ေတာင္တန္းမ်ားေပၚ၌ အပိုင္း (၁)

ျဖစ္ရပ္မွန္

ေတာင္တန္းမ်ားေပၚ၌

တင္ေမာင္ျမင္႔ ဘာသာျပန္သည္

Land  of  thousand  hills
Rosamond Halsey Carr
with
Ann Howard Halsey

အေမရိကန္သူ ႐ုိစမြန္ဟာလ္ေဆကားသည္
ကမၻာေပၚတြင္
ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးတုိက္ႀကီးတစ္တုိက္၏
ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးေဒသမ်ားသုိ႔
ငယ္ငယ္ ႐ြယ္႐ြယ္ႏွင့္ ထြက္ခြာခဲ့၏။
မယံုၾကည္ႏုိင္စရာ စြန္႔စားခန္းမ်ား၊
ရင္နင့္ေၾကကဲြဖြယ္ ျဖစ္ရပ္မ်ား
ေရာႁပြမ္းေနေသာ ဘ၀ျဖစ္ေသာ္လည္း
သည္ေဒသသည္ သူမ၏ " အိမ္ "
ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။

ကမၻာႀကီးပ်က္စီးၿပီ

၁၉၉၄ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၆ ရက္ေန႔ညေန။
ရ၀မ္ဒါႏုိင္ငံသမၼတ၊ ဂ်ဴေဗးနာလ္ဟာဗ်ာရီမာနာ စီးနင္းလုိက္ပါလာေသာ ေလယာဥ္ ၿမိဳ႕ေတာ္ဂါလီသုိ႔ အဆင္း တြင္ ေျမျပင္မွ ေ၀ဟင္ပစ္ဒံုးပ်ံျဖင့္ ပစ္ခ်လုိက္သည္။ ေလယာဥ္ေပၚတြင္ ပါလာသူအားလံုး အသက္ ဆံုး႐ံႈး ၾကရသည္။

အေနာက္ဘက္ကီလုိမီတာ ၁၅၀ ေ၀းေသာ ကၽြန္မ၏ ယာေတာသုိ႔ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ခင္းတြင္ သည္ သတင္း ေရာက္လာသည္။ ကၽြန္မ ေခါင္းနပန္းႀကီးသြား၏။ ကၽြန္မ၏ ထမင္းခ်က္ကုိ ေျပာျပေတာ့ " ဒါဆုိရင္ ေတာ့ ကမၻာႀကီးပ်က္စီးေတာ့မယ္ မဒမ္" ဟု သူက အထိတ္တလန္႔ျပန္ေျပာသည္။

ထုိေန႔တြင္ ကၽြန္မ၏ အလုပ္သမားေတြ တစ္ေယာက္မွ အလုပ္မဆင္းၾက။ ေဒသတစ္ခုလံုးကုိ ထူးဆန္းသည့္ တိတ္ဆိတ္ျခင္း က ေၾကာက္မက္ဖြယ္ လႊမ္းၿခံဳထားေလသည္။
တြတ္စီလူမ်ိဳးစု မ်ားသည္ ရ၀မ္ဒါနုိင္ငံ၏ အုပ္ခ်ဳပ္သူအျဖစ္ ရ၀မ္ဒါလူမႈအေဆာက္အအံု ႏွင့္ တုိင္းျပည္၏ လူမ်ားစု ျဖစ္ေသာ ဟူတူလူမ်ိဳးစုမ်ားကုိ သမုိင္းႏွင့္ခ်ီ၍ လႊမ္းမုိးအုပ္စုိးခဲ့ၾကသည္။
၁၉၅၉ ခုႏွစ္တြင္ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးျဖစ္လာၿပီး တြတ္စီဘုရင္ နန္းခ်ခံရသည္။ တြတ္စီေတြ နီးရာႏုိင္ငံမ်ားသုိ႔ ထြက္ေျပး ၾကသည္။ က်န္ရစ္သည့္ တြတ္စီေတြႏွင့္ ဟူတူလူမ်ိဳးမ်ား ေယဘုယ်အားျဖင့္ သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္ ႏွင့္ ေအးခ်မ္းစြာ ဆက္လက္ေနထုိင္ခဲ့ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ လူတုိင္းေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ယင္း အမ်ိဳးအႏြယ္စု မ်ားထဲတြင္ အုပ္စုမ်ား ကဲြေနၾကရာ အခ်ိဳ႕အုပ္စုတုိ႔သည္ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးႏွင့္တစ္မ်ိဳး တုိက္ခုိက္ သတ္ျဖတ္ ၾကသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ရ၀မ္ဒါသည္ ေသြးေခ်ာင္းစီးခဲ့ရေလသည္။

