စိမ္းေနဦးမည္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ေျမ အပိုင္း (၁၂)

ကိုဘိုးဒန္ မေန႕မနက္က စာဥေျပာက္ႏြားကေလးႏွင့္ ေမာ္မဆုံးေသာ ကိုဘိုးဒန္...။
မေန႕ည က ေက်ာက္ျဖဳံးေရႊနီႏွင့္ အေပ်ာ္က်ဴးေနေသာ ကိုဘုိးဒန္၊ ယခုမႈ အသက္မရိွျပီ။ အသက္ မရိွ ေတာ့ေသာ ကိုဘိုးဒန္၏ အေလာင္းမွ ဒဏ္ရာမ်ားေပၚတြင္ ယင္မမဲရိုင္းမ်ား အုံေန၏။
ေႀကာင္ေနရာမွ ဘေထြးသည္ သတိရလ်က္သူ႕ဖေနာင့္မွ ေျခမႈန္႕ကို နဖူးတြင္သုတ္သည္။

သုတ္စဥ္ ပါးစပ္မွလည္း ဖြ-ဖြဟု ေအာ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘေထြးလုပ္သည့္ အတိုင္းလိုက္လုပ္၏။
ဘေထြး ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခ်ဳံအျပင္သိို႕ အလ်င္အျမန္ထြက္လိုက္ႀကသည္။ အမွန္၀န္ခံရ လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ အနည္းငယ္ ေႀကာက္ေနသည္။ သတၱိခဲ ကၽြန္ေတာ္ဘေထြး၏ မ်က္ႏွာ၌မႈ ေသြးမရိွေတာ့....။
"ကဲ....ဘေထြး....သူႀကီးအိမ္ ေျပးတိုင္ရေအာင္"
"ဘယ္ျဖစ္မလဲ..ဘယ္ျဖစ္မလဲ"
ဘေထြးကတုန္ရီစြာ ျငင္းသည္။

"ဘာလို႕မျဖစ္ရမလဲဗ်"
"ဘယ္ျဖစ္မလဲ ေတာ္ႀကာ တို႕ကို အမႈပတ္ေနဦးမယ္"
"ဘေထြး ကလဲ အေလာင္းေတြ႕လို႕တိုင္တာ၊ ဘာလို႕အမႈပတ္ရမွာလဲ၊ ထိန္ခ်န္ထားမွ တကယ္အမႈပတ္မွာ"
ဤသို႕ဆိုျပန္သာ္ ဘေထြး၏မ်က္လုံးမ်ားမွ ပို၍ျပဴးလာသည္။

"ေအး...ဟုတ္တယ္၊ ထိန္ခ်န္မႈျဖစ္ေနဦးမယ္၊  ဒါျဖင့္ဘာလုပ္မလဲ"
"ဘာလုပ္ ရမယ္ဆိုတာ က်ဳပ္ေျပာျပီးပါပေကာ၊ သူႀကီးတိုင္ရမွာေပါ့"
ထိုအခါမွ ဘေထြးသည္ သတိရဟန္ ေခါင္းညိတ္သည္။ အေရးတႀကီး သတိလည္းေပး သည္။
"ေအး..တို႕ သူႀကီးေတာ့ တိုင္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ မေန႕ကညေနေနာက္ဆုံး သူ႕ကိုေရႊနီနဲ႕ ဘာနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ တာေတြ မင္းေလွ်ာက္ေလရွည္မေနနဲ႕ဦး"
"ဘာျပဳလို႕....."

"တယ္....လရွီး၊ တယ္အေမးအျမန္ထူးတဲ့ အေကာင္ကိုး၊ ေတာ္ေတာ္ႀကာ ရုံးတက သက္ေသ ေတြဘာေတြ ခံေန ရဦးမယ္"
ရုံတက္ သက္ေသခံရမည္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေႀကာက္သည္၊ ရုံးဆိုတာကပင္ ေႀကာက္စရာ ေကာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႀကာက္သြားမွန္းသိ၍ ဘေထြးက ဆက္၍ေျခာက္ သည္။
"ျပီးေတာ့ ေရႊနီက တိုက္ပိုင္ႀကီးဦးဆံနီရဲ႕ လူကြ၊ ေတာ္ေတာ္ႀကာ သူႀကိဳးမက်ဘဲ လြတ္လာ ေတာ့တို႕ကို ျပန္ ရန္ရွာ ေနဦးမယ္၊ ဒီေတာ့.....မင္ဘာမွ သူႀကီးဆီမွာ ေသာက္စကားေတြ မမ်ားနဲ႕"
"ေအးပါဗ်ာ...... က်ဳပ္နားလည္ပါျပီ....လာပါဗ်ာ ျမန္ျမန္ျပန္ႀကရေအာင္၊ ကိုဘိုးဒန္ အပမွီျပီး က်ဳပ္တို႕ကို စီးေန ဦးမယ္"

ဘေထြးအႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားသည္။ ထို႕ေႀကာင့္ သူသည္ ပ်ားရည္ ေရာထားေသာ ခ်က္အရက္ ကို ထုတ္ကာေမာ့သည္။ ထို႕ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္အား ပုလင္း ကိုလွမ္းေပးသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း တစ္က်ိဳက္ေမာ့သည္။ ဤသို႕ျဖင့္ တူ၀ရိီးႏွစ္ေယာက္ ခ်က္အရက္ကို တစ္ေယာက္ တစ္က်ိဳက္ စီ အႀကိမ္ႀကိမ္ေမာ့ျပီးေနာက္ ရဲေဆး၀င္လာေသာအခါ ရြာဆီသို႕ သုတ္ေျခတင္ ဒုန္းစိုင္းခဲ့ ေလ သတည္း။

အခန္း (၇)
ညဥ္႔ဦးယံလူရိုက္ပြဲ

ေနာက္တစ္ေန႔ တြင္ ကိုဘိုးဒန္လူသတ္မႈႏွင္ ပတ္သက္၍ တိုက္ပိုင္ၾကီးကိုဆံနီ ေခါင္းေဆာင္ေသာ ပုလိမ္မ်ား ရြာသို႔ ေရာက္လာသည္။ သူတုိ႔အားလံုး သူၾကီးအိမ္၌ တည္းၾကသည္။
ပုလိပ္ ဆိုေသာ သတၱ၀ါမ်ားသည္ အလြန္ရြံစရာေကာင္းေသာ သတၱ၀ါမ်ားအျဖစ္ နားလည္၏။ သူတို႔ ရြာ ေရာက္လာလ်ွင္ အိမ္၌ေမြးထားေသာ ၾကက္ ကို ခ်က္ေကၽြးရသည္။ မီးေတာက္ အရက္ (သုိ႔မဟုတ္) ပုစြန္ဆိတ္ ဆတ္ဆတ္တုန္ေသာ ထန္းရည္ ေကာင္းေကာငး္ ရွာေပးရသည္။

 ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ရြာသားမ်ား အရက္မူးလွ်င္ ပုလိပ္ကဖမ္းတတ္၏။ အရက္မူးသူကိုဖမ္းေသာ ပုလိပ္တို႔ ရြာ ေရာက္လ်ွင္ မူးေအာင္ေသာက္ရန္ အရက္ရွာခိုင္းသည္ အလြန္ဆိုးရြားေသာ သတၱ၀ါမ်ားဟူ၍တည္း။
တိုက္ပိုင္ၾကီး ကိုဆံနီသည္ ျပည္ခရိုင္ ၌ အေနၾကာခဲ့ျပီး တစ္ခရိုင္လံုး သူ႔ကိုသိ၍ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္ၾက သည္။

''ဆံနီတဲ့ကြ ...၊ ပုလိပ္လုပ္ရင္း လူသတ္လာတာ သံုးေယာက္ေလာက္ရွိျပီ''
သူက ဤသို႔ၾကံဳး၀ါးေလ့ရွိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ လည္း ရြာသားမ်ား တိုက္ပိုင္ၾကီးကို ေၾကာက္ၾကသည္။

