ေသာ္တာေဆြ ၏ ဘြေႏၱာၾကက္သူခိုး အပိုင္း (၁၄)

ဤအခိုက္ အိမ္ေရွ႕အဘက္မွ ေဒၚေအးဆင့္က ...
"ဟဲ့ ... အရီ၊ ဓမၼကထိကမေလး ... နင့္အိမ္က ေခၚေနတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ ႀကီးႀကီး" ဆိုၿပီး ထုိင္ရာမွထ၍ "ကဲ ... ဦးေလးတက္ပု၊ ေနာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာၾက ေသးတာေပါ့ေနာ္"
အင္း ... အာဂ ေကာင္မေလးပဲ။ က်ဳပ္ အစဦးျဖင့္ ဒီဟာမေလးက လွတာသက္သက္ပဲ ေအာက္ေမ့ ခဲ့တယ္၊ အခုေတာ့ ေရႊထုပ္တဲ့ျမပ၀ါ လွကညာ။

သူ အိမ္ေပၚက အဆင္းတြင္လည္း တီးတိုးကေလး သီခ်င္းညည္း၍ သြားေသး၏။
"ကေလာင္ မထိန္းႏိုင္ဘူး
ေရွာင္တိမ္းကာ ဒါေတြကြင္းခ်င္လဲ
အရင္းရွင္ ဒီစနစ္ဟာျဖင့္
အျမစ္ ပါ မၿပိဳပ်က္ရေတာ့
ခက္ပါလိမ့္ ဤကမၻာ
မသာဘူး လူ႔ဘံုခန္း" တဲ့။

အခန္း (၁၁)

ကၽြန္ေတာ္ ယခု ဦးျမတ္ခ်မ္းတို႔အိမ္ ေနရသည္မွာ ထင္းေပါက္ျခင္း၊ ေရခပ္ျခင္း၊ သူတို႔ ေျမးကေလး ထိန္းေပးရျခင္း၊ ညအိပ္ရာ ၀င္ခါနီးတြင္ တစ္ခါတစ္ရံ သူတို႔လင္မယားကို နင္းေပးရ ျခင္း၊ သူတို႔ ေမာ္ေတာ္ကားႀကီးမ်ား ျပန္လာ၍ ဘီးေလေလ်ာ့ေနလွ်င္ ေလထိုးေပးရျခငး္၊ ရႊံမ်ားေပ လာလွ်င္ ဒရိုင္ဘာ ႏွင့္ အတူ ကူ၍ ေရေဆးေပးျခင္း စေသာ ဗာဟီရ အလုပ္ကေလးမ်ားျဖင့္သာ မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မၾက အခ်ိန္တန္ လွ်င္ ထမင္းပြဲ လက္ေဆးႏိႈက္၍ ထမင္းပြဲအၿပီးမွ အားလံုး ပန္းကန္ေတြ စုေဆးရပါသည္။

ေၾသာ္ ... တစ္၀မ္းတစ္ခါးအတြက္ ၿမိဳ႕မွာဆိုေတာ့ သက္သာလိုက္တာ။ ေတာမွာဆိုေတာ့ ဒီလို တစ္ေန႔ ထမင္းႏွစ္နပ္ ကေလး စားရဖို႔ကို (ဟင္းျမက္ျမက္ေတာင္ မပါဘူး) ႏြားနဲ႔ ဖက္ရုန္းရတာ ခင္ဗ်။
"ေမာင္တက္ပု ဒီအတိုင္းဆို တို႔အိမ္ တစ္သက္လံုး ေနခ်င္ေနပါကြာ" ဟုပင္ ေျပာပါေသးသည္။ ေက်းဇူး တင္ပါရဲ႕၊ သို႔ေသာ္ ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သားနဲ႔ မယားနဲ႔ သံေယာဇဥ္မီးက ေမႊးမိၿပီ ကိုး။
သူတို႔အိမ္ မွာ မပူမပင္စားရပါရဲ႕၊ ကြမ္းေဆးဆိုလဲ အလွ်ာည္ပယ္၊ ေဆးလိပ္မွ ဦးျမတ္ခ်မ္း ရဲ႕ ၀ယ္ေဆးလိပ္ တစ္မီးေသ အတို ေတြကုိ ေသာက္ရပါသည္။

