကီးေနာက္ မဟာဗမာ ဥကၠဌၾကီးက စကားေျပာသည္။ သူက...၊ သူသည္ အဓိပတိ အရွင္မင္းၾကီး ကုိယ္စား စကားေျပာေၾကာင္း။ အဓိပတိၾကီးသည္ ေတာင္သူလယ္သမား ဆင္းရဲသားမ်ားကို အလြန္ သနား ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဆင္းရဲသားပါတီကို သူအရင္ေထာင္ ခဲ့ေၾကာင္း၊ ဆင္းရဲသားမ်ားကို အလြန္ ေကာင္းစား ေစလိုေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ေဟးဟိုးတပ္ သို႔ ဗမာလူငယ္တိုင္း၀င္၍ နိပြန္မ်ားႏွင့္ လက္တြဲ ေဆာင္ရြက္ ေစလုိေၾကာင္း.... စသည္ျဖင့္ ေဟာၾကားသည္။

ေနာက္္ဆံုးအေနႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ ေတာင့္တေနေသာ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ၾကီးက စကားေျပာသည္။ စစ္ဗိုလ္ၾကီး သည္ သူ႔ဓားၾကီး ကို ဆုပ္ကာဆုပ္ကာျဖင့္ ေဒါသတၾကီး ရွႈးရွႈး ရွားရွား ရႊတ္ရႊြတ္ရွက္ရွက္ ကိြကြိကြကြ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ နားမလည္ေသာ စကားတို႔ကို အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ေျပာသည္။ သူရပ္လိုက္လ်ွင္ စကားျပန္ လုပ္သူက ျမန္မာလို ျပန္ေျပာသည္။

ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ၾကီးေျပာသည္မွာ နိပြန္တပ္မေတာ္ၾကီးသည္ အဂၤလိပ္မိစာၦတို႔အား ျမန္မာျပည္ မွ ေမာင္းထုတ္ ေပးခဲ့ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာတိုင္းသည္ နိပြန္တုိ႔ကို ေက်းဇူးတင္ရမည္ျဖစ္ ေၾကာင္း၊ နိပြန္ဘုရင္မင္းျမတ္ သည္ ေနမ်ိဳးႏြယ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ အလြန္ဘုန္းၾကီး ေၾကာငး္၊ နိပြန္ႏွင့္ျမန္မာကို ညီအစ္ကိုဟု ေျပာေနၾကေၾကာင္း၊ ထိုစကားသည္ မွားေၾကာင္း၊ အမွန္မွာနိပြန္သည္ ဆရာျဖစ္၍ ျမန္မာသည္ တပည့္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တပည့္ဆိုသည္မွာ ဆရာ့ စကားနားေထာင္မွ ၾကီးပြားေၾကာင္း၊ ေဟးဟိုးတပ္၀င္လွ်င္ တပည့္ ေကာင္းေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ နပြန္၏ ေခါင္းေဆာင္မႈေအာက္တြင္ ျမန္မာေတြ လိမ္လိမ္ မာမာ ျဖင့္ တပည့္ေကာင္း ပီပီေနၾကလွ်င္ မဟာအာရွတိုက္ၾကီး ေပၚေပါက္လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ တို႕ ျဖစ္သတည္း။

နပြန္စစ္ဗိုလ္ၾကီး စကားျပီးဆံုးသြားေသာအခါ ကာလသားတီး၀ိုင္းက ေခတၱဘိုးဘိုး ေအာင္သီခ်င္းျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျဖ သည္။ ၄င္းေနာက္ ကိုငေက်ာ္ရွိန္အား ခ်ီးက်ဴးခန္း စဖြင့္ေတာ့၏။ စဖြင့္သူမွာ အခမ္းအနားမွဴး ဆရာကိုၾကင္ခဲ ျဖစ္သည္။
ဆရာကိုၾကင္ခဲ ေျပာေသာစကားကိုမူ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလံုး နားလည္ၾကသသည္။

