"ဒီသူငယ္က အၿမဲလာစားေနတဲ့ ေဖာက္သည္တစ္ေယာက္ျဖစ္လို႕ ရင္းႏွီးၿပီးသား မ်က္ႏွာနာၿပီး သားဆိုၿပီး သမီးက က်ီစားေျပာမိတာပါရွင္ ဒါကို ႏွမခ်င္းမစာ မိုက္မိုက္ရိုင္းရိုင္း ေျပာသြားလိုက္တာ၊ ကၽြန္မတို႕က ၀ယ္စား သူေတြကို ေစတနာသန္႕သန္႕ထားပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္လဲ ပိုက္ဆံနဲ႕တန္ေအာင္ စားစရာကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္တာေပါ့၊ ဒီသငယ္ေလးက လမ္းသရဲနဲ႕တူပါတယ္ ဒါေၾကာင့္လဲ ဒီလိုရိုင္း၀ံ့တာေပါ့"
အေမႀကီးက မည္မွ်ေလာက္ပင္ ေလေျပထိုးေနေစကာမူ ေမစန္းရီက လူပ်ိဳလူရြယ္ ေတြကိုလည္းေကာင္း၊ အသက္ႀကီးေသာ္လည္း အေပ်ာ္ၾကဴးသူ ငမ္းသူေတြကိုလည္းေကာင္း၊ ျမဴခ် ပိုင္းခ် ေနသည္ကို မုန္႕လာစားသူတိုင္းက သိၿပီးျဖစ္၏။ ထို႕ေၾကာင့္ သူတို႕ႏွင့္မဆိုင္သည့္အေလ်ာက္ မည္သူ ကမွ မေထာက္ခံေခ်။
ေမစန္းရီကား မည္သည့္အခ်ိန္ကမွ မျစဖ္ဘူးေသာ စိတ္ထိခိုက္မႈျဖင့္ သူ႕အေမကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ခါ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ထားသည္။ အတန္ၾကာမွ…
"စန္းအိမ္ျပန္ဦးမယ္အေမ"
ဟုတိုျပတ္ျပတ္ေျပာၿပီး သူ႕အေမတခြန္းမွ မတားဆီးလိုက္ႏိုင္မီ ဆိုင္အျပင္ ေရာက္သြား ေလေတာ့သည္။ လ်င္ျမန္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ မေျပးရုံတမယ္ ထြက္ခြာသြားေသာ ေမစန္းရီအား သူ႕အေမသည္ မီးထြက္လုနီးပါး မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ အံႀကိတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ စားေသာက္ေနသူေတြက မ်ား ေနေသာေၾကာင့္ ထြက္ေပၚလာေသာ ေဒါသကို ခ်ဳပ္ခါ ပိုက္ဆံသိမ္းေသာ စားပြဲတြင္ အေျခမပ်က္ ထိုင္လိုက္ရေလသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ေမစန္းရီသည္ သူ႕အိပ္ခန္းထဲသို႕ ေတာက္ေလွ်ာက္၀င္သြားေလသည္။ မွန္တင္ခုံေရွ႕တြင္ သူ႕ရုပ္ရည္ကို ေစ့ေစ့ျပန္ၾကည့္၏။ သူ႕ရုပ္ရည္သည္ အျပစ္ဆိုစရာမရွိေအာင္ ေခ်ာေမာ လွေပသည္ ကို သူကိုယ္တိုင္ပင္ သိၿပီးျဖစ္သည္။ ဤေခ်ာေမာလွပေသာ ကိုယ္ခႏၶာေပၚတြင္ အဖိုးတန္ႀကီး မဟုတ္ဘဲ သင့္ေလ်ာ္ေသာတန္ဖိုးရွိေသာ အက်ႌလုံခ်ည္၊ ျပင္သစ္ ခ်က္ေက်ာက္နီနားကပ္၊ ေက်ာက္နီ ဆြဲႀကိဳး၊ ေက်ာက္နီလက္စြပ္ႏွင့္ ေရႊလက္ေကာက္တရံသာရွိသည္။ ဤပစၥည္းကေလးကိုပင္ ေမစန္းရီ၏ အေမ က မၾကာခဏ စစ္ေဆးၾကည့္တတ္သည္။
"မေပ်ာက္ေစနဲ႕ေဟ့ေနာ္.. ေပ်ာက္ရင္ အေမကစိတ္ဆိုးမွာ… သမီးဘယ္အရြယ္ႀကီးျဖစ္ျဖစ္ ရိုက္ ဆုံးမ မွာပဲ…"
ဟူေသာစကားျဖင့္ မၾကာခဏ သတိေပးတတ္ေသာ အေမ့အသံက နားထဲ၀င္လာသည္။ အေမ့အသံ၏ ေနာက္ပါး၀ယ္ ကပ္လ်က္က ခင္ေမာင္ႀကီး၏ အသံက ေပၚလာသည္။
"မုန္႕ဖုိးက ပိုသမွ်ပိုက္ဆံနဲ႕ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေခ်ာတဲ့လွတဲ့ ရုပ္ရည္ကို တန္ဖိုးျဖတ္ ေရာင္းစားေနတာနဲ႕ ဘာထူး ေသးလဲ… ခင္ဗ်ား အသက္အရြယ္ ခင္ဗ်ားရုပ္ရည္ဟာ အိေႁႏၵသိကၡာရွိရွိ ေနသြားမယ္ဆိုရင္ အညြန္႕ တလူလူ တက္ႏိုင္ပါရက္နဲ႕ကိုယ့္အညြန္႕ကိုယ္ခ်ိဳး၊ ကိုယ့္သိကၡာကိုယ္ဖ်က္ၿပီး လာသမွ် ေယာက်ာ္း ေတြ ျမႇဴခ်တတ္တဲ့ ပိုင္းလုံးမဆိုတဲ့ နာမည္ဆိုးႀကီး ရင္၀ယ္မပိုက္ခ်င္ပါနဲ႕ဗ်ာ…"
ေမစမ္းရီ၏ မ်က္လုံးမွ မ်က္ရည္ပူေတြ စီးက်လာသည္။ ငါ့အိေႁႏၵ၊ ငါ့သိကၡာကိုဖ်က္၊ ငါ့ရုပ္ရည္ကိုျပ၊ ျမႇဴယူ-ခ်ဴယူ-ပိုင္းယူတဲ့ ေငြေတြ အဲဒီေငြေတြ ဘယ္မွာလဲ… အဲဒီေငြေတြ ဘယ္မွာလဲ…ေမစန္းရီသည္ အံႀကိတ္ ဘေရရြတ္လိုက္သည္။ အိပ္ခန္းထဲက မထြက္ေတာ့ေခ်။
ဆိုင္သိမ္းခ်ိန္ ၀ယ္ အေမသည္ ေဒါသစိတ္ကို ေမာင္းတင္ခါနင့္ေနေအာင္ ေငြေတြထည့္ထားေသာ အိတ္ကိုလြယ္ၿပီး အိမ္ေပၚသို႕ ေျခသံျပင္းျပင္း နင္းတတ္လာသည္။
"စန္းရီ…စန္းရီ…ဘယ္မွာလဲေဟ့…."
