ပဆစ္အိမ္ အပိုင္း (၂၁)

"ညိဳမွာ ေနရစ္ခဲ့ေတာ့မယ္ ေဒၚသက္ဇင္၊ ေနာက္မ်ားမွ သခ်ၤာအေၾကာင္း ဆက္ေဆြးေႏြးၾကေသး တာေပါ့၊ တာတာေနာ္ ညိဳမာ သြားမယ္ ဒယ္ဒီ"
ညိဳမာသန္႔ ကားေပၚမွ ဆင္းသြားသည္။
ဇင္သည္ ညိဳမာသန္႔ကို စိုက္၍ ၾကည့္ေနမိသည္။

ညိဳမာသန္႔၏ မ်က္ႏွာမွာ ေဆးဆိုးပန္းရိုက္မ်က္ႏွာ ဆိုသည္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ အလြန္အကၽြံ ျခယ္သ ထားသည္။ ေရေမႊးကို မ်ားမ်ားစားစား သံုးထားေၾကာင္း ကားေပၚတက္စတကတည္းက သတိျပဳမိ သည္။ စိန္ကဲ့သို႔ေသာ လက္၀တ္လက္စား ေတြက ညြတ္ေနသည္။ အက်ႌမွာ လယ္ဟိုက္လြန္းလွ ေလသလား ထင္သည္။ ညိဳမာသန္႔ ၏ လႈပ္ရွားပံုမွာ သြက္လက္လြန္းလွေခ်သည္။ ၿပီး … ဟန္က လြတ္လပ္လြန္းကာ လူတကာႏွင့္ အလြယ္တကူ အကၽြမ္းတ၀င္ ရွိႏိုင္သည့္ ပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္သည္။

"ညိဳမာသန္႔ကို ဘာေတြ ႀကိဳေျပာထားသလဲ ဟင္"
ကားထြက္လာေသာအခါ ဇင္ ေမးမိသည္။
"ဘာမွ ႀကိဳမေျပာမထားပါဘူး"
"ဘာမွ ႀကိဳေျပာမထားတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ညိဳမာသန္႔ကေတာ့ ဇင့္ အေၾကာင္းေတြ ႀကိဳသိထားသလိုပဲ"

"ကုိယ္တို႔ နမ္စင္း သြားရေအာင္"
"ဇင္ကေတာ့ ထမင္းစားခဲ့ၿပီးၿပီ"
"ကုိယ္ နည္းနည္းပါးပါး ေသာက္ခ်င္တယ္။ ခရီးပန္းလာလို႔ပါ"
ဇင္ ဘာမွ် ျပန္မေျပာခဲ့ေလေတာ့။
ကားသည္ ျပည္လမ္းမေပၚမွာ ေျပးေနသည္။
"ညိဳမာသန္႔ကို ၾကည့္ရတာ ကားေပၚမွာ ဇင္ ပါလာတဲ့အတြက္ ဘယ္လုိမွ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္သလို ပဲေနာ္"
"ကုိယ္ေျပာသားပဲ၊ သမီးဟာ နားလည္လြယ္တဲ့ မိန္းကေလးပါလုိ႕"

"သူ႔ေဖေဖရဲ႕ ကားေပၚမွာ ဒီလိုပဲ မိန္းကေလးေတြ တစ္ေယာက္မဟုတ္တစ္ေယာက္ ပါေနက်မို႔ သူ႔အဖို႔ မထူးဆန္း ေတာ့ဘူး ဆိုပါေတာ့"
သည္ေတာ့လည္း ဦးတင္ေမာင္သန္႔က ဇင့္ကို စူးစိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။
"ကုိယ္က ေတြ႕ကရာ မိန္းကေလးေတြကို ကားေပၚေကာက္တင္တတ္တဲ့ လူစား မဟုတ္ပါဘူး"
"လက္ေရြးစင္ ကေလးေတြမွ ဆုိပါေတာ့"
"ဇင္ရယ္ … ဘာလုိ႔ ကိုယ္နဲ႔ရန္ ျဖစ္ခ်င္ေနရတာလဲ။ ညိဳမာ့မွာ နားလည္လြယ္တဲ့အသိ ရွိေနတယ္ ဆိုတာက အေလ့အက်င့္ ရေနတာကို ဆိုလုိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူနဲ႔မဆိုင္လွတဲ့ ကိစၥေတြကို စပ္စပ္ စုစုလုပ္ဖို႔ မလိုအပ္ဘူး ဆိုတာ နားလည္ေနတာကို ဆိုလိုတာပါ"

