ပဆစ္အိမ္ အပိုင္း (၁၉)

'သူ ဘာျဖစ္သလဲ'
ဇင္ ေမးသည္။
'ဟင္'
'ဦးတင္ေမာင္သန္႕ ဘာျဖစ္လို႕လဲ'
'မေျပာတတ္ဘူး ခင္ဗ်ာ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေပးခိုင္းလိုက္တာပဲ'
'အက္ဆီးဒဲန္႕ တစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္သလားလို႕'

ကားေမာင္းသူက ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘဲ ေရွ႕မွကုန္တင္ကားတစ္စီးကို ျဖတ္ေက်ာ္လိုက္သည္။ ကားသည္ ျပည္လမ္းမေပၚမွာ အရွိန္ျပင္းစြာ ေျပးေနသည္။
ဇင္ ရင္ေတြတုန္ေနသည္။

သူ႕ကို ဘယ္ပံုစံႏွင့္ျမင္ရမလဲ၊ က်ိဳးပဲ့ေနတာ ေတြ႕ရမလား၊ ေသြးသံရဲရဲ ရွိေနမလား။
မဂၤလာဒံု ေလယာဥ္ဆိပ္လမ္းသို႕ ခ်ိဳးေကြ႕လိုက္ေသာအခါ ဇင့္မွာ အေတြးရ က်ပ္သြားသည္။ ဇင္ ေမွ်ာ္လင့္ ထားသည္က ေဆးရံုတစ္ခုခု သို႕ ျဖစ္သည္။ ကားေမာင္းသူက ကားကို အလ်င္ အျမန္ ေမာင္းရန္သာ အားထုတ္သည္။ ဇင္ႏွင့္ စကားေျပာလိုပံုမရ။

သို႕ျဖင့္ ေလဆိပ္ေရွ႕မွာ ကားထိုးရပ္မိသည္။
ေစာေစာကပင္ ေျပာဆိုထားႏွင့္ၿပီးျဖစ္ဟန္ရွိသည္။ ဇင္တို႕ ေလဆိပ္ အေဆာက္အအံုအတြင္း ၀င္ေရာက္ခြင့္ ရခဲ့ၾကသည္။
ျပည္တြင္း ခရီးသည္မ်ား စုေ၀းရာေနရာတြင္ ဇင္သည္ ဦးတင္ေမာင္သန္႕ကို က်န္းမာပကတိ ခ်မ္းသာစြာႏွင့္ ေတြ႕ရွိလိုက္ရသည့္အတြက္ အံ့အားသင့္သြားမိသည္။
သူသည္ ဧည့္ခန္းမမွ ဆိုဖာတစ္လံုးတြင္ ထိုင္ေနသည္။ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းအၾကား ၾကမ္းျပင္မွာ ခရီး ေဆာင္ လက္ဆြဲအိတ္ တစ္လံုး ဇင့္ကိုျမင္ေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ထရပ္လိုက္သည္။
'ဇင္...ဇင္ လိုက္လာတယ္ေနာ္'

'ဟုတ္ကဲ့...ဦးတင္ေမာင္သန္႕ တစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္သလားလို႕၊ ဇင့္မွာ ရင္ကို ထိတ္ေနတာပဲ'
သည္အခ်ိန္ တြင္ ေလဆိပ္၌ တပ္ဆင္ထားေသာ အသံခ်ဲ႕စက္မွ အသံေပၚလာသည္။
'မႏၱေလးသို႕ လို္က္ပါမည့္ ခရီးသည္ ဦးတင္ေမာင္သန္႕...ေက်းဇူးျပဳ၍ ေပါင္ခ်ိန္ေသာေနရာသို႕ ၾကြပါရွင္'
'ကိုယ္...ကိုယ္...ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ဇင္၊ မႏၱေလးမွာ အေဒၚတစ္ေယာက္ဆံုးတယ္၊ အဲဒါသြားမလို႕၊ မသြားခင္ ဇင္နဲ႕ ေတြ႕သြားခ်င္လို႕ အေခၚလႊတ္လိုက္တာပါ'
ဇင္သည္ စိတ္ညစ္ညဴးစြာျဖင့္ ေခါင္းကို ယမ္းခါပစ္လိုက္မိသည္။

