ထမီကေလး တစ္ထည္
စာေရးသူ - ႏုႏုရည္ (အင္းဝ)
နံနက္ခင္း ေလျပည္သည္ ေအးျမညင္သာစြာ တုိက္ခုိက္ေနသည္။ မီးဖိုမွ မီးညြန္႔ မ်ားသည္ ရဲရဲနီနီကာ ဟုန္းဟုန္းေတာက္လ်က္ရွိ၏။ မိဒိုးသည္ ထမင္းအိုးကုိ မႏိုင္တႏုိင့္မကာ မီးဖိုေပၚတင္လိုက္၏။ က်ပ္ခိုးမိႈင္း မ်ားျဖင့္ ညစ္ေပေနေသာ အိုုးဖုံးကို ဆန္ေဆးရည္ျဖင့္ ေဆးျပီး ဖုံးလုိက္သည္။
ညေန အတြက္ ခ်န္ထားေသာဆန္ကို ပုဆုိးႏွင့္ ျပန္ထုပ္၏။ ေရအိုးနားမွ မန္က်ည္းရြက္ထုပ္ကုိ သိားယူကာ ၾကမ္းေပၚဖင္ခ် အထုိင္လုိက္ ျဗိခနဲ ျမည္ကာ ထဘီျမဲသြားယူကာ ထဘီျပဲသြားျပီကို မိဒုိးသိလိုက္၏။ ကပ်ာကယာ ထကာ ထဘီကိုလွည့္ၾက့ည့္လုိက္ေတာ့ တစ္ထြာခန္သုာရွိိအစုတ္ၾကီး။
သြားပါၿပီ၊ ကုန္ပါၿပီ။
သည္ထဘီက အေမထားခဲ့ေသာ ထဘီသုံးထည္အနက္က ေနာက္ဆုံးထဘီ။
မိဒိုးထဘီ ကုိ အသာလွည့္၀တ္ကာ ျဖည္းညင္းစြာထုိင္ခ်ၿပီးမွ မန္က်ည္းရြက္သင္ ၏။
ေနာက္ေန႕ မွ အရီိးေလးတုိ႕အိမ္က အပ္ႏွင့္အပ္ခ်ည္ငွားၿပီး သီရမည္။
မန္က်ည္းရြက္ေတြက တျမန္ေန႔ကတည္းက ခူးထားသည္မို႔ နည္းနည္းႏြမ္းေနၾက ၿပီ။ မနပ္ျဖန္ အတြက္ မန္က်ည္းရြက္ ကို ျပန္ထုပ္ထားလိုက္၏။ အိမ္ေရွ႕တြင္ ကစားေေနၾကေသာ မိဒိုး၏ေအာက္ အငယ္မ သုံးေယာက္ က မီးဖိုးေခ်ာင္ဆီသုို႔ တၾကည့္တည္း ၾကည့္ေနၾကသည္။ မန္က်ည္းရြက္အိုးထဲသို႔ ငါးပိထုပ္ထဲမွ လက္က်ုန္ ငါးပိ နည္းနည္းကို ပစ္ထည့္လုိက္၏။ ဆီပုလင္းကုိ ေလာင္းခ်ေသာ္ လည္း က်လာသည္ မွာ တစ္စက္ ႏွစ္စက္။ မိဒိုးက ပုလင္းဖင္ကို လက္ႏွင့္ ရုိက္ခ်၏။ ဒီေန႔ညေန အေဖ့ဆီက ပိုက္ဆံရမွ မနက္ျဖန္ အတြက္ အားလုံး၀ယ္ရ မည္။
မန္က်ည္းရြက္ ဟင္းအုိး တပြတ္ပြတ္ဆူခ်ိန္တြင္ အိမ္ေရွ႕မွ ဆြမ္းေတာ္ဗ်ိဳ႕ ဟူေသာအသံကို ၾကားရ၏။ ထုံးစံ အတိုင္း မိဒိုိးက ကန္ေတာ့ဆြမ္း ဟု သြက္လက္ စြာေအာ္လုိက္သည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား ေအးေမာင္က ဆြမ္းဗ်ပ္ ကုိ ရြက္ထားရင္းက မိဒုိးကိုု မ်က္ေစာင္းထုိးေလသည္။
'ထမင္းစားမယ္ လာၾကေဟ့'
မိဒိုး ေခၚသံ အဆုံးတြင္ အငယ္သုံးေယာက္ အေျပး အလႊားလာၾကသည္။
ထမင္းရည္ နီရဲရဲတစ္ဇလုံႏွင့္ မန္္က်ုည္းရြက္ဟင္းကုိ အလယ္ထားလ်က္ ေခါင္းမ ေဖာ္ေအာင္ စားၾက၏။ ဆံပင္နီနီႏွင့္ ေခါင္းေလးလုံးသည္ ျမစ္ဆိပ္တြင္ ေရငုပ္ ၾကလြန္းသျဖင့္ ဆီႏွင့္ မေတြ႔ရေသာ ဆံပင္မ်ားမွာ နီရဲ ေနၾကသည္။
'သမီး ေရာ့ေဟ့ ပိုက္ဆံ'
အေဖက ပခုံးေပၚမွ တက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ တဲေခါင္းပန္းတြင္ေထာင္ၿပီးသည္ႏွင့္ မိဒိုးကို ပုိုက္ဆံေပး၏။ က်ပ္တန္ ငါးရြက္။ အေဖ့ မ်က္ႏွာမွ ေခွၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ား ကုိ မိဒိုး ေငးၾကည့္ေနရင္း အေဖငွင္ငွားခ သုံးက်ုပ္ ေပးၿပဲီးၿပီေနာ္ဟု အေလာသုံး ဆယ္ေမးလုိက္၏။ အေဖက မိဒုိးကို ၾကည့္၍ ၿပဳံး၏။
'ေပးၿပီးပါၿပီ သမီးရဲ႕၊ ဟူး ဒီေန႕မစားသာဘူးေဟ့' ေရနီက်ၿပဲီး ေရသိပ္စီးေနတယ္'
မိဒိုးက အေဖေျပာသမွ်ကိုသာ ေခါင္းညိတ္ေနရင္း ေငြငါးက်ပ္ႏွင့္ ေစ်း၀ယ္ရန္ တြက္ဆန္တစ္ျပည္က ေလးက်ပ္။ ဒါနဲ႔ကုိပဲ ေလးက်ပ္ရွိေနၿပီ။ အသင္းဘုတ္အုပ္ နဲ႔ ထုတ္ရင္ ႏွစ္က်ုပ္ဆယ္ျပားပဲ က်တာ။ အေမ ဆုံးတုန္း က ငါးဆယ္ႏွင့္ေပါင္ထား ေသာ အသင္းဘုတ္အုပ္ကုိ ခုထိမေရြးႏိုင္ေသးတာ နာတာပဲ။ ထားပါေလ။ ဆီႏွစ္ က်ပ္ခြဲသားက ျပားရွစ္ဆယ္။ ျပားႏွစ္ဆယ္ပဲ က်န္ေတာ့သည္။ မန္က်ည္းရြက္ ခ်က္ဖို႔္ ငါးပိက မ၀ယ္လုိ႔မျဖစ္။ တစ္မတ္ဖုိးကုိေတာင္မွ ရြာလယ္ေစ်းသည္ေဒၚ ႀကီးမွင္က သိပ္ေရာင္းခ်င္ တာ မဟုတ္။ ျပားႏွစ္ဆယ္ဖိုိးေရာင္းပါ့မလားဟု မိဒိုး ပူပန္မိ၏။
