ပဆစ္အိမ္ အပိုင္း (၁၈)

ယခင္က ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည္ ဆိုသည္မွာလည္း တစ္ဘက္က အလြန္ ထက္ထက္သန္သန္ႀကိး ရွိလြန္းေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဇင့္အေနႏွင့္ မေရွာင္ကြင္းႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တန္းတန္းစြဲေန ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

တစ္ခါတစ္ရံေတာ့လည္း ဦးတင္ေမာင္သန္႔ကို လူလြတ္တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္လိုက္ပါေတာ့ ဟု ဆုေတာင္းခ်င္ခ်င္ ျဖစ္သည္။ သည္အခါမ်ိဳးမွာဆိုလွ်င္ စိတ္လြတ္ကုိယ္လြတ္ ေပ်ာ္ပစ္လိုက္မည္ လား။
မိမိကုိယ္တိုင္က မိမိခ်စ္သူကို အလုယူခံထားလိုက္ရသူ ျဖစ္ေနျခင္းကလည္း ဇင့္အတြက္ တ္စေမွာင့္။ အနည္းဆံုး ကုိယ္ခ်င္းစာ တရားကေလးေတာ့ ေမြးဖို႔ ေကာင္းေပသေပါ့။ ကိုယ္ခံစားခဲ့ရသလို တစ္ပါးသူကို ခံစားေစ ဖို႔ မေကာင္း။ အၿမီးျပတ္ေသာ ေျမေခြးလို အျခား ေျမေခြးမ်ားကို အၿမီးျပတ္ေစလိုေသာ ဆႏၵမ်ိဳး ဇင့္ မွာ မရွိ။ အနည္းဆံုး မိန္းမခ်င္း ကိုယ္ခ်င္း စာသင့္သည္ကိုေတာ့ ဇင္သေဘာေပါက္ေနမိေလသည္။

ေနာက္တေန႕က်ေတာ့ ဇင္ မနက္ေစာေစာမွာပင္ ၿမိဳ႕သို႕ ျပန္လာခဲ့သည္။
သၾကၤန္အႀကိဳေန႕တိုင္း ျပန္လာေနက်ျဖ စ္ပါလ်က္ သည္တစ္ခါ အိမ္ျပန္ေနာက္က်သည့္ အတြက္ ေမေမက စံုစမ္းမႈ ျပဳခဲ့ေသးသည္။ အလုပ္ေတြ မျပတ္ေသးလို႕ပါဟု အေၾကာင္းျပရ သည္။
ေၾသာ္...တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မလိမ္ညာဖူးေသာ ေမေမ့ကိုပင္ လိမ္ညာဖူးပါပေကာ။
သူတကာ တို႕ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးေနၾကေသာ သႀကၤန္ရက္မ်ားတြင္ ဇင္ ေငးငိုင္ေနရေလသည္။

ဦးတင္ေမာင္သန္႕အေၾကာင္း ေမေမ့ကို ဖြင့္ေျပာရန္ သင့္မသင့္ ခ်င့္ခ်ိန္ေနမိသည္။ ဖြင့္ေျပာ သင့္သည္ ဟု ေတာ့ ထင္သည္။ စင္စစ္ သည္ကမၻာမွာ ဇင့္အဖို႕ တိုင္ပင္ေဖာ္ တိုင္ပင္ဘက္ဟူ၍ လည္း ေမေမ တစ္ေယာက္သာ ရွိသည္ မဟုတ္လား။ တိုးတိုးေဖာ္ ဟူသည္မွာ ေမေမပဲ မဟုတ္ ပါလား။

သို႕ျဖင့္.....
ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕ညမွာေတာ့ ေမေမ့ကို ဦးတင္ေမာင္သန္႕အေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာမိသည္။ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ သန္းေခါင္တိုင္ေအာင္ ေဆြးေႏြးျဖစ္သည္။ ဇင့္ႏွယ္ပင္ ေမေမကိုယ္တိုင္ သည္လည္း ဦးတင္ေမာင္သန္႕ ၏ မလြတ္လပ္သည့္အျဖစ္ကို ဘ၀င္မေက်ႏိုင္ေအာင္ ရွိေနရ သည္။

