တကၠသိုလ္ ေနဝင္း ဘာသာျပန္ ဇင္ဘာေဘြ အခန္း (၂၃) အပိုင္း (၃)

တိုယိုတာ ငါးတန္ (ထရပ္)ကားႀကီးသည္ လံုး၀ မေရြ႕ေတာ့ဘဲ ရပ္ေနၿပီျဖစ္ရာ ခရိတ္သည္ အခဲ မေက်ေသးဟန္ျဖင့္ ေအေက ၄၇ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ကို ခ်ိန္ရြယ္ကာ ေနာက္ထပ္ က်ည္ဆန္ တစ္ကတ္ကုန္ေအာင္ ပစ္လိုက္ျပန္သည္။

စစ္ကားႀကီး ေဘးပတ္၀န္းက်င္တြင္ တတိယတပ္မဟာမွ စစ္သားမ်ား လႈပ္လႈပ္ရြရြႏွင့္ လႈပ္ရွားေန သည္ကိုလည္း ခပ္ေရးေရးျမင္ေနရေပသည္။
ခရိတ္တို႕လည္း လင္းရိုဗာကားကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစား၍ ဆက္ေမာင္းၾကည့္ရာ လ်င္ျမန္ စြာ မသြားႏိုင္လင့္ကစား ခပ္ျဖည္းျဖည္း ခပ္မွန္မွန္ ေမာင္းထြက္ႏိုင္ေလသည္။

အတန္ငယ္သြားမိၿပီးေနာက္ ခရိတ္သည္ အမွတ္မဲ့ ေနာက္သို႕ ျပန္လွည့္ၾကည့္မိရာ အလြန္ အံ့အား သင့္သြားလ်က္-
"အလို"ဟု ေရရြတ္လိုက္မိသည္။
ေစာေစာက မလႈပ္မရွား ရပ္ေနေသာ ရန္သူစစ္ကားႀကီးသည္ ရုတ္တရက္ အသက္ျပန္၀င္လာ သလို လႈပ္ရွားကာ သူတို႕ေနာက္မွ ေမာင္းလိုက္လာေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။

ခရိတ္ ပစ္လိုက္ေသာ က်ည္ဆန္တစ္ေတာင့္တေလက စစ္ကားေမာင္းသူအား ထိမွန္၍ ကားေခတၱ ရပ္သြားျခင္း ျဖစ္ဟန္တူေလသည္။ သူ၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ ထရပ္ကားႀကီး အနည္းငယ္ ထိခိုက္ ခ်ိဳ႕ယြင္းသြားျခင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေပမည္။
သို႕ေသာ္ အႀကီးအက်ယ္ ပ်က္စီးျခင္း မဟုတ္သျဖင့္ ယခုတစ္ဖန္ စစ္ကားႀကီးလိုက္လာျခင္း ျဖစ္ တန္ရာသည္။
ထိုအခိုက္မွာပင္ စစ္ကားမွ လွမ္းပစ္လိုက္ေသာ စက္ေသနတ္က်ည္ဆန္မ်ားသည္ လင္းရိုဗာကား၏ ေနာက္ပိုင္းသို႕ လာထိမွန္ျပန္သည္။

ခရိတ္သည္ ကားေခါင္မိုးေပၚမွ လိုက္ပါလာရာ ကားတြင္းမွ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ဟစ္ေအာ္ ညည္း ညဴသံၾကားရသျဖင့္ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားမိသည္။ မိမိတို႕ထဲမွ တစ္ေယာက္ေလာက္ က်ည္ဆန္ထိမွန္ သြားၿပီေလာဟု စိုးရိမ္မိရင္း ေအာက္သို႕ လွမ္းမေမးရဲေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။

"ကက္ပတိန္ နီေဘဘီ ထိသြားၿပီရွင့္"
ဆယ္လီက လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္ေလသည္။
ဤတြင္ ခရိတ္သည္ ေသနတ္ထိမွန္သူမွာ ဆယ္လီမဟုတ္ေၾကာင္း သိရသျဖင့္ စိတ္ထဲ အနည္း ငယ္ သက္သာသြားသလိုေတာ့ ရွိသည္။

