ျမစိမ္းျပာ ကမာရြတ္ အပိုင္း (၃၅)

'ေအးေလ မ်က္စိကလဲ ေစြသလိုႀကီး၊ အန္တီခင့္ သမီးမဟုတ္ဘူးလား'
    'ဘယ္ဟုတ္ရမွာလဲ၊ အန္တီခင့္ သမီးက ငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတာ'
    "ကဲပါကြာ… ကဲပါကြာ၊ ငါ့ေျမးႏွစ္ေယာက္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ အေခ်ာဆုံးပါ၊ ေနရာေလးဘာေလး လုပ္ထား၊ ဟိုမွာ ေရခဲသတၱာသယ္လာၿပီ'
    'သိပါတယ္ အဘိုးရဲ႕၊ ဟိုအဧည့္ခန္းေထာင့္မွာ ေမႀကီး ခ်မွာပါ၊ အစကတည္းက ေမႀကီးေျပာထားတာ၊ အဲဒီ ေနရာမွာ ထားမယ္တဲ့'
    'ေအး…ေအး၊ ၿပီးေရာ'

    ေရခဲေသတၱာကို အာကာနဲ႕ကား ေမာင္းတဲ့လူတစ္ေယာက္ သယ္လာၾကတယ္။ ႏိုင္ေလာက္ ပါတယ္။ေရခဲေသတၱေလးက ခပ္ေသးေသးပါ။ ဒါေပမယ့္ ထုံစံအတိုင္း ဆန္နီကေတာ့ မုန္႕လုံးေရေပၚ အိုးနား ကေန အေျပးလိုက္ၿပီး 'မ'ေပးရင္း လိုက္လာတယ္။ ပြဲစား ေဒၚသင္းသင္းကေတာ့ လိုက္မလာဘူး။ ေအာက္မွာ ဧည့္သည္ေတြနဲ႕ ေနခဲ့တယ္။
    အခန္းထဲေရာက္လို႕  ေရခဲျေသတၱာေနရာခ်ၿပီးတာနဲ႕ အာကာက သူ႕ညီမေတြကို လွမ္းေျပာတယ္။
    'ေဟ့..နင္တို႕ အက်ႌလဲၿပီး လိုက္ခဲ့တဲ့ေမႀကီးက၊ ငါတို႕ျပန္သြားမွာ၊ သြားျမန္ျမန္လုပ္'

    'ဘယ္သြားမွာလည္းဟင္၊ ကိုအာကာ'
    'ေရပက္ခံထြက္ဖို႕ေပါ့ဟ၊ ဘာလဲ မလိုက္ဘူးလား'
    အႁမႊာမႏွစ္ေယာက္ ျမဴးသြားၾကတယ္။ 'လိုက္မယ္၊ လိုက္မယ္'လို႕ေအာ္ၿပီး အခန္းထဲ၀င္ေျပးၾကတယ္။ အင္းမေအက ကားႀကဳံတုန္း သားသမီးေတြ လည္ဖို႕ပတ္ဖို႕ စီစဥ္လာတာနဲ႕တူတယ္။ ေခၽြးမက ေရခဲေသတၱာ တင္ မကဘူး။ ကားကလဲ ႀကိဳက္လိုက္တာဆိုတာ။ ကားတစ္စီးနဲ႕ လမ္းေပၚသြားေနရရင္ ဘယ္ေလာက္ သြားရ သြားရ မပန္းဘူး။
    'ဆန္နီ၊ မင္းေရာလိုက္ခဲ့၊ ေရပက္ခံထြက္မယ္၊ ေရပက္ခံ'
    ဆန္နီက အာကာကို ခ်မ္းတုန္ေနတဲ့ဟန္ျပန္လုပ္ျပၿပီး သူေၾကာက္သတဲ့။