ႏွစ္ဆန္းႏွစ္ရက္ေန႕မွာ ဇင္ ရန္ကုန္သို႕ ျပန္လာသည္။ ၀ါဏိဇၨသို႕ အလုပ္၀င္သည္။
ဇင္ ပထမဆံုးၾကားရသည့္ တယ္လီဖုန္းမွာ ဦးတင္ေမာင္သန္႕ထံမွ ျဖစ္သည္။
'ဇ င္ ကေတာ့ ၿမိဳ႕မွာ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့မွာေပါ့ေနာ္'
'ေပ်ာ္တယ္ လဲ မဟုတ္ပါဘူး ဦးတင္ေမာင္သန္႕ရယ္'

'ကိုယ္ေတာ့ အခါရက္ေတြအတြင္းမွာ ဇင့္ကိုပဲ သတိရေနမိတယ္၊ သႀကၤန္အက်ေန႕မွာ ေပ်ာ္ခဲ့ရ သေလာက္ ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ လြမ္းေနရတယ္ဗ်ာ'
'ဇင္လဲ သႀကၤန္အက်ေန႕ကို သတိရေနခဲ့ပါတယ္၊ ေမေမနဲ႕ေတာင္ ဦးတင္ေမာင္ခန္႕အေၾကာင္း ေျပာၾကရေသးတယ္'
'ဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း ေျပာေနၾကတယ္လား'
'ဟုတ္ပါတယ္၊ ေမေမက ဦးတင္ေမာင္သန္႕ကို ျမင္ဖူးခ်င္ေနတယ္'
'တစ္ေန႕ေလာက္ ဇင္ေရာကိုယ္ပါ အလည္သြားၾကရေအာင္ပါ။ ကိုယ္ကလဲ ဇင့္ရဲ႕ေမေမ၊ အဲ... ဇင္ရဲ႕ ေမေမ နဲ႕ ကေလးေတြကို ေတြ႕ခ်င္ေနပါတယ္'
သူက ေမေမႏွင့္ ကေလးမ်ားအေပၚ သံေယာဇဥ္ရွိသလို ေျပာသံၾကားရေတာ့လည္း ဇင္ ၀မ္းသာမိသည္။

'ကိုယ္တို႕ ေတြ႕ၾကရေအာင္လား'
'ဘယ္ေတာ့လဲ'
'မနက္ျဖန္'
'ေကာင္းသားပဲ မနက္ျဖန္မွာ ေတြ႕ၾကမယ္ေလ'
ေနာက္တစ္ေန႕ညေနတြင္ ၀ါဏိဇၨသို႕ ဦးတင္ေမာင္သန္႕ ေရာက္လာသည္။

သည္တစ္ခါမွာေတာ့ 'ဘဲန္းဘူးေဟာက္စ္'ေခၚ '၀ါးရိပ္သာ'သို႕ ေခၚသြားသည္။ '၀ါးရိပ္သာ'မွာ အမည္ႏွင့္ လိုက္ဖက္စြာ ၀ါးခ်္းသက္သက္ျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ေပ်ာ္ပြဲစားရံုတစ္ခုျဖစ္ သည္။
ဇင္တို႕ ၀ရံတာတြင္ရွိေသာ စားပြဲမွာ ေနရာယူသည္။ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား မွာၾကားထားစဥ္ ဇင္တို႕ စကား မ်ားမ်ား မေျပာျဖစ္ဘဲ အေတြးႏွင့္ ၿငိမ္ေနမိၾကသည္။
'ဇင္ရယ္' ဟု သက္ျပင္းရႈိက္ရင္း စကား စလာသူက ဦးတင္ေမာင္သန္႕။ 'တကယ္လို႕ကိုယ္သာ သိ၀ိမင္း ဆိုရင္ အခုေလာက္ရွိ ရူးေနၿပီ ဇင္'
'ဘာအတြက္ပါလိမ့္ ရွင္'

