အႏြယ္ေတာ္မ်ားအတြက္ ျပႆနာတစ္ရပ္

အႏြယ္ေတာ္မ်ားအတြက္ ျပႆနာတစ္ရပ္

သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနၾကေသးေသာ သီေပါမင္းတရား၏ အႏြယ္ေတာ္မ်ား ရင္ဆုိင္ေနရသည့္ ျပႆနာ အရပ္ရပ္တြင္ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက အႏြယ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ လာေရာက္ေတြ႕ဆံု ေမးျမန္း (ယခုေခတ္စကားႏွင့္ ဗ်ဴးသည္) ၿပီးေနာက္ ျပန္၍ ထုိအေၾကာင္းအရာကို ေရးၾကသည့္အခါ အႏြယ္ ေတာ္မ်ား ေျပာသည့္စကားေရာ မေျပာျဖစ္သည့္ စကားမ်ားပါ ထည့္သြင္းေရးသားၾကသျဖင့္ အႏြယ္ ေတာ္မ်ားအဖို႔ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ၾကရသည္က ျပႆနာတစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားပါလဆင္ ပိုဆိုးပါသည္။ 

ထုိ႔ေၾကာင့္ အႏြယ္ေတာ္မ်ားသည္ လာေရာက္ ေတြ႕ဆံုမည့္ သူမ်ားကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေရွာင္သည္။ ရန္ကုန္တြင္ ေနထုိင္ေသာ ေျမးေတာ္ ေတာ္ဘုရားကေလးႏွင့္ ျပင္ဦးလြင္တြင္ ေနထုိင္ေသာ ေျမးေတာ္ ေတာ္ဘုရားတို႔သည္ ဤျပႆနာမ်ိဳး ကို အမ်ားဆံုး ရင္ဆုိင္ၾကရသည္။ ရန္ကုန္မွ ေတာ္ဘုရားကေလးသည္ ႏိုင္ငံေရးသမားျဖစ္ေပရာ ျပႆနာ မေပၚေစ ရန္ ျပင္ပပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ လံုး၀အေတြ႕မခံေတာ့ေပ။ တခ်ိဳ႕ကမူ အေျခႀကီးသည္ဟု ယူဆသည္။ ကာယကံရွင္ အဖို႔ ကိုယ့္အေၾကာင္းႏွင့္ ကိုယ္ျဖစ္၍ ေျဖရွင္းမေနေတာ့ေခ်။

စာေရးသူသည္ ျပင္ဦးလြင္ေနေသာ ေတာ္ဘုရားႏွင့္ တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ ေတြ႕ၿမဲ ျဖစ္သည္။  ၾသဂုတ္လထဲ တြင္ ဆံုေလ့ရွိသည္။ ထုိေန႔တစ္၀ိုက္တြက္ စာေရးသူ မေရာက္ေသးပါက ေတာ္ဘုရားက "ဒီႏွစ္မလာ ေတာ့ဘူး ထင္တယ္"ဟု အၿမဲေမွ်ာ္ေလ့ရွိေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။ တစ္ခါက ေတာ္ဘုရားထံအေရာက္ တြင္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား လာေတြ႕သည့္ အေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာျပပါသည္။

"ဆာရာရူနီ (Sarach Rooney) ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသူတစ္ေယာက္ တေလာက ေတာ္ဘုရားကို လာေတြ႕ သြားတယ္။ ႏိုင္ငံျခားမွာ သူျပန္ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ေကာ္ပီ ကူးၿပီး ပို႔လိုက္တယ္။ ဟုတ္တာေရာ မဟုတ္တာေရာ ေရးထားေတာ့ သိပ္စိတ္ပ်က္ဖုိ႔ေကာင္းတာပဲ။ သူတို႔လာလို႔ အေတြ႕မခံရင္လည္း တစ္မ်ိဳးထင္ၾကတယ္။

အေတြ႕ခံလို႔ သူတို႔ေမးသမွ်ကို ခ်င့္ခ်ိန္သတိထားၿပီး ေျဖခဲ့ေပမယ့္ အခုလို သူတို႔ ေရးခ်င္သလို ေရးၾကေတာ့ စိတ္ညစ္စရာေပါ့" ဟု ေျပာရင္းႏွင့္ ေဆာင္းပါးမိတၱဴကို စာေရးသူအား ျပပါ သည္။ မ်က္ႏွာဖံုးတြင္ သီေပါမင္းတရား စစ္သူႀကီး ၀တ္စုံ၀တ္၍ သဥၥလီေပၚတြင္ ထိုင္ေနပံုႏွင့္ တစ္ဖက္ တြင္လည္း ေတာ္ဘုရားဓာတ္ပံု ပါေနပါသည္။ ေခါင္းစဥ္မွာ "The hair up there" ဟု ျဖစ္၏။ တိုက္ရိုက္ ျမန္မာျပန္လွ်င္ "ဟုိအေပၚမွာရွိသည့္ နန္းလ်ာ"ဟု အဓိပၸာယ္ရမည္။ ဆိုလိုသည္က မႏၱေလး မွ ျပင္ဦးလြင္ ေတာင္ေပၚသို႔ တက္လာၿပီး ေတြ႕ရသျဖင့္ ေတာင္ေပၚတြင္ ရွိသည့္ နန္းလ်ာဟု အဓိပၸာယ္ ေဆာင္ပါသည္။ စာေရးသူသည္ ေတာ္ဘုရားထံ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ေဆာင္းပါးမ်ားကို မိတၱဴကူးလိုက္သည္။ အိမ္ေရာက္မွ ေအေအးေဆးေဆး ျပန္ဖတ္ၾကည့္ရပါသည္။ သူ႔ေဆာင္းပါးတြင္ ေတာ္ဘုရား ေျပာသကဲ့သို႔ ဟုတ္သည့္အေရာေရာ မဟုတ္သည့္ အရာမ်ား ပါ ပါေနပါသည္။ ႏိုင္ငံေရးမ်ားလည္း ပါေန ၏။ မလြတ္ကင္းသည့္ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ဖယ္၍ ဘာသာျပန္ လိုက္ ပါသည္။