တစ္ခါတစ္ရံ ၌ "ဟဲ့ ... ဒါယူ" ဆိုၿပီး အရွည္ အသစ္စက္စက္ႀကီးေတြကုိ ေပးပါသည္။ ပိုးေပါက္ အနည္းငယ္ ေတာ့ ပါသေပါ့ေလ၊ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ထံုးနဲ႔ ဖာေသာက္လုိက္ေတာ့ ဇိမ္ေပါ့၊ ဤလို အရွည္မ်ိဳးကို ေမာ္ေတာ္ ကားဘီး ေလထုိးရေသာ ေန႔မ်ိဳးတြင္ ထင္းတံုးႀကီးေတြ ေပါက္ရေသာ ေန႔မ်ိဳးတြင္ ေပးတတ္ ပါသည္။

ညေနဆီ ေနျခည္လွ်ပ္ရင္ျဖင့္
မေရႊရ ေကသီနတ္ကယ္က၊
ေရၾကည္ခပ္ရန္တဲ့ လာခဲ့ၿပီ။
အလွထူးပါဘိ၊
ျမဖူးမွာ ေရႊစာရံသို႔၊
ေန၀ါလွ်ံ ၾကည္ၾကည္လဲ့တြင္ျဖင့္၊
ကုိယ္မူဟန္ သီသီႏြဲ႕ငယ္နဲ႔၊
ခ်စ္ဖြယ့္ေဂါရီ။
အဆင္းသာ မၾကည့္ေလနဲ႔၊
 အခ်င္းမွာလဲ ျပည့္ပါဘိ၊
ယမင္းကညာတမိ လွေဒ၀ီရယ္၊
ျပည္တန္တဲ့ ပတၱျမား။
အရြယ္ကေလး
ငယ္ေသးေပမယ့္၊
အေတြးဥာဏ္က်ယ္လို႔၊
မွန္တကယ္ အျမင္ေပါက္သူေပါ့၊
ဇမၺဴတလူေမာက္ေအာင္၊
ထြန္းေတာက္ေစသား။

"ကဲ ... မေရႊရီ၊ ေရအိုးျပည့္ၿပီခင္ဗ်ာ့၊ တင္ပ်ဥ္ေခြႀကီး ထုိင္ၿပီး ဘာေတြမ်ား ေတြးေနပါလိမ့္"
သူသည္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ေရအိုးကို ေရငင္ ထည့္ေပးေနစဥ္၌ ေရတြင္းအနီးက ျမက္ခင္းစိမ္းကေလး ေပၚတြင္ တင္ပ်ဥ္ေခြ ပံု႔ပံု႔ႀကီးထုိင္လ်က္ ေပါင္ႏွစ္လံုးေပၚ တံေတာင္ႏွစ္ဖက္ေထာက္၍ လက္ဖ၀ါး ႏွစ္ခုထဲ ေမးေစ့ ထည့္ကာ စူးစူးစိုက္စုိက္ ေတြး၍ ေနတတ္ပါသည္။

"အင္း ... သူ႔မွာ ဧကႏၱ ေတြးဖို႔၊ ေငးဖို႔၊ ေဆြးဖို႔ လူရွိေနၿပီ ထင္တယ္"
သူထုိင္ရာမွ ထအလာ၌ ကၽြန္ေတာ္စကားဆက္လုိက္သည္တြင္ ...
"အမယ္ေလး ... ဦးေလးတက္ပုရယ္၊ အရီမွာ ေထြလီကာလီ ၀ီစိကိစၥစိတ္ေတြ မရွိပါဘူး"
"ႏို႔ ဘာေတြမ်ား ေနရွိသေရြ႕ ေတြးေငးေနရတာလဲ"

