ရည္ေရာ္မွန္း အိုင္စမ္းေရျပာ အပိုင္း (၁၈)

(၁၄)

ကုိစိန္းေမာင္သည္ စမ္းၿမိဳင္ၿခံႀကီး ေက်းဇူးေၾကာင့္ သူ႔တစ္ဘ၀တာမွာ ပူစရာမ႐ွိေအာင္ ေတာလုိက္ ဘာ၀ ျပည့္စံုေနေသာ္လည္း ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ျဖင့္ ျဖစ္သည့္အေျခအေနမွာ တင္းတိမ္ေနသည့္ စိတ္မ႐ွိေခ်။
ၿခံႀကီး၏ တစ္ဖက္ေစာင္း ေကာေနၿပီျဖစ္သည့္ ေခ်ာင္းငယ္ေနရာသည္ အခ်ည္းႏွီး ပစ္ထားရမည့္ အစား တစ္႐ြာလံုး၏ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ေစရန္ စုိက္ပ်ိဳးကြက္အျဖစ္ အသံုးခ်သင့္ေၾကာင္း တစ္ေန႔ေသာ အခါက မခင္ေ႐ႊ ေျပာဖူးသည့္ စကားကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ ႀကိဳးစားေနသူ ျဖစ္သည္။

ျပည့္လွ်ံေအာင္ ထြက္ေနၿပီျဖစ္သည့္ စမ္းအုိင္က ေရေတြကုိ ေကာေနသည့္ ခ်ိဳင့္၀ွမ္းေနရာကုိ ေရရေစရန္ ေျမာင္းသြယ္ ေဖာက္ခ်မည္။ ေရ တျခားကုိ စီးထြက္မသြားေစရန္ လက္ကြက္ကုိ တမံတုပ္မည္။ ေရရ႐ွိၿပီး စုိျပည္ လာေသာ ထုိေနရာကုိ ေႏြ-မုိး-ေဆာင္း အလွည့္က် အသီးအႏွံမ်ား စုိက္မည္။ ထုိစုိက္ခင္းမွ ျဖစ္လာသည့္ ေငြေၾကးကုိ ဆင္းတုေတာ္ႀကီး ကိန္း၀ပ္ရာ ဓမၼာ႐ံုကုိ ခုိင္ခံ့လံု ၿခံဳေအာင္ ျပဳျပင္ရန္ လုိအပ္သည့္ အေရး မွာ အသံုးခ်မည္။ ထုိေနရာကုိ စုိက္ပ်ိဳးရန္မွာ ႐ြာ႐ွိ လူငယ္ လူ႐ြယ္မ်ားက အလွည့္က် တာ၀န္ ယူရမည္။ ထုိကိစၥအတြက္ ကုိစိန္းေမာင္ႏွင့္ မခင္ေ႐ႊတုိ႔က ႀကီးၾကပ္ရမည္ျဖစ္သည္။
ထုိစီမံကိန္း ကုိ တစ္႐ြာလံုးက သေဘာတူၾကသည္။ အားေပးေထာက္ခံၾကသည္။ စိတ္ေရာကုိယ္ပါ အားတက္ သေရာ ကူညီၾကသည္။ အေျမာ္အျမင္႐ွိေသာ မခင္ေ႐ႊကုိ ဆတက္ထမ္းပုိးတုိးၿပီး ၾကည္ညိဳ ၾကသည္။

မခင္ေ႐ႊသည္ ထုိကိစၥအတြက္ေၾကာင့္ တိမ္ေကာေနသည့္ ေခ်ာင္းေျမေနရာကုိ လာသည့္အခါတုိင္း မွာ ကုိစိန္းေမာင္ ၏ ၿခံႀကီးထဲကုိ မည္သည့္အခါမွ် မ၀င္ေပ။ အျပင္လမ္းကသာ ေကြ႕ေ႐ွာင္သြားသည္။ လာသည့္ အခါ မွာလည္း တစ္ေယာက္တည္းမလာ တပည့္ေတြ ၿခံရံလာသည့္အခါ လာသည္။ သူ႔ေက်ာင္းက ဆရာမ ေတြကုိ အေဖာ္ေခၚလာသည့္အခါလာသည္။ ႐ြာသူ႐ြာသားေတြႏွင့္ လာသည့္အခါ လာသည္။