ေၾသာ္...ပုလိပ္ဆိုသည္မွာ လူသတ္မႈတရားခံကို ဖမ္းသူမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း သူတို႔မူ လူကုိလြတ္လပ္စြာ သတ္ ႏိုင္ခြင့္ ရွိဟန္တူစြတကား။
တိုက္ပိုင္ၾကီး ကိုဆံနီ၏အဖြဲ႕၌ ဌာနပိုင္ၾကီးဦးထြန္းမွာ အရပ္ပု၍ ဗိုက္တြဲသည္။ ငယ္ထိပ္မွာ ဆံပင္မေပါက္ဘဲ ေျပာင္စျပဳေနသည္။ ဤဌာနပိုင္ၾကီးသည္ ပုလိပ္တစ္မ်ိဳးျဖစ္၏။ အရက္မေသာက္။ စကားေျပာလွ်င္ ျပံဳးျပံဳး ႏွင့္ ေပ်ာ့ေျပာင္းသည္။ ေတာ္ရွံတန္ရံုအမႈ သူ႔ဂါတ္ေလာက္လ်ွင္ ျဖန္ေျပေက်ေအး၍ ျငိမ္းေစသည္။ သူ႔ကိုမူ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရြာသူ ရြာသားမ်ား ခ်စ္ၾကသည္။ ''ကယ္ဆယ္ေရးဆရာၾကီး'' ဟုေခၚၾက၏။

မည္သို႔ျဖစ္ေစ…တုိက္ပိုင္ၾကီးကိုဆံနီ အမွဴးျပဳေသာ အရက္ႏွင့္ ထန္းရည္ၾကိဳက္တတ္ေသာ ၾကက္သား လည္းလွီး ကို ၾကိဳက္တတ္ေသာ ရြာ၌ အေကာင္းဟူသမွ် ၾကိဳက္တတ္ေသာ ပုလိပ္ အဖြဲ႕ ေရာက္လာျခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာကို သုႆန္တစ ကဲ့ သို႔ ေျခာက္ေသြ႔ေစခဲ့ သည္။ ပုလိပ္ မင္းမ်ား ေရာက္ဆဲျဖစ္၍ ကာလသား တို႔ပင္ ရြာလမ္း၌ ထြက္မေလွ်ာက္ရဲ။
ထိုညေန ေက်ာင္းဆင္ ၌ မယဥ္ႏြယ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ေက်ာင္းတစ္ေထာင့္၌ တိုးတိုး တိတ္တိတ္ သတင္းေမးသည္။

''သန္႔ဇင္ နင္ ဟုိေန႔က လူေသေလာင္းၾကီး ေတြ႔တယ္ဆို''
''ေအးေလ …ဒါေၾကာင့္ နင့္အဘကို ငါတို႔လာတိုင္တာေပါ့''
''နင္ လူေသအေလာင္းၾကီး ေတြ႕ေတာ့ မေၾကာက္ဘူးလား''
''ငါက လူအရွင္ေတာင္ မေၾကာက္တာ မလႈပ္ႏိုင္တဲ့လူေသကို ဘာလို႔ေၾကာက္ရမလဲ''

''နင္ သိပ္သတၱိေကာင္းတာပဲဟယ္''
မယဥ္ႏြယ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ခ်ီးမြမ္းေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ စူးစိုက္ၾကည့္ရင္း ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က မယဥ္ႏြယ္ကို အထူးတလည္ စူးစူးစိုက္စုိက္ ၾကည့္မိသည္။
မယဥ္ႏြယ္၏ မ်က္ေတာင္မ်ားသည္ မသန္းရွင္၏ မ်က္ေတာင္မ်ားထက္ ပိုေကာ့သည္။ မသန္းရွင္၏ မ်က္ေတာင္မ်ားထက္ မီးျခစ္ဆံတစ္ေခ်ာင္း တင္ႏိုင္ေသာ္၊ မယဥ္ႏြယ္၏ မ်က္ေတာင္မ်ားထက္ ေဆးေပါ့လိပ္ တစ္ ကို တင္ႏိုင္မည္ထင္သည္။ မယဥ္ႏြယ္၏ မ်က္ေတာင္ေကာ့ၾကီးမ်ားခက္ပံုမွာ ယခုျပာသုိလ ခြာညိဳပန္း ထက္ ၀တ္ရည္စုပ္ ေသာ လိပ္ျပာေတာင္ၾကီးမ်ား ပ်ံေနသည္ႏွင့္ တူသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ႏႈိင္းယွဥ္မိသည္။