အသံမာမာျဖင့္ေခၚကာ ေငြအိတ္ကို အေသအခ်ာသိမ္းၿပီးမွ ေမစန္းရီ အိပ္ခန္းထဲသို႕ ေျခေစာင့္နင္း ၀င္လာသည္။
"ဒီလမ္းသရဲေလး ေျပာသြားတဲ့စကား ညည္းအသည္းမွာ ဒါေလာက္ စြဲသြားရသလား၊ ညည္းျပန္ သြားလို႕ လာတဲ့ေဖာက္သည္ေတြ အကုန္လက္လႊတ္လိုက္ရတယ္၊ ေငြေရးေၾကးေရး ဘယ္ေလာက္ ထိခိုက္ သြား တယ္မွတ္လဲ"
အေမက ခါးကိုတင္းတင္းေထာက္ကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚထိုင္ၿပီး ထဘီေတြ ျပင္ေခါက္ေနေသာ ေမစန္းရီအား မေက်မနပ္ေျပာ၏။ ေမစန္းရီက ဘာမွျပန္မေျပာ။ ဦးေခါင္းငုံ႕လ်က္က ထဘီေတြ ေခါက္ၿမဲတိုင္း ေခါက္ေနသည္။
"နက္ျဖန္ ဆိုင္ေရာက္ရင္ ညည္းမ်က္ႏွာမပ်က္ပါနဲ႕၊ ကိုယ့္အလုပ္ကို မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳထားၿပီး လုပ္ၿမဲတိုင္း လုပ္ပါ"
တစ္ခ်က္လႊတ္ အမိန္႕ေပးၿပီး အေမက အခန္းျပင္ျပန္ထြက္မည့္ ဟန္ျပင္ခိုက္၊ အေမမေမွ်ာ္လင့္ေသာ စကားကို ေမစန္းရီက ေျပာလိုက္သည္။
"အိမ္မွာရွိသမွ် အလုပ္အားလုံး လုပ္မယ္အေမ…ဆိုင္မွာထြက္ၿပီး လူရုပ္မျပခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ကၽြန္မ ရွက္တယ္"
"ဘာေျပာတယ္…"
အေမ့အသံက မိုးခ်ဳန္းသံတမွ် ျပင္းထန္၏။ ေမစန္းရီက ေခါင္းငုံ႕ေနသည္။
"တစ္သက္လုံး လုပ္လာတဲ့အလုပ္၊ အခုမွ လမ္းသရဲစကားနားေထာင္ၿပီး ရွက္တယ္ဟုတ္လား၊ ညည္း က ရွက္တာေတြ ဘာေတြ သိကုန္ၿပီလား"
အေမ့စကား ေမစန္းရီ အသည္းကို တူႏွင့္ထုလိုက္သလို ျဖစ္သြားသည္။
"အစထဲက ကၽြန္မမလုပ္ခ်င္ပါဘူး အေမရယ္၊ အေမ့ၾသဇာ မလြန္ဆန္၀ံ့လို႕ လုပ္ေနရတာပါ၊ ကၽြန္မလူတစ္ေယာက္ပဲ ရွက္တတ္ရမယ္ဆိုတာ အစထဲက သိပါတယ္"
"ညည္းစကားေျပာတာ လူပါး၀လွေခ်လား…. ငါတစ္ခြန္းထဲေျပာမယ္၊ မနက္မ်က္ႏွာရႊင္ရႊင္နဲ႕ ဆိုင္မွာ ထိုင္…ဒါပဲ…"
“ကၽြန္မ ဆိုင္မထိုင္ခ်င္ဘူး”
“ဘာ…”
“ကၽြန္မဆိုင္မထိုင္ခ်င္ဘူး”
အေမ၏ ၾကမ္းတမ္းသန္မာေသာ လက္၀ါးႀကီး ေမစန္းရီ၏ ျဖဴေဖြးေသာပါးေပၚကို လက္ငါးေခ်ာင္းရာ ထင္သြားေစသည္။ ထိုမွ်ႏွင့္အားမရဘဲ အေမက ေျချဖင့္လွိမ့္ကန္လိုက္ေသး၏/
"ၾကည့္ေသးတာေပါ့ေအ…မနက္ ဆိုင္မထိုင္ရင္ ဘာေကာင္မမို႕လဲ…"
အေမက ေျပာၿပီးထြက္သြား၏။ ေမစန္းရီက မငိုေတာ့ေခ်။ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္ကာ သူ႕စိတ္ကို ပိုင္ႏိုင္စြာ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေလသည္။ အခန္းထဲက မထြက္ေတာ့ဘဲ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ အခန္းေအာင္းေန၏။
ေခါက္ဆြဲ၊ မုန္႕ဟင္းခါးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ဗာဟီရ ကိစၥေတြက အေမက တပည့္မ်ားႏွင့္ စီမံေနသည္။ ဤကိစၥမွာ အစကပင္ ေမစန္းရီ မပါ၀င္ခဲ့ရေခ်။ ေမစန္းရီ၏ တာ၀န္မွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ မီးပူထိုး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လွေအာင္ ျပင္ဆင္ၿပီး ဆိုင္မွာ ရုပ္ျပ ပိုက္ဆံခ်ဴ-ရသမွ်ပိုက္ဆံကို တစ္ျပားမက်န္ အေမ့ လက္ အပ္ရမည္သာ ျဖစ္သည္။ အက်ႌထဘီကို ေမစန္းရီသေဘာႏွင့္ တစ္ထည္မွ မ၀ယ္ရ။ အေမ ၀ယ္ေပးသမွ်ကို သေဘာက်ခ်င္က် မက်ခ်င္ေန ၀တ္ဆင္ရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မုန္႕ဟင္းခါး ေခါက္ဆြဲ ကိစၥေတြ အေမလုပ္ေနစဥ္မွာ ေမစန္းရီက သူ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း ျပင္ဆင္ခ်ိန္ရေနသည္။
ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ မခ်ိၿပဳံးမ်က္ႏွာျဖင့္ ဆိုင္မွာထိုင္ ေငြသိမ္းေနေသာ ေမစန္းရီကို ခင္ေမာင္ႀကီး ေတြ႕ၿမဲေတြ႕ေနရသည္။ ယခင္ကလို ၾကာမူပါေသာ မ်က္ႏွာမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဟန္ေဆာင္ၿပဳံး၊ မခ်ိၿပဳံး မ်က္ႏွာျဖစ္ေနသည္ကို သတိထား အကဲခတ္မိေသာ ခင္ေမာင္ႀကီးက စိတ္ထဲမွာ သနားသလိုလို ျဖစ္မိသည္။ ပိုက္ဆံသိမ္းရာမွာလည္း ခါတိုင္းလို ျမႇဴခ်ိဳေသာ အသံမ်ိဳး မ်က္ႏွာထားမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ မွန္မွန္ပင္ ေျပာဆိုဆက္ဆံေနသည္။ ခင္ေမာင္ႀကီးသည္ စားေသာက္ၿပီးစီးေသာအခါ မေန႕ကလိုပင္ ႏွစ္ဆယ္တန္တစ္ခ်ပ္ကိုင္ခါ မုန္႕ဖိုးသြားေပးသည္။ ေမစန္းရီက မ်က္ရည္ေ၀့ေသာ မ်က္လုံးျဖင့္ ခင္ေမာင္ႀကီး ကိုၾကည့္ခါ သူ႕ပါးျပင္မို႕မို႕ကို မသိမသာ လက္ညႇဳိးျဖင့္ ေထာက္ျပ၏။ ေမစန္းရီ၏ အမူအရာ ကို ရိပ္မိေသာ ခင္ေမာင္ႀကီးက သထိထားၾကည့္ေသာအခါ ျဖဴႏုေသာ ပါးျပင္ေပၚတြင္ လက္ငါးေခ်ာင္း ရာႀကီးက မြမ္းမံထားေသာ သနပ္ခါးေပါင္းဒါေအာက္မွာ အေသအခ်ာ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။
"ဒီမွာ အစ္ကို…ျပန္အမ္းတဲ့ ပိုက္ဆံ.."
