ပန္းသတင္း (ႏိုဝင္ဘာ ၁၄)

အေဖ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အပိုင္း (၁)

စာေရးသူ - ဂ်ဳိေဇာ္

    ညက ေတာ္ေတာ္ေလး ခ်မ္းခဲ့သည္။ ခုမနက္ပုိင္း ေန နည္းနည္းျမင့္လာေတာ့ အုိက္စပ္စပ္ျဖစ္ေနျပန္ၿပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း " ေနပူလုိ႔ ညခ်မ္း၊ တေပါင္းလ လသရမ္း"ဟု ဆုိ႐ုိးစကားတြင္ခဲ့ ျခင္းျဖစ္မည္။
အေဆာင္ေ႐ွ႕ အုတ္ခံုေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ငူငူငုိင္ငုိင္ထုိင္ေနမိသည္။ ညက တစ္ညလံုး လုိလုိ စာၾကည့္ခဲ့သျဖင့္ မ်က္စိေတြက က်ိန္းစပ္ဖန္တြတ္ေနသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ပင္ သမ္းေ၀ေနမိသည္။ အခန္းထဲက စာၾကည့္စားပဲြမွာသာဆက္ထုိင္ေနပါက ခုတင္ေပၚတက္ၿပီး ထုိးအိပ္ပစ္မိ မည္စုိးေသာေၾကာင့္ ေအာက္ဆင္းလာကာ ခုလုိအေဆာင္ေ႐ွ႕ အုတ္ခံုမွာ ထုိင္ေနမိျခင္းျဖစ္သည္။

တနဂၤေႏြေန႔မုိ႔လားမသိ၊ လမ္းေပၚမွာအသြားအလာ က်ဲပါးေနသည္။ အေဆာင္မွာလည္း တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ ကပ္ေနသည္။ ဟုိေကာင္ေတြအုပ္စုကေတာ့ စက္ဘီးေတြကုိယ္စီႏွင့္ ၀ိဇၨာ သိပၸံ တကၠသုိလ္ဘက္သြားၿပီး စာၾကည့္ရန္ မနက္ကတည္းက ထြက္ခြာသြားၾကညပီ။ အခန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္း "သန္းတင့္ေအာင္ "က သူ႔ စက္ဘီးႏွင့္လုိက္ခဲ့ရန္ ေခၚေသးသည္။ မလုိက္ေတာ့ဟု ျငင္းလုိက္သည္။ ကုိယ့္အခန္း ကုိယ့္စားပဲြမွာပဲ ေအး ေအးေဆးေဆး ၾကည့္ေနရစ္ေတာ့မည္။

စာေမးပဲြႀကီးက သံုးေလးလလုိေသးေသာ္လည္း စာေတြကုိ အားသြန္ၾကည့္ေနၾကရၿပီ။ ေဆးတကၠသုိလ္ သင္တန္း ကာလမွာ သည္ေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပဲြႀကီးက အေရးႀကီးဆံုးျဖစ္၏။ အခက္ခဲဆံုး ျဖစ္၏။ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ဖုိ႔ အဆံုးအျဖတ္ေပးမည့္ စာေမးပဲြလည္းျဖစ္၏။ တစ္ႀကိမ္တည္းႏွင့္ ေအာင္ခ်င္လွ်င္။ အမွတ္ ေကာင္းေကာင္း ျဖင့္ ေအာင္ခ်င္လွ်င္ ခုကတည္းက အျပင္းအထန္ အေသအလဲ ႀကိဳးစားထားမွ ေတာ္ကာ က်ေတာ့မည္။
" ေဟ့ေကာင္ မ်ိဳးေဇာ္၊ မ်ိဳးေဇာ္ မဟုတ္လား "
အုတ္ခံုမွ ေလးတဲြ႕စြာ ထလ်က္ အေဆာင္ထဲ ျပန္၀င္မည္အျပဳ၊ မိမိနာမည္ကုိ ေအာ္ေခၚ လုိက္သည့္ အသံ ေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လုိက္ရာ မိမိတုိ႔႐ြာႏ်င့္ ကပ္လ်က္႐ြာမွ "ကုိသိန္းေဆာင္" ျဖစ္ ေန၏။ ခရီးေဆာင္အိတ္ တနင့္တပုိးႏွင့္မုိ႔ ေျပးသြားကူညီကာ ခရီးဦးႀကိဳျပဳရသည္။

" လာ လာ ကုိသိန္းေဆာင္၊ ရထားဆင္းလာတာလား "
ကုိသိန္းေဆာင္က ေလပူတစ္ခ်က္ကုိ " ဖူးခနဲ" မႈတ္ထုတ္ကာ အုတ္ခံုမွာထုိင္၏။ အိတ္ကပ္ထဲမွ လက္ကုိင္ပု၀ါကုိ ထုတ္ၿပီး မ်က္ႏွာႏွင့္ လည္ကုပ္မွ ေခၽြးမ်ား သုတ္ေနသည္။ ခရီးႀကံဳလုိ႔ ၀င္လာတာလား။ တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ေဆး႐ံုတင္ထားရလုိ႔လား။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ "လား" ေပါင္းမ်ားစြာ ထပ္ေနသည္။ ေငြေပးလုိက္တာပဲျဖစ္ပါေစ။ ကုိယ့္လက္ထဲမွာက ေငြလက္က်န္နည္းေနၿပီ။ စာေမးပဲြနီးခ်ိန္မွာ လက္ဖက္ရည္ဖုိး၊ မုန္႔ဖုိးက အကုန္အက် ပုိမ်ားလာသည္။ ႐ြာမွာက သည္အခ်ိန္မွာ ေျပာင္းဖူးေပၚခ်ိန္။ ပဲ သိမ္းခ်ိန္ ဆုိေတာ့ ေငြစကေလးမ်ား ႐ႊင္ေနတတ္သည္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ေငြေပးလုိက္တာပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ကုိသိန္းေဆာင္ စကားအဟကုိ ငံ့လင့္ေနမိသည္။

" ငါ့ကြာ ... တနဂၤေႏြေန႔ဆုိေတာ့ မင္းကုိ ေတြ႕မွ ေတြ႕ပါ့မလားလုိ႔ စိတ္တထင့္ထင့္နဲ႔။ ရထားဆုိက္ဆုိက္ခ်င္း သည္ကုိ တန္းလာလုိက္တာ။ ဟုိအေ၀းကခ်ည္း မင္းကုိလွမ္းျမင္လုိက္ရေတာ့ သက္မကုိ က်သြားတာပဲ"
ကုိသိန္းေဆာင္ က ၀မ္းသာအယ္လဲေျပာကာ သူ႔အက်ႌအိတ္ကပ္ထဲမွ စာအိတ္ကေလးတစ္အိတ္ကုိ ဆဲြထုတ္ ေန၏၊
" ဘယ္မွမသြားပါဘူးဗ်ာ။ စာေမးပဲြနီးလုိ႔ အေဆာင္မွာပဲ စာက်က္ေနတာ လ
ပါးစပ္က ေျဖေနစဥ္ မ်က္စိကေတာ့ သူ႔လက္ထဲမွ စာအိတ္ကေလးကုိပဲ လွမ္းၿပီး အကဲခတ္ေနမိသည္။
" ေရာ့ကြာ မင္းညီမေလးက ထည့္ေပးလုိက္တာ။ မင္းအေဆာင္ထိ ေရာက္ေအာင္ သြားေပးလုိက္ပါဆုိလုိပ ငါ ကုိယ္တုိင္ လာေပးတာ "

" ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားကုိ ဘာမွာလုိက္ေသးတုန္း "
" ဘာမွေတာ့ မမွာဘူးကြ။ ေတြ႕တာေတာင္ ရထားထြက္ခါနီးက်မွ ဘူတာမွာ ေတြ႕ၾကတာ။ အစက မင္းညီမေလးက ဒီစာကုိ ဘူတာက စာတုိက္ပံုးမွာ ထည့္မယ့္ပံုပဲကြ။ ငါ့ျမင္မွ မႏၱေလးသြားမွာလား။ ရထားကလည္း ထြက္ေနၿပီဆုိေတာ့ စကားေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေျပာခဲ့ရဘူး "
ကၽြန္ေတာ္ စာအိတ္ကေလးကုိ အၿမီးျပန္ ေခါင္းျပန္ ၾကည့္ေနမိသည္။ စာအိတ္ကေလးက ပါးပါး ခ်ပ္ခ်ပ္ ကေလး။ တံဆိပ္ေခါင္းကပ္ၿပီး အိတ္ပိတ္ထားသည္ဆုိေတာ့ အစက စာတုိက္မွ တစ္ဆင့္ပုိ႔မည့္ ဟန္တူ သည္။ ကုိသိန္းေဆာင္ကလည္း ေငြေရးေၾကးေရးစကား ဟမလာေသး။

" သည့္ျပင္အေၾကာင္းထူး ႐ွိေသးလား။ လာေလ အထဲ၀င္ပါသီး။ ျဖည္းျဖည္းေပါ့ "
ကၽြန္ေတာ္က ကုိသိန္းေဆာင္၏ ခရီးေဆာင္အိတ္ကုိ ဆဲြယူညပီး ဖိတ္ေခၚလုိက္သည္။
" အေၾကာင္းထူးမ႐ွိပါဘူး။ အဲဒါပါပဲကြာ။ ငါ မ၀င္ေတာ့ဘူး။ ကုန္ေတြပါေသးတယ္။ အဖဲြ႕ေတြနဲ႔ ဘူတာႀကီးမွာ က်န္ရစ္တယ္။ သြားေတာ့မယ္ကြာ "
" ေနဦးေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဆုိက္ကားေခၚေပးလုိက္မယ္"

" ဆုိက္ကားပါတယ္ကြ။ ဟုိမယ္ ႀကံရည္ဆုိင္ေ႐ွ႕မွာ ရပ္ေစာင့္ေနတာ။ သြားမယ္ေနာ္ "
" ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့ ကုိသိန္းေဆာင္ "
ကၽြန္ေတာ္ ကုိသိန္းေဆာင္ကုိ ႀကံရည္ဆုိင္ေ႐ွ႕အထိ လုိက္ပုိ႔ေပးလုိက္ပါသည္။
အေဆာင္ေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ အုတ္ခံုေပၚမွာ ျပန္ထုိင္။ ညီမေလးေပးလုိက္သည့္စာကုိ ေဖာက္ၿပီး ဖတ္လုိက္သည္။

*
ကၽြန္ေတာ္ ေဒါပြေနမိသည္။ လူႀကံဳေပးလုိက္သည့္စာပဲ။ စာတုိက္က ထည့္မည့္စာပဲ။ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ႐ွင္း႐ွင္း လင္းလင္း ေရးေရာေပါ့။ ခုေတာ့ သံႀကိဳးစာလုိ တစ္ေၾကာင္းတည္း။ ၾကည့္။
" ကုိႀကီး ... အေဖ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနလုိ႔ ေက်ာင္းဖ်က္ၿပီး ႐ြာခဏျပန္ခဲ့ပါ။ ညီမေလး" တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ရာေပး ပက္လက္လွန္ၿပီး သည္၀ါက်တစ္ောကာင္းတည္းကုိပဲ အေခါက္ေခါက္အခါခါဖတ္ေန မိသည္။ ညီမေလးကုိလည္း တစ္ေခါက္ဖတ္တုိင္း တစ္ခါ ေဒါပြရသည္။

ဘယ္လုိေနမေကာင္းတာလဲ။ ဘယ္ ေလာက္အထိ အေျခအေန ဆုိးေနရသလဲ။ အေရးႀကီးသလား၊ မႀကီး ဖူးလား။ သည္ေလာက္ေတာ့ ထည့္ေရးဖုိ႔ေကာင္းသည္။ မသကာ ကုိသိန္းေဆာင္ကုိ ပါးစပ္ကေလးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ေျပာလုိက္ ဖုိ႔ ေကာင္းသည္။ ခုေတာ့ ဘာမွမသိရ။ ကုိသိန္းေဆာင္လည္း ဘာမွ သိပံုမေပၚ။ "စာတုိက္က ထည့္မည္" ဟူေသာ အခ်က္ ကေလးကုိပဲ အေကာင္းဘက္က ဆဲြယူ ေျဖသိမ့္ရသည္။ စာတုိက္ က ထည့္ၿပီး ၾကန္႔ၾကာမည့္အခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ ႏုိင္ေလာက္သည္ဆုိေတာ့ အေျခအေနက သိပ္မဆုိးလုိ႔ေပါ့။ အေျခအေန ဆုိးလွ်င္ သံႀကိဳး႐ုိက္ခ်င္ ႐ုိက္မည္။ သုိ႔မဟုတ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေပါက္ခ်လာမွာ ေသခ်ာသည္။ ကုိသိန္းေဆာင္ကုိလည္း အခ်ိန္ရသမွ် မွာ ၾကားလုိက္ႏုိင္ေသးသည္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာကလည္း စာေမးပဲြက အေရးႀကီးေနၿပီ။ အိပ္ခ်ိန္ေတြကုိပင္ ေလွ်ာ့္ခ်ကာ အခ်ိန္ကုိရသမွ် လုေန ရသည့္အခ်ိန္။ သည္လုိအခ်ိန္မ်ိဳးက်မွ သည္စာက တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္။
အိပ္ရာေပၚမွာ ပက္လက္အိပ္။ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး အေဖ့႐ုပ္ပံုလႊာကုိ ပံုေဖာ္ေနမိသည္။ တဘက္ကုိ ေခါင္းေပါင္း ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္ကုိ မီးခုိးတေထာင္းေထာင္းထေအာင္ ဖြာရင္း ၿပံဳးရယ္ေနေသာ အေဖ့႐ုပ္သြင္ကုိပဲ ျမင္သည္။ အသက္ (၅၀)ေက်ာ္ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ပဲႏုတ္၊ ေျပာင္း႐ုိးစဥ္း၊ ႏြာေးကၽြး၊ တလင္းနယ္။ ေတာင္သူ လုပ္ငန္းမွန္သမွ် ငယ္တုန္းကလုိ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ လုပ္ႏိုင္ ကုိင္ႏိုင္ေသးသည့္ အေဖ။ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ က်န္းမာေရးေကာင္းေနခဲ့သည့္ အေဖ။ အေဖ ဘာျဖစ္ႏုိင္သလဲ။