''သန္႔ဇင္…. နင္ ငါ့ကို ဘာစို႔ စိုက္ၾကည့္ေနတာလဲ''
''မယဥ္ႏြယ္ … နင္က သိပ္လွတယ္ဟာ၊ ဒါေၾကာင့္ နင့္ကို ငါကၾကည့္တာ''
''ငါတကယ္လွလား''
''ေရာ…ခက္ပါျပီ၊ ထန္းပင္ေပၚက လိ္မ့္က်ပါတယ္ဆိုမွ အေပါက္ကေလး နဲ႕ လုပ္ေနျပန္ျပီ၊ နင္တကယ္ လွပါတယ္ ဟာ ဖ်ားစူးရပါေစရဲ႕''
''ငါတကယ္ လွတယ္၊ နင့္ဆရာရည္းစား မသန္းရွင္ နဲ႔ ငါနဲ႔ ဘယ္သူပိုလွလဲ…''

''မမရွင္လည္း လွတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ငါေတာ့ နင္ပိုလွတယ္ ထင္တာပဲ''
မယဥ္ႏြယ္ သည္ ေက်နပ္ႏွစ္ျခိဳက္စြာျပံဳး၍ ကၽြန္ေတာ့္နားကပ္ကာ တိုးတိုးေျပာသည္။
''သန္႔ဇင္ …ဒီည တုိ႔ျခံထဲမွာ အမႈစစ္မလို႔ အဲဒါ နင့္ၾကည့္ခ်င္သလား''
''ၾကည့္ခ်င္တာေပါ့ မယဥ္ႏြယ္ရာ၊ နင္တို႔ အိမ္ေရာက္ေနတဲ့ တိုက္ပိုင္က လူသတ္ဖူး တယ္ဆို''
''ေအးဟ… ငါလည္းၾကားဖူးတာ၊ သူ႔နာမည္က ဦးဆံနီတဲ့၊ သူ႔မ်က္ဆန္ၾကီးကလည္း အျမဲနီေနတာပဲ''

''ငါေတာ့ မ်က္ဆန္နီတဲ့ သတၱ၀ါဆို တစ္ေကာင္မွ မေၾကာက္ဘူး၊ မ်က္ဆန္နီတဲ့ေကာင္ဟာ အမူးသမားဟ၊ အမူးသမားဆိုတာ အရႈးပဲ၊ အရႈးကိုဘာလို႔ လူေကာင္းက ေၾကာက္ရမွာလဲ''
''ေအးပါဟယ္…နင္သတၱိေကာင္းတာ ငါသိပါတယ္၊ ဒီညသူငယ္အိပ္ဆိတ္ ၾကက္တြန္ရင္ တို႔ျခံေထာင့္ နင္လာေပါ့၊ သရက္ကိုင္းမွာ ငါၾကိဳးခ်ည္ျပီး ျခံအျပင္ဘက္ ခ်ထားေပးမယ္၊ နင္တြယ္တက္ခဲ့ေပါ့''
ကၽြန္ေတာ္ သည္ အလြန္၀မ္းသာသြားသည္။

''နင္ ၾကိဳးေတာင္ခ်ေပးဖို႔ မလိုပါဘူးဟာ… နင္တုိ႔ျခံထဲေလာက္ေတာ့ ငါ၀င္ႏိုင္ပါတယ္၊ ထားပါေတာ့ေလ… ငါလာခဲ့ ပါ့မယ္၊ နင္ငါ့ေစာင့္ ေနမလား''
မယဥ္ႏြယ္ သည္ ကၽြန္ေတာ့္အား မ်က္ေစာင္းထိုးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အစ္မလည္း မ်က္ေစာင္းထိုးဖူးသည္။ အရီးေလးလည္း မ်က္ေစာင္း ထိုးဖူးသည္။ အစ္မႏွင့္ အရီးေလး မ်က္ေစာင္းထိုးေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ စိတ္ဆိုးသည္။ မယဥ္ႏြယ္ မ်က္ေစာင္းထိုးပံုမွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ မ်က္နက္ကလး အေပၚလွန္၍ မ်က္ေတာင္ ကေလး စင္းကာ ေစြေစြေလး ထိုးလိုက္ေသာ္လည္း အေၾကာင္းစိမ္းကေလးမ်ား ေပၚေနေသာ သူ႕မ်က္ႏွာ ၌ ပါးခြက္ ကေလးမ်ား ေပၚေအာင္ ျပံဳးလ်က္ရွိေန၏။