"ကၽြႏ္ုပ္ရရွိသည့္ မယံုသကၤာစရာ ျဖစ္ေသာ လိပ္စာအညြန္းမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ တရုတ္ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္း ရွိသည္။ ေမၿမိဳ႕၊ ျမန္မာျပည္ေတာင္ပိုင္း" ဟု ျဖစ္၏။ တရုတ္ဘုရားေက်ာင္းဆုိသည္ကုိ ၿဗိတိသွ်တို႔က တစ္ခ်ိန္က ေတာင္ေပၚစခန္းျဖစ္သည့္ ဤၿမိဳ႕ကေလးတြင္ ခ်ဳံမ်ား ထူထပ္ေနသည့္ ၿမိဳ႕ျပင္ပိုင္း၌ ရွာရသည္မွာ လြယ္ကူပါသည္။ မလြယ္ကူသည္က ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ရွိ အိမ္မ်ားအနက္ မည္သည့္အိမ္တြင္ ျမန္မာတို႔၏ ေနာက္ဆံုးဘုရင့္ေျမးေတာ္ အႀကီးဆံုး ေနထုိင္ သည္ ဆိုသည့္အခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။

ကားႏွင့္ တစ္ပတ္ေကြ႕လိုက္သည္ႏွင့္ ၿဗိတိသွ်တို႔၏ က်ဴဒါေခတ္ပံုစံ အိမ္ေဟာင္းႀကီးသို႔ ေရာက္ရွိသြား သည္။ ဂိတ္၀တြင္ တရုတ္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕ရသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ျပလုိက္သည့္ လိပ္စာကို ဖတ္ၾကည့္ၿပီး သူ႔အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္သည့္ တစ္ဖက္အိမ္သို႔ လွမ္းေအာ္ေခၚသည္။ သို႔ေသာ္ အေျခအေနမွာ ထူးမလာပါ။ တရုတ္အမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ အၾကံရသည့္ပံုျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ကို အုတ္နီေရာင္ဆိုးထားသည့္ အိမ္အုိႀကီး အ၀သို႔ ေခၚေဆာင္သြားကာ ထားခဲ့သည္။ "ေခြးကိုက္တတ္တယ္၊ သတိထား" ဟု မွာကာ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေတာ့သည္။

ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဧည့္ခန္းေဆာင္တစ္ခုတြင္းသို႔ ဖိတ္ေခၚခံရသည္။ အခန္းနံရံမ်ားတြင္ တိမ္ျပာေရာင္ ေဆးသုတ္ထား၏။ ျပတင္းေပါက္မ်ားသည္ ခ်ည္သားလုိက္ကာမ်ားႏွင့္ ျဖစ္၏။ ဧည့္ေဆာင္မီးဖို (fire Place) အေပၚတြင္ သီေပါမင္းႏွင့္ မိဖုရားေခါင္ႀကီးတို႔၏ ဓာတ္ပံုကို ေရႊေရာင္ကႏုတ္ပန္းမွန္ေဘာင္ႀကီး ႏွင့္ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ တစ္ခန္းလံုး တိတ္ဆိတ္ေအးျမေန၏။ ေသသပ္စြာ မီးပူ တုိက္ထားသည့္ ရွပ္အက်ႌႏွင့္ ခရမ္းေရာင္ လံုခ်ည္၀တ္ထားေသာ အမ်ိဳးသားတစ္ဦး ရုတ္တ္ရက္ ေပၚလာၿပီး ကၽြႏ္ုပ္ေရွ႕တြင္ ရပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထိပ္ေျပာင္ေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ေခါင္းတြင္ မီးခိုးေရာင္ဆံပင္မ်ားကို ေတြ႕ရ ေသး၏။ သူသည္ ကၽြႏ္ုပ္ကို ေတြ႕ရသည့္အတြက္ အံ့ၾသပံုရသလို စိတ္ရႈပ္သြားပံုလည္း ရသည္။ ထုိသူကား ထီးေဆာင္းမင္းအေပါင္းတုိ႔၏ အရွင္သခင္ဆင္ေတာ္ စၾကာရွင္ ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီး ျဖစ္ေတာ္မူေသာ သီေပါမင္းေျမးေတာ္ ေတာ္ဘုရားဆိုသူပင္ ျဖစ၏္ေပ ေတာ့သည္။

ကၽြႏ္ုပ္မွာ သူ႔ကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ ဦးညြတ္ရမည္လား။ ဒူးညြတ္ရမည္လားဟု ေ၀ခြဲမရ ျဖစ္ရ၏။ ျမန္မာ့ နန္းလ်ာျဖစ္ေသာ ထုိသူက ကၽြႏ္ုပ္ကို လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
"ဟဲလို ... ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားအတြက္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ" ဟု ၿဗိတိသွ်သံ ပီသစြာႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ သည္။ ကၽြႏ္ုပ္ကို ထုိင္၍ဧည့္ခံၿပီး မၾကာမီတြင္ပင္ ယြန္းဗန္းျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ ဘီစကစ္မုန္႔မ်ား ေရာက္လာသည္။ အသက္(၇၅)ႏွစ္အရြယ္ ၾကင္နာပံုေပၚေနသည့္ ောတ္ဘုရားကို သီေပါမင္း၏ ေျမးဟု ယံုရန္ ခက္ေနပါသည္။

အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သီေပါမင္းသည္ သူ၏ နန္းသက္(၇)ႏွစ္အတြင္း လူသားတို႔တြင္ အရက္စက္ ဆံုးေသာ ေသြးထြက္သံယိုမွဳႀကီးကို ျဖစ္ေစသည္ဟူေသာ အေၾကာင္း ေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထီးေမြနန္းေမြ ဆက္ခံျခင္း ဥပေဒအတည္တက် မရွိေသာ ျမန္မာဘုရင္မ်ားတြင္ နန္းလ်ာဟူသမွ်ကုိ သတ္ျဖတ္၍ နန္းတက္ ၾကသည္ မွာ ဓမၼတာပင္ျဖစ္သည္။ သီေပါမင္းနန္းတက္စဥ္ ကလည္း သူ၏ ေမာင္ႏွမ အရင္းႏွင့္ ၀မ္းကြဲမ်ား (၈၀)ေက်ာ္ကို သတ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ မင္းေသြး ေျမမက်င္း ေကာင္းဟု အယူရွိသျဖင့္ သူတို႔ကို ကတၱီပါအိတ္ႏွင့္ စြပ္၍ တုတ္ျဖင့္ ရုိက္သတ္သည္။ အေလာင္းမ်ား ကို ေျမက်င္းတူးျမႇဳပ္ၿပီး ဖို႔ေျမကို ဆင္ျဖင့္ နင္းရသည္ဆို၏။ (၃)ရက္ၾကာ က်င္းပရေသာ ထုိလူသတ္ပြဲ မွ ေအာ္သံဟစ္သံမ်ားကို ဖံုးလႊမ္းသြားေအာင္ နန္းတြင္းတြင္ သဘင္ ပညာသည္မ်ားအား ကပြဲသဘင္ က်င္းပထားေစသည္။

"ဒီတုန္းကေတာ့ ရက္စက္ၾကတဲ့အခ်ိန္ေပါ့ေလ" ဟု ေတာ္ဘုရားက စဥ္းစဥ္းစားစားႏွင့္ ေျပာျပသည္။ သီေပါမင္းေနရာတြင္ အျခားမင္းသားတစ္ပါး နန္းတက္ပါကလည္း အလားတူပင္ ျပဳလုပ္ေပလိမ့္မည္ ဟုလည္း ေျပာသည္။

"ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ အဲဒီတုန္းက ထီးနန္းကို ဆက္ခံႏိုင္တဲ့ မင္းသား(၃၇)ပါးေတာင္ ရွိသတဲ့။ ဘယ္သူကမွ ၿငိမ္ခံေနၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔သာ နန္းလုၾကရင္၊ တုိင္းသူျပည္သားေတြပဲၾကားက ဓားစာခ ံျဖစ္မွာေပါ့။ ဒီမင္းသားအားလံုးက ေသြးဆူေသြးၾကြေနတဲ့ မင္းသားေတြခ်ည္းပဲ" ဟု ေတာ္ဘုရားက ေျပာသည္။

သည္မင္းသားမ်ားထဲတြင္ ပါသည့္ သီေပါကလည္း သူ႔ရာဂစိတ္ေၾကာင့္ ေသြးဆာေနသူ ျဖစ္၏။ သီေပါ တြင္ ကိုယ္လုပ္ေတာ္ေပါင္း (၈၇၉၃)ပါး ရွိသည္ဆုိ၏။ ထုိအထဲတြင္ ဥေရာပသူမ်ားလည္း ပါသည္။ သီေပါ၏ ခမည္းေတာ္တြင္မူ အလြန္မ်ားျပားသည့္ ေမာင္းမမိႆံရွိရာ ျမန္မာ ကာမသွ်ဴတရ အဖြဲ႕ႏွင့္ င္ ထုိသူတုိ႔ကို သင္တန္းေပးခဲ့ရသည္ဆိုသည္။ မင္းတရားႀကီး၏ ဆင္ျဖဴေတာ္သည္ပင္ ဆင္မအၿခံအရံ မ်ားစြာႏွင့္ ခံစားရသည္ ဆိုပါသည္။ နံနက္တုိင္း ရင္သားေဖာ္ထားသည့္ အမ်ိဳးသမီးတန္းႀကီး၏ ႏို႔ကို ဆင္ျဖဴေတာ္က စို႔ရသည္။

သီေပါမင္း၏ စိုးမုိးအုပ္ခ်ဳပ္မႈသည္ (၁၈၈၅)ခုႏွစ္တြင္ ရုတ္တရက္ ဆံုးခန္းတိုင္ခဲ့သည္။ ၿဗိတိသွ်တို႔က ျမန္မာျပည္ ေျမာက္ပိုင္းကို သိမ္းပိုက္လိုက္ၿပီးေနာက္ သူႏွင့္ သူ႔အေျခြအရံတုိ႔ကို အိႏၵိယျပည္ အေနာက္ ဘက္ကမ္းေျခရွိ ျမန္မာဘုရင္မ်ားကဲ့သို႔ မေရတြက္ႏိုင္ေသာ သားေတာ္ သမီးေတာ္မ်ား သူ႔တြင္ မရွိပါ။ သီေပါမင္း တြင္ သမီးေတာ္ (၄)ပါးသာ ရွိသည္။ ပထမသမီးေတာ္သည္ တံခါးမွဴးႏွင့္ ခ်စ္ႀကိဳက္ၿပီး တရား မ၀င္ ကေလးေမြးခဲ့သည္။ (၁၉၁၆)ခုႏွစ္တြင္ ဒုတိယသမီးေတာ္က သီေပါမင္း၏ အပါးေတာ္ၿမဲ ႏွင့္ လိုက္ေျပး သည္။ ထုိအျခင္းအရာေၾကာင့္ပင္ အသက္ႀကီးျဖစ္ေသာ ဘုရင္သည္ ႏွလံုးေရာဂါျဖင့္ ေသဆံုး ခဲ့သည္။ က်န္သည့္ သမီးေတာ္ႏွစ္ပါးသည္ မယ္ေတာ္ျဖစ္ေသာ စုဘုရားလတ္ မိဖုရားႏွင့္အတူ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္ၾက သည္။ အငယ္ဆံုးသမီးေတာ္က ထင္ရွားသည့္ ပါဠိပညာရွင္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ကာ သားသမီး(၆) ေယာက္ ေမြးသည္။ ေတာ္ဘုရားသည္ ထုိအထဲမွ တစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။