    'မေၾကာက္နဲ႕၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါၿခဳံခဲ့၊ အင္း…အင္း၊ ေဘာင္းဘီရွည္၀တ္ခဲ့၊ ဒီလို ဒီလို'
    အာကာေျပာသမွ်ကို ဆန္နီက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ နားေထာင္ၿပီး ေအာက္ျပန္ဆင္းေျပးတယ္။
    'ဟာ…မုန္႕လုံးေရေပၚေတြပါလား အဘိုး… ဘယ္ကလာေပးတာလဲ၊ တီယာထြန္းေရာ ဘယ္သြားလဲ'
    'ေအာက္မွာေလကြာ၊ ဟိုဘက္ခန္းက ဆရာတို႕ လုပ္ေနတာကြ၊ မင္းအေဖကေတာ့ အျပင္သြားတာပဲ၊ အဘိုး လဲမသိဘူး'
    အာကာက ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္နဲ႕ ပလုတ္ပေလာင္းစားေနတယ္။ သူ႕ညီမေတြကိုလဲ ျမန္ျမန္ လုပ္ဖို႕ လွမ္းေအာ္တယ္။
    'ကဲ…လာ၊ ၿပီးၿပီသြားမယ္'

    ေဟာ ညီမႏွစ္ေယာက္ေဘာင္းဘီေတြ၊ အက်ႌပြႀကီးေတြ၀တ္လို႕။ မ်က္မွန္အမည္းေတြတပ္လို႕။ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါႀကီးေတြကိုလဲ ၿခဳံထားၾကေသးတယ္။ ဖိုးဘတင္ မ်က္စိိထဲမွာေတာ့ ေျမးမႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုၾကည့္ရမွန္းမသိဘူး။
    'ဟဲဟဲ၊ ေနာက္ႏွစ္က်ရင္ နင္တို႕ကို ငါ့ကားနဲ႕ လုိက္ပို႕မယ္သိလား၊ အဘိုးကိုလဲ ေခၚမယ္'
    'ဟင္းၾကည့္ရဦးမွာေပါ့၊ သူကျဖင့္ ဘယ္ကကားရမွာမို႕လို႕လဲ'
    'အုိး…ငါဂ်ပန္သြားေတာ့ရမွာေပါ့၊ တစ္စီးေတာင္မကဘူး၊ သိလား'
    အာကာ့ကိုၾကည့္ရတာ ျမဴးႂကြေနသလိုပဲ။ ဧကႏၱေတာ့ ဒီေကာင္ ဂ်ပန္သြားရဖို႕ ေသခ်ာၿပီ ထင္တယ္။

    'ေဟ့ လူေလး ဂ်ပန္သြားဖို႕ မင္းအလွည့္က်ေတာ့မွာလားကြေဟ'
    ေျမးလုပ္သူမ်က္ႏွာက တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားတာကို ဖိုးဘတင္ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
    'ဟုတ္တယ္အဘိုး၊ သားသြားရေတာ့မယ္၊ အဘိုးသားတို႕ ျပန္လာမွ ေရခဲေသတၱာကို လုပ္မယ္ေနာ္အဘိုး ဘာမွသြားမလုပ္နဲ႕သိလား'
    'အိုစိတ္ခ်၊ ထိေတာင္မထိပါဘူးေမာင္'
    ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္ ခုန္ေပါက္ျမဴးထူးၿပီး ဆင္းသြားၾကတယ္။

    သူတို႕ကားေပၚမွာ ဆန္နီလဲပါသြားတယ္။ ၀ရန္တာက ဘိုးေအကို ကားေပၚကေန လွမ္းၿပီး လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္သြားၾကတယ္။
    သူတို႕ကား ထြက္သြားၿပီး သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ သားလုပ္သူ ျပန္လာတာကို ဖိုးဘတင္ လွမ္းျမင္ရတယ္။ နည္းနည္းေလးပဲ လြဲသြားတာ၊ လမ္းမွာမ်ား မေတြ႕ခဲ့ဘူးလားကြာ၊ ေတြ႕ရင္ သားလုပ္တဲ့သူပါ လုိက္သြားရတာေပါ့။ သားအမိ သားအဖေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လည္ရတာေပါ့။