သမၼတဟာဗ်ာရီမာနာ သည္ အာဖရိကထိပ္သီးညီလာခံမွ ျပန္အလာတြင္ လုပ္ႀကံခံရျခင္းျဖစ္၏။ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္ ေနာက္ဆံုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သည္ သမၼတ၏ ေလယာဥ္ႏွင့္အတူ တစ္စစီပ်က္စီးသြားခဲ့ ေလၿပီ။

သမၼတ အတြက္ အထိတ္တလန္႔ႏွင့္ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္ေနၾကေသာ ဟူတူအစြန္းေရာက္လူငယ္တို႔၏ ၀မ္းနည္း ေၾကကဲြမႈ သည္ ျပင္းထန္စြာ တန္ျပန္လက္စားေခ်ျခင္း လမ္းေၾကာင္းေပၚသုိ႔ ေရာက္သြားေလေတာ့သည္။ အံုႂကြေသြးဆူ ကာ တြတ္စီတုိ႔အား ေတြ႕ရာသခ်ႋဳင္း ဓားမဆုိင္းလုိက္လံ သတ္ျဖတ္ေလေတာ့၏။

ႏုိင္ငံျခားသားမ်ား ရ၀မ္ဒါမွ ထြက္ေျပးကုန္ၾကၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မ ေျပးႏိုင္ပါ။ ကၽြန္မသည္ အေမရိကန္လူမ်ိဳး စစ္စစ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ရ၀မ္ဒါတြင္ ၿခံႏွင့္ေမြးျမဴေရးလုပ္ေနသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ နီးပါး႐ွိခဲ့ၿပီ။ ရ၀မ္ဒါသည္ ကၽြန္မ ၏ အိမ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ကၽြန္မ၏ အလုပ္သမားမ်ားသည္ ကၽြန္မ၏ မိတ္ေဆြေတြျဖစ္ေနၿပီ။ သူတုိ႔ကုိ ကၽြန္မ မထားခဲ့ႏိုင္ပါ။
ဧၿပီလ ၈ ရက္ ေသာၾကာေန႔တြင္ ဟူတူလူငယ္ တစ္သုိက္ တင္းပုတ္ကုိယ္စီႏွင့္ ကၽြန္မၿခံထဲ၀င္လာၾကသည္။ တြတ္စီ ေတြကုိ ႐ွာမည္တဲ့။ ကၽြန္မ သူတုိ႔ကုိ ေမာင္းထုတ္လုိက္သည္။ ခဏေနၿပီး သူတုိ႔ ထြက္သြားၾက၏။

အမွန္မွာ ကၽြန္မ၏ ၿခံထဲတြင္ တြတ္စီတစ္ဒါဇင္ေက်ာ္ေက်ာ္ ပုန္းေနၾက၏။ သူတုိ႔ကုိ ကၽြန္မ ၀ွက္ထားရသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ မုိးလင္းလုိ႔ ကၽြန္မ ႏုိးလာေတာ့ ေဒါသအမ်က္ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ေနသည့္ လူငယ္ ၂၀ ေက်ာ္တုိ႔သည္ တင္းပုတ္ႀကီးေတြ တယမ္းယမ္း၊ ဓားေကာက္ႀကီးေတြ တ၀င့္၀င့္ႏွင့္ ေအာ္ဟစ္ကာ တြတ္စီ ေတြကုိ ထုတ္ေပးရန္ ေတာင္းဆုိေနၾက၏။ ေတာင္းဆုိေနသူေတြ အထဲက အခ်ိဳ႕ကုိ ကေလးဘ၀ ကတည္း က ကၽြန္မ သိခဲ့၏။
သူတုိ႔သည္ ကၽြန္မအိမ္ထဲကုိ အတင္း၀င္ၿပီး ႐ွာၾက၏။ သူတုိ႔ ႐ွာေဖြေနသူမ်ားသည္ တစ္ခ်ိန္က သူတုိ႔၏ အိမ္နီးနားခ်င္း ေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္၏။ ကစားေဖာ္ေတြျဖစ္၏။ ကၽြန္မ ဘာမွ်မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေဒါသ ျဖင့္ ရပ္တည္ ေန႐ံုသာ ႐ွိပါေတာ့သည္။