'ဟဲ့ မိဒုိး ... မီးဖိုေပၚကအုိးေ၀က်ေနၿပီ၊ ဘာအုုိးလဲ'
'ရပါတယ္ အေဖရဲ႕၊ အေ၀ရာရြက္ျပဳတ္ထားတာပါ၊ ဒီေန႔ည အေ၀ရာ သုပ္နဲ႕ မန္က်ည္းရြက္ဟင္း '
မီးဖိုေပၚ က အုိးကိုမိဒိုးသြားဖြင့္လိုက္သည္။ စိမ္း၀ါ၀ါအရည္မ်ားက ပြက္ပြက္ဆူေနၾကသည္။ အေ၀ရာရြက္ တစ္ခက္ကုိ ဆတ္ခနဲ ဆိတ္ၾကည့္လုိက္ ၏။ မႏူးေသးေပ။ မီးဆြေပးလုိုက္ၿပီး ပုိက္ဆံကို ထည့္သိမ္း လုိက္၏။
' ေဟ့ ... ငါက ေျခာက္ဆင့္ေရာက္ၿပီေနာ္၊ ေျခာက္ဆင့္ခုန္ရမွာ'
ဖန္ခုန္တမ္းကစားေနေသာ ေနရာမွ အလတ္မ၏ အသံစူးစူးက ၀မ္းသာအားရ ထြက္ေပၚလာသည္။ သူ႔ညီမသုံးေယာက္ ဖန္ခုတ္တမ္းကစားေနသည္ကို ၾကည့္ ရင္းမိဒိုး ရုတ္တရက္ကစားခ်င္စိတ္ ေပၚလာသည္။ မိဒိုးမကစားရတာၾကလွၿပီ။ အေမရွိတုန္းကဆုိ ရြာလယ္ပိုင္းထိေတာင္ သြားကစားရ၏။ ျမစ္ဆိပ္ေသာင္ျပင္ ေပၚတြင္္လည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဘုိအိမ္ေဆာက္ရသည္မွာလည္း ၾကာၿပီ။
မိဒုိုး သည္ ထဘီကို ခပ္တင္းတင္းျပင္၀တ္ၿပီး တဲေရွ႕သို႔ေျပးသြားလ်က္ အလတ္မ ခုန္ျမည္ျပဳေနေသာ ေျခာက္ဆင့္ ကို လႊားခနဲ ခုန္ေက်ာ္လိုက္၏။ ပါးစပ္ကလည္း ငါခုန္တာ ေတြ႔လားေဟ့ ဟု ၀မ္းသာအားရ ေအာ္၏။ အလတ္မ ႏႈတ္ခမ္းစူ၏။
'ငါခုန္ေနတာ ဘာလုပ္နင္ ၀င္ခုန္တာလဲ၊ သြားမပါဘူး'
'အုိး ... ပါမွာေပါ့၊ နင္မခုန္ႏိုင္တုိင္း ..... နင္က အီးေဘာေသာ'
မိဒိုး က သူ႔ညီမကို စ၏။
အလတ္မ ပိုၿပီးစိိတ္ဆုိးလာ၏။
'နင္ေနာ္ နင္၊ အပိ်ဳက အပ်ိဳလုိေနပါလား၊ အပ်ိဳဆုိတာ ကေလးေတြထဲ မပါဘူူး သြား'
'ဘာ ... ၾကည့္စမ္း၊ ဘာအပ်ိဳလဲ ... ငါလဲ ကေလးပဲ '
ကေလးစိတ္တစ္၀က္ ႏွင့္ မိဒုိုးျပန္ေအာ္၏။
' အမယ္ ...နင္ ကေလးဆုိရင္ နင္ဘာျပဳလို႔ ေရခ်ိဳးတုန္းက အေဖ့ ေရလဲနဲ႔ ခ်ိဳးလဲ၊ ငါတုိ႔လို ခိ်ဳးပါလားကဲ '
မိဒိုးရွက္သြား၏။ အေဖ့ဆီကုိ မလုံမလဲ လွမ္းၾကည့္ရင္း ရွက္ရွက္ႏွင့္ အလတ္မ ေခါင္းကုိ 'ေဒါက္' ခနဲ ေနေအာင္ ေခါက္ပစ္လုိက္ေလသည္။
မန္က်ည္းရြက္ ခူူးတုိင္း မိဒိုးေကာက္လာေသာ မန္က်ည္းကိုင္းမ်ားႏွင့္ ဆူးစည္း လုပ္ေနေသာ အေဖ့ေဘး တြင္ မိဒိုးတုိ႔ညီမတစ္ေတြ ၀ုိင္းေနၾကေလသည္။ အေဖက အကိုင္းအခက္ရႈပ္ေသာ မန္က်ညး္ကိုင္းမ်ားကို စု၍ အရင္းမွ ႀကိဳးျဖင့္ တင္းေနေအာင္ ခ်ည္သည္။
'ၿပီးၿပီလားအေဖ၊ ျမစ္ထဲကို အခု သြားခ်ရေအာင္ေနာ္ အေဖ'
အငယ္ဆုံးမက စိတ္အားထက္သန္စြာ ေျပာသည္။ မိဒုိုးတုိ႔တစ္ရြာလုံးလိုလို ဆူးစည္းခ်ေလ့ရွိ၏။ မန္က်ည္းကိုင္ းႏွင့္ လုပ္ေသာ ဆူးစည္းမွာ ငါးသိပ္မပါေသာ္ လည္း ႏွစ္ရက္တစ္ခါ၊ သုံးရက္တစ္ခါ ေဖာ္လွ်င္ တစ္ခ်က္စာ ေလာက္ေတာ့ ရတတ္ေလသည္။ ဆူးစည္းကို ေရတိမ္တိမ္တြင္ခ်ရ၏။ ေရတိိမ္တြင္သြားေန တတ္္ေသာ ငါးေသးေလးမ်ားမွာ မန္က်ညး္ကုိုင္းရႈပ္ရႈပ္တြင္၀င္တိုးမိၿပီး မထြက္ႏိုင္ ၾကေတာ့ေပ။ တခ်ိဳ႕ နည္းနည္း တတ္ ႏုိင္သူမ်ားက ႀကိဳးတန္းအရွည္ႀကီးျဖင့္ မွ်ားတန္းတန္းၾကေလသည္။
