ပင္လယ္ဓားျပသည္ ေန႔စဥ္နံနက္တုိင္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ား မႏုိးမီ အေစာႀကီးထ၍ သူ၏ ေနာက္ေတာ္ပါ ေခြးမ်ား ႏွင့္အတူ စားေသာက္ဆုိင္မ်ားႏွင့္ သေဘၤာဆိပ္ ေဗာတံတားမ်ားျဖစ္ရာ ေပးစရာ႐ွိသမွ်ကုိ ရက္ရက္ ေရာေရာ ေပး ၾကသည္။ သူရေသာ အထုပ္မ်ားသည္ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ ပုိ၍ပုိ၍ မ်ားလာသည္။ သူသည္ ရလာေသာ ပစၥည္းမ်ားကုိ သူ႔အေဖာ္ ပီဆာႏုိးမ်ားအား ခဲြေ၀ေပးသည္။ ပီဆာႏုိမ်ားကလည္း လက္ခံ ရယူသည္။ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ ငါးမ်ား၊ မုန္႔အႂကြင္းအက်န္မ်ား၊ မလတ္ဆတ္ေတာ့သည့္ ေပါင္မုန္႔မ်ား၊ အမဲသား အစအန မ်ားအား လံုး ရသမွ်ကုိ စားၾကေသာက္ၾကသည္။ သူတုိ႔အားလံုး မေၾကာင့္မၾကေနရသည့္ အေျခအေန သုိ႔ ေရာက္လာ သည္။
သူေပးသမွ်ကုိ သူတုိ႔လူစုက လက္ခံစားသံုးျခင္းသည္ ပင္လယ္ဓားျပ၏ စိတ္ႏွလံုးကုိ အထိခုိက္ဆံုးေသာ အရာ ျဖစ္သည္။ စိတ္ၾကည္ႏူးစရာ အေကာင္းဆံုးလည္းျဖစ္သည္။ သူတုိ႔က သူ႔အတြက္ ဘာေတြပဲ လုပ္ေပး လုပ္ေပး ထုိလုပ္သမွ် အရာအားလံုးသည္ ထုိအျပဳအမူေလာက္ သူ႔ႏွလံုးကုိ စားေသာက္ေနၾကသည့္ သူတုိ႔ လူစုအား ၾကည့္ေသာ ပင္လယ္ဓားျပ၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ အလြန္ေလးစားၾကည္ညိဳျခင္းကုိ ေဖာ္ျပ ေနတတ္ ေလသည္။
ညပုိင္းတြင္ သူတုိ႔အားလံုး မီးဖုိအနီး ၌ ၀ုိင္း၍ ထုိင္ၾကသည္။ ဗုိက္ျပည့္လြန္း၍ ၿငိီးေငြ႕ေနေသာ နတ္ဘုရား မ်ား ေလသံ ျဖင့္ ေတာ္တီလာဖလက္ ရပ္ြက္အတြင္းမွ ျဖစ္သမွ် အေရအခင္းမ်ားကုိ အတင္းအဖ်င္းအျဖစ္ ေျပာတတ္ၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္မ်ား တြင္ ပင္လယ္ဓားျပ ၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ပါးစပ္ေပါက္ တစ္ခုခ်င္းဆီ သုိ႔ေ႐ႊ႕လ်ားသြားလာေနတတ္၏။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွာလည္း အဆက္မျပတ္ လႈပ္႐ွား ေနသည္။ သူ႔ မိတ္ေဆြမ်ား ေျပာသြားသည့္ စကားမ်ားကုိ သူ႔ႏႈတ္မွ တီးတုိးလုိက္၍ ေရ႐ြတ္ေနျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ သူ၏ ေနပံု ထုိင္ပံုမ်ားကုိ ၾကည့္ကာ သူ႔ေခြးမ်ားက သူ႔သခင္အေပၚ မနာလုိ၀န္တုိ စိတ္ ျဖစ္သည့္ အမူအရာ ကုိပင္ ေဖာ္ျပ လာၾကသည္။
တစ္အိမ္လံုး မည္းေမွာင္ၿပီး တိတ္ဆိတ္ေနခ်ိန္ ေခြးမ်ားႏွင့္အတူ ေထြးလံုးရစ္ပတ္ အိပ္ေနခ်ိန္သုိ႔ ေရာက္လာ ေသာအခါ " သူတုိ႔ဟာ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြ" ဟု တစ္ေယာက္တည္း က်ိတ္၍ သူ႔ကုိယ္သူ ေျပာေနတတ္သည္။ ဤ လူစုသည္ သူ႔ကုိ အလြန္ ခ်စ္ၾကသျဖင့္ သူတစ္ေယာက္တည္း ေနရျခင္းကုိ မျမင္ရက္ မၾကည့္ရက္ ႏုိင္ေအာင္ပင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾက႐ွာသည္။ တကယ္ေတာ့ ဤအျဖစ္သည္ ပင္လယ္ဓားျပအတြက္ အလြန္ ထူးဆန္းအံ့ၾသ ဖြယ္ ေကာင္းသည့္ အရာတစ္ခုျဖစ္သည္။
သူေပးသမွ်ကုိ သူတုိ႔လူစုက လက္ခံစားသံုးျခင္းသည္ ပင္လယ္ဓားျပ၏ စိတ္ႏွလံုးကုိ အထိခုိက္ဆံုးေသာ အရာ ျဖစ္သည္။ စိတ္ၾကည္ႏူးစရာ အေကာင္းဆံုးလည္းျဖစ္သည္။ သူတုိ႔က သူ႔အတြက္ ဘာေတြပဲ လုပ္ေပး လုပ္ေပး ထုိလုပ္သမွ် အရာအားလံုးသည္ ထုိအျပဳအမူေလာက္ သူ႔ႏွလံုးကုိ စားေသာက္ေနၾကသည့္ သူတုိ႔ လူစုအား ၾကည့္ေသာ ပင္လယ္ဓားျပ၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ အလြန္ေလးစားၾကည္ညိဳျခင္းကုိ ေဖာ္ျပ ေနတတ္ ေလသည္။
ညပုိင္းတြင္ သူတုိ႔အားလံုး မီးဖုိအနီး ၌ ၀ုိင္း၍ ထုိင္ၾကသည္။ ဗုိက္ျပည့္လြန္း၍ ၿငိီးေငြ႕ေနေသာ နတ္ဘုရား မ်ား ေလသံ ျဖင့္ ေတာ္တီလာဖလက္ ရပ္ြက္အတြင္းမွ ျဖစ္သမွ် အေရအခင္းမ်ားကုိ အတင္းအဖ်င္းအျဖစ္ ေျပာတတ္ၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္မ်ား တြင္ ပင္လယ္ဓားျပ ၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ပါးစပ္ေပါက္ တစ္ခုခ်င္းဆီ သုိ႔ေ႐ႊ႕လ်ားသြားလာေနတတ္၏။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွာလည္း အဆက္မျပတ္ လႈပ္႐ွား ေနသည္။ သူ႔ မိတ္ေဆြမ်ား ေျပာသြားသည့္ စကားမ်ားကုိ သူ႔ႏႈတ္မွ တီးတုိးလုိက္၍ ေရ႐ြတ္ေနျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ သူ၏ ေနပံု ထုိင္ပံုမ်ားကုိ ၾကည့္ကာ သူ႔ေခြးမ်ားက သူ႔သခင္အေပၚ မနာလုိ၀န္တုိ စိတ္ ျဖစ္သည့္ အမူအရာ ကုိပင္ ေဖာ္ျပ လာၾကသည္။
တစ္အိမ္လံုး မည္းေမွာင္ၿပီး တိတ္ဆိတ္ေနခ်ိန္ ေခြးမ်ားႏွင့္အတူ ေထြးလံုးရစ္ပတ္ အိပ္ေနခ်ိန္သုိ႔ ေရာက္လာ ေသာအခါ " သူတုိ႔ဟာ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြ" ဟု တစ္ေယာက္တည္း က်ိတ္၍ သူ႔ကုိယ္သူ ေျပာေနတတ္သည္။ ဤ လူစုသည္ သူ႔ကုိ အလြန္ ခ်စ္ၾကသျဖင့္ သူတစ္ေယာက္တည္း ေနရျခင္းကုိ မျမင္ရက္ မၾကည့္ရက္ ႏုိင္ေအာင္ပင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾက႐ွာသည္။ တကယ္ေတာ့ ဤအျဖစ္သည္ ပင္လယ္ဓားျပအတြက္ အလြန္ ထူးဆန္းအံ့ၾသ ဖြယ္ ေကာင္းသည့္ အရာတစ္ခုျဖစ္သည္။
မယံုၾကည္ႏုိင္စရာေကာင္းသည္႔ အရာ တခုလည္း ျဖစ္သည္။ အခုဆိုလွ်င္ သူ၏ လက္တြန္းလွည္း သည္ ဒင္နီ ၏ ၿခံ၀င္း အတြင္း၌ ေရာက္ေနၿပီ။ ေန႔စဥ္ ဤအိမ္မွေန၍ ထြက္ကာ သူလုပ္ေနက်အတုိင္း ထင္းေခြၿပီး ေရာင္းလ်က္႐ွိသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ညပုိင္း သူ႕ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ စကား၀ုိင္းကုိ လက္လြတ္သြားမည္ စုိးသျဖင့္ ေျမျမွဳပ္ထားသည့္ သူ႔ဥစၥာသုိက္ဆီကုိပင္ မသြားႏိုင္ျဖစ္ေနသည္မွာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ သူ ေနာက္ထပ္ရလာေသာ ႏွစ္ဆယ့္ငါးဆင့္ေစ့မ်ားကုိ ေျမမျမွဳပ္ရသည္မွာလည္း ၾကာခဲ့ၿပီ။