    သားလုပ္သူကို ဖိုးဘတင္ အဆင္သင့္ တံခါးဖြင့္ထားေပးလိုက္ၿပီး ၀ရန္တာ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚကေန ဖိုးဘတင္ ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။
    'အေဖ'
    လမ္းသြယ္ထဲမွာ ေရလိုက္ပက္ေနၾကတဲ့ ေမာင္၀င္းေအာင္တို႕ သားအဖတစ္ေတြကို ဖိုးဘတင္ ၾကည့္ေကာင္းနဲ႕ ၾကည့္ေနတုန္း အေပါက္က သားလုပ္သူအသံ ေပၚလာတယ္။ အသံနဲ႕အတူ ႏွာေခါင္းထဲ၀င္လာတာက စူးရွရွအရက္နံ႕။ အလို…ဘီယာထြန္း ဘယ္လိုျဖစ္လာတာ ပါလိမ့္။ ဒီေကာင္ အရက္ျပင္း မေသာက္တတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္၊ ဒါေၾကာင့္ အေဖကို မေခၚစဖူး ေခၚလို႕၊ ႏို႕မို႕ဆို အျပင္ကျပန္လာလို႕ ဖိုးဘတင္ ၀ရန္တာထိုင္ေနတာေတြ႕လဲ မေခၚပါဘူး၊ သူ႕ဟာသူ အိမ္ထဲ၀င္သြားတာပဲ။

    'အေဖ…ကၽြန္ေတာ္ေခၚေနတာမၾကားဘူးလား'
    'ေဟ…ၾကားပါတယ္ကြာ ၾကားပါတယ္၊ အိမ္ထဲ၀င္ေလကြာ'
    အင္း…ဒီေကာင့္ၾကည့္ရတာ မေသာက္စဖူး ေသာက္ၿပီး မူးေနပုံေတာင္ ရတယ္။ သႀကၤန္ရက္ဆိုေတာ့ ဘယ္ သူငယ္ခ်င္း ကမ်ားတိုက္လိုက္တယ္မသိဘူး။
    'မင္း…လမ္းမွာ မင္းမိန္းမနဲ႕ မေတြ႕ဘူးလား'
    သားလုပ္သူက ေခါင္းကို ယမ္းျပေနရင္းက ဖိုးဘတင္ ေျခရင္းမွာ ၀င္ထိုင္ခ်လုိက္တယ္။

    'သူတို႕က ကားနဲ႕မဟုတ္လား၊ အေဖရဲ႕'
    'ေအး…ဟုတ္တယ္၊ ကားႏွစ္စီး၊ ဧည့္သည္ေတြလဲ ပါတယ္'
    'ဧည့္သည္ေတြဟုတ္လား၊ အဲဒါဧည့္သည္ေတြမဟုတ္ဘူး၊ ခမည္းခမက္'
    ၀ရန္တာ တံခါးပိတ္ဖို႕ထသြားတဲ့ ဖိုးဘတင္က သားလုပ္သူေျပာတာကို ရုတ္တရက္ မၾကားလိုက္ဘူး။
    'မင္းမိန္းမေတာ့ ေရခဲေသတၱာ၀ယ္လာၿပီေဟ့၊ ဟိုမွာ၊ မင့္သမီးေတြေတာ့ ခုန္ေနတာပဲ'
    'အဲဒါ ၀ယ္တာမဟုတ္ဘူးအေဖရ၊ ေသေဌးအိမ္က စြန္႕ပစ္လိုက္တာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္ အတြက္ေတာ့ အေကာင္းႀကီး ေပါ့အေဖရာ'

    'ေဟ…ဟုတ္လား ၊ တယ္သေဘာေကာင္းတဲ့ ေသေ႒းပါလားကြ၊ သူ႕သူငယ္ခ်င္းကားရွိတဲ့ ကေလးမလား'
    'မဟုတ္ပါဘူးအေဖရာ၊ အေဖမသိပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္လဲ မသိဘူး၊ အေဖ့ေခၽြးမပဲသိတယ္၊ အဲဒီလူေတြက ကၽြန္ေတာ္ နဲ႕ ခမည္းခမက္ေတာ္ရမယ့္သူေတြ၊ ခမည္းခမက္၊ အေဖသိၿပီလား'
    'ေဟ-ခမည္းခမက္'
    ဖိုးဘတင္ရင္ထဲ ရုတ္တရက္ပူသြားတယ္။ ဘုရား…ဘုရား ျဖဴျပာလား၊ ၾကည္ျပာလား၊ ေခၽြးမေတြ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ လုပ္ပါလိမ့္၊ ေျမးကေလးေတြ ငယ္ၾကပါေသးတယ္။
    'ဒီမွာၾကည့္ပါဦး အေဖရာ၊ ၾကည့္ပါဦး'