''နင္ ေတာ္ေတာ္၀ိတယ္ သန႔္ဇင္၊ ေစာင့္ေနပါမယ္ဆိုမွ ငါက ေစာင့္မေနရမွာလားဟင္….''
ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေခ်ာ့ရသည္။
''အလကား က လူတာပါ မယဥ္ႏြယ္ရယ္၊ နင္ေစာင့္ေနေနာ္၊ ငါညလာလို႔ရွိရင္ ဆီးသီးထုပ္ တစ္ထပ္ ယူခဲ့မယ္''
''ဆီးသီး မယူခဲ့နဲ႔ဟ၊ မရမ္းခ်ိဳသီး မယူခဲ့ႏိုင္ဘူးလား၊ ေအးေလနင္ေပးခ်င္ရင္ေတာ့ ရွာႏိုင္မွာပါပဲ''
''မရမ္းခ်ိဳသီးမ်ား စာဖြဲ႔လုိ႔ဟာ၊ ဒါေလာက္ေတာ့ ငါရွာႏိုင္ပါတယ္၊ ငါမရွာႏုိင္တာက ျခသံပါ..''

''နင္…ျခသံ အေၾကာင္းေျပာတာ ႏွစ္ခါရွိုျပီ၊ ျခသံ ဆိုတာ ဘာလဲ''
''နင္…ဒါနားမလည္ပါလူး မယဥ္ႏြယ္ ရာ''
ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာ ကုိအုန္းေဖ ေလွ်ာက္လာသည္ကို ေတြ႔သျဖင့္ မယဥ္ႏြယ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကပ်ာကယာ လူခ်င္းခြဲ လိုက္ရသည္။

ထိုည၌ လမင္းသည္ ထိန္ထိန္သာေန၏။ ျပာသိုလ မိုးေကာင္းကင္၌ တိမ္ၾကက္တစ္၀ပ္ရွိ ေသာ္ စစ္မက္ေရးရာ ထူေျပာသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူး၏။ မိုးေကာင္းကင္၌ တိမ္တို႔ ၾကက္မတစ္၀ပ္စာမက ဆင္မ အေကာင္တစ္ရာ ၀ပ္စာထက္မ်ားေနသည္။ ဤသည္ကိုပင္ ေက်းဇူးတင္မိသည္။ လေရာင္မွိန္ေလ ကိုယ္ေဖ်ာက္ ဖို႔ ေကာင္းေလ၊ ယေန႔ည ကၽြန္ေတာ္ သည္ကိုယ္..ေဖ်ာက္သြားရမည္ မဟုတ္ပါေလာ။
မယဥ္ႏြယ္ က အလြန္ဂတိတည္သည္။ သရက္ပင္ကိုင္းကိုေက်ာ္၍ ျခံျပင္သို႔ ၾကိဳးတစ္ေခ်င္း က်ေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ စစ္မျဖစ္မီက ေပါင္းတလည္ျမိဳ႕ ဓာတ္ရွင္ရံုၾကီး၌ ၾကည့္ဖူး ေသာ ရဲေခါင္ ခ်စ္ေဆြၾကီး နည္းတူ၊ ၾကိဳးကိုဆြဲ၍ ေနာက္သို႔ ေျခလွမ္းေလးငါးလွမ္း ဆုတ္ကာ ျခံစည္းရိုးအားလႊားကနဲ ေက်ာ္လိုက္သည္။ ၀ါးဖ်ား အခၽြန္တပ္ ျခံစည္းရိုးႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္တင္ပါးအေတြ႕၊ ပူကနဲျဖစ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျမျပင္သို႔ ဖံုးကနဲက်သြားသည္။

ဖုတ္ဖက္ခါ ထျပီးေသာခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရဲေခါင္ခ်စ္ေဆြၾကီး၏ နည္းကို ရိုးသားစြာ စြန္႔လႊတ္လိုက္သည္။ ၾကိဳး ကို ေျခႏွစ္ဖက္ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ကပ္တြယ္၍၊ ေမ်ာက္တစ္ ေကာင္၏ လ်င္ျမန္ျခင္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သရက္ပင္ကိုင္း ေပၚ ေရာက္သြား၏္။

