မခံႏုိင္သည့္အဆံုး
ကလစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၁၈-၂၀။
နံနက္ခင္းေလသည္ အ႐ုိးစိမ့္ေအာင္ တုိက္ခတ္ေန၏။ ယူနီေဖာင္း၀တ္ အီရတ္ ၄ ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ၀ုိင္းထားလုိက္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကစၥတုိႏွင့္ေရဒီယုိ အစ႐ွိသည့္ ခႏၶာကုိယ္ မွာ ႐ွိသမွ်ပစၥည္းေတြကုိ သိမ္းလုိက္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀ စိတ္မလႈပ္႐ွားပါ။
စင္ဒီထည့္ေပးလုိက္သည့္ ဘီစကြတ္မုန္႔ထုပ္ကုိ ဆဲြယူလုိက္မွ ကၽြန္ေတာ္ ေဒါပြမိျခင္းျဖစ္၏။ မုန္႔ထုပ္ကုိ မုိင္းဗံုးမ်ား ထင္ေနသလားမသိ။ အျခားပစၥည္းေတြႏွင့္အတူ လႊင့္ပစ္လုိက္သည္။ ေၾသာ္ သူတုိ႔စားမိလွ်င္ လွ်ာလည္ သြားမည့္ ဘီစကြတ္ေတြမွန္းသူတုိ႔ မသိ႐ွာၾကပါကလား။
အီရတ္စစ္သားေတြက ဂုိင္းကုိ ေျမႀကီးေပၚတြင္ ထုိင္ခုိင္းၿပီး သူတုိ႔တြင္ ပါလာသည့္ ေဆးသတၱာကုိ ထုတ္ကာ ဒဏ္ရာကုိ ပတ္တီးစည္းေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အံ့ၾသသည့္ အမူအရာျဖင့္ ၾကည့္ေန ေတာ့ သူတုိ႔အထဲမွာတစ္ေယာက္က မပီမသ အဂၤလိပ္စကားျဖင့္ " ဒါ မူဆလင္ထံုးစံပါ " ဟု႐ွင္းျပ သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေခါင္းေနာက္ပုိင္းတြင္ မွန္ထားသည့္ ဒဏ္ရာမွ ေသြးေတြစီးက်လာ၏။ ဇက္နာသြား ျခင္းႏွင့္ ေရာၿပီး ခ်က္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ သတိမထားမိ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိလည္း ေဆးထည့္၊ ပတ္တီး စည္း ေပး၏။
အဖမ္း ခံရၿပီး မိနစ္ ၂၀ ေလာက္မွာ သူတုိ႔ ဆက္ဆံျပဳမူပံုေတြ အဆင္ေျပပါ၏။ ဂ်နီဗာစာခ်ဳပ္ႏွင့္ ကုိက္ညီပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ေ႐ွ႕တြင္ မၾကာခင္ေတြ႕ရမည့္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈတုိ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႀကိဳတင္ ျမင္ႏိုင္စြမ္း မ႐ွိခဲ့ၾကပါ။
ကားတစ္စီးျဖင့္ ယာယီစခန္းတစ္ခုၿပီးတစ္ခုေျပာင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အား တစ္ေနကုန္ စစ္ေဆးေမး ျမန္းပါေလေတာ့၏။
ပထမဆံုးဆင္းရသည့္ေနရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အား ဇက္ခ်ိဳးေခါင္းငံု႔ခုိင္းၿပီး ေခၚသြားပါသည္။ ေနာက္ တစ္ေယာက္ က လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ေနာက္ဘက္မွ လက္ထိပ္ခတ္လုိက္၏။ ၀တ္ထားသည့္ သတၱဳ လက္ေကာက္ အေပၚ မွ ထပ္ခတ္လုိက္ျခင္းျဖစ္၍ ေသြးမေလွ်ာက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ တင္းက်ပ္ေန၏။
မလွမ္းမကမ္းတြင္ ဂုိင္းကုိလည္း ကၽြန္ေတာ့္နည္းတူ သူတုိ႔ လုပ္ထားၾကၿပီးၿပီ။ ၿပီးမွ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကုိ မ်က္ႏွာဖံုး စြပ္ၿပီး ကားေပၚ ထုိးတင္လုိက္ၾကသည္။
ကူ၀ိတ္တြင္ ၃ ေနရာေျပာင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ စစ္သည္။ ေနရာတုိင္းတြင္ အ႐ုိက္ခံရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဂုိင္း က နာမည္၊ လူမ်ိဳး၊ ရာထူးမွလဲြၿပီး ဘာသတင္းမွမေပး။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီက သူတုိ႔လုိခ်င္သည့္ သတင္းမရေလ သူတုိ႔တေတြ ေဒါကန္ေလေလျဖစ္ေနၾက ၏။ သူတုိ႔၏ ႐ုိင္းစုိင္းရက္စက္ပံုကုိ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသမကုန္ျဖစ္ေနသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကုိ ညအိပ္ထားမည့္ေနရာသုိ႔ ေခၚသြားၾကသည္။ ကားေပၚတြင္ပင္ ေသသြားမလား ေအာက္ေမ့ရေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းသည့္ခရီးျဖစ္၏။