"စဥ္းစားစရာေတြ႕ ေတြးစရာေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့ ဦးေလးတက္ပုရယ္၊ ေဟာဒီ ေလာကႀကီးမွာ ေတြးေလ ေတြးေလ မဆံုးေလဘဲ"
"ဒါျဖင့္ ေတြးမဆံုးေပါင္၊ ေခြးသံုးေကာင္ ငေရြးၿမႇံဳးနဲ႔ေလွာင္၊ မိေအး ၿပံဳးသေယာင္ေယာင္ေပါ့ ဟုတ္လား"
ကၽြန္ေတာ္ က အရႊန္းကေလး ေဖာက္လိုက္ရာ သူသည္ ပါးမို႔ကေလးအက္အက္ႏွင့္ အသံကေလး မ်ား ထြက္ေအာင္ ရယ္ကာ ...
"ၾကည့္စမ္း ဦးေလးတက္ပု၊ နေဘထပ္ ေကာင္းလိုက္တာ၊ ကဗ်ာစပ္တတ္ရင္ သိပ္ေတာ္မွာေနာ္"

"သိပ္ေတာ့ မေတာ္ပါဘူးကြယ္၊ စပ္ေတာ့ စပ္တတ္ပါတယ္"
"ဟင္ ... ဦးေလးတက္ပု ကဗ်ာစပ္တတ္တယ္"
"ေတာသား ကဗ်ာစပ္တတ္တယ္ဆိုေတာ့ အံ့ၾသသလား"
"အံ့ၾသစရာေပါ့၊ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းေနတဲ့ လူေတြေတာင္ ကိုးတန္း ဆယ္တန္းေရာက္မွ သင္ေပးတာ၊ ဒါေတာင္ သင္တိုင္းတတ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဥာဏ္ေကာင္းတဲ့ လူမွ ကဗ်ာစပ္တတ္တာ၊ ဦးေလးတက္ပု ဘယ္က တတ္လာတာလဲဟင္"

"တို႔ ခပ္ရြယ္ရြယ္က ရြာကေက်ာင္းမွာ ဦးပဥၹင္းႀကီးတစ္ပါးေလ၊ ကဗ်ာအင္မတန္ ၀ါသနာပါတယ္၊ သူကုိယ္တိုင္ လဲ ကဗ်ာစပ္တတ္တယ္၊ ဒါနဲ႔ ကိုယ္က အခုနလို ေတြးမဆံုးေပါင္ ေခြးသံုးေကာင္ ဆိုတဲ့ ဟာမ်ိဳး ေတြ ပါးစပ္က ဗ်စ္တီးဗ်စ္ေတာက္ ဆိုေလ့ရွိတာၾကာေတာ့ ဟာ့ ... တက္ပု နင္ ကဗ်ာ သင္ရင္ ရမယ္ဆိုၿပီး သင္ေပးတာ အရီ ရဲ႕ ဦးေက်ာ္လွ သံခ်ိဳေတြ၊ ဦးပုည ေမတၱာစာေတြ၊ က်ည္းကန္ ရွင္ႀကီး စာေတြ၊ ဦးၾကင္ဥ ကဗ်ာ ေတြ၊ နတ္ရွင္ေနာင္ ရတုေတြ ဖတ္လိုက္ရတာအေမာပဲ၊ ကဗ်ာအဖတ္မ်ား မွ ကဗ်ာစပ္ပြားသတဲ့"

သူကေလးသည္ ႏႈတ္ခမ္းကေလးပြင့္ေအာင္ပင္ ေငး၍ နားေထာင္ေနၿပီ ...
"အမယ္ေလး ... ဦးေလးတက္ပုရယ္၊ အရင္ အရီက စာေကာင္းေကာင္း ဖတ္တတ္တဲ့မႈတ္လားလို႔ ေမးမိတာ ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္၊ ၾကည့္စမ္း၊ တကယ့္လူနဲ႔ေတြ႕မွပဲ"
"ဘာလဲ၊ အရင္ကေတာ့ ေမ်ာက္မွတ္လို႔လား"

"မေဖာက္စမ္းပါနဲ႔ဦး၊ အတည္ေျပာစမ္းပါရေစဦး၊ အရီ ကုိယ္အရီ လူကခတ္ေတာ္လွၿပီ ေအာက္ေမ့ေနတာ ဒီတစ္ပြဲေတာ့ လြဲလိုက္တာေလ၊ ဦးေလးတက္ပုက ဗလြတ္ရႊတ္တနဲ႔ ရယ္စရာ ေတြ ေျပာေတာ့ ေအးေလ ဟာသသမား ဆိုေတာ့ လူကဲခတ္ရခက္တာေပါ့"
"အမယ္ေလးအရီရယ္ ဘာေတြမ်ား ဒီေလာက္ လူကဲခတ္ လြဲေနရတာလဲ၊ ဦးေလးတက္ပုမွာ ကဗ်ာ ကေလး မေတာက္တစ္ေခါက္ စပ္တတ္တာကလဲြၿပီး ဘာမ်ားေတာ္လို႔လဲ၊ ကိုယ္ကမွ အရီကို တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲတာ"
"ဘယ္လိုမ်ား လြဲလို႔တံုး"