ညပုိင္းတြင္ သူတုိ႔ တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္လာၾက၏။ တင္းပုတ္ႀကီးေတြ၊ ဓားေကာက္ႀကီးေတြ ေလထဲတြင္ ေ၀့ကာ ေ၀့ကာျဖင့္။
" တစ္ေယာက္ မွ ႐ွာမေတြ႕ဘူး၊ အိမ္ထဲမွာပဲ ႐ွိရမယ္ " ဟု သူတုိ႔ ေအာ္ေျပာေတာ့ ကၽြန္မက ျပန္ေအာ္သည္။

" နင္တုိ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ သတ္ရမွ ျဖစ္မယ္ဆုိရင္ ငါ့ကုိ သတ္သြားၾက"
သည္ေတာ့ သူတုိ႔ ကၽြန္မ ကုိ အထိတ္တလန္႔၀ုိင္းၾကည့္ၾကသည္။
" ဟာ အဲဒီလုိမဟုတ္ပါဘူး မဒမ္ " ဆုိၿပီး ျပန္လွည့္သြားၾက၏။

တြတ္စီအခ်ိဳ႕ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ သူတုိ႔လက္ထဲမွ လြတ္သြားခဲ့သည္ျဖစ္ရမည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိေန႔ညက အနည္းဆံုး တြတ္စီ ၈ ေယာက္ အသတ္ခံလုိက္ရသည္။ အသတ္ခံရသူမ်ားထဲတြင္ ကၽြန္မ၏ သုိးေက်ာင္း သားေရာ၊ သူ႔မိန္းမႏွင့္ကေလးပါ ပါသြား၏။ တင္းပုတ္ႏွင့္ ထုသတ္သြားၾကျခင္းျဖစ္သည္။
အျပစ္ မ႐ွိသူေတြ ကုိ ရက္ရက္စက္စက္ လုိက္လံသတ္ျဖတ္ေနျခင္းကုိၾကည့္ညပီး ၀မ္းနည္း႐ံုမွတစ္ပါး ဘာမွ် မတတ္ နုိင္ခဲ့ပါ။ အေျခအေနမွာ ႏွလံုးေသြးပ်က္ခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဆုိး႐ြားလာေနပါၿပီ။

တနဂၤေႏြေန႔ မနက္ ၆ နာရီတြင္ ကုလသမဂၢ တပ္ဖဲြ႕၀င္ေတြ ေရာက္လာၿပီး တံခါးကုိ တဒုန္းဒုန္းထုသည္။ အျမန္ဆံုး ထြက္ခဲ့ ဖုိ႔ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆုိေနၾကသည္။
" အထုပ္အပုိးျပင္ဖုိ႔ ၅ မိနစ္ပဲအခ်ိန္ရမယ္ "
ဟု အမိန္႔ေပးသည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မ ေတြေ၀မေနေတာ့ပါ။ ည၀တ္အက်ႌႀကီးႏွင့္ပင္ အိပ္ခ်င္ မူးတူး ျဖင့္ ကၽြန္မ ျပင္ဆင္ရပါေတာ့သည္။ အေရးႀကီးသည့္ စာ႐ြက္စာတမ္းမ်ားႏွင့္ ဓာတ္ပံုအခ်ိဳ႕၊ လက္၀တ္ ရတနာ ေသတၱာကေလး ႏွင့္ အ၀တ္အစားအခ်ိဳ႕ကုိ ခရီးေဆာင္ေသတၱာထဲ ပစ္ထည့္ လုိက္ပါ သည္။