ေလသံခပ္အက္အက္ျဖင့္ ေမစန္းရီက ေျပာခါ ျပန္ေပးေသာ ေငစကၠဴအၾကားတြင္ စာရြက္တစ္ရြက္ ေခါက္လ်က္ ပါလာသည္ကို ခင္ေမာင္ႀကီးက အကင္းပါးစြာ ျမင္လိုက္သည္တြင္ တစ္စုံတစ္ရာမွ ေမးျမန္းျခင္း မျပဳေတာ့ဘဲ ေမစန္းရီအေမမျမင္ေအာင္ လုံးေထြးဆုပ္ကိုင္ၿပီး အိမ္သို႕ ျမန္ျမန္ ျပန္လာ ခဲ့ေလသည္။ အိမ္ေရာ္ကလွ်င္ အိပ္ခန္းထဲ ကပ်ာကသီ၀င္ကာ ေမစန္းရီ၏စာကို ဖတ္လိုက္၏။ စာဖတ္၍ ဆုံးလွ်င္ ခင္ေမာင္ႀကီးသည္ နဖူးေပၚလက္တင္ စသ္းစားခန္း၀င္ေနေလေတာ့ သည္။
"ခင္ေမာင္ႀကီးေနမေကာင္းဘူလးား၊ ထမင္းစားဖို႕ေခၚေနတာ မထူးလို႕ အိပ္ေပ်ာ္ေနသလား ၀င္ၾကည့္တာ"
အိပ္ရာေပၚတြင္ နဖူးလက္တင္ စဥ္းစားခန္း၀င္ေနေသာ ခင္ေမာင္ႀကီးႏွင့္ သူ႕ရင္ပတ္ေပၚမွာ ျဖန္႕လ်က္ သားရွိေနေသာ စာရြက္ကို ဦးဘိုညြန္႕က ၾကည့္ၿပီးေျပာသည္။ ခင္ောမင္ႀကီးက ရုတ္တရက္ ျပန္မေျပာ ေသးဘဲ ေတြေနၿပီးမွ…
"ေမေမႀကီး ဘုရားသြားၿပီလား"
ဟုေမး၏။
"ေအးသြားၿပီ ခင္ေမာင္ႀကီးရဲ႕"
"ဒါျဖင့္လည္းထိုင္ပါဦး၊ ဦးေလးညြန္႕ရယ္ ေျပာစရာစကားရွိလို႕ပါ"
ခင္ေမာင္ႀကီးက အိပ္ရာမွ ထထိုင္သည္။ ဦးဘိုးညြန္႕က ခုတင္နားရွိ ကုလားထိုင္တစ္လုံးမွာ ထိုင္သည္။ ခင္ေမာင္ႀကီးက စကားစ၏။
"ေမစန္းရီကိစၥက ေတာ္ေတာ္စိတ္မခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းတာပဲ ဦးေလးညြန္႕"
"မေန႕က ခင္ေမာင္ႀကီး ေျပာပစ္ခဲ့တဲ့ စကားေတြလား"
မေန႕ကျဖစ္ပုံကို ခင္ေမာင္ႀကီးက အားလုံး ျပန္ေျပာျပ၍ ဦးဘိုးညြန္႕က အားလုံးသိၿပီး ျဖစ္သည္။
"အဲဒါက အရင္းခံသြားတာေပါ့ ဦးေလးညြန္႕ရယ္ ဒီေန႕ ကၽြန္ေတာ္ မုန္႕သြားစားေတာ့ သူပါးရိုက္ခံထားရတဲ့ လက္ငါးေခ်ာင္းရာႀကီး ျပၿပီး စာေပးလိုက္တယ္ေလ"
"စာထဲမွာ ဘာေတြပါလဲကြဲ႕"
"မေန႕က ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တာက သူကိုယ္တိုင္ စိတ္ပါလို႕ လုပ္ေနတယ္ထင္တာကိုး၊ စာထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ စုံစုံ ေရးထားတယ္၊ ဒီလိုသိရေတာ့လဲ သူ႕ဘ၀အတြက္ ရင္နာစရာအေကာင္းသား ဦးေလးညြန္႕"
"အင္း…ဆိုစမ္းပါဦး"
"သူ႕အေမဆိုတဲ့ အေဒၚႀကီးက အေမအရင္းမဟုတ္ဘူးတဲ့၊ သူ႕မိဘမ်ားရွိစဥ္က သူ႕ကို ထိန္းေက်ာင္း လာခဲ့တဲ့ ကေလးထိန္း မိန္းမႀကီးတဲ့၊ စစ္ၿပီးေခတ္ ေသာင္းက်န္းသူေတြက သူတို႕ေနတဲ့ၿမိဳ႕ကေလး ၀င္ေမႊ မီး႐ိႈ႕ေတာ့ သူ႕မိဘေတြလဲ က်ည္ျဆန္မွန္လို႕ေသ၊ ကုန္သည္ေတြ ဆိုေတာ့ အိမ္ေရာ ဆိုင္ေရာ မီးေလာင္ေတာ့ အကုန္ေျပာင္တာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမစန္းရီက ရွစ္ႏွစ္သမီးေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္တဲ့။ အထိန္းေတာ္ မိန္းမႀကီးက သူ႕ဆြဲၿပီးေျပးလို႕ မေသဘဲ က်န္ခဲ့တာတဲ့။
ငယ္စဥ္ကထဲက ထိန္းေက်ာင္းလာလို႕ အေမလိုျဖစ္ေနတဲ့ ဒီအေဒၚႀကီးနဲ႕ မခြဲမခြာေနလာရာက အခုေတာ့ အေဒၚႀကီးက ေလာဘေဇာတိုက္ၿပီး သူ႕ကို ရုပ္ျပျမႇဴစား ခိုင္းေတာ့တာတဲ့။ ခိုင္းစမလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုေတာ့ လွိမ့္ရိုက္ၿပီးၿပီတဲ့။ ငယ္ေၾကာက္ျဖစ္ေနေတာ့ မလြန္ဆန္၀ံ့ဘဲ လုပ္ေနရတာတဲ့။ မေန႕က ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့လို႕ ရွက္ၿပီး မလုပ္ပါရေစနဲ႕ ေတာင္းပန္ေတာ့ ပါးရိုက္ခိုင္းျပန္တယ္တဲ့။ အေဒၚႀကီးက လူမိုက္ေမြးထားတာရွိေနေတာ့ အားကိုးအားထားမရွိဘဲ ထြက္မေျပး၀ံ့ေတာ့ ရုပ္ျပျမႇဴဆြယ္ေနရတဲ့ ၀ဋ္ဒုကၡကို ကၽြတ္လြတ္ေအာင္ တတ္ႏိုင္တဲ့နည္းနဲ႕ ကူညီပါလို႕ ေရးထားတဲ့စာပဲ ဦးေလးညဘြန္႕။ အဲ...တစ္ခုက်န္ေသးတယ္၊ ခ်ဴလို႕ခ်ိဳင္လို႕ ရသမွ်ေငြ ေမစန္းရီတစ္ျပားမွ မဆိုင္ရဘူး၊ အေဒၚႀကီးက အားလုံးသိမ္းထားတယ္လို႕ ဆိုထားတယ္”