ယခုအခါတြင္ ေတာ္ဘုရားသည္ သီေပါမင္း၏ သက္ရွိထင္ရွားရွိေသာ အႏြယ္ေတာ္မ်ားထဲတြင္ အသက္ အႀကီးဆံုး ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ ေတြ႕ဆံုရန္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ႏွစ္ပတ္သံုးပတ္ၾကာေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ရ သည္။ ပထမ၌ ကၽြႏ္ုပ္သည္ မင္းေဆြမင္းမ်ိဳးမ်ားၾကားတြင္ ရွာရသည္။ ျမန္မာျပည္၌ ရွိသူမ်ားကလည္း မင္းေဆြမင္းမ်ိဳးကို သိသူေသာ္လည္းေကာင္း (သို႔) သူကုိယ္တုိင္က မင္းေဆြမင္းမ်ိဳးျဖစ္ေနသူေသာ္ လည္းေကာင္း ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္တြင္ မက္သဒစ္အသင္းေတာ္မွ အၿငိမ္းစားယူထားေသာ ဗစ္ရွပ္ (Bishop) တစ္ေယာက္ ႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့သည္။ သူက သူသည္ (၁၉)ရာစုမွ ထင္ရွားေသာ ရူးေနသည့္ ဘုရင္ တစ္ပါးႏွင့္ မႏၱေလး မွ ငါးစိမ္းသည္တစ္ဦးတို႔၏ အဆက္အႏြယ္ဟု ေျပာျပခဲ့သည္။

ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ တစ္ဦးကမူ ႏိုင္ငံျခားသံရုံးတစ္ခုတြင္ လံုၿခံဳေရးမွဴးအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ၾကားရသည္။ သူ၏ အေပါင္းအသင္းမ်ားက သူ႔ကို "အရွင္မင္းႀကီး" ဟု ေနာက္ေျပာင္၍ ေခၚၾကသည္။ ထုိသို႔ ေခၚသံကို ၾကားရေသာ သူ၏ သံအမတ္ႀကီးအဖို႔ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ရ၏။ မႏၱေလးရွိ စာၾကည့္ တုိက္မွဴးတစ္ဦးကလည္း သူ၏မိခင္ႏွင့္ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းေနဘက္ ျဖစ္ဖူးသည့္ ေဆြေတာ္ မ်ိဳးေတာ္ တစ္ဦးကို ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးမည္ဟု ေျပာဖူးသည္။

ကၽြႏ္ုပ္သည္ တစ္နံနက္တြင္ ဆင္းရဲမြဲေတေနသည့္ ပညာရွင္တစ္ဦးႏွင့္အတူ သူ၏ဖံုလႊမ္းေနေသာ သစ္သားအိမ္ကေလးတစ္ေဆာင္တြင္ ရွိေနသည္။ ထုိအိမ္ကေလးသည္ မႏၱေလးနန္းေတာ္မွ ေက်ာက္ခဲ တစ္ပစ္စာ မွ်သာ ကြာေ၀းသည္။ အိမ္ရွင္ပညာရွိက သူ႔အဘုိးသည္ သီေပါမင္း နန္းတက္စဥ္ က သတ္ျဖတ္ ခံရသည့္ အထဲတြင္ ပါသြားဟု ေျပာသည္။ ယခုအခ်ိန္အထိ သူသည္ သီေပါမင္းအေပၚ တြင္ အခဲမေၾက ျဖစ္ေနသည္။

"သီေပါကို စကားထဲ ထည့္ေျပာစရာေတာင္ မေကာင္းပါဘူး။ သူဟာ တန္ဖိုးမရွိတဲ့သူ ျဖစ္တယ္။ သူ႔မွာ ဦးေႏွာက္လည္း မရွိဘူး။ ဇြဲသတၱိလည္း မရွိဘူး။ သူ႔မ်က္ႏွာ (သို႔မဟုတ္) သူ႔ရဲ႕ ရုပ္တုကိုသာ ကၽြႏ္ုပ္ ျမင္ရမယ္ ဆိုရင္ ကၽြႏ္ုပ္တံေတြးနဲ႔ ေထြးလိုက္မယ္" ဟု ပညာရွင္က ေဆးလိပ္ လိပ္ရင္းႏွင့္ ေျပာသည္။

"ကၽြႏ္ုပ္ နန္းတြင္း သတ္ျဖတ္မႈႀကီးရဲ႕ အျဖစ္မွန္ကို မည္သူ႔ကိုမွ မေျပာျပခဲ့ဘူး။ ဒါဟာ မိသားစု လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအေၾကာင္းကို သိခ်င္ရင္ ေပါင္စတာလင္ (၁၀၀)ေပးရင္ ေျပာျပ မယ္" ဟုဆိုပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္က ယဥ္ေက်းစြာပင္ မေပးႏိုင္ေၾကာင္း ျငင္းပယ္ခဲ့ရသည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ နာမည္ေက်ာ္ ျမန္မာစာေရးဆရာတစ္ဦးႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးျခင္း ခံရသည္။ ထုိသူ၏ လိပ္စာမ်ား ေရးထားသည့္ စာအုပ္အတြင္းမွ ေတာ္ဘုရား၏ ေနအိမ္လိပ္စာကို ရရွိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေတာ္၀င္သည့္ လက္ခံေတြ႕ဆံုမႈကို ရရွိလိမ့္မယ္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ယံုၾကည္လုိက္ေတာ့သည္။

"သုေတသနအတြက္လာတဲ့ သူေတြဆုိရင္ ကၽြႏ္ုပ္ အေတြ႕ခံပါတယ္။ သာမန္သူလိုငါလို လူေတြကို ေတာ့ ထြက္မေတြ႕ေတာ့ဘူး" ဟု ေတာ္ဘုရားက ေျပာျပသည္။ (ထုိ႔ေၾကာင့္ ထင္သည္။ ေတာ္ဘုရား၏ ညီေတာ္က ရန္ကုန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ကို ေတြ႕ဆံုခြင့္မေပးခဲ့ပါ။ ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္၍ "မင္းသားနီ" ဟု အေခၚခံရ ေသာ ထုိသူသည္ ႏိုင္ငံေရးေၾကာင့္ မၾကာခဏ ေထာင္က်ခဲ့သျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုရန္ သူ႔တြင္ လံုၿခံဳမႈ မရွိဟု ယူဆဟန္ ရွိပါသည္။) ယခုအခါ ေတာ္ဘုရားသည္ သူ၏အဘိုးအဘြားမ်ားႏွင့္ ႏိႈင္းစာ လွ်င္ ျမန္မာတို႔၏ ေနထိုင္မႈအဆင့္အတန္းအရ မနိမ့္က်ေသာ အေနအထားတြင္ ရွိသည္ဟု ထင္ရပါ သည္။ သီေပါ၏ အလြန္အာဏာထက္ေသာ မိဖုရားေခါင္ႀကီး စုဖုရားလတ္သည္ သူ၏ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ျဖင့္ ဆံထံုးထံုးခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ မႏၱေလးကို သိမ္းခဲ့သည့္ ၿဗိတိသွ်တပ္သားမ်ားက သူ႔ကို "ဆုပလိပ္" (Soup Plate) ဟုပင္ ေနာက္ေျပာင္ေခၚခဲ့သည္။