ကၽြန္မႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္အျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္း ၄ဝ တုိင္ တဲြလာခဲ့သည့္ အလြန္ခင္မင္ေသာ မိတ္ေဆြ ဆင္ဘာဂါ ကုိပင္ ကၽြန္မ ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္မရခဲ့ပါ။ ကၽြန္မထြက္ခြာဖုိ႔ အေမရိကန္သံ႐ံုးမွ အားလံုး စီစဥ ္ေပးသည္။ အျခားႏုိင္ငံျခားသားမ်ားစြာႏွင့္အတူ ကၽြန္မတုိ႔ ကား ၁၃ စီး တန္းစီေမာင္းလာခဲ့ၾကသည္။ လမ္းနံေဘး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ဓားေတြ၊ လွံေတြ၊ တင္းပုတ္ေတြႏွင့္ လူအုပ္ႀကီးက ကၽြန္မတုိ႔ကုိ ေစာင့္ၾကည့္ ေန၏။

သည္လူေတြသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကၽြန္မႏွင့္ သိကၽြမ္းခဲ့ၾကသူေတြျဖစ္၏။ သူတုိ႔အထဲမွ အခ်ိဳ႕သည္ ကေလးဘ၀ တြင္ ကၽြန္မ ခ်ီပုိးလာခဲ့ဖူးသူမ်ားျဖစ္၏။ ယေန႔မူ သူတုိ႔ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ဘီလူးစီးသလုိ မီး၀င္း ၀င္းေတာက္ ကာ ေဒါသတႀကီး ေအာ္ဟစ္ေသာင္းက်န္းေနၾကသည္။

သိပ္မၾကာမီ မွာပင္ ဆင္ဘာဂါ တစ္ေယာက္ အသတ္ခံလုိက္ရၿပီဟု ၾကားရသည္။ ကၽြန္မ အရမ္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြား၏။ ခံစားမႈမ႐ွိေတာ့သလုိ ထံုထုိင္းကာ ေလယာဥ္ေပၚသုိ႔ တက္ခဲ့သည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ကၽြန္မ ခ်စ္ေသာ ရ၀မ္ဒါ ကုိ ထားခဲ့ၿပီး အေမရိကန္သုိ႔ ျပန္လာခဲ့၏။

ေနာက္ရက္သတၱပတ္မ်ားစြာအတြင္း ေသဆံုးသည့္ လူဦးေရမွာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိျဖစ္လာသည္။ မၾကား၀ံ့ မနာသာ၊ မယံုၾကည္ႏုိင္စရာ ပမာဏျဖစ္လာသည္။
၃ လအတြင္း လူေပါင္း ၈၀၀၀၀၀ အသက္ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ေတာင္ေပၚသား တြတ္စီလူမ်ိဳး မ်ားျဖစ္ၾက၏။ ကေလးတစ္သိန္းေက်ာ္ ေပ်ာက္ဆံုးေန၏။ မိဘမဲ့ျဖစ္ကုန္ၾက၏။ သည္လူ သတ္ပဲြကုိ ၾကည့္ရ သည့္ တီဗြီသတင္း ပံုရိပ္ မ်ားသည္ ကၽြန္မကုိ တစ္သတ္လံုး ေျခာက္လွန္႔ ေနပါလိမ့္မည္။

ကၽြန္မ အလုပ္သမားေတြ၊ ကၽြန္မလူေတြ အမ်ားႀကီး ေသကုန္ၾကၿပီ။ သည္အတြက္ ကၽြန္မ မေျဖနုိင္ပါ။ သူတုိ႔ကုိ ထားခဲ့သည့္အတြက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အျပစ္႐ွိသည္ဟုလည္း ထင္ေန၏။ သည္ေနာင္တသည္ ကၽြန္မ ကုိ တစ္သက္လံုး ႏွိပ္စက္သြားေတာ့မည္ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္မသိခဲ့သည့္တစ္ခ်ိန္က ရ၀မ္ဒါသည္ ယေန႔မ႐ွိေတာ့ၿပီ။ လံုး၀ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မ၏ ဒုတိယ တုိင္းျပည္ျဖစ္ေသာ ထုိႏုိင္ငံႏွင့္ ထုိလူေတြကုိ ကၽြန္မ မ်က္ကြယ္မျပဳႏုိင္ပါ။
တစ္ေန႔ေန႔ ေတာ့ ကၽြန္မ " အိမ္ "ကုိ ကၽြန္မ ျပန္သြားရပါလိမ့္မည္။
----------------------