"ဒါျဖင့္ ဖေအနဲ႔သမီး ျဖစ္ေနေပမယ့္ သီးျခားဘ၀နဲ႔ သီးျခား ခံစားခ်က္ေတြ ကုိယ္စီကိုယ္ငွ ရွိေနၾက တယ္ေပါ့"
"ဘ၀ရဲ႕ လြတ္လပ္မႈဆိုတာကို ရွာေဖြေနတဲ့ ညိဳမာဟာ ဖေအနဲ႔သမီးဆိုတဲ့ ရင္းႏွီးမႈထက္ပိုၿပီး ကိုယ့္ဘ၀ကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားခံရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္နဟ္ မတူပါဘူး"
"နမ္စင္း စားေသာက္ဆုိင္အတြင္း ကားေကြ႕ခ်ိဳး၀င္လာသည္။

အခန္းတစ္ခန္း ယူလိုက္သည္။
"ကုိယ္ ဘီယာ နည္းနည္းပါးပါးေသာက္မယ္၊ ဇင္ ဘာေသာက္မလဲ"
"လိေမၼာ္ရည္ေလာက္ပါပဲ"
ဘီယာ၊ လိေမၼာရည္၊ ဖက္ထုပ္ႏွင့္ ေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္မ်ား မွာလိုက္သည္။
ဇင္သည္ စိတ္ေမာေနသလို ကုလားထုိင္ေက်ာမွီ ကို ေပ်ာ့ႏြဲ႕စြာ မွီထုိင္ေနလုိက္သည္။

"ကိုယ္ ဒီအတိုင္း ေနမသြားႏိုင္ဘူး ဇင္"
ဦးတင္ေမာင္သန္႔က စကားစသည္။
"ဒီအတိုင္းဆိုတာက ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ"
"ဒီအတိုင္းဆိုတာက ဇင္နဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုခုမွာ ေတြ႕ၿပီး စကားေျပာ၊ အခ်ိန္တန္ေတာ့ အိမ္ျပန္၊ တယ္လီဖုန္း ကေန တစ္ဆင့္ ဆက္သြယ္ေနတဲ့ အေျခအေနကို ေျပာတာပါ"
"ဒီအတိုင္းထက္ ဘာမ်ား ပိုလိုခ်င္ေသးသလဲ"

"ဇင့္ကို ကုိယ္ အတည္တက် လက္ထပ္ခ်င္တယ္"
"ဒီစကားဟာ အပ္ေၾကာင္း ထပ္ေနပါၿပီ၊ ဓာတ္ျပားတစ္ခ်ပ္သာ ဆိုရင္ အက္ေလာက္ေနၿပီ"
"ထပ္တလဲလဲ ေျပာရမွာပဲ ဇင္၊ ကိုယ္ တကယ့္ကို လက္ထပ္ခ်င္ေနၿပီ"
"ေဒၚခင္ေမၿမိဳင္ ကို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ညိဳမာသန္႔ကို ဘယ္သြားထားမလဲ"

"ကြာရွင္းျပတ္စဲလိုက္ၿပီဆိုရင္ ၿမိဳင္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥက ၿပီးသြားမွာပဲ။ ညိဳမာကေတာ့ အရြယ္ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပဲ။ အခုအခါမွာေတာ့ သူ႔ကုိယ္သူ ထိန္းေက်ာင္းႏိုင္ေနၿပီ။ သူ႔ဘ၀ခရီး ကို သူ႔ဘာသာ ေလွ်ာက္ႏိုင္ေနၿပီ။ ညိဳမာဟာ ေစ့စပ္ၿပီးသား ျဖစ္ ေနၿပီ ဇင္။ ရူဘီရဲ႕ အစ္ကို ေရာဘတ္ နဲ႔ ပဲ၊ မၾကာခင္ လက္ထပ္ ျဖစ္ၾကလိမ့္မယ္"
"ဦးတင္ေမာင္သန္႔ ဇင့္ကို တရားခံ အလုပ္ခုိင္းေနတာလားဟင္"