"ကၽြႏ္ုပ္ ဘြားေတာ္မိဖုရားႀကီးမွာ အဖိုးမတန္တဲ့ ၀တ္လဲေတာ္ေတြ ဖလားႀကီးနဲ႔ တစ္လံုးရွိသတဲ့။ သူႏွစ္သက္ တဲ့ လူကိုဆိုရင္ တစ္ထည္ဆုခ်ေလ့ ရွိတယ္လို႔ဆိုတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္(၂၀)ေလာက္က ဒီ၀တ္လဲေတာ္ တစ္ထည္ကို (၁.၂)သန္းက်ပ္၊ (ယူအက္စ္ေဒၚလာ-၃၇၅၀)နဲ႔ ေရာင္းခ်ခဲ့ရတယ္လို႔ ၾကားရဖူးတယ္။ ဒီေတာ့ ဘုရင္နဲ႔မိဖုရားရဲ႕ ပစၥည္းေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ တန္ဖိုးရွိသလဲဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့" ဟု ေတာ္ဘုရားက ေျပာျပပါသည္။

ဘုရင္ႏွင့္ မိဖုရားတို႔ ပါေတာ္မူစဥ္က အိႏၵိယသို႔ ေခတၱမွ်သာ သြားရမည္ဟု ယံုၾကည္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္း အနည္းအက်ဥ္းသာ ယူေဆာင္သြားၾကသည္။ ေရႊဟင္းခြက္(၂၄)ခြက္၊ စိန္စီ ထားေသာ ကေလးၿခံဳရန္ေစာင္၊ ေရႊေငြတို႔ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ကေလးအစားစရာ တစ္အိတ္သာ ပါခဲ့ သည္။ နန္းက်ဘုရင္၏ မိသားစုသည္ ခမ္းခမ္းနားနား ေနခဲ့ရပါသည္။ သူ႔တြင္ အၿခံအရံ (၁၆၀) ရွိသည္ ဆို၏။ သို႔ေသာ္ သီေပါက ၿဗိတိသွ် တာ၀န္ခံမ်ားကို သူႏွင့္ သူ႔မိဖုရားတို႔သည္ သူတို႔၏ ေဆးလိပ္ကိုပင္ သူတို႔ ကုိယ္တိုင္ လိပ္ေသာက္ေနရပါသည္ဟု တင္ျပ အေရးဆိုခဲ့သည္။ ၿဗိတိသွ် အစိုးရထံ သီေပါမင္း က သူ သံုးေနက် ပစၥည္းမ်ား က်န္ခဲ့သည္ကို စာေရး၍ ေတာင္းခံခဲ့သည္။

ထုိပစၥည္းမ်ားထဲတြင္ ေရႊအစစ္ႏွင့္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ ထုိင္ခံုဆိုဖာႀကီးတစ္ခုႏွင့္ ပတၱျမားမ်ား စီျခယ္ထားသည့္ ဆင္ဖမ္း တန္ဆာေတာ္(၄)ခု ပါသည္ဟု ဆို၏။ ၿဗိတိသွ်အစိုးရထံ တင္သည့္စာတြင္ နန္းက်ဘုရင္က သူ႔ကိုယ္သူ "အလြန္ျမင့္ျမတ္ေတာ္မူေသာ ျမန္မာဘုရင္ သီေပါမင္း" ဟု ေရးသားထားသည္။ ၿဗိတိသွ်အစိုးရက သူ႔ကို "ဘုရင္ေဟာင္း" ဟုေခၚသည္။ သူ၏ ဇာတိေျမႏွင့္လည္း အဆက္ အသြယ္ မရွိရေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ကန္႔သတ္ထားသည္။ ထုိ႔အတူ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရသည္ သီေပါမင္း၏ ေျမးေတာ္မ်ား အေပၚ၌လည္း မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ဘုရင္ စနစ္ကို လိုလားသူမ်ားသည္ ေတာ္ဘုရားကဲ့သို႔ ေျမးေတာ္ကို အမ်ိဳးသားေရး ျပယုဂ္တစ္ခုအေနျဖင့္ အသံုးမခ်ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သည္။

"ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို ဘယ္လိုေနထုိင္ရမယ္။ ဘာမွ မလုပ္ရဘူး" ဟု ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ကန္႔သတ္ထားေၾကာင္း ေတာ္ဘုရားက ေျပာျပပါသည္။
သီေပါအႏြယ္ေတာ္ တစ္စုတုိ႔သည္ ကုမၸဏီတည္ေထာင္ၿပီး ကၽြန္းသစ္၊ ေက်ာက္မ်က္ရတနာႏွင့္ ဆန္ ေရာင္း၀ယ္ေရး အလုပ္လုပ္ခဲ့ပါသည္။ "သီေပါေကာ္မာရွယ္စင္ဒီကိတ္" ဟု ကုမၸဏီကို နာမည္ ေပးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ (၁၉၆၂)ခုႏွစ္တြင္ ျပည္သူပိုင္ အသိမ္းခံရသျဖင့္ ကုမၸဏီမွာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားရ ေတာ့သည္။

