သဒိုး အပိုင္း (၁)

 သဒိုး

စာေရးသူ - ခင္ခင္ထူး

အခန္း(၁)

ေတာ္သလင္းလႀကီး တစ္ရက္ ႏြားစာစဥ္းေနရာက ႏြားစားက်င္းထဲ ဖြဲႏု တစ္ေတာင္း လာၿဖဴးတဲ့ သူ႕မိန္းမမံႈႀကီးကို ကိုပ်ားအံုက လွမ္းႀကည့္တယ္။ သည္မိန္းမသည္ရက္ထဲမ်ား ေမြးေရာ့မလား အကဲခတ္တာပါ။ တကယ္ေတာ့ သူလည္းနားလည္လွလို႕ေတာ့ မဟုတ္ူး။ ရြာလက္သည္ႀကီးေတာ္ေပြးက 'ပ်ားအံု...နင့္မယား ေမြးေတာ့မယ္... ငါ့စိတ္ထင္ သည္ရက္ထဲပဲ' လုိ႕ေၿပာတာကို သတိရလိုက္လို႕ပါ။ ႀကီးေတာ္ေပြး မွန္းရင္လြဲခဲတာလည္း သူအသိ။ ရြာထဲက ကေလးေတြႀကီးေတာ္ေပြးလက္နဲ႕ မထိရတဲ့ ကေလး မရိွခဲ့ဖူးဘူး။ လက္သည္လုပ္လာခဲ့တာပဲရိွေရာေပါ့ ႏွစ္ေလးဆယ္ေတာ့။

ကိုပ်ားအံုက ႏြားစားက်င္းထဲ ေခါင္းထိုးေနႀကတဲ့ႏြားသံုးေကာင္ထဲက ႏြားမႀကီး ေမႊးနက္မကိုလည္း လွမ္းအကဲခတ္တယ္။ သည္ႏြားမႀကီးကလည္း ဇီးရင့္လွၿပီ။ ကေန႕လား၊ မနက္ၿဖန္လား ဆိုေတာ့ မယားနဲ႕ႏြားမ အၿပိဳင္မ်ား ေပါက္ေနႀကေလမလား ေတြးပူတာပါ။ မွန္တာေၿပာရရင္ ကိုပ်ားအံုက မယား လည္းပူတယ္၊ ႏြားလည္းပူတယ္။ မယားကသားဦးေမြးရဖြားရ ခက္ခဲတတ္တယ္လို႔ ႀကားဖူးထားေတာ့ ႀကီးေတာ္ေပြးကုိ မနက္တစ္ေခါက္ ညတစ္ေခါက္ေတာ့ ေလွ်ာက္ခဲ့ဗ်ာလို႕ ေၿပာထားရတယ္။ ႀကီးေတာ္ေပြးက သူ႕သမီးႀကီးရွိတဲ့ သိမ္ရြာဘက္ တစ္ခါတစ္ခါ စြတ္ကယ္စြတ္ကယ္ သြားတတ္တာရွိေတာ့ မမံႈႀကီးဗိုက္နာခ်ိန္ ရြာမွာမရွိမွာစိုးလို႕ပါ။

ႏြားမကေတာ့ သူကိုယ္တိုင္လည္း နားလည္တယ္။ ရြာကကိုေပသီးကလည္း နားလည္တယ္။ နေသ (ႏြားေသ) ကေလး ေမြးမွာ မပူပါဘူး။ ႏြားမ သားေမြးတာေတာ့ ဆန္းလွတာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ပူတာက ေမြးလာတဲ့ ႏြားကေလးက ႏြား၀ါဖြဲႏုမ်ား အင္မတန္ညံ့တာဖ်င္းတာ ႏြားသမားမွန္ရင္ သိတာကိုး။ႏြားအေရာင္ကိုေၿပာတာပါ။ ''ေပသီး...ငါကန၀ါဖြဲႏု ထြက္လာမွာစိုးသာေမာင္ရ...ငါ့စိတ္ထဲ ႏြားမႀကီးသားတင္တုန္းက အ၀ါဖက္မ်ားတဲ့ႏြားဆိုေတာ့ န၀ါဖြဲႏုၿဖစ္မွာ...န၀ါမ်က္ကြင္းၿဖစ္မွာ...န၀ါဖင္ၿဖဴ ၿဖစ္မွာ ေႀကာက္သာ မၿဖစ္ေလာက္ဘူး တြက္ရသာပဲ... ''
''မၿဖစ္ပါဘူး ငပ်ားရာ ... မေအက ထန္းသီးဟာကို... မေအဘက္လုလိမ့္မယ္... ငါေၿပာတာာမွန္ရင္ ပုဆိုးတစ္ကြင္း ေပးမလား... ''
''ေပးရေသးေပါ့ကြာ မွန္ပါေစ ဆုေတာင္းသာပါ... "

ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ေတာ္သလင္းလၿပည့္ေက်ာ္ဆယ့္ႏွစ္ရက္ေန႕ ညေနခင္းေနေရာင္ မေပ်ာက္ေသးဘူး။ ႏြားမႀကီးေမးတယ္။ ကိုေပသီးကို ပုဆိုးေပးဖို႕ၿဖစ္လာတာပါပဲ။ ႏြားညိဳသံေရာင္ႀကီး။ ကိုပ်ားအံုဆိုတာ ၀မ္းသာလြန္းလို႕ႏြားမႀကီးေခါင္း ပြတ္ေနတာမ်ား မထေတာ့ဘူး။ ႏြား၀ါဖြဲႏု ေသေအာင္ထုတာေတာင္ မထတာ၊ ႏြား၀ါမ်က္ကြင္းေသေအာင္ဖ်င္းတာ သိေလေတာ့ အိမ္က ကုိယ္၀န္ အရင့္အမာနဲ႕ မယားစိတ္ မေရာက္ဘူး။ ႏြားမဘက္ စိတ္ေရာက္ေနေတာ့တာကိုး။ ည ခုနစ္နာရီ ေလာက္ေရာက္ေတာ့ မယား မမံႈႀကီးကလည္း ဗိုက္နာၿပီ။ ကိုေပသီးက ေတာင္ေနာက္ေနေသးတာ။ မင္းမယား မံႈႀကီးကေတာ့ ႏြားၿပာေႀကာင္စြယ္ ေနမွာပါကြာတဲ့။ ႏြားၿပာေႀကာင္စြယ္ ဆိုတာက ႏြားနီဘက္လုတဲ့ လက္မည္း ဒူးမည္း၊ ႏွာေရာင္မည္း ႏြားမ်ိဳး။ နက်င့္ေကာင္းေခၚတဲ့အက်င့္ေကာင္း ႏြားမ်ိဳးထဲေတာ့ပါပါတယ္။

"ေအးကြာ... တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္...မိမံႈ ေမြးမ်ားေမြးေတာ့မွာလားကြာ... "
"ေမြးရင္ေတာ့ နွစ္မဂၤလာေပါ့ ငပ်ားရာ... ဆြမ္းေကၽြးလိုက္ေတာ့ သံုးမဂၤလာၿဖစ္ေရာ... ေမြးပါေစ ဆုေတာင္းကြ...သည္လိုၿဖစ္ခဲ့ပါ့... "
ႀကီးေတာ္ေပြး တင္မကပါဘူး။ ရြာက မိန္းမႀကီးေတြပါလာႀကတယ္။ မိမံႈႀကီးမိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားကလည္း မီးေနခန္း ပတ္လည္ ထန္းလံုးတိုင္ေတြ စိုက္္ထားသလိုပဲ။ မိမံႈႀကီးေဘး ငုတ္တုတ္မည္းတည္း ထိုင္ေနႀကတာ မီးေနခန္းေတာင္ က်ိဳးက်မွာစိုးရေသးတာပါ။ ကိုပ်ားအံုက မယားကိုယ္၀န္ေဆာင္အနား မကပ္ႏိုင္ေတာ့ ႏြားတင္းကုပ္ထဲကမခြာဘူး။ သည္လိုေနၿပန္ေတာ့ရြာက မိန္းမေတြက ႀကံဳသလို ေငါက္ႀကတယ္။