    သားလုပ္သူက ငုိသံပါနဲ႕ ပိုက္ဆံအိတ္ အညိဳေလးထဲကေန ဓာတ္ပုံတစ္ပုံကို ဖိုးဘတင္ဆီ ထိုးျပေနတယ္။ အလို…ဒီပုံေလးထဲကဟာ ေျမးေကာင္ အာကာပါလား၊ သုံးႏွစ္သားေလာက္ပဲရွိဦးမယ္။ ၿပဳံးေနပုံေတြ ဘာေတြက မင္းငယ္ငယ္ကအတိုင္းပါပဲ ငါ့လူရာ။ မင္းငယ္ငယ္ကလဲ ဒီလိုပုံမ်ိဳးေလး မွန္ေပါင္သြားၿပီး တို႕လင္မယား အိပ္ရာေဘး ခ်ိတ္ေထာင္ထားပါေသး ေမာင္ရာ။
    'ကၽြန္ေတာ့္သားေလး၊ ကၽြန္ေတာ့္သားေလး'
    သားလုပ္သူ အသံက တိမ္၀င္သြားၿပီး ရုတ္တရက္ ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႕ ဖိုးဘတင္ေပါင္ေပၚ ေခါင္း တင္ၿပီး ရွိဳက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်လိုက္ပါေရာ။ ဖိုးဘတင္ ပ်ာယာခတ္သြားတယ္။
    'ငါ့သား ငါ့သား ဘာျဖစ္တာလဲကြာ၊ အေဖ့ကိုေျပာပါဦး၊ အေဖ့ကို ေျပာပါဦး'

    သားလုပ္သူက ေခါင္းမေဖာဘဲ ရွိဳက္ရွိဳက္ၿပီးေတာ့ ငိုေနတယ္။ ဖိုးဘတင္က သားလုပ္သူ ပခုံးကို အသာအယာဆုပ္ၿပီး ခဏၿငိမ္ေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေတာ့မွ သားလုပ္သူက ေခါင္းေမာ့လာတယ္။
    'အေဖ'
    'ေဟ'
    'အေဖကၽြန္ေတာ့ကို သိပ္ခ်စ္တယ္မဟုတ္လား'
    'ေအး..ေအး၊ ခ်စ္တာေပါ့ကြာ၊ ခ်စ္တာေပါ့'
    'အေဖ့လိုပဲ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကၽြန္ေတာ့္သားကို သိပ္ခ်စ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တစ္ေယာက္တည္းရွိတာ'
    'ေအးပါ ေအးပါ'

    'ကၽြန္ေတာ့္သားကို ကၽြန္ေတာ္ကေလးလို႕ပဲ ထင္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္သားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္မခြဲခ်င္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူအေမက ကၽြန္ေတာ္တို႕ သားအဖကို ခြဲပစ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္သားကို မိန္းမ ေပးစား ေတာ့မလို႕တဲ့အေဖရဲ႕'
    'အာကာ့ကို…ဟုတ္လား၊ ဘယ္သူနဲ႕လဲ၊ အာကာပူဆာသလား'
    'မဟုတ္ပါဘူးအေဖရာ၊ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္သားေလးက ရည္းစားေတာင္ မရွိရွာပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာခ်င္ဘူး အေဖရာ ရင္နာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာမယ္ ကၽြန္ေတာ့္သားေလး ဂ်ပန္သြားဖို႕ ေငြမရွိလို႕ သူကိုယ္ခႏၶာကို ေရာင္းတာေပါ့အေဖရာ၊ ၀ယ္တဲ့သူက ဂ်ပန္သြားဖို႕ တာ၀န္ ယူတယ္၊ ပါးရြဲ႕၊ နားရြဲ႕၊ မ်က္စိေစြနဲ႕ ဘယ္ေယာက်္ားမွ မယူခ်င္တဲ့ အူတူတူပညာမဲ့ သမီးတစ္ေယာက္ကိုလဲ ေပးတယ္။