"ဟာ ... အစဦးျဖင့္ ဒီေကာင္မေလးဟာ လွတာသက္သက္ ညစာအတြက္ေလာက္ပဲလို႔၊ အိုး ... ေဆာတီး ေဆာတီး၊ အက်င့္ကပါေနေတာ့ နေတသြားထပ္လိုက္မိတာ ရိုင္းသြးတယ္၊ ခြင့္လႊတ္ပါ ေနာ္"
"ကိစၥ မရွိပါဘူး၊ အရီ နားလည္ပါတယ္၊ ဦးေလးတက္ပု စကားဟာ တိုတိုကေလးနဲ႔ အဓိပၸာယ္ အက်ယ္ႀကီးကို ၿပီးသြားတယ္၊ ကဲ ... ခုေတာ့ ဘယ္လုိမ်ား အထင္နဲ႔ လြဲသလဲ"
"ည က အရီက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေတာင္ စပ္ထားတယ္"

"ကဲ ... ဒီလိုဆို အလြတ္ရေနမွာေပါ့၊ ဘယ္လုိမ်ားလဲ ဆိုျပစမ္းပါ"
ကၽြန္ေတာ္ လက္တား၍ ...
"အမယ္ေလး ... အမိ၊ ဆိုေတာ့ ဆိုမျပပါရေစနဲ၊ က်ဳပ္ အသံၾကားရင္  ခင္ဗ်ားကေလး လန္႔ေျပး မယ္၊ ေရာ့ ... ေဟာ့ဒီမွာ အရီ ကို ျပဖို႔ အသင့္ပဲ ပါခဲတယ္" ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ခါးပိုက္ေထာင္ထဲ ထည့္ထားေသာ စာရြက္ေခါက္ ကေလးကို ေပးလိုက္ပါသည္။
ကဗ်ာမွာ ကၽြန္ေတာ္ အခုနက ေရငင္ရင္း ညည္းေနေသာ ေလးခ်ိဳးကေလး ျဖစ္ပါသည္။ (မိတ္ေဆြ ျပန္ဖတ္ ၾကည့္ပါဦး)
"အမယ္ ... စာဆိုေတာ္ ရတနာတက္ပု ဆိုပါလား"

"ဒါကို ကုိယ့္ကေလာင္ နာမည္ေလ၊ အဲဒီ ဦးပဥၨင္းႀကီးက မွည့္ေပးတာပဲ၊ ကဲ ... ဖတ္ပါ ဖတ္ပါ"
သူကေလးသည္ ကိုယ္ကေလးကို ယို႔ကာ ယမ္းကာ ရယ္ကာ ၿပံဳးကာႏွင့္ ဖတ္ၿပီး ...
"ဟင္း ... ၾကည့္စမ္း ဦးေလးတက္ပု၊ အရီကို သိပ္ေျမႇာက္ထားတာပါပဲလား၊ ဒီကဗ်ာနဲ႔ အရီနဲ႔ မတန္ပါဘူး"
"တန္လို႔ပဲ စပ္ၿပီးေနၿပီ၊ ကဗ်ာဆိုတာ အသည္းႏွလံုးၾကားထဲက ထြက္လာတာ၊ ဒီကဗ်ာထဲမွာ ဦးေလးတက္ပု ေစတနာေတြ အမ်ားႀကီး ပါတယ္၊ အရီ တစ္ေန႔မွာ ဇမၺဴတလူေမာက္ရမယ္ကြယ္၊ ၾကလား ငါ့ညီမ၊ ဟင္ ... ဟုတ္ပါဘူး၊ အရီက ဦးေလးေခၚေတာ့ ..."