"ပ်ားအံုရယ္...နင့္ဟာက မယားေမြးတာပူ...နမ(ႏြား)ေမြးတာပူ...နင့္ဟာက လူေၿပာစရာၿဖစ္ပါ့မယ္... မယား အနားေနပါဦးေတာ့... "
"ေရာ္...က်ဳပ္ရွိေတာ့ေကာ ဘာလုပ္တတ္မွာတုန္း... က်ဳပ္မို႕ မီးေနခန္းနားကပ္ရင္ ေမာင္းထုတ္ႀကသဲ့ဟာ နမ ဂရုစိုက္ရေတာ့မေပါ့... အက်ိဳးေပးမယ့္ႏြားဗ်... သံေရာင္ရယ္... မံႈႀကီးက ခင္ဗ်ားတို႕နဲ႕ ၿပီးပါတယ္"

ႏြားေမြးမွာ အၿဖဴနဲ႕အနက္ ေထြးေထြးကေလး ေရာေနတာကို သံေရာင္ေခၚႀကတာပါ။ အေမႊးႀကမ္းရင္ မေကာင္းတတ္ေပမယ့္ေမြးလာတဲ့ ႏြားေလးကေမႊးႏုရယ္။ ညသန္းေခါင္မေက်ာ္ခင္မွာပဲ မမံႈႀကီးကလည္း ေမြးတယ္။ ေယာက်ာ္းကေလး။ ကိုပ်ားအံုနဲ႕တူသတဲ့။ ညိဳခဲခဲကေလးတဲ့။ လက္မည္းဒူးမည္း နွာေရာင္ မည္းကေလးမ်ားလား။ ေပသီးေၿပသလို ေႀကာင္စြယ္ထဲကေနမွာ။ ကိုပ်ားအံုက ကေန႕ေတာ့ ဟုတ္ဟုတ္ ေသးေတာ့ကြာ... မယားလည္းေမြး၊ ႏြားလည္္းေမြး။ ႏြားမကသံေရာင္ဆိုေတာ့ အက်ိဳးေပးၿပီ။ သားဦးက ညိဳခဲခဲဆိုေတာ့ အားကိုးရၿပီ။

"ေပသီး... ငါက နာမည္ေတာင္ စဥ္းစားၿပီးၿပီ... ငါ့မွာ သားႏွစ္ေယာက္ အၿမႊာေမြးသလိုကိုးကြ... ႏွစ္ေကာင္စလံုးသံေရာင္ေတြဆိုေတာ့ သံဒိုးႀကီးသံဒိုးကေလးေပါ့ကြာ... ႏြားက သံဒိုးႀကီး ငါ့သားက သံဒိုး ကေလး.. "
"ေကာင္းသာေပါ့ငပ်ားရ... အက်ိဳးၿပီးတဲ့ဒိုးႀကီးကြား... အက်ိဳးေပးတဲ့ ဒိုးကေလးကြာ... "

ကိုပ်ားအံုက ကိုေပသီးႏႈတ္ထြတ္စကားကို သိပ္သေဘာက်သြားတယ္။ တကယ္လည္း ႏြားက ဒိုးႀကီး တြင္တယ္။ သားကဒိုးကေးတြင္တယ္။ သံုးမဂၤလာၿဖစ္ေအာင္ ဆြမ္းတစ္အုပ္ေတာင္ ေက်ာင္းပို႕လိုက္ေသး တာပါ။
ကုဣိဳ ကုန္းမွာ ေၿပာစမွတ္ၿပဳရတဲ့ အၿဖစ္အပ်က္ဆိုပါေတာ့။
 

(၂)

ကုဣိဳုကုန္းက အုပ္စုရြာႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ၿမိဳင္လွက အုပ္စုရြာ။ ၿမိဳင္လွ အုပ္စုထဲမွာ ရြာကခ်ည္းဆယ္ရြာရွိတယ္။ ဖို႕ကုန္း၊ ကုဣိဳုကုန္း၊ ေညာင္ပင္ပု၊ ထေတာစု၊ ႏွဲခင္း၊ ယင္းတိုက္၊ သိမ္ရြာ၊ ေညာင္ကားယားနဲ႕ ေတာပုဆုိတဲ့ ရြာေတြပါ။ ၿမိဳင္လွနဲ႕ဆို ဆယ္ရြာေပါ့။ ၿမိဳင္လွကလြဲလို႕ က်န္တဲ့ရြာေတြက မတိမ္းမယိမ္းရြာေတြ။ စီးပြားေရးခ်င္းလည္းမကြာႀကဘူး၊ စိုက္ခင္းႏွံခင္းခ်င္းကလည္း မကြာႀကဘူး။ ၿမိဳင္လွက ၿမိဳ႕နဲ႕နီးေတာ့ ၿမိဳ႕သြားခ်င္ရင္ ၿမိဳင္လွေတာ့ တစ္ေထာက္ေရာက္ႀကရတယ္။ ကုဣိဳ ကုန္းကေန ၿမိဳင္လွကို ခရီးႏွစ္တိုင္ေ၀းေတာ့ ဒိုးကေလးက မနက္ဆိုရင္ ၿမိဳကထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေရာက္ေန တတ္ၿပီး သံဒိုးကေလးလို႕ ဖေအက ေမြးတဲ့ေန႕ကပဲ နာမည္ေပးေပမယ့္ ရြာက ဒိုးကေလး ေခၚႀကတာပါ။ အက်ိဳးေပးတဲ့ဒိုးကေလးလို႕ ႏြားဆရာကိုေပသီးက နိမိတ္ဖတ္ေပသိ ေမြးကတည္းက အက်ိဳးမေပး ခ်က္ေတာ့။