ၿခံႀကီးအျပင္ဘက္ အလွည့္က်ေသာ လူငယ္လူ႐ြယ္ေတြက ၿခံႀကီးအျပင္ဘက္႐ွိ ေခ်ာင္းေကာေနရာ ကုိျပဳျပင္ရာသုိ႔ ကုိစိန္းေမာင္ႏွင့္ မခင္ေ႐ႊတုိ႔က ႀကီးၾကပ္သည္ဆုိေသာ္လည္း မည္သည့္အခါမွ် ႏွစ္ေယာက္ၿပိဳင္ မသြားၾကေခ်။ အေျပာအဆုိ လြတ္ေအာင္ မခင္ေ႐ႊက ေ႐ွာင္သလုိ ကုိစိန္းေမာင္ကလည္း မခင္ေ႐ႊ ၏ နာမည္ဂုဏ္သိကၡာကုိ တန္ဖုိးထားကာ သတိထားေ႐ွာင္သည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္သေဘာတူ ေန႔ရက္သတ္မွတ္ကာ မခင္ေ႐ႊက ေက်ာင္းပိတ္သည့္ရက္မွာသာ လာေရာက္ၾကည့္႐ႈသည္။ ထုိေန႔မွာ ကုိစိန္းေမာင္ မလာ၊ ၾကားရက္ ေတြမွာ ကုိစိန္းေမာင္ ၾကည့္႐ႈသည္။ ထုိအခ်ိန္ မွာ မခင္ေ႐ႊ လံုး၀မလာ၊ ဤအတြင္းမွာ ေျပာေရးဆုိခြင့္ ေပၚလာလွ်င္ ကုိစိန္းေမာင္က မခင္ေ႐ႊ အိမ္ကုိ သြားသည္။ ဘြားေ႐ႊအိမ္တုိ႔ သားအမိကုိ ေ႐ွ႕မွာထားၿပီး ေျပာစရာ႐ွိသည္ကုိသာ ေျပာခဲ့သည္။
ကုိစိန္းေမာင္က ေခ်ာင္းေကာေျမေနရာကုိ ၾကည့္႐ႈစီမံေနခ်ိန္မွာ ၾကင္ၾကင္က စမ္းၿမိဳင္ၿခံႀကီးထဲသုိ႔ ေရာက္လာသည္။ ႀကိဳတင္စီစဥ္ ခ်ိန္းခ်က္ထားသည့္အတုိင္း ၾကင္ၾကင္က ကုိစိန္းေမာင္ မ႐ွိသည့္အခ်ိန္ ေရာက္လာၿပီး ေခ်ာင္းေကာေျမေနရာကုိ မလုိက္သြားဘဲ ကုိစိန္းေမာင္၏ အိမ္မွာသာကုိမ်ိဳးႏွစ္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံု စကားေျပာရင္း မခင္ေ႐ႊကုိ မည္သုိ႔ ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္း ျပဳလုပ္ရမည္ကုိ တုိင္ပင္ေနၾကသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရျပာအုိင္မွ ဘုိးစဥ္ေဘာင္ဆက္ အျမတ္တႏုိး သိမ္းဆည္းထားသည့္ ေ႐ွးေဟာင္းအဖုိး တန္ပစၥည္း မ်ိဳး မ႐ွိဘူးလားဟု ကုိမ်ိဳးႏွစ္ ေမးျမန္းခဲ့စဥ္က ကုိစိန္းေမာင္ ျပန္ေရာက္လာသည့္အတြက္ ၾကင္ၾကင္ က ေျပာျပရန္ အခ်ိန္မ႐ွိခဲ့ေခ်။
ယခုမွ ၾကင္ၾကင္က ထုိစကားကုိ ျပန္ဆက္ေျပာျပသည္။