ဘာေရာဂါ ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ ျဖစ္ႏိုင္ သလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းမီးေတာက္ေအာင္ စဥ္းစားသည္။ စဥ္းစားလုိ႔ မရ။ မႏွစ္ပုိင္းေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ တစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္စဥ္ စစ္ေဆးၾကည့္ ေပးတုန္းကလည္း အေဖ့မွာ ႏွလံုးေရာဂါ၊ ေသြးတုိးေရာဂါ၊ ဘာေရာဂါမွ် မ႐ွိ။ အေဖေရာ အေမပါ ပကတိ က်န္းက်န္း မာမာပင္။ ေ႐ွာင္တခင္ဖ်ားနာလာလွ်င္လည္း အစြမ္းကုန္ဂ႐ုစုိက္ေပးဖုိ႔႐ြာက က်န္းမာေရးမွဴးထံ အပ္ႏွံခဲ့ၿပီးသား။ သည္ၾကားထဲက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပန္ေခၚ သည္ဆုိေတာ့။

ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပူလာျပန္သည္။ စာ႐ြက္ေခါက္ကေလးကုိ တစ္ခါျပန္ဖတ္မိျပန္သည္။ " ကုိႀကီး၊ အေဖ ေနမ ေကာင္းျဖစ္ေနလုိ႔ ေက်ာင္းဖ်က္ၿပီး ႐ြာခဏျပန္ခဲ့ပါ"။ စာ႐ြက္လံုးေခ်ၿပီး လႊင့္ပစ္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ြာ ျပန္ရလိမ့္ဦးမည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ စာၾကည့္ခ်ိန္ေတြ ေပးထားလုိ႔၊ အတန္းတက္စရာက သိပ္မ႐ွိေတာ့လုိ႔ သာေပါ့။ စာအုပ္ေတြကုိ ႐ြာသယ္သြားရမည္။ မနက္ျဖန္ ဘူတာဆင္းမည္။ အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ညီမေလး ကုိ "နပန္က်င္း" ပစ္မည္။ ေတာ္ေတာ္ ညံ့တူးတဲ့ ညီမေလး။ ညီမေလးဆုိလုိ႔ ညီမေလးဘူတာကုိ လာသည္ ဆုိပဲ။ ဘူတာႏွင့္႐ြာက ခရီးေတာ္ေတာ္လွမ္းေသးသည္။ ညီမေလး အေဖာ္နဲ႔လာတာမွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ အိမ္ မွာက အေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ညီမေလးရယ္ မိသားစုေလးေယာက္ပဲ ႐ွိ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မ႐ွိေတာ့ ညီမေလး ပင္ပန္းရသည္။ အေဖ့အလုပ္ေရာ၊ အေမ့အလုပ္ပါ ၀င္ကူေနရသည္။ ေလးတန္း ေအာင္ၿပီး ကတည္းက ေက်ာင္းႏုတ္ထားရသည္။

က်စ္ဆံၿမီးေလးတန္းလန္းႏွင့္ ညီမေလးကုိ ျမင္ေယာင္လာျပန္သည္။ အေဖ့ေရာဂါက ဘာမွ ဟုတ္ဟန္မတူ။ ဒီေကာင္မေလး စိတ္ပူၿပီးေတာ့မ်ား သူ႔စိတ္ကူးနဲ႔သူေရးလုိက္တာမ်ားလား။ ညီမေလးက အစုိးရိမ္ႀကီးတတ္ သည္။ အေဖ့ကုိ အလြန္ခ်စ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိလည္း အလြန္အားကုိးသည္။ လံုးေျခလႊင့္ပစ္ထားေသာ ညီမေလး ၏ စာ႐ြက္ကေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေကာက္ယူလုိက္သည္။

*
တေပါင္းလ၏ နံနက္ခင္းေနျခည္ေအာက္မွာ မႏၱေလး-ရန္ကုန္ အစုန္ရထားႀကီးက "တဂ်ဳန္းဂ်ုန္း၊ တဂ်ဳတ္ဂ်ုတ္" ႏွင့္ ေျပးေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာေတာ့ အေဖ ေျပာင္း႐ုိးစဥ္းေနသည့္ "တဒုန္းဒုန္း၊ တဒုတ္ဒုတ္" အသံကုိပဲ ၾကားေယာင္ေနမိသည္။

တေပါင္းေနက လင္းလက္လြန္းသျဖင့္ ရထားျပတင္းမွ ျမင္သမွ် ျမင္ကြင္းေတြက မ်က္စိစူးလွသည္။ အရာရာက ႐ွင္းလင္းျပတ္သားလြန္းေနသည္။ ရထားလမ္းနံေဘးမွကပ္လ်က္ ျမင္ကြင္းေတြက " ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ" ေနာက္မွာ က်န္ရစ္သည္။ ဟုိအေ၀းမွ ျမင္ကြင္းေတြကေတာ့ ရထားႀကီး၏ ေနာက္ကုိ တေကာက္ ေကာက္လုိက္ လာေနၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း က်န္ရစ္ခဲ့ျပန္ရာ။
သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ၾကာ႐ွည္ စိတ္မ၀င္စားႏုိင္။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္အာ႐ံုမွာ တရစ္၀ဲ၀ဲ ျဖစ္ ေနသည္က အေဖ့႐ုပ္ပံုလႊာေတြပဲျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးမွာ အစဥ္အၿမဲလုိက္ပါေနသည္က အေဖ့ အေၾကာင္း ေတြပဲျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္နားမွာ ၾကားေယာင္ေနသည္က အေဖ့အသံေတြပဲျဖစ္၏။

လူက ရထားေပၚမွာထုိင္ေနရေသာ္လည္း စိတ္ကေတာ့ ႐ြာေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ အေဖတုိ႔၊ အေမတုိ႔၊ ညီမေလး တုိ႔ႏွင့္ေတြ႕ႏွင့္ေနၿပီ။
မွတ္မွတ္ရရ ခုလုိ တေပါင္းလထဲမွာပဲျဖစ္၏။ အဲသည္ႏွစ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပုိင္း(က) သင္ တန္း ကုိ ေျဖဆုိေအာင္ျမင္ၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ႐ြာျပန္ေရာက္ေနေသာအခ်ိန္ျဖစ္၏။
" ေနပူလုိ႔ ညခ်မ္း" ဆုိသည့္အတုိင္း တေပါင္းေနသည္ မနက္ခင္းပုိင္းမွာကုိ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနေလၿပီ။ အေမ က ေျပာင္းဖူးဖက္အစုိမ်ားကုိ ေနပူမွာ ျဖန္႔လွန္းေန၏။ အေဖကေတာ့ အိမ္ေ႐ွ႕ ထေနာင္းပင္ရိပ္မွာ ဥႏွဲ သားမ်ားကုိ " တဒုတ္ဒုတ္" စဥ္းေနသည္။ သည္ရာသီမွာ သည္ျမင္ကြင္းက ကၽြန္ေတာ့္အဖုိ႔ လူမွန္းသိတတ္စ အ႐ြယ္ကတည္းက ျမင္ေနက် ျမင္ကြင္းျဖစ္ေတာ့၏။