"မံႈမရယ္... ငါ့ႏြားဒိုးႀကီးက ထမ္းပိုးတင္ပါၿပီ ဆိုကတည္းက လုပ္ေကၽြးလုိက္သာမ်ားဟာ အလုပ္ကလည္း တြင္ပါဘိသနဲ႕... မေကာ္မကတ္ မဆိုးမယုတ္မ်က္ႀကားေဗေကာင္းေရႊရည္မ်က္လွ မေကာင္းက်ိဳးပ ေကာင္က်ိဳးရ ဆိုသာလိုပဲ အက်ိဳးေပးခ်က္ေတာ့.. ငါ့သား ဒိုးကေလးက်မွ ဘယ္လိုနကၡတ္နဲ႕မ်ား ေမြးပါလိမ့္ကြာ... "

မေအလုပ္တဲ့ မမံႈႀကီးကေတာ့ ဒိုးကေလးကို မခိုင္းရက္ဘူး။ သားလုပ္ရမယ့္အလုပ္ေတြ က်ဳပ္ကိုေၿပာပါ ကိုပ်ားအံုရယ္၊ က်ဳပ္တို႔လည္း ထန္းလ်က္တစ္ကိုယ္ထန္းတစ္ကိုယ္မွ မဟုတ္သာ၊ ဒိုးကေလးမလုပ္ က်ဳပ္လုပ္ပါ့မယ္လို႕ သားဘက္ကကာတတ္တယ္။ ကိုပ်ားအံုက အခင္းထဲလည္း၀င္ရ၊ ႏြားစာလည္း ထည့္ရ၊ အိမ့္ ဗာဟီရသူခ်ည္းဆိုေတာ့ ဒိုးကေလးကိုပါ တစ္ဖက္တစ္ယွဥ္း ရုန္းေစခ်င္တယ္။ မိဘေတြ ရွိႀကတုန္းေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့။ မိဘေတြ မရွိရင္ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ပါ့။ ဒါကိုပူတာပါ။ ကိုပ်ာအံုတို႕မွာေတာင္သူ ေတာင့္ေတာင့္ထဲက ဆိုေတာ့ သားတစ္ေယာက္အတြက္ စီးပြားေရးပူစရာ မလုိပါဘူး။ ဒိုးကေလး ၿမိဳ႕တက္ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္တာလည္းထားပါေတာ့။

မနက္တိုင္းအိမ္က ပိုက္ဆံယူၿပီး ၿမိဳ႕ဂိုက္ဖမ္းတာကို မႀကိဳက္တာပါ။ လက္ေႀကာမတင္းတာကို မႀကိဳက္ တာပါ။ ေတာသူေတာင္သား သားသမီးပီပီ ရာသီနဲ႕ သီးႏွံရယ္လို႕လည္းမသိဘူး။ ပိုးရယ္မႊား ရယ္ လို႕ လည္း မသိဘူး။ ႏြားတစ္ေကာင္ရဲ႕ ခ်ိဳရယ္၊ ေဗြရယ္၊ သြားရယ္၊ အေသြးအေရာင္ရယ္ စသည္ၿဖင့္ အက်ိဳးေပး မေပးလည္း မသိိဘူး။ ပဲေမွာ္တစ္ေတာင္းထမ္း မတင္ဖူးဘူး။ ပဲက်ိဳးပဲေႀကရယ္လို႕ တလင္းကို တံၿမက္တစ္ခ်က္ သိမ္းဖို႕လည္းေခါင္းထဲမရွိဘူး။ ဖေအပဲခင္းက လွည္းတိုက္ၿပန္လို႕ ႏြားကူမခၽြတ္ဘူး။ ဒါကိုမေအမမံႈႀကီးကလည္း သိပါရဲ႕။သား လူေခ်ာကို မခိုင္းရက္ေတာ့ ဖေအေၿပာမယ္ႀကံရင္ မေအကခ်ည္း ၀င္ရတာလည္း မ်ားၿပီ။