ဆူးစည္းကို ထမ္းလ်က္သြားေသာ အေဖ့ေနာက္မွ မိဒုိးတုိ႕ခုန္ေပါက္လုိက္လာၾက ၏။ အေဖက ေရတိမ္တိမ္ တြင္ ဆူးစည္းကို ျမဳပ္ေအာင္ခ်ၿပီး စိုက္ထားေသာ ငါးလုံးတုိင္း ခ်ည္ေန၏။ အငယ္ သုံးေယာက္လုံး ေရထဲတြင္ တ၀ုန္း၀ုန္း ကူးေန ၾကၿပီ။ အလတ္မက သဲၾကမ္းမ်ားႏွင့္ ေခ်းတြန္းရင္းမိဒုိးကို လွမ္းေျပာင္ျပေန၏။ ညီမ က အငယ္ႏွစ္ေယာက္က ေရထဲတြင္ ငုပ္လိုက္ေဖာ္လုိက္ႏွင့္ ကူးခတ္ေနၾက၏။ မိဒိုးသည္ လက္ေမာင္း ပိန္ပိန္ေလး ေပၚသို႕ မၾကာခဏ ေလွ်ာက်ေနေသာ ရွင္မီးအက်ႍေပၚဆြဲဆြဲတင္ရင္း ဟိုတုန္းကလုိ အ၀တ္အစား မ်ားကုိ အျမန္ခၽြတ္ကာ ေရထဲေျပးဆင္းခ်င္စိတ္ ေပၚလာသည္။ အေဖက ၀ါးလုံးတုိင္ျမဲေအာင္ အုတ္ခဲက်ိဳး ႏွင့္ ထုေနရင္း လွမ္းေျပာသည္။
"ဟဲ့ ... မိဒိုး၊ ေရခ်ိဳးမွာ ခ်ိဳးေလ၊ ဘာလုပ္ေနတာလဲ"
မိဒိုး သည္ အေဖ၀တ္ထားေသာ ေရလဲပုဆိုးကို မသိမသာၾကည့္ရင္း ခပ္တိုးတိုးျပန္ေျပာလိုက္သည္။
"ေတာ္ၿပီ အေဖ ... ဒီေန႔ ေရမခ်ိဳးေတာ့ဘူး"
-----------------------------------------------------------------------------
ေအးစိမ့္စြာ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလ၏ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ မိဒိုး ဖ်တ္ခနဲ လန္႔ႏိုးလာခဲ့သည္။ မိဒိုး ကိုယ္ေပၚ တြင္ ေစာင္မရွိေတာ့ေပ။ အငယ္သံုးေယာက္သည္ ေစာင္ကို သူတို႔ဘက္ ဆြဲယူသြားၿပီး ပူးကပ္ ၿခံဳကာ အိပ္ေပ်ာ္ ေနၾကသည္။ မိုးလင္းေတာ့မည္။ အလင္းေရာင္ မႈန္ပ်ပ်ကို ျမင္ေနရၿပီ၊ မိဒိုးက ထဘီကို အသာ ဆြဲၿခံဳကာ မ်က္လံုးမ်ားကို ျပန္မွိတ္လိုက္သည္။ ဗိုက္ထဲတြင္ ဟာေနသည္။ ဗိုက္ဆာ သည္ ဆိုကာမွ သည္ေန႔ မနက္ ဟင္းခ်က္စရာ မရွိ။ မန္က်ည္းရြက္ျဖစ္ျဖစ္၊ အေ၀ရာရြက္ျဖစ္ျဖစ္ သြားခူး ရလိမ့္မည္။
ငါးပိနည္းနည္း ရွိေသးသည္။ ငါးပိ နည္းနည္းကို သည္ေန႔အတြက္ ခြဲခ်န္လိုက္သျဖင့္ မေန႔ ညက မန္က်ည္းရြက္ဟင္း မွာ ခ်ဥ္လိုက္သည္မွ စုတ္စုတ္လန္႔ေနသည္။ အငယ္ဆံုးမက မ်က္ႏွာရွံဳ႕မဲ့မဲ့ ႏွင့္ "အေဖ ဆူးစည္း သြားမေဖာ္ေသးဘူးလား" ဟု ထမင္းစားမၿပီးမခ်င္း တတြတ္တြတ္ ေမးေလသည္။ မိဒိုးသည္ အိပ္ရာ မွ ကပ်ာကယာ ခုန္ထလိုက္သည္။ ဟုတ္သားပဲ။ ဆူးစည္းခ်ထားတာ ဒီေန႔ဆို ႏွစ္ရက္ ေတာင္ ရွိသြားၿပီ။ မိဒိုးသည္ တဲေအာက္ကို ခုန္ဆင္းလိုက္၏။ အေဖ့ကို ၾကည့္ေတာ့ အိပ္ေမာက်ေန တုန္းပင္။
မိဒိုးသည္ ျမစ္ဆိပ္သို႔ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္ခဲ့၏။ ျမစ္ျပင္ကို ျဖတ္တိုက္လာေသာ အရုဏ္ဦး ေလက ေအးျမလွသည္။ မိဒိုး ထဘီကို ဆြဲၿခံဳလိုက္သည္။ ျမစ္ဆိပ္တြင္ မည္သူမွ် မရွိေသးေပ။ မိဒိုးတို႔ ဆူးစည္း မွာ တျခားဆူးစည္းမ်ားႏွင့္ အေတာ္ေလး လွမ္းေလသည္။ သို႔ေသာ္ မိဒိုးသည္ ဆူးစည္း ေဖာ္ဖို႔ကုိသာ စိတ္ေစာ ေနသျဖင့္ ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္း မသိေပ။ ထဘီကို ခပ္တိုတို ျပင္၀တ္ၿပီး မိဒိုး ေရထဲသို႔ ဆင္းလိုက္သည္။ ဆူးစည္းကို အသာ မၿပီး ကုန္းေပၚသို႔ ခ်သည္။ က်လာပါေစ ငါးေတြ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီ။ မိဒိုးသည္ စိတ္အား ထက္သန္စြာ ဆူးစည္းကို လႈပ္ခါလိုက္၏။ မိဒိုး မ်က္ႏွာ ရွံဳ႕မဲ့သြား၏။ ငါးက တစ္ေကာင္တစ္ၿမီးမွ က်မလာေပ။ ဘာလို႔ပါလိမ့္။ ေရနီက်ေနလို႔လား။ မိဒိုး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖင့္ ဆူးစည္းကို ေရထဲျပန္ခ်ၿပီး နီရဲေသာ ျမစ္ျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ အလို။ မိဒိုး မ်က္လံုးမ်ား ၀င္းလက္သြား၏။ ေရနက္ပိုင္းတြင္ တန္းထားေသာ မ်ားတန္း တစ္ေနရာသည္ လႈပ္ရွား ယိမ္းထိုးေန ေပသည္။
