ပဆစ္အိမ္ အပိုင္း (၁၇)

ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ေတြ႕ၾကေတာ့ ဇင္သည္ သူ႔ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းသို႔ ပို႔ေပးရန္ ေျပာသည္။ လိုက္ပို႔ ေပးသည္။
ေစ်းတန္း တစ္ေနရာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေခါက္ထီးတစ္ေခ်ာင္း ကို ေရြးယူလုိက္သည္။
"ပိုက္ဆံေပးလိုက္ပါ"
ဇင္က အမိန္႔ေပးသလို ေျပာလိုက္ရာ သူ  အံ့ၾသသလို ရွိသြားသည္။ ေငြထုတ္ေခ်လုိက္သည္။
ဇင္က ေလွ်ာက္လာရင္း ေျပာလိုက္သည္။

"ဒါကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ဇင္ ယူပါေစ၊ ဇင့္အတြက္ ဦးတင္ေမာင္သန္႔ရဲ႕ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ပါပဲ"
သူသည္ အံ့အားသင့္သြားကာ ေနာက္တြင္ ရပ္ၿပီး က်န္ရစ္သည္။
"ေသာ္ … မသက္ဇင္ရယ္"
ညည္းသံ ျပဳလုိက္ေလသည္။

ဇင္ကိုယ္တုိင္လည္း မိမိကုိယ္မိမိ ေလာဘ သတ္ႏိုင္ခဲ့သည္ကို စိတ္ထဲက က်ိတ္၍ ေက်နပ္ေန မိသည္။
သို႔ျဖင့္ ဧၿပီလ သို႔ ေရာက္လာသည္။ သႀကၤန္ရက္မ်ားသည္ နီးကပ္လာသည္။
ထိုရက္မ်ားတြင္ ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕လံုး အလုပ္ရႈပ္ေနပါေတာ့သည္။

သႀကၤန္ရက္ မတုိင္မီကပင္ မ႑ပ္ေတြ ထုိးဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ ေရပက္ခံကားအတြက္ အဆင္အယင္ ျပဳလာၾကသည္။ သံခ်ပ္အဖြဲ႕ေတြ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ရွိလာသည္။ ဆုိင္းသံ ဗုံသံ ၾကားရစ ျပဳၿပီ။
ဦးတင္ေမာင္သန္႔က ေမးခဲ့ည္။
"ဒီႏွစ္ သႀကၤန္မွာ မသက္ဇင္ ဘာလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးထားသလဲ ဟင္ …"
"ဇင္လား … ဘာမွ စိတ္မကူးပါဘူး"
"ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေရပက္ခံထြက္ဖုိ႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘုရားေက်ာင္းကန္ေတြမွာ ဥပုဥ္သီတင္း ေဆာက္တည္ဖုိ႔ ျဖစ္ျဖစ္ စိတ္မကူး ဘူးလား မသက္ဇင္"
"ဟင့္အင္း … ဇင္ ၿမိဳ႕ကို ျပန္မယ္၊ ဟိုမွာ ကေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္မယ္။ ႏွစ္တုိင္းလဲ ဒီလိုျပန္ေနက် ပါပဲ"

အမွန္ပင္ ဇင့္တြင္ ရန္ကုန္သႀကၤန္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အေတြ႕အႀကံဳ မရွိခဲ့။ တစ္ခါဖူးမွ် ေရပက္မခံ ခဲ့။
သႀကၤန္အႀကိဳေန႔ ေရာက္ၿပီလားဆိုလွ်င္ ရုံးမွာ လုပ္တုန္းကေတာ့ ေန႔လယ္တစ္နာရီ မီးရထား အမွီ ဘူတာရုံ သို႔ သုတ္ေျခတင္ရသည္။ သႀကၤန္ရက္မ်ားအတြင္း အိမ္တြင္ ေနၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ ေမေမႏွင့္အတူ ဥပုသ္ ေစာင့္သည္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ကေလးေတြ ႏွင့္ အတူေနသည္။

ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔လြန္မွ အလုပ္ခြင္ သို႔ ျပန္လာၿမဲ။
"ဒီႏွစ္ေတာ့ တစ္ခုခုလုပ္ပါလား မသက္ဇင္"
"ရွင္ … ဇင္ ဘာလုပ္ရမွာလဲ"
"ေရပက္ခံ ထြက္ၾကရေအာင္ပါ"
"အို … ၾကာသားမိုႀကိဳး ရွင္၊ ဒီအရြယ္ႀကီးေတြ က်မွ"