"နင္လုပ္တာနဲ႕ ဒိုးကေလး ပ်က္စီးေနၿပီ... ေနကုန္နဲ႕ေနခန္း ဘာမ်ားသြားလုပ္ေနပါလိမ့္ဟာ... လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္ ကလည္း ေနကုန္ေတာ့မထားေလာက္ပါဘူး... ငါေတာ့ ေမြးႀကမ္းေမြးရွည္ နံတို နံက်ပ္ သြားႀကား ေရယို ႏြားဖ်င္းအဖတ္တင္သလို ၿဖစ္ေနၿပီ... "

သည္လိုေၿပာရင္ မမံႈႀကီးက သူ႕သား ႏြားနဲ႕ႏႈိင္းရသေကာရယ္လို႕ ဆူဆူပူပူ လုပ္ရာက လင္မယား ရန္ၿဖစ္ရေရာ။ ကိုပ်ားအံုကလည္း ေၿပာလိုက္ရင္ ႏြားကမလြတ္ဘူးကိုး။
ဒိုးကေလးကလညးဒိုးကေလးပဲ။ ဘယ္လုိဗီဇပါလာသလဲေတာ့ မေၿပာတတ္ဘူး။ ေမြးလို လူမွန္းသိပါၿပီ ဆိုကတည္းက ေပၚေႀကာ့ေေနေတာ့တာပါ။ ရြာမွာ ေပၚေႀကာ့ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္္တေလ ရွိလို႕ အားက်တယ္ဆိုရင္လည္းထားေတာ့။ လူတိုင္း ကာလသားတိုင္း အရြယ္ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႕ အခင္းထဲ ႏြားထြန္ထယ္ထိုး မလုိက္ႏိုင္ေတာင္ အိမ့္ဗာဟီရေတြထဲေတာ့ ပါရသူခ်ည္းပါ။ ေရခပ္၊ ႏြားေက်ာင္း၊ ၿမက္ရိတ္၊ ပဲေလွ႕ ပဲနယ္ေလာက္ေတာ့ လုပ္ႀကရသူခ်ည္းပဲ။ ဒိုးကေလးက မဟုတ္ေပါင္။ ပင္ပန္းမယ့္ အလုပ္မ်ား ရြာက အလွဴလွည့္တာေတာင္ ထြက္မႀကည့္ဘူး ဆိုတဲ့ေကာင္။

ေမြးကတည္းက ညိဳခဲခဲဆိုေတာ့ ႀကီးေတာ့လည္း ညိဳတိုတိုပါ။ ငယ္ဂုဏ္ကေလးနဲ႕ဆိုေတာ့ ရုပ္မရိွဘူး ေၿပာမၿဖစ္ဘူး။ မ်က္လံုးမ်က္ဖန္ေကာင္းေကာင္း၊ ေမးရိုးက်ေကာင္းနဲ႕ ေၿပေၿပၿပစ္ၿပစ္ေတာ့ ရွိရွာပါရဲ႕။ ဆံပင္က ၿမိဳ႕ဆံပင္ဂိုက္ထားေတာ့ ရြာမွာာ တစ္ဘာသာ ၿဖစ္ေနတာလည္း ပါတယ္။ ဆံပင္ဂုတ္ေထာကကို ဖေအက ႀကည့္မရဘူး။ တစ္ခါတေလ ေနာက္ေစ့ကသိမ္းၿပီး ႀကက္ၿမီးစုသိမ္းထားရင္ ဖေအက ေတာက္ ေခါက္ေတာ့တာပါ။ လူကေတာမွာေတာ့ လူေခ်ာေပါ့။ ၿမိဳ႕ဂိုက္ဖမ္းထားတဲ့ ေတာသားေပသိ ဇာတ္မင္းသား မ်ားလို႕ ကႏြဲ႕ကလ်ေတာ့ရွိတယ္။