အေဖေရာ အေမပါ ေဆးလိပ္အလြန္ႀကိဳက္ၾကသည္။ ေဆးလိပ္မွ ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္ကုိဖက္ကုိင္တုိင္ လွန္း၊ ေဆးကုိယ္တုိင္စပ္၊ ကုိယ္တုိင္လိပ္၍ တစ္ေနကုန္ ေသာက္သည္အထိ ႀကိဳက္ၾကျခင္းျဖစ္၏။ ကုိယ့္ ေျပာင္းခင္းမွထြက္သည့္ အထြားဆံုး ေျပာင္းဖူးမွ ေျပာင္းဖူးဖက္ကုိ အေမက စိတ္တုိင္းက် ေ႐ြးခ်ယ္လွီးျဖတ္ ကာ ေနလွန္းေလ့႐ွိ၏။ အေဖကလည္း ဥႏွဲအခ်ိဳးက်ေရာစပ္ကာ ႏွီးေတာင္းျပားျပားကေလးထဲမွာ မေလွ်ာ့ စတမ္း ျဖည့္ျဖည့္ေပးတတ္၏။ ည လသာသာမွာေတာ့ အေဖ့ခမ်ာ ေျပာင္းဖူးဖက္ေတြ၊ အစီခံေတြ၊ ေဆးေတြ၊ ကတ္ေၾကး ေတြႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ရပါေလၿပီ။

အေမကေတာ့ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ အလြယ္တကူ လုပ္ကုိင္ သြားျခင္းျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ တစ္႐ြာလံုးမွာ အေမလိပ္သည့္ ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္သည္ အသပ္ရပ္ဆံုး၊ မတုတ္လန္း၊ မပိန္လြန္း၊ မတုိလြန္း၊ မ႐ွည္လြန္း။ ေဆးထည့္တာကလည္း မပိတ္လြန္း၊ မပြလန္း။ အလြန္ ၾကည့္၍လွေသာ၊ အလြန္ေသာက္၍ ေကာင္းေသာ ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္မ်ား ျဖစ္လာေတာ့၏။ ဤသုိ႔ပင္ တစ္႐ြာလ့ုးက အသိအမွတ ္ျပဳထားၾကပါသည္။ အေဖဆုိလွ်င္ ေဆးလိပ္ တစ္ခါမီးညႇိတုိင္း အေမ့ကုိ တစ္ခါ ခ်ီးမြမ္းလုိက္ရမွ ေက်နပ္သူဟု စ စရာျဖစ္ေနၿပီ။
ခုလည္း မုိးလင္းစ မနက္ခင္းပုိင္းမွာကုိ ႏွစ္ေယာက္စလံုးေဆးလိပ္အတြက္ လံုးပန္းေနၾကၿပီ။ အလုပ္႐ႈပ္ေန ၾကၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္ အေဖ ဥႏွဲသားစဥ္းေနရာသုိ႔သြားၿပီး စကားေျပာေနမိပါသည္။ အေဖက ေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္။ ဘယ္ လက္က သႏွဲစည္းကုိ ကုိင္။ ညာလက္က ဓားမႀကီးကုိ ေျမႇာက္ကာ ေျမႇာက္ကာျဖင့္ စည္းခ်က္က်က်စဥ္းေန ေလ၏။ ေ႐ွ႕မွာလည္း စဥ္းၿပီးသား ဥႏွဲစေတြက ေတာ္ေတာ္ေလး စုပံုေနၿပီ။ သူ႔တစ္ကုိယ္လံုးလည္း ေခၽြးစုိ႔ ေခၽြးျပန္ေနၿပီ။ ဓားမကုိ ေျမႇာက္ကုိင္ထားေသာ အေဖ့ညာလက္႐ံုးသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ျမင္ ေနက်လက္႐ံုးမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ ဖုထစ္လံုးႂကြေသာ လက္ေမာင္းသားသည္ အေရတြန္႔စြာ ေပ်ာ့တိေပ်ာ့တဲြ ျဖစ္ေနၿပီ။

" မ်ားလွခ်ည္လားအေဖရ။ ေတာ္ေရာေပါ့ "
" မမ်ားဘူးေမာင္။ ဒါေတာင္ အလ်င္မမီခ်င္ဘူး လ
" အေဖတုိ႔ဟာ အသက္ႀကီးမွ ပုိေသာက္လာၾကတယ္ထင္တယ္ "
" ဘာလဲ၊ ငါ့သားက အေဖ့ကုိ ေဆးလိပ္ျဖတ္တရားေဟာဦးမလုိ႔လား "

ကၽြန္ေတာ္ ေဆးေက်ာင္းတစ္စ ဒုတိယ၊ တတိယ သင္တန္းကာလမ်ားတုန္းက အေဖႏွင့္ အေမအား ေဆးလိပ္ျဖတ္ တရား အျပင္းအထန္ ေဟာဖူးပါသည္။ ကင္ဆာေရာဂါ၊ ႏွလံုးေရာဂါ၊ ေသြးေၾကာက်ဥ္းေသြး ေၾကာပိတ္ေရာဂါ စသည္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ သိသမွ်၊ သင္ထားသမွ် ေရာဂါမ်ားျဖင့္ ၿခိမ္းေျခာက္ကာ ေဆးလိပ္ ျဖတ္ခုိင္းခဲ့ဖူးပါသည္။ အေဖႏွင့္ အေမက က်န္းမာေရး စကားေတြ၊ ဆရာ၀န္စကားေတြကုိ အားတက္သေရာ ေျပာေဟာေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး စုိက္ၾကည့္ကာ နားေထာင္ေနၾကပါသည္။ သေဘာက်ေနၾကပါ သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔ ေဆးလိပ္မျဖတ္ခဲ့ၾကပါ။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သိပ္ဇြတ္မေျပာေတာ့ပါ။ ေျပာလုိ႔ လည္း ရမည္မထင္ေတာ့ပါ။

" ျဖတ္ေတာ့မျဖတ္ခုိင္းေတာ့ပါဘူးအေဖရာ။ အသက္ႀကီးလာေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ေလွ်ာ့ေသာက္ေပါ့ "
" ေဆးလိပ္ႏွင့္ က်န္းမာေရးသင့္ရာေ႐ြး" ဟူေသာ စကားမ်ိဳးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါ။ ေျပာ ပါ ကလည္း အေဖေရာ အေမပါ ေဆးလိပ္ကုိ ေ႐ြးၾကမွာ ေသခ်ာပါသည္။
" အင္း ... ငါ့သားလည္း အ႐ြယ္ကေလးလည္းရ၊ ေလာကဓာတ္ပညာလည္း ေတာ္ေတာ္ေပါက္ေရာက္ၿပီဆုိ ေတာ့ အေဖ ေျပာရဦးမယ္ "
အေဖသည္ စဥ္းလက္စ ဓားမကုိ လက္က ခ်လ်က္ ေခါင္းမွာ ေပါင္းထားေသာ တဘက္ကုိ ျဖဳတ္ေျဖကာ ေခၽြးသုတ္ရင္း နိဒါန္းပ်ိဳးေန၏။ ကၽြန္ေတာ္က အေဖစဥ္းထားသည့္ ဥႏွဲစမ်ားကုိ လက္ျဖင့္ ထုိးဖြေဆာ့ကစားကာ အေဖ့စကားကုိ နားစြင့္ေနမိပါသည္။