"ခက္ပါလား မသက္ဇင္ရယ္၊ ဒီအရြယ္ႀကီးေတြ ဆိုရေလာက္ေအာင္ မသက္ဇင္က အသက္ ဘယ္ေလာက္ မ်ား ႀကီးေသးလို႔လဲ၊ သိၾကားမင္းက ဒီအရြယ္မွာ ေရမကစားရဘူးလို႔ စည္းကမ္းခ်က္ ထုတ္မထားပါဘူး"
"ဘာပဲေျပာေျပာ၊ ေရကစားတယ္ဆိုတာ လူငယ္ လူရြယ္ေတြ လုပ္တဲ့အလုပ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္သႀကၤန္ ဆိုတာ ကလဲ ေရကစားတာ သိပ္ၾကမ္းသတဲ့၊ ၾကားဖူးထားတယ္"
"မသက္ဇင္ မွာ သႀကၤန္အေတြ႕အႀကံဳ ရွိခဲ့ဖူးသလား"

"ဟင့္အင္း"
"ဒါဆိုရင္လဲ အေတြ႕အႀကံဳသစ္တစ္ခု ရတာေပါ့"
"ဇင္ေလ …"
"ဇင္ေတြ ဇက္ေတြ လုပ္မေနပါနဲ႔ေလ၊ သႀကၤန္ က်ေန႔မွာ လည္ၾကရေအာင္၊ ကၽြန္ေတာ္ စီစဥ္ ထားလိုက္မယ္"
သည္ အစီအစဥ္ကို ဇင္ကိုယ္တုိင္က သေဘာမတူခ်င္လွေပမယ့္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည့္ဘက္က မဲမ်ား ေနသည္။ ဇင္က အေဆာင္မွာ ျပန္တုိင္ပင္ၾကည့္ေသာအခါ အလြန္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္ေလ့ ရွိသည့္ ေနာ္ရာ ကအစ ေရကစားထြက္ရန္ သေဘာတူ လက္ခံသည္။ အျခား အဖြဲ႕၀င္ သံုးဦး တိုးလာသည္။

"ဒီ အစီအစဥ္ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ပါ၊ ေနာ္ရာတို႔လဲ ပါမယ္။ ေနာ္ရာ က သႀကၤန္ေရ တစ္ႏွစ္ မထိရင္ တစ္သက္ ေလာက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာ ဇင္ရဲ႕"
ေျပာမည့္သာ ေျပာရသည္ ဇင္ ကုိယ္တိုင္သည္လည္း ရန္ကုန္သႀကၤန္၏ အေတြ႕အႀကံဳကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ ဆိုသလို ေတာ့ ခံစား ၾကည့္ဖူးခ်င္သည္။
သည္လုိႏွင့္ သႀကၤန္အက်ေန႔မွာ ဇင္တို႔ ေရကစားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္ ဆုိပါစို႔။

ဇင္ရယ္၊ ေနာ္ရာရယ္၊ အေဆာင္က မိန္းကေလး သံုးေယာက္ရယ္ ပါ၀င္သည္။ ဦးတင္ေမာင္သန္႔တို႔ဘက္က ပေဒသရာဇာ အလုပ္တုိက္ မွ မ်က္ႏွာသိ သံုးဦး ပါလာသည္။ လင့္ဒ္ရိုဗာကားကို ဦးတင္ေမာင္သန္႔ ကိုယ္တိုင္ ေမာင္းသည္။

နံနက္ပိုင္းတြင္ ၿမိဳ႕တြင္း၊ ရန္ကင္း၊ ေက်ာက္ေျမာင္း၊ ပုဇြန္ေတာင္ႏွင့္ ဗိုလ္တေထာင္ဘက္သို႔ လွည့္သည္။ ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္က်ေတာ့ နားကာ ဒန္ေပါက္ ၀ယ္ၿပီး ကန္ေတာ္ႀကီးမွာ နံနက္စာ စားၾကသည္။