ေတာ္ဘုရားသည္ သီေပါမင္း၏ နန္းစဥ္ရတနာမ်ားတြက္ ေျခရာခံရေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ သည္။ သူႏွင့္ အႏြယ္ေတာ္၀င္တစ္စုတို႔သည္ ၿဗိတိသွ်ဘုရင္မႏွင့္ အစိုးရထံ စာမ်ားေရးသား၍ ေတာင္းဆိုခဲ့ဖူးသည္။ ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ျမန္မာဘုရင္အႏြယ္ေတာ္တစ္စုကိစၥကို (၁၉၄၈)ခုႏွစ္တြင္ ေပးခဲ့သည့္ လြတ္လပ္ေရး ႏွင့္အတူ ေရာပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ သီေပါမင္း၏ နန္းစဥ္ရတနာမ်ားသည္ ပါေတာ္မူစဥ္က မိဖုရားငယ္မ်ား၊ ကိုယ္လုပ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ အပ်ိဳေတာ္တို႔ ခုိးယူသြားၾကသည့္ အထဲတြင္ ပါကုန္ၾကၿပီဟု လည္းေကာင္း က်န္သည့္ အရာမ်ားကိုလည္း ေလလံတင္ျခင္း၊ ၿဗိတိသွ်ျပတုိက္မ်ားသို႔ လွဴဒါန္းျခင္းႏွင့္ ၿဗိတိသွ် ေတာ္၀င္မိသားတို႔ထံ ဆက္သျခင္း ျပဳလိုက္သည္ဟူ၍ လည္းေကာင္း အေၾကာင္းျပခဲ့သည္။

၀ိတုိရိယႏွင့္ အယ္လ္ဘတ္ ျပတိုက္မွ ျမန္မာနန္းစဥ္ အသံုးအေဆာင္ (၁၄၀)ခုကို (၁၉၄၆)ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာအစိုးရသို႔ လႊဲေျပာင္းေပးခဲ့သည္။ ထုိနန္းစဥ္ ပစၥည္းမ်ားသည္ ယခုအခါ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ အမ်ိဳးသား ျပတိုက္အတြင္းမွ သံတုိင္မ်ား ကာရံထားသည့္ ျပခန္းမ်ားအတြင္းတြင္ ေရာက္ရွိေနၿပိ ျဖစ္သည္။ လူသာမန္မ်က္စိႏွင့္ပင္ ထုိပစၥည္းမ်ားတြင္ ျမႇဳပ္ႏွံထားသည့္ အဖိုးတန္ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ားကို ေတြ႕ျမင္ႏိုင္ပါသည္။ ကၽြမ္းက်င္ေသာ ျမန္မာပညာရွင္မ်ားႏွင့္ တုိင္းျပည္၏ ထိပ္သီးသမိုင္း ပညာရွင္ တစ္ေယာက္ တို႔က ထုိနန္းစဥ္ ပစၥည္းမ်ားသည္ အတုအေယာင္သာ ျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္ဆုိ ပါသည္။ ေတာ္ဘုရားကမူ ထုိနန္းစဥ္အစုတို႔မွာ "မဟုတ္မဟတ္ လုပ္ၾကံထားသည့္ ပစၥည္းမ်ားသာ ျဖစ္ သည္"  ဟု ေျပာပါသည္။

ေရႊနန္းစည္းကမ္းအရ ေတာ္ဘုရားသည္ သူ၏ ၀မ္းကြဲညီမေတာ္ႏွင့္ ျပန္၍ ဆက္ခဲ့သည္။ သားသမီး (၆)ေယာက္ ထြန္းကားခဲ့၏။ အားလံုး သာမန္အလုပ္အကိုင္မ်ားသာ လုပ္ကိုင္ေနၾကရပါသည္။ သား တစ္ေယာက္က ရဲသား ျဖစ္ေန၏။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ထရပ္ကာုးဒရိုင္ဘာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မိသားစု သည္ ထီးမူနန္းဟန္အတုိင္း ေနထိုင္လ်က္ ရွိပါေသးသည္။ ေန႔စဥ္ပင္ ထီးနန္းဟန္အတုိင္း ေျပာဆို ဆက္ဆံလ်က္ ရွိၾက၏။

ဥပမာ "လမ္းေလွ်ာက္သည္" ဆိုသည္ကို "ၾကြလွမ္းေတာ္မူသည္" ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ "စားသည္" ဆိုသည္ ကို "စားေတာ္ေခၚသည္" ဟူ၍ လည္းေကာင္း သံုးႏႈန္းလ်က္ ရွိပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ေသာ အသံုးအႏႈန္းမ်ားကို ယခုေခတ္တြင္ မေျပာဆိုၾကေတာ့ပါ။ နားလည္ မလည္ ၾကေတာ့ပါ။ ျမန္မာတခ်ိဳ႕သာ ေျပာတတ္ပါ မည္။
"ဘယ္သူ မွ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို နားလည္မႈ မရွိၾကဘူး"ဟု ေတာ္ဘုရားက ေျပာသည္။

သူ၏ မိသားစုသည္ ယခုအခါ ၿဗိတိသွ် ပံုစံေဆာက္ထာသည့္ အိမ္တြင္ ေနထိုင္လ်က္ ရွိသည္။ ထုိအိမ္ ကလည္း သူ႔သမုိင္းႏွင့္ သူ ျဖစ္၏။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း(၅၀)ခန္႔က ထုိအိမ္ေတာ္ကို ေတာ္ဘုရား ၀ယ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘံုေဘဗားမား သစ္ေရာင္း၀ယ္ေရး ကုမၸဏီ၏ ၀န္ထမ္းတစ္ဦးထံမွ ၀ယ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိဘံုေဘဗားမား သစ္ေရာင္း၀ယ္ေရး ကုမၸဏီေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ သစ္ခုိးမႈကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ၿဗိတိသွ် အစိုးရႏွင့္ ျမန္မာအစိုးရတို႔ အျငင္းပြားမႈျဖစ္ကာ ျမန္မာျပည္ကို သိမ္းပိုက္ခဲ့ ျခင္းျဖင့္ သီေပါမင္း နန္းစြန္႔ ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိ႔အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေတာ္ဘုရားတြင္ ၿဗိတိသွ်တုိ႔အေပၚ အၿငိဳးအေတး မရွိခဲ့ပါ။ ထုိအခ်ိန္က ျမန္မာျပည္၏ ကံၾကမၼာသည္ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ဆံုးခန္းတုိင္ေတာ့မည္ဟု ယံုၾကည္ခဲ့သည္ ဆုိပါသည္။