" ၾကင္ၾကင္တုိ႔ ႐ြာဦးေက်ာင္း ဓမၼာ႐ံုႀကီးမွာ ပူေဇာ္ထားတဲ့ ... ေ႐ွးေဟာင္း ဆင္းတုေတာ္ရဲ႕ မ်က္လံုး ေတာ္ကုိ ကုိမ်ိဳး ျမင္ဖူးလား"
ကုိမ်ိဳးႏွစ္ က မျမင္ဘူးေၾကာင္း၊ ထုိဓမၼာ႐ံုကုိလည္း တစ္ေခါက္မွ် မေရာက္ဘူးေၾကာင္း ျပန္လည္ ေျဖ ၾကားလုိက္သည္။
" တစ္ေခါက္ေလာက္ ဘုရားဖူးရေအာင္ လာခဲ့ပါလား၊ ဘုရားဖူးဖုိ႔ဆုိရင္ ဘယ္သူမွ မကန္႔ကြက္ပါဘူး"

ၾကင္ၾကင္က ေစတနာအျပည့္ျဖင့္ ဖိတ္ေခၚသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကုိမ်ိဳးႏွစ္က ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ အၿပံဳး မ်က္ႏွာျဖင့္ ဦးေခါင္းညိတ္ကာ -
" အဆင္ေျပရင္ ေရာက္မွာေပါ့ ၾကင္ရယ္၊ ကဲ ေျပာစမ္းပါဦး။ ဆရာမ မခင္ေ႐ႊကုိ ဘယ္လုိ စီရင္ရမယ္ ဆုိတာ
ဟု ေမးေသာအခါ ၾကင္ၾကင္က ေျပာျပသည္။

ဓမၼာ႐ံုထဲမွာ ႐ွိေနေသာ ဆင္းတုေတာ္ကား ၾကင္ၾကင္တုိ႔ မိဘေတြ လူမျဖစ္ခင္ကပင္ ေရျပာအုိင္႐ြာမွ အစဥ္ အဆက္ ကုိးကြယ္ခဲ့သည့္ ဆင္းတုေတာ္ျဖစ္သည္။ ဥာဏ္ေတာ္ တစ္ေပ႐ွိေသာ ေ႐ႊသားအစစ္တင္ပ်ဥ္ေခြ ဆင္းတုေတာ္ ျဖစ္သည္။ ဆင္းတုေတာ္၏ ဦးေခါင္းေတာ္ႏွင့္ သကၤန္းေတာ္ အနားပတ္ေတြမွာ ေက်ာက္မ်က္ ရတနာေတြ စီျခယ္ထားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြကား တန္ဖုိးမနည္း ဆုိေသာ္လည္း ျမင္ရသူ သြားရည္ယုိစရာ မျဖစ္၊ ျမင္ရသူသြားရည္ယုိစရာေကာင္းေသာ ရတနာကား သံုးခုသာ႐ွိသည္။

ထုိသံုးခုကား မ်က္ေမွာင္ေတာ္ ႏွစ္ခုအၾကားမွာ သြင္းျမႇဳပ္ထားသည့္ ရတီႏွစ္ဆယ္ အနည္းဆံုး႐ွိေသာ စိန္ႀကီး တစ္လံုး၊ မ်က္လံုးေတာ္ေနရာတြင္ သြင္းျမႇဳပ္ထားသည့္ အလားတူ ရတီ ႏွစ္ဆယ္ အနည္းဆံုး႐ွိသည့္ ျမရတနာႀကီး ႏွစ္လံုးျဖစ္သည္။ ဆင္းတုေတာ္ ပမာဏႏွင့္ ႏိႈင္းစာလွ်င္ စိန္ႏွင့္ျမ ႏွစ္လံုး၏ အ႐ြယ္ပမာဏက ႀကီးမား ေနသည္။