စြန္႔လႊတ္စြန္႔စား

ရ၀မ္ဒါခရီးကုိ ပထမဆံုးစတင္ခဲ့သည့္ ဇာတ္လမ္းမွာ နယူးေယာက္တြင္ ပ်ိဳးခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထုိစဥ္က ဖက္႐ွင္ မဂၢဇင္း တစ္ေစာင္တြင္ ကၽြန္မ ပန္းခ်ီေရးေနသည္။
၁၉၄၁ ခုႏွစ္တြင္ ၿဗိတိသွ် စြန္႔စားေရးသမားႏွင့္ နာမည္ေက်ာ္ မုဆုိးႀကီး ကက္နက္ကား၏ မွတ္တမ္း႐ုပ္႐ွင္ ေတြၾကည့္ဖုိ႔ ကၽြန္မကုိ ဖိတ္သည္။ ကားသည္ ေ၀းလံသီေခါင္လွသည့္ ေဒသမ်ားတြင္ သူ႔ဘ၀ကုိ ျမႇဳပ္ႏွံထား သူျဖစ္သည္။ လူက အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ပိန္ပိန္ပါးပါးႏွင့္ အသားအေရက အၿမဲတမ္းေနေလာင္ထားသည့္အေရာင္။ မ်က္လံုးျပာ မ်ားက အေရာင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္ေတာက္လ်က္။ ဆံပင္ေတြက နက္ေမွာင္ေန၏။

ကက္နက္ကား သည္ ေကာ္ဖီစုိက္ရင္း သတၱဳ႐ွာရင္း အေကာင္ႀကီးမ်ားကုိ ပစ္သည့္ အမဲလုိက္မုဆုိးေက်ာ္ ႀကီးျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ ပတ္၀န္းက်င္မွ ေ႐ွ႕ေနမ်ား၊ စေတာ့ပဲြစားမ်ားသည္ သူႏွင့္ တျခားစီျဖစ္ေန၏။ ျမင္လွ်င္ ျမင္ခ်င္း ပင္ ကၽြန္မ သူ႔ကုိ ေႂကြခ်င္ခ်င္ျဖစ္ရသည္မွာ ဆန္းသည္ဟု မဆုိႏုိင္ပါ။

ေနာက္မၾကာမီ အတြင္း ဧည့္ခံပဲြတစ္ခုတြင္ သူႏွင့္ဆံုျပန္သည္။ သူ႔စြမ္းေဆာင္မႈမ်ားကုိ ကၽြန္မ စိတ္၀င္တစား ေမးျမန္း ေဆြးေႏြးေနမိ၏။ နာရီေပါင္းမ်ားစြာၾကားသြားသည္။ ကၽြန္မ၏ ခပ္၀ါး၀ါး အနာဂတ္အေၾကာင္းလည္း ေျပာျပ ေနမိသည္။

ေနာက္ပုိင္းတြင္ သူႏွင့္ကၽြန္မ မၾကာခဏ ေတြ႕သည္။ သူက ကၽြန္မထက္ အသက္ႀကီးေသာ္လည္း ကၽြန္မ ေတြ႕ဖူးသမွ် ေယာက္်ားသားမ်ားထဲတြင္ ကက္နက္သည္ ရင္ခုန္ခ်င္စရာအေကာင္းဆံုးဟု ထင္လာ၏။

တစ္ေန႔ တြင္ သူ ကၽြန္မကုိ ထူးထူးဆန္းဆန္း လက္ေဆာင္တစ္ခုေပးသည္။ ျခေသၤ့လက္သည္းကုိ ေ႐ႊရည္ စိမ္ ထားသည့္ ဆံထုိးကေလး။ ေနာက္မာကာမတင္အတြင္း ကၽြန္မတုိ႔ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းျဖစ္ၾက၏။ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္၊ ေမလထဲတြင္ လက္ထပ္လုိက္ၾကသည္။ ပထမပုိင္းတြင္ ကၽြန္မတုိ႔ အိမ္ေထာင္ကေလးမွာ စီးပြားေရး အရ သိပ္ေျပေျပလည္လည္မ႐ွိလွေပ။ အျခားျပႆနာမ်ားလည္း႐ွိေသး၏။ ကၽြန္မ လင္ေတာ္ေမာင္သည္ လူပ်ိဳ ဘ၀ျဖင့္ ႏွစ္႐ွည္လမ်ားေနလာခဲ့သူျဖစ္၍ လြတ္လြတ္လပလ္ပ္ေနရသည့္ဘ၀ႏွင့္ အထာက် ေနသူ ျဖစ္၏။ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀သည္ သူ႔အတြက္ အေႏွာင္အဖဲြ႕တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနမည္ထင္ပါ၏။