သည္ေနရာ ေရာက္မွ ေပါင္မုန္႔တစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ေျပာင္းဖူးဟင္းရည္တစ္ဇြန္း၊ ေရတစ္ခြက္ေပးပါသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္တြင္ ဘဂၢဒက္ၿမိဳ႕ထဲမွ ၂ ထပ္တုိက္ တစ္လံုးသုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာင္းေပး သည္။ သည္အေဆာက္အအံု မွာ အီရတ္စစ္ေဆးေရးစခန္းျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္သိရ သည္။
ေရာက္ၿပီး မိနစ္ ၃၀ အတြင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိေခၚၿပီး စစ္သည္။
" ခင္ဗ်ား ရာထူး "
" ဒုဗုိလ္မွဴးႀကီး "
" ေလယာဥ္အုပ္စုမွာ ဒုဗုိလ္မွဴးႀကီးဆုိရင္ ခင္ဗ်ားဟာ အုပ္စုမွဴးေပါ့၊ ဟုတ္သလား "
ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ဆုိင္းဆုိင္းေခါင္းညိတ္ျပလုိက္သည္။ သည္ကိစၥကေလးေလာက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္လိမ္ ထြက္လွ်င္ ေနာက္ဆက္လိမ္ရမည့္ကိစၥအားလံုး သူတုိ႔ယံုၾကေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။
ကၽြန္ေတာ္ ေလယာဥ္အုပ္စုမွဴးဆုိလွ်င္ အေသးစိတ္ စစ္ေဆးေရးစီမံခ်က္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ သိရမည္ ဟု တြက္ၿပီးသား ျဖစ္လိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။
" ခင္ဗ်ားတ ုိ႔စခန္းမွာ ရိကၡာနဲ႔ေလယာဥ္ဆီ ဘယ္ႏွရက္စာ ႐ွိသလဲ " ကၽြန္ေတာ္မေျဖ။
" ခြပ္ "
အီရတ္စစ္သားတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေခါင္းကုိ ျဖတ္႐ုိက္ခ်လုိက္ျခင္းျဖစ္၏။ ေခါင္းထဲတြင္ မီးပြင့္ သြားၿပီ ထင္လုိက္၏။
" ေနာက္တစ္ခ်က္ "
အမိန္႔ေပးသံႏွင့္အတူ ေနာက္တစ္ခ်က္ အေဆာ္ခံရေတာ့ ကုလားထုိင္ေပၚမွ အားလ်ားေမွာက္ က်သြား ေတာ့၏။ သမံတလင္းေပၚကုိ မ်က္ႏွာေမွာက္က်ျခင္းျဖစ္၍ မသက္သာလွ ပါ။
ဒုတိယေန႔ ညေနပုိင္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကုိယ္လံုးကုိ အနက္ႏွင့္ အျပာေရာင္ ခါးပတ္မ်ား ျဖင့္စည္းေႏွာင္ထား၏။ ေရဆာလြန္းသျဖင့္ လည္ေခ်ာင္းေတြ ကဲြအက္ေနၿပီ။ အစာမ႐ွိသျဖင့္ လူမွာ မလႈပ္ခ်င္ ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းေန၏။ ကုိယ္ထဲတြင္ ေရဓာတ္ခန္းေျခာက္ေနၿပီ။
ဗိယက္နမ္စစ္ပဲြကာလက စစ္သံု႔ပန္းေတြအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ အမ်ားႀကီးဖက္ဖူးခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေ႐ြးစရာလမ္း ၃ ခုသာ ႐ွိ၏။ ဘာမွမေျပာႏွင့္၊ သတင္းတစ္ပုိင္းတစ္စေပးခ်င္ေပး၊ ဒါမွ မဟုတ္ လိမ္ေျပာ။
ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကုိယ္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အမွန္အတုိင္း ေျပာခုိင္းေနၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေႏွာက္က လက္မခံ။ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အကာအကြယ္ေပးရမည္။ အနာခံၿပီး ဂုဏ္သိကၡာ ကုိထိန္းရမည္။ သူတုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သတ္ပစ္လိမ့္မည္ေတာ့ မထင္ပါ။
သုိ႔ေသာ္ ဘယ္ေလာက္အထိ ကၽြန္ေတာ္ တင္းခံႏုိင္မည္လဲ။
သူတုိ႔ကုိ အေရးႀကီးသည့္သတင္းဆုိလုိ႔ တစ္စြန္းတစ္စမွ် ကၽြန္ေတာ္ မေပးခဲ့ပါ။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူတုိ႔ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာၾကသည္။
" ကူ၀ိတ္ကမ္းေျခကုိ ကမ္းတက္တပ္သားေတြ ဘယ္ဘက္က တက္မွာလဲ "