ဆင္းတုေတာ္ ကိမ္း၀ပ္ေတာ္မူရာ ဓမၼာ႐ံုသည္ ခုိင္ခံ့လံုၿခံဳေသာ အုတ္တုိက္ျဖစ္သည္။ ထြက္၀င္သည့္ က်ယ္၀န္းေသာ တံခါးေပါက္ႀကီး တစ္ေပါက္သာ ႐ွိသည္။ ထုိတံခါးေပါက္ႀကီးကုိလည္း ထုထည္ ႀကီးမား ခုိင္ခံ့ သည့္ ကၽြန္းသားတံခါး တစ္ထပ္၊ သံဆန္ကာတံခါး တစ္ထပ္၊ က်ပ္လံုးသံတုိင္ႀကီးမ်ားျဖင့္ သံေပါင္ေတြ ကြပ္ထား သည့္ သံတံခါး တစ္ထပ္၊ တံခါးသံုးထပ္ အရံအတား လုပ္ထားသည္။
ထုိဆင္းတုေတာ္ ႀကီး မွ စိန္ႏွင့္ျမ ရတနာသံုးလံုးကုိ တိတ္တဆိတ္ ယူထုတ္ကာ မခင္ေ႐ႊ ခုိးယူသည့္ ဇာတ္ခင္း လုိက္လွ်င္ သူတုိ႔အႀကံ အထေျမာက္ႏုိင္သည္ဟူေသာစကားမ်ားကုိ ၾကင္ၾကင္က ေျပာ ေသာအခါ ကုိမ်ိဳးႏွစ္ သည္ ၾကင္ၾကင္မ်က္ႏွာကုိ မ်က္ေတာင္မခတ္ စုိက္ၾကည့္ေနရာမွေမးလုိက္သည္။

" ၾကင္ၾကင္ေျပာတဲ့ အတုိင္းဆုိရင္ စိန္စစ္ျမစစ္ ဆုိရင္ေတာ့ ဒီရတနာသံုးလံုးကုိ ဘယ္ေလာက္တန္ တယ္ဆုိတာ ခန္႔မွန္းဖုိ႔ေတာင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေနတာပဲ။ တကယ္ ပုိင္ဆုိင္ရတဲ့လူေတာ့ တစ္သက္တာ စည္းစိမ္႐ွိ႐ွိ ထုိင္စားေနႏုိင္ၿပီ ၾကင္၊ ဒီရတနာသံုးလံုးကုိ ဘယ္လုိ ယူႏုိင္မလဲ၊ ကုိမ်ိဳးက ဧည့္သည္ဆုိေတာ့ ၾကင္ၾကင္ေျပာျပလုိ႔သာ ၾကားရတာ အေနအထားကုိ မခန္႔မွန္းႏိုင္ဘူး ေလ"
" ကုိမ်ိဳးေျပာတဲ့အတုိင္း အဖုိးတန္တာက ေျပာစရာေတာင္ မလုိပါဘူး။

စိန္ႀကီးကအဖုိးျဖတ္ႏုိင္ တယ္ထားဦး၊ ျမႀကီးႏွစ္လံုးကုိ ဘယ္လုိမွ အဖုိးမျဖတ္ႏိုင္ဘူး ကုိမ်ိဳး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိရင္ ဆင္းတု ေတာ္ႀကီးက အေနာက္ဘက္ကုိ မ်က္ႏွာေတာ္ လွည့္ထားတယ္။ ညေနအခ်ိန္ သစ္သားတံခါး ကုိ ဖြင့္ထားတဲ့အခါ သံတံခါးေတြက ေနေရာင္ဟာ ဆင္းတုေတာ္ မ်က္ႏွာေတာ္ကုိ ေရာက္လာၿပီဆုိရင္ စိန္ေရာင္ ေတာက္တာက ေတာ္ေတာ္ရယ္၊ ျမႀကီးႏွစ္လံုးက ေနေရာင္ဟပ္ၿပီး ထြက္လာတဲ့ အစိမ္း ေရာင္ ဟာေလ ေနေရာင္ ကုိေတာင္ ဖံုးသြားတယ္။ ဓမၼာ႐ံု တစ္ခုလံုးမွာ စိမ္းၿပီး ျမင္ရတဲ့လူ မ်က္လံုး ထဲမ်ာ ေအး လုိက္တာေလ။ သံတံခါးေတြ အေပါက္က ေအးျမတဲ့ အစိမ္းေရာင္ႀကီးဟာ အတန္းလုိက္ ထြက္လာသလုိပဲ ထင္ရတယ္ "

ၾကင္ၾကင္ ေျပာေနသည့္ စကားေတြကုိ နားေထာင္ေနေသာ ကုိမ်ိဳးႏွစ္သည္ စိတ္၀င္စားလြန္းေန သည္မွာ အသက္ ပင္ ႐ွဴမိပါရဲ႕လားဟု ထင္စရာပင္ျဖစ္ေနသည္။
ၾကင္ၾကင္ က ဆက္ေျပာသည္။