"ေဟ့ ဆယ္လီ ကက္ပတိန္ ထိသြားတာ ဒဏ္ရာ ေတာ္ေတာ္ ျပင္းသလား။ ဘယ္လိုေနသလဲ"
"ေတာ္ေတာ္ျပင္းတယ္ရွင့္။ သူ႕တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေသြးေတြခ်ည္းပဲ"
"ဟုတ္လား၊ ဒါေပမဲ ငါတို႕ ဒီမွာ ကားရပ္လို႕ မျဖစ္ဘူးကြဲ႕။ ဆက္ေမာင္းသြားရလိမ့္မယ္"
ေျပာရင္း ခရိတ္သည္ ေရွ႕သို႕ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ အကာအကြယ္ယူစရာ သစ္ပင္၀ါးပင္ လံုး၀မရွိ။ ခ်ံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းဟူ၍လည္း မရွိဘဲ ပကတိ လြင္တီးေခါင္ျပင္ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။

ေစာေစာပိုင္းက လမ္းေဘးတြင္ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ ျမင္ခဲ့ရေသာ သစ္ပင္ငယ္မ်ားပင္ လံုး၀မျမင္ရေတာ့ ေခ်။ ေျမျပင္က်ယ္ႀကီးသာရွိၿပီး မ်က္စိတစ္ဆံုး မိုးကုပ္စက္၀ုိင္းထိေအာင္ လွမ္းျမင္ႏိုင္သည့္ ရႈခင္း တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနေလသည္။
"ေဟ့ ကားကို ရပ္လိုက္စမ္း"

ခရိတ္က ရုတ္တရက္ ေအာ္ေျပာလုိက္သျဖင့္ ဆယ္လီလည္း ဘာမွန္းညာမွန္းမသိဘဲ ကားကို ရပ္ လိုက္သည္။
သို႕ရာတြင္ ဆယ္လီသည္ ေရွ႕သို႕ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ခရိတ္က ဘာေၾကာင့္ ေမာ္ေတာ္ ကား ရပ္ခိုင္းေၾကာင္း သေဘာေပါက္သြားေလသည္။

သူတို႕ ကားေမာင္းေနသည့္ ေရွ႕တည့္တည့္ေျမျပင္တြင္ အ၀ါေရာင္ သားေမြးရွိေသာ ေဘာလံုး တစ္လံုးအရြယ္ မရွိတရွိ သတၱ၀ါမ်ား ေတြ႕ရေလသည္။ ေမာ္ေတာ္ကားစက္သံေၾကာင့္ ထိုသတၱ၀ါ မ်ားသည္ ထိတ္လန္႕တၾကားျဖစ္ကာ ေျမႀကီးထဲသို႕ တူးယက္၀င္သြားၾကသည္ကိုလည္း သတိျပဳမိ သည္။

ဆယ္လီသည္ ထိုသတၱ၀ါမ်ိဳးကို ယခင္က မျမင္ဖူးသျဖင့္ အံ့အားသင့္ေနမိစဥ္ ခရိတ္က ရွင္းျပေလ သည္။
"အဲဒါ ယုန္သတၱ၀ါတစ္မ်ိဳးပဲကြဲ႕။ ဒီ ဇင္ဘာေဘြႏိုင္ငံမွာ ရွိတယ္။ ေႏြဦးရာသီယုန္ (စပရင္းဟဲ)လို႕ ေခၚတယ္။ ဒီေကာင္ေတြက ေျမႀကီးထဲ တြင္းတူးယက္ၿပီး အိမ္လုပ္ေနတယ္။ အခု ေရွ႕မွာ ဒီေကာင္ ေတြ မေရမတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အမ်ားႀကီး ရွိေနၿပီး ငါတို႕သြားမယ့္လမ္းကို ပိတ္ေနတယ္"

"ဟုတ္လား သူတို႕ေျပးလႊားပံုက ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံက သားပိုက္ေကာင္လို ေနာက္ေျခေထာက္ကို သာ အသံုးျပဳၿပီး ခုန္သြားၾကတယ္ေနာ္"
ဆယ္လီက ကား၏ ျပတင္းေပါက္မွ ေခါင္းျပဴးေျပာလိုက္သည္။

သူတို႕၏ကားကို ရပ္လုိက္မိျခင္းသည္ အလြန္ကံေကာင္းသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ ဤယုန္အမ်ိဳး အစားသည္ ညဘက္တြင္သာ က်က္စားေလ့ရွိေသာ သတၱ၀ါမ်ားျဖစ္ၿပီး မနက္တြင္ လံုး၀မထြက္ဘဲ တြင္းေအာင္းေနတတ္သည္။