'ေၾသာ္...ဦးတင္ေမာင္သန္႕ရယ္...'ညည္းမိသည္။
အသံခ်ဲ႕စက္မွ ေၾကျငာသံ ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။
'ကိုယ္သြားမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္၊ လိုက္လာတာ ေက်းဇူးတင္ပါတင္ ဇင္'
ဇင့္မွာ ဘာမွ မေျပာတတ္ႏိုင္ေအာင္ ရွိေတာ့သည္။

သူသည္ ေပါင္ခ်ိန္သည့္ေနရာသို႕ သြားသည္။ ေလယာဥ္စီးသည့္ ခရီးသည္မ်ားအတြက္ သီးသန္႕ ကာထားေသာ ေနရာသို႕ ၀င္သည္။
အသံခ်ဲ႕စက္မွ ေၾကညာသံ ေပၚလာသည္။
'မႏၱေလးသို႕လိုက္ပါသြားမည့္ ခရီးသည္မ်ား ေဖာ္ကာဖရင္း ရွစ္အိပ္က္စ္၀ိုင္ေအ အမွတ္××သို႕ တက္ေရာက္ ၾကပါရန္'
'ကိုယ္...သြားမယ္ ဇင္'
သူ႕ 'အမူအရာမွာ ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာ ႏိုင္လွသည္။

'ဟုတ္ကဲ့'
ဇင္က သည္မွ်သာ ေျပာလိုက္ႏိုင္သည္။
သူက တစ္စံုတစ္ခု ေျပာလုိက္သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ေလယာဥ္တစ္စီး၏ ႏႈိးလိုက္ေသာ စက္သံသည္ ဆူညံစြာ ေပၚလာသည္။ သူ႕ စကားကို သဲကြဲစြာ မၾကားလိုက္ရ။ သူက တစ္ဘက္သို႕ လွည့္ထြက္ရာမွ သမင္ လည္ျပန္ ျပန္ ၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္ ျပန္သည္။

ေလယာဥ္စက္သံေၾကာင့္ ဇင္ မၾကားလုိက္ႏိုင္ျပန္။
'ဟင္'
ဇင္က နားကို လက္ဖ၀ါးႏွင့္ ကာကာ ေမးလိုက္သည္။ စက္သံၿငိမ္သြားသည္။
'ဇင္...ဇင့္ကို...ကိုယ္ လက္ထပ္ခ်င္တယ္'
'ရွင္'
'ကိုယ္ ဇင့္ကို လက္ထပ္ခ်င္တယ္၊ ကိုယ့္ကို လက္ထပ္ပါလား ဇင္'

သူ၏အသံသည္ အေတာ္ႀကီး က်ယ္ေလာင္သြားသည္။ သို႕ေသာ္ စက္သံက ျပန္ဖံုးလႊမ္းပစ္ လိုက္သည္မို႕ ေဘးလူ မ်ား ၾကားလိမ့္မည္မထင္ပါ။
'ဒါပဲ...ကိုယ္သြားမယ္'
သူသည္ ထြက္ေပါက္မွ ကမန္းကတန္းပင္ ထြက္သြားသည္။
ဇင္သည္ ငူငူငိုင္ငိုင္ႀကီး ရပ္လ်က္သား က်န္ရစ္သည္။
စိတ္ထဲမွာ တင္းက်ပ္ ရႈပ္ေထြးသြားသည္။

သည္အခ်ိန္တြင္ ဇင္သည္ မိမိကုိယ္ကို ေသသာ ေသပစ္လိုက္ခ်င္သည္။
သို႕မဟုတ္ သူေသသြားရင္ ေကာင္းမွာပဲ ဆုေတာင္းမိသည္။
ဘာေၾကာင့္ရယ္ လို႕ေတာ့မသိ။

ဇင္သည္အႀကိဳေထာက္လာေသာ ကားႏွင့္ပင္ အေဆာင္သို႕ ျပန္ခဲ့သည္။ ေတြးစရာေတြက ရင္ႏွင့္ အျပည့္ ပါလာသည္။
နား မွာ ေလဆိပ္တြင္ ဦးတင္ေမာင္သန္႕ ေအာ္ဟစ္ေျပာခဲ့ေသာ စကားေတြကိုသာ ၾကားေယာင္ ေနမိသည္။
'ဇင့္ ကို ကိုယ္လက္ထပ္ခ်င္တယ္'တဲ့။