ခင္ေမာင္ႀကီးက စဥ္းစဥ္းစားစားေျပာၿပီး စကားျပတ္သြားၾကစသ္မွာ ခင္ေမာင္ႀကီးသည္ ေမစန္းရီကို ဘယ္လို နည္းျဖင့္ ကယ္ရမည္ကို ၾကင္နာစြာေတြးေနသည္။ ေတြးသာေတြးသည္ သူ႕အေနျဖင့္ မည္သို႕မွ မကယ္ တတ္ေခ်။ ယခု ဘီအက္စ္-စီ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ေက်ာင္းသားျဖစ္၍ စာေမးပြဲေအာ္ရန္ ႀကိဳးစား ရမည္ျဖစ္၏။ ယခု ဒီဇင္ဘာ ေက်ာင္းပိတ္ အိမ္ျပန္အလာမွာ စိတ္မခ်မ္းသာစရာကိစၥႏွင့္ တိုးေန မိျခင္းျဖစ္သည္။
“ကဲေလ..ကံတရားအတိုင္းေပါ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေမေမႀကီး အရိပ္မွာ ခိုေနရတဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ပဲဟာ၊ သူ႕အတြက္ ဘယ္လိုမွ အကူအညီမေပးတတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းသြားေနခိုက္ေတာ့ ဦးေလးညြန္႕က သူဘာျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ပါေနာ္.. ဟုတ္လား ဦးေလးညြန္႕"
"ေအးပါ… ခင္ေမာင္ႀကီးရယ္၊ ဦးေလးလဲ ဒီကေလးမအေၾကာင္း သိရတာ စိတ္မခ်မ္းသာပါဘူး။ ကဲ… ထမင္းစားရေအာင္ နက္ျဖန္ေက်ာင္းကို ျပန္ရမယ္ ဟုတ္လား၊ ထမင္းစားၿပီး ပစၥည္းကေလးမ်ား ျပင္ဆင္ၾကဦးစို႕"
ဘီ-အက္စ္-စီေအာင္ၿပီး၍ ႏိုင္ငံ၀န္ထမ္း စာေမးပြဲကို ဆက္လက္ေျဖဆို ေအာင္ျမင္ၿပီးေသာအခါ ခင္ေမာင္ႀကီးသည္ အလုပ္သင္ နယ္၀န္ေထာက္အျဖစ္ျဖင့္ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ေျပာင္းေရႊ႕ သြားရေလသည္။ ဘြားအိခင္က လူယုံေတာ္ႀကီး ဦးဘိုးညြန္႕အား ခင္ေမာင္ႀကီးကို ေစာင့္ေရွာက္ ထိန္းသိမ္းရန္၊ ခ်က္ျပဳတ္ ေကၽြးရန္ အေဖာ္အျဖစ္ တစ္ပါတည္း လိုက္သြားေစသည္။ ခင္ေမာင္ႀကီးသည္ အလုပ္တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရမည့္ႏွစ္ၿမိဳ႕သို႕ မထြက္ခြာမီ အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲ၀ယ္စားရင္း ေမစန္းရီအား သူတာ၀န္ရယူရမည့္ အလုပ္ ႏွင့္ ၿမိဳ႕နာမည္ကို ေျပာျပႏႈတ္ဆက္ခဲ့ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္က ေမစန္းရီသည္ စိတ္မခ်မ္းသာသည့္ အရွိန္ ေၾကာင့္ ထင္သည္။ အနည္းငယ္ပိန္သေယာင္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း ခင္ေမာင္ႀကီးက သတိထားခဲ့မိ၏။
ခင္ေမာင္ႀကီး အလုပ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေန၍ ေျခာက္လမွ်ၾကာေသာ တစ္ေန႕၀ယ္… သနားစဖြယ္ ညႇိဳးငယ္ေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ ေမစန္းရီက ေရာက္လာေပသည္။
"ကၽြန္မ ဘယ္လိုမွ ေနမျဖစ္ေတာ့လို႕ အရဲစြန္႕ၿပီး အစ္ကို႕ဆီ ထြက္ေျပးလာခဲ့မိပါတယ္၊ ကၽြန္မကို အေစခံ ကၽြန္လိုပဲ သေဘာထား လက္ခံပါ အစ္ကိုရယ္၊ အိမ္အလုပ္ေတြ အားလုံးလုပ္ေပးပါ့မယ္၊ သူတို႕လက္က လြတ္ရင္ ေတာ္ပါၿပီ"
ေမစန္းရီက မ်က္ရည္သုတ္ရင္း ေတာင္းပန္သည္။
"ဘယ္လိုျဖစ္လာတယ္ဆိုတာ ေျပာစမ္းပါဦး ေမစန္းရီရယ္”
ခင္ေမာင္ႀကီးက ေမး၏။
“မိဘေတြမွည့္သြားတဲ့ ကၽြန္မနာမည္ရင္းက မစန္းရီပါ ေခါက္ဆြဲဆိုင္ထိုင္ရမွ သူ႕အလိုက် ေမတစ္လုံး ထပ္တိုး ထားတာပါအစ္ကို”
“ေမစန္းရီဆိုတာလဲ ေကာင္းပါတယ္ေလ…ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေျပာစမ္းပါဦး”
“သူရိုက္ႏွက္ခိုင္းေနတာစိတ္မပါဘဲ ကၽြန္မလုပ္ေနရတယ္ဆိုတာ အစ္ကို႕ကို အသိေပးၿပီးၿပီေနာ္၊ သူေမြးထား တဲ့ လူမိုက္ကိုေၾကာက္လို႕ မ်က္စိမွိတ္ စိတ္အဆင္းရဲခံေနတာ မၾကင္နာတဲ့အျပင္ ကၽြန္မကိ ကုလား တစ္ေယာက္နဲ႕ ေပးစားဖို႕ စီစဥ္တယ္၊ ကုလားက သူ႕ကိုေငြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်န္ေတာ႔ တယ္လို႕ ေျပာတာပဲ၊ အမွန္က ကၽြန္မတို႕ဆိုင္ သိပ္ေရာင္းရၿပီး စီးပြားျဖစ္တာျမင္လို႕ ကုလားက ဆိုင္ေရာ လူေရာ လက္၀ါးႀကီးအုပ္တဲ့ သေဘာမ်ိဳး ႀကံစည္တာပါအစ္ကို"
"ဒါမျဖစ္ႏိုင္တာ ေမစန္းရီ ေနာက္ေတာ့"
ေမစန္းရီစကားကို ခင္ေမာင္ႀကီးက ေထာက္ခံသည္။ ေငြကို မက္ေမာလွေသာ အထိန္းေတာ္မိန္းမႀကီး မသိမျမင္ မစဥ္းစားေသာ အကြက္ကို ေမစန္းရီက စဥ္းစားေတြးေတာတတ္သည္ကို ခင္ေမာင္ႀကီးက ခ်ီးက်ဴး မိသည္။
ဆက္ရန္
.