ရန္ကုန္ သႀကၤန္သည္ ဇင့္အဖို႔ ပထမဆံုး အေတြ႕အႀကံဳ ျဖစ္သည္ႏွင့္အမွ် ေၾကာက္ရြံ႕ ထိပ္လန္႔၍လည္း သြားရပါေတာ့သည္။ ေရပတ္ၾကမ္းသည္။ ႏႈတ္သရမ္းသည္။
ေရပက္မ႑ပ္တစ္ခုသို႔ ေရာက္ေတာ့မည့္ အခါတိုင္းမွာ ဇင္ ရင္တုန္ရသည္။ သည္အခါတြင္ ဦးတင္ေမာင္သန္႔ ၏ ယုယေထြးေပြ႕မႈမ်ားသည္ လုိလားေတာင့္တဖြယ္ရာ ျဖစ္လာသည္။ အားကိုး အားထား စရာ ျဖစ္လာသည္။

သူ၏ ရင္ခြင္က်ယ္သည္ ဇင့္အဖို႔ ခိုကိုးဖြယ္ရာပင္။ သူ၏ ေထြးဖက္ထားေသာ သန္မာသည့္ လက္မ်ား အၾကား မွာ လံုၿခံဳမႈ ရေနသည္ဟု အထင္ရွိသည္။
အမွန္ကို ၀န္ခံရမည္ဆုိလွ်င္ သူႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ရင္ခုန္ ေႏြးေထြးမႈသည္ သည္ကာလမ်ား၌ စတင္ခဲ့ ေပသည္။
ညေနပိုင္း ေရာက္ေတာ့ ၾကည့္ျမင္တုိင္၊ ေျမနီကုန္း၊ စမ္းေခ်ာင္းဘက္သို႔ ေရာက္သည္။

ေရပက္အၾကမ္းဆံုး၊ ပ်ိဳျဖဴေခ်ာေတြ အမ်ားဆံုး မ႑ပ္ေတြ တန္းစီေနရာ ရွမ္းလမ္း မွာ ဇင္တို႔ ေရေရ လည္လည္ အပက္ခံ ခဲ့ရသည္။ ၾကြက္စုတ္ ေရႏွစ္သလို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ရွမ္းလမ္းမွ ထြက္ေလေသာအခါ အသက္ရႈ မြန္းက်ပ္ေနေတာ့သည္။
ေနာက္ဆံုးအေန ႏွင့္ ဇင္တို႔ကို အင္းလ်ားသို႔ ပို႔ေပးသည္။
ေန၀င္လုဆဲ ကာလ၊ ဆည္းဆာခ်ိန္ကေလးမွာ ျဖစ္သည္။

"ဘယ့္ႏွယ္လဲ မသက္ဇင္၊ မနက္ျဖန္ ထြက္ၾကဦးမွလား"
"အမေလး၊ ေတာ္ပါၿပီေနာ္၊ ေၾကာက္ပါၿပီ။ အခုေတာင္ ကံေကာင္း လို႔ အသက္နဲ႔ကိုယ္ ၿမဲေနတာ ပါ"
ေနာ္ရာ က "ဘာ အခုမွ ေၾကာက္ပါၿပီလဲ …" စသည္ျဖင့္ ေနာက္ေနသည္။
အင္းလ်ားေရ သည္ ေႏြးေနသည္။

ဦးတင္ေမာင္သန္႔တို႔က သစ္ျမစ္ဆံု တစ္ခုမွာ အရက္၀ိုင္းဖြဲ႕ခိုက္ ဇင္တို႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္သိုက္ ေရထဲသို႔ ဆင္းၾကသည္။ အခ်င္းခ်င္း သႀကၤန္က်လုိက္ၾကေသးသည္။ ကန္ေရႏွင့္ တစ္ေယာက္ ကို တစ္ ေယာက္ ေရပက္ ကစားၾကသည္။ ေရထဲမွာ လုိက္တမ္းေျပးတမ္း ကစားၾကသည္။
ဇင္သည္ ထုိကာလ၌ မိမိ၏ အသက္အရြယ္ကိုလည္း ေမ့သည္။ ဘ၀ကိုလည္း ေမ့သည္။ ပူပင္ ေၾကာင့္ၾက မွန္သမွ်ကို ေမ့သည္။ အိ … ပီဘိ ဆယ္ေက်ာ္သက္လို ေပ်ာ္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။
ဇင္သည္ ေရထဲမွေန၍ ေနာက္ဆံုးမွ တက္လာသည္။ အေဖာ္မ်ားက ထုိင္ကာ ေငးၾကည့္ေန သည္။

