သူတုိ႔အားလံုး ရဲ႕အသက္ ကၽြန္မလက္ထဲမွာ အပိုင္း (၂)

ေခ်ာင္ပိတ္အမိခံရျခင္း

ဂ်ာမန္တပ္မႀကီးေတြ ကၽြန္မတုိ႔ရာဒမ္ဆီကုိ ခ်ီတက္လာေနၿပီ။ ပုိလန္ုတပ္မေတာ္သည္ ဆုတ္ၿပီးရင္း ဆုတ္ေပး ေနရသည္။ တပ္မေတာ္အရာ႐ွိမ်ားက ဆရာ၀န္၊ ဆရာမေတြကုိ သူတုိ႔ႏွင့္အတူ ေ႐ွ႕တန္း ထြက္ ဖုိ႔ စည္း႐ံုးေတာ့ ဘာမွ စဥ္းစားမေနဘဲ ကၽြန္မစာရင္းေပးလုိက္သည္။
ဒဏ္ရာရ စစ္သားေတြ အျပည့္တင္လာသည့္ သူနာျပဳကားေပၚသုိ႔ ကၽြန္မတက္လုိက္သည္။ ကားကုိ တုိက္ပဲြ ျဖစ္ေနသည့္ ေနရာေတြႏွင့္ေ၀းရာသုိ႔ေမာင္းရင္း ေမာင္းရင္း ဆုိဗီယက္နယ္စပ္ လစ္သူေအး နီးယားနယ္ ထဲေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။

စစ္တပ္ဂုိေဒါင္ႀကီးတစ္လံုး၏ အျပင္ဘက္တြင္ ကၽြန္မတုိ႔ စခန္းခ်လုိက္ၾက၏။ ကၽြန္မတုိ႔အားလံုး လူ ၂၀၀ ေက်ာ္သည္။
ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္ေနပံု ရသည့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တစ္ေယာက္ ထြက္လာၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ကုိ သတင္းအေျခအေနကုိ ေျပာျပသည္။
" ခုပဲ ေၾကးနန္းရတယ္၊ ပုိလန္ကုိ ဆုိဗီယက္နဲ႔ ဂ်ာမန္ေတြ တစ္၀က္စီ ခဲြယူလုိက္ၾကၿပီတဲ့။

တုိ႔အခု ဆုိဗီယက္ေျမေပၚမွာ မတ္တတ္ရပ္ေနၾကတာ။ ပုိလန္ဆုိတာ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ငါတုိ႔မွာ တုိင္းျပည္ မ႐ွိေတာ့ဘူး "
၀ါးအစည္းေျပသြားေလၿပီ။ ႏုိင္သမွ် ပစၥည္းကုိ သယ္ပုိးကာ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဆူညံေအာ္ ဟစ္ကာ သစ္ေတာထဲသုိ႔ လူေတြသြားေနၾက၏။ ကၽြန္မလည္း တုိင္းျပည္မ႐ွိေတာ့ေသာ တပ္ပ်က္ႀကီးႏွင့္အတူ လစ္သူ ေအးနီးယား ေတာနက္ႀကီး ထဲသုိ႔ ပါသြားခဲ့ရပါေတာ့၏။ စစ္သတင္းမ်ားကုိ နားစြင့္ရင္း ကၽြန္မတုိ႔ သြားေနၾက ရသည္။ ရံခါတြင္ တစ္ေနရာတည္းမွာ ရက္ အတန္ၾကာ စခန္းခ်ရသည့္ အခါမ်ားလည္း ႐ွိ၏။ ယူကရိန္း သုိ႔ ဦးတည္ခ်ီတက္ရသည္မ်ားလည္း ႐ွိ၏။

စခန္းခ်ဖုိ႔ ေရၾကည္ရာ၊ ျမက္ႏုရာမ်ား ႐ွာေဖြၾက၏။ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းေနရမည့္ တစ္ေနရာမွမေတြ႕။
ဤသုိ႔ျဖင့္ ၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္ထဲတြင္ ၀င္လာသည္အထိ ကၽြန္မတုိ႔မွာ ေတာနက္အတြင္း၀ယ္ တလည္ လည္ျဖစ္ ေနဆဲ။ လူစုေတြလည္း ကဲြကုန္ၿပီ။ ကၽြန္မတုိ႔အဖဲြ႕တြင္ ကၽြန္မအပါအ၀င္ သူနာျပဳ ၃ ေယာက္ႏွင့္ စစ္သား ၄ ေယာက္သာ က်န္ေတာ့၏။