''ျမန္မာ အစ တေကာင္းက'' ဟူသကဲ့သုိ႔ ျမန္မာသည္ သာက်သာကီ၀င္ မင္းမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ျမန္မာ သူရဲေကာင္း တုိ႔အနက္ ဓားႏွင့္ထိုး ဓားက်ိဳး၊ ျမျမွပ္၍လည္း မေသ၊ ေရ၌နစ္၍လည္း မေသေသာ ဘိုးဘိုးေအာင္ ကဲ့သို႔ေသာ အာဇာနည္မ်ား ရွိခဲ့သည္။ ေယာက်္ားေကာင္း အာဇာနည္ဆိုလွ်င္ ရဲေသာ္မေသ- ေသေသာ္ငရဲမလား ဟူေသာ စကားႏွင့္အညီ အလြယ္တကူမေသႏိုင္၊ သူရဲေကာင္း က်န္စစ္သားအား အေနာ္ရထာဘုရင္ လွံျဖင့္ထိုးစဥ္ က မင္းမဟာဂီရိ ေမာင္တင့္တယ္ ကယ္ခဲ့သည့္ သက္ေသရွိသည္။ ဤရြာ၏ သူရဲေကာင္း ကိုငေက်ာ္ရွိန္ ကိုလည္း သာသနာေစာင့္ နတ္မင္းၾကီးေလးပါး ေစာင့္ေရွာက္လိမ့္မည္။

ဆရာေလးကိုၾကင္ခဲ၏ ဤရဲရဲေတာက္ စကားတို႔ကို ႏွစ္သက္လြန္းသျဖင့္ မ႑ပ္တြင္းရွိ လူကုန္သည္ လက္ခုပ္တီး ၾသဘာေပးသည္။ လက္ခုပ္ၾသဘာသံ ဆံုးေသာအခါ ဆရာေလးကိုၾကင္ခဲက စကားဆက္သည္။

''ၾကြေရာက္လာေသာ သပၸဳရိိသ သူေတာ္ေကာင္းအေပါင္းခင္ဗ်ား၊ ဤေနရာမွ သူရဲေကာင္း ကိုေက်ာ္ရွိန္အား ေနမ်ိဳးသူရွိန္ ဗိုလ္ေက်ာ္ရွိန္ ဟု သူၾကီးမင္းကိုယ္စား ကၽြန္ေတာ္က ကင္ပြန္းတပ္ပါသည္''
ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္တု႔ိအားလံုးက လက္ခုပ္တီးရျပန္သည္။ ေနာက္အစီအစဥ္အရ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မျငိမ္းသာ ေခါင္းေဆာင္ေသာ အပ်ဳိ္ေခ်ာမ်ားက တစ္ေယာက္လွ်င္ ပန္းကံုးတစ္ကံုးက် ကိုငေက်ာ္ရွိန္ေခါင္း၌ စြပ္ေပးၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုငေက်ာ္ရွိန္ ကို ၀ိုင္း၍ စာရြက္ကိုယ္စီကိုင္ကာ ၀တ္ရြတ္သကဲ့သို႔ ညီညီညာညာ သံျပိဳင္..... ဆရာေလး ကိုၾကင္ခဲ၏ ရတုကို ရြတ္ၾကသည္။

''၀ဲယာေအာင္ေျမ....
ၾကီးသေရရွင့္
ေခ်ာင္းေငြသဲျဖဴ
ပတ္၀ိုင္းမူသား
ေရႊဂူဂါမာ
ျမတ္ရြာဇာတိ
ဘုန္းရွိရွိလွ်င္''
ေနာက္စာပိုဒ္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့။ သံုးပုဒ္ရွိသည္။ အလြန္ရွည္သည္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိေသာအပိုဒ္မွာ ကိုငေက်ာ္ရွိန္ကို ခ်ီးက်ဴးထားသည္။

''ေနမ်ိဳးသူရွိန္.....
ဗိုလ္ေက်ာ္ရွိန္သည္
လွ်ံထိန္၀င္းပ
ဗႏၶဳလသို႔
သူရအေခါင္
သတၱိေျပာင္ဘိ
ရန္ေရွာင္ပယ္ကင္း
ေစာထီးမင္းသြင္….

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗႏၶဳလသို႕ သတၱိေျပာင္ေနေသာ ေနမ်ဳိးသူရိန္ ဗိုလ္ကိုငေက်ာ္ရွိန္ကို လွမ္းၾကည္႕မိသည္။ ထိုခဏ ၌ ဗိုလ္ငေက်ာ္ရွိန္ကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ သနားသြားသည္။
ယခင္က ကိုငေက်ာ္ရွိန္ သည္ မွန္မွန္ မလွပ္ႏိုင္ေသာ ဗိုလ္ေကရွည္ ရွည္ ႏွင္႔ ျဖစ္၍ စုတ္ခၽြန္းခၽြန္း ညွင္းဆိုးဆိုး ႏိုင္သည္။ ယခုမူ တပ္သားသူရဲေကာင္း ပီပီ ကတံုးျဖင္႔ ဆိုျပန္ေသာ္ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ေၾကာင္စီစီေလး ျဖစ္ေနသည္။ရွပ္တက္တို အျဖဴ ေရႊေတာင္လံုခ်ည္ အနီ ဝတ္ထားရာ လည္ပင္းမွ ပန္းကံုး တို႕ႏွင္႔ ဆိုေသာ္ အလကပၸခ်စ္တီး ႏွင္႔ တူသလို ျဖစ္ေနသည္။