သူ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ သူ႔အေပၚ၌ ၾကင္နာၾက႐ံုမက လုိေလေသးမ႐ွိေအာင္ ျပဳစုၾကပါ၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ႔ကုိ မ်က္ျခည္မျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနျခင္းကေတာ့ သူ႔အတြက္ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေနသည္။ သူလွည္းကုိ တြန္းၿပီး သစ္ေတာထဲသုိ႔ ထင္းေခြ၀င္သည့္အခါ သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက သူႏွင့္ လုိက္လာသည္။ သူ ထင္းေခြ ေနသည့္အခါ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက သူႏွင့္လုိက္လာသည္။ သူ ထင္းေခြေနသည့္အခါ အနီးအနား မွာ သစ္တံုးတစ္တံုးေပၚ ထုိင္၍ ေစာင့္ေနသည္။
ညေနပုိင္းအခ်ိန္ သူ၏ ေနာက္ဆံုးအလုပ္ကုိ လုပ္ရန္အတြက္ ေခ်ာက္ထဲသုိ႔ ဆင္းသည့္အခါတြင္လည္း ဒင္နီ သုိ႕မဟုတ္ ပက္ဘလုိ သုိ႔မဟုတ္ ပီလြန္ သုိ႔မဟုတ္ ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာ သည္ သူႏွင့္ အေဖာ္ လုိက္လာတတ္သည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ ညဥ့္နက္ပုိင္းေရာက္၍ အျပင္ထြက္ခ်င္ သည့္အခါ သူ႔ေနာက္မွ အ၇ိပ္တစ္ခု ပါမလာေအာင္ တိတ္တိတ္ကေလး ထြက္ရမလုိ ျဖစ္လ်က္႐ွိရာ သူ႔မွာ မလြတ္မလပ္ ျဖစ္ေနရေလသည္။
ဒင္နီတုိ႔ လူစုသည္ ပင္လယ္ဓားျပကုိ မ်က္ျခည္မျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္လာခဲ့သည္မွာ တစ္ပတ္တိတိပင္ ႐ွိခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ စိတ္ပ်က္လာၾကသည္။ တုိက္႐ုိက္နည္းကုိ အသံုးျပဳမွသာ ျဖစ္ေတာ့မည္ဟု သေဘာေပါက္ လာၾကသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ တစ္ညေနခင္းတြင္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ သူ႔ပစၥည္း မ်ားကုိ ေျမျမွဳပ္၇န္ သင့္မသင့္ဟူေသာ ျပႆနာသည္ ေဆြးေႏြးစရာ အေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့ေလသည္။
ေဆြးေႏြးျခင္းကုိ ပီလြန္က စသည္။ " ငါ့မွာ ေကာ္တရာ ကပ္ေစးႏွဲ ဦးေလးတစ္ေယာက္႐ွိခဲ့တယ္၊ သူက သူ႔ေ႐ႊ ေတြကုိ သစ္ေတာထဲမွာ ျမွဳပ္ထားတယ္။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ သူ၀ွက္ထားတဲ့ ေ႐ႊေတြကုိ သြားၾကည့္ တယ္။ မ႐ွိ ေတာ့ဘူး၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေတြ႕လုိ႔ ယူသြားတာေပါ့၊ ဦးေလးလည္း အဘုိးႀကီးျဖစ္ေနၿပီ၊ သူစုေဆာင္း ထားသမွ် အကုန္ပါသြားတာဆုိေတာ့ စိတ္ထိခုိက္ၿပီး ႀကိဳးဆဲြခ်ေသသြားတယ္ " ေဘးမွ နားေထာင္ ေနေသာ ပင္လယ္ဓားျပ၏ မ်က္ႏွာတြင္ စုိးရိမ္ေသာကရိပ္မ်ား ယွက္သန္လာသည္ကုိ ျမင္လုိက္ ရသျဖင့္ ပီလြန္သည္ စိတ္ထဲမွ က်ိတ္၍ ေက်နပ္သြားသည္။
ဒင္နီ ကလည္း ထုိအရိပ္အကဲကုိ ျမင္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူကပါ ၀င္၍ ေျပာသည္။
" ဒီအိမ္ကုိပုိင္တဲ့ ငါ့အဘုိးလည္း အဲသလုိပဲကြ၊သူ႔ေငြေတြကုိ ေျမႀကီးထဲ ျမွဳပ္ထားတယ္၊ ဘယ္ေ႐ႊ႕ ဘယ္မွ် ဆုိတာေတာ့ ငါမသိပါ ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားက သူ႔ကုိ လူခ်မ္းသာတစ္ေယာက္လုိ႔ သိေနၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေဒၚလာေငြ သံုးေလးရာ ေလာက္ေတာ့ ႐ွိမယ္ထင္တယ္၊ အဘုိးက က်င္းတူးၿပီး ေငြျမွဳပ္တာကြ၊ ၿပီးေတာ့မွ က်င္းကုိ အက်အနျပန္ဖံုးၿပီး ထင္း႐ွဴးဆူးေတြအေပၚက စုိက္ထားတယ္၊ သူကေတာ့ သူ႔ေနရာကုိ ဘယ္သူမွ သိမွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ထင္ေနတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ရက္ သူသြားၾကည့္ေတာ့ က်င္းတူးထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ အထဲက ေငြေတြ ကေတာ့ ပါသြားၿပီ"
ပင္လယ္ဓားျပ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ တလႈပ္လႈပ္၊ သူတုိ႔ေျပာေနသည့္ စကားမ်ားကုိ သံေယာင္လုိက္၍ ေရ႐ြတ္ ေနသည္။ စုိးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈသည္ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ အထင္းသားေပၚေနသည္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္း မ်ားသည္ ဆီေညာ္ အလက္သြန္မဆင္၏ လည္ပင္းေမြးမ်ားကုိ ထုိးဆြလ်က္႐ွိ၏။ က်န္လူစုသည္ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာတစ္ ေယာက္ ၾကည့္လုိက္ၾကၿပီး ထုိအေၾကာင္းကုိ ဆက္မေျပာဘဲ ရပ္ထား လုိက္ၾကသည္။
ညပုိင္းအိပ္ရာ၀င္ၾကေသာအခါ ပင္လယ္ဓားျပသည္ အိမ္ထဲမွ တိတ္တိတ္ကေလး ထြက္သြားသည္။ သူ႔ေခြးမ်ား ကလည္း ကုပ္ကုပ္႐ုပ္႐ုပ္ လုိက္သြားၾကသည္။ ပီလြန္ကလည္း သူတုိ႔ေနာက္မွ အသာ လုိက္သြားသည္။ ပင္လယ္ ဓားျပသည္ သစ္ေတာထဲသုိ႔ လ်င္ျမန္ဖ်တ္လတ္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ၀င္သည္။ ေမွာင္ထဲတြင္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သြားေနက်ျဖစ္သျဖင့္ ခ်ံဳဖုတ္မ်ားကုိ အလြယ္တကူပင္ ေက်ာ္လႊား ျဖတ္သန္း သြားလ်က္႐ွိသည္။
