ပဆစ္အိမ္ အပိုင္း (၁ဝ)

"ေမာင္ … ေျပာင္းလာလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး"
ဇင္သည္ ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ၾကက္ေသေသကာ ၾကည့္ေနလိုက္မိသည္။ ေမာင္သည္ ဇင့္အၾကည့္ကို မခံႏိုင္ သလို မ်က္ႏွာလႊဲေနသည္။
"ဒီေတာ့ … ဇင္တို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ"
ေမာင္ က ဇင့္အေမးကို မေျဖ။

"ေျပာစမ္းပါ ေမာင္၊ ဒီေတာ့ ဇင္တို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ"
ဇင့္အသံ အေတာ္ခ်ည္း က်ယ္ေလာင္သြားသည္။
"သူက အငယ္အေႏွာင္း အေနနဲ႔လဲ မေနခ်င္ဘူး၊ သူ႔မိဘမ်က္ႏွာကိုလဲ ေထာက္ထားစရာ ရွိေသးတယ္ မဟုတ္လား"
ဇင္ ရင္ထဲ က်င္ခနဲ နာသြားသည္။

"ဇင္ကလည္း ကိုယ့္ေယာက်္ား ေနာက္မိန္းမ ယူေနတာကို ၾကည္ၾကည္သာသာ လက္ခံႏိုင္မယ္ ထင္ သလား"
ေမာင္သည္ ၿငိမ္ေနသည္။ မ်က္လႊာခ်ထားသည္။ ေမာင့္မ်က္ႏွာသည္ ဆယ္ႏွစ္ထက္မနည္း ပိုမုိ အိုစာ သြား သလို ရွိသည္။
ေမာင္ က အရက္ကို ေမာ့ေသာက္သည္။ ထပ္မံငွဲ႕ရန္ ေနရာမွ ထမည္ ျပဳသည္။
ဇင္ က ေမာင့္ပခံုး ကို ဆြဲႏွိမ္လုိက္သည္။

"ထိုင္ပါ၊ ဇင္ ထည့္ေပးပါမယ္"
ေမာင္ ေသာက္ေနက်ထက္ ပိုၿပီး ထည့္ေပးလိုက္သည္။
"ဇင္ သိပါတယ္ ေမာင္ရယ္၊ ေမာင္ဇင့္ကို လက္ထပ္တုန္းက ဇင္ဟာ အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခါက ေမာင္နဲ႔ သင့္ေတာ္ တဲ့ မိန္းမေပါ့ ဟုတ္လား၊ အခုေခတ္ အခုအခါနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီတဲ့ မိန္းမကို  အခု ေမာင္ရွာႏိုင္ၿပီ မဟုတ္လား"
"ေမာင္ ေျပာပါပေကာလား …"

"မိုးႀကိဳးပစ္ရာ ကို ထန္းလက္နဲ႔ ကာမေနပါနဲ႔ေတာ့ ေမာင္၊ ေမာင္ဘယ္လို ဆင္ေျခဆင္လက္ေပးမယ္ ဆိုတာကို ဇင္ သိၿပီးသားပါ။ ကဲေလ … အခုေတာ့ သူက အငယ္အေႏွာင္းအျဖစ္နဲ႔ မေနခ်င္ပါဘူး၊ ရွင့္ မယားႀကီး နဲ႔ ကြာရွင္းပါ၊ ကၽြန္မကို လက္ထပ္ ပါေပ့ါ၊ ဒီလိုမဟုတ္လား"
"ေမာင္ ျငင္းလိုက္ရင္ သူ႔အေဖ အရွိန္အ၀ါ သံုးၿပီး ေမာင္အလုပ္ျပဳတ္တဲ့အထိ၊ အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္း ျဖစ္တဲ့အထိ ေလွ်ာက္လုပ္လာလိမ့္မယ္ ဇင္"
"ေၾသာ္ … အခုေတာ့လဲ အေၾကာက္တတ္သားပါလား၊ သိပ္အရွည္အေ၀းေျပာေနဖို႔ မလိုပါဘူး ေမာင္၊ ေမာင္ ဒီ တစ္ေခါက္ လာတာ ဇင္နဲ႔ ကြာရွင္းဖို႔လား၊ ကေလးေတြကို လာႏႈတ္ဆက္တာလား ဟင္"
"သူတို႔က ေမာင့္ကို အဘက္ဘက္က အၾကပ္ကိုင္ေနၾကတယ္ ဇင္၊ ၿပီးေတာ့ … သူ … သူ႔မွာလည္း မေပါ့မပါး ျဖစ္ေနၿပီ"

