တကၠသိုလ္ ေနဝင္း ဘာသာျပန္ ဇင္ဘာေဘြ အခန္း (၂၈) အဆက္

တြန္ဂါတာ ေသာက္ေနစဥ္ ႐ိႈနာကက္ပတိန္သည္ ဇလံုကုိ ျပန္ယူ၍ သူကုိယ္တုိင္ အနည္းငယ္ ေသာက္လုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေရကုိ ပလုတ္က်င္း၍ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေထြးပစ္လုိက္ၿပီး တြန္ဂါတာအား ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲ ႏွင့္ ၾကည့္ေလသည္။
ထုိ႔ေနာက္ က်န္ေရကုိ တြန္ဂါတာအား မ တုိက္ေတာ့ဘဲ ေျမႀကီးေပၚသို႔ သြန္ခ်ပစ္လုိက္သည္။ ေရေသာက္ ၍ မ၀ေသးမွန္းသိ၍ တမင္သက္သက္ ႏွိပ္စက္သည့္အေနျဖင့္ ေရသြန္ပစ္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ထုိ႔ေနာက္ ႐ိႈနာကက္ပတိန္သည္ သူ၏လူမ်ားအား အမိန္႔ေပးလုိက္ရာ စစ္သည္အားလံုး ျပန္ထြက္ သြားၾက ေလသည္။

တြန္ဂါတာ တစ္ေယာက္တည္းသာလွ်င္ ယင္ေကာင္ေတြ အံုေနေသာ လူေသအေလာင္းမ်ားႏွင့္အတူ က်န္ရစ္ ေလသည္။
ေန၀င္ဖ်ိဳးဖ်အခ်ိန္တြင္ စစ္သားမ်ားျပန္ေရာက္လာေလသည္။ တုပ္ေႏွာင္ထားေသာ ႀကိဳးမ်ားကုိ ျဖတ္လုိက္ ရာ တြန္ဂါတာသည္ အားအင္ခ်ည့္နဲ႔လြန္းသျဖင့္ မတ္တတ္ပင္ မရပ္ႏုိင္ဘဲ ယုိင္လဲက်သြားေလ သည္။ စစ္သားမ်ားသည္ သူ႔အား၀ုိင္းေပြ႕ထူလ်က္ သူေနထုိင္ရာ တဲဆီသုိ႔ ေခၚသြားၾကေလသည္။

တဲအတြင္း၏ အေျခအေနမွာ လူေနသည့္ အိမ္ခန္းတစ္ခန္းႏွင့္ မတူေခ်။ ပရိေဘာဂပစၥည္းဟူ၍ ဘာမွ မ႐ွိ။ ၾကမ္းျပင္က သစ္သားၾကမ္းခင္းမဟုတ္ဘဲ ႐ုိး႐ုိး ႐ႊံ႕ျဖင့္သာ ျပဳလုပ္ထားေသာ ၾကမ္းျဖစ္ေလသည္။
အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ အိမ္သာအျဖစ္ အသံုးျပဳရန္ သ့႔ံုးတစ္ပံုးေသာက္ေရအတြက္ ေရဇလံုတစ္လံုး ႏွင့္ ေျပာင္းဖူးျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ မုန္႔ထည့္ထားသည့္ သံပန္းကန္တစ္ခ်ပ္တုိ႔သာလွ်င္ ႐ွိသည္။
ေျပာင္းဖူးမုန္႔မွာ ကိတ္မုန္႔သေဘာ ျပဳလုပ္ထားေသာ္လည္း ဆားေတြ အဆမတန္ ထည့္ဖုတ္ထားသျဖင့္ စားလွ်င္ အလြန္ငန္ၿပီး ေရဆာလာမည္ျဖစ္သည္။ စားၿပီးသည္ႏွင့္ ေရငတ္ျခင္းဒဏ္ကုိ အလူးအလဲ ခံရမည္ ျဖစ္သည္။