'ဇင့္ကို ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီလံုးလံုး သတိရေနမိတယ္။ ေခတ္ေဟာင္းသီခ်င္း ဓာတ္ျပားထဲကလို ပဲ။ စြဲမိပါေပ ါ့ခင္ရယ္။ တေမွးေတာင္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေတာ့တယ္...ဆိုတာလို ျဖစ္ေနမိၿပီ ဇင္'
ဇင္ သည္ ဦးတင္ေမာင္သန္႕ကို မၾကည့္ဘဲ မိမိ၏ ကမာခြံလို ေဖြးႏုေနသည့္ လက္သည္း ကေလးမ်ားကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
'ဇင္ ဒီကေန႕ ဦးတင္ေမာင္သန္႕နဲ႕ လာေတြ႕တာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုေၾကာင့္ပဲ'

'ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ခ်က္လဲ ဇင္'
'ဒီကေန႕ဟာ ဦးတင္ေမာင္သန္႕နဲ႕ ေနာက္ဆံုး ေတြ႕ျခင္းပဲဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပါ'
ဦးတင္ေမာင္သန္႕သည္ အံ့အားသင့္သလို ၿငိမ္သက္သြားေလသည္။
'ဘာအတြက္ေၾကာင့္လဲ ဇင္ရယ္'
ေမးလာသည့္အသံက ေပ်ာ့ညံ့လွသည္။
'ဇင္တို႕အျဖစ္ဟာ ေရွ႕ဆက္ဖို႕ မေကာင္းေတာ့ဘူးထင္လို႕ပါ။ လူလဲ သာဓုမေခၚ၊ နတ္လဲ ႏွစ္သက္မွာ မဟုတ္ တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကို ရပ္တန္းကရပ္ၾကဖို႕ ေကာင္းၿပီထင္ပါရဲ႕ရွင္'
'ဇင္ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ'

'ဇင္တို႕ လမ္းခြဲၾကဖုိ႕ သင့္ၿပီ၊ သံေယာဇဥ္ဆိုတာ အတြယ္တာမလြန္ခင္မွာ ျဖတ္ၾကတာ ေကာင္းပါတယ္။ ႏို႕မဟုတ္ရင္ အားလံုးအတြက္ ခက္ကုန္ၾကလိမ့္မယ္'
'ဇင္ ကိုယ့္အေပၚမွာ သံေယာဇဥ္ေတာ့ရွိလာၿပီေပါ့ေနာ္'
'ဒါေၾကာင့္ လမ္းခြဲဖို႕ ဆံုးျဖတ္ရတာပါ။ ဇင္တို႕ ဒီထက္ေစာေစာက ေတြ႕ခဲ့ၾကရင္ သိပ္ေကာင္း မွာပဲ။ ဘာျဖစ္ လို႕ ဦးတင္ေမာင္သန္႕က ဇင့္ထက္ အသက္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ပိုႀကီးေနခဲ့ရတာ လဲ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ က ဇင္တို႕ ဘာေၾကာင့္ မေတြ႕ခဲ့ၾကတာလဲ'
'ေမေမေၾကာင့္ ေပါ့။ ေမေမက ေစာေမြးေပးခဲ့လို႕ေပါ့'
ေျပာရင္းက ရယ္လိုက္သည္။

'ဇင္က ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႕လာသလို၊ ကိုယ္ကလဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႕ပါ။ အဲဒါကေတာ့ ကိုယ္နဲ႕ သူနဲ႕ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္သြား ၾကဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကၿပီဆိုတာ ဇင့္ကို ေျပာမလုိ႕ပါ'
'သူ ဆိုတာက'
'သူ ဆိုတာက ကိုယ့္ဇနီး ခင္ေမၿမိဳင္တဲ့'
ဇင္သည္ 'ခင္ေမၿမိဳင္'ဆိုေသာအမည္ကို စိတ္ထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ၾကည့္ေနမိသည္။

'ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြားဖို႕ဆိုတာက ကြာရွင္းျပတ္စဲၾကေတာ့မယ့္ သေဘာလား'
'ဒါပဲေပါ့ ဇင္'
'ဒီမွာ ဇင္ဟာ တရားခံအျဖစ္ေတာ့ မခံယူခ်င္ပါဘူး။ ဇင္နဲ႕ ဘယ္လိုမွေတာ့ မပတ္သက္လိုက္ပါ နဲ႕ေနာ္'
'ဇင့္ေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္တို႕အျဖစ္က ၾကာၿပီေလ။ ျပတ္စဲဖို႕ ေကာင္းခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ အခုေတာ့ ျပတ္ျပတ္ သားသား ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ ဇင္'
'သူကေကာ သေဘာတူသလား'