"ဇင္ဟာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ တရားခ့ ျဖစ္မလာေစရပါဘူး။ ဇင့္ေၾကာင့္ မဟုတ္လဲ ကိုယ္နဲ႔ၿမိဳင္တို႔ တစ္ေန႔မဟုတ္ တစ္ေန႔ ကြာရွင္းျပတ္စဲ ျဖစ္ၾကမွာပါပဲ"
"ဒီေလာက္ေသခ်ာေနရက္က ဇင့္ကို လက္ထပ္ဖုိ႔ ေျပာလာတဲ့အထိ ျပတ္ျပတ္သားသား ျဖစ္မေန ေသးတာ အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ဦးတင္ေမာင္သန္႔တို႔ရဲ႕  အိမ္ေထာင္ေရးဘ၀ ေသေနတာ ၾကာၿပီ ဆုိရင္ ေစာေစာပိုင္း ကတည္းက ျပတ္ျပတ္သားသား ျဖစ္ေနခဲ့ဖို႔ ေကာင္းတာေပါ့"
"ကိုယ္ သည္းခံေစာင့္ေနခဲ့တယ္၊ ညိဳမာ့ အတြက္ပဲ၊ ညိဳမာ အခ်ိန္အရြယ္ ေရာက္လာတဲ့အထိ ကိုယ္ ဒုကၡခံ ခဲ့ရတယ္ ဆိုရင္လဲ အမွန္ပဲ"
"ဒါျဖင့္လဲ ေန႔လက္စနဲ႔ ေနလုိက္ေပ့ါရွင္"

"ခုေတာ့ျဖင့္ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး ဇင္။ ဒီအေျခအေနကို မုန္းတီးတယ္။ ဒီအတုိင္း ေနမသြားႏိုင္ေတာ့ ဘူး"
"ခက္တယ္၊ ၾကားက ဇင့္မွာ ခက္ေနတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီအခ်ိန္မွာမွ ကြာရွင္းတာတို႔၊ ျပတ္စဲ တာတုိ႔ ျဖစ္လာရင္ လူေတြက ဇင့္ကို လက္ညႇိဳးထိုးလာၾကေတာ့မွာပဲ"
မွာထားေသာ စားစရာမ်ား ေရာက္လာသည္။ စကားစ ျပတ္ရသည္။

ဇင္က ဘာစားစရာကိုမွ် မတိထိခဲ့။  ဦးတင္ေမာင္ကေတာ့ ဘီယာ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေသာက္ခ် လိုက္သည္။
"ဒီမွာ ဇင္ ကိုယ္ဘ့၀ထဲ ဇင္ စတင္ ေရာက္လာကတည္းက ဇင္ဟာ ကိုယ့္အတြက္ လိုလားအပ္တဲ့ မိန္းမ တစ္ေယာက္ ဆိုတာ ကိုယ္ရိပ္မိခဲ့တယ္။ ကိုယ္ ခ်စ္ခ်င္တဲ့၊ ကိုယ္ လက္ထပ္ခ်င္တဲ့ မိန္းမ အမ်ိဳးအစားဆိုတာ သိေနတယ္။ စိတ္မွာ အလိုလိုေနရင္း လွံဳ႕ေဆာ္သိအရ သိတဲ့အသိမ်ိဳး။ ဒါေၾကာင့္ ဇင့္ကို လက္ထပ္ဖို႔ဟာ ကိုယ့္အတြက္ အေရးအႀကီးဆံုး၊ အဓိကအက်ဆံုးနဲ႔ အလုိအပ္ ဆံုးလို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး လက္ထပ္ခြင့္ ေတာင္းခဲ့တာ"

"ဇင္တို႔ ဒီအတိုင္းေနသြားၾကတာ ပိုမေကာင္းဘူးလား"
"ဒီအတုိင္း ဆိုတာက"
"ဒီအတိုင္းဆိုတာက ခုလိုပဲ ေတြ႕ခ်င္တဲ့အခါ ေတြ႕ၾကတာေပါ့၊ ဆံုခ်င္တဲ့အခါ ဆံုၾကတာေပါ့၊ စကား ေျပာခ်င္ တဲ့ အခါ ေျပာၾကတာေပါ့"
"လူငယ္လူရြယ္ေတြ သမီးရည္းစား ထားၾကသလိုလား။ ခ်ိန္းေတြ႕ လိုက္ၾက၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္၊ ပန္းၿခံ သြား ဒီလို ဆိုလုိတာလား ဇင္။ အဲဒီလို ေနဖို႔အတြက္က ကိုယ္တို႔ဟာ သိပ္ကို အသက္ႀကီးသြားၾက ၿပီ။ ဒါမ်ိဳး ေနသြားဖို႔ ဆိုတာ ကိုယ္တုိ႔ အသက္အရြယ္နဲ႔ မလိုက္ဘက္ေတာ့ဘူး"