အေမႀကီးက မည္မွ်ေလာက္ပင္ ေလေျပထိုးေနေစကာမူ ေမစန္းရီက လူပ်ိဳလူရြယ္ ေတြကိုလည္းေကာင္း၊ အသက္ႀကီးေသာ္လည္း အေပ်ာ္ၾကဴးသူ ငမ္းသူေတြကိုလည္းေကာင္း၊ ျမဴခ် ပိုင္းခ် ေနသည္ကို မုန္႕လာစားသူတိုင္းက သိၿပီးျဖစ္၏။ ထို႕ေၾကာင့္ သူတို႕ႏွင့္မဆိုင္သည့္အေလ်ာက္ မည္သူ ကမွ မေထာက္ခံေခ်။
ေမစန္းရီကား မည္သည့္အခ်ိန္ကမွ မျစဖ္ဘူးေသာ စိတ္ထိခိုက္မႈျဖင့္ သူ႕အေမကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ခါ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ထားသည္။ အတန္ၾကာမွ…
"စန္းအိမ္ျပန္ဦးမယ္အေမ"
ဟုတိုျပတ္ျပတ္ေျပာၿပီး သူ႕အေမတခြန္းမွ မတားဆီးလိုက္ႏိုင္မီ ဆိုင္အျပင္ ေရာက္သြား ေလေတာ့သည္။ လ်င္ျမန္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ မေျပးရုံတမယ္ ထြက္ခြာသြားေသာ ေမစန္းရီအား သူ႕အေမသည္ မီးထြက္လုနီးပါး မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ အံႀကိတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ စားေသာက္ေနသူေတြက မ်ား ေနေသာေၾကာင့္ ထြက္ေပၚလာေသာ ေဒါသကို ခ်ဳပ္ခါ ပိုက္ဆံသိမ္းေသာ စားပြဲတြင္ အေျခမပ်က္ ထိုင္လိုက္ရေလသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ေမစန္းရီသည္ သူ႕အိပ္ခန္းထဲသို႕ ေတာက္ေလွ်ာက္၀င္သြားေလသည္။ မွန္တင္ခုံေရွ႕တြင္ သူ႕ရုပ္ရည္ကို ေစ့ေစ့ျပန္ၾကည့္၏။ သူ႕ရုပ္ရည္သည္ အျပစ္ဆိုစရာမရွိေအာင္ ေခ်ာေမာ လွေပသည္ ကို သူကိုယ္တိုင္ပင္ သိၿပီးျဖစ္သည္။ ဤေခ်ာေမာလွပေသာ ကိုယ္ခႏၶာေပၚတြင္ အဖိုးတန္ႀကီး မဟုတ္ဘဲ သင့္ေလ်ာ္ေသာတန္ဖိုးရွိေသာ အက်ႌလုံခ်ည္၊ ျပင္သစ္ ခ်က္ေက်ာက္နီနားကပ္၊ ေက်ာက္နီ ဆြဲႀကိဳး၊ ေက်ာက္နီလက္စြပ္ႏွင့္ ေရႊလက္ေကာက္တရံသာရွိသည္။ ဤပစၥည္းကေလးကိုပင္ ေမစန္းရီ၏ အေမ က မၾကာခဏ စစ္ေဆးၾကည့္တတ္သည္။
"မေပ်ာက္ေစနဲ႕ေဟ့ေနာ္.. ေပ်ာက္ရင္ အေမကစိတ္ဆိုးမွာ… သမီးဘယ္အရြယ္ႀကီးျဖစ္ျဖစ္ ရိုက္ ဆုံးမ မွာပဲ…"
ဟူေသာစကားျဖင့္ မၾကာခဏ သတိေပးတတ္ေသာ အေမ့အသံက နားထဲ၀င္လာသည္။ အေမ့အသံ၏ ေနာက္ပါး၀ယ္ ကပ္လ်က္က ခင္ေမာင္ႀကီး၏ အသံက ေပၚလာသည္။
"မုန္႕ဖုိးက ပိုသမွ်ပိုက္ဆံနဲ႕ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေခ်ာတဲ့လွတဲ့ ရုပ္ရည္ကို တန္ဖိုးျဖတ္ ေရာင္းစားေနတာနဲ႕ ဘာထူး ေသးလဲ… ခင္ဗ်ား အသက္အရြယ္ ခင္ဗ်ားရုပ္ရည္ဟာ အိေႁႏၵသိကၡာရွိရွိ ေနသြားမယ္ဆိုရင္ အညြန္႕ တလူလူ တက္ႏိုင္ပါရက္နဲ႕ကိုယ့္အညြန္႕ကိုယ္ခ်ိဳး၊ ကိုယ့္သိကၡာကိုယ္ဖ်က္ၿပီး လာသမွ် ေယာက်ာ္း ေတြ ျမႇဴခ်တတ္တဲ့ ပိုင္းလုံးမဆိုတဲ့ နာမည္ဆိုးႀကီး ရင္၀ယ္မပိုက္ခ်င္ပါနဲ႕ဗ်ာ…"
ေမစမ္းရီ၏ မ်က္လုံးမွ မ်က္ရည္ပူေတြ စီးက်လာသည္။ ငါ့အိေႁႏၵ၊ ငါ့သိကၡာကိုဖ်က္၊ ငါ့ရုပ္ရည္ကိုျပ၊ ျမႇဴယူ-ခ်ဴယူ-ပိုင္းယူတဲ့ ေငြေတြ အဲဒီေငြေတြ ဘယ္မွာလဲ… အဲဒီေငြေတြ ဘယ္မွာလဲ…ေမစန္းရီသည္ အံႀကိတ္ ဘေရရြတ္လိုက္သည္။ အိပ္ခန္းထဲက မထြက္ေတာ့ေခ်။
ဆိုင္သိမ္းခ်ိန္ ၀ယ္ အေမသည္ ေဒါသစိတ္ကို ေမာင္းတင္ခါနင့္ေနေအာင္ ေငြေတြထည့္ထားေသာ အိတ္ကိုလြယ္ၿပီး အိမ္ေပၚသို႕ ေျခသံျပင္းျပင္း နင္းတတ္လာသည္။
"စန္းရီ…စန္းရီ…ဘယ္မွာလဲေဟ့…."