၁၉၄၈ ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔၏ " တဲအုိကေလး" ယုိင္နဲ႔စျပဳလာသည္။ သူေရာ ကၽြန္မပါ မေပ်ာ္ၾက ေတာ့ပါ။
သုိ႔ေသာ္ အနာဂတ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အ႐ံႈးမေပးလုိၾကသျဖင့္ အေျဖ႐ွာၾကသည္။ အေျဖေတြ႕ပါၿပီ။ အာဖရိက သုိ႔ ေျပာင္းဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ၾကျခင္းျဖစ္၏။
သူအေပ်ာ္ဆံုး ေနရာကုိ ကၽြန္မလုိက္ေတာ့မည္။ ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ ညိႇဳးမွိန္ေနသည့္ အခ်စ္ေတြ ထုိေနရာ တြင္ ျပန္လည္႐ွင္သန္လာႏုိ္ငသည္ဟု ႏွစ္ေယာက္စလံုး ယံုၾကည္ထားလုိက္ၾက၏။
သနားစရာ အေကာင္းဆံုးမွာ ကၽြန္မ၏ မိသားစုျဖစ္ပါ၏။ သူတုိ႔အားလံုး မယံုၾကည္ႏုိင္စြာျဖင့္ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္ေနၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔ဘာမွ် မတတ္ႏုိင္ၾကပါ။ ကၽြန္မသည္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အတုိင္း လုပ္ဖုိ႔ အခုိင္အမာ သံႏၷိ႒ာန္ခ်ၿပီးျဖစ္ေနၿပီ။

၁၉၄၉ ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လ ၉ ရက္ေန႔တြင္ အက္စ္အက္စ္ အာဖရိကန္ ဂလင္ သေဘၤာႀကီးျဖင့္ နယူးေယာက္ ကမ္းေျခ မွ ခြာခဲ့ၾကသည္။ ဘယ္လ္ဂ်ီယံကြန္ဂုိ မာတာဒီဆိပ္ကမ္းသုိ႔ သြားမည့္သေဘၤာႀကီးျဖစ္သည္။
အတၱလန္တိတ္ သမုဒၵရာ ကုိ ျဖတ္ရသည့္ ခရီးမွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွပါသည္။ မေမ့တဲ့ႏိုင္ခရီးမ်ိဳး ျဖစ္ပါ၏။ အနာဂတ္ သည္ ကၽြန္မတုိ႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားစြာ၊ ယံုၾကည္မႈမ်ားစြာျဖင့္ ကၽြန္မတုိ႔ေ႐ွ႕တြင္ ေစာင့္ ေနမည္ မွာ ေသခ်ာပါသည္။

ၾသဂုတ္လထဲတြင္ မာတာဒီဆိပ္ကမ္းကုိ ေရာက္သည္။ ေရေႏြးေငြ႕ျဖင့္ေမာင္းသည့္ မီးရထားျဖင့္ ကၽြန္မတုိ႔ ေ႐ွ႕တြင္ ေစာင့္ေနမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသည္။ ကီလုိမီတာ ၄၀၀ ကြာသည့္ လိယုိပုိဗီးလ္ကုိ သြားရ မည္တဲ့။
မီးရထားႀကီးသည္ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးဂ်က္ဂ်က္ျဖင့္ အာဖရိက ကုန္းတြင္းပုိင္းသုိ႔ တုိး၀င္ေန၏။ စိမ္းျမျမ႐ႈခင္းေတြကုိ ကၽြန္မ ရင္သပ္႐ႈေမာစြာ ေငးလုိက္လာ၏။ လွလုိက္သည့္ ေတာင္တန္းေတြ။ ႐ႈေလရာတုိင္းတြင္ ပန္းခင္းေတြ၊ နာနတ္ခင္း ေတြ အတန္းလုိက္၊ အတန္းလုိက္။