ဇင္သည္ ဦးတင္ေမာင္သန္႔၏ မ်က္ႏွာကို စူးစိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေလးနက္စြာ ေမးလိုက္သည္။
"ဦးတင္ေမာင္သန္႔ ဇင့္ကို တကယ္ခ်စ္သလားဟင္"
"တကယ္ရဲ႕ ဟိုဘက္ ကမၻာတစ္သိန္းေလာက္ ခ်စ္ပါတယ္ ဇင္"
"ေယာက်္ားေတြဟာ အစမွာေတာ့ ဒါမ်ိဳးခ်ည္း ေျပာတတ္ၾကတာပါပဲ"

"ၾသ … ဇင္က ကိုယ့္ကို မယံုၾကည္ဘူးကိုး။ ကိုယ္နားလည္မိၿပီ ဇင္၊ ဇင္ ေၾကာက္ေနတယ္"
"ရွင္"
"ဇင္ ေၾကာက္ေနတယ္"
"ဇင္ မေၾကာက္ပါဘူး၊ ဇင္က ဘာကို ေၾကာက္ရမွာလဲ"

"ဇင္ ေၾကာက္ေနပါတယ္။ ကိုယ္ ေျပာေနတဲ့ စကားေတြကို အပ်က္အေခ်ာ္လို႔ ထင္ေနသလား၊ ေရွ႕ပိုင္းက ဒီလုိေျပာၿပီး ေနာက္က်ရင္ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားမွာကို ေၾကာက္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ ေညာင္ေရအိုးေရ ေသာက္ၿပီး သစၥာဆို ရမလား။ လက္ေမာင္းေသြးေဖာက္ၿပီး သစၥာေရ ေသာက္ရ မလား။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ဇင့္ကို ပစ္မသြားဘူးဆိုတာ ကိုယ္ သစၥာဆိုရဲပါတယ္ ဇင္"
"ဒါေတြ မလိုအပ္ပါဘူး ဦးတင္ေမာင္သန္႔။ ဇင္ဟာ ေယာက်္ား အပစ္ခံခဲ့ရတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ပါ။ ဇင့္မွာ အေတြ႕အႀကံဳ ရွိၿပီးသားပါ။ မခ်စ္လို႔ ပစ္သြားတဲ့ဒဏ္ကို ဇင္ ခံႏိုင္စြမ္း ရွိပါတယ္။ ဒါကို ဇင္ မေၾကာက္ပါဘူး။ ဇင္ တကယ္တမ္း ေၾကာက္တာက ဇင့္ေၾကာင့္ မိသားစု တစ္စုရဲ႕ ဘ၀ေတြ ေၾကကြဲ ပ်က္စီးသြားမွာကိုပါပဲ"

"ဇင္ ယံုမလား၊ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ မိသားစုဘ၀ေတြ ေၾကကြဲပ်က္စီးခဲ့တာ ၾကာၿပီဆိုတာ"
"ဘာ အေထာက္အထားမွ မရေသးဘဲ ဇင္ ဘယ္လို ယံုရမလဲ"

"ညိဳမာ့ကို ေမြးၿပီးကတည္းက ကိုယ္တို႔မိသားစုဘ၀ သာယာေရးေတြ ပ်က္စီးခဲ့တယ္၊ ေၾကကြဲခဲ့ တယ္။ ၿမိဳင္ ဟာ ညိဳမာ့ကို ေမြးဖြားေပးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေနာက္ထပ္ ကေလးမရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မိသားစု သာယာေရး စီမံကိန္းေတြ ပ်က္ခဲ့တယ္။ အမွန္ေတာ့ ဒီစကားကို ကုိယ္မေျပခ်င္ဆံုးဘဲ ဇင္၊ အခုေတာ့ မေျပာခ်င္တဲ့စကားကုိပဲ ဖြင့္ေျပာရေတာ့မယ္။ ကိုယ္နဲ႔ ၿမိဳင္ရဲ႕မိဘေတြဟာ ကိုယ္တို႔ ေနထုိင္တဲ့ ေတာရြာ ကေလး ကို ေရာက္လာတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ဟာ ေလးငါးႏွစ္သားေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္၊ ၿမိဳင္ကလဲ ကိုယ္နဲ႔ မတိမ္းမယိမ္း ပဲေပ့ါ။ သူတုိ႔တစ္ေတြက ၿမိဳ႕ေပၚက ဆန္စက္ေတြ အမ်ား ႀကီးပိုင္တဲ့၊ လယ္ယာေတြ အမ်ားႀကီး ပိုင္တဲ့ သူေဌးေတြဆိုပါေတာ့။ ကိုယ့္မိဘေတြကေတာ့ ၿမိဳင့္ရဲ႕ မိဘေတြရဲ႕ လယ္က သူရင္းငွား အဆင့္ ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ သူတို႔စစ္ေျပးလာေတာ့ ကိုယ့္မိဘေတြ က ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ လက္ခံတယ္၊ ကာကြယ္မႈ ေတြ ေပးခဲ့တယ္။