သူ႔ေနာက္မွ လုိက္ေနေသာ ပီလြန္ကေတာ့ အလဲလဲအကဲြကဲြ ျဖစ္လ်က္႐ွိသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ႏွစ္မုိင္ခန္႔ သြား မိေသာအခါ ပီလြန္သည္ မ်က္စိလည္ကာ တ၀ဲလည္လည္ ျဖစ္ေနသည္။ ခ်ံဳပင္ ႏြယ္ပင္မ်ားႏွင့္ ထုိးမ ိျခစ္မိ သျဖင့္ အ၀တ္မ်ားစုတ္ျပတ္ ေပါက္ၿပဲကုန္သည္။ သူသည္ ခဏမွ်ရပ္၍ အေမာေျဖသည္။ သူ႔ေရွ႕မွ လာေနေသာ အသံမ်ားသည္ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ေလၿပီ။ သူသည္ ရပ္၍ နားစြင့္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ပင္လယ္ဓားျပ ကုိ လံုး၀ မျမင္ရေတာ့ေပ။
ႏွစ္နာရီခန္႔ အၾကာတြင္ ပီလြန္သည္ လာလမ္းအတုိင္းပင္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္စြာျဖင့္ ျပန္လာသည္။ ပင္လယ္ဓားျပ သည္ သူ႔ေခြးမ်ား၏ အလယ္တြင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်လ်က္ ႐ွိေလၿပီ။ အိမ္ထဲ ၀င္လာေသာ ပီလြန္ ကုိ ေခြးမ်ားက ေခါင္းေထာင္၍ ၾကည့္ၾကသည္။ ပီလြန္၏ စိတ္ထဲတြင္ ေခြးမ်ားက သူ႔ကုိၾကည့္ၿပီး ေလွာင္ၿပံဳးၿပံဳးေန ၾကသည္ဟု ထင္ကာ မခံခ်ိ မခံသာ ျဖစ္လ်က္ ႐ွိေလသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္တြင္ သူတုိ႔သည္ ေဆြးေႏြးပဲြတစ္ရပ္ ျပဳလုပ္ၾကျပန္သည္။
" သူ႔ေနာက္ကလုိက္ရတာ မလြယ္ဘူးကြ" ဟု ပီလြန္က ဆုိသည္။ " သူက ေပ်ာက္သြားတာဲ၊ သူက ေမွာင္ထဲမွာ ေကာင္းေကာင္းျမင္တယ္။ ဘယ္နားမွာ ဘာပင္႐ွိတယ္ ဆုိတာလည္းသူသိတယ္။ ငါတုိ႔ တျခား နည္းလမ္း တစ္ခုေတာ့ ႐ွာဦးမွ ျဖစ္မယ္ "
" တစ္ေယာက္တည္း လုိက္လုိ႔ကေတာ့ မလံုေလာက္ဘူးထင္တယ္ " ဟု ပက္ဘလုိ က ထင္ျမင္ခ်က္ ေပးသည္။ " တကယ္လုိ႔ ငါတုိ႔အားလံုး သူ႔ေနာက္က လုိက္ၾကမယ္ဆုိရင္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔ကုိ ေျခရာခံ မိမွာပဲ "
" ကဲေလ ငါတို႔ ကေန႔ည ထပ္ၿပီး တုိင္ပင္ၾကေသးတာေပါ့ " ဟု ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာက ၀င္ေျပာသည္။ " ငါ့အသိ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္က ငါ့ကုိ ၀ုိင္နည္းနည္း ေပးလိမ့္မယ္ " ဟု သူကဆုိသည္။ " ပင္လယ္ဓားျပဗုိက္ထဲ ၀ုိင္ နည္းနည္း၀င္သြားရင္ အလြယ္တကူနဲ႔ ကုိယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး "
ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာ ၏ မိတ္ေဆြအမ်ိဳးသမီးက ၀ုိင္တစ္ဂါလန္ ေပးလုိက္သည္။ ထုိညက သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အတူတူ ထုိင္၍ သူတုိ႔စကားမ်ားကုိ နားေထာင္ရင္း ၀ုိင္ေသာက္ေနရေသာ ပင္လယ္ဓားျပသည္ အတုိင္း အဆ မသိႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ္ျမဴးလ်က္႐ွိသည္။ သူ႔ဘ၀တြင္ ဤေပ်ာ္႐ႊင္မႈမ်ိဳးကုိ ရခဲပါဘိျခင္း၊ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကုိ တအားကုန္ ေပြ႕ဖက္ၿပီး သူတုိ႔ကုိ သူအလြန္ခ်စ္ေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္ခ်င္ေသာစိတ္ ျပင္းထန္စြာ ျဖစ္ေပၚလ်က္႐ွိသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ထုိအလုပ္မ်ိဳးကုိ သူ လုပ္၍မျဖစ္။ လုပ္လုိက္လွ်င္ သူတုိ႔အားလံုး က သူ႔ကုိ အရက္မူးေနၿပီဟု ထင္ၾကလိမ့္မည္။ သူ အလြန္ခ်စ္ခင္ေၾကာင္း ျပသသည့္အေနျဖင့္ အလြန္ ထူးျခားေသာ အရာ တစ္ခုကုိ လုပ္ျပခ်င္သည့္ ဆႏၵသည္ သူ႔ရင္တြင္း၌ ကိန္းေအာင္းလ်က္ ႐ွိေလသည္။
" မေန႔ညက ငါတို႔ ေငြေတြကုိ ေျမႀကီးထဲျမွဳပ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာခဲ့ၾကတယ္ေနာ္ " ဟု ပီလြန္က စသည္။ " ကေန႔ည ငါ တစ္ခုသတိရျပန္ၿပီ၊ ငါ့အစ္ကုိ၀မ္းကဲြ တစ္ေယာက္ေပါ့၊ သူက လူလည္တစ္ေယာက္ကြ၊ တကယ္လုိ႔ လူတစ္ေယာက္က ေငြကုိ ဘယ္သူမွ ႐ွာမေတြ႕မယ့္ေနရာမွာ ၀ွက္ထားႏိုင္တယ္ ဆုိရင္ အဲဒီလူ ဟာ သူပဲ၊ အဲဒါ သူက သူ႔ေငြကုိယူသြားၿပီး ၀ွက္ထားတယ္၊ မင္းတုိ႔ေတြ႕ဖူးခ်င္ ေတြ႕ဖူးၾကမွာပါ။ သူက ေဗာတံတား ေတြဘက္ လည္ၿပီး ငါးေခါင္းေတြ ေတာင္းတတ္တယ္၊ ဟင္းခ်ိဳခ်က္ေသာက္ဖုိ႔လုိ႔ ေျပာၿပီး ေတာင္းတာ၊ အဲဒါ ငါ့အစ္ကုိ၀မ္းကဲြ ေပါ့ကြ၊ ဒါေပမယ့္ သူျမွဳပ္ထားခဲ့တဲ့ေငြ ကုိ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေဖာ္ယူ သြားတာ ခံရတယ္ "
ပင္လယ္ဓားျပ၏ မ်က္ႏွာတြင္ ေသာကေငြ႕မ်ား ထင္ဟပ္လာျပန္သည္။
ပံုျပင္မ်ား တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေျပာၾကသည္။ ပံုျပင္တုိင္းတြင္ ေငြျမွဳပ္ႏွံသူအားလံုး ဒုကၡေရာက္ၾကသည္ဟူေသာ နိဂံုးျဖင့္ အဆံုးသတ္သည္။
" လူတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ေငြကုိ သူနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ထားတာ အေကာင္းဆံုးပဲကြ၊ မၾကာမၾကာလည္း လုိအပ္တဲ့ ေနရာေတြမွာ သံုးရမယ္၊ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြအတြက္လည္း အကုန္အက်ခံရမယ္" ဟု ဒင္နီ က စကားကုိ အဆံုးသတ္သည္။
သူတုိ႔သည္ ပင္လယ္ဓားျပကုိ အကဲခတ္ၾကသည္။ သူတုိ႔ ေျပာေနၾကသည့္ အခုိက္မွာပင္ ပင္လယ္ဓားျပ၏ မ်က္ႏွာေပၚ၌ ေစာေစာက ထင္ဟပ္ေနသည့္ ေသာကရိပ္မ်ား ေပ်ာက္သြားၿပီး ထုိေနရာတြင္ အၿပံဳး ၀င္လာ သည္။ အခုက်ေတာ့လည္း သူသည္ ၀ုိင္ကုိ ေအးေအးေဆးေဆး ေသာက္ေနသည္။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားမွာလည္း ေပ်ာ္႐ႊင္ မႈျဖင့္ ၀င္းလက္ေနၾကသည္။