လိယုိပုိဗီးလ္ ကုိ ေရာက္ၿပီး ကီလုိမီတာ ၁၆၀၀ ႐ွည္သည့္ ေရလမ္းခရီးကုိ မီးသေဘၤာႀကီးျဖင့္ ဆန္တက္ရဦး မည္။ အီေကြတာ မုတ္သုန္သစ္ေတာကုိ ျဖတ္ၿပီး ကြန္ဂုိအထက္ပုိင္းသုိ႔ ဆန္ရမည္ ျဖစ္သည္။
သေဘၤာေပၚ တြင္ ကၽြန္မတုိ႔ရသည့္ ေနရာမွာ စတုရန္း ၂ မီတာက်ယ္သည့္ အခန္းကေလးျဖစ္၏။ တံခါးတြင္ ႐ုိက္ထားသည့္ သံေခ်းတက္ေနေသာ သံေခ်ာင္းကုိ ကၽြန္မတုိ႔ အ၀တ္ဗီ႐ုိအျဖစ္ အသံုးျပဳရ၏။ စုိစြတ္ အုိက္စပ္ပံု ကေတာ့ ေျပာျပမစြမ္းႏုိင္ေအာင္ပင္။ ေလထဲတြင္ ျခင္းေတြ၊ ယင္ေကာင္ေတြ တ၀ီ၀ီႏွင့္။

လမ္းေဘး၀ဲယာမွ သစ္ေတာႀကီးက နက္ေမွာင္ေန၏။ ႏြယ္ပင္ႀကီးေတြေပၚတြင္ ေမ်ာက္ေတြ ဆူညီေန၏။ သေဘၤာဆုိက္သည့္ ေနရာမ်ားတြင္ ကမ္းေပၚတက္ၾကည့္ၾက၏။ ကၽြန္မအတြက္ ရင္ခုန္စရာေတြခ်ည္းျဖစ္ေန ၏။

သေဘၤာႀကီးတေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ဆန္ေနစဥ္ ကၽြန္မသည္ လက္ရန္းကုိ ကုိင္ၿပီး ေနစာလံႈေနေသာ မိေက်ာင္းႀကီး မ်ားကုိ ေငးၾကည့္လုိက္လာရင္း ဘာေၾကာင့္ သည္လုိေနရာမ်ိဳးကုိ လုိက္လာမိပါလိမ့္ဟု ေတြး ေနမိ၏။
၁၄ ရက္ၾကာေတာ့ စတင္လီဗီးလ္ကုိ ေရာက္သည္။ ေရမုိးခ်ိဳး စားေသာက္ၿပီး အျပာရင့္ေရာင္ ဖုိ႔ဒ္ကား ေဟာင္းႀကီးျဖင့္ ခရီးဆက္ၾကျပန္၏။
၃ ပတ္ၾကာေအာင္ မုတ္သုန္သစ္ေတာႀကီးကုိ ျဖတ္ေမာင္းရ၏။ ေရတုိက္စားထားေသာလမ္းမ်ားျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ က်ယ္ျပန္႔လွေသာ လြင္ျပင္ကုိ ျဖတ္ရျပန္၏။

လမ္းတြင္ ဆင္အုပ္ႀကီးမ်ားကုိ ကၽြန္မ ေငးၾကည့္လုိက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ႏြား႐ုိင္းအုပ္ေတြ၊ ျမင္းက်ားေတြ၊ သမင္ ေတြ။ စုစုေပါင္း ကုန္းတြင္းသုိ႔ ကီလုိမီတာ ၃၂၀၀ ၀င္လာချ့ပီးမွ လုိရာခရီးကုိ ေရာက္ေတာ့သည္။ ကီဗူး ေဒသ။ ကီဗူးမွာ ရ၀မ္ဒါႏ်င့္ ကြန္ဂုိသမၼတႏိုင္ငံ၏ ၾကားထဲတြင္႐ွိေသာ ေဒသတစ္ခုျဖစ္၏။ ကီဗူးေရကန္ ႀကီးမွာ ကီလုိမီတာ ၉၀ ႐ွည္လ်ားၿပီး မီတာ ၃၀၀၀ ျမင့္သည့္ မီးေတာင္ႀကီးမ်ား၀န္းရံထားသည္။