ယခု မိမိတို႕ကား ေရွ႕တြင္ သတၱ၀ါအခ်ိဳ႕ ျမင္လိုက္ရ၍သာ ခရိတ္က သတိရွိစြာျဖင့္ ကားကို ရပ္ လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ယုန္မ်ား ခိုေအာင္းရာ တြင္းေတြ႕ရွိေသာေျမသည္ အလြန္ပြလ်က္ လူတစ္ ေယာက္ ျမင္းစီးသြားလွ်င္ပင္ ၿပိဳက်ကာ ကၽြံ၀င္သြားမည္ျဖစ္ရာ လင္းရုိဗာကား၏ အေလးခ်ိန္ကို မည္သို႕မွ ခံႏိုင္မည္မဟုတ္ေခ်။ ယခု အလြန္ကံေကာင္း၍သာ အခ်ိန္မီ ရပ္တန္႕ႏိုင္လိုက္မိၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

ေနာက္မွ စစ္ကားႀကီးသည္ အလွမ္းမေ၀းေတာ့ဘဲ စက္ေသနတ္ျဖင့္ အဆက္မျပတ္ ပစ္ခတ္လ်က္ ပင္ရွိရာ က်ည္ဆန္အခ်ိဳ႕သည္ ခရိတ္၏ ၀ဲယာႏွစ္ဖက္ေဘးမွ ပြတ္ခါသီခါ ျဖတ္သန္းသြားလ်က္ ရွိ ေလသည္။
"ေဟ့…ဆယ္လီ ကားကို လက္၀ဲဘက္ခ်ိဳးၿပီး ဆားတြင္းေျမခ်ိဳင့္ႀကီးဘက္ကိုပဲ ျပန္ေမာင္းပါ"
ခရိတ္က ေအာ္ေျပာလိုက္သျဖင့္ ဆယ္လီလည္း လင္းရိုဗာကားကို လက္၀ဲဘက္သို႕ ခ်ိဳးေကြ႕လိုက္ သည္။

ေနာက္မွလိုက္လာေသာ စစ္ကားမွ စက္ေသနတ္သံကမစဲဘဲ ဆက္လက္ေပၚထြက္ေနၿပီး လင္းရို ဗာကား ၏ အင္ဂ်င္စက္သံ ဆူညံေနသည့္ၾကားမွပင္ ကက္ပတိန္ နီေဘဘီ၏ နာက်င္စြာ ညည္းညဴ သံကို ၾကားေနရေလသည္။
ဆယ္လီသည္ ကားေမာင္းေနရာမွ အခ်ိန္ကို ေလွ်ာ့လိုက္ျပန္သည္။

"ဆက္သြားလို႕မျဖစ္ဘူးရွင့္။ ယုန္တြင္းေတြက ေနရာတကာမွာ ရွိေနတယ္"
"ဆက္သာ ေမာင္းပါကြာ"
ခရိတ္က ဇြတ္ပင္ ဆက္ေမာင္းခိုင္းသည္။
ေနာက္မွ လိုက္လာေသာ စစ္ကားသည္ သူတို႕၏ လင္းရိုဗာကား ဆက္ေမာင္းႏိုင္ေအာင္ လမ္းမွ ျဖတ္၍ ပိတ္ဆို႕တားဆီးရန္ ေကြ႕ေမာင္းလာၿပီျဖစ္သည္။ ကားခ်င္းလည္း တျဖည္းျဖည္း နီးသည္ ထက္ နီးလာသည္။

ကံအားေလ်ာ္စြာ ဆားခ်က္သည့္ ေျမခ်ိဳင့္ႀကီးအနီးသို႕ အေရာက္တြင္ ယုန္တြင္းမ်ား မရွိေတာ့ ေၾကာင္း ေတြ႕ရသျဖင့္ ခရိတ္သည္ ၀မ္းေျမာက္အားတက္သြားမိေလသည္။
ထို႕ျပင္ ေျမနိမ့္ရာကို ျဖတ္ကူးသည့္ တံတားက်ဥ္းတစ္ခုလည္း ရွိေနရာ ခရိတ္က ကားေခါင္မိုးေပၚမွ ေန၍ ဆယ္လီအား ထိုတံတားငယ္ဆီသို႕ လမ္းညႊန္ျပ၍ ေမာင္းခိုင္းေလသည္။