ေထာင္ထားေသာ ငါးအရွင္က ေသေလာက္ၿပီ။ ရွင္ေနလွ်င္လည္း ဒါေလာက္ မလႈပ္ယမ္းႏိုင္။ ဟုတ္ၿပီ။ ငါးႀကီးတစ္ေကာင္မိေနတာပဲ ျဖစ္ရမည္။ မိဒိုး ဘာကိုမွ စဥ္းစားမေနေတာ့။ ေရထဲသို႔ အျမန္ဆင္းရင္း မွ်ားတန္းဆီသို႔ ကူးသြားလိုက္သည္။ မိဒိုးသည္ လႈပ္ေနေသာ ေနရာတြင္ ကိုယ္ကို အသာေဖာ့ထားရင္း ႀကိဳးကို မၾကည့္လိုက္သည္။ မိဒိုးထင္သည့္အတုိင္းပင္၊ ငါးပတ္ႀကီ။ နည္းတဲ့အေကာင္ႀကီး မဟုတ္။ ၀မ္းသာ လိုက္သည္ မွာ ေျပာစရာမရွိ။ မည္သူ႔ မွ်ားတန္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖဳတ္မည္။
မိဒိုးသည္ ေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အားျပဳကာ ေရကို ယက္၍ ယက္၍ ကိုယ္ေဖာ့ရင္း လက္ႏွစ္ဖက္လံုးျဖင့္ ငါးကို ျဖဳတ္ေလ သည္။ ငါးပတ္ႀကီးကား တျဖန္းျဖန္း ရုန္းကန္ေနေပသည္။ ျဖဳတ္ရသည္မွာ မိဒိုး ထင္သေလာက္ မလြယ္။ အမွန္မွာ မွ်ားတန္းေဖာ္လွ်င္ ေလွေပၚမွေန၍ ေအးေအးေဆးေဆး ေဖာ္ေလ့ ရွိၾကသည္။
ေရစီးသည္ မိဒိုးေအာက္ပိုင္းကို အရွိန္ျဖင့္ တြန္းထိုးေနေပသည္။ ေရစီးထဲတြင္ ပါသြားမလို ျဖစ္ေန သည္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကိုသာ အဆက္မျပတ္ကူးယက္ရင္း ငါးကိုသာ မဲျဖဳတ္သည္။ ခုေနမ်ား မွ်ားတန္း ေဖာ္တဲ့ လူ ေရာက္လာမွျဖင့္ ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ေဇာေခၽြးမ်ားပင္ ျပနလာသည္။ အားစိုက္ ကာ မိဒိုး ဆက္ျဖဳတ္ ျပန္သည္။ ငါးပတ္ႀကီး ေမာ၍ နည္းနည္းအၿငိမ္တြင္ တအားေဆာင့္ဆြဲပစ္လိုက္ သည္။ ရၿပီ။ ငါးပတ္ႀကီး ကို မလြတ္ေစရန္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ရင္း ကမ္းစပ္သို႔ ေျခေထာက္ျဖင့္သာ အျမန္ကူးသည္။ ၀မ္းသာလိုက္သည္ မွာ မိဒိုး တုန္ယင္၍ေတာင္ေနသည္။ မိဒိုး ကုန္းေပၚသို႔ အျမန္ေျပးတက္လိုက္သည္။
"အို ... အမယ္ေလး"
မိဒိုး အလန္႔တၾကား ေအာ္ရင္း ေျမႀကီးေပၚတြင္ ထုိင္ခ်လိုက္မိ၏။ မိဒိုး ကိုယ္ေပၚမွ ထဘီေလး မရွိေတာ့ ၿပီ။ ေရစီးႏွင့္အတူ ေမ်ာပါသြားခဲ့ၿပီ။ ေဇာႏွင့္ ငါးကိုသာ မဲျဖဳတ္ေနသည္မုိ႔ မိဒိုး ထဘီ ကၽြတ္က်သြားမွန္း ကိုပင္ မသိႏိုင္ေတာ့။ မိဒိုး တစ္ကိုယ္လံုး ရွက္စိတ္ျဖင့္ တုန္ယင္လာ၏။ သြားၿပီ။ အေမ့ထားခဲ့ေသာ မိဒိုး ၏ တစ္ထည္ တည္းေသာ ထဘီေလး။ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲလာ၏။ အိမ္ကို မည္သို႔ ျပန္ရမည္နည္း။ မုိးလင္း စျပဳ ေနၿပီ။ လူေတြႏိုးေနၾကၿပီ။
ရြာလယ္လမ္းမႀကီးကို မိဒိုး ဘယ္လိုျဖတ္ျပန္ရပါမလဲ။ ေျမႀကီးေပၚတြင္ ငါးပတ္ႀကီးသည္ ပါးဟက္ႀကီးကို ဟလ်က္ အသက္ရွဴေန၏။ ျမစ္ညာဆီမွ ငွက္အခ်ိဳ႕ စုန္ဆင္းလာၾက ၿပီ။ မၾကာမီ လူေတြလာၾကေတာ့မည္။ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဘာလုပ္ရမလဲ။ အိမ္ကို ဘယ္လို ျပန္ရပါ့မလဲ ဟု ေတြးရင္း ရုတ္တရက္ ဗိုက္ထဲက ဆာေလာင္လာျပန္သည္။ မိဒိုးသည္ ငါးပတ္ႀကီးကို ဆတ္ခနဲ ေကာက္ယူလိုက္၏။ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္ကာ မ်က္စိ ကို စုံမွိတ္ၿပီး တအားကုန္ေျပးေလသည္။ ရြာလယ္လမ္းမသို႔ ေရာက္ေတာ့မည္။ ဘုရားေရ။ လူေတြ ထြက္လာ ေနၾကၿပီ။ ရွက္စရာေကာင္းလုိက္ တဲ့ျဖစ္ျခင္း။ မိဒိုး တအားေျပးရင္း မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာ၏။
"အို ... ဟဲ့ ... မိဒိုး"
"ဟဲ့ ေကာင္မေလး ဘာျဖစ္လာ ..."