သုိ႔ျဖစ္လင့္ကစား တြန္ဂါတာအေနျဖင့္ ခြန္အား႐ွိလာရန္အတြက္ ဆားငန္ငန္ေျပာင္းဖူးမုန္႔ကုိ ဇြတ္ပင္ စားရမည္ ျဖစ္ေပသည္။
တြန္ဂါတာက သံဇလံုထဲမွ ေရတစ္၀က္ကုိေသာက္ၿပီး က်န္တစ္၀က္ကုိ ေနာ္တစ္ေန႔နံနက္ ေသာက္ရန္ ခ်န္ထား လုိက္သည္။
ထုိ႔ေနာက္ သူသည္ ႐ႊံ႕ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းေနလုိက္သည္။ တဲ၏အမုိးက သြပ္မုိးျဖစ္င ေနပူ႐ွိန္ေၾကာင့္ အလြန္ပူအုိက္ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ နံနက္ေစာေစာက်လွ်င္ အလြန္ေအး လိမ့္မည္ ဟု လည္း တြန္ဂါတာက သိထားေပသည္။

လဲေလ်ာင္းအနားယူေနေသာ္လည္း သူ၏ တစ္ကုိယ္လံုးမွာ နာက်င္ကုိက္ခဲလ်က္႐ွိေလသည္။
အက်ဥ္းစခန္း၏ ျပင္ပ၌ ေမွာင္ေနၿပီျဖစ္ရာ ကြင္းထဲပစ္ထားေသာ မာတာဘယ္လီလူမ်ိဳးႏွစ္ဦး အေလာင္းမ်ား ကုိေတာေခြး႐ုိင္းမ်ားက အုပ္လုိက္၀ုိင္း၍ ကုိက္စားေနၾကၿပီျဖစ္ရာ ေတာေခြးမ်ား၏ အသံ ဆူဆူညံညံ ၾကားေန ရေလသည္။

အသံေတြ ဆူညံေနေသာ္လည္း အလြန္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနသူ တြန္ဂါတာသည္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။
အိပ္ရာမွ ျပန္ႏုိးလာေသာအခါ အ႐ုဏ္တက္ေနၿပီျဖစ္၍ အျပင္ဘက္မွ အမိန္႔ေပးသံမ်ား ၾကားေနရ ေလသည္။
တြန္ဂါတာသည္ သံဇလံုထဲမွ ေရလက္က်န္ကုိ ေသာက္ၿပီးေနာက္ ကုိယ္လက္သန္႔စင္ေလသည္။
မၾကာမီ တဲတံခါးပြင့္လာၿပီး လက္နက္ကုိင္ စစ္သားမ်ား ၀င္လာေလသည္။

" ေဟ့ ... မာတာဘယ္လီ တိရစၦာန္၊ အျပင္ဘက္ကုိ ထြက္စမ္း"
ဤသုိ႔ ႐ုိင္းပ်စြာ ေငါက္ငမ္းလ်က္ စစ္သားမ်ားသည္ တြန္ဂါတာအား စစ္ေရးျပကြင္းအစြန္႐ွိ လူသတ္ ကားစင္ မ်ား႐ွိရာ သုိ႔ ေခၚထုတ္သြားေလသည္။
ေသဒဏ္ေပးခံရမည့္ မာတာဘယ္လီ အျခားအမ်ိဳးသားသံုးဦးတုိ႔က စစ္ေရးျပကြင္းအစြန္႐ွိ လူသတ္ ကားစင္ မ်ား႐ွိရာသုိ႔ ေခၚထုတ္သြားေလသည္။
ေသဒဏ္ေပးခံရမည့္ မာတာဘယ္လီ အျခားအမ်ိဳးသားသံုးဦးတုိ႔က ႀကိဳတင္ေရာက္႐ွိႏွင့္ေနၿပိီျဖစ္သည္။

တြန္ဂါတာသည္ စိတ္ကုိ တင္း၍ ကုိယ္ကုိ တည့္မတ္စြာ မတ္တတ္ရပ္ေနလုိက္သည္။ သူ႔အား ယေန႔ေတာ့ မုခ်ကြပ္မ်က္ လိမ့္မည္ဟုလည္း ထင္မိသည္။
မြန္းတည့္ခ်ိန္သာသာတြင္ ပါးကြက္အာဏာသား ႐ုိင္ဖယ္ေသနတ္ကုိင္ တပ္ဖဲြ႕က မာတာဘယ္လီ တုိင္းရင္းသား သံုးဦးတုိ႔အား ပစ္သတ္လုိက္ၾကသည္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ တြန္ဂါတာသည္ ယမန္ေန႔ကလုိ မိမိရဲေဘာ္မ်ား အသတ္ခံရခါနီးသီခ်င္းဟစ္ေအာ္ ဆုိသလုိ မဆုိႏုိင္ ေတာ့ေခ်။ သူသည္ သီဆုိရန္ ႀကိဳးစားၾကည့္ေသာ္လည္း သူ၏ လည္ေခ်ာင္းမွ အသံထြက္ မလာဘဲ ျဖစ္ေနသည္။