" အေဖတုိ႔ ဗုဒၶအဘိဓမၼာမွာ ငါ့သားလည္း ၾကားဖူးမွာေပါ့။ က်န္းမာေရးကုိ အဲ ... ခႏၶာကုိယ္ႀကီးကုိ၊ သည္႐ုပ္ ႀကီးကုိေပါ့ေလ၊ ဖန္တီးေနတဲ့ အေၾကာင္းတရားေလးပါး ႐ွိတယ္ကြ။ ကံ။ စိတ္။ ဥတု၊ အာဟာရတဲ့။ ကံက စီမံေတာ့ ကမၼဇ႐ုပ္တဲ့။ စိတ္က စီမံေတာ့ စိတၱဇ႐ုပ္တဲ့။ ဥတုက စီမံေတာ့ ဥတုဇ႐ုပ္။ အာဟာရက စီမံေတာ့ အာဟာရ႐ုပ္ေပါ့ကြာ "
" အဲသည္အထဲက စိတ္၊ ဥတုနဲ႔ အာဟာရကုိေတာ့ ငါ့သားတုိ႔ ေလာကဓာတ္ေဆးပညာကလည္း လက္ခံမွာ ပါပဲ။ အဲ ဒါေပမယ့္ ေ႐ွ႕ဆံုးက ေနတဲ့ " ကံ" ကုိေတာ့ ငါ့သားတုိ႔က ထည့္မတြတ္ၾကဘူးမုိ႔လား "
ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့စကားကုိ ျပန္ၿပီး အေျဖမေပးတတ္ပါ။ အေဖ့စကားက ဆန္းေတာ့ဆန္းေနသည္။

" ေအး ... ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ " အသက္႐ွည္ရာအနာမဲ့ေၾကာင္း" မွာ အဲသည္ကံကုိ သိပ္အေလး ထားတယ္ေမာင္၊ တုိ႔ဘုရား႐ွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ေဟာခဲ့တာပဲေလ။ သတၱ၀ါဟာ "ပါဏာတိပါတ" ကံ အမႈ က်ဴးလြန္ခဲ့ရင္ အျပစ္(၂၃)ပါးသင့္သတဲ့။ အ႐ွည္ေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ပါဏာတိပါတဆုိတဲ့ သူ႔ အသက္ သတ္ျခင္းအမႈကုိ ေ၀ရမဏိ ေ႐ွာင္ၾကဥ္ခဲ့ရင္ ဒါ အသက္႐ွည္မွာပဲ။ အနာကင္းမွာပဲ။ အရင့္အရင္ ဘ၀ေတြက ပါဏာတိပါတ ကံ က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့သူက ေနာက္ဘ၀ေတြမွာ က်န္းမာေရးကုိ မုိးပ်ံေအာင္ လုိက္စား၊ အဲသည္လူ ေရာဂါထူမွာပဲ။ အသက္တုိမွာပဲ။ သူျပဳခဲ့တဲ့ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ကံက အရိပ္လုိ လုိက္ၿပီး အက်ိဳးေပး ေနမွာပဲ၊ အဲသည္ကံကုိသာ သတိကေလးနဲ႔ ေ႐ွာင္ၾကဥ္ခဲ့၊ ေနာင္ဘ၀မွာ အသက္႐ွည္မွာ ပဲ။ အနာကင္းမွာပဲ။ သည့္ျပင္ကံေတြနဲ႔ အဲသည္ကံ၏ အက်ိဳးေတြ ႐ွိေသးတယ္။ ငါ့သား နား႐ႈပ္သြားမွာစုိးလုိ႔ မေျပာေတာ့ဘူး "

" အေဖတုိ႔ အမ်ိဳးထဲမွာ အဘုိးအဘြားေတြ ၾကည့္ကြာ။ သည္လုိ ေဆးလိပ္ေသာက္၊ ကြမ္းစားနဲ႔ အသက္ ၈၀၊ ၉၀ ေနသြားၾကတာ ငါ့သားလက္ေတြ႕ပဲ။ ကဲ ... သူတုိ႔ ဘာမ်ားႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ နာဖ်ားခဲ့ဖူးလုိ႔တုန္း။ ဒါ ဘာေၾကာင့္ လဲ ဆုိေတာ့ ကံေၾကာင့္ပဲေပါ့ ငါ့သားရ။ သူတုိ႔ဟာ ကံ ကံ၏ အက်ိဳးကုိ ယံုတယ္။ ယံုတဲ့ အေလ်ာက္ အကုသုိလ္အမႈေတြကုိ မျပဳမိေအာင္ ေ႐ွာင္ၾကဥ္ခဲ့ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဘ၀ အသက္႐ွည္ တယ္။ အနာကင္းတယ္။ ဒီဘ၀မွာလည္း သတိနဲ႔ ေစာင့္ထိန္းသြားၾကတာပဲ။ ေနာင္ဘ၀ အသက္ ႐ွည္ဦး မွာပဲ။ အနာကင္းဦးမွာပဲ။ အေဖတုိ႔ အေမတုိ႔ကုိလည္း သည္အတုိင္း တရားျပခဲ့တာပဲ။ အေဖ တုိ႔ကလည္း သည္အတုိင္း ယံုတယ္။ ယံုတဲ့အတုိင္းလည္း ေစာင့္ထိန္းတယ္။

" ငါ့သားတုိပ ေလာကဓာတ္ေဆးပညာကုိလည္း အေဖက ယံုတာပါပဲ။ အားကုိးအာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ငါ့ သားကုိ မျဖစ္ ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေအာင္ ေက်ာင္းပုိ႔ခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီအ႐ြယ္ကစၿပီး သိပၸံပညာ၊ ေဆးပညာ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရေတြတင္မကဘူး။ ကံ ကံရဲ႕ အက်ိဳးကုိ စဥ္းစားဆင္ျခင္သင့္ၿပီ။ ကုိယ္ႏုိင္ သေလာက္ေပးေပါ့ကြာ။ သီလကုိ လံုေအာင္ ေနသင့္ၿပီငါ့သား "
ထုိေန႔က ကၽြန္ေတာ္သည္ အေဖ့ကုိ က်န္းမာေရးပညာ မေဟာလုိက္ရ။ အေဖကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘာသာ ေရး တရားမ်ား ေဟာသြားပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္လက္ျဖင့္ ခဲြစိတ္၊ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိျဖင့္ တပ္အပ္ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးမွာ အ႐ုိးေတြ၊ အသားေတြ၊ အေၾကာေတြ၊ ႏွလံုးခုန္မႈေတြ၊ အသက္႐ွဴမႈေတြ၊ ဦးေႏွာက္၏ တံု႔ျပန္မႈေတြ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ အသက္႐ွင္ျခင္း၏ ဇီ၀ျဖစ္စဥ္မွာ အတိတ္ကံက အေရးပါသတဲ့လား။ ဘယ္ေနရာမွာဘယ္လုိပါၿပီး ဘယ္လုိ မ်ား၀င္ေရာက္စီမံေနပါလိမ့္။
အ႐ြယ္ခ်င္း ကြာ၊ တတ္ေျမာက္သည့္ ပညာခ်င္းလည္း မတူသည့္ သားအေဖႏွစ္ေယာက္၏ ေဆြးေႏြးခန္းက သည္ေလာက္ ႏွင့္ပဲ တစ္ခန္းရပ္သြားခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေနရာမွထၿပီး အေမ့ဆီကုိသြားေတာ့ အေဖက ဓားမကုိ ေကာက္ကုိင္သည္။ အေမ့မွာလည္း ေျပာင္းဖူးဖက္ေတြက လွန္းလုိ႔ရယ္တဲ့ မကုန္ဆုိသလုိ ျဖစ္ေနသည္။ အေဖ့ဆီမွ ဓားသံ တဒုတ္ဒုတ္ၾကားေန ရျပန္ၿပီ။