"စစ္ကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ၿမိဳင္တို႔ မိဘေတြက စိတ္ေအးခ်မ္းသာနဲ႔ ကိုယ္တို႔ရြာမွာ ခုိေနႏိုင္ ၾကတယ္။ စစ္ၿပီးတဲ့ အခါမွာ သူတို႔ၿမိဳ႕ကို ျပန္သြားၾကတယ္။ ေရာင္စုံ ေသာင္းက်န္သူေတြ ထၾကြ ေတာ့ ကိုယ္တို႔ မိသားစု ေတြ ေတာမွာမေနႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ ၿမိဳ႕ကို တက္ေျပးလာရတယ္။ ဒီတစ္ခါ မွာေတာ့ ၿမိဳင့္ မိဘ ေတြက တစ္လွည့္ အကူအညီေပးၾကျပန္တယ္။ ကိုယ္ ေက်ာင္းေနႏိုင္တာေတြ၊ ဘြဲ႕ရႏိုင္ခဲ့တာေတြဟာ ၿမိဳင့္မိဘ ေတြရဲ႕ ေထာက္ပံ့မႈေၾကာင့္ပဲ"
"ေက်းဇူးတရားကို ေထာက္ထားၿပီး လက္ထပ္ ခဲ့တာမ်ိဳး ဆိုပါေတာ့"

"ဆိုပါေတာ့ ဇင္၊ ဒါေပမယ့္ လူတစ္ေယာက္ဟာ တစ္သက္လံုး ေက်းဇူးေတြကို ကုန္းဆပ္ေနရတာ ေတာ့ ၿငီးေငြ႕ စရာ ေကာင္းေနတယ္"
"ေဒၚခင္ေမၿမိဳင္ရဲ႕အဆိုးအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေက်းဇူးတရား ေထာက္ထားၿပီး သည္းခံေနခဲ့ရတယ္လို႔ ဆိုလို ခ်င္သလား"

"မွန္ပါတယ္၊ ကိုယ္ သည္းခံခဲ့ရတာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ကိုယ္ ပညာတတ္တာ သူတို႔ေၾကာင့္၊ ကိုယ္ လူသံုးသူတလံုး ျဖစ္လာတာ သူတို႔ ေက်းဇူးဆိုေတာ့ ေဘးက အျမင္မွာ ကိုယ္ဟာ လုပ္ငန္း ႀကီးေတြ လုပ္ေန တယ္၊ ၀ါသနာပါတဲ့ အႏုပညာကို လုပ္ေနႏိုင္တယ္ ဆိုေပမယ့္ ပကတိမွာေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀က မလြတ္လပ္ ဘူး၊ ေႏွာင္ႀကိဳးေတြအတည္း ခံေနရတယ္။ တကယ္တမ္း ကိုယ့္ဒူး ကိုယ္ခၽြန္ ခဲ့ရေပမယ့္ အမ်ားရဲ႕ အျမင္ မွာေတာ့ ၿမိဳင့္တို႔ရဲ႕ ေလာင္းရိပ္ေအာက္က လူသား တစ္ေယာက္၊ ၿမိဳင္တို႔ရဲ႕ ထဘီေရသီနား ခိုစားေနရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အျဖစ္ထက္ မပိုႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါကို ကိုယ္ နာၾကည္းေနခဲ့ ရပါတယ္ ဇင္ရယ္ …"
ဇင္သည္ ေတြေတြကေလး ေတြးေနသည္။ သူ႔စကားတို႔ကို ၾကားရေတာ့လည္း ကရုဏာသတ္ရမလို ရွိေနသည္။