သူ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ စိတ္ပ်က္ေနၾကၿပီ၊ သူတုိ႔ႀကံစည္သမွ် မေအာင္ျမင္သျဖင့္ အႀကံရ က်ပ္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔ ေကာင္းခဲ့သမွ်၊ သူတုိ႔ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား ထားခဲ့သမွ် အလဟႆ ျဖစ္ရၿပီ။ သူတို႔ သည္ ေသာက္လက္စ ၀ုိင္ကုိ လက္စသတ္ၿပီး မ႐ႊင္ေသာစိတ္ျဖင့္ အိပ္ရာ၀င္ၾကသည္။
ည လူေျခတိတ္ခ်ိန္တြင္ ျဖစ္ပ်က္သမွ် အရာရာတုိ႔ကုိ ပီလြန္မသိဟူ၍ မ႐ွိ၊ သိသည္က မ်ား၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ ခႏၶာကုိယ္႐ွိ အျခားအစိတ္အပုိင္းမ်ား အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကေသာ္လည္း သူ႔နားကေတာ့ အၿမဲတေစ ႏုိးၾကား ေစျခင္းေၾကာင့္ပင္တည္း။ ယခုလည္း ပင္လယ္ဓားျပႏွင့္ သူ႔ေခြးမ်ားအိမ္ထဲမွ တိတ္တိတ္ ကေလး ထြက္သြား ၾကသည္ကုိ ပီလြန္၏ နားမ်ားက ၾကားလုိက္သည္။ သူသည္ အိပ္ရာမွ ကပ်ာကသီ လူးလဲထကာ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကုိ ႏိႈးသည္။ ေနာက္တစ္ခဏအတြင္းတြင္ သူတုိ႔ ေလးေယာက္သည္ သစ္ေတာဘက္ သုိ႔ ေလွ်ာက္သြားေန ေသာ ပင္လယ္ဓားျပ၏ ေနာက္မွ လုိက္ေနၾကေလသည္။ သူတုိ႔လူစု ထင္း႐ွဴးေတာ ထဲသုိ႔ ၀င္မိၾကခ်ိန္တြင္ အလြန္ ေမွာင္မုိက္ေနေလၿပီ။
လူေလးေယာက္သည္ သစ္ပင္မ်ားႏွင့္၀င္၍ လဲသူကလဲသည္၊သူတုိ႔ေ႐ွ႕မွ သြား ေနသည့္ ပင္လယ္ဓားျပ တုိ႔၏ အသံကုိ အဆက္မျ္ပတ္ ၾကားေနရဆဲ၊ သူတုိ႔သည္ ယမန္ေန႔ညက ပီလြန္ေရာက္ ခဲ့သည့္ေနရာအထိ အပင္ပန္း ခံ၍ လုိက္ၾကသည္။ ထုိေနရာအေရာက္တြင္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ၿငိမ္ဆိတ္သြားသည္။ သစ္ပင္ႀကိဳ သစ္ပင္ၾကား မွ တုိးေ၀ွ႕ျဖတ္သန္းသြားေနသည့္ ေလသံမွတစ္ပါး တျခားဘာသံမွ မၾကားရ၊ သူတုိ႔သည္ ထုိေနရာ ၏ အနီးတစ္၀ုိက္႐ွိ သစ္ပင္မ်ား၊ ခ်ံဳပင္မ်ားၾကားတြင္ ပုိက္စိပ္တုိက္၍ ႐ွာၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ပင္လယ္ဓားျပ သည္ ေပ်ာက္ကြယ္လ်က္႐ွိေလသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ သူတုိ႔သည္ ေအးျမျခင္းႏွင့္ စိတ္ပ်က္၀မ္းနည္းျခင္းမ်ားကုိ ရင္၀ယ္ပုိက္ကာ မြန္ထေရးၿမိဳ႕ဘက္ သုိ႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ သူတုိ႔ အိမ္ျပန္မေရာက္မီ အ႐ုဏ္တက္ေလသည္။ ပင္လယ္ေကြ႕ ေရျပင္ထက္တြင္ ေနေရာင္ေတာက္လ်က္႐ွိၿပီ၊ မြန္ထေရးၿမိဳ႕တြင္းမွ မီးခုိးမ်ားသည္ တလိပ္လိပ္ တက္လ်က္႐ွိ၏။
ပင္လယ္ဓားျပ သည္ ဆင္၀င္သုိ႔ ထြက္လာၿပီး သူတုိ႔ကုိ ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ၾကည္လင္႐ႊင္ လန္းလ်က္႐ွိ၏။ သူတုိ႔သည္ မသာယာေသာ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ သူ႔ေ႐ွ႕မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္ၿပီး ဧည့္ခန္း ထဲသုိ႔ တန္းစီ၍ ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ ဧည့္ခန္းစားပဲြေပၚတြင္မူ ႐ြက္ဖ်င္အိတ္တစ္လံုး။
ပင္လယ္ဓားျပသည္ သူတုိ႔ေနာက္မွ လုိက္လာသည္။ " က်ဳပ္ခင္ဗ်ားကုိ လိမ္ေျပာခဲ့တာ ပီလြန္ရ " ဟု သူက ေျပာ သည္။ " က်ဳပ္မွာ ေငြမ႐ွိဘူးလုိ႔ ခင္ဗ်ားကုိ ေျပာခဲ့တယ္မဟုတ္လား၊ အဲဒါေၾကာက္လုိ႔ဗ်၊ က်ဳပ္အေနနဲ႔ က်ဳပ္ ရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြအေၾကာင္း ကုိ ေကာင္းေကာင္းမွ မသိေသးဘဲကုိးဗ်၊ ဟုတ္ဘူးလား။ ၀ွက္ထားတဲ့ ေငြေတြ ကုိ ခဏခဏ လူခုိးခံရတယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပာၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒါေတြၾကားရေတာ့ က်ဳပ္ ေၾကာက္လာျပန္ေရာ၊ ဒီေငြကုိ လံုၿခံဳေအာင္ သိမ္းထားႏုိင္တဲ့ နည္းလမ္းကုိ က်ဳပ္ မေန႔ညကမွ သိရတာ၊ က်ဳပ္ရဲ႕ ေငြေတြဟာ က်ဳပ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ထားမွ လံုၿခံဳမွာဗ်၊ က်ဳပ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက က်ဳပ္အတြက္ ဒီေငြကုိ ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးထားမယ္ဆုိရင္ ဘယ္ေကာင္မွ မခုိးႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့ "
လူေလးေယာက္သည္ ပင္လယ္ဓားျပကုိ အလန္႔တၾကား ၾကည့္ေနၾကသည္။ လ မင္းေငြကုိ ျပန္ယူသြားၿပီး ေတာထဲမွာ ၀ွက္ထားကြာ " ဟု ဒင္နီက ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ေျပာသည္။ " ငါတုိ႔ မင္းေငြကုိ သိမ္းမေပးႏုိင္ဘူး "
လူေလးေယာက္သည္ ပင္လယ္ဓားျပကုိ အလန္႔တၾကား ၾကည့္ေနၾကသည္။ " မင္းေငြကုိ ျပန္ယူသြားၿပီး ေတာ ထဲမွာ ၀ွက္ထားကြာ" ဟု ဒင္နီက ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ေျပာသည္။ " ငါတုိ႔ မင္းေငြကုိ သိမ္းမေပးႏုိင္ဘူး "
" မျဖစ္ဘူး " ဟု ပင္လယ္ဓားျပက ေျပာသည္။ " ဟုိေတာထဲမွာထားရင္ က်ဳပ္ စိတ္မခ်ေတာ့ဘူး၊ က်ဳပ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ေတြက က်ဳပ္ေငြေတြကုိ ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးထားတယ္ဆုိရင္ က်ဳပ္ ေပ်ာ္မယ္၊ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္၊ ခင္ဗ်ား တုိ႔ က်ဳပ္ေျပာတာ ယံုခ်င္မွယံုမယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ညက က်ဳပ္ေတာထဲသြားတုိင္း လူတစ္ေယာက္ လုိက္ လုိက္လာတယ္၊ အဲဒါ က်ဳပ္ေငြေတြကုိ ခုိးမလုိ႔ဗ်"