သူက ကၽြန္ေတာ့ စကားျဖတ္၍ ...
"ပိုရင္းႏွီးသြားေအာင္ ညီမလို႔ ေခၚခ်င္လဲ ေခၚေလ၊ အရီကလဲ ကိုႀကီးလို႔ ေခၚမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဟိုသီခ်င္းထဲက ကိုႀကီး ညီမေလးမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္"
"ေအးပါကြယ္၊ ကိုယ္ကလဲ ဒါမ်ိဳး ၀ါသနာမပါပါဘူး၊ ကဲ ... စမ္းေခၚၾကည့္စမ္းမယ္ ျပန္ထူးေနာ္ ညီမေလးေရ"

"ရွင္"
"ဟယ္ ... ကိုႀကီးေရလို႔ ျပန္ထူးမွေပါ့"
"ဒါျဖင့္ ျပန္ေခၚ"
"ညီေလးေရ"
"ဘာလဲေတာ့"
"ဟယ္ ... လုပ္ျပန္ၿပီ"
"ဒါျဖင့္ ျပန္ေခၚဦး"
"ညီမေလးေရ"

"ဘာတံုး၊ အလကား ခဏ ခဏ ေခၚေနတာပဲ၊ ဒီမွာ အလုပ္မအားဘူးေတာ့၊ အိမ္ကို ေရရြက္ပို႔ရ ဦးမယ္"
မ်က္ႏွာထိ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းတလန္ ပန္းတလန္ ေတာသူမသံ ပါပါႀကီး ေျပာၿပီး ေရတြင္း ႏႈတ္ခမ္းေပၚတြင္ ထားေသာ သူ႔ေရအိုးကို ေကာက္ရြက္၍ ထဘီစတစ္ဖက္ကို သလံုးသား တစ္၀က္ ေပၚေအာင္ မ ကာ ေကာ့ေကာ့ေၾကာ့ေၾကာ့ႀကီး သြားေလ၏။ 

ေရအုိးကိုလဲ မရြက္တတ္ ရြက္တတ္မုိ႔ ေခါင္းကမၿငိမ္ေတာ့ ေရေတြက အိုးႏႈတ္ခမ္းေပၚက စီးက် သူ႔ပါးေပၚက ေလွ်ာ့ဆင္းၿပီး သူ႔ကုိယ္ေပၚေရာက္ေတာ့ အက်ႌကလဲ မထူးမပါး အသာအေရကလဲ ျပည့္ျပည့္တင္းတင္းမို႔ ၀ါ၀ါ ၀င္း၀င္း ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္နဲ႔ ခ်စ္စရာ့ ကၽြန္ေတာ့္ညီမေလး၊ က်ားကိုက္ခံခ်င္စိတ္ေတာ့ ေပၚလာသား၊ ဒါေပမယ့္ မေလ်ာ္တာဟယ္။

သို႔ေသာ္လည္း ေယာက္ဖေတာ့ မလိုခ်င္ဘူး။ သံေယာဇဥ္တြယ္ကာ ၿငိသေလာက္ေလ ... အစ္ကိုႀကီးမွာ ညီမေလးေရ။
အရီသည္ ၿမိဳ႕သူပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေရအျပည့္ႏွင့္ ေရအိုးဒန္ႀကီးကို အလြယ္တကူ ေခါင္းေပၚ ပင့္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သန္စြမ္းသူ ျဖစ္သည္။ သူ႔လက္ေမာင္းႀကီးေတြမွာ တုတ္တုတ္ ကတ္ကတ္ႀကီးေတြ။ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြကား မိန္းမပီပီ ေသးသြယ္လွသည္။ လက္ဆစ္မေပၚ ဖေယာင္းတုိင္ကဲ့သို႔ ေျပျပစ္သည္။

ညအခ်ိန္ လသာသာ ဦးျမတ္ခ်မ္းတို႔ အိမ္ေနာက္ေဖး တလင္းက်ယ္ႀကီးထဲ၌ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူစိတ္ပါလက္ပါ ကိုယ္ဖိရင္ဖိျဖင့္ ဘုိင္စကယ္စီး သင္ေပးေန ၍ ကၽြန္ေတာ္ သိသည္။ သူ႔လက္ဖ၀ါးေလးေတြ လက္ခံု ကေလး ေတြမွာ ေထြးေထြးအိအိ ရွိလွသည္။ လက္ေမာင္းသားတို႔ကား တင္းရင္းလွ၏။