ထို႕ေၾကာင့္ မၾကာမီ သူတို႕၏ကားသည္ တံတားကို ျဖတ္ေက်ာ္လ်က္ ေျမမာရွိရာသို႕ ေခ်ာေမာစြာ ေရာက္သြားေလသည္။
ဆယ္လီသည္လည္း ၀မ္းသာအားရႏွင့္ လင္းရိုဗာကားကို အျမန္ဆံုး ေမာင္းရန္ ႀကိဳးစားေလသည္။ သို႕ေသာ္ ခရိတ္က ဟန္႕တားလ်က္-

"ေဟ့…အဲဒီဘက္ကို မေမာင္းနဲ႕ကြ၊ ညာဘက္ကို ခ်ိဳးေကြ႕လိုက္"ဟု ဟစ္ေအာ္ အမိန္႕ေပးျပန္ သည္။
တတိယ တပ္မဟာမွ စစ္ကားႀကီးသည္ လင္းရုိဗာကားေနာက္သို႕ အမီလိုက္ရန္အတြက္ စက္ ေသနတ္ ဆက္တုိက္ပစ္ခတ္ရင္း တရၾကမ္း ေမာင္းလာေလသည္။ ခရိတ္ကလည္း သူ၏ ေအေက ၄၇ ေမာင္းျပန္ေသနတ္ျဖင့္ ျပန္လည္ ပစ္ခတ္ေလသည္။
ခဏမွ်အၾကာတြင္ စစ္ကားႀကီးသည္ ယုန္တြင္းမ်ားရွိရာ ေျမေပ်ာ့ေနရာသို႕ နင္းမိၿပီး ဆင္ႀကီး တစ္ ေကာင္ ေထာင္ေခ်ာက္တြင္းႀကီးထဲ လိမ့္က်ဘိသကဲ့သို႕ ေျမႀကီးထဲ နစ္ကၽြံက်သြားေလေတာ့သည္။

ကားေပၚမွ လက္နက္ကိုင္စစ္သည္မ်ား လြင့္စဥ္က်ကုန္ၿပီး ကားႀကီးသည္ ေျမႀကီးထဲ တစ္၀က္ နစ္ ျမွဳပ္ကာ ေဘးေစာင္းလဲက်ေနေလသည္။
ယုန္တြင္းမ်ားေၾကာင့္ မခိုင္ေတာ့ေသာ ေျမေပ်ာ့ကို နင္းမိသျဖင့္ ကားႀကီး ကၽြံက်သြားျခင္းပင္ ျဖစ္ သည္။
ကားေပၚမွ လြင့္က်ကုန္ေသာ စစ္သားမ်ားသည္ ကပ်ာကယာ ဖုတ္ဖတ္ခါလ်က္ ျပန္ထေနၾကေလ သည္။
ခရိတ္သည္ ထိုရႈခင္းကို ၾကည့္ၿပီး ေက်နပ္အားရမိေလသည္။

"ဟုတ္ၿပီကြ၊ သူတို႕ ဆက္လိုက္ႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ကားႀကီးကို ေျမမာေပၚ ျပန္ဆြဲတင္ဖုိ႕ ဘူးလ္ဒိုဇာ ယႏၱရားစက္ႀကီးနဲ႕မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္"
"ဒီမယ္ရွင့္ ကက္ပတိန္နီေဘဘီ အေျခအေန ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနၿပီ။ ရွင္ ဘယ္လိုမွ မကူညီႏိုင္ဘူး လား"
ဆယ္လီက ကားေမာင္းေနရာမွ လွမ္းေျပာလိုက္သျဖင့္ ခရိတ္ကားကို ေခတၱရပ္ခုိင္းၿပီး ေခါင္မိုးေပၚ မွ ခုန္ဆင္းကာ ကားတြင္းသို႕ ၀င္လိုက္သည္။ ဆယ္လီလည္း ကားကို ဆက္ေမာင္းသြားေလသည္။