မြန္းလဲြပုိင္းသုိ႔ေရာက္ေသာအခါ တြန္ဂါတာ၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ၾကည့္၍ ေကာင္းစြာမၾကည္လင္ေတာ့။ မႈန္ ၀ါး၀ါးျဖစ္လာသည္။ ခႏၶာကုိယ္သည္လည္း မတ္မတ္ရပ္မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ယုိင္လဲက်မလုိ ျဖစ္လာေသာ ေၾကာင့္ စိတ္ကုိမနည္းႀကိဳးစား၍ တင္းထားရေလသည္။ ထုိ႔ျပင္ မခံမရပ္ႏုိင္ေအာင္ပင္ ေရအလြန္ ငတ္လာ သည္။
တြန္ဂါတာသည္ မ်က္လံုး မစံုမွိတ္၍ အံႀကိတ္ကာ ေ၀ဒနာကုိ ႀကိဳးစား၍ ခံစားေနရစဥ္ -
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာအသံကုိ ႐ုတ္တရက္ ၾကားလုိက္ရသည္။ ဤတြင္ တြန္ဂါတာသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ခြန္အား ျပည့္လာသလုိ ျဖစ္လာေတာ့သည္။

ဦးေခါင္းကုိေထာင္၍မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ဖြန္ဂါဘီရာ၏ မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ရၿပီး အလြန္ မုန္းတီး စက္ဆုပ္ မိေလသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဖြန္ဂါဘီရာသည္ စစ္ေျမျပင္၌ ၀တ္ဆင္သည့္ ယူနီေဖာင္း၀တ္စံု ၀တ္ထားေသာ ဦးေခါင္းတြင္ သံပရာခံြ ဦးထုပ္ေပ်ာ့ေဆာင္းထားေလသည္။ သူ၏ ေဘးနားတြင္ တြန္ဂါတာလံုး၀ မျမင္ဖူးေသာ မ်က္ႏွာျဖဴ လူမ်ိဳးတစ္ဦး လုိက္ပါလာသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။

ထုိလူသည္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ပိန္ပိန္ပါးပါး အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ အျပာေရာင္ အဆင္း ႐ွိေသာ မ်က္လံုးမ်ား၏ စူး႐ွပံုမွာ ေႁမြေဟာက္ တစ္ေကာင္ႏွင့္တူၿပီး တြန္ဂါတာသည္ ထုိလူႀကီး အား ျမင္ျမင္ခ်င္း မုန္းတီးမိေလသည္။
မ်က္ႏွာျဖဴ လူႀကီးသည္ တြန္ဂါတာအား ဆရာ၀န္တစ္ဦးက လူနာကုိ ၾကည့္သလုိ ၾကည့္ေနေပသည္။

ထုိအခုိက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာက မ်က္ႏွာျဖဴႀကီးအား စကားေျပာေလသည္။
" ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ရဲေဘာ္၀န္ႀကီး တြန္ဂါတာကုိ ဒီအေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ ျမင္ရတာ ၀မ္းနည္းပါတယ္။ သူက ကုိယ္အေလးခ်ိန္ အမ်ားႀကီး က်သြားၿပီး အားနည္းေနပါတယ္ "
ဖြန္ဂါဘီရာ က သေရာ္သလုိ ဟန္မ်ိဳးျဖင့္ ေျပာေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ မ်က္ႏွာျဖဴႀကီးက စိတ္၀င္စားပံု မရေခ်။

ဤတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ အနီး႐ွိ ကက္ပတိန္အားလွမ္း၍
" ေဟ့ ... ဒီအက်ဥ္းသားကုိ ရဲတုိက္ထဲ ေခၚလာခဲ့" ဟု အမိန္႔ေပးလုိက္သည္။
တြန္ဂါတာမွာ လံုး၀ မလႈပ္႐ွားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အားအင္ ခ်ည့္နဲ႔ေနၿပီျဖစ္ရာ စစ္သည္မ်ားက သူ႔အား ထမ္း၍ ေခၚသြားၾကရေလသည္။
---------------------
အခန္း (၂၉) ဆက္ရန္
.