လူေတြ၏ အံ့ၾသႀကီးစြာ ေအာ္လိုက္ေသာ အသံမ်ားကို မိဒိုး မၾကားေပ။ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္ထား ေသာ မိဒိုး သည္ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လ်က္ ငါးပတ္ႀကီးကို တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ရင္း အိမ္ဆီသို႔ တအား ေျပးေန ေပသည္။
စာေရးသူ - ႏုႏုရည္(အင္းဝ)
ညေန အတြက္ ခ်န္ထားေသာဆန္ကို ပုဆုိးႏွင့္ ျပန္ထုပ္၏။ ေရအိုးနားမွ မန္က်ည္းရြက္ထုပ္ကုိ သိားယူကာ ၾကမ္းေပၚဖင္ခ် အထုိင္လုိက္ ျဗိခနဲ ျမည္ကာ ထဘီျမဲသြားယူကာ ထဘီျပဲသြားျပီကို မိဒုိးသိလိုက္၏။ ကပ်ာကယာ ထကာ ထဘီကိုလွည့္ၾက့ည့္လုိက္ေတာ့ တစ္ထြာခန္သုာရွိိအစုတ္ၾကီး။
သြားပါၿပီ၊ ကုန္ပါၿပီ။
သည္ထဘီက အေမထားခဲ့ေသာ ထဘီသုံးထည္အနက္က ေနာက္ဆုံးထဘီ။
မိဒိုးထဘီ ကုိ အသာလွည့္၀တ္ကာ ျဖည္းညင္းစြာထုိင္ခ်ၿပီးမွ မန္က်ည္းရြက္သင္ ၏။
ေနာက္ေန႕ မွ အရီိးေလးတုိ႕အိမ္က အပ္ႏွင့္အပ္ခ်ည္ငွားၿပီး သီရမည္။
မန္က်ည္းရြက္ေတြက တျမန္ေန႔ကတည္းက ခူးထားသည္မို႔ နည္းနည္းႏြမ္းေနၾက ၿပီ။ မနပ္ျဖန္ အတြက္ မန္က်ည္းရြက္ ကို ျပန္ထုပ္ထားလိုက္၏။ အိမ္ေရွ႕တြင္ ကစားေေနၾကေသာ မိဒိုး၏ေအာက္ အငယ္မ သုံးေယာက္ က မီးဖိုးေခ်ာင္ဆီသုို႔ တၾကည့္တည္း ၾကည့္ေနၾကသည္။ မန္က်ည္းရြက္အိုးထဲသို႔ ငါးပိထုပ္ထဲမွ လက္က်ုန္ ငါးပိ နည္းနည္းကို ပစ္ထည့္လုိက္၏။ ဆီပုလင္းကုိ ေလာင္းခ်ေသာ္ လည္း က်လာသည္ မွာ တစ္စက္ ႏွစ္စက္။ မိဒိုးက ပုလင္းဖင္ကို လက္ႏွင့္ ရုိက္ခ်၏။ ဒီေန႔ညေန အေဖ့ဆီက ပိုက္ဆံရမွ မနက္ျဖန္ အတြက္ အားလုံး၀ယ္ရ မည္။
မန္က်ည္းရြက္ ဟင္းအုိး တပြတ္ပြတ္ဆူခ်ိန္တြင္ အိမ္ေရွ႕မွ ဆြမ္းေတာ္ဗ်ိဳ႕ ဟူေသာအသံကို ၾကားရ၏။ ထုံးစံ အတိုင္း မိဒိုိးက ကန္ေတာ့ဆြမ္း ဟု သြက္လက္ စြာေအာ္လုိက္သည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား ေအးေမာင္က ဆြမ္းဗ်ပ္ ကုိ ရြက္ထားရင္းက မိဒုိးကိုု မ်က္ေစာင္းထုိးေလသည္။
'ထမင္းစားမယ္ လာၾကေဟ့'
မိဒိုး ေခၚသံ အဆုံးတြင္ အငယ္သုံးေယာက္ အေျပး အလႊားလာၾကသည္။
ထမင္းရည္ နီရဲရဲတစ္ဇလုံႏွင့္ မန္္က်ုည္းရြက္ဟင္းကုိ အလယ္ထားလ်က္ ေခါင္းမ ေဖာ္ေအာင္ စားၾက၏။ ဆံပင္နီနီႏွင့္ ေခါင္းေလးလုံးသည္ ျမစ္ဆိပ္တြင္ ေရငုပ္ ၾကလြန္းသျဖင့္ ဆီႏွင့္ မေတြ႔ရေသာ ဆံပင္မ်ားမွာ နီရဲ ေနၾကသည္။
'သမီး ေရာ့ေဟ့ ပိုက္ဆံ'
အေဖက ပခုံးေပၚမွ တက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ တဲေခါင္းပန္းတြင္ေထာင္ၿပီးသည္ႏွင့္ မိဒိုးကို ပုိုက္ဆံေပး၏။ က်ပ္တန္ ငါးရြက္။ အေဖ့ မ်က္ႏွာမွ ေခွၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ား ကုိ မိဒိုး ေငးၾကည့္ေနရင္း အေဖငွင္ငွားခ သုံးက်ုပ္ ေပးၿပဲီးၿပီေနာ္ဟု အေလာသုံး ဆယ္ေမးလုိက္၏။ အေဖက မိဒုိးကို ၾကည့္၍ ၿပဳံး၏။
'ေပးၿပီးပါၿပီ သမီးရဲ႕၊ ဟူး ဒီေန႕မစားသာဘူးေဟ့' ေရနီက်ၿပဲီး ေရသိပ္စီးေနတယ္'
မိဒိုးက အေဖေျပာသမွ်ကိုသာ ေခါင္းညိတ္ေနရင္း ေငြငါးက်ပ္ႏွင့္ ေစ်း၀ယ္ရန္ တြက္ဆန္တစ္ျပည္က ေလးက်ပ္။ ဒါနဲ႔ကုိပဲ ေလးက်ပ္ရွိေနၿပီ။ အသင္းဘုတ္အုပ္ နဲ႔ ထုတ္ရင္ ႏွစ္က်ုပ္ဆယ္ျပားပဲ က်တာ။ အေမ ဆုံးတုန္း က ငါးဆယ္ႏွင့္ေပါင္ထား ေသာ အသင္းဘုတ္အုပ္ကုိ ခုထိမေရြးႏိုင္ေသးတာ နာတာပဲ။ ထားပါေလ။ ဆီႏွစ္ က်ပ္ခြဲသားက ျပားရွစ္ဆယ္။ ျပားႏွစ္ဆယ္ပဲ က်န္ေတာ့သည္။ မန္က်ည္းရြက္ ခ်က္ဖို႔္ ငါးပိက မ၀ယ္လုိ႔မျဖစ္။ တစ္မတ္ဖုိးကုိေတာင္မွ ရြာလယ္ေစ်းသည္ေဒၚ ႀကီးမွင္က သိပ္ေရာင္းခ်င္ တာ မဟုတ္။ ျပားႏွစ္ဆယ္ဖိုိးေရာင္းပါ့မလားဟု မိဒိုး ပူပန္မိ၏။