ေၾသာ္ ... ကံ ကံ၏ အက်ိဳးကုိ ယံုၾကည္အားကုိးတဲ့အေဖ၊ ယံုၾကည္တဲ့အတုိင္း ေစာင့္ထိန္းတယ္ဆုိတဲ့အေဖ။ ခုေတာ့ မက်န္းမာဘူးဆုိပါလား။ အတိတ္ကံ၏ ေဖးမမႈျဖင့္ အပရိက ပဲ ျဖစ္ပါေစဟု ရထားေပၚထုိင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္းေနမိသည္။ သည္အခ်ိန္မွာေတာ့ အေဖ့မွာ ျဖစ္ႏုိင္သည့္ ေရာဂါ ႀကီးငယ္ အသြယ္သြယ္ ကုိ ဆရာ၀န္အေတြးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ မေတြးလုိေတာ့။ မေတြးရဲေတာ့။ မေတြးရက္။ အေဖတုိ႔ ေတြး သလုိပဲ အတိတ္ကံ၏ေဖးမႈျဖင့္ အပရိကပဲ ျဖစ္မွာပါဟု ေတြးေတာေနမိေတာ့၏။

ကၽြန္ေတာ္ စီးလာေသာ ရထားႀကီးက တရိပ္ရိပ္ေျပးေနဆဲ။ ရထားလမ္းနံေဘးမွ ျမင္ကြင္းေတြက ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ က်န္ရစ္ခဲ့ၾက။ ဟုိအေ၀းမွ ျမင္ကြင္းေတြကလည္း ရထားႀကီးႏွင့္အတူ လုိက္ပါလာေနၾက။ ၿပီးေတာ့ က်န္ရစ္ခဲ့ၾက။ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာေတာ့ ရထားသံ တဂ်ဳတ္ဂ်ဳတ္သည္ အေဖ ဥႏွဲ႐ုိးစဥ္းေနသည့္ ဓားသံ တဒုတ္ဒုတ္ ျဖစ္ေနသည္။ အေ၀းကုိ ေငးေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းထဲမွာလည္း ထေနာင္းရိပ္မွာ တဘက္ ေခါင္းေပါင္း၊ ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္မီးခုိးတေထာင္းေထာင္းႏွင့္ ထုိင္ေနေသာ အေဖ့ကုိပဲ ျမင္ေနသည္။

*
ဘူတာကေလးမွာရထားဆုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပါလာေသာ လက္ဆဲြအိတ္ကုိ ဆဲြလ်က္ ရထားေပၚမွ ခုန္ဆင္းလုိက္သည္။ စႀကႍပလက္ေဖာင္းမွာ ေခတၱမွ်ရပ္ၿပီး ဟုိဟုိသည္သည္ ၾကည့္ေနမိသည္။ ဆူညံေနေသာ အသံဗလံေတြၾကားထဲက "ကုိႀကီး"ဟု ညီမေလး၏ အသံစူးစူးေလးကုိ ေနာက္ဆီမွ ၾကားရ သည္။ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ က်စ္ဆံၿမီးေလး ယမ္းခါေနေအာင္ညီမေလး ေျပးလာေနသည္။
" ညီမေလးတစ္ေယာက္တည္းလား "

" အေဖာ္ေတြ ပါတယ္။ ေစ်းထဲမွာ။ ညီမေလးက ကုိႀကီး ဒီေန႔ ရထားနဲ႔ ပါခ်င္ပါလာမွာထင္ၿပီး လာ႐ွာတာ။ ကုိႀကီးကုိျမင္ေတာ့ ေပ်ာ္သြားတာပဲ "
" ဒါနဲ႔ အေဖက ဘာျဖစ္တာတုန္း "
ကၽြန္ေတာ္လည္း အေမာမေျပေသး။ သုိ႔ေသာ္ မေနႏုိင္။ သိခ်င္တာကုိ အလ်င္ဆံုး ေမးလုိက္ရသည္။ ညီမေလးက ခ်က္ခ်င္းမေျဖ။ သံလမ္း၏ ဟုိတစ္ဘက္႐ွိ တမာပင္တန္းေတြဘက္ ေငးေနသည္။
" ဟဲ့ ... အေဖက ဘာျဖစ္တာတုန္းလုိ႔ ေမးေနတာ "
" ကုိႀကီးကုိ ေခၚလုိက္တာ အေဖမသိဘူး။ အေဖက မေခၚနဲ႔လုိ႔ပဲ ေျပာေနတာ။ ႐ြာက က်န္းမာေရးမွဴးကေရာ၊ ၿမိဳ႕နယ္ဆရာ၀န္ႀကီးကပါ ကုိႀကီးကုိ တုိင္ပင္ရေအာင္ ျပန္ေခၚလုိက္ဦးဆုိလုိ႔ ညီမေလး စာထည့္ေပးလုိက္တာ "

" ေအးပါ ... သူတုိ႔က ဘာေရာဂါလုိ႔ ထင္လုိ႔တုန္း "
" သူ ... သူတုိ႔က အေဖ့ကုိ အဆုတ္ ... အဆုတ္ကင္ဆာ ထင္လုိ႔တဲ့ "
ညီမေလးအသံ တုန္ရင္ နစ္၀င္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္ႀကီး မီးခုိး တေထာင္းေထာင္းထေအာင္ ဖြာေနေသာ အေဖ့႐ုပ္သြင္ကုိ " ဒုိင္းခနဲ" ေျပးျမင္သည္။ တစ္ဆက္တည္း ေဆး႐ံုခုတင္ေတြေပၚမွာ ပက္လက္ျဖစ္ေနေသာ အဆုတ္ကင္ဆာေ၀ဒနာသည္ေတြကုိ ေျပးၿပီး ျမင္လုိက္မိ ျပန္သည္။ ဘုရား ... ဘုရား ... ၊ ဟုတ္ပါ့မလား။ ျဖစ္ႏုိင္ရဲ႕လား။ အေဖ့မွာ အဆုတ္ကင္ဆာ ျဖစ္ႏုိင္သလား။

" သူတုိ႔က ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာတာလား "
" ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မေျပာႏုိင္ေသးဘူးတဲ့။ မႏၱေလးက ပုိ႔ခ်င္တယ္တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ကုိႀကီးကုိ လွမ္းေခၚ ခုိင္းတာ။ ကုိႀကီးျပန္လာရင္ ဆရာ၀န္ႀကီးက သူ႔ဆီ ၀င္ခဲ့ပါတဲ့။ အေဖ့အတြက္ တုိင္ပင္ရေအာင္တဲ့ "
" လာ ဒါဆုိ တုိ႔ ဆရာ၀န္ႀကီးဆီ ခု သြားၾကမယ္ "
ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ျမန္လက္ျမန္ပင္ လက္ဆဲြအိတ္ကုိ ေကာက္ကုိင္လုိက္သည္။

" ေပး ... ေပး ညီမေလး ဆဲြခဲ့မယ္ "
" ေန ... ေန၊ အိတ္က ေလးတယ္။ စာအုပ္ေတြ ပါတယ္ "
" ကုိႀကီးတုိ႔စာေမးပဲြက နီးၿပီလား"
ညီမေလးက အိတ္ကုိ တစ္ဖက္မွ ၀င္ကူဆဲြရင္းေမးသည္။
" လုိပါေသးတယ္ " ကၽြန္ေတာ္ ညာေျပာလုိက္သည္။