သရက္ပင္ကိုင္းမွ ၾကိဳးအတိုင္း ေလွ်ာက္ခ်လိုက္သည္။ အရွိန္မသက္ႏိုင္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေျမျပင္သို႔ စက္သီး မွ ေရပံုးက်သည့္ႏွယ္ တစ္ရွိန္ထိုးက်သြားသည္။
မခ်ိမဆံ့ ခံရေသာ ဒဏ္ၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေအာင့္ေနခိုက္ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က ကၽြန္ေတာ့္ အား ေပြ႔ထူ လိုက္သည္။
''သန္႔ဇင္….သန္႔ဇင္''
ကၽြန္ေတာ္က ရုတ္တရက္ ျပန္မထူးႏိုင္။

''သန္႔ဇင္၊ နင္ငါေခၚတာၾကားလား၊ နင္မေသေသးဘူးေနာ္…''
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေဒါသအလြန္ထြက္သြားသည္။ သစ္ပင္ေပၚမွက်ရံုႏွင့္ လူေသရမည္ေလာ''
''ငါမေသပါဘူး ဟ၊ ေသလို႔အပမွီေရာ၊ နင္သိမွာမုိ႔လား….''
မယဥ္ႏြယ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္မွ လက္ကေလးမ်ားရုတ္၍ ေနာက္သို႔ဆုတ္သြားသည္။ ဤေတာ့္ကိုယ္မွ ကၽြန္ေတာ္ က ကပ်ာကသီထ၍ သူ႔ေနာက္လိုက္မိသည္။
''နင္ကလည္း အားရင္ေၾကာက္တာပဲ၊ ငါက်ီစားတာပါဟ''

ထိုအခါက်မွ မယဥ္ႏြယ္သည္ သက္ျပင္းခ်၍ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ျမတ္ႏိုးေသာ မ်က္ေစာင္းကို ထိုးသည္။
မယဥ္ႏြယ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္ဦးလက္တစ္ဦးဆုပ္၍ လေရာင္၀ိုး၀ါးတြင္ ခ်ံဳၾကိဳခ်ံဳၾကား တိုးကာ အိမ္ၾကီး ဆီ ကပ္လာၾကသည္။
မယဥ္ႏြယ္၏ ကိုယ္ေလးမွာ တဆက္ဆက္တုန္ေနသည္။ သနပ္ခါးနံ႔ေမႊးေသာ မယဥ္ႏြယ္၏ နားကေလး နားကပ္ကာ ကၽြန္ေတာ္က တုိးတုိးေမးသည္။
''နင့္ကိုယ္ေတြတုန္ေနတယ္၊ ေၾကာက္သလား မယဥ္ႏြယ္''

''ေအး …ငါေၾကာကတယ္….''
''နင္ဘာကိုေၾကာက္တာလဲ….''
''ငါသရဲလည္းေၾကာက္တယ္၊ အဘကိုလည္း ေၾကာက္တယ္၊ ပုလိပ္ကိုလည္း ေၾကာက္တယ္….''
''မေၾကာက္ပါနဲ႔ မယဥ္ႏြယ္ရယ္ ငါပါပါတယ္''

သုိ႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မယဥ္ႏြယ္သည္ ဇလပ္ခ်ံဳၾကီးတစ္ခုအနီးသို႔ ေရာက္လာခဲ့၏။ အိမ္ေနာက္ေဖး မီးေရာင္ မ်ားက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီ လာေနသည္။ ေအာက္လင္းဓာတ္မီး ေရာင္ျဖစ္သျဖင့္ အလြန္ထိန္သည္။ မယဥ္ႏြယ္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဇလပ္ပင္ရင္း၌ ၀ပ္လိုက္ၾကသည္။ ၀ပ္ရင္းလည္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဖက္ထား ၾကသည္။

ျပာသုိလျဖစ္ေသာ္လည္း မယဥ္ႏြယ္၏ ကိုယ္ကေလးမွာ ေႏြးေနသည္။ သူတုိ႔မိန္းမကုိယ္ ကေလးသည္ အခ်ိန္မေရြး ေႏြးေနဟန္ရွိ၏။ ကိုယ္ကေႏြးရသည့္အထဲ သနပ္ခါးနံ႕ကလည္း ေမႊးေနျပန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရာက္ေနေသာ ေနရာကိုလည္းေကာင္း၊ တိုက္ပိုင္ၾကီး ကိုဆံနီကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပုလိပ္ မ်ား ကိုလည္းေကာင္း အားလံုးေမ့သြားသည္။