'ဟဲ့ မိဒုိး ... မီးဖိုေပၚကအုိးေ၀က်ေနၿပီ၊ ဘာအုုိးလဲ'
'ရပါတယ္ အေဖရဲ႕၊ အေ၀ရာရြက္ျပဳတ္ထားတာပါ၊ ဒီေန႔ည အေ၀ရာ သုပ္နဲ႕ မန္က်ည္းရြက္ဟင္း '
မီးဖိုေပၚ က အုိးကိုမိဒိုးသြားဖြင့္လိုက္သည္။ စိမ္း၀ါ၀ါအရည္မ်ားက ပြက္ပြက္ဆူေနၾကသည္။ အေ၀ရာရြက္ တစ္ခက္ကုိ ဆတ္ခနဲ ဆိတ္ၾကည့္လုိက္ ၏။ မႏူးေသးေပ။ မီးဆြေပးလုိုက္ၿပီး ပုိက္ဆံကို ထည့္သိမ္း လုိက္၏။
' ေဟ့ ... ငါက ေျခာက္ဆင့္ေရာက္ၿပီေနာ္၊ ေျခာက္ဆင့္ခုန္ရမွာ'
ဖန္ခုန္တမ္းကစားေနေသာ ေနရာမွ အလတ္မ၏ အသံစူးစူးက ၀မ္းသာအားရ ထြက္ေပၚလာသည္။ သူ႔ညီမသုံးေယာက္ ဖန္ခုတ္တမ္းကစားေနသည္ကို ၾကည့္ ရင္းမိဒိုး ရုတ္တရက္ကစားခ်င္စိတ္ ေပၚလာသည္။ မိဒိုးမကစားရတာၾကလွၿပီ။ အေမရွိတုန္းကဆုိ ရြာလယ္ပိုင္းထိေတာင္ သြားကစားရ၏။ ျမစ္ဆိပ္ေသာင္ျပင္ ေပၚတြင္္လည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဘုိအိမ္ေဆာက္ရသည္မွာလည္း ၾကာၿပီ။
မိဒုိုး သည္ ထဘီကို ခပ္တင္းတင္းျပင္၀တ္ၿပီး တဲေရွ႕သို႔ေျပးသြားလ်က္ အလတ္မ ခုန္ျမည္ျပဳေနေသာ ေျခာက္ဆင့္ ကို လႊားခနဲ ခုန္ေက်ာ္လိုက္၏။ ပါးစပ္ကလည္း ငါခုန္တာ ေတြ႔လားေဟ့ ဟု ၀မ္းသာအားရ ေအာ္၏။ အလတ္မ ႏႈတ္ခမ္းစူ၏။
'ငါခုန္ေနတာ ဘာလုပ္နင္ ၀င္ခုန္တာလဲ၊ သြားမပါဘူး'
'အုိး ... ပါမွာေပါ့၊ နင္မခုန္ႏိုင္တုိင္း ..... နင္က အီးေဘာေသာ'
မိဒိုး က သူ႔ညီမကို စ၏။
အလတ္မ ပိုၿပီးစိိတ္ဆုိးလာ၏။
'နင္ေနာ္ နင္၊ အပိ်ဳက အပ်ိဳလုိေနပါလား၊ အပ်ိဳဆုိတာ ကေလးေတြထဲ မပါဘူူး သြား'
'ဘာ ... ၾကည့္စမ္း၊ ဘာအပ်ိဳလဲ ... ငါလဲ ကေလးပဲ '
ကေလးစိတ္တစ္၀က္ ႏွင့္ မိဒုိုးျပန္ေအာ္၏။
' အမယ္ ...နင္ ကေလးဆုိရင္ နင္ဘာျပဳလို႔ ေရခ်ိဳးတုန္းက အေဖ့ ေရလဲနဲ႔ ခ်ိဳးလဲ၊ ငါတုိ႔လို ခိ်ဳးပါလားကဲ '
မိဒိုးရွက္သြား၏။ အေဖ့ဆီကုိ မလုံမလဲ လွမ္းၾကည့္ရင္း ရွက္ရွက္ႏွင့္ အလတ္မ ေခါင္းကုိ 'ေဒါက္' ခနဲ ေနေအာင္ ေခါက္ပစ္လုိက္ေလသည္။
မန္က်ည္းရြက္ ခူူးတုိင္း မိဒိုးေကာက္လာေသာ မန္က်ည္းကိုင္းမ်ားႏွင့္ ဆူးစည္း လုပ္ေနေသာ အေဖ့ေဘး တြင္ မိဒိုးတုိ႔ညီမတစ္ေတြ ၀ုိင္းေနၾကေလသည္။ အေဖက အကိုင္းအခက္ရႈပ္ေသာ မန္က်ညး္ကိုင္းမ်ားကို စု၍ အရင္းမွ ႀကိဳးျဖင့္ တင္းေနေအာင္ ခ်ည္သည္။
'ၿပီးၿပီလားအေဖ၊ ျမစ္ထဲကို အခု သြားခ်ရေအာင္ေနာ္ အေဖ'
အငယ္ဆုံးမက စိတ္အားထက္သန္စြာ ေျပာသည္။ မိဒုိုးတုိ႔တစ္ရြာလုံးလိုလို ဆူးစည္းခ်ေလ့ရွိ၏။ မန္က်ည္းကိုင္ းႏွင့္ လုပ္ေသာ ဆူးစည္းမွာ ငါးသိပ္မပါေသာ္ လည္း ႏွစ္ရက္တစ္ခါ၊ သုံးရက္တစ္ခါ ေဖာ္လွ်င္ တစ္ခ်က္စာ ေလာက္ေတာ့ ရတတ္ေလသည္။ ဆူးစည္းကို ေရတိမ္တိမ္တြင္ခ်ရ၏။ ေရတိိမ္တြင္သြားေန တတ္္ေသာ ငါးေသးေလးမ်ားမွာ မန္က်ညး္ကုိုင္းရႈပ္ရႈပ္တြင္၀င္တိုးမိၿပီး မထြက္ႏိုင္ ၾကေတာ့ေပ။ တခ်ိဳ႕ နည္းနည္း တတ္ ႏုိင္သူမ်ားက ႀကိဳးတန္းအရွည္ႀကီးျဖင့္ မွ်ားတန္းတန္းၾကေလသည္။
ဆူးစည္းကို ထမ္းလ်က္သြားေသာ အေဖ့ေနာက္မွ မိဒုိးတုိ႕ခုန္ေပါက္လုိက္လာၾက ၏။ အေဖက ေရတိမ္တိမ္ တြင္ ဆူးစည္းကို ျမဳပ္ေအာင္ခ်ၿပီး စိုက္ထားေသာ ငါးလုံးတုိင္း ခ်ည္ေန၏။ အငယ္ သုံးေယာက္လုံး ေရထဲတြင္ တ၀ုန္း၀ုန္း ကူးေန ၾကၿပီ။ အလတ္မက သဲၾကမ္းမ်ားႏွင့္ ေခ်းတြန္းရင္းမိဒုိးကို လွမ္းေျပာင္ျပေန၏။ ညီမ က အငယ္ႏွစ္ေယာက္က ေရထဲတြင္ ငုပ္လိုက္ေဖာ္လုိက္ႏွင့္ ကူးခတ္ေနၾက၏။ မိဒိုးသည္ လက္ေမာင္း ပိန္ပိန္ေလး ေပၚသို႕ မၾကာခဏ ေလွ်ာက်ေနေသာ ရွင္မီးအက်ႍေပၚဆြဲဆြဲတင္ရင္း ဟိုတုန္းကလုိ အ၀တ္အစား မ်ားကုိ အျမန္ခၽြတ္ကာ ေရထဲေျပးဆင္းခ်င္စိတ္ ေပၚလာသည္။ အေဖက ၀ါးလုံးတုိင္ျမဲေအာင္ အုတ္ခဲက်ိဳး ႏွင့္ ထုေနရင္း လွမ္းေျပာသည္။