"တစ္နည္းနည္း နဲ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဒီတုိင္းျပည္ကေလးကို ယူေတာ့မွာပါ။ ၿဗိတိန္က မယူလည္း ျပင္သစ္က သိမ္းလိမ့္မယ္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ကံေကာင္းတယ္လို႔ပဲ ဆိုရမယ္။ ဒီေန႔ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ဗီယက္နမ္နဲ႔ ကေမၻာဒီယားကိုပဲ ၾကည့္ပါ။ ျပင္သစ္လက္ေရာက္ရင္ ပိုဆုိးမွာပါ။ ၿဗိတိသွ် လက္ေအာက္မွာ ေကာင္းတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ နဲ႔ သံတမန္ ဆက္သြယ္မႈ ရွိခဲ့ပါေသးတယ္"

မႏၱေလးနန္းေတာ္ကို ၿဗိတိသွ်မ်ား သိမ္းပိုက္စဥ္ကမူ သံခင္းတမန္းခင္း ေကာင္းလွသည္ မဟုတ္ပါ။ (၈)ကီလိုမီတာ ရွိေသာ နန္းၿမိဳ႕ရိုးအတြင္း ေသြးနီေရာင္ ကၽြန္းနန္းေဆာင္မ်ားသည္ လက္ထပ္မဂၤလာ ကိတ္မုန္႔ကဲ့သို႔ ဘံုအဆင့္ဆင့္ျဖင့္ ေရႊေရးေဆာင္မ်ား ျဖစ္၏။ ေျပာစမွတ္ျပဳေလာက္ေအာင္ နန္းတြင္း ပံုျပင္မ်ားကလည္း ရွိသည္။ ဘုရင္ စက္ေတာ္ေခၚသည့္ ေျခေလးေခ်ာင္းရွိေသာ သလြန္ေတာ္မွာ မွန္သားကို ထြင္းထုထားသည္ဟု ဆိုသည္။ (မွန္စီသလြန္ေတာ္ကို ဆိုလိုဟန္ ရွိသည္။) ၿဗိတိသွ်တုိ႔ သည္ နန္းေတာ္ကို တပ္စခန္း ျပဳလုပ္လိုက္ၿပီး "ဒပ္ဖရင္ခံတပ္" ဟု အမည္ေပးခဲ့သည္။ မိဖုရား၏ အေဆာင္သည္ အထက္ျမန္မာျပည္ ကလပ္ျဖစ္သြားရသည္။ ဥေဒါင္းရုပ္ခံ ပလႅင္ (မယုရာယနပလႅင္) ရွိရာ အေဆာင္မွာ စႏူကာခန္း ျဖစ္သြားရသည္။

ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းက ဂ်ပန္မ်ားလက္ေအာက္သို႔ ျမန္မာျပည္ က်ေရာက္သြားေသာအခါ နန္းေဆာင္မ်ားတြင္ ေကာက္ရုိးမ်ား သိုေလွာင္ထားၿပီး သူတို႔၏ လားမ်ားထားရန္ ေနရာအျဖစ္ အသံုးျပဳ လုိက္သည္။ (၁၉၄၅)ခု မဟာမိတ္တပ္မ်ားက ဂ်ပန္မ်ားရွိေနသည့္ မႏၱေလးနန္းေတာ္ကို ဗံုးၾကဲခဲ့ရာ တစ္နာရီ အတြင္းပင္ နန္းေတာ္တစ္ခုလံုး မီးေလာင္ျပာက်သြားရသည္။ ယခုအခါတြင္မူး အုတ္ၿမိဳ႕ရိုး ေလးဘက္ ေလးတန္ ကာရံထားေသာ နန္းၿမိဳ႕အတြင္းတြင္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္က တပ္ေျမအျဖစ္ အသံုး ျပဳေနပါသည္။

နံရံမ်ားတြင္ အျဖဴႏွင့္အနီေရာင္ ဆုိင္းဘုတ္မ်ားျဖင့္ "ျပည္ေထာင္စုကို ရန္မူသူအား တပ္မေတာ္ႏွင့္ ျပည္သူလက္တြဲ၍ ၿဖိဳခြဲမည္" ဟူေသာ စာတန္းမ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ (၁၉၉၆)ခုႏွစ္ တြင္ တိုးရစ္မ်ားကို ဆြဲေဆာင္ရန္အလို႔ငွာ က်ံဳးကို ျပဳျပင္၍ နန္းေဆာင္တခ်ိဳ႕ကို ျပန္တည္ေဆာက္ ခဲ့သည္။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ယူအက္စ္ေဒၚလာ (၅)ေဒၚလာေပးခဲ့ရၿပီး ပတ္စပို႔နံပါတ္ကိုလည္း (၃)ေနရာခန္႔ ပင္ ျပခဲ့ရသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ကို မဆိုထားႏွင့္ ေတာ္ဘုရားသည္ပင္ နန္းၿမိဳ႕အတြင္းသို႔ အလြယ္တကူ မ၀င္ေရာက္ႏိုင္ပါ။

"ကၽြႏ္ုပ္နန္းေတာ္ထဲကို မသြားခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီေနရာက ကၽြႏ္ုပ္အဘိုးရဲ႕ နန္းေတာ္ေလ" ဟု ေတာ္ဘုရားက ေျပာျပခဲ့သည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္က အစိုးရဌာနတစ္ခုမွ "သူ႔ကၽြန္မခံၿပီ" အမည္ျဖင့္ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကာုးတစ္ကား ရုိက္၍ (၁၈၈၅)ခုႏွစ္ ၿဗိတိသွ် သိမ္းပိုက္မႈကို ျပသခဲ့သည္။ ဤ(၃)နာရီခန္႔ ၾကည့္ရေသာ ရာဇ၀င္ဇာတ္ကားႀကီး သည္ ျမန္မာျပည္၏ "တိုက္တန္းနစ္" ကားႀကီးဟုပင္ ဆိုရေပမည္။ ျမန္မာပညာရွင္မ်ား စုေပါင္း၍ ရာဇ၀င္မႈ႔ မွန္အတိုင္း ရိုက္ကူးေဖာ္ျပထားသည္ဆိုေသာ္လည္း ၿဗိတိသွ်ဆန္႔က်င္ေရး၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ ေဖာ္ထုတ္ေရး တို႔ကို အသားေပးသည့္ ဇတ္ကားသာ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္အားျဖင့္ ရာစုႏွစ္ တစ္ခုျခားသြား ၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း ျမန္မာတို႔က သူတို႔၏ ဘုရင္ကို မေမ့ႏိုင္ေသးေပ။