ကက္ပတိန္ နီေဘဘီသည္ ဒဏ္ရာျပင္းစြာရလ်က္ ကားေပၚတြင္ ျပတင္းသံေပါင္ကို မွီကာ လဲ ေလ်ာင္းေနသည္။ အၿမဲတပ္ဆင္ထားေသာ သူ၏ မ်က္မွန္လည္း မရွိေတာ့။ တစ္ကိုယ္လံုး ေသြး မ်ားလိမ္းက်ံထားသလို နီရဲကာ အသက္ကို ေကာင္းစြာမရွဴႏိုင္သလို ျဖစ္ေနရွာေလသည္။

ခရိတ္သည္ နီေဘဘီကိုၾကည့္ၿပီး တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားမိသည္။ စက္ေသနတ္က်ည္ဆန္သည္ လင္းရိုဗာကား၏ သံေဘာ္ဒီသံျပားကို ေဖာက္ထြင္းလ်က္ ကက္ပတိန္ နီေဘဘီ၏ ေနာက္ေက်ာကို ထိမွန္သြားပံု ရေပသည္။
ခရိတ္က ေသခ်ာစြာ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ခႏၶာကိုယ္မွ က်ည္ဆန္ေဖာက္ထြက္သြားသည့္ အရိပ္ လကၡဏာ မေတြ႕ရသျဖင့္ က်ည္ဆန္သည္ ကိုယ္တြင္းမွာပင္ ရွိေနေသးသည္ဟု ေကာက္ခ်က္ ခ်မိ ေလသည္။

လင္းရိုဗာကား၏ ေရွ႕ခန္းတြင္ အေရးေပၚအသံုးျပဳရန္ ေရွးဦးသူနာျပဳနည္းျဖင့္ ျပဳစုရန္အတြက္ ေဆးေသတၱာတစ္လံုးပါလာရာ ခရိတ္သည္ ေဆးေသတၱာတြင္းမွ ဂြမ္း၊ ပတ္တီးစေသာ ပစၥည္းမ်ား ထုတ္ယူ၍ နီေဘဘီ၏ ေက်ာမွ ဒဏ္ရာကို ေဆးေၾကာကာ ပတ္တီးစည္းေပးလိုက္သည္။

"အေျခအေန ဘယ္လိုရွိသလဲရွင့္"
ဆယ္လီက လွမ္းေမးရာ ခရိတ္သည္ ကက္ပတိန္ နီေဘဘီ ၾကားေအာင္-
သို႕ေသာ္ ဆယ္လီဘက္သို႕လွည့္၍ ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။ အေျခအေနမွန္ကို ပါးစပ္က ဖြင့္မေျပာ ဘဲ ေခါင္းခါျပ၍ အသိေပးလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

ေသနတ္ဒဏ္ရာ၏ အေျခအေနအရ ကက္ပတိန္ နီေဘဘီသည္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် အသက္ရွင္ ႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ထင္ရွားေနေပသည္။ ဤဒဏ္ရာမ်ိဳးရရွိၿပီးလွ်င္ မည္သုိ႕မွ် အသက္ ရွင္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ နာရီပိုင္းအတြင္း ေသဆံုးသြားရန္ ေသခ်ာေနၿပီ ျဖစ္သည္။

"ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွဴလို႕ ေကာင္းေကာင္း မရဘူး"
ကက္ပတိန္ နီေဘဘီက ခပ္တိုးတိုး ညည္းလုိက္ရာ ခရိတ္သည္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိသည္။ သူသည္ ကက္ပတိန္ နီေဘဘီ သတိေမ့ေျမာေနပါေစဟု ေမွ်ာ္လင့္မိရာ ယခုေတာ့ သတိရေန လ်က္ ျပင္းစြာ ေ၀ဒနာခံစားေနရရွာသည္ကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။

ကက္ပတိန္ နီေဘဘီသည္ အသက္ရွဴႏိုင္ရန္ ခရိတ္က ဦးေခါင္းကို ထူေပးထားလိုက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္မွန္ေကာ၊ မ်က္မွန္မရွိလို႕ ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရဘူး"
ကက္ပတိန္ နီေဘဘီက ေျပာျပန္သျဖင့္ ခရိတ္လည္း ၾကမ္းျပင္တြင္ လုိက္ရွာၾကည့္ရာ ကား၏ ၾကမ္းျပင္တစ္ေနရာတြင္ မ်က္မွန္ကို မကြဲမရွဘဲ ျပန္ေတြ႕ရသျဖင့္ ေကာက္ယူလိုက္သည္။