"သူ႔ကေလးက အျပင္ မေရာက္ေသးပါဘူး … ေနာ္၊ အျပင္ေရာက္ေနတဲ့ ဇင့္ကေလးေတြကိုက် ေတာ့ေကာ ေမာင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ"
"ေမာင့္ကေလးေတြကို ပစ္မထားပါဘူး၊ တုိက္ခန္းကို ဇင္နဲ႔ ကေလးေတြ ယူထားလိုက္ပါ၊ သူတို႔ အတြက္ စရိတ္လဲ ေထာက္မွာပါ"
"ေၾသာ္ … ဒီအထိ အျပတ္အသား စဥ္းစားၿပီးၿပီကိုး …၊ ဒါျဖင့္ အဓိက ကေတာ့ ေမာင္ ဇင့္ဆီက ကြာရွင္း ျပတ္စဲ ေၾကာင္း လက္မွတ္ လိုခ်င္တာပဲ ဆုိပါေတာ့၊ မဟုတ္လား ဟင္"
ေမာင့္ထံမွ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အသံထြက္မလာ၊ အတန္ၾကာမွ …

"ေမာင္ ဘယ္လိုမွ မတတ္သာေတာ့ဘူး ဇင္"
ဇင္သည္ အိမ္ေရွ႕ခန္းသို႔ ေျပးထြက္ခဲ့သည္။ ကုလားထုိင္ေပၚမွာ ထုိင္ၿပီး တ၀ႀကီး ငိုပစ္လုိက္သည္။ တစ္သက္ ႏွင့္ တစ္ကုိယ္ အားပါးတရ အငုိမိဆံုးပဲ ထင္သည္။
အေတာ္ခ်ည္းၾကာေတာ့ ေမာင္ အိမ္ေရွ႕ခန္းသို႔ လုိက္လာသည္။ ဇင့္အပါးမွာ ထုိင္သည္။ ဇင့္ပခံုးကို ႏွစ္သိမ့္မႈ ေပးသလို လွမ္းဆုပ္လုိက္သည္။ ဇင္ ေရွာင္တိမ္းလုိက္ပါသည္။
"ဇင့္အသားကို မထိနဲ႔ေမာင္၊ အခုအခ်ိန္ကစၿပီး ဇင္နဲ႔ေမာင္တို႔ဟာ သူတစ္စိမ္းေတြ ျဖစ္သြားၾကၿပီ။ ေမာင္ ဇင့္ ကို စိမ္းရက္ႏိုင္တယ္ေနာ္"
"ဇင္ရယ္"
ေမာင္သည္ ဇင့္မ်က္ႏွာကိုပဲ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

ဇင့္ မ်က္ႏွာမွာ ဘယ္လို အမူအရာေတြ ျဖစ္ေပၚေနလဲ ဆိုတာေတာ့ မသိပါဘူး။ ဇင့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ နာက်ည္းမႈ ေတြေရာ၊ ၀မ္းနည္းျခင္း ေတြေရာ၊ ခံျပင္းမႈေတြပါ ေရာေထြးေနသည္။
"ဇင္ရယ္ … ဇင့္ကို ေမာင္ တကယ္ခ်စ္ပါတယ္"
"ဇင္ကလဲ ေမာင့္ကို အပ်က္အပ်က္ ခ်စ္ခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ ကိုယ္တို႔အၾကားမွာ အမွား တစ္ခုခုေတာ့ ရွိမယ္ ထင္တယ္။ ေအးေလ … အမွားက တစ္ခု မကဘူး၊ အမွားေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ အဲဒီအမွားကို ေမာင္လဲ မသိဘူး။ ဇင္လဲ မသိႏိုင္ဘူး"
"ဇင္ေတာ့ ထင္တယ္၊ ဇင့္ဘက္က မမွားဘူး။ ဇင္ ဘာတစ္ခုမွ အမွားမလုပ္ခဲ့ဘူး။ အခုဟာက အက်ပ္ကိုင္ ခံရတာ၊ အႏိုင္က်င့္ ခံရတာ"
ဆူဆူညံညံ အသံမ်ားေၾကာင့္ သမီးႏိုးလာသည္။

သမီးဥမၼာ သည္ တင္းမာ ခက္ထန္ေနေသာ ဇင့္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ကာ တစ္စုံတစ္ခု ျဖစ္သည္ကို ရိပ္မိဟန္ ရွိသည္။
ဇင္သည္ သမီးကို အိပ္ရာေပၚသို႔ ျပန္သိပ္သည္။ သမီး အိပ္ေပ်ာ္ေသာအခါ ေခါင္းအံုးတစ္လံုး ႏွင့္ ေစာင္တစ္ထည္ ကို ယူလာသည္။ ေမာင့္ကို ပစ္ေပးလိုက္္ရင္း …
"ဒီည ေမာင္ ဒီႏွစ္ေယာက္ထုိုင္ ကုလားထုိင္ေပၚမွာပဲ အိပ္ေပါ့" ေျပာၿပီး အိပ္ခန္းထဲ ၀င္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ အဲသည့္ည က ႏွစ္ေယာက္လံုး တစ္ေရးမွ အိပ္မေပ်ာ္ၾကသည္ အမွန္ပင္။