သူသည္ ဘယ္လို အ၀တ္ပဲ၀တ္၀တ္ ၾကည့္ေကာင္းသည္။ သူ႔မိတ္ေဆြ ေကာင္မတစ္ေယာက္ဆီက လက္ေဆာင္ရထားေသာ ကရင္မအက်ႌ အနက္ခ်ိဳင္းျပတ္ ပန္းနီအနားသတ္ကေလးကို ၀တ္ထား သည္၌ အင္မတန္ၾကည့္၍ ေကာငး္သည္။ စပို႔ရွပ္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီရွပ္ ၀တ္လိုက္ေသာအခါ၌ ပို၍ပင္ လွေလသည္။ ညအခ်ိန္ သူကၽြန္ေတာ့္ကို စက္ဘီးစီးသက္ေပးစဥ္၌ ဤသို႔ ၀တ္တတ္သည္။ သူ႔မွာ ေဘာင္းဘီမ်ား ရွိသည္။ သူ ရဲေမလုပ္တုန္းက အ၀တ္ေတြဟု ေျပာပါသည္။

သူ႔ကို အမ်ားက ငါးမူးပဲတင္းဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ဆတ္ဆတ္ႀကဲမကေလး ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ဓမၼကထိကမကေလးဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ မေရႊနီဟူ၍ လည္းေကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေခၚၾကသည္။ သူ႔မွာ နာမည္တစ္မ်ိဳး ရွိသည္။ မခင္နီတဲ့။

သူ႔မ်က္ႏွာမွာ နဖူးမွ ေမးရိုး ပါးအို႔အထိ ေလးေထာင့္က်ေသာ္လည္း ေမးဖ်ားသြယ္၍ တစ္မ်ိဳးလွ သည္။ နံေဘးကၾကည့္လွ်င္ မ်က္ႏွာသြယ္၍ ေရွ႕တည့္တည့္က ၾကည့္လွ်င္ မ်က္ႏွာ၀ိုင္းေခၚႏိုင္ သည္။ မ်က္လံုးကေလးမ်ားမွာ ရြဲ၍ ၾကည္လင္ေတာက္ပသည္။ မ်က္ခံုးေမႊးေကာင္းသည္။ ေဆး မဆြဲရဘဲႏွင့္ မည္း၍ ေနသည္။ ႏွာတံေပၚလြင္၍ မ်က္ႏွာ အခ်ိဳးအစား ေျပျပစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ႏွာသီးကေလး ရြဲေနာတာက အလွကို ေဆာင္းသြားသည္။

ႏႈတ္ခမ္းပံုသ႑ာန္မွာ ပံုက်ေအာင္ အကြက္ခ်န္ၿပီး မ်က္ခံုးေမြး ေဆးနက္ႏွင့္ ဖံုးမေနဘဲ (ကၽြန္ေတာ္မွာ ေတာသားေပမယ့္ ဦးျမတ္ခ်မ္း ေခၽြးမ မႏႈတ္ခမ္းထူႀကီး ျပဳျပင္တာကို ျမင္ရ၍ မိန္းမေတြ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးနည္း သိေနသည္) သူ႔နဂုိ အတိုင္း ေဆးနီဆိုးလိုက္သည္ႏွင့္ပင္ ပန္းခ်ီ ဆရာမ်ားဆြဲေသာ မိန္းမေခ်ာတို႔ ႏႈတ္ခမ္းအတိုင္း ျဖစ္သြားသည္။
 

ေဖာ္ျပပါ အရာတို႔ကား အျခားမိန္းမလွမ်ားထက္ မထူးျခား ဆိုျငားအံ့။ ထားပါေတာ့။ သို႔ေသာ္ သြားတိုက္ တရားပင္ ေဟာေနေသာ သြားကိုပင္ အင္မတန္ ဂရုစိုက္သူမကေလးမုိ႔ ရယ္လိုက္တိုင္း ပါးအို႔အက္အက္ႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္တြန္႔ ကေလးေတြ အၾကားက သူ႔သြား ပုလဲသြယ္ကေလးကို ကား လူတိုင္း အသိအမွတ္ မျပဳဘဲ မေနႏိုင္ၾကပါကုန္။

ဆက္ရန္
.