သနားစရာ အေကာင္းဆံုးမွာ သူ႕မ်က္ႏွာေလးျဖစ္သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာေလးသည္ ဆီးေစ႔မွ် ငယ္ေနသည္။ မႀကံဳစဖူး အပ်ဳိ ခုႏွစ္ဦး ဝိုင္း၍ ကမၼဝါ ညွပ္သကဲ႔သို႕ ရတု ဆိုေနၾကသျဖင္႔ သူ႕မ်က္လံုးသည္ ေျမႀကီးမွ မခြာရဲ ဘဲ ရွိရွာသည္။

သူကသာ မည္သူ႕မွ် မၾကည္႕ရဲေသာ္လည္း မ႑ပ္တြင္းရွိမ်က္လံုး အားလံုးမွာ သူ႕ဆီရွိေနမွန္း သူ ရိပ္မိပံု ေပၚသည္။ ထို႕ေၾကာင္႔ သူ႕ကိုယ္ ကုပ္ကုပ္ကေလးမွာ ဆတ္ဆတ္တုန္ ေနရွာသည္။ သူ႕ၾကည္႕ ရသည္မွာ ကိုးေဆာင္ တြဲေက်ာင္း မွ တစ္ဝါတြင္း ၌ ကိုရင္က်ပ္ခိုးစြဲ ဥပုဒ္သည္တို႕အား ပထမဆံုး သီလေပးစဥ္ကႏွင္႔ တူေနသည္။ လူအားလံုး မ်က္စိမွိတ္ ရွစ္ခိုးသီလ ယူေနခိုက္ ကိုရင္သည္ အသံေရာလူေရာ တုန္ေနရွာသည္။ သီလေပး အလယ္ ၌ က်က္ထားေသာ ပါ႒ိတို႕ေမ႕၍ သရဏဂံု သံုးပါး တိုင္ေပးၿပီးလွ်င္ ေပးၿပီးျခင္း။

.. သာဓုဂံကထြာ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ..ဦးဇင္းဆီ ဆက္သီလ ယူၾကေတာ႔ ဒါယိကာ ဒါယိကာမႀကီးတို႔… ဆို၍ ထေျပးသည္။
ကိုေက်ာ္ရွိန္မွာ ကိုရင္႔ထက္ ကံဆိုးရွာသည္။ ကိုရင္က ထေျပးႏိုင္ေသးသည္။ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ ႀကီး ၿမိဳ႕ပိုင္ႀကီး တိုက္ပိုင္ႀကီး ဌာနပိုင္ႀကီး တို႕ႏွင္႔ တကြ ဝိုင္းဝိုင္း လည္ေနေသာ ဤပရိသတ္ႀကီးေရွ႕မွ ဘယ္နည္း ႏွင္႔မွ် မေျပးႏိုင္.. ဝဍ္ရွိသမွ် ခံရေလရွာဦးမည္။ ဗိုလ္ငေက်ာ္ရွိန္ အားမၾကည္႕ရက္ သျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ မ်က္လံုး မ်ားသည္ မ႑ပ္ေရွ႕သို႕ လြဲၾကည္႕လိုက္သည္။ ထိုအခါက်မွ ဤပြဲသို႕ မဖိတ္သျဖင္႔ ေနာက္က် ေရာက္လာဟန္ တူေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး တစ္ဦးအား ေတြ႕ရသည္။

ဦးေလးပု(ဝါ) အရူးႀကီး ကိုပုတည္း။
ဦးေလးပု ၌ အက်င္႔ တစ္ခုရွိသည္။ သူ႕၌ ဘာမွ လုပ္စရာမရွိေသာ္ တံေတြးကို ဟိုေထာင္႔သည္ေထာင္႔ မနားတမ္း ေထြးတတ္သည္။ေက်ာင္း ၌ ဥပုသ္ေန႕မ်ားတြင္ ေထြးခံမ်ားခ်ထားေသာ အခါ… ဦးေလးပုသည္ ေထြးခံတစ္ခု မွ် မက်န္ေအာင္ သက္ေစ႔လိုက္ တံေတြးေထြးေလ႕ရွိသည္။ ယခုလည္း မင္းခမ္းမင္းနား အျဖစ္ စိုက္ထားေသာ ငွက္ေပ်ာပင္ တို႕ေစ႔ေအာင္ လိုက္လံ တံေတြးေထြးေနသည္။

ဆက္ရန္
.