    'ကၽြန္ေတာ့္သားေလး အာကာနဲ႕ အဲလို ေကာင္မေလးမ်ိဳးနဲ႕ တန္သလား၊ ကၽြန္ေတာ့္သားေလး ရုပ္ကေလးကို ၾကည့္ပါဦး၊ သူဘယ္ႀကိဳက္မွာလဲ အေဖရာ၊ သူဘယ္ႀကိဳက္မွာလဲ၊ သူဂ်ပန္သြားခ်င္ရွာလို႕၊ ပိုက္ဆံမရွိလို႕၊ အဲဒီပိုက္ဆံကို ဖေအလုပ္တဲ့ ငတုံးက လူစြမ္းလူစမရွိတဲ့ေကာင္က ရွာမေပးႏိုင္လို႕ အေဖရ သိလား'
    'ငါ့သားရာ'
    မ်က္ရည္ေတြေတြက်ေနတဲ့သား လုပ္သူပခုံးကိုပဲ ဖိုးဘတင္ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆုပ္ထားမိတယ္။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလကြာ။ ဖိုးဘတင္သားလုပ္သူလိုပဲ ခံစားရတယ္။ ေျမးကေလးကိုသားကိုပြားအျဖစ္ ဖိုးဘတင္လဲ သိပ္ခ်စ္ခဲ့တာကိုး။

    'အေဖကၽြန္ေတာ့္တုန္းကေလ အေဖတို႕က ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ မိန္းမနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ႀကိဳက္ ခမ္းခမ္း နားနား ေတာင္းရမ္းေပးခဲ့တာေနာ္၊ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ တာ၀န္ေက်ခဲ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္႔ သားအေပၚ တာ၀န္မေက်ႏိုင္ဘူး အေဖရ၊ ကၽြန္ေတာ္တာ၀န္မေက်ဘူး။

    'မဂၤလာကိစၥအတြက္ ကုန္က်စရိတ္အားလုံးကိုလဲ သူတို႕က ခံပါမယ္တဲ့၊ မိဘ၀တၱရားငါးပါးထဲမွာပါတဲ့ ထိမ္းျမားျခင္းလွ်င္ဆိုတဲ့ ၀တၱရားကို ကၽြန္ေတာ္ မေက်ေတာ့ဘူး၊ အေဖကၽြန္ေတ္ာ့သားေလးမွာ သူႀကိဳက္တဲ့ ေခ်ာေခ်ာလွလွကေလးမေလး ပိုက္ဆံေတာ့္မရွိဘူး အေဖရာ၊ ရွိခ်င္ရွိမွာေနာ္ အေဖေနာ္'
    ရွိမယ္မထင္ပါဘူးကြာ၊ ငါ့ေျမးက အသက္သာႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္တာ ကေလးလိုပဲ'

    'ဟုတ္တယ္ေနာ္အေဖ၊ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္၊ အေဖလဲ အေဖေျမးေလးကို မေပးစားခ်င္ဘူးမဟုတ္လား၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လားဟင္ အေဖ'
    'အဲသလိုမဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ အေဖမေျပာတတ္ပါဘူး'
    'မေျပာတတ္တာပဲေကာင္းတယ္၊ အေဖရာ၊ မေျပာတတ္တာပဲေကာင္းတယ္၊ ေျပာတတ္လို႕လဲ မရ ေတာ့ဘူး အေဖရ ေမလထဲမွာ မဂၤလာကိစၥလုပ္ဖို႕ အကုန္စီစဥ္ၿပီးၿပီတဲ့၊ အေဖ့ေခၽြးမ ဆရာမႀကီးကို အေဖမယုံေမးၾကည့္'
    ေတာ္ပါကြာ၊ ေတာ္ပါကြာ၊ ေတာ္ပါေတာ့။ ႏွစ္ဦးလဦးႀကီးမွာ သားရယ္။ ဖူးစာပဲလို႕သာ သား သေဘာထားလိုက္ပါေတာ့။ ဖိုးဘတင္ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါတစ္ထည္နဲ႕ သားလုပ္သူရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြကို တယု တယ သုတ္ေပးတယ္။