'ေျပာပါပေကာ ကိုယ္တို႕ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ ေသေနတာ ၾကာပါၿပီလို႕။ ဇင္ သိထားရေအာင္ ကိုယ့္အေၾကာင္း အနည္းအပါး ေျပာျပထားရဦးမယ္။ ကိုယ္ဟာ ငယ္ငယ္က ဆင္းရဲတယ္၊ ပညာကို ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ တဲ့တဲ့ သင္ခဲ့ရတယ္။ ဒီမွာ အေထာက္အကူျပဳၾကတဲ့ သူေတြက ၿမိဳင္တို႕ ေဖေဖ နဲ႕ ေမေမပဲ။ အခုလို လူတစ္လံုး သူတစ္လံုး ျဖစ္လာရတာဟာ ၿမိဳင္တို႕ရဲ႕ ေက်းဇူးေတြ မကင္း ဘူးဆိုတာ ကိုယ္မျငင္းပါဘူး။ ေက်းဇူးတရား ကို ေစာင့္သိတဲ့အေနနဲ႕ကိုယ္ဟာၿမိဳင့္ကို ယူခဲ့ရ တယ္၊ လက္ထပ္ခဲ့ရတယ္၊ သမီးတစ္ေယာက္ ရခဲ့တယ္။ ညိဳမာသန္႕လို႕ နာမည္ေပးထား တယ္။ သမီးေမြးၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းကတည္းက ကိုယ္တို႕ အိမ္ေထာင္ ဟာ သာယာမႈ ကင္းခဲ့ တယ္။ တစ္ေန႕မွာ ေပါက္ကြဲမယ္ဆိုတာသိခဲ့ပါတယ္။ သမီးရဲ႕မ်က္ႏွာကို ေထာက္ထားၿပီး ကိုယ္တို႕ရဲ႕ အိမ္ေထာင္သက္ ရွည္ခဲ့တာပဲ'
'ေဒၚခင္ေမၿမိဳင္ ကို ဦးတင္ေမာင္သန္႕ မႏွစ္သက္ဘဲ ယူခဲ့ရတယ္လို႕ ဆိုလိုတာလား'

'ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ လက္ထပ္စ အခ်ိန္ပိုင္းေတြတုန္းကေတာ့ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ႏွစ္ သက္တယ္၊ မႏွစ္သက္ဘူး ဆိုတာက အေၾကာင္းမဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီဘက္ပိုင္းက်မွ ျပႆနာေတြ မ်ားလာခဲ့ရတာ ဆိုပါေတာ့'
ဇင္သည္ ေတြေတြကေလး ေငးေနမိသည္။ ဘာမွ်ေတာ့ ျပန္မေျပာျဖစ္။
ဦးတင္ေမာင္သန္႕က စကားဆက္သည္။

'တစ္ေန႕က်ရင္ ဇင္နဲ႕သမီးကို ဆံုေပးရဦးမယ္။ သမီးက သူ႕အေမလို မဟုတ္ဘူး။ သေဘာ တရားျပည့္တယ္၊ နားလည္မႈ ရွိတယ္။ ကိုယ္တို႕အိမ္ေထာင္ေရး မေျပလည္တာကိုလဲ ရိပ္စားမိ ေနပါတယ္။ ကိုယ္တို႕ လမ္းခြဲၾကတာ ကိုလဲ သေဘာတူမွာပါ'
'ခက္တယ္ ဦးတင္ေမာင္သန္႕ရယ္၊ ဇင္ေတာ့ ဘာေျပာရမယ္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ ျပႆနာေတြဟာ ဇင့္ေၾကာင့္ မဟုတ္ပါေစနဲ႕လို႕သာ ဆုေတာင္းရေတာ့မွာပဲ'
သည္ကေန႕ ဇင့္အေတြးမ်ား ရႈပ္ေထြးေနသည္။ ဦးတင္ေမာင္သန္႕မွာေပးေသာ အဖိုးတန္ အစားအစာေတြကိုပင္ မ်ိဳမက်ခ်င္ေအာင္ ျဖစ္ေနမိသည္။
'ဦးတင္ေမာင္သန္႕ တို႕ ေပါင္းၾကတာ၊ ကြဲကြာၾကတာေတြဟာ ဇင္နဲ႕ ဘာမွမဆိုင္ဘူး၊ ဘာမွလဲ စိတ္မ၀င္စား ခ်င္ဘူး။ ဇင့္အေနနဲ႕ကေတာ့ ဘယ္မိသားစုမွ မကြဲကြာေစခ်င္ဘူး၊ အိမ္ေထာင္စု တိုင္း သာယာေစခ်င္တယ္။ မိသားစု တိုင္း ခ်မ္းေျမ့ေစခ်င္တယ္၊ ဒီသေဘာထားပဲ ရွိတယ္'