" မခင္ေ႐ႊကုိ တစ္႐ြာလံုးက သိပ္ယံုၾကည္ၾကတယ္။ တစ္ရပ္တစ္႐ြာက ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ဆုိ ရင္ ဆင္းတုေတာ္ ကုိ ဖူးခြင့္ျပဳဖုိ႔ သိပ္ခဲယဥ္းတယ္။ ကုိယ့္႐ြာသားေတာင္မွ တစ္ခါတေလ သစ္သား တံခါးတစ္ခ်ပ္ ပဲ ဖြင့္ေပးတယ္။ သံတံခါးကုိ မဖြင့္ေပးဘူး။ အျပင္ဘက္ကပဲ ဖူးရတယ္။ မခင္ေ႐ႊ အရင္တစ္ႀကိမ္ ေရျပာအုိင္ ႐ြာမွာ ေနစဥ္က ဒီ ဆင္းတုေတာ္ႀကီးကုိ အျပင္ဘက္ကသာ ဖူးခြင့္ျပဳခဲ့ တယ္"
" အခု ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ဟုိ ကုိစိန္းေမာင္ အမ်ိဳး ဒုကၡိတမေလး ေျပာလုိက္တဲ့ စကားေတြ၊ ေရျပာအုိင္ ႐ြာေနာက္ေၾကာင္း ရာဇ၀င္ေတြကုိ သိရတယ္ဆုိၿပီး သိပ္လုိလားသြားၾက တယ္။

ေနာက္ၿပီး ရပ္႐ြာအတြက္ ေဆာင္႐ြက္ခ်က္ေတြကုိလည္း ေက်းဇူးတင္လွခ်ည္ရဲ႕ဆုိၿပီး သိပ္ ၾကည္ညိဳ ေနၾကခုိက္ မွာ ဆင္းတုေတာ္ႀကီး ကိန္း၀ပ္ရာ ဓမၼာ႐ံုကုိ ခုိင္ခံ့ေအာင္ ျပဳျပင္ဖုိ႔ လုိတယ္ဆုိတဲ့ စကားေတြကုိ မခင္ေ႐ႊ က ေျပာလာရာ၊ ဆင္းတုေတာ္ႀကီးေနရာ တစ္ကြက္ထဲကုိသာ ဒီလုိ လံုၿခံဳေရး လုပ္ထားလုိ႔ စိတ္မခ် ရဘူး။ ဓမၼာ႐ံုကုိပါ ခုိင္ခံ့လံုၿခံုတဲ့ အုတ္တုိက္ လုပ္သင့္ေၾကာင္း၊ ဒီလုိလုပ္မွသာ လွ်င္ လူဆုိးေတြအေနနဲ႔ ႀကံစည္ ခ်င္ရင္ ဓမၼာ႐ံုလံုၿခံဳမႈ တစ္ထပ္၊ ဂႏၶကုဋိတုိက္လံုၿခံဳမႈ တစ္ထပ္ ျဖစ္ ေနလုိ႔၊ ႀကံစည္ရာမွာ ခဲယဥ္း သြားမယ္ ဆုိတာေတြေျပာ။ ဒီကိစၥအတြက္ ေငြရေအာင္ ေခ်ာင္းေကာေျမ စီမံကိန္းႀကီး ဆဲြလုိက္ေတာ့ တစ္႐ြာ လံုး က မခင္ေ႐ႊကုိ သိပ္ၾကည္ညိဳၿပီး ဆင္းတု ေတာ္ကိန္း၀ပ္ရာ အုတ္တုိက္ကုိပါ ဖြင့္ျပတဲ့ အေျခ အေန ေရာက္သြားတာေပါ့ ကုိမ်ိဳး "
႐ွည္လ်ား ေသာ စကားေတြကုိ ေျပာလုိက္ရသျဖင့္ ေမာသြားဟန္ျဖင့္ ၾကင္ၾကင္က ပင့္သက္႐ွဴၿပီး နား လုိက္သည္။