ညေန ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္သာ ႐ွိေသးသည္မုိ႔ ေန႐ွိန္က ပူျပင္းဆဲျဖစ္၏။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ အိတ္ကုိ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွ ဆဲြကာ ေစ်းထိေအာင္ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေစ်းေပါက္ေရာက္ေတာ့ ညီမေလးက အေဖာ္ေတြကုိ၀င္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေဆး႐ံုဘက္သြားမည့္ျမင္းလွည္းကုိ လုိက္ ေမးေနရသည္။

ၿမိဳ႕နယ္ ေဆး႐ံုႏွင့္ ေစ်းက ေတာ္ေတာ္လွမ္းေသးသည္။ ေစ်းမွျမင္းလွည္းငွားၿပီး ေဆး႐ံုကုိသြားမည္။ ဆရာ၀န္ႀကီးႏွင့္ေတြ႕ၿပီး ေဆြးေႏြးရမည္။ ၿပီးမွ ႐ြာျပန္မည္။ ဆရာ၀န္ႀကီးႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းေတြ႕ရလွ်င္ေတာ့ ႐ြာ ျပန္မုိးမခ်ဳပ္ႏိုင္။ ေစ်းျမင္းလွည္း မီႏုိင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔႐ွာႏွင့္ သည္ၿမိဳ႕ကေလးက ငါးမုိင္ေလာက္ ေ၀းသည္။ သံုးမုိင္ခရီးေလာက္အထိ ျမင္းလွည္းစီးလုိ႔ရသည္။ ျမင္းလွည္းဂိတ္မွ ႐ြာအထိ ႏွစ္မုိင္ေလာက္ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ရေသးသည္။ လွည္းႀကံဳေတြ႕လွ်င္ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရသက္သာမည္။

ေဆး႐ံုသြားမည့္ ျမင္းလွည္းက ရေနၿပီ။ ညီမေလးက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္ထြက္မလာေသး။ သူ႔အေဖာ္ေတြကုိ ေတြ႕ေအာင္ လုိက္႐ွာၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာေနရဟန္တူသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ ညီမေလး ထြက္လာသည္။ ျမင္းလွည္းေပၚမွ လက္ခုပ္တီးၿပီး လွမ္းေခၚလုိက္သည္။ ညီမေလး ျမင္းလွည္းေပၚေရာက္ ေတာ့ ျမင္းလွည္းက ေဆာင့္ၿပီး ထြက္သည္။ ေဆး႐ံုဘက္ဆီသုိ႔ "တဂြပ္ဂြပ္" ႏွင့္ ေျပးေနၿပီ။ ဆရာ၀န္ႀကီးႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္ ေျပာရမည့္စကား။ ေမးရမည့္ စကားမ်ားကုိ ႀကိဳတင္စဥ္းစားထားရသည္။ ေက်ာက္ေသးခင္းထား သည့္လမ္းမသည္ မြန္းလဲြေနေအာက္မွာ တလက္လက္ေတာက္ေလာင္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ေခါင္းမီး ေတာက္ေနၿပီ။

လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္လ၊ ကၽြန္ေတာ္ ႐ြာတစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္စဥ္က အေဖ့မွာ ဘာလကၡဏာမွ် မျပ၊ ပကတိ က်န္းက်န္းမာမာႀကီးပါ။ ယခုအဆုတ္ကင္ဆာ သံသယျဖစ္လာသတဲ့။ ေျခာက္လအတြင္းမွာ အဆုတ္ကင္ဆာဟာ တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ျဖစ္ပြားလာႏုိင္သလား။ သိသိသာသာ ႀကီးထြားလာႏိုင္သလား။ ကၽြန္ေတာ္ သင္ထားသမွ်၊ တတ္ထားသမွ် ပညာျဖင့္ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ စဥ္းစားေနမိသည္။ ေတြးေတာ ေနမိသည္။ ထုိစဥ္ ျမင္းလွည္းက ေဆး႐ံု၀င္းထဲသုိ႔ ခ်ိဳးေကြ႕၀င္လုိက္၏။
*
" ကုိႀကီးကုိ ျမင္လုိက္ရင္ အေဖေတာ့ အံ့ၾသသြားမွာပဲ "
ျမင္းလွည္းဂိတ္မွဆင္းၿပီး ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ အိတ္ကုိ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီ ဆဲြလ်က္ လမ္းေလွ်ာက္လာ ခဲ့ၾကသည္။ ညီမေလးစကားကုိ အမႈမထားႏုိင္။ အိမ္ေရာက္လွ်င္ အေဖ့အား ေျပာရမည့္ စကားေတြ၊ လုပ္ရ မည့္အစီအစဥ္ေတြကုိ ေခါင္းထဲမွာ ဇယားခ် စဥ္းစားေနရသည္။
လမ္းမွာေတြ႕သည့္ မ်က္ႏွာသိေတြႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ရ၊ စကားေျပာရေသးသည္။ သူတုိ႔ကေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံမွ ေတြ႕သူမုိ႔၊ ဆရာ၀န္ေလာင္းႀကီးမုိ႔ အားရပါးရ စကားေျပာခ်င္ၾကသည္။ ေမးခ်င္ျမန္းခ်င္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာက ကုိယ့္အပူႏွင့္ကုိယ္ ဆုိသလုိ ျဖစ္ေနသျဖင့္ သိပ္စိတ္မပါ။ ႐ြာသုိ႔ ေရာက္ရန္သာစိတ္ေစာ ေနသည္။

" အေဖ ေတာ္ေတာ္ ပိန္က်သြားသလား "
" အရင္ကထက္စာရင္ ပိန္သြားတာေပါ့။  သိပ္လည္း မစားႏုိင္ဘူး။ ေခ်ာင္းကေတာ့ မနားတမ္းဆုိးေနတာပဲ။ အသံေတြလည္း ၀င္ေနတယ္ "
ညီမေလးရဲ႕စကားက ဟုိေရာဂါရဲ႕ လကၡဏာေတြႏွင့္ တစ္ထပ္တည္းပါပဲ။ ဆရာ၀န္ႀကီးေျပာလုိက္သလုိပါပဲ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ဆရာ၀န္ႀကီးႏွင့္ အဆင္သင့္ ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ဆရာ၀န္ႀကီးက သေဘာကလည္းေကာင္း၊ ေဆးေက်ာင္းသားလည္း ေဆးေက်ာင္းသားမုိ႔ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ႐ွင္းျပ႐ွာသည္။ အဆုတ္ေရာင္၊ အဆုတ္ပြေရာဂါလည္း မဟုတ္တဲ့။ တီဘီေရာဂါပုိးလည္း မေတြ႕တဲ့။ သည္ေရာဂါတစ္ခုပဲ စဥ္းစားစရာ က်န္ ေတာ့သတဲ့။ လကၡဏာေတြအရေတာ့ သည္ေရာဂါလုိ႔ပဲ ေျပာလုိ႔ရၿပီတဲ့။ သုိ႔ေသာ္ သည္ေဆး႐ံုကေလးမွာက ဓာတ္မွန္ဌာနမ႐ွိ။ ျပည့္စံုေသာ ဓာတ္ခဲြခန္းမ႐ွိ။ သူ႔ဆႏၵကေတာ့ မႏၱေလးေဆး႐ံုႀကီးကုိပဲ သြားေစခ်င္သည္တဲ့။ ဟုိမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႐ွိေနတယ္ဆုိေတာ့ ပုိအဆင္ေျပတာေပါ့တဲ့။