လာေဗာ့အနီးမွ တစ္႐ြာတြင္ စခန္းခ်ေနခုိက္ ကၽြန္မ အျပင္ဘက္ကုိ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္မ အေဖာ္ ေတြက ေမွာင္မဲေနသည့္ အိမ္ႀကီးထဲတြင္ ၀င္ေနၾက၏။ အိမ္ႀကီး၏ နံရံကုိ ကၽြန္မ ခပ္တင္းတင္း ေက်ာေပး ရပ္ေနရင္း ေၾကာက္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚလ်က္႐ွိ၏။ ကၽြန္မတုိ႔ေ႐ွ႕ေရးက မေတြး၀ံ့စရာပင္။ ဆုိဗီယက္ စစ္သား ေတြက ေနရာအႏွံ႔မွာ ႐ွိေနၾကသည္။ ကမန္မတုိ႔ေတြ႕သြားရင္ သူတုိ႔ ဘာလုပ္ၾကမွာပါလိမ့္။ ရာသီဥတု မွာ သာေတာင့္သာယာေအးျမေန၏။ ထုိစဥ္မွာပင္ ဆုိဗီယက္ကင္းလွည့္စစ္ကားတစ္စင္းသည္ ေ႐ွ႕မီး ကုိ အသားကုန္ထုိးကာ ကၽြန္မတုိ႔႐ွိရာသုိ႔ တရၾကမ္းေမာင္းလာေနသည္ကုိ လွမ္းျမင္လုိက္ပါ သည္။

ကၽြန္မ ဘာမွစဥ္းစားမေနေတာ့ပါ။ ခြန္အား႐ွိသမွ် ေတာထဲသုိ႔ စြတ္ေျပးခ်လာခဲ့ပါသည္။ ဆုိဗီယက္ စစ္သား ေတြက ေအာ္ဟစ္ၿပီး ကၽြန္မေနာက္မွ ေျပးလုိက္လာသံမ်ားအတုိင္းသား ၾကားေနရ၏။ ကၽြန္မက ေလ၏ အလ်င္ျဖင့္ ဆက္ေျပးသည္။
ကၽြန္မအေၾကာင္း ညႇပ္ေျပာစရာတစ္ခု႐ွိပါသည္။ ကၽြန္မသည္ ေယာက္်ားသားမ်ားေ႐ွ႕တြင္ အလြန္ ႐ွက္တတ္ သည့္ မိန္းကေလးျဖစ္ပါ၏။ ရည္းစားသနာဟူ၍လည္း တစ္ဦးတေလမွ်မ႐ွိခဲ့ဖူးပါ။ ေယာက္်ား ကေလး တစ္ဦး၏ အနမ္းကုိလည္း မခံဖူးေသးပါ။ ကၽြန္မသည္ ဘာသာေရးကုိ ယံုၾကည္စြာ ကုိင္း႐ိႈင္း သည္။ ဘုရင္ဂ်ီဘာသာ၀င္ မိန္းကေလးတစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။

ေနာက္မွ လုိက္လာသည့္ စစ္သားမ်ားက ကၽြန္မကုိ လွမ္းမပစ္ၾကပါ။ ကၽြန္မကုိ အမိဖမ္းၿပီး ႐ုိက္ႏွက္ၾက ပါသည္။ ကၽြန္မ သတိလစ္သြားသည္။ သည္ေတာ့မွ သူတုိ႔ကၽြန္မကုိ စိတ္ႀကိဳက္ အဓမၼ ျပဳက်င့္ၾကပါသည္။ ၿပီးမွ ေသၿပီအထင္ျဖင့္ ကၽြန္မကုိ ႏွင္းေတာထဲမွာ သည္အတုိင္းထားခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၾကယ္ေရာင္ ေအာက္မွ ႏွင္းလြင္ျပင္တြင္ ကၽြန္မအသက္မေသခဲ့ပါ။ အျခားဆုိဗီယက္စစ္ ေၾကာင္းတစ္ခုက ကၽြန္မကုိ ေတြ႕သြားၿပီး ေခၚသြားၾကသည္ဟု ေနာက္မွ သိရ၏။

ကၽြန္မ သတိရလာေတာ့ ေဆး႐ံုတစ္႐ံုမွာ ေရာက္ေနေၾကာင္း သိလုိက္၏။ ယူကရိန္းျပည္နယ္၊ လာေဗာ့ၿမိဳ႕ကေလး၏ အေ႐ွ႕ဘက္၊ ကီလုိမီတာ ၁၀၀ အကြာမွ တာႏုိပုိေဆး႐ံုသုိ႔ ကၽြန္မ ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္မသည္ တပ္နီေတာ္၏ သံု႔ပန္းတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားေလၿပီ။