''ပဋိသခါၤေယာနိေသာ အပ်ိဳျမင္ ငါ့ကိုေျပာ….''
ကၽြန္ေတာ္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားဘ၀က ဤသုိ႔ခဏခဏ ေအာ္ဖူးသည္။ ယခုအပ်ိဳကို ျမင္ရံုတင္မက ဖက္ေနရ သည္။ ဤသုိ႔ဖက္ေနရကာမွ အဘယ့္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားၾကီး တု႔ိသည္ 'အပ်ိဳျမင္ ငါ့ကိုေျပာ' ဟု ေၾကြးေၾကာ္ ရသနည္းဟု ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္သြား သည္။

မယဥ္ႏြယ္ ၏ ကိုယ္သည္ျပာသုိလ၌ပင္ အလြန္ေႏြးေနပါ၏။ မိန္းမတိုင္း၏ ကုိယ္သည္ မယဥ္ႏြယ္ကဲ့သို႔ ေႏြးမေႏြး ကၽြန္ေတာ္မသိ…''
ဤစဥ္းစားခန္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ငိုင္ခိုက္ မယဥ္ႏြယ္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လက္တုိ႔သည္။
‘ေဟာ…ေဟာ တုိက္ပုိင္ႀကီး ထြက္လာၿပီ…‘‘

မယဥ္ႏြယ္တုိ႔၏ အိမ္ေနာက္ေဖး၌ ၀ါးပုိးတုိင္ထူ၍ သက္ငယ္မုိးႏွင့္ မ႑ပ္သဖြယ္ အေဆာက္အဦ တစ္ခုရွိသည္။ ေအာက္လင္းမီးအိမ္အေရာင္ေၾကာင့္  ဤအမုိးေအာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘက္ ေက်ာေပးရင္း ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ေနေသာ လူဆယ္ဦးခန္႔ကုိ ျမင္ရ၏။ သူတုိ႔၏ ထိပ္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ အေနာက္တြင္ ေသနတ္ကုိင္ပုလိပ္သုံးဦး ေစာင့္ေန၏။
တုိင္ပုိင္ႀကီး ကုိဆံနီႏွင့္ ဌာနပုိင္ႀကီးသည္ အဆင္သင့္ရွိေသာ ကုလားထုိင္ႀကီးထက္၌ ၀င္ထုိင္လုိက္ၾကသည္။ သူႀကီး ဦးသာဇံသည္ တုိင္ပုိင္ႀကီး၏ ကုလားထုိင္အနီးရွိ ဖ်ာထက္၌ က်ဳိ႕က်ဳိ႕ရုိ႕ရုိ႕ ၀င္ထုိင္သည္။

အနီးရွိ ပြတ္တုိင္ေျခေထာက္ႏွင့္ စားပဲြတစ္လုံးထက္၀ယ္ အရက္ပုလင္းမ်ားႏွင့္ ဖန္သားခြက္ မ်ားရွိသည္။ လူႏွစ္ဦး က ဖန္သားခြက္မ်ားအတြင္းသုိ႔ အရက္ငွဲ႕ေပး၍ တုိင္ပုိင္ႀကီးႏွင့္ ပုလိပ္မ်ားကုိ ဆက္ရသည္။ ဌာနပုိင္ႀကီး ကုိထြန္းကမူ အရက္မေသာက္။
အရက္ငွ႕ဲေပးသူ ႏွစ္ဦးအား ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္မိေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေတာ္အံ့ၾသသြားမိ၏။
တစ္ဦးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘေထြးေလး ေရႊလြန္းျဖစ္၍ က်န္တစ္ဦးမွာ ေက်ာက္ျဖဳန္းေရႊနီ ျဖစ္သည္။

တုိင္ပုိင္ႀကီးတုိ႔ေရွ႕၌ ဆားပုလင္းႏွစ္ေကာင္ရွိသည္။ (ဆားပုလင္းဆုိသည္မွာ အမႈစစ္ ရဲၾကပ္ႀကီးဟု ေနာင္မွ ကၽြန္ေတာ္ သိရသည္။)
ဆားပုလင္းႏွစ္ေကာင္အနီး၌ တုတ္တုိတုတ္ရွည္မ်ားအျပင္ ေၾကးစည္ထုေသာ ဘုႏွင့္ တူသည့္ တင္းပုတ္ႏွစ္ခုရွိသည္။
''မယဥ္ႏြယ္ အဲဒီတုတ္ေတြ နဲ႔ ေၾကးစည္ဘုက ဘာလုပ္ဖုိ႕လ''
''အဲ႔ဒါေတြ အမႈစစ္ရင္ သူတုိ႔သုံးတယ္ နင္ေစာင့္ၾကည''