ထို႕ေနာက္ မ်က္မွန္ကို ကက္ပတိန္ နီေဘဘီ၏ မ်က္ႏွာတြင္ တပ္ေပးလိုက္သည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မစၥတာခရိတ္ခင္ဗ်ား"
ကက္ပတိန္ နီေဘဘီက ေျပာလိုက္ခ်ိန္တြင္ သူ၏ မ်က္ႏွာက ၿပံဳးေနသျဖင့္ အံ့ၾသဖြယ္ရာပင္ ျဖစ္ ေနသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႕နဲ႕အတူ နယ္စပ္ကို ျဖတ္ကူးႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး"
သူ႕ကိုယ္သူ အေျခအေနမွန္သိဟန္ျဖင့္ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္၍ ခရိတ္သည္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြား ျပန္ကာ နီေဘဘီ၏ ပခံုးႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္လ်က္ ႏွစ္သိမ့္အားေပးလိုက္သည္။

"ေနာက္က လိုက္လာတဲ့ စစ္သူႀကီးကေကာ"
"က်ဳပ္တို႕ ပစ္လိုက္လို႕ ကားႀကီး ရပ္သြားၿပီ"
"ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားတို႕အတြက္ ဟန္က်တာပဲ"
ဤသုိ႕ ကက္ပတိန္နီေဘဘီက ေျပာလိုက္ခ်ိန္တြင္ ကားတစ္စီးလံုးတြင္ ေရာ္ဘာမီးေလာင္သည့္ အနံ႕ကဲ့သို႕ စူးရွေသာအနံ႕မ်ား ျဖစ္ေပၚေနေလသည္။

"ကား မီးေလာင္ေနၿပီရွင့္"
ဆယ္လီက ေျပာလိုက္သျဖင့္ ခရိတ္လည္း ေသခ်ာစြာၾကည့္လိုက္ရာ ကား၏ ေရွ႕ပိုင္းတြင္ မီး ေတာက္မ်ား ေတြ႕ရေလသည္။ ပ်က္စီးခ်ိဳ႕ယြင္းေနေသာ ကား၏ဘယ္ရင္မွာ သံမ်ား နီရဲေအာင္ပူ လာရာမွ မီးေတာက္ကာ ေရွ႕ဘီးတာယာကို မီးစြဲေလာင္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ အင္ဂ်င္စက္ ေရွ႕ပိုင္း တစ္ခုလံုး မီးစြဲေလာင္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
ေမာ္ေတာ္ကားလည္း ရပ္သြားသည္။

သို႕ေသာ္ အင္ဂ်င္စက္က ႏိုးေနေသးသျဖင့္ ခရိတ္က ဆယ္လီအား စက္ရပ္ခိုင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ ကားတံခါး ကို လ်င္ျမန္စြာ ဖြင့္လိုက္သည္။
သူသည္ ကား၏ ေနာက္ပိုင္းတြင္ပါလာေသာ မီးသတ္ဘူးကို ယူ၍ ေျပးဆင္းကာ ေမာ္ေတာ္ကား ေရွ႕ပိုင္းမွ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားကို မီးသတ္ဘူးျဖင့္ ပက္ဖ်န္းလ်က္ ၿငိမ္းသတ္ရန္ ႀကိဳးစားေလသည္။
တစ္ဖန္ အင္ဂ်င္စက္ဖံုးကို ဖြင့္လိုက္ရာ ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ပူေနေသာ သံျပားကို ကိုင္မိ၍ လက္မ်ား ျပင္းစြာ ပူေလာင္သြားေလသည္။

ခရိတ္သည္ ဂရုမစိုက္ဘဲ အင္ဂ်င္စက္အတြင္းသို႕ မီးသတ္ဘူးျဖင့္ ပက္ဖ်န္းၿပီး မီးဆက္မေလာင္ ေအာင္ ၿငိမ္းသက္ေလသည္။
ထို႕ေနာက္ သူသည္ လင္းရိုဗာကား၏ အေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီး-
"တစ္ခုေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဒီကားဟာ ေရွ႕ဆက္ေမာင္းသြားဖို႕ အေျခအေန လံုး၀မရွိေတာ့ဘူး"ဟု ေျပာလိုက္ ေလသည္။

အခန္း (၂၄) ဆက္ရန္
.