တင္ေမာင္ျမင္႔ ဘာသာျပန္ (ေလထန္ေပမယ္႔ ပန္းမေၾကြ) အပိုင္း (၄)

လက္ထပ္ရေတာ့မည္

အၿမဲတမ္း သုန္မႈန္ေနတတ္သူ အေဖသည္ ကၽြန္မ ၁၃ ႏွစ္ျပည့္ၿပီးေနာက္ပုိင္း တစ္ရက္တြင္ ကၽြန္မ အေပၚ ထူးထူး ဆန္းဆန္း ခ်ိဳသာေန၏။ ကၽြန္မစိတ္ထဲ သံသယေတြ ၀င္လာသည္။
" လာပါဦး သမီးေလးရယ္ "
သူက ကၽြန္မကုိ သူ႔ေပါင္ေပၚထုိင္ခုိင္းၿပီး တစ္ခါမွ် မၾကာဖူးသည့္ေလသံျဖင့္ စကားစသည္။

" သမီးက သိပ္လိမၼာပါတယ္ "
တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲဟု ကၽြန္မ သိလုိက္ၿပီ။
" အလုပ္လည္း ႀကိဳးစားတယ္၊ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ အားကုိးရတယ္၊ သုိးေက်ာင္း ဆိတ္ေက်ာင္းတဲ့ေနရာမွာလည္း အရမ္းေတာ္တယ္၊ အင္း သမီးကုိ အေဖေတာ့ ေအာက္ေမ့ေနမွာပဲ "
အေဖ့ေလသံကုိ နားေထာင္ၿပီး ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္းသိလုိက္ပါၿပီ။ အစ္မလုိ  ကၽြန္မထြက္ေျပးမွာ သူအရမ္း စုိးရိမ္ေနၿပီး ေအမာအိမ္မွ ထြက္ေျပးသြားသည္မွာ ၾကာၿပီေလ။ အေဖ ေယာက္်ားေပးစားမည္လုပ္သျဖင့္ ထြက္ေျပး သြားျခင္းျဖစ္သည္။

အေဖ့ကုိသုိင္းဖက္ၿပီး
" သမီး ဘယ္မွ ထြက္မေျပးပါဘူးအေဖ "
အေဖက ကၽြန္မကုိ စုိက္ၾကည့္ေနရင္း
" ေအး အဲဒီလုိမွေပါ့၊ အေဖသမီးအတြက္ လူတစ္ေယာက္ေတြ႕ထားၿပီ"
ကၽြန္မက ေခါင္းကုိ သြက္သြက္ခါၿပီး
" ဟင့္အင္း ေဖေဖ၊ သမီးေယာက္်ားမယူခ်င္ဘူး "

ကၽြန္မ၏ ရင္ထဲတြင္ မခံခင္စိတ္ေတြ ျပည့္လွ်ံလာသည္။ ကၽြန္မကုိ ေစ်းအေကာင္းဆံုးအ႐ြယ္တြင္ ေစ်းတင္ေတာ့မည္။ ေၾကာက္စိတ္ျဖင့္ ဖ်ားခ်င္သလုိလုိလည္းျဖစ္လာ၏။
ေနာက္တစ္ေန႔ ဆိတ္ႏုိ႔ညွစ္ေနစဥ္ အေဖက လွမ္းေခၚသည္။
" သမီးေလး လာပါဦးကဲြ႕၊ ဒါ မစၥတာ ဂါလူးေလ "
ေနာက္ထပ္ ဘာမွ ကၽြန္မ မၾကားေတာ့ပါ။ ႀကိမ္လံုးႀကီး ကုိင္ၿပီး ထုိင္ေနသည့္ လူႀကီးကုိ စုိက္ၾကည့္ ေနမိ၏။ အသက္ ၆၀ ေလာက္႐ွိၿပီ။ မုတ္ဆတ္ေတြျဖဴေနၿပီ။
" ၀ါးရစ္၊ မစၥတာဂါလူးကုိ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ေလ "

ေအးစက္စက္အသံျဖင့္ ကၽြန္မ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ပါသည္။ လူႀကီက ႀကိမ္လံုးကုိမွီၿပီး ကၽြန္မကုိ ၿပံဳးၿပဳံးႀကီး ၾကည့္ေန၏။ လူႀကီးကုိ တစ္လွည့္၊ အေဖ့ကုိတစ္လွည့္ ကၽြန္မ အထိတ္တလန္႔ၾကည့္ေနမိသည္။ အေဖက ရိပ္မိသြားပံုရ၏။
" ကဲ ကဲ၊ သြားေတာ့ ႏုိ႔ဆက္ညွစ္ေန " ဟု ေျပာလုိက္သည္ႏွင့္ ကၽြန္မ ျပန္ေျပးခ်လာခဲ့၏။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ေစာေစာတြင္ အေဖ စကားစသည္။
" အဲဒါ သမီးယူရမယ့္ ေယာက္်ားပဲ "