ဇင္ သိေနသည္။သည္ တစ္ပြဲ မွာ ဇင္ "ခံ" လိုက္ရၿပီ ဆုိျခင္းကို သိေနသည္။
ဇင္ကပဲ ပူပင္စိတ္နည္းတာလား၊ ေမာင့္အေပၚ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်လြန္းတာလား၊ လြတ္လပ္မႈကို ရွာေဖြလြန္းရာ က်ခဲ့ သလား၊ မေျပာတတ္။ ျဖစ္ႏိုင္သည္မွာေတာ့ ေမာင့္အေပၚ ယံုၾကည္စိတ္ခ်လြန္း တာပဲ ျဖစ္မည္။

ေဖေဖ ေသဆံုးစဥ္က မိမိဘ၀တြင္ ေဖေဖ့လို တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆံသူႏွင့္ ဆုံဆည္းရလိမ့္မည္ဟု မဟုတ္ဟု အထင္ ရွိခဲ့သည္။ မိမိ လက္ထပ္မည့္သူသည္ လံုၿခံဳမႈ ေပးႏိုင္သူ၊ ခ်မ္းေျမ့မႈေပးႏိုင္သူ၊ ယံုၾကည္ေလာက္ သူ ဟု ယူဆခဲ့သည္ အမွန္ပင္။
သို႔ေပမယ့္ … ယခုေတာ့ သည္ပုတ္ထဲက ထြက္သည့္ သည္ပဲပါပဲကလား။

ေယာက်္ားထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ ေမာင္သည္ ေယာက်္ားထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ ေဖေဖ့လို တစ္ကိုယ္ေကာင္း ဆံသူ တစ္ေယာက္ပါပဲကလား။
ေနာက္တစ္ေန႔ က်ေတာ့ ဇင္တို႔ သားအမိတစ္ေတြ ေမာင့္ကို ေလဆိပ္သုိ႔ ဆင္းပို႔ၾကသည္။ ေမာင့္မွာ "ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ျပတ္စဲေၾကာင္း သေဘာတူညီပါသည္" ဆိုသည့္ ဇင့္၏ စာပါသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ မၾကာမီ သတင္းစာ မ်ား ၌ ထုိေၾကညာခ်က္ ပါလာေပလိမ့္မည္။
ေမာင္သည္ မ်က္ရည္ တရစ္၀ဲ၀ဲျဖင့္ ကေလးေတြကို နမ္းရႈပ္ ႏႈတ္ဆက္သည္။

ကေလးေတြကေတာ့ ဘာမွ် မသိရွာ။
"ေဖေဖ ျမန္ျမန္ျပန္လာေနာ္" မွာရွာၾကေသးသည္။
ဇင္ ကေတာ့ တတ္ႏိုင္သမွ် ဟန္ေဆာင္ေနခဲ့သည္။
ေမာင္ စီးနင္းလိုက္ပါသြားေသာ ေလယာဥ္ ထြက္ခြာသြားၿပီး ဧည့္ခန္းေဆာင္ထဲ ျပန္ေရာမွ "သမီးတို႔ သားတို႔ ခဏ ေနရစ္ဦးေနာ္"  ဆိုကာ သန္႔ရွင္းေရးအခန္းထဲသို႔ ၀င္ၿပီး ငိုလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ မ်က္ႏွာသစ္သည္။ ကရင္းပတ္ ျဖင့္ ေပါင္ဒါ ျပန္ဖို႔ကာ အပူရုပ္ကို ဟန္လုပ္ဖံုးကြယ္ လ်က္ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။

၀တၳဳေတြ ထဲကလို ႏွစ္ေပါင္းခုႏွစ္ရာ မငိုခဲ့ေပမယ့္ ခုႏွစ္နာရီေလာက္ေတာ့ ဇင္ ငိုခဲ့မိသည္ ထင္သည္။
ဤသည္ မွာ ေမာင္ႏွင့္ဇင္တို႔၏ ဇာတ္လမ္း နိဂံုးျဖစ္သည္။
ဇင့္ဘ၀ ထဲမွာ ေမာင္ ထြက္ခြာသြားျခင္းပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

ေယဘုယ် ေျပာမည္ဆုိလွ်င္ေတာ့ သည္တစ္ပြဲသည္ ဇင့္အတြက္ အရႈံးပြဲ။
ေမာင္က စြန္႔ခြါသြားၿပီဆိုေသာအခါ ဇင္သည္ တုိက္ခန္းတစ္ခန္း၊ ကေလးႏွစ္ေယာက္၊ အသည္း ဒဏ္ရာ အခ်ိဳ႕ သာ အဖတ္တင္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။

ဆက္ရန္
.