ထုိစကားသည္ လူလညပီလြန္အတြက္ အလြန္ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ ထုိးႏွက္ခ်က္တစ္ခ်က္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ ေသာ္လည္း ပါးနပ္ေသာ ပီလြန္သည္ ထုိလက္သီးခ်က္မွ လြတ္ေျမာက္ရန္ အားထုတ္သည္။ " ဒီေငြအားလံုး ကုိ ငါတုိ႔ လက္ထဲမအပ္ခင္ မင္းသံုးဖုိ႔ နည္းနည္းပါးပါး ထုတ္ခ်င္ဦးမွာေပါ့ " ဟု ေရလာ ေျမာင္းေပး စကားကုိ ခ်ိဳသာ စြာျဖင့္ ေျပာသည္။
ပင္လယ္ဓားျပက ေခါင္းခါသည္။ " ဟင့္အင္းဗ်ာ၊ ေငြေတာ့ က်ဳပ္မထုတ္ဘူး၊ ဒီေငြက ကတိျပဳၿပီး စုထားတဲ့ ေငြဗ်၊ ႏွစ္ဆယ့္ငါးဆင့္ေစ့ေပါင္း တစ္ေထာင္ျပည့္ရင္ ေ႐ႊဖေယာင္းတုိင္စင္တစ္ခု ၀ယ္ၿပီး စိန္႔ဖရန္စစ္ အ႐ွင္ျမတ္ ကုိ လွဴမလုိ႔။ အျဖစ္က ဒီလုိဗ်ာ၊ ဟုိတစ္ခ်ိန္က က်ဳပ္မွာ ေခြးေနေကာင္းသြားရင္ ေ႐ႊဖေယာင္းတုိင္စင္ တစ္ခု လွဴမယ္ လုိ႔ အဓိ႒ာန္ျပဳခဲ့မိတယ္၊ အဲဒီေခြးက ေနေကာင္းသြားတယ္ဗ် "
" အဲဒီအေကာင္ ဒီေခြးေတြထဲမွာ ပါသလား " ဟု ပီလြန္က ေမးသည္။
" မပါဘူး " ဟု ပင္လယ္ဓားျပက ေျဖသည္။ " ေနေကာင္းၿပီး သိပ္မၾကာလုိက္ခင္မွာပဲ ထရပ္ကားတစ္စီး ႀကိတ္ လုိ႔ ေသသြားတယ္ "
သူတုိ႔အဖုိ႔ လမ္းပိတ္သြားေလၿပီ။ ေငြကုိ တျခားေနရာတြင္ သံုးမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားသျဖင့္ ခဲေလသမွ် သဲေရက် ျဖစ္ရေလၿပီ။ ဒင္နီႏွင့္ ပက္ဘလုိသည္ ေအာက္သုိးသုိး မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ေငြအိတ္ကုိမ၍ အိမ္ခန္းထဲ သုိ႔ ယူသြားၿပီး ဒင္နီ၏ ေခါင္းအံုးေအာက္၌ ထားလုိက္သည္။ တစ္ခ်ိန္က ႐ွိခဲ့သည့္ စိတ္ကူး အတုိင္း ဆုိပါက ဤေငြအိတ္ ေခါင္းအံုးေအာက္၌ ႐ွိေနသည္ဟူေသာ အသိျဖင့္ ႐ႊင္လန္း ၀မ္းေျမာက္ၾကရမည္ ျဖစ္၏။ အခုေတာ့ လည္း သူတုိ႔၏ အျဖစ္မွာ ရင္နာစရာ ေကာင္းလွေခ်သည္။ ဤေငြ ကုိ သံုးရဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မ႐ွိေတာ့။ သူတုိ႔ အတြက္ အခါအခြင့္ကေတာ့ ေပၚလာပါ၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ ကြယ္ေပ်ာက္ ခဲ့ေလသည္။
ပင္လယ္ဓားျပသည္ သူတုိ႔ေ႐ွ႕၌ရပ္လ်က္႐ွိသည္။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားတြင္ ၀မ္းသာလြန္း၍ စုိ႔လာေသာ မ်က္ရည္ မ်ား။ သူ႔ အေနႏွင့္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအေပၚ အလြန္ခ်စ္ေၾကာင္း သက္ေသထူႏိုင္ခဲ့ၿပီး မဟုတ္ပါေလာ။
" က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း ၾကက္တဲထဲမွာ ေနခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ေတြဟာ မနည္းဘူး " ဟု ပင္လယ္ဓားျပက ေျပာသည္။ " အဲဒီတုန္းကဆုိရင္ က်ဳပ္ဟာ သာယာေပ်ာ္႐ႊင္မႈ ဆုိတာကုိ လံုး၀မသိခဲ့ရဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ အုိဗ်ာ အခု ဆုိရင္ က်ဳပ္ေလ သိပ္ကုိေပ်ာ္တာပဲ "
--------------------
ဆက္ရန္
.
သူ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ သူ႔အေပၚ၌ ၾကင္နာၾက႐ံုမက လုိေလေသးမ႐ွိေအာင္ ျပဳစုၾကပါ၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ႔ကုိ မ်က္ျခည္မျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနျခင္းကေတာ့ သူ႔အတြက္ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေနသည္။ သူလွည္းကုိ တြန္းၿပီး သစ္ေတာထဲသုိ႔ ထင္းေခြ၀င္သည့္အခါ သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက သူႏွင့္ လုိက္လာသည္။ သူ ထင္းေခြ ေနသည့္အခါ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက သူႏွင့္လုိက္လာသည္။ သူ ထင္းေခြေနသည့္အခါ အနီးအနား မွာ သစ္တံုးတစ္တံုးေပၚ ထုိင္၍ ေစာင့္ေနသည္။
ညေနပုိင္းအခ်ိန္ သူ၏ ေနာက္ဆံုးအလုပ္ကုိ လုပ္ရန္အတြက္ ေခ်ာက္ထဲသုိ႔ ဆင္းသည့္အခါတြင္လည္း ဒင္နီ သုိ႕မဟုတ္ ပက္ဘလုိ သုိ႔မဟုတ္ ပီလြန္ သုိ႔မဟုတ္ ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာ သည္ သူႏွင့္ အေဖာ္ လုိက္လာတတ္သည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ ညဥ့္နက္ပုိင္းေရာက္၍ အျပင္ထြက္ခ်င္ သည့္အခါ သူ႔ေနာက္မွ အ၇ိပ္တစ္ခု ပါမလာေအာင္ တိတ္တိတ္ကေလး ထြက္ရမလုိ ျဖစ္လ်က္႐ွိရာ သူ႔မွာ မလြတ္မလပ္ ျဖစ္ေနရေလသည္။
ဒင္နီတုိ႔ လူစုသည္ ပင္လယ္ဓားျပကုိ မ်က္ျခည္မျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္လာခဲ့သည္မွာ တစ္ပတ္တိတိပင္ ႐ွိခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ စိတ္ပ်က္လာၾကသည္။ တုိက္႐ုိက္နည္းကုိ အသံုးျပဳမွသာ ျဖစ္ေတာ့မည္ဟု သေဘာေပါက္ လာၾကသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ တစ္ညေနခင္းတြင္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ သူ႔ပစၥည္း မ်ားကုိ ေျမျမွဳပ္၇န္ သင့္မသင့္ဟူေသာ ျပႆနာသည္ ေဆြးေႏြးစရာ အေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့ေလသည္။
ေဆြးေႏြးျခင္းကုိ ပီလြန္က စသည္။ " ငါ့မွာ ေကာ္တရာ ကပ္ေစးႏွဲ ဦးေလးတစ္ေယာက္႐ွိခဲ့တယ္၊ သူက သူ႔ေ႐ႊ ေတြကုိ သစ္ေတာထဲမွာ ျမွဳပ္ထားတယ္။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ သူ၀ွက္ထားတဲ့ ေ႐ႊေတြကုိ သြားၾကည့္ တယ္။ မ႐ွိ ေတာ့ဘူး၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေတြ႕လုိ႔ ယူသြားတာေပါ့၊ ဦးေလးလည္း အဘုိးႀကီးျဖစ္ေနၿပီ၊ သူစုေဆာင္း ထားသမွ် အကုန္ပါသြားတာဆုိေတာ့ စိတ္ထိခုိက္ၿပီး ႀကိဳးဆဲြခ်ေသသြားတယ္ " ေဘးမွ နားေထာင္ ေနေသာ ပင္လယ္ဓားျပ၏ မ်က္ႏွာတြင္ စုိးရိမ္ေသာကရိပ္မ်ား ယွက္သန္လာသည္ကုိ ျမင္လုိက္ ရသျဖင့္ ပီလြန္သည္ စိတ္ထဲမွ က်ိတ္၍ ေက်နပ္သြားသည္။