    'သူတို႕ျပန္လာရင္ ဘာမွမေျပာနဲ႕ေတာ့ကြာ'
    'မေျပာပါဘူး၊ အေဖနဲ႕ႏွစ္ေယာက္တည္းမို႕ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ၊ အာကာ့မ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္မၾကည့္တာၾကာၿပီ'
    'ေအးေပါ့ကြာ၊ အဲ…ေနပါဦး၊ ဘယ္ေတာ့ကြ၊ ကေလးေတြ မဂၤလာကိစၥက'
    'ေမလ ေရွ႕လေပါ့အေဖရာ'
    အင္း…ေရွ႕လေက်ာ္ရင္ေျမးကေလးအာကာနဲ႕ ဖိုးဘတင္ခြဲရေတာ့မွာပါလား။
    ေျမးနဲ႕ခြဲရမယ့္အေရးကို ဧၿပီတစ္လလုံး ဖိုးဘတင္ တငိုင္ငိုင္ တေတြးေတြးျဖစ္ေနတုန္း ရုတ္တရက္ အလ်င္ခြဲလိုက္ရသူက အပ်ိဳႀကီး ေဒၚခင္ေလး ျဖစ္သြားခဲ့ရွာတယ္။
    မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ မယဥ္မြန္တစ္ေယာက္ ခ်စ္သူေနာက္ကို လိုက္ေျပးသြားခဲ့တယ္ေလ။

    သမၼတဟိုတယ္ မဂၤလာခန္းမရဲ႕ ထိပ္ဆုံးစားပြဲ၀ိုင္းႀကီးရဲ႕ ကုလားထိုင္တစ္လုံးမွာ ဖိုးဘတင္တစ္ေယာက္ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ထိုင္ေနတယ္။ ဖိုးဘတင္ေနရထိုင္ရတာ သက္ေသာင့္သက္သာမရွိလိုက္တာ။ စိတ္ေတြ က်ဥ္းက်ပ္ေနတယ္။ သူ႕ေဘးက သားလုပ္သူလဲ သူ႕လိုပဲ ျဖစ္ေနဟန္တူတယ္။ ဒီေကာင္မ်က္မွန္ေအာက္က မ်က္လုံးေတြမွာ မက်္ရည္၀ဲေနသလား။ ေခၽြးမကေတာ့ ၿပဳံးရက္ပါေပဗ်ာ။ ေခၽြးမေဘးက ဟိုကေလးမေလးရဲ႕ မိဘမ်ားကလဲ ၿပဳံးႏိုင္ၾကပါတယ္။ မၿပဳံးရက္ႏိုင္တာက သတို႕သားအေဖပါပဲကြာ။
    မဂၤလာစင္ျမင့္ေပၚမွာ အပ်ိဳရံလုပ္ေနၾကတဲ့ အႁမႊာညီအစ္မေတာင္ (အလ်င္ကေတာ့ သူ႕အစ္ကို ဒီကေလးမ နဲ႕ ယူရပါ့မလားဆိုၿပီး ငိုလိုက္ယိုလိုက္ၾကတာ) ၿပဳ့းလို႕။ သူတို႕ညီအစ္မ လိုခ်င္လွတဲ့ ဘာ အက်ႌ ဆိုလား ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္တန္ေတြကို ၀တ္ရလို႕လားေတာ့ မဆိုႏိုင္ဘူး။

    သတို႕သား ေျမးအာကာကေတာ့ သူ႕နဂိုမူလမ်က္ႏွာထားေလးအတိုင္း  ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးေလးပါပဲ။ ထူးၿပီး ၿပဳံးတာေတာ့ သူသြားခ်င္တဲ့ ဂ်ပန္ သြားရေတာ့မယ္အ့အတြက္ ၀ရန္တာကို ျခင္ေထာင္နဲ႕ အခန္းလုပ္ၿပီး မလြတ္ မလပ္ အိပ္ရတဲ့ဘ၀ကေန သီးသန္႕အိပ္ခန္းနဲ႕၊ ေရခ်ိဳးခန္းနဲ႕ ေနရေတာ့မယ့္အတြက္၊ မေအ့ဆီက မုန္႕ဖိုး လက္ျဖန္႕ခံၿပီး မေအေခၽြတာေကၽြးသမွ် ဟင္းနဲ႕ စားရတဲ့ဘ၀ကေန ဟင္းေကာင္းႀကိဳက္တဲ့ အာကာ တစ္ေယာက္ နပ္တိုင္းဟင္းေကာင္း စားၿပီး ႀကိဳက္သလိုသုံးႏိုင္ေတာ့မယ့္အတြက္။ အတြက္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ ေျမးကေလး အာကာ ၿပဳံးခ်င္ၿပဳံးခ်င္ႏုိင္မွာေပါ့ေလ။
    သူ႕ေဘးက ကုသိုလ္ကံဆိုးရွာတဲ့ ပါးရြဲ႕ရြဲ႕၊ အရုပ္ဆိုးဆိုး ပညာမတတ္တဲ့ ကေလးမေလးကို သူခ်စ္ခ်င္ ခ်စ္ႏိုင္မွာေပါ့။ ခ်စ္ႏိုင္ပါေစကြာ။ ငါ့ေျမး စိတ္ခ်မ္းသာပါေစ။ အဘိုးေတာ့ ဒါပဲေျပာတတ္တယ္။