"ဇင္"
"ရွင္"
"ဇင့္ကို ကိုယ္ဘာေၾကာင့္ ခ်စ္သလဲဆိုတာ သိသလား ဟင္"
ဇင္ အေျဖမေပးမိ။ သူ႔ကိုသာ ေငးၾကည့္ေနလိုက္မိသည္။
"ဇင့္ကို ကိုယ္ ခ်စ္မိတာ ဇင္ဟာ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ လႈပ္ရွား ရုန္းကန္ေနတဲ့ အားမာန္ျပည့္၀တဲ့ မိန္းမ တစ္ေယာက္ဆိုတာ သေဘာေပါက္မိရာက စ ခဲ့တာပဲ"
"ဇင့္အေပၚ အထင္မေသးဘဲ ခုလို ျမင္ေဖာ္ရတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္"

"ဒါဆိုရင္ ကိုယ္တို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ နားလည္ႏိုင္ၾကၿပီ ထင္ပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ဘ၀ေတြ ေပါင္းစပ္လို႔ ရႏိုင္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္ ဇင္ မဟုတ္လားဟင္"
"ဇင္ န၀္ခံခ်င္တာ ရွိပါတယ္ ဦးတင္ေမာင္သန္႔။ ဇင့္မွာ ဦးတင္ေမာင္သန္႔အေပၚ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ရ တာေတြ ရွိပါတယ္။ အခုလိုပဲ အေၾကာင္းစုံသိရေတာ့ ပိုၿပီး သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ရတာေပါ့"
"ဒါဆိုရင္ ကိုယ့္ကို ဘာလို႔ လက္မထပ္ႏိုင္ၾကရမွာလဲ သတိၱရွစမ္းပါ ဇင္"

"ဇင္လား သတိၱသိပ္ေကာင္းလွတယ္လို႔ေတာ့ မေျပာခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဇင္ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္လာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သတၱကို ႀကိဳးစားေမြးျမဴရမွာေပါ့"
"ဇင္ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ ဟင္"
"တစ္၊ ဇင့္အေနနဲ႔ ဦးတင္ေမာင္သန္႔တို႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ ဇင့္ပေယာဂေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ရွိသြားေစခ်င္တယ္"
"ဒါကို ကိုယ္ ကတိေပးပါတယ္၊ ဇင့္ ပေယာဂ မပါေစရပါဘူး"

"ေနာက္ တစ္ခုက ဇင္တို႔ လက္ထပ္ခဲ့ရင္ လက္ထပ္မႈဟာ တရား၀င္ ျဖစ္ရမယ္။ ဇင္သာ နံပါတ္တစ္ ျဖစ္ရမယ္။ ဇင္ရဲ႕ ဘ၀နဲ႔ ဇင္ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ဘ၀ေတြကို အာမခံခ်က္ ေပးႏုိင္ရမယ္"
ဦးတင္ေမာင္သန္႔ ၏ မ်က္၀န္းမ်ားသ္ည ေတာက္ေျပာင္လာသည္။ ရႊန္းလက္လာသည္။
သူ၏ မ်က္ႏွာသည္ တက္ၾကြမႈျဖင့္ ေသြးေရာင္ လႊမ္းတတ္လာေလသလား ထင္ရသည္။

"ဒါေတြဟာ ဇင့္ဘက္က လုိလားခ်က္နဲ႔ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ အကုန္ပဲလား။ ဒီထက္မကေတာင္ ကိုယ့္မွာ လိုက္ေလ်ာႏိုင္တာေတြ ရွိပါေသးတယ္ ဇင္"
"ေတာ္ပါၿပီ၊ ဇင္ ေလာမႀကီးပါဘူး။ ဇင္ လိုခ်င္တာ နည္းနည္း ကေလးပါ"
"ဒါေတြကို ကိုယ္အကုန္လိုက္ေလ်ာႏိုင္ပါတယ္ ဆုိရင္ေကာ"
ဇင္သည္ မ်က္စိကို မွိတ္လုိက္သည္။ အံကို က်ိတ္လိုက္သည္။

ဇင္၏ အသံသည္ လည္ေခ်ာင္းမွ မဟုတ္ဘဲ သြားမ်ားအၾကာမွ ခဲယဥ္းစြာ တိုးထြက္သြားသည္။
"ဒါဆိုရင္ ဇင့္ကို လက္ထပ္ပါ ဦးတင္ေမာင္သန္႔"

ဆက္ရန္
.