ၾကည့္ပါဦး …။
သည္ကာလမွာ ဇင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား လွေနပါလိမ့္။
ေရပက္ခံထြက္သည့္ အေတြ႕အႀကံဳ မရွိခဲ့ေသာ ဇင္သည္ ထူထဲေသာ အ၀တ္မ်ားကို ၀တ္ဆင္ ရန္ သတိ မရခဲ့ေပ။ ဇင္၏ ကိုယ္မွာ ပါးလႊာေသာ အ၀တ္မ်ားသာ ပါလာခဲ့သည္။ အ၀တ္မ်ားက ေရစိုထားသည္။ အသား ႏွင့္ ကပ္ကာ ခ်ပ္ရပ္ေနသည္။ ဇင္၏ ကိုယ္ခႏၶာ အခ်ိဳးအဆစ္ကို အရင္း တုိင္း ေဖာ္ျပေနသေယာင္ ထင္ရသည္။
ယခုအခါတြင္ က်န္းမာသန္စြမ္းကာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့လ်က္ ရွိရၿပီျဖစ္ေသာ ဇင္သည္ ကိုယ္ အေလးခ်ိန္ တိုးလာ ခဲ့သည္။ အလြန္အမင္ ၀ရႊဲျခင္း ရွိမလာေစရန္ အစဥ္လို ကိရိယာလြတ္ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ား ယူခဲ့သည္။

သို႔ျဖစ္၍လည္း ဇင္၏ အသားစိုင္တို႔သည္ က်စ္လ်စ္မာေက်ာျခင္း ရွိသည္။ အခ်ိဳးအစား ေျပျပစ္ ျခင္း ရွိသည္။
ဇင္၏ လက္ေမာင္းအိုးတို႔သည္ ၀ါ၀င္းေခ်ာေျပေနသည္။ လည္တိုင္မွသည္ ရင္ညြန္႔မွာ ၀င္းမြတ္ ညက္စင္ ေနသည္။ ရင္မွာ ထြား၀င့္ ျပည့္တင္းသည္။ ခါးက ေသးက်ဥ္ကာ တင္ဆံုသည္ ၀ိုင္းစက္အိေထြးေနသည္။ ရွည္လ်ား သန္မာေသာ ေပါင္တံႏွင့္ တုတ္ခဲေသာ သလံုးသားမ်ားမွာ စကား၀ါေသြးလို ႏုညက္ ၀င္း၀ါ ေနသည္။

ဆည္းဆာေရာင္ၾကြင္းကလည္း ဇင္၏ကိုယ္ကို ေရႊရည္ဆမ္းထားသလို ျဖစ္သည္။ ေရစိုထား ေသာ ဆံပင္ သည္ပင္ ေရႊေရာင္လိႈင္းတြန္႔ကေလးေတြ ေျပးေနသည္။
သည္ကာလ မ်ိဳးမွာ ဘယ္သူက ဇင့္ကို လက္ထပ္ဖူးပါသည္ ေျပာမလဲ။
ကေလးႏွစ္ေယာက္ မိခင္ဆိုတာ ဘယ္သူက ယံုမလဲ။
အို … လွလိုက္တဲ့ ဇင္ရယ္ …။

ဦးတင္ေမာင္သန္႔သည္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို က်ိတ္၍ ရိႈက္လိုက္ေလသည္။
အစေသာ္ ဇင္သည္ သဲျပင္ေပၚသို႔ လြတ္လပ္စြာ ေျပးတက္လာခဲ့သည္။ ဦးတင္ေမာင္သန္႔၏ ရဲရဲစူးစူး အၾကည့္ ကို ျမင္ရမွပင္ ကိုယ္ရွိန္ သတ္လုိက္ရသည္။
ဇင္၏ ရင္၀ယ္ ရွိန္းျမေသာ အာရုံႏွင့္ မ၀ံ့မရဲေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ား ၀င္လာသည္။ ရင္ကို လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ ယွက္သိုင္း လိုက္ကာ ကားဆီသို႔ ဣေျႏၵရရ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
သည္က ၿပီးလွ်င္ ေတာ့ ဇင္တို႔ အေဆာင္သို႔ ျပန္ၾကသည္။ ေယာက်္ားေဖာ္မ်ားကို ပို႔ၿပီးမွ ျဖစ္သည္။

အျခားသူမ်ား အေဆာင္အတြင္း ၀င္ေရာက္သြားၾကေသာအခါ ဇင္သည္ ဦးတင္ေမာင္သန္႔အား ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ကားအနီး မွာ ရပ္ၿပီး က်န္ရစ္သည္။
"ေပ်ာ္ရဲ႕လား မသက္ဇင္"
ဦးတင္ေမာင္သန္႔၏ အေမး။
"ေပ်ာ္ပါေတယ္"
"မသက္ဇင္ ေပ်ာ္တယ္ဆုိလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာပါတယ္"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ အားလံုးရဲ႕ကိုယ္စား ဇင္ကလဲ ေျပာပါရေစ"
"ေနာက္ေန႔ေတြမွာေကာ လည္ခ်င္ေသးသလား မသက္ဇင္"

"ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ ထင္ပါရဲ႕၊ ဒီကေန႔ ေရစိုၿပီး ေနေလာင္ထားတဲ့ အသားေတြကို ပင္ကုိ အသားအတုိင္း ျပန္ျဖစ္ေအာင္ ခုႏွစ္ရက္ေလာက္ ေမြးယူရဦးမယ္ေလ"
ဇင္က ရယ္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
ဦးတင္ေမာင္သန္႔သည္ ဇင့္ကို စူးစုိက္ၾကည့္ေနသည္။
"ဇင္"
ပထမဆံုးအႀကိမ္ အျဖစ္ ဇင္၏ အမည္ကို အဖ်ားဆြတ္ေခၚသည္။

ဇင့္မွာ ဆန္းၾကယ္သလို ရွိသြားရသည္။
"ဇင္ ဒီကေန႔ သိပ္လွတာပဲ။ ဆည္းဆာရိပ္ေအာက္က ဇင့္အလွကို ကၽြန္ေတာ္တစ္သက္ ေမ့ေပ်ာက္ပစ္လို႔ ရႏိုင္ေတာ့မယ္ မထင္ဘူးဗ်ာ"
ဇင္သည္ သူ၏ တိုက္ရိုက္က်လြန္းေသာ အလွဖြဲ႕ စကားေၾကာင့္ ရွက္ရြံ႕သြားသလုိရွိကာ မ်က္ႏွာကို ငုံ႔လိုက္မိ သည္။ မ်က္လႊာကို ခ်ထားလိုက္မိသည္။
"ဇင္ ေအးေနၿပီ အေဆာင္ထဲ ၀င္ေတာ့မယ္ေနာ္"
"ေကာင္းပါၿပီ ကၽြန္ေတာ္လဲ ျပန္ပါေတာ့မယ္"
သူ၏ ကား ထြက္သြားစဥ္ ဇင္ အေဆာင္ထဲ ၀င္ခဲ့သည္။

ေမာေမာပန္းပန္းႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္မသြားမီကာလ၌ ဇင့္အဖို႔ အေတြးမ်ား နက္ရိႈင္းခဲ့ရသည္။
ဦးတင္ေမာင္သန္႔၏ အေလးအနက္ရွိမႈမ်ားသည္ ဇင့္ထံ ကူးစက္လာၿပီ ထင္သည္။ ဇင္ကိုယ္တိုင္ သူႏွင့္ ပတ္သက္ ၍ အေလးအနက္ ေတြးရပါၿပီ။
သူသည္ ဇင့္ကို ႏွစ္သက္ျခင္း ျပင္းစြာ ျဖစ္ေနရၿပီ ဆိုျခင္းမွာ ယံုမွားစရာ မရွိပါ။ ဆႏၵေစာကာ စိတ္ဓာတ္ျပင္းျပလာသည့္ အျဖစ္မွာ ဖံုးကြယ္ထား၍ မရႏိုင္ေတာ့ပါ။
သို႔ေပမယ့္ အခက္သားကလား။

သူက လူလြတ္ မဟုတ္။ ဇနီး ရွိသည္။ သမီး ရွိသည္။
အကယ္၍ သူသာ လူလြတ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲလွ်င္ ဇင့္စိတ္မွာ အဘယ္သို႔ ရွိမည္နည္း။ ဇနီး လက္ရွိ မဟုတ္ သည့္ တစ္ခုလပ္တစ္ေယာက္၊ သို႔မဟုတ္ မုဆိုးဖိုတစ္ေယာက္၊ သို႔မဟုတ္ လူပ်ိဳႀကီး တစ္ဦးဆိုလွ်င္ ဇင္ ယခု ေလာက္ တင္းမာႏိုင္ပါမည္လား။
ဇင္သည္ ေမာင္ႏွင့္က လြဲလွ်င္ေတာ့ မဆြတ္ခင္က ညြတ္ခ်င္သည့္ မိန္းမစားမ်ိဳး မဟုတ္ခဲ့သည္ မွာ အမွန္ ပင္။

ဆက္ရန္
.