    'က်က္သေရထြန္းျဖာ ေမာင္အာကာႏွင့္ တင့္မ်ိဳးစုံညီမိုးမိုးၾကည္တို႕ ႏွစ္ျဖာေဆာင္းႏွင္း'
    ဖိုးဘတင္ နားမလည္တဲ့ ရတုပိုဒ္စုံဆိုတာဟာ နားေထာင္လို႕ေတာ့ေကာင္းသား။ ဟုတ္တာေတြေရာ၊ မဟုတ္တာေတြေရာ ေျမႇာက္ပင့္ေရးထားတဲ့ ဒီရတုမ်ိဳး ဖိုးဘတင္တို႕ေခတ္ မဂၤလာလက္ထပ္ပြဲေတြမွာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ မဂၤလာ ဘိသိက္သြန္းၿပီး လက္ထပ္ ေငြဖလားႀကီးထဲက မဂၤလာေရထဲမွာ လက္ထပ္ေပးတာပဲရွိတယ္။

    ၿပီးေတာ့ ရပ္မိရပ္ဖတစ္ေယာက္ မဂၤလာစကားေျပာတယ္။ လင့္၀တၱရား၊ မယား၀တၱရားေတြကို ေျပာျပၿပီး သာယာတဲ့ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ၾကဖို႕ ဆုံးမစကားပါပဲ။ ဒီလိုမ်ိဳး မဂၤလာခန္းမတို႕၊ ဟိုတယ္တို႕လဲ မငွားရပါဘူး။ မိန္းကေလး အိမ္ေရွ႕ မ႑ပ္ထိုးလိုက္တာပါပဲ။ မ႑ပ္လဲ ကိုယ့္ရပ္ရြာက ၀ိုင္းေဆာက္ေပးၾကတာပါပဲ။ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းနဲ႕ အေၾကာ္အ၀ေကၽြး၊ ၿပီးတာပဲ။
    ဒီမွာေတာ့ဗ်ာ၊ ခန္းမ ဟိုတယ္ရဖို႕ ငွားရတာကိုက ေခၽြးမပ်ာပ်ာေနာက္လို႕။ တစ္လေလာက္ ရက္ႀကိဳခ်ိတ္ ရတာတဲ့။ ၿပီးေတာ့ မဂၤလာမေဆာင္ခင္ ေကာင္မေလးအိမ္မွာ လုပ္တဲ့ ေစ့စပ္လက္စြပ္လဲတယ္ဆိုတာ ရွိေသးဗ်ား။

    မဂၤလာမေဆာင္ခင္ေစ့စပ္တယ္။ ေျပာဆိုတယ္ဆိုတာ ဖိုးဘတင္တို႕တုန္းကလဲ ရွိပါတယ္။ လူႀကီးလႊတ္ျမန္းတယ္ေခၚတာေပါ့။ မိန္းကေလး မိဘေတြဆီကို လူႀကီးစုံရာနဲ႕ ေယာက်္ားေလး မိဘကသြားၿပီး ေတာင္းရမ္းေျပာဆိုတာေပါ့။ ဟိုဘက္ မိဘက သေဘာတူၾကည္ျဖဴတယ္ဆိုရင္ ၿပီးၿပီ။ တစ္ခါတည္း မဂၤလာရက္ သတ္ရင္သတ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေန႕ေကာင္းရက္သာ ေဗဒင္ဆရာေတြ ဘာေတြနဲ႕ ေရြးခ်င္ ေရြးတယ္။ ေနာ္ကမွ မဂၤလာရက္သတ္မယ္၊ ဒါပဲ။ ေနာက္မဂၤလာရက္က်မွ စီစဥ္စရာေတြရွိတာ စီစဥ္ၿပီး မဂၤလာေဆာင္လိုက္ၾက၊ ဒါပဲ။ ဘာလက္စြပ္မွ မလဲရပါဘူးဗ်ာ။

ဆက္ရန္
.