ဒင္နီ ကလည္း ထုိအရိပ္အကဲကုိ ျမင္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူကပါ ၀င္၍ ေျပာသည္။
" ဒီအိမ္ကုိပုိင္တဲ့ ငါ့အဘုိးလည္း အဲသလုိပဲကြ၊သူ႔ေငြေတြကုိ ေျမႀကီးထဲ ျမွဳပ္ထားတယ္၊ ဘယ္ေ႐ႊ႕ ဘယ္မွ် ဆုိတာေတာ့ ငါမသိပါ ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားက သူ႔ကုိ လူခ်မ္းသာတစ္ေယာက္လုိ႔ သိေနၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေဒၚလာေငြ သံုးေလးရာ ေလာက္ေတာ့ ႐ွိမယ္ထင္တယ္၊ အဘုိးက က်င္းတူးၿပီး ေငြျမွဳပ္တာကြ၊ ၿပီးေတာ့မွ က်င္းကုိ အက်အနျပန္ဖံုးၿပီး ထင္း႐ွဴးဆူးေတြအေပၚက စုိက္ထားတယ္၊ သူကေတာ့ သူ႔ေနရာကုိ ဘယ္သူမွ သိမွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ထင္ေနတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ရက္ သူသြားၾကည့္ေတာ့ က်င္းတူးထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ အထဲက ေငြေတြ ကေတာ့ ပါသြားၿပီ"
ပင္လယ္ဓားျပ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ တလႈပ္လႈပ္၊ သူတုိ႔ေျပာေနသည့္ စကားမ်ားကုိ သံေယာင္လုိက္၍ ေရ႐ြတ္ ေနသည္။ စုိးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈသည္ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ အထင္းသားေပၚေနသည္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္း မ်ားသည္ ဆီေညာ္ အလက္သြန္မဆင္၏ လည္ပင္းေမြးမ်ားကုိ ထုိးဆြလ်က္႐ွိ၏။ က်န္လူစုသည္ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာတစ္ ေယာက္ ၾကည့္လုိက္ၾကၿပီး ထုိအေၾကာင္းကုိ ဆက္မေျပာဘဲ ရပ္ထား လုိက္ၾကသည္။
ညပုိင္းအိပ္ရာ၀င္ၾကေသာအခါ ပင္လယ္ဓားျပသည္ အိမ္ထဲမွ တိတ္တိတ္ကေလး ထြက္သြားသည္။ သူ႔ေခြးမ်ား ကလည္း ကုပ္ကုပ္႐ုပ္႐ုပ္ လုိက္သြားၾကသည္။ ပီလြန္ကလည္း သူတုိ႔ေနာက္မွ အသာ လုိက္သြားသည္။ ပင္လယ္ ဓားျပသည္ သစ္ေတာထဲသုိ႔ လ်င္ျမန္ဖ်တ္လတ္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ၀င္သည္။ ေမွာင္ထဲတြင္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သြားေနက်ျဖစ္သျဖင့္ ခ်ံဳဖုတ္မ်ားကုိ အလြယ္တကူပင္ ေက်ာ္လႊား ျဖတ္သန္း သြားလ်က္႐ွိသည္။
သူ႔ေနာက္မွ လုိက္ေနေသာ ပီလြန္ကေတာ့ အလဲလဲအကဲြကဲြ ျဖစ္လ်က္႐ွိသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ႏွစ္မုိင္ခန္႔ သြား မိေသာအခါ ပီလြန္သည္ မ်က္စိလည္ကာ တ၀ဲလည္လည္ ျဖစ္ေနသည္။ ခ်ံဳပင္ ႏြယ္ပင္မ်ားႏွင့္ ထုိးမ ိျခစ္မိ သျဖင့္ အ၀တ္မ်ားစုတ္ျပတ္ ေပါက္ၿပဲကုန္သည္။ သူသည္ ခဏမွ်ရပ္၍ အေမာေျဖသည္။ သူ႔ေရွ႕မွ လာေနေသာ အသံမ်ားသည္ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ေလၿပီ။ သူသည္ ရပ္၍ နားစြင့္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ပင္လယ္ဓားျပ ကုိ လံုး၀ မျမင္ရေတာ့ေပ။
ႏွစ္နာရီခန္႔ အၾကာတြင္ ပီလြန္သည္ လာလမ္းအတုိင္းပင္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္စြာျဖင့္ ျပန္လာသည္။ ပင္လယ္ဓားျပ သည္ သူ႔ေခြးမ်ား၏ အလယ္တြင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်လ်က္ ႐ွိေလၿပီ။ အိမ္ထဲ ၀င္လာေသာ ပီလြန္ ကုိ ေခြးမ်ားက ေခါင္းေထာင္၍ ၾကည့္ၾကသည္။ ပီလြန္၏ စိတ္ထဲတြင္ ေခြးမ်ားက သူ႔ကုိၾကည့္ၿပီး ေလွာင္ၿပံဳးၿပံဳးေန ၾကသည္ဟု ထင္ကာ မခံခ်ိ မခံသာ ျဖစ္လ်က္ ႐ွိေလသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္တြင္ သူတုိ႔သည္ ေဆြးေႏြးပဲြတစ္ရပ္ ျပဳလုပ္ၾကျပန္သည္။
" သူ႔ေနာက္ကလုိက္ရတာ မလြယ္ဘူးကြ" ဟု ပီလြန္က ဆုိသည္။ " သူက ေပ်ာက္သြားတာဲ၊ သူက ေမွာင္ထဲမွာ ေကာင္းေကာင္းျမင္တယ္။ ဘယ္နားမွာ ဘာပင္႐ွိတယ္ ဆုိတာလည္းသူသိတယ္။ ငါတုိ႔ တျခား နည္းလမ္း တစ္ခုေတာ့ ႐ွာဦးမွ ျဖစ္မယ္ "
" တစ္ေယာက္တည္း လုိက္လုိ႔ကေတာ့ မလံုေလာက္ဘူးထင္တယ္ " ဟု ပက္ဘလုိ က ထင္ျမင္ခ်က္ ေပးသည္။ " တကယ္လုိ႔ ငါတုိ႔အားလံုး သူ႔ေနာက္က လုိက္ၾကမယ္ဆုိရင္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔ကုိ ေျခရာခံ မိမွာပဲ "
" ကဲေလ ငါတို႔ ကေန႔ည ထပ္ၿပီး တုိင္ပင္ၾကေသးတာေပါ့ " ဟု ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာက ၀င္ေျပာသည္။ " ငါ့အသိ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္က ငါ့ကုိ ၀ုိင္နည္းနည္း ေပးလိမ့္မယ္ " ဟု သူကဆုိသည္။ " ပင္လယ္ဓားျပဗုိက္ထဲ ၀ုိင္ နည္းနည္း၀င္သြားရင္ အလြယ္တကူနဲ႔ ကုိယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး "
ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာ ၏ မိတ္ေဆြအမ်ိဳးသမီးက ၀ုိင္တစ္ဂါလန္ ေပးလုိက္သည္။ ထုိညက သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အတူတူ ထုိင္၍ သူတုိ႔စကားမ်ားကုိ နားေထာင္ရင္း ၀ုိင္ေသာက္ေနရေသာ ပင္လယ္ဓားျပသည္ အတုိင္း အဆ မသိႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ္ျမဴးလ်က္႐ွိသည္။ သူ႔ဘ၀တြင္ ဤေပ်ာ္႐ႊင္မႈမ်ိဳးကုိ ရခဲပါဘိျခင္း၊ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကုိ တအားကုန္ ေပြ႕ဖက္ၿပီး သူတုိ႔ကုိ သူအလြန္ခ်စ္ေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္ခ်င္ေသာစိတ္ ျပင္းထန္စြာ ျဖစ္ေပၚလ်က္႐ွိသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ထုိအလုပ္မ်ိဳးကုိ သူ လုပ္၍မျဖစ္။ လုပ္လုိက္လွ်င္ သူတုိ႔အားလံုး က သူ႔ကုိ အရက္မူးေနၿပီဟု ထင္ၾကလိမ့္မည္။ သူ အလြန္ခ်စ္ခင္ေၾကာင္း ျပသသည့္အေနျဖင့္ အလြန္ ထူးျခားေသာ အရာ တစ္ခုကုိ လုပ္ျပခ်င္သည့္ ဆႏၵသည္ သူ႔ရင္တြင္း၌ ကိန္းေအာင္းလ်က္ ႐ွိေလသည္။