"ဟဲ့ ... မိဒိုး၊ ေရခ်ိဳးမွာ ခ်ိဳးေလ၊ ဘာလုပ္ေနတာလဲ"
မိဒိုး သည္ အေဖ၀တ္ထားေသာ ေရလဲပုဆိုးကို မသိမသာၾကည့္ရင္း ခပ္တိုးတိုးျပန္ေျပာလိုက္သည္။
"ေတာ္ၿပီ အေဖ ... ဒီေန႔ ေရမခ်ိဳးေတာ့ဘူး"
-----------------------------------------------------------------------------
ေအးစိမ့္စြာ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလ၏ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ မိဒိုး ဖ်တ္ခနဲ လန္႔ႏိုးလာခဲ့သည္။ မိဒိုး ကိုယ္ေပၚ တြင္ ေစာင္မရွိေတာ့ေပ။ အငယ္သံုးေယာက္သည္ ေစာင္ကို သူတို႔ဘက္ ဆြဲယူသြားၿပီး ပူးကပ္ ၿခံဳကာ အိပ္ေပ်ာ္ ေနၾကသည္။ မိုးလင္းေတာ့မည္။ အလင္းေရာင္ မႈန္ပ်ပ်ကို ျမင္ေနရၿပီ၊ မိဒိုးက ထဘီကို အသာ ဆြဲၿခံဳကာ မ်က္လံုးမ်ားကို ျပန္မွိတ္လိုက္သည္။ ဗိုက္ထဲတြင္ ဟာေနသည္။ ဗိုက္ဆာ သည္ ဆိုကာမွ သည္ေန႔ မနက္ ဟင္းခ်က္စရာ မရွိ။ မန္က်ည္းရြက္ျဖစ္ျဖစ္၊ အေ၀ရာရြက္ျဖစ္ျဖစ္ သြားခူး ရလိမ့္မည္။
ငါးပိနည္းနည္း ရွိေသးသည္။ ငါးပိ နည္းနည္းကို သည္ေန႔အတြက္ ခြဲခ်န္လိုက္သျဖင့္ မေန႔ ညက မန္က်ည္းရြက္ဟင္း မွာ ခ်ဥ္လိုက္သည္မွ စုတ္စုတ္လန္႔ေနသည္။ အငယ္ဆံုးမက မ်က္ႏွာရွံဳ႕မဲ့မဲ့ ႏွင့္ "အေဖ ဆူးစည္း သြားမေဖာ္ေသးဘူးလား" ဟု ထမင္းစားမၿပီးမခ်င္း တတြတ္တြတ္ ေမးေလသည္။ မိဒိုးသည္ အိပ္ရာ မွ ကပ်ာကယာ ခုန္ထလိုက္သည္။ ဟုတ္သားပဲ။ ဆူးစည္းခ်ထားတာ ဒီေန႔ဆို ႏွစ္ရက္ ေတာင္ ရွိသြားၿပီ။ မိဒိုးသည္ တဲေအာက္ကို ခုန္ဆင္းလိုက္၏။ အေဖ့ကို ၾကည့္ေတာ့ အိပ္ေမာက်ေန တုန္းပင္။
မိဒိုးသည္ ျမစ္ဆိပ္သို႔ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္ခဲ့၏။ ျမစ္ျပင္ကို ျဖတ္တိုက္လာေသာ အရုဏ္ဦး ေလက ေအးျမလွသည္။ မိဒိုး ထဘီကို ဆြဲၿခံဳလိုက္သည္။ ျမစ္ဆိပ္တြင္ မည္သူမွ် မရွိေသးေပ။ မိဒိုးတို႔ ဆူးစည္း မွာ တျခားဆူးစည္းမ်ားႏွင့္ အေတာ္ေလး လွမ္းေလသည္။ သို႔ေသာ္ မိဒိုးသည္ ဆူးစည္း ေဖာ္ဖို႔ကုိသာ စိတ္ေစာ ေနသျဖင့္ ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္း မသိေပ။ ထဘီကို ခပ္တိုတို ျပင္၀တ္ၿပီး မိဒိုး ေရထဲသို႔ ဆင္းလိုက္သည္။ ဆူးစည္းကို အသာ မၿပီး ကုန္းေပၚသို႔ ခ်သည္။ က်လာပါေစ ငါးေတြ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီ။ မိဒိုးသည္ စိတ္အား ထက္သန္စြာ ဆူးစည္းကို လႈပ္ခါလိုက္၏။ မိဒိုး မ်က္ႏွာ ရွံဳ႕မဲ့သြား၏။ ငါးက တစ္ေကာင္တစ္ၿမီးမွ က်မလာေပ။ ဘာလို႔ပါလိမ့္။ ေရနီက်ေနလို႔လား။ မိဒိုး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖင့္ ဆူးစည္းကို ေရထဲျပန္ခ်ၿပီး နီရဲေသာ ျမစ္ျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ အလို။ မိဒိုး မ်က္လံုးမ်ား ၀င္းလက္သြား၏။ ေရနက္ပိုင္းတြင္ တန္းထားေသာ မ်ားတန္း တစ္ေနရာသည္ လႈပ္ရွား ယိမ္းထိုးေန ေပသည္။
ေထာင္ထားေသာ ငါးအရွင္က ေသေလာက္ၿပီ။ ရွင္ေနလွ်င္လည္း ဒါေလာက္ မလႈပ္ယမ္းႏိုင္။ ဟုတ္ၿပီ။ ငါးႀကီးတစ္ေကာင္မိေနတာပဲ ျဖစ္ရမည္။ မိဒိုး ဘာကိုမွ စဥ္းစားမေနေတာ့။ ေရထဲသို႔ အျမန္ဆင္းရင္း မွ်ားတန္းဆီသို႔ ကူးသြားလိုက္သည္။ မိဒိုးသည္ လႈပ္ေနေသာ ေနရာတြင္ ကိုယ္ကို အသာေဖာ့ထားရင္း ႀကိဳးကို မၾကည့္လိုက္သည္။ မိဒိုးထင္သည့္အတုိင္းပင္၊ ငါးပတ္ႀကီ။ နည္းတဲ့အေကာင္ႀကီး မဟုတ္။ ၀မ္းသာ လိုက္သည္ မွာ ေျပာစရာမရွိ။ မည္သူ႔ မွ်ားတန္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖဳတ္မည္။