'ကိုယ့္ ကို လက္ထပ္ပါလား ဇင္'တဲ့။ သည္စကားတို႕သည္ ပဲ့တင္သံသဖြယ္ နား၀ယ္လွ်ံေန သည္။
ပထမေတာ့ 'ခ်စ္သည္'။
ေနာက္ေတာ့ 'လက္ထပ္ခ်င္သည္'။
ဒီလိုပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့။
စိမ္းရာ မွ မွည့္၊ ႏုရာမွ ရင့္ဆိုသလိုပဲေပါ့။

ယခုေတာ့ သူ လက္ထပ္စကားကို ေျပာလာၿပီ။
ျပတ္သားၾကစတမ္းဆိုပါက ဇင့္မွာ ဘာေျပာစရာ လိုပါသလဲ။
သူက 'လက္ထပ္ခ်င္သည္'တဲ့။
အေျဖက ရွင္းပါသည္။
'ဟင့္အင္း'ေပါ့။

'ဦးတင္ေမာင္သန္႕ကို ဇင္ လက္မထပ္ခ်င္ပါဘူး၊ ဇင္ ဘယ္သူ႕ကိုမွလဲ လက္မထပ္ေတာ့ပါဘူး' ေျပာလိုက္ရံုသာပင္။
လက္မထပ္ျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍လည္း ဇင့္မွာ လံုေလာက္ေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ရွိေန သည္။ အိမ္ေထာင္ပ်က္ခဲ့ဖူး၍၊ ေယာက္်ားေတြကို မယံုစားေတာ့၍၊ ၿပီး ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ထိန္း ေက်ာင္းႏိုင္ၿပီျဖစ္၍ စသည္ျဖင့္ ျဖစ္သည္။
သို႕ေပမယ့္ ဇင္ ၀န္ခံခ်င္ပါသည္။
ဇင္ ကိုယ္တိုင္က မျပတ္သား။

ယခုေတာ့လည္း ဦးတင္ေမာင္သန္႕အေပၚ ႏွစ္သက္ျခင္း ျဖစ္ရသည္ကို ဖံုးကြယ္မထားခ်င္။ ႀကံဳ ဆံုရလွ်င္ သာယာျခင္း ျဖစ္ရသည္။ သူ၏ စိတ္အားထက္သန္မႈ၊ ဇြဲေကာင္းမႈႏွင့္ စိတ္ရွည္မႈတို႕ က ဇင္၏တင္းမာေသာ စိတ္ထား ကို တရိရိ အရည္ေပ်ာ္ေစသည္။

ဇင္ကလည္း အေသြးႏွင့္ကိုယ္ အသားႏွင့္ကိုယ္ပဲ မဟုတ္လား။ အေသြးအသား အေၾကာအရိုး တို႕ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္း အပ္ေသာ မႏုႆအစုအေ၀းတစ္ခုပဲ မဟုတ္လား။ ဇင့္မွာလည္း ဆႏၵေတြ၊ ေတာင့္တရတာေတြ၊ ခ်င့္ရဲမေျပ ရတာေတြ ရွိေနခဲ့သည္ အမွန္ပင္။

အသက္သံုးဆယ္ဆိုေသာအရြယ္မွာ မိန္းမသားတစ္ေယာက္အဖို႕ အတက္ဆံုးအခ်ိန္၊ က်န္းမာ သန္စြမ္းဆံုး အခ်ိန္၊ ဘ၀ ကို အထီးက်န္ကုန္ဆံုးပစ္ရဖို႕ အခ်ိန္အခါ မဟုတ္ေသး။
ဇင္၏ဘ၀မွာလည္း ဘာအာမခံခ်က္မ်ား ရွိေနပါသည္။
အကယ္၍ ဇင္သာ အေမရိကန္ ရုပ္ရွင္ကားေတြထဲကလို မီလ်ံနာမႀကီးတစ္ေယာက္ သူၾကြယ္မ ႀကီးတစ္ေယာက္သာဆိုပါက လက္ထပ္ေရးေတြ၊ အခ်စ္ေရးေတြကို စြန္႕ပယ္ခ်င္ စြန္႕ပယ္ႏိုင္ မည္။ ေမေမ ရယ္၊ သမီးရယ္၊ သားရယ္ႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဘ၀ေတြပါ ကုန္ဆံုးပစ္လိုက္မည္။