ထုိဇာတ္ကားမွ ပါေတာ္မူခန္းကို ပါေတာ္မူေန႔ ႏွစ္ပတ္လည္တြင္ အရပ္သူအရပ္သားေထာင္ႏွင့္ ခ်ီ၍ အသံုးျပဳကာ ရုိက္ကူးခဲ့သည္။ ဇာတ္ကားတြင္ ပါ၀င္ရုိက္ကူးသူမ်ားသည္ ကိုယ္တိုင္ တကယ္ငိုေၾကြးေနၾကၿပီး လမ္းေဘး၀ဲယာမွ ၾကည့္ရႈေနၾကသည့္ ပရိသတ္ကလညး္ စိတ္ထိခုိက္ခဲ့ၾကသည္။ ဤဇာတ္ကားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေတာ္ဘုရားက သိပ္ခံစားရပံု မေပၚပါ။
"ဒီရုပ္ရွင္က ဇာတ္လမ္းတစ္ခုသာပါပဲ၊ ဘုရင္အေၾကာင္းကို ရိုက္ထားတာေလ။ ဒီထက္ မပိုပါဘူး" ဟု ေျပာခဲ့ေလသည္။

စကားစပ္၍ ေတာ္ဘုရားက မႏၱေလးေျမာက္ဘက္မွ ေရႊဘိုဟုေခၚသည့္ ၿမိဳ႕ကေလးကို သြားစဥ္ အျဖစ္အပ်က္အေၾကာင္းကို ေျပာျပပါသည္။ သူကားေပၚမွဆင္းသည္ႏွင့္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ဒူးေထာက္ကာ သူတို႔၏ ရွည္လ်ားေသာ ဆံပင္မ်ားကို ျဖန္႔ခင္း၍ ႀကိဳဆိုၾကသည္။ ေတာ္ဘုရားကို သူတို႔၏ ဆံပင္ မ်ားေပၚမွ နင္း၍ သြားေစခ်င္သည္။ ဤအရာသည္ ျမန္မာမင္းမ်ိဳးတို႔ကို လုိလားေသမႈႏွင့္ ရိုေသ သမႈကို ျပေသာအရာ ျဖစ္သည္။ သီေပါမင္း၏ မွဴးႀကီးမတ္ရာတို႔မွ ဆင္းသက္ လာသူမ်ားကလည္း ေတာ္ဘုရား ထံ လာလည္ၾကေသာအခါ ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ မထိုင္ဘဲ ၾကမ္းေပၚ တြင္ပင္ ထုိင္၍ အရိုအေသ ျပဳခဲ့ၾကသည္ဟု ေတာ္ဘုရားက ေျပာျပပါသည္။

ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေတာ္ဘုရားႏွင့္ စကားေျပာေနရာမွ ျပန္ရန္ ထလိုက္သည္။ ေတာ္ဘုရားသည္ ၿပီးခဲ့သည့္ အတိတ္မွ အမ်ားႏွင့္မတူ ထူးျခားေသာ ျမန္မာဘုရင္မ်ား၏ လက္က်န္ ျဖစ္သည္။ မႈန္မိႈင္းမိႈင္း သမုိင္း၀င္ ဓာတ္ပံုမ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ အိမ္ထဲမွ အဘိုးအုိတစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။ ယခု မရွိေတာ့ၿပီး ျဖစ္သည့္ လူတန္းစားတစ္ရပ္ေျပာေသာ စကားအသံုးအႏႈန္းမ်ားကို ေျပာလ်က္ပင္ ရွိေသးသည္။ ေတာ္ဘုရားသည္ သူ႔ကုိယ္သူ သနားေနသူတစ္ေယာက္ မဟုတ္သကဲ့သုိ႔ ေနာင္တရေနသူတစ္ဦး လည္း မဟုတ္ေခ်။

သူ႔စိတ္ထဲတြင္ အေရးႀကီးသည့္ အလုပ္မ်ား လုပ္ရန္ ရွိေနသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ျပန္ရန္ ႏႈတ္ဆက္ေသာအခါ သူသည္ ၀ရန္တာ လက္ရန္းတြင္ ရပ္လ်က္ႏွင့္ သူ႔အိမ္ေခါင္းမိုးမွ ကၽြန္းသစ္ေခါင္ မိုးျပားမ်ား လဲရန္ ကိစၥကို ေျပာေနသည္။ သည္ေခါင္မုိးျပားမ်ားသည္ ႏွစ္(၈၀) ၾကာခဲ့ၿပီဟု ဆိုသည္။ ယခုအခါ ကၽြန္းသစ္ျဖင့္ ျပန္လဲရန္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ သြပ္ႏွင့္ပင္ အစားထုိး မိုးရလိမ့္မည္ဟု ဆိုသည္။ ဤသို႔ သြပ္ႏွင့္ အစားထိုး မုိးရသည္မွာ ရွယ္ဖြယ္ေကာင္းသည္ဟု ေျပာ၏။ ကၽြန္းသစ္ႏွင့္ မုိးထားေသာ အိမ္သည္ ပို၍ ေအးသည္။ ျပင္ပ မွ အသံမ်ားကိုလည္း ထိန္းႏိုင္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အျပင္၌ မုိးရြာေနသည့္ အသံကိုပင္ မၾကားရဟု ေတာ္ဘုရား က ကၽြႏ္ုပ္ကို အရႊန္းေဖာက္လိုက္ပါသည္။

ေမာင္သန္းေဆြ(ထား၀ယ္)
ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ 2010 ႏိုဝင္ဘာ

.