အသံမာမာျဖင့္ေခၚကာ ေငြအိတ္ကို အေသအခ်ာသိမ္းၿပီးမွ ေမစန္းရီ အိပ္ခန္းထဲသို႕ ေျခေစာင့္နင္း ၀င္လာသည္။
"ဒီလမ္းသရဲေလး ေျပာသြားတဲ့စကား ညည္းအသည္းမွာ ဒါေလာက္ စြဲသြားရသလား၊ ညည္းျပန္ သြားလို႕ လာတဲ့ေဖာက္သည္ေတြ အကုန္လက္လႊတ္လိုက္ရတယ္၊ ေငြေရးေၾကးေရး ဘယ္ေလာက္ ထိခိုက္ သြား တယ္မွတ္လဲ"
အေမက ခါးကိုတင္းတင္းေထာက္ကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚထိုင္ၿပီး ထဘီေတြ ျပင္ေခါက္ေနေသာ ေမစန္းရီအား မေက်မနပ္ေျပာ၏။ ေမစန္းရီက ဘာမွျပန္မေျပာ။ ဦးေခါင္းငုံ႕လ်က္က ထဘီေတြ ေခါက္ၿမဲတိုင္း ေခါက္ေနသည္။
"နက္ျဖန္ ဆိုင္ေရာက္ရင္ ညည္းမ်က္ႏွာမပ်က္ပါနဲ႕၊ ကိုယ့္အလုပ္ကို မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳထားၿပီး လုပ္ၿမဲတိုင္း လုပ္ပါ"
တစ္ခ်က္လႊတ္ အမိန္႕ေပးၿပီး အေမက အခန္းျပင္ျပန္ထြက္မည့္ ဟန္ျပင္ခိုက္၊ အေမမေမွ်ာ္လင့္ေသာ စကားကို ေမစန္းရီက ေျပာလိုက္သည္။
"အိမ္မွာရွိသမွ် အလုပ္အားလုံး လုပ္မယ္အေမ…ဆိုင္မွာထြက္ၿပီး လူရုပ္မျပခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ကၽြန္မ ရွက္တယ္"
"ဘာေျပာတယ္…"
အေမ့အသံက မိုးခ်ဳန္းသံတမွ် ျပင္းထန္၏။ ေမစန္းရီက ေခါင္းငုံ႕ေနသည္။
"တစ္သက္လုံး လုပ္လာတဲ့အလုပ္၊ အခုမွ လမ္းသရဲစကားနားေထာင္ၿပီး ရွက္တယ္ဟုတ္လား၊ ညည္း က ရွက္တာေတြ ဘာေတြ သိကုန္ၿပီလား"
အေမ့စကား ေမစန္းရီ အသည္းကို တူႏွင့္ထုလိုက္သလို ျဖစ္သြားသည္။
"အစထဲက ကၽြန္မမလုပ္ခ်င္ပါဘူး အေမရယ္၊ အေမ့ၾသဇာ မလြန္ဆန္၀ံ့လို႕ လုပ္ေနရတာပါ၊ ကၽြန္မလူတစ္ေယာက္ပဲ ရွက္တတ္ရမယ္ဆိုတာ အစထဲက သိပါတယ္"
"ညည္းစကားေျပာတာ လူပါး၀လွေခ်လား…. ငါတစ္ခြန္းထဲေျပာမယ္၊ မနက္မ်က္ႏွာရႊင္ရႊင္နဲ႕ ဆိုင္မွာ ထိုင္…ဒါပဲ…"
“ကၽြန္မ ဆိုင္မထိုင္ခ်င္ဘူး”
“ဘာ…”
“ကၽြန္မဆိုင္မထိုင္ခ်င္ဘူး”
အေမ၏ ၾကမ္းတမ္းသန္မာေသာ လက္၀ါးႀကီး ေမစန္းရီ၏ ျဖဴေဖြးေသာပါးေပၚကို လက္ငါးေခ်ာင္းရာ ထင္သြားေစသည္။ ထိုမွ်ႏွင့္အားမရဘဲ အေမက ေျချဖင့္လွိမ့္ကန္လိုက္ေသး၏/
"ၾကည့္ေသးတာေပါ့ေအ…မနက္ ဆိုင္မထိုင္ရင္ ဘာေကာင္မမို႕လဲ…"
အေမက ေျပာၿပီးထြက္သြား၏။ ေမစန္းရီက မငိုေတာ့ေခ်။ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္ကာ သူ႕စိတ္ကို ပိုင္ႏိုင္စြာ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေလသည္။ အခန္းထဲက မထြက္ေတာ့ဘဲ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ အခန္းေအာင္းေန၏။
ေခါက္ဆြဲ၊ မုန္႕ဟင္းခါးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ဗာဟီရ ကိစၥေတြက အေမက တပည့္မ်ားႏွင့္ စီမံေနသည္။ ဤကိစၥမွာ အစကပင္ ေမစန္းရီ မပါ၀င္ခဲ့ရေခ်။ ေမစန္းရီ၏ တာ၀န္မွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ မီးပူထိုး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လွေအာင္ ျပင္ဆင္ၿပီး ဆိုင္မွာ ရုပ္ျပ ပိုက္ဆံခ်ဴ-ရသမွ်ပိုက္ဆံကို တစ္ျပားမက်န္ အေမ့ လက္ အပ္ရမည္သာ ျဖစ္သည္။ အက်ႌထဘီကို ေမစန္းရီသေဘာႏွင့္ တစ္ထည္မွ မ၀ယ္ရ။ အေမ ၀ယ္ေပးသမွ်ကို သေဘာက်ခ်င္က် မက်ခ်င္ေန ၀တ္ဆင္ရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မုန္႕ဟင္းခါး ေခါက္ဆြဲ ကိစၥေတြ အေမလုပ္ေနစဥ္မွာ ေမစန္းရီက သူ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း ျပင္ဆင္ခ်ိန္ရေနသည္။
ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ မခ်ိၿပဳံးမ်က္ႏွာျဖင့္ ဆိုင္မွာထိုင္ ေငြသိမ္းေနေသာ ေမစန္းရီကို ခင္ေမာင္ႀကီး ေတြ႕ၿမဲေတြ႕ေနရသည္။ ယခင္ကလို ၾကာမူပါေသာ မ်က္ႏွာမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဟန္ေဆာင္ၿပဳံး၊ မခ်ိၿပဳံး မ်က္ႏွာျဖစ္ေနသည္ကို သတိထား အကဲခတ္မိေသာ ခင္ေမာင္ႀကီးက စိတ္ထဲမွာ သနားသလိုလို ျဖစ္မိသည္။ ပိုက္ဆံသိမ္းရာမွာလည္း ခါတိုင္းလို ျမႇဴခ်ိဳေသာ အသံမ်ိဳး မ်က္ႏွာထားမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ မွန္မွန္ပင္ ေျပာဆိုဆက္ဆံေနသည္။ ခင္ေမာင္ႀကီးသည္ စားေသာက္ၿပီးစီးေသာအခါ မေန႕ကလိုပင္ ႏွစ္ဆယ္တန္တစ္ခ်ပ္ကိုင္ခါ မုန္႕ဖိုးသြားေပးသည္။ ေမစန္းရီက မ်က္ရည္ေ၀့ေသာ မ်က္လုံးျဖင့္ ခင္ေမာင္ႀကီး ကိုၾကည့္ခါ သူ႕ပါးျပင္မို႕မို႕ကို မသိမသာ လက္ညႇဳိးျဖင့္ ေထာက္ျပ၏။ ေမစန္းရီ၏ အမူအရာ ကို ရိပ္မိေသာ ခင္ေမာင္ႀကီးက သထိထားၾကည့္ေသာအခါ ျဖဴႏုေသာ ပါးျပင္ေပၚတြင္ လက္ငါးေခ်ာင္း ရာႀကီးက မြမ္းမံထားေသာ သနပ္ခါးေပါင္းဒါေအာက္မွာ အေသအခ်ာ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။
"ဒီမွာ အစ္ကို…ျပန္အမ္းတဲ့ ပိုက္ဆံ.."