ဆယ္ႏွစ္သားေလာက္မွာ ေက်ာင္းႀကီးရွင္ၿဖစ္ သကၤန္းစည္းညပီး ကိုရင္၀၀တ္ခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ ကေလး ရွိတာပဲ။ သူေပ်ာ္ရင္လည္း ရဟန္းဘ၀ ကူးပေစေတာ့လို႕ မေအေရာ ဖေအပါ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ႀကေသးတာပါ။ ရဟန္းရဲ႕ မယ္ေတာ္ ခမည္းေတာ္ဘ၀ ခံယူရရင္ သည္သားလုပ္စာ မစာရခ်င္လို႕မွ ေနေနအပါယ္ တံခါးပိတ္ရင္ေတာ္ၿပီေပါ့ေလ။ ေလးငါးဆယ္ႏွစ္သားဆိုေတာ့မိရိပ္ဖရိပ္ေအာက္မွာ ဆိုေၿပာနာခံရိွေသး တာကိုး။ ကိုရင္လူထြက္ေတာ့မွ ႀကီးေကာင္ကလည္း၀င္လာ၊ အက်င့္ကေလးကလည္းသက္သာ သလုိေန တတ္ခ်င္လာဆိုေတာ့ ေၿပာမေကာင္းဆိုမေကာင္း ေတာ့ဘူး။

ကာလသားမေပါက္တေပါက္ကတည္းက ဒိုးကေလးကိုမိဘကကိုင္လို႕ မရေတာ့တာပါ။ ဖေအက အခင္းထဲ မဆင္းေတာင္ ဟိုရြာသည္ရြာ ႏြားအလဲအထပ္ၿဖစ္ၿဖစ္ လုပ္ေစခ်င္တယ္။ သည္အတိုင္း ရြာတကာ လည္ေနမယ့္အစား ႏြားေကာင္းႏြားသန္႕ ဟိုရြာသည္ရြာက ရွာ၀ယ္ၿပီးႀကိဳက္ေစ်းနဲ႕ ေရာင္းတာနဲ႕ပတ္သတ္သမွ် သင္ေပးရွာတယ္။ ႏြားဆရာ ကိုေပသီးေခၚၿပီး နားသြင္းခိုင္းတယ္။ 
"လွည္းနဲ႕ႏြားဆိုသာမတိမ္ေကာဘူး ငါ့သားရ…တုိ႕ေတာမွာ ႏြားေကာင္းမ်ား အင္မတန္မက္ႀကတာ… အေဖေတာ့ လုပ္ေစခ်င္သာပဲကြာ ေတာင္ရြာက ငေသာင္းဆုိရင္ မင္းနဲ႕ရြယ္တူပါကြာ… ႏြားစီးပြားနဲ႕ပိုက္ဆံရွိလွေပါ့… "

"ႏြားအေႀကာင္း က်ဳပ္လည္းသိပါ့ဗ်ာ…၀မ္းပ်ဥ္းသား မိုးခိုသားမ်ား ဖိုခြင္ေပၚက ႏွစ္ေရခမ္းေလာက္ ခ်ၿပီး ထေရနဲ႕ၿမည္းရင္ေကာင္းလွေပါ့ အေဖ့ႏွယ္ "
ဖေအက ထမ္းပိုးထဆြဲလုိ႕ မေအ ၀င္ကာရေသးတာလည္း ခဏခဏ။ ဆံပင္ုတ္ေထာက္ႀကီးနဲ႕ဖေအကို ရန္လုပ္မယ့္ မ်က္ႏွာနီစုတ္စုတ္နဲ႕ ပုဆိုးခါးပံုစ တြဲေလာင္းနဲကဆိုေတာ့ တစ္ခါတေလ ေရာက္လာတတ္တဲ႕ ကိုေပသီးကေတာင္  "မင့္သားက ေဗြထီးရိုးစိုက္မွတ္သာ… ဘယ့္ႏွယ္ေဗြခ်က္ေပါက္ပါေကာဟ… "တဲ့။ ေဗြခ်က္ေပါက္ဆိုတာက ေဗြညံ့တဲ့ ႏြားလကၡဏာကို ေၿပာတာပါ။

ဆက္ရန္
.