'ဇင့္ကို ကိုယ္တို႕က တရားခံအျဖစ္ ဆြဲမထည့္ပါဘူး၊ ဒီျပႆနာက ကိုယ္တို႕မိသားစုရဲ႕ ျပႆနာပါ။ ဇင္နဲ႕ မေတြ႕ရေသးခင္ကတည္းက စခဲ့တာပါ။ ဇင္ ဘာမွေၾကာက္လန္႕ေနစရာ မလိုပါဘူး'
'ဒါဆိုရင္လဲ ေကာင္းပါေလရဲ႕ရွင္။ ေစာေစာက စကားကို ျပန္ေကာက္ရေအာင္၊ ဇင္ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တယ္ ေနာ္ ဒီေန႕ဟာ ဇင္နဲ႕ ဦးတင္ေမာင္သန္႕တို႕ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႕ပဲ၊ ဒီတစ္ခါေတြ႕တာ ဟာ ေနာက္ဆံုး ေတြ႕ တာပဲ'
'သံေယာဇဥ္ ျဖတ္လိုက္ေတာ့မယ္လား ဇင္ရယ္'
'ဇင္ အတည္ေျပာေနတာ ဦးတင္ေမာင္သန္႕'

'ဇင္က ျဖတ္ႏိုင္ေပမယ့္ ဒီက မျဖတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ့။ ဒီေန႕လဲ ေတြ႕မယ္၊ မနက္ျဖန္လဲ ေတြ႕မယ္၊ ေနာက္ မနက္ျဖန္ေတြမွာလဲ ေတြ႕ရမွာပဲ'
'ခက္ပါလား ဦးတင္ေမာင္သန္႕ရယ္၊ ဇင္ေတာ့ စိတ္ညစ္လာၿပီ'
'ဘာမ်ား စိတ္ညစ္စရာရွိသလဲ ဇင္၊ ကိုယ္နဲ႕ေတြ႕ႀကံဳရတာ မေပ်ာ္ဘူးလား ဟင္'
'ေရွ႕ပိုင္း တုန္းကေတာ့ ေပ်ာ္စရာ အေကာင္းသားပါပဲ ရိုးရိုးသားသား ေအးေအးေဆးေဆး ရွိၾက တုန္း ကေလ။ အခုေတာ့ ဇင္ မေပ်ာ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ဦးတင္ေမာင္သန္႕'
'ကိုယ္ဟာ ဇင့္အတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ႀကီး တစ္ခု ျဖစ္ေနသလား'
'မေျပာတတ္ဘူး၊ ဒီရက္ေတြမွာ ဇင္ မေပ်ာ္ႏိုင္တာေတာ့ အမွန္ပဲ'

'ေကာင္းပါၿပီ ဇင္၊ ဒီလိုဆိုရင္လဲ ဒီကေန႕ညကို ေနာက္ဆံုးလို႕သာ သတ္မွတ္လိုက္ၾကပါစို႕ ဟုတ္လား'
သူက စိတ္ထိခိုက္မိဟန္ျဖင့္ ေျပာလိုက္ျပန္ေတာ့လည္း ဇင္၏ရင္မွာ မေကာင္းႏိုင္ျပန္။ သူ၏ မႈိင္ေတြ က် သြားေသာ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ကာ ဇင့္ရင္ထဲမွာ ေၾကကြဲသလို ျဖစ္လာမိသည္။
'အဲဒီလို သတ္မွတ္လိုက္ၾကတာဟာ ဇင္တို႕အဖို႕ အေကာင္းဆံုးေနမွာပါ'
ဇင္ ၏ ေလသံသည္ပင္ တိမ္၀င္ဆို႕ႏွင့္ေနသည္။