" ဟာ အေဖကလဲ၊ ဒါေလာက္ အုိေနတဲ့ အဘုိးအုိႀကီးကုိ "
" အဲဒီအ႐ြယ္ယူမွ စိတ္ခ်ရတာဟဲ့၊ သမီးအေပၚကုိ အဲဒီအ႐ြယ္ကမွ သစၥာ႐ွိမွာ၊ သမီးကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ထားသြားမွာ မဟုတ္ဘူး၊ အၿမဲတမ္းေစာင့္ေ႐ွာက္မွာ၊ ၿပီးေတာ့ ... "
အေဖက ဂုဏ္ယူသည့္ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ၿပံဳးၿပီး ေျပာေသးသည္။

" ကုလားအုပ္ ၅ ေကာင္ေတာင္ တင္ေတာင္းမွာသမီးရဲ႕ "
ထုိေန႔က သုိးေတြ၊ ဆိတ္ေတြကုိ ေငးၾကည့္ေနရင္း ကၽြန္မအတြက္ သည္ေန႔သည္ အေဖ၏ သုိးေက်ာင္း သမ၊ ဆိတ္ေက်ာင္းသမ ဘ၀ေနာက္ဆံုးေန႔ ျဖစ္ေစရမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လုိက္ေတာ့သည္။
သဲကႏၱာရထဲတြင္ သည္အဘုိးႀကီးႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနရမည့္အေရးကုိ ေတြးၾကည့္လုိက္သည္။ ကၽြန္မ ကေလး ေလးငါးေယာက္ရခ်ိန္ တြင္ သူေသေလာက္ၿပီ။ သူ႔ကုိေရာ၊ ကေလးေတြကုိပါ ျပဳစုရမည့္ ကၽြန္မတာ၀န္ ...။

သည္လုိဘ၀မ်ိဳး ကၽြန္မ အေရာက္မခံႏုိင္ပါ။
ထုိည အားလံုးအိပ္ေနခ်ိန္တြင္ မီးဖုိနံေဘးတြင္ အေမ တစ္ေယာက္တည္း႐ွိေနသည္။ ကၽြန္မတုိးတုိး ကပ္ေျပာလုိက္၏။
" အေမ ကၽြန္မ ထြက္ေျပးေတာ့မယ္ "
" ႐ွဴး တုိးတုိး ဘယ္ကုိေျပးမလဲ "
" မုိဂါဒစ္႐ွူးကုိေပါ့ "
အစ္မေအမင္က မုိဂါဒစ္႐ွဴးကုိ ေရာက္ေနၿပီေလ။

" သြား သြားအိပ္ေတာ့ "
အေမ့မ်က္ႏွာပ်က္ေနသည္။ သည္ကိစၥ ဆက္မေျပာႏွင့္ေတာ့ဟူသည့္ အဓိပၸာယ္။
သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း အေမ ကၽြန္မအနားေရာက္လာသည္။ ကၽြန္မနံေဘးမွ ေျမႀကီးေပၚတြင္ ထုိင္ခ်ၿပီး လက္ေမာင္းကုိ အသာကေလးပုတ္ႏိႈးသည္။
" သြား သူတုိ႔ မႏုိးခင္ သြားေတာ့ " ဟုေျပာလာသည္။ ကၽြန္မ၏ စြန္႔စားခန္း စရေတာ့မည္ေပါ့။

ကၽြန္မ လက္ေမာင္းကုိ အေမ တင္းတင္းဆုပ္ထားသည္။ မႈန္ျပျပအလင္းေရာင္တြင္ အေမ့ကုိ ကၽြန္မ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲတြင္ ေသေသခ်ာခ်ာမွတ္ေနမိ၏။ ကၽြန္မ စိတ္ကုိ အတတ္ႏုိင္ဆံုးတင္းထားလ်က္က မ်က္ရည္ေတြ က်လာသည္။ အေမ့ကုိ တင္းတင္းဖက္လုိက္၏။
အေမ က ႏွစ္သိမ့္စကားဆုိသည္။

" အားလံုး အဆင္ေျပသြားမွာပါ။ သတိေတာ့ ႐ွိပေစ။ ေနရာတကာမွာ သတိနဲ႔ေန၊ ၿပီးေတာ့ ၀ါးရစ္ အေမ့ကုိ မေမ့နဲ႔ေနာ္ "
အေမ ရင္ခြင္ထဲမွထြက္ၿပီး ေမွာင္ႏွင့္ မည္းမည္းထဲသုိ႔ ကၽြန္မ ထြက္ေျပးခ်လာခဲ့ေတာ့၏။
---------------------------
ဆက္ရန္
.