ယခုေတာ့ ဇင္ဘ၀က အသားမက်၊ အနည္မထိုင္။
တစ္၀မ္းတစ္ခါအတြက္ မိန္းမတန္မ့ဲႏွင့္ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနရဆဲ။
ေကာင္းပါၿပီ။
ဦးတင္ေမာင္သန္႕ကို မျငင္းပယ္ပါဘူးတဲ့။

'ဟုတ္ကဲ့'ဟု ေခါင္းညိတ္လိုက္ပါမည္တဲ့။
ေနာက္ပိုင္းက အက်ိဳးဆက္မ်ားက မည္သို႕ ေပၚေပါက္လာပါမည္လဲ။
ပထမေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ရင္ဆိုင္ရမည္။
ထားပါ။

ကိုယ့္ ၀မ္းနာ ကိုယ္သာသိဆိုသလို ပတ္၀န္းက်င္ကို ဥေပကၡာျပဳတတ္ေသာ အေလ့အက်င့္ ဇင့္မွာရွိေနခဲ့ၿပီ။
ဒုတိယ က ဦးတင္ေမာင္သန္႕၏ဇနီး။
ေဒၚခင္ေမၿမိဳင္။
တစ္ခါမွ် မျမင္ေတြ႕ဖူး၊ စကားမေျပာဖူးပါဘဲလ်က္ ရန္သူေတြ ျဖစ္လာရမည့္ကိစၥမွာ မလုိလား အပ္ေသာ အရာဟထင္သည္။
သူတို႕ အိမ္ေထာင္ေရးဘ၀သည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက 'ေသ'ေနခဲ့ၿပီဟုဆိုသည္။ သို႕စင္လ်က္ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေစာေစာ စီးစီးက ကြာရွင္းျပတ္စဲမထားၾကတာလဲ။ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မရွိခဲ့ရ တာလဲ။
ဤသည္ကလည္း မခ်င့္ရဲစရာ ေကာင္းသည္။

တတိယက ဦးတင္ေမာင္သန္႕၏သမီး။
ညိဳမာသန္႕။
ညိဳမာသန္႕က မိမိေပၚမည္သို႕ သေဘာထားေလမလဲ။

ဦးတင္ေမာင္သန္႕၏ စကားအရ ညိဳမာသန္႕သည္ ဇင့္ထက္ ဆယ္ႏွစ္ႏွစ္သာ ငယ္သည္။ ဆယ့္ ႏွစ္ႏွစ္ ဆုိသည္မွာ အခ်ိဳ႕ေသာ မိသားစုတို႕အဖို႕ အစ္မအႀကီးဆံုးႏွင့္ ညီမ အငယ္ဆံုး အရြယ္ ေလာက္သာ ျခားနားသည္။ အသက္တစ္ဒါဇင္ေလာက္သာ ပိုငယ္ေသာ ညိဳမာသန္႕သည္ ဇင့္ ကို ေလးစားမႈ ရွိႏိုင္ ပါ့မလား။ ေဖေဖေမေမတို႕၏ အိမ္ေထာင္ေရးကို ျဖိဳခြဲသူအျဖစ္ႏွင့္ မုန္းတီး နာၾကည္း မေနႏိုင္ဘူးလား။
ေနာက္ဆံုးကေတာ့ မိမိ၏သမီးႏွင့္ သားကိစၥပင္ ျဖစ္သည္။

ယခုအခါ သမီးႏွင့္သားသ္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ သူတို႕ဘ၀၊ သူတို႕ အသိုင္းအ၀န္းႏွင့္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။
ဖခင္ ဟူသည္ သူတို႕အဖို႕ စိတ္နာၾကည္းဖြယ္ရာ အေကာင္းဆံုးေသာ လူစားမ်ိဳးဟု ခံယူထား ၾကသည္။ သူတို႕ အဘြား ၏ ေယာက်္ားဆန္႕က်င္ေရး စကားမ်ားေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ မည္။ 'ေမာင္' ကိုယ္တိုင္ က စိမ္းကားလြန္းတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။

ဘာပဲေျပာေျပာ ခြဲခြါခဲ့ၾကၿပီ ဆိုေပမယ့္ ေမာင္သည္ သမီးႏွင့္ သားကိုေတာ့ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ ဆိုသလို လာေတြ႔သင့္ သည္ဟု ဇင္ထင္ပါသည္။ လာေတြ႕လွ်င္လည္း ဇင္သည္ မည္သို႕မွ် ကန္႕ကြက္ တားဆီးခဲ့မည္ မဟုတ္။
ယခုေတာ့ ေမာင္က စိမ္းလြန္းသည္။
တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ မွ် လာမေတြ႕ခဲ့။

သူ႕ေနာက္ဇနီးကလည္း ကေလးေတြ တသြတ္သြတ္ ေမြးေနသည္ဟုၾကားရသည္။
ေမာင္သည္ နီးရာကို ခင္လ်က္ နီးရာကိုပင္ ၾကင္ေနရေပၚသည္။
ဖခင္ႏွင့္ စိမ္းလွေသာကေလးမ်ားက ဒုတိယဖခင္ကိုေကာ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ေအာင္ အားထုတ္ၾက ပါမည္လား။
အို...စဥ္းစားမည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ျပႆနာေတြက တစ္ပံုတစ္ပင္ႀကီးပင္။
အိမ္ေထာင္ေရး ဆိုသည္ကိုပင္ ဇင့္မွာေၾကာက္ရြံ႕ေနမိၿပီျဖစ္သည္။

တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ မသက္ဇင္အျဖစ္ႏွင့္ ေမာင့္ကို လက္ထပ္ခဲ့သည္။ သာယာခ်မ္းေျမ့ ေသာ အိမ္ေထာင္ေရး တစ္ရပ္ ကို ထူေထာင္ႏိုင္မည္ အထင္ႏွင့္ျဖစ္သည္။
သည္စဥ္တုန္း က ခြဲခြာရမွာေတြ၊ ကြာရွင္းရမွာေတြကို ထည့္မတြက္ခဲ့။ အသက္ထက္ဆံုး ခ်စ္သြား ရလိမ့္မည္ ဟူ၍သာ ထက္ခဲ့သည္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့လည္း အိမ္ေထာင့္သုခကို ခံစားရၿပီး ဘာမွ်မၾကာေသးခင္မွာပင္ ကြဲကြာခဲ့ရသည္။ စင္စစ္ အိမ္ေထာင္သုခဆိုသည္ထက္ အိမ္ေထာင္ဒုကၡကို ပိုမုိခံစားရသ္ဟု ဆိုရမလိုျဖစ္ေန သည္။
အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို စိတ္ကူးယဥ္မႈ သက္သက္ခ်ည္းျဖင့္ တည္ေဆာက္၍ မရႏိုင္သည့္အျဖစ္ ကို ဇင္ လက္ေတြ႕ ခံစားရၿပီးျဖစ္သည္။
သည္ေတာ့ ဇင္ စိတ္ကူးလည္း မယဥ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေလထဲမွာ တိုက္အိမ္ မေဆာက္ခ်င္ ေတာ့ပါဘူး၊ အိမ္ေထာင္ေရးဟူသည္မွာ မဟာစြန္႕စားမႈတစ္ရပ္၊ သို႕မဟုတ္ ႀကီးစြာေသာ စြန္႕ လႊတ္ျခင္းတစ္မ်ိဳး ျဖစ္မည္ထင္သည္။

ဇင့္မွာ သည္လို စြန္႕စားဖို႕ စြန္႕လႊတ္ႏိုင္ဖို႕ သတၱိေတြမွ ရွိပါေသးရဲ႕လားမသိ။
အမွန္ ေျပာရလွ်င္ေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္တစ္စုအတြင္းမွာပင္ အႏုအလွေတြ၊ သမုဒယေတြထက္ လက္ေတြ႕ ဘ၀ ကို ပိုမိုယံုၾကည္ကိုးစားေသာ ဇင္ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီးတည္း။

ဆက္ရန္
.