သို႕ေပမယ့္ ဇင္စိတ္ကို တင္းပါသည္။ သည္တစ္ခါ မာႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမည္။ စိတ္ကိုတင္း မည္။
စင္စစ္ ဇင့္ အသည္းႏွလံုး က သံေတြသဲခဲသဖြယ္ မမာေစကာမူ အေျခအေနက မမာလို႕ မရ ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ မတင္းလို႕ မျဖစ္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ ျပန္ေတြးၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ေမာင္ႏွင့္တုန္းကလည္း ဇင္ မေပ်ာ့ခဲ့။ ကိုယ့္ဘက္က ရံႈးရသည္ဆိုေစကာမူ မာမာႏွင့္ အရံႈးခံခဲ့ သည္။
ျမင့္ထြန္းဦးႏွင့္တုန္းကလည္း မာမာပါပဲ။ ကိုယ္ေကာင္းျမင့္ႏွင့္တုန္းကဆိုလွ်င္ေတာ့ ေျပာစရာ မရွိ။

ဇင္တို႕ အစားအေသာက္ပိုင္းကို တိတ္ဆိတ္စြာ သိမ္းခဲ့ၾကသည္။ အေဆာင္သို႕ အျပန္ခရီးတြင္ လည္း ၿငိမ္သက္ ေနၾကသည္။
အေဆာင္ေရွ႕မွ ကားရပ္ေတာ့ ဇင္သည္ တိုးတိတ္စြာျဖင့္ပင္ 'ဇင္ သြားေတာ့မယ္'ဆုိသည္။ ဦးတင္ေမာင္သန္႕က ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
ခြဲခြာျခင္း သည္ ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ႏိုင္လွေပသည္။

သည္ညသည္ ဇင့္အဖို႕ ညတာရွည္ေသာ ညတစ္ညျဖစ္သည္။ အေတြးျဖင့္ ရႈပ္ေထြးကာ အိပ္ မေပ်ာ္ ႏိုင္ ေအာင္ ရွိေတာ့သည္။
သည္တစ္ခါ ေတြ႕ဆံုျခင္းသည္ တကယ္ပဲ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ေနၿပီလား။
ဇင္ႏွင့္ဦးတင္ေမာင္သန္႕တို႕အၾကားမွာ အနာဂတ္ဟူသည္ မရွိေတာ့ၿပီလား။
သည္ဇာတ္ က သည္မွာ ျပည္ဖံုးကားခ်ၿပီလား။
ပတ္စာခြာ ဖ်ာသိမ္းၿပီလား။
နိဂံုးခ်ဳပ္ၿပီလား။

ဦးတင္ေမာင္သန္႕သည္ ဇင္က စိမ္ေခၚခဲ့သည့္အတိုင္း 'ဆက္ရန္မရွိေတာ့ပါ'ဆိုသည္ကို လက္ခံ သြားၿပီလား။
အရာအားလံုး ဇင္ ထင္မွတ္သလို ျဖစ္သြားလွ်င္ အေကာင္းသားပါပဲ။ တစ္မီးၿငိမ္းကာ တစ္ရန္ ေအးၿပီ ဟူ၍သာ မွတ္ထင္လိုက္ရေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။
မနက္ျဖန္ကစ၍ ဇင္သည္ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ေတာ့မည္။ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ေတာ့မည္။ ဦးတင္ေမာင္သန္႕ဟူသည္ကို စိတ္အေတြးမွ ေဖ်ာက္ပယ္ထားလိုက္ေတာ့မည္။
သည္သို႕ စိတ္ႏွလံုးကို တံုးတံုးခ်လိုက္ႏိုင္ေသာအခါက်မွပင္ ဇင္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါ ေတာ့သည္။
မနက္ က်ေတာ့ လည္း ရႊင္လန္းစြာပင္ အိပ္ရာမွႏိုးသည္။