ေမးခြန္းေမးသူ ၏ အသံက ေဒါသအမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ေနပံုမ်ိဳး။
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေျဖ။ ခဏၾကာေတာ့ သူတုိ႔ တုိက္ကြက္ေျပာင္းလာသည္။ မ်က္လံုးစည္း၀တ္ကုိ ပင့္တင္ေစၿပီး AK - 47 ႐ုိင္ဖယ္ေသနတ္ကုိ ျပသည္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ားထဲတြင္ ေၾကးေရာင္လက္ ေနသည့္ က်ည္ဆန္တစ္ေတာင့္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပၿပီး မ်က္လံုးကုိ ျပန္စည္းခုိင္းလုိက္သည္။
ေသနတ္ထဲကုိ က်ည္ဆန္ထည့္သံ၊ ေသနတ္ေမာင္းတင္သံ၊ အားလံုး အတုိင္းသားၾကားေန၏။ ၿပီး ေတာ့ ေသနတ္ေျပာင္း၀ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားတည့္တည့္ကုိ လာေထာက္ထားလုိက္သည္။
ေမးခြန္းထုတ္ေနသူက စကားဆက္သည္။
" က်ဳပ္က ပစ္ဆုိတာနဲ႔ သူက ခလုတ္ဆဲြဖုိ႔ လြယ္လြယ္ကေလးရယ္ေနာ္၊ ေနပါဦး ခင္ဗ်ားအိမ္မျပန္ ခ်င္ဘူး လား "
ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခုန္သံကုိ ကၽြန္ေတာ္အတုိင္းသား ျပန္ၾကားေနရ၏။ တစ္ကုိယ္လံုး ေခၽြးေတြ စက္စက္ နစ္လာ၏။ သည္နည္းျဖင့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေသခ်င္ပါ။ စင့္ဒီ့ကုိ ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ မသြား ႏုိင္ပါ။
" ကမ္းတက္တပ္ေတြ ဘယ္ေနရာမွာ ဆင္းမလဲ "
" မသိဘူး "
ကၽြန္ေတာ္ ေျဗာင္လိမ္လိုက္သည္။ ေသနတ္ေျပာင္း၀သည္ ကၽြန္ေတာ့္အသားထဲသုိ႔ နစ္၀င္လာသည္။
" က်ဳပ္မသိဘူး "
ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ေျပာလုိက္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္႐ွဴသံကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၿပီးေရတြက္ေနသည္။ ဘယ္ ထြက္သက္ သည္ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ျဖစ္မည္လဲ။
ႏွစ္မိနစ္ ခန္႔ၾကာသြားသည္။ ေမးခြန္းထုတ္သူ အရာ႐ွိက စစ္သားကုိ တစ္စံုတစ္ရာ လွမ္းအမိန္႔ေပး လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္မွ ေသနတ္႐ုပ္သြားသည္။ သည္တစ္ခ်ီတြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အႏုိင္ရ လုိက္ၿပီ။
နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး ၆ ႀကိမ္တိတိ ထုိေန႔တြင္ အစစ္ခံရသည္။ သူတု႔ိလုိခ်င္ သည့္ သတင္း အရိပ္အႁမြတ္မွ် သူတုိ႔မရၾက။
သည္ေတာ့ သတုိ႔ေသနဂၤဗ်ဴဟာေျပာင္းလုိက္ၾကျပန္သည္။ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား ကင္မရာေ႐ွ႕တြင္ သူတုိ႔ အတြက္ ၀ါဒျဖန္႔ စကား ေျပာေပးရမည္တဲ့။
နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ညႇိႏိႈင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သေဘာတူလုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔ေျပာခုိင္းသည့္ စကား လံုးအခ်ိဳ႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာဖုိ႔ ျငင္းလုိက္သည္။ မတရားေသာစစ္ပဲြကုိ ၀င္စြတ္တုိက္ခုိက္ျခင္းအတြက္ သမၼတ ေဂ်ာ့ဘု႐ွ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္က ေ၀ဖန္ရမည္တဲ့။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနေနၾကေသာ အီရတ္ျပည္သူမ်ားကုိ တုိက္ခုိက္ သည့္ စစ္ပဲြျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာရမည္တဲ့။
" က်ဳပ္က စစ္သားပဲ၊ ဒီစကားမ်ိဳး ေျပာပုိင္ခြင့္မ႐ွိဘူး"ဟု ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းလုိက္သည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ တစ္မိနစ္ခဲြေျပာရမည့္အစား ၁၅ စကၠန္႔ႏွင့္ ေစ်းတည့္သြား၏။