မိဒိုးသည္ ေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အားျပဳကာ ေရကို ယက္၍ ယက္၍ ကိုယ္ေဖာ့ရင္း လက္ႏွစ္ဖက္လံုးျဖင့္ ငါးကို ျဖဳတ္ေလ သည္။ ငါးပတ္ႀကီးကား တျဖန္းျဖန္း ရုန္းကန္ေနေပသည္။ ျဖဳတ္ရသည္မွာ မိဒိုး ထင္သေလာက္ မလြယ္။ အမွန္မွာ မွ်ားတန္းေဖာ္လွ်င္ ေလွေပၚမွေန၍ ေအးေအးေဆးေဆး ေဖာ္ေလ့ ရွိၾကသည္။
ေရစီးသည္ မိဒိုးေအာက္ပိုင္းကို အရွိန္ျဖင့္ တြန္းထိုးေနေပသည္။ ေရစီးထဲတြင္ ပါသြားမလို ျဖစ္ေန သည္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကိုသာ အဆက္မျပတ္ကူးယက္ရင္း ငါးကိုသာ မဲျဖဳတ္သည္။ ခုေနမ်ား မွ်ားတန္း ေဖာ္တဲ့ လူ ေရာက္လာမွျဖင့္ ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ေဇာေခၽြးမ်ားပင္ ျပနလာသည္။ အားစိုက္ ကာ မိဒိုး ဆက္ျဖဳတ္ ျပန္သည္။ ငါးပတ္ႀကီး ေမာ၍ နည္းနည္းအၿငိမ္တြင္ တအားေဆာင့္ဆြဲပစ္လိုက္ သည္။ ရၿပီ။ ငါးပတ္ႀကီး ကို မလြတ္ေစရန္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ရင္း ကမ္းစပ္သို႔ ေျခေထာက္ျဖင့္သာ အျမန္ကူးသည္။ ၀မ္းသာလိုက္သည္ မွာ မိဒိုး တုန္ယင္၍ေတာင္ေနသည္။ မိဒိုး ကုန္းေပၚသို႔ အျမန္ေျပးတက္လိုက္သည္။
"အို ... အမယ္ေလး"
မိဒိုး အလန္႔တၾကား ေအာ္ရင္း ေျမႀကီးေပၚတြင္ ထုိင္ခ်လိုက္မိ၏။ မိဒိုး ကိုယ္ေပၚမွ ထဘီေလး မရွိေတာ့ ၿပီ။ ေရစီးႏွင့္အတူ ေမ်ာပါသြားခဲ့ၿပီ။ ေဇာႏွင့္ ငါးကိုသာ မဲျဖဳတ္ေနသည္မုိ႔ မိဒိုး ထဘီ ကၽြတ္က်သြားမွန္း ကိုပင္ မသိႏိုင္ေတာ့။ မိဒိုး တစ္ကိုယ္လံုး ရွက္စိတ္ျဖင့္ တုန္ယင္လာ၏။ သြားၿပီ။ အေမ့ထားခဲ့ေသာ မိဒိုး ၏ တစ္ထည္ တည္းေသာ ထဘီေလး။ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲလာ၏။ အိမ္ကို မည္သို႔ ျပန္ရမည္နည္း။ မုိးလင္း စျပဳ ေနၿပီ။ လူေတြႏိုးေနၾကၿပီ။
ရြာလယ္လမ္းမႀကီးကို မိဒိုး ဘယ္လိုျဖတ္ျပန္ရပါမလဲ။ ေျမႀကီးေပၚတြင္ ငါးပတ္ႀကီးသည္ ပါးဟက္ႀကီးကို ဟလ်က္ အသက္ရွဴေန၏။ ျမစ္ညာဆီမွ ငွက္အခ်ိဳ႕ စုန္ဆင္းလာၾက ၿပီ။ မၾကာမီ လူေတြလာၾကေတာ့မည္။ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဘာလုပ္ရမလဲ။ အိမ္ကို ဘယ္လို ျပန္ရပါ့မလဲ ဟု ေတြးရင္း ရုတ္တရက္ ဗိုက္ထဲက ဆာေလာင္လာျပန္သည္။ မိဒိုးသည္ ငါးပတ္ႀကီးကို ဆတ္ခနဲ ေကာက္ယူလိုက္၏။ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္ကာ မ်က္စိ ကို စုံမွိတ္ၿပီး တအားကုန္ေျပးေလသည္။ ရြာလယ္လမ္းမသို႔ ေရာက္ေတာ့မည္။ ဘုရားေရ။ လူေတြ ထြက္လာ ေနၾကၿပီ။ ရွက္စရာေကာင္းလုိက္ တဲ့ျဖစ္ျခင္း။ မိဒိုး တအားေျပးရင္း မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာ၏။
"အို ... ဟဲ့ ... မိဒိုး"
"ဟဲ့ ေကာင္မေလး ဘာျဖစ္လာ ..."
လူေတြ၏ အံ့ၾသႀကီးစြာ ေအာ္လိုက္ေသာ အသံမ်ားကို မိဒိုး မၾကားေပ။ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္ထား ေသာ မိဒိုး သည္ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လ်က္ ငါးပတ္ႀကီးကို တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ရင္း အိမ္ဆီသို႔ တအား ေျပးေန ေပသည္။
စာေရးသူ - ႏုႏုရည္(အင္းဝ)
၁၉၈၄ မတ္လ ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း
.