ကီဗူးေရသည္ အျခားအျခားေသာ အာဖရိက ေရမ်ားႏွင့္မတူဘဲ ာကည္လင္စိမ္းလျ့ေန၏။ ပုိးမႊားကင္းစင္ၿပီး မိေက်ာင္း ေတြ၊ ေရျမင္း ေတြ မ႐ွိသျဖင့္ ေရကူးဖုိ႔။ အနားယူဖုိ႔ အေကာင္းဆံုးေနရာျဖစ္သည္။
သည္ေနရာသည္ ဘယ္လ္၈်ီယ့ကုိလုိနီထဲတြင္ ဥေရာပယဥ္ေက်းမႈ အထြန္းကားဆံုးႏွင့္ အခ်က္အခ်ာက်ဆံုး ေနရာ ျဖစ္သည္။
ရ၀မ္ဒါႏုိင္ငံ သည္ အာဖရိကတုိက္ အလယ္ပုိင္းတြင္႐ွိ၍ ဧရိယာ ၂၆၃၃၈ စတုရန္းကီလုိမီတာက်ယ္၀န္း သည္။ သမပုိင္းရာသီဥတု႐ွိသည္။ စုိက္ပ်ိဳးေရးသည္ တုိင္းျပည္၏ အဓိကစီးပြားေရးလုပ္ငန္းျဖစ္သည္။ လူဦးေရ ၇ သန္းခဲြခန္႔႐ွိသည့္အနက္ ဟူတူလူမ်ိဳးစုက ၈၄ ရာႏႈန္း၊ တြတ္စီ လူမ်ိဳးစုက ၁၅ ရာႏႈန္းႏွင့္အျခား ၁ ရာႏႈန္း ျဖစ္သည္။ ဟူတူႏွင့္တြတ္စီ လူမ်ိဳးစုတုိ႔သည္ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္မွစ၍ အခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္ ေနခဲ့ၾကရာ လူ ၈ သိန္းခန္႔ေသဆံုးခဲ့သည္။ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္တြင္ တုိက္ခုိက္မႈမ်ားရပ္ကာ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ တြင္ ပထမဆုးေ႐ြးေကာက္ပဲြ က်င္းပခဲ့သည္။

ဥေရာပပံုစံအိမ္ႀကီးမ်ားသည္ ႏြယ္သာကီေတြ၊ ေခါင္ရန္းပန္းေတြၿခံရံလ်က္။ ေရကန္ႀကီး၏ အေနာက္ဘက္ ျခမ္းတြင္ စီတန္းေန၏။ အေ႐ွ႕ဘက္ျခမ္းတြင္ေတာ့ ေကာ္ဖီၿခံေတြ ဟုိတစ္စု၊ သည္တစ္စု။
ေတာင္ေတြ က ျမင့္မားမတ္ေစာက္လွ၏။ ရ၀မ္ဒါသည္ ေတာင္ေတြ ေထာင္ခ်ီ႐ွိသည့္ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ ေတာင္ ေျခတြင္ သီးႏွံစုိက္ခင္းေတြက တေမွ်ာ္တေခၚ။ ေတာင္ၾကားေတြက ကၽြဲ၊ ႏြားတိရစၦာန္မ်ား စားလုိ႔မကုန္ႏုိင္ သည့္ စားက်က္ေျမေတြ။

ေတာင္တုိင္း ေတာင္တုိင္းတြင္ တူးေဖာ္ထုတ္ယူလုိ႔မကုန္ႏုိင္သည့္ သယံဇာတသတၱဳမ်ိဳးစံု႐ွိ၏။
ကီဗူးကုိ အာဖရိက အလယ္ပုိင္း၏ ရတနာေျမဟု အားလံုးက အသိအမွတ္ျပဳထားသည္။ ၿပီးေတာ့ ကီဗူးသည္ ကၽြန္မ ျမင္းဖူးသမွ်ေဒသမ်ားထဲတြင္ အလွဆံုးေနရာျဖစ္သည္။ ကီဗူးတြင္ ေျခခ်မိသည္ႏွင့္ ကၽြန္မ၏ စုိးရိမ္ ေၾကာက္႐ြံ႕ စိတ္ေတြ ပိန္းၾကာဖက္တြင္ ေရမတင္သလုိ ကင္းစင္ လြင့္ေပ်ာက္သြားၾကပါေလ သည္။
--------------------------------
ဆက္ရန္
.