" မေန႔ညက ငါတို႔ ေငြေတြကုိ ေျမႀကီးထဲျမွဳပ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာခဲ့ၾကတယ္ေနာ္ " ဟု ပီလြန္က စသည္။ " ကေန႔ည ငါ တစ္ခုသတိရျပန္ၿပီ၊ ငါ့အစ္ကုိ၀မ္းကဲြ တစ္ေယာက္ေပါ့၊ သူက လူလည္တစ္ေယာက္ကြ၊ တကယ္လုိ႔ လူတစ္ေယာက္က ေငြကုိ ဘယ္သူမွ ႐ွာမေတြ႕မယ့္ေနရာမွာ ၀ွက္ထားႏိုင္တယ္ ဆုိရင္ အဲဒီလူ ဟာ သူပဲ၊ အဲဒါ သူက သူ႔ေငြကုိယူသြားၿပီး ၀ွက္ထားတယ္၊ မင္းတုိ႔ေတြ႕ဖူးခ်င္ ေတြ႕ဖူးၾကမွာပါ။ သူက ေဗာတံတား ေတြဘက္ လည္ၿပီး ငါးေခါင္းေတြ ေတာင္းတတ္တယ္၊ ဟင္းခ်ိဳခ်က္ေသာက္ဖုိ႔လုိ႔ ေျပာၿပီး ေတာင္းတာ၊ အဲဒါ ငါ့အစ္ကုိ၀မ္းကဲြ ေပါ့ကြ၊ ဒါေပမယ့္ သူျမွဳပ္ထားခဲ့တဲ့ေငြ ကုိ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေဖာ္ယူ သြားတာ ခံရတယ္ "
ပင္လယ္ဓားျပ၏ မ်က္ႏွာတြင္ ေသာကေငြ႕မ်ား ထင္ဟပ္လာျပန္သည္။
ပံုျပင္မ်ား တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေျပာၾကသည္။ ပံုျပင္တုိင္းတြင္ ေငြျမွဳပ္ႏွံသူအားလံုး ဒုကၡေရာက္ၾကသည္ဟူေသာ နိဂံုးျဖင့္ အဆံုးသတ္သည္။
" လူတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ေငြကုိ သူနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ထားတာ အေကာင္းဆံုးပဲကြ၊ မၾကာမၾကာလည္း လုိအပ္တဲ့ ေနရာေတြမွာ သံုးရမယ္၊ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြအတြက္လည္း အကုန္အက်ခံရမယ္" ဟု ဒင္နီ က စကားကုိ အဆံုးသတ္သည္။
သူတုိ႔သည္ ပင္လယ္ဓားျပကုိ အကဲခတ္ၾကသည္။ သူတုိ႔ ေျပာေနၾကသည့္ အခုိက္မွာပင္ ပင္လယ္ဓားျပ၏ မ်က္ႏွာေပၚ၌ ေစာေစာက ထင္ဟပ္ေနသည့္ ေသာကရိပ္မ်ား ေပ်ာက္သြားၿပီး ထုိေနရာတြင္ အၿပံဳး ၀င္လာ သည္။ အခုက်ေတာ့လည္း သူသည္ ၀ုိင္ကုိ ေအးေအးေဆးေဆး ေသာက္ေနသည္။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားမွာလည္း ေပ်ာ္႐ႊင္ မႈျဖင့္ ၀င္းလက္ေနၾကသည္။
သူ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ စိတ္ပ်က္ေနၾကၿပီ၊ သူတုိ႔ႀကံစည္သမွ် မေအာင္ျမင္သျဖင့္ အႀကံရ က်ပ္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔ ေကာင္းခဲ့သမွ်၊ သူတုိ႔ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား ထားခဲ့သမွ် အလဟႆ ျဖစ္ရၿပီ။ သူတို႔ သည္ ေသာက္လက္စ ၀ုိင္ကုိ လက္စသတ္ၿပီး မ႐ႊင္ေသာစိတ္ျဖင့္ အိပ္ရာ၀င္ၾကသည္။
ည လူေျခတိတ္ခ်ိန္တြင္ ျဖစ္ပ်က္သမွ် အရာရာတုိ႔ကုိ ပီလြန္မသိဟူ၍ မ႐ွိ၊ သိသည္က မ်ား၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ ခႏၶာကုိယ္႐ွိ အျခားအစိတ္အပုိင္းမ်ား အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကေသာ္လည္း သူ႔နားကေတာ့ အၿမဲတေစ ႏုိးၾကား ေစျခင္းေၾကာင့္ပင္တည္း။ ယခုလည္း ပင္လယ္ဓားျပႏွင့္ သူ႔ေခြးမ်ားအိမ္ထဲမွ တိတ္တိတ္ ကေလး ထြက္သြား ၾကသည္ကုိ ပီလြန္၏ နားမ်ားက ၾကားလုိက္သည္။ သူသည္ အိပ္ရာမွ ကပ်ာကသီ လူးလဲထကာ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကုိ ႏိႈးသည္။ ေနာက္တစ္ခဏအတြင္းတြင္ သူတုိ႔ ေလးေယာက္သည္ သစ္ေတာဘက္ သုိ႔ ေလွ်ာက္သြားေန ေသာ ပင္လယ္ဓားျပ၏ ေနာက္မွ လုိက္ေနၾကေလသည္။ သူတုိ႔လူစု ထင္း႐ွဴးေတာ ထဲသုိ႔ ၀င္မိၾကခ်ိန္တြင္ အလြန္ ေမွာင္မုိက္ေနေလၿပီ။
လူေလးေယာက္သည္ သစ္ပင္မ်ားႏွင့္၀င္၍ လဲသူကလဲသည္၊သူတုိ႔ေ႐ွ႕မွ သြား ေနသည့္ ပင္လယ္ဓားျပ တုိ႔၏ အသံကုိ အဆက္မျ္ပတ္ ၾကားေနရဆဲ၊ သူတုိ႔သည္ ယမန္ေန႔ညက ပီလြန္ေရာက္ ခဲ့သည့္ေနရာအထိ အပင္ပန္း ခံ၍ လုိက္ၾကသည္။ ထုိေနရာအေရာက္တြင္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ၿငိမ္ဆိတ္သြားသည္။ သစ္ပင္ႀကိဳ သစ္ပင္ၾကား မွ တုိးေ၀ွ႕ျဖတ္သန္းသြားေနသည့္ ေလသံမွတစ္ပါး တျခားဘာသံမွ မၾကားရ၊ သူတုိ႔သည္ ထုိေနရာ ၏ အနီးတစ္၀ုိက္႐ွိ သစ္ပင္မ်ား၊ ခ်ံဳပင္မ်ားၾကားတြင္ ပုိက္စိပ္တုိက္၍ ႐ွာၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ပင္လယ္ဓားျပ သည္ ေပ်ာက္ကြယ္လ်က္႐ွိေလသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ သူတုိ႔သည္ ေအးျမျခင္းႏွင့္ စိတ္ပ်က္၀မ္းနည္းျခင္းမ်ားကုိ ရင္၀ယ္ပုိက္ကာ မြန္ထေရးၿမိဳ႕ဘက္ သုိ႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ သူတုိ႔ အိမ္ျပန္မေရာက္မီ အ႐ုဏ္တက္ေလသည္။ ပင္လယ္ေကြ႕ ေရျပင္ထက္တြင္ ေနေရာင္ေတာက္လ်က္႐ွိၿပီ၊ မြန္ထေရးၿမိဳ႕တြင္းမွ မီးခုိးမ်ားသည္ တလိပ္လိပ္ တက္လ်က္႐ွိ၏။
ပင္လယ္ဓားျပ သည္ ဆင္၀င္သုိ႔ ထြက္လာၿပီး သူတုိ႔ကုိ ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ၾကည္လင္႐ႊင္ လန္းလ်က္႐ွိ၏။ သူတုိ႔သည္ မသာယာေသာ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ သူ႔ေ႐ွ႕မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္ၿပီး ဧည့္ခန္း ထဲသုိ႔ တန္းစီ၍ ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ ဧည့္ခန္းစားပဲြေပၚတြင္မူ ႐ြက္ဖ်င္အိတ္တစ္လံုး။