ေလသံခပ္အက္အက္ျဖင့္ ေမစန္းရီက ေျပာခါ ျပန္ေပးေသာ ေငစကၠဴအၾကားတြင္ စာရြက္တစ္ရြက္ ေခါက္လ်က္ ပါလာသည္ကို ခင္ေမာင္ႀကီးက အကင္းပါးစြာ ျမင္လိုက္သည္တြင္ တစ္စုံတစ္ရာမွ ေမးျမန္းျခင္း မျပဳေတာ့ဘဲ ေမစန္းရီအေမမျမင္ေအာင္ လုံးေထြးဆုပ္ကိုင္ၿပီး အိမ္သို႕ ျမန္ျမန္ ျပန္လာ ခဲ့ေလသည္။ အိမ္ေရာ္ကလွ်င္ အိပ္ခန္းထဲ ကပ်ာကသီ၀င္ကာ ေမစန္းရီ၏စာကို ဖတ္လိုက္၏။ စာဖတ္၍ ဆုံးလွ်င္ ခင္ေမာင္ႀကီးသည္ နဖူးေပၚလက္တင္ စသ္းစားခန္း၀င္ေနေလေတာ့ သည္။
"ခင္ေမာင္ႀကီးေနမေကာင္းဘူလးား၊ ထမင္းစားဖို႕ေခၚေနတာ မထူးလို႕ အိပ္ေပ်ာ္ေနသလား ၀င္ၾကည့္တာ"
အိပ္ရာေပၚတြင္ နဖူးလက္တင္ စဥ္းစားခန္း၀င္ေနေသာ ခင္ေမာင္ႀကီးႏွင့္ သူ႕ရင္ပတ္ေပၚမွာ ျဖန္႕လ်က္ သားရွိေနေသာ စာရြက္ကို ဦးဘိုညြန္႕က ၾကည့္ၿပီးေျပာသည္။ ခင္ောမင္ႀကီးက ရုတ္တရက္ ျပန္မေျပာ ေသးဘဲ ေတြေနၿပီးမွ…
"ေမေမႀကီး ဘုရားသြားၿပီလား"
ဟုေမး၏။
"ေအးသြားၿပီ ခင္ေမာင္ႀကီးရဲ႕"
"ဒါျဖင့္လည္းထိုင္ပါဦး၊ ဦးေလးညြန္႕ရယ္ ေျပာစရာစကားရွိလို႕ပါ"
ခင္ေမာင္ႀကီးက အိပ္ရာမွ ထထိုင္သည္။ ဦးဘိုးညြန္႕က ခုတင္နားရွိ ကုလားထိုင္တစ္လုံးမွာ ထိုင္သည္။ ခင္ေမာင္ႀကီးက စကားစ၏။
"ေမစန္းရီကိစၥက ေတာ္ေတာ္စိတ္မခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းတာပဲ ဦးေလးညြန္႕"
"မေန႕က ခင္ေမာင္ႀကီး ေျပာပစ္ခဲ့တဲ့ စကားေတြလား"
မေန႕ကျဖစ္ပုံကို ခင္ေမာင္ႀကီးက အားလုံး ျပန္ေျပာျပ၍ ဦးဘိုးညြန္႕က အားလုံးသိၿပီး ျဖစ္သည္။
"အဲဒါက အရင္းခံသြားတာေပါ့ ဦးေလးညြန္႕ရယ္ ဒီေန႕ ကၽြန္ေတာ္ မုန္႕သြားစားေတာ့ သူပါးရိုက္ခံထားရတဲ့ လက္ငါးေခ်ာင္းရာႀကီး ျပၿပီး စာေပးလိုက္တယ္ေလ"
"စာထဲမွာ ဘာေတြပါလဲကြဲ႕"
"မေန႕က ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တာက သူကိုယ္တိုင္ စိတ္ပါလို႕ လုပ္ေနတယ္ထင္တာကိုး၊ စာထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ စုံစုံ ေရးထားတယ္၊ ဒီလိုသိရေတာ့လဲ သူ႕ဘ၀အတြက္ ရင္နာစရာအေကာင္းသား ဦးေလးညြန္႕"
"အင္း…ဆိုစမ္းပါဦး"
"သူ႕အေမဆိုတဲ့ အေဒၚႀကီးက အေမအရင္းမဟုတ္ဘူးတဲ့၊ သူ႕မိဘမ်ားရွိစဥ္က သူ႕ကို ထိန္းေက်ာင္း လာခဲ့တဲ့ ကေလးထိန္း မိန္းမႀကီးတဲ့၊ စစ္ၿပီးေခတ္ ေသာင္းက်န္းသူေတြက သူတို႕ေနတဲ့ၿမိဳ႕ကေလး ၀င္ေမႊ မီး႐ိႈ႕ေတာ့ သူ႕မိဘေတြလဲ က်ည္ျဆန္မွန္လို႕ေသ၊ ကုန္သည္ေတြ ဆိုေတာ့ အိမ္ေရာ ဆိုင္ေရာ မီးေလာင္ေတာ့ အကုန္ေျပာင္တာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမစန္းရီက ရွစ္ႏွစ္သမီးေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္တဲ့။ အထိန္းေတာ္ မိန္းမႀကီးက သူ႕ဆြဲၿပီးေျပးလို႕ မေသဘဲ က်န္ခဲ့တာတဲ့။
ငယ္စဥ္ကထဲက ထိန္းေက်ာင္းလာလို႕ အေမလိုျဖစ္ေနတဲ့ ဒီအေဒၚႀကီးနဲ႕ မခြဲမခြာေနလာရာက အခုေတာ့ အေဒၚႀကီးက ေလာဘေဇာတိုက္ၿပီး သူ႕ကို ရုပ္ျပျမႇဴစား ခိုင္းေတာ့တာတဲ့။ ခိုင္းစမလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုေတာ့ လွိမ့္ရိုက္ၿပီးၿပီတဲ့။ ငယ္ေၾကာက္ျဖစ္ေနေတာ့ မလြန္ဆန္၀ံ့ဘဲ လုပ္ေနရတာတဲ့။ မေန႕က ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့လို႕ ရွက္ၿပီး မလုပ္ပါရေစနဲ႕ ေတာင္းပန္ေတာ့ ပါးရိုက္ခိုင္းျပန္တယ္တဲ့။ အေဒၚႀကီးက လူမိုက္ေမြးထားတာရွိေနေတာ့ အားကိုးအားထားမရွိဘဲ ထြက္မေျပး၀ံ့ေတာ့ ရုပ္ျပျမႇဴဆြယ္ေနရတဲ့ ၀ဋ္ဒုကၡကို ကၽြတ္လြတ္ေအာင္ တတ္ႏိုင္တဲ့နည္းနဲ႕ ကူညီပါလို႕ ေရးထားတဲ့စာပဲ ဦးေလးညဘြန္႕။ အဲ...တစ္ခုက်န္ေသးတယ္၊ ခ်ဴလို႕ခ်ိဳင္လို႕ ရသမွ်ေငြ ေမစန္းရီတစ္ျပားမွ မဆိုင္ရဘူး၊ အေဒၚႀကီးက အားလုံးသိမ္းထားတယ္လို႕ ဆိုထားတယ္”
ခင္ေမာင္ႀကီးက စဥ္းစဥ္းစားစားေျပာၿပီး စကားျပတ္သြားၾကစသ္မွာ ခင္ေမာင္ႀကီးသည္ ေမစန္းရီကို ဘယ္လို နည္းျဖင့္ ကယ္ရမည္ကို ၾကင္နာစြာေတြးေနသည္။ ေတြးသာေတြးသည္ သူ႕အေနျဖင့္ မည္သို႕မွ မကယ္ တတ္ေခ်။ ယခု ဘီအက္စ္-စီ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ေက်ာင္းသားျဖစ္၍ စာေမးပြဲေအာ္ရန္ ႀကိဳးစား ရမည္ျဖစ္၏။ ယခု ဒီဇင္ဘာ ေက်ာင္းပိတ္ အိမ္ျပန္အလာမွာ စိတ္မခ်မ္းသာစရာကိစၥႏွင့္ တိုးေန မိျခင္းျဖစ္သည္။