ကၽြန္မ ေနေကာင္းလွ်င္ ေကာင္းခ်င္း သူတုိ႔က ေဆး႐ံုတြင္ပင္ အလုပ္၀င္ခုိင္းပါသည္။ လုပ္ေဖာ္ ကုိင္ဖက္ ဆရာမ မ်ားႏွင့္ ဆရာ၀န္မ်ားက ကၽြန္မအေပၚ ညႇာညႇာတာတာ႐ွိၾကပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ အလုပ္ထဲတြင္ ကၽြန္မ စိတ္မပါ ႏုိင္ပါ။ မိသားစုဆီသုိ႔သာ စိတ္က ေရာက္ေနပါသည္။ အသက္ကုိစြန္႔ရ စြန္႔ရ၊ အိမ္ျပန္ဖုိ႔ ကၽြန္မ နည္းလမ္း ႐ွာရန္ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။
ကၽြန္မဘ၀ကုိ စာနာသည့္ ဆရာ၀န္တစ္ဦး၏ အကူအညီျဖင့္ အျခားနာမည္တစ္ခုကုိ ယူၿပီး တာႏုိပုိမွ ကၽြန္မ ထြက္ေျပးခဲ့ပါသည္။ စစ္ေျပးဘ၀ကုိ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါ၏။ ဆုိဗီယက္ တပ္မေတာ္ ႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္အဖမ္းခံရမည္ျဖစ္သည္။

ကိဗ္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း႐ြာကေလးတစ္႐ြာမွာ တစ္ႏ်စ္နီးပါး၊ ပုန္းေနၿပီး ေတာေဆး႐ံုကေလးတြင္ အလုပ္ ၀င္လုပ္ ေနလုိက္သည္။ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္၊ မတ္လထဲတြင္ ကၽြန္မ ခရီးထြက္ဖုိ႔ အေျခအေနေပးလွ်င္ ေပးခ်င္း အေဒၚ႐ွိရာ ရာဒမ္သုိ႔ ကၽြန္မတန္းလစ္ခဲ့သည္။ ေဒၚေလး ဟယ္လင္ဆီေရာက္လွ်င္ မိဘမ်ားႏွင့္ ညီအစ္မတေတြ၏ သတင္းကုိ ၾကားရလိမ့္မည္ဟူသည့္ ေမွ်ာ္ လင့္ခ်က္ျဖင့္ ကၽြန္မ စြန္႔စားခန္းဖြင့္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ရာဒမ္သည္ ဗံုးဒဏ္ေၾကာင့္ လံုး၀ပ်က္စီးေနၿပီ။ ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးထဲတြင္ ေဒၚေလးအိမ္ကုိ႐ွာရင္း ကၽြန္မ ရင္ေတြ တုန္ေနသည္။ ေဒၚေလးကုိ ႐ွာမေတြ႕ရင္ ကၽြန္မ ဘာဆက္လုပ္ရမည္လဲ။
ေဒၚေလးအိမ္ကုိ ကၽြန္မ ႐ွာမေတြ႕ခဲ့ေသာ္လည္း အိမ္ တစ္အိမ္ေ႐ွ႕တြင္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္မ လွမ္းျမင္လုိက္သည္။ အနက္ေရာင္ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္ ကေလးႏွင့္။ ကၽြန္မကုိ ေသေသ ခ်ာခ်ာ ၾကည့္ၿပီး အိမ္ထဲသုိ႔ တအားေအာ္ၿပီး ေျပး၀င္သြား၏။

" အုိင္ရင္းရယ္ အုိင္ရင္းျပန္လာၿပီ "
ျမင္ကြင္း အားလံုး၀ါးသြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းကၽြန္မ မ်က္၀န္းထဲတြင္ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လွ်ံသြား၏။ ႏႈတ္မွ တုိးတုိး ကေလးထြက္သြားသည္။
" ဘ႐ြန္ညာ "

ညီမအငယ္ဆံုးကေလးပါလား။
အိမ္ထဲမွ ဆူဆူညံညံအသံေတြ ၾကားလုိက္ရသည္။ တစ္ၿပိဳင္တည္းတြင္ မာမူစီယာႏွင့္တားတုစ္ တံခါး၀ တြင္ ဘြားခနဲေပၚလာသည္။ ေလွာင္အိမ္ထဲက ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ လြတ္ထြက္သြားသလုိ ကၽြန္မ ႏွလံုးသား သည္ မုိးယံ သုိ႔ ပ်ံတက္သြားပါေလၿပီ။
--------------------
ဆက္ရန္
.