သည္လိုႏွင့္ ရက္သတၱတစ္ပတ္မွ် ၾကာျမင့္သြားခဲ့သည္။ စာမလာ၊ သတင္းမၾကားဆိုသည့္ အေျခအေနမ်ိဳး ႏွင့္ေပါ့။
ေၾသာ္...တစ္မီးၿငိမ္းေလၿပီ ထင္ပါသည္။၏
သည္ကေန႕ ဇင္ မွန္တင္ခံုေရွ႕မွာ ထိုင္သည္။ အလွျပင္သည္။
ဇင့္ မွာ သီခ်င္းတစ္ေအးေအး ႏွင့္။

'ေမာင့္မ်က္ႏွာတရြာမွတ္ထင္...၊အခ်စ္ဓါတ္ရစ္ပတ္မိရင္...ၾကာေလေလ ခိုင္ၿမဲေလေလ၊ အျမစ္ ျဖတ္မရဘဲ အသည္း ထဲက စြဲကာပင္၊ ဇြတ္မွိတ္ၿပီးခ်စ္ရေတာ့မယ္...အားႏြဲ႕သူပါရွင္...'
'အံမာ...မေရႊဇင္၊ သီခ်င္းေတြ ဘာေတြ မဆိုစဖူး ဆိုလို႕ပါလား'
ေနာ္ရာ ေရာက္လာသည္။ ေက်ာဘက္မွာ လာရပ္သည္။ ေနာ္ရာ့ လက္ထဲမွ စာရြက္တစ္ရြက္ ႏွင့္။
'ဒီမွာ ဇင့္အတြက္ စာတစ္ေစာင္'
'ဘယ္ကစာလဲ ေနာ္ရာ'

'အေဆာင္ေရွ႕ကို ကားတစ္စီး ထိုးရပ္လာတယ္၊ ဇင့္ကိုေမးတယ္၊ ဇင္ရွိပါတယ္ဆိုေတာ့ ဒီစာ ေပးေပးပါလို႕ ေျပာတာပဲ၊ ကားလဲ ရွိေနတုန္းပဲ'
ဇင့္ စိတ္မွာ ဆန္းၾကယ္သလို ရွိသြားသည္။ စာကို ကမန္းကတန္း ယူၾကည့္သည္။
စာမွာ စာအိတ္အတြင္း ထည့္မထားပါ။ အလြတ္ပင္ ေခါက္ထားသည္။
လက္ေရးက ဦးတင္ေမာင္သန္႕၏ လက္ေရး။

ဇင္...

ယခုလာေသာကားႏွင့္ အျမန္လိုက္ခဲ့ပါ။
                တင္ေမာင္သန္႕

ဇင္၏ ရင္သည္ ထိတ္ခနဲခုန္သြားသည္။ ဘာျဖစ္လို႕ပါလိမ့္။ ကားခ်င္း တိုက္မိျခင္းကဲ့သို႕ မေတာ္တဆ ကိစၥမ်ား ျဖစ္ပြားေလသလား။ ဇင္က လမ္းခြဲလိုက္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ အဆိပ္ေတြ ဘာ ေတြေတာ့ မေသာက္ တန္ရာ ေအာက္ေမ့ပါသည္။ ဘယ္ကိုလိုက္ရမွာပါလိမ့္။ ေဆးရံုကိုလား၊ ရဲစခန္းကိုလား။
ဇင္ အ၀တ္ ကို အျမန္လဲသည္။

အေဆာင္ေရွ႕တြင္ ရပ္ထားေသာကားမွာ ဦးတင္ေမာင္သန္႕၏ ေဗာ့စ္၀က္ဂင္ကားပင္ ျဖစ္ သည္။ ကားေမာင္းသူ ကိုပင္ မျမင္ဖူးခဲ့။ ကားကိုလည္း ဘယ္အခါမဆို ဦးတင္ေမာင္သန္႕ကိုယ္ တိုင္ေမာင္းၿမဲ။
ဇင့္ အတြက္ ဒရိုင္ဘာ က ကားတံခါးကို ဖြင့္ေပးသည္။ ဇင္ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။

ဆက္ရန္
.