ကုိမ်ိဳးႏွစ္က ကပ်ာကသီထသါားၿပီး ေရတစ္ခြက္ ခပ္လာသည္။
..... ကဲ ဖန္ျပာခြက္နဲ႔ ေက်ာက္စက္ေရေလးကုိ အေမာေျပေအာင္ ေသာက္လုိက္ပါဦး ၾကင္ရယ္ "
ဟု တယုတယေျပာကာ သူကုိယ္တုိင္တုိက္ရန္ မသင့္ေလ်ာ္လြန္းသျဖင့္၊ တစ္ပါးသူေတြ မေတာ္တဆ ျမင္ေတြ႕ သြားမည္ကုိ စုိးရိမ္သျဖင့္ ၾကင္ၾကင္၏ လက္ထဲကုိသာ ထည့္ေပးလုိက္သည္။
ကုိမ်ိဳးႏွစ္ ၏ ယုယၾကင္နာမႈကုိ ၾကင္ၾကင္သည္ မ်ားစြာ ၾကည္ႏူးသြားသည္။

" ကုိမ်ိဳးက လွပတဲ့ ၾကင့္ႏႈတ္ခမ္းေလးနားကုိ ဖန္ခြက္ေတ့ၿပီး ကုိယ္တုိင္ တုိက္လုိက္ခ်င္ပါတယ္ ၾကင္၊ သူမ်ားျမင္မွာစုိးလုိ႔ ဆင္ျခင္လုိက္ရတာ စိတ္ထဲမွာ မခ်င့္မရဲ ႐ွိလုိက္တာ "
ကုိမ်ိဳးႏွစ္က ၾကင္ၾကင့္လက္ထဲက ေရေသာက္ၿပီးေသာ ဖန္ခြက္ကုိ ျပန္ယူၿပီး သိမ္ေမြ႕ညင္သာ ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏုိးစြာ ေျပာလုိက္သည္။
" ကုိမ်ိဳး ေမတၱာကုိ ၾကင္သိပါတယ္ ကုိမ်ိဳးရယ္ " ၾကင္ၾကင္က ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္စြာ ျပန္ေျပာလုိက္၏။

ကုိမ်ိဳးႏွစ္ က ဖန္ခြက္ကုိ အနားမွာ႐ွိေသာ စားပဲြေလးတစ္ခုေပၚသုိ႔ တင္လုိက္ၿပီး .....
" ကဲ ဆက္ေျပာပါဦး ၾကင္၊ ေဆာင္႐ြက္စရာ ႐ွိသမွ်ကုိ ၾကင္က အားလံုးညႊန္ျပ ကုိမ်ိဳးက ၾကင္စီမံခ်က္ကုိ မျငင္းမဆန္ နာခံပါ့မယ္။ အခုကတည္းက ၾကင့္ၾသဇာကုိ ကုိမ်ိဳး နာခံေနၿပီေနာ္။ လက္ထပ္ၿပီးတဲ့အခါ ကုိမ်ိဳးႏွစ္ စကားမဆံုးမီ ...
" ဘာလဲ လက္ထပ္ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ၾကင့္ကုိ ေတာ္ရာေခ်ာင္ထဲမွာ ပစ္ထားမလုိ႔လား "
ဟု စိတ္ဆုိးသံ မပါဘဲ ေနာက္သံျဖင့္ ေျပာလုိက္သည္။

" အမယ္ေလး ၾကင္၊ အဲဒီလုိ ထင္လုိက္တာကုိက ကုိမ်ိဳးရင္ထဲမွာ ဘယ္လုိ ျဖစ္သြားမွန္းမသိဘူး ၾကင္၊ ကုိမ်ိဳးဆုိလုိတာက လက္ထပ္ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ၾကင့္ေျခရင္းမွာ ကုိမ်ိဳးက က်ိဳးႏံြစြာ ၀င္စင္း ပါ့မယ္လုိ႔ ေျပာမလုိ႔ပါ ၾကင္ရယ္၊ ကုိစိန္းေမာင္ေၾကာင့္ ၾကင္စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရတာေတြကုိေလ ကုိမ်ိဳးက ၾကင္ စိတ္ခ်မ္းသာ ရေအာင္ အတုိးခ်ၿပီး ယုယၾကင္နာမွာပါ "
ကုိမ်ိဳးႏွစ္က ၾကင္ၾကင္၏ အ႐ိႈက္ကုိထိေအာင္ စကားတစ္လံုး ပစ္သြင္းလုိက္ေသာအခါ ၾကင္ၾကင္ သည္ မသိမသာ ႏႈတ္ခမ္းကုိ ကုိက္လုိက္သည္။ စိတ္ထဲတြင္ မခင္ေ႐ႊ ပ်က္စီးေစလုိေသာ ေစတနာ သည္ တုိးပြား သည္ထက္ တုိးပြား လာသည္။