ပုိအဆင္ေျပတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ သုိ႔ေသာ္ အေဖ့ကုိ ဘယ္လုိေျပာမလဲ။ ဘယ္လုိေဖ်ာင္းဖ်ရပါ့မလဲ။ မႏၱေလးကုိ ေခၚလွ်င္ အေဖက အျပင္းအထန္ျငင္းဆန္မွာေသခ်ာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိပင္ လွမ္းအေၾကာင္း မၾကားဖုိ႔ ဇြတ္ေျပာေနသျဖင့္ ညီမေလးက အေဖမသိေအာင္ စာေရးလုိက္ရျခင္းျဖစ္၏။ အေဖ့ စိတ္ဓာတ္က သူမ်ားကုိ ဒုကၡမေပးခ်င္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကုိယ္သူလည္း ေရာဂါႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ဘယ္ေတာ ့မွ မထင္။ ေျပာလွ်င္လည္း ယံုၾကည္လိမ့္မည္မဟုတ္။ ႐ြာက်န္းမာေရးမွဴးထံမွ တစ္ဆင့္ ၿမိဳ႕နယ္ ဆရာ၀န္ႀကီး ဆီ သြားျပရသည္ကုိပင္ အေၾကာက္အကန္ ျငင္းဆန္ခဲ့ေသးသည္ဆုိ၏။ မႏၱေလးေဆး႐ံုႀကီးဆုိ လွ်င္ေတာ့ ...။ " ဟင္းခနဲ " ကၽြန္ေတာ္သက္ျပင္းခ်လုိက္မိသည္။

" ကုိႀကီး အေဖ့ကုိ ရေအာင္ေခၚသြားေနာ္။ ကုိႀကီးစကားက် အေဖက နားေထာင္မွာပါ။ ေဆး႐ံုႀကီး တက္လုိက္မွ အေဖ ျမန္ျမန္ေနေကာင္းမွာ "
ေၾသာ္ ... ညီမေလးကေတာ့ ဘာမွမသိ႐ွာပါကလား။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အျပည့္ႏွင့္ပါကလား။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ၊ ေဆး႐ံုႀကီးကုိ၊ ဆရာ၀န္ႀကီးေတြကုိ၊ ေဆး၀ါးေတြကုိ အားကုိးစိတ္ အျပည့္ႏွင့္ပါကလား။
တကယ္တမ္း သည္ေရာဂါ ေသခ်ာၿပီဆုိလွ်င္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ႐ွိၿပီ။ ေသမိန္႔ခ်ၿပီးသားလူလုိ ျဖစ္သြားၿပီ။ မိမိ မ်က္စိေ႐ွ႕ေမွာက္မွာပင္ သည္ေရာဂါျဖင့္ လူ႔ေလာကႀကီးကုိ စြန္႔ခြာသြားၾကသည့္ လူနာေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မ႐ွိသည့္ အဆံုး လက္မွတ္ထုိးၿပီး အိမ္ကုိ အမ်ားႀကီးႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရဖူးၿပီး။ ခုေတာ့ အေဖကုိယ္တုိင္ သည္လုိလူ နာမ်ိဳး ျဖစ္ရေတာ့မွာလား။ သည္လုိ လမ္းေပၚေရာက္ေနၿပီလား။ ကုိယ့္အလွည့္ေရာက္လာၿပီလား။

႐ြာအ၀င္ အိမ္ေ႐ွ႕က ထေနာင္းပင္အုပ္အုပ္ကေလးကုိ လွမ္းျမင္လုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ လိႈက္ခနဲ ဟာ သြားသည္။ အရင္တစ္ေခါက္တုန္းက သည္ထေနာင္းပင္ေအာက္မွာပဲ အေဖ ဓားမႀကီးေျမႇာက္ကာ ေျမႇာက္ ကာျဖင့္ ဥႏွဲသားေတြ စဥ္းေနခဲ့သည္။ ခုေတာ့ အေဖ ထေနာင္းပင္ေအာက္မွာ ထုိင္ႏိုင္ေတာ့မည္မထင္။ အိပ္ရာထက္မွာပဲ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ႏွင့္ လဲေနေလာက္ၿပီ။
အိမ္၀ုိင္းထဲ၀င္လုိက္ေတာ့ " ေဟာ သားႀကီးပါလာၿပီ" ဟု ၀မ္းသာအားရေျပာရင္း အေမ ေျပးထြက္လာသည္။ အိမ္ေ႐ွ႕မွာ အေဖ လွန္းေနက် ေျပာင္းဖူးဖက္မ်ား မျမင္မိေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္က လက္ထဲမွ အိတ္ကုိ အေမ့လက္သုိ႔ ေျပာင္းေပးကာ အိမ္ထဲသုိ႔ အလ်င္စလုိ ၀င္လုိက္သည္။ အေဖက ခုတင္ ထက္မွာ ကုန္းကုန္း ကေလး လွဲရင္း သလိပ္ကုိ ဟပ္ထုတ္ေနရာမွ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွမ္းၾကည့္သည္။ အေဖ့ႏွမ အရီးေလးက ေထြးခံ ကုိ ကုိင္ေပးထားသည္။

" အေဖ " ဟု ကၽြန္ေတာ္က တုိးတုိးေလးေခၚရင္း အေဖ့ခုတင္ေဘး တင္ပါးလဲႊ၀င္ထုိင္လုိက္သည္။ အရီးေလးက ေနရာ ဖယ္ေပးသည္။
" င့ါသား ဘာလုိ႔ ျပန္လာရတာလဲကြာ။ မင္းစာေမးပဲြနီးၿပီမဟုတ္လား"
အေဖ့ပဋိသႏၱာရစကားက ကၽြန္ေတာ္ ထင္ထားတဲ့အတုိင္းပါပဲ။ အေဖ့အသံက သိသိသာသာ အက္ကဲြကဲြ၊ ႐ွတတ ျဖစ္ေနသည္။ ဒါဟာ ... ဒါဟာ ကင္ဆာအဖုအက်ိတ္က (Recurrent Laryngeal Nerve) ေခၚ အသံ ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အေၾကာေပၚအထိ ပ်ံ႕ႏွံ႔ဖိမိေနၿပီဆုိတဲ့ လကၡဏာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့လက္အစံုကုိ ဆဲြယူဆုပ္ကုိင္လုိက္သည္။ အေဖ့လက္ေခ်ာင္းေတြက ေႏြးေထြးေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေခ်ာင္းေတြက ေအးစက္တုန္ယင္ေနသည္။ လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ တစ္ဆုိ႔သည္းနင္ေနသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး စဥ္းစားလာတဲ့စကားေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စုိက္ၾကည့္ေနေသာ အေဖ့ မ်က္လံုးအစံုက ၾကည္လဲ့ ေတာက္ေျပာင္ေနသည္။ ေ၀ဒနာ၏ အရိပအေယာင္ စုိးစဥ္းမွ်မ႐ွိ။

" အဟြတ္ အဟြတ္ ဟြတ္ "
ေဟာ အေဖ ေခ်ာင္းဆုိးလာျပန္ၿပီ။ သလိပ္ဟပ္ခ်င္ပံုရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အရီးေလးခ်ထားသည့္ ေထြးခံကုိ ျပန္ခ်ထားလုိက္သည္။ ေထြးခံကေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ မၾကည့္ရဲပါ။ မၾကည့္ခ်င္ပါ။ မၾကည့္ရက္ပါ။ ေလာေလာ ဆယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာလဲႊထားလုိက္ပါသည္။
*
ဆက္ရန္
.