ကၽြန္ေတာ္ ၾကာၾကာမေစာင့္ၾကည့္ရ။ ေရွ႕၌ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ေနသူ တစ္ဦးၿပီးတစ္ဦး ေခၚထုတ္၍ ဆားပုလင္းႏွစ္ေကာင္သည္ တုတ္ႏွင့္လည္း ရုိက္သည္၊ တင္းပုတ္ႏွင့္လည္း ထုသည္။ တစ္ခ်ီတစ္ခ်ီတြင္ တုိင္ပုိင္ႀကီး ဦးဆံနီက ရွဴးဖိနပ္ႏွင့္ မ်က္နာသုိ႔ ထ၍ထ၍ ကန္ ေသးသည္။
ကန္လုိက္ရုိက္လုိက္ႏွင့္ တရားခံကုိ ေမးခြန္းလည္း ထုတ္ေသးသည္။ အေမးႏွင့္အေျဖတုိ႔ကုိ ဌာနပုိင္ႀကီး ဦးထြန္းက စာရြက္တစ္ရြက္ျဖင့္ လုိက္မွတ္သည္။

လူတစ္ဦးၿပီး တစ္ဦး အရုိက္အထု အကန္ခံရသည္။ မခ်ိမဆံ ေအာ္သူလည္း ေအာ္ၾက သည္။ သတိေမ႕ေျမာသြားၾကသည္။ စစ္ေမးေသာ ေမးခြန္းမ်ားမွာ ထူးမျခားနားမ်ားသာ ျဖစ္သည္။
''ဘုိးဒန္ကုိ ႏြားပဲြမွာ ေတြ႕တယ္မဟုတ္လား''
''ဘုိးဒန္နဲ႔မင္း ရန္ျဖစ္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား''

''ဘုိးဒန္ကုိ မင္းသတ္တယ္ မဟုတ္လား''
ဤေမးခြန္း ဤအရုက္ ဤအထုတုိ႔ျဖင့္ အမႈစစ္ျခင္းသည္ ၿမဳိင္ၿမဳိင္ဆုိင္ဆုိင္ႀကီး ဆက္လက္သြားေန၏။
ကၽြန္ေတာ္သည္ မယဥ္ႏြယ္၏ နားသို႕ကပ္၍ တုိးတုိးေမးမိသည္။

''အဲ႔ဒီလူေတြအားလုံးက အကုိဘုိးဒန္ကုိ သတ္တဲ႔လူေတြ ဟုတ္ပါ့မလား…''
ဘယ္ေတာ႕ျဖစ္္ႏုိင္မလဲ… ဒါေပမဲ႕ လူတစ္ေယာက္ကုိ တုိက္ဒုုိင္ႀကီးက ငါးဆယ္ရတယ္‘‘
''ဘာ…လူတစ္ေယာက္ကုိ ငါးဆယ္ရတယ္ ''

''သန႔္ဇင္ …နင္ဒါေတြ နားမလည္ေသးဘူး၊ ပုလိပ္မသကၤာရင္ အခ်ဳပ္ခံရတယ္၊ အခ်ဳပ္မခံခ်င္ရင္ ေငြငါးဆယ္ ရွာေပးလိုက္ရင္ ျပီးတာပဲ''
မယဥ္ႏြယ္ စကားမဆံုးခင္ ေရွ႕မွရႈခင္းသည္ ထူးျခားေျပာင္းလြဲသြား၏။  ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ေနသူ တစ္ဦးအား ဆားပုလင္းတစ္ေကာင္က တိုက္ပိုင္ၾကီးေရွ႕သို႔ ေခၚထုတ္သည္။ ထိုသူသည္ တိုက္ပိုင္ၾကီး ေရွ႕သို႔ မသြား ေနာက္သို႔ုဆုတ္၍ မားမားၾကီးရပ္လိုက္၏။

မယဥ္ႏြယ္ သည္ ထိတ္လန္႔တၾကား ကၽြန္ေတာ့္အားဖက္ရင္း ေျပာသည္။
''သန္႔ဇင္ …အဲဒါ နင့္အဘ''

ဆက္ရန္
.