" ကဲ ေဆာင္႐ြက္ရမ်ာေတြကုိ ဆက္ေျပာပါဦး "
ကုိမ်ိဳးႏ်စ္က ဆက္လုိက္သည္။
" ဒီရတနာသံုးလံုးကုိ အားလံုးယူလုိ႔ ရရင္လည္းရ။ တစ္ခု ႏွစ္ခုေလာက္ရလည္း ျဖစ္တာပါပဲ။ ဓမၼာ႐ံု နဲ႔ အုတ္တုိက္ အေနအထားကုိ ၾကည့္ရေအာင္ တစ္ခါေလာက္ ကုိမ်ိဳးလာပါလား။ ဥပုသ္ေန႔ကုိ လာေလ။ ဓမၼာ႐ံုက အုတ္ဇရပ္ႀကီးပါပဲ။ အခင္းနဲ႔ အမုိးပဲ ႐ွိတယ္။ ဓမၼာ႐ံုရဲ႕ ဦးဘက္က ဆင္းတုေတာ္ႀကီး ကိန္း၀ပ္ရာ အုတ္တုိက္က ထီးထီးႀကီး ႐ွိေနတယ္။ ဥပုသ္ေန႔ဆုိရင္ သစ္သားတံခါး ဖြင့္တယ္။ တျခားေန႔ေတြမွာ တံခါး သံုးထပ္လံုး ပိတ္ထားတယ္ "

ကုိမ်ိဳးႏွစ္က ဦးေခါင္းခါလုိက္သည္။
" ကုိမ်ိဳးႏွစ္က ဦးေခါင္းခါလုိက္သည္။
" ကုိမ်ိဳးက ဧည့္သည္၊ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ပဲ ၾကင္၊ ဒီလူ သေဘာတစ္မ်ိဳးနဲ႔ လာၾကည့္သလား၊ ဘာကုိလာၿပီး စပ္စု ေနတာလဲဆုိတဲ့ အထင္မ်ိဳးခံရရင္ မေကာင္းဘူး "
" ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲ ..

ၾကင္ၾကင္က ခ်စ္သူကုိ အထင္မွား၊ အျမင္မွား မခံလုိေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အႀကံထုတ္ဟန္ျဖင့္ ႏႈတ္ဆိတ္ ေနသည္။
စမ္းၿမိဳင္ၿခံႀကီး အျပင္ဘက္ ေခ်ာင္းေကာေျမတြင္ လုပ္အားေပးေနၾကေသာ လူငယ္လူ႐ြယ္မ်ား၏ အားတက္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ဟစ္ေအာ္ေႂကြးေၾကာ္ ေျပာဆုိေနၾကေသာ အသံေတြသည္ ေလသင့္ရာ တစ္ ခ်က္တစ္ခ်က္ ၾကားေန ရသည္။

ဧည့္ခန္း အျပင္ဘက္တြင္ သစၥာ႐ွိေသာ တပည့္ေက်ာ္ ေမာင္တင့္ကား သတိမလစ္ေစဘဲ တံခါး ေစာင့္တာ၀န္ ကုိ မၿငိဳမျငင္ ထမ္းေဆာင္ေနသည္။
" ကုိမ်ိဳး ေပးတဲ့ အႀကံကုိ ၾကင္ လက္ခံႏုိင္မလား "
ၿငိမ္ေနေသာ ၾကင္ၾကင္ကုိ အကဲခတ္ၿပီး ကုိမ်ိဳးႏွစ္က ေမးသည္။

" ေျပာသာေျပာပါ ကုိမ်ိဳး "
ၾကင္ၾကင္ က လုိလားစြာ တုန္႔ျပန္သည္။

ဆက္ရန္
.