“ကဲေလ..ကံတရားအတိုင္းေပါ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေမေမႀကီး အရိပ္မွာ ခိုေနရတဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ပဲဟာ၊ သူ႕အတြက္ ဘယ္လိုမွ အကူအညီမေပးတတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းသြားေနခိုက္ေတာ့ ဦးေလးညြန္႕က သူဘာျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ပါေနာ္.. ဟုတ္လား ဦးေလးညြန္႕"
"ေအးပါ… ခင္ေမာင္ႀကီးရယ္၊ ဦးေလးလဲ ဒီကေလးမအေၾကာင္း သိရတာ စိတ္မခ်မ္းသာပါဘူး။ ကဲ… ထမင္းစားရေအာင္ နက္ျဖန္ေက်ာင္းကို ျပန္ရမယ္ ဟုတ္လား၊ ထမင္းစားၿပီး ပစၥည္းကေလးမ်ား ျပင္ဆင္ၾကဦးစို႕"
ဘီ-အက္စ္-စီေအာင္ၿပီး၍ ႏိုင္ငံ၀န္ထမ္း စာေမးပြဲကို ဆက္လက္ေျဖဆို ေအာင္ျမင္ၿပီးေသာအခါ ခင္ေမာင္ႀကီးသည္ အလုပ္သင္ နယ္၀န္ေထာက္အျဖစ္ျဖင့္ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ေျပာင္းေရႊ႕ သြားရေလသည္။ ဘြားအိခင္က လူယုံေတာ္ႀကီး ဦးဘိုးညြန္႕အား ခင္ေမာင္ႀကီးကို ေစာင့္ေရွာက္ ထိန္းသိမ္းရန္၊ ခ်က္ျပဳတ္ ေကၽြးရန္ အေဖာ္အျဖစ္ တစ္ပါတည္း လိုက္သြားေစသည္။ ခင္ေမာင္ႀကီးသည္ အလုပ္တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရမည့္ႏွစ္ၿမိဳ႕သို႕ မထြက္ခြာမီ အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲ၀ယ္စားရင္း ေမစန္းရီအား သူတာ၀န္ရယူရမည့္ အလုပ္ ႏွင့္ ၿမိဳ႕နာမည္ကို ေျပာျပႏႈတ္ဆက္ခဲ့ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္က ေမစန္းရီသည္ စိတ္မခ်မ္းသာသည့္ အရွိန္ ေၾကာင့္ ထင္သည္။ အနည္းငယ္ပိန္သေယာင္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း ခင္ေမာင္ႀကီးက သတိထားခဲ့မိ၏။
ခင္ေမာင္ႀကီး အလုပ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေန၍ ေျခာက္လမွ်ၾကာေသာ တစ္ေန႕၀ယ္… သနားစဖြယ္ ညႇိဳးငယ္ေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ ေမစန္းရီက ေရာက္လာေပသည္။
"ကၽြန္မ ဘယ္လိုမွ ေနမျဖစ္ေတာ့လို႕ အရဲစြန္႕ၿပီး အစ္ကို႕ဆီ ထြက္ေျပးလာခဲ့မိပါတယ္၊ ကၽြန္မကို အေစခံ ကၽြန္လိုပဲ သေဘာထား လက္ခံပါ အစ္ကိုရယ္၊ အိမ္အလုပ္ေတြ အားလုံးလုပ္ေပးပါ့မယ္၊ သူတို႕လက္က လြတ္ရင္ ေတာ္ပါၿပီ"
ေမစန္းရီက မ်က္ရည္သုတ္ရင္း ေတာင္းပန္သည္။
"ဘယ္လိုျဖစ္လာတယ္ဆိုတာ ေျပာစမ္းပါဦး ေမစန္းရီရယ္”
ခင္ေမာင္ႀကီးက ေမး၏။
“မိဘေတြမွည့္သြားတဲ့ ကၽြန္မနာမည္ရင္းက မစန္းရီပါ ေခါက္ဆြဲဆိုင္ထိုင္ရမွ သူ႕အလိုက် ေမတစ္လုံး ထပ္တိုး ထားတာပါအစ္ကို”
“ေမစန္းရီဆိုတာလဲ ေကာင္းပါတယ္ေလ…ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေျပာစမ္းပါဦး”
“သူရိုက္ႏွက္ခိုင္းေနတာစိတ္မပါဘဲ ကၽြန္မလုပ္ေနရတယ္ဆိုတာ အစ္ကို႕ကို အသိေပးၿပီးၿပီေနာ္၊ သူေမြးထား တဲ့ လူမိုက္ကိုေၾကာက္လို႕ မ်က္စိမွိတ္ စိတ္အဆင္းရဲခံေနတာ မၾကင္နာတဲ့အျပင္ ကၽြန္မကိ ကုလား တစ္ေယာက္နဲ႕ ေပးစားဖို႕ စီစဥ္တယ္၊ ကုလားက သူ႕ကိုေငြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်န္ေတာ႔ တယ္လို႕ ေျပာတာပဲ၊ အမွန္က ကၽြန္မတို႕ဆိုင္ သိပ္ေရာင္းရၿပီး စီးပြားျဖစ္တာျမင္လို႕ ကုလားက ဆိုင္ေရာ လူေရာ လက္၀ါးႀကီးအုပ္တဲ့ သေဘာမ်ိဳး ႀကံစည္တာပါအစ္ကို"
"ဒါမျဖစ္ႏိုင္တာ ေမစန္းရီ ေနာက္ေတာ့"
ေမစန္းရီစကားကို ခင္ေမာင္ႀကီးက ေထာက္ခံသည္။ ေငြကို မက္ေမာလွေသာ အထိန္းေတာ္မိန္းမႀကီး မသိမျမင္ မစဥ္းစားေသာ အကြက္ကို ေမစန္းရီက စဥ္းစားေတြးေတာတတ္သည္ကို ခင္ေမာင္ႀကီးက ခ်ီးက်ဴး မိသည္။
ဆက္ရန္
.
2 comments:
thank u ma SZU, have just read it. :)
ဒီေန႔ေတာ့ ေစာေစာစီးစီး လာဖတ္သြားတယ္ မေရႊစင္ေရ ...
အစက ေမစန္းရီကို အျမင္နဲနဲကပ္ေနတာ ခုေတာ့ သနားသြားၿပီ။
Post a Comment