အေစာင့္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တ႐ြတ္ဆဲြေခၚသြားၾက၏။ လင္းထိန္ေနသည့္ အခန္းတစ္ခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ကုလားထုိင္ တစ္လံုး ေပၚကုိ ပစ္တင္လုိက္ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ မတ္မတ္မထုိင္ႏုိင္ပါ။ ေ႐ွ႕တြင္ လက္ထိပ္ခတ္ထားသည့္ လက္ႏွစ္ဖက္ေပၚသုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေခါင္း က ငုိက္စုိက္က်ေန၏။
ကင္မရာကုိ ၾကည့္ႏုိင္ေအာင္ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေခါင္းကုိ လာပင့္ေပးသည္။ သုိ႔ ေသာ္ လည္ပင္းတစ္၀ုိက္က ႂကြက္သားမ်ား အလုပ္မလုပ္ၾကေတာ့ပါ။ ျပန္ငုိက္က်သြားျပန္၏။ သည္ေတာ့ နံရံတြင္ ေခါင္းမွီးထားခုိင္းသည္။ ကင္မရာဆရာ ျပန္ခ်ိန္ရ၏။ သာမန္ၾကည့္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္ေနသည္ဟုပင္ ျမင္ၾက ရမည္ ျဖစ္သည္။
သူတုိ႔က ကၽြန္ေတာ့္အဆင့္၊ အသက္၊ ေလတင္အုပ္စုအမည္စသည္တုိ႔ေမးၿပီး
" ခင္ဗ်ား ဘာေျပာခ်င္ေသးသလဲ " ဟု ဆက္ေမးသည္။
ကၽြန္ေတာ္က တတ္ႏုိင္သမွ် အသံထိန္းၿပီး
" ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုကုိ မွာခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ အသက္႐ွင္ လ်က္ ပါလုိ႔ "
ၿပီးေတာ့မွ စကားျပန္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူတုိ႔ အစီအစဥ္ကုိ ေျပာျပသည္။
" ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့အတုိင္း လႊင့္ပါမယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တာ၀န္မယူဘူးေနာ္" တဲ့။
သြားပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဓာတ္အက်ႀကီးက်သြား၏။ ကၽြန္ေတာ့္႐ုပ္ႏွင့္ အျခားအသံထည့္ၿပီး အီရတ္ေတြ အျမတ္ထုတ္ ၾကေတာ့မည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အသားအနာခံၿပီး သူတုိ႔ကုိ ဆန္႔က်င္ခဲ့၏။ ကုိယ့္တုိင္းျပည္သိကၠခာမက်ေအာင္ ကုိယ့္ရဲေဘာ္ေတြ အထိမနာေအာင္ အသက္စြန္႔ရလုခမန္း ကာကြယ္ခဲ့၏။ ခုေတာ့ အားလံုးသဲထဲေရ သြန္ျဖစ္ရေလၿပီ။
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူတုိ႔ တ႐ြတ္ဆဲြေခၚသြားၾကျပန္သည္။ သတိမရတစ္ခ်က္၊ ရတစ္ခ်က္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပါသြားသည္။ တစ္ကုိယ္လံုး နာက်င္ေနသည့္အထဲတြင္ အနာဆံုးေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္အသည္းႏွလံုး ျဖစ္ပါ သည္။
ဘာေၾကာင့္ သည္အစီအစဥ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံမိျခင္းလဲ။ ဘာေၾကာင့္ သူတုိ႔အကြက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳ မျမင္ ခဲ့ျခင္းလဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ ဗီဒီယုိတိတ္ေခြထဲမွ ပံုရိပ္သည္ တစ္ကမၻာလံုးကုိ လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားျဖစ္သြားလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀ မေမွ်ာ္လင့္ ခဲ့ပါ။ စင္ဒီ ၾကည့္ျဖစ္လွ်င္လည္း အလားတူပင္ ႐ွိလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ခဲ့၏။
--------------------------
ဆက္ရန္
.
3 comments:
အင္း...
ေကာင္းတယ္ဗ်ာ..ဖတ္လို ့။
ကိုယ္တိုင္ အစစ္ခံေနရသလိုပါပဲ။
ဆက္ဖတ္မယ္ဗ်ာ...။
ဆရာမေရ .. ဒီတခါလဲ ေန႕တိုင္းမလာပဲ မေနနိုင္ေစမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြ လာျပန္ပီ... ေန႕ တိုင္းလာလာဖတ္ပီ ဆရာမေရ..
ေၾကာက္စရာၾကီး..ဒါမဲ့ၾကိဳက္စ္..
Post a Comment