ပင္လယ္ဓားျပသည္ သူတုိ႔ေနာက္မွ လုိက္လာသည္။ " က်ဳပ္ခင္ဗ်ားကုိ လိမ္ေျပာခဲ့တာ ပီလြန္ရ " ဟု သူက ေျပာ သည္။ " က်ဳပ္မွာ ေငြမ႐ွိဘူးလုိ႔ ခင္ဗ်ားကုိ ေျပာခဲ့တယ္မဟုတ္လား၊ အဲဒါေၾကာက္လုိ႔ဗ်၊ က်ဳပ္အေနနဲ႔ က်ဳပ္ ရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြအေၾကာင္း ကုိ ေကာင္းေကာင္းမွ မသိေသးဘဲကုိးဗ်၊ ဟုတ္ဘူးလား။ ၀ွက္ထားတဲ့ ေငြေတြ ကုိ ခဏခဏ လူခုိးခံရတယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပာၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒါေတြၾကားရေတာ့ က်ဳပ္ ေၾကာက္လာျပန္ေရာ၊ ဒီေငြကုိ လံုၿခံဳေအာင္ သိမ္းထားႏုိင္တဲ့ နည္းလမ္းကုိ က်ဳပ္ မေန႔ညကမွ သိရတာ၊ က်ဳပ္ရဲ႕ ေငြေတြဟာ က်ဳပ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ထားမွ လံုၿခံဳမွာဗ်၊ က်ဳပ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက က်ဳပ္အတြက္ ဒီေငြကုိ ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးထားမယ္ဆုိရင္ ဘယ္ေကာင္မွ မခုိးႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့ "
လူေလးေယာက္သည္ ပင္လယ္ဓားျပကုိ အလန္႔တၾကား ၾကည့္ေနၾကသည္။ လ မင္းေငြကုိ ျပန္ယူသြားၿပီး ေတာထဲမွာ ၀ွက္ထားကြာ " ဟု ဒင္နီက ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ေျပာသည္။ " ငါတုိ႔ မင္းေငြကုိ သိမ္းမေပးႏုိင္ဘူး "
လူေလးေယာက္သည္ ပင္လယ္ဓားျပကုိ အလန္႔တၾကား ၾကည့္ေနၾကသည္။ " မင္းေငြကုိ ျပန္ယူသြားၿပီး ေတာ ထဲမွာ ၀ွက္ထားကြာ" ဟု ဒင္နီက ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ေျပာသည္။ " ငါတုိ႔ မင္းေငြကုိ သိမ္းမေပးႏုိင္ဘူး "
" မျဖစ္ဘူး " ဟု ပင္လယ္ဓားျပက ေျပာသည္။ " ဟုိေတာထဲမွာထားရင္ က်ဳပ္ စိတ္မခ်ေတာ့ဘူး၊ က်ဳပ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ေတြက က်ဳပ္ေငြေတြကုိ ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးထားတယ္ဆုိရင္ က်ဳပ္ ေပ်ာ္မယ္၊ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္၊ ခင္ဗ်ား တုိ႔ က်ဳပ္ေျပာတာ ယံုခ်င္မွယံုမယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ညက က်ဳပ္ေတာထဲသြားတုိင္း လူတစ္ေယာက္ လုိက္ လုိက္လာတယ္၊ အဲဒါ က်ဳပ္ေငြေတြကုိ ခုိးမလုိ႔ဗ်"
ထုိစကားသည္ လူလညပီလြန္အတြက္ အလြန္ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ ထုိးႏွက္ခ်က္တစ္ခ်က္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ ေသာ္လည္း ပါးနပ္ေသာ ပီလြန္သည္ ထုိလက္သီးခ်က္မွ လြတ္ေျမာက္ရန္ အားထုတ္သည္။ " ဒီေငြအားလံုး ကုိ ငါတုိ႔ လက္ထဲမအပ္ခင္ မင္းသံုးဖုိ႔ နည္းနည္းပါးပါး ထုတ္ခ်င္ဦးမွာေပါ့ " ဟု ေရလာ ေျမာင္းေပး စကားကုိ ခ်ိဳသာ စြာျဖင့္ ေျပာသည္။
ပင္လယ္ဓားျပက ေခါင္းခါသည္။ " ဟင့္အင္းဗ်ာ၊ ေငြေတာ့ က်ဳပ္မထုတ္ဘူး၊ ဒီေငြက ကတိျပဳၿပီး စုထားတဲ့ ေငြဗ်၊ ႏွစ္ဆယ့္ငါးဆင့္ေစ့ေပါင္း တစ္ေထာင္ျပည့္ရင္ ေ႐ႊဖေယာင္းတုိင္စင္တစ္ခု ၀ယ္ၿပီး စိန္႔ဖရန္စစ္ အ႐ွင္ျမတ္ ကုိ လွဴမလုိ႔။ အျဖစ္က ဒီလုိဗ်ာ၊ ဟုိတစ္ခ်ိန္က က်ဳပ္မွာ ေခြးေနေကာင္းသြားရင္ ေ႐ႊဖေယာင္းတုိင္စင္ တစ္ခု လွဴမယ္ လုိ႔ အဓိ႒ာန္ျပဳခဲ့မိတယ္၊ အဲဒီေခြးက ေနေကာင္းသြားတယ္ဗ် "
" အဲဒီအေကာင္ ဒီေခြးေတြထဲမွာ ပါသလား " ဟု ပီလြန္က ေမးသည္။
" မပါဘူး " ဟု ပင္လယ္ဓားျပက ေျဖသည္။ " ေနေကာင္းၿပီး သိပ္မၾကာလုိက္ခင္မွာပဲ ထရပ္ကားတစ္စီး ႀကိတ္ လုိ႔ ေသသြားတယ္ "
သူတုိ႔အဖုိ႔ လမ္းပိတ္သြားေလၿပီ။ ေငြကုိ တျခားေနရာတြင္ သံုးမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားသျဖင့္ ခဲေလသမွ် သဲေရက် ျဖစ္ရေလၿပီ။ ဒင္နီႏွင့္ ပက္ဘလုိသည္ ေအာက္သုိးသုိး မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ေငြအိတ္ကုိမ၍ အိမ္ခန္းထဲ သုိ႔ ယူသြားၿပီး ဒင္နီ၏ ေခါင္းအံုးေအာက္၌ ထားလုိက္သည္။ တစ္ခ်ိန္က ႐ွိခဲ့သည့္ စိတ္ကူး အတုိင္း ဆုိပါက ဤေငြအိတ္ ေခါင္းအံုးေအာက္၌ ႐ွိေနသည္ဟူေသာ အသိျဖင့္ ႐ႊင္လန္း ၀မ္းေျမာက္ၾကရမည္ ျဖစ္၏။ အခုေတာ့ လည္း သူတုိ႔၏ အျဖစ္မွာ ရင္နာစရာ ေကာင္းလွေခ်သည္။ ဤေငြ ကုိ သံုးရဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မ႐ွိေတာ့။ သူတုိ႔ အတြက္ အခါအခြင့္ကေတာ့ ေပၚလာပါ၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ ကြယ္ေပ်ာက္ ခဲ့ေလသည္။
ပင္လယ္ဓားျပသည္ သူတုိ႔ေ႐ွ႕၌ရပ္လ်က္႐ွိသည္။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားတြင္ ၀မ္းသာလြန္း၍ စုိ႔လာေသာ မ်က္ရည္ မ်ား။ သူ႔ အေနႏွင့္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအေပၚ အလြန္ခ်စ္ေၾကာင္း သက္ေသထူႏိုင္ခဲ့ၿပီး မဟုတ္ပါေလာ။
" က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း ၾကက္တဲထဲမွာ ေနခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ေတြဟာ မနည္းဘူး " ဟု ပင္လယ္ဓားျပက ေျပာသည္။ " အဲဒီတုန္းကဆုိရင္ က်ဳပ္ဟာ သာယာေပ်ာ္႐ႊင္မႈ ဆုိတာကုိ လံုး၀မသိခဲ့ရဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ အုိဗ်ာ အခု ဆုိရင္ က်ဳပ္ေလ သိပ္ကုိေပ်ာ္တာပဲ "
--------------------
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment